ความคิดเห็นที่ 1 แต่ผมชอบนะ ไม่เก่งอะไรสักอย่างแต่ทำได้หมด คุยกับใครก็รู้เรื่อง ถ้ามีปัญหามากๆเราก็รู้ว่าใครรู้ ก็ไปถามเขาอีกที ไม่เห็นยากเลย ใครถามยากๆมา เรารู้ว่าให้เขาไปหาได้ที่ไหน ก็พอแล้ว ทำงานไม่เบื่อด้วย อย่าง engineer/Chem/Micro/ Drawing/manage จากคุณ : แมวเกเร - [ 6 ต.ค. 48 18:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ ^ อันนี้น่าจะผิดหลักการตลาดนะครับ ซึ่งหมายถึงการตลาดตัวเองด้วย  เวลาคนจะต้องการให้ใครทำงานอะไรสักอย่าง เค้าจะต้องการคนที่เก่งที่สุด  จะหา engineer สักคนเค้าจะไปหาคนที่เก่งที่สุด ซึ่งไม่ใช่คุณ จะหา chem ก็ไม่ใช่คุณ จะหาอะไรก็ไม่ใช่คุณ เนี่ยปัญหาเกิดแล้วครับ  หรือถ้าเค้ามาหาคุณ คุณจะทำงานมากแต่ราคาถูก  แต่ถ้าคนที่เก่งเฉพาะทางจะทำงานน้อยแต่ราคาแพงๆ  ซึ่งลูกค้าก็ยอมจ่าย  เพราะซื้อความ expert  นี่ประสบกาณ์ที่ผมเจอนะครับ ไม่มีสินค้าแบรนด์ใดในตลาดที่ไม่เน้นอะไรแล้วแข่งขันได้ ทุกแบรนด์ต้องมีจุดเด่นของตัวเอง  จึงจะอยู่ได้ครับ  เว้นแต่ว่าคุณจะอยากอยู่ไปเรื่อยๆ กลางๆ  แบบไม่อยากโต  ซึ่งบางทีการอยู่เรื่อยๆ  ก็ต้องถูกกินในไม่ช้า เพราะโลกธุรกิจมันเป็นแบบนี้ครับ แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 48 00:13:47 จากคุณ : Jimmy Walker - [ 6 ต.ค. 48 18:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาที่เรื่องการค้นหาตัวเองครับ ผมว่าการค้นหาตัวเองบางทีก็คล้ายกับการหาตำแหน่งของจิ๊กซอบนภาพๆหนึ่ง  ตัวคุณคือจิ๊กซออันหนึ่ง  เราไม่มีวันรู้ว่าเราจะอยู่ตรงไหนของภาพ นอกจากเราจะเอาตัวจิ๊กซอไปเทียบกับจิ๊กซอตัวข้างๆ  แล้วมันพอดีกัน   หมายถึงการที่จะรู้ว่าเราเหมาะกับอะไร  ก็ต้องลองทำไปเรื่อยๆ  ไม่ใช่ก็หาใหม่ ลองใหม่  เพียงแต่ถ้าเราฉลาดขึ้นมาอีกนิด เราก็จะมองสีของจิ๊กซอว่ามันน่าจะอยู่ในโซนไหนของภาพ  ไม่ใช่ลองสะเปะสะปะ  คือเราก็มีแนวทางในการลองของเรา  แนวไหนที่เราคิดว่าชอบ  วิเคราะห์ตัวเองได้ระดับนึง  เช่นอาร์ตกะคำนวณมันก็คนละทาง  แต่อาร์ตมันก็มีหลายอย่าง  เราอาจเหมาะกับบางอย่างเป็นพิเศษ แต่ถ้าเรานั่งคิด โดยไม่เคยลองทำ มันก็ไม่รู้หรอกว่าอันไหนใช่เรา  วิธีอันนึงที่ผมคิดขึ้นมาก็คือ ให้เหมือนกับเราได้รับมอบหมายงานมาอันนึง งานนั้นคือการหาตนเอง ภายในระยะเวลาที่กำหนด เช่น 3 เดือน 5 เดือน  แล้วเราก็พยายามหาข้อมูลมาวิเคราะห์มาลองทำให้มากที่สุด  บางข้อมูลอาจต้องถามคนอื่นด้วย  หรือพบคนมากขึ้น  เราเหมือนทำงานอยู่  ไม่ต้องเครียด หน้าที่คือทำงานให้สำเร็จ  เหมือนตัวเองคืออีกคนนึง  ทำไปเรื่อยๆ ทำการบ้านทุกวัน หาตัวเองทุกวัน  ผมว่าในไม่ช้าคุณต้องพบตัวเอง เดี๋ยวผมจะตามพี่อนาวินมาตอบอีกคนเป็นแนวทางในกระทู้ก่อนแล้วกันนะครับ  รอมีตติ้ง สงสัยคุณจะแย่ซะก่อน โชคดีครับ  การค้นพบตนเอง คือทางของการค้นพบความสุขที่แท้จริง จากคุณ : Jimmy Walker - [ 6 ต.ค. 48 18:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมกำลังเป็นอยู่ครับ เป็ดขี้เหร่ด้วย อิอิ จากคุณ : ชายปากหมาน - [ 6 ต.ค. 48 20:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นเป็ดเหมือนกัน คนชอบชมว่าป้ารู้กว้าง รู้มาก ไม่เคยภูมิใจเลย อยากจะรักอะไรอย่างแท้จริง แล้วทำให้ดีไปเลย แบบ เอ๊กสะเปิ๊ด น่ะค่ะ น่าจะหัวอกเดียวกันนะคะ ดูแฟนพันธ์แท้แต่ละครั้ง อึ้ง น้ำตาซึมแทบทุกครั้ง เหตุไฉนใดหนอ จึง ไม่รักอะไรมากพอี่จะทำให้พ้นไปได้ จากคุณ : ดอกเหมย - [ 6 ต.ค. 48 22:27:24 A:58.147.118.19 X: TicketID:099599 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้า กุยแกเองก็เป็นเป็ดคะ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 6 ต.ค. 48 22:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมไม่ได้ต้องการตำหนิใครนะครับ แต่มันเป็นหลักการตลาดที่ศึกษามา แล้วผมเห็นว่ามันเป็นจริงในโลกธุรกิจอ่ะครับ  มีคนเข้ามาบอกว่าเป็นเป็ดมากๆ  เหมือนผมไปตำหนิคนอื่นเลย  ไม่ใช่ยังงั้นน๊า จากคุณ : Jimmy Walker - [ 6 ต.ค. 48 23:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จริงๆ แล้วคนลักษณะที่รู้ทุกๆ เรื่อง แต่ไม่ได้เป็นมืออาชีพเลยสักทางนั้นไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณว่าหรอกครับ ทำไมไม่มองแบบนี้ละครับว่า กรรมการผู้จัดการท่านหนึ่งต้องคุยกับ -การตลาด -การเงิน -การบัญชี -ฝ่ายบุคคล -การผลิต -ฝ่ายวิศวกรรม -ฝ่ายจัดซื้อ -ฯลฯ อีกมากมายหลายอย่าง ถ้าคนในตำแหน่งนี้รู้เพียงอย่างเดียวแต่แจ่มแจ้ง คงเป็นไปไม่ได้ อย่างเช่นถ้าเขารู้เรื่องบัญชีดีไปหมดคุยได้กับผู้จัดการฝ่ายบัญชีได้ทุกเรื่องทุกกระเบียดนิ้ว แน่นอนว่าการพูดกันก็จะเป็นไปในภาษาเดียวกันเข้าใจง่าย งาน (อาจจะ) ไหลลื่นไปได้โดยง่ายก็ได้ แต่ว่าถ้าเวลาที่เขาต้องไปคุยกับฝ่ายวิศวกรรมละครับ ถ้าเขาไม่มีพื้นฐานความรู้เลย เขาจะคุยกันได้รู้เรื่องหรือครับ ดังนั้น ผมขอสรุป (เอาเอง) ว่าคนลักษณะนี้เหมาะกับงานที่หลากหลายครับ มีความรู้ทุกเรื่องทุกอย่างทุกด้าน แต่ไม่จำเป็นต้องรู้ลึกรู้ละเอียดเหมือนเป็ดเพราะว่าคนที่จะต้องลงมือทำจริงๆ ก็คือ ปลา นก นั่นแหละครับ อาจารย์ท่านหนึ่งที่ผมเคารพมากที่สุด ท่านได้ให้ข้อคิดเห็นกับนักเรียนสายศิลป์เมื่อครั้งเริ่มแรกเรียน ม.4 (เพื่อนๆ ไม่ต้องตกใจ ม.4 จริงๆ ครับ ไม่ใช่ มศ. 4 ผมยังไม่แก่นะ) ในวันแรกว่า "การเรียนสายของเราแล้วเมื่อจบนักเรียนอาจจะมองว่าจะไปทำอะไรได้ (สไลด์เริ่มฉายไปเรื่อยๆ) แล้วก็บอกว่าอาชีพหลากหลายที่เราสามารถทำได้ จนกระทั่งเป็นถึงด้านผู้บริหารระดับสูงในบริษัท เราไม่จำเป็นที่จะต้องมีความรู้เป็นพิเศษด้านใดด้านหนึ่งโดยเฉพาะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเด็กสายวิทย์ไป ให้เขาเป็นผู้ค้นคิด แล้วเรานำมาบริหาร และควบคุมเขาอีกที" ฟังดูดีนะครับ เข้าใจละครับว่าอาจารย์เพียงต้องการสร้างกำลังใจให้เด็กบางคนที่มีความต้องการที่จะเรียนสายวิทย์แล้วไม่ได้เรียนเพราะว่าเกรดไม่ถึงซึ่งอาจจะมีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในสายที่เรียน จึงพูดมาในทางนี้ ไม่ได้มีความคิดที่จะหมิ่นสายวิชานะครับ ทำไมไม่มองว่านี่คือพรสวรรค์ของคุณละครับ ที่ว่าคุณสามารถ และจะรับรู้ได้ทุกอย่างเป็นอย่างดี แม้ว่ามันจะไม่ถึงขั้นมืออาชีพก็ตาม ปล. อ้อเรื่องนี้มันคนละประเด็นกับการค้นพบตัวเองนะครับ ผมเพียงแต่ออกความคิดเห็นตามเนื้อผ้าเท่านั้น อย่างไรก็ตามคุณก็ยังต้องค้นพบตัวคุณเองให้เจอว่าคุณชอบที่จะทำสิ่งใด จากคุณ : นายทิว - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ครับ ขอโทษทีครับผมอาจเขียนเสนอในคคห #2 ดูแรงไปหน่อยครับ  เหมือนว่ามันร้ายแรง  บางส่วนคุณทิวก็ได้เตือนสติให้ผมมองมุมอื่นอีกนิด ขอบคุณครับ แต่ประเด็นที่คุณทิวยกตัวอย่างมาในเรื่องอาจารย์ของคุณทิวน่ะครับ  ผมก็มองว่ามันก็คือความถนัดอย่างนึงน่ะครับ ความถนัดในการบริหารงัยล่ะครับ  บางคนก็หากินด้วยการมีความถนัดในงานบริหารนี่ล่ะครับ บางคนเดือนละเป็นล้าน  แต่ถ้ามีแต่ความรู้ด้านต่างๆ  แล้วไม่มีความรู้หรือความสามารถด้านบริหารด้วยเนี่ยก็คงเป็นผู้บริหารไม่ได้นะครับ  คือมันต้องมีหัวหอกอะไรสักอย่างที่เด่นแล้วนำอันอื่นไป  แต่ถ้าไม่มีจุดเด่น  หรือมีแล้วคนอื่นไม่รู้มันก็ลำบากนะครับ แต่คุยไปคุยมา แล้วมานึกดีๆ  คนที่ไม่มีจุดเด่นอะไรนี่ มันจะมีหรือ  แต่ละคนมันก็น่าจะมีบุคคลิกที่โดดเด่นออกมาไม่ใช่หรือ  คือ ไม่ใช่ความรู้ที่เป็นจุดเด่น จุดขาย แต่เป็นบุคคลิก  ซึ่งทุกคนน่าจะมีจุดเด่นนะ บางทีการคุยไปคุยมา มันก็ก่อให้เกิดปัญญาใหม่ๆได้เสมอนะ  ถ้าเราไม่ยึดติดกับความคิดอันเก่าของเรา  อย่างตอนนี้ผมก็ได้ความคิดใหม่ๆอันนึงแล้วเนี่ยะ จากคุณ : Jimmy Walker - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:44:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใจเย็น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เหมือนแฟนอ่ะ ชอบบังคับให้เราทำในสิ่งที่เราไม่ชอบ แต่เราก็ต้องทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด เพื่อแลกมาซึ่งความสุขในชีวิตคู่ แต่เสียความสุขส่วนตัว แง๊........ ผมจาโดนประหารแล้วพี่จิมมี่ ความแตกซะแล้ว ตอนนี้แฟนกำลังส่งสำนวนฟ้องศาลเตี้ยอยู่อ่ะ ฮือออ สงสัยมีทติ้งหน้าผมจาไม่ได้ไปแหงม ๆ เลย แง๊....... จากคุณ : เอก (webdeejung) - [ วันเกิด PANTIP.COM 08:18:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 . . . ใครๆคงคิดว่าการคำนวณกับศิลปะไปกันคนละเรื่องเลย แต่... --ผมน่ะชอบศิลปะ เคยรับออกแบบจัดสวนอยู่พักนึง ชอบศิลปะ(แต่ไม่สุดโต่ง) วาดรูปได้แต่ไม่เชิงว่าเก่ง ผมได้ทำ powerpoint อยู่พักนึงทำได้ทั้งวันทั้งคืน(ผมว่ามันเป็นศิลป์) ในการเอาเรื่องprojectมาคิดว่าจะอธิบายเค้าอย่างไรให้เป็นรูปธรรมและเห็นภาพตามได้ --ผมชอบคำนวณผมรู้สึกว่ามันง่าย มันเป็นเหตุเป็นผลอย่าง 3+4 ก็ต้องเป็น 7 --บางทีผมก็ชอบการจัดการผมเคยไปร่วมงานใหญ่ของมหาลัยงานนึงโดยผมรับผิดชอบเรื่องอุปกรณ์โดยห้องสัมมนามี 6 ห้องแต่ละห้องจะมีการสัมมนาโดยแต่ละคนก็ต้องใช้อุปกรณ์ต่างกัน บางคนใช้ overhead บางคนใช้ slide มาคนใช้ทั้งสองอย่าง บางคนใช้แผ่นใส ฯลฯ แต่อุปกรณ์ที่มีมีไม่ครบจำนวน ฉะนั้นก็ต้องอาศัยการจัดการละคับ ผลปรากฏว่าไม่มีปัญหาใดๆเกิดขึ้นเลย ผมจัดการเรียบร้อยจนได้รับคำชมจากอาจารย์ --แต่ผมไม่ค่อยชอบการพูด การขาย (แต่ก็ต้องมาทำ)และก็เริ่มเรียนรู้จนตอนนี้ก็พอไปได้แล้ว แต่สิ่งที่ผมอยากจะรู้มาตลอดชีวิตคือ ผมจะทำอะไรให้ผมได้ทั้งเงินและความสุขในขณะเดียวกัน นั่นก็คือมีความสุขกับงานที่ทำ นั่งทำงานได้โดยไม่เบื่อ ผมเห็นบางคนทำงานทั้งวันทั้งคืนแต่ดูเค้ามีความสุขจัง อยากเป็นบ้างอ่ะคับ . . . จากคุณ : ความฝันในกำมือ - [ วันเกิด PANTIP.COM 08:43:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มันเห็นไปหมด  มันก็เลือกไม่ถูก      เอางี้  รักอะไร  ทำอะไรแล้วมีความสุข  ทำได้นั่น ไม่ต้องสนใจอย่างอื่น  เงินตามมาเองที่หลังเมื่อคุณทำสิ่งที่คุณรักได้ดีแล้ว จากคุณ : แมว มหาภัย - [ วันเกิด PANTIP.COM 09:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ ^ อันนี้จริงครับ  เหมือนเข้าร้านหนังสือที่มีหนังสือเยอะๆ บางทีเลือกไม่ถูก สับสน โลภ อยากอ่านทั้งหมด  ลองเลือกมาบางอย่างที่คิดว่าน่าจะชอบแล้วลองทำดู อาจลดความสับสนได้ครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อีกอันที่ทำงานแล้วไม่ค่อยมีความสุข มันจะเกี่ยวกับเป้าหมายหรือเปล่าครับ  คือเราไม่มีเป้าหมายในงานนั้น  หรือเราไม่เห็นเป้าหมาย  ถ้าเรามีเป้าในงานนั้นแล้วเห็นถึงการเติบโต  เคลื่อนที่ น่าจะเป็นความสนุกท้าทายแบบนึง  แม้อาจจะไม่ทั้งหมด  ลองไปหากระทู้ไฟในการทำงานดูครับ หรือลองอ่านบล๊อกผมดูก็ได้ครับ แค่มุมมองส่วนตัวนะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=jimmywalker&group=1 จากคุณ : Jimmy Walker - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:27:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 บางทีรู้กว้างๆ ก็ได้เปรียบ ตรงที่ถ้าเราเป็นเจ้านาย เรียกพวกรู้ลึกมารวมกัน จะได้หน่วยงานที่แข็งแรง ส่วนเรารู้กว้าง จะเห็น และหาทางออกในการแก้ปัญหา ได้ เหมือนพวกเรียน MIS ส่วนใหญ่จะเขียนโปรแกรมไม่เก่ง เน็ตเวอร์คไม่ expert แต่พวก expert Under พวกจบ MIS ซะง้าน จากคุณ : tai ki - [ วันเกิด PANTIP.COM 12:29:24 A:203.146.200.34 X: TicketID:036924 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จำเขามาเล่านะ เขาว่า ผู้บริหารควรรู้แบบตัว T หรือตัวพาย (ไม่มีฟอนต์) คือคล้ายๆ TT อย่างนี้น่ะ นั่นคือ รู้กว้างๆ หลายๆ อย่าง ไม่ต้องลึก แต่รู้ลึกสักหนึ่ง-สองอย่าง มันเป็นจุดแข็ง เป็นสิ่งที่คนอื่นสู้เราไม่ได้ ถ้ารู้กว้างอย่างเดียวก็อาจเป็นอย่างที่ คคห 2 บอกไว้ได้ คือจะจับจุดไหนขึ้นมา ก็มีคนที่เก่งกว่า ดีกว่า เสมอ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ วันเกิด PANTIP.COM 13:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้าเก่งอย่างเดียวเป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้าน เก่งหลายอย่าง เป็นผู้บริหารครับ เพราะจะมองภาพกว้างๆได้ดีกว่า เหมือนอาชีพผู้จัดการทีมฟุตบอลล์หนะ สังเกตุใหมผู้จัดการทีมเก่งๆ มักเป็นนักเตะที่ไม่ได้เรื่องมาก่อน หรือบางคนก็ไม่ได้เป็นนักบอลล์ มาก่อนด้วยซํ้าไป จากคุณ : pawong - [ วันเกิด PANTIP.COM 16:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถูกสอนมาให้เป็น ผจก.ครับ และตอนนี้ก็เป็นอยู่ จากคุณ : แมวเกเร - [ วันเกิด PANTIP.COM 22:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ถามความเห็นที่ 15 แล้วถ้าพวกเรียน mis มาแต่โดนจับให้เขียนโปรแกรม จะทำอย่างไรดี  ก่อนหน้านี้รู้สึกว่าตัวเองมีภูมิ ที่รู้อะไรหลายๆ อย่างกว้างๆ ในแง่ของไอที แต่ตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์ลำบากที่ต้องทำงานแนว specialist เพราะฉะนั้นถือว่าไม่มีข้อสรุปค่ะ ขึ้นอยู่กับคุณยืน ณ จุดไหนมากกว่า จากคุณ : ยิ้มได้เมื่อภัยมา - [ วันเกิด PANTIP.COM 23:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ Jimmy ครับ อย่ากล่าวถึงขนาดนั้นเลยครับ "เรา" เพียงแต่ร่วมกันแสดงความคิดเห็นร่วมกันเท่านั้นนะครับ ต่างคนต่างมีความเห็นที่แตกต่างครับ ไม่ได้มีอะไรกว่านั้นนะครับ แต่สิ่งที่เหมือนกันก็คือเราร่วมกันแสดงความคิดเห็นให้แก่เจ้าของกระทู้ในแง่มุมต่างๆ เพื่อช่วยแก้ไขปัญหาครับ จากคุณ : นายทิว - [ วันเกิด PANTIP.COM 23:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ด้วยคนค่ะ  ทำได้ทุกอย่าง แต่ไม่ดี ไม่เรียบร้อยสักอย่าง จากคุณ : >>>แม่มดน้อย ร้อยลีลา<<< - [ 8 ต.ค. 48 12:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอถามก่อนว่าคุณอยากเป็นผุ้บริหารหรือฟันเฟืองละครับ   ผมมองงี้นะผู้บริหารเนี้ยเหมือนคนเฝ้าหอนาฬิกา   คนที่ทำงานให้เราคือฟันเฟือง   สุดยอดของนักบริหารที่ดีคือการใช้คน   ทำยังไงให้คนเก่งกว่าคุณทำงานให้คุณได้   ความรู้ด้านอื่นๆๆต้องรู้แต่รู้กว้างๆๆไม่ต้องลึกแต่เรื่องการใช้คนคุณต้องรู้ลึกรู้จริงครับ     คนเรามีมือเท้าแค่2มือ2เท้าแต่ใช้คนเป็นมีมือเท้านับไม่ถ้วนนะครับ     ส่วนการจะขึ้นเป็นเจ้าของได้เนี้ยผมมองว่าทัศนคติส่วนตัวสำคัญมากๆๆครับคนเราทุกอย่างเริ่มจากความคิดนะครับผมว่าแล้วตามมาด้วยการกระทำที่มุ่งมั่น   ความรู้มันหากันได้ครับถ้าคุณมุ่งมั่นจริงไม่มีใครเป็นมาตั้งแต่เกิดหรอกครับ   เริ่มวันนี้ตอนนี้เดี๋ยวนี้ยังทันครับเวลา10ปีไม่นานไม่มากคุณทำอะไรได้เยอะมากครับ ถ้าคุณอายุ30  อยากให้ตอน40สบายอยากมีรถดีๆๆบ้านดีๆๆ 10ปีสำหรับคนค้าขายเนี้ยแทบจะพลิกฟ้าดินได้เลยนะครับ   คุณมุ่งมั่นตั้งใจแค่ไหนละครับเริ่มถามตัวเองจากตรงนี้ก่อนดีกว่าครับ  ถ้าคิดแล้วก็ต้องทำครับ หาจุดอ่อนตัวเองแล้วลดจุดอ่อนของตัวเองซะรุ้ไม่เก่งการตลาดเราก้ไปเรียนการตลาดเพิ่มรู้ตรงไหนอ่อนก็ไปหาเพิ่มมาซะ   ผมด่าตัวเองเสมอครับว่าคนดีชอบแก้ไขคน.....ชอบแก้ตัว  เพื่อผมจะได้ขยันเพิ่มขึ้นและไม่มีข้อแก้ตัวสำหรับความผิดพลาดแต่จะต้องยอมรับมันว่าเราพลาดแล้วแก้ไขมันให้ดีขึ้นครับ   อาจจะแรงไปนิดก็ขออภัยนะครับ   อ่าลืมแนะไปนิดครับ    คุณควรไปหาหนังสือคิดใหญ่ไม่คิดเล็กมาอ่านครับ เด็ดแน่นอน แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 48 18:58:41 จากคุณ : axolot - [ 9 ต.ค. 48 18:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมเองก็เป็นลูกเป็ดขี้เหร่มาเกือบครึ่งชีวิต... ผมคิดว่า คนที่เป็นเป็ดนี่ ความจริงแล้ว เขาเก่งนะครับ... เพียงแต่ว่า เขาไม่ได้ลงลึกในเรื่องนั้นๆ จนเกิดความชำนาญการ... คนเราจะเก่งในเรื่องใดเรื่องหนึ่งนั้น... ขึ้นอยู่กับความชำนาญการ... ความชำนาญการ เกิดจากการกระทำในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ซ้ำๆ หลายๆครั้ง จนมากเพียงพอ...     การที่ใครจะทำในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ซ้ำๆ จดเกิดเป็นความชำนาญการ... เกิดจากเหตุผล 2 ทาง... เหมือนกับเรื่องที่จะเล่าให้ฟังนี้...     การจะทำให้ลาเดิน ทำได้ 2 วิธี... .....1.ตี... .....2.เอาสิ่งที่ลาต้องการมาล่อด้านหน้า...     คนเราก็เหมือนกัน... จะทำอะไร ก็ขึ้นอยู่กับ 2 เหตุผลนี้... การที่เราทำ เพราะเหตุผลที่ 1. แน่นอน ย่อมไม่ทำให้เราสุขใจ เพราะจำใจทำ... แต่หากเราทำเพราะเหตุผลที่ 2. ไม่ต้องมีอะไรมาบังคับ เราก็จะทำอย่างมีความสุข...     ทุกวันนี้ คนส่วนใหญ่ ดำเนินชีวิตไปควบคู่กับเหตุผลที่1. มากมายเหลือเกิน... บางคนดีหน่อย... ใช้เวลาว่างมาทำในเหตุผลที่2... ก็พลอยลดทอนความทุกข์ใจลงได้บ้าง...     การค้นหาตัวเองให้เจอ... คำถามนี้ มันกว้างอยู่... เพราะไม่รู้ว่าจะค้นหาตัวเองในเรื่องอะไร... ดังนั้น ผมขอโฟกัสลงมาที่เรื่องการประกอบอาชีพการงานก็แล้วกัน...     สิ่งแรกเลยที่จะต้องค้นหาให้เจอก่อนก็คือ... สิ่งที่เราชอบ... ถ้าเราได้ทำในสิ่งที่เราชอบ... ไม่ต้องมีใครหรืออะไรมาบังคับ... เราก็เต็มใจที่จะทำ โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย... ถึงจะเหนื่อย ก็ไม่บ่น... พักให้หายเหนื่อยแล้วก็กระตือรือร้นที่จะทำอีก... ทำได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า.... โดยไม่รู้สึกเบื่อ....ทำไปก็มีความสุขไป...     สิ่งต่อมา...  ความไฝ่ฝัน... ความไฝ่ฝัน... มีเส้นบางๆ กั้นกลางกับ ...ความเพ้อฝัน... .....ความเพ้อฝัน คือสิ่งที่เราอยากได้... .....ความไฝ่ฝัน คือสิ่งที่เราต้องได้... แค่คำว่า อยาก กับ ต้อง ก็ทำให้คนแตกต่างกันแล้ว.. เช่น... คนที่บอกว่า อยากรวย... ความมุ่งมั่นต่อการรวยของเขา ก็เรื่อยๆ.. แล้วแต่โชคชะตา... ขาดความกระตือรือล้น... แต่... คนที่บอกว่า ต้องรวย... ทุกอย่างที่เขาทำ จะถูกวิเคราะห์ ถูกพิจารณาว่า... จะทำให้เขารวยได้ไหม... ถ้าไม่ได้... เขาก็จะเปลี่ยนการกระทำนั้น.... .....ใครๆ ก็อยากรวยกันทั้งนั้น... แต่จะมีสักกี่คนที่บอกตัวเองว่า...ฉันต้องรวย... ความไฝ่ฝัน... จริงๆแล้ว ไม่ใช่เรื่องร่ำรวย หรือการมีตำแหน่งหน้าที่การงานสูงๆ... แต่หมายถึง ความสุขจริงๆ ที่ชีวิตนี้ต้องการ... บางคนอาจจะต้องการเพียงแค่ มีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกๆที่น่ารัก มีรายได้ที่พอเพียงกับการดำรงค์ชีวิต... บางคนก็อยากอยู่อย่างสงบ มีบ้านสวนที่ร่มรื่น ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ... ดังนั้น หาให้เจอว่า จริงๆว่า... เรามีความไฝ่ฝันว่าอย่างไรแน่...     เมื่อเราหาทั้ง 2 อย่างนี้เจอแล้ว เราก็มาประมวลผลดู... หลายๆ คนจะพบว่า... สิ่งที่เราชอบ มันไม่สามารถนำพาเราไปสู่ความไฝ่ฝันได้เลย... หากใครก็ตาม ที่ทั้ง 2 อย่างนี้ มันประสานกันได้อย่างลงตัว... เขาก็เป็นบุคคลที่น่าอิจฉาเลยทีเดียว....     แล้วถ้าหาก สิ่งที่เราชอบ ทำแล้วมีความสุข... แต่สิ่งนั้น มันไม่สามารถช่วยให้เราดำรงค์ชีวิตอยู่ได้... เราจะทำอย่างไร.... ผมมีข้อคิดเห็นส่วนตัวดังนี้....     ทุ่มเทเวลา กำลังกาย กำลังใจ กำลังสติปัญญา ไปยังงานใดงานหนึ่ง... ซึ่งเป้นงานที่จะตอบแทนเราในระยะยาว... เมื่อวันที่เราเลิกทำงานนั้นแล้ว... งานนั้นก็ยังส่งผลตอบแทนเราอยู่... วันที่เราไม่ต้องห่วงเรื่องรายได้แล้ว... เราก็สามารถทำในสิ่งที่เราชอบ ทำแล้วมีความสุข... โดยไม่ต้องกังวลกับเรื่องเงินทองอีกเลย....     แล้วจะทำอะไรล่ะ?.... อะไรก็ได้ครับ ที่อนาคตมันส่งผลให้เราแบบนั้นจริงๆ... ผมเอง ไฝ่ฝันว่า สักวันหนึ่ง ผมจะมีบริษัท ที่มั่นคงเติบโตแห่งหนึ่งของเมืองไทย... ตั้งแต่ผมอายุ 27 ที่แน่วแน่กับความไฝ่ฝันอันนี้... จนทุกวันนี้... มันก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรือเบี่ยงเบนเลยแม้แต่นิด...     มีคนเคยพูดว่า..... .....ความไฝ่ฝัน... สลักไว้บนแผ่นหิน... .....แผนงาน... เขียนลงบนผืนทราย...     นั่นก็หมายความว่า... ผมจะต้องมุ่งมั่นไปสู่เป้าหมายของผมอย่างแน่วแน่... จะเอาอะไรมาลบ ที่ผมได้สลักไว้บนแผ่นหิน มันลบได้ยากยิ่ง... ส่วนแผนการเพื่อไปสู่ฝัน... อาจจะต้องเปลี่ยนแล้วก็เปลี่ยนอีก... กว่าจะไปถึงฝัน... เมื่อเขียนลงบนผืนทราย... เมื่อทำไปแล้ว มันไม่ใช่ทางไปสู่เป้าหมาย... ผมก็ลบทิ้ง... แล้วเขียนแผนงานใหม่ขึ้นมา...     สิบกว่าธุรกิจที่ผ่านมาของผม... มันไม่ใช่ธุรกิจที่ผมไฝ่ฝัน... แต่มันเป้นธุรกิจที่ช่วยเลี้ยงชีพของผม... และผมหวังว่า เมื่อถึงจุดหนึ่งแล้ว... ธุรกิจนั้น มันจะเดินได้ด้วยตัวของมันเอง... โดยที่ผมไม่ต้องบริหารจัดการมัน... วางระบบให้ดีๆ...     พอทำไป ทำไป แล้วมันไม่ใช่... มันไม่สามารถให้เวลาเราได้เลย... ถึงแม้มันจะให้เงินเราก็ตามเถอะ... แต่เราก็ไม่สามารถไปทำในสิ่งที่เราฝันได้... บางธุรกิจ ผมจึงหยุดมันไปเฉยๆ... ทั้งๆที่ มันก็เดินไปได้ด้วยดี... แต่มันเอาเวลาของผมไปด้วย...     จนมาวันหนึ่ง... ผมก้มีโอกาสมาจับงานตัวหนึ่ง โดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจไว้... ไม่ได้เขียนแผนการนี้ขึ้นมาเลย... ไม่เลยแม้แต่คิด... มันถูกส่งต่อมาจากคุณแม่ของผม... คุณแม่ของผม ท่านเกรงว่า สักวันหนึ่งผมจะอดตาย... ท่านแอบทำอะไรไว้เงียบๆโดยที่ผมไม่รู้... และเมื่อวันที่ผมสึกออกมาจากการบวช(ผมค้นหาบางสิ่งบางอย่างจากการบวช นานพอสมควร) ท่านก็ได้มอบสิ่งนั้นให้กับผม... มันคือ บ้านเช่า... ท่านเก็บหอมรอมริบเพื่อซื้อบ้านเช่าในทำเลที่มีคนเช่าดี... ท่านส่งมอบมันให้ผม เพื่อไว้เป็นรายได้ส่วนหนึ่ง... มีคนเคยพูดกับผมว่า... เขาทำไม่ได้หรอก บ้านเช่า... เพราะหากินกับคนจน... คำพูดของเขา ทำให้ผมต้องกลับมาคิด... เขาบอกว่า ถ้าเขามีเงิน เขาคงซื้อเองแล้วล่ะ ไม่ต้องมาเสียค่าเช่า... มันก็ถูกของเขานะครับ... แต่... เท่าที่ผมคุยกับคนเช่าบ้านผม... เขากลับขอบคุณผม ที่มีบ้านให้เขาเช่า... เพราะถ้าเขาไม่มีบ้านเช่า... เขาก็ไม่มีที่อยู่ เพื่อออกไปต่อเงิน... ถ้าไม่มีบ้านเช่า การไปทำงานของเขาก็ลำบากมากขึ้น... หลายๆเหตุผล... สรุปแล้ว คนเช่าบ้านผม มีความสุขกับการเช่าบ้านผม... เมื่อวานนี้... มีคนเช่าบ้านผมคนนึง มาบอกลา... เพราะเขาซื้อบ้านของเขาเองได้แล้ว... คนๆ นี้เช่าบ้านผมอยู่มาเป้นเวลาหลายปีแล้ว... จนวันนี้... วันที่เงินเดือนเขามากพอที่จะซื้อเองได้...     ผมจำได้ว่า เคยอ่านหนังสือเรื่อง พ่อรวยสอนลูก(Rich Dad Poor Dad)... เขาประสบความสำเร็จจาก อสังหาริมทรัพย์... ผมเลยไปซื้อเกมส์กระแสเงินสดมาลองเล่นดู... ไม่น่าเชื่อ... เกมส์มันจะสอนอะไรผมได้มากมายขนาดนี้... หากไม่ได้เล่นเกมส์... ผมคงไม่มีโอกาสเข้าใจในเรื่องที่เขาเขียนเลย... หลังจากผมเข้าใจเรื่องกระแสเงินสด...ผมลองนำมาทำในชีวิตจริง... จากที่แม่มอบให้ 5 หลัง...ทุกวันนี้ ผมมีบ้านเช่าอยู่ 15 หลัง... ถึงแม่รายได้จะยังไม่มากพอ... แต่มันก็จะงอกเงยขึ้นไปเรื่อยๆ... ต่อไปก็จะขึ้นไปเล่นตึกแถว.. อพาทเม้น...     ทุกวันนี้ ผมไม่กังวลเรื่องรายได้แล้ว... ถึงเวลาที่ผมจะปั้นความไฝ่ฝัน ให้มันเป้นจริงซะที... ทำธุรกิจมาก็ตั้งหลายอย่าง... ก็เพียงเพื่อให้ได้ตรงนี้ล่ะ... บทจะเจอ.. มันก็เจอโดยไม่ได้คราดคิด...     วันนี้ ถึงเวลาของ โปรเจ็กที่ 12 ของผมแล้ว... ลองอ่านแนวคิดดูนะครับ... .... http://www.anavin.net/about.asp จากคุณ : อนาวิน - [ 10 ต.ค. 48 00:41:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นเป็ดเหมือนกันค่ะ จากคุณ : ลูกเป็ดสีดำ - [ 10 ต.ค. 48 11:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ^ ^ ^ ลูกเป็ดตัวจริง จากคุณ : แมวเกเร - [ 10 ต.ค. 48 15:16:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 . . . อ่านแล้วได้ใจจริงๆ พี่อนาวิน . . . จากคุณ : ความฝันในกำมือ - [ 11 ต.ค. 48 16:34:34 A:210.213.26.178 X: TicketID:109210 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ผมเป็น เป็ดอีกตัวหนึ่ง ครับ... จากคุณ : wbj - [ 11 ต.ค. 48 22:15:21 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เป็ดเหมือนกัน... ทำงานจับฉ่าย... ทำได้หลากหลาย... จุดขายอยู่ที่ บุคลิกจ้ะ... หรือที่ HR ชอบเรียกกันว่า Soft Skills +presentation skill +communication skill (มั๊ง) จากคุณ : Blue Lighthouse - [ 11 ต.ค. 48 23:18:45 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ในอดีต หลายคนมักว่า สถาปนิก เป็นวิชาเป็ด แต่เวลาผ่านไป การผลิตบุคลากรตามฝั่งยุโรป ที่เป็นSpecialist แต่ดำเนินการเรียนการสอน แบบ USA Generalist ทำให้ทั้งกว้างและลึก พอลงสนามจริง สิ่งที่เจ้าของที่ เจ้าของโครงการ ต้องการ อยากรู้ทำให้มีการต่อยอด ยกศาสตร์ที่ เฉพาะทางขึ้นไป กว่ามาตรปฏิบัติวิชาชีพของพวก ออกแบบ เขียนแบบ เพราะนักออกแบบ น้อยคนที่จะชอบกฏหมาย และ การเงิน แต่หาก บุคคลผู้นั้น สามารถนำพา แก้ปัญหา เงื่อนไขดังกล่าว ให้ owner ลูกค้า แล้ว งานใหญ่น้อย ก็ไม่หลุดลอย และplus service charge ในฐานะที่ปรึกษาอีกตำ แหน่ง ลายเซ็นต์นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ จึงมีค่า ดั่งทอง เป็นกอบเป็นกำ... สรุปว่า ผู้ที่ไม่อยากเป็นเป็ด ต้องมีรากแก้ว ที่ปักมั่น ตอกฝาโลง ไม่ใช่ออกแบบอะไรก็ได้ ไม่ใช่จับฉ่าย ! คนรู้จักไฮโซหลายราย ดึงดันจะให้ทำเนื้องานที่บอก ว่า ทำไม่ได้ฮ่า คนละสายงาน ก็ไม่เข้าใจ...ของดี ไม่มีฟรี...และทำมั่วซั่ว เสียชื่อก็ไม่ทำ... แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 48 10:59:32 จากคุณ : kuddle - [ 14 ต.ค. 48 10:46:51 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอต่อยอดความคิดเห็นของพี่อนาวินนะครับ ผมเป็นคนหนึ่งที่ได่อ่านหนังสือเรื่อง พ่อรวยสอนลูก (Rich Dad Poor Dad) เหมือนอย่างที่พี่อนาวินได้อ่านนั้นแหละครับ ผมเองก็อยากจะบอกว่าหนังสือชุดนี้ให้อะไรมากมายมากกว่าในรูปของตัวเงิน หรือมากกว่าคำว่า " รวยด้วยเงิน,ทรัพย์สิน" ซึ่งหนังสือเล่มนี้ผมได้อ่านมาเมื่อไม่นานมานี้เองครับยังไม่ถึง 2 เดือนเลย ณ.ปัจจุบัณก็ยังอ่านเล่มต่อๆไปอยู่ครับ และผมก็ได้รับการแนะนำจากพี่คนหนึ่งในห้องสีลมนี่แหละครับซึ่งก่อนหน้านี้ผมก็เคยได้ยินชื่อหนังสือเล่มนี้มาบ้างแล้วแต่ก็ไม่ได้สนใจมันสักเท่าไหร่ จนกระทั่งพี่คนดังกล่าวได้ส่งสรุปที่เป็น .pdf files มาให้ผมและผมก็ลองอ่านดู ทันทีที่ผมได้อ่านมันทำให้ความรู้สึกนึกคิดของผมเริ่มเปลี่ยนไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และผมก็ไม่รีรอที่จะไปซื้อเล่มเต็มมันมาอ่านเลยครับ และผมก็อยากจะบอกว่านี่คือหนังสือเล่มที่ดีที่สุดในชีวิตของผมที่เคยอ่านมาเลยครับ(ไม่นับหนังสือพระหรือหนังสือธรรมมะนะครับ อันนี้ต้องยกเชิดชูไว้เหนือหนังสือเล่มใดๆในโลกเลย) ผมอ่านมันไปเรื่อยๆเพราะผมอยากที่จะอ่านจริงๆ ไม่ได้อ่านเพราะจำใจต้องอ่าน เหมือนตอนที่เราเรียนหนังสือนะครับ เคยรู้สึกไหมครับว่า หนังสือเรียนเราเคยอ่านกันมา เราอ่านเพราะจำใจต้องอ่านหรือเราอยากอ่านด้วยใจ สำหรับผมวันนี้ผมตอบตัวเองได้เลยว่า หนังสือเรียนที่ผมเคยอ่านๆมาตั้งแต่ ประถมยันปริญญาตรี...ส่วนมากเลย ผมอ่าน เพราะจำใจต้องอ่าน ไม่ได้อ่านเพราะใจอยากอ่าน แต่สำหรับหนังสือชุดพ่อรวยสอนลูกผมบอกได้เต็มปากเต็มคำเหมือนกันว่า ผมอ่านเพราะใจมันอยากจะอ่าน และก็เป็นหนังสือเล่มแรกที่ผมอ่านมันติดต่อกัน 7 ชั่วโมงและยังอยากจจะอ่านต่อๆไปในชั่วโมงที่ 8,9,10..... แต่ติดที่มันดึกแล้ว มองดูนาฬิกา.... เอ๊ะ มันตีหนึ่งกว่าแล้วนี่ ประจวบกับเริ่มง่วงด้วยผมเลยต้องหยุดอ่านไปก่อน... !!! หนังสือชุดนี้ให้อะไรกับผม ??? ผลจากการที่ผมได้จากการอ่านหนังสือชุดนี้มันทำให้ผมมีมุมมองของชีวิตที่เปลี่ยนไป เมื่อก่อนผมมีความรู้สึกว่าตัวเองทำงานรอรับเงินเดือนไปวันๆ ทำงานโดยไม่รู้ว่าอนาคตอีก 5 ปี 10 ปี หรือ 20 ปี ข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ทำงานเพื่อรอวันหยุดผักผ่อนสิ้นสัปดาห์ ทำงานด้วยใจจดใจจ่อเพื่อรอวันปรับเงินเดือน เมื่อถึงวันปรับเงินเดือน ปรากฏว่ามันไม่ได้อย่างที่เราตั้งเป้าเอาไว้ เริ่มรู้สึกเบื่อ เซ็ง เหนื่อยหน่าย ทำไมเราได้ปรับเงินเดือนแค่นี้นะ ทำไมคนอื่นๆแผนกอื่นมาทีหลังเราเขาถึงได้ปรับมากกว่าเราอีก เอาละครับคราวนี้ความคิดเรื่องทำธุรกิจส่วนตัวก็เริ่มเข้ามาในหัว ถ้าเป็นแบบนี้ออกไปทำธุรกิจส่วนตัวดีกว่า ก็เลยเริ่มคิด เริ่มหาข้อมูล เริ่มวางแผนทีละนิด จนกระทั่ง....ผมได้อ่าน และได้ค้นพบอะไรบางอย่างในหนังสือที่ไม่เคยค้นพบมาก่อน มันทำให้ผมมีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจนขึ้น หนังสือได้ให้แรงบันดาลใจ ให้กำลังใจและพลังใจกับผมอย่างมากมายมหาศาล อยากจะบอกจริงๆว่าหนังสือชุดนี้มีอะไรมากกว่าชื่อเรื่องที่คุณเห็นหน้าปก ทุกวันนี้ผมกลับไปย้อนคิดถึงเรื่องการงานของผม ตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกห่อเหี่ยวกับชีวิตการทำงานของผม ผมสามารถทำงานประจำได้อย่างมีความสุขมากขึ้น หรือจะออกไปทำธุรกิจส่วนตัวผมก็ไม่ซีเรียสแล้ว เพราะอะไร????? เพราะผมคิดว่าตอนนี้ผมเจอเป้าหมายของชีวิตที่ชัดเจนแล้ว หลังจากนี้ไปงานและเงินที่ผมทำมา เก็บเกี่ยวมาได้ ไม่ว่าจะเป็นจากเงินเดือนประจำหรือธุรกิจส่วนตัวในอนาคตก็ตาม ผมก็จะเก็บไว้เป็นปัจจัยเพื่อที่จะสร้างความฝันในของผมในอนาคตให้ได้ ที่พูดมาทั้งหมดผมไม่ได้เข้ามาเพื่อโปรโมทหนังสือเล่มนี้แต่ประการใดเพราะผมไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับหนังสือเล่มนี้เลย บางคนอาจจะว่าผมเพ้อฝันมากไป อยากจะรวยเป็นเศรษฐีหรือไง คิดว่าจะเป็นได้เหรอ ทำได้เหรอ??? ได้หรือไม่ได้เป็นเรื่องของอนาคตผมก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่า ผมอยากจะทำ และก็จะทำตามขั้นตอนที่หนังสือสอน จริงๆแล้วถ้าผมทำไปผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่านั่นเป็นตัวตนที่แท้จริงของผมหรือเปล่า แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ตอบตัวเองได้ว่า ผมชอบเป้าหมายใหม่มากกว่าชีวิตการงานปัจจุบัณแน่นอน มันทำให้ผมมีพลังไฟที่ครุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่จะเดินทางไปสู่เป้าหมายที่ยังยาวไกลอยู่ ผมอยากจะฝากให้เจ้าของกระทู้ลองไปหาอ่านดูนะครับ บางทีความสับสนจากการเป็นเป็ด อาจจะกลายเป็นเป็ดทองคำขึ้นมาก็ได้นะครับ ลองเปิดใจเพื่อจะอ่านมันมาสักนิด ถึงหนังสือชุดนี้จะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ เศรษฐกิจ การเงินก็จริง แต่มันยังมีเรื่องราวอย่างอื่นที่ซ่อนเร้นอยู่อีกมากมาย คงต้องขอบคุณทางทีมงานแปลที่แปลหนังสือชุดนี้ออกมาได้อย่างสุดยอดจริงๆครับ ได้เนื้อหาที่มีสิ่งอัศจรรย์แฝงอยู่ภายในมากมายจริงๆครับ อย่างน้อยๆก็มีพี่ต้น อนาวินคนนึงละครับ ที่ค้นพบอะไรบางอย่างในหนังสือเล่มนี้ และก็มีผมอีกคนนึงที่ได้ค้นพบเป้าหมายชีวิตที่ชัดเจนจากการที่ได้อ่านหนังสือชุดนี้มาเหมือนกัน จขกท. อาจจะเป็นคนต่อไปที่อาจจะคนพ้นสิ่งที่ตัวเองต้องการใหหนังสือชุดนี้ก็ได้นะครับ... ปล.พี่อนาวิน ตอนนี้ผมกำลังเล่นเกมอยู่เหมือนกันนะครับ เอาไว้มีตติ้งเมื่อไหร่เราคงได้คุยกันอีกยาวแน่ครับ...ไปละครับ จากคุณ : Rambo4Teng - [ 15 ต.ค. 48 12:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตอนนี้ผมก็ดูเหมือนเป็น .เป็ด. อยู่เหมือนกันนะครับ นายสั่งอะไรมา ดูรอบด้านไปหมด ไม่ว่าจะตรวจงบ, วิเคราะห์โปรแกรม,วางการควบคุมภายใน,ทำPresentation,ประสานงาน,เขียน Milestone และอีกหลายอย่าง แต่ก็สนุกดี ชอบมาก เสียอย่างเดียวเงินเดือนดูน้อยๆยังไงไม่รู้ แต่ไม่ถึงกับซีเรียสอะไรมากมาย เพียงแต่รอเวลาที่จะพิสูจน์ตัวเองเท่านั้นเอง ว่าจะทนเพื่อก้าวขึ้นไปเมื่อไหร่............. คุณๆเคยได้ยินไหมครับ ที่ว่า "มีเซลล์คนหนึ่งทำงานดีมาก ยอดขายลิบลิ่ว บริษัทก็ตอบแทนโดยการให้เป็น ผจก. ...แต่แล้วกลับได้ ผจก.แย่ๆมาหนึ่งคน " .......... ผมคิดว่า เค้าเก่งด้านขายไงครับ แต่การที่จะขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง มันไม่ใช่ที่จะรับผิดชอบในส่งที่เคยเป็นมาอย่างเดียว มันต้องทำและต้องรู้เพิ่มอีกหลายอย่าง เพื่อยืนอญู่ตรงจุดนี้ให้ได้ดี อย่าท้อนะครับ สำหรับลูกเป็ด.......ว่ายน้ำ เดินดิน และบิน ต่อไป.... ( แต่กัวเป็นเป็ดไร้ค่าจัง ) จากคุณ : THE.SUN - [ 16 ต.ค. 48 02:04:57 A:202.57.175.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 จะเหนื่อยเพียงไหน จะทุกข์เพียงใดโปรดรู้ ตรงนี้ยังมีฉันอยู่ และจะดูแลหัวใจ .................................. จะนานเพียงไหนจะทุกข์เพียงใดโปรดรู้ ตรงนี้ยังมีฉันอยู่ และจะดูแลเรื่อยไป.....อย่าคิดมากเด้ออ้าย คนเฮ้าเกิดมา มีมักและบ่มักเด้อค๊า................ จากคุณ : หนูหิ่น (หนูหิ่น) - [ วันปิยมหาราช 21:22:48 ]