 |
พุทธศาสนาอยู่ได้ห้าพันปีจริงหรือ?
Posted on พฤษภาคม 30, 2012
พุทธศาสนาคือคำสอนของพระพุทธเจ้า ก็ตกอยู่ภายใต้กฎแห่งธรรมดาของสรรพสิ่ง คือ เมื่อมีเกิดขึ้น มีการตั้งอยู่ และมีการเสื่อมไป
ช่วงเวลาที่คำสอนอันมีค่าที่เป็นทางไปแห่งความพ้นทุกข์อย่างสิ้นเชิงเหล่านี้ก็จะไม่อยู่ตลอดไป
บ้างก็กล่าวว่า พุทธศาสนาอยู่ได้ห้าพันปี หลังจากพระพุทธเจ้าดับขันธปรินิพพานไปแล้ว
เรื่องนี้มีที่มาจาก อรรถกถา ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค สัมปสาทนียสูตร ที่กล่าวไว้ตอนหนึ่งว่า
“แต่วงศ์ของสมณะผู้นุ่งผ้าขาว ไม่สามารถจะดำรงศาสนาไว้ได้ ตั้งแต่กาลของพระพุทธเจ้าทรงพระนามว่ากัสสปะ
1. ศาสนาดำรงอยู่ได้ตลอดพันปีด้วยภิกษุผู้บรรลุปฏิสัมภิทา
2. ดำรงอยู่ได้พันปีด้วยภิกษุผู้ทรงอภิญญา ๖
3. ดำรงอยู่ได้พันปีด้วยภิกษุผู้ทรงวิชชา ๓
4.ดำรงอยู่ได้พันปีด้วยภิกษุผู้เป็นสุกขวิปัสสกะ
5. ดำรงอยู่ได้พันปีด้วยเหล่าภิกษุผู้ทรงปาฏิโมกข์
ก็ศาสนาย่อมมีอันทรุดลงตั้งแต่การแทงตลอดสัจจะของภิกษุรูปหลังๆ และแต่การทำลายศีลของภิกษุรูปหลังๆ”
จะเห็นได้ว่านี่ กรณีที่เชื่อกันว่า พุทธศาสนาอยู่ได้ 5,000 ปีนี่ มีหลักฐานว่าเป็นเหตุการณ์ในสมัยพระกัสสปพุทธเจ้า
ส่วนในศาสนาของพระศรีศากยมุนีโคดมพุทธเจ้าใน พระวินัยปิฎก จุลวรรค เล่ม ๗ ภาค ๒ ภิกขุนิกขันธก วรรณนา กล่าวว่า อธิบายเรื่องที่พระพุทธเจ้าบัญญัติครุธรรม 8 ประการให้พระนางปชาบดีโคตมี ก่อนบวชภิกษุณีว่า ถ้าไม่บัญญัติครุธรรม 8 ประการ ศาสนาอยู่ได้ 500 ปีแทนที่จะอยู่ได้ 1,000 ปี ซึ่งตรงจุดนี้อรรถถาอธิบายว่า 1,000 ปีแบ่งเป็นช่วงๆ ดังนี้
“แต่คำว่า พันปี นั้น พระองค์ตรัสด้วย
- อำนาจพระขีณาสพผู้ถึงความแตกฉานในปฏิสัมภิทาเท่านั้น.
แต่เมื่อจะตั้งอยู่ยิ่งกว่าพันปีนั้นบ้าง จักตั้งอยู่สิ้นพันปี
- ด้วยอำนาจแห่งพระขีณาสพสุกขวิปัสสกะ,
- จักตั้งอยู่สิ้นพันปี ด้วยอำนาจแห่งพระอนาคามี,
- จักตั้งอยู่สิ้นพันปี ด้วยอำนาจแห่งพระสกทาคามี,
- จักตั้งอยู่สิ้นพันปี ด้วยอำนาจพระโสดาบัน,
รวมความว่า พระปฏิเวธสัทธรรมจักตั้งอยู่ตลอดห้าพันปี ด้วยประการฉะนี้”
แต่ในอรรถกถาทั้งสองนี้ เป็นแค่ข้อสันนิษฐานของพระอาจารย์ผู้แต่งคัมภีร์อรรถกถาเท่านั้น (ซึ่งคัมภีร์เหล่านี้เกิดในช่วง 1,000 ปีแรกหลักพุทธปรินิพพาน) ซึ่งไม่ตรงกับที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ เพราะพระธรรมก็เป็นสิ่งที่ไม่จำกัดกาลเวลา (อกาลิโก) ดังที่สวดกันในบทสวดสรรเสริญคุณของพระธรรม และนอกจากนี้พระพุทธเจ้าตรัสโดยไม่ได้ระบุเวลา ดังในมหาปรินิพพานสูตร พระพุทธเจ้าตรัสไว้ชัดเจนว่า
“ในธรรมวินัย (ศาสนา) ใด ไม่มีอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ ในธรรมวินัยนั้น ไม่มีสมณะที่ ๑ (พระโสดาบัน) สมณะที่ ๒ (พระสกทาคามี) สมณะที่ ๓ (พระอนาคามี) หรือสมณะที่ ๔ (พระอรหันต์) ในธรรมวินัยใด มีอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ ในธรรมวินัยนั้น มีสมณะที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ หรือที่ ๔ ดูกรสุภัททะ ในธรรมวินัยนี้ มีอริยมรรคประกอบด้วย องค์ ๘ ในธรรมวินัยนี้เท่านั้น มีสมณะที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ หรือที่ ๔ ลัทธิอื่นๆ ว่างจากสมณะผู้รู้ทั่วถึง ก็ภิกษุเหล่านี้พึงอยู่โดยชอบ โลกจะไม่พึงว่างจากพระอรหันต์ทั้งหลาย ฯ”
ซึ่งไม่ได้ระบุช่วงระยะเวลาแน่ชัดว่าจะเป็นเมื่อไหร่ ขอเพียงแค่ภิกษุอยู่โดยชอบโลกก็จะไม่ว่างจากพระอรหันต์ ซึ่งคำว่า อยู่โดยชอบ (สมฺมา วิหเรยฺยุํ) ในอรรถถามหาปรินิพพานสูตรนั้นกล่าวว่า หมายถึงการที่ พระผู้เริ่มวิปัสสนา เพื่อโสดาปัตติมรรค/สกทาคามิมรรค/อนาคามิมรรค/อรหัตตมรรค กำหนดกัมมัฏฐานที่ตนคล่องแคล่ว กระทำแม้ผู้อื่นให้เป็นผู้เริ่มวิปัสสนาเพื่อโสดาปัตติมรรค/สกทาคามิมรรค/อนาคามิมรรค/อรหัตตมรรค นี่เรียกว่าอยู่โดยชอบ หรือการที่พระโสดาบัน/พระสกทาคามี/พระอนาคามี/พระอรหันต์ บอกฐานะที่ตนบรรลุแก่ผู้อื่น ทำผู้อื่นนั้นให้เป็นพระโสดาบัน/พระสกทาคามี/พระอนาคามี/พระอรหันต์ ชื่อว่าอยู่โดยชอบ
นั่นคือ สรุปได้ว่า ข้อความในอรรถกถาน่าจะเป็นแค่การบอกกล่าวคร่าวๆเฉยๆว่า ในช่วงพันปีที่ 1,2,3,4,5 นั้น ส่วนมากพยายามได้เต็มที่แล้วจะได้ผลเช่นไร เช่นในช่วง 4,000 – 5,000 ปี แทบจะไม่มีพระอรหันต์ (แต่ใช่ว่าจะไม่มี เพราะถ้าภิกษุยังอยู่โดยชอบ โลกก็ยังมีพระอรหันต์อยู่ตามที่พระพุทธเจ้าบอก)
เมื่อพิจารณาจากข้อความใน อรรถกถาสัมปสาทนียสูตร ข้างต้นจะพบว่า ศาสนาเริ่มเสื่อมแล้วตั้งแต่ มีการทำลายศีลของภิกษุรูปหลังๆ ดังนั้นจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่พระภิกษุจะต้องรักษาศีลของพระให้บริสุทธิ์ มิฉะนั้นแล้วจะทำให้ศาสนายิ่งเสื่อมเร็วขึ้น
แต่ที่ระบุว่า ศาสนาปัจจุบันอายุ 5,000 ปีนับจากพระโคดมพุทธเจ้า เท่าที่เห็นคือปรากฏในคัมภีร์ชั้นหลังๆ คือ คัมภีร์อนาคตวงศ์
สรุป
- ศาสนาพุทธ ไม่จำเป็นต้องอยู่ 5,000 ปี อาจจะนานกว่านั้นหรือสั้นกว่านั้นก็ได้ขึ้นอยู่กับว่า ภิกษุยังอยู่โดยชอบหรือเปล่า
- พระพุทธเจ้าไม่เคยตรัสไว้ในที่ใดเลยว่า ศาสนาของท่านจะมีอายุเท่านั้นเท่านี่ปี แต่พระที่แต่งคำอธิบายพระไตรปิฎกเป็นผู้คาดการณ์ว่าศาสนาจะมีอายุ 5,000 ปี
- ศาสนาพุทธจะเริ่มเสื่อมลงเรื่อยๆ เมื่อมีการทำลายศีลของภิกษุ
http://drronenv.wordpress.com/2012/05/30/%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%9E%E0%B8%B1%E0%B8%99/
Timeline of Buddhism
Timeline of events
Sources give the date of the Buddha's birth as 563 BCE and others as 624 BCE; Theravada Buddhist countries tend to use the latter figure. This displaces all the dates in the following table about 61 years backward in time. See Theravada Buddhism.
There is controversy about the base date of the Buddhist Era, with 544 BC and 483 BC being advanced as the date of the parinibbana of the Buddha. As Wilhelm Geiger pointed out, the Sri Lankan chronicles, the Dipavamsa and Mahavamsa are the primary sources for ancient South Asian chronology; they date the consecration (abhisheka) of Asoka to 218 years after the parinibbana. Chandragupta Maurya ascended the throne 56 years prior to this, or 162 years after the parinibbana. The approximate date of Chandragupta's ascension is known to be within two years of 321 BC (from Megasthenes). Hence the approximate date of the parinibbana is between 485 and 481 BC - which accords well with the Mahayana dating of 483 BC.[1]
The difference between the two reckonings seems to have occurred at sometime between the reigns of the Sri Lankan kings Udaya III (946-954 or 1007–1015)and Pârakkama Pandya (c. 1046-1048), when there was considerable unrest in the country.[1]
BCE
563 BCE: Siddhārtha Gautama, Buddha-to-be, is born in Lumbini into a leading royal family in the republic of the Shakyas, which is now part of Nepal.
534 BCE: Prince Siddhartha goes outside the palace for the first time and sees The Four Sights: an old man, an ill man, a dead man, and a holy man. He is shocked by the first three—he did not know what age, disease, and death were—but is inspired by the holy man to give up his wealth. He leaves his house and lives with three ascetics. However, he wants more than to starve himself, so he becomes a religious teacher.
528 BCE: Siddhartha attains Enlightenment in Buddha Gaya (modern-day Bodhgaya), then travels to a deer park in Sarnath (near Varanasi), India, and begins expounding the Dharma.
528 BCE According to legend, Tapassu and Balluka, two trader-brothers from Okkala (modern-day Yangon), offered Siddhatha Gautama his first meal after his enlightenment. The Buddha gives eight strands of his hair to the two brothers; who brought the strands to eastern coast of Sri Lanka and enshrined in a small pagoda in an area called 'Thanthirimale'. the pagoda was called "Giri-hadu-Saya" in present day Trincomalee. Later it was renovated, enlarged several times by various kings of ancient Sri Lanka. Recently during an excavation the archeologists uncovered a collection of enshrined hair in a casket which believed to be the strands brought by 'Tapassu & Balluka'. Another theory says the strands are brought back to Burma and enshrined in the Shwedagon Pagoda. Thus, according to myth, this is the year when the Shwedagon Pagoda was built.
c. 490–410 BCE: Life of the Buddha, according to recent research.
http://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_Buddhism
http://www.buddhanet.net/e-learning/history/thera_timeline.htm
Theravada Buddhism A Chronology © 2005–2012
This timeline chronicles some of the significant events and personalities in the evolution of Theravada Buddhism that, in one way or another, figure prominently in the readings found elsewhere on this website. This is not meant to be a comprehensive chronology.
Because the sources I used in constructing this timeline (indicated by braces {} and listed at the end of this document) often assumed different dates for the Buddha's nativity, I have occasionally had to interpolate in order to fit events (particularly the early ones) onto a reasonably consistent timeline. Nevertheless, this chronology should provide a fairly clear picture of the relative sequence of events, if not the absolute dates on which they occurred.
For a general introduction to Theravada Buddhism, please see "What is Theravada Buddhism?".
BE[1] CE[2]
-80 -624/-560
The Bodhisatta (Sanskrit: Bodhisattva), or Buddha-to-be, is born in Lumbini (in present-day Nepal) as Siddhattha (Skt: Siddhartha) Gotama, a prince of the Sakya clan. {1,2}
-51 -595/-531
The Bodhisatta renounces the householder life (age 29).
-45 -589/-525
While meditating under the Bo tree in the forest at Gaya (now Bodhgaya, India) during the full-moon night of May, the Bodhisatta becomes the Buddha (age 36).
During the full-moon night of July, the Buddha delivers his first discourse near Varanasi, introducing the world to the Four Noble Truths and commencing a 45-year career of teaching the religion he called "Dhamma-vinaya."
1 -544/-480
Parinibbana (Skt: Parinirvana; death and final release) of the Buddha, at Kusinara (now Kusinagar, India) (age 80). {1,3}
During the rains retreat following the Buddha's Parinibbana, the First Council (sangayana) convenes at Rajagaha, India, during which 500 arahant bhikkhus, led by Ven. Mahakassapa, gather to recite the entire body of the Buddha's teachings. The recitation of the Vinaya by Ven. Upali becomes accepted as the Vinaya Pitaka; the recitation of the Dhamma by Ven. Ananda becomes established as the Sutta Pitaka. {1,4}
100 -444/-380
100 years after the Buddha's Parinibbana the Second Council convenes in Vesali to discuss controversial points of Vinaya. The first schism of the Sangha occurs, in which the Mahasanghika school parts ways with the traditionalist Sthaviravadins. At issue is the Mahasanghika's reluctance to accept the Suttas and the Vinaya as the final authority on the Buddha's teachings. This schism marks the first beginnings of what would later evolve into Mahayana Buddhism, which would come to dominate Buddhism in northern Asia (China, Tibet, Japan, Korea). {1}
294 -250
Third Council is convened by King Asoka at Pataliputra (India). Disputes on points of doctrine lead to further schisms, spawning the Sarvastivadin and Vibhajjavadin sects. The Abhidhamma Pitaka is recited at the Council, along with additional sections of the Khuddaka Nikaya. The modern Pali Tipitaka is now essentially complete, although some scholars have suggested that at least two parts of the extant Canon — the Parivara in the Vinaya, and the Apadana in the Sutta — may date from a later period. {1, 4}
http://www.accesstoinsight.org/history.html
| จากคุณ |
:
ต็กโกวคิ้วป้าย 
|
| เขียนเมื่อ |
:
23 ก.ย. 55 15:38:20
|
|
|
|
|
องค์พระพิฆเนศ ควรไว้ที่หิ้งไหนครับ
