ความคิดเห็นที่ 1 ทาร์นเนสก้าวยาว ๆ ไปตามถนนสายเล็ก ๆ      ที่ผ่านย่านร้านตีเหล็กและค้าอาวุธในเขตตะวันตกของเอนเดอร์เรียส    อากาศในยามนั้นเย็นลงอย่างรวดเร็ว เพราะสายลมหนาวที่พัดมาเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น    จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าหิมะแรกของเหมันต์คงจะโปรยปรายลงมาในอีกไม่กี่วันนี้     ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าเมื่อมาถึงที่หมาย      ร้านตีเหล็กขนาดไม่ใหญ่นักแห่งหนึ่ง      ป้ายที่แขวนอยู่เหนือประตูไม้บานแคบสูงไม่มีตัวอักษร  มีเพียงรอยสลักเป็นรูปดาบและขวานเป็นสัญลักษณ์ของร้าน                     ทหารรับจ้างอิสระเปิดประตูเข้าไปทันที  แล้วกวาดสายตาไปรอบ ๆ  เพื่อมองหาเจ้าของร้าน   แต่ไม่มีใครอยู่เลย    มีเพียงอาวุธทำจากโลหะทุกประเภทที่ทั้งวางเรียงไว้บนชั้น    และแขวนไว้ตามผนังเท่านั้นที่บ่งบอกว่าร้านนี้ยังคงเปิดกิจการอยู่                     ทาร์นเนสเดินไปยังด้านหลังร้านซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องตีเหล็ก   แต่ก็ไม่พบใครจึงคิดจะหันกลับ   จังหวะนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงกรนของใครคนหนึ่งดังแว่วมา   ชายหนุ่มตามหาต้นเสียงพบภายในไม่ถึงหนึ่งนาที     โดยการตรงเข้าไปใกล้โต๊ะไม้ตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของร้าน       และโน้มตัวลงไปดู   ณ  ตำแหน่งที่ควรจะเป็นของเก้าอี้       จึงได้เห็นว่ามันกลับกลายไปเป็นที่ตั้งของเตียงขนาดเล็กแทน เจ้าของเสียงกรนเป็นชายวัยกลางคนร่างท้วมซึ่งกำลังหลับสนิท   บนใบหน้ากลมหนวดเครารกครึ้มระบายด้วยรอยยิ้มคล้ายกับตกอยู่ในห้วงฝันอันรื่นรมย์ ‘ นอนรอลูกค้าแบบนี้   สงสัยกิจการจะย่ำแย่มากกว่าเจริญรุ่งเรืองแน่ ’  ทาร์นเนสคิด  พลางคว้ากระดิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสั่นแรง ๆ สองสามครั้ง ผลของเสียงที่กังวานไปทั่วบริเวณร้านนั้นปรากฏให้เห็นในทันที   ผู้ที่นอนอยู่ในอิริยาบถอันแสนสบายลุกพรวดพราดขึ้นมากล่าวคำต้อนรับอันยาวเหยียดติดต่อกันรวดเดียวจบ   จนฟังดูคล้ายกับผู้พูดไม่ได้หยุดหายใจเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที “ พาร์เกน  ช่างโลหะผู้มีความชำนาญไม่เป็นรองผู้เชี่ยวชาญคนใดในเอนเดอร์เรียส    และมีประสบการณ์อันยาวนานมามากกว่าสิบปี   ยินดีรับใช้ขอรับ    เรามีบริการงานด้านโลหะทุกประเภทและทุกรูปแบบให้ท่านเลือก  นับตั้งแต่ศาสตราวุธนานาชนิด   ไปจนถึงอุปกรณ์การเกษตรและอุปกรณ์ในครัว    ขอบคุณที่ไว้วางใจเลือกใช้บริการของเรา     ข้ารับรองว่าท่านจะต้องได้รับความพึงพอใจในคุณภาพและบริการอย่างแน่นอนขอรับ   ”   “ ใจเย็น ๆ  ลุงพาร์เกน   นี่ข้าเอง   ทาร์นเนส  ”    ทาร์นเนสยิ้มยิงฟัน    ทำให้อีกฝ่ายตั้งสติได้     และเริ่มจ้องมองเขาอย่างพินิจพิจารณา “  ไอ้หลานรัก ! ”  พาร์เกนอุทานด้วยความยินดี  เมื่อจดจำได้ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าคือลูกชายคนเดียวของเพื่อนรัก    แต่เขาก็ระลึกถึงวีรกรรมที่ทาร์นเนสเคยก่อเอาไว้ได้ด้วยเช่นเดียวกัน     ในประโยคถัดมาจึงมีแต่ถ้อยคำเสียดสีและน้ำเสียงที่แปรเปลี่ยนไปเป็นแค้นเคือง “  กลับมาทำไม  หรือว่าเจ้าไม่มีหนทางจะไปแล้ว    เท่าที่ข้าจำได้   เมื่อสิบปีที่แล้วมีเด็กสิบสองขวบอวดดีคนหนึ่ง มันประกาศว่าจะไม่มีวันกลับมาถ้าตามหาพ่อของมันไม่เจอไม่ใช่หรือ  แล้วนี่ไอ้เด็กคนนั้นมันหายไปไหนเสียล่ะ   หรือว่ามันตายไปแล้ว   ” “ ไม่เห็นจะต้องใช้คำพูดรุนแรงขนาดนั้นเลยนี่นา   ข้าขอโทษก็ได้ที่ทำเรื่องโง่  ๆ ด้วยการหนีไป  ” ทาร์นเนสปั้นสีหน้าให้ดูเหมือนกำลังสำนึกผิดอยู่ “  รู้ตัวว่าโง่ก็ดีแล้ว ”  พาร์เกนตอกย้ำด้วยสีหน้าสาแก่ใจ   ก่อนจะแบมือยื่นออกไปทางชายหนุ่ม “  อะไรครับลุง  ”   ทาร์นเนสถามด้วยความงุนงง “  เฮ้อ...  ไม่ได้มีความฉลาดเอาเสียเลยจริง ๆ     ถ้าเจ้าเป็นได้ซักครึ่งหนึ่งของพ่อเจ้าก็คงดีกว่านี้”    ผู้เป็นลุงทอดถอนใจ     แล้วเอ่ยเน้นทุกคำพูดต่อมาของตนด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “  เอา...ลูกรัก...ของข้า..คืนมา   ” ทาร์นเนสรีบปลดดาบของตัวเองและส่งไปให้ผู้มากวัยกว่าโดยไม่คิดจะขัดขืน    ในเวลานี้หากทำให้ลุงโกรธหรือไม่พอใจ      เขาก็จะไม่ได้รู้ในสิ่งที่ต้องการรู้อย่างแน่นอน พาร์เกนรับดาบมาแล้วตรวจภายนอกทั้งฝักและด้ามดาบอย่างละเอียด       ก่อนจะดึงมันออกมาจากฝัก    แล้วเริ่มสำรวจคมดาบ    เขาเพ่งสายตาดูจนพบรอยขีดเล็ก ๆ  ที่ตำแหน่งหนึ่ง “  ไอ้หลานเลว ! ”   ช่างเหล็กตวาดลั่น  แววตาลุกโชน “  เจ้าขโมยลูกข้าไป     แล้วยังทำให้เขาเป็นแผลอีก   ” “ โธ่ ! ลุง  เหล็กปะทะเหล็ก  มันก็ต้องมีบิ่นไปบ้างเป็นเรื่องธรรมดา  ”   ทาร์นเนสแทบสะดุ้งที่ถูกเปลี่ยนสรรพนามอย่างกะทันหัน   “ไม่ต้องมาแก้ตัว  ถ้าไม่เห็นแก่พ่อเจ้า คืนนี้ข้าไล่เจ้าให้ออกไปนอนข้างถนนแน่  ” “  เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า  ”  ทาร์นเนสพยายามเลี่ยงจากประเด็นสนทนาที่กำลังเป็นผลเสียต่อตนเอง “ สิบปีที่ผ่านมาลุงสบายดีหรือเปล่าครับ  ข้าจากนาซาลอสไปตั้งนาน   แต่ดูเหมือนทั้งเอนเดอร์เรียสและอาณาจักรจะไม่เปลี่ยนไปเลย     ” “ ไม่ต้องมาแกล้งทำว่าเป็นห่วงหรอก    ตัวข้ายังแข็งแรงพอที่จะไล่ตีเจ้าได้เหมือนเมื่อก่อนแน่   “  นอกจากการเริ่มต้นรัชกาลใหม่เมื่อห้าปีก่อน  ที่เจ้าก็คงจะได้ยินข่าวตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว   ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่สำคัญอีก   นาซาลอสยังไม่เปลี่ยนแปลง  อำนาจสูงสุดของขุนนางฝ่ายพลเรือนยังคงเป็นของแอลวารอน     อำนาจบัญชาการสูงสุดของฝ่ายกลาโหมก็ยังคงเป็นของเลวิลอต  ตระกูลวาณิชที่มั่งคั่งที่สุดในนาซาลอสก็ยังเป็นฟาร์เฟลลาส    เจ้าก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่หรือ ”                         พาร์เกนพูดเสียงเรียบ ๆ   เรื่องที่เขาเอ่ยถึงเป็นเรื่องที่ชาวนาซาลอสทั่วแผ่นดินล้วนแต่ทราบดี “ หยุดแกล้งทำเป็นเฉไฉออกนอกเรื่องได้แล้ว  ทาร์นเนส ”  พาร์เกนตัดบทเพราะรู้เท่าทัน     “   ข้าเลี้ยงเจ้ามาเท่า ๆ กับที่พ่อเจ้าเลี้ยงเจ้า    ข้ารู้จักเจ้าดี  เจ้าตามหาพ่อไม่พบ  ก็เลยคิดจะมาหลอกถามที่อยู่ของพ่อเจ้าจากข้าใช่ไหม   ”   ทาร์นเนสนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะยอมรับแต่โดยดี   “   ลุงเข้าใจถูกแล้ว       ข้าคิดจะมาถามลุงว่าพ่อของข้าอยู่ที่ไหนกันแน่     ข้าตามหาแทบจะทั่วทั้งสี่ทวีปของอาเรธแต่ก็ไม่ได้ข่าวเลย  ”     “  ไอ้หลานรัก  ”    พาร์เกนเสียงอ่อนลง  แต่ก็ยังคงเลี่ยงที่จะตอบ “  ข้าบอกเจ้าได้แค่ว่าเทนนาชไม่ได้อยู่ไกลเลย   แล้ววันหนึ่งเขาก็จะกลับมาหาเจ้าเอง  ” “  เมื่อสิบปีที่แล้วลุงก็ตอบข้าแบบนี้  ตอบเหมือนไม่ได้ตอบ  ”  ผู้เป็นหลานหยุดคิดด้วยสีหน้าเศร้า ๆ   ก่อนจะตัดสินใจลองถามอีกครั้งว่า   “    ถ้าอย่างนั้น     ตอนนี้น้าอัยฮีลอยูที่ไหน  ” “   แผนสองของเจ้าไม่สำเร็จหรอก  เจ้าหนู ”       ผู้เป็นลุงยิ้มเยาะ “  เพราะนางบอกว่าห้ามข้าบอกเจ้า  แล้วถึงเจ้าตามหานางพบ  นางก็ไม่มีทางบอกที่อยู่ของเทนนาชให้เจ้ารู้  ” “   ทำไมลุงไม่เห็นใจลูกที่ถูกพ่อทิ้งบ้าง   ”   ชายหนุ่มคร่ำครวญ    แต่ก็ไม่เป็นผล    ลุงพาร์เกนไม่ยอมปริปากพูดถึงพ่อของเขาอีกเลย ‘  แต่ข้าไม่มีทางยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก  ลุงพาร์เกน ’   ทาร์นเนสคิด   แล้วเริ่มวางแผนการและหากลอุบายทุกวิถีทาง   เพื่อใช้ล่อลวงให้ลุงยอมเปิดเผยที่อยู่ของพ่อออกมา     เขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะอยู่ในเอนเดอร์เรียสไปจนกว่าจะทำสำเร็จ มุมนอกเรื่อง :     และแล้วก็เข็นนำบทที่ 2 มาลงจนได้ค่ะ   ตอนแรกคิดว่ากว่าจะอัพได้  คงเป็นอาทิตย์หน้า  หลังสอบเสร็จ   แต่บังเอิญเกิดความเซ็ง  เพราะข้อสอบวิชาที่พึ่งสอบเสร็จเมื่อเช้า   มันส่อเค้าเน่าสนิทให้เห็น   ก็เลยอยากล้างสมองก่อนจะไปสอบวิชาอื่นต่อ (ในวันพรุ่งนี้) วันนี้นึกเรื่องชวนคุยไม่ค่อยออก   เอาไว้สอบเสร็จ  แล้วค่อยพบกันอาทิตย์หน้านะคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ค่ะ  และขอบคุณมาก ๆ สำหรับคอมเมนท์   ผู้เขียนอ่านและตอบด้วยความปลาบปลื้มเป็นที่ยิ่งค่ะ ป.ล.  เขียนไปเขียนมาจินตาชอบทาร์นเนสกับลุงของมันมาก ๆ  รู้สึกว่าเขียนถึงสองคนนี้แล้วไม่เครียดดี แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 49 18:35:55 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 49 18:35:24 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 49 18:33:53 จากคุณ : จินตานุภาพ (จินตานุภาพ) - [ 9 ม.ค. 49 14:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รอนานนนนน.....มากกกกกกกกก แต่ก็รอได้ค่ะ ยังไงให้คุณจินตาสอบเสร็จก่อนดีกว่าค่ะ ค่อยมาลงต่อเนอะ จากคุณ : run (run saya) - [ 9 ม.ค. 49 19:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชื่อพ่อกับลูกคล้ายกันจัง จากคุณ : scottie - [ 10 ม.ค. 49 23:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 การสอบใกล้จะเสร็จสิ้นแล้วค่ะ เลยแอบแว่บมา คุณ run saya --- ขอบคุณค่ะที่มาอ่านและเมนท์ ตอน 1 กับ 2 ห่างกันแค่ 20 วัน ไม่นานหรอกค่ะ ปกติจินตาใช้เวลาเขียนตอนนึงเป็นเดือน เพราะต้องคอยปั่นรายงานไปด้วยทุกอาทิตย์ คุณ scottie --- ขอบคุณค่ะที่มาอ่าน ชื่อพ่อกับลูกมันคล้ายกันจริง ๆ แถมยังคล้องจองกันอีก ความจริงการตั้งชื่อตัวละครคล้ายกันนี่เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำนะคะ แต่จินตาพึ่งจะมารู้เอาตอนทำไปแล้ว -_-" ตอน 3 คงอีกซัก 2-3 อาทิตย์นะคะ ^^" จากคุณ : จินตานุภาพ (จินตานุภาพ) - [ 12 ม.ค. 49 17:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 3 สัญญาณเตือนแห่งภัยพิบัติ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4058161/W4058161.html จากคุณ : จินตานุภาพ - [ 18 ก.พ. 49 19:32:52 ]