[เพ้อ] ในเมื่อเราไม่อยากเจ็บ...ก็คงต้องปล่อยเขาไปใช่มั้ย?
|
 |
ขอพื้นที่โต๊ะสยามระบายความในใจนิดนึงนะคะ....
เราเพิ่งบอกลากับคนๆนึงมา ซึ่งเรารักเขามาก แต่เขากลับคิดกับเราแค่รุ่นน้อง ซึ่งเขาก็ยังใจดียอมคุยยอมสนิทกับเราต่อไปแม้จะเคยรู้ความจริงว่าเราแอบชอบเขามานานแสนนานแล้ว ^^ เมื่อครึ่งปีก่อน
เขาเป็นคนที่ไม่คิดมาก ดังนั้นจึงไม่มีปัญหากวนใจกัน แต่ปัญหามันอยู่ที่เรานี่แหละที่ชอบหวังว่าสักวันอาจจะได้ใจเขามาครอง แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะแอบชอบเรากลับบ้าง
แต่ก็ไม่เลย... เขาวางตัวได้ดีมาก ไม่กั๊ก ไม่เห็นเราเป็นของตาย คิดแค่ไหนก็แค่นั้นจริงๆ (คนที่เขารักนั้นล้วนโชคดี แต่เจ้าหล่อนทุกคนกลับมีอะไรอำพรางเลยมองไม่เห็นความดีของเขา ชิชะ คนดีๆทำไมไม่รักเราว้าาาา~~ ชั้นมองเห็นนะเฮ้ย!!! ไอเทมหายากคนนี้น่ะ!!!)
ด้วยความที่เราเริ่มล้ำเส้น เริ่มงี่เง่าเอาแต่ใจประหนึ่งเป็นแฟนเค้า (เค้าไม่มีแฟนนะคะ กินแห้วมาตลอด แต่ก็ยังตั้งมั่นปณิธานรักคนที่ตัวเองรักแม้จะโดนเกลียดมาก็ตาม แหะๆ) ก็เลยตัดสินใจถอยออกมาด้วยความเหนื่อยใจ แม้เขาไม่อยากจะให้เราตัดสินใจที่จะออกไปจากชีวิตเขาถาวรเลยก็ตาม แต่เราตัดสินใจแล้ว... หากยังคงสถานะนั้นอยู่ต่อไป คนที่จะเจ็บและไม่อาจทำใจได้อีกเลยก็คงจะเป็นเรา ที่ไม่สามารถทำให้เขาหันมารักเราตอบได้
ผ่านไปวันนึงแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้สึกว่าคิดผิด แต่เราจะต้องเข้มแข็ง ลุกขึ้นยืนต่อสู้กับปัญหาด้วยตัวเองให้ได้ (แทนที่จะเอาแต่งอแงให้เขาช่วยปลอบอยู่ร่ำไป) ^ ^ จะต้องโตขึ้นสักที
แต่ไม่รู้สิ... เราเคยรู้สึกว่าเขาคือคนที่ใช่ที่สุดสำหรับเรา บางทีการตัดสินใจครั้งนี้อาจเป็นข้อพิสูจน์ หากเขาเป็นอย่างที่เราคิดจริง เราคงจะได้เจอกันอีกครั้งในวันที่เราเติบโตขึ้นจริงๆล่ะมั้ง...
แต่อนาคตก็เป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนเนอะ... ยังไงก็ขอบคุณโชคชะตา ที่ทำให้เราได้(เคย)รักผู้ชายที่ดีที่สุดคนนึงแล้วกัน >.< และขอบคุณคนๆนั้นด้วยที่แสนดีกับเรามาตลอดเกือบสองปี
ขออภัยที่เข้ามาเพ้อค่ะ แต่อยากได้พื้นที่เล็กๆไว้เขียนความในใจแค่นั้นเอง ^___^
| จากคุณ |
:
หยาดน้ำฟ้า...พายกรอบน้อยน่ารัก   
|
| เขียนเมื่อ |
:
3 ม.ค. 54 23:17:32
|
|
|
| 
เราคิดว่า เค้าเป็นคนที่นิสัยดี และ น่ารักคนนึงเลยค่ะ
