ความคิดเห็นที่ 1 เกิด 14 กันยายน ค.ศ. 1849(1849-09-14) รีซาน, จักรวรรดิรัสเซีย เสียชีวิต 27 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1936 (86 ปี) เลนินกราด, สหภาพโซเวียต ที่พำนัก จักรวรรดิรัสเซีย, สหภาพโซเวียต เชื้อชาติ รัสเซีย, โซเวียต สาขาวิชา สรีรวิทยา, จิตวิทยา, แพทย์ สถาบันที่อยู่ สถาบันการแพทย์ทหาร ผลงาน การวางเงื่อนไขแบบดั้งเดิม Transmarginal inhibition การปรับเปลี่ยนพฤติกรรม เกียรติประวัติ รางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาหรือการแพทย์ (ค.ศ. 1904)                                                                                                                                                                                                                 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 17:36:58 จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:36:24

ความคิดเห็นที่ 2 ทฤษฎีการเรียนรู้แบบการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิค (ClassicalConditioning Theory)           พาฟลอฟ (Pavlov, 1849-1936) พาฟลอฟได้พบหลักการเรียนรู้ที่เรียกว่า Classical Conditioning ซึ่งอาจจะอธิบายโดยย่อได้ดังต่อไปนี้ พาฟลอฟได้ทำการทดลองโดยสั่นกระดิ่งก่อนที่จะเอาอาหาร (ผงเนื้อ) ให้แก่สุนัข เวลาระหว่างการสั่นกระดิ่งและให้ผงเนื้อแก่สุนัข จะต้องเป็นเวลาที่กระชั้นชิดมาก ประมาณ .25 ถึง .50 วินาที ทำซ้ำควบคู่กันหลายครั้ง และในที่สุดหยุดให้อาหารเพียงแต่สั่นกระดิ่ง ก็ปรากฏว่าสุนัขก็ยังคงมีน้ำลายไหลได้ ปรากฏการณ์เช่นนี้เรียกว่า พฤติกรรมของสุนัข ถูกวางเงื่อนไข หรือที่เรียกว่าสุนัขเกิดการเรียนรู้แบบการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิก จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:39:46

ความคิดเห็นที่ 3 การทดลองของพาฟลอฟเกี่ยวกับการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิกเป็นการทดลองทางวิทยาศาสตร์อย่างละเอียด พาฟลอฟให้รายละเอียดเกี่ยวกับการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิกหลายอย่าง จนได้หลักการเกี่ยวกับการเรียนรู้หลายประการ เป็นหลักการที่นักจิตวิทยา ยังคงใช้อยู่จนถึงปัจจุบันนี้ทฤษฏีการเรียนรู้จากเงื่อนไขคลาสสิก (Classical of respondent conditioning) เป็นทฤษฎีที่นักสรีรวิทยาชาวรัสเซียชื่อ พาฟลอฟ (Ivan Pavlov) ได้พัฒนาขึ้น โดยการทดลองกับสุนักในห้องปฏิบัติการของเขา ดังนี้        เมื่อนำผงเนื้อ (สิ่งเร้า) ให้สุนัขกิน สุนัขจะมีน้ำลายไหลออกมามาก (การตอบสนอง) ทุกครั้งซึ่งแสดงให้เห็นว่า ผงเนื้อสามารถกระตุ้นให้สุนัขตอบสนองโดยอัตโนมัติตามธรรมชาติ             พาฟลอฟ เรียกสิ่งเร้า(ผงเนื้อ)ที่เป็นตัวกระตุ้นนี้ว่าไม่ต้องวาง เงื่อนไข” (Unconditioned Stimulus : UCS)  และเรียกการตอบสนอง สุนัขน้ำลายไหล ซึ่งเกิดขึ้นโดยอัตโนมัตินี้ว่าเป็น “การตอบสนองที่ไม่ต้องวางเงื่อนไข” (Unconditioned response: UCR) เพราะเป็นธรรมชาติธรรมดา จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:43:19

ความคิดเห็นที่ 4 ของเก่า ช่วย ๆ กันกดลบออกด้วยคร๊าบ มันซ้ำเยอะไป จากคุณ : @==ไข่ดำ==@ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:49:22

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อมาพาฟลอฟ ใช้วิธีวางเงื่อนไขโดยการสั่นกระดิ่งก่อน แล้วจึงยื่นผงเนื้อให้สุนัขกิน ทำเช่นนี้ซ้ำๆ กันหลายๆ ครั้งเป็นประจำ (สั่นกระดิ่ง       ให้ผงเนื้อ   สุนัขน้ำลายไหล)    จนในที่สุดในตอนหนึ่งของการทดลอง เมื่อถึงเวลาให้อาหาร พาฟลอฟ ทดลองเพียงสั่นกระดิ่ง แต่ไม่ให้ผงเนื้อแก่สุนัขกิน ผลปรากฏว่าสุนัขก็ยังน้ำลายไหล เป็นการตอบสนองต่อเสียงกระดิ่งอันเป็นสัญญาณบอกเวลาที่มันจะได้กินอาหาร ปรากฏการณ์เช่นนี้อธิบายได้ว่า ในระยะเริ่มแรกนั้นการสั่นกระดิ่งอย่างเดียว จะไม่สามารถที่จะกระตุ้นให้สุนัขน้ำลายไหลได้เลย นักจิตวิทยาเรียกสิ่งเร้า คือการสั่นกระดิ่งในระยะเริ่มแรกว่าเป็น “สิ่งเร้าที่เป็นกลาง” (Neutral stimulus) ต่อมาเมื่อนำการสั่นกระดิ่งมาเสนอควบคู่กับการให้ผงเนื้อแก่สุนัข จึงทำให้เกิดการเชื่อมโยงความสัมพันธ์ขึ้น การสั่นกระดิ่งในตอนหลังจึงสามารถกระตุ้นให้สุนัขมีปฏิกิริยาตอบสนองโดยมีน้ำลายไหลออกมาได้ ซึ่งนักจิตวิทยาเรียกสิ่งเร้าในตอนหลังนี้ว่า“สิ่งเร้าที่มีเงื่อนไข”(Conditioned stimulus : CS) และเรียกการตอบสนองที่สุนัขแสดงออกมา (มีน้ำลายไหล) ว่าเป็น “การตอบสนองที่มีเงื่อนไข” (Conditioned response : CR) จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:49:43

ความคิดเห็นที่ 6 จากผลการทดลองของพาฟลอฟ จึงสามารถสรุปหลักการเรียนรู้จากการวางเงื่อนไขคลาสสิก ได้ดังนี้คือ (Mowen and Minor. 1998:130)        “เมื่อนำสิ่งเร้าที่เป็นกลางหรือสิ่งเร้าที่ต้องวางเงื่อนไข (CS) เสนอควบคู่กับสิ่งเร้าที่ไม่ต้องวางเงื่อนไข (UCS) ซ้ำ ๆ หลายครั้ง ในที่สุดสิ่งเร้าที่เป็นกลางนั้น จะกลายเป็นสิ่งเร้าที่สามารถกระตุ้นให้เกิดการตอบสนองได้ด้วยตัวมันเอง”    จะเห็นได้ว่าพฤติกรรมของสุนัขที่เปลี่ยนไป (คือ น้ำลายไหลเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่ง) เกิดจากประสบการณ์ที่ได้รับ หรือจากผลการกระทำซ้ำๆ ซากๆ ซึ่งสอดคล้องกับคำจำกัดความของการเรียนรู้ดังกล่าวมาแล้วข้างต้น        เนื่องจากทฤษฎีการเรียนรู้ของ พาฟลอฟ เป็นทฤษฎีเก่าแก่และที่เรียกว่าเป็นคลาสสิก เพราะมีประวัติการศึกษาทดลองก่อนทฤษฎีการเรียนรู้อื่นๆ นักจิตวิทยารุ่นหลังได้นำแนวความคิดมาศึกษาค้นคว้าต่อมาอีกมายมาย จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:54:05

ความคิดเห็นที่ 7 การศึกษาในแนวคิดนี้มีหลักการสำคัญ คือ เป็นการศึกษาที่แสดงให้เห็นว่าปฏิกิริยา ตอบสนองอย่างใดอย่างหนึ่งนั้นไม่ได้เกิดจากสิ่งเร้าใดเพียงสิ่งเดียว สิ่งอื่นๆก็สามารถทำให้เกิดการตอบสนองแบบเดียวกันได้ ถ้าได้รับการวางเงื่อนไข          โดยแนวคิดนี้เกิดขึ้นอย่างบังเอิญในการทดลองของ lvan P. Pavlov นักวิทยาศาสตร์ ชาวรัสเซียซึ่งได้ทำการทดลองเกี่ยวกับการหลั่งน้ำลายของสุนัข เมื่อได้รับการกระตุ้นจากอาหารหลายๆชนิด และในขณะทดลองเขาได้สังเกตเห็นว่าบางครั้งแม้ไม่มีอาหารสุนัขก็ยังน้ำลายไหลได้ เพียงแต่ได้ยินเสียงฝีเท้าคนที่ให้อาหารเดิน หรือแค่มองเห็นจานอาหารหรือเห็นคนที่ให้อาหารเป็นประจำเท่านั้น และจากสิ่งที่พบโดยบังเอิญนี้ได้เป็นแนวทางในการทดลองเกี่ยวกับการเรียนรู้ของทฤษฎี Classical conditioning ในระยะต่อมา( Haberlandt , 1997:12 )          สำหรับการทดลองของ Pavlov ในแนวคิดการเรียนรู้แบบคลาสสิคเริ่มจากการ ผูกสุนัขที่กำลังหิวไว้ในห้องเก็บเสียง โดยมีสายยางต่อออกมาจากต่อมน้ำลายข้างแก้มของสุนัข เพื่อให้สามารถวัดปริมาณน้ำลายได้ หลังจากนั้น Pavlov ได้ดำเนินการทดลองดังนี้ (Haverlandt, 1997 : 191) ขั้นที่ 1 สั่นกระดิ่งให้สุนัขได้ยิน สุนัขน้ำลายไม่ไหล ขั้นที่ 2 ให้ผงเนื้อแก่สุนัข สุนัขน้ำลายไหลตามธรรมชาติ ขั้นที่ 3 สั่นกระดิ่งพร้อมกับให้ผงเนื้อแก่สุนัข โดยสั่นกระดิ่งก่อนให้ผงเนื้อเล็กน้อย ขั้นที่ 4 สั่นกระดิ่งให้สุนัขได้ยิน สุนัขน้ำลายไหล จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:58:40

ความคิดเห็นที่ 8 แผนผังการทดลอง   โดย UCS = Unconditioned Stimulus (สิ่งเร้าที่ไม่ต้องวางเงื่อนไข) UCR = Unconditioned Response (การตอบสนองที่ไม่ต้องวางเงื่อนไข) โดย CS = Conditioned Stimulus (สิ่งเร้าที่ต้องวางเงื่อนไข CR = Conditioned Response (การตอบสนองที่ต้องวางเงื่อนไข)         จากการทดลอง Pavlov อธิบายว่า เสียงกระดิ่งนั้นเป็นสิ่งเร้าที่โดยธรรมชาติไม่สามารถทำให้สุนัขน้ำลายไหลได้ เรียกว่า Neutral Stimulus หรือสิ่งเร้าที่เป็นกลาง (Feldman, 1992 :136) ในขณะที่ผงเนื้อโดยธรรมชาติเป็นสิ่งเร้าที่สามารถทำให้สุนัขน้ำลายไหลได้อยู่แล้ว จึงเรียก ผงเนื้อว่า Unconditioning Stimulus (UCS) หรือสิ่งเร้าที่ไม่ต้องวางเงื่อนไขและอาการน้ำลายไหลที่เกิดโดยอัตโนมัติเมื่อได้รับผงเนื้อของสุนัข เรียกว่า Unconditioning Response (UCR) เป็นการตอบสนองที่ไม่มีเงื่อนไข แต่หลังจากนำเสียงกระดิ่งมาเข้าคู่กับผงเนื้อในช่วงเวลาหนึ่ง จนกระทั่งเมื่อสุนัขได้ยินเสียงกระดิ่งเพียงอย่างเดียวสุนัขก็น้ำลายไหล อาการน้ำลายไหลครั้งนี้เราเรียกว่า Conditioning Response (CR) หรือการตอบสนองที่ต้องวางเงื่อนไข ในขณะที่เรียกเสียงกระดิ่งในครั้งนี้ว่า Conditioning Stimulus (CS) หรือสิ่งเร้าที่ต้องการวางเงื่อนไขซึ่งหมายถึงสิ่งเร้าที่เป็นตัวกระตุ้นให้เกิด Conditioning Response หรือการตอบสนองที่ต้องวางเงื่อนไขนั่นเอง และการเรียนรู้เกิดเมื่อสุนัขสามารถเชื่อมโยงความสัมพันธ์ระหว่างเสียงกระดิ่งกับผงเนื้อว่า ถ้ามีเสียงกระดิ่งแล้วจะมีผงเนื้อตามมา ดังนั้นหลังจากสุนัขเข้าใจความสัมพันธ์แล้วสุนัขจะน้ำลายไหลเพียงได้ยินเสียงกระดิ่งเพราะสุนัขคาดว่าจะได้รับผงเนื้อตามมานั่นเอง           จากการทดลองของ Pavlov อาจจะนำมาเปรียบเทียบได้กับพฤติกรรมการเรียนรู้ของคนโดยทั่ว ๆ ไปได้ เช่น เด็กน้ำลายไหลเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งรถขายไอศรีม หญิงสาวแสดงความดีใจเมื่อได้ยินเสียงรถแฟนหนุ่ม สามีดีใจเมื่อได้เห็นหน้าภรรยา เป็นต้น สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเสมอในชีวิตประจำวันเพียงแต่เราไม่ได้สังเกตอย่างลึกซึ้งถึงกระบวนการเกิดของพฤติกรรมนั้นๆเท่านั้น จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:02:37

ความคิดเห็นที่ 9 แถมรูปรถไอติมซะหน่อย อิอิ                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 18:05:40 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 18:05:19 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 18:05:05 จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:04:27

ความคิดเห็นที่ 10 คำศัพท์ที่สำคัญในการศึกษาทดลองของพาฟลอฟ สิ่งเร้าที่เป็นกลาง (Neutral Stimulus) คือสิ่งเร้าที่ไม่ก่อให้เกิดการตอบสนอง ซึ่งในที่นี้ก็คือ เสียงกระดิ่งในขั้นที่ 1 สิ่งเร้าที่ไม่ได้วางเงื่อนไข (Unconditioned Stimulus หรือ US) คือสิ่งเร้าที่ก่อให้เกิดการตอบสนองได้ตามธรรมชาติ ซึ่งในที่นี้ก็คือ อาหาร สิ่งเร้าที่วางเงื่อนไข (Conditioned Stimulus หรือ CS) คือสิ่งเร้าที่ทำให้เกิดการตอบสนองได้หลังจากถูกวางเงื่อน ไขแล้ว ซึ่งในที่นี้ก็คือ เสียงกระดิ่ง การตอบสนองที่ไม่ได้ถูกวางเงื่อนไข (Unconditional Response หรือ UCR) คือการตอบสนองที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ การตอบสนองที่ถูกวางเงื่อนไข (Conditional Response หรือ CR) คือการตอบสนองอันเป็นผลมาจากการเรียนรู้ที่ถูกวางเงื่อนไขแล้ว จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:08:50

ความคิดเห็นที่ 11 กระบวนการสำคัญอันเกิดจากการเรียนรู้ของพาฟลอฟ กระบวนการที่สำคัญ 3 ประการ อันเป็นผลจากการเรียนรู้แบบวางเงื่อนไข คือ การแผ่ขยาย คือความสามารถของอินทรีย์ที่จะตอบสนองในลักษณะเดิมต่อสิ่งเร้าที่มีความคล้ายคลึงกันได้ การจำแนก คือ ความสามารถของอินทรีย์ในการที่จะจำแนกความแตกต่างของสิ่งเร้าได้ การลบพฤติกรรมชั่วคราว คือ การที่พฤติกรรม การตอบสนองลดน้อยลงอันเป็นผลเนื่องจากการที่ไม่ได้รับสิ่งเร้าที่ไม่ได้ถูกวางเงื่อนไข ซึ่งในที่นี้ก็คือรางวัลหรือสิ่งที่ต้องการนั่นเอง การฟื้นตัวของการตอบสนองที่วางเงื่อนไข หลังจากเกิดการลบพฤติกรรมชั่วคราวแล้ว สักระยะหนึ่งพฤติกรรมที่ถูกลบเงื่อนไขแล้วอาจฟื้นตัวเกิดขึ้นมาอีกได้รับการกระตุ้นโดยสิ่งเร้าที่วางเงื่อนไข จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:10:46

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วครูต้องศึกษาเรื่องนี่เพราะอะไรตรงนี้มีคำตอบ องค์ประกอบสำคัญใน "การเรียนรู้" การเรียนรู้ที่เกิดขึ้นหรือจะเกิดขึ้นแต่ละครั้ง จะต้องประกอบด้วยกระบวนการของส่วนประกอบ 4 อย่าง คือ 1. สิ่งเร้า เป็นตัวการที่ทำให้บุคคลมีปฏิริยาโต้ตอบออกมา 2. แรงขับ จะทำให้เกิดปฏิกิริยาหรือพฤติกรรมที่จะนำไปสู่การเรียนรู้ต่อไป 3. การตอบสนอง เป็นปฏิกิริยาหรือพฤติกรรมที่แสดงออกมาเมื่อได้รับการ กระตุ้นจากสิ่งเร้า 4. สิ่งเสริมแรง เป็นสิ่งมาเพิ่มกำลังให้เกิดการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งเร้ากับการตอบสนองให้มีแรงขับเพิ่มขึ้น ขั้นตอนการเรียนรู้จึงอาจสรุปเป็นลำดับขั้นได้ดังนี้ - ขั้นการสนใจปัญหา (Motivation) - ขันศึกษาข้อมูล (Information) - ขั้นนำข้อมูลมาใช้ (Application) ทฤษฎีการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิค ( Classical Conditioning ) ของ ไอวาน พาร์พลอฟ ( Ivan Pavlop ) พฤติกรรมที่จะเกิดการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิคได้มักเป็นพฤติกรรมหรือการตอบสนองที่เกิดจากปฏิกริยาสะท้อน อันมีพื้นฐานมาจากการทำงานของระบบประสาทอัตโนมัติ เช่น การทำงานของต่อมต่าง ๆในร่างกาย การทำงานของระบบกล้ามเนื้อต่าง ๆ พฤติกรรมการตอบสนองในการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิค เป็นพฤติกรรมที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ เมื่อมีสิ่งเร้ามากระตุ้น พฤติกรรมที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติเหล่านี้ เรียกว่า พฤติกรรมตอบสนอง หรือพฤติกรรมที่เป็นไปโดยไม่ตั้งใจ พาร์พลอฟ เชื่อว่าการเรียนรู้ของสิ่งมีชีวิตจำนวนมากเกิดจากการวางเงื่อนไข (conditioning) กล่าวคือ การตอบสนองหรือการเรียนรู้ที่เกิดขึ้นต่อสิ่งเร้าหนึ่งมักมีเงื่อนไขหรือสถานการณ์เกิดขึ้น ซึ่งในสภาพปกติหรือในชีวิตประจำวันการตอบสนองเช่นนั้นอาจไม่มี เช่น กรณีสุนัขได้ยินเสียงกระดิ่งและน้ำลายไหล เสียงกระดิ่งเป็นสิ่งเร้าที่ต้องการให้เกิดการเรียนรู้จากการวางเงื่อนไข (เพราะโดยปกติเสียงกระดิ่งมิได้ทำให้สุนัขน้ำลายไหล แต่คนต้องการให้สุนัขน้ำลายไหลเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่ง) พาร์พลอฟ เรียกว่า สิ่งเร้าที่มีเงื่อนไข (conditioned stimulus) และปฏิกิริยาน้ำลายไหล เป็นการตอบสนองที่เรียกว่าการตอบสนองที่มีเงื่อนไข (conditioned response) การนำความรู้จากทฤษฎีการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิคไปใช้ในการเรียนการสอน ในการนำทฤษฎีการวางเงื่อนไขแบบคลาสสิคไปใช้ในการเรียนการสอน ทำได้ดังนี้ - ครูสร้างบรรยากาศที่ดีในการเรียนการสอน อันเป็นการวางเงื่อนไขที่ดี - ครูวางตัวให้ผู้เรียนเกิดความศรัทธา เพื่อผู้เรียนจะได้รักวิชาที่ครูสอนด้วย - ครูจัดบทเรียนให้น่าสนใจและเกิดความสนุกสนาน ได้ทั้งความรู้ และความสนุกสนาน - สร้างความเป็นกันเองกับผู้เรียนและให้ความอบอุ่นกับผู้เรียน - ครูจัดสิ่งแวดล้อมในสถานศึกษาดี เพื่อให้ผู้เรียนรักสถานศึกษา - ครูจัดหาและใช้สื่อการสอนที่ดี เพื่อการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ การนำความรู้จากทฤษฎีการเรียนรู้แบบต่อเนื่องหรือเชื่อมโยงไปใช้ในการเรียนการสอน ในการนำความรู้จากทฤษฎีการเรียนรู้แบบต่อเนื่องหรือเชื่อมโยงไปใช้ในการเรียนการสอนนั้น ครูควรจะปฏิบัติ ดังนี้ 1. ก่อนที่จะดำเนินการสอน ครูจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมและกระตุ้นผู้เรียนให้พร้อมที่จะเรียนเสียก่อน 2. ควรมอบหมายงาน แบบฝึกหัด หรือการบ้านให้ผู้เรียนได้ฝึกหัดกระทำเพื่อให้บรรลุตามหลักสูตรที่ว่าให้คิดเป็น ทำเป็น และแก้ปัญหาเป็น 3. ใช้หลักการให้รางวัลและลงโทษ เพื่อให้ผู้เรียนรู้ว่า "ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว" พฤติกรรมที่เกิดขึ้นจากสภาพการณ์ ( Operant Conditioning ) เป็นการแสดงพฤติกรรมตอบสนองโดยจัดสภาพแวดล้อมของผู้เรียน โดยส่วนรวมให้เป็นสิ่งเร้าต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ และใช้แรงเสริม ( Reinforcement ) ช่วยส่งเสริมให้แสดงพฤติกรรมตามต้องการ แนวคิดนี้เป็นของ เบอร์รัส สกินเนอร์ ( Burrhus Skinner ) ทฤษฎีการเรียนรู้การวางเงื่อนไขการกระทำ ทฤษฎีการเรียนรู้การวางเงื่อนไขการกระทำ พัฒนาขึ้นโดย บี เอฟ สกินเนอร์ (B.F. Skinner, 1904-1990) มีแนวความคิดพื้นฐานว่า พฤติกรรมของมนุษย์ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเงื่อนไขการเสริมแรงและลงโทษ การเสริมแรงมี 2 ประเภท คือ 1.การเสริมแรงทางบวก (Positive reinforcement) 2. การเสริมแรงทางลบ (Negative reinforcement) การเสริมแรงทางบวก เป็นการกระทำชนิดหนึ่งที่ทำให้เกิดความพึงพอใจกับผู้เรียนและความพึงพอใจนั้นทำให้เกิดการตอบสนองที่ต้องการมากครั้งขึ้นหรือตอบสนองอย่างเข้มข้นขึ้น เช่น การให้อาหาร คำชมเชย ของขวัญ ฯลฯ การเสริมแรงทางลบ เป็นการพยายามทำให้เกิดการตอบสนองเพิ่มขึ้น หรือเข้มข้นขึ้น โดยการกำจัดสิ่งเร้าที่ไม่พึงประสงค์ออกไป เช่น การกำจัดเสียงดัง การลดการลงโทษ การลดการดุด่า เป็นต้น การลงโทษ (Punishment) การลงโทษจะให้ผลตรงกันข้ามกับการเสริมแรง กล่าวคือ การเสริมแรงเป็นการทำให้การตอบสนองเพิ่มมากขึ้น แต่การลงโทษเป็นการทำให้การตอบสนองลดน้อยลง การลงโทษทำโดยการให้สิ่งเร้าที่ไม่พึงประสงค์หรือสิ่งเร้าที่เป็นภัย ในทันทีทันใดหลังจากการแสดงพฤติกรรมที่ไม่ดีหรือไม่ต้องการออกมา ทฤษฎีการเรียนรู้การวางเงื่อนไขแบบการกระทำนั้น พฤติกรรมหรือการตอบสนองจะขึ้นอยู่กับการเสริมแรงเป็นสำคัญ การเสริมแรง พฤติกรรมดำเนินไปอย่างซ้ำ ๆ สม่ำเสมอ พฤติกรรมการทำโทษ พฤติกรรมจะค่อย ๆ ลดลง การนำความรู้ที่ได้จากทฤษฎีการเรียนรู้การวางเงื่อนไขแบบการกระทำไปใช้ในการเรียนการสอน การนำความรู้ที่ได้จากทฤษฎีการเรียนรู้การวางเงื่อนไขแบบการกระทำไปใช้ในการเรียนการสอน นั้น ทำได้โดยการ 1. สร้างนิสัยที่ดีให้แก่เด็ก เพื่อการสร้างคุณภาพแห่งชีวิต 2. ลบนิสัยที่ไม่ดีออกจากตัวเด็ก โดยวิธีการปรับพฤติกรรม ( Shaping Behavior ) 3.ปลูกฝังค่านิยมพื้นฐานให้แก่เด็ก 4.ให้คำยกย่องชมเชยแก่เด็กที่กระทำความดี 5.จัดประกวด เด็กดีเด่นในด้านต่าง ๆ และให้รางวัลตามความเหมาะสม 6.นำมาใช้สร้างบทเรียนสำเร็จรูป จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:13:59

ความคิดเห็นที่ 13 จบแล้วครับ นำเสนอไม่ค่อยน่าสนใจเลยแฮะทั้งๆที่เกี่ยวกับการศึกษา คราวหน้าจะปรับปรุงครับ^^ จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:14:46

ความคิดเห็นที่ 14 แต่มันไม่ได้ใช้ได้ผลกับทุกคน ได้ผลแต่กับเด็กๆที่ชอบไอติมตามธรรมชาติของวัย และผู้ใหญ่ที่ชอบกินไอติมจริงๆ ส่วนผู้ใหญ่ที่ไม่ชอบไอติม ได้ยินเสียงกระดิ่งก็ไม่รู้สึกหรอกเนอะ แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 18:16:21 จากคุณ : มิ้วจ้มน้อยในลังท่ามกลางสายฝน เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:15:05

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ลองอ่านความเห็นที่ 8 ดูนะครับ^^ ถ้าคุณยินดีทดลองโดยการจับคุณมัดให้อดข้าว(ผมพูดขำๆน้า) ซัก 3 วันก่อนแล้วผมจะสั่นกระดิ่งก่อนให้ข้าวคุณทาน เมื่อผ่านไปซักระยะแค่ผมสั่นกระดิ่งโดยไม่มีข้าวคุณก็น้ำลายใหลแล้วคราบ^^ แค่ผมพูดว่า มะยม มะเฟือง มะขามเปรี้ยว มะขามเปียก ลองนึกภาพตาม คุณจะมีน้ำลายออกใหมนะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 18:30:32 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 18:23:12 จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:22:47

ความคิดเห็นที่ 16 ในโฆษณาอันนี้ ฟังอันไหนแล้วน้ำลายไหลบ้าง ^____^ จากคุณ : TonTon1977 เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:34:27

ความคิดเห็นที่ 17 ^ น้ำลายใหลเพราะรูปมากกว่านะ แต่เสียงสุดท้ายนี่ผมว่าหลายๆคนในห้องนี้ใหลแน่ๆ 555+ จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:36:48

ความคิดเห็นที่ 18 การหลั่งน้ำลาย อยู่ภายใต้การควบคุมของจิตใจ หรือว่าควบคุมโดยระบบประสาทอัตโนวัติ ? ถ้าการหลั่งน้ำลายถูกควบคุมโดยระบบประสาทอัตโนวัติ ก็แสดงว่า ระบบประสาทอัตโนวัติก็ตอบสนองต่อสิ่งเร้าจากการเรียนรู้ได้ ถ้าไม่มีจิตใจ จะมีการเรียนรู้ได้หรือเปล่า จากคุณ : ผลึกความคิด เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 20:09:18

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านสนุกดีครับ... จากคุณ : ton_na_999 เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 20:24:14

ความคิดเห็นที่ 20 อีกคนก็ สกินเนอร์ เขาก็มีทฤษฏีการเรียนรู้เหมือนกัน ประสบการณืการเรียนรู้ ตามที่ปิระมิดการเรียนรู้นี้ คนเราเรียนรู้จากอะไรได้ผลที่สุด การเห็นของจริง  การทดลอง การสอนแบบเลคเชอร์นั้น อยู่บนสุด มีประสิทธิภาพต่ำสุด ตามนั้น จากคุณ : โอ๊ะเอ๊ะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 20:59:30

ความคิดเห็นที่ 21 สิ่งเร้าี่ว่ามา มันเกี่ยวข้องกับ เทคโนโลยีทางการศึกษา (Education technology) จากคุณ : โอ๊ะเอ๊ะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 21:00:50

ความคิดเห็นที่ 22 ไม่เฉพาำะไอติมที่สั่นกระดิ่ง ขนมหวาน ลอดช่อง น้ำแข็งใสก็สั่นกระดิ่ง เป็นแค่่การบอกให้คนในบ้านรู้ ว่ามีของมาขายแทนการตะโกน แค่นั้นเอง หลังจากนั้นอาจมีการแตกสายออกไปให้เป็นเสียงเฉพาะ เช่นป๋องแป๋ง ย้อมผ้า หรือป๊อก ๆ ขายบะหมี่ ไม่ใช่ทฤษฎีอะไรที่ว่ามาหรอกครับ จากคุณ : เขียว เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 21:16:55 A:59.164.108.251 X: TicketID:287847

ความคิดเห็นที่ 23 แล้วภาพอาหารที่ได้เห็น กับกลิ่นที่ได้กลิ่น อะไรเรียก ความต้องการอาหารได้มากกว่ากัน จากคุณ : think4223 เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 21:37:52

ความคิดเห็นที่ 24 คคห 16 โฆษณาดักแก่เลยนะน่ะ จำได้ครับโฆษณาชิ้นนี้ เกิดทันได้ดูในโทรทัศน์ด้วย จากคุณ : นาย X-MAN เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 22:08:34

ความคิดเห็นที่ 25 ^ ตาม 16 ผมเพิ่งดู ที่นี่เป็นครั้งแรก เลยนะเนี่ย จากคุณ : think4223 เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 22:20:26

ความคิดเห็นที่ 26 เหมือนร้าน 7 เลย พอมีคนเดินเข้าม กระดิ่งดัง คนขายก็ สวัสดีครับ/ค่ะ ก้มหน้าก้มตาทำอะไรอยู่ ได้ยินเสียงกระดิ่งก็ สวัสดีครับ/ค่ะ สักวันคงได้ สวัสดีครับ/ค่ะ กับหมาที่มันเดินเข้า 7 เข้าให้หรอก จากคุณ : amscmu เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 22:50:02

ความคิดเห็นที่ 27 ทฤษฎีการเรียนรู้ ทางจิตวิทยาเองก็ให้ความสำคัญอยู่เหมือนกัน สามารถนำมาใช้ในการอธิบายพวกอาการต่างๆ โดยเฉพาะในเรื่องของ phobia และก็พฤติกรรมบางอย่าง  ปัจจุบันก็มีการนำมาประยุกต์ใช้ในการทำจิตบำบัด  พัฒนาบุคลิกภาพ หรือ แก้ไขพฤติกรรมที่ไม่ต้องการเหมือนกัน อย่างเด็กบางคนกลัวที่สูง บางทีเพราะเคยถูกพ่อแม่วางเงื่อนไขเอาไว้น่ะ อย่างชอบแหย่ให้ไปอยู่ที่สูงๆ จับโยนแล้วร่วงลงมา หรือเคยเกิดอุบัติเหตุพลัดตกจากที่สูง บางคนกลัวสังคม กลัวที่สาธารณะ ถ้าลองย้อนไปสมัยอดีตบางคนก็โดนวางเงื่อนไขเอาไว้ อย่างเวลาไปรายงานหน้าชั้นเรียนแล้วเคยโดนเพื่อนโห่ หรือ อาจารย์ว่า ไม่ก็เคยโดนทำให้ขายหน้า อับอาย เจอเรื่องไม่ดี กระทบจิตใจอะไรแบบนี้ ก็เลยตีความแบบเหมารวมไป แล้วพยายามหลีกเลี่ยง บางคนกลัวสัตว์ ก็อาจจเพราะเคยเจอเหตุการณ์หนึ่งขึ้นมา ก็เป็นการวางเงื่อนไขเหมือนกันว่า ถ้าเจอแบบนี้ = ต้องเจอยังงี้ ก็เลยเกิดเป็นความกลัวแล้วพยายามเลี่ยง ก็มีการทดลองอย่าง ตอนแรกเด็กเล่นกับกระต่ายได้ไม่มีปัญหา แต่ต่อมาให้ทุกครั้งที่เด็กเจอกระต่ายจะต้องเกิดเสียงดังที่ทำให้ตกใจ ต่อมาเอาเสียงดังออก แต่เด็กเมื่อเห็นกระต่ายปุ๊บก็จะยังร้องไห้อยู่ ไม่กล้าเล่นด้วยไปแล้วน่ะ  สุดท้ายก็มาบำบัดความกลัวให้เด็ก จนทำให้เด็กกลับไปเล่นกับกระต่ายได้เหมือนเดิม แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 23:09:07 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 23:03:47 จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 23:03:29

ความคิดเห็นที่ 28 เหมือนตอนอยู่หอ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เล่น CM เพลินๆ แต่ถ้าได้ยินเสียง ขวดกระทบกันกรุ๊งกริ๊งๆ ในถุงหูหิ้ว ผ่านหน้าห้องไป ....เซฟเกมเลย แล้วออกไปแจม :) จากคุณ : เลือนลางร่ำไร เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 00:04:27

ความคิดเห็นที่ 29 พึ่งเรียนไปเมื่อเทอมที่แล้วเอง ^^ จากคุณ : Kunzite เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 00:08:02

ความคิดเห็นที่ 30 ต่อจาก คห14 นะครับ คือผมหมายถึงในโลกแห่งความจริงหนะ ที่ไม่ต้องมาเข้าคู่สิ่งเร้าใหม่ เพราะสิ่งเร้าบางตัวจะมีคุณค่าต่อบางคนเท่านั้น เนอะ :) จากคุณ : มิ้วจ้มน้อยในลังท่ามกลางสายฝน เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 02:15:59

ความคิดเห็นที่ 31 ^ ออต้องใช้เวลาและการกระตุ้นด้วยอะครับ เราต้องกระตุ้นบ่อยๆด้วยสัญลักษณ์ เช่นการให้รางวัลเมื่อคนทำดี การได้รับคำชมเมื่อเด็กตั้งใจเรียน มันจะกระตุ้นสิ่งเร้าได้ไม่ยากครับ จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 03:17:57

ความคิดเห็นที่ 32 ต่อจาก คห 30 ครับ คือผมหมายถึงในกรณีของกระดิ่งนถไอติมอย่างเดียวเน้อออ จากคุณ : มิ้วจ้มน้อยในลังท่ามกลางสายฝน เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 07:18:50

ความคิดเห็นที่ 33 ก็กระตุ้นให้เด็กๆรู้ว่ามีรถไอติมผ่านหน้าบ้านนะ รีบขอเงินพ่อแม่ออกไปซื้อเร็ว :) ถ้าไม่ได้คิดอะไรมาก ผมว่ามันก็เหมือนการให้สัญญาณแบบหนึ่งแหละ จากคุณ : nopex เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 07:30:25

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนเรียนวิชานี้ อาจาร์ยยกตัวอย่างการจีบสาวที่ชอบกินช๊อคโกแลต ด้วยการให้ช๊อคโกแลตทุกครั้งที่เจอ นานๆเค้าคิดถึงหนุ่มคนนั้นก็คิดถึงความหวานของช๊อคโกแลต จากคุณ : ขอเอาชื่ออากงเป็นเดิมพัน เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 08:22:13

ความคิดเห็นที่ 35 คิดถึงจัง ชีวะ มอปลาย =w= จากคุณ : Akexorcist เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 13:45:36

ความคิดเห็นที่ 36 ^ ม.ปลายสมัยนี้มีสอนแล้วหรือครับ รุ่นผมไม่มีนะ(จบมานานและ555+) จากคุณ : เวย์คุง เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 15:49:49