PANTIP.COM : X3711174 ผีไม่มีจริงในโลก หรือไม่มีจริงสำหรับผมคนเดียว []

ความคิดเห็นที่ 15

เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงจากคำบอกเล่าของหลวงพ่อพุธ ฐานิโย วัดป่าสาลวัน โคราช

มิติแห่งสัจธรรม
โรงพยาบาลทหารที่โคราช บางเตียงที่มีคนไข้ตายอยู่นั่น คนไข้คนหลังไปนอนนี่มันกระชากขาตกเตียง หัวหน้าพยาบาลเขามาปรึกษา ทำอย่างไรหลวงพ่อ “เออ.. ฉันจะไปแผ่เมตตาให้มัน”
เพราะฉะนั้น เรื่องภูตผีปีศาจอย่าไปใช้เวทมนต์ขับไล่เป็นอันขาด แผ่เมตตากับอุทิศส่วนกุศลให้
เวลานี้หลวงพ่อจึงแนะนำให้ชาวบ้านทั้งหลายสวดมนต์ไหว้พระอยู่ที่บ้าน นั่งสมาธิอยู่ที่บ้าน และที่สำคัญที่สุดก็แผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลไปให้พวกพเนจรทั้งหลายที่ล่องลอยหากิน
คนใดที่มีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้บ่อยๆ คนนั้นแหละเป็นคนมีบุญ เรามีบุญเขาจึงมาหาเรา เขามาขอความช่วยเหลือจากเรา แต่เรากลัวเขาแล้วไปคิดร้ายต่อเขา หาหมอเวทย์หมอมนต์มาขับไล่เขา ถ้าหากว่ามนต์เก่ง เขาก็หนีไปพักหนึ่ง พอฤทธิ์ของมนต์เสื่อมเขาย้อนกลับมาทีหลัง เขาจะเล่นงานเราหนักกว่าเก่าอีก ธรรมชาติของมันเป็นอย่างนั้น
ความแตกต่างของลัทธิศาสนาและคำสอนของแต่ละศาสนาจะมีความแตกต่างอยู่ในภพภูมิของมนุษย์เท่านั้น เมื่อมนุษย์ทั้งหลายตายไปแล้ว ยังเหลือแต่กฎของกรรมเป็นสัจธรรม ใครจะไปสอนกันว่าฆ่าสัตว์ไม่บาป หรือสัตว์เกิดมาเป็นอาหารของมนุษย์ก็ตาม ฆ่าสัตว์บูชายัญพระเจ้าไม่บาปก็ตาม เมื่อตายไปเขาจะได้รับผลกรรมที่เขาทำ เขาจะได้ความรู้สึกว่าพระสมณโคดมสอนถูกต้อง ศาสดาของเขาสอนผิด เขาจะได้ความอย่างนี้ทุกราย เพราะว่ากฎแห่งกรรมเป็นกฎธรรมชาติ ไม่ใช่พระเจ้าองค์ใดมาเสกสรรปั้นแต่งเอา

หลวงพ่อพุธเคยโดนผีตบหน้า
ภูต ผี เทวดา นี้มีจริง ถ้าใครยังไม่เคยโดนผีตบหน้าก็ปฏิเสธว่าไม่มี ถ้าใครไม่เห็นผี เป็นแต่เพียงรับฟังไว้ อย่าปฏิเสธและรับรอง เพราะในโลกนี้ สิ่งที่เรายังศึกษาไม่ถึงและมองไม่เห็นยังมีอยู่ ถ้าหากว่าภูต ผี ปีศาจ เทวดาไม่มี คัมภีร์ท่านไม่เขียนไว้หลอกเด็ก ผู้ที่เขียนคัมภีร์ว่าภูต ผี ปีศาจ เทวดามีนี้ เป็นผู้ที่เคยสัมผัสเห็นภูตผี มาแล้ว เรื่องนี้หลวงพ่อจะนำมาเล่าให้ฟังย่อ ๆ
เมื่อปี ๒๕๐๑ มีผู้ศรัทธามอบที่ดินแห่งหนึ่งให้ เป็นป่ารกชัฏ(ปัจจุบันคือวัดใหม่แสนสุข) อำเภอวารินชำราบ อยู่ห่างจากวัดหลวงพ่อชา สุภทฺโท วัดหนองป่าพง ประมาณสัก ๑ กิโลเมตร ซึ่งเคยเกิดเหตุฆ่ากันตายในบริเวณนั้นมาก่อน
หลวงพ่อพาพระเณรไปอยู่ที่นั้น ๔-๕ องค์ เพื่อที่จะสร้างวัด พออยู่ได้ ๓ วัน ก็เกิดผีมาตบหน้า ก่อนที่ผีมันจะมาตบหน้าหลังจากที่นั่งสมาธิภาวนาแล้ว ถึงเวลาที่จะจำวัด (นอน) พอมีอาการเคลิ้ม ๆ ลงไป ก็มองเห็นเป็นกลุ่มวิ่งมาจากตะวันตก แล้วก็มาสัมผัสกับใบหน้าเหมือนกับฝ่ามือตบ ทีนี้มานึกว่า เอ๊ะ ฝันหรืออย่างไร ถ้าฝันทำไมเจ็บ ก็เลยเกิดข้อสงสัยขึ้นมา เอ๊า ผีจะตบหรือไม่ตบก็ช่าง วันนี้ต้องมาดูให้รู้เรื่องกัน วันนั้นเลยตัดสินใจไม่จำวัด เดินจงกรม นั่งสมาธิภาวนาอยู่ตลอดคืน พอเดินไปได้สักหน่อยหนึ่ง ได้ยินเสียงตก ตูม ลงมา เดินไปดูไม่มีอะไร เป็นอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งถึงตี ๓ พอถึงตี ๓ แล้วไปเข้าที่นั่งสมาธิ มองไปข้างหน้ามองเห็นแสงโตเบ้อเร่อ ขนาดตะเกียงเจ้าพายุมี ๒ แสง วิ่งวนไล่กันอยู่ ในที่ตรงนั้นมีพระองค์หนึ่งไปจำวัดอยู่ที่นั้น พอหลวงพ่อนึกว่าพระองค์นั้นจะตื่นหรือเปล่าหนอจะได้เห็นอะไรพอเป็นขวัญตา พอนึกแค่นั้นแหละ แสง ๒ แสง ผละจากพระองค์นั้นวิ่งมาหาหลวงพ่อ หลวงพ่อก็กำหนดจิต เอ๊า ถ้าแน่จริงมาชนหลวงพ่อให้ตายทีเดียว ให้หลวงพ่อสำเร็จพระนิพพาน พอมันเข้ามาระยะห่าง ๕ วา แสงนั้นก็ตกลงกับดิน แล้วก็หายไป
ภายหลังมาทราบว่า ที่ดินตรงนั้นเป็นที่ผีสิง ไอ้มนต์ตายแล้วมันไปเป็นเพื่อนกับผีวัดหลวงพ่อชา เวลามันไปงานนี่ มันไปเป็นคู่ เวลามันไปไหนมันจะมีแสงลอยวูบ ๆ ไป เหมือนตารถยนต์ไปเป็นคู่ วันพระวันเจ้า มันจะแสดงตัวให้เห็นทุกครั้ง ก็เลยได้เห็นข้อเท็จจริงว่า ผีมันมีจริง ๆ วิญญาณมันมีจริง ๆ ถ้าใครไม่เห็นแล้ว ก็อย่าเพิ่งรับรอง พยายามดูให้มันเห็นเสียก่อน

เปรตสมภาร
สมภารเป็นเปรตเพราะเหตุอะไร เพราะเหตุที่น้อมเอาลาภของสงฆ์ไปเป็นประโยชน์ส่วนตัว ต้องอาบัตินิสสัคคิยปาจิตตีย์ น้อมลาภของสงฆ์ไปเป็นประโยชน์ส่วนบุคคล ต้องอาบัติปาจิตตีย์ สงฆ์ไม่ได้อนุญาตให้ ท่านแสดงอาบัติไม่ตก พอท่านมรณภาพแล้ว จึงได้มาเป็นเปรต
เรื่องนี้อยู่ที่วัดแห่งหนึ่งในอำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลฯ หลวงพ่อไปทอดกฐินที่วัดนี้ ไปถึงตอนหัวค่ำ เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางก็นอนพักตั้งแต่หัวค่ำ แล้วตื่นขึ้นมาประมาณตี ๓ มันเมื่อยก็เลยนอนกำหนดจิตไป พอจิตสว่าง มองเห็นกุฏิเก่า ๆ ร้าง ๆ อยู่หลังหนึ่ง มีพระองค์หนึ่งยืนจากพื้นนี่โผล่หน้าออกทางช่องลม บ้านโบราณมันมีไม้เป็นช่องลมเป็นซี่ๆ แล้วก็ร้องตะโกนมาว่า “ผู้มีบุญ กรุณาช่วยด้วย ผมพระครู… เป็นเปรตอยู่นี่นานแล้ว” เราก็เลยลุกขึ้นมานั่งกำหนดจิตพิจารณาว่าเป็นเปรตเพราะอะไร พอพิจารณารู้แล้ว ก็มาพิจารณาต่อว่าช่วยเหลือท่านได้ไหม ก็ได้ความรู้ขึ้นมาว่าได้ ต้องประชุมสงฆ์ให้สงฆ์อนุญาตให้
พอชาวบ้านเขามาจังหันตอนเช้า ผู้เฒ่าผู้แก่อายุเจ็ดแปดสิบปีก็เลยลองถามเขาดูว่า พระชื่อพระครู.. เมื่อก่อนนี้อยู่นี่เคยมีไหม เขาบอกว่ามี เป็นพระที่มาจากเวียงจันทน์ เป็นผู้มาสร้างวัดนี้องค์แรก เพราะคนบ้านชีทวนนั่น เป็นคนอพยพมาจากเวียงจันทน์ เขาก็ยังชวนหลวงพ่อให้ค้างอยู่ที่วัดคืนหนึ่ง เขาจะพาไปทดลองดู หลวงพ่อก็เลยบอกว่า ท่านก็ทรมานมานานแล้ว อย่าทรมานท่านไปมากนัก เรามีทางที่จะช่วยท่าน ช่วยให้ท่านพ้นทุกข์พ้นร้อนไปเสีย
พอดีวันนั้นเป็นวันทอดกฐิน พอทอดกฐินเสร็จพระสงฆ์ก็ยังประชุมกันอยู่ ก็ได้ประกาศขึ้นในท่ามกลางสงฆ์ พอปรารภขึ้นเท่านั้นแหละ ถามว่า “พวกท่านเชื่อไหมว่าพระบูรพาจารย์ของเราที่มรณภาพไปนานแล้ว ท่านยังอยู่ที่กุฏิท่าน ยังไม่ได้ไปผุดไปเกิด” พระสงฆ์ก็บอกว่า “เชื่อ พวกผมไปเอาของมาใช้ ถ้าส่งไม่ทัน ปล่อยให้มืด ท่านจะมาทวงทันที” ก็เลยบอกว่า “อำนาจการอนุญาตอยู่ที่คณะสงฆ์ ดังนั้นผมจึงขอเผดียงสงฆ์ในขณะนี้ว่า พระบูรพาจารย์ของเราท่านเป็นสมภาร ท่านถือว่าท่านมีสิทธิในทรัพย์สมบัติของวัด บางทีท่านก็น้อมเอาลาภของสงฆ์ไปเป็นประโยชน์ส่วนตน เป็นอาบัตินิสสัคคิยปาจิตตีย์ สงฆ์ไม่ได้อนุญาตให้ ท่านแสดงอาบัติไม่ตก ท่านมรณภาพแล้วจึงได้มาเป็นเปรตอยู่ที่นี่ ดังนั้นเรามีทางแก้ คือขอมติคณะสงฆ์ให้อนุญาตยกโทษความผิดนั้นๆ ให้แก่ท่าน สงฆ์จะเห็นดีเห็นชอบไหม ถ้าไม่เห็นดีเห็นชอบก็ขอให้คัดค้านขึ้นในท่ามกลางสงฆ์ ถ้าเห็นดีเห็นชอบก็ขอให้สาธุการขึ้นดังๆ สงฆ์ก็สาธุขึ้นมา”
“ต่อไปนี้ท่านผู้ใดมีความดีอันใดที่คิดว่าตนมี ซึ่งเป็นบุญเป็นกุศล เรามานั่งสมาธิกำหนดจิตดูบุญกุศลถวายท่าน อธิษฐานจิตให้ท่านอนุโมทนา แล้วก็พ้นจากความเป็นเปรต ไปเกิดดีถึงสุข” พาพระนั่งสมาธิอยู่ ๒๐ นาที พวกญาติโยมทั้งหลายก็นั่งด้วย พอนั่งสมาธิแล้วก็ประกาศอีกครั้ง บอกว่า “ความผิดที่ท่านได้ล่วงละเมิดพระวินัยนั้น คณะสงฆ์ได้อนุญาตให้แล้ว ขอท่านอย่าได้เป็นห่วง บุญกุศลที่พวกเราอุทิศให้ก็ขอจงอนุโมทนาเอาบุญ แล้วก็ไปเกิดดีถึงสุขเสีย” เสร็จแล้วพระสงฆ์ก็ยถาสัพพี สวดกรวดน้ำอิมินา ญาติโยมก็กรวดน้ำกันทุกคน
พอตกตอนเย็นเขาก็ไปเอาของในกุฏิ เอาไปไว้ที่กุฏิบ้าง ชาวบ้านก็เอาไปไว้บ้านบ้าง ปรากฏว่าท่านไม่ตามไปทวง ทดลองเสร็จแล้วท่านก็ไม่ตามไปทวง เขาจึงแน่ใจว่าท่านไปเกิดแล้ว เขาก็เลยรื้อกุฏิหลังนั้นลงสร้างใหม่
ภายหลังมาไปเล่าให้หลวงพ่อบุญ ชินวังโส ฟัง พอบอกว่าเปรตตัวนี้ไปเกิดแล้ว ท่านจึงบอกว่า “เมื่อก่อนนี้ ผมกับอาจารย์ใหญ่(หมายถึงอาจารย์พร พี่ชายของท่าน) พอไปโปรดมันก็ไปอยู่บนกุฏินั่นแหละ นั่งสมาธิภาวนาแผ่ส่วนกุศลให้มันก็ไม่ยอมรับ พอดับไฟแล้วมันจะเดินกึ๊ก ๆ ๆ ๆ ขึ้นมา มาเปิดประตูตู้หนังสือใบลานแล้วก็เอาออกมาคลี่ ได้ยินเสียงคลี่ดังกรึ๊ก ๆ ๆ ๆ พอจุดไฟขึ้นก็ไม่เห็นมีอะไร เล่นกันอยู่อย่างนี้ตลอดคืนยันรุ่ง เจ้าไปโปรดมัน มันพ้นทุกข์ พ้นร้อนไป เจ้าก็เก่งกว่าครูบาอาจารย์ซิ” “ไม่ใช่เก่งครับ แต่ว่าทำถูกแบบ ทำตามหลักของพระวินัย”
ดูประวัติและธรรมบรรยายของหลวงพ่อพุธ ฐานิโยได้ที่
http://www.thaniyo.com

จากคุณ : วิถีแห่งจิต - [ 2 ก.ย. 48 19:53:07 ]