ความคิดเห็นที่ 1 ช่วงนี้  สุลาวัลย์  รู้สึกหงุดหงิดจนอาจเรียกได้ว่า 'แทบคลั่ง'          มันอาจจะเป็นช่วงเวลาอันแสนเลวร้ายที่สุดในรอบปีก็เป็นได้   เมื่อเธอถูกกล่าวหาว่า เป็นขโมยต่อหน้าคนนับร้อย  ตกบันไดเลื่อนลงมา นอนกองอยู่กับพื้น  เดินเหินด้วยความทรมานจากอาการขาเจ็บ  แถมพก ด้วยการถูกตามรังควานจากคนที่เกลียดขึ้หน้าตั้งแต่แรกพบ "โธ่เว๊ยยย!"   เป็นเพียงคำเดียวที่สุลาวัลย์จะสามารถตะโกนออกมาได้ใน ตอนนี้เท่านั้น          อากาศในตอนบ่ายร้อนอบอ้าวเสียจนไม่อาจฝืนหลับลงได้  นาฬิกา ข้างฝาผนังบอกเวลาบ่ายสามโมงกว่าๆ  เป็นช่วงเวลาที่ใครบางคนซึ่ง สุลาวัลย์ไม่อยากพบหน้าชอบถือเป็นโอกาสมาเยี่ยม  อันที่จริง  พูดให้ถูก ก็น่าจะเรียกว่า มากวนประสาทเสียมากกว่า  เพราะนับตั้งแต่ลาหยุดงาน พักฟื้นฟูสมรรถภาพที่บ้านได้เกือบอาทิตย์  เป็นโอกาสอันดีให้  'มัน'  แวะ มาทำเยี่ยมดูอาการคนเจ็บ เหมือนคนไม่มีอะไรทำอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน นั่นไง!  มันมาแล้ว  เพราะสุลาวัลย์ได้ยินเสียงรถจอดที่หน้าบ้านและสุนัข ที่เลี้ยงไว้เห่าเสียงขรม          "บ้านคุณนี่ ทั้งแคบทั้งโทรมเลยนะ  เหลือเชื่อเลยว่าอยู่กันได้ยังไง  เฮ่ย!  ช่วยกันไอ้หมานี่ไปห่างๆ หน่อย   ถ้ามันกัดผมล่ะก็.. คุณต้องจ่าย ค่าทำขวัญให้ผม มากกว่าที่ผมจ่ายให้คุณอีกนะ"          มันที่กล่าวถึง เปิดประตูรั้วเข้ามาอย่างถือวิสาสะเช่นทุกครั้ง คู่กรณี ของสุลาวัลย์เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงผอม  ผมไว้ยาวแต่ไม่สลวยโกรกสี ทองแดงนั้นดูบาดตา  เมื่อตัดกับใบหน้าและผิวกายอันขาวแบบค่อนข้าง ซีด   ถุงข้าวของที่หอบหิ้วพะรุงพะรังอยู่เต็มสองมือกวัดแกว่งไปมา เพื่อ กันสุนัขซึ่งกำลังกระโจนเข้าใส่ด้วยความดีใจ          สุลาวัลย์เดินโหย่งตัวโดยใช้ขาข้างขวาที่ยังใช้การได้ดี  นำตัวเอง ออกไปหน้าประตูบ้าน  แต่มิใช่ออกไปต้อนรับผู้มาเยือนตามวิสัยเจ้าบ้าน ทั่วไป          "จะมาทำไมทุกวันวะ!  ไม่ได้ขอร้องเลย  มีที่ชอบๆ แห่งหนตำบล ไหน ก็กรุณาไปที่นั่นเหอะ"          "โห.. พูดจานี่ไม่ได้เพราะเล้ย~  ขี้ขโมยแล้วยังปากไม่ดีอีก  อ้วนก็ อ้วน!"          "แล้วมันหนักอะไรนายรึเปล่า  ดูตัวเองก่อนเหอะ  ไอ้พวกเป-รต หัวแดง  .."          "ยัยเตี้ย!  ตัวสูงไม่ถึงไหล่  เห่าได้เห่าดี"          "ไอ้ฮิปปี้ปากอุบาทว์.."          อาคันตุกะปากร้ายไม่โต้ตอบ  เขาหัวเราะร่วนอย่างพอใจ  เมื่อ สามารถยั่วโทสะให้อีกฝ่ายชักสีหน้าบึ้งตึงออกมาได้   ถึงตอนนี้สุลาวัลย์ จะรู้สึกผิดอยู่บ้าง ที่เสียมารยาทและหยาบคายเกินไปหน่อย  แต่ก็อดตอบ โต้กับวาจาเชือดเฉือนของอีกฝ่ายไม่ได้   ทั้งนี้ทั้งนั้น เพราะคนอย่างเธอ จัดอยู่ในประเภทธาตุกระด้าง  รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกให้รู้อย่างเปิดเผย มาดีก็ดี - มาร้ายก็ร้าย   ธาตุแข็งตามแบบฉบับคนไม่ยอมคน          นายตัวร้ายยักคิ้ว ทำท่าล้อเลียน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เพราะ บ้านของหญิงสาวไม่มีโต๊ะรับแขก          "เรียกฮิปปี้อีกละ  หล่อขนาดนี้มีชื่อนะครับ  ไท -ครับ- ไท  กรุณา เรียกด้วย"          "จำเป็น!"  สุลาวัลย์ตวัดน้ำเสียงย้อน  ทำหน้าซังกะตาย          "แม่คุณไม่อยู่เหรอ?"   เขากวาดตามองไปรอบๆ          "ก็แล้วเห็นไหมล่ะ"          "คุณเงาะคร้าบ~  จะพูดดีๆ กับเพื่อนคุณหน่อยไม่ได้เหรอครับ"          "อย่าเรียกชื่อเล่นฉัน  ฉันไม่ใช่เพื่อนนาย"            'ฟู่ว!'   ไท หรือ ธีรธัย  ถอนหายใจพรืดอย่างขัดใจ  ไม่เคยมีใคร ต่อล้อต่อเถียงกับเขาได้อย่างแสบคันเช่นนี้มาก่อน  ตามจริงแล้ว เขาจ่าย เงินทำขวัญแล้วก็เป็นอันจบกัน  แต่มันไม่บ่อยหรอกที่จะมีเรื่องสนุกผ่าน เข้ามาให้แก้เซ็งเล่นแบบนี้   ธีรธัยออกจะรู้สึกดี  ในการพยายามตีสนิท กับเพื่อนหญิงคนใหม่  ผู้เคราะห์ร้ายซึ่งทั้งเจ็บตัวและเจ็บใจ  โดยมีเขา เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้น          เขาทำมันเองทุกอย่างล่ะในวันนั้น  ไม่ว่าจะตะโกนกล่าวหาว่า ยัยนี่ เป็นขโมย  กระชากแขนจนพลัดตกบันได  จนต้องรับผิดชอบพาเจ้าหล่อน ไปโรงพยาบาล   สุดท้ายจบลงตรงที่ต้องทนนั่งฟังคู่กรณีสวดส่งเขา ต่างๆ นานา  กระทั่งหลับคาเตียงคนไข้ไปเอง            ไม่จำเป็นต้องร่ายให้ยืดยาวหรอกว่า  คนทั้งสองไปทำอะไรที่ห้างฯ ในวันนั้น  มันก็แค่บังเอิญที่ต้องเข้าไปใช้ห้องน้ำในบริเวณเดียวกันเท่านั้น เอง  ชายหนุ่มเข้าห้องน้ำเพราะเกิดอาการอยากจะอาเจียนขึ้นมากะทันหัน   สืบเนื่องมาจากอาการเมาค้าง   ทางเดินซึ่งกว้างพอให้คนเดินสวนกันได้ กลับไม่พอสำหรับชายหนุ่มซึ่งเดินเซซวดไปมา  -- อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้อง น้ำชายแล้ว เขาจะปลดปล่อยไอ้ความรู้สึกปั่นป่วนบ้าๆ ในท้องให้ออกไป ให้หมดทีเดียว--          เป็นเพราะตอนนั้น  ธีรธัยรู้สึกแย่มากเสียจนหน้ามืดโผเผเข้าห้อง น้ำที่ใกล้ตัวที่สุด  เขาโก่งคออาเจียรออกมาทันทีที่มือทั้งสองข้างสัมผัสกับ ขอบชักโครก  ผมยาวสีทองแดงไม่ได้รวบมัดไว้ สยายปรกย้อยลงมาจน บางส่วนจุ่มลงในโถส้วม   ตาพร่าพรายและหูอื้ออึงจนไม่อาจรับรู้สิ่งต่างๆ รอบข้างได้  นานเป็นพักใหญ่ทีเดียว กว่าเขาจะรู้สึกถึงสัมผัสของมือใคร บางคนช่วยลูบหลังขึ้นลงให้อย่างไม่รังเกียจ          เมื่อประสาทการได้ยินเริ่มกลับคืนสู่สภาพปกติ  เขาได้ยินเสียงจอ แจฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณนั้น  ธีรธัยเพิ่งสำเหนียกได้ว่า ตนเข้าห้องน้ำผิด  มีผู้หญิงหลายคนยืนอออยู่หน้าประตูเพื่อดูอาการของ เขาด้วยสีหน้าที่ต่างกันออกไป   -ไหวไหมคุณ-  หูเขาแว่วได้ยินเสียงคนที่ ลูบหลังให้ ถามด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วง          "ขอบคุณ..  ไม่ต้องลูบแล้ว  ผมไม่เป็นไร.."   ชายหนุ่มโบกมือให้ ผู้หวังดี โดยไม่กล้าหันหลังไปมอง  ด้วยเกิดความเก้อเขินอายแบบสุดๆ            "ไหวนะคะ  ถ้ายังไงเดี๋ยวจะเรียก ร.ป.ภ. แถวนี้ให้เข้ามาดูอีกที ละกัน เผื่อจะไม่ไหว"          "ไม่ต้อง..  คะ คุณ  เดี๋ยวๆ  อย่าตามยาม..."   เขามองลอดหว่าง ขาออกไปเห็นใบหน้าของผู้มีพระคุณอย่างชัดๆ แวบหนึ่ง ก่อนจะลับ หายไปทางประตูเข้าออกห้องน้ำหญิง  แล้วความปั่นป่วนก็เข้าจู่โจมอย่าง ไม่ทันให้ตั้งตัวได้อีกระลอก   "อย่า.. อ๊อก  ตาม...  แหวะ......."                                                              สิบกว่านาทีต่อมา   ธีรธัยพาตัวเองออกมาจากสถานที่เกิดเหตุด้วย สภาพอ่อนเพลีย  เขาอาเจียนจนรู้สึกโล่ง  ผู้หญิงหลายคนมองเขาราวกับ ตัวประหลาด   เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาถามไถ่ โดยได้รับแจ้ง จากพนักงานทำความสะอาด  แต่ไม่ใช่จากผู้มีพระคุณคนนั้น   เมื่อเขาจัด แจงสำรวจความเรียบร้อยของตนเองก็พบสิ่งผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้น  กระเป๋าเงินซึ่งเหน็บไว้ตรงกระเป๋าหลังของกางเกงอันตธานหายไปอย่าง ไร้ร่องรอย !?!   วินาทีนั้น  ผู้หญิงคนที่เข้ามาช่วยลูบหลังให้ดังกล่าว จึง ตกเป็นผู้ต้องสงสัยในความคิดของเขาขึ้นมาทันที   ผู้หญิงคนนั้นเข้ามา ช่วยเพราะต้องการฉกกระเป๋าเขาแน่แท้แล้ว !! แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 49 21:37:13 จากคุณ : zionzany - [ 13 พ.ค. 49 22:28:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2          มันเป็นเรื่องที่ชวนให้ตื่นเต้นตกใจ  ขณะที่สุลาวัลย์กำลังยืนล้างหน้า อยู่ตรงบริเวณอ่างล้างมือ ใกล้กับทางเข้าออกห้องน้ำหญิงนั้น  จู่ๆ ชายคน หนึ่งก็โผล่พรวดพราดเข้ามา โซซัดโซเซหายเข้าไปในห้องน้ำที่ว่างอยู่ พร้อม กับปล่อยอาเจียรเสียงดังโดยที่ไม่ได้ปิดประตู          ด้วยความสงสัยทำให้เธอตามไปจนเห็นภาพด้านหลังของชายคนดัง กล่าวที่กำลังก้มหน้าก้มตาอาเจียรด้วยท่าทางทรมาน  แม้ชักจะรู้สึกผะอืด ผะอม คลื่นไส้ขึ้นมาบ้างกับภาพและเสียงอันอุจาด  แต่ด้วยความมีน้ำใจ ทำ ให้สุลาวัลย์ค่อยเดินเข้าไปใกล้ และถือวิสาสะลูบหลังให้โดยที่เขาไม่ได้ขอร้อง          เหมือนเธอยิ่งลูบ  เขาก็ยิ่งอาเจียร  จนผู้หญิงหลายคนที่อยู่ร่วมใน เหตุการณ์ด้วย  พากันยืนมองดูด้วยสีหน้าแสดงความอยากรู้อยากเห็นต่าง กันไป  พนักงานทำความสะอาดหญิงคนหนึ่งยื่นม้วนกระดาษชำระให้เธอ เพื่อ ส่งต่อให้ชายหนุ่ม  เขารับไปถือเอาไว้ เผยให้เห็นใบหน้าซีดเผือดแวบหนึ่ง          "ไหวรึเปล่า..คุณ?"            เมื่อสังเกตเห็นว่า ชายหนุ่มมีอาการไม่สู้ดีขึ้น แถมยังคงอาเจียรอย่าง ต่อเนื่องไม่มีหยุด สุลาวัลย์จึงตัดสินใจเข้าแจ้งต่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอด ภัยของห้างฯ  เผื่อว่าผู้ชายคนนี้เกิดเป็นอะไรที่ร้ายแรงขึ้นมาจะได้ช่วยเหลือ ได้ทันการ   หญิงสาวทิ้งเขาไว้ให้อยู่ในความดูแลของพนักงานทำความสะอาด แล้วจึงรีบเดินกึ่งวิ่งอย่างเร็วออกมาจากห้องน้ำ  เพื่อตามหาเจ้าหน้ารักษา ความปลอดภัยที่ประจำการอยู่ในบริเวณนั้น            โดยที่ลืมคิดไปเสียสนิทเลยว่า  เจ้าพนักงานย่อมต้องทำงานประสาน กัน โดยมีโทรศัพท์ภายในเป็นตัวเชื่อมต่อถึงกันอยู่แล้ว  หญิงสาวจึงเสียเวลา ไปกว่าสิบนาทีวิ่งวนตามหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย โดยไม่รู้เลยว่า เจ้าพนักงานไปถึงยังที่เกิดเหตุเมื่อคล้อยหลังเธอได้ไม่กี่นาทีเท่านั้น  สุลาวัลย์ ย้อนกลับไปยังห้องน้ำจุดเดิมอีกครั้ง  ความรีบร้อนไม่เข้าท่าทำให้เธอลืม กระเป๋าและถุงใส่สินค้าไว้ตรงอ่างล้างหน้า  แต่หากหญิงสาวสามารถล่วงรู้ได้ ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น เมื่อกลับไปยังที่นั่นอีกครั้งแล้วล่ะก็   เธอคงอยากจะกด ศีรษะชายนิรนามให้ขาดใจตายคาโถส้วมไปเลย  แทนที่จะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น อย่างเมื่อครู่          "นี่ไง!  คนนี้แหละ ยามจับเลย  ยัยคนนี้ เอากระเป๋าสตางค์ผมไป!"            ผู้คนมากมายทั้งที่ยืนและกำลังเดินผ่านไปมาบริเวณหน้าห้องน้ำแห่ง นั้น หันมองมาตามเสียงตะโกนอันดังลั่นของธีรธัย  เขายืนอยู่กับกลุ่มเจ้า พนักงานของทางห้างฯ ซึ่งกำลังสอบถามชายหนุ่มถึงเรื่องกระเป๋าเงินตาม ข้อกล่าวอ้าง   คราแรกสุลาวัลย์รู้สึกตกใจที่ถูกชี้หน้า  แต่ในอีกไม่กี่วินาทีต่อ มา  ตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความโกรธเมื่อถูกยัดเยียดข้อหาบ้าๆ ซึ่งไม่ เป็นความจริงแม้สักนิดเดียว           -- ฉันเนี่ยน่ะ ขโมยกระเป๋าคนอื่น ?! มันจะมากไปแล้ว ไอ้งูเห่า --   คิดได้อย่างนั้นแล้ว  สุลาวัลย์จึงสวนกลับด้วยน้ำเสียงเดือดดาล          "ชั้นเอาอะไรของคุณไปตอนไหน  ขนาดของของชั้นยังลืมไว้ที่นี่เลย  อย่ามากล่าวหากันอย่างนี้นะ"   ผู้ตกเป็นจำเลยขึ้นเสียงสูงตอบโต้ข้อกล่าว หา  มือทั้งสองข้างยกขึ้นท้าวเอวอยู่ในท่าเอาเรื่อง   "คิดว่าชั้นช่วยคุณเพราะ อยากขโมยเงินคุณรึไง!"                    "มีแต่เธอเท่านั้นแหละ  ที่เข้ามาประชิดตัวผมคนเดียว  คงเอาไปตอน นั้น  ตอนที่ผม เอ่อ  กำลังอ้วกอยู่น่ะ" ปกติแล้ว  ธีรธัยไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ร้าย  แต่กับผู้หญิงหน้าตาท่าทาง ธรรมดาๆ ติดท่าทียียวนกวนประสาทคนนี้แล้ว  มันเหมือนมีอะไรบางอย่าง ทำให้เขาปักใจเชื่ออย่างแรงกล้าเลยว่า  เจ้าหล่อนต้องเป็นคนเอากระเป๋าของ เขาไปอย่างแน่นอน          "คุณแน่ใจหรือครับ  ว่าคุณผู้หญิงคนนี้เอากระเป๋าของคุณไปจริงๆ"  เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเอ่ยถามเพื่อยืนยันความแน่ใจของฝ่ายโจทก์            "แน่ใจ_คนนี้แหละ  ค้นเลยครับ  ผมจำไม่ผิดหรอก  กระเป๋าผมต้อง อยู่ที่เค้าแน่นอน"   ธีรธัยยังคงปักใจเชื่อมั่นตามความคิดตน  โดยไม่ได้สนใจ รับฟังคำแก้ต่างของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย          "คงกลัวโดนจับ เลยย้อน กลับมาดูล่ะสิว่า ผมไปรึยัง"          "คนเนรคุณ!  เอาสิ  มาค้นตัวชั้นดูได้เลย  แต่ถ้าไม่เจอนะ  คุณ!.."   สุลาวัลย์ชี้หน้าคู่กรณีด้วยสีหน้าโกรธจัด  มืออีกข้างกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ   "โดนฟ้องข้อหาหมิ่นประมาทแน่  คอยดูสิ!" มาถึงตอนนี้ ชายหนุ่มถึงเริ่มเกิดความไม่แน่ใจขึ้นมาเล็กๆ   กระนั้น เขาก็ยัง ยืนกรานให้เจ้าหน้าที่ฯ ทำการค้นตัวคู่กรณีอีกฝ่าย   หน้าที่ดังกล่าวจึงตกเป็น ของพนักงานทำความสะอาดที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน  ตั้งแต่ศีรษะจนถึงรองเท้า  กระทั่งซอกมุมต่างๆ ก็ถูกตรวจค้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน          "ไม่พบค่ะ"   พนักงานฯ หญิงตอบสั้นๆ          ธีรธัยมองเห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าสะใจเหมือนจะเยาะเย้ยก็ให้รู้สึกหมั่นไส้  ผู้หญิงอะไรวะทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องต่ำเหลือเกิน  --อะไรนั่น--  เขาคงตา ไม่ฝาดแน่ เมื่อมองไพล่ไปเห็นมือข้างที่กำแน่น แนบข้างตัวของเจ้าหล่อนมี นิ้วกลางโผล่ออกมาเป็นสัญลักษณ์แสดงความหยาบคายในแบบสากลนิยม          สุลาวัลย์ยิ้มวาว นัยน์ตาอาฆาต  หวังว่าไอ้เลวนี่คงจะมองเห็นคำขอบ คุณจากใจลูกผู้หญิง ทั้งที่เธอไม่สมควรทำก็เถิดนะ          "ตกลงว่า คุณเอากระเป๋าเงินของเขาไปจริงๆ หรือเปล่า?"          เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถามย้ำเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อต้องการ ยุติเรื่องไว้แค่นั้น          "ไม่เคยแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ!  ตัวเขาไปทำหายที่ไหนมาก่อนรึเปล่าก็ไม่ รู้  ทำไมไม่ถามเขาบ้างล่ะคะ ว่าทำไมถึงได้อ้วกแตก-อ้วกแตนขนาดนั้น  ไม่ สบายหรือว่าเมาจนหูตาลาย พาลหาเรื่องชาวบ้านก็ไม่รู้"  เจ้าหน้าที่ฯ ถึงกับ ยืนนิ่งอึ้ง  เมื่อได้รับคำตอบที่รัวเป็นชุดและตบท้ายด้วยคำประชดประชัน          "ผมยอมรับว่า ผมเมาค้าง  แต่ขอยืนยันว่า กระเป๋าเงินผมยังอยู่ติด ตัวจนเข้าห้องน้ำ..เอ้อ..หญิงนี่แหละ"          "ถ้าฉันเอาไปจริงแล้วจะโง่ทิ้งกระเป๋าตัวเองกับของไว้ให้โดนจับรึไง"                   "เลยต้องย้อนกลับมาเอาไงล่ะ  นี่คุณผมขอร้องเถอะ  ถ้าเอาไปก็ เอามาคืนผมซะ  ผมไม่เอาเรื่องคุณหรอก"          "ไม่ได้เอาไปโว๊ย!  พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ"            สุลาวัลย์หน้าตาแดงก่ำด้วยฤทธิ์โทสะ  ตะเบ็งเสียงตอบโต้ด้วยความ โมโหสุดขีด            "เอาล่ะครับๆ  ไม่เจอก็จบครับ  เดี๋ยวยังไงทางห้างจะรับเรื่องไว้   ส่วนคุณผู้หญิงต้องขอบคุณและขอโทษด้วยที่ทำให้เสียเวลานะครับ"    เมื่อ เห็นว่า เหตุการณ์ชักจะลุกลามไปด้วยแรงโทสะของแต่ละฝ่าย  เจ้าพนักงาน จึงรีบไกล่เกลี่ยโดยส่งสัมภาระที่ลืมไว้ในห้องน้ำคืนให้  แน่นอนว่า มันต้อง ผ่านการตรวจค้นเช่นเดียวกับที่หญิงสาวได้รับ  เพราะข้าวของในกระเป๋า ไม่อยู่ในสภาพเดิมอย่างที่มันเคยเป็น    "เอ้า.. คุณผู้ชายก็ขอโทษเขาด้วยสิ ครับ"          "ไม่จำเป็น!  เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ  งั้นชั้นไปได้แล้วนะ"  สุลาวัลย์ ตัดบทในทันทีโดยไม่รอฟังคำขอโทษจากอีกฝ่าย  เธอมองหน้าคู่กรณีให้ชัด เต็มตาเป็นครั้งสุดท้าย  ไม่คิดเอาเรื่อง-เอาความตามที่ลั่นวาจาไว้ในตอนแรก  หากแต่เธอจะจดจำหน้าไอ้ฮิปปี้หัวแดงตนนี้ไปจนตาย          เพี้ยง!  ชาตินี้ขออย่าได้เจอไอ้สารเลวคนนี้อีกเลย   หญิงสาวสาวเท้า ออกจากที่ตรงนั้น  พลางนึกแช่งชักหักกระดูกชายหนุ่มไปตลอดทาง แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 49 21:39:21 จากคุณ : zionzany - [ 13 พ.ค. 49 22:36:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3          ธีรธัยมองตามหลังอดีตผู้ต้องสงสัยไปอย่างขุ่นเคืองในอารมณ์ปน หมั่นไส้   ตอนแรกเขากะว่า จะกล่าวขอโทษเจ้าหล่อนแต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจ แล้ว   -- ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้  น่าเกลียดไปหมดทั้งหน้าตาและจิตใจ --  เพราะ อย่างนั้น  หากต้องขอโทษผู้หญิงที่สุดแสนยียวนกวนประสาทแบบนี้-สู้เงียบ ทำเฉยเอาไว้ดีกว่า            หลังจากนั้น  เกือบชั่วโมงหลังจากฝากเรื่องไว้กับแผนกบริการลูกค้า แล้ว  ธีรธัยก็บ่ายหน้ากลับไปยังลานจอดรถ   เมื่ออารมณ์เริ่มผ่องใสขึ้น   ชายหนุ่มก็กลับเป็นคนเดิมที่มีนิสัยไม่อินังอิขอบเอากับอะไร   เขายกมือเสย ผมสีทองแดงซึ่งยาวถึงกลางหลังอันแสนสะดุดตา  (หลังจัดการล้างผม บางส่วนที่เปรอะเปื้อน)   นักศึกษาสาวกลุ่มหนึ่งเดินสวนผ่านไป มีบางคนใน นั้นยิ้มให้เขาอย่างแสดงความสนใจจนออกนอกหน้า  ธีรธัยไม่คิดว่า ตนเอง เป็นคนเจ้าชู้  แม้เขาจะสนุกไปกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่ก็เป็นไปด้วย ความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย   คงเป็นเพราะชายหนุ่มเคยมีความหลังฝังใจ บางอย่างในอดีต  มันจึงเป็นเรื่องยาก หากเขาคิดจะเปิดใจให้กับผู้หญิง สักคนในเวลานี้          โทรศัพท์มือถือส่งเสียงเมื่อมีสายเรียกเข้า  ธีรธัยรับสายเมื่อเห็นเป็น เบอร์เพื่อนสนิท  เสียงปลายสายต่อว่าต่อขานดังออกมาจนต้องเบือนศีรษะ ออกห่าง  รอยยิ้มกวนๆ เผยออยู่บนใบหน้า ก่อนธีรธัยจะกดตัดสายทิ้ง อย่างที่ชอบทำจนเป็นที่รู้กันในหมู่ผองเพื่อน  ทั้งนี้เพราะเขาแน่ใจอยู่ว่า อีกเดี๋ยวเพื่อนก็ต้องโทรเข้ามาใหม่  แล้วก็จริงดังคาด          "ไอ้ สั _ ว์ไท  กดทิ้งหาห่าอะไรวะ  ตกลงคืนนี้(มง)ว่าไง"          "(ก)ขอบายละกัน  ยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน  แถมกระเป๋าตังค์ ยังโดนฉกอีก..."          "แล้วจับตัวคนฉกได้ป่าววะ  ไหนเล่าให้ฟังละเอียดๆ หน่อยดิ๊"          เมื่อต้องรับสายเดิมอีกครั้ง  ชายหนุ่มจึงไม่จำเป็นต้องหยุดยืนเพื่อ พูดคุยให้เสียเวลา  ข้างหน้าเป็นบันไดเลื่อนสำหรับลงไปชั้นล่างซึ่งเขาจอด รถเอาไว้  และเมื่อเขากำลังเลื่อนลง  ใครบางคนก็เลื่อนขึ้นสวนกันได้อย่าง น่าเหลือเชื่อ          สุลาวัลย์ถึงกับต้องรีบสาวเท้าวิ่งจ้ำอ้าวโดยไม่รอให้บันไดพาเลื่อนขึ้น เอง   เมื่อเห็นชัดประจักษ์แก่สายตาว่า ใครเพิ่งสวนทางกับเธอลงไป  แต่ก็ ไม่ไวเท่าธีรธัยซึ่งหมุนกลับตัวก้าวตามขึ้นไปทางที่เพิ่งลงมา   เขาร้องเรียก หล่อนเสียงดังลั่น          "เดี๋ยวก่อน..คุณ!  หยุดก่อน  อย่าเพิ่งไป"          "บอกให้หยุดก่อน  เฮ้!  ยัยหัวขโมยอย่าหนีนะ!"   เมื่อเห็นอีกฝ่ายยัง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวิ่ง  ด้วยอารามลืมตัวเมื่อเข้าไปใกล้ในระยะที่เอื้อมมือถึง   เขาจึงใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์คว้าจับต้นแขนของอีกฝ่าย  เจตนา เพียงแค่ต้องการดึงเจ้าหล่อนให้หยุดวิ่งเท่านั้น  แต่การกระทำซึ่งดูเหมือน เป็นการกระชากแขนดังกล่าว ส่งผลตอบสนองอันร้ายกาจ  เพราะหญิงสาว ถึงกับเสียหลักและพลัดกลิ้งตกบันไดเลื่อนกลับลงไปสู่พื้นชั้นล่าง โชคร้าย ราวกับเคราะห์กรรมเล่นตลกซ้ำสอง  บันไดเลื่อนว่างเปล่าจึงไม่มีใครช่วย ฉุดหรือรั้งตัวเธอเอาไว้เลยสักคน          ธีรธัยยืนนิ่ง หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ   อุบัติเหตุที่ไม่ได้คาดฝัน อุบัติขึ้น เพียงเพราะเขาเกิดอยากจะขอโทษเธอขึ้นมาเท่านั้น   สุลาวัลย์ยังคง นอนกองอยู่กับพื้น  กระเป๋าและข้าวของหล่นกระจัดกระจายไปทั่ว  แม้จะยัง รู้สึกงวยงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพยายามจะลุกขึ้นนั่ง  แต่หญิงสาวก็ทำ ไม่ได้ดังคิด   เพราะความเจ็บปวดโดยเฉพาะบริเวณขาข้างซ้ายแปลบปลาบ ไปทั่ว จนต้องนิ่วหน้าและหลับตาลง          "เฮ้ยๆๆ  ไท  มีอะไรรึเปล่า  เกิดอะไรขึ้นวะ!"   เสียงอู้อี้จากโทรศัพท์ ที่กำจนแน่นในมือ ทำให้เขาได้สติตื่นจากอาการตกตะลึง   ชายหนุ่มกดตัด สาย แล้วรีบวิ่งลงบันไดเลื่อนไปอย่างตื่นตระหนก          "คุณ!  คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า  ผมขอโทษ  ผมไม่ได้ตั้งใจ.."  ธีรธัย รีบเข้าไปประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้น  มีคนช่วยเก็บข้าวของซึ่งหล่นเกลื่อน กลาดพื้นให้ด้วยความมีน้ำใจ   เสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น ตอนที่ชายหนุ่มประคองตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้น  มือของเขาจับโดนขาข้างซ้าย ของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ   "เจ็บที่ขา.. เจ็บมากรึเปล่า  ผมจะพาไปโรงพยา บาลนะ  คุณลุกไหวมั้ย"          "ของ.. ของฉัน.. กระเป๋า.."  สุลาวัลย์ผงกศีรษะเป็นเชิงตอบรับ   แม้เจ็บแทบตายแต่ก็ไม่วายห่วงสัมภาระ          "มีคนช่วยเก็บให้แล้ว  รถผมจอดอยู่ชั้นนี้พอดี  ทนเดินไปอีกหน่อย --ได้นะ?"   ชายหนุ่มผู้เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมด  หันไปขอบ คุณเหล่าคนมีน้ำใจที่เข้ามาช่วยเหลืออำนวยความสะดวกให้   "ขอบคุณทุกคน มากนะครับ  เดี๋ยวของพวกนี้ผมถือเอง  ขอตัวก่อนนะครับ.."          เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง แต่ธีรธัยไม่มีแก่ใจจะรับ  เขารวบ สัมภาระทั้งหมดไว้ในมือข้างเดียว   ส่วนอีกข้างคล้องตัวหญิงสาวพยุงไว้ แนบเอว  ดูคล้ายลักษณะกระเตงเนื่องจากความสูงแตกต่างกันอยู่มาก   กว่า คนทั้งสองจะไปถึงรถที่จอดเอาไว้ก็เล่นเอาเหงื่อกาฬแตกทั้งคู่  คนหนึ่งใบ หน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด  ส่วนอีกคนออกอาการหอบปานกลางด้วย เหน็ดเหนื่อยเอาการ          ชายหนุ่มออกตัวอย่างเร็วทันทีเมื่อพ้นบริเวณห้างฯ ออกสู่ถนนใหญ่ รถแต่งสีเงินแกมแดงคันเก่งถูกเร่งให้แรงทั้งความเร็วและความเย็นจาก เครื่องปรับอากาศในรถ   เขาชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งคุดคู้  กัดฟัน-นิ่ง เงียบ ไม่พูดไม่จาอะไร  ทีแรกธีรธัยคิดว่า อีกฝ่ายคงปวดมากจนต้องนั่ง ในท่าที่กระทบกระเทือนให้น้อยที่สุด  แต่เมื่อหญิงสาวหันกลับมาพร้อมกิริยา พิลึก คือ ยกปกเสื้อขึ้นมาปิดจมูก  ทำให้ชายหนุ่มถึงกับเลิกคิ้วมองด้วย ความงุนงง          "เปิดกระจกที~  ฉันแพ้กลิ่นในรถ  เร็วเข้า!  อยากจะอ้วก.."          "เฮ้ย! อย่าเพิ่งอ้วกนะคุณ  เอ้า  เปิดกระจกให้แล้ว"   ธีรธัยกดปุ่ม ลดกระจกลง พร้อมกับปิดแอร์   "รู้สึกดีขึ้นรึยัง?  ได้โปรดล่ะ อย่าอ้วก ~เอ่อ~ อาเจียร  บนรถผมเลยนะ"          "อือ...ยังไม่ค่อยดีเมื่อไหร่   อูย..ปวดขา   ขาฉันจะหักรึเปล่า"          "ต้องให้หมอตรวจยืนยันก่อนน่ะ  แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ"          "กระชากแขนจนชั้นตกบันไดเนี่ยนะ ไม่ได้ตั้งใจ  ให้ตำรวจมาจับชั้น ซะยังดีกว่า"   สุลาวัลย์แหวใส่ พลางกัดฟันกรอด   อารมณ์โกรธขึ้ง-เคียด แค้นเริ่มกลับเข้ามาสู่จิตใจอีกครั้ง    "ถ้าชั้นเดินไม่ได้  แล้วจะทำยังไง   นายจงเกลียด-จงชังอะไรชั้นนักหนาห๊า"                    "ไม่พิการหรอกน่า   ผมบอกแล้วไงว่าขอโทษจริงๆ  อย่าเพิ่งคิดให้ มากเลยตอนนี้"          ธีรธัยพยายามพูดเอาน้ำเย็นเข้าลูบเสียงอ่อย   ในฐานะที่เป็นคนผิด ทำให้จำต้องทนฟังอีกฝ่ายบ่นว่าไปตลอดทางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้          "โอ๊ย!  ปวดโว๊ย  เมื่อไหร่จะถึงโรง'บาลซักที"          "อย่าตะโกนสิคุณ  จะให้ทำไงเล่า  ผมเหยียบจนมิดแล้วนะตอนนี้"          "โธ่เว๊ยยย!"          "หยุดร้องซะทีได้มั้ย  โฮ้ย~ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว"          เมื่อขับไปถึงโรงพยาบาล  ธีรธัยก็มีใบหน้ายับยู่ยี่เสียยิ่งกว่าคนเจ็บ ระหว่างทาง เขาพบกระเป๋าเงินตัวปัญหาตกอยู่บนพื้นรถใต้เบาะคนขับ นั่นเอง   แต่เขาไม่บอกเพื่อนร่วมทางหรอก   ไหนๆ ก็ทนนั่งฟังเจ้าหล่อน โวยวายมาตลอดทางแล้วนี่            ผลปรากฏว่าสุลาวัลย์ข้อเท้าแพลง - เส้นพลิกเนื่องจากการลงผิดท่า ผิดทาง   ท่อนขาฟกช้ำดำเขียวอย่างฟ้องอาการจนต้องนอนพักที่โรง พยาบาลหนึ่งวัน   ระหว่างนั้น  ธีรธัยจึงต้องรับหน้าเสื่อ  ตอบคำถามถึง เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งชดเชยค่าทำขวัญแม้ฝ่ายเจ้าทุกข์จะปฏิเสธไม่รับในตอน แรกก็ตามที   จนแม้ตอนนี้ หญิงสาวกลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้ว  เขาก็ยังคอย แวะเวียนมาเยี่ยมอยู่ทุกวัน  แม้โดนออกปากไล่ก็ทำหน้าทนไม่รู้ไม่ชี้  ด้วยหวัง อยากให้เจ้าหล่อนมีน้ำมิตรด้วย  (ประกอบกับวันทุกวันซึ่งในยามกลางวัน เขาก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วด้วย) แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 49 21:46:03 จากคุณ : zionzany - [ 13 พ.ค. 49 22:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4          "หาน้ำกินเอาเองนะ  มาบ่อยจนรู้ที่แล้วนี่"  สุลาวัลย์เดินเขย่งอ้อม หลังเขา กลับไปนั่งหน้าโทรทัศน์และเปิดมันโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะดู   "เพื่อน ก็ไม่ใช่  เสนอหน้ามาได้ทุกวัน"            "ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แหละคุณ"   ธีรธัยเริ่มรื้อของในถุงที่หอบหิ้วมา ด้วย  "เอาน้ำผลไม้ซักกระป๋องมั้ย?"          สุลาวัลย์สั่นศีรษะโดยไม่หันไปมอง  คิดๆ ดูแล้วมันก็จริงอย่างที่อีก ฝ่ายพูด  อาจเป็นเพราะช่วงอายุของเธอกับเขาต่างกันแค่ไม่กี่ปี   ถึงจะพูด ว่า-กัดกันไปมา  แต่กลับทำให้รู้สึกสนิทกันอย่างรวดเร็วโดยทันไม่รู้ตัว          "อยากออกไปเที่ยวไหนมั่งรึเปล่า   บอกได้นะ  ไม่คิดค่ารถ"          "ขาเดี้ยงแบบนี้จะไปไหนได้   ถามอะไร~ปัญญาอ่อน"  สาวป่วนจงใจ ลากเสียงยาว          "คิดอะไรแบบนั้น  ที่ถามเพราะเห็นอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน  เอา อย่างนี้มั้ย.."    เขาเปิดกระป๋องน้ำผลไม้ดื่มเสียงดังอึกอักอย่างกระหาย   "ไปทะเลกัน  ชวนเพื่อนๆ คุณไปด้วย  ชวนไม่กี่คนแค่นั่งเต็มรถก็พอนะ   ผมรู้จักหาดสวยๆ ตั้งหลายแห่ง  ไปวันอาทิตย์นี้เลยดีไหม ฟรีตลอดรายการ ไม่สนใจเหรอ"          ฝ่ายถูกชวนหรี่ตาเหมือนนิ่งคิด  ทั้งที่ในใจแทบตอบตกลงในทันที เมื่อนึกถึงทะเลและหาดทรายสีขาว  คงสนุกแน่ ถ้ามีสุมลฑากับกนกอรไปด้วย  หลายเดือนมาแล้วที่พวกเธอไม่ได้เจอะเจอกัน  ได้แค่โทรศัพท์คุยกันบ้าง เวลารู้สึกคิดถึง          "นายไปแค่คนเดียวนะ  ห้ามชวนเพื่อนนายไปด้วย  เพราะเพื่อนฉันมี แต่ผู้หญิง"          "ไม่มีปัญหา  กะจะชวนกี่คนล่ะ"          "คงแค่สองคน"  สุลาวัลย์ว่า   "ว่าแต่นายเถอะ  ไม่ได้ทำงานเหรอ   เป็นลูกคนรวยก็ดีแบบนี้แหละ"          "เป็นลูกคนรวยน่ะ ใช่  แต่ไม่ได้สบายเหมือนอย่างที่คนอื่นคิดหรอก"          ธีรธัยว่าช้าๆ  มีสีหน้าเบื่อหน่ายยามพูดถึงเรื่องครอบครัว   ทุกวันนี้ บุพการีทั้งสองมักเคี่ยวเข็ญให้เขาซึ่งเป็นบุตรชายลำดับสามช่วยงานกิจการ ของครอบครัวแทบจะตลอดเวลาที่พบหน้าค่าตากัน  ระหว่างพี่น้องกันเอง ความสัมพันธ์ก็มิสู้ดีเท่าไหร่  ต่างแข่งขันชิงดีชิงเด่นกันอย่างไม่มีใครยอม น้อยหน้าใคร  ในครอบครัวเขาล้วนมีแต่คนเก่งแต่ก็น่าอึดอัดใจเหลือหลาย   ธีรธัยจึงพึงใจที่จะเลือกใช้ชีวิตแบบอิสระเสรีตามใจตนเองเต็มที่  จนกลาย เป็น 'แกะดำ' ที่ใครต่อใครพากันเอือมระอา          "งานก็ทำมั่ง  ไม่ทำมั่ง  กิจการครอบครัวไม่มีใครไล่ผมออกหรอก"   เขาหยิบบุหรี่ออกมาคาบไว้และทำท่าจะจุดสูบ   "อีกหน่อยก็ต้องแต่งงาน   เดี๋ยวมันก็เข้าวงจรครอบครัวไปเองแหละ"          "อย่าสูบบุหรี่!  ฉัน-ไม่-ชอบ"   สุลาวัลย์พูดเตือน ทำหน้าเนือยๆ          "โทษที  ลืมไปว่าห้ามสูบต่อหน้าสุภาพสตรี"   ธีรธัยเก็บบุหรี่  นิ้วยาว เรียวหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าเสื้อส่งให้อีกฝ่าย    "โทรนัดเพื่อนคุณ ซะตอนนี้  เผื่อว่าง-ไม่ว่างยังไง จะได้ไม่ต้องเก้อ"          "เดี๋ยวนายไปแล้วค่อยโทรก็ได้  มีเวลาอีกถมถืด"            "โทรเหอะน่า  บ้านคุณไม่มีโทรศัพท์อะไรเลยสักอย่าง  ของผมเหมา จ่าย โทรๆ เข้าไปเหอะ"          ได้ยินแบบนั้น  สุลาวัลย์จึงรับโทรศัพท์มากดเบอร์โทรหากนกอรใน ทันใด   นายตัวร้ายหลบออกไปยืนแอบสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้านราวกับรอโอกาส นี้มานาน   เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนอีกไม่กี่นาทีก็จะบ่ายสี่โมงเย็น  เป็น เวลาเดียวกันกับที่กนกอรเพิ่งตวัดปลายปากกาเขียนอักษรตัวสุดท้ายลงใน สมุดบันทึกเสร็จสิ้นพอดี                                            กริ๊งงงง!!!            โทรศัพท์กรีดเสียงร้องขึ้นท่ามกลางความเงียบ  กนกอรซึ่งกำลังจม อยู่ในห้วงความคิดถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ   ก่อนยกหูโทรศัพท์ขึ้น พร้อมกับทำเสียงอ่อนหวาน  "ศุภโชค  พรอโพรตี้   สวัสดีค่ะ"          "สวัสดีค่ะ"   สุลาวัลย์แสร้งทำเสียงกระซิบกระซาบตอบกลับ   "ขอ สายคุณกนกอรค่ะ"          "พูดอยู่จ้ะ  ว่าไงจ้า  กำลังคิดถึงอยู่พอดี"          "คุณกนกอรไม่อยู่เหรอคะ  เขาจะเข้ามาตอนไหนคะ"   สาวป่วนยัง พูดล้อเพื่อนเล่น แบบไม่ยอมเลิกง่ายๆ          อ"พูดอยู่โว้ย  กวนตอ_ทุกทีเลยนะ"          "ไม่ทราบเหรอคะ  ไม่เป็นไรค่ะ  ขอบคุณนะคะ  สวัสดีค่ะ"          "เออ  วางเลย  แน่จริงวางหูเลยสิจ๊า"          สาวป่วนแกล้งทำเป็นเงียบเหมือนจะวางหู  ก่อนจะหัวเราะคิกคักชอบ ใจที่โดนเพื่อนรู้ทัน          "กนกอรเหรอจ๊า  เมื่อกี้ใครไม่รู้รับสาย บอกว่าไม่อยู่ - ออกไปข้าง นอกล่ะ"          "เหรอจ้ะ  เขาบอกเหมือนกันว่ามีคนโรคจิตโทรมา  เป็นไงมั่ง  สบาย ดีมั้ย?"          "ไม่ดีเท่าไหร่  ขาพิการข้างนึง"   สุลาวัลย์พูดเรื่อยๆ เหมือนเป็นเรื่อง ธรรมดา   "วันอาทิตย์นี้ ว่างรึเปล่า  จะชวนไปทะเล  เช้าไป-เย็นกลับ  ฟรีไม่ เสียค่ารถ"          "ขาเป็นอะไร  จริงหรือว่าล้อเล่นกันเนี่ย  เฮ้ ~ เราถามจริงๆ นะ"   เสียงกนกอรรัวเร็วมาตามสาย          "ไม่เป็นไรมากหรอก  กระเผลกนิดๆ เอง  พรุ่งนี้ก็ได้อาทิตย์นึงแล้ว  เจ้าทุกข์เค้าเลยจะพาไปเที่ยวทำขวัญ"          "น่าจะโทรมาบอกกัน  จะได้ไปเยี่ยม"  เพื่อนรักต่อว่าต่อขานด้วย ความเป็นห่วง   "อุบัติเหตุหรือว่าอะไร  ไหนเล่าให้เราฟังละเอียดๆ ที"          สุลาวัลย์จัดแจงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กนกอรฟังอย่างสั้นๆ   เฉพาะตอนร้องแรกแหกกระเฌออยู่ในรถของธีรธัยนั้น แอบตัดทิ้งไม่ให้ เพื่อนรับรู้แม้แต่นิดเดียว   กระนั้น กนกอรก็พอนึกเห็นภาพเพื่อนร้องโวย วายตามประสานิสัยประจำตัวซึ่งรู้ไส้รู้พุงจนหมดได้อยู่ดี          "แสดงว่า เขาก็เป็นคนดีนะ  รับผิดชอบทั้งค่ารักษาพยาบาล แถมยัง จะพาไปเที่ยวอีก"          กนกอรแสดงความคิดเห็นเมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดจบลง  ออกจะคิด ว่าเพื่อนรักโชคดีหน่อยๆ ด้วยซ้ำ          "ติดตรงนิสัยกวนบาทา นอกนั้น-- ก็ดี"   สุลาวัลย์ลดเสียงค่อยลง   เมื่อผู้ถูกนินทากลับเข้ามานั่งตามเดิม  พกกลิ่นบุหรี่เจือจางติดตามเสื้อผ้า มาด้วย   หญิงสาวทำท่าบีบจมูกใส่ธีรธัย   "ตกลงวันอาทิตย์นี้ว่างไหม?"          กนกอรนิ่งคิดชั่วครู่     อยากไปทะเลกับสุลาวัลย์ก็อยาก   ส่วนเรื่อง จะไปเจอเขาคนนั้นก็เลี่ยงไม่ได้อีก  ..โธ่..นะ..  ทำไมมันต้องประจวบเหมาะ มาชนกันพอดีด้วย          "เสียดายจังเลย  เราก็อยากไปด้วยนะ แต่วันอาทิตย์นี้เราไม่ว่างน่ะสิ"   กนกอรตัดสินใจตอบปฏิเสธเพื่อนรัก   กลั้นใจฟังเมื่อเดาเอาว่า อีกฝ่าย ต้องโทรชวนสุมลฑาอีกคนเป็นแน่   ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ชนกันอีกอยู่ดีน่ะสิ          "เหรอ.. ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เอาไว้ตอนไหนก็ได้ที่พร้อม เพราะเราอยาก ให้กนกอรไปด้วย"            ผิดคาดเมื่อเพื่อนรักกลับตัดสินใจล้มเลิกแผนการเอาเสียดื้อๆ  ฟัง จากน้ำเสียงก็พอจับเค้าได้ว่า  เพื่อนออกอาการผิดหวังอยู่ไม่น้อย  "กนกอร ไม่ไป  เราก็ไม่ไป  ถ้างั้น-ไว้เราโทรไปหาใหม่นะ  รักษาสุขภาพด้วย"                   "จ้า  หายไวๆ  รักษาตัวดีๆ นะ"  กนกอรลอบถอนหายใจอย่างรู้สึก โล่งอก          "กนกอรก็เหมือนกันนะจ๊ะ   See You!"          "จ้า..สวัสดีจ้ะ"          สุลาวัลย์ส่งโทรศัพท์คืนให้แก่ธีรธัย   ชายหนุ่มเป็นอันได้ยินชัดเจน แจ่มแจ้งแล้วว่า จำต้องพับโครงการไปอย่างไม่มีกำหนด  คนทั้งสองเปลี่ยน หัวข้อพูดคุยกันเรื่องอื่น   เมื่อได้เวลาใกล้จะหกโมงเย็น ชายหนุ่มก็ขอตัว กลับเหมือนเช่นทุกวัน  หลังจากนี้แล้ว เขาจะกลับบ้านหรือไปที่แห่งไหนต่อ   สุลาวัลย์ก็ไม่เคยเอ่ยปากถามเลยสักครั้ง   "ไม่ต้องมาทุกวันก็ได้นะ   นายฮิปปี้หัวแดง"          ธีรธัยไขกุญแจรถ  ติดเครื่องรอจังหวะออกตัว  ก่อนโบกมืออำลา          "บอกแล้วไงให้เรียก ไท  เรียก พี่ไทสุดหล่อ ก็ได้"          "แหวะ!  รีบๆ ไปเหอะ  นายไทฟอยล์"          "ชื่อนั้นก็ได้  เท่ดี!  ไปก่อนนะคุณ   See You!"   เขากล่าวลาโดย ยืมคำพูดของอีกฝ่ายมาใช้          "See You Too!"  สาวป่วนเอ่ยตอบเสียงดังฟังชัด  หันหลังกลับ โดยไม่รอส่งอีกฝ่าย          ธีรธัยปิดประตูรถ  ทะยานออกจากซอยบ้านของเพื่อนสาวคนใหม่ ไปอย่างรวดเร็ว   พอตะวันตกดิน งานหลักอีกอย่างหนึ่งของเขาก็จะเริ่มต้น ขึ้น นั่นคือ การซิ่งรถประชันความเร็วกินเงินเดิมพัน ซึ่งจัดโดยบรรดานักซิ่ง ที่มารวมตัวกันจัดตั้งเป็นสโมสร   ทั้งนี้เพราะธีรธัยวนเวียนอยู่ในแวดวง ดังกล่าวมานาน จนยากจะถอนตัวออกไปได้นั่นเอง                                   oooooooooooooo แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 49 21:41:41 จากคุณ : zionzany - [ 13 พ.ค. 49 23:04:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในที่สุด  วันอาทิตย์ก็ดำเนินมาถึง  เริ่มวันสำคัญด้วยอาการง่วงเหงา หาวนอนจากนางสาวสุมลฑา          "เราว่าตัวเองโอเว่อร์ไปรึเปล่า  เขานัดตั้งเที่ยง  แต่พวกเรามานั่งรอ ตั้งแต่ห้างฯ เปิดอ่ะ"          สาวร่าเริงอดกระเซ้าเพื่อนสาวผู้อุตสาห์โทรไปปลุกตั้งแต่ไก่โห่ไม่ได้   ดวงตากลมโตปรือฉ่ำเล็กน้อยเนื่องจากยังนอนไม่เต็มอิ่ม   หากเป็นไปได้  สุมลฑาก็อยากหลับต่อบนเก้าอี้นั่งพักในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เหลือเกิน   ถ้าไม่ติดตรงอายคนที่เดินผ่านไปมา และถูกกนกอรคอยสะกิดถามเป็นระยะๆ          วันนี้ กนกอรพิถีพิถันกับการแต่งตัวเป็นพิเศษ  เสื้อสีฟ้าอ่อนติด ระบายลูกไม้ตัวสวยเข้าชุดกันกับกางเกงลูกฟูกสีน้ำตาลไหม้   ผมหยิกหนา ที่เคยไว้ยาวถูกปฏิรูปเสียใหม่ด้วยการตัดสั้น เหลือแค่พอระต้นคอ  ทั้งยัง ผ่านการยืดถาวรชนิดที่เจ้าตัวตัดสินใจควักเงินเก็บออกมาใช้ในการนี้โดย เฉพาะ   การเปลี่ยนแปลงรูปโฉมใหม่ในครั้งนี้สร้างความตื่นตะลึงปน ประหลาดใจให้กับหลายคน  คงมีเพียงสุมลฑาเท่านั้น ที่แค่แปลกใจเล็กน้อย เมื่อแรกเห็น          "วันนี้ตัวเองสวยเกินหน้าเกินตาเพื่อนเลยนะ  รู้ตัวรึเปล่า"   สุมลฑา กล่าวสัพยอก  พลางก้มมองดูตนเองที่เลือกสวมเสื้อผ้าสีดำทั้งชุดเพื่อ อำพรางรูปร่างที่ค่อนข้างอวบอิ่มเกินไปนิด   "ดูเราดิ  อืดจนเอวแตก   กางเกงแต่ละตัวคับจนจะใส่ไม่ได้แล้ว"          "โอ๋ๆ ยังไงซัลมาก็ดูน่าร้าก~ น่ารัก อยู่ดีแหละจ้า"   พอได้ยินแบบนั้น  กนกอรเลยกระโดดไปมารอบตัวเพื่อนสาวพร้อมกับพูดปลอบใจอีกฝ่าย ทันควัน   แก้มของเธอเป็นสีชมพูจัดจากการแต่งหน้าเป็นพิเศษประกอบกับ ถูกชมให้เขินด้วย          ขณะนั้นเป็นเวลาสิบโมงครึ่ง   ทั้งสองคนจึงเหลือเวลาอีกมากกว่าจะ ถึงเวลานัดหมาย   ต่างพากันเดินทอดน่องชมดูนู่นนี่ไปเรื่อยเพื่อฆ่าเวลา   กระทั่งหยุดพักเท้าที่ร้านฟาสต์ฟู้ดแห่งหนึ่ง   โดยกนกอรออกปากเป็นเจ้ามือ เพื่อเลี้ยงตอบแทนที่สุมลฑาอุตส่าห์มาเป็นเพื่อนตน          "ซื้อแต่น้ำอย่างเดียวก็พอ  เก็บท้องไว้ก่อนดีกว่ามั้ง  เผื่อคนนั้นเขา ชวนกินข้าวเที่ยงด้วยไง" สุมลฑาออกความคิดเห็น  ดังนั้น ตรงหน้าของสองสาวจึงมี เพียงน้ำอัดลมตั้งอยู่คนละแก้ว          "จะเที่ยงแล้วนี่  โอย  ตื่นเต้นจังเลยซัลมา"  กนกอรว่าพลางมีอาการ กระสับกระส่ายจนเห็นได้ชัด            "ไม่บอกก็รู้  ดูสิหน้าแดงไปหมดแล้ว"   สุมลฑาหัวเราะขำกับท่าทาง ลุกลี้ลุกลนของเพื่อน   "ใจเย็นๆ  ผ่อนคลายเข้าไว้  คิดซะว่ากำลังจะไปเจอ คุณลุงวัยหกสิบ  รับรองช่วยได้"          "เออๆ ดีๆ  เรากำลังจะไปพบคุณลุงอายุหกสิบ   เรากำลังจะไปพบ คุณลุงอายุหกสิบ.."          สาวซื่อท่องตามคำบอกไปเรื่อยเจื้อย   ไม่เอะสักใจนิดว่า กำลังถูก เพื่อนสาวขี้เล่นสวมรอยอำ          "ท่องไปเรื่อยๆ  เพิ่ม..คุณลุงไม่หล่อเลย..ลงไปด้วย"          "คุณลุงอายุหกสิบ  คุณลุงไม่หล่อเลย   คุณลุงอายุหกสิบ  คุณลุง ไม่หล่อเลย "          นี่ถ้าสุลาวัลย์นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยอีกคน   คงจะเพิ่ม  คุณลุงแก๊~แก่   เข้าไปด้วยเป็นแน่          ไม่ช้ากนกอรก็หยุดท่อง  ใบหน้าสีชมพูจัดเริ่มจางลงกลับสู่ภาวะปกติ   หญิงสาวหยิบกระดาษที่สั่งพิมพ์จากข้อความนัดหมายในอีเมล์ขึ้นมาอ่าน ทวนซ้ำอีกรอบ    'ร้านหนังสือ  ชั้นสาม  เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน  กางเกงสีดำ'  เธอ พูดซ้ำไปมาราวท่องจำให้ขึ้นใจ          สิบเอ็ดนาฬิกา  ห้าสิบนาที คือฤกษ์งามยามดีที่สองสาวใช้ออกตัวจาก ร้านฟาสต์ฟู้ดตรงไปยังจุดนัดพบ   ผู้ชายใส่เสื้อสีน้ำเงินหลายคนที่พวกเธอ เดินผ่าน ทำเอากนกอรใจเต้นตึกตัก เมื่อไพล่คิดไปว่าอาจเป็นเขาคนนั้น หลัง จากอีเมล์ระทึกใจฉบับล่าสุดแล้ว  เธอก็ไม่ได้รับการติดต่อหลังจากนั้นจาก 'ออต' อีกเลย          "มีผู้ชายใส่เสื้อสีน้ำเงินตั้งสามคนแหน่ะ  แล้วจะรู้ได้ไงว่าเป็นคนไหน!"   สุมลฑาอุทานอย่างขัดใจ  เพราะเมื่อทั้งสองไปถึงบริเวณหน้าร้านหนังสือ และช่วยกันสอดส่ายสายตามองหาคนที่เข้าข่ายดังกล่าว ก็พบว่ามีถึงสามคน ทีเดียวที่แต่งตัวตรงตามคำบอกในอีเมล์          คนหนึ่งไว้ผมยาวรวบเป็นหางม้ายืนก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ   อีกคน หนึ่งผมตัดสั้น สวมแว่นตายืนพูดคุยกับเพื่อนใส่เสื้อสีแดงอยู่ตรงมุมหนึ่งใน ร้าน ส่วนคนสุดท้ายมีท่าทีหันรีหันขวางเหมือนกำลังมองหาใครบางคน ดังนั้น สองสาวจึงค่อนข้างมั่นใจว่า 'ออต' ที่พวกเธอกำลังมองหาคงเป็นผู้ชายคน ท้ายสุดนี้แน่นอน          ชายคนดังกล่าว มองมาที่ทั้งสองพร้อมกับโบกมือให้   กนกอรเกือบ จะโบกตอบ เมื่อเห็นเขาเดินออกมาจากร้านหนังสือตรงดิ่งมายังจุดที่พวก เธอยืนอยู่   ทันใดนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินสวนขึ้นมาจากทางด้านหลังของ สองสาว  ตรงเข้าไปเกาะแขน--คนที่คิดว่า ใช่ -- ก่อนพากันควงคู่เดินจากไป   ทิ้งให้สองสาวยืนคว้าง  เกิดอาการหน้าแตกครั้งยิ่งใหญ่มโหฬารในรอบปี เลยทีเดียว          "หน้าแตกเลยว่ะ  เราว่าตัวเองโทรถามให้ชัวร์เลยดีกว่า  เผื่ออาจไม่ใช่ ใครเลยในสองคนที่เหลือนั่นก็ได้"          สุมลฑาแนะนำขึ้นมา  โดยใช้ประสบการณ์สดๆ ร้อนๆ เมื่อครู่เป็นบท เรียน          เมื่อได้ยินดังนั้น   กระดาษแผ่นเดิมจึงถูกนำออกมากางอีกครั้งเพื่อ ดูเบอร์โทรศัพท์   กนกอรรวบรวมความกล้าอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะกดเลขหมาย โทรออกจากเครื่องโทรศัพท์มือถือของตน   ตรู๊ด...   ตรู๊ด  เสียงสัญญาณว่างยิ่งทำให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำ  รู้สึกเย็นเฉียบ ที่ปลายนิ้วขึ้นมาในฉับพลัน          สุมลฑาหันไปตามเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ใครคนหนึ่งที่ดังขึ้นอยู่ ใกล้ๆ  -- ผู้ชายสวมแว่นตาใส่เสื้อสีน้ำเงินที่ยืนอยู่กับเพื่อนนั่นเอง! --   เขา ล้วงโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่งเสียงดังขึ้นออกจากกระเป๋าเสื้อ  และหันมอง มาทางหญิงสาวทั้งสอง   สุมลฑาจึงสะกิดให้กนกอรตัดสายทิ้งเพื่อยืนยัน ความแน่ใจ   ถึงตอนนี้  ผู้ชายทั้งสองคนนั้นก็เริ่มสาวเท้าตรงเข้ามาหาพวก เธอแล้ว          "ขอโทษนะ มีใครในสองคนนี้ชื่อ'ยู' รึเปล่าครับ"  คนเสื้อแดงเอ่ยถาม          "มีค่ะ  เอ่อ  'ออต'  รึเปล่าคะ"    กนกอรถามกลับอย่างตื่นเต้นสุดขีด   วินาทีนั้น  คุณลุงอายุหกสิบ  คุณลุงไม่หล่อเลย   ดังระงมสะท้อนไปมาอยู่ ในสมอง  หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาข้างนอก          "ผมเอง  ออต   งั้นเธอก็  ยู  ใช่มั้ย?"   ผู้ชายสวมแว่นสายตาแนะนำ ตัวเอง  ยิ้มบางๆ ให้กับกนกอร  สุมลฑาลอบสังเกตจากท่าทางแล้ว ก็ให้รู้สึก เหมือนเขาไม่ค่อยตื่นเต้นที่ได้พบกันสักเท่าไหร่   แต่คิดอีกแง่หนึ่ง  ฝ่ายนี้ดู จะเก็บอาการได้ดีกว่าเพื่อนเรามากนัก    "ดีใจที่ได้เจอกันซักทีนะ  คนนี้เพื่อน ผมชื่อ  ปราชญ์   แล้วเพื่อนยูคนนี้.."   เขาค้อมศีรษะให้กับสุมลฑาเล็กน้อย   "คุณชื่ออะไรครับ"          "ซัลมาค่ะ  ยูเค้าตื่นเต้นมาก  เลยมาเป็นเพื่อนเค้า"          "สองคนนี่คงเป็นเพื่อนซี้กันเลยใช่มั้ยเนี่ย"  คนเสื้อแดงที่ชื่อปราชญ์ เอ่ยถามทั้งคู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ   ผิวสีออกคล้ำแดดรับกับใบหน้าคมเข้มของ เขาอย่างเหมาะเจาะ   รูปร่างก็ออกจะบึกบึนกำยำกว่าออต  ผู้ซึ่งต่างออกไป ในโทนผิวขาว  สูง  ตัวปานกลาง   ประกายวิบวับในดวงตาแบบคนเจ้าชู้เล็ก ๆ  ทำให้ปราชญ์นั้นดูโดดเด่นกว่าเจ้าของงานเป็นไหนๆ          "ใช่ค่ะ  แล้วคุณสองคนล่ะ"   กนกอรเป็นฝ่ายตอบแทนเพื่อน          "เราเรียนคณะเดียวกัน  ปีสุดท้ายแล้ว  สนิทกันตั้งแต่ปีหนึ่ง"   ปราชญ์หันไปพยักเพยิดกับออต   "ไปไหน-ไปกันสองคนตลอดใช่มั้ยวะ   เพื่อนรัก"          ออตผงกศีรษะแทนคำตอบ    ดวงตาภายใต้กรอบแว่นลอบมอง กนกอรอย่างพินิจพิเคราะห์  มาดของเขาออกไปทางเคร่งขรึม ผิดจากที่ กนกอรคิดเอาไว้มากทีเดียว  ความตื่นเต้นในตอนแรกพบค่อยสลายหายไป แล้ว  นิสัยเป็นกันเองของปราชญ์ทำให้บรรยากาศเป็นไปด้วยความสนุก สนาน  ระหว่างเดินหาร้านอาหารที่สองหนุ่มขออาสาเป็นเจ้ามือนั้น   กนกอร พยายามชวนออตพูดคุยซึ่งก็เป็นไปในลักษณะพูดคำตอบคำ  ทำให้หญิงสาว รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ  เมื่อพาลคิดเหมาเอาเองว่า  ออตคงผิดหวังเมื่อได้เจอ ตัวจริงของเธอ          "เรียนวิศวกรรมท่าทางยากน่าดูเลยนะ"   สาวซื่ออ้อมแอ้มถาม  แอบ. เม้มปากนิดๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นริมฝีปากอูมหนา  "แต่พอจบแล้ว ก็มีงาน ดีๆ รองรับ  หาได้ไม่ยากเลย"          "คงงั้นมั้ง  ผมยังไม่คิดไปถึงขั้นนั้นหรอก"  ออตมองตามหลัง ปราชญ์กับสุมลฑาที่เดินคุยกันนำอยู่ข้างหน้า   สีหน้าเรียบเฉยภายใต้กรอบ แว่นตานั้นยิ่งทำให้มาดเงียบขรึมทาบทับสนิทแน่นในความรู้สึกของกนกอร          "เอ่อ 'โทษนะ  ถ้าเราจะถามชื่อจริงของออต..จะว่าอะไรรึเปล่า"          ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย  ก้มหน้านิดนึงเหมือนคิดใคร่ครวญอยู่ในใจ   คิ้วเรียวบางขมวดเข้าหากันจนสังเกตเห็นได้ชัด  กนกอรนึกน้อยใจวูบขึ้นมา จนน้ำตาคลอหน่วยเล็กๆ   คนอ่อนไหวง่ายอย่างเธอจิตใจช่างเปราะบางนัก   ระหว่างคนทั้งสองที่มีความเงียบคั่นกลางอยู่นั้น  กนกอรแสร้งผินหน้าออก ไปเสียทางหนึ่ง  แอบรำพึงอยู่ในใจ          --  แม้แต่ชื่อเขายังไม่อยากบอกให้เรารู้เลย   เขาคงรับไม่ได้จริงๆ ด้วย  โธ่~เราผิดเองที่อยากมาเจอเขา   ทำไมเราไม่สวยเหมือนคนอื่นเขา บ้างนะ  --          "ผมชื่อ  พัฒนรัฐ   อยากรู้นามสกุลด้วยรึเปล่า"          หลังจากนิ่งเงียบไปชั่วครู่   ออตก็ยอมบอกชื่อจริงของตน  แต่ไม่สู้ สบสายตาอีกฝ่าย          "ไม่เป็นไร  แค่นี้ก็พอแล้ว  เราชื่อ กนกอร นะ"   สาวซื่อบอกแค่นั้น   ไม่กล้าชวนเขาพูดคุยด้วยอีกต่อไป          ผิดกับอีกคู่ที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว  เกือบทุกเรื่อง ซึ่งยกเอามาพูดคุยกัน มักมีความคิดเห็นสอดคล้องพ้องกันไปเสียหมด   ปราชญ์จะคอยหัวเราะอวดรอยยิ้มเท่ให้ได้เห็นอยู่ตลอดเวลา   จนสุมลฑาชัก รู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองพวกผลึกแก้วอยู่นานจนตาพร่า   กระนั้น ทั้งคู่ต่าง ก็จ้องถามล้วงลึกถึงเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่าย   มีบางครั้งที่สาวร่าเริงเหมือน จับเค้าอะไรบางอย่างได้   เมื่ออีกฝ่ายพยายามเลี่ยงเฉไฉไม่ตอบข้อสังสัย ของเธอในบางคำถาม แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 49 21:44:23 จากคุณ : zionzany - [ 13 พ.ค. 49 23:17:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6          พวกเขารับประทานกลางวันร่วมกันในร้านอาหารแบบบุฟเฟ่ต์ร้านหนึ่ง ออตยังคงมาดเดิมคือตักอาหารใส่ปากไปเรื่อยๆ คอยฟังอีกสามคนพูดคุย กันอย่างออกรส   มีบางครั้ง เขาจะลุกออกไปตักอาหารหรือรินน้ำดื่มให้ทุก คนตามประสาสุภาพบุรุษ   ผิดกับปราชญ์ที่ช่วงหลังคอยหยอดคำหวานเชิง เกี้ยวใส่สองสาวจนรู้สึกได้   กนกอรกับสุมลฑาจึงไม่ใคร่แสดงท่าทีอะไรมา กมายนัก   สำหรับกนกอรนั้น  ทุกอย่างดูเหมือนสิ้นสุดลงนับตั้งแต่ตอนที่ ถามชื่อของออต   แต่ที่ยังสามารถทำตัวเป็นปกติ  นั่งเฮฮาร่วมโต๊ะกับพวก เขาอยู่ตอนนี้ได้นั้น นับเป็นการฝืนตัวเองเต็มที          "ขอบคุณมากนะ  ยู  ที่อุตส่าห์ยอมมาพบผมวันนี้"          ออตกล่าวขอบคุณก่อนแยกจากกัน   เหมือนเป็นครั้งแรกเมื่อเขาเผย รอยยิ้มกว้าง  ค้อมศีรษะให้เธออย่างจริงใจ   และคงเป็นวินาทีนี้แหละ  ที่ทำ ให้หัวใจของสาวซื่อเต้นแรงผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก          "เราต่างหากล่ะ  ขอบคุณออตมากนะ ดีใจที่ได้พบกัน  ขอให้เดินทาง กลับปลอดภัยนะทั้งสองคน"          กนกอรยิ้มให้เขาอย่างบริสุทธิ์ใจ   ไม่คิดว่านี่คือการลาเพื่อพบกันใหม่  เพราะมันคงไม่มีโอกาสเป็นไปได้อยู่แล้ว   ชายหนุ่มทั้งสองเองก็ไม่ได้มีทีท่า ว่า อยากติดต่อหรือแลกเบอร์โทรศัพท์กับพวกเธอแม้สักนิดเดียว          "ขอให้โชคดีทั้งสองคนล่ะกัน  บาย..  ปราชญ์  และก็  ออต"  สุมลฑา โบกมืออำลาเป็นครั้งสุดท้าย   สองสาวยืนมองส่งพวกเขาเดินไกลห่างออก ไปจนลับหายไปจากสายตาในที่สุด          "ซัลมา  แกว่า ออต เป็นไงมั่ง"  กนกอรถามเพื่อนสาว ขณะเดินกลับ ออกมารอรถยังป้ายรถเมล์หน้าห้างสรรพสินค้าด้วยกัน          "เงียบๆ ยังไงไม่รุ   แล้วตรงตามที่คิดเอาไว้มั้ยล่ะ"          กนกอรสั่นศีรษะแทนคำปฏิเสธ   สาวอิสลามมองหน้าเพื่อนที่สลดลง อย่างเห็นใจ          "ไม่เป็นไรนะ  อย่าไปคิดมาก"   สุมลฑาตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ สองสามที เป็นเชิงปลอบใจ   "เดี๋ยวเราแนะนำหล่อกว่านี้อีกให้  เอาป่ะ"          "พูดแบบนี้มาเป็นสิบครั้งได้แล้วมั้ง   ไม่เห็นทำจริงซักที"   กนกอร ยิ้มให้กับคำปลอบโยนชวนให้ขำขัน   "เราไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย   แต่สงสัย เค้าคงจะเลิกติดต่อกับเราไปเลยล่ะมั้ง"          "คงไม่มั้งเราว่า  ออตเนี่ยอาจจะถนัดคุยแบบพิมพ์เอาก็ได้  แบบตัว เองไง"          "ใครว่า..  เราถนัดจ้อโทรศัพท์ต่างหากล่ะ  อ้าว  รถมาพอดีเลย"     ทั้งสองคนรีบขึ้นไปจับจองที่นั่งบนรถโดยสารประจำทางโดยเลือกที่นั่งแบบ เบาะคู่เพื่อจะได้คุยกันต่อ   โดยกนกอรไม่ลืมที่จะย้ำกับสุมลฑาถึงเรื่องทั้ง หมดที่เกิดขึ้นในวันนี้   และขอร้องเป็นพิเศษให้เก็บเป็นความลับอย่าเล่าต่อ ให้ใครฟัง   โดยเฉพาะกับสุลาวัลย์          "ความลับไม่มีในโลกนา  แต่ถ้าตัวไม่อยากให้พูด  เราก็ไม่พูดหรอก   รับรองได้"  สุมลฑาให้คำมั่นสัญญา          เพราะรู้จักกันมานานหลายปี จนต่างก็รู้ซึ้งถึงนิสัยของเพื่อนแต่ละคน ว่าเป็นเช่นไร   จึงไม่แปลกอะไร  หากกนกอรเลือกที่จะมีความลับต่อสุลาวัลย์ เพื่อนผู้มีนิสัยโผงผาง  พูดจาตรงไปตรงมาตามความคิด   ทั้งนี้อาจเป็น เพราะสาวซื่อยังไม่พร้อมหากต้องเผชิญหน้ากับน้ำคำที่อาจฟังเสียดแทงใจ จากเพื่อนคนนี้ก็เป็นได้   สุลาวัลย์ไม่เหมือนกับสุมลฑา   เธอไม่ค่อยประนี ประนอมหรือถนอมน้ำใจคนอื่นเท่าใดนัก          บนรถโดยสารประจำทางในยามบ่ายคล้อย   สุมลฑาเริ่มรู้สึกง่วงงุน อันเนื่องมาจากการอดนอน จนเผลอเคลิ้มหลับเอนซบหัวไหล่กนกอรแทน หมอนรองหนุนศีรษะ   ปล่อยให้เพื่อนสาวผู้อ่อนไหวนั่งมองทิวทัศน์สองข้าง ทางไปเรื่อยด้วยจิตใจว้าวุ่นฟุ้งซ่าน   ภาพรอยยิ้มสุดท้ายของออตยังคง ติดตรึงอยู่ในห้วงคิดคำนึงอย่างยากจะลบเลือนหายไป  -- เราเป็นบ้าอะไร ~ มันจบแล้ว  กนกอรเอ๋ย?  ไยต้องไปนึกถึงเขาทำไมหนักหนานะ....          'คุณลุงอายุหกสิบ  คุณลุงไม่หล่อเลย  คุณลุงอายุหกสิบ  คุณลุง...'          จึงเป็นประโยคซ้ำซากที่หญิงสาวคนหนึ่งพร่ำท่องกลับไปมาตลอด ทางกลับบ้าน   ปิดฉากวันอันล้มเหลวโดยสิ้นเชิงพ้นผ่านไปอีกหนึ่งวัน                                            ˆˆˆˆˆˆˆˆˆˆ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 49 21:46:59 จากคุณ : zionzany - [ 13 พ.ค. 49 23:23:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดี ผู้อ่านทุกท่านนะจ้า งวดนี้ขอฝากผลงานที่เขียนเสร็จ--จบแล้วเรื่องแรกๆ ของข้าพเจ้าหน่อยเน้อ  มีทั้งสิ้น 13 บทซึ่งจะทยอยนำมาลงเรื่อยๆ  ก็รบกวนขอคำแนะนำด้วยนะจ้ะ ขอชิมลางลงบทที่ 1 ก่อนเน้อ~ แต่ถ้าใครใคร่อยากจะอ่านต่อเนื่อง ก็เชิญได้ที่ Blog ของข้าพเจ้านะจ้า --ยินดีต้อนรับทุกคน -- กำลังสะสมทุนทรัพย์อยู่เพื่อจะเอาไปจัดทำเป็นเล่มมาเก็บไว้เป็นที่ระลึกส่วนตัว (อิ~อิ) และมอบเป็นของตอบแทนให้กับต้นแบบ(ตัวจริง)ของตัวละครในเรื่อง See You!! นี้ด้วย หวังว่า ทุกคนจะได้รับความเพลิดเพลินจากงานเขียนชิ้นนี้ไม่มากก็น้อยนะจ้ะ zionzany << ฝากชื่อนี้ไว้ในดวงใจนักอ่านด้วยเน้อ~ จากคุณ : zionzany - [ 13 พ.ค. 49 23:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำไมเรียกเพื่อนด้วยชื่อจริงล่ะ ชอบจังธาตุกระด้าง จัดเป็นธาตุเดียวกัน อิอิ จากคุณ : scottie - [ 14 พ.ค. 49 01:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอลิงค์ด้วยสิคะกำลังหนุก จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 14 พ.ค. 49 14:15:07 A:124.120.207.222 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบคุณ scottie จ้า~ -- ที่เรียกเพื่อนด้วยชื่อจริง เพราะในความเป็นจริง ทุกวันนี้เรายังคงเรียก "กนกอร" ตัวจริงผู้เป็นต้นแบบของตัวละครว่า "หนกอร" น่ะจ้ะ (แต่เพื่อนคนอื่นจะเรียก ยู) เพื่อนรักมากเลยคนนี้หนา~ ตอบคุณ ก๊อตซิลล่า จัดให้เลยค่ะ ลิงก์ล่วงหน้าสำหรับผู้ติดตามต่อเนื่อง http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=vovoto&month=03-2006&date=24&group=3&blog=1 ดูที่ตรง 15 blogs ล่าสุดนะคะ จะเลือกบทที่..ได้ และต้องขอบคุณคุณก๊อตซิลล่าสำหรับกำลังใจและมิตรไมตรีที่มีให้มาตั้งแต่ครั้งนิยาย Tcell H-A-V นะคะ จากคุณ : zionzany - [ 14 พ.ค. 49 21:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่าสนใจแหะ เด๋วขอไปอ่านก่อนนะคร๊าบ จากคุณ : an_an_ant - [ 15 พ.ค. 49 07:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไปอ่านในบล๊อกดีก่า... จากคุณ : Bangkokian - [ 15 พ.ค. 49 09:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อีกสองเสียงที่สร้างกำลังใจนะนี่~ ~ดีใจที่อย่างน้อยก็มีคนให้ความสนใจจ้า~ จากคุณ : zionzany - [ 15 พ.ค. 49 19:20:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แวะมาถามนิดนึงคร้าบ คุณ zionzany ลงเรื่องนี้ที่บล็อกอย่างเดียว หรือว่าจะมาลงที่ถนนนักเขียนจนจบด้วยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 พ.ค. 49 06:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 --- คุณพีทคุง (พิธันดร) จะลงที่นี่จนจบเลยค่ะ แต่ที่บล็อคจะอัพไปไวกว่า ขอเว้นช่วงบทนึงสัก 3-4 วัน นะคะสำหรับที่จะทยอย เอามาลงในถนนนักเขียน   (ขออ่านผลงานของท่านอื่นบ้างค่ะ) จากคุณ : zionzany - [ 16 พ.ค. 49 07:30:01 ]