ความคิดเห็นที่ 1 รบกวน ขอดูรายละเอียดผลการประชุมหน่อยครับ   ส่งเป็น ลิ้งค์ ก็ได้ครับ จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 03:20:10

ความคิดเห็นที่ 2 การประชุมสงฆ์ของนิกายเถรวาท ก็ที่ทำกันตอนทำสังคายนาแต่ละครั้งนั่นแหละ   ซึ่งมีรายละเอียดยิบย่อยมากมาย จากการสังคายนาทั้ง ๙ ครั้งนั้น ... เป็นหนังสือเล่มโตๆได้ทีเดียว  ไปหาอ่านเอาเอง .. จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 03:27:12

ความคิดเห็นที่ 3 แป๊บนะครับ คงต้องออกไปซื้อมาม่าก่อน จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 05:57:32

ความคิดเห็นที่ 4 rเมื่อพระบรมศาสดาตรัสรู้ปฏิจจฯ คืออริยสัจสี่ (ไม่ได้ตรัสรู้ไตรลักษณ์ฯ ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษาพระพุทธวจนะมา) -- ยังไม่มี นิกายเถรวาท ไม่มีนิกายมหายาน  รวมทั้ง "คณะธรรมยุติ และ คณะมหานิกาย ในเมืองไทย" ดังนั้น ข้อความที่ใครเสนอว่า --- "พุทธนิกายเถรวาทถือเอาตามมติของที่ประชุมพระมหาเถระ ดังนั้นสำนักไหนฝืนมตินี้เช่นนาป่าพงหรือธรรมกายก็ไม่ควรอยู่ในเถรวาท " --- ขอให้ ชาวพุทธที่แท้ --- อย่าเพิ่งด่วนรับว่า "ถูกต้อง  หรือ ไม่ถูกต้อง" ---- ตามที่ตรัส  กาลามสูตร ฯ แล้ว ทำตามที่ พระพุทธเจ้า ตรัส ไว้ใน มหาปเทศสี่ + โคตมีสูตร (จากความจำ) ด้วย ส่วน กรณี วัดใด สมาทาน 150 ถ้วน  แล้ว วัดอื่น "ไม่เห็นด้วย" เพราะ สมาทาน 227 -----ตามกระทู้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10846756/Y10846756.html ขอให้ ชาวพุทธที่แท้ --- อย่าเพิ่งด่วนรับว่า "ถูกต้อง  หรือ ไม่ถูกต้อง" ---- ตามที่ตรัส  กาลามสูตร ฯ สรุป ชาวพุทธที่แท้ -- ไม่หลงลืมว่า " พระบรมศาสดา ยังทรงยังอยู่" จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 07:20:14

ความคิดเห็นที่ 5 " เพราะฉะนั้น ในการเรียนบาลีไวยากรณ์ต่างๆที่เค้าเรียน – เค้าเรียนบาลีไวยากรณ์ที่ เค้าตั้งกฏเกณฑ์ขึ้นเอง – หลักการเรียนบาลีไวยากรณ์ที่ถูกต้องเนี่ย – อาตมาว่าจริงๆ แล้วต้องสร้างใหม่ด้วย การเรียนบาลีไวยากรณ์จากพุทธวจนะ – ใช้คำพระศาสดา เรียนจากประสบการณ์ของคำศาสดาเอง" ท่านพูดออกมาซะขนาดนี้ คงไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับ ว่าท่านน่าจะมีความสามารถเป็นผู้นำนิกายใหม่ได้เลย ขอเชียร์ครับ จากคุณ : เป็ดจิ๋ว เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 08:42:54

ความคิดเห็นที่ 6 นิกายเถรวาทนี้ใช้หลักธรรมของใครในการถือปฎิบัติค่ะ ใช่หลักธรรมที่บัญญัติจากพระพุทธองค์ ตามพุทธพจน์นี้หรือไม่    อานนท์ ! ความคิดอาจมีแก่พวกเธออย่างนี้ว่า “ธรรมวินัยของพวกเรามี พระศาสดา ล่วงลับไปเสียแล้ว พวกเราไม่มีพระศาสดา” ดังนี้. อานนท์ ! พวกเธออย่าคิดอย่างนั้น. อานนท์ ! ธรรมก็ดี วินัยก็ดี ที่เราแสดงแล้ว บัญญัติแล้วแก่พวกเธอทั้งหลาย ธรรมวินัยนั้น จักเป็นศาสดาของพวกเธอทั้งหลายโดยกาลล่วงไปแห่งเรา อานนท์ ! ในกาลบัดนี้ก็ดี ในกาลล่วงไปแห่งเราก็ดี ใครก็ตามจักต้องมีตน เป็นประทีป มีตนเป็นสรณะ ไม่เอาสิ่งอื่นเป็นสรณะ; มีธรรมเป็นประทีป มีธรรม เป็นสรณะ ไม่เอาสิ่งอื่น เป็นสรณะ เป็นอยู่ อานนท์! ภิกษุพวกใด เป็นผู้ใคร่ ในสิกขา, ภิกษุพวกนั้นจักเป็นผู้อยู่ใน สถานะอันเลิศที่สุดแล. มหาปรินิพพานสูตร มหา.ที. ๑๐ / ๑๕๙ / ๑๒๘ อานนท์ ! ความขาดสูญแห่งกัลยาณวัตรนี้ มีในยุคแห่งบุรุษใด บุรุษนั้นชื่อว่า เป็นบุรุษ คนสุดท้ายแห่งบุรุษทั้งหลาย.... เราขอกล่าวย้ำกะเธอว่า... เธอทั้งหลาย อย่าเป็นบุรุษพวกสุดท้ายของเราเลย ม. ม. ๑๓ / ๔๒๗ / ๔๖๓. -------------------------------------------------------------------------------- ถ่ายทอดบอกสอนและเผยแผ่คำสอนตามตามที่พระพุทธองค์บัญญัติ ภิกษุทั้งหลาย ! พวกภิกษุบริษัทในกรณีนี้, สุตตันตะเหล่าใด ที่กวีแต่งขึ้นใหม่เป็นคำร้อยกรองประเภทกาพย์กลอน มีอักษรสละสลวย มีพยัญชนะอันวิจิตรเป็นเรื่องนอกแนว เป็นคำกล่าวของสาวก เมื่อมีผู้นำสุตตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่ เธอจักไม่ฟังด้วยดี ไม่เงี่ยหูฟัง ไม่ตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และจักไม่สำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน. ภิกษุทั้งหลาย ! ส่วนสุตตันตะเหล่าใด ที่เป็นคำของตถาคต เป็นข้อความลึกมีความหมายซึ้ง เป็นชั้นโลกุตตระ ว่าเฉพาะด้วยเรื่องสุญญตา, เมื่อมีผู้นำสุตตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่; เธอย่อมฟังด้วยดี ย่อมเงี่ยหูฟัง ย่อมตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และย่อมสำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน จึงพากันเล่าเรียนไต่ถาม ทวนถามแก่กันและกันอยู่ว่า “ข้อนี้เป็นอย่างไร? มีความหมายกี่นัย?” ดังนี้.ด้วยการ ทำดังนี้ เธอย่อมเปิดธรรมที่ถูกปิดไว้ได้. ธรรมที่ยังไม่ปรากฏ เธอก็ทำให้ปรากฏได้, ความสงสัยในธรรมหลายประการที่น่าสงสัยเธอก็บรรเทา ลงได้ทุก. อํ. ๒๐ / ๙๒ / ๒๙๒ ขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์ น. ๓๕๒ ----------------------------------------------------------------------------------- ถ่ายทอดบอกสอนคำสอนของพระพุทธองค์เพื่อความไม่อันตราธานหายสูญในคำสอนของพระศาสดา ภิกษุทั้งหลาย ! เรื่องนี้เคยมีมาแล้ว : กลองศึกของกษัตริย์พวกทสารหะ เรียกว่าอานกะ มีอยู่. เมื่อกลองอานกะนี้ มีแผลแตกหรือลิ, พวกกษัตริย์ทสารหะได้หาเนื้อไม้อื่นทำเป็นลิ่ม เสริมลงในรอยแตกของกลองนั้น (ทุกคราวไป) ภิกษุทั้งหลาย!เมื่อเชื่อมปะเข้าหลายครั้งหลายคราวเช่นนั้น นานเข้าก็ถึงสมัยหนึ่ง ซึ่งเนื้อไม้เดิมของตัวกลองหมดสิ้นไปเหลืออยู่แต่เนื้อไม้ที่ทำเสริมเข้าใหม่เท่านั้น ;ภิกษุทั้งหลาย ! ฉันใดก็ฉันนั้น : ในกาลยืดยาวฝ่ายอนาคต จักมีภิกษุทั้งหลาย,สุตตันตะเหล่าใด ที่เป็นคำของตถาคต เป็นข้อความลึกมีความหมายซึ่ง เป็นชั้นโลกุตตระ ว่าเฉพาะด้วยเรื่องสุญญตา, เมื่อมีผู้นำสุตตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่.เธอจักไม่ฟังด้วยดี จักไม่เงี่ยหูฟัง จักไม่ตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และจักไม่สำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน. ส่วนสุตตันตะเหล่าใด ที่นักกวีแต่งขึ้นใหม่ เป็นคำร้อยกรองประเภทกาพย์กลอน มีอักษรสละสลวย มีพยัญชนะอันวิจิตร เป็นเรื่องนอกแนว เป็นคำกล่าวของสาวก, เมื่อมีผู้นำสูตรที่นักกวีแต่งขึ้นใหม่เหล่านั้นมากล่าวอยู่, เธอจักฟังด้วยดี จักเงี่ยหูฟัง จักตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และจักสำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียนไป.ภิกษุทั้งหลาย ! ความอันตรธานของสุตตันตะเหล่านั้น ที่เป็นคำของตถาคต เป็นข้อความลึก มีความหมายซึ้ง เป็นชั้นโลกุตตระ ว่าเฉพาะด้วยเรื่องสุญญตา จักมีได้ด้วยอาการอย่างนี้ แล. นิทาน. สํ. ๑๖ / ๓๑๑ / ๖๗๒-๓ ขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์ น. ๑๐๗ ----------------------------------------------------------------------------------- ศึกษาและขยันถ่ายทอดบอกสอนทุกบทพยัญชนะเพื่อความตั้งมั่นของพระสัทธรรมไม่ให้เสื่อมสูญ ภิกษุทั้งหลาย ! พวกภิกษุในธรรมวินัยนี้ เล่าเรียนสูตรอันถือกันมาถูก ด้วยบทพยัญชนะที่ใช้กันถูก ความหมายแห่งบทพยัญชนะที่ใช้กันก็ถูก ย่อมมีนัยอันถูกต้องเช่นนั้น ภิกษุทั้งหลาย ! นี่เป็นมูลกรณีที่หนึ่ง ซึ่งทำให้ พระสัทธรรมตั้งอยู่ได้ไม่เลอะเลือนจนเสื่อมสูญไป.. ภิกษุทั้งหลาย ! พวกภิกษุเหล่าใด เป็นพหุสูต คล่องแคล่ว ในหลักพระพุทธวจน ทรงธรรม ทรงวินัย ทรงมาติกา (แม่บท) พวกภิกษุเหล่านั้น เอาใจใส่บอกสอน เนื้อความแห่งสูตรทั้งหลายแก่คนอื่นๆ, เมื่อท่านเหล่านั้นล่วงลับไป สูตรทั้งหลาย ก็ไม่ขาดผู้เป็นมูลราก (อาจารย์) มีที่อาศัยสืบกันไป. ภิกษุทั้งหลาย !นี่เป็นมูลกรณีที่สาม ซึ่งทำให้พระสัทธรรม ตั้งอยู่ได้ไม่เลอะเลือนจนเสื่อมสูญไป...(ในที่นี้ยกมาเพียง 2 ข้อ จาก 4 ข้อ ของเหตุเจริญแห่งพระศาสนา) จตุกฺก. อํ. ๒๑ /๑๙๘ / ๑๖๐ ขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์ น. ๓๕๕ --------------------------------------------------------------------------- ถ่ายทอดบอกสอนหลักมหาประเทศสี่เพื่อให้พุทธศาสนิกชนใช้เพื่อศึกษาคำสอนของที่เป็นคำสอนของพระศาสดาเพื่อไม่ให้ผิดเพี้ยน ๑. (หากมี) ภิกษุในธรรมวินัยนี้กล่าวอย่างนี้ว่า ผู้มีอายุ ข้าพเจ้าได้สดับรับมาเฉพาะพระพักตร์พระผู้มีพระภาคว่า “นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสอนของ... ๒. (หากมี) ภิกษุในธรรมวินัยนี้กล่าวอย่างนี้ว่า ในอาวาสชื่อโน้นมีสงฆ์อยู่ พร้อมด้วยพระเถระ พร้อมด้วยปาโมกข์ ข้าพเจ้าได้สดับมาเฉพาะหน้าสงฆ์นั้นว่า “นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสอนของพระศาสดา”... ๓. (หากมี) ภิกษุในธรรมวินัยนี้กล่าวอย่างนี้ว่า ในอาวาสชื่อโน้น มีภิกษุ ผู้เป็นเถระอยู่จำนวนมากเป็นพหูสูตร เรียนคำภีร์ ทรงธรรม ทรงวินัย ทรงมาติกา ข้าพเจ้าได้สดับมาเฉพาะหน้าพระเถระเหล่านั้นว่า “นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็น คำสอนของพระศาสดา”... ๔. (หากมี) ภิกษุในธรรมวินัยนี้กล่าวอย่างนี้ว่า ในอาวาสชื่อโน้นมีภิกษุ ผู้เป็นเถระ อยู่รูปหนึ่งเป็นพหูสูตร เรียนคำภีร์ ทรงธรรม ทรงวินัย ทรงมาติกา ข้าพเจ้าได้สดับเฉพาะหน้าพระเถระรูปนั้นว่า “นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสอน ของพระศาสดา”... เธอทั้งหลายยังไม่พึงชื่นชม ยังไม่พึงคัดค้านคำกล่าวของผู้นั้น พึงเรียนบท และพยัญชนะเหล่านั้นให้ดี แล้วพึงสอบสวนลงในพระสูตร เทียบเคียงดูในวินัย ถ้าบทและพยัญชนะเหล่านั้น สอบลงในสูตรก็ไม่ได้ เทียบเข้าในวินัยก็ไม่ได้ พึงลง สันนิษฐานว่า “นี้มิใช่พระดำรัสของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นแน่นอน และภิกษุ นี้รับมาผิด” เธอทั้งหลายพึงทิ้งคำนั้นเสีย ถ้าบทและพยัญชนะเหล่านั้น สอบลง ในสูตรก็ได้ เทียบเข้าในวินัยก็ได้ พึงลงสันนิษฐานว่า “นี้เป็นพระดำรัสของพระ ผู้มีพระภาคพระองค์นั้นแน่นอน และภิกษุนั้นรับมาด้วยดี”เธอทั้งหลายพึงจำ มหาปเทส.. นี้ไว้ อุปริ. ม. ๑๔ / ๕๓ / ๔๑ อริยวินัย น. ๓๙๙ ------------------------------------------------------------------------------- ไม่กระทำหรือเพิ่มเติมสิ่งใดที่นอกเหนือจากที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติเพื่อความไม่เสื่อมของพระศาสนาและรักษาไว้ซึ่งคำสอนของพระพุทธองค์ ภิกษุทั้งหลาย ! ภิกษุทั้งหลายจักไม่บัญญัติสิ่งที่ไม่เคยบัญญัติ จักไม่เพิก ถอนสิ่งที่บัญญัติไว้แล้ว, จักสมาทานศึกษาในสิกขาบทที่บัญญัติไว้แล้ว อย่างเคร่งครัด อยู่เพียงใด, ความเจริญก็เป็นสิ่งที่ภิกษุทั้งหลายหวังได้ ไม่มีความเสื่อมเลย อยู่เพียงนั้น. มหาปรินิพพานสูตร มหา. ที. ๑๐ / ๘๙ / ๖๙ พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ น. ๔๖๕ ------------------------------------------------------------------------------  ข้างบนพุทธวจนที่ทรงตรัสไว้นั้นได้ถูกนำมาปฎิบัติและถ่ายทอดบอกสอนจากพระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าโดยพระอาจารย์คึกฤทธิ์และพระสงฆ์วัดนาป่าพงถือปฎิบัติอย่างเคร่งครัด ขอให้คุณโขตานตอบหน่อยว่านี้คือนิกายเถรวาทที่คุณหมายถึงในกระทู้หรือไม่? ถ้าไม่ใช่แล้วนิกายเถรวาทที่คุณกล่าวในกระทู้คืออะไรช่วยยกหลักธรรมคำสอนมาอธิบายด้วย ขอบคุณค่ะ   แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 09:27:26 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 09:19:58 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 09:14:36

ความคิดเห็นที่ 7 แนวทางของวัดนาป่าพง http://www.watnapahpong.org/AboutVision.aspx      พระอาจารย์คึกฤทธิ์ โสตฺถิผโลได้วางแนวทางการปฏิบัติของพระสงฆ์ในวัดได้อย่างขัดเจน โดยยึดแต่คำสอนที่เป็นพุทธวจนะของพระพุทธเจ้าเป็นแนวทาง ท่านได้วางนโยบายในวัดให้มีความสงบสอดคล้องเหมือนกับการออกวิเวกธุดงค์ กำหนดกิจข้อวัตรของพระในวัดให้กระชับที่สุด และเป็นกฎเกณฑ์ของหมู่คณะที่ต้องเคร่งครัด เพื่อเปิดโอกาสให้พระได้มีเวลาในการภาวนามากๆ จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 09:43:01

ความคิดเห็นที่ 8 ระเบียบภายในวัดนาป่าพง http://www.watnapahpong.org/AboutRule.aspx "ตถาคตเป็นผู้หนักในธรรม เป็นผู้เคารพต่อธรรม"      - ปญฺจก. อํ. ๒๒/๑๓๗/๙๙ ๑. การสำรวมในศีล : "มาเถิดพวกเธอทั้งหลาย จงเป็นผู้มีศีล สำรวมด้วยปาติโมกขสังวร ถึงพร้อมด้วยมรรยาท เเละโคจรอยู่เถิด, จงเป็นผู้เห็นเป็นภัยในโทษทั้งหลายเเม้เป็นโทษเล็กน้อย สมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลายเถิด" - ห้ามนำสุราเข้ามาดื่ม เเละนำสัตว์มีชีวิตเข้ามาทำอาหารในบริเวณวัด - ห้ามขับรถ เข้า-ออก เร็วเกินควร เพราะเสียงจะรบกวนผู้กำลังปฏิบัติธรรม - ต้องถอดหมวก ถอดรองเท้าก่อน จึงเข้าไปในวัดด้วยอาการสำรวม ๒. การสำรวมในทวารทั้งหลาย : "มาเถิดพวกเธอทั้งหลาย จงเป็นผู้คุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย มีสติคอยอารักขา มีสติคอยปกป้อง มีใจถูกคุ้มครองเเล้ว ประกอบด้วยใจอันสติคอยอารักขาเเล้วอยู่เถิด" - จงสงบ กาย วาจา ใจ ให้มาก อย่าคะนอง ปาก มือ เเละเท้า - ห้ามเปิดวิทยุ เเละการละเล่นต่างๆ ภายในบริเวณวัด ๓. การหยุดพูดพล่าม : "มาเถิดพวกเธอทั้งหลาย จงเป็นผู้พูดเเต่น้อยคำ จงทำการหยุดการพูดพล่ามเสียเถิด" - ปิด งดการใช้โทรศัพท์ เเละสิ่งอุปกรณ์ใดๆ อันจะรบกวนสมาธิผู้อื่นในธรรมศาลา หรือที่ประชุมฟังธรรม ๔. การหลีกออกจากหมู่ ด้วยกาย : "มาเถิดพวกเธอทั้งหลาย จงเป็นผู้สมาทานการอยู่ป่า จงเสพเฉพาะเสนาสนะอันเงียบสงัดที่เป็นป่า เเละป่าชัฏเถิด" - ไม่มีกิจจำเป็น ห้ามเข้าไปคลุกคลีในกุฏิกับพระภิกษุ เเละสามเณร - ห้ามเก็บผลไม้ เเละเข้ามากินในวัด จะเป็นการก่อกวนความสงบ ๕. ความเห็นชอบ : "มาเถิดพวกเธอทั้งหลาย จงเป็นผู้มีสัมมาทิฐิ ประกอบด้วยความเห็นชอบเถิด" - ต้นไม้ เเละสัตว์ป่าเป็นสมบัติอันล้ำค่า จงช่วยกันรักษาเพื่อลูกหลาน - พุทธศาสนิกชน ทุกเพศทุกวัย เพื่อหายพยศ ลดมานะ ละทิฐิ โปรดปฏิบัติดังนี้      - ปญฺจก. อํ. ๒๒/๑๕๖/๑๑๔ "ภัยย่อมไม่มีจากบัณฑิต: ความชั่วย่อมไม่มีจากบัณฑิต: อุปสรรคย่อมไม่มีจากบัณฑิต .... เพราะเหตุนั้น ในเรื่องนี้ พวกเธอทั้งหลาย พึงทำในใจว่า "เราทั้งหลาย จักเป็นบัณฑิต", ดังนี้ ... พวกเธอทั้งหลายพึงสำเหนียกไว้อย่างนี้เเล"      - อุปริ.ม.๑๔/๑๖๖/๒๓๕   วัดนาป่าพง จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 09:48:43

ความคิดเห็นที่ 9 เกณฑ์การเข้าปฎิบัติ,บวช http://www.watnapahpong.org/AboutBeMonk.aspx       ผู้ ที่จะบวชในวัดนี้ควรจะต้องมีเวลาอย่างน้อย ๑ เดือน เพื่อเตรียมตัวอยู่เป็นผ้าขาวก่อนประมาณ ๒ อาทิตย์ จากนั้นบรรพชาเป็นสามเณรอีกประมาณ ๑ อาทิตย์ แล้วจึงสามารถบวชเป็นพระได้ ทั้งนี้เพื่อฝึกฝนข้อวัตรปฏิบัติ และเป็นการชำระกายใจให้บริสุทธิ์เสียก่อน เนื่องเพราะท่านเห็นว่าการบวชในระยะสั้นๆ นั้นเกิดประโยชน์น้อย และเสี่ยงต่อการทำผิดในเพศบรรพชิตได้ง่าย      ระเบียบการพักปฏิบัติธรรม วัดนาป่าพง ๑. ลงทะเบียนที่สำนักงานมูลนิธิพุทธโฆษณ์ (อาคาร ข๓) วัดนาป่าพง เเละรับกุญเเจ ในช่วงเวลา ๐๙.๐๐ - ๑๒.๐๐ น. ๒. พักปฏิบัติธรรมได้ครั้งละไม่เกิน ๓๐ วัน ๓. เเต่งกายสุภาพเรียบร้อย สำรวมกาย วาจา ใจ ๔. นำเครื่องนอนเเละอุปกรณ์ในการรับประทานอาหารส่วนตัวมาด้วย เพื่อไม่เป็นภาระเเก่คณะสงฆ์ ๕. งดใช้เครื่องมือสื่อสารทุกชนิดในบริเวณสถานที่ฟังธรรมเเละปฏิบัติธรรม เพื่อไม่ให้รบกวนผู้ปฏิบัติธรรมคนอื่น ๖. ทำความสะอาดที่พัก ปิดประตู หน้าต่าง ดูเเลน้ำ-ไฟ เเละเก็บขยะทิ้งให้เรียบร้อยก่อนกลับบ้าน ๗. เก็บของใช้ส่วนตัว กลับไปด้วย อย่าทิ้งไว้ เช่น สบู่ หลอดยาสีฟัน ฯลฯ ๘. ก่อนกลับบ้าน ให้นำกุญเเจส่งคืนที่สำนักงานมูลนิธิพุทธโฆษณ์ (อาคาร ข๓) วัดนาป่าพง ระหว่างเวลา ๐๙.๐๐ - ๑๒.๐๐ น. หมายเหตุ ๑. ระเบียบนี้คณะสงฆ์พิจารณาเปลี่ยนเเปลงได้ตามความเหมาะสม ๒. ติดต่อประสานงานได้ที่ ๒.๑ คุณรัฐนันท์ (เอ็ม) ๐๘๖ - ๐๘๔๖๒๙๙ ๒.๒ คุณณัฐธนัน (เล็ก) ๐๘๔ - ๑๒๓๒๔๕๐ คณะสงฆ์วัดนาป่าพง ลำลูกกาคลอง ๑๐ จ.ปทุมธานี จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 09:51:48

ความคิดเห็นที่ 10 มูลนิธิพุทธโฆษณ์ http://www.watnapahpong.org/BuddhaQuoteFoundation.aspx วัตถุประสงค์ของการจัดตั้ง มูลนิธิพุทธโฆษณ์ ๑. เพื่อเผยแผ่คำสอนของพระพุทธเจ้า และทำประโยชน์ในทางพระพุทธศาสนา ๒. การดำเนินการและการทำทุกอย่างตามวัตถุประสงค์ จะยึดถือตามแนวทางแห่งพระธรรมและวินัย ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ จากพระโอษฐ์ของพระองค์เป็นหลัก ๓. เพื่อดำเนินการ หรือร่วมมือกับองค์การการกุศลอื่นๆ ที่มีวัตถุประสงค์ที่คล้ายคลึงกันเพื่อสาธารณประโยชน์ ๔. ไม่ดำเนินการเกี่ยวข้องกับการเมืองแต่ประการใด      ทั้งนี้ไม่ดำเนินการใดๆเกี่ยวกับการพนัน การหาผลกำไรมาแบ่งปันกัน ตลอดจนไม่ทำให้เสื่อมเสียศีลธรรม จารีตประเพณี และวัฒนธรรมอันดีงามของชาติ จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 09:53:42

ความคิดเห็นที่ 11 http://www.buddhaoat.org/ กลุ่มพุทธโอษฐ์ จัดตั้งขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในการเผยแพร่ธรรมะจากพระโอษฐ์ ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ในรูปแบบสื่อธรรมะ  ที่เป็น ซีดี หนังสือและอื่นๆ เพื่อให้ธรรมะแพร่กระจายไปยังผู้สนใจได้อย่างรวดเร็วและทั่วถึง  การดำเนินกิจกรรม     ๑.จัดทำและแจกจ่ายสื่อธรรมะเป็นธรรมทาน     ๒.แจ้งข่าวและแนะนำสื่อธรรมะต่างๆ ที่น่าสนใจ     ๓.จัดส่งสื่อธรรมะให้ผู้ขอรับทางไปรษณีย์ จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 09:58:32

ความคิดเห็นที่ 12 พุทธวจน สถาบัน http://buddha-ins.org/study.php ศึกษา พุทธวจน มาร่วมกันสร้างความตั้งมั่นของพระสัทธรรม ด้วยการศึกษาพุทธวจน ธรรมวินัยที่ออกจากพระโอฏฐของพระผู้มีพระภาคเจ้า จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 10:03:16

ความคิดเห็นที่ 13 โปรแกรมตรวจหาและเทียบเคียงพุทธวจน http://www.etipitaka.com/search จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 10:20:21

ความคิดเห็นที่ 14 ผมว่าประเด็นควรจะชัดเจนนะครับ เรื่องของวัดนาป่าพง ที่ผมเห็นว่ามีปัญหาคือการสวดปาฏิโมกข์ คือสวดไม่เหมือน(ไม่เท่า)กับที่วัดอื่นๆ แน่นอนว่าทำให้พระพุทธศาสนานิกายเถรวาทมีปัญหาทันที ส่วนเรื่องการสอนตามแนวทางพุทธวัจนะ.. ก็เป็นสิ่งที่ดีแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ขอให้ระมัดระวังการใช้พระพุทธวัจนะกันด้วย เพราะมาจากบาลี ซึ่งคนส่วนใหญ่ฟังแล้วยากจะเข้าใจได้ง่ายๆ จึงพบเห็นว่ามีการอธิบายเป็นภาษาง่ายๆให้ญาติโยมเข้าใจกัน โดยส่วนตัวแล้ววัดนาป่าพงก็เป็นวัดที่เผยแพร่ธรรมะได้ดี พยายามรวบรวมพุทธวัจนะเพื่อเป็นสาธารณะมากขึ้น เป็นเรื่องที่ดี ดังนั้น อะไรที่ดีก็ทำต่อไป อะไรที่คนอื่นเขาตำหนิติเตียนก็ควรจะพิจารณาแก้ไขกันบ้าง เพราะจะบอกว่าพระที่อื่น หรือเถรสมาคม หรือพระรูปอื่นผิด พระที่วัดฉันว่าถูกอยู่วัดเดียว อย่างนี้ก็ไม่ไหวนะ คุยกันบ้างเหอะนะ พระในนิกายเดียวกัน คุยกันเพื่อให้ญาติโยมเขาสบายใจ เพราะบอกตามตรง ปัญหาไม่ใช่ ๑๕๐ หรือ ๒๒๗ ปัญหาคือ ทำไมไม่คุยกันให้เรียบร้อย ก่อนจะทำอะไรทำไมไม่คิดถึงปัญหากันก่อน พ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่เคารพนับถือหายไปไหน จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 10:20:31

ความคิดเห็นที่ 15 แปะมั่งดิ  :-) จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 10:23:41

ความคิดเห็นที่ 16 ปัญหา คือ สารพัดรู้  รู้ทุกอย่างตรงไหนใช่พระพุทธพจน์ ตรงไหนไม่ใช่ ตรงไหนแต่งขึ้นมาใหม่  ตรงนี้พระพุทธเจ้าท่านหมายถึงแบบนี้ นี้...  ฯลฯ แต่ไม่สามารถรู้เท่าทันทิฎฐิมานะของตนเอง   จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 10:28:04

ความคิดเห็นที่ 17 ขอเชิญคุณโขตานและคุณ smilling girl เข้าไปตอบคำถามของในกระทู้เก่าที่ขึ้นแนะนำตอนนี้ในเรื่องการสวดอนิยตะก่อนดีกว่าไหม คือจะได้รู้ว่าที่มาตั้งกระทู้ใหม่และโพสต์ประกาศวัดหนองป่าพงไปเรื่อยด้วยทิฐิใดของท่านและท่านต้องการสิ่งใดจากวัดนาป่าพง ถ้าประเด็นมันอยู่ที่การสวดปาฎิโมกข์ 150ข้อ ที่วัดนาทำแตกต่างท่านที่เป็นคราวาสทั้งหลายได้ออกมาโจมตีว่าวัดนาผิด สัทธรรมปฎิรูปและเพี้ยน และยกคำผู้อื่นมาโพสต์ว่า พระบ้าบ้าง เราคิดว่าท่านก็ควรจะคุยกันในประเด็น 150ข้อก่อน ดีกว่าไปตั้งกระทู้ใหม่เสียดสี ให้ข้อมูลไปตามความคิดเห็นของตนบ่อยๆ ขอเชิญคุยแต่เนื้อหาจะดีกว่ามา แปะ หรือ เสียดสี และใช้ความเห็นตนเอง  ขอให้จบที่ปาฎิโมกข์ 150ข้อถ้าทางเราอธิบายไม่ถูกโปรดเข้าไปแย้งก่อน  เราขอเชิญคุณsmilling girl และคุณโขตานกลับสู่กระทู้แนะนำกระทู้เดิมก่อนนะค่ะ อย่างที่คุณเซน คหที่4 ได้ให้มุมมองไว้ ส่วน กรณี วัดใด สมาทาน 150 ถ้วน  แล้ว วัดอื่น "ไม่เห็นด้วย" เพราะ สมาทาน 227 -----ตามกระทู้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10846756/Y10846756.html รบกวนด้วยค่ะ เพราะจากคราวที่แล้วมีบางท่านทำแบบนี้ตั้งกระทู้ใหม่ๆไปเรื่อยหลายอันดูแล้วไม่work และตอนนี้กระทู้ของคุณก็อยู่ในกระทู้แนะนำไม่ได้ตกไปไหน เชิญค่ะ เราว่าน่าจะเป็นทิฐิที่ถูกต้องนะถ้าท่านรู้ตนเองดีเชิญค่ะเข้ากระทู้เดิมก่อนนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 11:34:01 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 11:32:22

ความคิดเห็นที่ 18 อะไรที่ไม่ได้ดั่งใจ สนับสนุนทิฎฐิมานะของคุณ นั่นคือ เสียดสี ใส่ร้ายป้ายสี ... อะไรที่ถูกใจ๊ ถูกใจ  รีบไปก็อบมาทั้งดุ้น ยาวเหยียด พร้อมสรรเสริญเสร็จสรรพว่า คนเขียนรู้จริง รู้จริ๊งงงง  (แต่โพสต์แล้วแอบลบแฮะ) ตรรกะแปลกแอนด์ตลกดีแต๊....หนออออ :-) ไม่ได้ต้องการอะไรจากวัดนา ไม่ศรัทธากับสมมติสงฆ์ที่ยึดเกาะกับมานะของตน  เข้าใจ๊  ?? แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 11:42:02 จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 11:41:27

ความคิดเห็นที่ 19 คุณเนครับ รู้สึกว่าท่านเซ็นก็ถามหาให้คุณตอบอยู่เช่นกันในกระทู้โน่น แล้วผมไปอ่านๆของเก่าๆดูในคหที่ว่านั้น คุณลบ คห 71 ไปทำไมครับ ทำไมไม่ตอบแก้แทนคุณฤทธีไปละครับ แล้วช่วยตอบแทนทุกคนหน่อยว่า ตกลงพระพุทธพจน์ต้นฉบับเป็นบาลี  หรือเป็นภาษาไทยครับ?? จากคุณ : Bitter Coffee เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 11:43:11

ความคิดเห็นที่ 20 เราลบ คห 71 ในกระทู้เดิมจะซ้ำกับคหที่72 เนื้อหาเหมือนกัน ก็ลบทำไมหรือ คุณมีคำถามอะไรก็ดูได้ในคหที่72 และถ้าคิดว่าเนื้อหาในคหที่72 ไม่เหมือน คหที่71 ก็ช่วยยกคำถามขึ้นมาใหม่ได้นะ แล้วคุณจะต้องให้เรามาตอบแก้อะไรกับคุณฤทธีค่ะ ในเมื่อใครโพสต์ถึงคุณฤทธีก็ต้องรอให้เขาตอบเองแล้วเวลาเขามาตอบเราเอามาลงในชื่อของเขาจะโดนใครว่าอีกไหมล่ะ สำหรับเราเราได้โพสต์ข้อมูลในความคิดเห็นของเราเสนอต่อพวกคุณและชี้ประเด็นชัดเจนแล้วคุณก็ควรตอบก่อนนะซิ ประเด็นในส่วนของคุณเซนก็เป็นเรื่องระหว่างเรากับคุณเซนอีกครั้ง แต่คำถามที่เราถามท่านก็ต้องเข้าไปตอบคำถามและอย่างที่บอกว่าถ้าคหที่71 ไม่เหมือนคหที่72แล้วคุณจำได้ก็ยกมาถามได้แต่ต้องตอบคำถามของเราก่อนนะเรารอมาจาก คหที่147แล้ว นี้ปาไป 244ข้อแล้วมี Garcinia ตอบอยู่ท่านเดียว คุณ jit ก็ตอบแล้วเช่นกัน คุณsmilling girl ไม่ศรัทธาไม่ว่า แล้วสิ่งที่คุณโพสต์นั้นเป็นเนื้อหาสาระไหม และต้องบอกหรือว่าแบบไหนเนื้อหา แบบไหน ด่า แบบไหนเสียดสี  เราว่า ด่านี้เราทำมาแล้วให้พวกคุณเห็นนะแล้วเห็นพวกคุณๆก็มารุมประนามว่าเราตั้งมากมาย แต่เราก็เห็นคุณทั้งหลายทำเช่นกัน กี่คห แล้ว หรือว่าไม่รู้อันไหนเสียดสี อันไหนเนื้อหาล่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 12:07:16 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 12:06:24

ความคิดเห็นที่ 21  ^ ^ กำลังเขียนแก้ “ความเท็จทุจริตของฤทธี” ในเรื่องอื่นๆ อยู่ ก็มีคนเรียกให้ดูกระทู้นี้           ได้เห็นว่าฤทธียังคงละเลง "ความชั่ว" (ชุ่ย + มั่ว) อย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิด           จึงมีเหตุต้องแวะตรงนี้ชั่วพัก แม้จะอิดหนาระอาใจน่าเบื่อยังไงก็ตาม                      พิจารณา "ตรรกะผิด" ของฤทธีจอมมั่ว ใน #คคห 71                      .. หากภิกษุณีจะไม่สวด สังฆาทิเสส ข้อจงใจปล่อยสุกกะ นี้ก็ไม่เป็นการแปลกแต่อย่างใด เนื่องจากความผิดอย่างนี้ย่อมไม่มีทางเกิดกับภิกษุณีได้อยู่แล้ว แต่การระบุว่า ภิกษุณีไม่ต้องสวด อนิยะทั้ง ๒ ข้อนั้น เห็นว่าแปลก เพราะเมื่อพิจารณาเนื้อหาของ อนิยตะทั้ง ๒ ข้อแล้ว ย่อมเข้าใจได้เลยว่า อธิกรณ์ในลักษณะนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับภิกษุณีเช่นกัน (หรือใครจะค้าน)                   (๑) ถ้า อนิยตะ เป็นสิกขาบทที่ภิกษุทั้งหลายศึกษาอยู่จริง ขอถามว่า จากพุทธพจน์ตามที่ตรัสกับพระนางปชาบดีโคตมีนั้น ควรมีความหมายว่า ภิกษุณีจะต้องศึกษา อนิยตะ เหล่านั้นด้วย ....  ใช่ หรือมิใช่ (?)                   (๒) ถ้ายอมรับว่า ตามความหมายของพุทธพจน์ ภิกษุณีก็ควรศึกษาอนิยตะ แล้วเหตุใดภิกษุณีจึงไม่ต้องสวดอนิยตะในพระปาฏิโมกข์ ..                      นี่คือการบิดเบือนพระพุทธพจน์โดยฤทธีอีกกรณีหนึ่ง !!                      พระพุทธพจน์ตรัสแก่พระปชาบดีโคตมีเถรี ว่า           “ดูกรโคตมี สิกขาบทของภิกษุณีเหล่านั้นใด ที่ ทั่วถึงภิกษุ พวกเธอจงศึกษาในสิกขาบทเหล่านั้น ดุจภิกษุทั้งหลายศึกษาอยู่ ฉะนั้น”           ฤทธียกมาอ้าง แล้วยัดเยียดความทุจริตของตนลงไว้ในพระพุทธพจน์ โดยสรุปความหมายของพระพุทธพจน์เอาเองว่า                      อนิยตะทั้ง ๒ ข้อย่อมสามารถเกิดขึ้นได้กับภิกษุณีเช่นกัน ดังนั้น ภิกษุณีก็ควรศึกษาอนิยตะ?!                      มีข้อสังเกตว่า เมื่อฤทธีกล่าวมั่วอะไรไว้ เขาจะใช้วิธีอย่างเดียวกับ "พวกชั่วที่ชอบกล่าวหาผู้อื่น" คือมีเจตนาจะบิดเบือน ตั้งใจจะให้คนเข้าใจไปตามที่ตนกล่าว แต่จะลงท้ายด้วยคำถามว่า "ใช่ หรือมิใช่ (?)"           ถ้าสิ่งที่ตนกล่าวไว้นั้น ถูกจับได้ว่ามั่ว ผิดพลาด มีการยกข้อความในที่หนึ่งเอามาแปะโยงไว้ในอีกที่หนึ่ง แล้วแทรกคำพูดของตนลงไป ทำให้เกิดความเข้าใจผิด ทำให้เสียหาย ฯ ตนก็จะลอยหน้าลอยตาบอกว่า ตนไม่ได้ฟันธง ไม่ได้กล่าวหาอะไรใคร? ตนเพียงตั้งเป็นคำถามไว้ !                      นี่คือการกระทำที่ขาดความจริงใจ ไม่ตรงไปตรงมา วิธีอย่างนี้แหละ ที่ส่อแสดงความทุจริต!!                      ในทุกที่ที่มีการใช้วิธีอย่างนี้ เราจะเห็นความเท็จทุจริตปรากฏอยู่ร่ำไป จึงขอให้สังเกตไว้เพื่อได้รู้เท่าทัน!                      ถ้าฤทธีมีความบริสุทธิ์ใจ มีความจริงใจต่อพระพุทธพจน์ต่อพระธรรมวินัย อย่างที่ชาวพุทธที่ดีพึงกระทำ..           เขาต้องนำข้อความพุทธบัญญัติในพระวินัยปิฎกมาแสดงประกอบไว้ด้วย คือต้องมุ่งประโยชน์ของการศึกษาพระธรรมวินัย ต้องเปิดโอกาสให้หมู่ชนได้เข้าใจพระดำรัสอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ..           เมื่อตนยกพระดำรัส "สิกขาบทของภิกษุณีเหล่านั้นใดที่ทั่วถึงภิกษุ พวกเธอจงศึกษาในสิกขาบทเหล่านั้นดุจภิกษุทั้งหลายศึกษาอยู่" มาอ้างไว้           ตนก็ต้องนำ “สิกขาบทเหล่านั้น” มาให้พิจารณาประกอบในที่เดียวกันด้วย                      พระวินัยบัญญัติไว้ชัดเจนโดยมีตัวเลขกำกับไว้ด้วย ดังที่ #76 ยกมาแสดงแล้ว                      จากหลักฐานในพระวินัยปิฎก ได้ทรงบัญญัติไว้ว่าสิกขาบทของทั้งสองฝ่ายที่ศึกษาร่วมกัน หรือ “สิกขาบทของภิกษุณีที่ทั่วถึงภิกษุ” มีอยู่ ๑๗๔ สิกขาบท                      สิกขาบทของทั้งสองฝ่ายที่ศึกษาร่วมกัน                        [๑๐๓๐] สิกขาบทของทั้งสองฝ่ายที่ศึกษาร่วมกันมี ๑๗๔ ท่านจงฟังสิกขาบท           เหล่านั้นดังจะกล่าวต่อไป. ปาราชิก ๔ สังฆาทิเสส ๗ นิสสัคคิยะ ๑๘           ขุททกะ ๗๐ ถ้วน เสขิยะ ๗๕ สิกขาบทของทั้งสองฝ่ายที่ศึกษาร่วมกัน           รวม ๑๗๔ สิกขาบท.                      จะเห็นว่า มิได้ทรงบัญญัติให้ “อนิยตะ” เป็นสิกขาบทของทั้งสองฝ่ายที่ศึกษาร่วมกัน                      นอกจากฤทธีจะไม่ทำอย่างผู้มีใจสุจริตพึงกระทำแล้ว ฤทธียังจงใจบิดเบือนแทรกปนทิฏฐิผิดๆ ของตนลงไว้ แล้วอ้างว่าเป็น "ความหมายของพุทธพจน์" !!                      ฤทธีอ้างว่า "เมื่อพิจารณาเนื้อหาของ อนิยตะทั้ง ๒ ข้อแล้ว ย่อมเข้าใจได้เลยว่า อธิกรณ์ในลักษณะนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับภิกษุณีเช่นกัน .."           ในเมื่อตั้งตรรกะเอาเองแล้วว่า อนิยตะทั้ง ๒ มีลักษณะที่จะใช้ได้กับภิกษุณีได้เช่นกัน ดังนั้น เมื่อภิกษุณีไม่ต้องสวดอนิยตะ ๒ ..                      จึงสรุปได้ว่า การให้สวดอนิยตะ ต้องไม่ใช่พุทธพจน์มาแต่เดิม!?!                      นี่แหละ ความเท็จทุจริต “อย่างฤทธี” !!                      ความจริงก็คือ อนิยตะ ไม่เป็นสาธารณะแก่ภิกษุณีอยู่แล้ว ก็เพราะว่าเป็นพระพุทธบัญญัติไว้อย่างนั้น  ถูกต้องแล้ว           แต่ฤทธียังเย้ยหยันผู้ที่ยืนยันมติว่า อนิยตะ เป็นพุทธพจน์ ว่าต้องอธิบายให้ได้ว่า .... อนิยตะ ไม่สาธารณะแก่ภิกษุณีด้วยเหตุผลอย่างไร?                      ถ้าใช้ตรรกะที่ไม่เป็นตรรกะของฤทธี ก็ต้องพูดว่า ..           ในปาราชิกของภิกษุณีที่ล่วงปาราชิกเมื่อปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุณีอื่น ก็ต้องเข้าใจได้ว่า อธิกรณ์ในลักษณะนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับภิกษุได้เช่นกัน !           หมายความว่า .. ภิกษุปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุอื่น ก็สมควรต้องปาราชิกด้วย เพราะภิกษุณียังต้องปาราชิกเลย แล้วภิกษุจะได้ยกเว้นด้วยเหตุผลอะไร?                      ผู้ที่ยืนยันมติของฤทธีดังกล่าวนี้ ก็สมควรที่จะต้องอธิบายให้ได้ว่า .... ปาราชิกของภิกษุณี ข้อปกปิดอาบัติชั่วหยาบฯ ไม่สาธารณะแก่ภิกษุด้วยเหตุผลอย่างไร?!                      ถ้าใช้ตรรกะของฤทธีก็ต้องบอกว่า มีความลักลั่นของปาราชิกของภิกษุณีอยู่ในข้อนี้ !!           เพราะ "เมื่อพิจารณาเนื้อหาของปาราชิกของภิกษุณีข้อนี้แล้ว ย่อมเข้าใจได้เลยว่า อธิกรณ์ในลักษณะนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับภิกษุเช่นกัน !!" (หรือใครจะค้าน)                      นั่นจึงย่อมเป็นสาเหตุที่ทำให้ ไม่สามารถเชื่อได้ว่า ปาราชิกของภิกษุณีข้อนี้ เป็นพุทธพจน์มาแต่เดิมจริง!!                      ความเท็จทุจริตของฤทธี คืออย่างนี้เอง มีลักษณะอย่างนี้ ขอให้ดูไว้ ให้รู้เท่าทันไว้!                      ปาราชิกของภิกษุณี ย่อมมีสิกขาบทที่ไม่เป็นสาธารณะแก่ภิกษุ เป็นเช่นนั้น           ไม่ว่าผู้ใดจะคิดจะรู้สึกอย่างไรว่า ไม่เป็นธรรม ไม่เสมอภาค ไม่เท่าเทียม ฯลฯ           ปาราชิกของภิกษุณี ที่ไม่เป็นสาธารณะแก่ภิกษุ ก็ต้องไม่เป็นสาธารณะแก่ภิกษุอยู่ดี           ในทางเดียวกัน อนิยตะ ซึ่งเป็นสิกขาบทของภิกษุ ก็เป็นสิกขาบทเฉพาะภิกษุ           สิกขาบทของภิกษุ ที่ไม่เป็นสาธารณะแก่ภิกษุณี ก็ต้องไม่เป็นสาธารณะแก่ภิกษุณีอยู่นั่นเอง..                      เพราะนี่คือพระพุทธบัญญัติ!!                      ผู้ที่คิดแต่จะสนองทิฏฐิของตน เมื่อไม่เชื่อพระพุทธพจน์ในพระไตรปิฎกตอนใด ก็กล่าวหาเอาง่ายๆ ว่า ไม่ใช่พุทธพจน์ และเผยแพร่ทิฏฐิผิดๆ ของตนให้แพร่กระจายออกไป สร้างความเสียหายแก่สาธารณชน           คนพวกนี้ไม่เชื่อผลของกรรม เป็นพวกไม่รู้บาปบุญคุณโทษ จึงทำอะไรได้อย่างไม่น่าเชื่อว่าคนสติดีๆ ปกติดี จะกระทำลงไปได้!! แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 54 15:37:19 จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 14:16:51 ถูกใจ : สุบรรณภักดิ์, Garcinia จากคุณ : Bitter Coffee เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 12:28:19

ความคิดเห็นที่ 22 บ๊ะ   ยังไงกัน   ตัวเองทำอะไรดีหมด   ไปเที่ยวด่าชาวบ้านเพราะปี๊ดแตก สติกระเจิง ตอนนี้มาบอกได้หน้าตาเฉย...ว่า....ทำให้ดู ถามจริงเหอะ....พิมพ์อะไรออกมาแบบนี้ไม่เขิล บ้างเลยเหรอเนี่ย  ?? ไม่ลุ่มหลงจนมืดหน้าตามัว ทำไม่ได้นะเนี่ย นอกจากจะเกินลิมิต...ชีวิตเกินร้อยยย ==> 150 ! จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 12:37:14

ความคิดเห็นที่ 23 อะไรจะขนาดน้านนนน รู้สึกถึงความอาฆาตแค้น ของคนบางคนในนี้มากมาย ถามจริงเหอะ มีข้อสงสัยขนาดนี้ เจ้าตัวเคยไปเสวนากับพระคึกฤทธิ์แบบตัวต่อตัวที่วัดนาป่าพงมั่งอ๊ะปล่าว ถ้าเคยไปแล้ว ก็น่าจะได้คำตอบแล้ว มาวนเวียนตั้งกระทู้อยู่แต่ในนี้ทำไม อวิชชาของตัวเอง ไปกำจัดให้หมดก่อนจะดีมั้ย ป.ล ไม่เคยเข้ามาตอบเลยนะเนี่ย ได้แต่ดู ชักจะเอือมแระ จากคุณ : เอือม (KONICHIWA) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 12:37:22

ความคิดเห็นที่ 24 ต้องยกพุทธพจน์เที่ยวด่า เสียดสีชาวบ้าน แบบนั้นจึงจะเรียกว่า "มีสาระ" ป๊าดดดดดดดดดดด โธ่    เหนือลิมิต ชีวิตเกินร้อย  ==> 150   จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 12:39:24

ความคิดเห็นที่ 25 ที่คนเขาไม่ตอบคุณน่ะ เพราะเขาไม่เล่นตามเกมส์ของคุณอีกแล้ว  ไม่รู้ตัวเลยเร๊อะคะ ?? ท่านชาวมหาวิหารมีเมตตาตอบคำถามให้คุณมาตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ไม่ใช่เฉพาะท่านชาวมหาวิหาร  ท่าน Garcinia  ท่านจิตซัง ฯลฯ  เขาตอบจนเอือมกันหมดแล้ว เพราะคุณเล่นพายเรือในกะลา ไม่ยอมแง้มออกมา ไม่อ่านสิ่งที่เขาเขียน ใครๆ จึงต้อง บะบายจ้ะที่ร๊ากกก  ด้วยประการฉะนี้แล  เอวัง ! จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 12:46:00

ความคิดเห็นที่ 26 ทำไมคุณระนาดเอกพูดถึง คห 71 ที่คุณเนตังมมโพสท์   แต่เขากลับเขียนถึงคุณฤทธีครับ  ไม่ถามถึงคุณเนตังมมซักคำ น่าแปลกนะครับ!! จากคุณ : Bitter Coffee เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 12:46:54

ความคิดเห็นที่ 27 ท่านชาวมหาวิหารและหลายๆ ท่าน ได้มีเมตตาไว้อย่างไรบ้าง อ่ะค่ะ..ทบทวนความจำกันหน่อยยยยย :-) กรณีวัดนาป่าพงตัดปาฏิโมกข์ 227 เหลือ 150 - สรุปว่า 150 พระพุทธองค์ตรัสไว้ช่วงกลางพุทธกาล{แตกประเด็นจาก Y10660106} http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10662595/Y10662595.html พระวินัยปิฎก๒เล่มแรก ก็คือ ปาฏิโมกข์ ๒๒๗นี่เอง - เมื่อคืนผมนั่งไล่ดูอย่างละเอียดสรุปได้ว่า{แตกประเด็นจาก Y10662595} http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10676377/Y10676377.html ว่าด้วยปาติโมกข์ 227 หรือ 150 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10748880/Y10748880.html ถามนิดนึง เรื่องสวดปาฏิโมกข์ กับ อาบัติ{แตกประเด็นจาก Y10688364} http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10689357/Y10689357.html จากสันติอโศก...สู่วัดนาป่าพง http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10700500/Y10700500.html พระอาจารย์คึกฤทธิ์กับพุทธวจน;วัดนาป่าพง http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10321508/Y10321508.html ข้อสงสัยของผมกับการสวดปาฏิโมกข์ 150ข้อ ของวัดนาป่าพง... http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10657788/Y10657788.html ถ้าท่าน หรือญาติมิตรจะบวช ท่านจะเลือกวัดที่สวดปาฏิโมกข์กี่ข้อ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10688364/Y10688364.html ขอโทษนะครับเพื่อนๆ หลังจากใคร่ครวญเหตุผลแล้ว ผมขอเปลี่ยนใจมาอยู่ค่ายสวดแค่ 150 ข้อแทนครับ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10803815/Y10803815.html จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 13:07:48

ความคิดเห็นที่ 28 ปากบอกว่าซาบซึ้งกับพระพุทธพจน์  เคารพเหลือเกิน แต่กลับดึงของสูงมาเป็นอาวุธในการด่า เสียดสีผู้คน   นรกจะกินกบาล   อิอิ ... ไปละ  เด่วปี๊ดแตกขึ้นมา จะด่าเราว่า "ไม่ใช่ลูกผู้หญิง"   . . จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 13:14:01

ความคิดเห็นที่ 29 วันที่ 14 ส.ค. 2553 21:52 ความคิดเห็นที่ 6   ขอบคุณคุณ prachern.s น่ะครับ ที่โพสท์คำถามนี้ขึ้นมาก็เพื่อให้ผู้ที่สนใจเรื่องนี้เข้ามาแสดงความเห็น และเพิ่มความรู้บาลี      จากคำถามที่โพสท์ คือ อยากทราบความหมายของคำว่า สาธิกมิทํ ว่าที่ถูกต้องควรแปลว่าอะไรแน่ และผมเองก็ได้ลองหาคำบรรยายจากที่อื่นๆมาลงเพิ่มเติม ลองอ่านดูน่ะครับ ข้อมูลการสวดปาฏิโมกข์ที่ประธานสงฆ์หรืออธิการสายวัดหนองป่าพง ควรพิจารณา -------------------------------------------------------------------------------- ข้อมูลการสวดปาฏิโมกข์ อธิกรณ์เรื่องปาฏิโมกข์ - การที่คณะสงฆ์วัดนาป่าพง(สาขาที่ ๑๔๙ ของวัดหนองป่าพง) ซึ่งมีพระอธิการคึกฤทธิ์ โสตฺถิผโล เป็นประธานสงฆ์ เกิดความเห็นว่า “การที่พระสงฆ์ฝ่ายเถรวาทในประเทศไทยและต่างประเทศทั้งหลายสวดปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อนั้น ยังไม่ถูกต่อพุทธะวัจนะ” - พระสงฆ์กลุ่มนี้มีความเชื่อมั่นในความเห็นของพวกท่าน จนได้มีการนำคณะสงฆ์สวดปาฏิโมกข์แค่ ๑๕๐ ข้อ ซึ่งนับเป็นเวลาประมาณ ๘ ปีมาแล้ว และได้ประกาศเผยแพร่ความเห็นนี้ในวงศ์คณะสงฆ์และญาติโยม รวมทั้งทางสื่อต่างๆทั้งหลาย - พระสงฆ์กลุ่มนี้สวดปาฏิโมกข์เพียงแค่ ๑๕๐ ข้อ ได้มีการตัดสิกขาบทข้อใดออกไปบ้าง จาก ๒๒๗ ข้อ ท่านได้ให้คำตอบดังนี้ว่า ได้ตัดส่วนของอนิยต ๒ สิกขาบท และเสยขิยวัตร ๗๕ สิกขาบท ออกไป เพื่อลดเลขให้เหลือแค่ ๑๕๐ ตามที่ท่านตีความตามพุทธวัจนะ ฉบับสยามรัฐที่ท่านอ้างอิง ความเห็นส่วนตัวของพระสงฆ์กลุ่มนี้ต่อการสวดปาฏิโมกข์แค่ ๑๕๐ ข้อ - เมื่อได้มีการซักถามถึงความเห็นว่า ด้วยเหตุใดจึงตัดสินใจในการสวดปาฏิโมกข์จำนวน ๑๕๐ ข้อ เท่านั้น ท่านจึงได้ให้ความเห็นว่า เมื่อเราต้องยึดหลักพุทธวัจนะ เหนือสิ่งใดทั้งปวง ซึ่งท่านได้ใช้พระไตรปิฎกแปลเป็น ภาษาไทย ฉบับสยามรัฐอย่างเดียวในการตัดสิน เพราะเป็นที่ยอมรับของมหาเถรสมาคม ซึ่งในพระสูตรอังคุตตรนิกาย ของสยามรัฐ ส่วนที่ ๓ วรรคที่ ๘ ปฐมสิกขาสูตร ว่าด้วยไตรสิกขา สูตรที่ ๑ และ ทุกติยสิกขา-สูตร ว่าด้วยไตรสิกขาสูตร ๒ รวมทั้ง ตติยสิกขาสูตร ว่าด้วยการบำเพ็ญไตรสิขา สูตรที่ ๓ โดยกล่าวไว้ว่า “ ภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนที่กุลบุตรผู้ปรารถนาประโยชน์ศึกษาอยู่ มาถึงวาระที่จะยกขึ้นแสดงเป็นข้อๆ ตามลำดับทุกกึ่งเดือน สิกขา ๓ ประการนี้เป็นที่รวมของสิกขาบท ๑๕๐ นั้นทั้งหมด สิกขา ๓ ประการ อะไรบ้าง คือ ๑. อธิสีลสิกขา ๒. อธิจิตตสิกขา ๓. อธิปัญญาสิกขา สิกขา ๓ ประการนี้แลเป็นที่รวมของสิกขาบท ๑๕๐ นั้นทั้งหมด...” ข้อเสนอแนะของสงฆ์ที่สวดปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อ การสวดปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อนั้น เป็นพุทธวัจนะทุกข้อทั้งนั้น และมีต้นบัญญัติในมหาวรรคทุกข้อ และเป็นสังฆกรรมของคณะสงฆ์ฝ่ายเถรวาทที่สืบทอดกันมาช้านานแล้ว และการสวดปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อนั้น เป็นสังฆกรรมที่คณะสงฆ์ฝ่ายเถรวาททั่วโลกมีความเห็นโดยพร้อมเพรียงกัน ด้วยความสามัคคี รวมทั้ง ถูกการตรวจสอบมติสงฆ์การสังคยานาโดยความชอบแล้วหลายครั้งหลายครา และเป็นปฏิปทาของครูบาอาจารย์ผู้เคารพรักธรรมวินัยมาตั้งแต่โบราณการแล้ว และเป็นอริยประเพณีจากสมัยพระพุทธกาลจนถึงปัจจุบัน สายหลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น และ หลวงพ่อชา ในความจริงแล้ว ถ้าจะยืนยันการปริยัติ จะต้องมีการพิจารณาศึกษาอย่างละเอียดถี่ถ้วน พร้อมทั้งมีการปรึกษากับนักปราชญ์ผู้ที่มีความรู้และเชี่ยวชาญทั้งหลายอย่างกว้างขวาง ในพระบาลีไตรปิฏกก่อนจะดำเนินการไปตามความคิดเห็นของท่านเอง ทั้งนี้ควรจะได้มีการเปรียบเทียบคำแปลกับพระไตรปิฎก๑ ฉบับอื่นๆ ที่พิมพ์ในประเทศไทยและต่างประเทศ ที่ถือหลักพระไตรปิฎกภาษาบาลีด้วยเพราะว่าการสวดปาฎิโมกข์ ๒๒๗ ข้อนั้น เป็นพุทธวัจนะทุกข้อและเป็นที่ได้รับการสังคยนายอมรับเป็นหลักสากลทั่วโลกของฝ่ายเถรวาท อาทิ ประเทศศรีลังกาและ พม่า เป็นต้น ที่ได้ถือปฏิบัติกันมานานแล้ว ประเด็นที่ ๑ ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงปาฏิโมกข์ ๕ ประการ ในพระวินัยปาฏิโมกข์ มหาวรรค ภาคที่๑ ได้แสดงดังนี้ (๑๖๗) ครั้งนั้น ภิกษุทั้งหลายได้มีความปริวิตกว่า ปาติโมกขุทเทสมี เท่าไรหนอ แล้วกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระผู้มีพระภาคเจ้ารับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า “ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ปาติโมกขุทเทสนี้มี ๕ คือ ภิกษุสวดนิทานจบแล้ว พึงสวดอุทเทสที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุทเทสที่๑. สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ จบแล้ว พึงสวดอุทเทสที่เหลือด้วยสุตบทนี้เป็นปาติโมกขุทเทสที่๒. สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ จบแล้ว พึงสวดอุทเทสที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุทเทสที่ ๓. สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวด สังฆาทิเสส ๑๓ สวดอนิยต ๒ จบแล้ว พึงสวดอุทเทสที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุทเทสที่ ๔. สวดโดยพิสดารหมด เป็นปาติโมกขุทเทสที่ ๕. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ปาติโมกขุทเทส ๕ นี้แล. สรุป เราจะเห็นได้ชัดว่า การสวดอนิยต จะต้องสวดในปาฏิโมกข์ เพื่อให้ปาฏิโมกข์นั้นสมบูรณ์ ด้วยพระพุทธวัจนะ ถ้าผู้ใดได้ตัด อนิยต ออกจากปาฏิโมกข์ เท่ากับได้ทำลายสังฆกรรมของสงฆ์ที่เป็นพุทธวัจนะ ทำลายพระวินัยที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว ซึ่ง อนิยต เป็นตัวโจทโทษและกล่าวหาปาราชิก สังฆาทิเสส ที่เป็นอาบัติหนัก และปาจิตตีย์ ที่เป็นอาบัติสำคัญ ๑ปัญหาการแปลภาษาบาลีเป็นภาษาไทย(เพิ่มเติมท้ายบท) พระพรหมคุณาภรณ์(ป.อ.ปยุตโต),ฅนไทย ใช่กบเฒ่า?,(กรุงเทพฯ:บริษัท คิว -พริ้นเมเนเจอร์ จำกัด,๒๕๕๒),๑๒๕ ถ้าหากเราตัด อนิยต ออกจากการสวดปาฏิโมกข์ เท่ากับว่า เราตัดทางปรับอาบัติที่สำคัญออกจากปาฏิโมกข์ พระพุทธวัจนะกล่าวอีกว่า การสวดย่อเป็นอาบัติทุกกฏ นอกจากจะมีเหตุอันตราย ๑๐ ประการ๒จึงจะสวดย่อได้ อีกประเด็นหนึ่ง ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงให้สวดโดยพิสดารหมดเป็นปาฏิโมกขุทเทสที่ ๕ ซึ่งเมื่อเราสวดถึง เสขิยวัตร และ อธิกรณสมถะ ๗ ข้อ จบ จึงจะเป็นการสวดพระปาฏิโมกข์ที่สมบูรณ์ ดีงามและไม่ขัด กับที่พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตไว้แล้ว ประเด็นที่ ๒ ในพระไตรปิฎก ฉบับสยามรัฐนั้นยังมีข้อความบางส่วนอันสำคัญแปลความหมายผิดแผกไปจากฉบับอื่นในพระสูตร ๓ พระสูตรนี้ที่ท่านยกขึ้นมาเป็นเหตุในการสวดเพียง ๑๕๐ ข้อเท่านั้น โดยเมื่อเปรียบเทียบพระไตรปิฎกทั้งฉบับอื่นๆในอักษรไทย อังกฤษ พม่า ศรีลังกา และจีน (บาลีฝ่ายเถรวาท) แล้ว ได้พบความหมายแตกต่างกันไปโดยชัดเจนจากฉบับสยามรัฐ ซึ่งทั้งห้าฉบับจะแปลความหมายดังนี้ “ ภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท เกินกว่า ๑๕๐ ที่กุลบุตรผู้ปรารถนาประโยชน์ศึกษาอยู่ มาถึงวาระที่จะยกขึ้นแสดงเป็นข้อๆ ตามลำดับทุกกึ่งเดือน สิกขา ๓ ประการนี้เป็นที่รวมของสิกขาบท เกินกว่า ๑๕๐ นั้นทั้งหมด สิกขา ๓ ประการ อะไรบ้าง คือ ๑. อธิสีลสิกขา ๒. อธิจิตตสิกขา ๓. อธิปัญญาสิกขา สิกขา ๓ ประการนี้แลเป็นที่รวมของสิกขาบท เกินกว่า ๑๕๐ นั้นทั้งหมด...” โดยในบาลีใช้คำว่า “สาธิกะหรือสาธิกัง” ซึ่งแปลว่า เกินกว่า ยิ่งกว่า หรือมากกว่า และ คำว่า “สาธิกะ ปัญญาสุตตะระสะตัง” ซึ่งแปลว่า มากกว่า หรือเกินกว่า ๑๕๐ พระไตรปิฎกฉบับสยามรัฐ ที่คณะสงฆ์เหล่านั้นได้ใช้เป็นหลักฐานในการอ้างอิง มีข้อความ บางส่วนที่สำคัญให้ความหมายสำคัญแตกต่างไป เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับ พระไตรปิฎกฉบับอื่นๆ ที่เป็นหลักสากลจำนวนมาก ซึ่งตามหลักฐานส่วนมากแล้ว ต้องถือว่าคำว่า “เกินกว่าหรือมากกว่า ๑๕๐” นั้น เป็น ความหมายที่ถูกต้องตามหลักของการแปลพระสูตรภาษาบาลี และเป็นที่ยอมรับของสากลทั่วไป ถ้าเปรียบเทียบคำแปลของ “สาธิกะหรือสาธิกัง” ในพระสูตรอื่นๆ ที่เป็นพุทธวัจนะ เช่น มหาปรินิพานสูตร และชนวสภสูตร ซึ่งได้แปลความหมายดังต่อไปนี้: ๒.มหามกุฏราชวิทยาลัย,พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๔ มหาวรรค ภาคที่ ๑ และ อรรถกถา,พิมพ์ครั้งที่๔(นครปฐม : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย, ๒๕๔๓), ๔๓๕ อันตราย ๑๐ ประการ คือ ๑.พระราชาเสด็จมา ๒.โจรมาปล้น ๓.ไฟไหม้ ๔.น้ำหลากมา ๕.คนมามาก ๖.ผีเข้าภิกษุ ๗.สัตว์ร้ายเข้ามา ๘. งูร้ายเลื้อยเข้ามา ๙.ภิกษุอาพาธหนักจะถึงเสียชีวิต ๑๐.มีอันตรายแก่พรหมจรรย์. ๑. (จาก พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค เล่มที่ ๒ ภาคที่ ๑ เล่มที่ ๑๓ ของ มหามกุฏราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์ พ.ศ. ๒๕๒๕ ใน มหาปรินิพพานสูตร ว่าด้วย แว่นธรรม หน้า ๒๖๓) “พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงมีพระดำรัสว่า ดูก่อนอานนท์ ภิกษุสาฬหะ ทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุตติ ปัญญาวิมุตติ หาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป ด้วยปัญญารู้ยิ่งด้วยตนแล้ว เข้าถึงอยู่ในทิฏฐธรรมแล้วแล ดูก่อนอานนท์ ภิกษุณีชื่อนันทา เพราะสังโยชน์ อันเป็นส่วนเบื้องต่ำ ๕ สิ้นไป เป็นผู้ผุดเกิดขึ้น ปรินิพพาน ในชั้นสุทธาวาสนั้น เป็นผู้ไม่กลับมาจากโลกนั้นเป็นธรรมดา... ดูก่อนอานนท์ อุบาสกทั้งหลาย ในหมู่บ้านนาทิกะ กว่า ๕๐ คน ทำกาละแล้ว เพราะ (เขา) สิ้นสังโยชน์ส่วนเบื้องต่ำ ๕ อย่าง เป็นผู้ผุดเกิดขึ้น ปรินิพพานในชั้นสุทธาวาสนั้น เป็นผู้ไม่กลับมาจากโลกนั้นเป็นธรรมดา.....” ๒. (จาก พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค เล่มที่ ๒ ภาคที่ ๑ เล่มที่ ๑๓ ของ มหามกุฏราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์ พ.ศ. ๒๕๒๕ ใน ชนวสภสูตร ว่าด้วย คติพยากรณ์ เรื่องผู้บำรุงชาวบ้านนาทิกะ หน้า ๕๒๙) “ข้าพเจ้า ได้สดับมาดังนี้....... โดยสมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพยากรณ์ ถึงชนผู้บำรุงซึ่งทำกาละล่วงไปนานแล้วในการอุบัติในชนบทใกล้เคียง คือ กาสี โกศล วัชชี มัลละ เจติ วังสะ กุรุ ปัญจาละ มัจฉะ สุรเสน ว่า คนโน้นเกิด ณ ที่โน้น คนโน้นเกิด ณ ที่โน้น ชนผู้-บำรุงชาวบ้านนาทิกะ กว่า ๕๐ คน ทำกาละล่วงไปนานแล้วเป็นโอปปาติกะ เพราะสิ้นไปซึ่งสังโยชน์เบื้องต่ำ ๕ อย่าง ปรินิพพาน ณ ที่นั่น ไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา ชนผู้บำรุงชาวบ้านนาทิกะ กว่า ๙๐ คน ทำกาละล่วงไปนานแล้วเป็นสกทาคามี เพราะสิ้นสัญโญชน์ ๓ อย่าง เพราะราคะ โทสะและโมหะ บางเบา จักมาสู่โลกนี้อีกครั้งเดียว แล้วจักทำซึ่งที่สุดแห่งทุกข์ได้ ชนผู้บำรุงชาวบ้านนาทิกะ กว่า ๕๐๐ คน ทำกาละล่วงไปนานแล้ว เป็นโสดาบัน เพราะสิ้นสัญโญชน์ ๓ อย่าง มีอันไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงมีสัมโพธิญาณเป็นเบื้องหน้า.....” ๓. (จาก พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ เล่มที่ ๑ ภาคที่ ๒ เล่มที่ ๑๘ ของ มหามกุฏราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์ พ.ศ. ๒๕๒๕ ใน มหาสีหนาทสูตร ว่าด้วย อุปมาข้อที่ ๑ หน้า ๔๘) “ ดูก่อนสารีบุตร เราย่อมกำหนดรู้ใจบุคคลบางคน ในโลกนี้ด้วยใจอย่างนี้ว่า บุคคลนี้ปฏิบัติอย่างนั้น ดำเนินอย่างนั้น และขึ้นสู่หนทางนั้น เบื้องหน้าแต่กายเพราะกายแตก จักเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาตนรก โดยในสมัยต่อมา เราย่อมเห็นบุคคลนั้น เบื้องหน้าแต่กายเพราะกายแตก เข้าถึงแล้วซึ่งอบาย ทุคติ วินิบาต นรก เสวยทุกขเวทนาอันแรงกล้า เผ็ดร้อนโดยส่วนเดียว ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุของมนุษย์. ดูก่อนสารีบุตร เปรียบเสมือนหลุมถ่านเพลิงลึก ยิ่งกว่า ชั่วบุรุษ เต็มไปด้วยถ่านเพลิงปราศจากเปลว ปราศจากควันลำดับนั้น บุรุษผู้มีตัวอันความร้อนแผดเผา ครอบงำ เหน็ดเหนื่อย สะทกสะท้าน.....” ๔. (จาก พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ เล่มที่ ๒ ภาคที่ ๑ เล่มที่ ๒๐ ของ มหามกุฏราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์ พ.ศ. ๒๕๒๕ ใน คหปติวรรค โปตลิยสูตร ว่าด้วย โปตลิยคฤหบดี หน้า ๘๓) “ ดูก่อนคฤหบดี เปรียบเสมือนหลุมถ่านเพลิง ลึกกว่าชั่วบุรุษหนึ่ง เต็มด้วยถ่านเพลิงอันปราศจากเปลวปราศจากควัน บุรุษผู้รักชีวิตไม่อยากตาย รักสุข เกลียดทุกข์ พึงมา บุรุษมีกำลังสองคนช่วยกันจับแขนบุรุษนั้นข้างละคน ฉุดเข้าไปยังหลุมถ่านเพลิง....” จะเห็นได้ชัดว่าในพุทธวัจนะ พระพุทธเจ้าได้ใช้คำว่า “ สาธิกา” ในลักษณะที่หมายความว่า “มากกว่า ยิ่งกว่า หรือเกินกว่า” ดังนั้นการกำหนดความหมายข้อความดังกล่าว ควรจะเป็นว่า “มากกว่า - ๑๕๐” ผู้ใดสวดปาฏิโมกข์ แค่ ๑๕๐ ข้อนั้น ได้ทำลายธรรมวินัย ข้อควรพิจารณาอื่น ๑. เมื่อเราเป็นลูกศิษย์ ของพระเดชพระคุณพระโพธิญาณเถร(หลวงพ่อชา สุภัทฺโท) และเป็นสาขาวัดหนองป่าพง ท่านพาเราสวด ๒๒๗ ข้อเพราะท่านพิจารณาดีงามแล้วตามธรรมวินัย และลูกศิษย์ของท่านที่เคารพครูบาอาจารย์ก็ควรปฏิบัติตาม ไม่ควรเปลี่ยนแปลงตามความเห็นของตน โดยไม่ปรึกษาคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง ๒. การตีความว่า ๑๕๐ ถ้วนนั้น จะขัดต่อพระไตรปิฎกฉบับอื่นๆ ที่มีทั้งหมด ทั้งที่เป็นภาษาไทยและภาษาต่างชาติ ๓. การดำเนินการดังกล่าว ได้ขาดการปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญในภาษาบาลีและครูบาอาจารย์ที่เคารพทั้งหลาย ประกอบกับการขาดการพิจารณาอย่างรอบคอบ ก่อนการตัดสินใจ ๔. จากการอ้างถึง พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ซึ่งแสดงอาบัติไว้มี ๑๕๐ ข้อนั้น ยังไม่สามารถสรุปได้ว่า ในห้วงนั้นพระพุทธองค์แสดงไว้ในช่วงใดของชีวิต ซึ่งโดยปกตินั้นพระพุทธองค์จะตรัสเพิ่มเติมอาบัติอยู่อย่างสม่ำเสมอ เมื่อมีพระภิกษุใดกระทำการไม่เหมาะควรขึ้นมา เพราะฉะนั้นก่อนที่พระพุทธองค์จะปรินิพพานนั้น อาบัติทั้งหลายอาจจะถูกบัญญัติขึ้นมากกว่า ๑๕๐ ข้อก็เป็นได้ เช่น การที่พระเทวทัตทำสังฆเภทขึ้นมา โดยพระพุทธองค์ได้บัญญัติอาบัติขึ้นมาจำนวนอีกหลายข้อ ๕. มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ ได้ทำการเปรียบเทียบพระไตรปิฎกทุกฉบับที่หาได้ทั่วโลก ปรากฎว่ามีความต่างกันประมาณ ๔ หมื่นกว่าจุด ฉนั้น การที่จะอ้างอิงพระไตรปิฏกจากที่ใดที่หนึ่งเป็นการเฉพาะเจาะจงนั้น จึงไม่น่าจะเป็นการถูกต้องเพียงพอเท่าที่ควร ๖. การสวดปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อนั้น อาจจะมีผลต่อการลดความสำคัญของเสยขิยวัตรในปัจจุบันและในรุ่นหลัง เพราะไม่ได้ทำการทบทวนทุกๆ กึ่งเดือน ๗. ในประวัติศาสตร์หลังพระพุทธกาล ๓๐๐ ปี พระพุทธศาสนาได้แยกไปถึง ๑๘ นิกาย โดยมี เถรวาทนิกายและเทวะกุนตะนิกาย เป็นต้น อย่างไรก็ตาม ในเวลาที่ผ่านมานั้นพระไตรปิฎกได้มีการสูญหาย ไป ๑๒ นิกาย คงเหลืออยู่ ๖นิกายซึ่งทั้ง ๖ นิกายนี้มีเถรวาทนิกายรวมอยู่ด้วย โดยเมื่อเทียบเคียง รวมทั้ง ๖ นิกายนี้ก็ยังคงมีการสวดปาฏิโมกข์และเสยขิยวัตรอยู่เสมอมา ๘. สิกขาบท อนิยต และเสยขิยวัตร นั้นเป็นพระพุทธวัจนะทั้งนั้น รวมทั้งใน มหาวรรค ซึ่งเมื่อได้อธิบายถึงการสวดปาฏิโมกข์โดยย่อ ก็ยังคงต้องมีการสวดถึง ปาราชิก สังฆาทิเสส และอนิยต ดังนั้น การสวดดังกล่าวนี้ ไม่สามารถทำการตัดออกโดยไม่มีการไตร่ตรองมิได้แน่ ๙. การดำเนินการดังกล่าว ผิดกับธรรมเนียมและประเพณีข้อวัตรปฏิบัติที่พ่อแม่ครูบาอาจารย์ได้พากันทำมากันทั้งสิ้นแต่โบราณ รวมทั้งได้มีมติสงฆ์การสังคยนาเห็นชอบกันทั้งสิ้นอีกด้วย เป็นประการสำคัญ ๑๐. การสวดปาฏิโมกข์แค่ ๑๕๐ ข้อนั้น เป็นอันตรายต่อสังฆกรรม และ ความสามัคคีของ คณะสงฆ์อย่างร้ายแรง ซึ่งอาจจะเป็นต้นเหตุให้ คณะสงฆ์ถึงแก่สังฆเภทก็ได้ ขยายความ ๑. พระไตรปิฎกบาลีนี้ ในเมืองไทยก็มีฉบับแปล เป็นพระไตรปิฎกภาษาไทยขึ้นมาแล้วถึงปัจจุบัน ๓ ชุด (อีก๑ ชุดแก้ไขกันอยู่) เห็นได้ว่าฉบับที่ทำทีหลังก็ปรับปรุงให้ถูกต้องดีขึ้นกว่าฉบับก่อน แต่ถึงกระนั้นก็ยังจะต้องปรับปรุงกันต่อไปอีกนานเพราะเป็นงานใหญ่มาก เนื้อความกว่า ๒๒,๐๐๐ หน้า ผู้แปลต่างฝีมือต้องมาช่วยกันมากมาย แม้จะมีการจัดวางระบบงานดีขึ้นๆ แต่ความลักลั่นก็ยังไม่อาจแก้ได้หมด จะต้องเพียรพยายามกันต่อไป ขอยกตัวอย่าง เช่น มีศัพท์ทางวินัยคำหนึ่งว่า “อาสนฺทิ” ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎกบาลีหลายเล่ม เช่น เล่ม ๓, เล่ม ๕, เล่ม ๗, เล่ม ๒๐ เป็นคำเดียวกัน ตรงกัน แต่ “อาสนฺทิ” นี่แหละ ในพระไตรปิฎกแปลภาษาไทย ชุดแรก ชุดเดียวกัน ก็แปลไปต่างๆ ในสองเล่ม (เล่ม ๕, ๒๐) แปลว่า “เตียงมีเท้าเกินประมาณ” อีกเล่มหนึ่ง (เล่ม ๓) แปลว่า “ตั่ง” และอีกเล่มหนึ่ง (เล่ม ๗) แปลว่า “เก้าอี้นอน” ดูต่อไป พระไตรปิฎกแปลภาษาไทย ชุดที่ ๒ปรากฏว่า แปลเหมือนกับในชุดแรก ตรงกันเกือบทุกแห่ง (ถ้าถูก ก็ถูกด้วยกัน ถ้าผิด ก็ผิดเหมือนกัน) มีที่แปลต่างออกไปแห่งเดียว ซึ่งยิ่งทำให้กลายเป็นว่า คำศัพท์เดียวกัน แต่แปล ๔ แห่ง ก็ต่างกันไป ๔ อย่าง (คือแปลแห่งหนึ่งว่า เตียงมีเท้าเกินประมาณ, แห่งหนึ่งว่า ม้าหรือเก้าอี้สำหรับนั่ง, แห่งหนึ่งว่า ตั่ง, และอีกแห่งหนึ่งว่า เก้าอี้นอน) แล้วก็ต่อไปในพระไตรปิฎกแปลภาษาไทย ชุดที่ ๓ ปรากฏว่า ก็คล้ายกับใน ชุดแรก แต่มีความสม่ำเสมอมากขึ้น (๔ แห่ง นำมาเรียงตามลำดับ คือ เตียงมีเท้าสูงเกินขนาด, เตียงมีเท้าเกินประมาณ, ตั่งยาว, เตียงมีเท้าสูงเกินขนาด) นี่เพียงแค่เรื่องวัตถุสิ่งของซึ่งมองเห็นง่าย ก็ยังพบปัญหาในการแปลได้อย่างนี้ ถ้าเป็นเรื่องนามธรรมที่ลึกซึ้ง จะน่าระวังเพียงใด ฉะนั้น แค่ที่ยกมาให้ดูเท่านี้ ก็คงเห็นได้ชัดว่า ทำไมจึงต้องพยายามรักษาพระไตรปิฎกบาลีที่เป็นข้อมูลของเดิมไว้ ให้ถูกต้องแม่นยำและครบถ้วนที่สุด ส่วนพระไตรปิฎกฉบับแปลภาษาไทยนั้น เราอาศัยเป็นที่ปรึกษา หรือเป็นเครื่องประกอบในการศึกษาพระไตรปิฎก เรื่องนี้ ผู้ที่ใช้พระไตร-ปิฎกภาษาไทยควรทราบตระหนักไว้. จากคุณ : Bitter Coffee เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 15:10:51

ความคิดเห็นที่ 30 ผมไม่ไปตามอ่านนะครับท่านโขตาน  เพราปกติของท่านๆ ที่มาเล่นในเวบบอ์ดจะกล่าวอ้างอะไร ไม่ว่า จะเป็น ท่านจิตซังกะ๊บ๊วยก็ดี ท่านฐานะฐานก็ดี ท่านเนตัมเม ก็ดี ท่านชาวมหาวิหารก็ดี   เวลาท่านเหล่านี้กล่าวอ้างอะไร เป็นผู้ยกหลักฐานหรือ แหล่ง อ้างอิงมาให้ในเวบบอร์ด เองทั้งสิ้นครับ     การกล่าวอ้างโดยเฉพาะประเด็นสำคัฐ ผู้นำเสนอต้องพร้อมชี้แจงหลักฐานข้อมูลครับ จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 15:14:21

ความคิดเห็นที่ 31 เห็นด้วยกับแนวความคิดของ จขกท. คุณโขตานครับ แต่ผมว่าพระคึกฤทธิ์ท่านคงไม่ประกาศแตกนิกายออกมาครับ เพราะตลอดมาท่านอาศัย "ชื่อเสียง" และ "เครดิต" ของครูบาอาจารย์ เช่นการตั้งชื่อวัดว่า "วัดนา...(นี่เป็นศิษย์สายหนอง)...ป่าพง" ผมเดาเอาเองว่า ที่ท่านมุ่งเอาเป็นเอาตายเรื่อง "พุทธวจน" ...อาจ...เป็นเพราะ อยากแสดงให้เห็นว่า "ฉันน่ะไม่ใช่กระจอกนะ ลูกศิษย์พระพุทธเจ้าสายตรงเชียวนะ" เราย้อนกลับไปดู "ปูมหลัง" ของท่านดีกว่าครับ แรกบวชอยู่วัดป่าบุญญาวาส แต่ก็ไม่สามารถทนถือนิสัยให้ได้ถึง ๕ พรรษา ตามหลักปฏิบัติแนวเถรวาท ต้อง "แหกนิสัย" หนีออกมาจากวัดป่าบุญญาวาส ทั้งๆที่ยังไม่ครบ ๕ พรรษา ดูประวัติได้จาก http://www.watnapahpong.org/AboutMe.aspx ) ทั้งๆที่ท่านเจ้าอาวาสวัดป่าบุญญาวาส เป็นถึง "พระมหาเถระ" ผู้ซึ่งใครๆก็รู้กันและนับถือกันในฐานะ "พระอริยบุคคล" นี่เองครับท่านจึง "อ่อน" ด้าน "พระวินัย" พอมาจับด้านพระสูตร ท่านก็ไม่เคยเรียนบาลีมาก่อน ผมเดาว่าท่านแปลบาลีไม่เป็น เวลาอ่านก็ตีความเอาแบบ "อัตโนมติ"(ความเห็นของฉัน) เช่นอยู่ว่างๆ ไปเจอ ๑๕๐ ก็สวด ๑๕๐ เลยโดยไม่ดูตาม้าตาเรือเลยทั้งๆที่ ๒๒๗ ข้อมีระบุอย่างละเอียดในพระวินัยปิฎกเล่ม ๑+๒ และเป็นธรรมเนียมปฏิบัติมาตั้งแต่ปฐมสังคายนา แม้พระพรหมคุณาภรณ์ ปรมาจารย์ด้านปริยัติ ท่านจะออกมาท้วงติง ก็ "ไม่ฟัง" พระมหาเถระจากสาย "หนองป่าพง" ออกมาเตือนก็ "ไม่เชื่อ" สุดท้ายถูก "ปลดออก" จากสายหนองป่าพง (ดู คคห. ๑๕) ท่านก็ยัง "ทำเฉยไม่รู้ไม่ชี้" แบบนี้คงต้อง "ฆ่า" ให้ตายตามระเบียบแห่งอริยวินัย คือ "ปล่อยไป" ไม่สนใจ แบบที่สงฆ์สายวัดหนองป่าพงกำลังทำอยู่ครับ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 54 08:39:28 จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 16:32:04

ความคิดเห็นที่ 32 http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=janson&group=9 เมื่อพิจารณาประกาศของคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง เราย่อมได้ทราบถึง ข้อเท็จจริง “เท่าที่เป็นจริง” ว่า ๑. คณะสงฆ์วัดหนองป่าพง สวดพระปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อ ๒. วัดนาป่าพง สวดพระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อ ๓. วัดนาป่าพง ไม่ปฏิบัติตามมติของคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง ที่ให้สวดพระปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อ ๔. คณะสงฆ์วัดหนองป่าพง จึงมีมติประกาศว่า ตัดวัดนาป่าพงออกจากการเป็นวัดสาขา การกระทำใดของท่านพระคึกฤทธิ์ ย่อมไม่ถือว่า เป็นความรับผิดชอบของคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง ในกรณีนี้จะเห็นได้ว่า เป็นการประกาศเพื่อให้สาธารณชนรับทราบว่า คณะสงฆ์(ในกรณีนี้คือคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง) จะไม่รับผิดชอบ ในการกระทำใดๆของท่านพระคึกฤทธิ์ (อันจะก่อให้เกิดความเสียหาย?) แต่ทั้งนี้ ต้องพิจารณาด้วยความเป็นธรรมด้วยว่า กรณี พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ยังไม่มีข้อสรุปที่กระจ่างชัด ว่า ถูกหรือผิด อย่างเป็นทางการจากคณะสงฆ์(มหาเถรสมาคม) ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ปกาสนียกรรม ของคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง ๑. มิใช่ การลงตัชชนียกรรม(การข่มขู่) ๒. มิใช่ การลงนิยสกรรม(การถอดยศ) เพราะไม่สามารถทำแบบนี้กับภิกษุวัดนาป่าพงได้ เนื่องจาก ภิกษุวัดนาป่าพงก็มีสภาพเป็นสงฆ์(เช่นกัน) ๓. มิใช่ การลงปัพพาชนียกรรม(การขับไล่) ไม่ใช่กรณีนี้เนื่องจาก ภิกษุวัดนาป่าพงก็ยังคงอาศัยอยู่ที่เดิม ๔. มิใช่ การลงปฏิสารณียกรรม(การขอขมาคฤหัสถ์) กรณี พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ไม่เกี่ยวกับคฤหัสถ์ ๕. มิใช่ การลงอุกเขปนียกรรม(การการยกเสียจากหมู่) ในกรณีจากยกออกจากหมู่นี้ ทำได้เฉพาะกรณีที่ ภิกษุนั้นไม่เห็นอาบัติ ไม่ทำคืนอาบัติ ฯลฯ ซึ่งทำกับสงฆ์ไม่ได้ ต้องเป็นการทำแก่ภิกษุบางรูป(ไม่เกิน๓)เท่านั้น อีกทั้ง จนถึงบัดนี้ ย่อมมิอาจกล่าวได้เลยว่า กรณี พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ จะก่อให้เกิดอาบัติอะไร เพราะเอาเข้าจริง ก็ยังไม่แน่ว่า อุเทศ ๕ เป็นพุทธพจน์จริงหรือไม่ (?) นั่นจึงทำให้ ไม่สามารถสรุปได้ว่า การสวดย่อ ที่ทรงปรับอาบัตินั้น หมายถึงการไม่สวดอุเทศทั้ง ๕ สังฆเภท .... อย่างไร (?) ผู้ชายกินสะตอ !!!! เรื่องของกำพืด พระปาฏิโมกข์ กับ จุดยืนที่แตกต่าง ปาติโมกขุทเทสทั้ง ๙ สิกขาบทวิภังค์ของเสขิยวัตร อรรถกถา …. ที่ไม่อยากจะเชื่อ !!!! เจดีย์ …. ที่เปลี่ยนไป อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 17:46:55

ความคิดเห็นที่ 33 ความคิดเห็นที่ 21 Bitter Coffee เราดูที่คุณระนาดเอกยกมาแล้วก็นะ เอาเท่านี้แล้วกันคือดูแล้วไม่มีความรู้อะไรเลยนอกจากว่ากล่าวให้ร้ายไป คุณต้องไปถามเขาว่าเอาข้อมูลมาจากไหนถึงพูดถึงคุณฤทธีแต่เรารู้แล้วแต่ขี้เกียจบอก เอาในประเด็นให้เราตอบก็จะตอบให้ดังนี้ คุณระนาดเอกยกพูดถึง “ปาราชิกอาบัติชั่วหยาบในภิกษุมีอยู่แต่ทำไมของภิกษุณีไม่มีหมายความว่า .. ภิกษุปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุอื่น ก็สมควรต้องปาราชิกด้วย เพราะภิกษุณียังต้องปาราชิกเลย แล้วภิกษุจะได้ยกเว้นด้วยเหตุผลอะไร?   ผู้ที่ยืนยันมติของฤทธีดังกล่าวนี้ ก็สมควรที่จะต้องอธิบายให้ได้ว่า .... ปาราชิกของภิกษุณี ข้อปกปิดอาบัติชั่วหยาบฯ ไม่สาธารณะแก่ภิกษุด้วยเหตุผลอย่างไร?!    .ใช้ตรรกะของฤทธีก็ต้องบอกว่า มีความลักลั่นของปาราชิกของภิกษุณีอยู่ในข้อนี้ !!           เพราะ "เมื่อพิจารณาเนื้อหาของปาราชิกของภิกษุณีข้อนี้แล้ว ย่อมเข้าใจได้เลยว่า อธิกรณ์ในลักษณะนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับภิกษุเช่นกัน !!" (หรือใครจะค้าน) อันนี้คือข้อมูลที่คุณระนาดเอกโพสต์กล่าวหาคุณฤทธีไว้ ---------------------------------------------------   นี้คือคำตอบของเราเองว่า ไม่มีสิกขาบทปาราชิกว่าด้วย ว่าด้วยปาราชิกปกปิดอาบัติชั่วหยาบในภิกษุเรื่องที่คุณระนาดเอกกล่าวไว้นะ  คือยกอาบัติมาผิดข้อแล้วละนะ กลุ้มใจจะว่าเขาทั้งที ยกสิกขาบทผิดข้อซะงั้น แต่จะมีข้อนี้ในอาบัติปาจิตตีย์ ค่ะ   . มุสาวาทวรรค สิกขาบทที่ ๙                     เรื่องพระอุปนันทศากยบุตร                               ทรงติเตียนแล้วบัญญัติสิกขาบท      พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆบุรุษทั้งหลาย ไฉน พวกเธอจึงบอกอาบัติชั่วหยาบของภิกษุแก่อนุปสัมบันเล่า? การกระทำของพวกเธอนั่นไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว      ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-                           พระบัญญัติ      ๕๘. ๙. อนึ่ง ภิกษุใด บอกอาบัติชั่วหยาบของภิกษุ แก่อนุปสัมบัน เว้นไว้แต่ภิกษุได้รับสมมติ,  เป็นปาจิตตีย์. ส่วนอื่นๆก็เหมือนที่เราโพสต์ไว้ในคหที่72 และอื่นๆในกระทู้นั้นแหละแต่ก็อธิบายใหม่อีกครั้งและกรุณาตอบกลับบ้างนะ ที่เราถามว่า ทำไมต้องสวดอนิยตะในปาฎิโมกข์ภาคเต็มนะ         แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 20:27:20 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 17:56:45

ความคิดเห็นที่ 34 ถ้าจะพูดเรื่อง สิกขาบท150ข้อ กรุณากลับไปกระทู้แนะนำ ไปพูดในโน้นขี้เกียจตอบมากมายและเราต้องนำไปโพสต์ใหม่อีก และจะให้ดีกรุณาพูดถึงเนื้อหาในประเด็น รู้แล้ว เกลียดสุด พระเจ้าก็ไม่เว้นก็ตามสบายแต่ถ้าสุภาพชนที่จะไปว่าคนอื่นเขากรุณาว่าเขาด้วยหลักการ หลักธรรมะและผิดจากหลักธรรมอย่างไร ไม่ใช่ก็พูดไปว่าไป เพราะมันทำให้คนอื่นเสียหาย ยกเว้นคำด่าอย่างที่เราเคยด่าคุณชาวมหาวิหาร นั้นคือตั้งใจที่จะกระทำและทำอย่างชัดเจน แต่ถ้าคุณว่าเราว่ามันไม่ดีไม่ควร และเราก็บอกแล้วว่าจะไม่ทำอีกเพราะจะพูดด้วยเนื้อหา ดังนั้นท่านที่เป็นคนดีพูดจาดีมีสัมมาวาจาดีทั้งหลายก็โปรด ใช้ข้อมูลที่เป็นเนื้อหานะคะ และเข้าไปตอบคำถามเราด้วยในกระทู้แนะนำ ทำไมต้องตั้งกระทู้ใหม่เลยทำแบบเดียวกับชาวมหาวิหารเดะเลย กระทู้วัดนาขึ้นแนะนำ 2 อันเลยแม้ร่วมใจโหวต กระทู้แบบนี้ท่านโหวตได้โหวตดี แถมโพสต์เนื้อหานี้ไม่ทำอีกต่างหาก  นี้คือการเล่น web board ห้องศาสนา ปลง จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 18:07:16

ความคิดเห็นที่ 35 ข้อสังเกตุ  ที่ น่าจะ ไม่ผิดไปจาก ความเป้นจริง ไปได้ ฯ กล่าวคือ (๑) ผู้ที่ยังมีอวิชชา (คือยังไม่ใช่ พระอรหันตสาวกของพระพุทธองค์)  ใดนั้น เมื่อ อ้าง "ธรรมนี้ พระบรมศาสดาตรัสไว้" (ข้าพเจ้า หรือ อาตมา เข้าใจ  เช่นที่ตรัสนั้น) --- ก็ไม่ได้แปลว่า ผู้นั้น "เห็นธรรมนั้น ตามที่อ้างนั้น  ตรงตามที่เป็นจริงๆ ด้วย วิชชา ขั้น อนุพุทธสาวกผู้ อรหัตตผล ตรงตาม ที่พระบรมศาสดาตรัสไว้                                           อย่างไรก็ตาม (๒) การ อ้างอิง "พระพุทธวัจน์" "ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา" ก็สมควร กำหนดว่า --- ย่อม ชื่อว่า ไม่ ประมาท  ยิ่งกว่า อ้าง คำสอนชั้นสาวก ไม่ว่าสมัยไหน (ที่อ้างพระพุทธวจนะใดนั้น หรือไม่อ้าง ก็ตาม) (๓) คคห 7 พระอาจารย์คึกฤทธิ์ โสตฺถิผโลได้วางแนวทางการปฏิบัติของพระสงฆ์ในวัดได้อย่างขัดเจน โดยยึดแต่คำสอนที่เป็นพุทธวจนะของพระพุทธเจ้าเป็นแนวทาง ท่านได้วางนโยบายในวัดให้มีความสงบสอดคล้องเหมือนกับการออกวิเวกธุดงค์ กำหนดกิจข้อวัตรของพระในวัดให้กระชับที่สุด และเป็นกฎเกณฑ์ของหมู่คณะที่ต้องเคร่งครัด เพื่อเปิดโอกาสให้พระได้มีเวลาในการภาวนามากๆ คำว่า -- โดยยึดแต่คำสอนที่เป็นพุทธวจนะของพระพุทธเจ้าเป็นแนวทาง นั้น เนื่องกับ  "สมาทาน" ก็ได้ หรือ เนื่องกับ อุปาทาน ก็ได้   -- ทั้งนี้ เนื่องกับ "ภูมิจิตภูมิธรรม ขั้นใดนั้น (โดา เป็นต้นไป) (๔) เมื่อ เกิด ปัญหาขึ้นใน "วินัย  ที่ พระบรมศาสดาตรัสไว้ดีแล้ว  ตามที่ พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา" คือ -- สมาทาน 150 ถ้วน  --- ผู้ที่ ไม่เห็นด้วย เพราะเหตุใดก็ตาม ฯ ได้แก่  ฝ่ายสมาทาน 227 -- ที่ยืนยันว่า ภิกษุต้องสวด อนิยตะ ในปาฏิโมกข์ ฯ                             ทำไม -- ไม่ วิสัชนา  " อนิยตะ ไม่สาธารณะแก่ ภิกษุณี อย่างไร?                          ตามที่คุณเนตังมม (เนตังมม) เสนอไว้ใน คคห 33 ท่านใด จะ วิสัชนา ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 22:48:34

ความคิดเห็นที่ 36 คุณสติ ความคิดเห็นที่ 31 เราคิดว่าคุณควรให้ความรู้ในเชิงเนื้อหาจะดีกว่าไหมและรบกวนเข้าไปตอบในกระทู้ที่ขึ้นแนะนำในคหที่147ด้วยซิ ขนาดศิษย์สวนสันติธรรม ศรีราชาคงจะตอบได้ไม่ยาก เรายกกระทู้มาให้ตอบช่วยชี้แนะด้วยเพื่อเป็นความรู้น่ะ   http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10846756/Y10846756.html ----------------------------------------------------------------------------- ------------------------------------------------------------------------------- พอดีวันนี้ได้อ่านปาราชิกในข้อที่4 ของภิกษุก็น่าสนใจเลยเอามาฝากไว้เพื่อให้ชาวพุทธได้รับทราบไว้ เรื่องอวดอุตตริมนุสสธรรม อันไม่มีจริงในตนคือ อาบัติปาราชิก ทรงติเตียน             [๒๒๙] พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆะบุรุษทั้งหลาย การกระทำของพวกเธอนั่น ไม่เหมาะ ไม่สม ไม่ควร ไม่ใช่กิจของสมณะ ใช้ไม่ได้ ไม่ควรทำ ดูกรโมฆบุรุษทั้งหลาย ไฉนพวกเธอจึงได้กล่าวชมอุตตริมนุสสธรรมของกันและกันแก่พวกคฤหัสถ์ เพราะเหตุแห่งท้องเล่า ดูกรโมฆบุรุษทั้งหลาย ท้องอันพวกเธอคว้านแล้วด้วยมีดเชือดโคอันคม ยังดีกว่าอันพวกเธอกล่าวชมอุตตริมนุสสธรรมของกันและกันแก่พวกคฤหัสถ์เพราะเหตุแห่งท้อง ไม่ดีเลยข้อที่เราว่าดีนั้น เพราะเหตุไร เพราะบุคคลผู้คว้านท้องด้วยมีดเชือดโคอันคมนั้นพึงถึงความตายหรือความทุกข์เพียงแค่ตาย ซึ่งมีการกระทำนั้นเป็นเหตุ และเพราะการกระทำนั้นเป็นปัจจัยเบื้องหน้าแต่แตกกายตายไป ไม่พึงเข้าถึงอบายทุคติ วินิบาต นรก ส่วนบุคคลผู้กล่าวชมอุตตริมนุสสธรรมของกันและกันแก่พวกคฤหัสถ์นั้น เบื้องหน้าแต่แตกกายตายไป พึงเข้าถึงอบายทุคติ วินิบาต นรก ซึ่งมีการกระทำนี้แลเป็นเหตุ ดูกรโมฆบุรุษทั้งหลาย การกระทำของพวกเธอนั่น ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว โดยที่แท้ การกระทำของพวกเธอนั่น เป็นไปเพื่อความไม่เลื่อมใส ของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส และเพื่อความเป็นอย่างอื่นของคนบางพวกผู้เลื่อมใสแล้ว ครั้นแล้วทรงกระทำธรรมมีกถารับสั่งกะภิกษุทั้งหลาย ว่าดังนี้:- พระปฐมบัญญัติ             ๔. อนึ่ง ภิกษุใด ไม่รู้เฉพาะ กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม อันเป็นความรู้ ความเห็น อย่างประเสริฐ อย่างสามารถ น้อมเข้ามาในตนว่า ข้าพเจ้ารู้อย่างนี้ ข้าพเจ้าเห็นอย่างนี้ ครั้นสมัยอื่นแต่นั้น อันผู้ใดผู้หนึ่ง ถือเอาตามก็ตาม ไม่ถือเอา ตามก็ตาม เป็นอันต้องอาบัติแล้ว มุ่งความหมดจด จะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า แน่ะท่าน ข้าพเจ้าไม่รู้อย่างนั้น ได้กล่าวว่ารู้ ไม่เห็นอย่างนั้น ได้กล่าวว่าเห็น ได้พูดพล่อยๆ เป็นเท็จเปล่าๆ แม้ภิกษุนี้ ก็เป็นปาราชิก หาสังวาสมิได้             สิกขาบทนี้ ย่อมเป็นอันพระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติแล้วแก่ภิกษุทั้งหลายด้วยประการ ฉะนี้ ฯ --------------------------------------------------------------------------- ๕. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม อันไม่มีอยู่ อันไม่เป็นจริงนี้จัดเป็นยอดมหาโจร ในโลกพร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ในหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณะพราหมณ์ เทวดา และมนุษย์ ข้อนั้น เพราะเหตุไร เพราะภิกษุนั้น ฉันก้อนข้าวของชาวแว่นแคว้น ด้วยอาการแห่งคนขโมย. แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 22:51:03 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 22:48:41

ความคิดเห็นที่ 37 คคห #33 อ้างว่าระนาดเอกพูดถึง "ปาราชิกอาบัติชั่วหยาบในภิกษุมีอยู่แต่ทำไมของภิกษุณีไม่มี" ปรากฏว่า หลักฐานตามที่ คคห #21 ยกมาจากกระทู้อื่นนั้น ระนาดเอกไม่ได้กล่าวอย่างนั้น ความจริงคือ ระนาดเอกกล่าวว่า ..          ถ้าใช้ตรรกะที่ไม่เป็นตรรกะของฤทธี ก็ต้องพูดว่า ..          ในปาราชิกของภิกษุณีที่ล่วงปาราชิกเมื่อปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุณีอื่น ก็ต้องเข้าใจได้ว่า อธิกรณ์ในลักษณะนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับภิกษุได้เช่นกัน !          หมายความว่า .. ภิกษุปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุอื่น ก็สมควรต้องปาราชิกด้วย เพราะภิกษุณียังต้องปาราชิกเลย แล้วภิกษุจะได้ยกเว้นด้วยเหตุผลอะไร? ระนาดเอกยกปาราชิกของภิกษุณีขึ้นมา ก็เพื่อชี้ให้เห็นความเท็จทุจริตของฤทธีที่ก่อกรรมบิดเบือนพระธรรมวินัยว่า "สิกขาบทว่าด้วยอนิยตะ ๒ ไม่ใช่พระพุทธพจน์!! ถ้าฤทธีกล่าวตู่ว่า อนิยตะของภิกษุไม่ใช่พระพุทธพจน์ โดยอ้างตรรกะว่า อนิยตะมีลักษณะที่เกิดกับภิกษุณีได้ แต่ภิกษุณีกลับไม่ต้องถืออนิยตะ ?! แทนที่ "ตังเม" จะอธิบายเหตุผลว่า ถ้าใช้ตรรกะของฤทธีเหมือนกัน แล้วปาราชิกของภิกษุณีข้อปกปิดอาบัติชั่วหยาบฯ เป็นพระพุทธพจน์ได้อย่างไร ? ตังเมไม่อธิบาย เมื่ออธิบายไม่ได้ก็ใช้วิธีบิดเบือนคำของระนาดเอกเอาง่ายๆ เสียเลย ระนาดเอกกล่าวเป็นใจความว่า ปาราชิกปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุณี มีอยู่ แต่ของภิกษุไม่มี 1 ตังเมก็บิดเบือนให้กลายเป็น ปาราชิกอาบัติชั่วหยาบในภิกษุมีอยู่ แต่ทำไมของภิกษุณีไม่มี นี่คือวิธีตัดต่อข้อความของผู้อื่น สลับคำในข้อความ กลับหน้ากลับหลัง จงใจทำให้ความหมายเปลี่ยนไป ชนิดกลับตรงข้าม! ทั้งๆ ที่หลักฐานก็อยู่ถัดขึ้นไปแค่นี้เอง เห็นกันคาตา แต่ คคห#33 ของตังเม ก็ยังจงใจบิดเบือน! บิดเบือนแล้วก็กล่าวหาว่าระนาดเอกยกอาบัติมาผิดข้อ! ปาราชิกว่าด้วยภิกษุปกปิดอาบัติชั่วหยาบในภิกษุ ไม่มี จะว่าฤทธีทั้งที กลับยกสิกขาบทผิดข้อ?! นี่แหละ โกหัญวิธี - วิธีการเดียวกับที่พวกชั่วธรรมกายใช้สร้างเรื่องเท็จเผยแพร่ไปสู่สาธารณชน! ถือคำสอนนาป่าพงกันอย่างไร กลายเป็นคนอย่างนี้!! ____________________________________ 1 สมควรถามฤทธีว่า ปาราชิกข้อนี้ของภิกษุณีมีลักษณะที่เกิดกับภิกษุได้ แต่กลับไม่เป็นสาธารณะแก่ภิกษุ ภิกษุไม่ต้องถือปาราชิกนี้ ด้วยเหตุผลอย่างไร?    แต่เชื่อเถอะว่า ฤทธีจะไม่มีทางพูดอะไรได้ เพราะอะไร เพราะตรรกะของตัวย้อนมาพันคอตัวเอง !!    หน้าอย่างฤทธีเมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็จะบอกว่า ปาราชิกของภิกษุณีข้อนี้ ไม่ใช่พุทธพจน์มาแต่เดิม ?! จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 03:34:44

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาอ่าน  ตาม ประเด็นกระทู้ นี้ ฯ ฝ่ายสมาทาน 227 -- ที่ยืนยันว่า ภิกษุต้องสวด อนิยตะ ในปาฏิโมกข์ ฯ วิสัชนา  " อนิยตะ ไม่สาธารณะแก่ ภิกษุณี อย่างไร? ตามที่คุณเนตังมม (เนตังมม) เสนอไว้ใน คคห 33 จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 08:27:49

ความคิดเห็นที่ 39 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10846756/Y10846756.html#264 ความคิดเห็นที่ 261 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน ความจริงเรื่องนี้ ซ่อนเงื่อนน่ะ (ผมว่า)   คุณเข้าใจเรื่อง เหตุ-ผล รึเปล่า  คุณตัดสินยังไงว่าอะไรใช่อะไรไม่ใช่      ปาฏิโมกข์ คือการตรวจสอบ จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 23:15:09 [แก้ไข] *********************************************************** ความคิดเห็นที่ 264 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน ความคิดเห็นที่ 261 เสนอมุมมอง -- น่า เพ่งพินิจ เมื่อเทียบกับ โอวาทปาฏิโมกข์ (๑) ไม่ทำชั่ว ทั้งปวง (โดยเฉพาะ อุปาทานใน ศีล วัตร พรตฯ) (๒) ทำดีทั้งปวง ให้ถึงพร้อม  (ในฐานะใดนั้น เช่น ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิการ ครั้งพุทธกาล) (๓) ทำจิตให้ขาวรอบ (ดู จูฬสุญญตาสูตร -- หรือ ตามที่ทรงอุปมาดั่ง กลองชื่อ อานกะ) ********************************************************* ภิกษุ สมัยนี้ ผู้ สมาทาน 150 ถ้วน  <--- มี ภิกษุ ผู้ที่ ไม่เห็นด้วย เพราะเหตุใดก็ตาม ฯ ได้แก่  ภิกษุฝ่ายสมาทาน 227 ---> ที่ยืนยันว่า ภิกษุต้องสวด อนิยตะ ในปาฏิโมกข์ ฯ ทำไม ภิกษุฝ่ายสมาทาน 227  -- ไม่ วิสัชนา  " อนิยตะ ไม่สาธารณะแก่ ภิกษุณี อย่างไร?                       ตามที่คุณเนตังมม (เนตังมม) เสนอไว้ใน คคห 33         ภิกษุ (ฝ่ายสมาทาน 227) ท่านใด จะ วิสัชนา ? (ผ่าน ศิษย์ฆราวาส) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) [Bloggang] เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 09:06:59 [แก้ไข] ภิกษุ (ฝ่ายสมาทาน 227) ท่านใด จะ วิสัชนา ? (ผ่าน ศิษย์ฆราวาส) ภิกษุ (ฝ่ายสมาทาน 227) ท่านใด จะ วิสัชนา ? (ผ่าน ศิษย์ฆราวาส) ภิกษุ (ฝ่ายสมาทาน 227) ท่านใด จะ วิสัชนา ? (ผ่าน ศิษย์ฆราวาส) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 09:08:35

ความคิดเห็นที่ 40 อิสาวนักรบ....สู้สิบทิศ ! จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 09:57:15

ความคิดเห็นที่ 41 เพราะเอาเข้าจริง ก็ยังไม่แน่ว่า อุเทศ ๕ เป็นพุทธพจน์จริงหรือไม่ (?) --------------- จะ หลงไกลไปใหญ่ แล้ว   -- บางคนเถียงว่า ไม่มี อนิยต -- ตอนนี้ ด้วยทิฐิมานะ ไปไกล  เมื่อเห็นว่าเป็นพุทธพจน์  ก็ดันทุรังให้ไกลไปอีกด้วยการบอกว่า "เพราะเอาเข้าจริง ก็ยังไม่แน่ว่า อุเทศ ๕ เป็นพุทธพจน์จริงหรือไม่ (?)" ----------------- กลุ่มนี้  ยึดถือในรูปพุทธวจนะ แต่พอไม่ตรงทิฐิ ไม่ต้องความหลงของตน  ก็ไม่เอาแล้วพุทธจนะ   ตั้งสติ  หยุดความหลงของท่านเสีย ตอนนี้ท่านกำลังทำลายพระพุทธวจนะ ที่ท่านพร่ำอ้างตลอดเวลา เสียแล้ว  ท่านกำลังทำชั่ว เสียแล้ว ตั้งสติ คิด พิจารณาพระสูตรให้ดี  อย่าหลง จนกลายเป็นผู้ทำลาย ทำชั่ว อีก บอกในฐานะเป็นชาวพุทธที่ต้องรักษาพระธรรมวินัย     แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 10:24:46 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 10:20:40 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 10:18:23

ความคิดเห็นที่ 42 ความคิดเห็นที่ 39  ที่ผมเสนอ ผมเสนอใน ฐานะ ผมเป็นชาวพุทธ ผู้นั่งล้อม พระพุทธองค์ ที่ ยังทรงยังอยู่  คือ "ธรรม วินัย ที่ตถาคตแสดงบัญญัติไว้ดีแล้ว" --- อาสัย  "พระเถระครั้งปฐมสังคายนา"  ท่านรักษาม จึง มี พุทธศาสนาทุกวันนี้ ดังนั้น ท่านใด กตัญญูกตเวทีต่อพระพุทธเจ้าพระองค์นี้ --สมควร ไม่สำคัญว่า นั่น เถรวาท นั่นไม่ใช่เถรวาท หรือ นั่นไม่ใช่ พุทธศาสนาที่แท้จริง ฯ เมื่อ เกิด วิวาทะ (ความเห็นใน ธรรม วินัย ต่างกัน) ขึ้น เพราะ เหตุใดก็ตาม โดยเฉพาะ กรณีนี้ ข้าพเจ้า สมาทาน 150 ถ้วน  ด้วยเหตุ ปัจจัย นี้ๆ แล้ว ท่าน ผู้ที่ สมาทาน 227   ไม่เห็นด้วย --- ตามหลักฐาน คือ "ธรรม วินัย" ที่คือองค์พระศาสดา ที่ยังทรงยังอยู่ เมื่อ  ฝ่าย ผู้สมาทาน 150 ถ้วน  ให้เหตุผล เรื่อง --- ภิกษุ ไม่ต้องสวด อนิยตะ ในปาฏิโมกข์ ฯ แต่ ภิกษุฝ่ายสมาทาน 227 ---> ที่ยืนยันว่า ภิกษุต้องสวด อนิยตะ ในปาฏิโมกข์ ฯ ก็ สมควร ยุติปัญหา  ตาม "ธรรม วินัย" ที่ตรัสไว้ ตามหลักฐานปฐมภูมิ  (แล้ว ค่อยไปเรื่องอื่น เช่น --"เพราะเอาเข้าจริง ก็ยังไม่แน่ว่า อุเทศ ๕ เป็นพุทธพจน์จริงหรือไม่ (?)" ทีละ ประเด็น ๆ                                                    สรุป ภิกษุ (ฝ่ายสมาทาน 227) ท่านใด จะ วิสัชนา ? (ผ่าน ศิษย์ฆราวาส)  + ตาม "ธรรม วินัย" ที่ตรัสไว้ ตามหลักฐานปฐมภูมิ   เมื่อ วิสัชชนาแล้ว (ใน ห้องนี้) ฝ่ายสมาทาน 150 ถ้วน  (จะโดยศิษย์ฝ่าย 150 ถ้วนนำไป แสดง ฯ) ก็ นำไป สอบทาน + ตาม "ธรรม วินัย" ที่ตรัสไว้ ตามหลักฐานปฐมภูมิ   เสนอแบบนี้  ---- สมเหตุ สมผล ยิ่งกว่า แบบ ที่ เสนอๆๆๆ กัน หรือไม่  พิจารณาเอง จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 11:35:23

ความคิดเห็นที่ 43 มีหัวข้อใหม่ให้ ลุงโชติ เล่นแล้ววว ..... 150 ชีวิตเกินร้อย .... นี่เอง   ^_^ จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 11:48:51

ความคิดเห็นที่ 44 ตอบคหที่ 37 คุณระนาดเอก เรายกของคุณมาทั้งกระบิแต่อาจจะเข้าใจคำถามคุณผิดไป เรายกมาคหที่21  แต่ก็ขออภัยถ้าแปลคำถามคุณผิด ก็เพิ่งเข้าใจในประเด็นของคุณก็คหที่37นี้แหละ -------------------------------------------------------- ok งั้นเราตอบใหม่อีกครั้ง แต่จริงๆแล้วในคหที่33 เราก็ได้ตอบไปแล้วบางส่วน เราได้อ่านความเห็นของคุณฤทธีในbloggang และมีความเข้าใจว่าสิ่งที่ท่านผู้นี้เขียนคือข้อสังเกตเพิ่มเติม ประเด็นเกี่ยวกับการสวดอนิยตะทำไมภิกษุต้องสวดปาฎิโมกข์ขณะที่ภิกษุณีก็มีศีลอนิยตะเช่นกันไม่บัญญัติให้สวดปาฎิโมข์ คุณฤทธีเชื่อมโยงจากพระสูตรที่ทรงตรัสตอบพระนางมหาปชาบดีโคตมีเกี่ยวกับคำถามที่พระนางถามว่า "สิกขาบทของภิกษุณีที่ทั่วถึงสิกขาบทภิกษุ หม่อมฉันจะศึกษาอย่างไรและทรงตรัสตอบว่า   “ดูกรโคตมี สิกขาบทของภิกษุณีเหล่านั้นใด ที่ ทั่วถึงภิกษุ พวกเธอจงศึกษาในสิกขาบทเหล่านั้น ดุจภิกษุทั้งหลายศึกษาอยู่ ฉะนั้น”  จากพุทธพจน์นี้เองคุณฤทธีตั้งข้อสังเกตุว่าในเมื่ออนิยตะไม่ได้ให้สวดปาฎิโมกข์ในภิกษุณีแต่ ท่านที่เชื่อว่าต้องสวดในภิกษุน่าจะเป็นผู้ที่ต้องตอบคำถามว่าทำไม เพราะถ้ามันสำคัญเหมือนกันและสิกขาบทอนิยตะทั้งภิกษุและภิกษุณีได้บัญญัติไว้แล้วทำไมไม่ทรงบัญญัติให้สวดเช่นกัน ทั้งที่อธิกรณ์ของอนิยตะภิกษุและภิกษุณีก็เหมือนๆกันและอธิกรณ์แบบนี้ย่อมเกิดกับภิกษุณีได้เช่นเดียวกับภิกษุนะ และคงต้องตอบโดยให้เข้าความหมายที่ตรัสตอบไว้ในพุทธพจน์ด้วย ดั่งคหที่33 เราตั้งประเด็นไว้ รอท่านตอบให้เข้าใจหน่อย --------------------------------------------------------------------------------- แต่ข้อคำถามของคุณระนาดเอกที่ว่า  " ในปาราชิกของภิกษุณีที่ล่วงปาราชิกเมื่อปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุณีอื่น ก็ต้องเข้าใจได้ว่า อธิกรณ์ในลักษณะนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับภิกษุได้เช่นกัน !          หมายความว่า .. ภิกษุปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุอื่น ก็สมควรต้องปาราชิกด้วย เพราะภิกษุณียังต้องปาราชิกเลย แล้วภิกษุจะได้ยกเว้นด้วยเหตุผลอะไร? ถูกนะนี้คือคำถามคุณระนาดเอกจากคหที่21 และ 37 -------------------------------------------------------------- นี้คือคำตอบของเรา  เพราะว่าพระพุทธองค์บัญญัติสิกขาบทภิกษุณีมีทั้งที่นำสิกขาบทเดิมของภิกษุ และบางส่วนก็เป็นสิกขาบทที่พระพุทธองค์บัญญัติไว้เฉพาะแก่ภิกษุณี ...และสิกขาบทปาราชิกทั้ง 4ข้อของภิกษุก็อยู่ในสิกขาบทของภิกษุณีแล้ว และที่ส่วนที่เพิ่มเติมโดยเฉพาะของภิกษุณีเพราะมีเหตุกระทำผิดในกรณีของภิกษุณีซึ่งนั้นเป็นที่มาของสิกขาบทของภิกษุณี แต่ไม่ได้เป็นเหตุเกิดในภิกษุ สิกขาบทเมื่อเกิดเหตุใดที่เป็นเรื่องเสื่อมเสีย ทรงมีบัญญัติสิกขาบทนั้น และภิกษุไม่ได้มีปัญหาในเรื่องนี้ก็ไม่ได้บัญญัติสิกขาบทขึ้นในภิกษุก็เท่านั้น   **ขณะเดียวกันทรงมิได้ตรัส บอกกับภิกษุว่า ต้องศึกษาสิกขาบทให้ทั่วถึงของสิกขาบทของภิกษุณีนะ  ดังนั้นมุมมองของคุณต่างกับคุณฤทธีในเรื่องอนิยตะเพราะ อนิยตะมีบัญญัติสิกขาบททั้งของภิกษุแต่ไม่มีในภิกษุณีและยังทรงตรัสให้ภิกษุณีศึกษาในสิกขาบทของภิกษุที่ทรงบัญญัติในภิกษุณีให้ทั่วถึง ดังนั้นถ้าอนิยตะนั้นสำคัญต้องสวดในภิกษุก็ควรจะมีบัญญัติในภิกษุณีด้วยเพราะอธิกรณ์แบบนี้มีขึ้นได้เหมือนกันแต่ทำไมกลับไม่มี  นั้นเป็นมุมมองให้ท่านๆทั้งหลายพิจารณาต้องสวดอนิยตะในปาฎิโมกข์ภิกษุได้ใคร่ครวญและควรตอบคำถามกลับคุณฤทธี  และจากข้อสังเกตของคุณฤทธีได้สอดคล้องเกี่ยวกับเนื้อหาศีลของอนิยตะว่าได้ครอบคลุมอยู่ในปาจิตตีย์ สังฆาทิเสสและปาราชิกแล้วและอนิยตะไม่สามารถปรับอาบัติได้โดยตรงนอกจากต้องมีอุบาสิกามาร้องโทษ และเมื่อสวดปาฎิโมกข์พระก็ไม่ได้ใช้อาบัตินี้ปลงเลยต้องไปหา อาบัติปาจิตตีย์และสังฆาทิเสสหรือปาราชิกอีกนั้นเองมี ดังนั้นเราจึงเชื่อเช่นเดียวกับคุณฤทธีว่าอนิยตะ ไม่ใช่ศีลปาฎิโมกข์ที่ภิกษุต้องสวด และนี้คือหลักฐานว่า ทรงบัญญัติสิกขาบทของภิกษุณีซึ่งอยู่ในสิกขาบทเดิมของภิกษุและบัญญัติเพิ่มในส่วนที่เกิดเหตุกับภิกษุณี ถ้าเหตุนั้นไม่เกิดกับภิกษุก็ไม่ได้บัญญัติ ------------------------------------------------------------------------ ถ้าท่านจะแย้งก็โปรดยกเหตุผลในพุทธพจน์มาแย้ง แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 16:38:40 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 12:55:04

ความคิดเห็นที่ 45 คคห 44 ท่าน "ฝ่ายสมาทาน 227" (๑) ค้าน ----> อนิยตะไม่ได้ให้สวดปาฎิโมกข์ในภิกษุณี  --- ไหม?  (ไม่ว่า ใครจะ เสนอฯ) (๒) ท่าน ที่ สมาทาน 227 ที่เชื่อว่าต้องสวดในภิกษุ น่าจะเป็นผู้ที่ต้องตอบคำถามว่าทำไม ใช่หรือไม่? (เพราะจะเนื่องกับ ฝ่าย สมาทาน 150 ถ้วน (ไม่เกี่ยวกับ 150 รสแข็มข้น นะครับ) (๓) ค้าน --->  สิกขาบทเมื่อเกิดเหตุใดที่เป็นเรื่องเสื่อมเสีย ทรงมีบัญญัติสิกขาบทนั้น และภิกษุไม่ได้มีปัญหาในเรื่องนี้ก็ไม่ได้บัญญัติสิกขาบทขึ้นในภิกษุก็เท่านั้น   ** ขณะเดียวกันทรงมิได้ตรัส บอกกับภิกษุว่า ต้องศึกษาสิกขาบทให้ทั่วถึงของสิกขาบทของภิกษุณีนะ --- ใหม?์ (๔) ดังนั้นมุมมองของ "ฝ่าย สมาทาน 227" ที่ต่าง กับ "ฝ่าย สมาทาน 150 ถ้วน" ในเรื่องอนิยตะ   เพราะ อนิยตะมีบัญญัติสิกขาบททั้งของภิกษุและภิกษุณี และยังทรงตรัสให้ภิกษุณีศึกษาในสิกขาบทของภิกษุที่ทรงบัญญัติในภิกษุณีให้ทั่วถึง ดังนั้นถ้าอนิยตะนั้นสำคัญ  ต้องสวดในภิกษุก็ควรจะสวดในภิกษุณีด้วย เพราะอธิกรณ์แบบนี้มีขึ้นได้เหมือนกัน แต่ทำไมกลับไม่มี  <------- "ฝ่าย สมาทาน 227" ว่า อย่าง ไร? -- ค้านไหมครับ ข้างบน ---- นั้นเป็นมุมมองให้ท่านๆ ทั้งหลาย (ฝ่ายสมาทาน 227) ได้พิจารณาว่า ต้องสวดอนิยตะในปาฎิโมกข์ภิกษุ ได้ใคร่ครวญและควรตอบคำถามกลับ "ฝ่าย สมาทาน 150 ถ้วน" ผมสรุป ข้างบน --- ผิด ตก ยก เว้น ตรงไหนไหมครับ  ฝ่ายสมาทาน 227 จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 13:40:07

ความคิดเห็นที่ 46 อยากให้เห็นภาพชัดๆของศีล อนิยตะและปาจิตตีย์ สังฆาทิเสสว่า มีความเหมือนกันขนาดไหน http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=11363&Z=11422                                                          ปาจิตตีย์ สิกขาบทที่4  ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-                               พระบัญญัติ   ๙๓.๔. อนึ่ง ภิกษุใด สำเร็จการนั่งในที่ลับ คือ ในอาสนะกำบัง กับ มาตุคาม เป็นปาจิตตีย์. -------------------------------------------------------- http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=11423&Z=11482                                                                                   สิกขาบทที่ ๕                             เรื่องพระอุปนันทศากยบุตร                          พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆะบุรุษ ไฉนเธอจึงได้สำเร็จการนั่งในที่ลับกับมาตุคามหนึ่งต่อหนึ่งเล่า การกระทำของเธอนั่น ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่ เลื่อมใส  ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-                             พระบัญญัติ ๙๔. ๕. อนึ่ง ภิกษุใด ผู้เดียว สำเร็จการนั่งในที่ลับกับมาตุคามผู้เดียว เป็นปาจิตตีย์. ---------------------------------------------------------------------------------- อนิยตกัณฑ์ มี 2 ข้อ ดูข้อที่ ๑. ๑๘. ๑. อนึ่ง ภิกษุใดรูปเดียว สำเร็จการนั่งในที่ลับ คือในอาสนะกำบัง พอจะทำการได้กับมาตุคามผู้เดียว อุบาสิกามีวาจาที่เชื่อได้ เห็นภิกษุกับมาตุคามนั้นนั่นแล้ว พูดขึ้นด้วยธรรม ๓ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือด้วยปาราชิกก็ดี ด้วยสังฆาทิเสสก็ดี ด้วยปาจิตตีย์ก็ดี ภิกษุปฏิญาณซึ่งการนั่ง พึงถูกปรับด้วยธรรม๓ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือ ด้วยปาราชิกบ้าง ด้วยสังฆาทิเสสบ้าง ด้วยปาจิตตีย์บ้าง อีกอย่างหนึ่ง อุบาสิกามีวาจาที่เชื่อได้นั้น กล่าวด้วยธรรมใด ภิกษุนั้นพึงถูกปรับด้วยธรรมนั้น ธรรมนี้ชื่อ อนิยต. ------------------------------------------------------------------------- **** ศีลอนิยตะเหมือนปาจิตตีย์ทั้ง 2ข้อข้างบนใช่ไหมค่ะ แต่สิ่งที่ต่างคือ อนิยตะต้องมีหญิงเป็นโจทก์มาร้องโทษและต้องมีกการสวบสวนเพื่อหาบทโทษว่าจะปรับอาบัติใด ถ้าไม่มีหญิงมาร้องก็ไม่มีปัญหา แต่ปาจิตตีย์ถ้ารู้ว่าผิดก็ปลงอาบัติได้เลยเมื่อว่าผิดและความเหมือนของเนิ้อหาของศีลในอนิยตะถูกครอบคลุมอยู่ในบทสวดปาจิตตีย์แล้ว จริงไหม??? หรือถ้าแรงกว่าสำเร็จการนั่งนั้นก็จะไปเข้าสังฆาทิเสสและปาราชิกแต่ทั้งนี้และทั้งนั้นก็ต้องตั้งอธิกรณ์ดังนั้นอนิยตะจึงไม่ได้บทปรับอาบัติโดยตรงที่จะปลงได้ทันที ----------------------------------------------------------------- http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=1&A=13714&Z=13765&pagebreak=0                            สังฆาทิเสสสิกขาบทที่ ๓                                เรื่องพระอุทายี ภิกษุทั้งหลาย บรรดาที่เป็นผู้มักน้อย สันโดษ มีความละอาย มีความรังเกียจ ผู้ใคร่ต่อสิกขา ต่างก็เพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉนท่านพระอุทายีจึงได้พูดเคาะมาตุคาม ด้วยวาจาอันชั่วหยาบเล่า แล้วกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค                                        พระปฐมบัญญัติ             ๗. ๓. อนึ่ง ภิกษุใด กำหนัดแล้ว มีจิตแปรปรวนแล้ว พูดเคาะมาตุคาม ด้วยวาจาชั่วหยาบ เหมือนชายหนุ่มพูดเคาะหญิงสาวด้วยวาจาพาดพิงเมถุน เป็น*สังฆาทิเสส. -------------------------------------------------------------------------- อนิยตะข้อที่2 พระบัญญัติ              ๑๙. ๒. อนึ่ง สถานที่หาเป็นอาสนะกำบังไม่เลยทีเดียว หาเป็นที่พอจะทำการได้ไม่ แต่เป็นที่พอจะพูดเคาะมาตุคามด้วยวาจาชั่วหยาบได้อยู่ แลภิกษุใดรูปเดียวสำเร็จการนั่งในที่ลับกับด้วยมาตุคามผู้เดียว ในอาสนะมีรูปอย่างนั้น อุบาสิกามีวาจาที่เชื่อได้เห็นภิกษุกับมาตุคามนั้นนั่นแล้ว พูดขึ้นด้วยธรรม ๒ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือด้วยสังฆาทิเสสก็ดี ด้วยปาจิตตีย์ก็ดี ภิกษุปฏิญาณซึ่งการนั่ง พึงถูกปรับด้วย ธรรม ๒ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือด้วยสังฆาทิเสสบ้าง ด้วยปาจิตตีย์บ้าง อีกอย่างหนึ่ง อุบาสิกามีวาจาที่เชื่อได้นั้นกล่าวด้วยธรรมใด ภิกษุนั้นพึงถูกปรับด้วยธรรมนั้น แม้ธรรมนี้ก็ชื่อ อนิยต. . ------------------------------------------------------------------------ ***เหมือนของสังฆาทิเสสใช่ไหมค่ะ??? ดังนั้นบทสวดสังฆาทิเสสก็ครอบคลุม อนิยตะข้อนี้แล้วดังนั้นอนิยตะทั้ง2ข้อ ถูกครอบคลุมด้วยบทสวด สังฆาทิเสส และปาจิตตีย์แล้วหรือถ้าแรงกว่านั้นก็ปาราชิกเพราะฉะนั้นอนิยตะจึงไม่ได้มีอาบัติโดยตรงที่ตัวศีลแต่ต้องการแสดงอธิกรณ์ไตร่สวน โจทก์โทษจากหญิง ถ้าไม่มีหญิงมาร้องก็ไม่ผิด อันนี้ปาจิตตีย์จะดีกว่าปรับได้โดยตรงและครอบคลุม    ------------------------------------------------------------------------------------ ขอเพิ่มข้อมูลการสวดปาฎิโมกข์ ทำไมสิกขาบทต้องมีอาบัติในตัวโดยตรงเพื่อให้ภิกษุระลึกได้ ระลึกอาบัติได้เมื่อกำลังสวดปาติโมกข์   ***[๑๘๘] ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุรูปหนึ่งเมื่อกำลังสวดปาติโมกข์ ระลึกอาบัติได้ ภิกษุนั้นได้มีความปริวิตกว่า  พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติไว้ว่า  ภิกษุมีอาบัติติดตัวไม่พึงทำอุโบสถก็เราเป็นผู้ต้องอาบัติแล้ว จะพึงปฏิบัติอย่างไรหนอ.  จึงบอกเรื่องนั้นแก่ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ***ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อกำลังสวดปาติโมกข์อยู่ ภิกษุในศาสนานี้ระลึกอาบัติได้.  ภิกษุนั้นพึงบอกภิกษุใกล้เคียงอย่างนี้ว่า  อาวุโส ผมต้องอาบัติมีชื่อนี้ ลุกจากที่นี้แล้วจักทำคืนอาบัตินั้น ครั้นแล้วพึงทำอุโบสถ ฟังปาติโมกข์ แต่ไม่พึงทำอันตรายแก่อุโบสถ เพราะข้อที่ระลึกอาบัติได้นั้นเป็นปัจจัย.             ***ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อกำลังสวดปาติโมกข์อยู่ ภิกษุในศาสนานี้มีความสงสัยในอาบัติ.ภิกษุนั้นพึงบอกกะภิกษุใกล้เคียงอย่างนี้ว่า แน่ะเธอ ผมมีความสงสัยในอาบัติมีชื่อนี้ จักหมดสงสัยเมื่อใด  จักทำคืนอาบัตินั้น เมื่อนั้น ครั้นแล้วพึงทำอุโบสถ ฟังปาติโมกข์ แต่ไม่พึงทำอันตรายแก่อุโบสถ เพราะข้อที่สงสัยนั้นเป็นปัจจัย. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=4&A=4937&Z=5033&pagebreak=0 ถึงสวดอนิยตะก็ไม่สามารถปลงอาบัติได้เลยและจะเห็นว่า ข้อมูลที่คุณฤทธีชี้ให้เห็นในปาฎิโมกข์ของภิกษุณีที่ไม่มีสวดอนิยตะก็จะสอดคล้องกับเนิ้อหาปาฎิโมกข์และการปรับอาบัติของศีลอนิยตะว่าครอบคลุมใน 150ข้อ ดังนั้นจึงเชื่อว่าปาฎิโมกข์ของภิกษุไม่มีการสวดอนิยตะแต่เดิมเหมือนของภิกษุณี และทำให้พุทธพจน์พระสูตรที่ทรงตรัสตอบพระนางมหาปชาบดีโคตมีเกี่ยวกับคำถามที่พระนางถามว่า "สิกขาบทของภิกษุณีที่ทั่วถึงสิกขาบทภิกษุ หม่อมฉันจะศึกษาอย่างไรและทรงตรัสตอบว่า   “ดูกรโคตมี สิกขาบทของภิกษุณีเหล่านั้นใด ที่ ทั่วถึงภิกษุ พวกเธอจงศึกษาในสิกขาบทเหล่านั้น ดุจภิกษุทั้งหลายศึกษาอยู่ ฉะนั้น ทุกพุทธพจน์สอดคล้องและไม่ขัดแย้ง พระพุทธองค์ทรงบัญญัติศีลปาฎิโมกข์ได้คลอบคลุมแล้วใน ๑๕0 ข้อในวัชชีปุตตและเสขสูตร2-4ไม่มีอนิยตะและทรงอธิบายความหมายของศีลปาฎิโมกข์ไว้อย่างชัดเจนว่าคือศีลเบื้องต้นพรหมจรรย์เพื่อทางสู่ความอริยบุคคล ------------------------------------------------------------ ถ้าใครจะแย้งว่าปาฎิโมกข์ต้อง 227ข้อและมีอนิยตะต้องสวดก็ขอเหตุผลและพุทธพจน์ด้วย   แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 13:49:34 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 13:48:40

ความคิดเห็นที่ 47 คนที่ชอบแนววัดไหนก็ไปวัดนั้น เราจะมาบังคับให้คนอื่นเชื่อเหมือนเราได้ยังไง ยกตัวอย่าง แม่ชีแก้กรรม ผมไม่ค่อยเชื่อ ผมก็ไม่ไป ไม่หาคลิปมาดู ส่วนคนที่เชื่อ ก็ไม่เป็นไร ก็เชื่อไป ไม่มีปัญหาอะไร ผมก็เคยฟังธรรมกับที่วัดนาป่าพง ก็เห็นท่านเทศดีนี่ครับ ส่วนเรื่อง 150 ข้อ ผมก็เคยดูคลิปที่ท่านได้อธิบาย ว่าทำไมท่านเชื่อว่า 150 ข้อ ส่วนใครไม่เชื่อ คิดว่า 227 ข้อถูกต้อง ก็เชื่อกันไป ก็ไม่เป็นไร คนเราเห็นต่างกันได้ อย่าคิดมากครับ ความคิดเห็นผมคือ 150 ข้อน่าจะถูก เพราะมันเป็น common sense ของผม เวลาเราจะพูดถึงตัวเลขสักตัวหนึ่ง อย่างเช่น 227 เราน่าจะต้องพูดว่า "200 กว่าๆ" หรือไม่ก็ "220 กว่าๆ" ถ้าพูดว่า "150 กว่า" ผมคิดว่าน่าจะประมาณ 155 หรือไม่ก็ ไม่น่าจะเกิน 160 ถ้าพิจารณาแบบว่าไม่มีปาฏิหาริย์ใดทั้งสิ้น พระพุทธเจ้า น่าจะเป็นบุคคลที่สุดยอดมากๆ เป็นบุคคลที่ละเอียดมากๆ สมมติว่า ถ้าให้ท่านบอกถึง 1 วันมีกี่ชัวโมง ท่านคงจะบอกว่า 23 ชั่วโมง 59 นาที ....วินาที(จำไม่ได้) เพราะฉะนั้น ถ้าท่านพูดถึงตัวเลข 150 ก็น่าจะหมายถึง 150 พอดี จากคุณ : เฒ่าปฐพี เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 14:46:36

ความคิดเห็นที่ 48 ถ้าเถรวาทมีมติแบบนั้น แล้วทำได้ก็เชิญ อย่าลืมขับวัด ที่ปลุกเสกวัตุมงคล หรือขายพระ ให้เช่าพระ ออกจากเถรวาทด้วยนะ ไม่แน่ใจว่าการปลุกเสกวัตถุมงคล นี่ใช่วิถีพุทธตามเถรวาทหรือไม่ วัดที่ไม่ถูกขับ ก็เหลือไม่ถึง10%ในประเทศไทยแน่ ส่วนชาวพุทธก็แค่ปฏิบัติตามคำสอนพระพุทธเจ้าก็พอ เพราะเรื่องเหล่านี้เป็นกิจของสงฆ์ จากคุณ : Rovivta เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 15:07:03

ความคิดเห็นที่ 49 ปรารภ  ความคิดเห็นที่ 48 คุณภาพ  ที่สอดคล้องตรงตาม ธรรม วินัย + ตามหลักฐานที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา --- สำคัญ ต่อ พระพุทธศาสนา ยิ่งกว่า "จำนวน  ที่ ไม่เนื่องกับ ไม่สอดคล้องตรงตาม ธรรม วินัย + ตามหลักฐานที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา --- หรือไม่ ครับ  ชาวพุทธ ที่แท้ ผู้นั่งล้อม พระบรมศาสดา ปรารภ คคห 46 ฝ่าย สมาทาน 227 --- ค้านครับ  เพื่อ การตามรักษา ธรรม วินัย + ตามหลักฐานที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 16:42:24

ความคิดเห็นที่ 50 อืม... ต่อไปจะเป็นพระฯท่านใดอีกหนอ...ที่มีเรื่องราวให้ชาวพุทธต้องขบคิด จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 19:50:46

ความคิดเห็นที่ 51 ผมว่าแทนที่จะเถียงว่าใครผิดใครถูก หาวิธีแก้ปัญหากันดีกว่าไหมครับ โดยส่วนตัวผมอยู่ฝ่าย 227 ข้อเพราะสงฆ์ก็ท่องกัน มาอย่างนี้ ไม่มีปัญหาอะไร  พระอาจารย์ชา หลวงปู่มั่นท่าน ก็ท่อง 227 ข้อ ไม่เคยมีปัญหาอะไร และท่านก็ไม่เคยทักท้วงเรื่องนี้ ถ้าพระอาจารย์คึกฤทธิ์อยากท่อง 150 ข้อท่านต้อง เปลี่ยนสงฆ์ทั้งหมด ให้ท่อง 150 ข้อด้วยไม่ใช่ เอาเฉพาะของสำนักท่านสำนักเดียว การฝึืนท่องแค่สำนักเดียวผมไม่คิดว่ามันเหมาะสมต่อสงฆ์โดยรวม และไม่เป็นผลดีต่อใครๆ เลย รวมทั้งพระอาจารย์คึกฤทธิ์เองด้วย สงสัย ใกล้จะได้เวลาสังคยนาแล้วมั่งเลยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเรื่อยๆ แต่พระอรหันต์ที่จะสังคยนามีพอหรือเปล่านี่สิที่น่ากลุ้มใจ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 21:51:34 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 21:50:10 จากคุณ : Pongkm (Pongkm) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 21:48:38

ความคิดเห็นที่ 52 วัดพระธรรมกาย ได้รับการรับรองจากมหาเถรสมาคม ทั้งยังสนับสนุนกิจกรรมมาดดยตลอดด้วย จากคุณ : ปทุมฉัตรสหัสรังษี เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 21:57:42

ความคิดเห็นที่ 53 คุณ Pongkm (Pongkm)ใครจะนับถือวัดไหนสิทธิส่วนบุคคล และคุณรบกวนช่วยไปถามคนตั้งกระทู้โน้นว่าเขาต้องการอะไรถึงทำอาทิตย์ละ 2กระทู้แถมขึ้นแนะนำตลอด ไม่แบ่งให้คนอืนเลยแถมโจมตีพระที่ปฎิบัติตามคำสอนของศาสดาทุกอย่าง ก็งงแล้วท่านโจมตีเพื่ออะไร ถ้าจะโจมตีควรไปยกมาว่าปฎิบัติไม่ตรงคำสอนของศาสดาอย่างไร เนี้ยปฎิบัติได้ทุกข้อกับถูกโจมตี ก็งงว่าศาสนานี้ใครคือศาสดาแล้วทุกวันนี้ปฎิบัติตามใครบัญญัติหรือ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 22:23:15 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 22:19:42 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 22:16:51

ความคิดเห็นที่ 55 อย่างแรก เจ้าของกระทู้เขาพึ่งตั้งประเด็นนี้ครั้งแรก (อันนี้ผมเข้าใจผิดรู้สึกจะตามราวีพอสมควร พอเข้าใจที่โกรธ) อย่างสอง ก็คือ คนคัดค้านเยอะ มีคนคัดค้านสัก 10 คน ตั้งกระทู้ อาทิตละคน ตั้งได้เป็น 3 เดือนเลย ลองไปดูฮ. ตก ห้องหว้ากอสิตั้งกระทู้ถี่กว่าเยอะ ผมเข้าใจนะว่าบางทีพอเจอเยอะๆ ก็แยกไม่ออกเหมือนกันว่าใครตั้งเพราะ บางทีก็เรื่องเดิมๆ ส่วนเรื่องสิทธิขอร้องเถอะ เอาเรื่องสิทธออกไป เรากำลังพูดถึง ผลกระทบต่อศาสนาพุทธโดยรวมนะครับไม่ใช่เสรีภาพในการนับถือศาสนา ขืนใครพอใจทำอะไรก็ทำ  แล้วก็แยกตัวไปโดยอ้างสิทธิแต่ละวัดในไทยคง เป็นนานาสังวาสกันหมด สรุปผมถามสั้นๆ ง่าย  "อธิกรณ์เกิดแล้ว สังฆเภทเกิดแล้ว จะแก้ยังไง" โดยคุณเน ก็ควรบอกว่าในส่วนของวัดนาจะแก้ยังไง? ส่วนท่านอื่นๆ ที่สนับสนุน 227 ข้อก็ควรบอกด้วยว่าจะแก้ยังไง หรือ ไม่ต้องแก้อะไร ปล่อยไปตามบุญตามกรรม แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 54 11:39:58 จากคุณ : Pongkm (Pongkm) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 10:36:22

ความคิดเห็นที่ 56 ปรารภ คคห 53               การตลาด (เพื่อมวลชนของตน) ตามวิชา ฝาหรั่ง (แบบสรุปง่ายย) --- มี ว่า สร้าง Demand ให้แก่ กลุ่มเป้าหมาย ที่ "พอใจตรงกัน (จะ ยังไงก็ช่าง)   แล้ว เสนอ Supply  (ที่ ได้ วางเอาไว้แล้ว อย่างแยบยล) นั้น (ดู คดีโลกเช่น กรณี เผาราชประสงค์ เป็นกรณีศึกษา)                                      ชาวพุทธไทย มี กี่ ล้านคน ชาวพุทธไทย เหล่านั้น ส่วนมาก Demand อะไร?  เมื่อ เนื่องกับ "พุทธศาสนาแบบไทยๆ" ชาวพุทธไทย เหล่านั้น ส่วนน้อย Demand อะไร?  เมื่อ เนื่องกับ "พุทธศาสนาแบบไทยๆ"                         พุทธบัญญัติ  ไม่ให้มี เกิน ๕ มาสก  ใช่ไหม            แล้ว อารามวัด พระเชตวัน สมัยพุทธกาล มี เงินของวัดเกิน ๕ มาสกไหม                                  (ตามหลักฐาน นะครับ)    พระสาวก เข่น พระสารีบุตร ผู้อัครสาวกเบื้องขวา  ท่านมี "พาหนะ นั่ง"                              เฉกเช่น ภิกษุสมัยนี้ มี ไหมครับ?                                           ฯลฯ ตกลง  ปัญหา เรื่อง "ภิกษุสาวก เมื่อพิจาณณา ตามหลักฐานฯ แล้ว ด้วย ยถาภูตสัมมัปปัญยา เท่าที่ สาวกใดนั้น กลุ่มนั้น มีอยู่ (ท่านรูปแก่ใจ มั๊ง ถ้า ไม่เนื่องกับ สัญญาวิปลาสฯ) --ตั้ง เจตนา ไม่ดำไม่ขาว ตามกุกกุโรวาทสูตร --- จะ สมาทาน 150 ถ้วน เพื่อ เป้นอยู่โดยชอบ ตามที่ตรัสไว้ (๑) ทำไม ภิกษุ อื่น ฯ ที่สมาทาน 227 อยู่นั้น --- จึง "ไม่เห็นด้วย" (๒) ไม่เห็นด้วย เป็น ธรรมดา  แต่ --- อย่าลืม พระบรมศาสดา ยังทรงยังอยู่ --และ อยู่เหนือ "ภิกาุทั้งปวง" ไม่ว่า สมัยไหน ---- ใช่หรือไม่? ดังนั้น ---- เมื่อ วิวาทะ เพราะ สมาทาน ต่างกัน ---- ทำไม ไม่ กลับไปทูลถามพระบรมศษสดาเล่า? ทูลถามเองไม่ได้ เพราะ "อรัญญวาสี"  ท่านก็มี กัลยาณมิตรคือ "คามวาสี" มิใช่หรือ -- เพราะ ต่าง สาวกของพระบรมศาสดาเช่นเดียวกัน ทีนี้ กระดานนี้ ทำไม จึง เกิดปัญหา -- ตาม คคห 53 -- (และคุณรบกวนช่วยไปถาม)คนตั้งกระทู้โน้นว่าเขาต้องการอะไรถึงทำอาทิตย์ละ 2กระทู้แถมขึ้นแนะนำตลอด ถ้าคุณเนตังมม (เนตังมม) อยากได้ มุมมองในข้อนี้ ในมุมมอง แบบ "หัวหน้ากองบรรณาธิการข่าว" (จะแบบฉบับไหนยกไว้) หลังไมค์   ผมจะตอบให้ ว่า ทำไม? --- (กาลามสูตร ต้องเข้าใจด้วย) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 10:57:02

ความคิดเห็นที่ 57 คุณPongkm (Pongkm) จริงๆเรื่องนี้เป็นเรื่องของสงฆ์แต่กระทู้ที่ผ่านมาก็หลายแล้วจะสองเดือนแล้วมั้ง ดูในคหที่27 ก็มีให้เห็นและก็โจมตีกันไปคือสรุปว่าจะไม่ทำอะไรนอกจากใช้web board นี้โจมตีต่อไปรึ  และที่โพสต์ใช้ความรู้สึกส่วนตนหรือเปล่า บางคนดีมีเหตุผลใช้ข้อมูลมานำเสนออันนี้ก็คุยกันตามระดับความรู้อย่างเราๆ คุยง่าย จริงๆทางวัดนาป่าพงยินดีเข้าสู่กันถกประเด็นนี้ไม่ว่าจะฝ่ายไหนคราวาสหรือฝ่ายสงฆ์เราว่าก็ไปแก้ตรงนั้นเลยดีไหม จะเสียเวลามาตั้งกระทู้นี้ไปทุกอาทิตย์ทำไมจะได้จบๆไป สำหรับเราเราไม่สนหรอกว่าพระจะสวดปาฎิโมกข์กี่ข้อ วินัยสงฆ์มีอะไรบ้าง นี้ก็เบื่อนะที่ต้องมานั่งอ่านวินัยสงฆ์ตอนนี้อยากอ่านปฎิจจสมุปบาทมากกว่าและคิดว่า วินัยสงฆ์ขออันดับสุดท้าย  เพราะเราไม่ได้ใช้ในข้อวัตรนั้นเลย ชีวิตเราจะนั่งสมาธิได้มากกว่าฌาณ4ก็ไม่ได้มาจากคล่องแคล้วในวินัยสงฆ์นะ   ดังนั้นมันควรเป็นกิจของสงฆ์หรือถ้าคราวาสที่ข้อมูลแน่นนำทีมไปวัดนาป่าพงก็คงยินดีต้อนรับเสมอ จะกราบขอบคุณมากเลย ท่านๆมาเก่งแต่สาดใส่กันในพันทิปก็เท่านั้น ถึงคุณเซน ขอบคุณค่ะอยากรู้เหมือนกันว่ามันเรื่องอะไรกันนักกันหนา ว่าทำไมวัดและพระที่ปฎิบัติตรงตามคำสอนของศาสดานั้นต้องโดนโจมตีด้วย แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 04:58:51 แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 04:51:40 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 12:00:16

ความคิดเห็นที่ 58 ปาติโมกขุเทศ ๕             [๑๖๗] ครั้งนั้น ภิกษุทั้งหลาย ได้มีความปริวิตกว่า ปาติโมกขุเทศมีเท่าไรหนอ แล้ว กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปาติโมกขุเทศนี้มี ๕ คือ ภิกษุสวดนิทานจบแล้ว  พึงสวดอุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็น ปาติโมกขุเทศที่ ๑.             สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ จบแล้ว พึงสวดอุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติ โมกขุเทศที่ ๒.             สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ จบแล้วพึงสวดอุเทศที่เหลือด้วย สุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๓.             สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ สวดอนิยต ๒ จบแล้ว พึงสวด อุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๔.             สวดโดยพิสดารหมด เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๕.             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปาติโมกขุเทศ ๕ นี้แล. เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔  บรรทัดที่ ๔๔๒๐ - ๔๔๘๐.  หน้าที่  ๑๘๑ - ๑๘๓. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=4&A=4420&Z=4480&pagebreak=0             สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๔ _____________________________________________________ ^ เป็นพุทธพจน์ชัดเจนว่าให้สวดอนิยต๒ ด้วยสำหรับภิกษุ ส่วนอนิยตของภิกษุณีไม่มี เพราะไม่ทรงบัญญัติอนิยตของภิษุณีไว้ ถ้ามีก็ต้องสวด จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 12:20:00

ความคิดเห็นที่ 59 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๘  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๘ ปริวาร วิเคราะห์ปาราชิก             [๑๐๓๕] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าปาราชิกดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. บุคคลเป็นผู้เคลื่อนแล้ว ผิดพลาด แลเหินห่างจากสัทธรรม อนึ่ง แม้สังวาสก็ไม่มีในผู้นั้น  เพราะเหตุนั้นเราจึงเรียกอาบัตินั้นว่า ปาราชิก. วิเคราะห์สังฆาทิเสส             [๑๐๓๖] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าสังฆาทิเสสดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะ กล่าวต่อไป. สงฆ์เท่านั้นให้ปริวาส ชักเข้าหาอาบัติเดิม ให้มานัต อัพภาน เพราะเหตุนั้น เราจึงเรียกอาบัตินั้นว่า สังฆาทิเสส. วิเคราะห์อนิยต             [๑๐๓๗] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่า อนิยต ดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. กองอาบัติชื่อว่าอนิยต เพราะไม่แน่ บทอันพระผู้มีพระภาคทรง ทำแล้วโดยมิใช่ส่วนเดียว บรรดาฐานะ ๓ ฐานะอย่างใดอย่างหนึ่ง เรียกว่าอนิยต. วิเคราะห์ถุลลัจจัย             [๑๐๓๘] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าถุลลัจจัยดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว. ต่อไป ภิกษุแสดงอาบัติถุลลัจจัยในที่ใกล้ภิกษุรูปหนึ่ง และภิกษุรับอาบัตินั้น โทษเสมอด้วยถุลลัจจัยนั้นไม่มีเพราะเหตุนั้น จึงเรียกโทษนั้นว่า ถุลลัจจัย. วิเคราะห์นิสสัคคิยะ             [๑๐๓๙] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่านิสสัคคิยะดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. ภิกษุเสียสละในท่ามกลางสงฆ์ ท่ามกลางคณะ และต่อหน้าภิกษุ รูปหนึ่งๆ แล้วจึงแสดงข้อละเมิดใด เพราะเหตุนั้น จึงเรียกข้อละเมิดนั้น ว่านิสสัคคิยะ วิเคราะห์ปาจิตตีย์             [๑๐๔๐] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าปาจิตตีย์ดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. ความละเมิดยังกุศลธรรมให้ตก ย่อมฝืนต่ออริยมรรค เป็นเหตุ แห่งความลุ่มหลงแห่งจิต เพราะเหตุนั้น จึงเรียกความละเมิดนั้นว่า ปาจิตตีย์. วิเคราะห์ปาฏิเทสนียะ             [๑๐๔๑] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าปาฏิเทสนียะดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะ- กล่าวต่อไป. ภิกษุไม่มีญาติหาโภชนะได้ยากรับมาเองแล้วฉัน เรียกว่า ต้องธรรมที่น่าติ. ภิกษุฉันอยู่ในที่นิมนต์ภิกษุณีสั่งเสียอยู่ในที่นั้นตาม พอใจ ภิกษุไม่ห้ามฉันอยู่ในที่นั้น เรียกว่าต้องธรรมที่น่าติ. ภิกษุไม่ อาพาธไปสู่ตระกูลที่มีจิตศรัทธา แต่มีโภคทรัพย์น้อย เขามิได้นำไปถวาย แล้วฉันในที่นั้น เรียกว่า ต้องธรรมที่น่าติ. ภิกษุใดถ้าอยู่ในป่าที่น่ารังเกียจ มีภัยจำเพาะหน้า ฉันภัตตาหารที่เขาไม่ได้บอกในที่นั้น เรียกว่าต้อง ธรรมที่น่าติ. ภิกษุณีไม่มีญาติขอโภชนะที่ผู้อื่นยึดถือว่าเป็นของเรา คือ เนยใส น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย ปลา เนื้อ นมสด และนมส้ม ด้วยตนเอง ชื่อว่า ถึงธรรมที่น่าติในศาสนาของพระสุคต. วิเคราะห์ทุกกฏ             [๑๐๔๒] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่า ทุกกฏ ดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. กรรมใดผิดพลั้งและพลาด กรรมนั้นชื่อว่าทำไม่ดี คนทำความชั่ว อันใดในที่แจ้งหรือในที่ลับ บัณฑิตทั้งหลายย่อมประกาศความชั่วนั้นว่า ทำชั่วเพราะเหตุนั้น กรรมนั่นจึงเรียกว่า ทุกกฏ. วิเคราะห์ทุพภาสิต             [๑๐๔๓] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าทุพภาสิตดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. บทใดอันภิกษุกล่าวไม่ดีพูดไม่ดีและเศร้าหมอง วิญญูชนทั้งหลาย ย่อมติเตียนบทใด เพราะเหตุนั้น บทนั้น จึงเรียกว่า ทุพภาสิต. วิเคราะห์เสขิยะ             [๑๐๔๔] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าเสขิยะดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. ข้อนี้เป็นเบื้องต้น เป็นข้อประพฤติ เป็นทางและเป็นข้อระวัง คือสำรวม ของพระเสขะผู้ศึกษาอยู่ ผู้ดำเนินไปตามทางตรง สิกขาทั้งหลาย เช่นด้วยสิกขานั้นไม่มี เพราะเหตุนั้น สิกขานั้นจึงเรียกว่า เสขิยะ. ...             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๘  บรรทัดที่ ๘๙๕๖ - ๙๐๐๖.  หน้าที่  ๓๔๓ - ๓๔๔. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=8&A=8956&Z=9006&pagebreak=0 จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 12:25:42

ความคิดเห็นที่ 60 ... ราสี ๓ อย่าง                          ๑. มิจฉัตตนิยตราสี [กองคือความผิดที่แน่นอน]                          ๒. สัมมัตตนิยตราสี [กองคือความถูกที่แน่นอน]                          ๓. อนิยตราสี           [กองคือความไม่แน่นอน] ... ...             [๓๖๓] ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเสด็จลุกขึ้นแล้วตรัสกะท่านพระ สารีบุตรว่า ดีละ ดีละ สารีบุตร ดูกรสารีบุตร เธอได้ภาษิตสังคีติปริยายแก่ ภิกษุทั้งหลาย เป็นการดีแล้ว ดังนี้ ท่านพระสารีบุตร ได้กล่าวสังคีติปริยายนี้ แล้ว พระศาสดาทรงพอพระทัย และภิกษุเหล่านั้นต่างดีใจ ชื่นชมภาษิตของท่าน พระสารีบุตรแล้ว ดังนี้แล ฯ จบ สังคีติสูตร ที่ ๑๐ -----------------------------------------------------             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  บรรทัดที่ ๔๕๐๑ - ๗๐๑๕.  หน้าที่  ๑๘๖ - ๒๘๘. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=11&A=4501&Z=7015&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=11&i=221 จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 12:48:09

ความคิดเห็นที่ 61 คุณจิตเข้าใจพระสูตร ปาฎิโมกข์ขุทเทสว่าอย่างไรในห้าแบบนี้ ช่วยอธิบายให้ด้วยเพราะเราก็อธิบายในส่วนที่เราเข้าใจไปแล้ว ถ้าสวดอนิยตะแล้วจะปลงอาบัติอย่างไรในขณะสวด และการกระทำผิดของอนิยตะต้องใช้อธิกรณ์ของอาบัติปาจิตตีย์ สังฆาทิเสสและปาราชิกใช่ไหม และเนื้อหาของอนิยตะถูกคลอบคลุมอยู่ในปาจิตตีย์ สังฆาทิเสส ปาราชิกไหม ถ้าจะต่างก็แค่อุบาสิกามาเป็นโจทก์ใช่ไหม รบกวนอฺธิบายตามที่คุณJit เข้าใจด้วย เพราะเราก็อธิบายไปหมดแล้วถูกผิดอย่างไร   เวลามาดูกองอาบัติของอนิยตะคือความไม่แน่นอน เคราะห์อนิยต             [๑๐๓๗] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่า อนิยต ดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. กองอาบัติชื่อว่าอนิยต เพราะไม่แน่ บทอันพระผู้มีพระภาคทรง ทำแล้วโดยมิใช่ส่วนเดียว บรรดาฐานะ ๓ ฐานะอย่างใดอย่างหนึ่ง เรียกว่าอนิยต. และเสขิยะ ไม่มีอาบัติระบุไม่เข้าในทุกกฏด้วยนะ เคราะห์เสขิยะ             [๑๐๔๔] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าเสขิยะดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว ต่อไป. ข้อนี้เป็นเบื้องต้น เป็นข้อประพฤติ เป็นทางและเป็นข้อระวัง คือสำรวม ของพระเสขะผู้ศึกษาอยู่ ผู้ดำเนินไปตามทางตรง สิกขาทั้งหลาย เช่นด้วยสิกขานั้นไม่มี เพราะเหตุนั้น สิกขานั้นจึงเรียกว่า เสขิยะ. แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 54 13:08:22 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 12:51:25

ความคิดเห็นที่ 62 ถ้าไม่มีอุบาสิกาที่มีวาจาเชื่อถือได้ ก็ปรับอาบัติได้แล้ว ผมก็ขอถามว่าถ้ามีอุบาสิกาที่มีวาจาเชื่อถือได้เข้ามาเกี่ยว คำว่าปรับอาบัติตามวาจาของอุบาสิกาเป็นธรรมอย่างหนึ่ง เรียกว่าอนิยต จะปรับตามอะไร ถ้าไม่ปรับตามวาจาของอุบาสิกาครับ? แล้วอนิยต๒ นี่แยกออกมาแล้วต่างหาก ตาม ปาติโมกขุเทศ๕ และเป็นพระพุทธวจนะแน่นอน คุณเนฯ ต้องค้านตรงนี้ให้ได้ก่อนว่าไม่ใช่พระพุทธวจนะครับ จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:32:44

ความคิดเห็นที่ 63 ข้อควรสังเกต คือในข้อปาราชิก สังฆาทิเสส ปาจิตตีย์ ที่เกี่ยวกับการนั่งกับมาตุคามสองต่อสองนี้ ไม่มีเรื่องอุบาสิกาที่มีวาจาเชื่อถือได้เข้ามาเกี่ยวมาพูดตักเตือนภิกษุเลยครับ ถ้ามีรวมอยู่แล้วต้องมีคำว่า อนึ่ง...อุบาสิกา... ให้เห็นชัดเจนเหมือนในอนิยต๒ จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:42:31

ความคิดเห็นที่ 64 และเรื่องเสขิยะนั้น อธิบายได้ด้วย สิกขาทั้งหลายเช่นด้วยสิกขานั้นไม่มี เพราะเหตุนั้น สิกขานั้นจึงเรียกว่า เสขิยะ. สิกขา นั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องควรต้องปฏิบัติด้วย เป็นการป้องกันด้วย ป้องกันการติเตียนโพนทะนา โลกวัชชะ เป็นต้น จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:50:52

ความคิดเห็นที่ 65 อธิกรณสมถะ๗ ผมขอยกสติวินัยเป็นตัวอย่าง แสดงผลการค้น ลำดับที่  1 / 2 สติวินัย ระเบียบยกเอาสติขึ้นเป็นหลัก       ได้แก่ กิริยาที่สงฆ์สวดประกาศให้สมมติแก่พระอรหันต์ ว่าเป็นผู้มีสติเต็มที่ เพื่อระงับอนุวาทาธิกรณ์ ที่มีผู้โจทท่านด้วยศีลวิบัติ       หมายความว่า จำเลยเป็นพระอรหันต์ สงฆ์เห็นว่าไม่เป็นฐานะที่จำเลยจะทำการล่วงละเมิดดังโจทก์กล่าวหา จึงสวดกรรมวาจาประกาศความข้อนี้ไว้ เรียกว่าให้สติวินัย แล้วยกฟ้องของโจทก์เสีย       ภายหลังจำเลยจะถูกผู้อื่นโจทด้วยอาบัติอย่างนั้นอีก ก็ไม่ต้องพิจารณา ให้อธิกรณ์ระงับด้วยสติวินัย แสดงผลการค้น ลำดับที่  2 / 2 อธิกรณสมถะ ธรรมเครื่องระงับอธิกรณ์, วิธีดำเนินการเพื่อระงับอธิกรณ์มี ๗ อย่าง คือ       ๑. สัมมุขาวินัย วิธีระงับในที่พร้อมหน้า       ๒. สติวินัย วิธีระงับโดยถือสติเป็นหลัก       ๓. อมูฬหวินัย วิธีระงับสำหรับผู้หายจากเป็นบ้า       ๔. ปฏิญญาตกรณะ การทำตามที่รับ       ๕. ตัสสปาปิยสิกา การตัดสินลงโทษแก่ผู้ผิด (ที่ไม่รับ)       ๖. เยภุยยสิกา การตัดสินตามคำของคนข้างมาก       ๗. ติณวัตถารกวินัย วิธีดุจกลบไว้ด้วยหญ้า (ประนีประนอม) พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=สติวินัย&detail=on http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=%CA%B5%D4%C7%D4%B9%D1%C2&detail=on จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:56:49

ความคิดเห็นที่ 66 ความคิดเห็นที่ 56 ทีนี้ กระดานนี้ ทำไม จึง เกิดปัญหา -- ตาม คคห 53 -- (และคุณรบกวนช่วยไปถาม)คนตั้งกระทู้โน้นว่าเขาต้องการอะไรถึงทำอาทิตย์ละ 2กระทู้แถมขึ้นแนะนำตลอด ถ้าคุณเนตังมม (เนตังมม) อยากได้ มุมมองในข้อนี้ ในมุมมอง แบบ "หัวหน้ากองบรรณาธิการข่าว" (จะแบบฉบับไหนยกไว้) หลังไมค์   ผมจะตอบให้ ว่า ทำไม? --- (กาลามสูตร ต้องเข้าใจด้วย) อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม รบกวนคุณเซนฯ ช่วยแสดงความเห็นผ่าน กระทู้เลยได้ไหม จากคุณ : Rovivta เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 14:25:47

ความคิดเห็นที่ 67 ถ้าใครจะแย้งว่าปาฎิโมกข์ต้อง 227ข้อและมีอนิยตะต้องสวดก็ขอเหตุผลและพุทธพจน์ด้วย แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 13:49:34 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)     เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 13:48:40   ----------------------------- พระปาฎิโมกข์จะเป็นกี่ข้อก็ตาม   ลองมาพูดกันให้จบ อย่าหนี  อย่าหลบ  ไม่ต้องเอาพระสูตรที่ไม่ได้ตรงประเด็น ตรงรายละเอียด มาบังหน้า เพื่อไม่ต้องตอบเอง ซิว่า -----------------1. รำคาญคุณเนตังเม เต็มที  เวลาคนอื่นคุณบอกให้เอาพุทธพจน์  แล้วเรื่อง 150 ข้อ เขาบอกให้คุณเอาพุทธพจน์มาก  คุณไม่เคยเอามาคุณไม่รู้จักอายบ้างหรือไง   แล้วยังมาพร่ำอีก 2. เวลาบอกให้หาพระสตรที่แสดง ว่ามี 150 ข้อ อะไรบ้าง  ไม่เห็นเคยตอบ ไม่เห็นกล้าพูดถึง [/u] ถ้ากล้าจริง ก็บอก ยอมรับมาตรงๆเสียว่า หาไม่ได้ ทำไมคุณไม่รู้จักอายหรือยังไง  ถึงได้มาถามเขาแบบนี้  ตูตัวเองซะบ้าง  บอกดีๆแล้วไม่รู้สึกตัวสักที  ก็ต้องบอกแบบนี้ 3. แล้วอ้างพระสูตร 4 พระสูตร ที่ยกมาทุกที ที่ต้อบนั้น   บอกมาสิว่า  อธิศีลสิกขา  คือพระวินัยข้อใหนบ้าง    อ้างถึงพระสูตรไหนว่าอธิศีลสิกขา มี กี่ข้อ ---------------- เอ้า เอาพระสูตรมา  แสดงซิว่า 150 ข้อ คือ 1....  2.....  3....  150... ถ้าหาไม่ได้  อย่ามาถามคนอื่นอีก  เขาตอบมาเยอะแล้ว 4. แล้ว ตารางที่ยกมานั่น  ไม่ต้องเอามาอ้าง   คุณรุ้แล้วเหรอว่า พระวินัย 150 ข้อ ประกอบด้วยพระวินัยช้อไหน วินัยข้อไหนมีก่อน มีหลัง  พระสูตรที่แสดงว่าสวดพระปาฎิโมกข์ 150 ข้อ   [b] คุณเดาเอาได้หรือ   หรือ คุณคิดว่าที่กลุ่มคุณเดาต้องถูกต้อง  ถ้าคุณไม่มีพระสูตรยืนยันว่ามีข้อไหนบ้าง   คุณบังอาจอะไรจึงบอกได้ว่าคือพระวินัยข้อใดบ้าง [b] คุณคิดว่าคุณแน่หรือ  คุณกล้ากล่าววินิจฉัยด้วยตัวคุณเองแล้วหรือ  [/u] ------------------------ ผมถามคุณว่าคุณแน่หรือ เพราะคุณไม่มีพระสูตรที่คุณอ้างนักหนา     เอ้า  เอาประเด็นนี้ให้จบ   จะได้รู้กันสักทีว่า จะหนีไปทางไหนอีก   แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 08:55:25 แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 08:54:09 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 16:58:35

ความคิดเห็นที่ 68 คคห 66 อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม รบกวนคุณเซนฯ ช่วยแสดงความเห็นผ่าน กระทู้เลยได้ไหม ********************************************************** ได้หรือไม่ อยู่ใน วิจารณญาณของผมครับว่า "อะไรควร อะไรไม่ควร" แล้ว สอบทานกับ สัปปุริสธรรม ๗ ใน ฐานะ "เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม"   ปัญหา สมาทาน 150ถ้วน กับ ปัญหา ต้อง สมาทาน 227 นั้น ก่อนอื่น ขอให้ พิจารณา สัปปุริสธรรม 7 (เพื่อให้ถูกฝาถูกตัว) http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%9B%E0%B8%9B%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%AA%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1 สัปปุริสธรรม 7 ประกอบด้วย    ธัมมัญญุตา เป็นผู้รู้จักเหตุ    อัตถัญญุตา เป็นผู้รู้จักผล    อัตตัญญุตา เป็นผู้รู้จักตน    มัตตัญญุตา เป็นผู้รู้จักประมาณ    กาลัญญุตา เป็นผู้รู้จักกาล    ปริสัญญุตา เป็นผู้รู้จักบริษัท    ปุคคลัญญุตา หรือ ปุคคลปโรปรัญญุตา เป็นผู้รู้จักบุคคล สัปปุริสธรรม 7 นี้ มีบรรยายอยู่ในสังคีติสูตรในพระไตรปิฎก สังคีติสูตรนี้เป็นพระสูตรที่รวบรวมธรรมะมากมาย เป็นการบรรยายแจกธรรมเป็นหมวดๆ โดยพระสารีบุตร อาจนับได้ว่า สังคีติสูตรเป็นต้นแบบของการสังคายนาพุทธศาสนาในยุคแรกๆ ภิกษุผู้ประกอบด้วยสัปปุริสธรรม 7 ข้อนี้ เป็นผู้ประกอบด้วยสังฆคุณเป็นผู้ควรแก่ของคำนับ คือ เป็นผู้ควรรับของที่เขานำมาถวาย สรุปว่า กระดานสาธารณะ ที่ ฆราวาส เข้ามา แสดง ความเห็นใด  ในกรณีนี้ -- ปัญหา สมาทาน 150ถ้วน กับ ปัญหา ต้อง สมาทาน 227 นั้น ตามที่ผม เข้ามาอ่าน ทั้งสองกระทู้ แล้ว เสนอ คคห 56 ข้อความ ถ้าคุณเนตังมม (เนตังมม) อยากได้ มุมมองในข้อนี้ ในมุมมอง แบบ "หัวหน้ากองบรรณาธิการข่าว" (จะแบบฉบับไหนยกไว้) หลังไมค์   ผมจะตอบให้ ว่า ทำไม? --- (กาลามสูตร ต้องเข้าใจด้วย) เจตนา ให้ "คุณคุณเนตังมม (เนตังมม) " หมายรู้ว่า ที่ ถามไว้ว่านั้น -- คนตั้งกระทู้โน้นว่าเขาต้องการอะไรถึงทำอาทิตย์ละ 2กระทู้แถมขึ้นแนะนำตลอด นั้น ถ้า " มีมุมมอง แบบ "หัวหน้ากองบรรณาธิการข่าว" (จะแบบฉบับไหนยกไว้)  ก็ จะ ไม่ เกิด ข้อความว่า --- คนตั้งกระทู้โน้นว่าเขาต้องการอะไรถึงทำอาทิตย์ละ 2กระทู้แถมขึ้นแนะนำตลอด นั้น ที่ตอบหลังไมค์ ก้ ไม่ พาดพิงถึง ชื่อหรือนามแฝง บุคคลใดๆ ใน กระดานนี้ แต่ ให้ภาพแบบ เบริด์อายวิว (ที่มองด้วยสายตานกอินทรีย์ ที่ต้องบินหากิน เพื่อความดำรงอยู่แห่งอัตตภาพนั้น" ว่า --- ทำไม จึง เกิด "ทำอาทิตย์ละ 2กระทู้แถมขึ้นแนะนำตลอด" ซึ่ง เดาว่า -- เมื่อ ได้ อ่านที่เสนอ ---- ก็จะ  ทำในสิ่งที่ ตนเห็นว่า ถูกต้อง ตามกำลังสติในสมาธิทิฏฐิเช่นนั้น -- นั่นคือ คำว่า ฝ่าย สมาทาน 150 ถ้วน ไม่ ต่างกับ ท่านอื่นๆ  ที่ น่าจะฝ่าย สมาทานต้อง 227 คุณRovivta กำหนดตามนี้ นะครับ --- เข้าใจ อนัตตา ยิ่ง เข้าใจคำว่า -- ได้หรือไม่ อยู่ใน วิจารณญาณของผมครับว่า "อะไรควร อะไรไม่ควร" คุณเนตังมม (เนตังมม) เข้าใจ ตามนี้ ด้วยนะครับ หมายเหตุ ห้องศาสนา แห่งนี้ เพื่อสังคใออนไลน์คุณภาพ  ใช่ไหมครับ ท่าน สมาชิก ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 17:00:20

ความคิดเห็นที่ 69 อนิยตของภิกษุณีนั้นเป็นการแต่งขึ้นเพื่อเปรียบเทียบ ซึ่งจริงๆแล้วไม่มีอยู่จริง เทียบได้กับปาราชิกของภิกษุณี๔ข้อ ซึ่งของภิกษุไม่มี การหักล้างกรณีนี้จึงตกไป ว่าด้วยไม่สาธารณะ ปัญหาตอนนี้ที่เห็นชัดคือ อะไรคือ๑๕๐ข้อของภิกษุ เมื่อไม่สามารถตัดอนิยต๒ ออกไปได้ อะไรคือ๑๕๐ข้อกันแน่ แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 54 17:33:04 จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 17:32:23

ความคิดเห็นที่ 70 ตอบคุณวงกลม และGacinia และทุกคน ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ซึ่งกุลบุตรทั้งหลายผู้ปรารถนา ประโยชน์ศึกษากันอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าว ความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่า สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไป เป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯลฯ” ***สิกขาบท ๑๕0 ข้อนั้นมีอะไรบ้างก็ลองมาดูตรงนี้ ที่พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง(ความกลัวต่อ) อาบัติ ๔ ประการ ดังนี้ว่า “[๒๔๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่ออาบัติ ๔ ประการนี้ ๔ ประการเป็นไฉน ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม คือ ปาราชิกทั้งหลาย ข้อนั้นเป็นอันหวังได้ว่า ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาราชิก จักไม่ต้อง หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลายฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม คือสังฆาทิเสสทั้งหลาย ข้อนั้นเป็นอันหวังได้ว่า ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ สังฆาทิเสสจักไม่ต้อง หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม คือ ปาจิตตีย์ทั้งหลาย ข้อนี้เป็นอันหวังได้ว่า ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาจิตตีย์ จักไม่ต้อง หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป เข้าไปตั้งสัญญาคือ ความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม คือ ปาฏิเทสนียะทั้งหลาย ข้อนั้นพึงหวังได้ว่า ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาฏิเทสนียะจักไม่ต้อง ผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่ออาบัติ ๔ ประการนี้แล ฯ” สิ่งที่ควรทราบก็คือ อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ปรารภเหตุคือ ท่านพระอนุรุทธะไม่เอาธุระต่อกรณีอธิกรณ์ของพระพาหิยะ โดยเหตุเกิดขึ้นที่โฆสิตารามใกล้เมืองโกสัมพี(พรรษาที่ ....?) ในเบื้องต้นพระสูตรได้กล่าวถึง อาบัติ ๔ อย่างคือ .... ปาราชิก สังฆาทิเสส ปาจิตตีย์ และ ปาฏิเทสนียะ จากนั้นจึงได้ตรัสถึง . ๑. สิกขา คือ อภิสมาจาร และ ๒. สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ ตามที่สมาชิกท่านนั้น ยกขึ้นมาแสดงแล้วนั่นเอง ในประเด็นที่สมาชิกท่านนั้น สันนิษฐานว่าอภิสมาจาร จากพระสูตรนี้ อาจหมายถึง สิกขาบทเล็กน้อยนั้น ขอบอกกล่าวเสียในเบื้องต้นนี้เลยว่า “ไม่ใช่” ทั้งนี้ ขอให้พิจารณาพุทธพจน์จากพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ ๑. เรามิอาจกล่าวว่า สิกขาบทเล็กน้อย เป็นสิ่งเดียวกับ อภิสมาจาร ได้เลย มิเช่นนั้น มันจะกลายเป็นว่า ในพระไตรปิฎก ๓ เล่มแรก ไม่มีสิกขาบทเล็กน้อยเลยแม้สักข้อเดียว โดยจะมีแต่ สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ไปเสียทั้งหมด เพราะอรรถกถาได้ระบุเอาไว้ชัดเจนแล้วว่า อภิสมาจาร จะมีอยู่ก็แต่ใน พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ , ๕ , ๖ และ ๗ เท่านั้น ๒. ครั้นเราจะยอมรับว่า เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อในพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ เป็น สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ก็คงจะเป็นไปไม่ได้อีก เพราะในความเป็นจริงก็คือ สิกขาบทเหล่านี้ เป็นเพียงแค่พระบัญญัติ ที่เกี่ยวกับ “มารยาทสังคม” ซึ่งไม่มี “อาบัติ” อยู่ในพระบัญญัติด้วยซ้ำไป !!!! ๓. แต่ถ้ายอมรับตามความจริงว่า สิกขาบทเล็กน้อย กับ อภิสมาจาร เป็นของคนละอย่างกัน โดยสิกขาบทเล็กน้อย มีอยู่ในพระไตรปิฎก ๓ เล่มแรก ส่วน อภิสมาจาร มีอยู่ในพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ , ๕ , ๖ และ ๗ ตามมติอรรถกถาเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อที่ปรากฏอยู่ใน พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ สมควรอยู่ในฐานะอะไร มิทราบ (?) เพราะถ้าจะสรุปความว่า เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อ มิใช่ อภิสมาจาร แต่เป็นสิกขาบทเล็กน้อย ข้อสรุปดังกล่าวนี้ ก็จะไปขัดกับพุทธพจน์ จาก เสขสูตร อยู่ดี ด้วยเหตุที่พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง สิกขาบทเล็กน้อย ว่าจะต้องเป็นสิกขาบทที่มีบทลงโทษ(คืออาบัติ) อยู่ในพระบัญญัติเท่านั้น สมดังที่ตรัสว่า .... “เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้างฯ” ที่ต้องเข้าใจกันให้ดีก็คือ หลังจากทำการอุปสมบทแล้วเสร็จ สิ่งแรกที่ผู้เป็นอุปัชฌาย์จะต้องบอกต่อศิษย์ของตนก็คือ อกรณียะ หมายถึง กิจอันบรรพชิตไม่ควรทำ ๔ อย่าง ทำแล้วขาดจากความเป็นภิกษุ คือ ๑) เสพเมถุน ๒) ลักของเขาตั้งแต่ ๕ มาสกขึ้นไป ๓) ฆ่ามนุษย์ ๔) อวดคุณพิเศษ (อุตริมนุสธรรม) ที่ไม่มีในตน เรื่องนี้สำคัญมากเพราะถ้าไม่บอก อาจทำให้ภิกษุบวชใหม่พลาดพลั้ง ทำความผิดจนต้องอาบัติปาราชิกไปเสียก็ได้ และนี่ก็คือ สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ ในข้อที่ ๒ นั่นเอง เรื่องต่อมาที่ผู้เป็นอุปัชฌาย์จะต้องบอกต่อศิษย์ของตน ก็คือ อภิสมาจาร ทั้งนี้เพื่อเป็นการปรับพื้นนิสัยของคน ที่มาจากร้อยพ่อพันแม่(ต่างชนชั้นวรรณะ) ให้สามารถ อยู่รวมกัน ใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างเป็นปกติสุข โดยละทิ้ง ความเคยชินเดิมๆ แล้วมาใช้ “มารยาททางสังคม” บนมาตรฐานอย่างเดียวกันในหมู่คณะ(สงฆ์) ซึ่งนี่ก็คือข้อที่ ๑ สิกขา คือ อภิสมาจาร นั่นเอง ------------------------------------------- พอไหวไหม ก็โพสต์หลายครั้งแล้วนะ จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 17:53:43

ความคิดเห็นที่ 71 ปรารภ ความคิดเห็นที่ 69 ใคร เห็น ว่า -- อนิยตของภิกษุณีนั้นเป็นการแต่งขึ้นเพื่อเปรียบเทียบ ซึ่งจริงๆแล้วไม่มีอยู่จริง  ---- หรือ ฯลฯ ? ใคร เห็น ว่า -- อนิยตของภิกษุนั้น ไม่เป็นการแต่งขึ้นเพื่อเปรียบเทียบ ซึ่งจริงๆ แล้ว มีอยู่จริง  ---- หรือ ฯลฯ ? ใครเห็นว่า --- ปัญหาตอนนี้ที่เห็นชัดคือ อะไรคือ ๑๕๐ข้อของภิกษุ เมื่อไม่สามารถตัดอนิยต๒ ออกไปได้? -- หรือ ฯลฯ ? รออ่านครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 18:06:47

ความคิดเห็นที่ 72 --------- นี่คุณจะพูดกันให้รุ้เรื่องหรือเปล่า  คุณไปคัดลอกอะไรมา  มาจากไหน  คุณไม่รู้เรืองว่าคุณเอาอะไรมาหรือ   --------------------- เอา พระสูตรในรูปพุทธวจนะ ว่า พระปาฎิโมกข์ ประกอบด้วย 150 ข้อ  ได้แก่ ข้อ 1.......... ข้อ 2...........  ที่คุณอ้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ะ   คุณไม่เข้าใจที่คุณพูดหรือว่า พุทธวจนะ คือ ลักษณะอย่างไร  ? ที่คุณลอกมาคุณดูไม่ออกหรือ ว่ามันมีคำพูดคนปัจจุบันปนอยู่เต็มไปหมด  คุณเอามาทำไม    เอาพุทธวจนะ  คุณไม่เข้าใจสิ่งที่คุณอ้างหรือ ============  ถ้ามีก็เอามาแสดง   อย่าเอาอะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่พระสูตรที่เป็นพุทธวจนะมาแสดง คุณพูดไม่รู้เรื่องหรือไง ================= จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 20:51:56

ความคิดเห็นที่ 73 ความคิดเห็นที่ 69    อนิยตของภิกษุณีนั้นเป็นการแต่งขึ้นเพื่อเปรียบเทียบ ซึ่งจริงๆแล้วไม่มีอยู่จริง เทียบได้กับปาราชิกของภิกษุณี๔ข้อ ซึ่งของภิกษุไม่มี การหักล้างกรณีนี้จึงตกไป ว่าด้วยไม่สาธารณะ ปัญหาตอนนี้ที่เห็นชัดคือ อะไรคือ๑๕๐ข้อของภิกษุ เมื่อไม่สามารถตัดอนิยต๒ ออกไปได้ JitZungkabuai 31 ก.ค. 54 17:32:23 ---------------------------------------------------------------- **ตอบ  เพราะว่าพระพุทธองค์บัญญัติสิกขาบทภิกษุณีมีทั้งที่นำสิกขาบทเดิมของภิกษุ และบางส่วนก็เป็นสิกขาบทที่พระพุทธองค์บัญญัติไว้เฉพาะแก่ภิกษุณี ...และสิกขาบทปาราชิกทั้ง 4ข้อของภิกษุก็อยู่ในสิกขาบทของภิกษุณีแล้ว และที่ส่วนที่เพิ่มเติมโดยเฉพาะของภิกษุณีเพราะมีเหตุกระทำผิดในกรณีของภิกษุณีซึ่งนั้นเป็นที่มาของสิกขาบทของภิกษุณี แต่ไม่ได้เป็นเหตุเกิดในภิกษุ สิกขาบทเมื่อเกิดเหตุใดที่เป็นเรื่องเสื่อมเสีย ทรงมีบัญญัติสิกขาบทนั้น และภิกษุไม่ได้มีปัญหาในเรื่องนี้ก็ไม่ได้บัญญัติสิกขาบทขึ้นในภิกษุก็เท่านั้น   **ขณะเดียวกันทรงมิได้ตรัส บอกกับภิกษุว่า ต้องศึกษาสิกขาบทให้ทั่วถึงของสิกขาบทของภิกษุณีนะ แต่ อนิยตะมีบัญญัติสิกขาบททั้งของภิกษุและยังทรงตรัสให้ภิกษุณีศึกษาในสิกขาบทของภิกษุที่ให้ทั่วถึง ดังนั้นถ้าอนิยตะนั้นสำคัญต้องสวดในภิกษุก็ควรจะสวดในภิกษุณีด้วยเพราะอธิกรณ์แบบนี้มีขึ้นได้เหมือนกันแต่ทำไมกลับไม่มี  **ถ้าฝ่ายภิกษุต้องสมาทานศึกษาสวดปาฎิโมกข์แต่ ภิกษุณีไม่ต้อง จึงเป็นเหตุทำให้พุทธพจน์ที่ทรงตรัสตอบพระนางมหาปชาบดีโคตมีว่า ให้ศึกษาสมาทานทั่วถึงสิกขาบทภิกษุขัดแย้งทันที่ เพราะภิกษุณีจะไปสมาทานปาฎิโมกข์อนิยตะเหมือนของภิกษุได้อย่างไรเพราะไม่ได้บัญญัติให้สวดสมาทานนั้นเหมือนกับของภิกษุนี้คือความไม่ทั่วถึงและเป็นคำถามในการปฎิบัติของภิกษุณี นอกจากว่าจริงๆแล้ว อนิยตะก็ไม่ได้เป็นสิกขาบทในปาฎิโมกข์ของภิกษุเดิม จีงจะเหมือนกับภิกษุณีและนั้นคือความไม่ขัดแย้งในพุทธพจน์ที่ทรงตรัสตอบไว้    ------------------------------------------------------------------------------ แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 54 14:49:19 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 20:54:17

ความคิดเห็นที่ 74 --------------- มีก็เอามาแสดง   ไม่มีก็บอกมาว่าไม่มี  พูดมาตรงๆบอกมาตรงๆ อย่าเอาเรื่องที่ที่เดาเอา  เรื่องที่คนอื่นเดา  มาแสดง     ตัวคุณเองบอกเสมอ ตลอดเวลา ว่า ให้เป็นพระสูตรพุทธวจนะ  ดังนั้นคุณอย่าเอาอย่างอื่นมาอ้าง  มันเป็นทำลายสิ่งที่คุณทำ สิงที่คุณเรียกร้องคนอื่นตลอดเวลา  แต่ตัวเองทำไม่ได้   เสียศักดิ์ศรี   เสียสิ่งที่คุณอ้าง   --------------------------- หวังว่าคุณคงเข้าใจว่าคุณที่คุณต้องการจากคนอื่นคืออะไร  และเข้าใจว่าสิ่งที่คุณทำ ไม่ใช้สิ่งที่คุณบอกว่าต้องทำ ----------------- เอาสิ่งที่คุณบอก มาครับ  อย่าเอาอย่างอื่นมา  เสียเวลา  ------ รออยู่ครับ   เอากันให้จบประเด็นนี้  แล้วจะได้ว่าเรื่องต่อๆไป จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 21:03:54

ความคิดเห็นที่ 75 ตอบ  เพราะว่าพระพุทธองค์บัญญัติสิกขาบทภิกษุณีมีทั้งที่นำสิกขาบทเดิมของภิกษุ และบางส่วนก็เป็นสิกขาบทที่พระพุทธองค์บัญญัติไว้เฉพาะแก่ภิกษุณี .                              กำหนด อย่างนี้ ไหมครับ ก่อนมีภิกษุณี --- อนิยตของภิกษุนั้น ไม่เป็นการแต่งขึ้นเพื่อเปรียบเทียบ ซึ่งจริงๆ แล้ว มีอยู่จริง                   ยกหลักฐาน พุทธบัญญัติ ว่าด้วย อนิยตของภิกษุนั้น  นะครับ ทีนี้ แรกๆ สุด เมื่อ ทรงอนุญาต ให้ มีภิกษุณี คือ บวชภิกษุณี ตาม พุทธวินัย - ตามหลักฐานนั้น -- อนิยตของภิกษุณี ก็ยังไม่มี เพราะยังไม่ทรงบัญญัติ (เพราะยังมี เหตุใหัทรงบัญญัติ เช่นภิกษุ เช่น บัญญัติห้ามสุรา ปรับอาบัติ จากความจำ) หรือว่า ทรงบัญญัติเลย? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 21:32:51

ความคิดเห็นที่ 76 เมื่อ แสดง + หลักฐาน (ตามที่ เสนอใน คคห 75) ก็ จะเนื่องกับ ข้อความใน คคห 73 แต่ อนิยตะมีบัญญัติสิกขาบททั้งของภิกษุและภิกษุณี และยังทรงตรัสให้ภิกษุณีศึกษาในสิกขาบทของภิกษุที่ทรงบัญญัติในภิกษุณีให้ทั่วถึง ดังนั้นถ้าอนิยตะนั้นสำคัญต้องสวดในภิกษุ ก็ควรจะสวดในภิกษุณีด้วย เพราะอธิกรณ์แบบนี้มีขึ้นได้เหมือนกันแต่ทำไมกลับไม่มี จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 21:34:48

ความคิดเห็นที่ 77 ความคิดเห็นที่ 62    ถ้าไม่มีอุบาสิกาที่มีวาจาเชื่อถือได้ ก็ปรับอาบัติได้แล้ว ผมก็ขอถามว่าถ้ามีอุบาสิกาที่มีวาจาเชื่อถือได้เข้ามาเกี่ยว คำว่าปรับอาบัติตามวาจาของอุบาสิกาเป็นธรรมอย่างหนึ่ง เรียกว่าอนิยต จะปรับตามอะไร ถ้าไม่ปรับตามวาจาของอุบาสิกาครับ? แล้วอนิยต๒ นี่แยกออกมาแล้วต่างหาก ตาม ปาติโมกขุเทศ๕ และเป็นพระพุทธวจนะแน่นอน คุณเนฯ ต้องค้านตรงนี้ให้ได้ก่อนว่าไม่ใช่พระพุทธวจนะครับ จากคุณ : JitZungkabuai    เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:32:44     -------------------------------------------------------------------------- ตอบ อาบัติของอนิยตะนั้นยังไม่แน่นอนว่าจะเป็นอาบัติใดก็เหมือนคำที่คุณยกมาว่ากองอาบัติชื่อว่าอนิยต เพราะไม่แน่ บทอันพระผู้มีพระภาคทรงทำแล้วโดยมิใช่ส่วนเดียว บรรดาฐานะ ๓ ฐานะอย่างใดอย่างหนึ่ง เรียกว่าอนิยต. ต้องมีการตั้งอธิกรณ์สอบสวนตามที่อุบาสิกามาร้อง อุบาสิกามีวาจาที่เชื่อได้ เห็นภิกษุกับมาตุคามนั้นนั่นแล้ว พูดขึ้นด้วยธรรม ๓ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือด้วยปาราชิกก็ดี ด้วยสังฆาทิเสสก็ดี ด้วยปาจิตตีย์ก็ดี ภิกษุปฏิญาณซึ่งการนั่ง พึงถูกปรับด้วยธรรม๓ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือ ด้วยปาราชิกบ้าง ด้วยสังฆาทิเสสบ้าง ด้วยปาจิตตีย์บ้าง อีกอย่างหนึ่ง อุบาสิกามีวาจาที่เชื่อได้นั้น กล่าวด้วยธรรมใด ภิกษุนั้นพึงถูกปรับด้วยธรรมนั้น ธรรมนี้ชื่อ อนิยต. และไม่ใช่อุบาสิกาจะเป็นผู้ตัดสินในอาบัตินะอุบาสิกาคือผู้เป็นโจทก์มาร้องว่าพระทำผิดนะและ พระต้องมีการตัดสินบทโทษตามตัวกฏหมายว่าจะผิดไปเข้าในข่ายความผิดของสิกขาบทใด ปาจิตตีย์ หรือ สังฆาทิเสส หรือ ปาราชิกคือก็ต้องไปพิจารณาตัวบทกฎหมายเดิมที่มีอยู่แล้วนั้นแหละ  สิ่งที่อนิยตะมีเพิ่มขี้นคือต้องมีโจทก์อุบาสิกามาร้องโทษด้วย ถึงจะมีการไต่สวนตัดสินและผู้พิพากษา ดังนั้นอนิยตะจีงไม่มีอาบัติของตนเองโดยตรงและความไม่แน่นอนในการปรับอาบัติและปลงอาบัติว่าจะเป็นข้อไหน และถ้าจะปรับอาบัติก็ต้องไปใช้ตัวกฎหมายเดิมนั้นเอง ดังนั้น อนิยตะก็คือ อธิกรณ์อย่างหนึ่งของกลุ่มปาจิตตีย์ สังฆาทิเสสและปาราชิก ------------------------------------------------------------------------------     ความคิดเห็นที่ 63    ข้อควรสังเกต คือในข้อปาราชิก สังฆาทิเสส ปาจิตตีย์ ที่เกี่ยวกับการนั่งกับมาตุคามสองต่อสองนี้ ไม่มีเรื่องอุบาสิกาที่มีวาจาเชื่อถือได้เข้ามาเกี่ยวมาพูดตักเตือนภิกษุเลยครับ ถ้ามีรวมอยู่แล้วต้องมีคำว่า อนึ่ง...อุบาสิกา... ให้เห็นชัดเจนเหมือนในอนิยต๒ จากคุณ : JitZungkabuai    เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:42:31   ----------------------------------------------------------------- ตอบ ถูกแล้ว นี้คือตัวแม่กฏหมายที่ไม่ต้องมีอุบาสิกามาร้องโทษ ถ้ารู้ต้วว่าผิดก็สามารถปลงอาบัติได้เลยเมื่อสวดปาฎิโมกข์ อยู่แล้วระลึกได้ และความหมายของศีลปาจิตตีย์ข้อ๔&๕ และสังฆาทิเสสบทที่๓ได้ครอบคลุมอนิยตะไว้ แล้ว ไม่ต้องมาสวดให้ซ้ำซ้อนเพราะศีลความหมายเหมือนกัน เราพูดถึงความหมายนะ หากแต่วิธีการปรับอาบัตินั้นแตกต่างดั่งที่เขียนข้างบน ดูง่ายๆ ถ้าผิดแค่สำเร็จการนั่งก็ปลงอาบัติปาจิตตีย์ได้ทันทีไม่ต้องอุบาสิกามาร้องโทษ แต่ถ้าแรงกว่านี้ก็ต้องว่าไปตามสังฆาทิเสสและปาราชิกตัวกฏหมายอยู่ดีแต่ข้อนี้ก็ไม่ต้องรออุบาสิกามาร้องแต่ใครเห็นก็ร้องโทษได้หรือรู้ตนว่าผิดก็ยอมรับปลงอาบัติได้ทันที --------------------------------------------------------- ปาฎิโมกข์ของพระพุทธองค์บัญญัติครั้งเดียวครอบคลุมและให้ความหมายอธิบายถูก อธิบายถูกปฎิบัติได้เป็นจริง ไม่ขัดแย้งกัน เราอธิบายไว้แล้วนะคหที่ 46 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 21:37:15

ความคิดเห็นที่ 78 ไม่ได้อยู่เถรวาท แต่อยู่คลองสาม... จากคุณ : ย้อเย่นนน.. (pa-o-toi-uan) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 22:05:12

ความคิดเห็นที่ 79 ก่อนมีภิกษุณี --- อนิยตของภิกษุนั้น ไม่เป็นการแต่งขึ้นเพื่อเปรียบเทียบ ซึ่งจริงๆ แล้ว มีอยู่จริง                  ยกหลักฐาน พุทธบัญญัติ ว่าด้วย อนิยตของภิกษุนั้น  นะครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 22:52:54

ความคิดเห็นที่ 80 ความคิดเห็นที่ 67 -------------------------- ถ้าใครจะแย้งว่าปาฎิโมกข์ต้อง 227ข้อและมีอนิยตะต้องสวดก็ขอเหตุผลและพุทธพจน์ด้วย แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 13:49:34 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)     เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 13:48:40   ----------------------------- พระปาฎิโมกข์จะเป็นกี่ข้อก็ตาม   ลองมาพูดกันให้จบ อย่าหนี  อย่าหลบ  ไม่ต้องเอาพระสูตรที่ไม่ได้ตรงประเด็น ตรงรายละเอียด มาบังหน้า เพื่อไม่ต้องตอบเอง ซิว่า -----------------1. รำคาญคุณเนตังเม เต็มที  เวลาคนอื่นคุณบอกให้เอาพุทธพจน์  แล้วเรื่อง 150 ข้อ เขาบอกให้คุณเอาพุทธพจน์มาก  คุณไม่เคยเอามาคุณไม่รู้จักอายบ้างหรือไง   แล้วยังมาพร่ำอีก 2. เวลาบอกให้หาพระสตรที่แสดง ว่ามี 150 ข้อ อะไรบ้าง  ไม่เห็นเคยตอบ ไม่เห็นกล้าพูดถึง [/u] ถ้ากล้าจริง ก็บอก ยอมรับมาตรงๆเสียว่า หาไม่ได้ ทำไมคุณไม่รู้จักอายหรือยังไง  ถึงได้มาถามเขาแบบนี้  ตูตัวเองซะบ้าง  บอกดีๆแล้วไม่รู้สึกตัวสักที  ก็ต้องบอกแบบนี้ 3. แล้วอ้างพระสูตร 4 พระสูตร ที่ยกมาทุกที ที่ต้อบนั้น   บอกมาสิว่า  อธิศีลสิกขา  คือพระวินัยข้อใหนบ้าง    อ้างถึงพระสูตรไหนว่าอธิศีลสิกขา มี กี่ข้อ ---------------- เอ้า เอาพระสูตรมา  แสดงซิว่า 150 ข้อ คือ 1....  2.....  3....  150... ถ้าหาไม่ได้  อย่ามาถามคนอื่นอีก  เขาตอบมาเยอะแล้ว 4. แล้ว ตารางที่ยกมานั่น  ไม่ต้องเอามาอ้าง   คุณรุ้แล้วเหรอว่า พระวินัย 150 ข้อ ประกอบด้วยพระวินัยช้อไหน วินัยข้อไหนมีก่อน มีหลัง  พระสูตรที่แสดงว่าสวดพระปาฎิโมกข์ 150 ข้อ   [b] คุณเดาเอาได้หรือ   หรือ คุณคิดว่าที่กลุ่มคุณเดาต้องถูกต้อง  ถ้าคุณไม่มีพระสูตรยืนยันว่ามีข้อไหนบ้าง   คุณบังอาจอะไรจึงบอกได้ว่าคือพระวินัยข้อใดบ้าง [b] คุณคิดว่าคุณแน่หรือ  คุณกล้ากล่าววินิจฉัยด้วยตัวคุณเองแล้วหรือ  [/u] ------------------------ ผมถามคุณว่าคุณแน่หรือ เพราะคุณไม่มีพระสูตรที่คุณอ้างนักหนา     เอ้า  เอาประเด็นนี้ให้จบ   จะได้รู้กันสักทีว่า จะหนีไปทางไหนอีก   จากคุณ : วงกลม     เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 16:58:35   ถูกใจ : Mahasati Neo จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 08:56:02

ความคิดเห็นที่ 81 ความคิดเห็นที่ 72     --------- นี่คุณจะพูดกันให้รุ้เรื่องหรือเปล่า  คุณไปคัดลอกอะไรมา  มาจากไหน  คุณไม่รู้เรืองว่าคุณเอาอะไรมาหรือ   --------------------- เอา พระสูตรในรูปพุทธวจนะ ว่า พระปาฎิโมกข์ ประกอบด้วย 150 ข้อ  ได้แก่ ข้อ 1.......... ข้อ 2...........  ที่คุณอ้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ะ   คุณไม่เข้าใจที่คุณพูดหรือว่า พุทธวจนะ คือ ลักษณะอย่างไร  ? ที่คุณลอกมาคุณดูไม่ออกหรือ ว่ามันมีคำพูดคนปัจจุบันปนอยู่เต็มไปหมด  คุณเอามาทำไม    เอาพุทธวจนะ  คุณไม่เข้าใจสิ่งที่คุณอ้างหรือ ============  ถ้ามีก็เอามาแสดง   อย่าเอาอะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่พระสูตรที่เป็นพุทธวจนะมาแสดง คุณพูดไม่รู้เรื่องหรือไง ================= จากคุณ : วงกลม     เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 20:51:56 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 08:57:22

ความคิดเห็นที่ 82 ความคิดเห็นที่ 74     --------------- มีก็เอามาแสดง   ไม่มีก็บอกมาว่าไม่มี  พูดมาตรงๆบอกมาตรงๆ อย่าเอาเรื่องที่ที่เดาเอา  เรื่องที่คนอื่นเดา  มาแสดง     ตัวคุณเองบอกเสมอ ตลอดเวลา ว่า ให้เป็นพระสูตรพุทธวจนะ  ดังนั้นคุณอย่าเอาอย่างอื่นมาอ้าง  มันเป็นทำลายสิ่งที่คุณทำ สิงที่คุณเรียกร้องคนอื่นตลอดเวลา  แต่ตัวเองทำไม่ได้   เสียศักดิ์ศรี   เสียสิ่งที่คุณอ้าง   --------------------------- หวังว่าคุณคงเข้าใจว่าคุณที่คุณต้องการจากคนอื่นคืออะไร  และเข้าใจว่าสิ่งที่คุณทำ ไม่ใช้สิ่งที่คุณบอกว่าต้องทำ ----------------- เอาสิ่งที่คุณบอก มาครับ  อย่าเอาอย่างอื่นมา  เสียเวลา  ------ รออยู่ครับ   เอากันให้จบประเด็นนี้  แล้วจะได้ว่าเรื่องต่อๆไป จากคุณ : วงกลม     เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 21:03:54 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 08:58:43

ความคิดเห็นที่ 83 อย่าดุนักสิครับ เดี๋ยวคุณเนตังมะมะ กลัวจนไม่กล้าเข้ามาคุยด้วยหรอก จุดประสงค์ ของการ ตั้งกระทู้ น่าจะอยู่ที่ว่า พระควรจะสวดปาฏิโมกข์เท่าไรแน่ พระทำตามพระไตรปิฎก ไม่ได้ ผิดมากมาย ขนาด ต้องเถียงกันเอาเป็นเอาตายหรอกครับ ถ้าผิดจริง อย่างมาก ก็ อาบัติ ทุกกฏ ซึ่งปลงได้ด้วยวาจา พระที่ผิด นิสสัคคีย์ ปาจิตตีย์ รับเงินแล้วไม่สละ มีเยอะแยะ ปลงอาบัติไม่ตก ไม่เห็นมีใครโวยวาย ว่าทำให้ศาสนาเสื่อม หุหุ กะแค่พระทำตามพระไตรปิฎก โวยวายยังกะโลกจะแตก ไปโวย คนที่แปลผิด ให้แปลให้ถูกต้องดีกว่าใหม ??? จากคุณ : แดนดังฝั่งฝัน เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 09:09:51

ความคิดเห็นที่ 84 อรรถกถา อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต ทุติยปัณณาสก์ สมณวรรคที่ ๔ ๔. วัชชีปุตตสูตร               อรรถกถาวัชชีปุตตสูตรที่ ๔                             พึงทราบวินิจฉัยในวัชชีปุตตสูตรที่ ๔ ดังต่อไปนี้ :-               บทว่า วชฺชีปุตฺตโก ได้แก่ บุตรของราชตระกูลวัชชี.               บทว่า ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ ได้แก่ สิกขาบท ๑๕๐.               ภิกษุวัชชีบุตรหมายเอาสิกขาบทที่ทรงบัญญัติไว้ในสมัยนั้นจึงกล่าวคำนี้ว่า ทิยทฺฒสิกฺขาปทสตํ.               ได้ยินว่า ภิกษุนั้นถึงพร้อมด้วยอาชวธรรมเป็นผู้มีนิสัยซื่อตรง ไม่คดโกง ฉะนั้น ท่านจึงคิดว่า เราจะสามารถรักษาสิกขาบทจำนวนเท่านี้ได้หรือไม่ดังนี้ แล้วกราบทูลให้พระศาสดาทรงทราบ.               บทว่า สกฺโกมหํ ตัดบทเป็น สกฺโกมิ อหํ (เราสามารถ).               ได้ยินว่า ภิกษุนั้นสำคัญอยู่ว่า เมื่อเราศึกษาอยู่ในสิกขาบทจำนวนเท่านี้ได้ ก็ไม่หนักใจที่จะศึกษาในไตรสิกขา จึงกราบทูลอย่างนั้น.               ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าเมื่อจะทรงยกสิกขาอีก ๒ สิกขาขึ้นไว้ในลำดับที่สูงขึ้นแก่ภิกษุผู้ไม่สามารถจะศึกษาในสิกขาข้อเดียว จึงตรัสคำว่า ตสฺมาติห ตฺวํ ภิกฺขุ เป็นต้น เปรียบเหมือนบุคคลผูกกำหญ้า ๑๐๐ กำวางไว้บนศีรษะของบุคคลผู้ไม่สามารถจะยกกำหญ้า ๕๐ กำขึ้นได้ฉะนั้น. ... http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=20&i=524 อ่าน เนื้อความในพระไตรปิฎก http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=20&A=6090&Z=6109 จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 09:18:32

ความคิดเห็นที่ 85 ความคิดเห็นที่ 83     อย่าดุนักสิครับ เดี๋ยวคุณเนตังมะมะ กลัวจนไม่กล้าเข้ามาคุยด้วยหรอก จุดประสงค์ ของการ ตั้งกระทู้ น่าจะอยู่ที่ว่า พระควรจะสวดปาฏิโมกข์เท่าไรแน่ พระทำตามพระไตรปิฎก ไม่ได้ ผิดมากมาย ขนาด ต้องเถียงกันเอาเป็นเอาตายหรอกครับ ถ้าผิดจริง อย่างมาก ก็ อาบัติ ทุกกฏ ซึ่งปลงได้ด้วยวาจา พระที่ผิด นิสสัคคีย์ ปาจิตตีย์ รับเงินแล้วไม่สละ มีเยอะแยะ ปลงอาบัติไม่ตก ไม่เห็นมีใครโวยวาย ว่าทำให้ศาสนาเสื่อม หุหุ กะแค่พระทำตามพระไตรปิฎก โวยวายยังกะโลกจะแตก ไปโวย คนที่แปลผิด ให้แปลให้ถูกต้องดีกว่าใหม ??? จากคุณ : แดนดังฝั่งฝัน     เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 09:09:51     ---------------------  1. คุณเนตังเม  ไม่ได้ขวัญอ่อนอย่างที่คุณว่าหรอกครับ   --- เธอเรียกร้องคนอื่นตลอดเวลาให้เอาพระสูตร(เฉพาะพระสูตร --พระสูตรหมายถึงอะไร  พระสูตรมีอะไรบ้าง ทำไมต้องเฉพาะพระสูตร)ที่เป็นพุทธวจนะเท่านั้น --- แค่บอกย้ำเตือนให้เธอ ทำอย่างที่เธอพูด เธอบอกคนอื่นให้ทำ  ไม่มีปัญหาหรอกครับ   เพราะเธอต้องการเช่นนั้นอยู่แล้ว    นอกเสียจากว่า คำพูดแบบนั้นจะใช้สำหรับพูดอ้าง พูดโต้แย้งกับคนอื่นเฉยๆ  ตัวเองไม่คิดว่าต้องทำอย่างที่ตนเองพูด     2.  มีคนอธิบายให้ฟังหลายครั้งแล้ว  คุณแดนดังฯ ยังไม่รุ้ถึงความเสียหาย ต่อพระธรรมโดยรวม  กับการผิดเฉพาะตัว(ทำผิดพระวินัย)  ว่าการกระทำต่อพระธรรมมีผลมากมายกว่า       คุณคิดพิจารณาให้ดี จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 09:47:43