ความคิดเห็นที่ 1 “ ในการประลองไม่มีข้อกำหนดเรื่องอาวุธ   แต่การยื่นคำท้าทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามไม่มีอาวุธต่างหากที่เป็นเรื่องสกปรก  ”  เซฟาร์ลอสสวนกลับ  สีหน้าของชายหนุ่มเรียบเฉยแต่นัยน์ตาสีเขียวเข้มทอประกายคมกล้า “ ความจริงแล้วข้าไม่เคยคิดจะสู้พิสูจน์ฝีมือกับเจ้า  แต่ครั้งนี้ข้าตกลง  เพราะข้อแรก  วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี ก็เลยอยากหาที่ระบายอารมณ์  ข้อสอง วันนี้เจ้าทำพฤติกรรมที่ข้าเกลียดให้ข้าเห็น   และเหตุผลข้อสุดท้าย  จำไว้ให้ดีว่าอย่ามาลามปามพ่อข้า  ” “ เซฟาร์ลอส  !  ฮารัท ! ”   เสียงเรียกเป็นเชิงบอกให้หยุดนั้นทำให้ฮารัทรีบลุกขึ้นทันที   แล้วตรงเข้าไปหาสมุหกลาโหมที่พึ่งมาถึงสถานที่เกิดเหตุ     ขณะที่เซฟาร์ลอสเพียงแต่ยืนนิ่งเงียบ “  ท่านปู่  เซฟาร์ลอสประลองกับข้าโดยไม่ใส่ใจเลยว่าท่านเคยสั่งห้ามไว้  ”  ฮารัทชิงเป็นฝ่ายกล่าวหาขึ้นก่อน “  เซฟาร์ลอส... ”  ราฟารอฟหันไปสอบสวนผู้เป็นศิษย์   “  เจ้ากับข้าเคยมีข้อตกลงกันไว้ว่าอย่างไร ” “ ข้อที่หนึ่ง  ต้องไม่ใช้อาวุธต่อสู้กับผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต  ยกเว้นกรณีป้องกันตัวหรือช่วยเหลือผู้เดือดร้อน   ข้อที่สอง  ต้องไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์และผู้ที่อ่อนแอกว่า ”   เซฟาร์ลอสตอบไม่ผิดพลาดแม้แต่คำเดียว  ก่อนจะเอ่ยรับรองตนเองด้วยท่าทีเชื่อมั่นว่า “  ถ้าพิจารณาตามข้อตกลงทั้งสองข้อ  ข้าก็ไม่ได้ทำสิ่งใดผิดเลยขอรับ  ” “  ทำไมเจ้าจึงคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิด   ทั้ง ๆ ที่เจ้าสู้กับฮารัทจริง    แล้วยังมีพยานรู้เห็นจำนวนไม่น้อย  ”  สีหน้าของประมุขแห่งตระกูลเลวิลอตจริงจังจนเกือบเป็นไม่พอใจ “  ข้าจำได้ว่า  ไม้กวาดไม่มีรายชื่ออยู่ในนามานุกรมรวมรายนามอาวุธ  ที่อาจารย์เคยให้ข้าท่องจนขึ้นใจตั้งแต่สมัยที่ข้าอายุแค่สิบปีอย่างแน่นอน   ในเมื่อไม้กวาดไม่ถูกจัดว่าเป็นอาวุธ  เพราะฉะนั้นข้าจึงไม่ได้ทำผิดข้อตกลงข้อที่หนึ่ง  ”  เซฟาร์ลอสชี้แจงหน้าตาเฉย เหล่าทหารผู้เป็นพยานเห็นเหตุการณ์ต่างพยายามพากันกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถหลังจากได้ฟังเหตุผลของท่านชายสิงห์ขาว   หลายคนอดยิ้มออกมาไม่ได้   แต่เมื่อเห็นสายตากร้าวของสมุหกลาโหม   ก็ต้องรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ราบเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันที “ หรือถ้าฮารัทจะกล่าวหาว่าข้าทำผิดข้อตกลงข้อที่สอง   เขาก็ต้องยอมรับก่อนว่าตัวเองอ่อนแอกว่าข้า ”  เซฟาร์ลอสมองคู่กรณีด้วยแววตาเย้ยหยัน  ทำให้ฮารัทปฏิเสธเสียงแข็ง “ ไม่มีทาง  ข้าไม่ได้อ่อนแอกว่าเจ้า ” ‘  ขอบใจมากฮารัท  ที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ’  เซฟาร์ลอสนึกในใจ   พลางกล่าวย้ำว่า “  ท่านอาจารย์คงเห็นแล้ว   ว่าข้าไม่มีความผิดเลยไม่ว่าจะด้วยข้อหาใดก็ตาม ” ราฟารอฟนิ่งเฉยไปครู่หนึ่ง  ก่อนจะตวาดลั่น “ เหลวไหลที่สุด ! ” เซฟาร์ลอสอดแปลกใจไม่ได้ที่ผู้เป็นอาจารย์ดูจะโกรธรุนแรงมากเกินปกติ “ ไม่ต้องแก้ตัวแล้ว   ตามข้ามา ” เซฟาร์ลอสรีบก้าวตามผู้เป็นอาจารย์ไปโดยไม่รอช้า ห้องโล่งกว้างมีเพียงแผนที่แขวนอยู่ตามผนังเกือบทุกด้านยกเว้นด้านตรงข้ามประตูที่ประดับด้วยธงคู่รูปราชสีห์ดำเหนือดาบคู่ไขว้อันเป็นตราประจำตระกูลเลวิลอตบนพื้นสีเทา  โต๊ะเขียนหนังสือตัวใหญ่สลักลวดลายตามขาและเหลี่ยมมุมงดงามแต่เรียบง่ายตั้งใกล้กับผนังด้านนั้น  บนโต๊ะวางดาบเล่มหนึ่งไว้   และมีเก้าอี้สำหรับแขกตั้งเยื้องไปทางอีกมุมหนึ่งที่ไม่ห่างออกไปนัก สมุหกลาโหมตรงไปยังโต๊ะทำงานของตนเองแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ไม้พนักสูง   และยังคงมีสีหน้าเคร่งเครียดขณะมองผู้เป็นศิษย์ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า   แต่ในนาทีต่อมาจอมพลแห่งนาซาลอสกลับหัวเราะออกมาเต็มเสียง “ เหตุผลแก้ต่างของข้ามันตลกมากถึงขนาดนั้นเลยหรือขอรับ ”   เซฟาร์ลอสถามด้วยสีหน้าแสดงความข้องใจเต็มที่ “ ตลกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา ”  ราฟารอฟพยายามหยุดหัวเราะ  แล้วเอ่ยต่อไปว่า “ ถึงแม้จะฟังดูน่าขำ  แต่กลับใช้ได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อ ” “ ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมอาจารย์ถึงได้ตวาดดังผิดปกติ ”  เซฟาร์ลอสยิ้มกว้าง “ ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก ” ผู้เป็นอาจารย์ทำเสียงดุ “ หากว่าเมื่อครู่นี้  ข้าบังคับตัวเองไม่สำเร็จ   คงเสียคนตอนแก่เพราะเจ้า   ผู้ใต้บังคับบัญชาคงหาว่าข้าไม่ยุติธรรมลำเอียงเข้าข้างเจ้า  เสียการปกครองหมด ” “ คงไม่มีใครกล้าคิดแบบนั้น ”  ฝ่ายผู้เป็นศิษย์นั่งลงบ้าง “ ไม่กล้าคิด  ไม่กล้าทำอะไรเลย  เจ้ามีเรื่องกับฮารัทก็ไม่มีใครกล้าห้าม  ต้องรีบวิ่งมาบอกข้าให้ไประงับเหตุทั้ง ๆ ที่ข้าพึ่งมาถึง  ยังไม่ทันพักหายเหนื่อยเลย  ใช้ไม่ได้ ”   สมุหกลาโหมได้แต่ส่ายหน้า “ จะว่าไป  ห้ามเจ้าคงห้ามได้  แต่กับฮารัท  ใครจะห้ามหรือพูดอะไรก็ไม่เคยฟัง   ต้องโทษที่ข้าละเลย  ไม่ได้ดูแลหลานคนนี้ให้ดี  ได้แต่ตามใจเพราะสงสารที่เป็นลูกกำพร้า  ถึงได้เป็นแบบนี้ ” แววตาหม่นหมองของอาจารย์ทำให้เซฟาร์ลอสทราบได้ทันทีว่า    ท่านเริ่มคิดถึงหลานกำพร้าอีกคนหนึ่ง  หลานชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของบุตรชายผู้จากไปก่อนเวลาอันควร  เซฟาร์ลอสเจ็บปวดใจทุกครั้งที่เห็นท่านเป็นเช่นนี้     แต่การรอคอยวันที่ลาซานาร์ทจะกลับมาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาทำได้ “ ปีนี้เจ้าก็อายุยี่สิบแล้ว  คิดเอาไว้หรือยังว่าจะทำอะไรต่อไป ” ผู้สูงวัยกว่าเปลี่ยนหัวข้อสนทนาจากเดิมเป็นเรื่องอนาคตของอีกฝ่ายแทน “ เข้าร่วมรับการทดสอบเพื่อการคัดเลือกบุคคลเข้าประจำการในกองทัพขอรับ ” คำตอบนั้นหนักแน่นเสียจนประมุขแห่งตระกูลเลวิลอตไม่คิดจะถามย้ำถึงความแน่ใจ “  ความยุ่งยากของคนอื่นอยู่ที่การทดสอบ  แต่ความยุ่งยากของเจ้าอยู่ที่พ่อของตัวเอง ” ผู้เป็นอาจารย์เอ่ยด้วยสีหน้าครุ่นคิด   “ แล้วที่แย่กว่านั้น  พ่อเจ้าคืออัครมหาเสนาบดีซึ่งเป็นตัวยุ่งยากที่ยุ่งยากที่สุด ” เซฟาร์ลอสฟังแล้วไม่รู้ว่าจะขำหรือว่าจะกังวลดี “ ข้อตกลงที่ว่าต้องไม่ใช้อาวุธต่อสู้กับผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต  เป็นข้อตกลงที่เป็นอุปสรรคที่สุดต่อการฝึกของเจ้า  ตอนที่เจ้ามาขอเป็นศิษย์ข้า  ข้าคิดว่าเจ้าคงเบื่อที่ต้องท่องหนังสือตามประสาเด็ก  ไม่ได้จริงจัง  หรือถ้าจริงจัง   วันหนึ่งเจ้าก็ต้องกลับไปดำเนินชีวิตตามแบบของสิงห์ขาว  ข้าถึงได้กำหนดข้อตกลงข้อนี้ขึ้นมา ” ทั้งอาจารย์ทั้งศิษย์ยิ้มออกมาพร้อมกันเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต “  แต่ยิ่งโตเจ้าก็ยิ่งห่างไกลจากคำว่า ‘ นักปราชญ์ ’ มากขึ้นทุกที   ความจริงข้าคิดจะยกเลิกข้อตกลงนี้หลายครั้งแล้ว   แต่หากเจ้าไม่ยอมหันหลังกลับ  และก้าวไปถึงขั้นเป็นทหารในกองทัพจริง ๆ   พ่อเจ้าคงไม่ยอมมองหน้าข้าอีกเป็นแน่ ” เซฟาร์ลอสทราบดีว่าอาจารย์เห็นแก่บิดาชองเขาซึ่งคัดค้านที่เขาสนใจด้านการทหารมาตลอด “ ข้าก็กำลังคิดหาวิธีทำให้ท่านพ่อยินยอมอนุญาต  ก่อนหน้านี้ข้าเคยลองวิธีเจรจาหลายครั้งแล้วแต่ไม่สำเร็จ ” “ ทำสงครามวาทะกับอัครมหาเสนาบดี  โอกาสชนะแทบไม่มี ”  สมุหกลาโหมยังยอมรับ “ แต่ทำสงครามวาทะกับพ่อ  โอกาสชนะมีน้อยยิ่งกว่า ”  เซฟาร์ลอสทำหน้าเหน็ดเหนื่อย “ เพราะท่านพ่อเอาเปรียบข้าด้วยความเป็นพ่อ     ส่วนข้าเสียเปรียบท่านพ่อเพราะความเป็นลูก ” “ เสียเปรียบหรือ ”  ผู้เป็นอาจารย์ทวนคำเป็นเชิงถาม “  ขอรับ   เพราะถ้าครั้งไหนที่เหตุผลของข้าเริ่มจะมีน้ำหนักมากกว่า  ท่านพ่อก็จะตัดบทว่า เจ้าอยากจะทำอะไรก็ทำไป   แต่อย่ามาเรียกข้าว่าพ่ออีก  ”  ชายหนุ่มอธิบายเสียงเรียบ ๆ “ แล้วเจ้าทำอย่างไรต่อไป ” “ ข้าโต้กลับไปว่า  ข้าไม่คิดว่าท่านพ่อจะทำเช่นที่กล่าวได้  เพราะหากท่านพ่อตัดขาดกับข้า  ท่านแม่ก็ต้องทรงตัดขาดกับท่านพ่อแน่นอน  ”   ‘ รอยยิ้มชั่วร้าย ’  ปรากฏบนใบหน้าของเซฟาร์ลอส “ สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน ”  ประมุขแห่งตระกูลเลวิลอตเริ่มรู้สึกเห็นใจประมุขแห่งตระกูลแอลวารอนขึ้นมาทันที “ เจอไม้นี้เข้าไป  พ่อเจ้าคงถึงกับพูดไม่ออก ” “ ท่านพ่อเงียบ  แล้วเดินหนีไปเลยขอรับ ”  นัยน์ตาสีเขียวเข้มฉายแววสาสมใจ “ นิสัยบางอย่างของเจ้ามันถอดแบบมาจากพ่อไม่มีผิด อย่างเรื่องตีความช่องโหว่ของภาษาให้เป็นประโยชน์กับตัวเองนี่  ดูจะถนัดกันทั้งพ่อทั้งลูก ”  จอมพลแห่งนาซาลอสพินิจพิจารณาผู้เป็นศิษย์ด้วยแววตาลึกซึ้ง “  ไม้กวาดไม่ใช่อาวุธ      ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่าเจ้าคิดออกมาได้อย่างไร ” เซฟาร์ลอสหัวเราะแทนคำตอบ  แล้วเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย “ แล้วข้าได้ส่วนที่ไม่เหมือนท่านพ่อมาจากใครกัน  ” “  พ่อเจ้าก็ไม่ได้เหมือนปู่เจ้าไปเสียหมดทุกเรื่อง ”  สมุหกลาโหมเลี่ยงไปพูดถึงอัครมหาเสนาบดีคนก่อนผู้เป็นสหายสนิทแทน “ ปู่เจ้าเป็นคนยิ้มแย้ม  ไม่เคยเลยที่ปั้นหน้าเคร่งขรึมเป็นนักปราชญ์ผู้ทรงภูมิปัญญาอย่างพ่อเจ้า ” เซฟาร์ลอสอดขำไม่ได้เมื่อได้ยินคำเปรียบเทียบนั้น   และมิได้ใส่ใจเลยว่า  ทำไมผู้เป็นอาจารย์จึงไม่ตอบข้อสงสัยนั้นตามตรง “ ในเมื่อเจ้าตั้งใจจริงถึงเพียงนี้  ข้อตกลงข้อแรกระหว่างเราเป็นอันยกเลิก ”  ผู้สูงวัยกว่าตัดสินใจเด็ดขาด “ แต่ท่านพ่ออาจจะไม่พอใจ ” “ พ่อเจ้ามันไม่พอใจมาตั้งแต่แรกแล้ว   ถ้าข้าไม่บอกว่าข้าตั้งข้อตกลงอะไรไว้  มันคงไม่มีทางยินยอมให้เจ้ามาเป็นศิษย์ของข้า ” “ ยิ่งท่านพ่อไม่พอใจ  ก็ยิ่งยากที่จะเกลี้ยกล่อม ”  เซฟาร์ลอสครุ่นคิดก่อนจะนึกถึงบุคคลผู้หนึ่งขึ้นมาได้ “ แต่มีใครคนหนึ่งที่อาจจะช่วยเหลือข้าได้ ” “ เจ้าหมายถึง... เจ้าหญิงพระราชขนิษฐา ”  สมุหกลาโหมเดาได้ทันที “ ขอรับ ”   เซฟาร์ลอสพยักหน้ารับ “ หากได้พันธมิตรดังเช่นองค์มงกุฎดาว   เจ้าคงจะเข้าใกล้ความสำเร็จได้มากขึ้น ”  สมุหกลาโหมเห็นด้วยกับความคิดนี้ “ แต่อันดับแรก  ข้าคงต้องไปตามหาพระองค์ให้พบก่อน ”  ชายหนุ่มทำหน้าหนักใจ “ องค์มงกุฎดาวไม่ได้ประทับอยู่ในพระราชวัง ! ”   ผู้ทรงอำนาจสูงสุดในกองทัพแห่งอาณาจักรไม่เคยตกใจมากถึงเพียงนี้ “ เป็นไปได้อย่างไรกัน  อีกแค่สามวัน  พิธีบวงสรวงเทพแห่งเหมันต์ก็จะต้องกระทำแล้ว ” “ ถ้ามีพระดำริจะเสด็จไหนขึ้นมา   ก็ไม่เคยทรงคำนึงถึงเทศกาลหรือฤดูกาลหรอกขอรับ ” เซฟาร์ลอสเอ่ยอย่างรู้จักพระอัธยาศัยของผู้ที่ทรงมีศักดิ์เป็นญาติผู้พี่ของตนเองเป็นอย่างดี “ จริงอย่างที่เจ้าว่า   เพราะแม้แต่องค์มงกุฎฟ้ายังไม่เคยทรงห้ามองค์มงกุฎดาวได้สำเร็จ ” สมุหกลาโหม และเหล่าขุนนาง  รวมทั้งข้าราชบริพารในราชสำนักล้วนแต่ทราบดี   ราชาแห่งนาซาลอสไม่เคยขัดพระประสงค์ของพระขนิษฐาเลยไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม “ ปัญหาข้อนี้เจ้าคงต้องแก้ไขเอง ”  ผู้สูงวัยกว่าสรุป  ก่อนจะเริ่มต้นหัวข้อสนทนาที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก “ วันนี้  ข้าตั้งใจว่าจะมอบของขวัญชิ้นหนึ่งให้เจ้า ” “ ของขวัญหรือขอรับ ”  เซฟาร์ลอสทวนคำอย่างแปลกใจ  สายตาของเขาจับจ้องไปที่ดาบบนโต๊ะเล่มนั้น  ก่อนจะมองไปทางผู้เป็นอาจารย์ด้วยแววตาที่มีความหมายเป็นคำถาม “ เจ้าเข้าใจถูกแล้ว  ”  จอมพลแห่งนาซาลอสยืนยันการคาดเดาของผู้เป็นศิษย์ “ ดาบเล่มนี้  ข้ามอบให้เจ้า ” “ แต่ว่าท่านพ่อห้ามข้าพกอาวุธเข้าบ้านนะขอรับ ” เซฟาร์ลอสแย้ง แต่เมื่อเห็นนัยน์ตาฉายแววแฝงเลศนัยของขุนทหารผู้เฒ่า   ก็ลุกขึ้นแล้วตรงเข้าไปรับ ‘ ของขวัญ ’ มาจากอาจารย์ ดาบถูกดึงออกจากฝัก  ประกายสีเงินวาววับบนคมของมันแสดงถึงความยอดเยี่ยมของฝีมือช่างและคุณภาพของเนื้อเหล็กได้เป็นอย่างดี   ลายเศียรสิงห์ขาวที่ตราอยู่บนด้ามทำให้ชายหนุ่มเอ่ยออกมาว่า “ ดาบของสิงห์ขาวก็ต้องอยู่ในมือของสิงห์ขาว ” “ ถ้าพ่อเจ้ามันจะว่าอะไรอีก  บอกมันไปเลยว่า  ข้าทนยอมให้มันกล่าวหาว่าเข้าไปก้าวก่ายเรื่องภายในของแอลวารอนมานานแล้ว   เพราะฉะนั้นตอนนี้ข้าก็จะทำให้ข้อกล่าวหาของมันกลายเป็นจริง  แล้วข้าจะคอยดูว่าพ่อเจ้ามันจะทำหน้าอย่างไร ” การสนทนาของทั้งสองหยุดชะงักลงเพราะเสียงเปิดประตูที่ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของคนผู้หนึ่งก้าวเข้ามาภายในห้อง  ขณะที่จะหันกลับไป  เซฟาร์ลอสก็รับรู้ได้ถึงการจู่โจมอันรวดเร็วดุจสายฟ้า    เสี้ยววินาทีนั้นเขาตัดสินใจโต้ตอบกลับไปแทนที่จะหลบหลีก เมื่อการเคลื่อนไหวของทั้งสองหยุดนิ่ง    ดาบในมือขวาของเซฟาร์ลอสก็จ่ออยู่ที่คอของฝ่ายตรงข้าม  แต่ดาบของฝ่ายที่ลงมือก่อนแม้ว่าจะพุ่งตรงมาที่ตำแหน่งเดียวกัน  แต่ก็ไม่สามารถคุกคามทำอันตรายได้  เพราะชายหนุ่มใช้ฝักดาบในมือซ้ายป้องกันไว้ ในนาทีนั้น เซฟาร์ลอสได้เห็นดวงหน้าอันควรจะเป็นดวงพักตร์แห่งองค์เทพีบนสรวงสวรรค์มากกว่าจะเป็นเพียงมนุษย์สามัญ   นัยน์ตาสีเทาจางแพรวพราวราวดวงดาราอันเจิดจรัส   แต่กลับเย็นชาดุจผู้เป็นเจ้าของไร้ซึ่งความรู้สึก   เส้นผมเหยียดตรงสลวยที่ยาวถึงกลางหลังเป็นสีดำสนิทเหมือนฟ้าราตรีอันปราศจากแสงเดือนดาว  เครื่องแต่งกายสีม่วงเข้มให้ทั้งความเคร่งขรึมและงามสง่า   ตรามังกรน้ำเงินที่กลัดบนอกเสื้อบอกให้เซฟาร์ลอสทราบถึงฐานะของนางได้ในทันที “  เรวันยาร์    ฟาร์เฟลลาส ?  ”    ท่านชายสิงห์ขาวเอ่ยนามของนางด้วยสีหน้าประหลาดใจ ********** ลาซานาร์ทเริ่ม  ‘ มีความเคลื่อนไหว ’ ด้วยการออกจากมหาวิหารและปล่อยให้ผู้ที่เฝ้าดูเขาอยู่สามารถตามมาได้อย่างง่ายดาย   ชายหนุ่มเดินไปเรื่อย ๆ ตามถนนสายเล็กที่เต็มไปด้วยทางแยกซึ่งเชื่อมกับตรอกซอกซอยอันลดเลี้ยว    ลาซานาร์ทผ่านเข้าไปในทุกเส้นทางเพื่อให้เกิดความสับสนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้   จนกระทั่งทะลุมาถึงลานกว้างที่มีเพียงต้นไม้สูงที่ทิ้งใบจนหมดแล้วต้นหนึ่ง  ผู้ที่ติดตามมาหยุดอยู่กับที่เพราะเป้าหมายอยู่ในที่โล่ง  แต่แล้วเท้ากลับก้าวไปข้างหน้าเองโดยที่ไม่ได้สั่ง  เขาพยายามระงับความตระหนกไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้าเมื่อพบว่าไม่สามารถบังคับร่างกายของตนได้   ภาพที่เป้าหมายผู้อยู่ตรงหน้าค่อย ๆ เลือนหายกลายเป็นอากาศอันว่างเปล่าทำให้นัยน์ตาของเขาเบิกกว้าง ‘ เวทมนตร์ ’   เขานึกถึงคำเพียงคำเดียวที่จะใช้อธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ ร่างสูงสง่าก้าวออกมาจากอีกด้านของต้นไม้ต้นนั้น    ลาซานาร์ท ‘ ตัวจริง ’ น้อมศีรษะเล็กน้อยอย่างถูกต้องตามแบบแผนมารยาทด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  แล้วเอ่ยว่า “  คงต้องรอจนกว่าเหล่าสหายทั้งหมดของท่านจะมาถึงที่นี่    การสนทนาของพวกเราจึงจะเริ่มขึ้นได้  ”     แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 19:43:45 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 19:35:28 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 19:29:39 จากคุณ : จินตานุภาพ - [ 7 มี.ค. 49 19:22:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แฮ่ะๆ ยังไม่ได้อ่านเลยครับ แตพอดีชอบใจที่คุณจินดาเล่าให้ฟังถึงที่มาที่ไป และคำถามตรงนี้ ++++++ ยังมีอีกสาเหตุคือ จินตารู้สึกข้องใจ ว่าทำไมแฟนตาซีเดี๋ยวนี้มันถึงกลายเป็นกึ่งสำเร็จรูปกันไปหมด ++++ เป็นมุมมองที่น่าคิดน่าสนใจมากเลย ในความรู้สึกส่วนตัวผมว่ามันน่าจะเป็นผลมาจากความดังของ "แฮลี่ โปสเตอร์" นะครับ (ฮา.....) เรื่องนั้นทำเอาเจ้าหนูหน้าผากโดนสายฟ้าดังไปทั่วโลก ไม่แปลกอะไรที่มีพฤติกรรมดำเนอนรอยตามและเลี่ยนแบบ (ทั้งที่ประยุกต์และไม่ประยุกตฺ) มันจึงไม่แปลกที่มีบะหมี่สำเร็จรูปออกมาในแนวเดียวกัน อิอิ แล้วเป็นทุกวงการ ทั้งงานเขียน ดนตรี ศิลปะ เอาง่ายๆ การ์ตูนดังๆ (ของญี่ปุ่น) จะเห็นว่ามีหลายคนพยายามเลียนแบบทั้งการใช้เส้น แนว หรือ .....อีกมากมาย อืมม์ คำตอยคุณจินดากระจ่างมากครับ ขอบคุณมากๆๆเลย อ่านแล้วเข้าใจที่มาที่ไปเรื่องนี้เยอะเลย ส่วนตัวรู้สึกดีนะครับ ที่อ่านเรื่องนี้แล้ว ไม่ได้กลิ่นไอของแฮรี่แบบเช๊ะๆๆเลย เรียกว่าคุณจินดาก็มีแนวเขียนที่เป็นลักษณะค่อนข้างเฉพาะตัวคนหนึ่ง ซึ่งแนวนี้ตอนนี้จะมีอยู่ประมาณ 3 - 4 คนมั้งที่เขียนในถนน แต่เนื้อเรื่องต่างกัน ไม่ต้องห่วงครับว่าจะไปซ้ำกับใคร ดังนั้นเสน่ห์ของเรื่องก็อยู่ที่การปรุงแต่งของเราแล้วเนอะ....คล้ายๆว่า การทำอาหารนั่นเอง ^____^.. ขอตัวไปอ่านและคิดก่อน แล้วจะแวะมาคุยอีกครับ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 49 20:57:45 จากคุณ : GTW - [ 7 มี.ค. 49 20:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านต่อค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 8 มี.ค. 49 01:32:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Late late and late again! ขอโทษเจ้าค่ะ มาสายอีกแย้วววว คุณจินตาฯ ใจดีและขยันมากๆ อุตส่าห์หาเวลามาปะเรื่องต่อด้วย (ไม่ได้ประชดแต่อย่างใดนะเจ้าคะ) ชอบที่คุณจินฯ (เอ..ชื่อมันจะสั้นขึ้นเรื่อยๆ นะเจ้าคะ) เปิดเรื่องโรงเรียนสอนเวทและแนวแฟนตาซีโรมานซ์ขึ้นมา ตรงกับใจข้าพเจ้าเลยเจ้าค่ะ ช่วงหลังๆ พอข้าพเจ้าเห็นคำนำ หรือเรื่องย่อ มันชักจะเหมือนสูตรสำเร็จเข้าไปทุกที ข้าพเจ้าเห็นด้วยว่าน่าจะเป็นผลมาจาก การที่หนังสือชุดพ่อมดน้อยที่มีชื่อเสียงคนนั้น ได้กลายเป็นปรากฎการณ์ วัฒนธรรมป็อป ตามที่คุณนันทขว้าง (นักวิจารณ์ภาพยนตร์) เคยเขียนถึง ส่วนเรื่องแนวโรมานซ์ที่มีเจ้าหญิงแก่นกะโหลก กับเจ้าชายใบ้ (อันนี้ถูกใจมาก) น่าจะมาจากแฟนตาซีของญี่ปุ่น + การ์ตูนผู้หญิง + ซี่รี่ส์เกาหลี แต่อย่ามองข้ามนะเจ้าคะ เพราะตลาดหนังสือประเภทนี้กว้างขวางมากกกกกก เพราะข้าพเจ้าคิดว่าลึกๆ แล้วทุกคนมักจะถวิลหาความรักในฝัน ในจินตนาการเสมอ ไม่อย่างนั้น หนังรักอย่าง Pretty woman หรือ Titanic มันจะทำเงินได้เป็นร้อยๆ ล้านได้ยังไง? โอ๊ย...ชักเรื่อยเปื่อย เดี๋ยวมันจะผิดห้องเสียนี่ จบก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 49 19:26:29 แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 49 19:24:37 จากคุณ : run saya - [ 8 มี.ค. 49 19:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านครับ ฮามากตอนที่เซฟาร์ลอสสั่งสอนฮาร์ท แถมดึงเอาฮาร์ทมาแก้ต่างให้แบบไม่ตั้งใจอีกต่างหาก ศิษย์อาจารย์คู่นี้เข้ากันดีเหลือเกิน จากคุณ : GTW - [ 8 มี.ค. 49 21:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทต่อไปค่ะ นาซาลอส : บทที่ 7 (ครึ่งแรก ) การเผชิญหน้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4191459/W4191459.html จากคุณ : จินตาฯโหมดในที่สุดก็สอบเสร็จ (จินตานุภาพ) - [ 14 มี.ค. 49 15:24:58 ]