PANTIP.COM : Q9621213 เรื่องของผู้หญิงคนนึง อ่านแล้วน้ำตาไหลไม่รู้ตัวก่อนจบเรื่อง(ผมฟันธง) []

ความคิดเห็นที่ 1

ตอน 3 : หนูขอช่วยนะค่ะ

เมื่อตอนเล็ก ๆ แม่มักสอนเสมอ ๆ ให้เราตั้งใจเรียนหนังสือจะได้โตมาเป็นเจ้าคนนายคน ไม่ต้องลำบากเหมือนแม่ แต่ด้วยความเป็นเด็กเลยไม่เข้าใจว่าจะเรียนไปทำไม เมื่อกลับมาบ้านจึงขี้เกียจทำการบ้านหาเรื่องอู้จึงขอแม่ชวนสานเข่งสาน ตะกร้า
แม่ยิ้มอย่างมีความสุข เพราะเห็นว่าเราอยากช่วยเหลืองาน แต่แม่บอกให้ทำการบ้านเถอะตั้งใจเรียน เราก็ดื้ออยากช่วยแม่

แม่จับมือเราตอนสอนสานตระกร้า มือของแม่ทั้งแข็งทั้งสาก มีแผลมากมายเป็นแผลที่เกิดจากวัสดุที่ใช้ทำตระกร้าบาด แข็งเพราะต้องทำซ้ำ ๆ จนมือพอง เราแค่ได้ลองทำได้ไม่กี่นาทีมือเป็นตุ่มใส ๆ แล้ว

กว่าแม่จะได้เงินมาให้เราซื้อข้าวแต่ละมื้่อแม่ต้องทนเจ็บขนาดไหนกันนะ จึงคิดได้ว่าต้องตั้งใจเรียน โตไปจะได้ทำให้แม่ไม่ต้องลำบากแบบนี้อีก
...............................................................

ตอน 4 : จักรยานคันแรก
เมื่อตะกร้าของแม่เริ่มมีคนรู้จักก็มีคนขอสั่งซื้อไปขายเป็นจำนวนมาก ๆ ก็เลยไม่ต้องไปเก็บขยะขายแล้ว แต่แม่ก็เหนื่อยมากกว่าเดิมที่จะต้องสานตระกร้าจำนวนมาก ๆ เมื่อเลิกเรียนและทำการบ้านเสร็จจึงมาช่วยแม่สาน ถึงแม้มือจะเจ็บแต่เมื่อเทียบกับแม่แล้วมันไม่ได้เสี้ยวเดียวของที่แม่ทำมา ทั้งชีวิตเลย
ด้วยความเป็นเด็ก เมื่อเห็นเพื่อน ๆ มีจักรยานก็เลยอยากมีบ้าง แต่ไม่กล้าขอแม่เพราะรู้ว่าครอบครัวเรากว่าจะหาเงินมาได้แต่ละบาทต้องหนัง หลังคดหลังแข้งสานตระกร้าไม่รู้กี่ใบ แม่มองตาเราก็รู้แล้วว่าเราต้องการอะไร
แม่เลือกซื้อจักรยานที่มีตะกล้าเพื่อเอาไปซื้อจ่ายตลาด
แม่เลือกซื้อจักรยานที่มีตะกล้าเพื่อเอาไปซื้อจ่ายตลาด พาเราซ้อนไปโรงเรียน และเพืือจะใช้ไปส่งตระกร้า และให้เราปั่นเล่นด้วย ช่วงที่ได้จักรยานมาใหม่ ๆ ตื่นเต้น ดีใจ กลับมาจากโรงเรียนและรีบทำการบ้าน เมื่อทำเสร็จแล้วก็จะขอเอาจักรยานไปปั้่นเล่นข้างนอก
เห็นคนอื่นหลับตาปล่อยมือปั่นจักรยานได้ ก็เลยทำบ้าง แต่พลาดทำจักรยานตกลงคูน้ำ พยายามจะเอาขึ้นมาแต่เพราะเป็นเด็กเลยแบกจักรยานคันใหญ่ ๆ ขึ้นมาไม่ไหว ไม่กล้ากลับบ้านกลัวแม่ด่า
พอมืดๆ แม่ก็ออกตามหาเรา เมื่อแม่เจอเราแม่วิ่งเข้ามากอด ถามเราว่าเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหน โดยที่ไม่สนใจจักยานเลย เราแอบเห็นมาตาแดง ๆ และเสียงแม่สั่น ๆ
เราบอกว่าจักรยานมันตกลงคูแล้ว
"ดีแล้วที่ลูกไม่เป็นอะไร ถ้าลูกเป็นอะไรไปแม่คงอยู่ไม่ได้แน่ เพราะลูกเป็นแก้วตาดวงใจของแม่"

...............................................................

ตอน 5 : รับปริญญา
เมื่อก่อนแถวบ้านนอกไม่มีมหาลัย แม่จึงส่งมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ อาจเป็นเพราะอยู่นี้ได้แต่เรียนหนังสือ เที่ยวตามเพื่อนจนลืมความลำบากของที่บ้าน
พอถึงวันรับปริญญา แม่เดินทางมาเพื่อมาดูเรารับปริญญา แม่เรายิ้มทั้งวัน เราก็สนใจเพื่อนท่ี่จบมาด้วยกัน เอาเงินซื้อของให้เพื่อน และใช้จ่ายสิ้นเปลืองมากมายวันนั้น แต่แม่ไม่ห้ามเราเลย
จนกระทั้งเราเสร็จพิธีรับปริญญาบัตรก็ประมา๊ณ 3-4 ทุ่มได้ เรามาหาแม่เห็นแม่เรากำลังกินข้าวที่แม่ห่อมา
"ทำไมแม่ไม่ซื้อข้าวแถวนี้กิน" เป็นคำถามแรกที่เราถามแม่และจำได้จนทุกวันนี้
"แม่เอาเงินมาหาลูกหมดแล้ว"

เราเอาเงินซื้อของให้เพื่อน เอาเงินไปใช้จ่ายให้ตัวเองมีความสุขทั้งที่แม่เป็นคนหามาจนลืมถามแม่ว่ามี เงินไหม
เมื่อเรารู้ว่าแม่ต้องห่อข้าวมากิน วันนั้นเรารู้สึกผิดและร้องให้ออกมา เราได้แต่ร้องให้

แม่บอกว่า "อย่าร้องให้นะลูกแม่ วันนี้ต้องเป็นวันที่หนูมีความสุขที่สุดในชีวิตสิ"

.....................................................................

จากคุณ : ปวดตับเพราะตั้งชื่อ

เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 53 18:52:10

ความคิดเห็นที่ 2

ตอน 6 : ลูกคนแรก
พอเราเรียนจบแม่ก็หมดภาระ และวุฒิป.ตรี สมัยนั้นถือว่าสูงมาก จึงได้ทำงานไม่ลำบาก เราทำงานก็เจอคนที่ดี ๆ และแต่งงานมาได้สัก 4-5 ปี แม่บ่นว่าอยากเห็นหลาน แต่เราคิดว่ายังไม่พร้อม ไหนจะผ่อนบ้านให้แม่ ผ่อนบ้านตัวเอง เราไม่อยากเป็นเหมือนแม่ที่จะต้องให้ลูกลำบาก อยากจะให้อะไรพร้อมกว่านี้ก่อน
เราบอกแม่ว่ายังไม่พร้อม รออะไรให้มันพร้อมกว่านี้ก่อน แม่บอกว่าจะรอให้แม่ตายก่อนรึไงค่อยจะมีหลาน เราไม่ทันฉุกคิดว่าสิ่งที่ แม่พูดมักและสิ่งที่แม่ทำ "มักจะมีความหมายเสมอ" เราได้แต่คิดว่าคนแก่คงอยากอุ้มหลานไว ๆ
จนเราทนแม่ขยั้นขยอไม่ไหว ก็เลยโอเค ๆ มีลูกก็ได้ ตอนที่เราท้องแม่เดินทางมาหาบ่อยมาก เราอยากกินอะไรแม่ก็จะหามาให้กิน จนเราทำงานบ้านไม่ไหว แฟนจึงชวนแม่เรามาอยู่ด้วย
แม่จะตื้นแต่ 04.00 น. ทำกับข้าวให้แฟนเรากินก่อนไปทำงาน และเตรียมกับข้าวให้เรากินจนเราคลอดลูก และช่วยเลี้ยงจนลูกของเราโต แฟนเราชวนแม่เราย้ายมาอยู่บ้านนี้เลย เพราะแฟนบอกว่าแม่ของเราก็เหมือนเป็นแม่ของเขาอีกคนหนึ่ง

แม่ไม่ยอมแม่บอกอยู่บ้านแม่สบายใจกว่า

......................................................................

ตอน 7 : แม่เป็นมะเร็ง
พอลูกเราโตได้ 5-6 ขวบ แม่เริ่มมาหาเราน้อยลง และหลังแม่ไม่ขึ้นมาหาเราหลายเดือนจนเราต้องลงไปเยี่ยมแม่เองเพราะเป็นห่วง กลัวแม่จะเป็นอะไรไป เราเห็นสีหน้าแม่ไม่ค่อยดี เราถามแม่แม่ก็ฝืนใจแข็งตอบว่าไม่เป็นอะไร
แถวบ้านนอกคนแถวบ้านมักจะรู้ว่าใครเจ็บไข้ได้ป่วย ใครไปหาหมอ เราจึงไปถามคนข้างบ้าน เขาบอกว่าแม่บ่นเจ็บท้องเจ็บหน้าอกมานานแล้ว เราเลยขอให้แม่ไปหาหมอ แต่แม่เราดื้ไม่ยอมไป เราเลยบอกงั้นเราจะไม่มาหาแม่แล้ว แม่ถึงยอมไป
เราพาไปหาหมอ แม่บอกอาการวาดปวดแสบปวดร้อน แถวท้องและหน้าอก หมอก็เลยบอกว่าเป็นโรคกรดไหลย้อน ให้กลับบ้านแล้วเอายามาให้ทานชุดนึง แต่พอกินหมดชุดอาการแม่ก็ไม่ดีขึ้น
พอไปหาหมอใหม่อีกรอบ หมอบอกแม่ว่าแม่กินข้าวไม่ตรงเวลาอาการเลยไม่ได้ดีขึ้น จึงให้ยาเพิ่มมากอีกชุดและให้กลับบ้านใหม่ แต่กินหมดชุดที่สองก็ยังไม่หลาย หมอเลยทำการตรวจโดยให้แม่กลืนแป้ง และสอดท้อเข้าไปส่องในกะเพราะ พบว่ากะเพราะเป็นปกติดี แค่มันแดง ๆ ก็สรุปว่าเป็นกรดไหลย้อนเหมือนเดิม
แต่รักษายัังไงก็ไม่หาย หมอจึงคิดว่าไม่น่าจะใช้โรคกระเพราะ หมอจึงแนะนำให้ไปตรวจมะเร็ง แต่ถ้าตรวจที่โรงพยาบาลค่ามช้จ่ายจะเยอะมาก หมอจึงแนะนำให้ไปที่ศุนย์มะเร็ง
แม่ดื้อจะทำยังไงก็ไม่ยอมไป เพราะแม่กลัวรู้ว่าแม่เป็นโรคอะไรแล้วเราจะเป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำงาน จนกระทั้งแม่จุกและแน่นท้องหนักขึ้นจนกิินอะไรไม่ค่อยได้ จนแม่ผมลงมาก
เราจึงบอกแม่ "หนูมีแม่แค่คนเดียวถ้าแม่หนูเป็นอะไรไป หนูจะอยู่ยังไง" ตอนนั้นเราร้องห่มร้องให้เพราะเป็นห่วงแม่ไม่รู้ร้องให้นานเท่าไหร่ จนแม่ยอมไป
พอไปตรวจที่ศูนย์มะเร็ง ก็ตรวจโดยใช้กล่องส่องเหมือนเดิม และก็สรุปว่าเป็นกรดไหลย้อน ช่วงนั้นเราลงมาหาแม่ทุก ๆ สิ้นเดือน เราเห็นอาการแม่แย่ลง เพราะกินข้าวน้อยลงทุกครั้ง บางทีเราไปหาแม่สังเกตุเห็นแม่แอบเอามือกดท้องตอนลุกขึ้น
เราจึงลองพาแม่ไปตรวจที่โรงพยาบาล พอหมอตรวจแล้วไม่พบออะไร หมอจึงขอทำ CT SCAN แต่ตับ ไต ไส้พุง ทุกอย่างเป็นปกติ แต่มีน้ำและพังผืดในกระเพราะ
เราจึงบอกแม่ไปโรงบาลเอกชลกัน แม่บอกว่าโรงบาลเอกชลค่ารักษามันแพง แต่เราไม่สนใจแล้วว่าค่ารักษาจะเท่าไหร่ และแฟนเราก็เป็นคนบอกให้เราพาไปโรงบาลเอกชลด้วย จึงไม่มีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย แม่เรามือกุมท้องตลอดเวลา หมอบอกเราว่าแม่อาจเป็นมะเร็ง จึงขอเอาเนื้อเยื่อไปตรวจ หมอนัดมาทำ CT และขอเอาเนื้อเยื่อไปตรวจทุก ๆ 15 วันต้องหมาหาหมอ และหมอฟันธงว่าแม่เป็นมะเร็ง ช่วงแรก ๆ หมอได้นัด 1 เดือนละครั้ง เราถามว่าเป็นถึงขั้นไหน หมอบอกว่าเป็นมากมันลามไปหมดแล้วทั้งตับไต ใส้พุง ม้าม กระเพราะ และตอนนี้มีน้ำใน 3/4 รวมทั้งมีพังผืดในกระเพราะ อาจอยู่ได้ไม่ถึง 4 เดือน

......................................................................

ตอน 8 : หนูรักแม่ค่ะ(จบ)
หลังจากพบรู้ว่าแม่เป็นมะเร็งแฟนเราและเราจึงย้ายแม่มาอยู่ที่บ้านเพื่อที่ จะได้ดูแลท่านอย่างไกล้ชิด แม่เราพยายามรักษาและอยู่ได้มา 8-9 เดือน และแม่เริ่มเดินไม่ไหวจนแม่ต้องนั่งรถเข็นไปโรงพยาบาล หลัง ๆ แม่ลุกไม่ไหวจนต้องนอนโรงพยาบาล เราเลิกงานก็จะมาหาแม่ก่อน จนแม่ไล่กลับไปให้ดูลูก ๆ
ตอนนี้แม่เรากินอะไรไม่ได้เลย กินอะไรก็อ๊วกตลอด อาหารที่เขาบอกว่าคนเป็นมะเร็งกินได้เราก็เอามาให้แม่กิน แต่ก่อนกินเราถามหมอก่อน แม่เริ่มไม่ฉี่ไม่อึ เพราะกินอะไรแทบไม่ได้แล้ว ได้แต่หยอดน้ำเกลือ ผอมลงมากเหลือน้ำหนักไม่ถึง 20 กิโล ไตแม่เริ่มไม่ทำงาน หมอบอกว่าต้องฝอกไต จะให้เจาะคอหรือขาหนีบดี แม่บอกว่าขอเจาะที่ขาหนีบละกันอยากจะคุยกับลูก
แม่อ๊วกตลอดเวลา แม่อ๊วกคลั้งสุดท้ายเหม็นมาก จนลูกของเราอยู่ในห้องด้วยทนเหม็นไม่ไหวจยต้องหนีออกมานอกห้อง
วันสุดท้ายที่เจอแม่เราไม่รู้นึกยังไงหยุดงาน เรานั่งคุยกับแม่เรื่องตอนเราเล็ก ๆ จนกระทั้งก่อนท่านจะเสียหมอบอกให้พาญาติ ๆ มาให้หมดไม่น่าจะอยู่เกินเช้า วันนั้งเราคุยกันเรื่องตอนเรายังเล็ก ๆ เราบอกรักแม่ตลอดเวลา แม่เรายังพูดเรื่องตลก บอกว่าใครจะทำกับข้าวให้แกกินก่อนไปทำงาน วันที่เราไปห้างใครจะคอยอุ้มดูลูกให้แก วันที่เรากลับดึกใครจะคอยกล่อมลูกแกก่อนอน วันแม่แกจะเอาพวงมาลัยไปไหว้ใคร วันครบรอบวันตายของพ่อแกใครจะเตรียมของให้แกทำบุญ วันพระใครจะปลุกแกขึ้นไปตักบาตร
วันนั้นเราบอกรักแม่ตลอดเวลาที่แม่พูดอะไรเสร็จ เราไม่อยากให้แม่เป็นอะไรไป เราคุยกันเรื่องตั้งแต่เด็ก ๆ เราขอโทษแม่ที่โกรธแม่เรื่องไข่ทอด แม่ยังบอกว่ายังจำได้อีกหรอ

หมอบอกว่าถ้าคนไข้ปวด ให้พยาบาลฉีดมอฟีน ตอนนั้นประมา๊๊ณตี 3-ตี 4 แม่ตื่นขึ้นมา เราถามแม่ปวดหรอ แม่บอกไม่ปวด แม่บอกแม่อยากนั่ง อยากพลิกซ้ายพริกขวา เราคุยและช่วยแม่ได้พักนึงก่อนที่แม่จะหลับตาลง และหัวใจหยุดเต้น เรากุมมือแม่ไว้แน่น แม่บอกแฟนเราว่าดูแลลูกและหลานฉันให้ดี ๆ นะ
แม่บอกขอบคุณพ่อ แม่ของแฟนเราที่ดูแลเราดี และไม่รังเกียจที่พวกเราจน แม่เรากอดเรา แฟนเรา ลูกเรา และถือพระเครื่องกับดอกไม้ พวกเราร้องให้ตลอดเวลา จนกระทั้งแม่อ๊วก เป็นสีดำ-เทา 3 ครั้ง แต่แม่เราไม่เคยร้องให้เลยแม่เราบอกรักเราเป็นครั้งสุดท้ายและยิ้มให้เรา ก่อนที่ท่านจะจาก ไปอย่างสงบด้วยรอยยิ้ม

ต่อไปนี้เราจะกราบใคร ต่อไปนี้เราจะบอกรักใคร เราน่าจะบอกท่านรักท่าน กราบท่านตั้งนานแล้ว ไม่ใช่วันสุดท้ายก่อนที่ท่านจะจากไปอย่างนี้

.....แด่ แม่ผู้ที่ แสนดี หนูรักแม่ค่ะ .....

เอามาแปะห้องนี้ไม่รู้ เป็นไรรึเปล่านะเห็นเกี่ยวกับผู้หญิง 2 คน คือแม่และลูกสาว

จากคุณ : ปวดตับเพราะตั้งชื่อ

เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 53 18:52:42