ความคิดเห็นที่ 1 แล้วแต่คุณ ถ้าคุณว่าบาป ควรลด ละ เลิก ควรงดเว้น ก็ทำเถิด ถ้าเห็นว่าไม่บาป เพราะยังมีความจำเป็นต้องทาน  ก็ทานเถิด ถ้ายังไม่แน่ใจ  ยังไม่รู้ ก็ศึกษาอาหาร ประโยชน์ และโทษของอาหารแต่ละอย่าง ศึกษาได้มากเท่าได ครอบคลุมครบถ้วนในทุกมิติแค่ไหน คุณก็จะชัดเจนในการตัดสินใจแค่นั้น จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 10:04:05

ความคิดเห็นที่ 2 ในทางพระพุทธศาสนา ขอเพียง  ไม่รู้,ไม่ได้ยิน,ไม่ได้ยิน ว่าสัตว์ที่เขาฆ่านั้นเพื่อให้เรา   รับประทานเนื้อนั้นได้ไม่เป็น "บาป" ครับ คือเนื้อสัตว์นั้นไม่มีโทษ หากถามว่าเพราะอะไร  ยกตัวอย่างว่า หากคุณไปบ้านคนอื่น แล้วเขามีน้ำใจ ตักน้ำให้ดื่ม ด้วยขันตักน้ำ ที่บ้านนั้นใช้ในห้องสุขา  แต่เราไม่รู้,ไม่เห็น,ไม่ได้ยิน ว่าขันตักน้ำนั้นใช้ในห้องสุขาบ้านเขา   เราย่อมดื่มน้ำที่เขาตักให้ดื่มได้อย่างใจปกติ ฉันใด ก็ฉันเดียวนั้น จากคุณ : Terawat เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 10:20:42

ความคิดเห็นที่ 3 ศีลของเราห้ามฆ่าครับ แต่ทานเนื้อสัตว์ได้ โดยเฉพาะเนื้อที่ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้เจาะจงเพื่อเราโดยเฉพาะ และไม่ได้เป็นผู้สั่งฆ่า แต่นักมังสวิรัติมักตั้งข้อสังเกตว่า เพราะปริมาณการบริโภคเนื้อในตลาดอย่างมากมายมหาศาล ทำให้เกิดการฆ่าจำนวนทากเช่นกัน เรียกตามศัพท์เศรษฐศาสตร์ว่า ดีมานด์พูล ย่อมเป็นส่วให้ผู้ประกอบการเลี้ยง แล้วฆ่า เพื่อสนองความต้องการของตลาด ก็ว่ากันไปครับ สำหรับผมก็ทานเนื้อแต่น้อย ทานผักมากหน่อย ถ้าสั่งเองกินเองของเราคนเดียวก็สั่งผักๆ ไข่ๆ แต่ถ้าไปทานกับคนอื่นก็ทานปกติครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 10:26:58

ความคิดเห็นที่ 4 คิดว่าตรรกะที่ว่า  ไม่รู้,ไม่ได้ยิน,ไม่ได้ยิน ว่าสัตว์ที่เขาฆ่านั้นเพื่อให้เรา   รับประทานเนื้อนั้นได้ไม่เป็น "บาป" ครับ คือเนื้อสัตว์นั้นไม่มีโทษ เป็นตรรกะที่ออกจะแปลกๆ เหมือนกับว่าปลอบใจคนที่กินเนื้อสัตว์มากกว่า อย่างที่หลายคนบอก ไม่มีคนกิน จะมีคนฆ่าหรือ? คนกินแค่แกล้งไม่รับรู้ แค่หลอกตัวเองเท่านั้น ถ้ากลัวบาปก็อย่าไปกิน ถ้าจะกินก็ไม่ต้องกลัว แค่นั้นเอง จบ จากคุณ : Persimon เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 11:00:37

ความคิดเห็นที่ 5 รับซื้อของโจร ผิดกฎหมาย แต่ บาปไหมครับ? ไม่ทราบเทียบเคียงกันได้ไหมกับการกินเนื้อ? จากคุณ : laliklalee เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 11:07:09

ความคิดเห็นที่ 6 หลักศาสนาก็สอนให้เดินทางสายกลางอยู่แล้ว ไฉนท่านจึงคิดเช่นนั้นหล่ะ การไม่มากไป ไม่น้อยไป สอดคล้องกับการมีเหตุมีผล เพียงเท่านี้ ศาสนาพุทธไม่ได้ลึกซึ้งจนเกินที่คนธรรมดาอย่างเราๆ จะคิดได้ หลายคนเป็นพุทธ แต่ติดกับดักของความงมงาย ความไร้สาระ แต่เห็นว่าเป็นสาระ ไม่รู้สิ่งไหนแม้สิ่งไหนเทียม เรียกว่า ติดกับดักแห่งความเป็นพุทธเข้าแล้ว เข้าได้เพียงกระพี้ บุญมากไป - บาปมากไป ความคิดเหล่านี้คือ การทำลายพระพุทธศาสนาอย่างแท้จริง หากต้องการให้ศาสนายืนยาว เราต้องลดลง-เพิ่มขึ้น ให้พอดี จึงจะเข้ากับพุทธ หลายคน ทนรับความทุกข์จาก คำว่า บาปไม่ไหว จึงต้องยอมละความนับถือ ความศรัทธา จากพุทธ ไป หันหน้าเข้าสู่เบื้องอื่น แม้หนทางนั้นจะมืดมิด หรือมองเห็นเพียงรำไร ก็ยอมที่จะเดินฝ่าไป เพื่อหวังหนีจากคำว่า บาป หลายคน กระหยิ่มยิ้มย่องจากคำว่า บุญ จนเป็นอันลุ่มหลง ฝืนไม่ขึ้น ดึงไม่ไป เพราะเห็นว่า สุขนี้จริงนั้นไซร้ แม้ใครต่อใครก็เตือนว่า มากไป เคร่งไป ก็หาได้ยินไม่ เพราะเพียงแค่ว่า บุญ เหล่านั้น คือสิ่งที่แสวงหา คือ ความหอมหวาน สละได้แม้กระทั่งทุกสิ่งอย่างในชีวิต เพื่อรักษาเพื่อเพิ่มพูน จนแปรเปลี่ยนเป็นคำว่า บุญกลายๆ หวังถึงสวรรค์ ชั้นพรหมมินทร์ คนที่เป็นพุทธ ย่อมรู้ได้ว่า แม้จะบรรลุถึงบรมสุขเพียงใดก็ตาม ความทุกข์ทางกายเขา หาย่อมแปรเปลี่ยนไปไม่ กายยังต้องทุกข์ด้วยความแก่ ความเจ็บ ความไข้ ความชราอยู่เมื่อเชื่อวัน และย่อมต้องทุกข์เพราะคำนินทา คำสรรเสริญ คำเยินยอ แม้จะสุขเพียงใดก็ย่อมยังไม่พ้นโลกธรรมแปด คนเป็นพุทธย่อมรู้ดีว่า แม้ความสุขทางโลกนั้น ยังตามเบียด ตามติดตัวเขาอยู่เป็นธรรมดา หาได้หมดไปไม่ตราบที่ชีวายังมีลมหายใจ แต่กระนั้น เขาก็ยังรับรู้ได้ว่า สุขนั้นมีอยู่จริง และบรมสุขหาได้เป็นเพียงสิ่งสมมุติไม่ แต่กายต้องอยู่ กายต้องกิน  เพราะพระพุทธองค์ทรงผ่านการทำความทรมานกายมาแล้วทั้งสิ้น พระองค์จึงรู้แจ้งในสิ่งนั้น และจึงสั่งสอนให้เรารู้ไว้ เช่นนั้นแล้ว พระพุทธองค์จึงทรงสั่งสอนให้พระสงฆ์ดำเนินชีวิตด้วยการบิณฑบาต เป็นคนที่อยู่ง่าย กินง่าย และว่าง่าย คือ ไม่ทรงเลือกที่จะกิน ใครให้สิ่งใดก็รับไว้ ฆาราวาสใส่บาตรสิ่งใด พระสงฆ์ก็ต้องฉันสิ่งนั้น ย่อมเลือกที่จะกินไม่ได้ นั่นคือ การกินง่ายอยู่ง่าย ดังนั้น ท่านลองคิดดูเถิดว่า ถ้าฆาราวาสใส่บาตรด้วยอาหารที่ทำด้วยเนื้อสัตว์ พระสงฆ์จึงฉันอาหารนั้น แล้ว พระสงฆ์ จะบาป หรือไม่ ???? แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 55 11:10:02 จากคุณ : ตาแก่หลงกรุง เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 11:09:41

ความคิดเห็นที่ 7 เราขอยึดตามที่พระพุทธเจ้าท่านกล่าว จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 11:26:36

ความคิดเห็นที่ 8 การทานอาหารประเภท "เนื้อสัตว์" ถือว่า "บาป" หรือไม่ ------------ ถ้าพิจารณาเอาแบบเอาแบบ ว่าผิดศีล5 หรือไม่ (คือข้อ 1 เจตนาละเว้นจากการฆ่าสัตว์)   การกินเนื้อสัตว์ก็ไม่ผิดศีลข้อ1 (คือต้องไม่มีส่วนในการทำให้สัตว์นั้นตายด้วยนะครับ -------------------  แต่ถ้าพิจารณา แบบคำว่า บาป    ครอบคลุมถึงการกระทำทางใจด้วย (ศีล ครอบคลุมการกระทำทางกาย วาจา  คือแม้จะคิดไม่ดี แต่ถ้าไม่มีการกระทำทางกาย วาจา ก็ไม่ผิดศึล)                         เมื่อพิจารณาเรื่องกิน ถ้าจะให้ถูกต้อง ต้องพิจารณาว่าเป็นธาตุ4(ร่างกายที่มาจากธาตุ4)กินธาต4(อาหารที่มาจากธาตุ4)   ถ้าเห็นว่า เป็นคน เป็นพืช  ก็เห็นไปตามการสมมุติว่าเป็นคน เป็นพืช  ว่า อร่อย  ไม่อร่อย  คือ จิตมี ความหลง ความโลภ  จิตเป็นอกุศล(บาป) คือจิตไม่เห็นตรงตามความเป็นจริง และหลงเพลินหรือไม่พอใจไปกับ ความเห็นที่ผิดจากความจริงนั้น (ความจริงคือ กายและจิต เกิดดับตลอดเวลา ไม่ได้คงอยู่พอที่จะถือว่าเป็นตัวตนได้ ) http://www.84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=%BA%D2%BB พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต) พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต)            การค้นหาคำว่า “ บาป ”            ผลการค้นหาพบ  2  ตำแหน่ง ดังนี้ :- ... แสดงผลการค้น ลำดับที่  2 / 2 บาป ความชั่ว, ความร้าย, ความชั่วร้าย, กรรมชั่ว, กรรมลามก, อกุศลธรรมที่ส่งให้ถึงความเดือดร้อน, สภาพที่ทำให้ถึงคติอันชั่ว, สิ่งที่ทำจิตให้ตกสู่ที่ชั่ว คือ ทำให้เลวลง ให้เสื่อมลง http://84000.org/tipitaka/dic/d_item.php?i=355 [355] เจตสิก 52 (ธรรมที่ประกอบกับจิต, สภาวธรรมที่เกิดดับพร้อมกับจิต มีอารมณ์และวัตถุที่อาศัยเดียวกันกับจิต, อาการและคุณสมบัติต่างๆ ของจิต - mental factors; mental concomitants)       ก. อัญญาสมานาเจตสิก 13 (เจตสิกที่มีเสมอกันแก่จิตพวกอื่น คือ ประกอบเข้าได้กับจิตทุกฝ่ายทั้งกุศลและอกุศล มิใช่เข้าได้แต่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพวกเดียว - the Common-to-Each-Other; general mental factors)           1) สัพพจิตตสาธารณเจตสิก 7 (เจตสิกที่เกิดทั่วไปกับจิตทุกดวง - universal mental factors; the Primary)               1. ผัสสะ (ความกระทบอารมณ์ - contact; sense-impression)               2. เวทนา (ความเสวยอารมณ์ - feeling)               3. สัญญา (ความหมายรู้อารมณ์ - perception)               4. เจตนา (ความจงใจต่ออารมณ์ - volition)               5. เอกัคคตา (ความมีอารมณ์เป็นอันเดียว - one-pointedness; concentration)               6. ชีวิตินทรีย์ (อินทรีย์คือชีวิต, สภาวะที่เป็นใหญ่ในการรักษานามธรรมทั้งปวง - vitality; life-faculty)               7. มนสิการ (ความกระทำอารมณ์ไว้ในใจ, ใส่ใจ - attention)           2) ปกิณณกเจตสิก 6 (เจตสิกที่เรี่ยรายแพร่กระจายทั่วไป คือ เกิดกับจิตได้ทั้งฝ่ายกุศล และอกุศล แต่ไม่แน่นอนเสมอไปทุกดวง - particular mental factors; the Secondary)               8. วิตก (ความตรึกอารมณ์ - initial application; thought conception; applied thought)               9. วิจาร (ความตรองหรือพิจารณาอารมณ์ - sustained application; discursive thinking; sustained thought)               10. อธิโมกข์ (ความปลงใจหรือปักใจในอารมณ์ - determination; resolution)               11. วิริยะ (ความเพียร - effort; energy)               12. ปีติ (ความปลาบปลื้มในอารมณ์, อิ่มใจ - joy; interest)               13. ฉันทะ (ความพอใจในอารมณ์ - conation; zeal)       ข. อกุศลเจตสิก 14 (เจตสิกฝ่ายอกุศล - immoral or unwholesome mental factors; unprofitable mental factors)           1) สัพพากุสลสาธารณเจตสิก 4 (เจตสิกที่เกิดทั่วไปกับอกุศลจิตทุกดวง - universal immorals; the Primary)               14. โมหะ (ความหลง - delusion)               15. อหิริกะ (ความไม่ละอายต่อบาป - shamelessness; lack of moral shame)               16. อโนตตัปปะ (ความไม่สะดุ้งกลัวต่อบาป - fearlessness; lack of moral dread)               17. อุทธัจจะ (ความฟุ้งซ่าน - restlessness; unrest)           2) ปกิณณกอกุศลเจตสิก 10 (อกุศลเจตสิกที่เกิดเรี่ยรายแก่อกุศลจิต - particular immorals; the Secondary)               18. โลภะ (ความอยากได้อารมณ์ - greed)               19. ทิฏฐิ (ความเห็นผิด - wrong view)               20. มานะ (ความถือตัว - conceit)               21. โทสะ (ความคิดประทุษร้าย - hatred)               22. อิสสา (ความริษยา - envy; jealousy)               23. มัจฉริยะ (ความตระหนี่ - stinginess; meanness)               24. กุกกุจจะ (ความเดือดร้อนใจ - worry; remorse)               25. ถีนะ (ความหดหู่ - sloth)               26. มิทธะ (ความง่วงเหงา - torpor)               27. วิจิกิจฉา (ความคลางแคลงสงสัย - doubt; uncertainty; scepsis)       ค. โสภณเจตสิก 25 (เจตสิกฝ่ายดีงาม - beautiful mental factors; lofty mental factors)           1) โสภณสาธารณเจตสิก 19 (เจตสิกที่เกิดทั่วไปกับจิตดีงามทุกดวง - universal beautiful mental factors; the Primary)               28. สัทธา (ความเชื่อ - confidence; faith)               29. สติ (ความระลึกได้, ความสำนึกพร้อมอยู่ - mindfulness)               30. หิริ (ความละอายต่อบาป - moral shame; conscience)               31. โอตตัปปะ (ความสะดุ้งกลัวต่อบาป - moral dread)               32. อโลภะ (ความไม่อยากได้อารมณ์ - non-greed)               33. อโทสะ (ความไม่คิดประทุษร้าย - non-hatred)               34. ตัตรมัชฌัตตตา (ความเป็นกลางในอารมณ์นั้นๆ - equanimity; specific neutrality)               35. กายปัสสัทธิ (ความสงบแห่งกองเจตสิก - tranquillity of mental body)               36. จิตตปัสสัทธิ (ความสงบแห่งจิต - tranquillity of mind)               37. กายลหุตา (ความเบาแห่งกองเจตสิก - lightness of mental body; agility of ~)               38. จิตตลหุตา (ความเบาแห่งจิต - lightness of mind; agility of ~)               39. กายมุทุตา (ความอ่อนหรือนุ่มนวลแห่งกองเจตสิก - pliancy of mental body; elasticity of ~)               40. จิตตมุทุตา (ความอ่อนหรือนุ่มนวลแห่งจิต - pliancy of mind; elasticity of ~)               41. กายกัมมัญญตา (ความควรแก่การงานแห่งกองเจตสิก - adaptability of mind; wieldiness of ~)               42. จิตตกัมมัญญตา (ความควรแก่การงานแห่งจิต - adaptability of mind; wieldiness of ~)               43. กายปาคุญญตา (ความคล่องแคล่วแห่งกองเจตสิก - proficiency of mental body)               44. จิตตปาคุญญตา (ความคล่องแคล่วแห่งจิต - proficiency of mind)               45. กายุชุกตา (ความซื่อตรงแห่งกองเจตสิก - rectitude of mental body; uprightness of ~)               46. จิตตุชุกตา (ความซื่อตรงแห่งจิต - rectitude of mind; uprightness of ~)           2) วิรตีเจตสิก 3 (เจตสิกที่เป็นตัวความงดเว้น - abstinences)               47. สัมมาวาจา (เจรจาชอบ - right speech)               48. สัมมากัมมันตะ (กระทำชอบ - right action)               49. สัมมาอาชีวะ (เลี้ยงชีพชอบ - right livelihood)           3) อัปปมัญญาเจตสิก 2 (เจตสิกคืออัปปมัญญา - boundless states)               50. กรุณา (ความสงสารสัตว์ผู้ถึงทุกข์ - compassion)               51. มุทิตา (ความยินดีต่อสัตว์ผู้ได้สุข - sympathetic joy)           4) ปัญญินทรีย์เจตสิก 1 (เจตสิกคือปัญญินทรีย์ - faculty of wisdom)               52. ปัญญินทรีย์ หรือ อโมหะ (ความรู้เข้าใจ ไม่หลง - undeludedness; wisdom) แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 55 11:39:55 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 11:34:20

ความคิดเห็นที่ 9 อยู่ที่ว่า เนื้อสัตว์ที่ได้มานั้น   ได้มายังไง ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้สั่งให้ฆ่า ไม่ได้ฆ่าเอง แล้วนำมากิน ก็ไม่บาป พระมหาชนก ตอนท่านออกบวช  วันหนึ่งมีสุนัขคาบเนื้อที่เจ้าของเผลอ วิ่งหนีมาพบผู้คนเข้าก็ตกใจทิ้งชิ้นเนื้อไว้ พระมหาชนกคิดว่า ก้อนเนื้อนี้เป็นของไม่มีเจ้าของ สมควรที่จะเป็นอาหารของเราได้ จึงเสวยก้อนเนื้อนั้น..พระนางสิวลี (เมีย) ทรงเห็นดังนั้น ก็เสียพระทัยอย่างยิ่ง ที่พระสวามีเสวยเนื้อที่สุนัขทิ้งแล้ว แต่พระมหาชนกว่า นี่แหล่ะเป็นอาหารพิเศษ         จากคุณ : มีดกรีดใจ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 12:19:32

ความคิดเห็นที่ 10 เนื้อสัตว์ ได้มายังงัย? ก็ฆ่างัยครับ ฆ่าสถานเดียวไม่มีทางอื่น ส่วนใครฆ่า? ฆ่าด้วยวิธีการใด? ฆ่าเมื่อไหร่? คงไม่ใช่สาระสำคัญ   เพราะหาก "การฆ่า" มีบาปเช่นเดียวกับ "การปล้น" หรือ "ลักขโมย"  การ "กินเนื้อสัตว์" ก็เช่นเดียวกับ "การซื้อของโจรโดยรู้ทั้งรู้" เป็นต่างกรรมต่างวาระที่ผิด ไม่ว่าจะพยายามปิดตาข้างเดียวโดยอ้างว่า "ไม่มีส่วนรู้เห็น" กับการปล้น หรือ การฆ่า นั้นก็ตาม จากคุณ : laliklalee เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 12:33:39

ความคิดเห็นที่ 11 อ่าน คห 2 ก็สรุปว่าบาปสิครับ เพราะเรารู้แก่ใจ ว่าเขาทำมาขายให้เรา เราก็ตั้งใจซื้อมากินโดยเฉพาะ เขาไม่ได้ยกให้ หรือถวายให้ แบบให้พระ แต่สำหรับผมแล้ว กินไปเถอะ แต่ละแนวคิด แต่ละศาสนาก็ยังขัดแย้งกันอยู่ จากคุณ : RouteRaideR เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 12:36:37

ความคิดเห็นที่ 12 เราเกิดมาในโลกนี้เลี่ยงยากครับ เมื่อเห็นว่าบาป ก็ไม่ต้องกินครับ คนเราเกิด มีโอกาสสร้างบาปบุญ ติดมากับตัวอยู่แล้ว จากคุณ : Ch_Chang เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 12:58:50

ความคิดเห็นที่ 13 คิดอย่างนี้แล้ว พระท่านจะได้ฉันไหมเนี้ยะ ผม จำได้ แต่ ที่พระเทวทัต ทูลขอแยกไปตั้ง นิกายแยกจากพระพุทธองค์ ขัอแรกที่ ทูลขอ  เลย คือ  1. สาวกของ ท่านจะไม่ฉันเนื้อ ลองคิดดูแระกัน จากคุณ : แฟนพันธุ์ทาง (อาจารย์ไข่) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 13:07:01

ความคิดเห็นที่ 15 พระพุทธเจ้าก็ท่านก็ยัง ฉัน เนื้อสัตว์ แล้วแต่ท่านจะบิณฑบาตรได้ เราก็เหมือนกันครับมีอะไรก็กินมันส่งไป อย่าเรื่องมากในการกินนัก ถ้าพิจราณาอาหาเรปฏิกูลสัญญาด้วยยิ่งดี ไปยึดมั่นมั่นมากเกินไปจะกลายเป็นทิฐิ เดี๋ยวจะเหมือนท่านพระเทวทัต จากคุณ : Brutal PoP เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 13:34:46

ความคิดเห็นที่ 16 คัดมาบางส่วนจากหนังสือ "ปุจฉาวิสัชนาในประเทศ" โดย พระนิโรธรังสี คัมภีรปัญญาจารย์ (หลวงปู่เทสก์ เทสก์รังสี) ปล. ผู้โพสต์ได้จัดหน้าใหม่ บรรดาตัวเน้นเส้นใต้ทั้งหลาย ล้วนเป้นฝีมื่อผู้โพสต์ดัดแปลงเพื่อให้อ่านง่าย และเน้นสิ่งสำคัญ หากต้องการต้นฉบับ PDF ซึ่งถูกออกแบบมาให้พร้อมพิมพ์ออกทางเครื่องพิมพ์ ก็ขอเชิญที่นี้ http://www.hinmarkpeng.org/dhamma01.html -------------------------------------------------------------- อุบาสิกาคนหนึ่งมีวัยประมาณ ๖๐ กว่าปีแล้ว แกไปปฏิบัติอยู่วัดหินหมากเป้งเสมอๆ อยู่มาแกสมาทานมังสาวิรัต แล้วชักชวนผู้เขียน(หลวงปู่เทสก์)ทำอย่างแกบ้าง ผู้เขียนบอกว่า เมื่อผู้เขียนทำอย่างนั้นแล้วเขาต้องตามปฏิบัติผู้เขียนนะ เพราะผู้เขียนหากินเองอย่างเขาไม่ได้ เขาได้ถามปัญหาว่า (๑๐) ถาม รับประทานมังสาวิรัตผิดกับคำสอนของพระพุทธเจ้าหรือ (๑๐) ตอบ ปัญหานี้เป็นปัญหาโลกแตก จะต้องอธิบายกันมากจึงจะเข้าใจ คนเกิดมาในโลกนี้ทั้งหมดล้วนแล้วแต่กินเลือดเนื้อของผู้อื่นทั้งสิ้น เดิมแต่อยู่ในครรภ์ของมารดาก็กินอาหารของมารดาที่ซึมซาบเข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกายจึงเติบโตขึ้นมาได้ คลอดออกมาแล้วจนเป็นหนุ่มเป็นสาวก็เช่นนั้นเหมือนกันพึ่งมาปฏิวัติรับประทานมังสาวิรัตเมื่อโตขึ้นมานี่เอง เรื่องนี้จึงเป็นความฝ่าฝืนความรู้สึกของคนส่วนมาก เมื่อครั้งพระพุทธเจ้าของเรายังมีพระชนม์ชีพอยู่ พระเทวทัตก็เคยเสนอเรื่องนี้ขึ้นมาให้พระพุทธองค์ ได้ทรงอนุมัติแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อพระองค์ไม่ทรงอนุญาต จึงได้ประกาศในท่ามกลางสงฆ์ว่า พระสงฆ์องค์ใดเห็นดีกับเราก็ไปกับเราภิกษุที่บวชใหม่ยังไม่รู้ธรรมวินัยจึงได้ติดตามพระเทวทัตไป นั่นก็โลกแตกครั้งหนึ่งล่ะ ผลที่สุดพระเทวทัตถึงแก่มรณภาพไป พระภิกษุสงฆ์เหล่านั้นเห็นความอาฆาตของพระเทวทัตซึ่งมีต่อพระพุทธเจ้า จึงกลับเข้ามาหาพระพุทธเจ้าอีก ฉะนั้น พระภิกษุสงฆ์และพุทธบริษัททั้งหลายจึงไม่ควรยกเอาคำนี้ขึ้นมากล่าวอ้างว่าเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า มันจะเป็นเหตุให้สงฆ์แตกแยกกัน ส่วนฆราวาสนั้นก็ปล่อยเขาตามเรื่อง ถ้าหากรับประทานมังสาวิรัตเฉพาะตน เพื่อทรมานตน เพราะจิตใจของตนมันชอบการทรมานอย่างนั้นก็สมควรอยู่ ถ้าอ้างว่ามังสาวิรัตเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว ผู้เขียนก็ขอร้องเถิด มันจะกลายเป็นวังคศาสนาไป มิใช่สัตถุศาสนาคำสอนของพระพุทธเจ้าแท้จริง มังสาวิรัตนี้พระพุทธเจ้าของเราท่านก็รู้ดีเหมือนกันว่าคนในสมัยนั้นเขานิยมกันขนาดไหน และเขาปฏิบัติกันได้ มากน้อยเพียงใด พระองค์จึงทรงบัญญัติให้ภิกษุฉันเนื้อได้โดยปราศจากโทษ ๓ ประการ ๑. โดยไม่ได้ใช้ให้เขาฆ่ามาเพื่อตน ๒. โดยไม่ได้เห็นได้ยินเขาฆ่าเพื่อตน ๓. โดยไม่สงสัยเขาจะฆ่าเพื่อให้ตน เมื่อพ้นจาก โทษ ๓ ประการนี้แล้วฉันได้ ถึงเราจะกินและไม่กิน ทั้งโลกนี้โดยส่วนมากเขาก็ฆ่ากันอยู่อย่างนั้น พระยังชีพเนื่องด้วยคนอื่น ถ้าไปในถิ่นที่เขารับประทานเนื้อ พระที่ฉันมังสาวิรัตก็จะอยู่ด้วยกับเขามิได้ และคนที่จะฟังคำสอนของพระพุทธเจ้ามิใช่มีแต่พวกมังสาวิรัต มีทั้งมังสาวิรัตและรับประทานเนื้อด้วย คนเหล่านั้นถ้าหากฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าเข้าใจดีแล้วก็จะไม่เป็นอุปสรรคแก่กันและกัน สำหรับพระภิกษุพระวินัยสิกขาบทของพระยังมีมากที่ยังปฏิบัติไม่ครบถ้วน ไม่ควรเอาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ายกโทษซึ่งกันและกัน ผู้เขียนจะยกเรื่องพระคณาจารย์ฉันมังสาวิรัตองค์หนึ่งมาเล่าสู่ให้ฟัง เมื่อราว ๔๐ กว่าปีมานี้เอง ทีแรกท่านก็ฉันตามธรรมดาๆ อย่างเราท่านทั้งหลายฉันกันอยู่อย่างนี้แหละ เมื่อพระโลกนารถเข้ามาเมืองไทยมีคุณนายคนหนึ่งไปเรียนกินเจกับพระโลกนารถแล้วทำถวายท่าน ท่านมีลูกศิษย์ลูกหามากหลาย ลูกศิษย์เหล่านั้นก็เลยทำตามพระองค์นั้น ต่อมาท่านชักชวนหมู่เพื่อนให้ทำตาม เมื่อหมู่เพื่อนไม่ทำตามก็หาว่าย่อหย่อนต่อการปฏิบัติ ท่านก็เลยดีคนเดียว หมู่เพื่อนคบค้าสมาคมไม่ได้ ลูกศิษย์ลูกหาค่อยๆ หายไปๆ จะไปรุกขมูลทางไหนต้องให้พระล่วงหน้าไปก่อน บอกชาวบ้านว่าท่านอาจารย์ท่านฉันเจ ต้องจัดหาอาหารอย่างนั้นๆ เว้นอย่างนั้นๆ ท่านถึงจะฉันได้ เวลาเข้าไปบิณฑบาตในบ้านที่เขาไม่รู้ เขาเอาห่อเนื้อมาใส่บาตรให้ ท่านก็จับเอาของเขาปาทิ้งเสีย ทีหลังเขาเลยพากันไม่ใส่บาตร เห็นท่านเดินมาเขาพากันมองหน้าท่านเป็นแถวเลย อย่างนี้เขาเรียกว่า ทำเกินควร ไม่สมแก่สมณะสารูปผู้สำรวมเลย เมื่อท่านมรณภาพไปแล้วก็ไม่มีใครปฏิบัติต่อ พระพุทธเจ้าพระองค์ทรงตรัสว่า ธรรมอย่างยิ่งทั้ง ๔ อย่างนี้เราได้ทำมาแล้ว ซึ่งไม่มีใครจะทำได้เหมือนเรา แต่ก็ไม่เป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์ได้ ธรรม ๔ อย่างเป็นไฉน ธรรม ๔อย่าง คือ เกลียดอย่างยิ่ง ๑ กลัวอย่างยิ่ง ๑ ระวังอย่างยิ่ง ๑ ตบะอย่างยิ่ง ๑ เกลียดอย่างยิ่งเป็นไฉน คือ เห็นร่างกายของตนและของคนอื่นเป็นของน่าเกลียด และทุกข์ทั้งหลายในโลกนี้เป็นของน่าเบื่อหน่ายแทบจะอยู่ไม่ได้เสียเลย นั่นเรียกว่า เห็นหน้าเดียว คนทั้งโลกพร้อมด้วยตัวของเราทำไม่จึงอยู่มาได้จนบัดนี้ เขาโง่หรือตัวเราโง่ ท่านผู้รู้ทั้งหลายเห็นสภาพตามความเป็นจริงแล้วเกิดสลดสังเวชเบื่อหน่าย ถอนความยินดีในโลกด้วยอุบายแยบคายอันชอบแล้ว กลัวอย่างยิ่งเป็นไฉน คือ กลัวบาปอกุศลแม้แต่อาบัติเล็กๆ น้อยๆ ก็กลัว เป็นต้นว่าจะยกย่างเดินเหิรไปมาที่ไหนก็กลัวจะไปเหยียบมดและตัวแมลงต่างๆ ให้ตายเป็นอาบัติ นั่นเรียกว่า ระวังส่งออกไปนอก พระวินัยท่านสอนให้ระวังที่ใจถ้าไม่มีเจตนาแกล้งทำให้ล่วงเกินก็ไม่เป็นอาบัติ ระวังอย่างยิ่งเป็นไฉน คือ สังวรกาย วาจา ใจ ไม่ให้เกิดกิเลสบาปอกุศลทั้งหลาย ซึ่งมันล่องลอยมาตาม อายตนะทั้ง ๖ นี้ ระวังจนไม่ให้เห็น ไม่ให้ได้ยินสิ่งต่างๆ จนเข้าไปอยู่ในป่าคนเดียว เวลาเข้าไปบิณฑบาตในบ้านก็เอาตาลปัตรบังหน้าไว้ กลัวมันจะเห็นคน อย่างนี้เขาเรียกว่า ลิงหลอกเจ้า กิเลสมันไม่ได้เกิดขึ้นที่อายตนะ แต่มันจะเกิดที่ใจต่างหาก ขอโทษเถิด คนตายแล้วให้ผู้หญิงคนสวยๆ ไปนอนด้วย มันก็นิ่งเฉย ผู้หญิงที่ไปนอนกลับกลัวเสียอีก ตบะอย่างยิ่งเป็นไฉน คือ นักพรตที่ทำความเพียรเร่งบำเพ็ญตบะธรรมที่จะให้พ้นจากทุกข์ในเดี๋ยวนั้น ทำความเพียรตลอดทั้งกลางวันกลางคืน ไม่คิดถึงชีวิตชีวาเลย เหมือนกับกิเลสมันเป็นตัวเป็นตนวิ่งจับผูกเอามาได้ฉะนั้น แท้จริงกิเลสมันวิ่งเข้ามาซุกอยู่ในความเพียร (คือ ความอยากพ้นจากทุกข์) นั่นเอง ไม่รู้ตัวมัน ความอยากทำให้ใจขุ่นมัว น้ำขุ่นทำให้ไม่เห็นตัวปลา ถึงแม้น้ำใสแต่ยังกระเพื่อมอยู่ก็ไม่เห็นตัวปลาเหมือนกัน ความเกลียด ความกลัว ความระวัง และตบะ อย่างยิ่งทั้ง ๔ อย่างนี้ พระองค์ได้ทรงบำเพ็ญมาแล้ว พระองค์ทรงเห็นว่าไม่เป็นไปเพื่อพ้นจากทุกข์ทั้งปวง จึงละเสีย แล้วทรงปฏิบัติทางสายกลางจึงทรงสำเร็จพระโพธิญาณ จากคุณ : กอบัวสวรรค์ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 13:35:12

ความคิดเห็นที่ 17 กินเจ...กินเนื้อ - "กบ" กับ "คางคก" พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา สุภัทโท) วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี วันหนึ่งมีคนมาถามหลวงพ่อชา เกี่ยวกับเรื่องการกินเจ กับการกินอาหารเนื้ออาหารปลาต่างกันอย่างไร อย่างไหนถูก อย่างไหนผิด เพราะปัจจุบัน มีสำนักปฏิบัติที่ถือข้อวัตรปฏิบัติต่างกันมากมายหลายแห่ง บางแห่งถือว่าการกินเนื้อสัตว์เป็นบาปเป็นกรรมร่วม เพราะเท่ากับเป็นการยุให้เขาฆ่าสัคว์ ที่นั้นจะต้องถือมังสวิรัติ เว้นการฉันเนื้อฉันปลาอย่างเด็ดขาด บางแห่งว่าการกินเจเป็นข้อวัตรของเทวทัตที่เคร่งครัดเกินไป จนพระพุทธเจ้าไม่ทรงอนุญาต เขาจึงสงสัยว่าอย่างไรจะถูกอย่างไรจะผิด ในระหว่างข้อวัตรปฏิบัติทั้งสองแบบนี้ ท่านตอบว่า “เหมือนกบกับคางคกนั่นแหละ โยมว่ากบกับคางคกอย่างไหนมันดีกว่ากัน ความจริงแล้ว พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ฉันอะไร ไม่ได้เป็นอะไร ในจิตของท่านไม่มีอะไรเป็นอะไรอีกแล้ว การบริโภคอาหารเป็นสักแต่ว่า เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงร่างกายพอให้คงอยู่ได้ ท่านไม่ให้ติดในรสชาติของอาหาร ไม่ให้ติดอยู่ในทุกสิ่งทุกอย่าง ให้รู้จักประมาณในการบริโภค ไม่ให้บริโภคด้วยตัณหา นี่เรียกว่า พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ฉันอะไร ไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าคนกินเนื้อไปติดอยู่ในรสชาติของเนื้อ นั่นเป็นตัณหา ถ้าคนไม่กินเนื้อ พอเห็นคนอื่นกินเนื้อ ก็รังเกียจและโกรธเขา ไปด่าว่านินทาเขา เอาความชั่วของเขาไปไว้ในใจตัวเอง นั่นก็เป็นคนโง่กว่าเขา ทำไปตามอำนาจของตัณหาเหมือนกัน การที่เราไปโกรธเกลียดเขานั้น มันก็คือผีที่สิงอยูในใจเรา เขากินเนื้อเป็นบาปเราโกรธเขา เราก็เป็นผีเป็นบาปอีกเหมือนกัน มันยังเป็นสัตว์อยู่ทั้งสองฝ่าย ยังไม่เป็นธรรมะ อาตมาจึงว่าเหมือนกบกับคางคก” “แต่ทางที่ถูกนั้น ใครจะกินอะไรก็กินไป แต่ให้มีธรรมะ คนกินเนื้อ ก็อย่าเห็นแก่ปากปากท้อง อย่าเห็นแก่ความเอร็ดอร่อยจนเกินไป อย่าถึงกับฆ่าเขากิน ส่วนคนกินเจก็ให้เชื่อมั่นในข้อวัตรของตัวเอง เห็นคนอื่นกินเนื้ออย่าไปโกรธเขา รักษาตัวเราไว้ อย่าให้คิดอยูในการกระทำภายนอก พระเณรในวัดนี้ของอาตมาก็เหมือนกัน องค์ไหนจะถือข้อวัตรฉันเจก็ถือไป องค์ไหนจะฉันธรรมดาตามมีตามได้ก็ถือไป แต่อย่าทะเลาะกัน อย่ามองกันในเง่ร้าย อาตมาสอนอย่างนี้ ท่านก็อยู่ไปด้วยกันได้ ไม่เห็นมีอะไร ให้เข้าใจว่า ธรรมะที่แท้นั้น เราจะเข้าถึงได้ด้วยปัญญา ทางปฏิบัติที่ถูกก็คือ ศีล สมาธิ ปัญญา ถ้าเราสำรวมอินทรีย์ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจไว้ดีแล้ว จิตก็จะสงบ และปัญญาความรู้เท่าทันสภาพของสังขารทั้งหลาย ก็จะเกิดขึ้น จิตใจก็เบื่อหน่ายจากสิ่งที่น่ารักน่าใคร่ทั้งหลาย วิมุตตก็เกิดขึ้นเท่านั้น” (คัดลอกบางตอนมาจาก “ใต้ร่มโพธิญาณ” ใน ข่าวสารกัลยาณธรรม ปีที่ ๕ ฉบับที่ ๒๐ กันยายน ๒๕๕๓ , หน้า ๕๔-๕๕) จากคุณ : กอบัวสวรรค์ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 13:44:21

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ข้างบนเป็นคำสอน ของพ่อแม่ครูอาจารย์  ที่ไปอ่านเจอเลยบันทึกเอาไว้ เอามาแบ่งปัน ผู้มีปัญญาเชิญพิจาณาดูเถิด จากคุณ : กอบัวสวรรค์ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 13:49:19

ความคิดเห็นที่ 20              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗              ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต              อามคันธสูตรที่ ๒              ติสสดาบสทูลถามพระผู้มีพระภาคพระนามว่ากัสสป ด้วยคาถาความว่า              [๓๑๕] สัตบุรุษทั้งหลายบริโภคข้าวฟ่าง ลูกเดือย ถั่วเขียว ใบ                          ไม้ เหง้ามัน และผลไม้ที่ได้แล้วโดยธรรม หาปรารถนา                          กามกล่าวคำเหลาะแหละไม่ ข้าแต่พระผู้มีพระภาคพระ                          นามว่ากัสสป พระองค์เมื่อเสวยเนื้อชนิดใดที่ผู้อื่นทำสำเร็จ                          ดีแล้ว ตบแต่งไว้ถวายอย่างประณีต เมื่อเสวยข้าวสุก                          แห่งข้าวสาลี ก็ชื่อว่าย่อมเสวยกลิ่นดิบ ข้าแต่พระองค์                          ผู้เป็นเผ่าพันธุ์แห่งพรหม พระองค์ตรัสอย่างนี้ว่า กลิ่น                          ดิบย่อมไม่ควรแก่เรา แต่ยังเสวยข้าวสุกแห่งข้าวสาลีกับ                          เนื้อนกที่บุคคลปรุงดีแล้ว ข้าแต่พระผู้มีพระภาคพระนาม                          ว่ากัสสป ข้าพระองค์ขอทูลถามความข้อนี้กะพระองค์ว่า                          กลิ่นดิบของพระองค์มีประการอย่างไร ฯ              พระผู้มีพระภาคพระนามว่ากัสสปตรัสตอบด้วยพระคาถาว่า                          การฆ่าสัตว์ การทุบตี การตัด การจองจำ การลัก การพูด-                          เท็จ การกระทำด้วยความหวัง การหลอกลวง การ                          เรียนคัมภีร์ที่ไร้ประโยชน์ และการคบหาภรรยาผู้อื่น นี้                          ชื่อว่ากลิ่นดิบ เนื้อและโภชนะไม่ชื่อว่ากลิ่นดิบเลย ชน                          เหล่าใดในโลกนี้ ไม่สำรวมในกามทั้งหลาย ยินดีใน                          รสทั้งหลาย เจือปนไปด้วยของไม่สะอาด มีความเห็น                          ว่าทานที่บุคคลให้แล้วไม่มีผล มีการงานไม่เสมอ บุคคล                          พึงแนะนำได้โดยยากนี้ ชื่อว่ากลิ่นดิบของชนเหล่านั้น เนื้อ                          และโภชนะไม่ชื่อว่าเป็นกลิ่นดิบเลย ชนเหล่าใดผู้เศร้า-                          หมอง หยาบช้า หน้าไหว้หลังหลอก ประทุษร้ายมิตร                          ไม่มีความกรุณา มีมานะจัด มีปกติไม่ให้ และไม่ให้อะไรๆ                          แก่ใครๆ นี้ชื่อว่ากลิ่นดิบของชนเหล่านั้น เนื้อและโภชนะ                          ไม่ชื่อว่ากลิ่นดิบเลย ความโกรธ ความมัวเมา ความ                          เป็นคนหัวดื้อ ความตั้งอยู่ผิด มายา ฤษยา ความยกตน                          ความถือตัว ความดูหมิ่น และความสนิทสนมด้วยอสัต-                          บุรุษทั้งหลาย นี้ชื่อว่ากลิ่นดิบ เนื้อและโภชนะไม่ชื่อ                          ว่ากลิ่นดิบเลย ชนเหล่าใดในโลกนี้ มีปรกติประพฤติ                          ลามก กู้หนี้มาแล้วไม่ใช้ พูดเสียดสี พูดโกง เป็นคน                          เทียม เป็นคนต่ำทราม กระทำกรรมหยาบช้า นี้ชื่อว่า                          กลิ่นดิบของชนเหล่านั้น เนื้อและโภชนะไม่ชื่อว่ากลิ่นดิบ                          เลย ชนเหล่าใดในโลกนี้ ไม่สำรวมในสัตว์ทั้งหลาย ชักชวน                          ผู้อื่นประกอบการเบียดเบียน ทุศีล ร้ายกาจ หยาบคาย                          ไม่เอื้อเฟื้อ นี้ชื่อว่ากลิ่นดิบของชนเหล่านั้น เนื้อและ                          โภชนะไม่ชื่อว่ากลิ่นดิบเลย สัตว์เหล่าใดกำหนัดแล้วใน                          สัตว์เหล่านี้ โกรธเคือง ฆ่าสัตว์ ขวนขวายในอกุศลเป็น                          นิตย์ ตายไปแล้วย่อมถึงที่มืด มีหัวลงตกไปสู่นรก นี้                          ชื่อว่ากลิ่นดิบของชนเหล่านั้น เนื้อและโภชนะไม่ชื่อว่า                          กลิ่นดิบเลย การไม่กินปลาและเนื้อ ความเป็นคน                          ประพฤติเปลือย ความเป็นคนโล้น การเกล้าชฎา ความ                          เป็นผู้หมักหมมด้วยธุลี การครองหนังเสือพร้อมทั้งเล็บ                          การบำเรอไฟ หรือแม้ว่าความเศร้าหมองในกายที่เป็นไป                          ด้วยความปรารถนา ความเป็นเทวดา การย่างกิเลสเป็นอัน                          มากในโลก มนต์และการเซ่นสรวง ยัญและการซ่องเสพฤดู                          ย่อมไม่ยังสัตว์ผู้ไม่ข้ามพ้นความสงสัยให้หมดจดได้                          ผู้ใด คุ้มครองแล้วในอินทรีย์ทั้งหกเหล่านั้น รู้แจ้งอินทรีย์แล้ว                          ตั้งอยู่ในธรรม ยินดีในความเป็นคนตรงและอ่อนโยน                          ล่วงธรรมเป็นเครื่องข้องเสียได้ ละทุกข์ได้ทั้งหมด                          ผู้นั้นเป็นนักปราชญ์ ไม่ติดอยู่ในธรรมที่เห็นแล้ว และฟังแล้ว ฯ                          พระผู้มีพระภาคได้ตรัสบอกความข้อนี้บ่อยๆ ด้วยประการฉะนี้                          ติสสดาบสผู้ถึงฝั่งแห่งมนต์ได้ทราบความข้อนั้นแล้ว                          พระผู้มีพระภาคผู้เป็นมุนี ทรงประกาศด้วยพระคาถาทั้งหลาย                          อันวิจิตรว่า บุคคลผู้ที่ไม่มีกลิ่นดิบ ผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัยแล้ว                          ตามรู้ได้ยาก ติสสดาบสฟังบทสุภาษิตซึ่งไม่มีกลิ่นดิบ อันเป็น                          เครื่องบรรเทาเสียซึ่งทุกข์ทั้งปวง ของพระพุทธเจ้าแล้ว เป็นผู้มี                          ใจนอบน้อม ถวายบังคมพระบาทของตถาคต ได้ทูลขอบรรพชา                          ที่อาสนะนั่นแล ฯ              จบอามคันธสูตรที่ ๒ เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  บรรทัดที่ ๗๗๔๗ - ๗๘๐๙.  หน้าที่  ๓๓๙ - ๓๔๒. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=7747&Z=7809&pagebreak=0                   ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=315              สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๕ http://84000.org/tipitaka/read/?สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่_๒๕ http://84000.org/tipitaka/read/?index_25              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑              มหาวิภังค์ ภาค ๑              วัตถุ ๕ ประการ [บางส่วน]              พระผู้มีพระภาคตรัสห้ามว่า อย่าเลย เทวทัตต์              ภิกษุใดปรารถนา ก็จงอยู่ป่า ภิกษุใดปรารถนา ก็จงอยู่บ้าน              ภิกษุใดปรารถนา ก็จงเที่ยวบิณฑบาต ภิกษุใดปรารถนา ก็จงยินดีการนิมนต์ ภิกษุใดปรารถนา ก็จงถือผ้าบังสุกุล ภิกษุใดปรารถนา ก็จงยินดีผ้าคหบดี              ดูกรเทวทัตต์ เราอนุญาตรุกขมูลเสนาสนะตลอด ๘ เดือนเท่านั้น              เราอนุญาตปลาและเนื้อที่บริสุทธิ์ด้วยอาการ ๓ อย่าง              คือ ๑. ไม่ได้เห็น ๒. ไม่ได้ยิน ๓. ไม่ได้รังเกียจ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=1&A=18433&Z=18514                    พระไตรปิฎก เล่มที่ ๕  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๕              มหาวรรค ภาค ๒              สีหเสนาบดีได้ธรรมจักษุ [บางส่วน]              ครั้นสีหเสนาบดีเห็นธรรมแล้ว บรรลุธรรมแล้ว รู้ธรรมแจ่มแจ้งแล้ว หยั่งลงสู่ ธรรมแล้ว ข้ามความสงสัยได้แล้ว ปราศจากถ้อยคำแสดงความสงสัย ถึงความเป็นผู้แกล้วกล้า ไม่ต้องเชื่อผู้อื่น ในคำสอนของพระศาสดา ได้กราบทูลคำนี้แด่พระผู้มีพระภาคว่า              ขอพระผู้มีพระภาคพร้อมกับภิกษุสงฆ์ จงทรงพระกรุณาโปรดรับภัตตาหาร ของข้าพระพุทธเจ้า เพื่อเจริญบุญกุศลและปิติปราโมทย์ในวันพรุ่งนี้ด้วยเถิด พระพุทธเจ้าข้า                     พระผู้มีพระภาคทรงรับอาราธนาโดยดุษณีภาพ              ครั้นสีหเสนาบดีทราบอาการที่ทรงรับอาราธนาของพระผู้มีพระภาคแล้ว              ได้ลุกจากที่นั่ง ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค ทำประทักษิณกลับไป ต่อมาสีหเสนาบดี ใช้มหาดเล็กผู้หนึ่งว่า พนาย เจ้าจงไปหาซื้อเนื้อสดที่เขาขาย แล้วสั่งให้ตกแต่งขาทนีย โภชนียาหาร อันประณีตโดยผ่านราตรีนั้นแล้ว ให้มหาดเล็กไปกราบทูลภัตกาล แด่พระผู้มีพระภาคว่า ถึงเวลาแล้วพระพุทธเจ้าข้า ภัตตาหารเสร็จแล้ว.              ครั้นเวลาเช้า พระผู้มีพระภาคทรงครองอันตรวาสก ถือบาตรจีวรเสด็จ พระพุทธดำเนินไปทางนิเวศน์ของสีหเสนาบดี ครั้นถึงแล้วประทับนั่งเหนือพุทธอาสน์ ที่เขาจัดถวาย พร้อมกับภิกษุสงฆ์. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=2055&Z=2094                      หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 14:10:55

ความคิดเห็นที่ 21 คนที่กินเจหรือไม่กินเนื้อสัตว์ ไม่ควรกินเพื่อโอ้อวด ข่ม คนอื่น แต่เราต้องพูดตามตรงว่า การไม่กินเนื้อสัตว์ ดีกว่าหรือไม่ ไม่ว่าจะอ้างด้วยเหตผลอะไรก็ตาม หรือเหตุผลที่ว่าเป็นเนื้อที่ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้เจาะจงเพื่อเราโดยเฉพาะ และไม่ได้เป็นผู้สั่งฆ่า ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงได้ว่า คนกินเนื้อสัตว์มีส่วนเกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมการฆ่าสัตว์ จากคุณ : ชนาธิป - พุทธแท้ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 14:15:54

ความคิดเห็นที่ 22 กินเนื้อสัตว์ถ้าบาป ราคาเนื้อสัตว์คงไม่แพงขึ้นหรอก พระระดับเจ้าคณะปกครองน้ำหนักเกินมาตรฐานชายไทยเป็นส่วนมาก คงไม่บาปมั้ง เสียงเขาว่ากันพรรณนั้น จากคุณ : บ้าได้ถ้วย เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 14:32:53

ความคิดเห็นที่ 23              ที่จริงแล้ว แม้จะประพฤติตามพระพุทธานุญาตแล้ว ในพระพุทธดำรัสว่า              เราอนุญาตปลาและเนื้อที่บริสุทธิ์ด้วยอาการ ๓ อย่าง              คือ ๑. ไม่ได้เห็น ๒. ไม่ได้ยิน ๓. ไม่ได้รังเกียจ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=1&A=18433&Z=18514                    และถือแนวความประพฤติของพระอริยบุคคลแล้ว สีหเสนาบดีเป็น ตัวอย่างแล้ว ดังที่ยกมาในความคิดเห็นที่ 20 http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=2055&Z=2094                      ก็ต้องอดกลั้นต่อคำตำหนิติเตียน เช่นที่สีหเสนาบดีได้ยินได้ฟังมา เนื้อความว่า              ก็โดยสมัยนั้นแล พวกนิครนถ์เป็นอันมาก พากันประคองแขน คร่ำครวญ ไปตามถนนหนทางสี่แยก สามแยกทั่วทุกสายในพระนครเวสาลีว่า              วันนี้ สีหเสนาบดีล้มสัตว์ของเลี้ยงตัวอ้วนๆ ทำอาหารถวายพระสมณะโคดม พระสมณะโคดมทรงทราบอยู่ยังเสวยเนื้อนั้นซึ่งเขาทำเฉพาะเจาะจงตน              ขณะนั้น มหาดเล็กผู้หนึ่งเข้าไปเฝ้าสีหเสนาบดีทูลกระซิบว่า              ขอเดชะฝ่าพระบาทพึงทราบว่านิครนถ์มากมายเหล่านั้น พากันประคอง แขนคร่ำครวญไปตามถนนหนทาง สี่แยกสามแยกทั่วทุกสายในพระนครเวสาลีว่า วันนี้สีหเสนาบดี ล้มสัตว์ของเลี้ยงตัวอ้วนๆ ทำอาหารถวายพระสมณโคดม พระสมณโคดมทรงทราบอยู่ ยังเสวยเนื้อนั้น ซึ่งเขาทำเฉพาะเจาะจงตน.              สีหเสนาบดีตอบว่า              ช่างเถิดเจ้า ท่านเหล่านั้นมุ่งติเตียนพระพุทธเจ้า มุ่งติเตียนพระธรรม มุ่งติเตียนพระสงฆ์มานานแล้ว แต่ก็กล่าวตู่พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นด้วยถ้อยคำ อันไม่มี เปล่าเท็จไม่จริง ยังไม่หนำใจ ส่วนพวกเราไม่ตั้งใจปลงสัตว์จากชีวิต แม้เพราะเหตุแห่งชีวิตเลย.              ครั้งนั้น สีหเสนาบดีอังคาสภิกษุสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุข ด้วยขาทนีย โภชนียาหารอันประณีตด้วยมือของตน จนพระผู้มีพระภาคเสวยเสร็จ ทรงนำพระหัตถ์ ออกจากบาตร ห้ามภัตรแล้ว นั่งเฝ้าอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง พระผู้มีพระภาคทรงชี้แจง ให้สีหเสนาบดีผู้นั่งเฝ้าอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งเห็นแจ้ง สมาทาน อาจหาญ ร่าเริง ด้วยธรรมีกถาแล้ว ทรงลุกจากที่ประทับเสด็จกลับไป. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=2055&Z=2094              เพราะฉะนั้น ถึงปฏิบัติเหมาะสมดีแล้ว ก็ต้องอดกลั้นต่อคำตำหนิเหล่านี้ เหมือนที่สีหเสนาบดีตอบว่า ช่างเถิดเจ้า ....              นิครนถ์นี้จะตำหนิเฉพาะแต่ชาตินี้เท่านั้น ก็หาไม่              นิครนถ์นี้ได้ตำหนิมาแล้วในชาติก่อน ดังมีในพาโลวาทชาดก.              อรรถกถา พาโลวาทชาดก              ว่าด้วย คนมีปัญญาบริโภค              พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ กูฏาคารศาลา เสด็จเข้าไปอาศัยกรุงเวสาลี ทรงปรารภ         สีหเสนาบดี ตรัสพระธรรมเทศนานี้ มีคำเริ่มต้นว่า หนฺตฺวา ฆตฺวา วธิตฺวา จ ดังนี้.              ความย่อมีอยู่ว่า สีหเสนาบดีนั้นถึงพระผู้มีพระภาคเจ้า ว่าเป็นที่พึ่งแล้วนิมนต์ไป ถวายภัตตาหารปรุงด้วยเนื้อ. พวกนิครนถ์ฟังข่าวแล้วไม่พอใจ ใคร่จะเบียดเบียนพระตถาคตเจ้า จึงกล่าวใส่ไคล้ว่า พระสมณโคดมเสวยเนื้อที่เขาอุทิศถวายทั้งที่รู้อยู่.              ภิกษุทั้งหลายสนทนากันในโรงธรรมว่า ดูก่อนอาวุโสทั้งหลาย นิครนถนาฏบุตร กับพวกบริษัทเที่ยวใส่ใคล้ว่า พระสมณโคดมเสวยเนื้อที่เขาอุทิศถวายทั้งที่รู้อยู่.              พระศาสดาสดับเรื่องนั้นแล้วตรัสว่า              ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย นิครนถนาฏบุตรนินทาเราว่า บริโภคเนื้อที่เขาอุทิศถวาย แต่ในบัดนี้เท่านั้นก็หามิได้ แม้ในกาลก่อนก็ได้ติเตียนแล้วเหมือนกัน              ทรงนำเรื่องอดีตมาตรัสเล่า. - - - - - - - - - - - - ควรศึกษาทั้งหมด. http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=342&p=1              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 15:04:38

ความคิดเห็นที่ 24 ถ้ากินแล้วดีกว่ากินเนื้อจริง เอาในด้านทางธรรมนะ วัว ควายก็คง ประเสริฐกว่า พวกเราๆแล้วละครับ เพราะ วัวควายพอมันโต ขึ้นมามันก็กินพืชผักอะไรของมันไป ผมก็ไม่ค่อยรู้นะ แต่ที่ผมรู้ผมยังไม่เคยได้ยินหรือรู้ว่าวัว ควายมันกินเนื้อเลย จากคุณ : JangEX เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 15:18:19

ความคิดเห็นที่ 25 บาปไหม? อยู่ที่เราคิดด้วยคะ สำหรับตัวเอง ไม่กินจะดีที่สุด เราเข้าใจ และเคยอ่านมา สัตว์ทุกชนิดไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นอาหารของใคร มนุษย์เราไปกำหนดเอาเองมาตั้งแต่โบร่ำโบราณ ทั้งที่เมื่อมาลองพิจารณาดูแล้ว การไม่กินเนื้อเค้าไม่ใช่ว่าเราจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ไม่กินแล้วจะตาย ไม่ใช่คะ เรากินเค้าเราก็ถือว่าได้ผิดศีลข้อ 1 แล้ว เหมือนเรามีส่วนให้เกิดการฆ่าสัตว์มากขึ้น ศีล 5 ช้อที่ 1 ห้ามฆ่าสัตว์  อันนี้หมายรวมไปถึงการกินเนื้อสัตว์ด้วยนะคะ ตามที่เราเข้าใจ เพราะเหมือนกับมันเป็น 1 ในวงจรของการทำให้เกิดการฆ่าสัตว์ แต่ก็ไม่ได้ไปห้ามไม่ให้ใครกินเนื้อสัตว์ เพียงแต่ว่า อยากให้พิจารณาถึงชีวิตของเค้า ที่ได้เสียสละให้กับมนุษย์เรา ไม่อยากให้ไปสงสารสัตว์เหล่านั้นอย่างเดียว อยากให้ขอบคุณพวกเค้าด้วย ก่อนกิน "แผ่เมตตา" ให้กับเค้าบ้าง หรือจะแผ่ตอนไหนก็ได้ แผ่ให้เค้า เค้ามีพระคุณต่อเรา ชีวิตของเค้าช่วยต่ออายุให้กับพวกเราทุกคน ชีวิตเค้าช่วยทำให้เรามีชีวิตรอดเพื่อดำเนินชีวิตไปตามวิถีของตัวเอง ของแต่ละคน จริง ๆ อยากจะให้คนที่ฆ่าสัตว์ นึกซักนิดว่า ชีวิตที่คุณฆ่าไป จงใช้ความเมตตา และความกรุณาเป็นเครื่องนำ อย่าฆ่าเพราะเค้าเป็นสัตว์ที่ต่ำชั้นกว่าคุณ คุณจะทำยังไงกับเค้าก็ได้ จริง ๆ ไม่ใช่อย่างนั้น เพราะสัตว์ตัวนั้นที่คุณฆ่า เมื่อชาติก่อน อาจจะเคยเกิดเป็น เพื่อน เป็นพี่ เป็นพ่อ เป็นแม่ ของคุณก็ได้ ถ้าสามารถละได้ สามารถเลิกได้ ก็จะเป็นการสร้างกุศลอีกทางนึง แต่ไม่ใช่ว่าการไม่กินเนื้อสัตว์เป็นไปเพื่อการโอ้อวด ส่วนใหญ่ที่เรารู้จักคนที่ไม่กินเนื้อสัตว์ เค้าก็จะมีวิธีคิดของเค้า และเราก็มีวิธีคิดของเรา เราเองเลิกกินเนื้อวัว เนื้อหมู อาหารทะเลก็เลิกแล้ว จำพวก กุ้ง หอย ปู ปลาหมึก ปลาเล็ก ๆ ไข่ปลา เครื่องในสัตว์ทุกชนิด เราเลิกกินหมด ยังเหลือ "เนื้อไก่ กับ ปลาบางชนิด" ที่ยังกินอยู่ แต่กินด้วยความพอดี กินเพื่ออยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน กินด้วยความสำนึก เพราะคิดให้ดี สิ่งที่เรากินเข้าไป เนื้อสัตว์ต่าง ๆ ทิ้งไว้นาน ๆ ไม่ไปยุ่งเกี่ยว สุดท้ายก็เน่าเหม็น เหมือน "ศพ" ทั่ว ๆ ไป ที่เราเห็นนั่นแหละ กิน "ศพ" อร่อยนักเหรอ ถ้าไม่เอาไปปรุงแต่งให้น่ากิน สุดท้ายมันก็เน่าเหม็น เหมือนศพ ทั่ว ๆ ไป จากคุณ : ลูกโป่งสีน้ำเงิน เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 16:34:32

ความคิดเห็นที่ 26 ถ้าเนื้อนั้นคุณไม่ได้ฆ่าเองหรือสั่งฆ่า หรือไม่ได้รู้เห็นว่าเขาเจาะจงฆ่ามาให้คุณทาน ก็กินได้ครับ เพราะก็ไม่ต่างจากสัตว์ที่กินซากสัตว์ที่ตายแล้วแต่ประการใด อุปมาเหมือน สิงโตฆ่ากวางทิ้งไว้ แล้วคุณว่าหนอนที่กินศพกวางนั้นมันจะบาปด้วยหรือเปล่าล่ะ? แล้วหนอนที่กินศพกวาง จะเป็นเหตุให้สิงโตล่ากวางเพิ่มขึ้นรึเปล่า? พิจารณากันให้ดีเถอะ จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 17:13:57

ความคิดเห็นที่ 27 อย่าเชื่ออะไรทั้งนั้น ลองพิสูจน์ดูได้นี่........ว่าดีหรือไม่ ?     ลองเอาตัวเองให้เขาฆ่าเป็นอาหารแค่นั้นก็รู้แล้ว......ไม่เห็นมีหน้าไหนกล้าสักที.....555555 คนที่เบียดเบียนชีวิตผู้อื่นสมควรยกย่องหรือถูกด่าล่ะ มนุษย์นี้แปลกนะ........ตัวเองเบียดเบียนผู้อื่นได้ แต่ไม่ยอมให้ผู้อื่นเบียดเบียนตน จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 17:19:57

ความคิดเห็นที่ 28 ในเมื่อยังเบียดเบียนชีวิตสัตว์มาเป็นอาหาร ยังกินศพกินเลือดของมันอย่างเอร็ดอร่อย แล้วยังคิดว่าตัวเองไม่ผิด เพียงเพราะชอบรสชาติของมัน คุณก็จะไม่มีวันเป็นคนที่มีเมตตากรุณา มีคำกล่าวของพระพุทธเจ้าที่ดังมากๆว่า การเป็นมังสวิรัติ คือการได้เดินเข้าสู่กระแสน้ำที่นำสู่นิพพาน จากคุณ : first finally เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 17:40:49

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่สงสัยว่าเขาฆ่ามาจำเพาะตน ไม่บาป บางคนตั้งข้อสังเกตแบบคห.3 ก็แสดงว่าสงสัย เป็นบาป เราไปซื้อเนื้อสัตว์ เราจะซื้อหรือไม่คนขายก็ต้องฆ่ามาขายอยู่แล้ว หากเทียบกับการรับของโจร หากโจรเอาของมาขายในลักษระที่ "คนทั่วไปย่อมทราบโดยสุจริต" ว่าเขาเอาของมาขายปกติ เช่นตลาด แบบนี้ไม่ผิดครับเพราะเราสุจริต จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 18:41:00

ความคิดเห็นที่ 30 รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ลด ละ เลิกทานเนื้อสัตว์ได้ ด้วยความไม่ยากลำบากอะไรเลย แต่เราก็ไม่เคยไปโอ้อวด หรือข่มใคร เพราะรู้อยู่แก่ใจที่เลิกทานเพราะอะไร และรู้สึกดีใจ ที่ไม่ได้เบียดเบียน หรือ เบียดเบียนน้อยที่สุด และคงโชคดีที่ปกติ ชอบทานผัดผัก ไม่ค่อยมีความรู้สึกว่า ฉันอยากจะกิน.....นั่น หรือ นี่ เช่น ตับห่านอาหารหรู (นึกวิธีการเลี้ยงห่านแล้วเวทนาจริงๆ ทั้งห่านทั้งคน) ว่าแต่ จขกท นี่อยากเลิกทานเพราะกลัวบาปหรือเปล่าคะ เราว่าถ้ากลัวบาป แต่ก็ยังอยากทาน ก็ทานเถอะคะ เคยได้ยินผู้ใหญ่บอกว่า บาปอยู่กับคนทำ กรรมอยู่กับคนกิน จากคุณ : anindita เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 19:51:21

ความคิดเห็นที่ 31 ถ้าสงสัยและทำให้ทุกข์ก็หยุดกินดีกว่าครับ แต่มีคนรู้จักลองทานแต่มังสวิรัต ปรากฏว่า กิเลสเท่าเดิม คือ อยากรวยเหมือนเดิม เห็นผู้หญิงก็ยังเกิดความชอบเหมือนเดิม ถ้าห้ามกินเนื้อสัตว์ แม้นไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ก็ต้องห้ามกินผักที่เขาฉีดยาฆ่าแมลงเพราะว่าเราเป็นต้นเหตุให้เขาปลูกผักและฉีดยาเพื่อให้ได้ผักสวยๆมาให้เรากิน ห้ามกินไข่เพราะเขาผสมพันธุ์มาเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้ไข่มีเชื้อ ห้ามกินนมเปรี้ยวเพราะจะฆ่า จุลินทรีย์ -.-" สรุปคือกินอะไรไม่ได้เลยเพราะมันมี จุลินทรีย์ ไข่พยาธิ ปนอยู่ได้ และห้าม กินยาถ่ายพยาธิ หรือ ยาที่ฆ่าเชื้อโรค ด้วยเพราะว่าเดี๋ยวเชื้อโรคตาย น้ำก็อาจมีพยาธิปนเปื้อนได้ ต้องกินน้ำกลั่นด้วย สรุปคือถ้าถือเคร่งๆคงไม่ต้องกินอะไรเลย จริงๆเขาให้ดูที่เจตนาครับ เจตนาทำร้ายเขาหรือเปล่า? ได้พยายามหลีกเลี่ยงหรือไม่ได้สั่งให้เขาฆ่าหรือไม่? หรือลงมือฆ่าเองหรือไม่? แต่ที่ไม่ห้าม ถ้าไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยิน เพราะถ้าสัตว์มันจะเอาโทษ มันเอาโทษคนฆ่าน่ะแหละครับ เพราะพอมันตายวิญญาณมันก็เห็นคนฆ่าน่ะแหล่ะ เกิดพยาบาทกับคนที่ฆ่ามันน่ะแหละ และก็ไปจุติรับกรรมต่อ แต่ถ้าฆ่ามาแบบเจาะจงให้เรา หรือเราไปร่วมรับรู้ด้วย อันนี้โดนเต็มๆ อกุศลจิตมันเกิดกับคนกินหรือคนฆ่ากับคนรับรู้ล่ะครับ? เวลากินเราไปนึกถึงตอนมันโดนฆ่าแล้วยินดีหรือไม่? กินเพื่ออยู่และปฏิบัติธรรม ดำเนินชีวิตโดยไม่ผิดศีล เดินทางสายกลาง ตึงไปมันก็ขาด หย่อนไปมันก็ไม่ได้เรื่อง มีพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบมากมายที่ทั้ง ฉันมังสวิรัต และ ฉันเนื้อธรรมดา แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 55 20:31:57 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 55 20:29:57 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 55 20:22:52 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 55 20:14:10 จากคุณ : Rattanapreug เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 20:11:59

ความคิดเห็นที่ 32 สรุปคือดูที่อกุศลจิตหรือไม่ ถ้าไม่มีอกุศลจิตเป็นอันจบ จากคุณ : Rattanapreug เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 20:38:33

ความคิดเห็นที่ 33 หนึ่งมื้อกินเจ หมื่นชีวิตรอดตาย  ลองกินดูวันละมื้อก็ได้ค่ะ  หัด ลด ละ เลิก ฝึกจิตตัวเอง ทำวันละหน่อยเดี๋ยวก็ได้บุญเยอะ   บุญที่ได้คือ รู้จักเมตตา รู้จักละ รู้จักเสียสละ   ไม่ต้องเถียงกันค่ะ ว่าจะได้บุญหรือไม่ สำคัญอยู่ที่ใจ ใจดีก็ได้บุญทั้งนั้น คนกินเจ ก็คนธรรมดา   คนกินเนื้อสัตว์ ก็คนธรรมดา  เหมือนกัน ขอให้เป็นคนดี มีจิตใจเมตา โอบอ้อมอารี ไม่คิดร้ายทำร้ายใคร มีโอกาสช่วยได้ก็ช่วย อย่างนี้บุญจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : chickenja เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 22:58:01

ความคิดเห็นที่ 34 ในข้อ อุทิศมังสะ อันเป็นคำสอนให้ละเว้นเนื้อสัตว์ในระดับต้นๆ ก็ขอให้พิจารณาดูดีๆ   พระพุทธองค์ตรัสสอนไว้ว่า ถ้ารู้ว่าเนื้อนี้คนฆ่ามา หรือได้ข่าวว่าคนฆ่ามา หรือสงัยข้องใจนึกรังเกียจอยู่ว่า เนื้อนี้คนฆ่ามากระมัง ก็อย่ากิน ใน ชีวกสูตร (สุตตันตปิฏก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ ข้อ ๑๐) มีคนกล่าวตู่พระพุทธองค์ว่า ทรงฉันเนื้อสัตว์ ทั้งๆ ที่รู้ว่า เนื้อสัตว์นั้น เขาซื้อมาจากตลาด ที่พ่อค้าฆ่ามาขายแน่ หมอชีวกโกมารภัจจ์ จึงนำความนี้เข้ากราบทูลถาม  พระพุทธองค์ทรงปฏิเสธและได้อธิบายเป็นระดับๆ  ให้ละเว้นเนื้อสัตว์ แล้วทรงสรุปท้ายลงด้วยบทว่า... ดูกรชีวก ผู้ใดฆ่าสัตว์ โดยตั้งใจให้ตถาคต หรือสาวกของตถาคต ผู้นั้นย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก ด้วยเหตุ ๕ ประการคือ ผู้นั้นกลาวอย่างนี้ว่า ท่านทั้งหลายจงไปนำสัตว์ชื่อโน้นมา  ดังนี้ชื่อว่าย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก  ด้วยเหตุประการที่ ๑ สัตว์นั้นเมื่อถูกเขาผูกคอนำมา ได้เสวยทุกข์โทมนัส  ชื่อว่าย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก  ด้วยเหตุประการที่ ๒ ผู้นั้นพูดอย่างนี้ว่า ท่านทั้งหลายจงไปฆ่าสัตว์นี้  ชื่อว่าย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก  ด้วยเหตุประการที่ ๓ สัตว์นั้นเมื่อเขากำลังฆ่า ย่อมเสวยทุกข์โทมนัส   ชื่อว่าย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก  ด้วยเหตุประการที่ ๔ ผู้นั้นย่อมยังตถาคต และสาวกของตถาคต ให้ยินดีด้วยเนื้อ  เป็นการไม่ถูกต้อง ไม่เหมาะสม (อกัปปิยะ) ชื่อว่าย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก ด้วยเหตุประการที่ ๕ จนกระทั่ง หมอชีวกโกมารภัจจ์ ถึงกับกราบทูลว่า  น่าอัศจรรย์หนอ ไม่เคยมี ที่ภิกษุทั้งหลาย ย่อมฉันอาหารอันไม่มีโทษถึงปานนี้ จงสังเกตให้ดีๆ เถิด  ในคำตรัสของพระพุทธเจ้า ก็ยิ่งชี้ชัดว่า  แม้แค่การถวายอาหารเนื้อสัตว์ แก่พระพุทธเจ้า หรือสาวกของพระพุทธเจ้า นั่นก็คือผู้นั้น ย่อมยังตถาคต และสาวกของตถรคต ให้ยินดีด้วยเนื้อ เป็นการไม่ถูกต้อง ไม่เหมาะสม (อกัปปิยะ)  ชื่อว่า ย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก ถ้าการกินเนื้อสัตว์เป็นของดี ไม่มีโทษ ไม่มีภัย ไม่มีพิษ ไม่มีบาป ! พระพุทธเจ้าจะมาร้อยเรียงระดับคิดประดิษฐ์ คำสอน ข้อห้าม ข้อควรสังวร ไว้เป็นขั้น เป็นเลาะ ให้ยืดยาดจุกจิกจูจี้อยู่ทำไม ? เห็นไหมว่า บาปแม้กระทั่งกระทั่งแค่...เป็นเหตุให้ยินดีด้วยเนื้อ เท่านี้ก็ประสบบาป  มิใช่บุญเป็นอันมากแล้ว  ก็ลองไตร่ตรองคิดดูดีๆ เถิด ดังนั้นการกินเนื้อเนื้อสัตว์  จึงเป็นบาปอย่างหนึ่งแน่นอน เพราะสัตว์ทุกตัวรักชีวิต  มีจิตวิญญาณ มีรัก โกรธ พยาบาท  มีสัตว์ตัวไหนบ้าง...ที่อยากตายมาให้เรากิน ?  ดังนั้นจึงมีวิบากเป็นเวรานุเวรต่อกันและกันแน่ แม้เราไม่ได้ฆ่าเอง  แต่เรากินก็เป็นเหตุให้ฆ่า  เช่น เราไม่ฆ่า แต่อีกคนฆ่า แล้วเราก็ร่วมกิน  จะบอกว่าอีกคนฆ่า เราไม่มีส่วนร่วมในบาปนะ แล้วเรากินทำไม ? การกินนั่นแหละคือ คำสั่งฆ่า ! สมมุติว่า ในหมู่บ้านหนึ่งมีคน 200 คน  พ่อค้าหมูต้องฆ่าหมูมาขายให้คนซื้อไปกินวันละ 4 ตัว ถ้าคนในหมู่บ้านลดลงเหลือ 100 คน ก็ต้องฆ่าหมูน้อยลง อาจจะแค่ 2 ตัว  เห็นไหมว่า ก็เพราะคนกินนั่นแหละคือผู้สังให้ฆ่า   ถ้าคนกินหมูมากขึ้นเป็น 500 คน  พ่อค้าก็ฆ่าหมูมากขึ้นกว่า 4 ตัวแน่ ใครเป็นคนไปสั่งฆ่าหมู คุณเลี่ยงไม่ออกหรอก  คุณไม่ต้องไปบอกหรอกว่าคุณไปสั่งเขาฆ่า แม้แต่คนตกปลาไปขายตลาด ไม่ได้รู้เลยว่าจะขายให้ใคร  แต่คุณเอาเงินไปให้เขา ก็เท่ากับคุณนั่นแหละเป็นคนสั่งให้เขาฆ่าปลา คุณเลี่ยงไม่ได้ จะบอกว่าไม่ได้ไปสั่งเขาฆ่า  แต่คุณเองก็ไปซื้อของเขามากิน มันก็เท่ากับเขาฆ่ามาให้คุณกินแท้ๆ แม้แต่ทางโลก คนที่สั่งฆ่าเขายังปรับโทษสูงกว่าคนฆ่าด้วยซ้ำ คนกินคือคนสั่งฆ่าแท้ๆ  แม้คนกินจะไม่เป็นผู้ไปซื้อเองก็ตาม ถ้าไม่เชื่อเรื่องบาปบุญ  ก็ควรเชื่อในเรื่องของสุขภาพ  เพราะการกินเนื้อสัตว์ เป็นต้นเหตุที่ก่อให้เกิดโรคภัยนานาสารพัด คนทั้งโลกตางกินเนื้อสัตว์ด้วยความไม่รู้จริงๆ (อวิชชา) ด้วยความผิดพลาดมานานมาก ไม่รู้กี่แสนกี่ล้านปีแล้ว  ที่คนหันมากินเนื้อสัตว์ สมัยก่อนแต่ดัั้งเดิมโบราณนานมาแล้ว  คนไม่ใช่สัตว์กินเนื้อสัตว์ !   และแม้แต่โดยสรีระ อวัยวะต่างๆ ของคน  ก็บ่งบอกว่าคนเป็นสัตว์กินพืช ! จากคุณ : t (castertoi) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 07:40:19

ความคิดเห็นที่ 35 ถ้าคนเป็นสัตว์กินพืชจริง ทำไมคนถึงย่อยเซลลูโลสให้เป็นแป้งหรือน้ำตาลหรือจะเอาของเสียเป็นผลิตเป็นโปรตีนไม้ได้ แต่วัว ควาย กวาง ทำได้ อีกอย่างถ้าคนเป็นสัตว์กินพืชจริงจะมีฟันเขี้ยว กับฟันหน้าไว้ทำซากหัวแมวอะไรหละครับ  แล้วก็น้ำย่อยคนจะมีน้ำย่อยไว้ย่อยโปรตีนสารพัดมีทั้งในกระเพาะอาหารและในลำไส้เล็ก ในขณะที่น้ำย่อยพวกแป้งมีแค่ในลำไส้เล็ก(ในปากน้อยมากๆๆๆไม่นับ) เรื่องแค่นี้เด็กนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่4 สายวิทย์-ณิต ยังทราบดีเลยครับ  คนถูกออกแบบมาให้กินทั้งพืชและสัตว์ เหตุที่ว่าคนกินสัตว์นั้นไม่บาปเพราะอย่างที่กล่าวคือ ไม่รู้,ไม่ได้ยิน,ไม่ได้ยิน ว่าสัตว์ที่เขาฆ่านั้นเพื่อให้เรา ทำไมหละ? ตรรกะปลอบใจตัวเองหรอ?? เคยได้ยินกันมั้ยครับคนเราตายไปแล้วแม้ร่างกายหรือเงินทองก็ไม่ใช่ของเรา ถึงทิ้งไว้มันก็เน่าหนอนก็มากินอยู่ดี คุณยังหวงซากของคุณอยู่อีกหรือ? หรือถ้ามีคนฆ่าคุณเพื่อหวังทรัพย์สินเงินทองของคุณหมกไว้กลางป่าแล้วมีสัตว์มากินซากของคุณคุณยังจะหวงอยู่อีกหรือ? หรือถ้าเขาเอาทัพย์สินคุณไปขายคุณยังจะหวงทรัพย์สินว่าเป็นของคุณอยู๋อีกหรือ ฉันใดฉันนั้น คนฆ่าหมูฆ่ามันเพราะหวังทรัพย์สินเงินทองในเนื้อของมันจึงเอามาขาย ครซื้อก็เปรียบเสมือนสัตว์ที่แค่มากินซาก หมูตัวนั้นไม่ได้เป็นเจ้าของซากของมันอีกต่อไป.... ปล.ใครว่าตรรกะนี้ป่วย ตรรกะประหลาดหรืออะไรก็ก็ตามแต่ แต่ตรรกะนี้มากจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หากตรรกะมันป่วยจริงผมก็ยอมป่วย เพราะถ้าป่วยอย่างนี้ได้นิพพานผมก็ยอม แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 55 11:24:27 จากคุณ : หมูน้อยแฮม เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 11:21:46

ความคิดเห็นที่ 36 อ่า เถียงกันไปใย...อิชั้นขอกินซากที่ว่า..เเล้วกัน จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 12:24:09

ความคิดเห็นที่ 37 บาปครับ ยังไงก็เลี่ยงไม่ได้ ว่าไม่รู้ว่าเขาฆ่าเพื่อให้บริโภค แต่มีวิธีเลี่ยงให้บาปน้อยลงคือ ให้กินอย่างมี "สติ" ครับ เมื่อกินอาหารอะไรก็ตามอย่างมีสติ ว่ากินเพื่ออยู่ เพื่อประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น ก็เป็นการสร้างบุญไปด้วย พระพุทธเจ้าแนะนำภิกษุ ให้ทานอย่างมีสติ ให้นึกในใจว่าเหมือนกับพ่อแม่ที่ต้องจำใจกินเนื้อลูกของตนเพื่อความอยู่รอด ----------- พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑ ขุททกนิกาย มหานิทเทส ตุวฏกสุตตนิทเทสที่ ๑๔ ว่าด้วยรสต่างๆ             [๗๓๔] ชื่อว่า รส ในคำว่า ไม่พึงติดใจในรส ได้แก่รสที่ราก รสที่ลำต้น รสที่เปลือก รสที่ใบ รสที่ดอก รสที่ผล รสเปรี้ยว รสหวาน รสขม รสเผ็ดร้อน รสเค็ม รสปร่า รสเฝื่อน รสฟาด รสอร่อย รสไม่อร่อย รสเย็น รสร้อน. มีสมณพราหมณ์บางพวก ติดใจในรส เที่ยว แสวงหารสอันเลิศด้วยปลายลิ้น. ได้รสเปรี้ยวแล้วก็แสวงหารสไม่เปรี้ยว ได้รสไม่เปรี้ยวแล้วก็ แสวงหารสเปรี้ยว ฯลฯ ได้รสเย็นแล้วก็แสวงหารสร้อน ได้รสร้อนแล้วก็แสวงหารสเย็น. สมณพราหมณ์เหล่านั้น ได้รสใดๆ แล้วย่อมไม่พอใจด้วยรสนั้นๆ ย่อมเที่ยวแสวงหารสอื่นๆ เป็นผู้กำหนัด ปรารถนา ยินดี ติดใจ หลงไหล เกี่ยวข้อง พัวพัน ในรสที่ชอบใจ. ความอยาก ในรสนั้น อันภิกษุใดละ ตัดขาด ฯลฯ เผาเสียแล้วด้วยไฟคือญาณ ภิกษุนั้นพิจารณาด้วยปัญญา แล้วย่อมฉันอาหาร ไม่ฉันเพื่อเล่น ไม่ฉันเพื่อเมา ไม่ฉันเพื่อตบแต่ง ไม่ฉันเพื่อประดับ ฉันเพื่อ ดำรงอยู่แห่งกายนี้ เพื่อให้กายนี้เป็นไป เพื่อกำจัดความลำบาก เพื่อความอนุเคราะห์แก่พรหมจรรย์ อย่างเดียวเท่านั้น ฯลฯ ความอยู่สบายของเราจักมีด้วยอุบายดังนี้. บุคคลทาแผลเพื่อให้แผลหาย หยอดน้ำมันเพลาเกวียนเพื่อจะขนภาระ         กินเนื้อบุตรเพื่อจะออกจากทางกันดาร อย่างเดียวเท่านั้น ฉันใด ภิกษุพิจารณาด้วยปัญญาแล้ว จึงฉันอาหาร ก็ฉันนั้นเหมือนกัน ไม่ฉันเพื่อเล่น ฯลฯ ความไม่มีโทษและความอยู่สบายจักมีด้วยอุบายดังนี้ ภิกษุพึงละ บรรเลา ทำให้สิ้นไป ให้ถึงความ ไม่มี ซึ่งความอยากในรส คือ เป็นผู้งด เว้น เว้นขาด ออก สละ พ้นไป ไม่เกี่ยวข้อง ด้วยความ อยากในรส พึงเป็นผู้มีจิตปราศจากแดนกิเลสอยู่ เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ไม่พึงติดใจในรส. จากคุณ : Mahasati Neo เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 13:34:25

ความคิดเห็นที่ 38 แล้ว ถ้า ถามว่า กิน อะไร ไม่บาป ครับ มีอะไร บ้าง ที่ กิน แล้ว ไม่มีส่วน ของ บาปอยู่รวมอยู่ด้วยเลย น่า จะได้ คำตอบที่แคบหน่อย นะครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 15:50:21

ความคิดเห็นที่ 39 เคยมีคนไปถามเหมือนกันครับ พระท่านก็เมตตาตอบมาให้ดังนี้ ถาม: หลวงพ่อครับ คนส่วนใหญ่มีความเชื่อว่าการกินอาหารมังสวิรัต หรือกินเจนั้นได้บุญ อยากกราบเรียนถามว่าจริงๆ แล้วได้บุญหรือไม่ครับ คำตอบ: ถ้ากินเจแล้วได้บุญ ควายมันคงจะไปนิพพานก่อนมนุษย์ เพราะควายมันกินหญ้า กินเจมาตลอดชีวิตของมัน แต่ก็เห็นมันยังคงกินอยู่ในทุ่งเหมือนเดิม ไม่เห็นมันเหาะไปไหนสักที แล้วมันก็ไม่ได้ฉลาดเพิ่มขึ้นด้วย ตรงนี้เป็นสิ่งที่จะฝากเป็นข้อเตือนใจเอาไว้ขั้นต้น            ประการที่ ๒. การได้บุญนั้นมันอยู่ที่การทำความดี การทำความดีที่จะให้ได้บุญนั้นมันมีกรอบของมันอยู่ เช่น ให้ทานแล้วกำจัดความตระหนี่ได้ ก็ได้บุญ แต่ให้ทานแล้วจะเอาหน้าถือว่ายังไม่ได้บุญ หรือได้ก็น้อย เพราะวัตถุประสงค์ต้องการเอาหน้ามากกว่า ไม่ได้มีเจตนาที่จะกำจัดกิเลส ให้ทานแล้วมุ่งที่จะกำจัดความตระหนี่  อย่างนี้ได้บุญชัดเจน ให้ทานเพราะรู้ว่าให้ไปแล้ว มันเป็นประโยชน์แก่คนนั้นคนนี้ มีจิตเมตตาอยากจะเห็นชาวโลกเป็นสุขเลยให้ทาน อย่างนี้บุญมันเกิดขึ้นมาก วัตถุประสงค์ในการกินเจต้องชัดเจน  เช่น ๑. กินเจเพราะว่าอาหารมังสวิรัตนี้มันถูกกับโรคของเรา คือถ้าไม่กินเนื้อสัตว์แล้วหันมากินเจแทน ทำให้ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ กินเพื่อสุขภาพ ไม่ใช่กินเจเอาบุญ ๒. หาอาหารประเภทเนื้อสัตว์ในบริเวณนั้นได้ยาก คือกินอาหารนั้นเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป            หลายคนเข้าใจว่ากินเจแล้วได้บุญ เพราะว่าไม่มีการสนับสนุนการฆ่าสัตว์ให้เกิดขึ้น ก็ขอเตือนว่าไม่จริงหรอก เพราะการที่เรากินผักแล้วบอกว่าเราไม่ได้สนับสนุนให้เกิดการฆ่าสัตว์นั้นไม่จริง หลวงพ่อจบทางด้านการเกษตรมา พอลงมือไถนาเท่านั้น ไม่ว่าไส้เดือนกิ้งกืออยู่ในดินนั้น "ตายเยอะเลย" บางช่วงมีแมลงก็มารบกวน ก็ต้องกำจัดแมลง ฆ่าแมลงอีก ฆ่ากันไม่มีจบ            เพราะฉะนั้นไม่ว่ากินเจหรือว่าไม่กินเจ ไม่ได้ช่วยให้ลดการฆ่าลงได้เลยและไม่ได้ช่วยให้ใจมีเมตตากรุณาอะไรเลย ต้องทำความเข้าใจตรงนี้ด้วย ควายมันกินหญ้าไปทั้งชาติ ลองเข้าใกล้มันจะขวิดไหม? ขวิดแน่นอน ทำไม? มันไม่ได้ลดความดุลงไปได้เลย เพราะฉะนั้นอาหารไม่สามารถทำให้เราได้บุญได้ อาหารเป็นเครื่องยังชีพ อาหารไม่สามารถจะฟอกใจให้บริสุทธิ์ได้ แต่อาหารช่วยให้มีเรี่ยวแรง  ในการที่จะประกอบคุณงามความดีได้ แยกกันให้ชัดๆ อย่างนี้               เพราะฉะนั้นจะกินเจหรือไม่กินเจ หลวงพ่อไม่ได้มีเรื่องอะไรต่อต้าน ควรกินเพื่อสุขภาพ แต่กินเพราะคิดว่าจะได้บุญ มันไม่ได้ แต่จะได้ความหลงเข้ามาแทน หลงผิด! คิดว่าได้บุญ หลอกตัวเอง ในกรณีนั้นอย่าไปกิน หลวงพ่อเองถ้ามีอาหารเจมาให้ก็ฉัน ถ้าไม่มีอาหารเจเอาอาหารธรรมดามาให้ก็ฉัน อาหารไม่สามารถทำให้เราได้บุญหรือได้บาป อาหารทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้            การจะหาอาหารมากินกันแต่ละมื้อ ก็ต้องระมัดระวังด้วย คือจะกินเนื้อสัตว์ก็มีข้อแม้ ดังนี้            ๑.  ไม่ฆ่าเอง            ๒.  ไม่สั่งให้ใครฆ่า            ๓.  ไม่รู้ไม่เห็นในการฆ่านั้นๆ            ๔.  ไม่รู้ด้วยว่าเขาฆ่าเพื่อเจาะจงเอาไว้เพื่อให้เรา            เพราะฉะนั้นเมื่อมีในท้องตลาดอย่างไร ก็ซื้อมาอย่างนั้น กินกันไป ไม่ได้ฆ่าใคร เอาแค่นี้ก่อน เมื่อมีแรงแล้ว เอาแรงที่ได้ ไม่ว่าจากอาหารเจหรือไม่เจ เอาไปทำความดีให้เยอะๆ  ตรงนี้ดีกว่ามากเลย จากคุณ : หมูน้อยแฮม เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 18:44:53

ความคิดเห็นที่ 40 พระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่เคยตรัสเลยว่า อาหารที่ประกอบด้วยเนื้อสัตว์ไม่บริสุทธิ์ สำหรับพระ อาหารที่ประกอบด้วยเนื้อสัตว์ ก็บริสุทธิ์ ถ้า        1. ภิกษุไม่ได้เห็น เขาฆ่าสัตว์นั้น        2. ภิกษุไม่ได้ยิน เขาฆ่าสัตว์นั้น        3. ภิกษุไม่ได้นึกรังเกียจว่า เขาฆ่าเฉพาะเจาะจงมาเพื่อตน        เพราะฉะนั้นอาหารที่ประกอบด้วยเนื้อสัตว์ ที่ถวายให้พระฉันอยู่ทุกมื้อนี่ก็บริสุทธิ์ เราไม่ควรกล่าวตู่พุทธพจน์นะ ถามว่าเรื่องอาหารเจเอามาจากไหน มาจากพระเทวทัตใช่ไหม พระเทวทัตก่อเรื่องไว้จนสงฆ์แตกแยก  เรื่องมีอยู่ว่า วันหนึ่งท่ามกลางสงฆ์ พระเทวทัตลุกขึ้นยืนต่อหน้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพูดเสียงดังว่า “พระพุทธเจ้าข้า ถึงเวลาแล้วที่พระองค์ควรจะบัญญัติเป็นพระวินัยว่า ห้ามภิกษุฉันเนื้อสัตว์ตลอดชีวิต” นี่พระเทวทัตว่าอย่างนั้น        พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสตอบเลยว่า “เทวทัต เราไม่บัญญัติถ้าภิกษุ รูปใดจะฉันเนื้อสัตว์ เราไม่ห้าม แต่เราบัญญัติว่า เนื้อสัตว์นั้นถ้าภิกษุ ไม่ได้เห็นเขาฆ่า ไม่ได้ยินเขาฆ่า และไม่ได้รังเกียจว่าเขาสั่งฆ่าเฉพาะเจาะจงมาเพื่อตน ให้ภิกษุฉันได้”        เพราะฉะนั้น ถ้าบอกว่าอาหารเจบริสุทธิ์ แล้วทำไมอาหารที่เป็นเนื้อสัตว์จะไม่บริสุทธิ์ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ได้ทรงบัญญัติให้ฉันเจ เราอย่าไปบัญญัติเอง ความจริงอาหารเจนั้นเกิดขึ้นภายหลังพุทธปรินิพพาน โดยภิกษุกลุ่มหนึ่งบัญญัติขึ้นมาเอง        อีกประการหนึ่งที่อยากจะฝาก คือความบริสุทธิ์ของมนุษย์ไม่ได้อยู่ที่อาหาร แต่อยู่ที่การฝึกฝนอบรมใจ ถ้าอาหารสามารถทำให้คนเราบริสุทธิ์ โดยไม่ต้องอบรมใจ หรือสิ่งมีชีวิตทั้งหลายในโลกสามารถทำตัวเองบริสุทธิ์ได้โดยอาหาร คนเราคงไม่ต้องมาบวชพระ ไม่ต้องมารักษาศีลหรอก เสียเวลาเปล่า เลือกกินอาหารเอาก็แล้วกัน แต่ความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ หลวงพ่อตอบปํญหา จากคุณ : หมูน้อยแฮม เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 18:53:22

ความคิดเห็นที่ 41 ขออนุญาตจขกท.นำมาแปะ เห็นว่าเนื้อหาทำนองเดียวกัน "ตั้งใจจะทางมังสวิรัตครับ ระหว่างไม่เคร่งแต่พยามทำทุกวัน กับระบุไปเลยว่าจะทานวันไหน แบบไหนดีกว่าครับ"  (20 มิย. 55 โดยคุณ Depth In The Ocean ) http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12264918/Y12264918.html จากคุณ : Bg-view เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 21:41:04

ความคิดเห็นที่ 42 ก่อนอื่น  ขอกราบแทบเท้า ขอบพระคุณ คุณ บัวสวรรค์ ใน คคห ที่ ๑๖ เป็นอย่างยิ่ง ครับ พระธรรมเทสนาของพระเดชพระคุณหลวงปู่ วัดหินหมากเป้ง กัณฑ์นี้ ที่ว่าด้วยเรื่อง ธรรมอย่างยิ่ง ๔ ประการ ไม่เป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์ เป็น พระธรรมเทศนาที่ผมติดตามค้นหามานานกว่า ๑๐ ปี แทบจะค้นหนังสือธรรมะ ของพระเดชพระคุณหลวงปู่  จนหมดห้องสมุดวัดหินหมากเป้ง ว่า เทศนากัณฑ์นี้ ชื่ออะไร อยู่ในเล่มใหน ที่แท้อยู่ในหนังสือ ปุจฉาวิสัชนาในประเทศ นี่เอง วางอยู่บนชั้นหนังสือหน้าห้อง มีตั้ง ๒ เล่ม มีตรา ภ ป ร ในหลวง ทรงพิมพ์พระราชทานซะด้วย เข้าประเด็นของ จขกท ครับ คคห ที่ ๒๕ ๒๗ ๒๘  ๓๓ ๓๔ ครับ แล้วท่านรู้หรือไม่ครับว่า ท่านกินข้าว นั้น  หอยเชอร์รี่ ปูนา เพลี้ย แมลง  ต้องตายไปเพราะการปลูกข้าวให้ท่านกินมากน้อยเท่าใด ข้าว ที่ท่านกินอยู่ทุกวันนั้น ชาวนา  ต้องหว่านยาฆ่าหอย ฆ่าปู  ฉีดยาฆ่าเพลี้ย ไปเป็นจำนวนมาก  ถึงท่านจะกินแต่ข้าว  ท่านก็หนีไม่พ้น วัฏฏจักร ของการ ฆ่า อยู่ดีครับ กว่าจะเป็น ผัก ให้ท่านกิน  ต้องหมดยาฆ่าแมลงไปมากน้อยเท่าใด หนอน แมลง  ต้องตายเพราะ ผัก ที่กิน มากน้อยเท่าใด เคยพิจารณาทบทวนบ้างหรือไม่ครับ ท่านกิน ข้าว เปล่า ๆ ก็เป็นการสนับสนุนให้ ชาวนา ฆ่า หอย ปู เพลี้ย เช่นกัน ท่านกิน ผัก เปล่า ๆ ก็เป็นการสนับสนุนให้ ชาวสวนผัก ฆ่า หนอน แมลง เช่น นี่ยังไม่นับรวมไปถึงผลไม้นานาชนิด เช่น ส้ม  กว่าจะเป้น ส้ม แต่ละลูกมาให้กิน หนอน แมลง ต้องตายไปเพราะ ผลส้ม มากมายขนาดไหน ลองถาม ชาวนา ชาวสวนผัก ชาวสวนผลไม้ดูก่อน หากท่านยังคิด ทิฏฐิ ที่ท่านแสดงอยู่ แล้วท่านจะไม่กล้ากิน อะไร อะไร เลย ครับ เพราะมันเป็นการสนับสนุนให้ ฆ่า สัตว์ ทั้งนั้นครับ จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 22:22:57

ความคิดเห็นที่ 43 สงฆ์ท่านอยู่ง่ายฉันง่ายแล้วแต่คนจะใส่บาตร ท่านฉันเพื่อหล่อเลี้ยงกาย ไม่ติดรสชาติ เพราะท่านคิดว่าสิ่งที่ใส่ปากเป็น "อาหาร" เป็น "ธาตุ" ก็เท่านั้น ส่วนผู้ที่ไม่ใช่สงฆ์ ท่านมีสิทธิ์ไปเลือกซื้ออาหารใช่หรือไม่ ท่านแกล้งไม่รู้หรือไรว่าเนื้อสัตว์นั่นได้มาได้อย่างไร ท่านแน่ใจหรือว่านั่นเป็นเนื้อที่ได้มาเพราะสัตว์เหล่านั้นตายเองไปเสียทั้งหมด ท่านแน่ใจหรือว่าเวลาทานอาหาร ท่านไม่มีตัณหาอยากลิ้มรส ท่านไม่มีคำว่า "อร่อย" ผุดขึ้นมาในความคิด ถ้าท่านไม่หลอกตัวเอง ท่านแน่ใจทุกอย่าง ใจท่านบริสุทธิ์จริง ท่านก็ทานเนื้อไปเถอะ แต่ดิฉันยังต้องฝึกฝน จะเพียรปฏิบัติตนละตัณหาเกี่ยวกับรสอาหาร โดยขอไม่เบียดเบียนสัตว์ทั้งหลายด้วย เพราะแน่ใจว่าเนื้อเหล่านั้น ส่วนใหญ่จะมาจากการฆ่า จากคุณ : arcadia square เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 09:32:40

ความคิดเห็นที่ 44 พ่อค้าเนื้อ  ฆ่าสัตว์  เพื่อเอา เนื้อ มาขาย ชาวนา ฆ่าปู หอย เพลี้ย  เพื่อให้ได้ ข้าว มาขาย ชาวสวน ฆ่าแมลง ฆ่าหนอน  เพื่อให้เหลือผัก เหลือผลไม้  ไว้ขาย คนซื้อ ซื้อเนื้อมากิน  ไม่ได้ฆ่าเอง  พ่อค้าเนื้อ เป็นคน ฆ่า คนกินข้าว ซื้อข้าวมากิน ไม่ได้ ฆ่าหอย ฆ่าปู  ชาวนาเป็นคน ฆ่า คนกินผัก  กินผลไม้  ไม่ได้ฆ่าหนอน ไม่ได้ฆ่าแมลง เจ้าของสวน เป็นคน ฆ่า กินเนื้อ หรือ กินผัก  กินผลไม้  ทั้งสองอย่าง ก้ล้วนต้องผ่าน การ ฆ่า หรือ ท่านใดจะ คัดค้าน ว่า ไม่จริง ครับ จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 15:14:54

ความคิดเห็นที่ 45 ^^   ^^ เราถึงได้เลือกกินข้าว,ผักจาก"สวนฟ้านาบุญ"ไงครับ  พยายามไม่ซื้อข้าว,ผักตลาดกิน       เราไม่จนปัญญาอยู่กับการกินเนื้อสัตว์  มีปัญญาก็พยายามหลีกเลี่ยงๆให้ได้มากๆ ได้แค่ไหนก็วางใจแค่นั้น           เราไม่พยายามที่จะหาเหตุผลมาสนับสนุนการกินเนื้อ เพื่อให้เรากินได้อย่างสบายใจ แต่ไม่ว่าเราจะมีเหตุผลดีแค่ไหน   ลึกๆในใจก็รู้ตัวเองอยู่ว่า   เนื้อที่เราเคี้ยวอยู่ในปากนี่ ได้มาจากปาณาติบาต ถ้าคุณวางใจข้อนี้ได้ก็เชิญทานเถิด จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 15:43:15

ความคิดเห็นที่ 46 คำตอบคือ ไม่บาป ครับ ให้พิจารณาดังนี้นะครับ ต้องเข้าเงื่อนขัยทั้ง3ข้อจึงจะเป็นเนื้อที่กินแล้วไม่มีบาปติดตัวนะครับ 1. เราไม่ได้ฆ่าเอง 2. เราไม่ได้สั่งให้ใครฆ่าเพื่อเรา 3. เราไม่รู้และไม่เห็น ว่าเค้าฆ่าเพื่อเรา ถ้าไม่เข้าเงื่อนขัยทั้ง3ข้อ ก็ไม่ควรกิน เพราะจะมีบาปติดตัวไป(เป็นการทำผิดศีลข้อที่1ครับ) นี้คือ หลักการและวิธีการ ของชาวพุทธทุกๆคนที่ต้องเข้าใจให้ถูกต้องนะครับ จะได้ไม่มีบาปติดตัวไปนะครับ -เช่น -เราและเพื่อนไปชวนกับจับปลามา เมื่อมาถึงบ้านเพื่อน แม่ของเพื่อนก็บอกว่ารอเดียวจะไปทำปลาย่างมาให้กินกันทั้ง2คน เมื่อกินปลากันอยู่ทั้ง3คน ปรากฏว่ามีเพื่อนเราอีกคนมาหา เราก็ชวนเค้ากินปลาย่างด้วย... ตัวอย่างนี้ แม่เพื่อนเป็นคนฆ่าก็บาป , เพื่อนคนแรกและตัวเรามีส่วนแห่งบาปนี้ด้วยนะครับ แม้ไม่ได้สั่งให้ฆ่าก็ตามที เพราะ เรารู้และเห็นว่า เค้าตั้งใจฆ่าเพื่อเราทั้ง2คน แต่เพื่อนคนสุดท้ายที่มาทีหลังนั้นไม่มีส่วนแห่งบาปนั้นด้วยนะครับ -เรากับเพื่อนชวนกันไปกินอาหารทะเล ไปถึงร้านที่มี กุ้ง หอย ปู ปลาสดๆ เป็นๆว่ายอยู่ในตู้ปลา รอให้เราเลือกชี้เอาตามใจ ,เราก็ไม่เลือกแต่ให้เพื่อนเราเลือกแทนตามสบาย เมื่อเลือกได้แล้ว เราก็มานั่งรอที่โต๊ะรอ สุดท้ายก็กินจนหมด...ตัวอย่างนี้ เจ้าของร้าน พ่อ(แม่)ครัว ลูกจ้าง เราและเพื่อน ล้วนมีส่วนแห่งบาปทั้งสิ้น แม้ไม่ได้ฆ่าเองแต่สั่งให้เค้าฆ่ามาให้เพื่อนและเรากิน -เราไปตลาดกับแม่ ซื้อปลา(ที่ตายแล้ววางขายอยู่), เนื้อหมู นำกลับมาทำอาหารกินเอง...ถ้าเป็นอย่างนี้ เราไม่มีส่วนแห่งบาป(ในการฆ่าสัตว์)นั้น เพราะเราไม่ได้ฆ่าเอง +ไม่ได้สั่งให้ใครฆ่า+ไม่ได้รู้และเห็นในการฆ่านั้น เนื้อสัตว์ที่เราไปซื้อนั้นมันกลายเป็นชิ้นเนื้อแล้วไม่มีดวงวิญญาณอยู่ มันเป็นเพียงเศษชิ้นเนื้อถ้าปล่อยเอาไว้ก็มีแต่จะเน่าเสียไปเอง คนที่บาปมีเพียงคนที่ฆ่าสัตว์เพื่อนำมาวางขายแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น คนซื้อไม่มีส่วนแห่งบาปเลยทั้งสิ้น -เราไปซื้ออาหารสำเร็จรูปตามร้านอาหาร ก็ไม่บาปเช่นเดียวกันตามเหตุผลข้างบนครับ เป็นต้น นี้คือ หลักการและวิธีการ ของชาวพุทธทุกๆคนที่ต้องเข้าใจให้ถูกต้องนะครับ จะได้นำไปปฏิบัติให้ถูกต้อง จะได้ไม่มีบาปติดตัวไปนะครับ ลองพิจารณาดูนะครับ ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 18:23:03 จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 18:19:33

ความคิดเห็นที่ 47 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12319728/Y12319728.html#65 แต่จะขออธิบายให้เข้าใจเพิ่มขึ้นจากในลิ้งนะครับว่า... -คนที่กินอาหารสำเร็จรูปที่มีเนื้อสัตว์นั้น ไม่ได้โยนบาปให้กับคนฆ่าสัตว์นะครับ คนฆ่าสัตว์นั้น เค้าฆ่า(เอง)ด้วยหวังกำไรจากการขายเนื้อสัตว์นั้นๆ  กฏแห่งกรรมยุติธรรมเสมอ คนทำก็ควรรับกรรม ส่วนคนที่ไม่ได้ทำ(ไม่ได้ฆ่าเอง)ก็ไม่สมควรได้รับกรรมเช่นกัน ไม่สมควรจะโยนบาปมาให้กับคนที่ไม่ได้ทำ(คนกินเนื้อสัตว์ที่สำเร็จรูป ไม่ได้ฆ่าเอง) นะครับ -สัตว์นั้นมีชีวิต มีดวงวิญญาณ เมื่อคนฆ่าสัตว์จนตาย ดวงวิญญาณ ก็ออกจากร่างสัตว์ กรรมก็จบลงแค่นั้น (คนที่ฆ่าสัตว์ตัวนั้นก็จะมีบาปติดตัวรวมทั้งคนที่สั่งให้ฆ่าและหรือมีส่วนรู้เห็นเพื่อมาทำอาหารให้ตัวเองกินหรือนำไปขายต่อด้วย) หลังจากนั้น เนื้อสัตว์นั้นก็เป็นเพียงเศษเนื้อเท่านั้น ไม่มีชีวิต ไม่มีดวงวิญญาณอีกแล้ว ,ใครจะมาผ่า ,มาตัด ,มากิน เศษเนื้อนั้นก็ไม่บาปอีกแล้วนะครับ เพราะ เนื้อนั้นไม่มีดวงวิญญาณอีกแล้ว ,กรรมฆ่าสัตว์ได้จบเมื่อสัตว์ตัวนั้นตายตั้งแต่แรกแล้วนะครับ -ให้แยกแยะให้ออก ในช่วงก่อนทำ กำลังทำ หลังทำเสร็จแล้ว นะครับ คงพอเข้าใจนะครับ ลองพิจารณาดูนะครับ ขอบคุณครับ ปล. ผมก็สนับสนุนคนที่ทานมังสวิรัติหรือเจนะครับ เพื่อสุขภาพที่ดี และอนุโมทนาบุญในการพยายามให้คนหันมาทานมังฯ เพียงแต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ มีการพูดถึงเรื่องการ ฆ่าสัตว์ และบาปหรือไม่บาป ผมก็เลยต้องอธิบายให้ทุกๆคนเข้าใจให้ถูกต้อง จะได้นำไปปฏิบัติได้อย่างถูกต้องนะครับ ไม่ได้ห้ามใครทานมังฯ หรือ ไม่ทานมังฯ นะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 13:29:28

ความคิดเห็นที่ 48 (คนที่ฆ่าสัตว์ตัวนั้นก็จะมีบาปติดตัวรวมทั้งคนที่สั่งให้ฆ่าและหรือมีส่วนรู้เห็น เพื่อมาทำอาหารให้ตัวเองกินหรือนำไปขายต่อด้วย) คุณไม่รู้ ไม่สงสัยเลยสักนิดหรือว่า  เศษเนื้อนั้น  ได้มาจากการปาณาติบาต  สัตว์ตายเพราะคนฆ่า ไม่ใช่   เศษเนื้อนั้น    มาจากสัตว์ที่ตายเอง  หรือเป็นเดนสัตว์   สัตว์ตายเองหรือสัตว์ฆ่าสัตว์ ถ้าคุณไม่รู้ ไม่สงสัยเลย  หรือมั่นใจว่า    เศษเนื้อนั้น   ไม่ได้มาจากปาณาติบาต    ก็ทานเถิด  ไม่บาปแน่ๆ แต่ถ้าสงสัยไม่แน่ใจ  แล้วยังฝืนทำลง(กิน)  ก็บาปแล้ว>>เพราะสงสัยแล้วฝืนทำลง  แม้เศษเนื้อนั้นมาจากสัตว์ตายเอง จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 00:03:41

ความคิดเห็นที่ 49 บาปแน่นอน ถ้ากินเพราะอยากกินเขาเจตนามันชัด และไม่บาปแน่นอน ถ้ากินซาก ไม่มีวิญญาญครอง ไม่มีส่วนรู้เห็นกับกันพรากชีวิตนั้นๆ กินเพื่อประทังชีวิต ไม่ใช่เมามันและติดใจในรสชาติอาหาร กินแบบมีสติ มีปัญญา กินแบบผู้รู้ ไม่บาป ถามตัวเองกินเพราะอะไร ถ้ามันกินเพราะมันชอบมันอร่อย เป็นเหตุต้องฆ่ามาให้กินอีก บาปชัวร์ๆ จากคุณ : สายลมแสงแดด เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 02:45:35