 |
เข้าใจอารมณ์นี้เลยค่ะ เคยเป็นมาก่อน มันกระสับส่ายบอกไม่ถูก ก็รอคอยเค้ามันทรมาน เพียงเพราะเราจดจ่อกับเค้ามากเกินไป คุณกำลังสับสน กำัลังกลัวจะถูกทิ้ง ก็เลยมีคำถามมากมาย คิดเอาเองไปต่างๆ นานา
อยากให้คุณรักตัวเองให้มากๆ อย่าคิดว่าตัวเองหมดคุณค่า คุณอายุยังน้อย ห่างกันแค่ 2 ปี ธรรมดามาก เหมือนวัยเดียวกันล่ะ ตอนนี้เหมือนคุณวิ่งตามเค้าอยู่ค่ะ อะไรที่เราวิ่งตามตะครุบมันมักจะวิ่งหนี ลองอยู่เฉยๆ ติดต่อเค้าตามสมควร พยายามอยู่คนเดียวให้ได้นะ ประมาณว่า ถ้าไม่เธอฉันก็ไม่ตายหรอก
คำถามว่า 1 เค้าคิดอะไร ... อย่าเดาเลยค่ะ ปล่อยมันไป แล้วแต่มันจะคิด เราจินตนาการมากเกินไป เราเหนื่อยค่ะ ร้ายแรงที่สุด อย่างมาก ก็คือ เลิกกัน พยายามยืนอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ ตั้งแต่วันนี้ดีกว่านะค่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราเดาใจใครไม่ได้หรอก 2 คุณถูกทิ้งหรือเปล่า ... อย่าคิดเอาเอง อย่ากลัว อายุคุณยังน้อย คุณใกล้จะเรียนจบด้วย และหากเรื่องเลวร้ายจริงๆ ที่จะต้องเลิกกัน ก็พยายามสู้กับมันนะค่ะ ลองคิดซิ ต่อไปคุณจะยิ่งห่างจากเค้า เพราะคุณต้องออกไปทำงาน ในขณะที่เค้ายังเรียนไม่จบ แถมเจอ freshy ใหม่ๆ ตลอด นั่นก็อาจทำให้ชีวิตเราสั่นคลอนอีก แต่ในส่วนคุณ คุณก็ยังต้องไปเจอสังคมใหม่ๆ เหมือนกัน และคุณจะเป็น freshy ของที่นั่นด้วย อะไรหลายอย่างที่ต้องเจอในอนาคตค่ะ 2, 4 วิธีลืม และทำใจตอนไหน... ไม่ว่าตอนคบ หรือตอนไหน เมื่อไรคนเรามีความรัก ก็ต้องทำใจไว้เสมอค่ะ ทุกสิ่งในโลก คบกันก็รอวันพลัดพราก ความเสียใจมีเป็นเรื่องปกติ พอๆ กับความพลัดพรากก็มีเป็นเรื่องปกติ การทำใจเรื่องนี้คุยกันนาน และต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ใช้ความอดทน เวลาช่วยได้จริง ถ้าวันที่ต้องทำใจมาถึง ขอให้อดทน คุณจะผ่านมันไปได้แน่
ดิฉันนึกถึงหนังสือธรรมะเล่มหนึ่ง พูดไว้ว่า ความรักของปุถุชน ไม่ได้เริ่มต้นจากการที่จะให้ และเริ่มต้นจากการที่จะเอา เราทำทุกอย่าง กับคนรัก เสียสละทุกอย่าง ทำดีทุกอย่าง ด้วยเจตนาทีจะได้เอามาเป็นของเรา ....เค้าว่าความรักที่เริ่มจากการให้จะไม่ทุกข์... ดิฉันก็ยังไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกค่ะ ว่าจริงๆ แล้วควรจะทำอย่างไร สู้ๆ นะค่ะ
จากคุณ |
:
นายแจ่ม
|
เขียนเมื่อ |
:
20 ต.ค. 55 07:02:44
|
|
|
|
 |