ความคิดเห็นที่ 1 ขออภัยด้วยนะครับ ถ้าบทความนี้ขาดตกบกพร่อง  หรือไม่เรียบร้อย  เพราะรีบเขียนครับ  บอกพี่อนาวินว่าจะเขียนเย็นนี้  และก็มีเวลาเท่านี้ครับ ยังมีธุระที่ต้องทำ  และพรุ่งนี้(วันเสาร์) ก็ต้องไปสอน(ถ่ายภาพ)ทั้งวันครับ  คงเข้ามาอีกทีวันอาทิ่ตย์   ผมอาจขอเข้ามาขัดเกลาบทความอีกครั้งในวันอาทิตย์แล้วกันนะครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 16 ก.ย. 48 21:53:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอยืนยันครับคุณจิม  ทำไมชีวิตคุณกับผมมันเหมือนกันยังกะโคลนนิ่ง จากคุณ : pracha_ji - [ 16 ก.ย. 48 22:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เห๊นด้วยครับ.........ท่านผู้นำ ( ยังไม่ส่งใบสมัครมาให้ผมเลยนะครับ )  ทวง.... จากคุณ : Dman - [ 17 ก.ย. 48 02:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยากฝึกตัวเองให้มีนิสัยเป็นผู้นำบ้างค่ะ ทำงัยดี ตอนเด็กๆ มักจะได้เป็นหัวหน้าห้อง แต่ตอนโตไม่ค่อยได้เป็นผู้นำหลักๆ เลยค่ะ การเป็นผู้นำและทำให้ตัวเองเป็นคนน่าเชื่อถือต้องทำอย่างไรบ้างคะ จากคุณ : onz - [ 17 ก.ย. 48 03:28:59 A:203.118.72.84 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอริก็ชอบเป็นผู้นำค่ะ ไม่ว่าจะเรื่องงาน หรือแต่งตัว เอริไม่ชอบตามใคร เป็น เด็กแนว ขนานแท้และดั้งเดิม  ..จึงเห็นด้วยค่ะ ว่า ความเป็นผู้นำ สร้างกันได้ และฆ่าไม่ตายค่ะ แต่ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่ตัวเองเหมาะจะเป็นผู้ตามมากกว่า เพราะอ่อนความรู้ อ่อนประสบการณ์ ฯลฯ ก็เข้าใจและปรับตัวได้นะคะ ประเภท หลิ่วตาตั้งแต่ยังไม่เข้าเมือง อย่างนั้นเลยค่ะ  555 ผู้นำที่ดี จะต้องรู้ว่า เวลาไหนควรนำ เวลาไหนควรตาม ค่ะ จากคุณ : เอริ...จัง - [ 17 ก.ย. 48 03:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ก่อนอื่น  ต้องขอแก้ไขความเข้าใจสักนิดนะครับ... จากข้อความนี้..........ของคุณ จิมมี่... คือ ประเด็นทฤษฎีที่ว่า ผู้นำนั้นเป็นคุณสมบัติที่มี่ติดตัวมาแต่เกิดนั้น.....     มันไม่ใช่ทฤษฎี หรอกครับ... มันเป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวของผมเองครับ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 48 06:55:49 จากคุณ : อนาวิน - [ 17 ก.ย. 48 06:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทีนี้ลองมาดูมุมมองของผมบ้างนะครับ..... .............................................. มีลูกนกอินทรีย์ตัวหนึ่ง พลัดตกลงจากรัง...เผอิญมีแม่ไก่พาลูกมาเลี้ยงผ่านมาพอดี... ด้วยความสงสาร แม่ไก่จึงรับเลี้ยงลูกนกอินทรีย์ไว้... .....เวลาผ่านไป จนลูกๆ เติบใหญ่ รวมทั้งลูกนกอินทรีย์ตัวนั้นด้วย... อยู่มาวันหนึ่ง... เจ้าลูกนกอินทรีย์บังเอินมองขึ้นไปบนท้องฟ้า... มองเห็นพยาอินทรีย์ กางปีกถลาลมอย่างสง่างาม...มันเอ่ยขึ้นกับแม่ไก่ว่า... ..."แม่จ๋า... ถ้าหนูบินได้แบบนกอินทรีย์ก็ดีสินะ หนูจะได้บินให้สนุกไปเลย"... แม่ไก่ตอบกลับไปว่า..."ลูกรัก... เราเป็นไก่ เราบินแบบนั้นไม่ได้หรอกจ้า"...     ถ้าคุณเป็นลูกนกอินทรีย์ตัวนั้น.... คุณจะเป็นอย่างไร???...     จากการได้สัมผัสกับผู้คนมากมายมาจนเกือบครึ่งชีวิตของผม หากมองในมุมมองของการเป็นผู้นำ ผมสังเกตุเห็นคนเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มที่เป็นลูกไก่จริงๆ...กับอีกกลุ่มที่เป็นลูกนกอินทรีย์...     คนที่เป็นผู้นำ ก็เปรียบได้กับลูกนกอินทรีย์ที่จะตัดสินใจว่าจะลองออกจากกรอบไหม.... ลองพยายามบินดู ธรรมชาติของนกอินทรีย์ ย่อมบินได้อยู่แล้ว.บวกกับความพยายาม ยังไงก็บินได้ ต่างจากธรรมชาติของลูกไก่... ถึงจะพยายามบินอย่างไร ก็บินได้ไม่ดีเท่านกอินทรีย์...     นั่นคือคนที่จะเป็นผู้นำในความคิดของผม... แต่ "ความเป็นผู้นำ" ล่ะ...     ความเป็นผู้นำ ผมอยากจะเปรียบเทียบกับ ความเป็นแม่เหล็ก... ผมจะขอเปรียบเทียบคนที่จะเป็นผู้นำในอีกมุมมองหนึ่ง.. คือสิ่งของต่างๆ... เช่น กรวด หิน ดิน ทราย เหล็ก สังกระสี ฯ... ธรรมชาติได้สร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา ทุกสิ่งล้วนมีศักยภาพของตัวมันเองในแต่ละเรื่อง... แต่ในที่นี้ ผมกำลังพูดถึง ความเป็นแม่เหล็ก...     ความเป็นแม่เหล็ก มันมองไม่เห็นได้ด้วยตาเปล่า... แต่คุณสมบัติของมันก็คือ... สามารถดูดเหล็กให้มาติดกับตัวแม่เหล็กได้ แรงดูดนี่แหล่ะ ที่ผมกำลังจะพูดถึงคือ ความเป็นแม่เหล็ก...     ผู้นำของผมก็คือแม่เหล็ก.... แล้วแม่เหล็กเกิดจากอะไรล่ะ... คำตอบก็คือ... จากเหล็ก.... คุณไม่สามารถจะนำ กรวด หิน ดิน ทราย มาทำให้เป็นแม่เหล็กได้... เหล็กเท่านั้น ที่จะเป็นแม่เหล็ก...     แต่เหล็กก็ยังถูกแยกออกมาอีก 2 กลุ่ม คือ เหล็กกล้า กับ เหล็กธรรมดา... ความเป็นแม่เหล็กของเหล็กกล้ากับเหล็กธรรมดา ต่างกันตรง การเป็นแม่เหล็ก... เหล็กธรรมดา จะเป็นแม่เหล็กได้ชั่วคราว เมื่อระยะเวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง ความเป็นแม่เหล็กก็จะหมดไป แต่เหล็กกล้าไม่ใช่... เมื่อเหล็กกล้าถูกเหนี่ยวนำให้เป็นแม่เหล็กเมื่อใด... มันก็จะเป็นแม่เหล็กไปจนตลอดกาล...     ข้อดีของเหล็กธรรมดาที่เห็นง่ายๆ ก็คือ ออด หรือ กระดิ่งไฟฟ้า ที่ใช้งานกันตามบ้าน เมื่อนำขดลวดมาพันรอบๆ เหล็กธรรมดา พอเรากดสวิท ไฟฟ้าก็จะวิ่งผ่านขดลวดที่พันรอบเหล็กธรรมดาแท่งนั้น ก็จะเกิดการเหนี่ยวนำให้เหล็กนั้นเป็นแม่เหล็ก... เมื่อเหล็กเป็นแม่เหล็ก ก็จะดูดเอาเหล็กอีกเส้นที่อยู่ตรงกันข้ามเข้ามาติดกับตัวมัน เหล็กเส้นที่ถูกดูดมานี้ ก็จะมีหัวเคาะ... ซึ่งจะไปเคาะกับวัสดุส่งเสียง เมื่อกระแสไฟหยุดผ่านขดลวด เหล็กธรรมดานี้ก็หยุดการเป็นแม่เหล็ก เหล็กเส้นที่ถูกดูดมา ก็ดีดกลับไปอยู่ที่เดิมของมัน หัวของมันอีกข้างก็จะไปเคาะเอาวัสดุส่งเสียงอีกอัน เมื่อปล่อยกระแสไฟผ่านขดลวด แบบ วิ่ง หยุด วิ่ง หยุด.... ก็จะเกิดการเคาะต่อเนื่องเรื่อยๆ... เกิดเป็น ออดหรือกระดิ่งไฟฟ้าให้เราใช้กัน.....     ส่วนเหล็กกล้าก็นำไปใช้สารพัดประโยชน์ เช่น เอามาไว้ดูดประตูตู้เย็นฯ... พูดไปก็จะยืดยาวออกนอกเรื่องครับ...     ดังนั้น กรวด หิน ดิน ทราย ก็เปรียบเหมือนลูกไก่... เหล็กธรรมดาและเหล็กกล้าก็คือลูกนกอินทรีย์...     คนเป็นผู้นำก็เปรียบเหมือนลูกนกอินทรีย์หรือเหล็กนั่นเอง... ส่วนผู้นำคนไหน จะเริ่มเป็นผู้นำเมื่อไร... ก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยแวดล้อมที่มากระตุ้น เช่น เมื่อนกอินทรีย์ตัดสินใจที่จะบินให้ได้หรือได้ลองบินดู.. ธรรมชาติก็จะพาให้มันเก่งขึ้นไปเรื่อยๆ... เฉกเช่นเดียวกับเหล็กที่ถูกนำมาเหนี่ยวนำให้เป็นแม่เหล็ก...     หากเหล็กไม่มีโอกาสมาผ่านการเหนี่ยวนำเลย ก็ไม่มีโอกาสเป็นแม่เหล็กได้... ผู้นำก็เช่นเดียวกัน...     คนที่เป็นผู้นำแต่ยังไม่เกิดภาวะแวดล้อมกระตุ้นต่อมเป็นผู้นำให้ทำงาน ก็จะยังไม่แตกต่างจากคนทั่วไปที่ไม่ใช่ผู้นำ... แต่เมื่อวันใดวันหนึ่ง มีเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง มากระตุ้นต่อมความเป็นผู้นำของเขาเข้า... มันก็จะหลั่งฮอร์โมนความเป็นผู้นำออกมา และความเป็นผู้นำก็จะพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ (ไอ้ต่อมความเป็นผู้นำ กับ ไอ้ฮอร์โมนเนี่ย... ผมยกมาเปรียบเทียบนะ.. เดี๋ยวจะมีบางคนสงสัยว่ามันมีด้วยเหรอไอ้ต่อมอันนี้น่ะ...)     ผมผ่านการพัฒนาคนเพื่อให้เขาขึ้นมาเป็นผู้นำจนถึงวันนี้ก็ 12 ปีเข้าไปแล้ว... ทุกวันนี้จึงเข้าใจเรื่องการสร้างผู้นำ... .....คนบางคน เหนี่ยวนำทีเดียว เป็นผู้นำตลอดกาลเลย (เปรียบเหมือนเหล็กกล้า) .....คนบางคน ต้องเหนี่ยวนำบ่อยๆ เรื่อยๆ ความเป็นผู้นำของเขาก็จะอยู่เป็นพักๆ (เปรียบได้กับเหล็กธรรมดา) .....คนบางคน กระตุ้นยังไง เหนี่ยวนำอย่างไร... ก็ไม่เป็นผู้นำเลย ให้ตายสิโรบิน.. พวกผู้นำทั้หลายที่ไม่เข้าใจธรรมชาติของคนเหล่านี้ ก็จะหัวเสียทุกที ที่สั่งงานไปแล้ว ไม่ได้เรื่อง... บอกแล้วก็ต้องบอกอีก... สอนแล้วก็ต้องสอนอีก... จนวันหนึ่ง ถึงได้เข้าใจเขา... และก็คิดเสียว่า สั่งงานหรือสอนงานคนเหล่านี้ก็เหมือนเรากินข้าว... กินแล้วก็ต้องกินอีก ก็ไม่เห็นเบื่อมัน กินได้ทุกวี่ทุกวัน วันละหลายเวลาก็มี... เมื่อยอมรับได้เหมือนกินข้าว ก็จะบริหารจัดการคนได้เป็นอย่างดี เพราะเข้าใจศักยภาพในตัวของเขา...     แต่เราก็ยังคงต้องเหนี่ยวนำคนกลุ่มหลังนี้ต่อไป เพราะคนที่เป็นผู้นำอาจซ่อนอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น... เพียงแต่ การกระตุ้นเหนี่ยวนำของเรา ยังไม่ไปโดนต่อมความเป็นผู้นำของเขา... และที่สำคัญ... แต่ละคนก็ไม่ได้มีวิธีตายตัวที่จะเกิดภาวะผู้นำได้ด้วยเหตุการณ์ใดแน่นอน...     ผมถึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมคุณ Jimmy Walker และอีกหลายๆ คน มาเกิดภาวะการเป็นผู้นำขึ้นทีหลัง. หรือทำไม คนบางคน เหมือนจะเป็นผู้นำ แต่แล้วเขาก็จางหายไป... หรือไม่ก็ ทำไมจึงมีคนหมดไฟบ่อยๆ ต้องได้รับการเติมไฟ บ่อยๆ เช่นกัน... การเติมไฟให้ผู้นำ ก็มี ร้อยแปดพันเก้าวิธีการ คนที่เป็นผู้นำถาวร ก็ทำไป เติมไปเท่าที่วิธีการที่ตนจะคิดได้... คนที่เป็นผู้นำชั่วคราว ก็ หาไปว่าอะไรที่ทำให้เขามีไฟขึ้นมา บางครั้งวิธีการเก่าๆ ก็ใช้ไม่ได้ มันดือยาเสียแล้ว... ก็ต้องไปเจอกับวิธีการใหม่ๆ ไฟในตัวก็จะลุกโชติช่วงชัชวาลบานบะเร่อเท่อ....     ตัวผมเองก็เพิ่งจะมาเป็นผู้นำก็เมื่อตอนอายุ 26-27 ปี หลังจากนั้นมา ก็ไม่เคยมอดไหม้... หัวใจยังคับพองอยู่ตลอดเวลา... แม่จะล้มลุกคลุกคลานมาจนสะบักสะบอม รับราชการ+เปิดคลีนิค สบายๆ ดีๆ ไม่ชอบ ดันอยากเป็นนักธุรกิจใหญ่... ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ไปถึงไหน เจ้งแล้วก็เจ้งอีก..... "เจ้งซะให้พอ!!!..." .....ขอยืนยันอีกครั้งว่า.... เป็นความคิดเห็นส่วนตัว โปรดใช้วิจารณญาณ..... แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 48 06:56:43 จากคุณ : อนาวิน - [ 17 ก.ย. 48 06:53:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ส่วนหนึ่งมาจากการมีมาแต่เกิด Born to be the king     ส่วนหนึ่งมาจากสภาพแวดล้อม     ส่วนหนึ่งสถานการณ์พามา     ส่วนหนึ่ง อยากได้ดีพากเพียรแสวงหาเอาเอง          ของผมก็เกิดจากการผสมผเสปนเปกันไปจากทั้งสี่ส่วนบนนั่นแหละ        ลูกนายอำเภอเป็นหัวหน้าห้อง ป.๓ ทับสอง  ลูกหมอเป็นหัวหน้าห้อง ป.๓ ทับ หนึ่ง แต่เป็นผู้หญิง  วันหนึ่งลูกนายอำเภอยกพวกมาแกล้งเด็กห้องเรา  แย่งขนมผู้หญิง ไล่เตะเด็กผู้ชาย   เด็กทั้งห้องนั่งดูตาปริบๆ  หัวหน้าห้องเอาแต่ปิดหน้าร้องไห้      ไม่นำก็ต้องนำแหละ  ลูกผู้กองกับลูกนายอำเภอก็ต้องฟัดกัน  ปากฉีก  เขตโรงพักกับเขตอำเภอ บางคนฑี ที่มีคลองเล็กๆคั่นกลาง  ก็เลยกลางเป็นพรมแดนตั้งแต่บัดนั้น  เด็กอำเภอข้ามมาไม่ได้  เด็กโรงพักข้ามไปไม่ได้  ต่างคนต่างเล่น  พอหมดมาปลูกฝีฉีดยา  หาคนไปเข้าหัวแถวไม่ได้  ก็ผมอีก  หลังๆมาจึงกลายเป็นหัวหน้าห้องตลอด จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 17 ก.ย. 48 11:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบทุก ความเห็นเลยค่ะ   ขออนุญาต นำไปเล่าให้เครือข่ายฟังนะคะ จากคุณ : ดารา276 (dara276) - [ 17 ก.ย. 48 17:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับคุณอนาวินค่ะ.. ลูกไก่เกิดมาเป็นลูกไก่ ย่อมไม่ใช่ลูกนกอินทรีย์ แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น... ก็ไม่ได้หมายความว่าลูกไก่ไม่มีคุณค่าเท่ากับนกอินทรีย์(เนอะ) จากการใช้เวลาอยู่กับลูกๆ มีความรู้สึกเป็นส่วนตัวว่า เด็กไม่ใช่ผ้าขาว มนุษย์เราไม่ได้เกิดมาอย่างว่างเปล่า แต่เกิดมาพร้อมด้วยศักยภาพ และเอกลักษณ์เฉพาะตัว เหมือนผ้าที่มีร่องรอยของภาพร่าง ที่แม้ลายเส้นจะจางแสนจาง แต่มันก็มีร่องรอยอยู่จริงๆ หน้าที่ของพ่อแม่คือการช่วยส่งเสริมลูกๆ ให้แต่งเติมสีสัน วาดภาพที่เป็นตามแบบของเขา.. แต่ผู้ใหญ่เราก็มักจะมีทัศนคติ ที่ถูกตีกรอบตายตัวผ่านประสบการณ์ชีวิตมากมายเอาไว้ เราเชื่อว่าความกล้าแสดงออกดีกว่าความขี้อาย ความเป็นผู้นำดีกว่าความเป็นผู้ตาม.. แต่หากมองดูเด็กๆที่เล่นกันอย่างสนุกสนาน บางทีเราก็ค้นพบว่า.. จะเป็นผู้นำหรือผู้ตามยังไม่สำคัญกับพวกเขา เท่ากับการเป็นที่ยอมรับและได้เล่นกับเพื่อนๆ เปล่านะคะ.. ไม่ได้โพสผิดห้อง อิอิ แค่อยากเล่าสู่กันฟังว่า.. การเลี้ยงดูลูก สอนอะไรให้มากมาย หลายสิ่งหลายอย่างทำให้เราเปิดใจกว้างขึ้น เด็กที่เกิดมาเป็นลูกไก่ ถ้าถูกบังคับให้บินสูงบนฟ้า เขาจะทำสู้ลูกนกอินทรีย์ได้อย่างไร เราส่งเสริมให้เขาเป็นลูกไก่ที่มีความสุข.. และรู้รับผิดชอบตามบทบาทของลูกไก่แทนจะดีกว่าหรือไม่ เขาอาจจะกลายเป็นไก่ที่ขันได้เพราะที่สุดในโลกก็ได้ แต่สิ่งสำคัญ... ที่มักจะเป็นหลุมพรางอยู่เสมอก็คือ การที่จะเรียนรู้ว่าใครเป็นลูกไก่หรือนกอินทรีย์ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อย่าว่าแต่คนอื่นจะรู้จักเรา บางครั้งเราก็รู้จักตัวเองไม่ดีพอ คนบางคนต้องใช้เวลาค้นหาศักยภาพของตัวเองตลอดชีวิตเพื่อที่จะพัฒนามันขึ้นมา ใครจะรู้.. เราอาจจะเป็นนกอินทรีย์ที่โตมาในคราบของลูกไก่ก็เป็นได้ ผู้นำที่ยิ่งใหญ่ไม่ต้องมีหลายคน เจ้านายเก่งซุเปอร์เก่ง.. ก็ยังต้องการลูกน้องที่ดี ไว้คอยเป็นแขนขา สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง เราอยากจะเป็นอะไรก็ได้ แต่ต้องเป็นให้ดีที่สุด อย่าเลิกค้นหาตัวเอง และอย่ากลัวที่จะแตกต่าง.. เด๋วนึกอะไรออกอีกจะมาคุยต่อค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงจันทรา - [ 17 ก.ย. 48 19:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่รู้จะต่ออะไรดีครับ  เพราะประเด็นที่พี่อนาวินตอบมาน่าคิดครับ  และถ้าดูดีๆอีกที  ความเห็นของพี่อนาวินกับพี่แมว มหาภัย  ผมว่ามันคล้องจองกับความคิดผม  และผมก็เห็นด้วยกับทั้งสองคนครับ  เพียงแต่ของผมจะสเกลเล็กกว่าหน่อย  ตรงที่เสนอเฉพาะประเด็นว่าผู้นำนั้นถูกสร้างขื้นได้   ผู้นำถูกสร้างขึ้นได้  แต่บางคนก็สร้างไม่ขึ้น  ในขณะที่บางคนก็เป็นผู้นำโดยกำเนิด(อันนี้ก็เห็นด้วยครับ  เพราะบางคนที่ผมอ่านหรือดูประวัติมาเป็นผู้นำแต่เด็กยันแก่เลยครับ) ชอบวิธีอธิบายของพี่อนาวินที่อุปมาเปรียบเทียบครับ  เข้าใจง่าย  เพราะผมก็ชอบใช้วิธีอุปมาแบบนี้ในการอธิบาย  ชักรู้สึกว่าผมมีอะไรเหมือนพี่อนาวินอยู่บางอย่าง(เดี๋ยวขอข้ามรุ่นไปรู้จักคบหานิดนึงนะพี่  เผื่อเชิญมาเป็นที่ปรึกษาชมรมฯ)  ส่วนคุณ pracha_ji นี่ก็คงต้องขอรู้จักด้วยอีกคน  เพราะถ้าเรามีแบคกราวด์คล้ายๆกัน  ก็น่าจะคุยกันได้ง่ายนะครับ ส่วนคุณ Dman นี่ผมส่งจดหมายสมัครให้ทุกคนที่แอดไว้แล้ว  แต่คุณอาจยังไม่ได้รับ  เดี๋ยวผมจะหาทางส่งไปให้อีกทีครับ แหมประเด็นความเห็น แท้จริงแล้วดันคล้องจองไปในทางเดียวกัน  เดี๋ยวก็หมดเรื่องถกกันซิครับ  เดี๋ยวกลับไปคิดก่อนว่ายังมีประเด็นอะไรที่คุยได้ในเรื่องนี้  ซึ่งอาจมาพร้อมกับตอบประเด็นของคุณ onz ที่อยากฝึกให้ตนเองมีนิสัยผู้นำไปด้วยเลยครับ   สุดท้าย  หวังว่าผมจะเป็นเหล็กกล้าแบบที่พี่อนาวินเปรียบเทียบไว้นะครับ  จะได้เป็นผู้นำถาวรตลอดไป  สงสัยต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ซะแล้ว จากคุณ : Jimmy Walker - [ 18 ก.ย. 48 05:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาต่อเรื่องผู้นำกันอีกนิดดีกว่า สิ่งที่ทำให้ผู้นำแตกต่างจากบุคคลประเภทอื่นๆ " ผู้นำ " ชื่อก็น่าจะบอกความหมายในตัวอยู่แล้วว่า  มันมีนัยแบบกลุ่มคน  คือ คนเป็นผู้นำย่อมต้องมีผู้ตาม  ฉะนั้นผู้นำก็คือผู้ที่มีอิทธิพลทางความคิดต่อบุคคลบางกลุ่ม  ซึ่งทำให้พวกเขายินดีจะเดินตาม ผู้นำจึงหมายถึงบุคคลที่ชอบทำงานร่วมกับกลุ่ม  ส่วนบุคคลที่ไม่ชอบการทำงานเป็นกลุ่ม คือ บุคคลที่มีความสามารถเฉพาะตัว ผู้นำมุ่งทำงานเพื่อความสำเร็จของตนและกลุ่มไปพร้อมๆกัน  ส่วนคนธรรมดาคิดแค่ความสำเร็จของตนเท่านั้น ผู้นำพยายามพิสูจน์สิ่งที่คิด  และสร้างอุดมคติของตนด้วยการกระทำ  ส่วนนักคิดธรรมดา  ได้แต่คิด  แต่ไม่พยายามพิสูจน์ ผู้นำ นำกลุ่มคนด้วยอิทธิพลทางความคิดและอุดมคติ  ให้ผู้ตามยินดีเดินตาม  ส่วนผู้มีอำนาจจะใช้อำนาจบังคับ ผู้นำ ชอบสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ  ผู้ตาม ชอบตามเก็บสิ่งที่ผู้นำทำไว้ ผู้นำไม่จำเป็นต้องประสบความสำเร็จในธุรกิจ(ผู้นำทางทหารเป็นต้น) และผู้ประสบความสำเร็จในธุรกิจไม่จำเป็นต้องเป็นผู้นำ (ประสบความสำเร็จเพราะเป็นนักขายเป็นต้น) มีอะไรอีกล่ะ  ท่านผู้รู้ช่วยมาเสริมหน่อยนะครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 18 ก.ย. 48 10:37:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ส่วนประเด็นของคุณ onz ที่ถามว่า  อยากฝึกตัวเองให้มีนิสัยผู้นำ ทำอย่างไร ถ้าถามผม ผมคงตอบว่า ความเป็นผู้นำที่แท้ ไม่ได้เกิดจากความรู้สึกอยาก "เป็น" ครับ  แต่เกิดจากความรู้สึกอยาก "ทำ" หรืออยาก "นำ" มากกว่า คุณ onz ลองนึกพยายามอยากนำกลุ่มคนให้เดินตามอุดมคติที่คุณมีซิครับ  ที่เหลือคือการหาวิถีทาง  และสร้างคุณสมบัติให้ได้รับการยอมรับ  ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องเชื่อและเดินตามคุณ  ฉะนั้น การรู้มาก คิดมาก จึงสำคัญด้วยเช่นกัน  ถ้าเรามีความรู้และความคิดตื้นเขินมากๆ  ก็ไม่มีคนยอมรับในความคิด  ซึ่งนั่นจะสร้างอิทธิพลต่อกลุ่มคนไม่ได้ ฝากไว้แค่สองอย่างครับ  คือ ต้องสร้างความรู้สึกอยากทำอะไรบางอย่างที่เป็นประโยชน์ร่วมของคุณและกลุ่ม  ถ้าสร้างความรู้สึกเช่นนี้ได้บ่อยๆ  และคุณมีปุ๋ยที่เหมาะสมจะปลูกความเป็นผู้นำลงไป  ความเป็นผู้นำมันก็จะค่อยๆเติบโตครับ ส่วนที่คุณเอริบอกไว้ตอนท้าย  ก็ตรงกับของ จอห์น ซี แมกซ์เวล ที่บอกว่า คนที่เป็นผู้นำจะยอมรับคนที่มีความเป็นผู้นำสูงกว่าได้ง่าย(ผู้นำสามารถมองออกว่าใครเป็นมีความเป็นผู้นำ)  แต่คนที่ไม่เป็นผู้นำมักจะไม่ค่อยแสดงว่ายอมรับใครเลยสักคน จากคุณ : Jimmy Walker - [ 18 ก.ย. 48 10:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอถ่ายทอดประสปการณ์ของตัวเองให้พี่ๆได้ฟังบ้างนะคะ เรื่องการเป็นผู้นำ ตอนเด็กๆดิฉันมักจะเป็นคนเงียบๆ เชื่อฟังผู้ใหญ่ทุกคำพูด แทบไม่เคยคิดหรือเสนอความเห็นของตัวเองเลย จนกระทั่งเรียนมัธยมได้เข้าร่วมวงดุริยางค์ของโรงเรียนยาวนานจนได้เป็นประธาน และ ด้วยความที่เป็นคนชอบเล่นกีฬามากจึงได้ลงแข่งและเป็นกัปตันทีม ทั้งบาสเกตบอลและวอลเล่ย์บอล แต่ดิฉันยังไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นผู้นำ เพราะถ้าเป็นเรื่องการวางแผนช้อปปิ้งกับเพื่อนๆ ดิฉันจะเป็นผู้ตามตลอด แต่ถ้ามีปัญหาเพื่อนๆจะวิ่งเข้าหาเพื่อให้ช่วยแก้ไข สรุปแล้วก็ไม่ทราบว่ารวมๆแล้วจะเรียกว่าเป็นผู้นำหรือเป็นผู้ตามกันแน่คะเนี่ย จากคุณ : นิว - [ 18 ก.ย. 48 11:14:38 A:58.136.68.169 X: TicketID:067910 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แถมหน่อยหนึ่งนะ  ส่วนตัวแล้วให้เครดิต Born to be เยอะหน่อย   เพราะไก่   ต่อให้เป็นไก่ระดับ ซูปเปอร์ไก่ ฝึกให้ตายอย่างไงก็ไม่มีทางบินได้อย่างนกอินทรีย์  เพราะมันไม่ได้เกิดมาเพื่อจะใช้ทักษะในการบินล่าเหยื่อ  มันเกิดมาเพื่อคุ้ยเขียะหาอาหารกับพื้น  สรีระมันไม่ให้    ซูปเปอร์ไก่บางครั้งอาจจะเข้าฝูงนกอินทรีย์ได้อย่างแนบเนียน  แต่ในที่สุดแล้ว  ความเป็นไก่  มันมีประเด็นหลายประการที่  ปกปิดนกอินทรีย์ไม่ได้  ว่ามันเป็นแค่ไก่เก่งๆตัวหนึ่ง     ทักษะของการเป็นผู้นำผมไม่มีอะไรมาก อยู่ในประโยคนี้ทั้งหมด      "ผู้นำคือผู้ที่ก้าวลงนรกเป็นคนแรก  และ  ปีนขึ้นสวรรค์เป็นคนสุดท้าย"     ด้วยความเป็นผู้นำสูง  ปัจจุบันจึงยัง  วนเวียนอยู่แต่ในนรกไม่ได้โงหัวไปไหนสักที จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 18 ก.ย. 48 12:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เพิ่งได้เข้ามาอ่านคะ ชอบจังโดยเฉพาะการเปรียบเทียบของคุณจิมมี่ ที่ว่า "ความเป็นผู้นำนั้นสร้างได้  แม้จะไม่ใช่ทุกคน  แต่ถ้าเรามีคุณสมบัติบางอย่างที่เหมาะสม  เราก็จะสามารถปลูกความเป็นผู้นำลงไปได้  เหมือนกับมีปุ๋ยที่เหมาะสมอยู่  เพียงคุณปลูกต้นผู้นำลงไป มันก็จะเติบโต  แต่ถ้าคนๆนั้นไม่มีปุ๋ยชนิดนี้อยู่  ก็ย่อมปลูกไม่ได้  ไม่เติบโต" โดยส่วนตัว คิดเห็นเหมือนกันคะ ว่า ความเป็นผู้นำ พัฒนากับได้  ขึ้นอยู่กับว่า เราจะหาโอกาสนั้นไหม เหรอ ว่าเมื่อโอกาสนั้นมาถึงเราแล้ว เราจะเห็นเหรอไม่ .... ในที่นี้ ไม่ได้หมายความว่า จะต้องก้าวขึ้นไปเป็นผู้นำเลยนะคะ แต่..... ประสบการณ์ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการทำงานในระดับล่างสุด ระดับปฎิบัติการ และระดับหัวหน้า ต่างนำพาเราไปสู่การเป็นผู้นำคะ .... เพราะผู้นำที่ดี จะต้องเข้าใจถึงจิตใจของผู้ที่ตามเรา ดังนั้น การที่เราเคยอยู่ในฐานะผู้ตาม ก็ย่อมทำให้เราเป็นผู้นำที่ดีได้คะ รอวัน และเวลาที่เหมาะสม สำคัญต้นกล้าให้ความเป็นผู้นำ ที่ค่อยๆเติบโต แล้วเราก็จะเป็นผู้นำที่มั่นคงคะ.... เป็นผู้นำที่แท้จริง และเป็นผู้นำที่ดีคะ เป็นกำลังใจให้ทุกคน ก้าวเป็นสู่ความเป็นผู้นำ นะคะ .... แต่คำว่าผู้นำในที่นี้ ไม่ได้หมายถึงการเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ ผู้นำที่มีอำนาจเท่านั้นนะคะ ....อย่างน้อยคุณก็สามารถเป็น ผู้นำแบบอย่างที่ดีให้คนในสังคม เป็นผู้นำให้กับสังคมที่เล็กที่สุด... นั่นก็คือ ครอบครัวคะ ยินดีที่ได้ร่วมแชร์นะคะ จากคุณ : AjarnTik (pinkoptio) - [ 18 ก.ย. 48 16:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มีประเด็นที่ผมอยากจะแชร์เพิ่มเติมอีก... แต่ต้องใช้เวลาเรียบเรียงสักนิด... แต่ คคห.นี้ ขอคุยถึงเรื่องที่คุณ Jimmy Walker ได้พูดไว้... "ความเป็นผู้นำนั้นสร้างได้  แม้จะไม่ใช่ทุกคน  แต่ถ้าเรามีคุณสมบัติบางอย่างที่เหมาะสม   เราก็จะสามารถปลูกความเป็นผู้นำลงไปได้  เหมือนกับมีปุ๋ยที่เหมาะสมอยู่   เพียงคุณปลูกต้นผู้นำลงไป มันก็จะเติบโต  แต่ถ้าคนๆนั้นไม่มีปุ๋ยชนิดนี้อยู่   ก็ย่อมปลูกไม่ได้  ไม่เติบโต"     คุณ Jimmy Walker ก็ได้บอกไว้แล้วว่า สร้างได้ แต่ไม่ทุกคน... นั่นก็เป็นการบ่งบอกแล้วว่า คนที่สร้างได้ก็คือ ลูกนกอินทรีในคราบลูกไก่ และปุ๋ยที่คุณ Jimmy Walker นำมาใส่ให้ ก็คือ สถานการณ์บางอย่างที่กระตุ้นให้เกิดภาวะผู้นำ... หรือที่ผมเปรียบเทียบว่า เป็นการเหนี่ยวนำเพื่อให้เหล็กเป็นแม่เหล็ก เอากรวด หิน ดิน ทราย มาเหนี่ยวนำให้ตายยังไง มันก็ไม่เป็นแม่เหล็ก     ผู้นำจึงเป็นคุณสมบัติส่วนตัวที่ถูกกำหนดมาแล้ว... เพียงแต่ จะแสดงออกมาตอนไหนต่างหาก...     ส่วนที่หลายๆ คนมองว่า มันพัฒนาขึ้นมาได้.... ผมอยากให้ลองทบทวนดู.... ตัวอย่างเหล่านี้... .....ไม่มีเด็กหัดเดิน คนไหน วิ่งได้เพียงแค่หัดเดินไม่นานพอ .....ไม่มีนักว่ายน้ำคนไหน  เป็นแช้มป์ว่ายน้ำ เพียงแค่หัดว่ายน้ำนิดหน่อย .....ฯลฯ.....     มุมมองของผมตรงนี้ ผมเรียกมันว่า..."ความชำนาญการ"..... ความเป็นผู้นำ จะยิ่งมากขึ้น เมื่อมีความมั่นใจมากขึ้น ยิ่งมีความชำนาญการในเรื่องนั้นๆ มากเท่าไร... ความเป็นผู้นำในเรื่องนั้นๆ... ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น...     ดังนั้น ที่พูดกันว่า สร้างความเป็นผู้นำได้   ผมจึงคิดว่า นั่นมันคือการสร้างความชำนาญการให้กับคนที่มีคุณสมบัติเป็นผู้นำต่างหาก... มันไม่ใช่ การสร้างความเป็นผู้นำให้กับคนที่ไม่มีคุณสมบัติเป็นผู้นำ  ให้เขาสามารถเป็นผู้นำขึ้นมาได้...     ความเป็นผู้นำจะต้องถูกขบวนการเพาะบ่ม... จะช้าจะเร็ว  จะบ่มด้วยวิธีไหน ไม่มีวิธีการตายตัว... และขบวนการเพาะบ่ม  ก็ไม่สามารถบ่มทุกคน... ให้เป็นผู้นำได้     พระพุทธเจ้า...  ผู้ตรัสรู้ธรรมชาติ... ยังเปรียบเทียบคนเป็น... บัวสี่เหล่า  ...เลยครับ พระพุทธองค์เอง... ก็ยังไม่สามารถ สอนให้คนทุกคน... บรรลุอรหันตผลได้เลย...     ผมไม่ได้อยากบอกว่า คนที่เป็นผู้นำ สำคัญที่สุด... เพียงแต่ เรากำลังพูดถึงในเรื่องความเป็นผู้นำ... กรวด... เมื่อมันเกิดมาเป็นกรวด... มันก็มีคุณค่าตามศักยภาพในการเป็นกรวดของมัน หิน... เมื่อมันเกิดมาเป็นหิน...  มันก็มีคุณค่าตามศักยภาพในความเป็นหินของมัน ดิน... เมื่อมันเกิดมาเป็นดิน...  มันก็มีคุณค่าตามศักยภาพในความเป็นดินของมัน ทราย... เมื่อมันเกิดมาเป็นทราย...  มันก็มีคุณค่าตามศักยภาพในความเป็นทรายของมัน ..... คน... เมื่อเกิดมาเป็นคน...  ก็มีคุณค่าตามศักยภาพที่เขาเป็นเช่นกัน     ธรรมชาติ ได้ถูกสร้างสรรขึ้นมา เพื่อให้แต่ละสิ่งแต่ละอย่าง มีศักยภาพในตัวของมันเอง และเอื้อประโยชน์ในการอยู่ร่วมกันในธรรมชาติ     มนุษย์ก็เช่นกัน... มีศักยภาพในแต่ละบุคคล เพื่อสร้างสรรธรรมชาติ... ให้เป็นธรรมชาติต่อไป...     หากธรรมชาติ สร้างให้ทุกคนเป็นผู้นำหมด... อะไรจะเกิดขึ้น???... ก็คงจะเรียกว่าผู้นำไม่ได้... เพราะไม่ได้ไปนำใคร...  เนื่องจากไม่มีผู้ตามให้นำ...     หากธรรมชาติ สร้างเพียงเหล็กกล้าขึ้นมาอย่างเดียว... โลกนี้ คงไม่เป็นโลกอย่างที่เป็นอยู่แบบทุกวันนี้... คงไม่มีรถวิ่ง... เพราะไม่มีน้ำมัน... คงไม่มี ตึกรามบ้านช่อง... เพราะไม่มี กรวด หิน ดิน ทราย...     .....คนทุกคนจึงมีคุณค่าต่อธรรมชาติ  ตามศักยภาพที่ธรรมชาติกำหนดมา.....     .....เมื่อคุณถูกกำหนดมาให้เป็นผู้นำ...จงทำหน้าที่ผู้นำของคุณให้ดีที่สุด.....     .....เมื่อคุณถูกกำหนดมาให้เป็นผู้ตาม...จงทำหน้าที่ผู้ตามของคุณให้ดีที่สุด.....     .....ฟันเฟือง... ไม่สามารถขับเคลื่อนด้วยตัวมันเองตัวเดียวได้ฉันท์ใด.....     .....สังคมมนุษย์... ก็ไม่สามารถดำเนินไปได้ด้วยการมีผู้นำอย่างเดียวฉันท์นั้น..... แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 48 19:57:39 จากคุณ : อนาวิน - [ 18 ก.ย. 48 19:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุยต่อค่ะ ^_^ ความเป็นผู้นำจากมุมมองของเรื่องลูกไก่และลูกนกอินทรี โดยส่วนตัวแล้ว.. ยังคงเชื่ออยู่ แต่มองว่ามันเป็นภาพมุมกว้างนะคะ ธรรมชาติทำให้คนบางคนเกิดมาเพื่อบินสูง และเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ ที่จะมีคนจดจำ จารึกชื่อไว้ ในฐานะผู้บันดาลให้เกิดสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มันคือ “ภาวะความเป็นผู้นำ” ที่สามารถเหนี่ยวโน้มจิตใจของคนมากมาย ให้หลั่งไหลมารวมกันเพื่อเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าผลประโยชน์ของคนไม่กี่คน แต่ในชีวิตจริง.. ของคนเล็กๆหรือลูกไก่โดยทั่วไป ยังมี “ความเป็นผู้นำ” อีกระดับหนึ่ง ที่มีความสำคัญกับการทำงาน ซึ่ง “ความเป็นผู้นำ” แบบนี้ เรามองว่ามันไม่ใช่ “ภาวะ” นะคะ แต่เป็น “ทักษะ” ที่มีการสร้างสมและพัฒนาได้ในระดับหนึ่ง ในการทำงาน.. ความเป็นผู้นำแปลแบบกำปั้นทุบดินก็คือ ทักษะในการ “นำ” ทีมไปสู่จุดหมาย การที่จะทำเช่นนี้ได้ผู้นำย่อมต้องชัดเจนก่อนว่าจะพาลูกทีมไปที่ไหน เพื่ออะไรและอย่างไร ผู้นำต้องชี้ให้เห็นจุดหมายปลายทางได้อย่างชัดเจน ผู้นำบริษัทกำหนดวิสัยทัศน์ นโยบาย ผู้นำฝ่าย ผู้นำแผนกนำนโยบายมาแยกย่อย เป็นวิสัยทัศน์และเป้าหมายที่ชัดเจนของแต่ละหน่วยงาน วางแผนและวางกลยุทธ์ในการนำไปปฏิบัติให้บรรลุเป้าหมายย่อยๆ ซึ่งจะนำไปสู่เป้าหมายใหญ่เดียวกัน ผู้นำต้องสร้าง “พลัง” ให้กับทีม ด้วยการคิดว่าจะวางโครงสร้างทีมอย่างไร เพื่อให้เกิดพลังที่มุ่งหน้าไปสู่ทิศทางเดียวกัน ทั้งยังต้องคอยหมั่นเติมไฟ และคอยพัฒนาศักยภาพของทีมให้ดียิ่งขึ้น ไม่ว่าจะด้วยการชี้แนะ อบรม สร้างบรรยากาศในการทำงาน ผู้นำต้องคอยแผ้วถางทางไปสู่จุดหมายให้กับทีม คอยแก้ปัญหาที่เป็นอุปสรรค ทบทวนบทบาทและการทำหน้าที่ของลูกทีมอยู่เสมอ ทุกคนต้องได้รับรู้ร่วมกันว่า.. ณ เวลานี้เราอยู่ที่ไหน และกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่ ในการทำงานในองค์กรต่างๆ ซึ่งมักจะประกอบไปด้วยทีมย่อยๆ หน้าที่สำคัญอีกอย่างของผู้นำก็คือ การเป็นผู้ประสานระหว่างทีมกับภายนอก เพื่อให้การบรรลุเป้าหมายย่อยๆของแต่ละทีม นำองค์กรไปสู่เป้าหมายใหญ่ได้อย่างแท้จริง คุณสมบัติและหน้าที่ของผู้นำต่างๆที่ว่ามานี้.. ฝึกกันได้ค่ะ เพราะมันเป็นความเป็นผู้นำเฉพาะกิจ เฉพาะวัตถุประสงค์ ที่แตกต่างจากภาวะความเป็นผู้นำ ที่สามารถดึงดูดความคิดและจิตใจคนได้ตามธรรมชาติ ระดับความยากง่ายก็ขึ้นอยู่กับระดับของตำแหน่งและหน้าที่ และเราก็ต้องทำความรู้จักตัวเองให้ดี.. ว่าเราจำเป็นต้องพัฒนาในสิ่งไหน เรื่องการทำความรู้จักเอง.. เดี๋ยวมาคุยต่ออีกทีค่ะ ติดลมบน แต่เมื่อยมือแระ ^_^ แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 48 23:11:21 จากคุณ : เจ้าหญิงจันทรา - [ 18 ก.ย. 48 23:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ถ้าผมเป็นลูกไก่ ผมจะไม่ชอบการเปรียบเทียบกับลูกนกอินทรีย์ ถ้าผมเป็นลูกนกอินทรีย์ ผมจะภูมิใจที่ได้เปรียบเทียบกับ ลูกไก่ แต่ผมกลับมองเห็นว่า ทุกคนก็ยังเป็นคน ที่ไม่ได้แตกต่างกันเหมือน ลูกไก่ กับลูกนกอินทรีย์ ดังนั้น ผมว่า การเปรียบเทียบให้คนที่เหมือนกัน แต่กลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงลักษณะนี้ ผมกลับไม่เห็นด้วย... ผมกลับคิดว่า ลักษณะความเป็นผู้นำ ที่เราพูดถึงนั้น เน้นในเรื่องการเป็นผู้นำคนอื่น ซึ่งความเป็นจริงของลักษณะนิสัยคนนั้น บางคนอาจจะชอบการนำ บางคนอาจจะเป็นเพียงหัวโขนที่โดนมอบหมายมาให้แต่อาจจะเพียงเฉยๆ บางคนก็ไม่ชอบการที่จะไปนำใครทำงาน ดังนั้นลักษณะความเป็นผู้นำ จึงเป็นนิสัยส่วนบุคคลมากกว่า เหมือนกับนิสัยการกินของบางคนว่า บางคนชอบกินผัก บางคนไม่กินผัก ลักษณะนี้เป็นต้น ถ้ายังแบ่งแยกคนออกเป็น 2 กลุ่มอย่างเด่นชัด จะมองไม่เห็นธรรมชาติของคนอื่น หรือ มองไม่เห็นว่า จริงๆแล้ว คนที่มีภาวะผู้นำนั้น ก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้วิเศษอะไรไปกว่าคนอื่นๆเลย... แต่กลับเหยีดว่าคนอื่นๆนั้นเป็นเช่นลูกไก่ แต่ตัวเองเป็นนกอินทรีย์ ถ้าการเป็นผู้นำแล้วทำอย่างนี้ทุกคน ผมขอเป็นเพียงลูกไก่ตัวเล็กๆ ที่ไม่มีนิสัยเหยีดคนอื่นดีกว่า... ขอโทษที่ให้มุมมองที่ขัดแย้ง แต่ความรู้สึกที่อ่านลูกไก่กับลูกนกอินทรีย์นั้น ผมคิดว่ามันไม่ถูกต้อง ถึงแม้นจะเปรียบเทียบให้เห็นแล้วดูเหมือนชัดเจนก็ตาม คนทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่มีใครที่แตกต่างกัน ยกเว้นคนที่พิการที่อาจจะมีร่างกายที่แตกต่างจากคนทั่วไป ซึ่งธรรมชาติของคนที่สูญเสียสิ่งหนึ่ง ก็จะทำให้เกิดการพัฒนาอีกส่วนหนึ่งได้ดีเพื่อชดเชย ความเป็นผู้นำถ้าเปรียบก็เพียงลักษณะนิสัยส่วนบุคคลที่จะสามารถชักนำให้ผู้อื่นทำตามได้มากน้อยเพียงใด คนที่มีนิสัยอย่างนี้ ก็ต้องสูญเสียความรู้สึกอ่อนน้อมถ่อมตนไป ต้องสูญเสียความเป็นส่วนตัวไป กับผู้ตาม เขาอาจจะมีความสุขกับการตาม มีความสุขกับการอยู่ไปเรื่อยๆ หรือ ทำตามคำสั่ง แต่เขาก็จะไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ หรือ ทำตามสิ่งที่เขาคิดในบางเรื่อง "ได้อย่างก็เสียอย่าง..." กับคุณลักษณะความเป็นผู้นำ ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้นำเพื่อให้คนอื่นตามก็ได้ แต่อาจจะนำตัวเองไปในทางที่เป็นตัวของตนเองให้มากที่สุด ก็สามารถเป็นผู้นำได้ อย่างเช่น คนบางคนสามารถแต่งตัวแล้วทำให้คนอื่นมีความรู้่สึกว่าเขาอยากแต่งตัวอย่างนี้บ้าง บางคนต้องการเพียงทำธุรกิจของตนเองให้ดีที่สุด แต่กลับกลายเป็นผู้นำทางธุรกิจนั้นๆไป... ดังนั้น ความเป็นผู้นำ ไม่่จำเป็นต้องไปนำคนอื่น แค่นำให้ตัวเองทำให้สิ่งที่ดี สิ่งที่ถูกต้อง และนำตัวเองให้ทำในหน้าที่หรือส่ิงที่ต้องการทำนั้น ให้ดีที่สุด ให้ประสบความสำเร็จ แค่นี้ ผมก็คิดว่า คนๆนั้นก็มีความเป็นผู้นำในตัวเขาแล้วครับ... อย่ามองแต่คนอื่นที่สูงกว่า จนทำให้ตัวเองต่ำติดดิน อย่าคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่า เพราะเราจะมองแต่คนที่ต่ำกว่าจนลืมมองคนที่สูงกว่า... จงแข่งกับตัวเอง ในเมื่อเรายังไม่ชนะใจตัวของตัวเอง แล้วไม่ต้องไปหวังว่า จะไปชนะใจใคร... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 19 ก.ย. 48 00:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อิอิ คิดเหมือนกันเลย คุณจุง แบบว่า เป็นผู้นำ(ตัวเอง) กอ่น เป็นอะไรที่ดีที่สุดคะ ....นำตัวเองไปยังจุดหมาย นำตัวเองไปอยู่ในที่ดีดี แล้วจึง นำตัวเองไปสู่การนำคนอื่นคะ จากคุณ : AjarnTik (pinkoptio) - [ 19 ก.ย. 48 00:28:01 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กะลังจะเข้ามาต่อเรื่องลูกไก่กะนกอินทรีย์อยู่พอดี  พอดีพี่จุงเข้ามาเสริมประเด็นอีกคน   เห็นด้วยครับโดยเฉพาะประเด็นการรู้สึกว่าแบ่งแยกอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะคิดว่าตนเองเป็นไก่  หรือเป็นนกอินทรีย์  ถ้าคิดว่าตนเองเป็นไก่  ก็คงรู้สึกว่าต้อยต่ำ  ความยิ่งใหญ่นั้นเกินเอื้อม  ไม่คู่ควร  แต่ถ้ารู้สึกตนเองเป็นอินทรีย์  ก็คงรู้สักว่าตนยิ่งใหญ่  และไม่มีวันพ่ายแพ้  ไม่มีวันตกต่ำ ที่จริงผมอยากจะต่อในประเด็นที่ว่า  การเปรียบเทียบความเป็นผู้นำกับไก่และนกอินทรีย์นั้น  ไม่น่าจะถูกต้อง  เพราะนั่นคือลักษณะทางกายภาพครับ  แน่นอน  มันย่อมเปลี่ยนแปลงไม่ได้  แต่จิตใจที่ควบคุมความคิดและพฤติกรรมนั้น  เป็นนามธรรมและยืดหยุ่นกว่านั้น ผมเชื่อว่าการเปลี่ยนแปลงจากคนๆหนึ่งที่ตำต้อย  ไปเป็นคนอีกคนหนี่งที่ยิ่งใหญ่นั้น ง่ายนิดเดียว(ถ้าทำได้)  ก็คือการเปลี่ยนความคิดของเค้าไปโดยสมบูรณ์  คนที่ล้มเหลว ต้อยต่ำ  เพราะความคิด  คนที่ยิ่งใหญ่ สูงส่ง  ก็เพราะความคิด  แต่สิ่งที่ยากก็คือการเปลี่ยนความคิดนี้มากกว่า คนเราเริ่มต้นเกิดมาบางส่วนได้พันธุกรรมมาจากพ่อแม่  พิเกิดมาเค้าก็มีสภาพแวดล้อม สังคม จนถึงประสบการณ์เฉพาะตน  ที่ค่อยๆเปลี่ยน จากผ้าที่เกือบขาว(ที่ไม่ขาวสนิท เพราะได้รับพันธุกรรมจากพ่อแม่ ที่ลูกแต่ละคนก็ได้มาไม่เหมือนกัน)  เปลี่ยนไปเป็นสีสันต่างๆ  ยิ่งนานวัน  การจะเปลี่ยนสีจึงยิ่งยาก  ฉะนั้นการเปลี่ยนความคิดซึ่งเป็นหัวใจของการเปลี่ยนพฤติกรรมจึงยากมาก  หากเขามีสภาพเดิมบางอย่างที่บล๊อกการเปลี่ยนแปลง  ซึ่งผมเปรียนเสมือนปุ๋ยที่ต้องมีในคนๆนั้น กลับมาที่ประเด็นไก่หรือนกอินทรีย์อีกนิดนึง  ผมอยากลองยกตัวอย่างของคนที่มีจิตใจนกอินทรีย์ในร่างของลูกไก่ดูนะครับ  อย่างเช่น เติ้งเสี่ยวผิง  อดีตผ้นำจีน  ตัวเล็กนิดเดียวมาตั้งแต่เกิด  ภาพลักษณ์ไม่ได้สร้างความน่าเกรงขามให้คนอื่นแต่อย่างใด  ก็สามารถพัฒนาอินทรีย์ในจิตใจ  จนกลายเป็นผู้นำประเทศมหาอำนาจของโลกได้  อีกคนที่เพิ่งดูประวัติมา  ลอเรนซ์ แห่ง อาราเบีย  ก็ตัวเล็ก  แถมพิการอีก  แต่เขาสามารถเอาความพิการและตัวเล็กที่เป็นปมด้อยนั้นเป็นแรงผลักดันที่จะเอาชนะคนตัวใหญ่ให้ได้  จนกลายเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่คนนึง  แม้กระทั้งนโปเลียน  ถ้าผมจำไม่ผิดก็เป็นคนตัวเล็กนิดเดียว   อีกประเด็นนึง  ที่ผมอยากเสริมถึงการเปลี่ยนแปลงได้ของจิตใจ  เช่น ความล้มเหลวของผู้นำบางคน  ที่ได้กระทำความผิดพลาดร้ายแรงจนเป็นเหตุให้คนตายมากมาย(แบบพระเอกในหนัง) บางคนขาดความมั่นใจไปเลย  หรือกลายเป็นคนซึมเศร้า  แยกตัวโดดเดี่ยว  (ที่ผมเองบอกว่าเชื้อความเป็นผู้นำมันฆ่าไม่ตาย ก็เพียงในสถานการณ์ที่ขีดจำกัดระดับนึง  แต่ในสถานการณ์ร้ายแรงสูงสุด  มันย่อมเปลี่ยได้  ไม่มีอะไรถาวร  เช่นลองจับผู้นำสุดยอด ไปขังเดี่ยว เป็นเวลาสัก 4-5 ปี  รับรองออกมาจิตใจไม่เหมือนเดิม)   จิตใจคนสามารถเปลี่ยนตามประสบการณ์ด้วย  คนที่มีระดับความเป็นผู้นำเท่ากันสองคน  คนนึงทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ ก็จะพัฒนาความเชื่อมั่นและความเป็นผู้นำขึ้นไป  ในขณะทีอีกคนล้มเหลว ครั้งแล้วครั้งเล่า  ถ้าไม่ใช่ผู้นำระดับสุดยอดจริงๆ  เขาย่อมท้อถอย และขาดความเชื่อมั่น  จนความเป็นผู้นำลดลง  หรือคงที่ ผมจึงเห็นว่าจิตใจนั้นยืดหยุ่น  ถ้าเราสามารถเปลี่ยนจิตใจ  และวิธีคิดได้  เราก็สามารถเปลี่ยนสิ่งที่คนๆนั้นจะทำ  หรือจะเป็นได้ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 48 14:38:39 จากคุณ : Jimmy Walker - [ 19 ก.ย. 48 06:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เสริมอีกหนึ่งตัวอย่างที่ผมอ่านมาจากหนังสือของ ไบรอัน เทรซี่  ซึ่งเป็นเรื่องจริง ผู้หญิงอายุ 32 ปีคนหนึ่ง ได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์  เป็นผลให้ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตของเธอหายไปโดยเกือบสมบูรณ์  เธอจำสามี ลูกๆ พ่อแม่เธอไม่ได้เลย  ก่อนหน้านั้น  เธอเป็นคนที่ขี้อายมากๆ  พูดติดอ่าง  มีความนับถือตนเองน้อย  เธอไม่ทำงานและอยู่ในสังคมแคบๆ แต่เมื่อเธอฟื้นขึ้นมา  ด้วยความที่เป็นคนไข้ที่มีอาการพิเศษ  เธอจึงเป็นที่สนใจของหมอและพยาบาล พออาการหายดี  เธอก็ถูกสัมภาษณ์ทางโทรทัศน์และวิทยุ  เธอเริ่มศึกษาสภาพของเธอ และในที่สุดเธอก็ได้เขียนบทความและหนังสือบรรยายประสบการณ์ของเธอด้วย  เธอเริ่มเดินทางและบรรยายให้วงการแพทย์และกลุ่มอาชีพต่างๆ ในที่สุดเธอก็ได้รับหน้าที่ระดับสูงอย่างเป็นทางการในเรื่องที่เกี่ยวกับการสูญเสียความจำ ด้วยการสูญเสียความทรงจำ  เธอจึงไม่สามารถจดจำประสบการไม่ดีในวัยเด็ก  ที่ทำให้เธอเป็นคนขาดความมั่นใจตัวเอง  แต่ตอนที่เธอฟืนขึ้นมา  เธอเป็นบุคคลสำคัญ  ที่ใครๆสนใจ  และได้รับการเอาใจใส่  เธอจึงได้พัฒนาบุคคลิกภาพขึ้นมาใหม่  อย่างคนที่มั่นใจในตนเอง  และประสบความสำเร็จ นี่คือตัวอย่างของการเปลี่ยนบุคคลิกภาพโดยสิ้นเชิง  จากการเปลี่ยนประสบการณ์ที่มีผลต่อความคิดที่มีต่อตนเอง   อาจไม่เกี่ยวข้องโดยตรง  แต่อยากแสดงให้เห็นว่า บุคคลิกคนสามารถเปลี่ยนได้  หากเราเปลี่ยนความคิดได้เสียก่อน   ส่วนเรื่องผู้นำนั้นยิ่งใหญ่หรือไม่  มันคงแล้วแต่ว่าเราจะนำไปใช้ทำอะไร  โชโกะ อาซาฮารา  ผู้นำลัทธิโอม  มีความเป็นผู้นำอยู่ในตัว  สามารถชักจูงจิตใจสาวกให้คล้อยตามโดยแทบไม่ต้องใช้อำนาจอะไร  แต่สิ่งที่ผิดคือเขาเลือกที่จะใช้ในทางเลวร้าย  มากกว่าในทางสร้างสรรค์   ผู้นำควรรู้สึกว่าตนยืนอยู่เท่าเทียมกับผู้ตามของตน  แต่สิ่งที่ผู้นำกระทำ  ทำให้เขาสูงส่งอยู่ในจิตใจของผู้ตาม อีดนิดเพื่อระวังการเดินผิดทิศทาง  สำหรับคนที่เพิ่งจะพัฒนาความเป็นผู้นำ  " ถ้าคุณพยายามเป็นผู้นำด้วยการทำตัวให้สูงกว่าคุณจะล้มเหลว  และถูกหมั่นไส้  แต่ถ้าคุณพยายามนำด้วยการทำให้ผู้ตามรู้สึกดีเกี่ยวกับตนเอง  พวกเขาจะอยากอยู่ไกล้ๆคุณ  และคุณจะประสบความสำเร็จ " จากคุณ : Jimmy Walker - [ 19 ก.ย. 48 07:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โดยส่วนตัวแล้วในวันนี้ชอบ ที่จะเป็น เบอร์ 2 มากกว่า เบอร์ 1 เหนื่อยกับความเป็นเบอร์ 1 มาตั้งแต่เด็ก โตขึ้นเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวในวันนี้ ขอเป็นเบอร์ 2 ดีกว่า ชีวิตมีความสุขกว่ากันแยะ ... แต่ขอเป็นเบอร์ 2 ที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของเบอร์ 1 นะครับ แล้วจะยอมเป็นเบอร์ 2 ตลอดไป   จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 19 ก.ย. 48 09:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 24 หากการหยิบยกเรื่อง... ลูกไก่.. กับลูกนกอินทรี ของผม... ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกแยก... มีคนภูมิใจ... และคนต่ำต้อย... ผมก็ต้องขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วย....     ความตั้งใจจริง เพียงเพื่อจะหาตัวอย่างมาเปรียบเทียบ เพื่อให้เห็นภาพชัดเจนเฉยๆ... ไม่ได้มีเจตนา... ให้เกิดความแปลกแยกเช่นนั้น... เช่น  สีขาวที่เราเห็นนั้น... มันมาจาก สี แดง เขียว น้ำเงิน รวมกันในขนาดที่เท่าเทียมกัน.... เมื่อแยกสีออกมาแล้ว ก็ว่าต่อไปว่า สีแดงนั้นเปรียบไปกับอะไร... ขีเขียวน่าจะเป็นอะไร... สีน้ำเงินเป็นอะไร... ซึ่งความเป็นจริง สองตัวอย่างที่เอามาเปรียบเทียบกัน... มันเป็นคนละเรื่อง...     แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ที่มุมมองและความคิด...ของแต่ละคน... ย่อมมีมุมมองที่แตกต่าง.... หรือมีความเข้าใจในประเด็นที่อยากนำเสนอคราดเคลื่อน... แต่ในความคราดเคลื่อนนั้น... ไม่ใช่เขามีมุมมองที่ผิด...     เช่นตัวอย่างนี้ .......สีขาว มันประกอบด้วย สี แดง+เขียว+น้ำเงิน... อาจจะมีบางคนบอกว่า สีขาว มาจาก สี เหลือง+ส้ม+ฟ้า ก็ได้... ซึ่งก็ไม่ผิด... เพราะสีเหลือง มาจาก แดง+เขียว สีส้ม มาจาก แดง+นำเงิน และสีฟ้า มาจาก น้ำเงิน+เขียว เมื่อนำมาแตกสมการ ก็จะได้ได้          เหลือง+ส้ม+ฟ้า  =  (แดง+เขียว)+(แดง+นำเงิน)+(น้ำเงิน+เขียว)                                =  2แดง+2เขียว+2น้ำเงิน                                =  2(แดง+เขียว+น้ำเงิน)                                =  แดง+เขียว+น้ำเงิน และอาจจะมีบางคน บอกว่า ผิด เพราะเขาเกิดไปมองมุมมองการผสมสี ทางสีทั่วไป.... ไม่ใช่การผสมสีทางแสงอย่างที่ยกตัวอย่างมา.... และความคิดของเขาก็ถูก หากเราตามไปพิจารณา การผสมสี ตามมุมมองของเขา...     เหมือนที่ผมหยิบเอาเรื่องแม่เหล็กมายกตัวอย่างก็เช่นกัน... เพียงเพื่อจะเปรียบเทียบให้เห็นว่า ภาวะผู้นำ จะถูกกระตุ้นขึ้นมาได้... จากภาวะแวดล้อม อย่างใดอย่างหนึ่ง ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง กับคนใดคนหนึ่ง... แม้เพียงแค่... ผิดที่... ผิดคน... ผิดเวลา... ภาวะที่มาเหนี่ยวนำนั้น ก็อาจจะไม่เป็นจริงขึ้นมาก็ได้...     แต่ก็อย่างที่ผม สรุปไว้ใน คคห.17 ว่า... .....คนทุกคนจึงมีคุณค่าต่อธรรมชาติ  ตามศักยภาพที่ธรรมชาติกำหนดมา..... กรวด... เมื่อมันเกิดมาเป็นกรวด... มันก็มีคุณค่าตามศักยภาพในการเป็นกรวดของมัน... หิน... เมื่อมันเกิดมาเป็นหิน...  มันก็มีคุณค่าตามศักยภาพในความเป็นหินของมัน... ดิน... เมื่อมันเกิดมาเป็นดิน...  มันก็มีคุณค่าตามศักยภาพในความเป็นดินของมัน... ทราย... เมื่อมันเกิดมาเป็นทราย...  มันก็มีคุณค่าตามศักยภาพในความเป็นทรายของมัน... ..... คน... เมื่อเกิดมาเป็นคน...  ก็มีคุณค่าตามศักยภาพที่เขาเป็นเช่นกัน...     ถ้าจะลงลึก ในเรื่องความเป็นผู้นำแล้ว... รายละเอียดมันเยอะแยะ... มุมมองก็มากมาย... ความคิดก็หลากหลาย...     ผู้นำยังแยกไปในมุมมอง ที่มีทั้งผู้นำที่ดีและผู้นำที่ไม่ดี... หรือผู้นำที่น่าหมั่นไส้ และ ผู้นำที่น่าคบหา...     เพียงแต่ ประเด็นที่เปิดมาตอนแรก มันเป็นหัวข้อที่ว่า... ..........ผู้นำ......สร้างกันได้ หรือมีมาแต่เกิด .......... #เพื่อให้เห็นศักยภาพคนสองกลุ่ม.....     ตัวอย่างเรื่องลูกไก่กับลูกนกอินทรี จึงถูกหยิบยกขึ้นมาเปรียบเทียบ... โดยดึงเอาศักยภาพเรื่องการบินมาเป็นตัวคัดกรอง... #เพื่อให้เห็นถึงภาวะที่ทำให้ผู้นำที่ยังไม่เป็นผู้นำ เปลี่ยนมาเป็นผู้นำ... (ทำให้ลูกนกอินทรีในคราบลูกไก่ให้เป็นนกอินทรี)     เรื่องความเป็นแม่เหล็กและการเหนี่ยวนำเหล็กและเหล็กกล้าให้เป็นแม่เหล็ก... จึงถูกหยิบยกขึ้นมาเปรียบเทียบ...     เจตนาในการยกตัวอย่าง.... ไม่ได้คิดที่จะไปเหยียบย่ำ ไก่ หรือ กรวด หิน ดิน ทราย เลยว่าไม่ดี.. เพราะไม่ได้ลงลึกเรื่องรายละเอียดคุณสมบัติว่าอะไรดีอะไรไม่ดี...     โดยส่วนตัวผมเอง ก็รังเกียจพวกผู้นำประเภท หยิ่ง จองหอง เล่นพรรคเล่นพวก  มองคนอื่นต่ำกว่าตนเองหมด... ซึ่งหลายๆ คนก็คงไม่ชอบเช่นเดียวกับผม... แต่พวกคนเหล่านี้ก็มีเยอะเหลือเกินในสังคม... บางคนก็รู้ตัวเองว่าเป็นแบบนั้น... บางคนก็ไม่รู้ตัวเองเลย...     หากจะเสวนากันลงลึกเรื่องคุณสมบัติของผู้นำที่ดี... การยกตัวอย่างเปรียบเทียบก็จะเปลี่ยนไป.... ซึ่งผมเองก็คิดว่า ดีมากเลยที่จะพูดถึง... เช่นคำพูดที่ว่า... ผู้นำที่ดี จะต้องรู้ว่า เวลาไหนควรนำ เวลาไหนควรตาม ค่ะ จากคุณ : เอริ...จัง หรือ... เด็กที่เกิดมาเป็นลูกไก่ ถ้าถูกบังคับให้บินสูงบนฟ้า เขาจะทำสู้ลูกนกอินทรีย์ได้อย่างไร เราส่งเสริมให้เขาเป็นลูกไก่ที่มีความสุข.. และรู้รับผิดชอบตามบทบาทของลูกไก่แทนจะดีกว่าหรือไม่ เขาอาจจะกลายเป็นไก่ที่ขันได้เพราะที่สุดในโลกก็ได้ จากคุณ : เจ้าหญิงจันทรา หรืออย่างข้อคิดที่อยากได้รายละเอียดว่า... "ผู้นำคือผู้ที่ก้าวลงนรกเป็นคนแรก  และ  ปีนขึ้นสวรรค์เป็นคนสุดท้าย" จากคุณ : แมว มหาภัย หรือ... เพราะผู้นำที่ดี จะต้องเข้าใจถึงจิตใจของผู้ที่ตามเรา ดังนั้น การที่เราเคยอยู่ในฐานะผู้ตาม ก็ย่อมทำให้เราเป็นผู้นำที่ดีได้คะ จากคุณ : AjarnTik ผู้นำย่อมต้องชัดเจนก่อนว่าจะพาลูกทีมไปที่ไหน เพื่ออะไรและอย่างไร... ต้องชี้ให้เห็นจุดหมายปลายทางได้อย่างชัดเจน จากคุณ : เจ้าหญิงจันทรา คุณลักษณะความเป็นผู้นำ ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้นำเพื่อให้คนอื่นตามก็ได้ แต่อาจจะนำตัวเองไปในทางที่เป็นตัวของตนเองให้มากที่สุด ก็สามารถเป็นผู้นำได้... จากคุณ : Wiboon Joong " ถ้าคุณพยายามเป็นผู้นำด้วยการทำตัวให้สูงกว่าคุณจะล้มเหลว  และถูกหมั่นไส้... แต่ถ้าคุณพยายามนำด้วยการทำให้ผู้ตามรู้สึกดีเกี่ยวกับตนเอง... พวกเขาจะอยากอยู่ไกล้ๆคุณ  และคุณจะประสบความสำเร็จ " จากคุณ : Jimmy Walker หรือแม้แต่... เรื่องที่ผมได้บอกไว้ที่ คคห.17 มีประเด็นที่ผมอยากจะแชร์เพิ่มเติมอีก... แต่ต้องใช้เวลาเรียบเรียงสักนิด... ซึ่งก็คล้ายๆ เรื่องนี้... ขอเป็นเบอร์ 2 ที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของเบอร์ 1 นะครับ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์     เพราะในความคิดของผม... ผมถือว่า นี่แหล่ะคือ สุดยอดผู้นำ... โดยทำให้ผู้นำคนนั้นคิดว่าความคิดดีๆ นี้  เป็นความคิดของเขาเอง...     ซึ่งมันเป็นคุณสมบัติของ "นักสร้างผู้นำ" หรือ ผู้นำ ที่ต้องบริหารผู้นำในองค์กร อีกทีหนึ่ง..... คงได้อ่านกันในเร็วๆนี้... แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 48 13:20:38 จากคุณ : อนาวิน - [ 19 ก.ย. 48 12:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 วิธีทดสอบ    ก็ลองเป็นผู้นำดูสักพัก   ถ้าหันมาดูข้างหลังแล้วไม่มีใครเขาตามคุณมา   คุณก็เป็นผู้นำไม่ได้ จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 19 ก.ย. 48 13:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 26 จำเป็นไหมที่ผู้นำ ต้องฝึกการเป็นผู้ตามก่อน   และผู้นำ ที่ไม่มีผู้ตาม จะยังเป็นผู้นำได้ไหม ไม่ได้มาป่วน แต่อยากทราบ ประสบการณ์ของผู้นำทุกท่านค่ะ จากคุณ : ดารา276 (dara276) - [ 19 ก.ย. 48 15:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 27 โดยความเห็นส่วนตัว คิดว่าจะเป็นคะ ถูกครอบครัว ปลูกฝังมาแต่เด็กคะ ว่า จะไปสอนอะไรใคร ตัวเองต้องทำให้เป็นเสียก่อน นั้นหมายความว่า ถ้าเราจะไปสอนให้เค้าเป็นผู้ตาม เราก็ต้องเคยเป็นผู้ตามก่อนด้วยคะ ไม่งั้น เราคงไม่เข้าใจจิตใจเค้าคะ ... แต่อย่าเป็นผู้ตาม จนเคยชิน จนลืม คุณสมบัติของความเป็นผู้นำนะคะ จากคุณ : AjarnTik (pinkoptio) - [ 19 ก.ย. 48 15:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ถ้าอยากให้เขาตาม อย่านำ... ถ้าอยากให้เขานำ อย่าตาม... ถ้าตีโจทย์ 2 ประโยคนี้ได้ จะรู้ว่า ความเป็นจริงใจคนเรานั้นเป็นอย่างไร... จากคุณ : wbj - [ 19 ก.ย. 48 19:02:34 ]

ความคิดเห็นที่ 29 น่าสนใจมากครับ .... พอดีผมทำ project ที่เรียนโทเกี่ยวกับเรื่อง ภาวะความเป็นผู้นำ (Leadership) อยู่พอดีก้อศึกษามาระยะหนึ่ง เท่าที่อ่านดู ชอบความคิดเห็นของพี่ jimmy พี่ อนาวิน และ พี่ joong นะครับ ถึงแม้ทั้ง 3 ความเห็นจะมีเรื่องที่ขัดๆกันอยู่แต่ก้อคือมุมมองที่ต่างกัน ผมเองประสบการณ์น้อย แต่อยากจะ share ในสิ่งที่ผมคิดนะครับ ..... ผู้นำมีด้วยกันหลายประเภท ทั้งที่มีมาแต่เกิดทางวิชาการเรียกว่า ผู้นำบารมี (Charismatic Leadership) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของผู้นำแห่งการเปลี่ยนแปลง (Transformational Leadership) มีทั้ง + และ - ตัวอย่าง + เช่น แม่ชีเทเรซา คานธี ส่วนตัวอย่าง - ที่เห็นชัดเช่น ฮิตเลอร์ เหล่านี้เป็นต้น สิ่งที่แตกต่างคือ คนเหล่านี้มี วิสัยทัศน์ (Vision) ที่ชัดเจน แรงกล้า และแตกต่าง ที่สำคัญคือ มีความสามารถในการสื่อสาร (Communicate) วิสัยทัศน์นั้นไปสู่คนที่เป็นผู้ตาม (Followers) ได้อย่างดีและชัดเจน คนพวกนี้ถ้าเปรียบก้อคือ นกอินทรีย์ที่พร้อมจะบิน และไม่ว่าจะถูกยิงถูกเหยีบยังไง ก้อไม่มีวันเป็นผู้ตามง่ายๆ ซึ่งนี่เป็นข้อเสียทีว่าผู้นำที่เป็นมาแต่เกิดจะไม่รู้จักการตามคนอื่น (ไม่ใช่ไม่สนใจลูกน้องนะ แต่แค่ม่สนใจความคิดที่ต่างจากตนเองเท่านั้น) ซึ่งจึงเกิด leader อีกประเภท คือประเภทที่สามารถฝึกได้ (ผมไม่แน่ใจภาษาไทยนะครับแต่ทางวิชาการเรียกว่า Transactional Leadership) ซึ่งเป็นคนทั่วไปและมีอยู่เยอะมาก ข้อดีคือเป็นคนที่เปิดรับทุกสิ่งเข้าสู่ตัวเอง แต่ส่วนใหญ่ขาดจุดยืนที่เป็นของตัวเอง หรือทักษะการเป็นผู้นำ (Leadership skill) จึงไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร แต่ถ้ามีจุดยืนที่แน่นอนแล้วสามารถทำตามจุดยืนที่ถูกต้องนั้นได้ ก็จะประสบความสำเร็จเอง ..... ยังไงก้อแล้วแต่ ไม่มีใครที่เป็นผู้นำได้โดยตลอดถ้าไม่มีผู้ตามที่ดีคอย support เพราะฉะนั้น ผู้นำที่ดีต้องเข้าใจถึงผู้ตามด้วยว่าเค้ามีความรู้สึกอย่างไร ผู้นำที่ดีที่สามารถดึงดูดลูกน้องหรือผู้ตามไว้ได้ และทำให้ลูกน้องรักและพร้อมจะตามไปในทุกที่ทุกสถานการณ์ ต้องมี 5 คุณสมบัติ สำคัญ (จากการศึกษาเก่าๆนะครับ) 1. วิสัยทัศน์ (vision): ต้องชัดเจน และสามารถถ่ายทอดให้ผู้ตามเห็นภาพเดียวกับผู้นำได้ 2. พฤติกรรมที่โดดเด่น (Extraordinary Behavior): ต้องมีการแสดงออกที่โดดเด่นและแตกต่างจากคนอื่น การกระทำเป็นไปในทาง + และสอดคล้องกับ วิสัยทัศน์ที่ตั้งไว้ด้วย 3. อำนาจ (Power): ในการควบคุมสิ่งต่างๆ และสามารถคาดเดาได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้างหน้า และมีอำนาจที่จะรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ 4. ความเชื่อ (Belief): ต้องเชื่อว่าวิสัยทัศน์ที่ตั้งไว้และถ่ายทอดออกไปเป็นสิ่งที่ถูกต้อง และสร้างความเชื่อให้เกิดกับผู้ตามว่าเค้ากำลังทำตามในสิ่งที่ถูกต้อง 5. ความสำเร็จ (Success): ผู้นำอาจจะไม่มีผู้ตามเลยก้อได้ถ้าไม่เคยประสบความสำเร็จมาก่อน อะไรจะทำให้ผู้ตามเชื่อและทำตามความคิดหรือวิสัยทัศน์ของผู้นำ ..... คือ ผู้นำเคยประสบความสำเร็จมาแล้วนั้นเอง (ซึ่งเป็นสิ่งที่อาจจะไม่จำเป็นถ้าคุณมีวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนมากพอ และสามารถทำให้ผู้ตามเชื่อและเห็นได้ว่าเป็นสิ่งที่เค้าควรจะทำตาม) .... ครับ เป็นแค่สิ่งที่ผมศึกษามาและสนใจอยู่จึงนำมา share ให้ฟังครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : bisdave (bisdave) - [ 19 ก.ย. 48 19:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ในความคิดผมนะ... ผู้นำ.. 1.เป็นโดยกำเนิด มีเพียง 0.001 % 2.โดยการบ่มเพาะ ฝึกฝนสร้างขึ้น 80% 3.ด้วยสถานการณ์บังคับ 19.9% การเปรียบเทียบ ลูกไก่ กับ ลูกนก นั้น เป็นคนละมิติ เอามาเปรียบเทียบไม่ได้ เพราะ จริงๆ ลูกนกก็โตมาเป็นผู้นำในหมู่นก ลูกไก่ก็เป็นผู้นำในหมู่ไก่ .... หากเราศึกษาผู้นำในอดีตจะเห็นว่า เกือบทั้งหมดได้มาจากการฝึกฝนทั้งสิ้น เพียงแต่เขาเหล่านั้นมีความแตกต่างจากคนทั่วไป ตรง ความอดทน ความมุ่งมั่น และ ยึดมั่นในอุดมการณ์อย่างจริงจัง... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ วันเยาวชนแห่งชาติ 06:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณ คุณbisdave มากๆครับ ที่นำข้อมูลที่น่าสนใจมาเสนอ  มีหลายประเด็นที่ผมได้ข้อมูลที่เป็นระบบ  และเห็นด้วย  ซึ่งผมต้องนำไปปรับกับภาพรวมเรื่องนี้ในสมอง ที่คุณดารา276 ถามมา  ผมจึงอยากจะตอบตามความคิดของผม  ซึ่งบางส่วนก็เพิ่งได้จากข้อมูลของคุณ bisdave ที่ทำให้มีภาพบางภาพชัดเจนขึ้นดังนี้ ผู้นำที่ไม่เคยเป็นผู้ตามจะมีไหม  ตามที่bisdaveได้ให้ข้อมูลไว้  ก็น่าจะมี  แต่เป็นผู้นำที่ไม่ค่อยจะยอมรับใครๆในโลก  มักจะเอาตนเองเป็นศูนย์กลางของโลก  ผู้นำพวกนี้  จะไม่ค่อยยอมปรับความคิด  วิสัยทัศน์  หรืออุดมคติของตน  ถ้าวันนึงผู้ตามเกิดคิดเห็นขัดแย้ง  เขาก็จะกันคนกลุ่มนี้ไปอยู่อีกฝากหนึ่ง  จนบางทีผู้ตามก็ลงปริมาณลงเรื่อย  (ลองดูคนสำคัญในบ้านเมืองนี้ดูเป็นตัวอย่าง)  แต่ผู้นำที่เคยเป็นผู้ตามหรือเข้าใจผู้ตาม  จะยอมปรับทัศนคติ  หรืออุดมคติบางอย่าง  เพื่อให้ผู้ตามเห็นด้วย(ถ้าผู้นำคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่เพื่อผลประโยชน์ของผู้ตาม  ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปยัดเยียดในสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการ  จะมีแต่ผู้นำที่ทำทุกสิ่งเพื่อต้องการจะพิสูจน์"ตนเอง" โดยไม่สนใจใครเท่านั้น  ที่พยายามจะเอาความคิดตนไปยัดเยียดใส่ให้ผู้ตามทุกอย่าง   ผู้นำที่ดีแท้จริงแล้วก็น่าจะหมายถึงบุคคลที่มีวิสัยทัศน์สามารถนำฝูงชนหรือผู้ตาม  ให้ไปสู่เป้าหมายที่พวกเขาตั้งไว้ แต่ไม่สามารถไปถึงได้ด้วยตนเอง  ไม่ใช่พาผู้ตามเดินไปสู่เป้าหมายของผู้นำ  ที่ผู้ตามก็ไม่ได้ต้องการไป ส่วนผู้นำที่ยังไม่มีผู้ตามก็สรุปตามที่คุณ bisdave บอกอีกแหละครับ  ว่าคือผู้นำที่ยังไม่ประสบความสำเร็จ  แต่ถ้าตลอดชีวิตไม่เคยมีผู้ตามเลย  อันนี้ก็น่าคิดนะว่าอุดมคติของเขานั้นมันไม่ตรงกับคนอื่น  เลยไม่มีใครตาม " การนำผู้ที่ไม่เป็นผู้นำนั้นง่าย  การนำผู้ที่เป็นผู้นำนั้นยาก " แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 48 09:00:15 จากคุณ : Jimmy Walker - [ 20 ก.ย. 48 08:21:42 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ด้วยความเคารพ คุณ มือเก่า (คนอุบล)นะครับ.. ผมขออนุญาติ...เสนอข้อคิดเห็นในมุมมองของคุณนะครับ... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) ผู้นำ.. 1.เป็นโดยกำเนิด มีเพียง 0.001 % <<ถ้ามองในมุมที่เกิดมาแล้ว นำเลย ผมว่า 0.000% เลยครับ เพราะผมก็ยังไม่เคยเห็น นกตัวไหนเกิดมาแล้วบินได้เลย... แม่มันก็ยังต้องพาลูกๆ ไปหัดบิน... 2.โดยการบ่มเพาะ ฝึกฝนสร้างขึ้น 80% <<แปลว่า.. คนทุกคน บ่มเพาะได้ เป็นผู้นำได้ ทุกคนหรือครับ นำคนทุกคนมาฝึกความเป็นผู้นำได้ทุกคน 100% หรือเปล่าครับ... ในความคิดของผม... คนที่เป็นผู้นำเท่านั้นที่นำมาพัฒนาความเป็นผู้นำได้.. คนที่ไม่มีความเป็นผู้นำ.. พัฒนาอย่างไร.. ก็เป็นได้เพียง.. ลูกไก่ที่แม่นกอินทรีย์สอนให้บิน... 3.ด้วยสถานการณ์บังคับ 19.9% <<แปลว่า.. คนทุกคน เป็นผู้นำได้ทุกคน เมื่อถูกสถานการณ์บังคับหรือครับ... ในความคิดของผม...สถานการณ์ที่บังคับนั้น ก็คือ อีกภาวะแวดล้อมหนึ่งที่ผมพูดถึง... ว่า.. คนที่เกิดมามีความเป็นผู้นำ แต่ยังไม่แสดงออก และเขาเองก็ไม่ได้รู้เลยว่าเขามีคุณสมบัติผู้นำอยู่ในตัว... แต่เมื่อเจอสถานการณ์บังคับเกิดขึ้น... ความเป็นผู้นำในตัว จึงเริ่มถูกพัฒนาขึ้นมา... เช่น ลูกนกอินทรีในคราบลูกไก่ ที่แม่สอนมันว่า เราบินไม่ได้.. แต่บังเอิญมีสัตว์กินเนื้อ มาวิ่งไล่.. ด้วยความตกใจ.. มันเลยกระโดดพร้อมกระพือปีกบินเหมือนลูกไก่ตัวอื่นๆ เช่นกัน... ถ้าสัตว์กินเนื้อ ไล่ต้อนไม่หยุด.. คุณสมบัติการบินได้ของมันก็ถูกพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ... ต่างจากไก่... ในสถานการณ์เดียวกัน...พัฒนาการบินยังไง ก็บินได้แค่นั้น... การเปรียบเทียบ ลูกไก่ กับ ลูกนก นั้น เป็นคนละมิติ เอามาเปรียบเทียบไม่ได้ เพราะ จริงๆ ลูกนกก็โตมาเป็นผู้นำในหมู่นก ลูกไก่ก็เป็นผู้นำในหมู่ไก่ .... <<<<<     ผมเห็นด้วยครับว่าเป็นคนละมิติ... เพียงแต่... จะหาตัวอย่างอะไรให้เห็นภาพได้ชัดเจน แยกคน 2 กลุ่มออกจากกัน... ว่า... ถ้ามองเรื่องการบินได้... ก็จะเห็นว่า สิ่งที่ธรรมชาติกำหนดมา มันมีความแตกต่างของ 2 กลุ่ม... ซึ่งผมอยากจะสื่อให้เห็นว่า... คนที่เป็นผู้นำ ถูกธรรมชาติกำหนดขึ้นมาให้เขามีคุณสมบัตการเป็นผู้นำอยู่ในตัวแล้วตั้งแต่เกิด... เหมือนกับการบินได้ของนกอินทรี...ที่ถูกธรรมชาติกำหนดมาให้แล้ว... >>>>> หากเราศึกษาผู้นำในอดีตจะเห็นว่า เกือบทั้งหมดได้มาจากการฝึกฝนทั้งสิ้น เพียงแต่เขาเหล่านั้นมีความแตกต่างจากคนทั่วไป ตรง ความอดทน ความมุ่งมั่น และ ยึดมั่นในอุดมการณ์อย่างจริงจัง...     ก็คุณสมบัติที่คุณบอกว่า เพียงแต่เขาเหล่านั้นมีความแตกต่างจากคนทั่วไป << ก็แสดงว่า มีคนทั่วไป กับ คนไม่ทั่วไป (2 กลุ่ม) ตรง ความอดทน ความมุ่งมั่น และ ยึดมั่นในอุดมการณ์อย่างจริงจัง << ตรงนี้ก็คือ สิ่งที่เขาถูกกำหนดให้มีมา เหมือนลูกนกอินทรี ที่มีคุณสมบัติเรื่องการบิน ซึ่งลูกไก่สู้ไม่ได้โดยธรรมชาติ... .................................. จากคุณ : อนาวิน - [ 20 ก.ย. 48 10:46:58 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผมเข้าใจในมุมมองของ คุณ มือเก่า(คนอุบล) แล้วครับ จากหัวข้อ... ..........ผู้นำ......สร้างกันได้ หรือมีมาแต่เกิด .......... คุณอาจจะหมายถึงคนที่เกิดมาเป็นผู้นำเลย โดยไม่ต้องฝึกปรือวิทยายุทธ กับคนที่ถูกฝึกวิทยายุทธก่อนจึงจะเป็นผู้นำได้...     ถ้ามองในมุมนี้... ผมเห็นด้วยกับคุณ 100% ครับ แต่ผมดันไปมองที่มุมมองว่า... ..........คุณสมบัติความเป็นผู้นำ.......สร้างได้ หรือมีมาตั้งแต่เกิด.......... ซึ่งผมเองที่เป็นคนผิด... มองในมุมที่ไม่ตรงประเด็นกับคำถามของกระทู้... ต้องขอโทษด้วยครับ... ######################## ประเด็นนี้... มันถูกแตกมาจากกระทู้ ไฟในการทำงาน ของคุณ wbj http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B3724632/B3724632.html จาก คคห.ของผมเองดังนี้... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ความคิดเห็นที่ 57   ผู้นำ = เติมไฟให้ทั้งตนเองและผู้อื่น ผู้ตาม = รอให้ผู้อื่นมาเติมไฟให้ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา..... สังคมเรา... มีทั้งผู้นำและผู้ตาม... คุณสมบัติส่วนตัวถูกกำหนดมาแล้ว.... เกิดมาเป็นผู้ตาม... พัฒนายังไงก็ไม่เป็นผู้นำ... เกิดมาเป็นผู้นำ.... เหยียบย่ำยังไงก็ไม่เป็นผู้ตาม... ใครเป็นผู้นำ... ใครเป็นผู้ตาม... สัมผัสไม่นานก็รู้ การเติมไฟของแต่ละบุคคลจึงมีวิธีการที่ไม่เหมือนกัน... มันเป็นการยากที่จะบอกว่า... จะเติมไฟได้อย่างไร... ถ้าเป็นผู้ตาม ยังไม่ยากเท่าไร... ไปตามหาผู้นำที่ชื่นชอบ ก็เติมไฟได้แล้ว.... แต่เป็นผู้นำนี่สิ.... ต้องหาวิธีที่ทำให้ไฟในตนลุกโชตช่วงให้ได้.... วิธีเดิมๆ เมื่อบ่อยเข้าก็ไม่ได้ผล... ก็ต้องหาวิธีการใหม่ๆ แต่ที่สุดแล้ว..... ผู้นำก็คือผู้นำวันยังค่ำ.... ท๊ามมมมมมมมม ยางงงงง งายยยยยยยย เขาก็เป็นผู้นำ.... ไฟมอดไม่นาน.... ก็ลุกโชตช่วงขึ้นมาใหม่.... จำไว้ว่า.... ไม่มีสูตรสำเร็จ... ทางใครก็ทางใคร... หาทางของตนเองให้เจอะเจอ ขออำนวยอวยชัยครับ... จากคุณ : อนาวิน @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ จากประโยคนี้ สังคมเรา... มีทั้งผู้นำและผู้ตาม... คุณสมบัติส่วนตัวถูกกำหนดมาแล้ว.... จะเห็นว่า... ผมมองในมุมมอง คุณสมบัติความเป็นผู้นำ มันก็เลยเข้าใจผิด เห็นคุณ จิมมี่ ชวนแตกประเด็นมา ก็เลย ตีโจทย์มาในทางมุมมองของตัวเอง... ไม่ได้กลับไปอ่าน โจทย์ให้เข้าใจเสียก่อน... จนมาอ่านความคิดเห็นของ คุณ มือเก่า(คนอุบล) ผมจึงคิดว่า มันเกิดอะไรขึ้น.... จำเป็นต้องมีการทบทวน เพราะคุณ เป็นผู้ใหญ่ที่ผมแอบปลื้มอยู่ในใจเสมอมา... มันต้องมีความผิดปกติตรงไหนตรงหนึ่งแน่ๆ... ผมจึงได้กลับไปตีโจทย์ใหม่.... ผมต้องขออภัย ทุกๆ คนด้วยนะครับ... ..........ผู้นำ......สร้างกันได้ หรือมีมาแต่เกิด .......... ผมขอตอบว่า สร้างกันได้.. และ ..........คุณสมบัติความเป็นผู้นำ.......สร้างได้ หรือมีมาตั้งแต่เกิด.......... ผมขอตอบว่า  มีมาตั้งแต่เกิด...     ซึ่งเป็นคุณสมบัติตามธรรมชาติ ที่ถูกกำหนดมา เพื่อให้สังคมเป็นสังคม แต่การพัฒนาคน ขึ้นมาเป็นผู้นำนั้น ยังต้องแยกผู้นำในแบบ เหล็กกล้า และ เหล็กธรรมดา อีกครับ... ผมว่า  ก็เป็นการดี ที่จะเป็นตัวอย่างในเรื่องมุมมองของคน... เหมือนที่ผมยกตัวอย่างเรื่อง สีขาว มาจากสีอะไร ผสมกัน... จากคุณ : ขออภัยจริงๆ... (อนาวิน) - [ 20 ก.ย. 48 11:03:30 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เข้ามาอ่าน และ... แปะรูปตามคุณ อนาวิน ...  ^_^ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 20 ก.ย. 48 13:34:05 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ปล. คุณ อนาวิน จะมา กทม. เมื่อไหร่ส่งข่าว บอกกันบ้างนะครับ ... เมื่อวาน ผมเพิ่งมีโอกาส ไปทานข้าว กับชายในดวงใจ .... ที่เป็นต้นแบบของผม ท่านหนึ่ง ครั้งแรกที่ อ่านเรื่องราวของท่าน จากมติชนสุดสัปดาห์ ผมยังเป็น เด็กนักเรียน นุ่งกางเกงขาสั้น  ไม่นึกว่า จะมีโอกาสไปนั่งทานข้าว กับท่านเมื่อวาน ... เมื่อวานเช่นกัน ที่มีโอกาสเรียนท่าน ว่าท่านเป็นต้นแบบที่ดีให้กับผมในหลายๆเรื่อง ... ทุกวันนี้แม้ท่านจะอายุกว่า 70 ท่านยังรับใช้ชาติ อยู่เลย ครับ   ชอบนะครับ ชอบที่จะเรียนรู้จาก คน ชอบที่จะคบหากับ บัณฑิต  ^_^ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 20 ก.ย. 48 13:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ผมขอขยายความนิดหน่อยครับ...... 1.เป็นโดยกำเนิด 0.0001%หมายถึงใน หมื่นคนอาจจะมีคนที่เป็นผู้นำมาตั้งแต่เกิด สัก 1 คนซึ่งคนนี้หมายถึงมีความเป็นอัจฉริยะอยู่ในตัว เรียนรู้เร็ว ฉลาดปราดเปรื่อง.. 2.เป็นโดยการบ่มเพาะ 80% หมายถึงใน 100 คนเราสามารถสร้างเป็นผู้นำได้ 80 คนเพียงแต่ใน 80 คนอาจจะเป็นได้ช้าเร็วต่างกัน เป็นได้ต่างระดับกัน ดีต่างกันแต่สร้างเป็นผู้นำได้...ผมสร้างเด็กระดับผู้จ้ดการร้านมาไม่น้อย เรียนไม่สูงด้วย....แต่ยืนยันว่า ผู้นำสร้างได้.. 3.จากสถานการณ์ 19.999 % คือใน 100 คนเมื่อเกิดสถานการณ์สามารถเป็นผู้นำได้ 19 คน อันนี้เป้นความคิดที่มาจากประสบการณ์นะครับ แต่ทั้งนี้เปอร์เซนต์นั้นก็ขึ้นกับว่า ผู้นำระดับไหน ยิ่งสูงส่งเปอร์เซนต์ก็น้อยลงไปด้วย...เช่น นายกรัฐมนตรีไทยคนที่จะเป็นได้อาจจะเหลือ สัก 2% เป็นต้น... การคิดต่างกันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับ..คุณอนาวิน แต่ละคนก็สามารถคิดตามทฤษฏีของตัวเอง เพียงแต่ว่าเมื่อนำไปใช้แบบไหนจะได้ผลมากกว่ากันเท่านั้นเอง... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ วันเยาวชนแห่งชาติ 16:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อืม เยี่ยมจริงๆ  ขออนุญาตอีกครั้ง เซพไว้อ่านทบทวน จากคุณ : ดารา (dara276) - [ 20 ก.ย. 48 19:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 38 โดยส่วนตัว เห็น ด้วยกับคุณ อนาวิน ถ้ามองในมุมปกติ ไม่ลึกซึ้งอะไร ใครๆ ก็เป็นผู้นำได้ แต่จะดีหรือไม่อีกเรื่องนึ่งซึ่งหากกันไกลที่เดียว จากที่ คุณ อนาวิน เขียนไว้ ถ้า จะเข้าใจง่ายๆในแบบของผม ทุกคนเป็นผู้นำได้  ไม่มีใครเถียง  แต่ คนที่จะเป็นผู้นำที่ดี ได้ (ไม่ได้หมายถึงว่าเขาเป็นคนดี หรือไม่ดี น่ะครับ คนละเรื่องกันเลย)  ต้องมีสิ่งพิเศษ ที่คนทั่วไปไม่มี บางเรื่อง ไม่ใช่ฝึกกันได้  อาจเกิดจากความบังเอิญหรือพรสวรรค์ก็สุดแล้วแต่ จากคุณ : vongkong - [ 20 ก.ย. 48 23:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผมอยากนัดคุยกับคุณ ว่าที่ ดีอาร์ ตั้งนานมาแล้ว... ไม่มีโอกาสสักทีเลย... แต่... เร็วๆ นี้แน่นอนครับ... อาจจะวันอาทิตย์ที่ 2 นี้  ที่คุณ จิมมี่ นัดประชุมชมรมคนเคยล้มก็ได้นะครับ... หากใครเคยทำหน้าที่สร้างผู้นำ... จะพบว่า.... ความเป็นผู้นำ ไม่ได้ขึ้นกับ ใบปริญญาเลย... และ... ใบปริญญา... ก็ไม่ได้เป็นตัวชี้วัดความเก่งของใคร... แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 48 04:04:03 จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ก.ย. 48 03:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 40 วันที่คุณไปกู้เงินธนาคาร... เขาไม่ถามว่า... คุณเรียนได้เกรดเท่าไร... วันที่คุณไปเปิดบริษัท... เขาไม่ถามว่า... คุณเรียนจบระดับไหน... แต่...วันที่คุณไปสมัครงาน... เขาจะถามว่า... คุณเรียนจบอะไรมา... .........?????????ใบปริญญา เอามาเพื่ออะไร????????????.......... จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ก.ย. 48 14:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 41 นอกเรื่องนิดนะ เรื่องลูกนก ลูกไก่อะไรเนี่ย ได้ฟังได้ยินทีไร นึกถึงตอนที่พวกขายประกันมาชวนเป็นลูกทีมทู้กกที รายใหนก้รายนั้น ไปประชุม แล้วก็ชอบจำเอานิทานมาเล่า เบื่อมาก แล้วก็ชอบถามว่า คุณอยากจะเป็นลูกนกลูกไก่ ก็ได้แต่บอกไปว่า ไม่อยากลดสปีชี่ค่ะ ปล. ไม่เกี่ยวกับ จขกท นะคะ บ่นนอกเรื่องเฉยๆค่ะ จากคุณ : สาวอวบพอนเดอริง - [ 21 ก.ย. 48 15:04:03 A:203.188.63.114 X: TicketID:061219 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ท่าทางคุณอนาวินจะเชื่อมั่นว่าตัวเองเป็นนกอินทรีย์ที่มาจากสายพันธุ์นกอินทรีย์แท้ๆ จังเลยนะครับ... ผมคิดว่า คุณอนาวิน คงมีญาติที่เป็นนายกรัฐมนตรี หรือไม่ก็ เป็นรัฐมนตรี หรือ เจ้ากรม เจ้ากระทรวง หรือ อย่างน้อยก็เจ้าของกิจการฯ อะไรทำนองนี้นะครับ ถ้าช่วยแจงให้ทราบถึงประวัติการถ่ายทอดความสามารถของนกอินทรีย์อันทรงเกรียติ ผมคิดว่า ผมจะเชื่อเรื่อง ชาติพันธุ์ มากกว่านี้... ส่วนตัวผมเอง ผมเกิดจากคุณพ่อที่เป็นเพียงครูสอนภาษาจีน มาจากเมืองจีน ซึ่งคุณปู่กับคุณย่า เป็นคนทำนาในเมืองจีน และเปิดการค้าเล็กๆน้อยๆเข้ามาในเมืองไทย ทำให้พ่อผมได้เข้ามาในเมืองไทย ส่วน คุณแม่เป็นคนใช้แรงงานในโรงงานทำรองเท้า ท่านไม่ได้เรียนหนังสือไทยเลย มาเรียนพร้อมพวกพี่ๆของผม จนแค่เขียนชื่อของคุณแม่ได้เท่านั้น ส่วนคุณตาและคุณยาย เป็นคนทำนา ทำสวนธรรมดาๆ ถ้านับถึงบรรพบุรุษของผมแล้ว ต่างก็มาจากประชาชนคนธรรมดาที่ทำนา ทำสวน หลังชี้ฟ้า หน้าชี้ดิน ทำมาหากินไปวันๆเท่านั้น... แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมมีภาวะผู้นำ มีความเป็นผู้นำ ซึ่งผมอาจจะมีความรู้สึกที่เข้าข้างตัวเองมากๆก็ได้ มันเป็นเพียงความรู้สึกของคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่พึงจะรู้สึกกับตนเองได้บ้างเท่านั้น... สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเช่นนี้ อาจเป็นเพราะผมอยู่ในตำแหน่งหน้าที่การงานที่ต้องมี ต้องใช้ก็เป็นไปได้นะครับ แล้วคุณอนาวินหละครับ... จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 21 ก.ย. 48 21:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อืม ... ความเห็นคุณอนาวิน เป็น  leadership แบบเก่า  ในยุคต้นปี ศตวรรษที่19  หนะ ที่ กล่าวถึง  leader ship เป็น gift from god หนะครับ  คือ จะมี คุณลักษณะ หรือ trait ที่แตกต่างจากบุคคลทั่วไป มีความรู้ ความรับผิดชอบ และการจูงใจในการใช้คน(charisma) เพื่อ ทำให้งานสำเร็จ  ( what manager do ?) แต่ช่วง ปลายยุค ศตวรรษที่19 มันมี leadership แบบใหม่ ที่ชื่อ ว่า situational leadership แล้ว คือ  จะมองว่า ความเป็นผู้นำมันสามารถ ฝึกหัดกันได้ และขึ้นกับ สถานการณ์ แล้วแต่ว่าเราจะ ทำตัวยังไงกับ ลูกน้อง (subordinate)  ที่มีพฤติกรรม และ คุณลักษณะที่แตกต่างกันหนะครับ ที่คุณ อนาวินกล่าวมามันก็ถูก แต่เป็นแนวคิดแบบเก่าหนะครับ  ส่วนเรื่องปริญญา ผมว่า มัน เกี่ยวกับวิสัยทัศน์และมุมมองด้วยครับ คนบางคนมีประสปการณ์ในงานอย่างนึงมาก แต่ก้าวไปอีกระดับไม่ได้ เพราะติดที่การศึกษา และ เป็นคนยึดติดกับสถานะและเงินเดือนครับ ... จากคุณ : Almost Innocent - [ 22 ก.ย. 48 00:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ความอดทน ความมุ่งมั่น และ ยึดมั่นในอุดมการณ์อย่างจริงจัง << ตรงนี้ก็คือ สิ่งที่เขาถูกกำหนดให้มีมา เหมือนลูกนกอินทรี ที่มีคุณสมบัติเรื่องการบิน ซึ่งลูกไก่สู้ไม่ได้โดยธรรมชาติ... ตรงนี้ผมว่ามันมองได้2แง่นะครับ ความอดทน ความมุ่งมั่น และ ยึดมั่นในอุดมการณ์ อย่างจริงจัง ผมว่ามันก็สร้างกันได้จากสิ่งแวดล้อมและ ประสบการณ์ ถ้าจะฟันธงไปเลย ยังไงก็คงไม่ได้หรอกครับ เพราะภาวะการเป็นผู้นำมันคือเรื่องของนิสัย ซึ่งผมมองว่าสร้างกันได้ แต่คุณอนาวินว่ามันถูกกำหนดมาแล้ว จะให้พิสูจน์ยังไงก็พิสูจน์ไม่ได้เพราะมันเป็นนามธรรมที่อยู่ข้างใน ส่วนเรื่องลูกไก่กับลูกนกอินทรีย์ มันแน่นอนอยู่แล้วที่ลูกไก่จะบินไม่ได้ เพราะมันเป็นความแตกต่างทางกายภาพ มันเป็นรูปธรรม แต่นี่เรากำลังพูดถึงภาวะผู้นำ ซึ่งเป็นเรื่องของนามธรรม จากคุณ : ..... - [ 22 ก.ย. 48 00:12:30 A:58.8.255.112 X: TicketID:018198 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คุณ สาวอวบพอนเดอริง... ครับ     ผมก็เป็นคนนึง ที่รู้สึกเหมือนกับคุณเลยครับ... แถมผมมักจะถูกเชื้อเชิญอยู่บ่อยๆ อีกต่างหาก... เหนื่อยเหมือนกันนะครับ กับการปฏิเสธพวกเขา... ที่ปฏิเสธ.. ไม่ใช่คิดว่ามันไม่ดีหรอกนะครับ... เพียงแต่เรารู้สึกว่าเราไม่ชอบ... เราอยากจะทำในสิ่งที่เราอยากทำ... เราอยากเป็นในสิ่งที่เราอยากเป็น... แต่พวกเขานี่ก็ตื้อเสียเหลือเกิน... และนั่น มันก็เป็นอีกคุณสมบัติอย่างหนึ่งของพวกเขา... ไม่ถึงกับทุกคนหรอกนะครับ... แต่โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นแบบนี้... เขาทำราวกับว่า... เขาอยากจะกวาดคนทั้งโลก... ให้มาทำแบบเดียวกับเขา...     คนที่ทำอาชีพนี้อยู่ คงรู้สึกไม่ดีกับประโยคที่ผ่านมาเหล่านี้... แต่ผมคิดว่า ท่านก็คงได้ยินมาแบบนี้เยอะมากพอที่ท่านจะไม่มาหัวเสียกับมัน... คิดเสียว่า... เก็บคนที่ไม่ได้ไปทำกับท่าน... ให้เขาได้ทำอาชีพอื่นเพื่อบริการท่านนะครับ... เช่น.... ให้ตำรวจจราจร... ไว้คอยเป่านกหวีดห้ามรถ เพื่อให้ท่าน กับลูกๆ ได้ข้ามถนน... .....ให้แม่ค้าขายส้มตำไก่ย่าง... ไว้คอยทำส้มตำกับไก่ย่างให้ท่านทาน... .....ให้คุณหมอ ได้ทำหน้าที่ ตรวจรักษาโรคให้พวกท่าน ในยามที่ท่านเจ็บป่วย... .....ให้อีกหลายๆ คน คอยทำหน้าที่ อีกหลายๆ อย่าง เพื่ออำนวยความสะดวกสะบายให้กับท่าน...     ไม่อย่างนั้นล่ะ... แย่เลยนะครับ....เพราะ หากทุกคน ไปทำแบบเดียวกับท่านหมด... แล้วสมมุติว่าเขาประสบความสำเร็จร่ำรวยเหมือนอย่างที่ท่านชวน... แล้วถ้าเกิดพวกเขาลาออกจากอาชีพเดิมๆ ของพวกเขา... ท่านก็จะไม่มีความสุขกับรายได้ที่ท่านได้มาหรอกครับ... เพราะ... ท่านจะต้องไปยืนเป่านกหวีดห้ามรถเพื่อให้ลูกท่าข้ามถนนเอง... เพราะคุณจราจรทั้งหลาย... ประสบความสำเร็จกันหมดแล้ว... .....เวลาหิวส้มต่ำไก่ย่าง... ท่านต้องไปเริ่มตั้งแต่ ปลูกมะละกอเองก่อนเลย... เพราะคนทำสวน ก็ประสบความสำเร็จระดับสูงเช่นกัน... พอได้มะละกอมา... ก็ยังต้องปลูกพริกปลูกมะนาว... โอ๊ย.. อีกหลายอย่าง... เพื่อนำมาเป็นส่วนประกอบของส้มตำ... แถมต้องเข้าป่าเอง... เพื่อจะไปหาไม้ไผ่ มาทำไม้ปิ้งไก่ย่าง... .....พอเจ็บไข้ได้ป่วยที... ลองนึกดูสิครับ... นักวิชาชีพสายนี้เขาลาออกไปหมดแล้ว... เพราะต่างคนก็ต่างประสบความสำเร็จกันทุกคน... ท่านก็คงจะต้องเริ่มเรียนรู้เรื่องสมุนไพรแล้วล่ะ... เพราะโรงงานผลิตยา ก็เลิกทำ... คุณพยาบาล ก็ประสบความสำเร็จระดับโน้นแล้ว... คุณหมอเองก็ประสบความสำเร็จระดับนี้แล้ว...     นึกแล้วก็เหนื่อยแทนเลยนะครับ.... ดังนั้น อย่าได้เหนื่อยหน่ายท้อแท้ กับคนอย่างผม... ที่ปฏิเสธท่านไปเป็นร้อยเป็นพันครั้งแล้ว... เก็บคนอย่างผม... ไว้ทำอาชีพที่ผมทำ... เพื่อคอยบริการพวกท่าน อีกสักอาชีพนะครับ... จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ก.ย. 48 06:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 46 คุณ Wiboon Joong (wbj)... ครับ     ผมอาจจะเป็นเพียง ลูกนกอินทรี ที่กรายพันธุ์ ก็ได้นะครับ... เพราะพ่อแม่ดันอุตริ มาผสมพันธุ์กับพ่อแม่ไก่... เพราะทุกวันนี้... ผมเองก็อยู่ในภาวะการฝึกหัดบินอยู่เลยครับ... หัดมาจนจะครึ่งชีวิตอยู่แล้ว... ยังบินไม่เก่งเหมือนพวกนกอินทรี ตัวอื่นๆเลย... ไม่แน่นะครับ... ผมอาจจะเป็นลูกไก่  ที่บังเอิญคิดว่าตัวเองเป็นลูกนกอินทรี ก็ได้นะครับ.....     ตัวผมเองรวมทั้ง ญาติพี่น้องของผม... อย่าว่าแต่ มีญาติที่เป็น รัฐมนตรี หรืออะไรอย่างที่คุณถามเลยครับ... ผมและญาติๆ ผม รู้จักคนเหล่านั้น ก็เพียงจาก สื่อ... เท่านั้นจริงๆครับ... อากง+อาม่า ของผม พาพ่อผมข้ามน้ำข้ามทะเลมาจาก ซัวเถา... ตั้งแต่คุณพ่อของผมอายุได้ 10 ขวบ... ตระกูลของผม ตั้งแต่อากงลงมา... ยังไม่มีใครประสบความสำเร็จระดับที่คุณยกตัวอย่างมาเลยครับ... พวกเราเป็นเพียงชนชั้นกลาง ที่ส่วนใหญ่ยึดอาชีพค้าขายอยู่ตามหัวเมือง...     ส่วนทางสายคุณแม่ของผม เป็นชาวนาทาง อ.คำชะอี  จ.มุกดาหาร... คุณแม่ถูกชวนไปเป็นเด็กรับจ้างให้กับญาติๆ ทางคุณพ่อ... ผู้หลักผู้ใหญ่ เห็นเป็นคนดี(กดขี่ได้) ก็เลยจับแต่งกับคุณพ่อผม... ตั้งแต่คุณตาของผมลงมา... เป็นชนชั้นกลางถึงยากจน     ถ้ามองทางด้านคุณสมบัติความเป็นผู้นำ... คุณพ่อของผมห่วยแตกที่สุดในตระกูล นี่ขนาดเทียบแค่ในตระกูลของผมเองนะครับ ที่เป็นแค่กลุ่มชนชั้นกลาง... เกกมะเหรกเกเร ไม่เป็นโล้เป็นพาย ตั้งแต่เด็กจนโต... ผมไม่ได้ลบหรู่ท่านหรอกนะครับ เพียงแต่เล่าความจริงเพื่อเป็นองค์ประกอบเรื่อง... ทุกวันนี้ ผมก็รักและเคารพท่าน... กราบเท้าท่านทุกครั้งที่มีโอกาส(ตอนนี้ท่านอายุ 78 แล้วครับ)...     ส่วนคุณแม่ผม มีความเป็นผู้นำสูงมาก...สูงที่สุดในตระกูลของท่าน เพียงแต่ท่านจบแค่ ป.4...และโอกาสสัมผัสโลกกว้าง มีน้อยมาก... เนื่องจากท่านต้องบริหารครอบครัวแทนคุณพ่อที่เป็นในแบบที่ท่านเป็น... คุณแม่เลยต้องเหนื่อยมาก... เพราะต้องหาเงิน+เลี้ยงลูก+ดูแลคุณพ่อ... ก่อนนอน ท่านจะกราบเท้าคุณพ่อ.. ตื่นนอนท่านจะเตรียมน้ำอุ่น+เซ็ตล้างหน้าให้คุณพ่อ... หากท่านมีโอกาสมากกว่านี้... ผมก็คงมีบุคคลในแบบที่คุณ Wiboon Joong (wbj)พูดถึงครับ...     ตัวผมเองเป็นลูกชายคนที่ 3 ของครอบครัว(เด็กวันพุธ) พี่ทั้ง 2 คนเป็นผู้ชาย... และน้องเป็นผู้หญิง... ตอนผมเกิด.. คุณแม่เคยยกให้เพื่อนที่เขาไม่มีลูก.. เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ท่านอยากได้ลูกสาว มาตั้งแต่ พี่ชายคนที่ 2 ของผมแล้ว... แต่ท่านก็มาเปลี่ยนใจวินาทีสุดท้าย ตอนจะให้ผมไปจริงๆ... พอคนถัดจากผมเป็นผู้หญิง ซึ่งห่างกัน ปีเดียว... ท่านจึงเห่อหน่อย.. ตอนผมอายุได้ 1 ขวบ  คุณพ่อกับคุณแม่หย่าขาดจากกัน... ตอนนั้นหนี้สินล้นพ้นตัว...จากฝีมือของคุณพ่อ... คุณแม่ต้องหอบพวกผมทั้ง 4 คน กลับบ้านนอก..พร้อมกับหนี้สินมากมาย คุณแม่ต้องหาบกระเตงพวกผม ไปขุดเผือกขุดมัน แล้วก็นำไปแลกแลกข้าวสารจากชาวบ้าน... ผมยังจำภาพที่ผมแย่งกันกับน้องสาว เพื่อให้แม่หมุนกะบุงของตนเองไปด้านหน้า... (ผมกับน้องสาว นั่งอยู่ในกระบุงที่แม่หาบ ส่วนพี่ชายทั้ง 2 เดินขนาบอยู่ข้างๆ)     ผมและน้องสาว... ได้เข้ามาอยู่ในเมืองโคราช เมื่อตอนผมอายุ 7 ขวบ... ก่อนหน้านั้น 3 ปี หลังจากที่คุณพ่อระเหเร่ร่อนไปทั่ว... ก็กลับมาคืนดีกับคุณแม่.. และพาพี่ชายทั้ง 2 คนมาอยู่ที่โคราชก่อน ผมกับน้องสาวจึงได้ตามมาทีหลัง... ด้วยความคิดในแบบที่แม่ควรจะเป็น... คืออยากให้ลูกมีพ่อ เพื่อความอบอุ่น.. ท่านจึงยอมตามคุณพ่อมา... ทั้งๆ ที่มั่นใจว่า ยังไงๆ ก็เหนื่อยแน่ งานนี้... แต่ก็ยังดีกว่า อยู่บ้านนอก ในสภาพที่ชาวบ้านมองว่าพวกเราเป็นขอทาน... จริงๆแล้ว คุณแม่ท่านค้าขายในรูปแบบโบราณต่างหาก... คือ นำสิ่งหนึ่ง มาแลกเปลี่ยนกับอีกสิ่งหนึ่ง... หลายๆ คนให้ความเอ็นดูช่วยเหลือแบ่งปัน... แต่ก็มีคนไม่น้อย ที่นินทาและเหยียบหยาม... ตัวท่านเองคงไม่คิดมากอะไร... แต่ท่านคงสงสารพวกผม..     ชีวิตคนจนๆ ในเมืองจึงได้เริ่มต้นขึ้น... คุณพ่อ ก็ยังคงเป็นคุณพ่อคนเดิม... แต่คุณแม่ไม่ใช่... ท่านแกร่งขึ้นกว่าเก่าอีกหลายร้อยเท่า... หัวเด็ดตีนขาดยังไง... ท่านก็ไม่ยอมหวนกลับไปหาของแลกข้าวอีกแล้ว... คุณแม่เด็ดขาดทางเรื่องการเงินกับคุณพ่อ... โดย... เงินที่คุณพ่อหามาได้... จะให้หรือไม่ให้คุณแม่ไม่ว่า... แต่... อย่ามาเอาเงินในส่วนที่คุณแม่หามาได้โดยเด็ดขาด... ผู้หญิงบ้านนอกที่จบ ป.4 ต้องดิ้นรนเลี้ยงครอบครัวอยู่ในเมือง... คนจนในเมืองมันแย่กว่าคนจนบ้านนอก... บ้านนอกไม่มีเงินยังไง ก็หาผักหาปลากินได้... ผมเคยนั่งน้ำตาซึมเมื่อนึกไปถึงอดีตที่พวกเราเคยกินข้าว 1 กาละมังคลุกไข่ต้มเพียง 1 ฟอง... เพราะผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่า คุณแม่ต้องอด...เพื่อให้ลูกอิ่ม พวกเราช่วยหาเงินโดย พับถุงกระดาษขาย ขายหนังสือพิมพ์ และรับจ้างวิ่งซื้อของให้ชาวบ้าน...แลกกับเศษสตางค์ทอนที่พวกเขาตบรางวัลให้...     ถ้าเรื่องการหาเงินแล้ว.. ผมไม่ยอมแพ้ใคร... แต่เรื่องความเป็นผู้นำ ต้องขอซุกตัวอยู่เป็นคนท้ายๆ... เพราะผมมีความรู้สึกว่าตนเองต่ำต้อยน้อยวาสนา... ผมเคยปีนเก็บมะขามหวาน.. มัดเป็นมัด แล้วนำไปขายให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียน ครูประจำชั้น ทำโทษผม... ให้เก็บเปลือกและเม็ดมะขาม ที่บรรดาลูกค้าของผมซื้อไปกินแบบทิ้งไม่เป็นที่... ผมเป็นคู่แข่งคนสำคัญของครูประจำชั้น... เพราะท่านจะมีแผงขายขนมอยู่หลังห้องเรียน... แต่ผมมีแผงอยู่ในกระเป๋าและถุงย่าม... ลูกอม ผลไม้ดอง ขนมต่างๆ เท่าที่ผมจะหอบมาได้...     การเรียนก็ดีหน่อย.. ที่ 1 เกือบตลอด...เพราะเป้าหมายคือ อยากสอบได้ที่ 1 แต่มาแย่ตอนมัธยม... ที่ติดเล่น+เป็นคนที่ไม่เคยอ่านหนังสือสอบเลยมาตลอด... ตอนประถมดีหน่อย ที่ตั้งใจฟังครูสอน... แต่มัธยมดันไปเห่อเล่นดนตรี.. กับเป็นเจ้ามือปั่นแปะอยู่หลังห้อง... เวลาสอบก็ขี้เกียจอ่านหนังสืออีกต่างหาก... เป้าหมายการเรียนจึงอยู่แค่ ผ่าน... แต่ก็มีทอปสายบ้าง ในวิชาที่ชอบ... เกรดเฉลี่ยจึงอยู่แค่ผ่านมาตลอด...     พี่ชายทั้ง 2 คน เดินตามรอยพ่อ... และโดนโรงเรียนให้ออกตอนอยู่ ม.2... คนโตไปอยู่ในวงการม้าแข่ง... คนที่ 2 ไปอยู่บ่อนไพ่... คุณแม่เสียใจร้องไห้อยู่หลายวัน...เพราะเป็นห่วงอนาคตของลูก... ไปขอร้องอ้อนวอนโรงเรียนอย่างไร เขาก็ไม่ยอม... ต้องเชิญออกอย่างเดียว... สาเหตุ เพราะ ชั่วโมงเรียนไม่พอ... ทั้งๆ ที่ผลสอบของพี่ชายผม ได้ที่ 1 เกือบตลอด.. และไม่ใช่พวกที่เป็นนักเลงเกเร คอยก่อกวนหาเรื่องใคร...แต่ชอบหนีเรียน... ทำไงได้... กฎมันก็ต้องเป็นกฎ ถึงจะเรียนเก่งขนาดไหน.. แต่ผิดกฎ เขาก็ต้องเอาออก.. จะได้ไม่เป็นเยี่ยงอย่างคนอื่น... คุณแม่ก็เลยมั่นใจว่ายังไง ผมก็ต้องเดินตามรอยพิมพ์ของคุณพ่อ และก็ต้องโดนโรงเรียนให้ออก...(ท่านเล่าให้ฟัง ภายหลัง) ผมเลยเป็นคนแรกของครอบครัวที่เรียนจบ ม.6... และเป็นคนเดียวที่เรียนจบ ปริญญา...     อยากเป็นหัวหน้าห้อง อยากเป็นประธานนักเรียนนะ... แต่ไม่กล้า.. ได้แต่ข่มความรู้สึกอยากไว้ข้างในลึกๆ... จนเวลาล่วงเลยไป แผนชีวิตตอนนั้นก็คือ รับราชการ+เปิดคลีนิค และเรียนต่อให้จบ ปริญญาเอก... แต่ความคิดก็ต้องเปลี่ยนไป... เมื่อทัศนคติเปลี่ยน... จากการอ่านประวัติมหาเศรษฐีหลายๆ คนทั่วโลก บวกกับได้คลุกคลีกับผู้นำหลายๆ คน ผมก็เลยมั่นใจว่าผมเองก็เป็นได้... ไม่แน่ อาจจะรวยที่สุดในเมืองไทยก็ได้... ชีวิตด้านธุรกิจจึงเริ่มขึ้น... ความคิดที่จะเรียนต่อให้จบ ปริญญาเอก ก็เลยหมดไป.. เพราะไม่ได้คิดที่จะเอาใบปริญญาไปสมัครงานกับใคร... มุ่มมั่นที่จะจบปริญญาเอกแห่งมหาลัยชีวิต... ซึ่งไม่มีใบประกาศนียบัตร กาลันตรี... แต่ก็มีความสำเร็จที่จับต้องได้แน่นอน...     เส้นทางปริญญาเอกแห่งมหาวิทยาลัยชีวิต... 12 ปีผ่านมาแล้ว เดินมายังไม่ถึงครึ่งทางของเป้าหมายเลย... ดีนะครับที่เขาไม่เช็กเวลาเรียน... ไม่งั้นโดนให้ออกเหมือนพี่ๆ ผมแน่ๆ... ถึงจะทำธุรกิจ เจ้งแล้วก็เจ้งอีก..."เจ้ง!!!  ซะให้พอ"... แต่สิ่งที่ได้มาในตอนนี้ก็คือ หัวใจที่กล้าแกร่ง... เป้าหมายยังชัดเจนเหมือนเดิมเด๊ะ!!!... แต่วิธีการเริ่มเปลี่ยนไป... จากรูปแบบ ข้ามาคนเดียว... ก็เริ่มเข้าใจสัจธรรม ของธรรมชาติ... ...สุดยอดของผู้นำคือไม่นำ... ...สูงสุดคืนสู่สามัญ...     ข้ามาคนเดียว ใช้ได้กับ ธุรกิจส่วนตัว ไม่ใหญ่โตนัก... แต่หากจะเดินไปสู่เป้าหมายในแบบที่ตั้งไว้... วิธีการนี้ใช้ไม่ได้... คงจะต้องเข้าไปเรียนรู้ที่กระทู้ของ อ.ขามเรียง...(B3742816) .........ทำไมเจ้าสัวทั้งหลาย เขาถึงสามารถทำให้ผู้นำที่เก่งๆ มาทำงานให้เขาได้นะ?.......... ทิ้งคำถามข้อนี้ไว้... และที่เล่ามาซะยืดยาว ก็เพื่อให้คุณ Wiboon Joong (wbj) อ่านผมได้ชัดเจนมากขึ้น... ถึงผมจะดื้อยังไง... ผมก็น้อมรับฟังความคิดเห็นของคุณ... เพราะในใจของผม... คุณคือที่ปรึกษาที่จริงใจที่สุดของผมคนหนึ่งครับ... หย่อนเบ็ดใส่เหยื่อมานิดเดียว... ปลาอย่างผมก็งับเข้าไปซะเต็มปากเต็มคำเลยครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ก.ย. 48 06:24:00 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ตอนนี้กระทู้นี้กำลังจะกลายเป็นกระทู้เรื่องลูกไก่กับนกอินทรีย์ไปแล้วครับ    5555555 ที่จริงถึงแม้ผมจะไม่เห็นด้วยกับการเปรียบเทียบคนเป็นนกอินทรีย์หรือเป็นไก่นะครับ  เพราะรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นการเปรียบเทียบมากเกินไป  และเป็นเรื่องทางกายภาพ  มาเปรียบเทียบกันไม่ได้ แต่ถ้าหันมามองเป็นแง่บวกขึ้นมาอีกหน่อย  คือ อาจมีความคิดแบบเปรียบเทียบ  แต่มุ่งเน้นที่ตนเอง  ไม่ใช่มุ่งเน้นที่การเปรียบเทียบ (งงป่าวครับ  ผมจะพยายามอธิบายนะครับ)  คือ  ถ้าคนๆหนึ่งคิดว่าตนเองนั้นเกิดมาเป็นพญาอิทรีย์  แล้วมุ่งเน้นที่คิดว่าตนเองคือพญาอินทรีย์  ทุกวันก็คิดว่าจะต้องบินให้ได้ สักวันจะต้องบินให้ได้ ( I believe I can fly ) และสูงด้วย  นั่นคือการคิดแบบมุ่งตนเอง ถึงแม้จะมีนัยยะแบบเปรียบเทียบปนอยู่บ้าง  แต่ก็เป็นส่วนดี  แต่การคิดแบบมุ่งเปรียบเทียบ คือมุ่งเอาตนเองไปเปรียบเทียบกับผู้อื่น คือออกไปในทางดูถูกผู้อื่นตลอดเวลา  นั่นเป็นเชิงลบ  ซึ่งไม่เป็นผลดี  แถมอาจถูกต่อต้านได้ แต่ถ้าเราจะมามองเฉพาะแง่บวก  ว่าการคิดว่าตนเองนั้นเกิดมายิ่งใหญ่  ต้องประสบความสำเร็จให้ได้  ความเชื่อเป็นสิ่งสำคัญประการหนึ่งในการบรรลุเป้าหมายอยู่เหมือนกัน  เช่นถ้าคุณเชื่อว่าดวงคุณดี  หมอดูที่ไหนๆก็ทักว่าอนาคตคุณจะรวย  จนกลายเป็นความเชื่อของคุณว่า  คุณถูกกำหนดมาให้รวย  โอกาสที่คุณจะประสบความสำเร็ยจก็มีมาก  แต่หากคุณถูกหมอดูทำนายทายทักว่า  ยังงัยๆชีวิตนี้คุณก็ไม่รวย ต้องลำบากตลอดชีวิต  นั่นก็มีผลต่อจิตใต้สำนึกว่า  คุณเกิดมาเป็นไก่  ใช้ชีวิตเช่นคนธรรมดาสามัญ  คุณก็ยากที่จะสร้างอนาคตที่ยิ่งใหญ่ได้  เพราะคุณเองยังไม่เชื่อในตัวเองเลย  ตัวผมเองจึงไม่ดูดวง  แต่จะหมั่นบอกตัวเองว่า  ผมสามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่และสำคัญได้ หากเรามองแง่บวก  หลายๆสิ่งย่อมมีประโยชน์อยู่บ้าง  แท้จริงแล้ว ชีวิตคนเราอาจไม่สามารถหลีกเลี่ยงการเปรียบเทียบโดยสิ้นเชิงได้  แต่ถ้าเรารักษาสมดุลของการเปรียบเทียบ นั่นน่าจะเป็นสิ่งดี ผมเคยลองคิดดู  ผมว่าทุกคนนั้นชอบเปรียบเทียบอยู่แล้ว  เพื่อให้ตนเองรู้สึกดีในชีวิต  ให้ตนเองรุ้สึกว่ายังมีอะไรมีค่าอยู่บ้าง  ไม่งั้นเราก็จะอยู่อย่างทรมาน  คนที่มีเงินมาก มักจะเอาเงิน(ซึ่งเป็นจุดแข็งของตน) มาเป็นจุดเปรียบเทียบ ฉันรวยกว่า นั่นหมายถึงฉันสูงกว่า  คนที่เรียนสูง  ก็เอาความรู้หรือใบปริญญามาเป็นตัวเปรียบเทียบ คนมีชาติตระกูลสูง(ที่แม้บางทีปัจจุบันจะตกต่ำแล้ว)  ก็มักเอาชาติประกูลมาเปรียบเทียบ  คนที่เชื่อมั่นในความคิด ก็มักความภูมิปัญญามาเปรียบเทียบ  คนที่เชื่อมั่นในความดี ก็เอาความดีมาเปรียบเทียบ ฯลฯ  สังเกตดู ถ้าเราทะเลาะกับคนที่เหนือกว่าเราในบางเรื่อง(เช่นรวยกว่า)  เราก็จะไม่พูดถึงสิ่งที่เค้าเหนือกว่า แต่จะหยิบสิ่งที่เขาด้อยกว่ามาดูถูก  เช่น ชาติกำเนิด (คนไทยบางคนชอบดูถูกคนจีนที่ประสบความสำเร็จ  ว่ามีเชื้อเจ็ก  มาอาศัยประเทศอยู่  เห็นไหมว่าเค้าพยายามหยิบสิ่งที่คิดว่าตนเองเหนือกว่ามาใช้  เพื่อทำให้ตัวเองสบายใจที่ต้องด้อยกว่าในเรื่องอื่น)   ปัญหาคือ คนที่มุ่งที่การเปรียบเทียบมากเกินไปนั้นไม่เกิดประโยชน์ หรือเป็นภาพลวงที่ขังตนเองไว้ภายใน  ผมเคยพบคนที่เชื่อมั่นในความดีของตน จนชอบดูถูกคนอื่นๆไปหมด  ไม่มีใครดีเท่าตน  ขนาดทำความดี  ยังทำเพื่อเปรียบเทียบกับคนอื่น  แท้จริงเขาก็ตกอยู่ในหลุมดำของการมุ่งเปรียบเทียบเพื่อทำให้ตนเองรู้สึกดี  แค่นั้น  ไม่ได้มุ่งที่จะสร้างหรือทำความดีอย่างแท้จริง ถ้าเราทุกคนเชื่อว่าตนเองเป็นอินทรีย์โดยมุ่งเน้นที่การสร้างตนเอง  ผมว่ามันก็เป็นเรื่องบวกนะ  เพราะมีเป้าหมายสูง  ยังงัยมันก็คงดีกว่าการที่เราไม่คิดจะทำอะไรที่สำคัญๆบ้างในชีวิต  ถ้าโลกนี้ไม่มีคนดีที่คิดจะทำอะไรใหญ่ๆบ้าง  โลกก็จะตกไปอยู่ในมือของคนไม่ดี  ที่มักจะทะเยอทะยานและชอบอำนาจเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว  การรับผิดชอบชีวิตตนเองก่อนเป็นสิ่งพื้นฐาน  แต่การตั้งเป้าหมายที่สูงกว่าสแตนดาร์ดของชีวิต  นั้นเป็นสิ่งที่เราทุกคนก็ควรจะพยายามทำให้ได้ด้วย  ไม่งั้นโลกก็คงไม่พัฒนาครับ ขอแตกเป็นประเด็นกลางๆ ระหว่างเห็นด้วยกับไม่เห็นด้วยแบบนี้นะครับ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 48 09:09:03 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 48 08:13:39 จากคุณ : Jimmy Walker - [ 22 ก.ย. 48 07:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คุณ : Almost Innocent ครับ     ความคิดของผม อาจจะเป็นแบบเก่า  ในยุคต้นปี ศตวรรษที่19  จริงๆ ก็ได้นะครับ... แต่ตัวอย่างที่ผมยกขึ้นมา... ผมไม่ได้ลงลึกถึงเรื่อง คุณสมบัติ หรือวิธีการบริหารงานที่ดีของผู้นำนะครับ... ผมยกตัวอย่างว่า ผู้นำ เทียบได้กับการบินได้... และผมก็ไม่ได้ลงลึกว่า... การบินที่ดี ต้องทำอย่างไร...     ผมไม่เคยเห็นแย้งว่า... ผู้นำ ไม่ต้องถูกสร้างขึ้น.... แต่ผมมีความเห็นว่า... การสร้างขึ้นนั้น... มันต้องไปสร้างกับคนที่เกิดมามีความเป็นผู้นำฝังลึกอยู่... เหมือนการบินได้ของนกอินทรีนั้น ก็ต้องมีการฝึกหัด... และการเป็นแม่เหล็กของเหล็ก ต้องได้รับการเหนี่ยวนำ... เอาแม่เหล็กไปเหนี่ยวนำ กรวด หิน ดินทราย... ยังไงก็ไม่เป็นแม่เหล็ก... และ เหล็กที่ไม่ถูกเหนี่ยวนำ ยังไงก็ไม่เป็นแม่เหล็ก...    ถ้าใครที่สามารถสร้างให้ทุกคน เป็นผู้นำได้ 100%...ไม่มีข้อยกเว้น... และการันตรี คืนเงินให้ 1000 เท่าของค่าเรียน หากสร้างไม่ได้... ผมอยากจะแนะนำให้เปิดโรงเรียนสร้างผู้นำเลยครับ... รับรอง ผู้ประกอบการ และองค์กร ต่างๆ ส่งคนมาเรียบเพียบเลย... รวมทั้งคนที่อยากเป็นผู้นำด้วย...     ผมเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยในคำเทศนาของพระพุทธองค์ที่ว่า "คนเปรียบเหมือนบัวสี่เหล่า" พระองค์ท่านยังยอมรับว่า สอนไม่ได้ทุกคน... ในขณะที่ คนบางคน... ให้แค่แนวคิด ก็บรรลุแล้ว... และพระองค์ท่าน ยังสอนไว้ว่า "อย่าเชื่ออะไรง่ายๆ จงมีสติ และพิจารณาด้วยเหตุผล" แม้แต่คำสั่งสอนของพระองค์เอง...     และในข้อคิดเห็นของคุณ... ผมก็ไม่มีความเห็นแย้งเลยครับ ขอบคุณที่ร่วมแสดงความคิดเห็นครับ... มุมมองของคุณดีนะครับ เราคงได้แลกเปลี่ยนกันเรื่อยๆ... จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ก.ย. 48 07:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ไม่สำคัญว่า ท่านใดจะเป็นผู้หย่อนเบ็ด หรือท่านใดจะยอมเป็นเหยื่อโดยสมัครใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วในกระทู้นี้ก็คือ  การที่ผู้เข้ามาอ่านได้เก็บเกี่ยวแนวความคิดอันมีค่ายิ่งของผู้ที่เรียกได้ว่า กว่าจะมาถึง"วันนี้"  ต่างก็ผ่าน"วันนั้น"มาแล้วแทบทั้งสิ้น สำหรับผู้ที่มี"วันนี้"  โดยผ่าน"วันนั้น" มาแล้ว   เปรียบเสมือนกับมีฐานรากที่แข็งแกร่งมาก่อนนะคะ   เพราะการถูกปูพื้นฐานมาโดยที่เราไม่ตั้งใจ  เป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้กับผู้ที่มาถึง "วันนี้"ได้อย่างดี โดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว ซึ่งไม่เหมือนกับผู้ที่มี"วันนี้"  โดยที่ไม่มีวันวาน  การปูพื้นฐานเพื่อรับกับแรงกดดันที่จะเกิดขึ้นเมื่อคุณเดินทางไปถึง"วันนั้น" จะต่างกันอย่างเห็นได้ชัด โชคดีสุดที่จะกล่าว เมื่อได้มีโอกาสอ่านเกร็ดประวัติและภูมิหลังของหลายท่าน ที่กว่าจะมี"วันนี้" ท่านมี"วันนั้น"อย่างไรบ้าง   ..................... ยังรอคำตอบจากคุณ  wbj อยู่เสมอค่ะ เพื่อที่จะได้มี"วันนี้" กับเขาบ้าง จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว - [ 22 ก.ย. 48 10:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 50 จากคุณ : กาสะลองบานแล้ว ครับ...     รบกวนคุณ เข้าไปอ่านของคุณ wbj ที่บล๊อกท่านนะครับ... เขาก๊อปวิถีชีวิตของผมไปแก้ไขแต่งเติม ชัดๆ... แต่ลงรายละเอียดมากกว่า... ขออภัยที่นำมาลงตรงนี้... ไม่รู้ว่า รกกระทู้หรือเปล่านะครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ก.ย. 48 10:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เอาล่ะซิ  ฝ่ายนกอินทรี  ชักจะเพลี่ยงพล้ำแล้ว         คาวมเป็นผู้นำ (บางส่วน) แม้มันจะไม่สืบทอดทางสายเลือด  แต่มันก็มีในสายเลือดนะครับ  จะเห็นว่าบุตรคนเก่งๆหลายคน  ไม่เอาทั้งถ่านและเชื้อเพลิงทุกชนิด      ใครคิดว่า ความเป็นผู้นำสร้างกันได้จาก ๐ ไปถึง ๑๐๐ เลย  นี่ผมว่าเป็นประเด็นที่น่านำไปวิจัยกันให้เป็นเรื่องเป็นราว  เป็น Thesis กันไปเลย ผมก็อยากจะเห็น  ผมยินดีเอา  นังหลอดคนใช้ที่บ้านพ่อผม  เป็นต้นแบบในการทดลอง         มันต้องมีต้นทุนอะไรอยู่ในตัวบ้าง  สร้างจากศูนย์ไม่ได้หรอก  หากองค์กรของท่านต้องการผู้นำขึ้นมาสืบต่อ   ไม่มองแววคนที่คิดว่าเขามีความเป็นผู้นำเหรอ  คิดว่าใครก็ได้  สร้างขึ้นได้แล้วเอาแต่เฉพาะพรรคพวกตัวเองขึ้นมาสรางแทนที่จะให้พวกที่มีแววอยู่แล้ว  แบบนี้ก็คิดผิดไปแล้ว   ผมไม่ค้านในประเด็นว่าความเป็นผู้นำสร้างกันได้       แต่เถียงในประเด็นที่ว่า  ผู้ถูกสร้างต้องมีต้นทุนอะไรอยู่ในตัวเขาอยู่บ้าง   อย่างน้อยก็ต้อง "ความอยากเป็นผู้นำ" .....   ครับ จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 22 ก.ย. 48 11:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 52 #39  คุณอนาวิน ถ้าไม่ติดอะไร  ... วันอาทิตย์ที่ 2 ต.ค. ทานข้าวกัน ไว้ Confirm กันอีกทีนะครับ -------------------------------------------------------------------------- "ความเป็นผู้นำ ไม่ได้ขึ้นกับ ใบปริญญาเลย... และ... ใบปริญญา... ก็ไม่ได้เป็นตัวชี้วัดความเก่งของใคร... " เห็นด้วย นะครับ ... ถ้าลำพังแล้วใบปริญญา เป็นเพียงกระดาษแผ่นเดียว ... แต่ ... เบื้องหลังการถ่ายทำของใบปริญญา คือ ความรู้ ... ความรู้ จะเป็นส่วนหนึ่งขององค์ประกอบในการพัฒนาคน ... เช่นเดียวกัน ความรู้ก็อาจจะมาได้จากหลายช่องทาง ไม่จำเป็นต้องมาจากใบปริญญาอย่างเดียว  ... ดังนั้น บางครั้ง บัณฑิต ที่แท้จริง อาจจะไม่จำเป็นต้องมีใบปริญญา ขณะเดียวกัน ผู้ที่มีใบปริญญา บางครั้งก็ไม่อาจเป็น  บัณฑิตที่แท้จริง ได้ ... ชิว ชิว นะครับ ...  ^_^ จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 22 ก.ย. 48 11:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ผมไม่ใช่ผู้นำในตอนนี้ แต่ผมอยากเป็นผู้นำ และผมคิดว่าทุกคนส่วนใหญ่ที่เข้ามาอ่านห้องสีลม อยากเป็นผู้นำ ผมไม่ได้เสนอความคิดว่าสิ่งใดคือสิ่งที่ถูก แต่อยากจะนำเสนอในส่วนที่ว่า ถ้าคุณเป็นผู้นำ คุณควรจะมีรากแก้ว ซึ่งบอกได้ว่าคุณจะเดินทางไหนต่อ คุณไม่ต้องซีเรียสว่าคุณต้องเป็นผู้นำให้ได้ เพราะคนที่บอกว่าคุณเป็นผู้นำได้ คือลูกน้องที่เค้ารักและมั่นใจว่าจะนำพาชีวิตเค้าถึงจุดหมายอันไกล และใกล้ได้ และคุณต้องซีเรียสแค่ว่าผู้นำควรจะมีอะไรบ้าง และในความคิดส่วนตัวของผมที่คิดว่าสำคัญที่สุดที่ผู้นำควรมีคือ น้ำใจให้กับผู้เพื่อน+เอาใจในผู้อื่น จากคุณ : เอ็กซ์คันเกียร์ - [ 22 ก.ย. 48 12:06:43 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ไหนๆ เราก็จะรู้จักกันแล้ว ... เมื่อคุณอนาวิน กรุณาเล่าเรื่องส่วนตัว ... ผมก็จะเล่าบ้างพอสังเขป ... พ่อผมเป็นลูกชาย ชาวนาจาก ต.น้ำตาล อ.อินทร์บุรี จ. สิงห์บุรี พ่อเคยบอกว่า ... ตอนที่พ่อมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ แม้พ่อจะเป็นลูกชาวนา แต่ลูกของพ่อ ต้องเป็นลูก ข้าหลวง ... ในที่สุด พ่อก็ทำได้จริง ... เป็นตัวอย่างให้กับน้องชายของพ่อ ที่เป็นลูกชาวนาเหมือนกัน ... สามารถเป็นข้าหลวงได้เหมือนพ่อ อา เคยบอกว่า อาเก่งน้อยกว่าพ่อ .... แต่สุดท้าย อา ได้เป็น เบอร์ 1 ของข้าราชการใน จังหวัด หนึ่ง ทางภาคอีสาน ...  พ่อเป็น เบอร์ 2 ในจังหวัดแห่งหนึ่ง ทางภาคเหนือ ตอนล่าง ... แต่อย่างไร พ่อก็เป็นพ่อที่ดีของลูกๆ เป็น สามีที่ดีของคุณแม่  ในครอบครัวเรา ถ้าถามพ่อว่าใครเป็น เบอร์ 1 พ่อ จะบอกว่า แม่เป็น เบอร์ 1   ผมมีพี่น้อง 6 คน ชาย 4 หญิง 2 ...   ผมเกิดที่ ศิริราช แต่ตามพ่อไปเรียนหนังสือที่ต่างจังหวัดตั้งแต่ยังเด็กๆ พี่ชาย ... เรียนหนังสือที่ กทม.ตั้งแต่เด็ก และจบมาก็เข้ารับราชการแบบเดียวกับคุณพ่อ แต่ พี่ชายจะเป็นข้าราชการทหาร ... ผมเคยถาม ลูกน้องของพี่ชายแบบทีเล่นทีจริง ว่า " ไม่กลัวหรือ หากพี่ชายผมจะนำไปตายในสนามรบ"  เขาตอบกลับมาแบบชายชาติทหาร ด้วยแววตาที่เข้มแข็ง ว่า ยอมตาย... และยินดีที่จะตาย ในสนามรบ พร้อมที่จะออกรบ เคียงบ่าเคียงไหล่ กับพี่ชายผม  ... น้องชาย ... ตามคุณพ่อมาเรียนหนังสือที่ตจว. พร้อมๆกับผม สุดท้ายน้องชายก็ เดิมรอยตามคุณพ่อแบบเป๊ะๆ วันนี้ เขาเป็นปลัดฯอยู่ที่นนทบุรี .... จบ ปริญญาโท ด้วยเกรดเฉลี่ย 4.00 แต่ คุยกับชาวบ้านที่ไม่ได้เรียนหนังสือ ในระบบการศึกษา รู้เรื่อง ชีวิตราชการ ก้าวหน้าเป็นอย่างมาก ได้ 2 ขั้นแทบทุกปี ส่วนตัวผมเองนั้น เป็น ลูกชายของพ่อ ที่ไม่ได้เป็น ข้าราชการประจำ ผมมีเส้นทางเดิน ของผม  เราเคยคุยกันในหมู่พี่น้องว่า ... เราจะสร้างดาวกันคนละดวง ผมเชื่อว่า วันที่ผมมีทุกวันนี้ได้ จากเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ... ก็ด้วยต้นแบบจากคนหลายๆคน โดยเฉพาะคุณพ่อ ของผม ... พ่อ บอกว่า ... ไปเรียนให้เป็น บัณฑิต ... อย่าเรียนเพียงได้ ใบปริญญา จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 22 ก.ย. 48 12:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เหอะๆ คุณอนาวิน ผมเขียนประวัติของผมวันที่ 21 นะ ไม่ใช่วันที่ 22 อิอิ แล้วใคร ก๊อปใครหว่า... 555 ขอโทษเพื่อนๆนะครับ ประวัติผมมันไม่เลิศหรู ก็เลยไม่อยากเอามาลงในสีลม... อีกอย่างมันคนละประเด็นกับเรื่องในกระทู้นี้ครับ... จากคุณ : wbj - [ 22 ก.ย. 48 12:56:10 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ลองอ่าน บทความสั้นๆ ข้างล่างนี้ดูนะครับ ... ลองดูว่าเรื่องราวนี้ บอกอะไรกับพวกเราบ้าง เกี่ยวกับ ภาวะผู้นำ จาก http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=punyachon&month=08-2005&date=21&group=1&blog=2 เสรีไทย สาย นิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย (ตอนที่ 1) --------------------------------------------------------------------------     .....ในการพิจารณาเพื่อใช้กำลังเข้าต่อสู้กับทหารญี่ปุ่น พล.ร.ต. สังวรณ์ ได้พิจารณาเห็นว่า พลพรรคเสรีไทยจำเป็นต้องจัดกำลังในรูปกองทหาร มีผู้บังคับบัญชาที่มีความสามารถมีปฏิภาณไหวพริบ แต่สถานการณ์ในขณะนั้น ไม่อาจจะใช้นายทหารหลักของกองทัพได้ เพราะต่างก็มีภารกิจหลักอยู่อย่างเต็มมือแล้ว ซึ่งหากผลิตขึ้นมาใหม่ก็จะไม่ทันการ ........ เมื่อ พล.ร.ต. สังวรณ์ ได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว จึงเกิดความคิดที่จะรับสมัครบรรดานิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เพื่อเข้าทำหน้าที่ดังกล่าว เพราะขณะนั้นกำลังว่างจากการเรียนด้วยมหาวิทยาลัยปิดทำการสอน และบุคลากรกลุ่มนี้เป็นบุคคลระดับมันสมองของประเทศ มีความรู้พื้นฐานทางวิชาทหารเบื้องต้น จากการเป็น ยุวชนนายทหาร มีความเหมาะสมกับภารกิจที่สำคัญยิ่งนี้ เมื่อนำเอาบุคคลเหล่านี้มารับการฝึกฝนในยุทธวิธีเฉพาะคือ การรบแบบกองโจร การรบในป่า การรบในเมือง การใช้อาวุธสมัยใหม่ และการทำลายล้างด้วยดินระเบิด ฯลฯ ก็จะเรียนรู้ได้เร็ว ..... พล.ร.ต. สังวรณ์ ได้นำความคิดเข้าปรึกษากับผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ นายปรีดี พนมยงค์ ก็ได้รับในหลักการให้ดำเนินการทันที .......พล.ร.ต.สังวรณ์ และนายทวี (รมว.กระทรวงศึกษาฯ) ได้เข้าพบ มจ. รัชฏาภิเศก โสณกุล อธิการบดีในขณะนั้น ชี้แจงแนวคิดและทูลขอนิสิตไปช่วยราชการบ้านเมืองในยามคับขัน ท่านอธิการฯ ก็ได้ทรงอนุญาตและต่อมายังได้ทรงกรุณาอนุมัติเงินรายได้ของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย สมทบจ่ายเป็นเบี้ยเลี้ยงแก่บรรดานิสิตผู้ที่เข้าร่วมขบวนการฯ        อย่างไรก็ดี เนื่องจากการเข้าร่วมขบวนการเสรีไทย เป็นการเสียสละเสี่ยงชีวิตเพื่อประเทศชาติ ถึงแม้ท่านอธิการฯจะให้การสนับสนุน แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับความสมัครใจของนิสิตด้วย          จึงได้ทำหนังสือเวียนเรียกตัวนิสิตมาประชุมฟังคำชี้แจง ของพล.ร.ต. สังวรณ์ เมื่อ 15 มี.ค. 2488 ".... หลวงสังวรณ์ฯ ได้พูดกับพวกเราอย่างชายชาติทหาร ขอให้พวกเราไปช่วยราชการของชาติในระหว่างที่มหาวิทยาลัยต้องปิดการศึกษาลงเพราะความจำเป็น ท่านพูดกับเราน้อยคำมาก แต่ได้ความชัดเจน ไม่มีการโฆษณาชวนเชื่อ ไม่มีคำพูดหว่านล้อมเอาสิ่งใดเป็นเครื่องล่อใจ แต่พูดอย่างลูกผู้ชายกับลูกผู้ชาย พูดอย่างทหารกับทหาร พวกเราจึงตัดสินใจร่วมกับท่านทันที หลังจากใช้เวลาเพียงเล็กน้อยพบกันเพียงครั้งแรกเท่านั้น      เรื่องนี้เป็นข้อเท็จจริงที่กระผมขอยืนยันแทนพวกเราทุกคนได้ว่า ในขณะที่ตัดสินใจสมัครเข้าโรงเรียนนายทหารสารวัตรในขณะนั้น พวกเรามิได้คิดหวังที่จะได้ผลตอบแทนจากทางราชการแต่ประการใดเลย เราสมัครไปรับใช้ชาติในยามที่ชาติต้องการจริงๆ พวกเรา 200 กว่าคนตัดสินใจด้วยตัวของตัวเอง มิได้มีการชักชวนหรือใช้อิทธิพลใดๆ มาบีบบังคับแม้แต่น้อย อันเป็นสิ่งที่พวกเรายังภาคภูมิใจอยู่จนทุกวันนี้ เป็นการตัดสินใจของคนหนุ่มที่มีจิตใจเสียสละเพื่อประเทศชาติด้วยความบริสุทธิ์ใจจริงๆ อันจะหาได้ยากจากประวัติศาสตร์ ..." จากคุณ : ว่าที่ ดีอาร์ - [ 22 ก.ย. 48 14:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 57 สำหรับคนที่อยากเป็นผู้นำ... ผมขอเสนอแนวความคิดวิธีการหล่อหลอมความเป็นผู้นำให้เกิดขึ้นดังนี้ครับ... 1. เรียนรู้ตนเอง ต้องฝีกฝนความอดทน อดกลั้น สร้างนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตน พัฒนามนุษยสัมพันธ์ของตนเองให้ดีสามารถเข้าได้กับคนทุกระดับชั้น ปรับปรุงลักษณะนิสัยของตนเองอยู่เสมอให้เข้ากับคนอื่นๆให้ได้ สิ่งเหล่านี้ ต้องใช้ความสังเกตุในพฤติกรรมของตนเอง และ ความมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงตนเองให้ดีขึ้น ถ้าตัวเองยังไม่ศึกษาตัวเองว่าเป็นคนอย่างไร ก็เป็นอันว่าจบ ไม่ต้องไปทำเรื่องอื่นเลยครับ 2. เรียนรู้คนรอบข้างทุกๆคน เข้าใจธรรมชาติของคน คนรอบข้างของเรา เป็นฐานความรู้เพื่อทำให้เราเข้าใจคนอื่นๆได้มากขึ้น คนส่วนใหญ่มุ่งมองผลประโยชน์เพื่อตนเอง จนลืมไปว่า จริงๆแล้วการใช้ชีวิตในโลกนี้ เราต้องใช้ชีวิตร่วมกับบุคคลอื่น ต้องมีการติดต่อสื่อสาร คนที่เข้าใจธรรมชาติของคนอื่นๆ ไม่ว่าจะสูงต่ำดำขาว หรือ คนรวย คนจน ขอทาน ก็ตาม การที่เข้าใจความคิดของคนอื่น เข้าใจพฤติกรรมของคนอื่นจะเป็นคนที่สามารถมองเห็นความเป็นจริงของคนอื่นว่า เขาเป็นเช่นใด เมื่อฝึกทักษักการมองนิสัยของคนรอบข้างจนสามารถคุย 2-3 คำถาม หรือ ใช้เวลาอยู่กับเขาสัก 10-20 นาที แล้วสามารถบอกได้ว่า คนๆนั้นมีลักษณะนิสัยคร่าวๆเป็นอย่างไรได้ นั่นแหละ คุณจะเข้าใจธรรมชาติของคนอื่นๆได้ดี เมื่อเข้าใจคนอืนๆได้ดี เราจะเอาความสามารถเหล่านี้ มาประยุกต์ใช้กับการเข้ากับเพื่อนร่วมงาน เข้ากับเจ้านาย หรือแม้นแต่เข้ากับศัตรูได้ดีเช่นกัน การที่เรารู้จักเขาได้เร็วทำให้เราได้เปรียบ และสามารถนำคนอื่นๆได้ง่าย 3. จริงใจและหวังดีกับทุกคน ความจริงใจเป็นสิ่งที่สื่อสารทางจิตใจ จากความรู้สึกที่ผ่านจากการแสดงออก น้อยคนนักที่อยากจะให้คนอื่นได้ดี และ ยิ่งมีน้อยคนที่มีความจริงใจอย่างเต็มเปี่ยมที่จะให้คนอื่นประสบความสำเร็จ การสร้างให้ตนเองมีความจริงใจ แสดงความจริงใจ ไม่เสแสร้งแกล้งทำว่า นี่เป็นคำแนะนำจากใจจริง แต่แฝงไว้ซึ่งผลประโยชน์ คนกลุ่มนี้สามารถสัมผัสได้จากความรู้สึกถึงการให้ว่าเขาให้จากใจจริงหรือไม่ ส่วนคนจริงใจ ก็จะสามารถรับรู้ได้ว่า เขาหวังดีกับเราได้มากแค่ไหน คนทุกคนต้องการความจริงใจจากคนอื่น ดังนั้น ผู้นำหากมีความจริงใจเป็นที่ตั้ง คนอื่นๆก็จะมองเห็น และ จะเชื่อใจในการตัดสินใจของผุ้นำ 4. สื่อสารได้อย่างดี ไม่ว่าเรื่องยากแค่ไหนก็ต้องสามารถสื่อสารให้ทั้งคนฉลาด และ ไม่ฉลาดเข้าใจได้ครบถ้วน ต้องฝึกทักษะทั้งการพูด เขียน รวมถึงการตีความหมายของคำที่ผู้อื่นสื่อสารมาให้ได้ตรงประเด็น คนโง่ฟังคำอธิบายแล้วเข้าใจ คนฉลาดพูดนิดหน่อยถึงเข้าใจ ต้องรู้จักว่าคนที่เราสื่อสารด้วยนั้น มีความสามารถเช่นใด จะสื่อสารอย่างไรเพื่อให้คนหมู่มากเข้าใจได้อย่างพร้อมกัน และ ตรงกับสิ่งที่เราต้องการ ทักษะการสื่อสารเป็นหัวใจของผู้นำ เพราะ ผู้ตามจะทำตามได้อย่างถูกต้องตามความต้องการหรือไม่นั้น ขึ้นกับการสื่อสารของผู้นำเป็นสำคัญ 5. สร้างจุดยืนของตนเอง โดยปกติผู้นำจะมีจุดยืนของตนเอง แต่ไม่ใช่หัวแข็งจนไม่รับฟัง จุดยืนเปลี่ยนแปลงได้ถ้าหากจุดที่กำลังยืนอยู่นั้นมันจะทำให้เกิดอันตราย ผู้นำต้องเก่งในเรื่องความคิด และ ความมุ่งมั่นในตนเอง และ เก่งในการรวบรวมความคิดที่เป็นประโยชน์ แล้วกลั่นกรองความคิดต่างๆของคนอื่น รวบรวมความคิดเหล่านั้นที่เป็นข้อดี จุดดี มารวมไว้ที่ตัวตนของตนเอง เป็นการพัฒนาจากความคิดของคนอื่น เลี่ยงจุดตาย สร้างจุดเป็น อยู่เสมอ ไม่ใช่แข็งทื่อ ไม่เปลี่ยนแปลง 6. พัฒนาความคิดให้เป็นระบบ ระเบียบ จนสามารถแก้ปัญหาต่างๆได้ในทันที ความคิดของคนเราโดยปกติ จะคิดโนน่คิดนี่ คิดไปทั่วไม่เป็นระเบียบ การฝึกให้คิดให้เป็นระบบ ระเบียบนั้น จะทำให้เรามองเห็นความเป็นจริงได้เร็วขึ้น เข้าใจในสิ่งต่างๆได้เร็วขึ้น เมื่อเข้าใจ และ รู้ว่าสิ่งต่างๆเป็นไปเช่นใด จะทำให้สามารถแก้ปัญหาต่างๆได้รวดเร็วขึ้นเป็นลำดับ การฝึกคิด ฝึกเรียบเรียงความคิด จึงเป็นสิ่งที่จะสนับสนุนให้ผู้นำ ได้เห็นมุมมองต่างๆได้อย่างรวดเร็ว และถูกต้องแม่นยำ 7. เสนอความคิดเห็นที่คิดว่าดี บ่อยๆกับกลุ่ม หรือ ที่ประชุม ผู้นำมักเริ่มจากการเสนอความคิดเห็น ที่ถูกวิเคราะห์ในสมองแล้วว่าเป็นสิ่งที่ดี ถึงออกความคิดเห็น การฝึกออกความคิดเห็นจะเป็นตัวกระตุ้นให้สมองเกิดการวิเคราะห์และแจกแจงสิ่งต่างๆได้รวดเร็วมากขึ้น ผู้นำส่วนใหญ่จึงชอบสอน ชอบแนะ ชอบให้ความคิดเห็นของตนกับคนอืนๆเสมอๆ ทั้งในที่ประชุม การคุยกัน หรือแม้นแต่การพักผ่อน พวกเขาจะอยู่สนุกอยู่กับการคิด และ ประยุกต์สิ่งต่างๆให้สามารถเป็นจริงขึ้นมา 8. สร้างแนวความคิดที่แตกต่าง แต่เป็นความจริง และสามารถใช้ได้จริง และ สื่อสารให้คนอื่นได้รับรู้ ผู้นำมักมีแนวความคิดที่แตกต่างจากความคิดของคนสามัญ แต่สามารถทำให้ได้ผลจริงขึ้น แนวความคิดเหล่านี้มักเกิดจากประสบการณ์ และ ความเก่งกาจในการแยกแยะ วิเคราะห์เหตุการณ์ต่างๆอยู่เป็นประจำ เมื่อแยกแยะได้ก็จะต้องสามารถกระจายความคิดที่รวบยอดออกมาเป็นความคิดโดยละเอียดได้ และ ความคิดจะเป็นรูปเป็นร่างได้ก็ต่อเมื่อ ต้องสื่อสารความคิดเหล่านั้นให้กับคนรอบข้างได้รับรู้อย่างดี ซึ่งต้องพี่งการสื่อสารนั่นเอง 9. ศึกษาหาความรู้ใหม่ๆ และ ความรู้กับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับงานให้มากที่สุด ผู้นำมักมีวิสัยทัศน์ และมุมมองใหม่ๆมาประยุกต์ให้เข้ากับการทำงานอยู่เสมอ นิสัยหนึ่งที่ทำให้เกิดลักษณะนี้ได้ คือนิสัยที่ชอบเรียนรู้และทดลอง สามารถเอาสิ่งที่รู้ที่เห็นมาประยุกต์ใช้กับงาน การเข้าใจและจดจำสิ่งต่างๆจึงมีผลกับความคิด โดยเฉพาะ ความรู้ใหม่ๆ สิ่งของใหม่ๆ ทฤษฎีใหม่ๆ จะเป็นอาหารสมองอันโอชะของผู้นำเกือบทุกคน 10. หัดนำทีมงาน ตั้งแต่เล็กๆ ไปจนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ การเริ่มเป็นผู้นำมันเริ่มจากความมั่นใจเล็กๆ ที่สามารถนำเพื่อนให้พ้นภัย แก้ปัญหาให้กับเพื่อนๆ เป็นคนกลางไกล่เกลี่ยความบาดหมางของเพื่อนๆ เป็นหัวหน้าทีมเล็กๆ ไปจนถึงหัวหน้าชั้น หัวหน้าชั้นปี เจ้าของกิจการ ผู้นำประเทศ ผู้นำจะไต่เต้าหาสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า เพื่อจะลองใช้ความสามารถนำพาให้ไปถึงจุดมุ่งหมาย และจะโหยหาการนำที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นธรรมชาติของผุ้พิชิต ดังนั้น การจะเริ่มเป็นผุ้นำ ก็ต้องหัดนำพาคนตั้งแต่กลุ่มเล็กๆ ให้ประสบความสำเร็จ เพื่อสร้างความมั่นใจขั้นพื้นฐาน ก่อนจะไปนำกลุ่มที่ใหญ่ขึ้นๆ เรื่อยๆ 11. สะสมประสบการณ์ และ หาข้อดีและข้อเสียของการนำทีม แล้วเอามาปรับปรุงตนเองให้ดีขึ้น คนที่ทำงาน ย่อมมีผิดพลาด การเป็นผู้นำก็เช่นกัน บางครั้งก็ต้องผิดพลาด หากมัวแต่กังวลกับข้อผิดพลาดเก่าๆ ที่ไม่สามารถแก้ไขได้แล้ว ก็จะเป็นการทำลายขวัญและกำลังใจตนเอง แต่หากมองในมุมว่า หากเกิดเหตุการณ์อย่างนี้อีก เราจะทำอย่างไรที่จะทำให้ดีขึ้น ต้องสรุป และ หาข้อดีข้อเสียของการทำงานในแต่ละขั้นอย่างเป็นกลางมากที่สุดแล้วปรับปรุงตนเองให้มีนิสัยเหล่านี้ ก็จะทำให้ภาวะผู้นำในตนเกิดความเข้มแข็งมากยิ่งขึ้น... ผมคิดว่าถ้าฝึกหัดให้เรื่องเหล่านี้ให้เกิดความชำนาญ จะสามารถทำให้ภาวะผู้นำในตัวได้ถูกพัฒนาขึ้นเป็นลำดับ มันอาจจะต้องใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะปรับนิสัยทางด้านต่างๆให้เหมาะสมกับการเป็นผู้นำอย่างถาวร คนที่มีประสบการณ์เหล่านี้มาแล้ว จะสามารถปรับเปลี่ยนตัวเองให้มีภาวะผุ้นำได้ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่คนที่ไม่มีประสบการณ์ หรือ ยังไม่ได้ศึกษาหาข้อมูลกับเรื่องเหล่านี้ อาจจะต้องใช้เวลาอย่างมาก ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างมาก ซึ่งน้อยคนนักที่เป็นคนไม่ชอบเปลี่ยนแปลงตนเอง จะสามารถเปลี่ยนแปลงไปเป็นผู้นำได้ แต่ถ้าเริ่มและมุ่งมั่น ไม่ว่าจะเป็นคนลักษณะใด ก็สามารถทำให้มีศักยภาพการเป็นผู้นำได้ครับ... จากคุณ : wbj - [ 22 ก.ย. 48 18:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ว๊าว!!!...     ขออนุญาต save as เก็บไว้นะครับ... จากคุณ : อนาวิน - [ 23 ก.ย. 48 01:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 59 หึหึ มาแอบอ่าน จากคุณ : a (pmember) - [ วันมหิดล 21:32:48 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ลองอ่านประวัติของมหาตะมะคานธีดูนะครับผู้นำชั้นยอดของโลก.....นั้นคือผู้นำตัวจริง....หรือ ...อ่านพุทธประวัติ..นั้นแหละครับผู้นำที่สุดยอดของโลก...ว่าเค้ามีอะไรบ้างใน...การที่จะเรียกว่า  .."ผู้นำ"..ได้เต็มปากเต็มคำ.. จากคุณ : ผู้ใกล้ชิดผู้นำ (กว่างกิ๊) - [ 25 ก.ย. 48 14:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 61 มาต่อกระทู้ด้วยการต่อคุณกว่างกี้ดีกว่า  กระทู้จะได้ไม่เงียบเหงา   ผู้นำนั้นมีหลายระดับครับ  อย่าเอาเราไปเปรียบเทียบกับสองท่านที่เป็นผู้นำระดับยิ่งใหญ่ของโลกเลย  พวกเราก็เป็นผู้นำระดับของเรา  เล็กๆของเรา  แต่ก็เรียกว่า "ผู้นำ" ได้ครับ  ไม่อย่างนั้นประเทศนี้เห็นจะมีบุคคลที่เป็นผู้นำได้ไม่กี่คนกระมัง คำว่า "ผู้นำ" นั้นมันไม่ได้ยิ่งใหญ่ สูงส่งจนเกินเอื้อมถึงนะครับ  แต่ผู้นำก็มีหลายระดับต่างกันไป  อยู่ที่ใครจะจะมีความปรารถนาและพัฒนาตนเองให้ก้าวไปถึงในระดับใดได้มากกว่าครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 25 ก.ย. 48 16:14:00 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ผู้นำมีหลายแบบนะคะ บางคนนำทีม บางคนนำคน แล้วก็อีกหลายคนที่นำตัวเอง การเป็นผู้นำน่าจะเป็นส่วนประกอบของทั้งตัวบุคคล คือ จิตใจ เราคิดเอง ตัดสินใจเอง ว่าเราอยากทำอะไร บทบาทไหน แล้วจุดหมายคืออะไร ไม่มีใครมาบังคับเราให้เป็นคนแบบไหนได้นอกจากตัวเราเอง อีกส่วนหนึ่งก็เป็นเรื่องของการฝึกฝน คือ ทักษะและประสบการณ์ ถ้าบอกว่าสิ่งหนึ่งที่คนที่จะเป็นผู้นำที่ดีต้องมีคือวิสัยทัศน์ คนที่มีประสบการณ์มากกว่าก็จะได้เปรียบในเรื่องนี้ ผู้นำมีหลายแบบนะคะ แต่ละคนมีจุดเด่น จุดด้อย ความถนัดที่ไม่เหมือนกัน นกอินทรีย์ที่เก่งที่สุดไม่ใช่ผู้นำที่ดีที่สุดของไก่ ไก่ที่เก่งที่สุดก็ไม่ใช่ผู้นำที่ดีที่สุดของนกอินทรีย์ ก็เหมือนการบริหารธุรกิจ คนที่มีความเชี่ยวชาญในธุรกิจอาหาร อาจไม่เข้าใจในธุรกิจไอทีก็ได้ เมื่อมีคนพูดถึงความเป็นผู้นำ เราอาจมีความเคยชินกับการนึกถึงคนที่มีความเข้มแข็ง มีลูกน้องมากมาย แต่ก็มีผู้นำอีกหลายคนนะคะ ที่เลือกนำแบบไม่จำเป็นต้องมีคนเดินตามอย่างเห็นได้ชัด แต่รัศมีความเป็นผู้นำก็ไม่ได้หายไปไหน อย่างเช่น การเป็นครอบครัว คนหนึ่งอาจเป็นผู้นำในการทำงานนอกบ้าน แล้วอีกคนหนึ่งเป็นผู้นำในการจัดการในบ้าน ต่างคนมีบทบาทหน้าที่ที่ต่างกัน แต่ก็มีความสำคัญด้วยกันทั้งสองแบบ เอาเรื่องของ Berlin's 9 team roles มาแบ่งกันอ่าน มีความเป็นผู้นำหลายแบบจาก model นี้นะคะ 1. Plan: An 'ideas person'. Thoughtful, creative, brilliant, radical. Better at thinking than communicating. Not interested in details. 2. Co-ordinator: The 'chairperson'. A good team captain. Involves all team members and plays a mediator role in discussions. Co-ordinates work rather than does it. 3. Evaluator: The 'critic'. Evaluates everything carefully. seeing both sides of every arguement. Cold and objective. Can be perceived as negative and/ or unenthusiastic. 4. Implementor: A 'doer'. A reliable worker who puts ideas into action and gets on with it. May not be very imaginative or flexible. 5. Completor: The conscientious person. Pays attention to detail and completes the job, 'dotting the i's and crossing the t's. Can be a worrier. 6. Resource Investigator: The networker. The group's ambassador and detective, making friends and tracking down information and resources. 7. Shaper: The 'driver'. Pushes through ideas and keeps projects moving, enjoying the action. Can upset others as they do this. 8. Teamworker: The 'peacemaker'. Lubricates the team with diplomacy. Everybody's friend. Can be indecisive. 9. Specialist: The 'expert'. Provides techinical or other specialist knowledge to the team. Input can be restricted to their own specialism. คุณเป็นแบบไหนคะ?? ถ้าถามเรา เราว่าเราเป็นแบบผสมค่ะ ขึ้นอยู่กับเรื่อง สถานการณ์ คนอื่น ๆ ในทีม ความถนัด อารมณ์ และอื่น ๆ จากคุณ : sharing - [ 25 ก.ย. 48 20:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ใช่ครับ... ผมยังไม่เคยเห็นผู้นำคนไหน เก่งทุกเรื่อง... ถึงแม้เขาคนนั้นพยายามบอกว่าเขาเก่งทุกเรื่อง ก็ตาม.. ยังไงๆ ผมก็จะมองเห็นข้อด้อยของเขา ควบคู่ไปกับข้อเด่นของเขาเสมอ...     ดังนั้น ในสังคมจึงต้องมีผู้นำในหลายๆ เรื่อง... หากเราสามารถที่จะรวบรวมผู้นำจากหลายๆเรื่องมารวมกัน เราก็จะมีองค์การที่สมบูรณ์... และความยากลำบากจะตกอยู่ที่ ผู้บริหารองค์การ... เพราะผู้นำแต่ละคน ย่อมมีอีโก้สูงมาก... ทำอย่างไรจะ ส่งเสริมและลดทอน มุมมองและการดำเนินการของผู้นำแต่ละคนได้... จากคุณ : อนาวิน - [ 26 ก.ย. 48 06:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 64 Ohh มีแต่ความคิดเห็นดีๆทั้งนั้นเลย ชอบมากๆครับ ขอบคุณ พี่อนาวินที่ให้ข้อคิดดีๆ และยังเล่าถึงประสบการณ์และ background ให้ฟังครับ ขอบคุณ พี่ว่าที่ดีอาร์ สำหรับข้อคิดและ link บทความเช่นกันครับ ผมได้ความรู้ขึ้นเยอะเหมือนกัน อ้อ ต้องขอบคุณพี่ jimmy ที่อุตส่าสร้างกระทู้ดีๆอย่างนี้ขึ้นมาด้วย แล้วเราไปเจอกันวันที่ 2 นัดเปิดตัวชมรมนะครับ ยินดีมากๆครับ :D จากคุณ : bisdave (bisdave) - [ 26 ก.ย. 48 07:23:55 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เข้ามาอ่าน... จากคุณ : PIGORO - [ 26 ก.ย. 48 15:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ผมว่า Berlin's 9 team roles ก็แยกออกมาจากพฤติกรรมนักบริหารนะ... จากคุณ : wbj - [ 26 ก.ย. 48 17:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 67 สร้างไม่ได้ครับ มันต้องมีพื้นฐานบางอย่างอยู่ในตัวคนๆนั้นด้วย "ไม่มีใครสอนอะไรใครได้เราเพียงแต่ชี้ให้เขาเห็นเท่านั้นส่วนเขาจะเห็นหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่เรา " อัลเบริต ไอน์สไตน์ จากคุณ : p (pmember) - [ 27 ก.ย. 48 23:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ผมมองเห็นประเด็นที่เราละเลยไปในการคุยกันหัวข้อนี้นั่นก็คือ ช่วงของความเป็นผู้นำ หรือเรียกง่ายๆว่า "ระดับ" ผมเชื่อว่าถ้าพูดถึงระดับผู้นำทั่วไป เช่น ผู้นำครอบครัวหรือผู้นำชุมชน คุณอาจจะสร้างได้แต่การสร้างนั้นคนผู้นั้นก็ต้องมีคุณสมบัติบางอย่างเช่นกัน ผมไม่แปลกใจถ้าคุณจะเชื่อกันว่าผู้นำสร้างได้นั่นเป็นเพราะ "ระดับ" ของผู้นำนั้นอาศัยคุณสมบัติที่คนทั่วไปมี แต่ถ้าเราจะดูเรื่องนี้เราต้องดูถึง "ระดับ" ที่มีคนไปถึงน้อยแล้วถามตัวเองว่าถ้าคุณจับ คนๆหนึ่งมาใส่เงื่อนไขเดียวกับคนอีกคนในช่วงเวลานั้นๆเขาจะสามารถเติบโตได้เท่าเทียมกันหรือไม่ ผมอยากให้คุณนำคนๆนึงที่คุณเห็นว่าล้มเหลว ย้อนเวลากลับไปและคิดว่าหากเขาอยู่ในภาวะเช่นเดียวได้รับเงื่อนไขเดียวกับ อับลาฮัม ลินคอร์ เขาจะสามารถเป็นประธานาธิบดีได้มั้ย ? ผู้นำแบบเหมาเจ๋อตุงหรือ อับลาฮัม ลินคอร์น นั้นต่อให้คุณ copy เงื่อนไขตลอดช่วงเวลาในชีวิตเขามาทุกวินาทีมาคุณก็ไม่สามารถสร้างคนแบบนั้นได้ แม้แต่ลักษณะนิสัยของคุณๆเชื่อหรือไม่ว่ามันอยู่ที่ระดับสารเคมีในสมองของคุณซึ่งแต่ละคนก็ยังต่างกันออกไป ถ้าเราจะอธิบายเรื่องนี้ในเชิงจิตวิทยา ธรรมชาติของคนเรานั้นมักจะไม่ชอบสิ่งที่ "ควบคุมไม่ได้" และ พยายามหลีกเลี่ยง" ความเจ็บปวด " การต้องเชื่อว่าความเป็นผู้นำหรือการมีศักยภาพบางอย่างไม่ได้อยู่ในการควบคุมของตนเองนั้นมันเจ็บปวดมากกว่าการเชื่อว่า เราสามารถพัฒนาตนเองได้ พระพุทธเจ้าท่านแบ่งประเภทคนไว้ชัดเจน เป็น  " บัว 4 เหล่า " เพราะท่านเข้าใจถึง " ธรรมะ " ธรรมะ คือสิ่งที่เป็นจริงตามธรรมชาติของมันซึ่งภาวะของคนที่ต่างกันก็เป็นธรรมชาติของมนุษย์ พระพุทธเจ้ากล่าวไว้ชัดเจนแล้วครับ เรื่องนี้คุณจำเป็นต้องเข้าใจให้ถูกต้องนะครับโดยเฉพาะคนที่มีหน้าที่จำเป็นต้องพัฒนาคนหากคุณไม่เข้าใจ " ธรรมะ " นี้วันนึงคุณจะต้องถามตัวเองแน่นอนว่า ทำไม ? จากคุณ : i (EinsteinXP) - [ 28 ก.ย. 48 01:10:44 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ต่อประเด็นจากคุณ EinsteinXP ผมว่าประเด็นนี้ก็น่าสนใจดี แต่เท่าที่ผมวิเคราะห์เอาเองจากการดูหรืออ่านชีวประวัติของหลายๆคน บางคนที่กระโดดจากผู้นำระดับธรรมดา  มาเป็นผู้นำระดับสูงหรือระดับประเทศ  เพราะสถานการพาไปแท้ๆ  เช่น ประวัติของ จอร์จ วอชิงตัน  ถ้าข้อมูลที่ผมดูจากภพายนต์ไม่ผิดไปมาก  วอชิงตันนั้นรักสงบ  ถ้าไม่เกิดสงครามกลางเมืองในอเมริกา  กับเรื่องราวในครอบครัวขึ้น(ประสบการณ์ส่วนตัวและแรงผลักดัน)  วอชิงตันก็อาจจะเลิกอาชีพทหารและกลับไปเป็นชาวไร่ธรรมดาๆ  แต่ความเป็นผู้นำก็ยังคงอยู่ในตัวเขา  เขาอาจเป็นผู้นำชุมชนเล็กๆก็ได้  ฉะนั้นผมจึงมองว่า  บางทีตามถนนหทางเราก็อาจมีบุคคลที่มีความเป็นผู้นำแฝงอยู่ในระดับต่างๆ  การที่ผู้นำจะสามารถก้าวไปถึงในระดับต่างๆนั้น มีปัจจัยหลายอย่าง  และมันคงไม่ใช่สารเคมีในสมองเพียงอย่างเดียวหรอกครับ  เช่น ความทะเยอทะยาน  ศักยภาพความเป็นผู้นำ  หวังหวะหรือโอกาส(เหตุการณ์)  แรงผลักดัน(ประสบการณ์บางอย่างสร้างแรงผลักดันให้คนมากกว่าสารเคมีนะครับ) ผมเคยดูสารคดีเรื่อง " What if " ซึ่งสื่อประเด็นที่ว่า ถ้าเหตุการณ์ในอดีตผลิกผันไปในจุดเล็กๆ  เหตุการณ์ในปัจจุบันจะเปลี่ยนไปทั้งหมด(คล้ายๆ Butterfly Effect) เช่น ฮิตเลอร์เกือบเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุด้วยปืน สมัยยังหนุ่ม  ถ้าเหตุการณ์นั้น ฮิตเตอร์ตาย  โลกจะเปลี่ยนไปอย่างๆไร   ถ้าผมเอาประเด็นนี้มาเสนอต่อในรูปของอิทธิพลในการสร้างผู้นำที่ยิ่งใหญ่  ผู้นำสองคนที่ผิดพลาดตอนเป็นผู้นำระดับที่ 1  คนหนึ่งก้าวไปสูขั้นที่สอง  อีกคนต้องแก้ไขสถานการณ์แล้วค่อยกลับมาใหม่(คนที่ไม่ผิดพลาดอาจไม่ใช่เพราะเก่งกว่าเสมอไป  ทำสำเร็จครั้งเดียวไม่ได้พิสูจน์ความสำเร็จทั้งหมด)  ถ้าสองคนมีศักยภาพเท่าๆกัน  การที่อีกคนหนึ่งจะไล่ตามทันอีกคนก็เป็นเรื่องยากแล้วครับ  เห็นไหมครับ เหตุการณ์เล็กๆเพียงเหตุการณ์เดียวที่มีผลต่อสองคน ทำให้ไปถึงระดับไม่เท่ากัน บิล เกตส์จัดเป็นผู้ทรงอิทธิพลของโลก  แต่บิล เกตส์ไม่ได้สร้างอิทธิพลจากความเป็นผู้นำ  แต่สร้างอิทธิพลจากการคิดค้นสิ่งสำคัญทางเทคโนโลยี  บริษัทเค้าเติบโตเพราะสิ่งที่เค้าคิดค้น  และเมื่อบริษัทเค้าเติบโตใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ  เค้าก็ต้องพัฒนาบุคคลิกภาพตามขนาดของบริษัทหรือบุคคลที่เค้าติดต่อไปด้วย  กรณีแบบนี้ผมเห็นในหลายๆคน  คือสภาพบางอย่างสนับสนุนให้เค้าพัฒนาตนเองขึ้นไป  การกล่าวว่าผู้นำระดับสูงต่างจากผู้นำระดับต่ำลงมา  เพราะสารเคมี(หรือสิ่งที่ถูกกำหนดมาอย่างเดียวผมออกจะไม่เห็นด้วย)  ยังมีประเด็นยิบย่อยอีกเยอะครับในเรื่องนี้ กรณีที่คุณEinsteinXP กล่าวว่า " ต่อให้คุณcopy เงื่อนไขตลอดช่วงเวลาในชีวิตเขามาทุกวินาทีมาคุณก็ไม่สามารถสร้างคนแบบนั้นได้ แม้แต่ลักษณะนิสัยของคุณๆเชื่อหรือไม่ว่ามันอยู่ที่ระดับสารเคมีในสมองของคุณซึ่งแต่ละคนก็ยังต่างกันออกไป " นั่นน่าจะหมายถึงประสบการณ์ของคนไม่มีผลต่ออนคตของเค้าเลย  ซึ่งอันนี้ผมไม่เห็นด้วยโดยสิ้นเชิงครับ  แรงผลักดันของคนเราหลายๆอย่างมาจากประสบการณ์ในอดีตทั้งสิ้น  โดยเฉพาะในวัยเด็ก  การที่จับคนสองคนที่แตกต่างกันไปใส่ไว้ในประสบการณ์แบบเดียวกัน  คนสองคนอาจไม่ได้กลายเป็นคนๆเดียวกันโดยสิ้นเชิง แต่ขึ้นอยู่กับประสบการณ์หรือความคิดก่อนหน้านั้น  เปรียบเหมือนคนเป็นสี  คนๆนึงสีเหลือง คนนึงสีน้ำเงิน แล้วคุณหยดประสบการณ์ซึ่งคือสีแดงลงไป  คนที่เป็นสีเขียวจะกลายเป็นสีส้ม  คนที่เป็นสีน้ำเงินจะกลายเป็นสีม่วง  เมื่อคุณมีประสบการณ์ต่อไป  คุณก็จะเปลี่ยนสีต่อไปตามประสบการณ์(สี)ที่คุณประสบ  ซึ่งขึ้นอยู่กับสีเดิมของคูณด้วย  แต่ในวัยเด็ก สีที่คุณมีจะมีซึ่งมาจากยีนส์ของพ่อแม่  จะมีผลน้อย  และคุณจะถูกผสมสีไปตามประสบการณ์ที่คุณประสบ  จนกลายเป็นคุณทุกวันนี้  ประสบการณ์ไม่ได้ทำให้คนเหมือนกันโดยสิ้นเชิง แต่มีผลอย่างมาก  ไม่งั้นเราคงไม่ต้องสอนลูกหรอกครับ  ปล่อยให้เค้าเติบโตก้นตามชะตากรรมที่ถูกกำหนดโดยสารเคมีในสมอง ผมยอมรับว่าบางคนก็สร้างไม่ขึ้น  จะเปรียบเทียบกับปุ๋ยของผม หรือกับเหล็ก ของพี่อนาวินก็ตาม  แต่เรื่องระดับของผู้นำที่ถูกกำหนดโดยสารเคมีหรือสิ่งที่ถูกกำนหนดมาอย่างเดียวผมไม่เห็นด้วยครับ  โลกมันซับซ้อนกว่าที่คิด  ในการที่จะสรุปว่าผลอันนึงมันเกิดมาจากปัจจัยๆเดียว ผู้นำที่ยิ่งใหญ่ อาจเกิดจากอยากไปเป็นนกอินทรีย์  หรือคิดว่าเกิดมาเป็นนกอินทรีย์  แต่ไม่มีผู้นำคนไหนที่คิดว่าตนเกิดมาเป็นไก่ แล้วจะกลายเป็นผู้นำไปได้ (คนที่จะยิ่งใหญ่ได้  ต้องคิดว่าเขาไปถึงได้ก่อน  ไม่ควรคิดว่าเขาไม่สามารถเพราะสารเคมีในหัวของเขาไม่มี  ผมศรัทธาในคนที่มีความเชื่อและความฝันของตัวเอง  แม้ว่าเค้าจะไปไม่ถึง หรือไม่มีความสามารถจะไปถึง แต่คนที่คิดว่าตนเองเกิดมาเป็นลูกไก่  หรือไร้ความสามารถโดยกำเนิดนี่เขาขังตัวเองด้วยความคิดของเขาเองครับ) แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 48 08:45:23 จากคุณ : Jimmy Walker - [ 28 ก.ย. 48 07:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 70 อีกประเด็นนึงของคุณ EinsteinXP  - ธรรมชาติของคนเรานั้นมักจะไม่ชอบสิ่งที่ "ควบคุมไม่ได้" และ พยายามหลีกเลี่ยง" ความเจ็บปวด " - ผมกลับคิดว่าธรรมชาติของผู้นำมักต้องการการควบคุม  แต่การยอมรับว่าเราถูกกำหนดมา(ด้วยสารเคมีหรืออะไรก็ตาม)โดยเฉพาะการที่เราไปไปถึงบางจุดที่เราอยากไปแต่ไปไม่ถึง  ก็อาจเป็นเครื่องปลอบใจหรือข้อแก้ตัวให้เรารู้สึกสบายใจขึ้นว่าที่เราไปไม่ถึงจุดๆนั้นเพราะเราถูกกำหนดมาก็เป็นได้นะครับ แต่ถ้าเป็นผมเมื่อผมไม่สามารถไปถึงจุดบางจุดได้  ผมจะไม่แก้ตัว  แต่จะยอมรับในความอ่อนด้อยของตัวเองมากกว่า  ฉะนั้นเราจึงยอมรับผู้นำที่เหนือกว่าด้วยศักยภาพของเขา(ที่เหนือกว่า) ไม่ใช่ยอมรับในโชคชะตา(ที่ยิ่งใหญ่)ของเขา จากคุณ : Jimmy Walker - [ 28 ก.ย. 48 08:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 71 อืม....     ผมคิดว่า จริงๆ ก็พูดเรื่องเดียวกันนั่นแหล่ะครับ... คนที่บอกว่า สร้างไม่ได้ มองในมุมเรื่องการสร้างโดยไม่มีเงื่อไข... หมายถึง ถ้าคุณว่า สร้างผู้นำได้ งั้นก็จับก็ตาม มาสร้าง.. แล้วคนๆ นั้นก็เป็นผู้นำได้... .....กลุ่มที่มองในมุมนี้ จึงตอบคำถามว่า... สร้างไม่ได้... เพราะทำไม่ได้ในทุกคน...     แต่อีกกลุ่ม มองในมุม... จากคนที่ยังไม่มีความเป็นผู้นำ แล้วค่อยๆ เป็นผู้นำขึ้นมา การค่อยๆ เป็นผู้นำขึ้นมานั้น คือการสร้าง.... .....คำตอบของคนที่มองในมุมนี้ จึงตอบว่า ... สร้างได้... เพราะเห็นไหม เมื่อก่อน คนๆ นี้ ไม่มีความเป็นผู้นำเลย... แต่หลังจากผ่านกระบวนการต่างๆแล้ว เขาก็เป็นผู้นำขึ้นมา...     คำว่า สร้าง... มันจึงถูกมองไปในมุมมองที่แตกต่างกัน... ผมจึงอยากจะลองทำ โหวตขึ้นมาเพื่อพิสูจน์คำตอบ จากแต่ละมุมมอง...     ลองเข้าไปลงคะแนนโหวตให้หน่อยนะครับ... คุณคิดว่า นำคนมาสร้างให้เป็นผู้นำ ได้ทุกคนหรือไม่?... http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B3768345/B3768345.html คุณคิดว่า สร้างความเป็นผู้นำ ให้กับคนที่ยังไม่เป็นผู้นำ... ได้หรือไม่?... http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B3768358/B3768358.html แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 48 09:51:20 จากคุณ : อนาวิน - [ 28 ก.ย. 48 09:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ...ผมว่าประเด็นนี้มีปัญหาเรื่อง "โจทย์" และ "การนิยาม" อยู่นะครับ จากคุณ : QuaOs - [ 28 ก.ย. 48 20:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ผู้นำ  สามารถเป็น ผู้ตามที่ดีได้ เพราะเขาจะรู้ดีว่า เวลาไหนควรนำ เวลาไหนควรตาม *.* สร้างได้แน่นอน จากคุณ : davideaw - [ 29 ก.ย. 48 00:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 75 #1 จากคุณ : wbj - [ 29 ก.ย. 48 12:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 76 #2 จากคุณ : wbj - [ 29 ก.ย. 48 12:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 77 #3 จากคุณ : wbj - [ 29 ก.ย. 48 12:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 78 #4 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : wbj - [ 29 ก.ย. 48 12:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 79 #5 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : wbj - [ 29 ก.ย. 48 12:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 80 #6 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : wbj - [ 29 ก.ย. 48 12:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 81 #7 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : wbj - [ 29 ก.ย. 48 12:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 82 #8 จากคุณ : wbj - [ 29 ก.ย. 48 12:56:56 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ชอบมากเลยคุณจุง มีอีกมั้ย ชอบ ๆ จากคุณ : หวา - [ 29 ก.ย. 48 17:09:41 A:210.203.186.160 X: TicketID:014558 ]

ความคิดเห็นที่ 84 จากกระทู้โหวต... ทั้ง 2 จะเห็นว่า ทำไม คำถามที่ว่า ผู้นำ สร้างกันได้ หรือมีมาแต่เกิด... จึงมีคนเห็นกันเป็น 2 กลุ่มใหญ่ๆ... เพราะการตีโจทย์ ของคำถาม ไปคนละมุมมอง... พอแตกรายละเอียดโจทย์ลงไป อย่างกระทู้โหวตทั้ง 2... จะเห็นว่า ทุกคนเห็นตรงกัน ตอบเหมือนๆกัน... อย่างโหวตที่ 1 คนเกือบทั้งหมด จะตอบว่า... ..... สร้างไม่ได้ ..... และโหวตที่ 2 คนเกือบทั้งหมด จะตอบว่า... ..... สร้างได้ .....     แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับ คำพูดที่ว่า... ..... ถูกคน ถูกที่ ถูกเวลา ..... .......ผมมองไปถึงปัญหาความขัดแย้งต่างๆ ที่เกิดขึ้น.... บางปัญหา ลึกๆ จริงๆ แล้ว เข้าใจเหมือนกัน... แต่ตีโจทย์ต่างกัน เลยเหมือนแยกกันเป็นคนละฝ่าย...     พระพุทธเจ้า สอนไว้คำหนึ่งว่า... โอปะนะยิโก.... จงน้อมเข้ามาใส่ตน... การน้อมทุกเรื่องราวเข้าใส่ตัวเรา... ทำให้เราเข้าใจเรื่องราวนั้นๆ... เช่น...ทำไม คนๆ นั้นจึงคิดแบบนั้น... หากเราน้อมเอาตัวเราเป็นคนๆ นั้น... ในสถานการณ์ และ ข้อมูลที่เขาได้รับ... เราก็จะเข้าใจ ว่า.... ทำไม เขาจึงคิดแบบนั้น...     จะเห็นว่า การน้อมเข้ามาใส่ตน เมื่อจะมองปัญหาต่างๆ นั้น.. จำเป็นจะต้อง ตัดตัวตนของเราออก... ตัดข้อมูลและทัศนคติ ของเราออก... ทำตัวเป็นความว่างเปล่า เพื่อพิจารณา... ก็จะเข้าใจปัญหาต่างๆนั้น ได้อย่างชัดเจนขึ้น...     รัก โลภ โกรธ หลง ทำให้เกิดเป็นตัวกูของกู มุมมองที่ถูกต้อง จึงถูกอิทธพลเหล่านั้นมาเบี่ยงเบนออกไป... ผู้นำ จึงควรมองทุกอย่างด้วยใจที่เป็นกลางจริงๆ.... จากคุณ : อนาวิน - [ 1 ต.ค. 48 13:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ......ครั้งหนึ่งในสมัยพุทธกาล มีพระหลวงตาสองรูปชื่อ พระกาฬะ และพระชุณหะ ทั้งสองรูปตั้งใจปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัดอยู่ในป่าแห่งหนึ่งในเขตชนบท แคว้นโกศล อย่างไรก็ดี พระทั้งสองรูปยังติดนิสัยตั้งแต่สมัยเป็นฆราวาส มาคนละอย่างคือ พระชุณหะชมชอบความงามของพระจันทร์เต็มดวงข้างขึ้น ส่วนพระกาฬะชอบมองหมู่ดาวที่ส่องแสงระยิบระยับจับตาในคืนข้างแรม .....วันหนึ่ง พระหลวงตาทั้งสองได้มาพบปะสนทนากันถึงเรื่องลมฟ้าอากาศ พระชุณหะจึงถามพระกาฬะขึ้นว่า " ท่านรู้หรือไม่ว่า คืนไหนอากาศจะหนาวจัด ? " พระกาฬะตอบทันทีว่า " คืนข้างแรมสิ! เราสังเกตมานานแล้ว พบว่าถ้าคืนไหน เป็นคืนข้างแรม คืนนั้นอากาศจะหนาวจัดทุกที " พระชุณหะได้ฟังดังนั้นจึงแย้งว่า " เราก็อยู่ป่ามานาน แต่สังเกตเห็นว่า อากาศหนาวจัดในคืนข้างขึ้นต่างหาก " .....หลวงตาทั้งสองโต้เถียงกันด้วยเรื่องนี้เป็นเวลานาน แต่ไม่อาจจะหาข้อยุติได้ ในที่สุดจึงชวนกันออกเดินทางไปเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อให้พระพุทธองค์ตัดสินให้ .....พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงดำริว่า พระภิกษุสองรูปนี้อุตส่าห์เดินทางไกลเป็นเวลา แรมเดือนข้ามเขตแดนชนบทน้อยใหญ่มายังนครสาวัตถี เพียงเพื่อให้พระองค์ตัดสิน ปัญหาอันไม่เป็นสาระ ด้วยต่างฝ่ายต่างถือทิฐิมานะเข้าหากัน หลงยึดมั่นแต่ ความคิดเห็นของตนโดยไม่พิจารณาถึงสาเหตุที่แท้จริง เช่นนี้จึงทรงระลึกชาติ ด้วยบุพเพนิวาสานุสติญาณ แล้วตรัสว่า ....." ดูก่อนภิกษุ เมื่อชาติก่อนโน้น เราก็ตอบปัญหานี้แก่เธอทั้งสองแล้ว แต่เธอจำไม่ได้จึงต้องย้อนมาถามปัญหาเดิมซ้ำอีก " พระหลวงตาทั้งสอง รู้สึกแปลกใจ จึงกราบทูลอาราธนาให้พระพุทธองค์ทรงเล่าเรื่องราวในอดีตชาติ ของตนให้ฟัง พระพุทธองค์จึงทรงแสดง มาลุตชาดก มีเนื้อความดังนี้ ----------------------------------------------------------- มาลุตชาดก... ชาดก ว่าด้วยเรื่อง การถือความคิดเห็นของตนเป็นใหญ่ ........................ ..... นานมาแล้ว ในถ้ำเชิงเขาแห่งหนึ่ง เป็นที่อาศัยของราชสีห์กับเสือโคร่ง ทั้งสองอยู่ถ้ำเดียวกัน ด้วยความผาสุกตลอดมา.....ฯลฯ ----------------------------------------------------------- :: ข้อคิดจากชาดก :: .....เมื่อมีปัญหาหรือข้อขัดแย้งใด ๆ เกิดขึ้น ควรพิจารณาดังนี้ .....๑. ตรวจสอบข้อเท็จจริงให้ดีก่อน โดยไตร่ตรองว่าอะไรเป็นเหตุ .........อะไรเป็นผล เพื่อประกอบการพิจารณา .....๒. ฟังทั้งข้อเสนอของอีกฝ่ายหนึ่ง ไม่ถือทิฏฐิมานะ เอาแต่ใจตนเองเป็นใหญ่ .....๓. พูดให้ไพเราะที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อมิให้อีกฝ่ายมีทิฏฐิมานะมากขึ้น .........หากยังหาข้อยุติไม่ได้ ควรให้ผู้รู้จริงช่วยตัดสิน จากคุณ : อนาวิน - [ 3 ต.ค. 48 20:44:28 ]

ความคิดเห็นที่ 86 คุณหวา ผมเอามาให้หมดแล้วครับ... อิอิ จากคุณ : wbj - [ 6 ต.ค. 48 17:30:11 ]