ความคิดเห็นที่ 1 ฉันนั่งจ้องขวดน้ำยาล้างห้องน้ำ ที่หยิบมาวางอยู่ปลายเตียง มาราวชั่วโมงหนึ่งเต็มๆแล้ว หลายครั้ง ที่ฉันเอื้อมมือไป แล้วชะงักมือกลับ ...เป็นอย่างนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า คราบน้ำตาชะเครื่องสำอางที่บรรจงแต้มไว้อย่างดีบนผิวหน้าตั้งแต่เมื่อเย็น ไหลย้อยลงเป็นทาง คอเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวบริสุทธิ์กลายเป็นสีหม่น และชื้นแฉะเพราะน้ำตา .. กลีบโค้งเรียบของเสื้อที่ถูกรีดไว้อย่างดี ตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยริ้วรอยยับย่นไปทั่วทั้งตัว.. กระโปรงสีเทา ลายดอกไม้เล็กๆน่ารักสีสดใสแต้มกระจาย อยู่เต็มตัว ณ เวลานี้...ดูราวกับมันเป็นเพียงแค่ดอกไม้ที่เฉาตายอยู่บนพื้นดินแล้งๆ ไร้ชีวิต... เสียงเครื่องปรับอากาศดังแทรกความเงียบเบาๆ เหมือนกับว่าต้องการดังแข่งกับเสียงสะอื้นของฉัน ...... ฉันซบหน้าลงกับหัวเข่าของตัวเอง สองมือของฉันโอบกอดตัวเองไว้... ฉันต้องการแค่กอดอุ่นๆจากใครสักคน และตอนนี้ก็คงเป็นแค่ ตัวของฉันเองที่สามารถให้ความอบอุ่นกับตัวเองได้... เหลือแค่ตัวของฉันเองเท่านั้นที่จะกอดตัวเองได้ .... ความทรงจำต่างๆที่ได้เคยผ่านมา ดาหน้าเข้ามาชนกับความรู้สึก ระลอกแล้วระลอกเล่า ราวกลับเกลียวคลื่นในมหาสมุทร เหมือนๆกับจะแกล้งให้น้ำตาของฉันไหลไม่หยุด....พอเถอะพอเสียที...พอทีได้ไหม ฉันไม่อยากคิด ไม่อยากจำ... ไม่อยากจะนึกถึงอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว ฉันอยากหลับ...และไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย ฉันอยากจะหนีไปให้พ้นจากความเจ็บปวดที่เป็นอยู่ อยากจะสลัดสนิมแห่งความเจ็บปวดที่เกาะกินความรู้สึกในตอนนี้ให้หลุดพ้นไปจากความรู้สึก ฉันไม่อยากจะมีความทรงจำที่แสนทรมานแบบนี้อีก ......................... ฉันเอื้อมมือไปที่ขวดยาล้างห้องน้ำขวดเดิมที่วางไว้ ผิดกับคราวก่อนๆ ที่ครั้งนี้ฉันกลับไม่ได้ชะงักมือกลับอีก... จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 14:03:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ความเย็นของขวดพลาสติก ที่ถูกตั้งวางกระทบกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ในเวลานี้กลับเย็นวาบจนทำให้ฉันรู้สึกแปลบที่หัวใจ ความเบาของขวดบอกให้ฉันคะเนได้คร่าวๆ ว่าของเหลวที่อยู่ในนั้นคงมีจำนวนไม่มากพอที่จะช่วยฉันให้พ้นจากความทุกข์ทรมานครั้งนี้ได้... ฉันเปิดฝามันออก กลิ่นแสบฉุนโชยออกมากระทบจมูก .... มันแรงจนฉุดความรู้สึกของฉันให้หยุดนิ่งได้พักนึง... แต่ มันก็ไม่ได้แรงพอที่เปลี่ยนใจฉัน ฉันเดินไปที่หน้าต่าง เลื่อนกระจกบานหนักให้เปิดออก ลมแรงจากความสูงชั้นที่ 16 ของอาคารพัดมาปะทะหน้า... แม้ลมจะพัดแรง แค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้มีความสามารถมากพอที่จะทำให้น้ำตาของฉันเหือดแห้งไปได้.. ฉันสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เต็มปอด.... ออกซิเจน “”ทำให้สมองที่หนักเป็นหินของฉันเบาขึ้นเล็กน้อย ฉันมองภาพ กรุงเทพฯ ในเวลานี้ผ่านกรอบกระจกบานนั้น ...ทางด่วนที่รถราติดแน่นขวักไขว่ ในเวลากลางดึกเช่นนี้กลับมีแค่เพียงแสงไฟถนนสีส้มๆ คอยส่องให้ความสว่างและให้ความปลอดภัยแก่รถที่นานๆจะวิ่งผ่านมาสักคัน.. ตึกอาคารสำนักงานสูงเสียดฟ้า ก็กลับกลายเป็นแท่นหินไร้ชีวิต มีแสงไฟวิบวับลอดออกมาเพียงนิดน้อยไม่สว่างไสวเท่าเมื่อตอนหัวค่ำ บ้านช่อง อพาตเมนท์ คอนโด แฟลต หรือแม้แต่เพิงหมาแหงน ที่อยู่รายล้อม บริเวณนี้ ก็เงียบสงัดไม่แพ้กัน....ชีวิตเกือบจะทุกชีวิตไม่ว่าจะมีแรงเคลื่อนหรือสถานะทางสังคมเช่นใด ณ เวลานี้ ต่างก็หยุดนิ่งไม่ต่างกัน ........แต่ฉันเอง กลับมีแรงเคลื่อนไหวเกรี้ยวกราด เร่งเร้าเดือดพล่าน อยู่ข้างใน อากาศเย็นสบาย...ดวงดาวนับหมื่นนับแสนดวง ระริกล้อกันอยู่บนฟ้าสีเข้ม..ค่ำคืนนี้ท้องฟ้าใสจนมองเห็นดวงดาว แต่ฉันกลับจมมืดสนิทอยู่กับห้วงแห่งความทุกข์ทรมาน.. .......................... (เดี๋ยวมาต่อนะจ้ะ เน็ตห่วย เชดดดดดดดดดด) จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 14:07:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มารออ่าน อิอิ จากคุณ : Logetus - [ 30 มิ.ย. 47 14:09:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉันพาร่างตัวเองเดินไปยังตู้เย็น... แล้วเปิดมันออก ...แสงไฟจากตู้เย็น ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นแสงสว่างแสงเดียวที่นอกเหนือจากแสงจากท้องฟ้าภายนอกที่ส่องเข้ามาทำลายความมืดมิดภายในห้องให้สว่างขึ้นบ้าง... แสงสว่างจากตู้เย็นที่ไม่ได้เจิดจ้าอะไรมากมาย แต่ตอนนี้มันกลับสว่างเสีย จนฉันต้องหรี่ตาเพื่อมองเข้าไปหาสิ่งที่ต้องการภายใน ฉันหยิบน้ำดื่มมาหนึ่งขวดจากข้างในนั้น... และปิดมัน พร้อมๆกับเอี้ยวตัวไปยังตู้เก็บของด้านข้างและสอดมือลงไปเพื่อจะควานหาอะไรสักอย่างจากในนั้น........ ฉันเจอแล้ว.... ขวดเล็กๆสีชา...ที่บรรจุเม็ดยาเม็ดเล็กๆซุกตัวอยู่เกือบจะอยู่ด้านในสุดของตู้... หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้น...แรงขึ้น แต่ฉันบอกไม่ได้เหมือนกันว่า มันเป็นเพราะความดีใจ หรือว่า...ความกลัวกันแน่ .............................. (ถ้าหายไปเดี๋ยวมาต่อให้นะคะ เน็ตบัวไม่ดี) จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 14:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พูเคยโทรไปบอกฝนว่าบัวกินยา ฝนถามมิ้นต์ มิ้นต์บอกว่า ไม่ตายหอรอก แค่หลับนาน ฮ่า -____________-'' จากคุณ : พูจัง - [ 30 มิ.ย. 47 14:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 *5 จำได้ใช่ป่ะพี่ นานแล้วเนาะ อิอิ .............................. มาต่อนะ.. ฉันทรุดตัวลงบนเตียง ... เปิดฝาขวดยาสีชาออก แล้วเทมันทั้งหมดลงบนเตียง เม็ดยาสีเหลืองอ่อน.... ตัดกับผ้าปูที่นอนสีเข้มอย่างน่าอัศจรรย์ ราวกับดาวบนท้องฟ้าที่เห็นเมื่อครู่....... วิววับระยิบระยับส่องแสงเหลืองสุกเรืองรอง.... แต้มอยู่บนฟ้าสีเข้ม ฉันหยิบเหล่าดาวสมมติ ดวงน้อยๆ ทีละดวงๆมาป้อนสู่ริมฝีปากแห้งผากของตัวเอง ก่อนที่จะ นำมันลงสู่กระเพาะอาหาร ด้วยน้ำเย็นเฉียบจากขวดที่หยิบติดมือมา มัจจุราชดวงน้อยๆ ค่อยๆโผนทะยานลงสู่ร่างของฉัน... และกำลังจะคลายฤทธิ์แห่งความหลับไหลมาสู่ฉันในเวลาไม่นาน ไม่เหลือแล้วดาวดวงน้อย บนผ้าปูที่นอน... คงเหลือก็แต่เพียง ร่างของฉันที่นอนเหยียดยาวอยู่บนนั้น.. ฉันปิดเปลือกตาที่เลอะไปด้วยสีดำๆเป็นทางยาว...รอยคราบเเห่งความเสียใจ ..คราบน้ำตาลบเลือนรอยสีแห่งความสวยงามไปเสียหมด... หมดแล้วอย่างสิ้นเชิง... แต่รอยแผลลึกที่กรีดอยู่กลางหัวใจจนเจ็บปวดทรมาน ในเวลานี้...กลับไม่เคยลบเลือน ฉันรู้สึกหวิวไหว....เหมือนตัวเองจะลอยสูงเหนือขึ้นไปจากร่างที่อยู่ คล้ายกับมีแรงดึงให้ฉันหงายกลับ และมีอีกแรงคอยดึงให้สูงลอยออกไป... ขัดแย้ง ทัดทานกันอยู่ในที ระหว่างที่ฉันกำลังจะจมดิ่งลงไปกับความหลับไหล .....ลึกๆ ส่วนนึงก็บังเกิดความรู้สึกปลดปล่อยอย่างบอกไม่ถูก ปลดปล่อยราวกับฉันเป็นม้าหนุ่ม ที่กำลังทะยานเเล่นจากทุ่งหญ้าแห้งแล้งกันดารเข้าไปสู่ทุ่งหญ้าสีเขียวข้างหน้า แต่อีกความรู้สึกหนึ่งที่ตรงข้ามกันมันก็เกิดขึ้นด้วยพร้อมกัน นั่นคือความหวาดกลัว.. มันเกิดขึ้นกันฉันพร้อมๆกันและเท่าๆกัน จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 14:21:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฉันต้องการจะหลับไปชั่วนิรันดร์.... ไม่ใช่เพื่อต้องการเรียกร้องให้ใครมาสนใจ หรือเรียกร้องให้ใครคนใดกลับมา.. แต่ฉันต้องการหลับไป...เพื่อจะไม่ต้องตื่นมาเจอกับความปวดร้าว ความเจ็บปวดที่เสียดแทงในความรู้สึกอยู่ตลอดเวลาเฉกเช่นตอนนี้... มันยากเหลือเกินที่จะใช้เวลาแต่ละนาทีอยู่เผชิญหน้ากับมัน... ก่อนหน้านี้ฉันเคยนึกสาปแช่งและเหยียดหยาม ผู้คนที่หนีความจริง และหลีกเร้นต่อความเลวร้ายของโลกใบนี้ด้วยทางออกที่ต่างกันไป ว่าเขาช่างโง่เขลา และ เสียสติ...ฉันไม่เคยรับรู้มาก่อนและไม่เคยเชื่อว่าวินาทีแห่งความเจ็บปวดทรมานมันจะหนักหนาสาหัสเพียงใด และไม่เคยเข้าใจว่ามันมีอยู่จริงๆ ตราบจนวันนี้.... ทุกครั้งที่ฉันหลับไปด้วยฤทธิ์ของยานอนหลับ ที่จะเป็นเพียงแค่สิ่งเดียวที่ช่วยฉันให้พักร่างกาย และหยุดสมองตัวเองไม่ให้คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้...แต่หลังจากนิทรารมย์อันแสนสุขผ่านพ้นไป.... วินาทีที่ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองกำลังมีชีวิต ยังมีลมหายใจอยู่กับความเจ็บปวดเดิมๆ แบบนี้ทุกๆวัน วินาทีที่ต้องบอกตัวเองอีกครั้งว่านี่คือชีวิตจริงที่เราไม่สามารถหนีมันพ้น และต้องอยู่ใช้เวลาแต่ละวินาทีไปกับความเจ็บปวดที่กร่อนความรู้สึก ฉันรู้แล้วว่ามันทรมานแสนสาหัสเพียงไหน ... และในวันนี้....ฉันขอเลือกที่จะเป็นคนอ่อนแอดังที่ฉันเคยเปรยว่าใครต่อใครหลายคนเมื่อคราวนั้น ครั้งนี้ฉันขอเลือกที่จะอ่อนแอ ขี้ขลาด และเป็นผู้หลีกหนีความทุกข์ทรมานนี้ไปเสียเอง ตอนนี้...ความรู้สึกฉันเหมือนคนที่กำลังจมดิ่งลงไปในหลุมลึกข้างหน้า หลุมลึกแห่งกาลเวลาที่มองลงไปมืดเสียจนยากจะหยั่งถึงความลึก ...ตัวของฉันลอยหมุนเคว้ง สะเปะสะปะ ภาพต่างๆที่เคยได้ได้ผ่านพบในอดีต วนอยู่รอบตัว ภาพตั้งแต่นาทีก่อนหน้า ถอยหลังย้อนกลับไป...จนถึงตอนฉันเป็นทารก..เสียงร้องไห้จ้าของตัวเอง สัมผัสอุ่นของมือแม่...กลิ่นหอมหวานของนมจากอก... จนถึงแสงจ้าแสงเเรกในชีวิตที่ฉันได้เห็น มันจ้าสว่างเหลือเกิน..... และมันก็เป็นแสงสุดท้ายที่ฉันได้เห็น ก่อนที่จะความรู้สึกทั้งหมดจะดับลงไป ........................................... จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 14:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาจองแถวหน้ารออ่านจ๊ะ จากคุณ : LoveNoom - [ 30 มิ.ย. 47 14:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ากัวดิ ไม่กล้าทำหรอก รออ่านอยู่นะ ขอบคุณที่เล่าประสบการณ์ให้ฟัง ไม่ต้องไปประสบเอง จากคุณ : Logetus - [ 30 มิ.ย. 47 14:28:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ปูเสื่อๆ รอบัวเอ๊ย ^_^ จากคุณ : Nickky - [ 30 มิ.ย. 47 14:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หลอนอีกแล้วใบบัว จากคุณ : Cuddle - [ 30 มิ.ย. 47 14:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นี่น่ะหรือที่เขาเรียกกันว่า “ความตาย” ฉันรู้ว่าแค่ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในที่ที่แปลกไปจากเดิม.... ทุกอย่างเป็นสีขาวสว่าง.. ไม่ใช่โลกที่ฉันเคยอยู่แน่ๆ..... มองไปทางไหนฉันก็เห็นแค่ความว่างเปล่า ทุกอย่างเป็นสีขาวและไม่มีจุดสิ้นสุด ไร้ผู้คน สิงสาราสัตว์ สิ่งของเครื่องใช้ หรือแม้แต่...เส้นขอบฟ้า ฉันไม่ได้เดิน...แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ... มาอีกแล้ว ...ภาพอดีตทั้งหลายของฉัน..... แต่คราวนี้ มันเริ่มตั้งแต่นาทีแรกที่ฉันเกิด....เติบโตขึ้นทีละน้อย ภาพทั้งหลาย ค่อยๆเคลื่อนผ่านตัวฉัน ไปข้างหลัง... เลื่อนไป ผ่านไป ราวกับตอนนี้ฉันกำลังเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ ในหอศิลป์ที่มีแต่ภาพถ่ายของตัวฉันเอง..... นี่ฉันกำลังอยู่ใน นิทรรศการแห่งชีวิตของฉัน หรือเนี่ย.. หลายๆภาพ ที่ผ่านไปสร้างความอิ่มเอม สุขใจให้ฉัน แต่บางคราวบางตอน ก็สร้างความเจ็บลึกให้ฉันเมื่อได้เห็นอีกครั้ง ตัวฉันเองยังเคลื่อนต่อไปเรื่อยๆ... เสพความรู้สึกต่างๆของชีวิตตัวเอง ภาพเคลื่อนมาถึงชีวิตที่เพิ่งผ่านพ้นของฉัน... ฉันอดที่จะโศรกเศร้าและสะอื้นไห้กับมันไม่ได้ ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาจนจุกอก... ฉันอดไม่ได้ที่จะฝืนแรงต้านของสิ่งที่ยังคงดึงตัวฉันไปข้างหน้าให้หยุดลง และซบหน้าลงร้องไห้กับฝ่ามือของตัวเอง.... แม้ตอนนี้ ฉันจะไม่ได้มองภาพแห่งอดีต ที่อยู่รอบๆตัวฉันอีกแล้ว... แต่สรรพเสียงต่างๆ ถ้อยคำที่ลอยมากระทบโสตประสาท ก็ตอกย้ำความเจ็บปวดนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า... “คุณมันโง่เอง....” “ผมไม่สนใจหรอกว่าผมจะต้องทำลายชีวิตของใครมั่ง...สำหรับผมชีวิตผมมีค่ามากที่สุด” “แล้วยังไง ..วันเกิดแล้วยังไงเหรอ... ผมจะไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่คุณ ได้ยินไหม” “พอเถอะ คุณไม่มีค่าสำหรับผมอีกแล้ว..กลับไปซะ...” ฉันกรีดร้องอย่างสุดเสียง ราวกับจะให้เสียงของฉัน ดังกลบเสียงแห่งความชั่วร้ายที่คอยหลอกหลอนฉันให้มิด!! .............. จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 14:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 “บัว..ตื่นสิแก...เฮ้ย... ฉันใจคอไม่ดีนะ” เสียงใครสักคนที่คุ้นหู เรียกชื่อฉันอยู่ใกล้ๆ... ฉันอยากขานรับ.. แต่ว่าตอนนี้ฉันไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะเปิดเปลือกตาของตัวเอง ไม่...ฉันไม่ลืมตาเด็ดขาด... ฉันกลัวว่า ฉันจะไม่พ้นไปจากโลกที่เจ็บปวดนั่นน่ะสิ... แรงเขย่า และตบเบาๆที่หน้า...ทำให้น้ำตาของฉันไหล... ไม่หรอกฉันไม่ได้เจ็บ แต่เป็นเพราะฉันรู้แล้วว่า ความพยายามในการพาตัวเองไปจากโลกนี้มันไร้ค่าน่ะสิ.... ฉันยังรู้สึก ฉันยังไม่ตาย.... และแน่นอนที่สุด...ฉันยังต้องทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดนี้ต่อไป!! ............................ หลายคืนในโรงพยาบาลผ่านพ้นไป ฉันกลับออกมาอยู่ที่บ้านแทนที่จะอยู่ที่คอนโดตามเดิม เพราะแลกกับสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนสนิทว่า พวกเขาจะไม่บอกเรื่องนี้ให้แม่ และครอบครัวฉันรู้ แต่ฉันต้องกลับไปอยู่ที่บ้านเพราะไม่มีใครอยากให้ฉันอยู่ตามลำพัง โดยที่พวกเขาจะบอกกับครอบครัวฉันว่า ฉันไม่ค่อยสบายและนึกอยากกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิมแล้ว... ฉันกลับเข้ามาอยู่ในบ้าน อยู่กับครอบครัว โดยที่เพื่อนทุกๆคนที่รู้เรื่องในครั้งนี้ของฉันต่างก็พากันสอดส่องดูแลพฤติกรรมของฉันอยู่ห่างๆ เพื่อไม่ให้ฉันทำอะไรที่จะส่งผลแบบเดิมกับตัวฉันอีก.. หรือพูดง่ายๆก็คือ คอยดูแลไม่ให้ฉันทำร้ายตัวเองนั่นล่ะ แต่อย่างที่เขาพูดกันว่า... เมื่อใครสักคนได้ลิ้มรสของความตายแล้วเสียครั้งนึง มันจะมีครั้งที่สองตามมา ... ........................... จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 14:42:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หลังจากนั้น สามเดือนเศษ .. ทุกๆคนต่างก็คิดว่าทุกอย่างเข้าที่ ฉันไม่ได้เกรี้ยวกราด หรือแสดงพฤติกรรมที่บ่งให้รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นอีกครั้งแต่อย่างใด.. ถ้าเปรียบกับทะเลก็คงจะเหมือนกับ..ช่วงระยะเวลาแห่งความสงบสุขของท้องทะเลได้มาถึงแล้ว... ใครเลยจะรู้ว่า คลื่นลูกที่กำลังจะมาถึงในครั้งนี้... มันจะพัดมาไวและแรงกว่าที่คาดคิด... ..................................................... คืนนั้น ฉันอาบน้ำเตรียมตัวจะเข้านอนตามปกติ... ฉันโทรกลับไปที่บ้าน เพื่อคุยกับแม่และน้อง..เหมือนทุกวัน สองอาทิตย์แล้วที่ฉันย้ายกลับมาอยู่ตัวคนเดียว ณ คอนโดสูงแห่งนี้... ความดื้อดึงและพฤติกรรมที่ดูเหมือนจะสำนึกถึงความน่ากลัวของความตายที่ฉันแสดงออก ก็สามารถเรียกความเชื่อใจจากทุกๆคนได้... ในที่สุดฉันก็ได้กลับมามีชีวิตแบบลำพังอีกครั้ง น้ำเสียงของแม่และน้องยังคงปกติ... แต่ถ้าพวกเขาสังเกตมากกว่านี้สักนิด จะรู้ได้ว่าเสียงของฉัน...มันสั่นกว่าทุกครั้ง ฉันวางโทรศัพท์จาก ครอบครัวที่ฉันรักลง... พร้อมกับหยดน้ำตาที่ร่วงผลอยจากขอบตา...ร่วงลงสู่พื้นเป็นทางอาบแก้ม.. นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกัน... แต่กระนั้นจะพูดกันอย่างตรงๆก็ได้ ... ในเวลานั้นฉันยังไม่ค่อยที่จะผูกพันธ์รักใครกับครอบครัวตัวเองเท่าไรนัก เนื่องเสียจากว่า ครอบครัวของฉันทุกๆคนต่างก็มีงานของตัวเอง และฉันเอง ก็แยกออกมาใช้ชีวิตตามลำพังตั้งแต่อายุไม่มาก ... ณ เวลานี้ สถาบันครอบครัวจึงไม่มีแรงมากพอที่จะทวนกระแสความต้องการในใจของฉัน.. ..................................... ขวดยาต่างๆในห้องนี้ถูกเก็บออกไปหมด ด้วยฝีมือของเพื่อนๆ เพื่อเป็นการป้องกันการเชื้อเชิญความตายของฉันไม่ให้บังเกิดขึ้นอีก... เช่นเดียวกับ อุปกรณ์ทำความสะอาด ของมีคมและสารพัดสิ่งที่จะสามารถกระชากวิญญาณของฉันได้.. ไฟสลัวๆที่สาดเข้ามาจากภายนอก... ทำให้ทุกๆสิ่งในห้องนี้เป็นแค่เงามืด ฉันเห็นเงาของตัวเอง ทอดไปยังผนังด้านข้างของเตียง.. ถึงตัวของฉันจะไม่ได้สั่นไหว แต่เงาของฉันกลับโอนเอนไปมา... ราวกับมันสะท้อนความหวั่นไหวภายในใจฉันออกมาให้ปรากฎ.. ฉันซบหน้าร้องไห้กับความเจ็บปวดของตัวเองเหมือนกับทุกๆคืนที่ผ่านมา วันนี้ล่ะที่ฉันจะไม่ยอมให้ความเจ็บปวดนี้มันมาทำร้ายฉันอีกแล้ว... ครั้งก่อนฉันรอดมาได้ก็จริง...แต่มันคงไม่รวมถึงครั้งนี้หรอก.. ฉันจะทำวิธีไหนดีล่ะ ที่จะให้ละครชีวิตฉากนี้มันจบลงอย่างสมบูรณ์...แบบที่ไม่สามารถมีภาคต่อไปได้? .... จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 15:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เดี๋ยวมาต่อจ้ะ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 15:10:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านอยู่นะ จากคุณ : ตามตะวัน <Follow the sun only> - [ 30 มิ.ย. 47 15:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ฉันเอี้ยวตัวไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียง หนังสืออ่านเล่นสองสามเล่ม กระเป๋าดินสอ วิคค์ทาแก้คัดจมูก อยู่ในลิ้นชักนั้น.... อ่อ มีกล่องอุปกรณ์ซ่อมแซมข้าวของเครื่องใช้ใบจิ๋ววางรวมอยู่ในนั้นด้วย... กล่องสีดำทะมึน หนักหนาเอาการ เมื่อเทียบกับขนาดเล็กๆของมัน ...ฉันยกมันมาวางเบื้องหน้า ในใจนึกภาวนาขอให้เจอคัตเตอร์สักอัน หรือแม้แต่กรรไกร อะไรก็ได้..ที่จะสามารถปลดปล่อยวิญญาณฉันให้มันหลุดพ้นไปเสียที..... เมื่อเปิดออกฉันพบแค่เพียง.. ที่พันสายไฟ..สกีอตเทปใส...กาวน้ำ ...น๊อตตัวเล็กจิ๋วสามสี่ตัว และ...ไขควงปากแบนอันเล็กอีกหนึ่งอัน ไม่มีอะไรเลยที่ฉันจะใช้มันได้... ฉันหยิบฝากล่องมาปิดทับที่เดิม...ด้วยใจที่หดหู่ราวกับคนสิ้นหวัง.. พลันเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น... ฉันคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนของฉันคนใดคนนึงมาขอค้างด้วยแน่ๆ.. แต่...ไม่ใช่ หน้าจอโทรศัพท์ของฉัน โชว์หมายเลขโทรเข้าที่คุ้นตา ถึงแม้ว่าฉันจะลบชื่อและเบอร์ของเขาทิ้งไปแล้ว แต่ว่าฉันก็ยังจำได้อยู่ดี ............... จริงอยู่ที่เขาว่า... ความรักมักทำให้คนเราตาบอด และทำให้คนเราโง่ได้มากกว่าปกตินับร้อยเท่า...เพียงเพื่อความรัก ฉันจะเลี่ยงไม่รับก็ได้...เพราะก็รู้ๆกันว่า รับไปก็มีแต่คำเย้ยหยัน เสียดแทงมากระทบหู แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้... (ทุกคนคงเข้าใจดีว่า มันเหมือนมีแรงขับมหาศาลในตัวเองทุกครั้งที่หน้าจอโทรศัพท์ มันแสดงหมายเลขของคนที่เรารู้สึกเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะรัก หรือแม้แต่เกลียดก็ตาม) หรืออาจจะเป็นเพราะ..ในใจลึกๆของฉันยังหวังว่า... การโทรมาหาฉันในครั้งนี้ อาจจะเป็นการขอคืนดีและคำขอโทษจากเขา? ใช่..ฉันรับสาย ........ฉันโง่เองจริงๆด้วย แน่นอนว่าความรู้สึกแย่ๆ โถมทับมาเต็มเหนี่ยว... บวกกับความรู้สึกเจ็บปวด เคียดแค้น และทุกข์ทรมานเดิมที่มีอยู่... ทุกๆอย่างมันเลยยิ่งโหมเผาใจฉันอีกรอบ ฉันเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือไปข้างหน้า เสียงโทรศัพท์ กระทบฝาผนังอย่างแรง ก่อนร่วงลงสู่พื้น ฉันกรีดร้องราวกับคนบ้า ทึ้งผมตัวเอง เอามือและเล็บกรีดไปตามใบหน้า แขนขา เนื้อบางส่วนติดมากับเล็บ ..เลือดไหลเป็นทาง.. ใช่ฉันกำลังบ้า...ฉันอยากจะดึงมัน ดึงไอ้คนสารเลว ดึงมันทิ้งออกไปจากความรู้สึกฉันให้หมด... จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 15:57:25 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พี่ได้แต่หวังว่าจะไม่ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของบัวอีก อยากให้บัวยิ้มได้ตลอดไป จากคุณ : jengly - [ 30 มิ.ย. 47 16:11:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฉันหันกลับไปที่หัวเตียงอีกรอบ.. กล่องเครื่องมือ...สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ที่พอจะช่วยฉันให้หลุดพ้นได้.. ฉันเปิดฝามันออก... ในเวลานี้คงจะไม่มีอะไรเหมาะสมไปมากกว่า ไขควงปากแบนอันเล็กนี้อีกแล้ว ถึงมันจะเล็กและทื่อแค่ไหนก็ตาม... อารมณ์โกรธ และความเจ็บปวดของฉันมันคงจะส่งผลให้มันกลาย เป็นอุปกรณ์ประหัดประหารชั้นหนึ่งได้ไม่ยากนัก.. ฉันจรดมันบนคอ...และ เงื้อมือพร้อมจะย้ำมันลงไป... แต่คอ ก็ดูเหมือนจะเร่งความตายให้มาถึงฉันได้ไวกว่าที่ฉันต้องการนัก ถ้าก่อนหน้านี้สักสองชั่วโมง ฉันคงไมคิดมากเลยที่จะจรดมันลงตรงตำแหน่งนี้ ...แต่เพียงตอนนี้มันไม่ใช่ ความโกรธ เร่งเร้าให้อารมณ์แค้นของฉันโหมราวกับไฟที่ไหม้ป่าในฤดูแล้งยามที่มีแรงลมพัดส่ง... ฉันอยากจะตายแบบช้าๆ... แบบที่ให้ตัวเองสามารถนั่งมองการมาถึงของความตายของตัวเองได้... เพื่อที่ฉันจะได้แน่ใจว่า...มันจะไม่ผิดพลาดอีกเหมือนกับคราวก่อน... ฉันเหยียดแขนซ้ายออกตรงหน้า...มือขวาของฉันกำไขควงไว้แน่น แล้ว...กระหน่ำแทงย้ำไปที่ข้อมือซ้าย ตรงบริเวณที่ฉันคิดว่ามันเป็นตำแหน่งของเส้นเลือด..... ลำพังความคมเพียงน้อยนิดของมันไม่อาจจะบาดแทรกเนื้อของฉันไปได้หรอก แต่แรงส่งที่ฉันจ้วงซ้ำๆที่ย้ำลงไป... ก็ก่อให้เกิดรอยแผลลึก... เลือดสีแดงเข้ม ทะลักออกมาตามแผล...ผุดออกจากเนื้อแขนที่สั่นระริกอยู่ตอนนี้ของฉัน ราวกับมันจะแข่งกันวิ่งออกมาหาอิสรภาพภายนอก ฉันย้ำมันลงไปครั้งแล้วครั้งเล่าที่รอยเดิม... แขนของฉัน ปรากฎเส้นเลือดสีเขียวเป็นแนวลากยาวจากข้อพับ.. สีเขียวของเส้นเลือด ..สีขาวซีดของเนื้อ...สีแดงคล้ำของเลือดที่กระเซ็นซ่านไปเต็มร่าง..และหยาดสีใสของน้ำตา ...ผสมปนเปกัน ...........ฉันก้มมองเลือดในตัวไหลทะลักออก...ด้วยความรู้สึกสมหวัง.. อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้วสินะ...ที่ฉันจะหลุดพ้นจากพันธนาการ แห่งความเจ็บปวดเสียที... พอกันที่ฝันร้ายที่ฉันได้เจอมาตลอด... จากนี้ไป...ฉันคงจะหนีมันพ้น กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่ว... เลือดสีแดงฉาน...กระจัดกระจายไปทั่วทั้งตัวฉัน...สีแดงแห่งความตายฉาบไว้เกือบจะแทบทุกตารางนิ้วของร่างกาย อีกแล้ว... ความรู้สึกนี้ ความรู้สึกเย็นวาบไปถึงหัวใจ... ฉันเหมือนจะกึ่งหลับกึ่งตื่นอีกแล้ว ความตาย กำลังยื้อยุดกับ การมีชีวิตอยู่อีกครั้งแล้ว ตัวฉันถูกดึงให้สูงขึ้นไป....และอีกแรงหนึ่งก็ดึงกลับเข้ามาทีเดิม....พร้อมๆกัน เท่าๆกัน เสียงหัวใจของตัวเองเต้นดังชัดขึ้นจนฉันฟังมันเป็นจังหวะของดนตรี ฉันเริ่มที่จะเคลิ้มไปกับเสียงเพลงแห่งความตายของชีวิตฉันเอง..... ความรู้สึกของฉันกำลังจะดับลงแล้ว ....ลาก่อนฝันร้าย..... ลาเสียทีความเจ็บปวดทั้งหลายทั้งปวง ลาก่อนน้ำตา และวันคืนที่แสนทรมาน.... ฉันเป็นอิสระ แล้ว.... พวกแกทำอะไรฉันไม่ได้แล้ว!!.... ............................... จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 16:13:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นี่คือการมาถึงครั้งที่สองของฉัน บนโลกสีขาว... และก็ฉันกำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเหมือนเดิมอีกครั้ง ในดินแดนที่ไร้ซึ่งเส้นขอบฟ้าแห่งนี้... ภาพอดีตของฉัน....ย้อนกลับมา.. ทุกอย่างฉายซ้ำๆ เหมือนเมื่อคราวก่อน และ...เมื่อมาถึงภาพแห่งความเจ็บปวดคราวก่อน.. ฉันก็เหมือนจะรู้ตัว ปิดตา ปิดหู ไม่รับรู้อะไร..... ในที่สุดฉันก็ผ่านมันไปได้แล้ว... ฉันลืมตาขึ้น..... ภาพอดีตของฉันเริ่มที่จะวนเวียนมาอีกครั้ง... ตั้งแต่วันที่ฉันเกิด..จนโต และภาพนั้น..เสียงนั้นก็ผ่านมาอีกรอบ คราวนี้ ฉันปิดหู ปิดตา ในนาทีแรก...และก็ค่อยๆเปิดมันออก แล้วค่อยๆมอง.. มันเหมือนเดิมไม่มีผิด... เจ็บปวด ทรมาน ความรู้สึกบีบที่หัวใจยังคงมีอยู่... แต่ฉันกลับไม่ได้ร้องไห้... หรือเพราะว่าฉันรู้แล้วว่ามัน เกิดและจบลงอย่างไร... หรือเพราะฉันรู้แล้วว่า มันก็แค่เรื่องนึงที่จบลงไปแล้ว?? ฉันยังคงวนเวียนอยู่ในนิทรรศการชีวิตของตัวเอง รอบแล้วรอบเล่า... หลายสิบรอบ ผ่านไป ตอนนี้ฉันใช้สายตามอง ให้ประสาทหูรับฟัง และใช้ความรู้สึกรับรู้กับทุกภาพได้โดยไม่ต้องหลบหนีอีกแล้ว ฉันอิ่มเอมมากกว่าเดิมเมื่อเจอภาพแห่งความสุข ที่ฉันเคยได้รับจากทุกๆคนรอบตัว ฉันคิดถึงพวกเขาเหลือเกิน...ยิ่งฉันได้วนเวียนอยู่ ณ ที่นี่หลายรอบเท่าไร ความรู้สึกคิดถึงก็มากขึ้นเท่านั้น ผิดกัน... ภาพแห่งความทุกข์ทรมาน ที่ฉันได้สัมผัสมา และพยายามหลีกหนีมันมาตลอด... ในเวลานี้ เมื่อผ่านการแอบดู.. ดูอย่างหวาดๆ...ดูอย่างตั้งใจ และ ดูอย่างพิเคราะห์ดีๆแล้ว ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกเลย...ไม่เหลือแล้วซึ่งความเจ็บปวดที่เคยมี... คงเหลือเพียงแค่ความรู้สึกดีของวันที่ดีๆ ที่ผ่านพ้นไป...และคำย้ำเตือนในประสบการณ์ที่ผ่านมาเท่านั้น มันก็แค่ภาพหลอนที่จบลงไปแล้ว... มันก็แค่ฝันร้าย แต่มันไม่ใช่ความเป็นจริง .... ฉันเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันได้อย่างเป็นสุขแล้ว...โล่ง...สบายใจ และผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก... แต่.... มันคงสายเกินไปเสียแล้ว... เมื่อ ณ ตอนนี้ ฉันคงจะไม่มีโอกาสได้กลับไปยังที่ที่เดิมอีก...ฉันจากมาไกลเสียแล้ว... ................................. เมื่อฝันร้ายเรื่องนั้น จางหายไปจากชีวิตฉัน...ฉันก็กลับมีความทรมานทุกข์ใจเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก นั่นคือระหว่างที่ ฉันยังคงหมุนเวียนไปเรื่อยๆ ในนิทรรศการชีวิตของฉัน ณ โลกสีขาวใบนี้ ความรู้สึกคิดถึงบุคคลรอบตัวที่เป็นที่รัก ก็เอ่อล้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ฉันอยากจะกลับไปยังโลกเก่า อยากกลับไปมีชีวิตแบบเก่า... ฉันไม่อยากที่จะหยุดวงวียนชีวิตของตัวเองไว้เพียงเท่านี้... เพราะเพียงแค่เวลาประเดี๋ยวประด๋าว ฉันก็มองชีวิตตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบได้... ฉันอยากจะต่อวงเวียนนี้ของฉันให้มันยาวออกไปมากกว่านี้ แต่มันคงสายไป......... ...................... ฉันนั่งมองภาพแห่งอดีตของตัวเอง รอบที่พันได้แล้วกระมัง ยิ่งมอง...ก็ยิ่งมองเห็นข้อผิดพลาดของตัวเอง...ยิ่งได้ดู ก็ยิ่งมองชีวิตของตัวเองได้ลึก หลายมุมมองที่ฉันไม่เคยได้เห็น ในช่วงที่ยังมีชีวิตอยู่... ก็กลับได้เห็น ได้รู้จักปล่อยวางและปลดปลงกับสิ่งที่เกิดขึ้นและจบลงไป ได้เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาล้มหายตายจากไปจากชีวิต ได้เห็นโศกนาฎกรรมแห่งชีวิต ได้เห็นความรื่นเริง ...เห็นสุข เห็นทุกข์... แต่มันก็สายไปเสียแล้ว... คนเรามักจะคิดอะไรต่อมิอะไรได้ในวันที่สายเกินไป แค่เพียงฉันมีโอกาสอีกครั้ง...ฉันจะไม่ทำมันอีก ฉันจะขอเป็นคนโลดแล่นอยู่ในวงเวียนชีวิตของตัวเองไปเรื่อยๆ... ฉันจะเสพความสุข และยิ้มรับกับความทุกข์ที่จะเกิด อย่างไม่คิดจะหนีไปไหนอีกแล้ว... วงเวียนชีวิต มีขึ้นมีลง มีด้านสว่าง...ด้านมืด... มีฝันร้าย.... มีฝันดี.... ไม่มีใครที่จะโชคร้ายและทุกข์ทรมานกับสิ่งรอบตัวไปได้ตลอดทุกนาทีของชีวิตหรอก ไม่เชื่อก็ลองย้อนมองข้ามผ่านความทุกข์โศกนั้นไปสิ... มีรอยยิ้มของคุณเองในอดีต ตั้งหลายต่อหลายครั้งที่น่าชื่นชม อย่าให้เสียงร้องไห้ มันดังจนบดบังเสียงหัวเราะของคุณเลย... ................................... จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 16:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 21 “บัว... หนูลืมตาสิลูก ...เจ็บไหมลูก..” อีกแล้ว... เสียงเรียกข้างหูของฉัน แต่คราวนี้มีเสียงสะอื้นและ ...ถ้าไม่ได้ฝันไป ฉันรู้สึกว่ามีน้ำตาหยดลงบนแขนของฉัน...ใช่มันเย็นวาบอีกแล้ว.. สัมผัสเบาๆ ที่มาจากมือนิ่มๆที่บรรจงลูบหัวของฉันตอนนี้... คือสัมผัสเดียวกับที่ฉันคุ้นเคยมาตั้งแต่วันแรกของชีวิต “แม่...” ฉันพยายามยกเปลือกตาขึ้น...แสงสว่างจากภายในห้องทำให้ตาของฉันพร่ามัว...ฉันพยายามมองฝ่าหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นเบ้าตาของฉันในตอนนี้ เพ่งไปข้างหน้า..เพื่อหาต้นตอของเสียงและเจ้าของของมือนั้น... ใช่แม่จริงๆด้วย .... ผู้หญิงคนเดียวกับที่ฉันเห็นในภาพของวงเวียนชีวิตฉันปรากฎขึ้นตรงหน้า ผู้หญิงคนเดียวกับที่จ้องหน้าฉัน แล้วยิ้มให้ ในภาพแรกของชีวิตฉัน ถึงแม้วันนี้เธอจะไม่ได้สาวเท่าวันนั้น... ผมของแม่ซอยสั้นรับกับหน้าไม่ได้ยาวสลวยเหมือนก่อน ริ้วรอยบนใบหน้าบ่งบอกว่ากาลเวลามันได้ผ่านพ้นไปเนิ่นนานแล้วจากวันนั้น... แต่รอยยิ้ม...และความรักที่สื่อออกมาจากสายตา...ยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน แม่ของฉันจริงๆ..... ฉันพยายามยื่นแขนไปกอดท่าน แต่ทำไม่ได้... สายอะไรก็ไม่รู้ระโยงระยางเต็มตัวฉันไปหมด และข้อมือซ้ายก็ถูกพันไว้แน่นหนาด้วยผ้าสีขาว.... “มาๆ ไม่ต้องเคลื่อนตัวลูก...แม่กอดหนูเอง...เป็นไงบ้างลูก....” แม่โผเข้ามากอดฉันไว้กับอก.. ฉันร้องไห้กับอกของแม่.... มันเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจที่ฉันได้ทำร้ายจิตใจคนที่ฉันรักและรักฉันมากที่สุดในชีวิตไปด้วยความเห็นแก่ตัวและความโง่เขลาของตัวเอง...และในขณะเดียวกัน มันก็คือ น้ำตาแห่งความดีใจ ที่ฉันยังมีโอกาสได้กลับมาอยู่ตรงนี้อีกครั้ง “อย่าทำอีกนะลูก... สิ่งเดียวที่แม่ขอลูก ก็คืออย่าทำร้ายตัวเองอีก...หนูรู้ไหมว่าทุกครั้งที่เห็นหนูเจ็บ แม่เจ็บกว่าหนูแค่ไหน ...อย่าทำร้ายตัวเองอีกนะลูก ให้หนูได้อยู่จัดงานศพให้แม่ก่อน อย่าให้เป็นแม่ที่ต้องคอยทำศพให้หนูเลย เพราะวันนั้นแม่เองนี่ล่ะ ที่จะต้องขาดใจตายตามหนูไปอีกคน ”..... ฉันได้แต่พยักหน้าจมกองน้ำตาอยู่กับอกแม่.... ถึงแม่จะไม่ได้บอก...ถึงจะไม่ได้สัญญากับแม่ แต่ฉันก็มั่นใจแล้วว่า ฉันจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก... ฉันจะไม่มีวันทำให้แม่ต้องร้องไห้เสียใจเพราะฉันแบบครั้งนี้อีก ............................. จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 16:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 22 น้องบัวจ๋า ฟังแล้วกลัว ถึงแม้เราจะไม่รู้จักกัน แต่ก็ไม่อยากให้น้องทำแบบนี้อีกเลยนะคะ คิดถึงพ่อแม่ให้มาก มากที่สุด ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราและพ่อแม่เราอีกแล้วค่ะ จากคุณ : วีต้า - [ 30 มิ.ย. 47 16:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จนวันนี้...... ปีหนึ่งแล้วที่ฉันมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ...โดยที่ไม่มีฝันร้ายใดๆ เข้ามาย่างกรายกับชีวิตฉันอีก ฉันมีงานที่ดีทำ มีครอบครัวที่น่ารัก มีความรักและคนรักที่ดี มีเพื่อนๆพี่ๆที่คอยห่วงใย ฉันมีความสุขกับทุกๆอย่างรอบตัว.. ฉันมีความสุขกับความรัก ที่ฉันมีให้กับแม่ ครอบครัว คนรัก เพื่อนๆ ...และที่สำคัญคือตัวของฉันเอง ฉันเจอแต่สิ่งที่ดีๆเข้ามาในชีวิต มีความสุขกับทุกสิ่งๆอย่างเต็มที่ ทั้งๆที่ครั้งหนึ่งที่ผ่านมา ฉันไม่เคยคิดเลยสักนิด ... ว่าฉันจะมีวันนี้ได้ ถ้าถามฉันว่า ฉันยังจำทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันได้ไหม...ฉันลืมไปแล้วงั้นหรือ ไม่เลย... ฉันไม่เคยลืมมันเลย..และก็คงจะไม่มีวันลืมด้วย ฝันร้ายของฉันยังอยู่ มันไม่ได้หนีหายไปไหนหรอก เพียงแต่มันไม่ได้เข้ามามีอิทธิพลกับ ความเป็นจริงที่แสนสวยงามกับฉันเหมือนคราวก่อนอีกแล้ว... ก็เท่านั้นเอง..... ^__^ .............................................. จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 16:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จบแล้วจ้ะ จริงๆต้องขอบอกก่อน..ว่าไม่ได้ตั้งใจเลยที่จะเขียนเรื่องนี้มาให้อ่านเท่าไรนัก เพราะใจนึงก็กลัวคน จะแปลเจตนาเราผิด... ว่าเอ้ะ เรายุยงใครให้ทำอะไรไม่ดีแบบเราในอดีต หรือเปล่า.. แต่พอเขียนเสร็จ มานั่งอ่าน ก็แก้ไขบางส่วนที่มันแรงมากๆออกไป (จริงๆที่เราผ่านมามันมีอะไรมากกว่านี้เยอะอะ) แต่บางทีก็เกรงว่าเล่าไปก็จะกลายเป็นนิยายจีน มีอิทธิฤทธิ์ไปเสียชิบ ก็เหลือตัดทอนออกมาเท่าที่เห็นนี่ละ ^_^ อยากจะบอกไว้อย่างนึงว่า เราคงไม่บังอาจสอน หรือมาพูดแนะนำให้ฟังได้หรอก ถ้าเราไม่มีประสบการณ์ตรงมาจริงๆ และก็ไม่ได้หมายความว่าไอ้ที่เราแนะนำมันถูกต้องหมดนะ มันก็แค่ความเห็นนึงจากคนคนนึงอะจ้ะ ถ้าไม่ผ่านมาเอง เราคงมาบอกใครแบบนี้ไมได้หรอก ทุกครั้งที่เราเห็นคนที่เขาทุกข์ทรมานมากๆ จนถึงขั้นเอ่ยปาก หรือแสดงออกว่าไม่อยากอยู่อีกแล้ว เราเข้าใจนะ...ว่าเขารู้สึกยังไง... ความทุกข์ที่คนเราได้เจอะเจอ กับอำนาจการอดทนต่อเรื่องต่างๆ ของคนมันไม่เท่ากัน และเราก็ไม่เคยไปดูถูกหรือด่าคนที่คิดแบบนั้นอีกเลย (หลังจากผ่านการลองตายมาแล้น เชดดดดดดดดด) มันเป็นความสงสารมากกว่า และก็อยากจะให้เขาพ้นจากความรู้สึกนั้นได้ไวๆ โดยไม่ต้องมาถึงขั้นที่สำนึกได้ เมื่อ(เกือบ)จะสายไปแบบเรา.... อย่างที่บอกเราถือว่าเราโชคดีมาก...ที่รอดมาได้ถึงวันนี้ แต่ก็มีคนจำนวนอีกไม่น้อยเลยละ ที่เขาไม่โชคดีอย่างเรา... มีชื่อของพี่ใน list MSN คนนึงเขาบอกว่า...ทุกข์มีไว้เห็น ไม่ได้มีไว้เป็น นี่ละตรงมากๆ แต่พอเวลาที่คนเรามีความทุกข์เข้าครอบงำ เรามองไม่เห็นอะไรหรอกค่ะ ไหนจะความทุกข์แล้ว ไหนจะหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นตลอดเวลาอีก ... (น้ำตาคนเราไม่มีวันแห้งหรอกค่ะ เราพิสูจน์มาแล้นเพราะฉะนั้นเลิกคิดจะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายเลือดเลยคะ ไม่มีวันเปลือง อายครีมอีกนะเอออ...จาบอกให้ๆ) แล้ว...อันนี้สำคัญมากเลย กาดอกจันไว้สี่ดอกเลย **** คนเรามักมีความคิดทางลบ มีความทุกข์และเศร้าหาทางออกไม่ได้ ถึงขั้นฆ่าตัวตายมากสุดกับความร๊าก ถูกต้องนะคร๊าบบบ.....................บบบ อันนี้กรณีที่อยากตายจริงนะคะ (เราเข้าใจนะว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้) ...อย่างที่บอกไป บางทีการไม่อยากอยู่ในโลกนี้อะมันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณอยากจะยื้อ เรียกร้องความสนใจหรืออะไรจากใคร แต่ว่าคุณทรมานกับความทุกข์ไม่ไหวมากกว่า... เอาน่า ...เราก็เคยเป็นนะ คนที่คิดแบบนี้อยู่ได้มาอ่านเข้าหรือเคยคิดแว้บๆ หรือ...กำลังจะคิด(แว้ก..ไม่เอาไม่ดี) หยุด มาฟังเราก่อนนะ ย้อนกลับไปอ่านใหม่อีกรอบสองรอบก็ได้ แล้ววันนึงเราเชื่อเลยว่า ถ้าคุณผ่านเรื่องทรมานนั้นมาได้ คุณเองก็จะมีความสุขแบบเรา... =) hehe แต่ไม่ได้หมายความว่าให้ไปลองตายดูนะจ้ะ บอกแล้วว่าโชคดีไม่มีมาบ่อยๆกะไม่ได้เกิดกะทุกคนหรอก อย่างเราถ้าเอาอีกรอบก้อคงซี้แหงอะ.... ไม่เอาไม่ทำนะจ้ะ เอาเป็นว่าถ้าเครียดมาก...อยากรู้ไร ว่ามีคนซวยมากกว่าคุณแค่ไหน คุณเมล์หาเราได้นะคะ เรายินดีค่ะ ถ้าได้คุยกะเราจริงๆ คุณจะรู้ว่าเราอะ เป็นคนซวยติดอันดับโลกมาแล้ว.... (ถามพี่ๆหลังห้องที่เคยได้เจอและรู้จักเรามาหลายปีได้ว่าจิงป่ะแต่ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องอะไรแค่ไหนมาถามเราเองละกัน) ไม่ใช่ไรหรอก คนเราทุกคนก้อเป็นสัตว์ประเภทแปลกๆ ... พอเห้นคนซวยก่าเเล้วมันจะบังเกิดความรู้สึกโชคดีขึ้นมาได้นิดนึง ก็เนี่ยละ อย่างน้อยๆ ถ้าคุณได้รู้เรื่องเรา (แต่เอ๊ะ แค่เรื่องข้างบนก้อซวยเเล้วเนาะ ฮ่วยๆ) คุณก็อาจจะรู้สึกดีขึ้นได้ เอาน่าๆ มีกำลังใจสู้ๆกันไว้นะจ้ะ ... เราผ่านได้ และก็มาถึง ณ จุดนี้ได้(จุดแห่งความสุขอินฟินิตี้ โฮ้ะๆ) คุณก็มาได้เหมือนกันละจ้ะ ^_______^ ฝันร้งฝันร้าย โชคร้าย อะไร ร้ายๆอะ ช่างเเม่มเหอะ... บางทีเราซวยมากพอแล้วแบ่งๆความซวยให้คนอื่นบ้างก็ดีนะ คริๆ ขอความสุขสวัสดีแฮปปี้..หลายๆ จงบังเกิดแก่ทุกคนนะค่าา แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าจ้ะ ..จุ๊บๆๆๆๆ ... หวัดดีก๊าบ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 47 19:29:42 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 47 19:29:05 จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 16:59:39 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณมากค่ะพี่วีต้าจ๋า ^__^ ตอนนี้บัวเองก็ไม่คิดจะทำอีกแล้วอะคะ มันกลายมาเป็นแค่อดีตที่สอนบัวได้ดีมากๆ ว่าครั้งหนึ่งบัวเคยเป็นไปได้ถึงขนาดนั้นอะคะ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 30 มิ.ย. 47 17:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ยินดีด้วยกับน้องบัวคนใหม่ เข้มแข็งและไฉไลกว่าเดิม จากคุณ : วีต้า - [ 30 มิ.ย. 47 17:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 27 น่ากลัวจัง ยังไงจะทำอะไร หรือจะ ทำร้ายตัวเอง ก็คิดถึงคนที่รักเรา บ้างนะครับ ผมก็โดนแม่ดุมาแล้ว แหะๆๆ แต่ยังไม่เคยคิดที่จะตาย แค่กระดูกหักอ่ะครับ เบาะๆ จากคุณ : ... - [ 30 มิ.ย. 47 17:24:43 A:210.245.28.36 X:210.245.31.244 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ยินดีด้วยจ้า จากคุณ : Cuddle - [ 30 มิ.ย. 47 17:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จะสู้ และไม่ท้อแท้ ต่ออุปสรรคที่ทำร้ายจิตใจ ไม่ว่ามันจะหนักหนาสักแค่ไหน เราต้องผ่านมันไปให้ได้ ได้ความคิดดี ๆ จากพี่บัว และได้ความช่วยเหลือจากพี่บัวมาแล้วด้วย พี่บัวเป็นพี่สาวที่น่ารักจริง ๆ เลยค่า จากคุณ : superying - [ 30 มิ.ย. 47 17:31:26 ]

ความคิดเห็นที่ 30 กลับมาอ่าน จนงานการไม่เสร็จเลย อิอิ เก่งจังเลย เข้มแข็งได้ในที่สุด แปะ ๆๆๆๆ จากคุณ : Logetus - [ 30 มิ.ย. 47 17:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แม้ดิฉัน จะไม่เคยมีก้าวที่พลาด ที่หนักหนาเท่าที่ น้องบัว เคยเป็นและเคยเจอ แต่เดาว่า หนักเอาการ สำหรับคนที่ผ่านจุดนี้มาได้ ดิฉันเชื่อว่า ชีวิตเรา มีทั้งส่วนที่ ทำตัวเอง เอง และโดนสังคมรอบตัว โดยเฉพาะสิ่งที่เรียกว่า "คน" ทำร้าย ดิฉันหวังให้คนที่มีจิตใจอ่อนแอ ได้อ่าน ได้มองเห็นสิ่งเหล่านี้บ้าง น้องบัวมองเห็น เพราะผ่านจุดนี้มาแล้ว เพราะสถาบันครอบครัว มีส่วนช่วยด้วย ส่วนนึง แถมมีเพื่อนๆ พี่ๆ อีกหลายคน คอยดูอยู่ห่างๆ อย่างนั้นก็ดี อะไรที่มันเกิดขึ้นมา เพราะบางที น้องบัว แยกไปมีชีวิตส่วนตัว เป็นของตัวเอง อารมณ์ รัก ของแต่ละคน มันก็รุนแรงต่างกันไป ไม่มีใคร ดูแลใคร ได้ตลอดเวลา เหตุจึงเกิด หวังว่า คนอื่น ๆ ที่กำลังเป็นคล้ายๆภาพอดีตของ น้องบัว จะมองเห็นอะไรบางอย่าง จากการอ่าน และ เตือนตัวเองว่าอย่าทำร้ายตนเอง อีกเลยนะ ปัญหา มีไว้ให้แก้ ไม่ได้มีไว้ให้กลัดกลุ้ม สาตุ๊ ปล รวมเล่มเมื่อไหร่บอก ผมจะขอลายเซ็นเจ้าของกระทู้ สักหน่อย ร้องขอไว้ก่อน จากคุณ : หลักสี่ - [ 30 มิ.ย. 47 18:04:38 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เศร้าจัง............... จากคุณ : thana-keng - [ 30 มิ.ย. 47 18:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ชีวิตเดินต่อไป.......แม้ว่าเราเหนื่อยที่จะเดิน เวลาเดินไปเรื่อยๆ........แม้ว่าเราจะหยุดพัก ความรัก...........สมหวังได้ แต่ก็ล้มเหลวได้ ลิขิต ขีดได้ แต่ .......................ฝืนไม่ได้ ปล.เจ้าของกระทู้ ทำผู้อ่านอินอีกแล้วสิน่า T_T ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : ไม่สวยแต่จน - [ 30 มิ.ย. 47 18:34:19 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ภาพประกอบใหม่ ^^" จากคุณ : ไม่สวยแต่จน - [ 30 มิ.ย. 47 18:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แสงสว่างย่อมอยู่ด้านนึง........ของมุมมืด ยุดคิดสักนึดอย่าผลีผลามทำอะไรลงไป ใช้ความคิด ก่อนตัดสินใจ .....ความรักมีอยู่เต็มไปหมดในโลกใบนี้ ถ้าเราเปิดใจ..... จากคุณ : ไม่สวยแต่จน - [ 30 มิ.ย. 47 18:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ลืมภาพประกอบ จากคุณ : ไม่สวยแต่จน - [ 30 มิ.ย. 47 18:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 37 กำลังสับสนกับความรัก ที่แสนจะยุ่งเหยิงอยู่พอดีเลย อ่าน ๆๆๆๆๆ อ่านซ้ำไป ซ้ำมา .... ซ้ำไปซ้ำมา ย้ำไป ย้ำมา เพื่อให้มันซึม เข้าไปถึงหัวใจ มันคงจะจริงอย่างที่เจ้าของกระทู้บอก การทำร้ายตัวเอง เมื่อมีครั้งที่ 1 ต้องมีครั้งที่ 2 หลังจากโพสต์ ความคิดเห็นนี้ จะกลับไปอ่านอีก หลาย ๆ รอบค่ะ เพื่อจะได้ย้ำกับตัวเอง ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย กำลังเตือนตัวเองเรื่องนี้อยู่พอดี ขอบคุณเจ้าของกระทู้นะค่ะ จะนำไปเป็นข้อคิด .... แต่ตอนนี้ แย่จังเลยอ่ะ .... จากคุณ : loveme_loveu - [ 30 มิ.ย. 47 20:09:55 ]

ความคิดเห็นที่ 38 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 47 21:11:36 จากคุณ : ใจเสาะ - [ 30 มิ.ย. 47 21:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ถือเป็นอุทธาหรณ์ และ ตัวอย่างสอนใจ ที่ดีมากๆ โหวตให้เลยค่ะ ปล.. ชอบตอนที่คุณแม่เรียกให้ตื่น พูดปลอบใจ และกอดมาก ๆ เลยค่ะ แบบว่า..อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความรักแท้ ที่บริสุทธิ์จริงๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : *~ผีดิบน้อยกองกอย~* - [ 30 มิ.ย. 47 21:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เรื่องแต่ล่ะเรื่องของแกชั้นอ่านเองยังสยองเลยว่ะ ชั้นดีใจนะที่แกผ่านร้ายๆมาได้นะ นับถือๆ ว่าแต่ชั้นไม่เคยคิดฆ่าตัวตายอ่ะ เคยแต่อยากให้อริของชั้นมันตายไวๆว่ะ จะได้ไม่ต้องไปทำใครต่อใครเสียใจอีก กิ๊บกริ๊วววว รักแกนะ จุ๊บๆ จากคุณ : mookmik - [ 30 มิ.ย. 47 21:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สัมผัสเดียวกับที่ฉันคุ้นเคยมาตั้งแต่วันแรกของชีวิต..คือ.. ..........แม่.......... อยากจะบอกว่าเคยทำแบบนี้มาเหมือนกัน.. และผ่านความรู้สึกนี้มาเหมือนกัน.. ถึงแม้ว่าจะต่างกันก้อเพียงแค่วิธีการ.. แต่ความรู้สึกหลังจากที่ตนเองได้ผ่านช่วงนั้นมาแล้ว.. ............... ถึงได้ชัดเจนกับตนเองว่า... เราเกือบทำให้หัวใจของผู้ที่มีพระคุณที่สุดในชีวิต.. ต้องตรอมอกตรมเพราะการกระทำอันโง่เขลาของเราเสียแล้ว.. ปล.ยินดีกับเจ้าของกระทู้ที่ผ่านจุดนั้นมาได้เช่นเดียวกัน จากคุณ : ~ น า ย ป ลิ้ น ~ - [ 30 มิ.ย. 47 21:58:12 ]

ความคิดเห็นที่ 42 In London right now I'll be back to post more comments ja จากคุณ : Brownie point - [ 30 มิ.ย. 47 22:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ก่อนนี้... สมัยเรียน เราแอบชอบสาวคนหนึ่ง แอบชอบอยู่นาน แต่ไม่เคยทักทาย เราทำความรู้จักกัน โดยอาศัย เพื่อนเรา และเพื่อนเธอ เรารู้ว่าเธอนิสัยอย่างไร ชอบอะไร แต่ก็ไม่เคยคุยกัน เย็นวันหนึ่ง เธอเป็นฝ่ายมาบอกรักเรา เย็นนั้น เราคุยกันจนดึกดื่น เพราะเป็นการพูดคุยกันครั้งแรก ดึกมากแล้ว เราตัดสินใจ ไปด้วยกัน และอยู่ด้วยกัน รุ่งเช้า เราแลกเบอร์ โทรศัพท์กัน ก่อนแยกจากกันเพื่อกลับบ้าน ช่วงเย็นเราโทรหาเธอ และทราบว่าเธออยู่โรงพยาบาล เพราะทานยาฆ่าตัวตาย เราไปที่นั่น.... เธอยิ้มและร้องไห้ เธอต่อว่า ว่าเราไปไหนมา เธอโทรหาเรา แต่เจอผู้ชายที่ไหนไม่รู้รับสาย และบอกว่าไม่รู้จักเรา เธอเสียใจมาก และกลายเป็น ความเจ็บปวด ของการเข้าใจว่าถูกทอดทิ้ง เธอนำขวดยาสารพัดชนิดมาวางตรงหน้า และพยายามติดต่อเรา ในที่สุด ... คงเป็นที่สุดของความเจ็บปวดและความอดทน เธอตัดสินใจ ทานแชมพู เพราะเห็นว่ามันหอมที่สุด ( วัยรุ่นนะ เราและเธอแค่ 17 เอง ตอนนั้น ) ตอนกอดกันและเล่า เรื่องนี้ กลิ่นแชมพูเต็มไปหมดเลย และเรื่องที่ค้นและคุยต่อมา คือเธอจดเบอร์โทรศัพท์เราผิด.... ขอโทษเจ้าของกระทู้ เราอ่านเรื่องของคุณแล้ว เราได้กลิ่นแชมพูของคืนวันนั้น และเรื่องนี้ก็ผุดขึ้นมา และอยากเล่า โดยหวังว่า จะไม่เป็นการรกพื้นที่ของคุณ.... จากคุณ : Her Handwriting (๋Jazzanova) - [ 30 มิ.ย. 47 23:04:55 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อ่านแล้วน้ำตาซึม...เคยเจอปัญหา รัก โลภ โกรธ หลง ใครบางคน จนลืมคุณค่าของตัวเองไปเหมือนกัน..ซึ่งแต่ละคนมีคุณค่าของตัวเองทั้งนั้น แค่มีความคิดที่จะ....เหมือนกัน แต่ไม่กล้า และภาระครอบครัว มันค้ำคอและค้ำชีวิตเราไว้ จนยังมีชีวิตอยู่ ณ นาทีนี้แระ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 47 23:13:57 จากคุณ : เราคงมีโอกาสเจอกันตัวนะ (born2bee) - [ 30 มิ.ย. 47 23:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เราเองก็รักแม่มากเหมือนกัน ครั้งนึงเรารู้เลยอ่ะ ว่าแม่เสี่ยงชีวิตเพื่อเราได้จริงๆ แม่ยอมเจ็บตัวเพราะเรา พอได้มาอ่านตอนที่บัวฟื้นนะ เกือบจาร้องไห้เลย คิดถึงแม่อ่ะ เรเองก็เคยอยากหนีให้พ้นความเจ็บปวดจากคนที่เรารักเค้าทำร้ายความรู้สึกเราเหมือนกัน ความรู้สึกเดียวกันเลย ว่าตอนหลับมันไม่รู้เรื่องอะไร แต่พอตื่นมาทีไรเหมือนมันไม่อยากตื่น มันแห้งแล้งไปหมดเลยอ่ะ ชีวิต ทุกวินาทีที่คิดถึงเขา ไม่มีครั้งไหนไม่เจ็บ ไม่มีแรงจูงใจ ไม่มีความสุขอะไรแล้ว มันหายไปหมดแล้ว ตั้งแต่ใครคนนึงกลับกลายจากหน้ามือมาเป็นหลังมือ มันไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นแบบนี้ได้ ... ช่วงนั้นก็แทบตายเหมือนกัน มีชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีเขา เหมือนไม่เคยรู้จักไม่เคยคบกัน มีชีวิตแบบนั้น มาซักเกือบ 2 เดือน ก็เริ่มชิน รู้สึกว่า อือ เราก็อยู่ได้นี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย หาอะไรทำไป อ่านหนังสือบ้าง ช็อปคนเดียวจนเคยตัว กลับชอบซะอีก อยากไปไหนก็ไป ไม่ต้องคอยเกรงใจใคร เวลานี้ มีความสุขกะตัวเองค่ะ ส่วนความทรงจำดีๆตอนที่คบกับเขา ก็เป็นความประทับใจครั้งหนึ่งของชีวิต ของช่วงเวลานั้นที่ผ่านเลยไปแล้ว จบไปแล้ว ก็เท่านั้นเอง ... จากคุณ : ส้มจ้ะ (rocio) - [ 30 มิ.ย. 47 23:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ทุกข์มา แก้ไข ปล่อยให้ผ่านไป อย่าได้หวนกลับ สุขมา ไขว่คว้า จดจำ เก็บไว้ ในใจตลอดไป ปล. มีเพื่อนคนนึงเคยกินยากันชื้น แล้วมัน SMS มาถามว่ามันจะตายมั้ย ตูละเชื่อมัน !!! จากคุณ : คนธรรมดากับหมาตัวหนึ่ง - [ 30 มิ.ย. 47 23:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณบัวค่ะ เราตามอ่านกระทู้ของคุณมาตั้งแต่กระทู้ก่อนเรื่องความรักของคุณ ถึงคราวนี้คุณจะเขียนแหวกแนวไปจากเดิมก็ตาม แต่ทุกครั้งที่เรามาอ่านเราก้อได้ความรู้สึกดีๆกลับไปทุกครั้ง คุณจะเล่าเรื่องของตัวเองไม่ว่าสุขแบบคราวก่อนหรือทุกข์แบบคราวนี้ แล้วจบลงด้วยการให้ข้อคิดและบอกให้ฟังถึงสิ่งที่มันดีและร้ายที่เกิดโดยคุณยกจากตัวคุณเอง มันคงเหมือนกับที่เขาบอกว่า ชีวิตสอนชีวิต เราชื่นชมคุณมากที่คุณผ่านจุดนั้นมาได้ ถึงเราจะไม่เคยเจอเรื่องร้ายแบบนี้ก็ตาม การอ่านกระทู้แรกของคุณเรารู้สึกว่าคุณโชคดีมากๆ แต่พอมาอ่านกระทู้นี้จบเราเริ่มรู้สึกได้ว่า ไม่ว่าใครก็มีทั้งสุขและทุกข์ได้จริงๆ คุณผ่านมันมาแล้วทั้งสองอย่างและก็ทำได้ดีมากๆด้วย ขอบคุณมากค่ะที่เอามาเล่าให้ฟัง เราชอบกระทู้คุณจริงๆ จะตามอ่านอีกนะคะ ขอบคุณจริงๆ จากคุณ : ชื่นชม - [ 30 มิ.ย. 47 23:29:52 A:203.113.67.4 X:203.150.209.232 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อ่านแล้วเศร้าจังเลยค่ะ โดยเฉพาะช่วงที่เอ่ยถึงคุณแม่นะคะ T.T แต่ก็ยินดีกะคุณบัวด้วยนะคะ ที่ผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว และตอนนี้ก็มีความสุขกับชีวิตแล้วด้วย (^v^) จากคุณ : foreverfriends - [ 1 ก.ค. 47 02:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านไปถึงตอนที่คุณบัวกล่าวถึงแม่ แล้วน้ำตาพาลจะไหล เศร้าจริงๆเลย แต่ก็ยินดีด้วยนะคะ ที่คุณบัวผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ด้วยดี พร้อมด้วยความเข้มแข็ง และกำลังใจที่ดีในการมีชีวิต ขอบคุณที่ได้นำเรื่องราวของตัวเองมาเล่าเป็นอุทาหรณ์ให้เพื่อนๆ คนอื่นๆได้รับรู้ รวมเล่มเมื่อไหร่บอกนะคะ ขอจองไว้เลย อิอิ จากคุณ : Nuch chan - [ 1 ก.ค. 47 08:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ปัจจุบัน มีความสุข อนาคตมีความสุข อดีตก็ช่างมันละกัน จากคุณ : Ex-TeRMinaToR - [ 1 ก.ค. 47 09:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เยี่ยมมากครับ เขียนได้ดีจริง ๆ ซักวันคงมีคนเอาไปทำเป็นหนังสือขาย น่าจะช่วยชีวิต และให้กำลังใจใครหลาย ๆ คนได้ (เช่นผมเป็นต้น)...ขอบคุณจริง ๆ ครับ จากคุณ : tont - [ 1 ก.ค. 47 10:40:05 A:161.200.255.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 ตอนไหนก้ไม่เรียกน้ำตาได้เท่ากับ.... แม่..และบัวร้องไห้กอดกัน..... ดีใจกับน้องบัวด้วยที่พบว่าอะไรคือสิ่งที่มีค่ากับบัว.... การทำร้ายตัวเองไม่ใช่วิธีที่ดีเลย...แต่ก้นั้นแหละเมื่อถึงเวลาที่เจ็บปวด...เราก้ลืมคิดไปว่า.. การรักตัวเองคือสิ่งที่ดีที่สุด... พี่เคยเจ็บและโมโหไม่สามารถทำอะไรใครได้ก้ได้แต่ทำร้ายตัวเอง...(เพราะไม่มีใครมาให้ทำร้าย) เคยไม่อยากอยุ่ในโลกนี้...อายผู้คนรอบข้าง...ไม่รุ้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน.... ..(ทั้งๆๆที่รุ้อยุ่ว่าเอาไปไว้ไหนไม่ได้นอกจากบน...คอ) แต่ก้คิดๆๆๆๆ....ว่าหากเราหนีไปแล้วคุณแม่ล่ะใครจะดูแล..แม่จะเสียใจแค่ไหน....(ตอนนั้นห่วงแม่จริงๆๆ) ทำอะไรไม่ได้สักอย่างได้แต่เก็บตัว...และไม่ได้ทำร้ายตัวเอง...คุณแม่ก้พยายามที่จะกล่อมอย่าทำร้ายตัวเองเลย...หากแอนเป้นอะไรไปแม่จะอยุ่ได้อย่างไร...แอนเสียใจแค่ไหนแม่เสียใจยิ่งกว่า....แม่รักแอนมากนะ.... ....ได้ยินแบบนี้ก้ทำให้พี่เองก้ยิ่งเสียใจมาก....ไม่รุ้จะทำอย่างไรดี...ได้แต่ร้องไห้.....จน...ผอม...แห้งหัวโตเลย...(สมใจอยากผอมมานาน..ก้ได้ผอมงานนี้แหละ) หลังจากมีเวลาอยุ่กับตัวเอง...และก้คุณแม่....ก้ทำใจได้... และเหตุการณ์ร้ายนั้นก้ยังฝังอยุ่ในจิตใจพี่ตลอดมา..... เหมือนเป็นฝันร้าย...เหมือนเป็นแผลเป็นในใจ...แต่ก้ไม่เคยไปขุดไปทำร้ายมันอีกเลย... ทุกวันนี้พี่ก้มีความสุขกับชีวิตที่แม่ให้มาด้วยความรักอย่างมีความสุขตามอัตภาพ.... จากคุณ : Annie~ตาโต - [ 1 ก.ค. 47 11:11:18 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ชื่นชมมากครับ เขียนได้ดี รีบหาที่พิมพ์ รวมเล่มได้แล้วนะครับ เอาใจช่วย จากคุณ : Akkykung - [ 1 ก.ค. 47 11:37:15 A:152.153.97.185 X:20.139.225.21 ]

ความคิดเห็นที่ 54 พี่บัว ครับ เขียนทุกกระทู้ทุกเรื่องดีมากครับ น่าจะเขียนหนังสือนะครับ ถ้าเขียน บอกด้วยนะครับ ผมว่าจะทำงานที่วิชาภาษาไทยเกี่ยวกับข้อความ บทความที่ น่าสนใจ ไปเล่าให้อาจารย์ฟัง ขอ เอาไปหน่อยนะครับ แทงกิ้ว จากคุณ : เบิ้ม - [ 1 ก.ค. 47 15:03:57 A:202.28.38.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 55 บัวถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆได้ดีนะ อ่านแล้วรู้สึกมองภาพได้ชัด แต่ตอนนี้ช่วงร้ายก็ผ่านไปแล้ว เหลือแต่ช่วงดีๆนะจ๊ะ จากคุณ : pppat - [ 1 ก.ค. 47 16:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 56 :) จากคุณ : TonMai2K - [ 1 ก.ค. 47 18:02:54 A:203.156.79.53 X: ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณจริงๆ สำหรับข้อคิดเตือนใจดีๆ ในวันนี้... อ่านแล้ว น้ำตาร่วงไปหลายหยด แหะๆ (อาจจะไม่เข้ากะเจตนารมณ์ของผู้เขียน แต่อดไม่ได้) ดีใจที่ในวันนี้ คุณเจ้าของกระทู้เข้มแข็งดีแล้ว แต่ว่า คุณเขียนได้ดีจริงๆ ค่ะ ฉากที่บรรยายถึงการแทงข้อมือ เล่นเอาขนลุก เหอๆ หวังว่า เรื่องที่คุณนำมาแบ่งปันในวันนี้ จะเป็นข้อคิดเตือนใจให้ใครอีกหลายๆ คนได้นะคะ ขอบอกอีกครั้ง ว่าชอบกระทู้นี้มากค่ะ จากคุณ : นางมารนอกสังกัด - [ 1 ก.ค. 47 18:40:10 A:203.144.202.80 X: ]

ความคิดเห็นที่ 58 วีรกรรมเพียบเลยนะแก จากคุณ : OreOJung - [ 1 ก.ค. 47 20:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ^ ll ll วีรกรรมเจ้าบัวเยอะกว่านี้อีกนู๋โอ >,< จากคุณ : jengly - [ 2 ก.ค. 47 01:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อิอิ พี่แจงอย่าเอ็ดไปสิจ้ะ ^^" จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 2 ก.ค. 47 01:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ตั้งแต่นี้ต่อไปก็จะไม่เศร้า ไม่เสียใจอีกแล้วเน๊าะ เด็กดีๆ จากคุณ : aborted - [ 2 ก.ค. 47 02:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ยินดีด้วยคับ ตัี้งแต่เล่น pantip มา คุณคนแรกนะครัีบที่ได้ขึ้น topic 3 อันรวด พรสวรรค์จิงๆคับ น่าเขียนหนังสือขายนะ :) จากคุณ : ซูเนโอะ - [ 2 ก.ค. 47 02:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เป็นกำลังใจให้พี่นะคะ เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว ตอนนี้พี่ก็มีชีวิตที่ดีแล้วนะคะ ดีแบบที่หลายคนอิจฉา (หนูก็ด้วย) แต่พี่เก่งจัง ที่ผ่านเรื่องเลวร้ายมาได้ ขอคารวะ จากคุณ : pinkypunk (pinkypunk) - [ 2 ก.ค. 47 02:46:13 ]

ความคิดเห็นที่ 64 โห นอนกันดึกเหมือนกันนะคะ บัวมาอ่านคอมเมนท์ทุกคนอีกรอบแล้วก็รู้สึกดีใจนะคะ ที่อย่างน้อยๆ เรื่องของเรา..ถึงมันไม่ใช่เรื่องที่น่าจะเล่าให้ใครต่อใครฟัง แต่ก็ยัง(อาจจะ)ช่วยเปลี่ยนใจใครหลายๆคนได้ วันนั้นที่เราทำแบบนั้นลงไปอะคะ มันวูบจริงๆ ความรู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหวมันกลบความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไปหมด แม้แต่พ่อแม่เวลาน้นมันก็ลืมอะคะ รู้แต่ว่าไม่อยากอยู่ๆ อยากตาย อยากหายไป ทำใจไม่ได้ที่จะเจอหน้าคนหน้าใคร อับอาย ทรมาน โอ้ยสารพัดอะคะ...คนที่เคยเจอมาแล้วคงเข้าใจดีว่ามันแย่มากๆ แต่วันนี้บัวรู้สึกดีมากๆนะคะ ที่บัว "ไม่ได้ตาย" ไปในวันนั้น เพราะความรู้สึกที่เราได้มาหลังจากที่เรื่องร้ายมันผ่านไป มันมีความสุขจริงๆค่ะ ถ้าวันนั้นบัวตายไปแล้ว ตอนนี้บัวเองก็ไม่รู้ตัวเองจะไปทรมานอยู่ที่ไหน และคนที่ต้องรับภาระตอบคนอื่นๆ ทรมานแทนบัว อับอายแทนบัว ก็คงจะเป็นแม่ กับคนที่อยู่ข้างหลังเนี่ยละคะ =) เวลาเราปีนภูเขาสูงๆ แล้วหายใจไม่ทันเหนื่อยจุกอก เราก็ท้อไม่อยากเดินต่อ... จนแบบบางทีหยุดกลางคัน ...ตายห่าน หมีเอาไปหม่ำ แต่ถ้าค่อยๆเดินไป ทีละนิดๆ วันนึงที่ถึงจุดสูงสุดของยอดเขา แล้วเรามองลงมาพื้นข้างล่างสวยๆ มองอุปสรรคที่เราฝ่ามันพร้อมกันสูดหายใจลึกๆ มันมีความสุขกว่ากันเยอะจริงๆนะคะ =) จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 2 ก.ค. 47 04:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ดีค่ะ อดีตขอให้เป็นประสบการณ์ ... อย่าปล่อยให้อดีตมาทำร้ายตัวเองอีกหน่ะดีค่ะ ขอชื่นชม... จากคุณ : คะน้าแปดกลีบ - [ 2 ก.ค. 47 06:15:11 A:203.148.176.167 X: ]

ความคิดเห็นที่ 66 ตามมาอ่านแล้วค่ะ ขอบใจมากบัวที่เขียนเรื่องราวมาเตือนใจคนอีกหลายคน ณ วันนี้ เห็นบัวมีความสุขก็ดีใจด้วยนะค่ะ ความตายไม่ได้เป็นการแก้ปัญหาที่ดีเลยสักนิด................... จากคุณ : *คุณหนูPuNcH* - [ 2 ก.ค. 47 08:29:05 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ถ้าวันนั้นตายไป วันนี้ คงไมได้รู้จักเพื่อนดีๆ อีกหลายคน คงเสียดายแย่เนอะ... หวังว่าวันนี้ คุณเจ้าของกระทู้ จะฝันดีแล้วนะคะ จากคุณ : นางมารนอกสังกัด - [ 2 ก.ค. 47 10:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 68 บัวคะ.."หากไม่เคยทุกข์ จะรู้จักสุขได้อย่างไร" ซึ้ง..ตอนที่บัวพูดถึงคุณแม่ น้ำตาพาลจะไหล เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ดี เพราะตอนนี้ก็เป็นคุณแม่จำเป็น.. แค่ลูกไม่สบายเป็นไข้ แม่ก็กินไม่ได้นอนไม่หลับแล้วค่ะ ตื่นขึ้นมาแตะหัวแตะตัวลูกตลอดคืนว่าไข้ลดหรือยัง ความรักของแม่..หัวใจของแม่ รักษาเอาไว้ให้ดีที่สุดนะคะ จากคุณ : i aM uNiQuE GaLaxY - [ 2 ก.ค. 47 13:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ความรู้สึกก่อนตายของคนเราผมว่ามันคล้ายกันครับคุณบัว ผมก็เคยมีประสบการณ์เฉียดตายคล้าย ๆ คุณบัว เหมือนกัน(แค่นอนโรงบาล เกือบ 3 เดือน ขาหัก 5 ท่อนเอง ฮิฮิ) เพราะความโมโหและคึกคะนอง ความรู้ก่อนตายของผม มันจะเหมือนมีใครมาฉาย ประวัติชีวิตของเราตั้งแต่ อดีตจนถึงปัจจุบัน มาฉายในหัว แบบความเร็วสูง ในเวลาแค่ไม่กี่วินาที ความผิดชอบชั่วดีที่ทำมาทั้งหมด พึ่งอยากจะมาแก้ไขก็ตอนก่อนตายนี้แหละ จนทุกวันนี้รอดมาได้ก็มานั่งคิดเล่น ๆ ความรู้แบบนั้น เป็นไปได้ไหมว่า พระเจ้าจะส่งแบบทดสอบมาให้มนุษย์อย่างเราทดสอบในชั่ววินาทีก่อนตายให้เราสำนึกเรื่องต่าง ๆ และก็จะให้พลังและความโชคดีแก่คนที่สำนึกในการกระทำของตนเองได้มีชีวิตอยู่ต่อไป อย่างคุณบัว กับ ผมไง ว่าม่ะ จากคุณ : นัส - [ 2 ก.ค. 47 14:51:45 A:169.210.5.147 X: ]

ความคิดเห็นที่ 70 ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอน้องบัว..... อืม อ่านตรงข้อความที่คุณแม่พูดกับน้องบัวแล้วรู้สึกได้เลยว่า ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ แต่ก่อนไม่เคยรู้ไม่เคยเข้าใจอะไรมากหรอก ว่า แม่รักเรามากแค่ไหน จนวันนี้ได้เป็นแม่เอง ถึงรู้ว่า พ่อแม่รักเรามากแค่ไหน ..... นั่งอ่านไปร้องไห้เลยนะน้องบัว เพราะว่าพี่คิดว่าถ้าลูกพี่เป็นไรไป และคิดที่จะหนีเราไปก่อนอย่างงี้เราเองคงใจจะขาดแน่เลย แค่เค้าล้ม เห็นเค้าร้องไห้ แค่เห็นเค้าเจ็บ ฯลฯ เราเองเจ็บยิ่งกว่าเค้าจริง ๆ นะน้องบัว รักษาชีวิตที่มีค่าไว้ ให้กับคนที่รักเรา เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ จากคุณ : สองพี่น้องตาตี่ (salapaomoo) - [ 2 ก.ค. 47 20:12:40 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ตามมาอ่านอีกรอบค่ะ น้องบัวคะ...พี่ว่านะคะ...ชีวิตน้องบัวเนียะเป็นประสพการณ์ที่ดีมากๆๆแก่เด็กรุ่นหลังมากเลยค่ะ... ถ้าวันน้นตายไป...ก้ไม่ได้รุ้ว่าตัวเองจะมีความสุขได้มากขนาดนี้จริงไหมคะ... ชิวิตที่แม่ให้มาคือสิ่งที่มีค่าที่เราควรรักษาไว้ค่ะ... .. .....อยากให้ทุกๆๆคนรักแม่ให้มากแม้เพียงเสี้ยวนึงที่แม่รักเรา...นะคะ..... จากคุณ : Annie~ตาโต - [ 2 ก.ค. 47 20:43:57 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เคยเสียใจมากตอนเลิกกับแฟนแต่ไม่ถึงกับคิดจะทำร้ายตัวเอง แต่ก็เข้าใจความรู้สึกตอนที่คิดว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่และอยากหนีไปจากความรู้สึกที่เป็นทุกข์เจียนตายเหมือนอยู่ในนรกแบบนั้นว่ามันแย่ขนาดไหน มันทุกข์ มันเจ็บปวดจนรู้สึกว่าความตาย หรือความเจ็บปวดทางร่างกายก็ยังทรมานน้อยกว่า บางครั้งเวลาที่ชีวิตเรารู้สึกว่าเราทุกข์อยู่คนเดียว และมันไม่หายไปไหนเนี่ย มันไม่จริงเสมอไปนะ ในความทุกข์ที่เราคิดว่าเราประสบอยู่คนเดียวนั้น จริงๆแล้วยังมีคนรอบข้างที่เฝ้ามองเราด้วยความเป็นห่วง และอยากจะแบกรับความเจ็บปวดแทนเรามันมีอีกมากมาย เพื่อนของเราคนนึงโดนแฟนฆ่าตาย ขนาดไม่ได้สนิทกันเรายังเสียใจมากเลย และถ้าหากสักวันเพื่อนสนิทเราเขาฆ่าตัวตายโดยที่เราไม่ได้รับรู้ถึงความคิด หรือความทุกข์ของเขาเลย เราคงเสียใจ และเจ็บปวดเอามากๆ รักตัวเองให้มากๆนะจ๊ะ เราส่งความรักมาให้บัวเยอะๆ และก็เผื่อเพื่อนๆทุกคนที่กำลังทุกข์ใจอยู่ด้วย เป็นกำลังใจให้หายดีเร็วๆนะจ๊ะ จากคุณ : ตาลาล้า - [ 2 ก.ค. 47 20:54:43 A:202.133.165.126 X: ]

ความคิดเห็นที่ 73 "หากไม่รู้จักเจ็บปวด.......ก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ" อ่านเรื่องของบัวแล้วนึกย้อนดูตัวเองเมื่อครั้งที่มีความคิดฆ่าตัวตายเหมือนกัน มันมาจากความรัก และกลัวจะสูญเสียความรักแต่ไม่ใช่กับเพศตรงข้าม  แต่เป็นแม่ของพี่เอง นึกถึงวันนั้น.....จนในวันนี้ที่มีชีวิตรอดมาได้......รู้สึกขอบคุณแม่ที่ให้ชีวิตใหม่กับเราอีกครั้ง พระพุทธเจ้า.....สอนว่า "การเกิดเป็นมนุษย์ได้นั้นแสนลำบาก......เหมือนกับห่วงเล็กๆ ในมหาสมุทรที่เต่าสักตัวจะหาห่วงนั้นพบและเอามาคล้องคอได้....." และก็จะเหมือนกับชื่อหนังสือของคุณวินทร์ที่ว่า "วันแรกของวันที่เหลือ" คนที่ผ่านเรื่องราวเลวร้ายมา.....และเรียนรู้มัน...แทนที่จะโกรธ...และโทษใครต่อใคร  หรือโทษตัวเอง.....จะรู้ซึ้งถึงคุณค่าของชีวิต....และอยากจะมีชีวิตอยู่เพื่อทำความดีต่อไป เพราะวันนี้เป็นวันแรกของวันที่เหลือ......และวันที่เหลือก็ไม่รู้ว่าจะเหลืออีกสักเท่าไหร่......รู้เท่าทันความคิด.....ชีวิตจะปลอดภัย ป.ล. รอบัวออกหนังสือของตัวเอง  แล้วพี่จะช่วยซื้อนะจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 47 23:23:21 จากคุณ : หญิงฟ้าฟ้า - [ 2 ก.ค. 47 23:21:01 ]

ความคิดเห็นที่ 74 อ่านถึงตอนแม่อ่ะ น้ำตาจะไหลแล้ววววววว ตอนนี้โกรธกะแม่อยู่อ่ะ อ่านจบ เดี๋ยวต้องไปง้อและ จากคุณ : ลูกแม่ - [ 2 ก.ค. 47 23:54:43 A:203.149.39.67 X: ]

ความคิดเห็นที่ 75 โหวตให้แล้ว เรื่องดราม่าดีนะครับน้องบัว เสียดายอยากอ่านแบบ unrated version หรือ director's cut มากกว่า รู้สึกมันยังไม่แรงพอ คิกคิก เอ่อ สำหรับตอนต่อไป ขอแนะนำว่า อย่าเพิ่งรีบโพสท์นะครับ ทิ้งเวลาไปสักเดือนสองเดือนก่อน หรือให้กระทู้ของบัวตกลงไปให้หมดก่อน แล้วค่อยยิงตัวใหม่เข้ามา เผื่อให้คนอื่นเข้าขึ้นหน้าแรกบ้างสิ (คิคิ ) เขียนเก็บไว้ก่อนก็ได้ แล้วพอจังหวะเหมาะก็เอามาใส่เล๊ย รออ่านอยู่ จากคุณ : joblovenuk - [ 3 ก.ค. 47 13:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ขอแสดงความยินดีกับน้องบัวด้วย ที่ผ่านพ้นกับความทุกข์มาได้ พี่ได้ข้อคิดในการอ่านเรื่องของน้องบัวมาก ๆ ๆ ๆ เลย การเรียนรู้การใช้ชีวิตของคนเรา มีทั้งสุข และทุกข์ เข้ามาเสมอ ทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และก็ดับไป ขอให้มีความสุขมาก ๆ ๆ ๆ น่ะค่ะ จากคุณ : กาญจนา - [ 3 ก.ค. 47 14:05:07 A:203.118.113.203 X: ]

ความคิดเห็นที่ 77 แล้วตอนที่ หนูบัวคิดจะ ฆ่าตัวตายเนี่ย ช่วงนั้น พี่ซันไปอยู่ไหนน่ะ แล้ว ชายคนนี้ที่ทำให้หนูคิดสั้นขนาดนี้ เป็นใครกันใน บทแรกน่ะ ใช่พี่คนที่โทรมาจากเยอรมัน นั่นเปล่า จากคุณ : แฟนกระทู้ - [ 3 ก.ค. 47 14:28:27 A:unknown X:203.146.98.20 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ตอนที่เกิดในเรื่องตอนนั้น บัวกับพี่ซันห่างๆกันอยู่อะคะยังไมได้กลับมาคบกันอีก อ่ออ สำหรับ พี่คนนั้นไม่ใช่คนที่โทมาจากเยอรมันหรอกค่ะ คนก่อนนั้นอีกคนอะคะ(ที่ร้านทำผม) ที่หนูรักมากๆๆๆ =) จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 3 ก.ค. 47 15:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 79 #43 เรื่องจริงเหรอ ? จากคุณ : FANCLUB - [ 3 ก.ค. 47 18:59:14 A:203.118.113.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 80 http://acaz.thaianime.net จากคุณ : acaz - [ 3 ก.ค. 47 19:44:09 A:203.156.86.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 81 น่ากัวมาเลยบรรยายตอนไขควงอะจากอ่านซึ้งๆทำให้เหวได้เลยคับสุดยอด จากคุณ : Au 461 - [ 3 ก.ค. 47 21:10:50 A:168.120.13.200 X: ]

ความคิดเห็นที่ 82 มาเป็นยาม ดูทู้ให้ตอนดึกๆ จากคุณ : ใจเสาะ - [ 3 ก.ค. 47 22:41:01 ]

ความคิดเห็นที่ 83 แวะมาเยี่ยมไข้เด็กดื้อ จากคุณ : aborted - [ 3 ก.ค. 47 23:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 84 *83 มะกี้ก้อเพิ่งคุยกันบอกว่าหายแล้นไงคะ -"- ดีกว่าคนหนีไปหม่ำหนมกะจ๋าวละ ชิ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 3 ก.ค. 47 23:54:16 ]

ความคิดเห็นที่ 85 มาอยู่ยามกับ #82 จากคุณ : พูจัง - [ 4 ก.ค. 47 00:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 86 หม่านไส้ 82 กะ 85 จิ๊งๆ อิอิมาหวีด เอ้ย หวีตกะ 83 บ้างดีก่า คิๆ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 4 ก.ค. 47 01:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ทุกคนตอบเหมือนใจพี่ไปหมดแล้วล่ะบัว จำได้ไหมเมื่อวันวิสาขบูชาปีที่แล้ว ที่เราสองคนกำลังประสบเรื่องราวร้ายๆพร้อมๆกัน พี่เลยไปรับบัวไปเวียนเทียนที่วัดบวรฯ แล้วไปนั่งคุยกันต่อที่ท่าพระอาทิตย์ เราองคนเป็นกำลังใจให้กันเสมอ และหลายครั้งที่พี่ล้ม....บัวบอกพี่เสมอ ว่าให้มองดูบัว....คนที่เจอเรื่องร้ายและหนักกว่าพี่ ขอบคุณมาก...มากที่สุดนะจ๊ะ ดีใจมากมากกว่าอีกที่บัวผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้ จนกลายเป็นสาวน่ารักสดใสเหมือนทุกวันนี้ จากคุณ : Brownie point - [ 4 ก.ค. 47 07:02:41 ]

ความคิดเห็นที่ 88 อ่านเรื่องพี่บัวภาคนี้แล้ว น่ากลัวมากเลย ตอนพี่เอาไขควงมาแทงอะ พี่บรรยายได้เห็นภาพมากๆเลย ยังไงก็ตามพี่ก็ได้ผ่านเรื่องราวเลวร้ายมามากแล้วต่อไปนี้ก็ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะคะแล้วก็เข้มแข็งต่อไปคะ..หนูจะตามอ่านเรื่องของพี่ไปเรื่อยๆนะคะ อย่าเลิกเขียนนะคะ แบบว่าจริงๆๆอยากอ่านฉบับยาวเลย เพราะหนูว่าเวลาอ่านเรื่องราวของใครสักคน เรามักได้อะไรสอนใจใหม่ๆเสมอและทำให้เรามีพลังในการสู้กับปัญหาต่อไป..ขอบคุณคะ..อยากรู้จักพี่ตัวเป็นๆๆจังเลย ตอนนี้เพื่อนๆๆในกลุ่มกำลังเป้นแฟนคลับพี่บัวกะพี่ซันกันหมดเลย :) ps..ชอบคำว่า เชดดดดด ของพี่มาก นึกว่ามีแค่เพื่อนหนูเท่านั้นที่ชอบพูดคำนี้ ได้อารมมากกกกก จากคุณ : แฟนคลับพี่บัว - [ 4 ก.ค. 47 14:09:57 A:161.200.255.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 89 แวะมาตอบแกอีกรอบ ว่าชั้นดีใจกับแกจิงๆว่ะที่แกมีวันดีๆแบบที่แกมีอยู่วันนี้ ดีใจที่แกไม่ตายไปตอนนั้น ไม่งั้นวันนี้ชั้นคงไม่มีเพื่อนดีๆแบบแก หลายครั้ง...ที่ชั้นจะแย่เพราะเรื่องร้ายๆที่มีเข้ามา แกก็อยู่กับชั้น ..กอดชั้นทุกครั้งที่ชั้นร้องไห้ ต่อไป....ไม่ว่าแกจะเจออะไรไม่ว่าจะดีหรือจะร้าย ชั้นก็จะอยู่กับแกตลอด...จะกอดแกเอง อกอึ๋มๆของชั้นพร้อมให้แกซบตลอดนะเฟ๊ย ชั้นรักแก....ไอ้เพื่อนจอมโหดของชั้น ฮี่ฮี่ จากคุณ : mookmik - [ 4 ก.ค. 47 14:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 90 *87 กะ 89 ดีใจมากๆเหมือนกันที่ในชีวิตหนึ่งมีพี่และเพื่อนที่ดี แบบพี่แก้วกะมุก ...รู้ไหมค่ะ ทุกครั้งที่รู้ว่าพี่แก้วกับมุกมีทุกข์ บางทีก็ไม่รู้จะปลอบยังไงเหมือนกันแต่รู้แต่ว่า ไม่ว่าทั้งสองคนจะไม่มีใคร หรืออะไรก็ตาม ..บัวก็ไม่ทิ้งไปไหน มีไม่กี่คนหรอกในชีวิตที่บัวรัก และรักมากๆ (ส่วนมากจะพาลเกลียดเขาไปหมด - -') และหนึ่งในคนพวกนั้นก็คือ พี่แก้วกับมุก อย่างที่เคยบอกไว้ว่า... วันไหนที่จะร้องไห้อยากให้คิดว่าเก็บไว้ร้องตอนบัวตายดีกว่า และก็บัวคงรักและห่วงทั้งพี่ทั้งมุกไปตลอดอะละ และก็ไม่มีวันไหนที่จะทิ้งทั้งคู่ไปด้วย ถึงวันไหนบัวจะไม่อยู่ตรงนี้ บัวก็คงมองทั้งสองคนจากที่ไกลๆ แล้วคอยมาให้หวยอะ อิอิ =P (ตามคอนเซป ถ้าร้องไห้จะไปปลอบ ถ้าเหงาจะไปเป็นเพื่อน ถ้ามีศัตรูตรูจะช่วยฆ๋าฟันมันเอง ((อย่างเช่นหลายๆคราวก่อน - -')) ) ขอบคุณมากๆนะจ้ะ อิอิ ปล.พี่แก้วหนูจำได้ว่าวันที่เวียนเทียนกันเราไปไหว้พระไพรีพินาศด้วยกันด้วยเนาะพี่...อิอิ ไอ้มุกกกก พระองค์เดียวกับที่ฉันเคย ให้แกไว้คุ้มครองอะละเพื่อนนน(เอ๊ะแต่แกอึ๋มจิงอะ คริๆ) ปล.๒ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาตอบด้วยนะจ้ะ หลาย คคห อ่านแล้วก็อึ้งเหมือนกัน แต่ดีใจมากๆที่ทุกคน ที่ได้อ่านแล้ว ได้เห็นว่าสิ่งที่เราทำ..มันไม่ดี และก็มันจะ จะคอยเตือนและให้กำลังใจใครได้บ้าง =) ดีใจจริงๆค่ะ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 4 ก.ค. 47 15:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ขอบคุณครับน้องบัวสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งมาให้ได้อ่านอีกครั้ง ผมรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากอ่านกระท้นี้ ตอนแรกผมเองก็รู้สึกแย่ๆมา พออ่านกระทู้นี้ผมรู้สึกมีกำลังใจขึ้นอีกจมเลย น้องบัวท่าทางจะเจออะไรมามากกว่าผมน้องยังอยูได้ ทำไมผมจะอยู่บ้างไม่ได้ ขอบคุณนะครับ แล้วก็จะแวะเข้ามาอ่านอีกนะครับ จากคุณ : เกือบสายไป - [ 5 ก.ค. 47 02:10:26 A:203.113.67.5 X:203.150.209.232 ]

ความคิดเห็นที่ 92 น้ำเน่า..สุดๆๆเรยพี่ ไม่คิดว่าจะมีคนทำได้นะเนี่ย...หุหุ ไร้สาระ..ชะมัด จากคุณ : น้ำเน่า - [ 5 ก.ค. 47 14:11:01 A:203.149.32.153 X: ]

ความคิดเห็นที่ 93 #92 ไม่เคยเจอเรื่องร้ายๆก็แล้วไป บุญของคุณ ไม่เห็นต้องมาว่าคนอื่นที่เขาโชคร้ายเลย อย่างน้อยเค้าก็ดีกว่าคนไม่เคยเจ็บแล้วไม่เคยเรียนรู้ ไม่เคยเข้าใจอะไร หรือมีจิตใจอ่อนโยนพอคิดที่จะเข้าใจคนอื่นแหละ และเขาก็มีคนที่รักและเข้าใจตัวเค้าอย่างที่เค้าเป็นมากมายเสียด้วย และอย่างน้อยที่สุดเขาก็ยืนหยัดขึ้นมาได้ด้วยลำแข้งตัวเอง และความรักความอบอุ่นจากครอบครัวและคนรอบข้าง เชื่อว่าคนเราได้เรียนรู้อะไรที่มีค่ามากมาย และคงไม่ได้เติบโตขึ้นถ้าไม่ได้ผ่านอะไรร้ายๆมา ไม่ว่าจะเป็นการทำร้ายตัวเองหรือทำร้ายคนอื่นก็ตาม ความผิดพลาดน่ะใครๆก็ทำกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าเราย้อนกลับไปมองแล้วให้อภัยตัวเองและเรียนรู้จากมันเพื่อที่จะไม่ทำพลาดอีกหรือเปล่า คุณคงยังเด็กอยู่เลยไม่เข้าใจอะไรดีนักกระมัง เห็นว่าน้ำเน่าก็ยังเห็นคุณอ่านมาได้ตั้งนานนิ จากคุณ : ตาลาล้า - [ 5 ก.ค. 47 15:21:00 A:203.151.230.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 94 คุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการเขียนนะ เรื่องราวของคุณบรรยายได้เห็นภาพ และเข้าถึงอารมณ์มาก ... จากคุณ : คนใจดี (-::konjaidee::-) - [ 5 ก.ค. 47 16:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 95 #92 ก็ไม่เหรอว่าเจ้าของกระทู้เขายังตั้งชื่อว่าเพราะชีวิตคือละคร ก็เรื่องจริงบางเรื่องมันก็ไม่น่าเชื่อว่าเกิดขึ้นกับเจ้าของกระทู้ ไม่รู้จริงเอามือซุกคีย์บอร์ดดีกว่านะคะ ไม่ต้องพิมพ์อะไรที่มันกระทบแระแทกแด.กดันหรอก ส่อถึงจิตใจได้น่ะ จะวิจารณ์เจ้าของกระทู้เขาคงไม่ว่าแต่คำว่าน้ำเน่าเนี่ยคงไม่ใช่แค่วิจารณ์หรอก เรื่องบางเรื่องของเจ้าของกระทู้น่ากลัวกว่านี้ก็ยังมี ถ้าคุณพอรู้เหตุการณ์ ถ้าคุณเคยอยู่เวลาที่คนเลวบางคนมันเคยทำร้ายเจ้าของกระทู้แต่คุณช่วยอะไรไม่ได้นอกจากปลอบน่ะ คุณจะรู้ว่าชีวิตบางทีมันแย่กว่าในละครทีวีที่คุณเคยได้ดูอีก จากคุณ : Brownie point - [ 5 ก.ค. 47 16:13:00 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ขอแสดงความยินดีปรีดาม ณ ที่นี้ด้วย ในทุกๆเรื่องนะก๊าบ ผมเอ่อ...เรามะเคยอ่านกระทู้ยาวแบบนี้เลยอ่ะ อ่านทุก คคห. ด้วยน่ะ เรื่องน่ารักมักมากกกกกก เสียดายจังได้เหงรูปแค่นิดเดียวเองอ่ะ จะว่าไหมถ้าจะขอรูปคุณ 2 คนแบบช๊าดชาด หลังไมล์อ่ะ อยากเห็นมากเยย แต่ดูแล้วหน้าตาคุณ 2 คนเหมือนกานมักมากกกกก มะต้องถามเวยว่า... เนื้อคู่กานแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ถ้าส่งให้มะด้ายก้อมะเปงไรหรอก แต่ถ้าเมื่อไหร่แต่งงานกานจริงๆๆๆน่ะ อย่าลืมแจกการ์ดมาด้วยน่ะ โทรตามก้อได้ เมลล์มาบอกก้อได้น่ะ จะได้ปะเปงพยานว่า ประตูที่ขีดเขียนซะมันมือบานนั้นยังคงอยู่อ่ะ (อิอิ ทำตัวเหมือนสนิดกานเลย ขอโทษงับ) ซ๊อบมักมากกกกกกกกก ไว้จะรออ่านอีกน่ะจ๊ะคุณผู้หญิง..... atid_boonrung@hotmail.com จากคุณ : ดุ๊กเข้..... - [ 5 ก.ค. 47 16:14:19 A:203.144.229.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 97 ไม่รู้มาช้าไปหรือเปล่า *92 อิอิ เป็นเชรี่ยอะไรเหรอค่ะ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 5 ก.ค. 47 16:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 98 อ่านทั้งสามตอน ทุกคอมเมนท์เหมือนกันครับ เจอ คุณบัวมาตอบคุณที่เข้ามาด่าอันสุดท้ายนี่ ผมขำก๊ากเลยอะ คุณแสบจริงๆนะเนี่ย ตลกดีชอบๆ จากคุณ : อารมณ์ดี๊ดีนะครับ - [ 5 ก.ค. 47 17:03:53 A:203.113.67.4 X:203.150.209.231 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ติดตามเรื่องของน้องบัวมาตั้งแต่ทู้แรก เรื่องนี้ก็ยังมีเรื่องราวเข้มข้นมานำเสนอเหมือนเดิม แต่เรื่องแรกนี่เหมือนหนังเกาหลีเรื่อง my sassy girl แต่เรื่องนี่ออกแนว วิญญาณ อาถรรพ์ พยายาท นะค่ะ อิๆ ชอบงานเขียนของน้องบัวตรงที่ สามารถนำเสนอเรื่องได้เห็นภาพ และดึงอารมณ์คนอ่านมามีส่วนร่วมได้ดี และตบท้ายด้วยข้อคิดที่ตกผลึกแล้วของเจ้าของงาน ซึ่งทำให้งานอ่านกลมกล่อมยิ่งขึ้น แต่เมนท์ส่วนตัวน่ะ พี่ชอบงานที่น้องบัวเขียนแนว dialogue แบบทู้ครั้งแรกน่ะ มีสไตล์ชัดเจน และเก๋ซะ แล้วสามารถผูกเรื่องให้คนอ่านอยากอ่านต่อไปได้อีกตะหาก ส่วนเรื่องนี้ออกเน้นๆ อารมณ์ deep แบบเนื้อๆ น่ะ พี่ว่าเรื่องของน้องบัวมีดีตรง sequence ที่น่าติดตามน่ะ พี่คิดว่าคงมีคนอ่านอีกหลายคนอยากอ่านแนวเดิมอีก แต่ก็เอาน่ะ ดีค่ะดี ชอบค่ะ เพราะนานๆ จะได้เห็นนักเขียนมีฝีมือในสยามพันทิพ จากคุณ : นีน่า - [ 5 ก.ค. 47 18:12:51 A:203.118.100.137 X: ]

ความคิดเห็นที่ 100 เคยอกหักกะความรักมาครั้งนึงเหมือนกัน ตอนนั้นจำได้ว่าไม่เป็นอันกินอันนอน เอาแต่ร้องไห้ๆ เสียใจ ตอนนั้นคิดอยู่เหมือนกันว่าร้องไห้ทำไม ร้องไห้ให้ใคร เราจะทำร้ายตัวเองไปทำไม เราควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ เคยคิดว่าตัวเองโง่ให้ถูกหลอกถึง 3 ปี แต่ตอนนี้ดีใจ ว่าอย่างน้อยเราก็เห็นความจริง แสงสว่างที่มีอยู่ ความรักจากพ่อและแม่ ทำให้เราก้าวเดินได้ต่อไป จากคุณ : pink - [ 5 ก.ค. 47 20:24:54 A:unknown X:202.28.180.6 ]

ความคิดเห็นที่ 101 มาสารรูปว่า อ่านกระทู้นี้แล้วแอบน้ำตาคลออ่ะ เคยเสียใจกับการกระทำ ของคนที่ได้ชื่อว่า เพื่อนรัก เอามากๆ เสียใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไง โทษใคร? ก็ดันเจ็บแล้ว ไม่จำ กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง อภัยให้ทุกอย่าง <- - โค่ดจะนางเอกเลย แต่เพื่อนรักกลับเอาเราไปพูดเสียๆหายๆกับคนอื่น หึ คนนอกจะรู้อะไร คำที่ออกจากปากเพื่อนสนิท มันก็จริงไปกว่าครึ่ง ไม่เคยรู้เลยว่า ต้นตอข่าวมาจากไหน มีคนหวังดี(แต่ประสงค์ร้าย)มาบอก ช๊อคอ่ะ ร้องไห้ติดๆกัน 4 วัน ไม่เป็นอันกินอันนอน ยิ่งอยู่หอ ไม่ต้องพูดถึง ตาปูดขนาดนั้น ไม่มีการเรียนเกิดขึ้น เกรดก็ตก เครียดๆๆ ไมเกรนขึ้น ไม่อยากเห็นหน้าเพื่อนคนนั้น ให้แฟนมาพากลับบ้าน เห้นหน้าแม่แล้วจะร้องไห้ ปากบอกไปว่า ทำข้อสอบไม่ได้ กลัวตก แฟน(ณ ตอนนั้น) ก็ดีนะ ว่างเมื่อไหร่จะมาอยู่เป็นเพื่อน บอกเราไม่ให้คิดมาก คิดไปไม่เกิดประโยชน์ เอาเวลาไปอ่านหนังสือดีกว่า เราก็ อืมๆๆ.......(รับไปงั้นๆแหล่ะ) วันไหน เค้าไม่ว่าง ก็จะโทรมาเช็คอาการเพ้อเจ้อของเรา แอบจิกเล็กน้อยเรื่องที่เตือนแล้วไม่ฟัง นั่นแหล่ะๆ ที่จะบอกคือ ถึงจะกลับมาอยู่บ้าน แฟนมาหาได้บ่อยขึ้น เพราะเรียนสามย่าน แต่พอดึกๆ เราก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่ดี ใช่ม่ะ เลยมีเวลาว่าง ให้คิดอะไร.................ออกไป หลับเป็นตายอยู่สัปดาห์นึง ตื่นขึ้นมา เจอแม่ร้องไห้อยู่ข้างๆ ซึ้งที่สุด ก็ตอนนั้น ว่านอกจาก เราจะทำร้ายตัวเองโดยใช่เหตุ แถมเจ้าตัวเค้าก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับการกระทำของเราเลย แล้วยังทำให้แม่เสียใจอีก <- - บาปนัก ออกจากรพ. มาเจอกับข่าวค(ร)าวที่บิดเบือนของตัวเอง รับไม่ได้นิดหน่อย ตัดสินใจหนีปัญหาด้วยการเอนท์ใหม่ สะงั้น แต่วันสอบตัวสำคัญ ดันกินยาแก้แพ้ แล้วหลับเป็นตาย ตื่นมาอีกที เป็นเวลาบ่ายสองโดยประมาณ ก็ไปสอบไม่ทันอ่ะดิ ยังดีที่เพื่อนก็เอนท์ใหม่เหมือนกัน พอประกาศผล เค้าก็ติดจุฬา สมใจอยาก ออกไปมีชีวิตใหม่ เพื่อนใหม่ ก็ดีนะ อโหสิกรรมให้ + ยินดีย้อนหลังล่ะกัน ใครที่คิดว่าตัวเองมีปัญหา ลองมองคนที่ด้อยกว่าเราสิ แล้วจะรู้ว่าปัญหาที่ว่าใหญ่ของเรา มันไม่มากมายอะไรเลย อยากให้คนมารัก เราต้องหัดรักตัวเองก่อน <- - อันนี้ คนเคยรัก เค้าบอกมา จากคุณ : บ่นไรในทู้คนอื่นอะไรอีกแล้ว (สภาพไร้รักที่ศูนย์จุดหนึ่ง) - [ 6 ก.ค. 47 01:14:23 ]

ความคิดเห็นที่ 102 อยากบอกว่า............... เกือบ...........ตายครับ................ เกือบหัวใจวายตาย เจ้าของกระทู้ซาดิสจัง อ่านมาเรื่อย ๆจนถึง ตอนเอาไขควงมาแทงแขนตัวเองแล้ว อยากจะเป็นลม........( อินมากไปหน่อย ) เกือบ จะหัวใจวายตาม ต้องไปทำใจอยู่ตั้งนานแล้วก็กั้นใจอ่านต่อจนจบเลย ( ผม ) เกือบไม่รอดเลยนะเนี่ย หุหุ ^_^ จากคุณ : นธี - [ 6 ก.ค. 47 07:46:57 ]

ความคิดเห็นที่ 103 รวมเล่มเลยน้องบัว...อิอิ เอาอันนี้ไปลง ด้วยนะ อิอิ *92 อิอิ เป็นเชรี่ยไรหล่ะ ลงด้วย ชอบ ๆๆๆ จากคุณ : สองพี่น้องตาตี่ - [ 6 ก.ค. 47 09:43:26 A:218.225.13.147 X: ]

ความคิดเห็นที่ 104 เราอ่าน แล้วร้องไห้น่ะ . . จากคุณ : คนสวย (ทำใจได้) - [ 6 ก.ค. 47 19:05:43 ]

ความคิดเห็นที่ 105 กะจะเข้ามาอ่านเรื่อง กุ๊กกิ๊ก ซักหน่อย พอดีเหลือบเห็น ก็เลยเข้ามาอ่านดู เลยรู้ว่า โลกนี้มีคนที่ดีๆเพื่มขึ้นมาอีกคนนึงละ ดีใจจัง ช่วยๆกันครับ มีลูก หลาน ก็สอนๆกันไว้อยากให้มีแต่คนที่คิดในสิ่งที่ดีๆ ทำในสิ่งที่ดี ในสังคมกันเยอะๆ แต่....ผมก็มานั่งๆคิดดูนะ (ไม่ได้ว่าใครนะครับ) ทำไมมนุษย์อย่างเราเกิดมาแล้วเป็นคนดี คิดดี เลยไม่ค่อยได้ไม่รู้นะ มันต้องเจอกับเหตุการณ์อะไรร้ายๆซักอย่าง ถึงจะกลับมามองอะไรได้ เหมือนกลับเกิดใหม่ซะยังงั้น เหตุการณ์แบบเนี่ย บางคน ดีๆอยู่ก็เสียผู้เสียคนไปเลย บางคนก็คิดได้แล้วชีวิตก็ดีขึ้นมากๆ บอกตรงๆครับ ว่าเสียดายแทนคนดีๆหลายคนที่เจอปัญหาแล้วก็แย่ไปเลย ขอให้กระทู้นี้ทำให้หลายๆคนที่รู้สึกแย่ๆ กลับมารู้สึกดีๆได้ใหม่นะครับ ว่างก็เข้าหาธรรมะ นั่งดูใจตัวเองกันนะครับ ไม่มีปัญหาไหนแก้ไม่ได้หรอกครับ มันอยู่ที่ว่าเราจะแก้ยังไงตะหากละ ชอบมากเลยกระทู้แบบเนี้ย อยากให้หลายๆคนได้อ่านจัง อ่ะ 1 คะแนนจากผม จากคุณ : กุล (ชื่อจริงนะเนี่ย) - [ 6 ก.ค. 47 21:03:23 A:210.86.188.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 106 ผมอึ้งจิงๆคับ บางตอนผมยังต้องหยุดหายใจสักสิบวิ ถึงมาอ่านต่อได้ จากคุณ : เด็กดื้อฮับ - [ 6 ก.ค. 47 21:45:02 A:203.118.87.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 107 พี่ผมร้องไห้เหมือนกัน ดีใจด้วยนะครับที่ผ่านมาได้ จากคุณ : คนท้อแท้ - [ 7 ก.ค. 47 08:44:04 A:169.210.25.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 108 HBD ค่ะ น้องบัวเขียนได้ดีค่ะ จากคุณ : pixp - [ 7 ก.ค. 47 10:20:50 ]

ความคิดเห็นที่ 109 Happy birthday ทั้งคุณซันกะคุณบัวครับ :D จากคุณ : tont - [ 7 ก.ค. 47 16:28:09 A:161.200.48.105 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 110 Happy Birth Day กับพี่ซันและพี่บัวค่ะ ขอให้มีความสูดกันมากๆๆ รักกันยืนยาว เข้ามาอ่านกระทู้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่ได้เขียนตอบเลย อยากจะบอกว่าพออ่านกระทู้ 2 อันเรกแล้วประทับใจกับความรักของพี่ทั้งสองคนมากเลยค่ะ ( อิจฉาที่สุดในโลก ) แต่พอเข้ามาอ่านอันที่ 3 ตกใจมากเลยค่ะ ร้องให้ออกมาด้วยหล่ะ ตอนที่คุณแม่พูดกับพี่อ่ะ จะเป็นกำลังใจให้พี่นะคะ ปล. แล้ววันนี้ทั้งสองคนไปฉลองกันที่ไหนเนี่ย อิจฉาจางเยย จากคุณ : PG_008 - [ 7 ก.ค. 47 23:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 111 -/\- ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับคำอวยพรวันเกิดเรากะพี่ซัน ขอให้ทุกๆคำอวยพรคืนกลับไปยังผู้ที่ส่งมานะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 8 ก.ค. 47 01:32:02 ]

ความคิดเห็นที่ 112 อ่อ ลืมบอกไป อิอิ วันนี้ไม่ได้ไปฉลองด้วยกันหรอกคะ ต่างคนก็ต่างฉลองกับที่บ้านอะคะ ^_^ แบบเพราะคิดตรงกันว่า วันเกิดทั้งที ขอแม่กับครอบครัวสำคัญที่สุดดีก่าอะ เด่วกะแฟนไว้วันหลัง ยังอยู่ด้วยกันอีกนาน นิ นิ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 8 ก.ค. 47 01:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ดวงแข็ง2ครั้ง2ครา เพราะเบื้องบนอยากให้คุณบัวมาเล่าให้พวกเราฟังมั้ง เพี้ยงอย่าให้คนที่หักอกคุณมาอ่านเล้ย เราว่ามันเสียศักดิ์ศรีสำหรับลูกผู้หญิงนะ อย่าได้คิดสั้นอีกเลย อ่อออแล้วหวังว่าเรื่องนี้คงโหดสุดแล้วนะ จากคุณ : นังแล่ด - [ 8 ก.ค. 47 11:39:04 A:203.154.93.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 114 ตามมาอ่านจาก เฉลิมไทยค่ะ ขอ copy ไปฝากพี่ ๆ อ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : karaokeGirl - [ 8 ก.ค. 47 20:28:32 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ขออนุญาติ คุณเจ้าของกระทู้เอาไป post ที่ http://www.bmwsociety.com/board/ หน่อยนะครับ อิอิ แล้วก็ขออนุญาติ save ไว้ด้วยนะครับ แล้วก็ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังทั้งคู่เลยนะครับ มีความสุขมากๆ กับคนที่เรารัก และรักเรา ครับผม จากคุณ : TranPlaN - [ 8 ก.ค. 47 22:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 116 แวะมาอ่านค่ะ บรรยายได้ดีจริงๆ เห็นภาพเลย น่ากัวอะ ฮือออ ก็เคยนะที่คิดจะทำร้ายตัวเอง อยากไปให้พ้นๆโลกนี้ แต่ใจมันไม่กล้าแบบนี้ คุณบัวสุดยอดจิงๆค่ะ ^^ จากคุณ : Cookie Kids - [ 9 ก.ค. 47 00:22:23 ]

ความคิดเห็นที่ 117 อ่านกระทู้แล้ว ดิฉันจินตนาการเห็นภาพเลยคะ การเปรียบเทียบ ก็เขียน บรรยายได้ดี ชอบตรงที่ ว่า “ยา” เปรียบ เหมือน ดวงดาว ทุกตอน มี เนื้อหา มีคุณภาพ มีจังหวะ หยุด และ เดิน ต่อ เร้าใจ ตื่นเต้น ชวนติดตามอ่าน มาก ตอน เอาไขควง ฉึก ไปที่คอ เหมือน ตัวเอง โดนไขควง เลยคะ หลับตา ปี๋ >_< น่ากลัว มากๆ สมแล้ว ที่ มีคนพูด ว่า “หลอน” อีกแล้ว หลอน จริงๆ คะ จากคุณ : zenine - [ 9 ก.ค. 47 15:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 118 จริงด่งคำที่ว่ารุ้งงามจะเผยตัวออกมาหลังฟ้าฝน สิ่งที่ร้ายๆผ่านไปเหลือแต่สิ่งดีๆเน้อ(ของเราเมื่อไหรจะมาหว่าสิ่งดีๆ) จากคุณ : ฝันสู่ฝัน - [ 10 ก.ค. 47 17:02:33 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 119 ชอบอ่านที่คุณบัวเขียนจังค่ะ แต่อ่านตอนไขขวงนี่แทบอ้วกอ่ะค่ะ หรือว่าเราจินตนาการมากไปไม่รู้ แหะ แหะ จากคุณ : my bear - [ 11 ก.ค. 47 11:09:08 A:203.113.81.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 120 เคยอ่านกระทู้นี้แล้วที่สวนลุม แต่เพิ่งจะรู้ว่า เป็นตอนต่อจาก อีก 2 กระทู้.... พอได้เข้ามาที่สยาม อยากบอกว่าเขียนได้ดีมากคะ เรียบเรียงได้ดี... อ่านแล้วเข้าใจง่าย ซาบซึ้ง กินใจ..... จากคุณ : โอริสา อามิ** - [ 11 ก.ค. 47 14:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 121 เออ... อ่านจนตาแฉะ ไม่รู้มีคนให้คำนิยามนี้แก่นู๋บัวหรือยัง "โหด มันส์ ห่า...เอ้ย ฮา" ขอให้ หัวใจ เข้มแข็ง!! ปล.คืนนี้ว่าจะนอนเร็ว ดั๊น มาเจอทู้นี้ อ่านตั้งแต่ความรักภาคแรก มาจนอันนี้แหละที่ อ่านข้าม อ่านข้าม เพราะ ส่วนตัวไม่ชอบเรื่องสยอง จึ๋ยๆๆๆๆ อ้อ...ถ้าไงทู้นี้ควรแจก ครีมทารอบดวงตา สำหรับผู้อ่านด้วยนะจ๊ะ พรุ่งนี้ตาช้านคล้ำหมดแน่ๆ T__T ยินดีที่ได้สัมผัสอักษร. ~แพนด้า~ จากคุณ : แอบแม่มาอ่าน - [ 12 ก.ค. 47 14:46:10 A:67.137.92.170 X: ]

ความคิดเห็นที่ 122 หง่า น่ากลัว ><~ ^^" ร้องไห้อีกแล้ว ซึ้งอ่ะค่ะ เรื่องของพี่บัว ขอให้ต่อจากนี้ พี่บัวพบกับชีวิตที่สดใส ซาบซ่าสุดๆเลยนะคะ จากคุณ : fah-jah - [ 12 ก.ค. 47 21:59:17 A:210.86.201.188 X: ]

ความคิดเห็นที่ 123 ตามมาอ่านจากไกลบ้านค่ะ(มาไกลเน๊าะ) คุณบัวเขียนได้ซึ้งแล้วก็น่ารักมากเลยของ 2 ภาคแรก คิดถึง my sassy girl จริงๆค่ะ ชอบมาก เนี่ยนั่งถ่างตาอ่าน ไม่รู้พรุ่งนี้ต้องไปแอบหลับที่ทำงานแหงเลย happy birthday ย้อนหลังนะคะ ไว้จะตามมาอ่านอีกค่ะ จากคุณ : gomu - [ 13 ก.ค. 47 01:41:54 A:202.176.188.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 124 ง่า อ่านแล้วร้องไห้เลย อยากฟังรายละเอียดจัง เช่น เค้าพูดว่ายังไง แล้วใครมาช่วยคุณบัว จากคุณ : La vie en rose - [ 13 ก.ค. 47 04:03:44 A:81.53.103.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 127 เอ่อ พี่บัวไว้ผมมาอ่านต่อนะ มันดึกแว้วพ่อด่า จากคุณ : maffy (maffy) - [ 14 ก.ค. 47 00:12:15 ]

ความคิดเห็นที่ 128 อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ไม่ดีเลย คนข้างหลังเค้าจะเสียใจ วันนี้เราได้ยินเรื่องของเพื่อนคนหนึ่งที่ต้องเสียผู้ชายไปทีเดียว 3 คน ภายในเวลา 3 วัน เล่าให้ฟังนิดนึงนะ มีอยู่วันนึงที่รุ่นน้องผู้ชายที่สนิทกันมากรักกันเหมือนพี่น้อง เค้าชวนเพื่อนเราออกไปทานข้าว แต่เพื่อนเราบอกไม่ไปเพราะจะไปหาแฟนซึ่อยู่ที่คอนโดฯ พอไปถึงเค้าพบว่าแฟนเค้านอนกับผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าเสียใจมาก วันรุ่งขึ้นเพื่อนอีกคนโทรมาบอกว่า รุ่นน้องที่เมื่อวานโทรมาชวนทานข้าว ได้ฆ่าตัวตายแล้ว เพราะเสียพนันบอลมากจนไม่มีเงินจ่าย เพื่อนเรารู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า ยังไม่ทันไรผู้ชายที่เป็นเพื่อนคุยทางอินเตอร์เนต ที่คอยโทรศัพย์คุยด้วยบางครั้ง ไปทานข้าวด้วยนานๆที เค้าแอบชอบเพื่อนเรามานานแล้ว แต่เพื่อนเราไม่ชอบ โทรมาบอกว่าจะไม่ติดต่อด้วยอีกแล้วเพราะเหนื่อยที่เพื่อนเราไม่ค่อยสนใจเค้าเท่าไหร่ เฮ้อ เครียดมั้ยคะอย่างเนี่ย....แต่ถึงจะเครียดแค่ใหนก็ไม่ควรคิดสั้นนะคะ .... คุณบัวก็เหมือนกัน ทุกคนเกิดมาก็มีความทุกกันทั้งนั้น คนที่อยู่รอดได้ถึงเป็นผู้ชนะนะ... จากคุณ : peach girl - [ 14 ก.ค. 47 00:23:18 A:210.86.194.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 129 ลูกคนรวยมักจะมีความอดทนต่อความผิดหวังน้อยกว่าคนจน คงเป็นเพราะถูกพ่อแม่เลี้ยงดูแบบเอาใจใส่มากเกินไป จากคุณ : TT@BKK - [ 14 ก.ค. 47 13:22:59 ]

ความคิดเห็นที่ 131 จริง ๆ ก็เข้ามาอ่านตั้งแต่พี่บัวส่งให้แล้วนะคะ แล้วก็ตอบแล้วด้วยแต่ทำไมไม่มีข้อความขึ้นก็ไม่รู้ สงสัยตอนโพสต์คอมคงแฮงค์พอดีน่ะค่ะ.. เอาเป็นว่า... อดีต ก็คืออดีต ปล่อยมันไปเถอะค่ะ เพราะอย่างน้อย ๆ ตอนนี้พี่บัวก็มีชีิวิตที่น่าอิจฉา มีความรัก ที่สวยงาม เก็บอดีตไว้เป็นประสบการณ์นะคะ.. จากคุณ : ลาบไก่ใส่ตับหมู - [ 14 ก.ค. 47 16:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 132 วันนี้กลับมาอ่านและ อยากบอกว่าในฐานะที่พี่บัวเป็นรุ่นพี่ร่วมสถาบัน(เกี่ยวกันไหม)และก็ในฐานะที่พี่เป็นคนหนึ่งที่มีประสบการณ์ชีวิตคล้ายๆกับผม ผมนับถือพี่มากกกกกกครับ พี่บัว พี่เก่งและกล้าที่ทำกับตัวเองแบบนั้น ผมก็เคยแต่ยังไม่รุนแรงเท่าของพี่ครับ อย่างที่พี่บอกแหละ เราเข้าใจคนที่เขาทุกข์มากๆจนอยากจะฆ่าตัวตาย เราเข้าใจว่าเขาเป็นยังไง เขารู้สึกอย่างไร แต่ทุกวันนี้ผมก็มีความสุขดีกับครอบครัว(ที่แม้จะไม่สมบูรณ์เหมือนคนอื่น) มีความสุขดีกับคนรักที่ไม่คิดว่าจะมีคนที่ดีๆอย่างนี้เคียงข้างเรา ผมผ่านอะไรร้ายๆมาพอควร(แต่คงเทียบกับของพี่บัวมะได้)ก็ทำให้เรารู้ค่าของสิ่งที่เราเคยมองข้ามไป อย่างเช่นความรักที่ไม่มีเงื่อนไขอย่างเช่นรักจากพ่อแม่....... เอ....พิมพ์ไรหว่าเรา ก็แค่อยากจะบอกว่านับถือพี่บัวอ่ะ และก็อยากจะรู้จักพี่บัวจังและก็ขอเป็นกำลังใจให้คนอื่นๆที่ต้องเจอเรื่องร้ายๆให้ผ่านพ้นมันไปได้ด้วยดีครับ จากคุณ : maffy (maffy) - [ 14 ก.ค. 47 23:01:44 ]

ความคิดเห็นที่ 133 *****เขียนได้ดี บรรยายได้เยี่ยม ฮุ ๆ ๆ ๆ ***** จากคุณ : ปีศาจนําเค็ม - [ 15 ก.ค. 47 14:35:51 A:unknown X:203.146.98.20 ]

ความคิดเห็นที่ 134 อ่านจบ..น้ำตาหยดไปหลาย แหมะเลยครับ....... .... ชอบตอนที่คุณแม่คุณพูด หน่ะ ..โดนใจ..... เศร้าจัง... จากคุณ : สี่หามสามแห่ - [ 15 ก.ค. 47 19:26:51 A:202.57.174.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 135 โห...อ่านแล้วนึกว่ากระทู้ห้องสวนลุม ^__^ จากคุณ : rabbit devil - [ 16 ก.ค. 47 19:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 136 เป็นทู้แนะนำมานาน แต่ไม่เคยเข้ามาอ่านเลย มองผ่านๆ ก็นึกว่านิยายมั้ง เมื่อกี้นึกไงไม่รู้ อ่านภาคแรกดู...หวานซึ้งมาก เกิดติดใจมาอ่านต่อ ...คนละเรื่องกะภาคนี้เลยแฮะ สงสาร...แม่อะ ร้องไห้เลยฉากที่คุณฟื้นกลับมาหาแม่เป็นคนแรกอะ..มันสะเทือนใจบอกไม่ถูก แม่ แม่ แม่ ท่องคำนี้ไว้ ไม่ใช่คุณ แต่เป็นเรา..เราก็ทำบาปให้แม่ร้องไห้มาไม่น้อยเหมือนกัน ส่วนคุณถ้าคิดสั้นอีก.. เราสงสารแม่คุณมากนะ .. จากคุณ : ..รักแม่จังเลย.. - [ 17 ก.ค. 47 23:46:37 A:203.118.85.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 137 ขอเป็นกำลังใจให้คุณบัวนะครับ และขอขอบคุณคุณบัวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ด้วยนะครับ เนื่องจากวันนี้ผมเองก็มีความรู้สึกทุกข์อยู่กับตัว ตื่นขึ้นมาเช้านี้ ก็เพราะเรื่องทุกข์ พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ทุกข์ซะแล้ว (เหมือนที่คุณบัวบอกเลยล่ะ) พออ่านแล้ว ทำให้ผมเริ่มมองตัวเอง ... ความรักมีอิทธิพลกับความรู้สึกของคนมากที่สุด ... เมื่อเราผิดหวังในความรัก อาจทำให้เรารู้สึกว่างเปล่า เหมือนอยู่คนเดียวในโลก แต่ตอนนี้ผมคิดได้แล้วว่า ... ความทุกข์เกิดจากความรู้สึกที่เราไม่เข้าใจมัน ... มันเป็นเพียงแค่อีก 1 ความรู้สึกของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ ... ทั้งความรู้สึกดีๆ และความทุกข์เราเก็บมันเอาไว้ได้ หากเราเข้าใจว่ามันเป็นเพียงความรู้สึกในตัวเรา เท่านั้นเอง ผมได้กำลังใจมากๆจากคุณในวันนี้ และผมโชคดีที่ได้อ่านกระทู้นี้ในวันรุ่งขึ้นของการเสียใจของผม ... มันทำให้ผมเป็นคนใหม่ได้ในทันที ... ขอบคุณครับ จากคุณ : คุง - [ 18 ก.ค. 47 09:01:39 A:192.168.3.102 X:203.150.193.201 ]

ความคิดเห็นที่ 138 แวะเข้ามาขอบคุณอีกครั้งนะคะ ดีใจมากๆที่ เรื่องของเราทำให้หลายๆคนที่ได้อ่านรู้สึกดีขึ้นได้ อย่างที่บอกว่า เราไม่ทำแบบนี้อีกแล้วละคะ และก็ สำหรับคุณ คุง คคห๑๓๗ สุดท้ายก่อนเรามาตอบ ขอให้คุณคุง หายอาการที่ว่านี่ไวๆนะคะ "เราผ่านได้ คุณก็ทำได้ค่ะเราเชื่อแบบนั้น" เป็นกำลังใจให้อีกรอบนะคะ กับคุณคุงแล้วก็ทุกๆคนด้วย จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 19 ก.ค. 47 01:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 139 จากคุณ : คนธรรมดากับหมาตัวหนึ่ง - [ 19 ก.ค. 47 08:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 140 Well, this article of yours keeps reminding me when i broke up with my ex-boyfriend; i wanted to commit suicide too but i didn't do it because deep in my heart i was afraid to die. Even though i don't know what kind of your nightmare you had in the past, i could feel from this article of yours that this moment you are much stronger than before. Tell you the truth, before i read this article, i read the rest articles of yours . I thought that you are so lucky about love; i did feel envy you. Later on after i finished reading this article, i strongly feel that you deserve the best of love from your currently boyfriend. Above of all, i hope you won't encouter of being sadness as same as your past all over again. Cherish your life and lucky in love with your boyfriend. May the force be with you. จากคุณ : Cocochan - [ 20 ก.ค. 47 02:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 141 ขอบคุณสำหรับแง่คิดดีๆทั้งหลายค่ะ ....เมื่อเราทำตัวให้อยู่เหนือความทุกข์ ชีวิตจะเป็นสุข.....เนอะ Artist: B.J. Thomas Lyrics Song: Raindrops Keep Falling on My Head Lyrics Raindrops keep fallin' on my head And just like the guy whose feet are too big for his bed Nothin' seems to fit Those raindrops are fallin' on my head, they keep fallin' So I just did me some talkin' to the sun And I said I didn't like the way he got things done Sleepin' on the job Those raindrops are fallin' on my head, they keep fallin' But there's one thing I know The blues they send to meet me won't defeat me It won't be long till happiness steps up to greet me Raindrops keep fallin' on my head But that doesn't mean my eyes will soon be turnin' red Cryin's not for me 'Cause I'm never gonna stop the rain by complainin' Because I'm free Nothin's worryin' me [trumpet] It won't be long till happiness steps up to greet me Raindrops keep fallin' on my head But that doesn't mean my eyes will soon be turnin' red Cryin's not for me 'Cause I'm never gonna stop the rain by complainin' Because I'm free Nothin's worryin' me จากคุณ : หมีน้อย - [ 20 ก.ค. 47 02:49:14 A:203.118.113.137 X: ]

ความคิดเห็นที่ 142 รู้สึกประทับใจกับกระทู้ทั้ง 3 ยินดีด้วยค่ะที่บัวสามารถผ่านพ้นวันเวลาที่เลวร้ายนั้นมาได้ เมื่อ 3 เดือนที่ผ่านมา เราก้อเจ็บปางตายมาเช่นกัน รู้ซึ้งว่ากว่าที่จะผ่านเวลาที่เลวร้ายนั้นๆมาได้ ต้องทำใจขนาดไหน เหงาสุดๆเป็นยังไง ก้อได้เข้าใจเมื่อไม่นานนี้เอง อาจจะเป็นเพราะระยะเวลาที่คบกันมันนานมาก มากเสียจนวันที่เขาไม่รักเราแล้ว ทิ้งเราไว้เพื่อไปกับคนใหม่ มันเป็นอะไรที่ แย่สุดๆ ค่ะ จนตอนนี้เพื่อนเรามาบอกเป็นนัยๆว่า เขาพึ่งจะรู้สึกผิด รู้สึกเป็นห่วงเรา ตอนนี้ถึงเขาจะมีคนใหม่แล้ว แต่ก้ออยากจะขอเป็นเพื่อนกับเราอีกครั้ง ทำไมผู้ชายใจร้ายได้ขนาดนี้คะ เราควรจะทำยังไงดี ขอคำแนะนำด้วยค่ะ จากคุณ : เบลล์ - [ 20 ก.ค. 47 17:04:17 A:203.156.191.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 143 *142 เบลล์ค่ะ ถ้าเป็นเรา เราจะไม่ยุ่งกับเขาอีกอะคะ เป็นแค่เพื่อนก็ไม่เอาอะ ไม่อยากเจ็บอีก กว่าจะดีขึ้นมาได้ นานจะตาย เกิดไปใกล้ชิด ถึงไม่ได้ไรแล้วก็เหอะ อดเจ็บไมได้อยู่ดี ปล่อยแม่ม ไปเหอะคะ อยากเลือกที่จะไปเอง แล้วจะมาห่วงทำไม ทีวันนั้นไม่รู้จักห่วง บอกเขาไปเลยค่ะเบลล์ เพื่อนมีเยอะแยะ ไม่จำเป็นต้องไปเอาคนแบบเขามาเป็นเพื่อนหรอก ชิชิ เชิดใส่เลยยย เจ็บแล้วต้องจำค่ะ รู้ว่าเป็นขี้ ก็อย่าเข้าใกล้ให้ตัวเราเองเหม็นอีก จะดีกว่า ขี้มันหลบเราไม่ได้หรอกค่ะ ยกเว้นว่าเราจะหลบมันเองอะ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 20 ก.ค. 47 23:19:22 ]

ความคิดเห็นที่ 144 ตอนนี้เราก็กำลังเผชิญกับเรื่องเชี่ยๆอยู่ คบกันอยู่ดีๆเจอหน้ากันทุกวัน(ทำงานที่เดียวกัน) แม่มกลับบ้านไป 2 วันกลับมาบอกเราว่าจะแต่งงานกับคนอื่นเฉยเลย(มานกลับไปขอสาวแต่งงาน) ตอนนั้นเราช็อกมากเลย ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ที่เลวร้ายที่สุดคือเรากับเขายังต้องเจอกันอยู่ทุกวัน เราพยายามหลบนะ แต่บางทีก็เหมือนกับว่าเราไม่ได้ผิดเราจะหลบทำไม ผ่านมาได้ประมาณเดือนหนึ่งแล้วมั้ง เรายังต้องเจอเขาทุกวันเห็นเขายิ้ม หัวเราะมีความสุข เรายิ่งเจ็บใจ เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆนะบัว(ขอเรียกชื่อเฉยๆนะอายุเท่ากัน) อีก2วันเขาก็จะแต่งงานแล้ว แต่งแล้วแม่มเจือกกลับมาทำงานที่นี้อีก แยกกันอยู่กับผู้หญิงคนนั้น แล้วจะเจือกแต่งหาอไรก็ไม่รู้ เราไม่เข้าใจเลยนะ เราจะทำยังไงดีบัว เราไม่อยากเจอกับเขาแต่ก็เลี่ยงไม่ได้ ไม่อยากเจออีกแล้ว จากคุณ : ปดิวรัดา - [ 21 ก.ค. 47 11:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 145 อ่านจบแล้วบัวบ๊อง เพื่อนเรากลายเป็นศิราณีไปแล้น แต่แนะนำถามมันอะคะ บัวมีคำตอบดีๆ ให้เราเสมอเหมือนกัน ยิ่งกะ ช เชี่ยๆอะ มันถนัด แต่เหมือนตอนนี้เจ้าของทู้ ก้อกะลังแก้มะด้ายกะปัญหา เจ้าสาวที่กัวฝน ของตะเอง อิอิอิ จากคุณ : 411 - [ 21 ก.ค. 47 16:56:54 A:203.113.67.7 X:203.150.209.232 ]

ความคิดเห็นที่ 146 โอ้โห่ อ่านแล้วหวาดเจี๋ยวมากๆๆๆๆค่ะ ยิ่งตอนที่เอาไขควงทิ่มไปตรงแขนจนเห็นเส้นเลือด โอย ขนลุกและเสียวมากค่ะ อ่านไปยังยกข้อมืดมาดูไปด้วย รู้สึกเสียวๆ ค่ะ ใจเด็ดมากๆ เลย แต่ดีแล้วนะคะ ที่ตอนนี้คุณบัวคิดได้แล้ว อย่ากลับไปทำอาไรอย่างงี้อีกนะจ๊ะ เพราะคนเราบางครั้งมันก้ออารมณ์ชั่ววูบจริงๆ อ่ะเนาะ ไว้จะเมล์ไปคุยด้วยนะคะ ได้ป่ะ จากคุณ : สุดทางรัก - [ 22 ก.ค. 47 15:44:46 A:203.156.90.153 X:203.147.0.42 ]

ความคิดเห็นที่ 147 ไม่น่าเชื่อค่ะ ว่าพี่บัวเคยฆ่าตัวตายมาก่อน สาวห้าวๆ นิสัยดุดัน ไม่น่าเชื่อค่ะ แต่อ่านแล้วได้ข้อคิดเยอะนะคะ เอาไปเตือนใจตัวเองได้ค่ะ ว่ายังมีคนที่รักเรามากที่สุดอยู่ ไม่ว่าจะสุขจะทุกข์เค้าคนคนนั้นก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน ความรักในบางครั้งก็เป็นสิ่งที่เข้ามาแล้วก็ผ่านไป มีทั้งคนที่จริงใจและไม่จริงใจ จงอย่าไปซีเรียสกะมันเลยค่ะ คิดว่าในโลกนี้ไม่มีใครอยู่ด้วยกันยั่งยืนดีกว่าค่ะ มีพบก็ต้องมีจากค่ะ จากคุณ : oRiginaL pInKlaDy - [ 22 ก.ค. 47 18:44:32 A:210.86.188.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 148 มือไม้หมดแรงเลย สยองไขควงครับ อุอุอุ ตาแฉะเลย 3 บทรวด ไปนอนรอ บทต่อไปดีกว่า :D จากคุณ : ทะเลหมอก - [ 23 ก.ค. 47 08:26:13 A:61.90.37.52 X: ]

ความคิดเห็นที่ 149 ได้อ่านเรื่องของพี่บัวตอนแรกๆ แล้วชอบมาก แต่เรื่องที่พี่คิดฆ่าตัวตาย ผมอ่านไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ คงเพราะไม่รู้ว่าพี่เจออะไรมา พี่มาถึงก็จะฆ่าตัวตายเลยผมเลย งง - -. เพราะเห็นตอนแรกๆดูพี่เป็นคนไม่กัวอะไรเลย แฟนผมก็นิสัยคล้ายๆพี่บัวเลย แต่ผมไม่แสนดีเหมือนพี่ซัน ถ้าผมได้มาอ่านเรื่องของพี่เร็วกว่านี้ ก็ดีสิ T T อยากคุยกับพี่ับัวมากคับ พี่กวนตี.....ดีคับ จากคุณ : aonja77@hotmail.com - [ 27 ก.ค. 47 04:59:48 A:172.16.85.6 X:202.57.137.194 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ว่าจะไม่เข้ามาอ่านแล้ว ... แต่อดไม่ได้อ่ะนะ .......... น้องบัวคนใหม่ไฉไลก่าเดิม จากคุณ : -=.Gay-E-Cha.=- - [ 29 ก.ค. 47 07:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 151 http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F2862235/F2862235.html http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F2862963/F2862963.html http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F2893012/F2893012.html เอาลิงค์กระทู้ที่ผ่านมามาแปะให้จ้ะ เดี๋ยวอีกสองวันเอาเรื่องนี้ตอนใหมลงแล้ววน๊า จากคุณ : aborted - [ 29 ก.ค. 47 14:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 152 Oh No !!!!!! ซึ้งมากๆๆๆๆๆๆ ช๊อบบบบบบบบบบบ จากคุณ : ตุ้มม่อน - [ 29 ก.ค. 47 14:33:09 A:203.144.250.35 X: ]

ความคิดเห็นที่ 153 จากคุณ : ใจเสาะ - [ 29 ก.ค. 47 14:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 154 ไอ้น้องฉันเองนะ login เราเข้าไม่ได้วะ หรอว่าเจอยึดวะจ๊ากก ใช้อันนี้พลางๆก่อนนะ จากคุณ : aborted - [ 29 ก.ค. 47 19:43:24 ]

ความคิดเห็นที่ 155 สวัสดีค่ะบัว เราตามอ่านเรื่องนี้มาจากลิงค์ในสวนลุมอะนะคะ อ่านทีเดียวก็ 3 กระทู้รวดเลย พอตอนแรกที่รู้ว่าชื่อบัวและเกิดวันที่ 7 เดือน 7 ก็คลับคล้ายคลับคลาว่าคุ้นๆ อยู่ ตอนนั้นแฟนเราไปเรียนต่อเมืองนอกและเรามาโพสต์กระทู้ไว้ในสวนลุม บัวก็เข้ามาตอบและทิ้งเมลล์ไว้ เราก็เลยได้คุยกันพักนึง บัวให้ลิงค์ที่เขียนไดอารี่ไว้ด้วย แต่ตอนหลังที่เข้าไปอ่านก็หาไม่เจออีกเลย และก็ไม่เห็นบัวออนไลน์ด้วย ก็ไม่รู้นะว่าใช่บัวเดียวกันหรือเปล่า แต่ถ้าใช่ก็ดีจ้ะ เพราะตอนนี้เราอกหักจนเกือบคิดสั้น เพราะเราได้มาอ่านเรื่องบัวแล้ว มันทำให้เรายิ้มได้ หัวเราะได้ แล้วก็ "คิดได้" ด้วย ขอบคุณบัวมากๆ เลยนะคะ ป.ล. แต่ตอนที่เราอกหัก เราเคยใช้ชื่อใน msn พักนึงว่า "ทุกข์มีไว้ให้เห็น ทุกข์ไม่มีไว้ให้เป็น" ล่ะ จากคุณ : ข้าวเกรียบ - [ 30 ก.ค. 47 21:17:21 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 156 *155 หวัดดีค่า ข้าวเกรียบ เราจำคุณได้ด้วยยยยยยยย เป็นไงบ้างคิดถึงมากๆๆๆ อ่อ ชื่อใน msn อะจ้า เป็นของพี่อีกคนในลิสท์เราอะจ้ะ รบกวนแอดเราเข้ามาใหม่ได้มะคะ หรือไม่ก้อขออีเมล์หน่อยจ้า เพราะมีช่วงนึงก่อนนี้เป็นปีแล้วละลิสท์เราหายไปหมดเลยและก็เอาคืนไม่ได้จนต้องเปลี่ยนเมล์ แล้วก็มาเมล์เดิมอีกที อยากคุยด้วยมากๆๆๆๆ ทำไงดีไม่มีอมยิ้มให้บัวจิ้มด้วยๆ แต่เด่วบัวจะลองเปิดที่เซฟไว้หาดูนะจ้า เผื่อเจอเมล์ว่าแต่จำได้คุ้นๆว่า เมล์ข้าวเกรียบ ก็คือข้าวเกรียบเลย...ไม่รู้ใช่ปะ เด่วบัวลองๆๆๆ สู้ตายๆ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ วันอาสาฬหบูชา 10:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 157 http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F2937318/F2937318.html ภาคใหม่จ้า จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ วันอาสาฬหบูชา 10:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 158 kaokreab@hotmail.com ค่ะบัว เดี๋ยวเราจะตามไปอ่านภาคต่อไปนะคะ ป.ล. สงสัยที่มาของชื่อพี่เค้ากะชื่อเราใน msn จะมาจากแหล่งเดียวกันแน่เลย จากคุณ : ข้าวเกรียบ - [ วันอาสาฬหบูชา 13:32:12 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 159 น่ากลัวอ่ะคับ ....... ยิ่งตอนไขควงนี่สยองอ่ะ ตามอ่านมาทุกกระทู้เลยคับ ^ ^ ... จากคุณ : ปลาโลมา_:P - [ 6 ส.ค. 47 09:33:12 ]

ความคิดเห็นที่ 160 =) ตอนนี้ก็ฝันร้ายนิดๆละคะบัวอะ จากคุณ : นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้ - [ 9 ส.ค. 47 01:31:31 ]

ความคิดเห็นที่ 161 วนมากระทู้นี้อีกรอบ บัวเอ้ย ยังนึกย้อนไปเมื่อปีที่แล้ว ก่อนและหลังวันเกิดบัว เสียงบัวร้องไห้ นึกถึงมันยังเสียดๆ ใจพี่ยังไงไม่รู้ จนวันนี้ บัวโตขึ้นเยอะแล้ว พี่ได้แต่หวังว่า พี่คงไม่ได้ยินเสียงบัวร้องคร่ำครวญว่าบัวอยากตายอีกแล้ว รักบัวจ๊ะ เจ้าตัวแสบ จากคุณ : jengly - [ 9 ส.ค. 47 02:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 162 อ่านแล้วโดนใจมากเลยค่ะ ช่วงนึงของชีวิตเราเคยเจอเรื่องคล้ายๆกับของบัวมาเหมือนกัน แต่เราไม่กล้าพอ เราทึ่งบัวมากเลยนะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเห็นด้วยนะ เพราะชีวิตเรามีค่ามากเกินกว่าจะต้องมาทำร้ายตัวเองให้กับผู้ชายเลวๆที่ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยสำหรับเรา ดีใจนะที่บัวเข้มแข็งขึ้นแล้ว ตอนนี้เราก็เข้มแข็งแล้วเหมือนกัน สู้ต่อไปนะ อดีตไม่ได้มีไว้ให้จดจำ แต่เป็นเครื่องมือเตือนเราในการดำเนินชีวิตต่อไป จากคุณ : plawan - [ 13 ส.ค. 47 22:44:43 A:unknown X:202.28.181.7 ]