ความคิดเห็นที่ 1 อย่างที่ทำอยู่ก็ดีอยู่แล้ว แต่มันอาจจะไม่เหมาะสำหรับคนทำธุรกิจ ธุรกิจอยู่ได้ด้วยกำไร การได้มาซึ่งกำไร บางครั้งต้องใช้ความเด็ดขาด เพิ่มความเห็นแก่ตัวมากขึ้น บริหารให้พอดีๆกับนิสัยเก่า น่าจะหาจุดลงตัวไม่ยาก จากคุณ : กฤษฏิ์ - [ 16 ธ.ค. 48 09:26:58 A:58.10.129.71 X: TicketID:113185 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิธีแก้ปัญหาให้มืออาชีพจริง ๆ เขามาบอกให้ดีกว่าเนอะ .. ส่วนผมก็แค่ขอมาเสนอหน้าเล่าสู่กันฟังในฐานะลูกเชิงดอยด้วยกัน  แหะ อืม .. ผมก็เจอปัญหาแบบนี้เหมือนกันครับ .. คือชอบใจอ่อนเสียจนต้องอ่อนใจ .. ไม่ว่าจะกับลูกค้า  ลูกน้อง  หรือพาร์ตเนอร์ มาคิดเองเอาบ่อย ๆ ว่า  ตูทำไมชอบเสียเปรียบผู้คนเรื่อยเลย(วะ) แต่จะทำไงได้ล่ะ  มันเป็นนิสัยอันถาวรของผมนี่นา   .. คงจะเปลี่ยนมันยาก .. อีกอย่างนะครับ  ก็ไม่อยากจะเปลี่ยนเท่าไหร่  เพราะมีแต่คนว่าผมเป็นคนดี (อ้วก !! ) ลูกค้าก็ชมผมบ่อย ๆ   จนได้ของแถมไปบานตะเกียง ลูกน้องก็ว่า  จนได้ทำงานแบบสบาย ๆ แถมได้โบนัส  ได้เงินพิเศษ  ไปกันจนพุงปลิ้น หุ้นส่วนก็ว่า  จนเขาสบาย ๆ กัน  งานมาโหลดที่ผมคนเดียว  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ .. ที่สำคัญคือสาว ๆ ต่างก็ว่าผมเป็นคนดี  จนต้องอยู่คนเดียวมาจนถึงป่านนี้ฮ่าๆๆๆๆๆ .. แต่ !! ..   ยังไงผมก็จะไม่เปลี่ยนนิสัยของผม .. ฮี่ ๆ  .. เพราะจากทั้งทำงานและทำการค้ามาหลายปี  ผมพบว่ามันมีข้อดีมากกว่าข้อเสีย .. เล่าสู่กันฟังแล้วกันนะ  จากธุรกิจที่ทำอยู่ในปัจจุบัน คือเฟอร์นิเจอร์ และตกแต่งภายใน เอาในประเด็นที่อยู่ในห้วข้อของคุณน้ำบ่อดินก่อนนะครับ .. กับลูกค้า  .. ตอนที่เริ่มเข้าไปดิวงานกัน  บุคลิคและนิสัยของผมจะสามารถสร้างความน่าเชื่อถือได้สูง .. พูดประสาชาวบ้านคือ  "ผมไม่ค่อยเขี้ยว" ว่างั้นเหอะ   ลูกค้าก็จะอุ่นใจว่าสั่งงานกับมันแล้ว(คงจะ)ได้งานตามที่ต้องการในราคายุติธรรม บ่อยครั้งที่ทำสัญญาและรับเงินงวดแรกกันเป็นแสนในร้านกาแฟ  ทั้งที่ลูกค้ารู้จักผมจากแค่นามบัตรใบเดียว .. ระหว่าทำงาน  ผมพบว่าลูกค้าจะ(ค่อนข้าง)ชอบอัธยาสัยของผม  เวลามีปัญหาอะไรเกี่ยวกับงาน   หากผมเข้าไปประสานก็จะแก้ปัญหาได้แทบทุกครั้งแบบนิ่ม ๆ  แฮปปี้ทุกฝ่าย การทำงานและจบงาน  บางครั้งสำหรับงานอะไรที่ต้องปรับเปลี่ยนหรือแก้ไขหน้างาน   ลูกค้าจะ(ค่อนข้าง)เชื่อถือว่าผมทำไปตามความเหมาะสมจริง ๆ   ไม่ใช่ว่าไหลลื่นเอาตัวรอด หรือเปลี่ยนแปลงเพื่อเอาผลประโยชน์เข้าตัวเอง .. สรุปคือเนื่องจากเราเป็นคนใจอ่อนและไม่อยากมีปัญหากับเขา  เลยทำให้ดีไว้ก่อนว่างั้นเหอะ .. ใหม่ ๆ ก็เจ็บตัวไปบ้างเหมือนกัน  คือทำดีหรือแถมเสียจนขาดทุน มาหลัง ๆ ผมก็แอบเผื่อราคาไว้ก่อน  ฮ่า ๆ  .. สรุปคือกับลูกค้า  แทนที่ผมจะไปเขี้ยวกับเขาในเรื่องการต่อรองหรือหน้างาน ก็หันมามาดูที่วิธีทำงานและการคิดราคาเสีย   หากลูกค้าทักท้วงว่าราคาสูงนะ  ก็เอาข้อดีของผมนี่แหละ  อธิบายไปนิ่ม ๆ  .. ว่างานเราคุณภาพนะ ทำแล้วไม่จุกจิกนะ  ไม่มีการมาตอดมาขอเงินเพิ่มกันทีหลัง   ทำแล้วคุณสบายใจนะ ว่าได้งานและคุณภาพตามที่ต้องการ .. ก็ได้ผลนะครับ   อ้อ !!   มีเหมือนกันที่ลูกค้าเขี้ยว ๆ จะบีบราคาท่าเดียว   หรือจะเอางานเยอะ ๆ แต่ราคาถูก ๆ ซึ่งก็จะหลุดดิวไป  .. แต่ผมก็ว่าไม่เห็นเป็นไร  เขี้ยว ๆ อย่างนั้น  ร่วมงานกันไปคงมีปัญหาทีหลังอยู่ดี .. อ้อ!!   อีกอย่างครับ   ผลต่อเนื่องทีหลังคือ  ผมจะได้ลูกค้าแบบปากต่อปากกันค่อนข้างสูง  .. ครึ่งปีหลังมานี่เป็นลูกค้าบอกต่อทั้งนั้น  แทบไม่ต้องทำการตลาดทางด้านอื่นเลย .. เพิ่มเติมนิดนึงนะครับ   เคสนี้อาจเป็นแค่ธุรกิจแบบของผมหรือที่ใกล้เคียง  คืองานรับเหมาก่อสร้าง  .. คืองานประเภทนี้น่ะ  มันเปรียบเทียบกันยาก ว่าใครดีกว่าใคร  เพราะงานมันยังไม่เกิดขึ้น  การเริ่มต้นเลยต้องเริ่มกันที่ความน่าเชื่อถือ .. อีกอย่างคือ  ผมพบว่าจริง ๆ แล้วลูกค้าก็มีเงินแหละ  แต่ยังไงก็ขอต่อรองไว้ก่อน ตอนคุยกันก็จะว่าเอางานถูก ๆ   รับรองว่าจะไม่จุกจิก แต่ร้อยทั้งร้อยทุกคนตั้งความหวังไว้ทั้งนั้นว่าจะได้บ้านสวย  คุณภาพดี (ก็บ้านตูนี่นะ) ฉะนั้นผมเลยเผื่อราคาไว้ให้มันสามารถทำคุณภาพสูงได้   ซึ่งก็พบว่าลูกค้าพอใจแทบทุกราย  และมีการแนะนำกันต่อ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 48 11:39:14 แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 48 10:36:09 จากคุณ : ส.สัตยา - [ 16 ธ.ค. 48 10:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว่าจะคุยสั้น ๆ   ไหงเล่นเสียยาวล่ะตู  .. แหะ ๆ  ขออำภัยนะครับ กับลูกน้องคือทั้งอินทีเรีย  โฟร์แมน  ช่าง(ทั้งชุดรายวันและชุดเหมาค่าแรง) ใหม่ ๆ ก็โดนเอาเปรียบประจำแหละครับ  ผมก็หลับตาเสียข้าง  ให้มันว่ากันไป  .. แต่ผมเชื่อว่าคนเราต้องมีดีมากกว่าเลว   ให้พวกที่เห็นผมใจอ่อนแล้วมาเอาเปรียบมาก ๆ ก็จะถูกระบบคัดมันออกเอง  หรือไม่ก็ผมนี่แหละที่ถีบมันออกเพราะทนไม่ไหว   แฮ่ะ ๆ เอาไปเอามาเลยเป็นการร่อนตะแกรง  คัดพวกที่ดี ๆ ไว้ .. หลัง ๆ มานี่ก็จะเหลือแต่พวกที่นิสัยคล้ายกัน  ไม่เอารัดเอาเปรียบกัน  ตั้งใจทำงาน ก็กลายเป็นวัฒนธรรมขององค์กรผมไป   .. อย่างเช่นเจ้าของบ้านจะเปลี่ยนนี่นิด  เพิ่มนี่หน่อย  ทีมงานผมไม่มีอึ๊   ทำให้ทันที .. บางทีดีจัดจนต้องปราม ๆ   "เฮ้ย !! เบา ๆ หน่อยพวก  เด๋วตูขาดทุน  หรือไม่ก็โทรถามตูสักหน่อยว่าจะทำขนาดไหน" ตอนนี้กับพวกลูกน้องก็รู้สึกแฮปปี้ดีครับ  แทบจะวางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์กับความรับผิดชอบของเขา .. อ้อ !! ..  แต่ผมมีหลักอยู่อย่างนะครับ .. คือไอ้พวกที่ผมทนไม่ได้จนต้องสกรีนออกไปน่ะ   เรียกว่าออกไปแล้วไปเลย .. หากมาของานกันทีหลังจะไม่มีรับเด็ดขาด  บางทีก็โยนเงินให้ใช้ไปซะงั้น  แต่ไม่ต้องมาทำงานด้วยกันอีก ไม่ว่าบางช่วงจะขาดแคลนช่างยังไงก็ต้องทน   ไม่เอาพวกนี้ย้อนกลับมา แล้วก็จะมาอธิบายให้พวกที่ยังคงอยู่ว่าเพราะอะไร  ถึงได้เป็นอย่างนั้น .. หลัก ๆ ก็คือจะอธิบายให้เห็นว่าเราคือองค์กร  ไม่ใช่ผมคนเดียว  ทุกคนร่วมกันทำงานแบบฟันเฟือง หากมีเนื้อร้ายต้องตัดออก  เจ็บยังไงก็ต้องทน   พวกที่อยู่ ๆ ก็จะเข้าใจ  และก็เห็นว่าพวกเขาทำดีถึงยังอยู่กันได้   เล่า ๆ ไปเหมือนจะง่ายนะครับ .. แต่จริง ๆ แล้ว  แทบอ้วก !!   ร่อแร่ ๆ ไปก็ตั้งหลายหนกว่าจะอยู่ตัว .. แหะ ๆ  .. แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 48 11:01:25 จากคุณ : ส.สัตยา - [ 16 ธ.ค. 48 11:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อ   กับหุ้นส่วน .. อันนี้เจอมาเยอะครับ   เป็นแผลไปรอบตัวแล้ว .. ก็เนื่องจากผมใจอ่อนนี่แหละ  การตัดสินใจไปบางครั้งอาจจะทำให้ค่าใช้จ่ายสูงขึ้นบานปลาย  .. ไอ้จะไม่ให้บานปลายก็คือต้องเข้าเนื้อ   หลัง ๆ มานี่ผมเลยเล่นระบบวันแมนโชว์คือไม่หุ้นกับใคร .. แต่ล่าสุดนี่ก็มีอีกจนได้  มีเพื่อน ๆ น้อง ๆ อินทีเรียรวมกลุ่มกันเปิดบริษัทฯแล้วขอผมให้ไปร่วมด้วย .. ร่วมก็ร่วมครับ   แต่ผมก็ตั้งข้อแม้ไป .. 1. ไปแตะและไม่บริหารด้านการเงิน .. 2. องค์การต้องมีผู้จัดการที่จ้างมาเป็นผู้รับผิดชอบ  อย่าเอามาพันอีรุงตุงนังกับพวกหุ้นส่วน   ซึ่งแต่ละคนก็มีงานล้นมือกันอยู่แล้ว 3. บางครั้งหากให้ผมเป็นคนตัดสินใจ  ก็ให้เกียรติกันหน่อย  และก็โปรดยอมรับในสไตล์ของผมด้วย .. บางทีมันก็ต้องยอมเสียเพื่อแลกกับสิ่งที่ต้องได้มา เช่นยอมแถม ๆ งkนที่ลูกค้าขอเพื่อเงินงวดสุดท้ายคล่อง ๆ และความสัมพันธ์อันดีกันต่อไปภายหน้า ส่วนที่ว่าต้องเป็นกาวใจในองค์กรนั้น   มันก็มีอยู่ในทุกที่แหละครับ .. เป็นเพราะเพื่อน ๆ หรือลูกน้องเห็นเราเป็นคนแบบนี้  เขาก็ต้องมาหาเราเป็นธรรมดา .. จะปฏิเสธไปแต่ต้นบ้างก็คงไม่น่าเกลียดอะไร  .. ธุรกิจก็อย่างนี้แหละครับ   มีแต่เรื่องน่าปวดหัว .. จริง ๆ แล้วมีวิธีอื่นที่จะช่วยแก้ปัญหาที่คุณน้ำบ่อดินถามมาอีกเยอะแยะ   เช่น การอ้างอิงถึงระบบ .. อ้างหุ้นส่วน ก็ให้ท่านผู้รู้ตัวจริงมาแนะนำแล้วกันครับ   ผมจะได้ถือโอกาสขอนำไปใช้ด้วย  แฮ่ !! .. ส่วนของผมก็ถือว่าเล่าสู่กันฟัง  เนอะ !! .. จากคุณ : ส.สัตยา - [ 16 ธ.ค. 48 11:19:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบความคิดคุณส.สัตยาค่ะ เป็นคนแบบนี้เหมือนกัน รู้สึกเหมือนเจ้าของกระทู้ว่า มันไม่ค่อยเป็นผลดี แต่คุณส. สัตยา ก็พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้ ว่าแต่ร้านเฟอร์นิเจอร์อยู่ไหนคะ จะไปเป็นลูกค้า (และขอของแถมเยอะๆ) ด้วย อิอิ จากคุณ : ฟ - [ 16 ธ.ค. 48 11:32:49 A:203.113.61.107 X:203.151.140.116 TicketID:096388 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านค่ะคุณ ส.สัตยา..หุหุ จากคุณ : บัวหลากสี - [ 16 ธ.ค. 48 13:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกท่านที่มาแสดงความคิดเห็นค่ะ รู้สึกอบอุ่นใจจังที่ได้มาที่ห้องสีลมนี่ คุณกฤษฏิ์คะ... ขอบคุณค่ะ กำลังพยายามหัดให้ตัวเองตัดสินใจเด็ดขาด และหาจุดลงตัวระหว่างผลประโยชน์กับนิสัยเก่าเราให้ได้อยู่ค่ะ บางทียังหาไม่เจอเลยเคว้งอยู่ตอนนี้ เพราะอย่างที่บอกค่ะว่าเพิ่งเริ่มจับธุรกิจ ยังเป็นมือใหม่ที่หัวใจยังอ่อนหัดเรื่องผสานระหว่างผลกำไร( ที่เราเคยถูกปลูกฝังมาว่า นักธุรกิจคิดแต่ผลกำไรมากไม่ดี เห็นแก่ตัว ฯลฯ) พอมาทำธุรกิจเองเลยยังปรับตัวไม่ได้ เกรงใจ กลัวไปหมด คุณ ส.สัตยา ยินดีนักๆเจ้า สำหรับบทเรียนดีๆจากประสบการณ์ตรงของคุณนะคะ เป็นข้อคิดที่ดีมากๆค่ะ ลักษณะงานของดิฉันก็ค่อนข้างแตกต่างจากคุณนิดหน่อยค่ะ เพราะเป็นงานบริการ มากกว่า เป็นบริการห้องพักสำหรับนักเดินทางน่ะค่ะ จริงๆเรื่องการบริหารตัวงานมันไม่น่าหนักใจเท่าไหร่หรอกค่ะ เนื่องด้วยตัวธุรกิจมันไปได้ดีด้วยตัวมันเองอยู่แล้ว แต่เรื่องคนและการทำงานด้วยกันนี่แหละค่ะ ทำให้ดิฉันหนักใจในตัวเอง แต่คำแนะนำต่างที่คุณให้มา ทำให้ดิฉันใจชื้นขึ้นเยอะเลยค่ะ และคงต้องรอขอคำแนะนำจากท่านอื่นๆไปด้วยกันนะคะ ปล. คุณส. สัตยาเรียนแอคบาหรือคะ ส่วนดิฉันอยู่คณะที่มีเสาวิทยุนั่นแหละค่ะ ไม่ไกลกันเท่าไหร่ (เมื่อครั้งยังเป็นนักศึกษานะคะ แต่ตอนนี้อยู่กันคนละฟากแล้ว คะเนอายุ จขก. พอจะออก อิอิ) ยินดีและจะติดตามอ่านงานของคุณตลอดค่ะ คุณฟ. ... ดีใจที่รู้สึกมีแนวร่วมว่าหลายๆคนรู้สึกอย่างดิฉันเช่นกันค่ะ เรามาช่วยกันแก้ไขจุดอ่อนของเราดีมั้ยคะ ใครทำได้แค่ใหนมาลองแลกเปลี่ยนกันดูก็ดีค่ะ คุณบัวหลากสี ... คุณมีเพื่อนร่วมก๊วนแฟนคลับแล้วค่ะ หุหุหุ จากคุณ : น้ำบ่อดิน - [ 16 ธ.ค. 48 16:47:22 A:202.28.25.147 X: TicketID:075605 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอต่ออีกนิด คือพอได้มีโอกาสเรียบเรียงและเขียนออกมาอย่างนี้ ทำให้รู้สึกว่า แท้จริงประเด็นหลักในความอ่อนไหวของดิฉันก็คือความกลัวนั่นเองค่ะ กลัวนู่นกลัวนี่ กลัวสารพัด ไม่รู้จะกลัวไปทำไม และเพราะอะไร เคยถามตัวเองเหมือนกัน อาจเพราะเรามีความคาดหวังมากเกินไปหรือเปล่าคะ ต่อไปนี้คงต้องฝึกหัดจิตใจให้เข็มแข็ง ไม่กลัวมากเกินไปแล้วค่ะ จากคุณ : น้ำบ่อดิน - [ 16 ธ.ค. 48 16:52:31 A:202.28.25.147 X: TicketID:075605 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณน้ำบ่อดินคะ เดาว่า คุณเป็นคนแคร์ความรู้สึกของคนอื่นหรือเปล่าคะ คือ กลัวว่าเขาจะรู้สึกไม่ดี สังเกตว่าคนที่เขี้ยวๆ เขาจะไม่แคร์ว่าคนอื่นจะรู้สึกอย่างไร เขาจะแคร์ประโยชน์ของเขามากกว่า คือ คนอื่นจะรู้สึกอย่างไรนั้น มันไม่ได้อยู่ในความคิดของเขาเลยน่ะค่ะ เขาเลยไม่รู้สึกขัดแย้งในใจ เพราะทำงานโดยมุ่งประโยชน์ของตัวเอง ไม่ได้สนใจความรู้สึกคนอื่น (ไม่ได้เข้มแข็งหรอกค่ะ ไปอ่อนแอกลัวเรื่องเสียเงินแทน) แต่ เอาทางสายกลาง ก็คงดีที่สุดค่ะ ต่อไปนี้คือ ความเห็นส่วนตัวของเรา อาจจะผิดก็ได้นะคะ คือ ดูความถูกต้องเป็นหลักน่ะค่ะ ถ้าทำถูกต้องแล้วแล้ว ใครจะรู้สึกไม่ดี ก็เป็นเรื่องของเขาน่ะค่ะ ถือว่าช่วยเขาดัดนิสัยตัวเอง เพราะการถูกขัดใจหรือเสียประโยชน์บ้าง มันจะช่วยให้เขาเป็นคนที่ดีขึ้นน่ะค่ะ (คิดเข้าข้างตัวเอง อิอิ) แต่ถ้าเขาจะไม่ชอบเราไปเลย ก็ไม่แคร์ค่ะ เพราะเขาไม่ใช่คนสำคัญของเรา แค่คนรู้จักในวงธุรกิจ ลดความคาดหวังลงค่ะ ว่าแค่ไม่เอาเปรียบใคร ไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบ ส่วนทำอย่างนี้แล้ว ใครจะรู้สึกยังไง ก็ยอมเสียในส่วนนี้น่ะค่ะ (แต่ถ้ามันยุติธรรมแล้ว เขาก็ต้องยอมรับได้) เสียไมตรีกับคนไม่ดี ยังดีกว่าเสียเปรียบให้เขาค่ะ (แต่เลือกดีกับบางคนอย่างคุณ ส. สัตยา ก็ดีนะคะ) ได้อย่าง ก็เสียอย่าง คุณทำธุรกิจ อยากรักษาทั้งน้ำใจและผลประโยชน์ มันก็เลยขัดแย้งกัน บางทีก็ต้องยอมเลือกได้บางอย่าง เสียบางอย่าง เพราะมันเป็นธรรมชาติของชีวิตค่ะ ครั้งไหนเราเลือกผลธุรกิจ จะเสียน้ำใจกัน ก็ต้องยอม เพราะเราเลือกแล้ว ครั้งไหน เราเลือกรักษาน้ำใจ แต่เสียผลประโยชน์ ก็ต้องยอมรับ คุณบอกว่ากลัวนั่น กลัวนี่ เราก็เป็นเหมือนกันค่ะ แต่พอลองทำสิ่งที่เรากลัวลงไป ก็ได้ประสบการณ์ลดความกลัวลงมาเอง คือ ถึงจะกลัว แต่ถ้าควรทำ ก็ลงมือทำน่ะค่ะ แล้วพอได้ประสบการณ์ ก็จะกลัวน้อยลงไปเอง คิดว่าพอผ่านไปอีกปีสองปี ประสบการณ์ก็จะทำให้คุณรู้สึกเข้มแข็งขึ้นมาเองค่ะ เราคิดว่าเป็นเรื่องของประสบการณ์น่ะค่ะ จากคุณ : ฟ - [ 16 ธ.ค. 48 21:10:27 A:203.113.61.107 X:203.151.140.116 TicketID:096388 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คิดว่า ถ้าเรายอมรับได้หมดทุกอย่างว่า ผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ก็จะไม่กลัวโน่น กลัวนี่ ค่ะ จากคุณ : ฟ - [ 16 ธ.ค. 48 21:13:58 A:203.113.61.107 X:203.151.140.116 TicketID:096388 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่อง "คน" ถือว่าเป็นเรื่องชั้นสูง (ความเห็นของผมว่าน่าจะสูงสุดด้วยซ้ำไป) สำหรับการบริหารกิจการ รวมไปถึงการทำงานทุกประเภทของมนุษย์ ที่ต้องมีคนอื่นมาเกี่ยวข้อง ซึ่งอย่างน้อยเราก็คงต้องมี "ลูกค้า" ที่เป็นคนแหละ คงไม่มีใครมีลูกค้าเป็นโรบอทหรอก ยังไม่รวมถึงเพื่อนร่วมงานและใครต่อใครอีกเยอะแยะ หลักการบริหารคน ควรจะใช้ทั้ง "พระเดช" และ "พระคุณ" อย่างเหมาะสม ทั้งนี้ จะต้องมีการ "สื่อสาร" อย่างสม่ำเสมอและมีประสิทธิภาพด้วย คนที่คนอื่นเขารักและเกรงใจ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนเถรตรง หรือเขี้ยวลากดิน (ลองทบทวนดูว่า คนที่เฮี้ยบมากๆ จนลูกน้องอาจกลัวลาน แต่สุดท้ายประสบความสำเร็จได้สูงสุดจริงหรือ) ถ้าคุณมีพื้นฐานจิตใจอ่อนโยน ก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับคนเป็นผู้นำอยู่แล้ว แต่อย่าอ่อนไหวจนกลายเป็นอ่อนแอปวกเปียก ความอ่อนโยนและสุภาพนี่แหละมีพลังนักแล หากใช้ได้ถูกที่ ถูกเวลา อยากได้แบบฝึกหัด ของผู้ที่เป็นสุดยอดในการชนะหัวใจคน ถึงขนาดมีคนยอมตายแทนได้ (อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งหละที่พร้อมจะตายเพื่อท่าน) ลองเรียนรู้จาก "ในหลวง" เถิดครับ จากคุณ : Albert - [ 18 ธ.ค. 48 04:25:27 ]