พึ่งสอบเสร็จไปแค่ 1 วิชาค่ะ  
รู้สึกได้เลยว่าเน่า  เน่ามาก -_-"
เลยแอบแว่บมาปรับอารมณ์หน่อย
ตอนนี้เป็นครึ่งแรก  ครึ่งหลังก็ขอสอบให้เสร็จก่อนนะคะ

คุณ scottie -- งงหรือคะ^^"  เอาไว้แล้วเดี๋ยวจะทำแฟมิลี ทรีมาประกอบในภายหลังค่ะ  

คุณGTW --  รับทราบค่ะ  เกิดเหตุผิดพลาดเนื่องจากการพิมพ์จริงๆ   แต่ตอนนี้ได้แก้ไขเรียบรอยแล้ว   ขอบคุณค่ะที่บอกกล่าว

คุณ run saya -- ไม่เป็นไรค่ะ อ่านเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ว่ากัน  (เพราะคนเขียนเขียนช้ากว่า)  ที่มันวุ่น ๆ คงเพราะอธิบายไม่ดีเอง  แล้วจะทำแฟมิลี่ทรีมาประกอบนะคะ



บทที่ 1 นครหลวงแห่งนาซาลอสhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3968853/W3968853.html
บทที่ 2 พบ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4010402/W4010402.html
บทที่ 3 สัญญาณเตือนแห่งภัยพิบัติhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4058161/W4058161.html
บทที่ 4 ปริศนาในแววตาสีมรกตhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4086420/W4086420.html
บทที่ 5 สิงห์ขาวและสิงห์ดำhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4111220/W4111220.html



บทที่ 6
ท่านชายและนายน้อย

“ ท่านชาย   ท่านได้ฟังที่ข้าพูดอยู่หรือเปล่า  ”  สายตาเข้มงวดของชายกลางคนพุ่งเป้าไปที่ผู้อยู่ในฐานะนักเรียน  แต่กลับกล้าฟุบหลับลงตรงหน้าโดยไร้ซึ่งความเกรงใจต่อผู้ที่กำลังสอนอยู่โดยสิ้นเชิง

“ ข้าได้ยินแล้ว  ”  
           
ผู้ถูกเรียกว่า ‘ ท่านชาย ’  ตอบเสียงราบเรียบพลางเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองผู้เป็นครู    

นัยน์ตาคมวาวสีเขียวเข้มบนใบหน้าสง่างามฉายแววเบื่อหน่าย    เส้นผมสีทองเจิดจ้าราวกับแสงแห่งดวงตะวันคงจะสร้างความรำคาญให้ผู้เป็นของจึงถูกรวบไว้   แม้ว่าอิริยาบถภายนอกจะดูสงบแต่ก็ทำให้ผู้ที่ได้เห็นมีความรู้สึกเหมือนเผชิญหน้ากับศัสตราวุธอันคมกริบที่พร้อมจะสร้างบาดแผลให้ผู้อื่นได้ตลอดเวลา

“หากท่านได้ยิน   แล้วท่านเข้าใจเรื่องหลักการเจรจาเพื่อขอความร่วมมือจากอาณาจักรอื่นที่ข้าพูดถึงไปเมื่อครู่นี้ดีแค่ไหน ”  ชายกลางคนเอ่ยถาม    บนโต๊ะเขียนหนังสือที่อยู่ตรงหน้าเขามีตำราเล่มหนานับสิบเล่มวางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ    

“ ข้าเข้าใจว่า   ในสถานการณ์จริงหลักการก็เป็นแค่ตัวหนังสือในตำรา    หากมัวไปยึดติดกับมัน     แต่ไม่รู้จักพลิกแพลง  โอกาสที่จะล้มเหลวคงมีมากกว่าโอกาสที่จะสำเร็จ”

แม้ว่าจะเป็นคำตอบที่ดี แต่มันก็ยืนยันได้แน่ชัดว่า  ผู้ตอบมิได้ฟังในสิ่งที่ผู้ถามบรรยายไปตั้งแต่ต้นเลย

“ นี่ท่าน…” ผู้สอนพยายามระงับอารมณ์

“ หากท่านจะตำหนิข้าก็ควรฟังเหตุผลของข้าก่อน ”  ชายหนุ่มเอ่ยแทรกขึ้น แล้วพูดต่อไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันอนุญาต      

“ การที่จะให้คนคนหนึ่งต้องมาทนฟังเรื่องที่เข้าใจทะลุปรุโปร่งดีแล้วมาตั้งแต่ตอนอายุสิบขวบ    ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับไม่ให้เกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายขึ้น   แล้วยังหนังสือพวกนั้นที่ท่านวางเอาไว้ข่มขวัญหรือจะเพื่อแสดงให้ใคร ๆ รู้ถึงความรู้ของท่านอีก  ข้าเห็นแล้ว…” เขาส่ายหน้าอย่างระอา

“ ขอบอกตามตรงว่าข้าอ่านจบหมดทุกเล่มตั้งแต่อายุสิบสองแล้ว ทั้งหลักสำคัญทางการปกครอง   หลักการปกครองกรณีที่มีสองชนชาติในอาณาจักร   หลักการปกครองกรณีที่รวมกันเป็นสมาพันธรัฐ     การร่างกฎหมายทางการปกครองของรัฐ   ”  
ท่านชายไล่เรียงรายชื่อหนังสือโดยไม่สนใจสีหน้าตะลึงค้างของอีกฝ่าย

“ การโจมตีฝ่ายตรงข้ามด้วยวิธีทางการปกครอง เป็นเล่มโปรดที่สุดของข้า   ที่รองลงไปก็เป็น  การเจรจาให้ได้ผลประโยชน์สูงสุด  จิตวิทยาทางการปกครอง  การรวมอำนาจปกครองสู่ศูนย์กลาง นอกจากนั้นก็...”  

“ พอ…พอแล้ว ”  ครูรีบห้าม  เหงื่อเย็น ๆ ผุดเต็มใบหน้า

“ แล้วจะไม่ให้ข้ายกตัวอย่างข้อความในหนังสือประกอบสักเล็กน้อยหรือขอรับ ”

“ ไม่ต้องดีกว่า ”  
ชายกลางคนลุกขึ้นพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อที่เริ่มไหลลงมาตามคาง

“ ครูจะกลับแล้วหรือขอรับ   นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนเลย  ”  ‘ศิษย์’ถามด้วยรอยยิ้ม

“ วันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อน   ความจริงแล้ว…”  แววตาหวั่นเกรงมองมา
“ภูมิรู้ของข้าคงมีไม่มากพอจะสอนท่านได้   ข้าจะเรียนท่านอัครมหาเสนาบดีให้หาผู้ที่มีความสามารถมากกว่าข้ามาแทน ”  

คำว่า ‘ผู้ที่มีความสามารถมากกว่า’  ทำให้นัยน์ตาสีเขียวทอแววครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านพึ่งจะมาสอนได้แค่ครั้งเดียว  หากทำเช่นนั้นอาจจะทำให้ท่านพ่อไม่พอใจได้นะขอรับ”

“ แต่ว่าทำเช่นนี้คงเป็นประโยชน์ต่อตัวท่านมากกว่า  ”

“ หากท่านต้องการให้ข้าได้ประโยชน์จริง ๆ   ข้าคิดว่า เราน่าจะร่วมมือกัน  ”    ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอ







“ออกมาแล้ว…ออกมาแล้ว…”

ผู้ที่แอบเฝ้าอยู่หน้าห้องหนังสือกระซิบบอกต่อกันเมื่อเห็นว่าชายกลางคนผู้เป็นครูคนใหม่ก้าวออกมาจากห้องและกลับไปอย่างเร่งร้อน  กลุ่มบุรุษจำนวนกว่าสามสิบคนรีบหันมาล้อมวงเจรจาตกลงกันทันที

“ ออกมาเร็วกว่าเวลาปกติสองชั่วโมง  เจ้ามือชนะ  พวกเจ้าจ่ายมาเสียแต่โดยดี  ”  
หนึ่งในนั้นแบมือกวาดไปรอบวงด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง    ท่ามกลางเสียงบ่นด้วยความเสียดายของคนอื่น ๆ  แต่แล้วในนาทีต่อมาทุกคนก็เงียบเสียงลง   ค่อย ๆ ก้มหน้าและยืนตัวแข็งทื่อ

“ เป็นอะไรไป  พวกเจ้าจะเบี้ยวไม่ยอมจ่ายกันหรือ ” ผู้เป็นเจ้ามือร้องโวยวายเพราะยังไม่รู้ตัวว่าถูกสายตากร้าวของใครคนหนึ่งจับจ้องมาจากเบื้องหลัง

“ พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่ ”  เสียงเยียบเย็นเอ่ยถามขึ้น

“ ก็พนันกันว่าท่านชายจะไล่ครูให้กลับไปเร็วกว่าเวลา…”  คำตอบสะดุดลงเพราะผู้ตอบเริ่มนึกได้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร    เจ้ามือของวงหันกลับไปอย่างช้า ๆ พร้อมกับ
ภาวนาในใจขอให้เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงฝันร้าย  

“ ท่านชา… เอ๊ย…ท่านเซฟาร์ลอส  ”  เกือบหลุดปากไป  ชายหนุ่มนึกในใจขณะที่พยายามทำสีหน้าให้ดูน่าเวทนาที่สุดเท่าที่จะทำได้   คนทั้งจวนอัครมหาเสนาบดีต่างก็รู้ดีว่านายน้อยแห่งแอลวารอนไม่ชอบการถูกผู้อื่นเรียกด้วยสรรพนามนี้เป็นที่สุด  

“ ยังดีที่ยังจำได้ว่าข้าไม่ชอบคำนั้น    แต่ไม่ดีเลยที่พวกเจ้าลืมไปว่าข้าเกลียดการพนัน ”  
สีหน้าเรียบเฉยของเซฟาร์ลอสเป็นสิ่งที่สั่นประสาทผู้ตกเป็นจำเลยได้ดีเสียยิ่งกว่าเสียงตวาดหรือกิริยาเกรี้ยวกราดมากมายนัก
“ ทัณฑ์เงียบหนึ่งเดือน ”  

ทันทีที่ได้ยินคำพิพากษา   เสียงคร่ำครวญเรียกร้องความเห็นใจก็ดังระงม    ตามมาด้วยการโยนความรับผิดชอบว่าใครเป็นต้นคิดจนวุ่นวายราวกับจะเกิดการจลาจล

“ พอได้แล้ว  ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ” เซฟาร์ลอสขมวดคิ้ว   คำพูดที่ไม่ได้ดังกว่าปกติของชายหนุ่มกลับทำให้บรรยากาศโดยรอบสงบลงได้อย่างง่ายดาย
“ ข้าจะริบเงินที่พวกเจ้าวางเดิมพันกันทั้งหมดและทัณฑ์เงียบสามเดือน  คราวนี้ถ้ามีใครต่อรองขอลดโทษอีกแค่คำเดียว    จะกลายเป็นทัณฑ์เงียบห้าเดือน ”

คำตัดสินเด็ดขาดของเซฟาร์ลอสทำให้ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะคิดเอ่ยปากอีก  ทุกคนยอมรับและพากันรวบรวมเงินมาได้ไม่น้อยโดยที่ปราศจากเสียงใด ๆ ดุจในบริเวณนั้นไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย

“ ดี   เริ่มเงียบกันตั้งแต่ตอนนี้เลย   เวลาสามเดือนจะได้ผ่านไปเร็วขึ้น ”  
ท่านชายสิงห์ขาวยิ้มด้วยความพึงพอใจ    
“ส่วนเงินนี่ถ้าเอาไปบริจาค  ข้าว่ามีประโยชน์มากกว่าจะเสียไปในวงพนันแน่   พวกเจ้าเห็นด้วยหรือไม่”

ใครเล่าจะกล้ากล่าวคำในยามที่ถูกลงโทษด้วย  ‘ ทัณฑ์เงียบ ’

“ ไม่มีใครปฏิเสธ  แสดงว่าทุกคนเห็นด้วย ”  
เซฟาร์ลอสหัวเราะแล้วเดินจากไป    ทิ้งให้กลุ่มผู้โชคร้ายมองหน้ากันด้วยความเศร้าระคนกลัดกลุ้มที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากปลอบใจกันเองด้วยสายตา




เซฟาร์ลอสยังหัวเราะไม่หยุดแม้ว่าจะมีสายตาหลายคู่ที่มองด้วยความประหลาดใจเพราะนานแล้วที่นายน้อยแห่งตระกูลแอลวารอนไม่ได้อารมณ์ดีถึงเพียงนี้    

ชายหนุ่มนึกถึงครูคนใหม่ที่ถูกหลอกเสียสนิท  เด็กอายุสิบสองที่ไหนกันจะมีความสามารถอดทนอ่านตำราการปกครองหนาขนาดนั้นได้    เขาก็แค่แอบดูชื่อจากปกกับสันหนังสือตอนที่แกล้งทำเป็นงีบหลับเท่านั้นเอง  

ถ้าครูฉลาดกว่านี้อาจจะถามถึงเนื้อหาข้างในเล่ม    แต่ก็แก้ไม่ยาก    แค่ยืมหลักการที่ผู้เป็นบิดามักจะกล่าวถึงอยู่เสมอมาตอบ     อัครมหาเสนาบดี ผู้เป็นจอมปราชญ์ต้องมีความรู้ทางการปกครองมากกว่านักปราชญ์ธรรมดาแน่นอน    

น่าสงสารครูที่ไม่ใช้วิธีนี้    คงเป็นเพราะเชื่อมั่นว่าตัวเขาไม่ได้เป็นอย่างกิตติศัพท์ว่าสนใจแต่การยุทธ      แต่น่าจะได้รับนิสัยของสิงห์ขาวมาบ้าง

เซฟาร์ลอสยังนึกไปถึงผู้เป็นบิดา  ทำไมถึงส่งครูที่ซื่อถึงเพียงนี้มาสอนเขาได้   ทั้งที่ทราบดีว่าก่อนหน้านี้นักปราชญ์ผู้มีความสามารถถูกลูกชายคนนี้เล่นงานจนหน้าหงายไปไม่รู้กี่คนแล้ว    จนชายหนุ่มเบื่อหน่ายเต็มทีที่ต้องคอยคิดหากลอุบายมารับมือกับบรรดาครูแสนร้ายกาจที่ถูกเลือกมาเพื่อกำราบเขา  

แต่ก็ดี   เขาทำข้อตกลงกับครูไปแล้วว่าหากครูไม่รายงานความประพฤติบางอย่างให้บิดาของเขารู้   และทำเป็นไม่รู้เวลาที่เขาหนีเรียนเพื่อไปพบสมุหกลาโหม    เขาก็จะช่วยเล่นละครเป็นลูกศิษย์ที่ดีเวลาอยู่ต่อหน้าบิดา    

เพราะเซฟาร์ลอสรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับการเปลี่ยนครูมามากพอแล้ว  สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดในตอนนี้คือทุ่มเทความคิดเพื่อหาวิธีทำให้บิดายินยอมให้เขาเป็นทหาร   ไม่ใช่มามัวแต่นั่งเรียนเรื่องการปกครอง

แล้วยังเจ้าพวกนั้น   ทั้งบัณฑิตในสังกัดแอลวารอน องครักษ์ของจวน   ผู้รับใช้ กล้าเอาเรื่องของเขาไปวางเดิมพันพนันกันได้   ทั้งๆที่ลับหลังก็เรียกเขาว่า ‘ ท่านชายวายร้าย ’  เพราะรู้ซึ้งถึงนิสัยของเขาดี   รู้แต่ยังทำ   ดังนั้นโทษจึงต้องหนักขึ้นเป็นเท่าตัว      

ชายหนุ่มคาดคะเนว่าในยามนี้คงใกล้จะได้เวลาที่ผู้เป็นบิดาจะกลับมาถึงแล้ว   หลังจากที่ไปราชการที่เขตเมืองทางตะวันออกเมื่อสามวันก่อน    

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าในขณะที่ก้าวตรงไปทางประตูใหญ่ของจวนในทันที    เพราะในฐานะลูกที่ดี   เขาควรจะไปรอรับพ่อมิใช่หรือ




ตัวอาคารสีขาวสง่างามตั้งอยู่ท่ามกลางหมู่แมกไม้ที่ทิ้งใบสุดท้ายไปแล้ว ตั้งแต่ฤดูกาลเริ่มจะ
ผ่านล่วงเข้าสู่เหมันต์   สีดำของเปลือกลำต้นตัดกับสีขาวของหิมะที่ปกคลุมอยู่ตามกิ่งก้าน    
บรรยากาศโดยรอบอาณาบริเวณแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายอันทำให้ผู้มาเยือนสัมผัสได้ถึงอำนาจ
ในความเยือกเย็น

จวนอัครมหาเสนาบดีในสายตาของผู้คนทั่วไปในแผ่นดิน   คือสถานที่อันทรงความสำคัญ  

หากแต่ในสายตาของเซฟาร์ลอส  
‘ ก็แค่กรงเกียรติยศ ’ ชายหนุ่มคิด  และเมื่อนึกถึงอาร์บาเนส  นครแห่งนักปราชญ์  นัยน์ตาสีเขียวเข้มที่เคยทอประกายคมกล้าก็ฉายแววเหนื่อยหน่ายออกมา

จะทำอย่างไรกับภาระหน้าที่อันมาพร้อมกับฐานะทายาทแห่งตระกูลแอลวารอนที่เขาไม่ปรารถนาจะรับ เซฟาร์ลอสยินดีสละทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้มาเพราะความเป็นผู้สืบสายเลือดของสิงห์ขาว  เพื่อแลกกับการได้ดำเนินชีวิตตามวิถีทางที่ใจต้องการอย่างแท้จริง  

ชายหนุ่มอดรู้สึกเสียดายไม่ได้ที่ตนเองเป็น ‘บุตรชายคนเดียว’  หากเขามีพี่หรือน้องสักคน   ปัญหานี้คงไม่ยากที่จะแก้ไข

ภาพเด็กชายผมดำผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าร่าเริง ปรากฏขึ้นชัดเจนในความคิดของเซฟาร์ลอสพร้อมกับความเศร้า  

ชายหนุ่มนึกถึงลาซานาร์ท   ญาติผู้น้องที่ผูกพันกันจนแทบไม่ต่างจากพี่น้องร่วมสายโลหิต   หากในเวลานี้  ลาซานาร์ทอยู่ที่นี่   อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อนช่วยคิดเพิ่มขึ้นอีกคน

เมื่อใกล้จะถึงที่หมายที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก    เซฟาร์ลอสกลับเกิดความคิดใหม่   วันนี้สมุหกลาโหมผู้เป็นอาจารย์ของเขาก็จะกลับมาถึงเอนเดอร์เรียสเช่นเดียวกัน  

เขาควรจะไปพบท่านเพื่อใช้เวลาที่ได้มาเนื่องจากประสบความสำเร็จในการเชิญครูกลับไปได้เร็วกว่าปกติให้เป็นประโยชน์ และนอกจากนั้นบิดาของเขาจะต้องไม่พอใจอย่างแน่นอนหากได้ทราบเรื่องนี้