เส้นชัย-ชัยชนะ
เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ.2511 ในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิคที่ประเทศเม็กซิโก
มีนักกรีฑาคนหนึ่งได้รับการจารึกไว้ในประวัติศาสตร์
เขาชื่อ "จอห์น สตีเฟน อัควารี" ชาวแทนซาเนีย
"อัควารี" ลงแข่งขันในประเภทวิ่งมาราธอนระยะทางกว่า 40 กิโลเมตร ซึ่งจะเริ่มสตาร์ตจากในสนามกีฬา และจากนั้นก็วิ่งออกไปตามเส้นทางนอกสนาม
ก่อนที่จะวิ่งรอบสุดท้ายในสนามกีฬาอีกครั้งหนึ่ง
หลังการแข่งขันสิ้นสุดลง มีการมอบเหรียญให้กับคนที่ได้เหรียญทอง เหรียญเงิน และเหรียญทองแดง
ผู้ชมเริ่มทยอยเดินออกจากสนาม
ไม่มีใครรู้ว่าการแข่งขันนั้นยังไม่สิ้นสุด
เพราะนักกรีฑาคนสุดท้ายเพิ่งเข้าสู่สนาม
เวลาตอนนั้น 1 ทุ่มตรง
"อัควารี" วิ่งฝ่าความมืดอย่างกะโผลกกะเผลก ขาข้างขวาโชกเลือดต้องพันด้วยผ้าพันแผล
เขาวิ่งด้วยอาการเหนื่อยหอบ
ความเร็วของเขาช้ากว่าการเดิน
แต่ "อัควารี" ก็ยังวิ่ง
วิ่ง วิ่ง และวิ่ง
จนถึงเส้นชัย เขาได้รับเสียงปรบมือดังลั่นจากผู้คนน้อยนิดที่ยังเหลืออยู่ในสนาม
ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งถาม "อัควารี" หลังจากที่เขาเข้าเส้นชัย
"ทำไมคุณถึงไม่เลิกวิ่ง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีโอกาสชนะ"
คำตอบของ "อัควารี" กลายเป็นประโยคอมตะที่มีคนกล่าวถึงกันมากมาย
"ประเทศของผมไม่ส่งผมมาแค่ออกสตาร์ต แต่ส่งผมมาเพื่อวิ่งให้สำเร็จ"
ครับ มีหลายคนที่ออกจากการแข่งขันไปเมื่อรู้ว่าโดนทิ้งห่างเป็นกิโลเมตร
แต่ "อัควารี" ไม่หยุดวิ่ง
เป้าหมายของเขาไม่ได้อยู่ที่ "ชัยชนะ"
เขาไม่ได้แข่งกับคนอื่น
แต่ "อัควารี" กำลังแข่งขันกับตัวเอง
และทำตามภารกิจที่ประเทศแทนซาเนียมอบให้เขา คือ การวิ่งมาราธอนให้ครบ 42.195 กิโลเมตร
การวิ่งถึง "เส้นชัย" คือ "ชัยชนะ"
แต่ "ชัยชนะ" ไม่ใช่ "เส้นชัย" ของ "อัควารี"
ทุกก้าวของ "จอห์น สตีเฟน อัควารี"
นอกจากความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ขา
"อัควารี" ก็คงรู้อยู่แล้วว่าเขาโดนคู่แข่งทิ้งห่างไกลเพียงใด
และคงมีคำถามในใจมากมายว่าเขาจะทนเหนื่อยและเจ็บต่อไปเพื่ออะไร
...เพื่อ "พ่ายแพ้" อย่างนั้นหรือ???
ทางเลือกในใจเขาคงมีมากกว่าหนึ่ง
มากกว่าการวิ่งต่อไป ...วิ่งต่อไป
ทำไมไม่ถอนตัวออกจากการแข่งขัน
อ้างเรื่องบาดเจ็บก็ได้ ชาวแทนซาเนียก็คงไม่ว่าอะไร
ถ้าถอนตัว เขาก็ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องเจ็บ
วินาทีนั้น "คู่แข่ง" ที่สำคัญที่สุดของ "อัควารี"
ไม่ใช่ใครที่ไหน
แต่เป็น "ตัวเอง"
ความเหนื่อย-ความท้อ จะบั่นทอนกำลังใจในการก้าวย่าง
ถ้าใจของเขาคิดแค่ระยะทางที่เหลืออยู่
10 กิโลเมตร 9 กิโลเมตร 7 กิโลเมตร...
เขาคงจะรู้สึกท้อเพราะเส้นทางกว่าจะถึงเส้นชัยนั้นยาวไกลเหลือเกิน
แต่เพราะ "อัควารี" คิดเพียงแค่ก้าวต่อก้าว
สมาธิอยู่ที่ "ปลายเท้า"
ทุกก้าว คือ ความสำเร็จ
สั่งสมความสำเร็จจาก 1 เป็น 2
จาก 2 เป็น 3
และสุดท้ายก็ถึง "เส้นชัย"
มีคนเคยบอกว่าคนหลงป่าที่เสียชีวิตนั้น ส่วนใหญ่ไม่ได้เสียชีวิตจากการขาดน้ำ และขาดอาหาร
แต่ตายเพราะขาด "ความหวัง"
เมื่อปราศจาก "ความหวัง" เป็น "พลัง" ในการก้าวเดินต่อไป
เขาจึงยอมแพ้แก่โชคชะตา
ไม่หาอาหาร ไม่คิดหาแหล่งน้ำ ไม่คิดที่จะหาทางออกจากป่า
ในที่สุดก็ตรอมใจ
และสิ้นใจ
ในชีวิตจริงคนจำนวนไม่น้อยล้วนเคยอยู่ในภาวะ "หลงป่า"
เคยรู้สึกสับสนในอุโมงค์ที่ดำมืดแห่งชีวิต
นึกไม่ออกว่าจะฟันฝ่าออกไปสู่แสงสว่างได้อย่างไร
จะไปทางไหนดี
และต้องใช้ระยะเวลาอีกนานเท่าไรจึงจะพบกับแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
ขาดกำลังใจ และไร้ความหวัง
ในภาวะ "หลงป่า" บางคนจะนึกถึงแต่ "อดีต"
หรือฝันไกลถึง "อนาคต"
ไม่ได้อยู่กับ "ปัจจุบัน" ที่เป็นจริง
ไม่ได้มองที่ปลายเท้าเหมือน "จอห์น สตีเฟน อัควารี"
แข่งขันกับตัวเอง และมีความสุขกับทุกก้าวย่าง
"อดีต" คือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว
"อนาคต" คือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
สะสมความสำเร็จทีละก้าว
จากวันเป็นเดือน
จากเดือนเป็นปี
จาก 1 ปีเป็น 2 ปี...
พึงพอใจกับทุกก้าวย่างของเรา
อย่าลืมนะครับว่า "ความพ่ายแพ้" ไม่น่ากลัวเท่ากับ "การยอมแพ้"
ใจที่ยอมแพ้จะบั่นทอนกำลังใจของเรามากที่สุด
ทุกครั้งที่ใจเริ่มยอมแพ้
ให้นึกถึง "จอห์น สตีเฟน อัควารี"
และประโยคอมตะของเขา
"ประเทศของผมไม่ส่งผมมาแค่ออกสตาร์ต แต่ส่งผมมาเพื่อวิ่งให้สำเร็จ"
จากนั้น ให้ก้าวต่อไป
ด้วยความหวัง และกำลังใจ
ที่มา ฟาส์ตฟูดธุรกิจ จากหนุ่มเมืองจันทร์ http://info.matichon.co.th/weekly/member/wk_txt.php?srctag=MjQyMDAyNTI=
อ่านโดยรวมๆแล้วชอบมากครับ
โดยเฉพาะประโยคที่ว่า "ประเทศของผมไม่ส่งผมมาแค่ออกสตาร์ต แต่ส่งผมมาเพื่อวิ่งให้สำเร็จ"
ได้แง่คิดดีๆหลายอย่างครับ เลยขอเอามาแบ่งปันกันครับ
"ทำไมคุณถึงไม่เลิกวิ่ง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีโอกาสชนะ"
