ความคิดเห็นที่ 1 . บทที่  16     ไปเที่ยว พิชานบอกชายหนุ่มรุ่นน้องเอาไว้ว่าจะไปปทุมธานี  แต่เอาเข้าจริงก็บอกให้คีติขับต่อไปเรื่อยๆ จนเข้าเขตอยุธยามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว          ดีที่บ่ายวันนี้อากาศไม่ร้อน ทำให้นั่งรถได้สบายๆ ไม่เหนื่อยไม่เพลีย  พิชานเหลือบมองคนขับซึ่งนั่งตัวตรงมองถนนข้างหน้าแน่วแน่  เห็นเจ้า 'น้องชาย' ใส่เสื้อที่เขาให้ยืมแล้วก็อดขำไม่ได้  รู้จักมักคุ้นกันมาหกสัปดาห์ ยังไม่เคยเห็นชายหนุ่มรุ่นน้องใส่เสื้อรัดๆ ตามแบบที่หนุ่มๆ สมัยนี้นิยมเลยซักครั้ง  แต่ทั้งตู้เสื้อผ้าของเขาก็ใช่ว่าจะมีให้เลือกมากมาย  ขนาดเสื้อยืดตัวที่ใหญ่ที่สุดของเขาก็ยังอวดโครงร่างแข็งแรงของชายหนุ่มรุ่นน้องให้เห็นอย่างชัดเจน  ดีที่ไม่รัดเปรี๊ยะจนดูน่าตกใจมากกว่าน่าชื่นชม ไม่งั้นคงไม่เหมาะกับ 'ที่เที่ยว' ที่จะไปวันนี้แน่          คีติใส่กางเกงนิสิตตัวเดิมที่ใส่เมื่อวานนี้  ถึงจะมีกลิ่นควันบุหรี่ติดเนื้อผ้านิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ยับย่นอะไร พอใส่ออกนอกบ้านได้สบาย  ไม่งั้นก็คงแย่เหมือนกัน เพราะกางเกงของเขาคงจะบรรจุเจ้า 'น้องชาย' ลงไปไม่หมดแน่ ขาทั้งใหญ่ทั้งยาวซะขนาดนั้น          ส่วน... ชิ้นข้างใน ...เอิ่ม...  พิชานไม่อยากจะนึกถึงเลยจริงๆ  แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีทางเลือกอื่น... ก็เลยกลั้นใจให้ยืมไป          แน่นอนว่า ไม่มีใครพูดถึงการแวะไปเอาเสื้อผ้าของคีติที่ 'บ้าน' คีติยืนมองชายหนุ่มรุ่นพี่อย่างทึ่งๆ            ที่ผ่านมาพิชานสั่งให้เขาเลี้ยวออกจากถนนใหญ่เข้าไปในถนนเล็ก ลัดเลาะไปตามถนนดินบ้างลาดยางบ้าง เดี๋ยวก็โผล่ออกไปกลางทุ่งนา เดี๋ยวก็ผ่าเข้าไปในหมู่บ้าน ซักพักก็มุดออกไปที่ข้างคลองชลประทานซึ่งมีทิวไม้ปกคลุมร่มรื่น  สุดท้ายพอเข้ามาถึงชุมชนใหญ่แห่งนึงซึ่งดูน่าจะเป็นตัวตำบล ก็ให้เขาจอดหน้าร้านของชำ          อาจารย์หนุ่มแปลงร่างเป็นโหมดพ่อบ้านพ่อเรือน เลือกหยิบดูอาหารแห้ง เครื่องดื่มชนิดชง นมกล่องน้ำผลไม้ หยูกยา ผงซักฟอกน้ำยาล้างจานล้างห้องน้ำ (เอ๊ะ ทำไมเรียงไว้ด้วยกันล่ะคุณพีท) อุปกรณ์เครื่องใช้ส่วนตัวอย่างพวกกรรไกรตัดเล็บ  แล้วก็เครื่องใช้ในครัวเรือนอย่าง... ถาด          คีตินึกไม่ออกจริงๆ ว่าถาดสังกะสีเคลือบลายดอกไม้สีแดงสีเขียวบนพื้นขาวใบโตเท่ากระด้งแบบนั้น จะไปทำอะไรอยู่ในครัวของชายหนุ่มรุ่นพี่ได้  นี่ยังไม่นับว่าจำนวนสินค้าแต่ละอย่างที่พิชานคัดมากองไว้นั่น มันน่าจะพอกินพอใช้ไปได้ชั่วลูกชั่วหลานเลยด้วยซ้ำ  ...เอ... หรือว่าใครฝากซื้อมา...  แล้วถ้างั้นทำไมต้องถ่อมาซื้อถึงนี่ด้วย...          พิชานปิดท้ายการ 'ช้อปปิ้ง' ด้วยข้าวสารถุงขนาดห้ากิโลกรัมอีกหนึ่งตั้ง  ปัดมือทำท่าพออกพอใจเสียเต็มประดา แล้วก้มหน้าก้มตานับสินค้าทั้งหลายทั้งปวงคร่าวๆ อีกครั้ง ก่อนจะบอกเถ้าแก่ให้คิดคำนวณราคา          คีติทำปากกลมผิวปากวิ้ว  ยังไม่ทันอ้าปากถาม ชายหนุ่มรุ่นพี่ก็หันมาบอกซะก่อน          “เดี๋ยวเราไปทำสังฆทานกันนะ  พี่อยากชวนคีทำบุญด้วยกัน  คีทำบุญกับพี่นะ”          คีตินิ่งงัน  แดดส่องเข้ามาจากข้างหลัง แต่มันกลับร้อนรื้นเข้ามาถึงกระบอกตา  ทำไมเขาจะไม่รู้...  ร้อยวันพันปี พิชานไม่ค่อยได้ออกไปไหนนักหรอก อย่าว่าแต่ไกลขนาดนี้เลย  แต่วันนี้ดั้นด้นมาถึงนี่ จะเป็นเพราะอะไรซะอีก ถ้าไม่ใช่เพราะเขา... เพราะอยากพาเขามาทำบุญ          อยากแค่นหัวเราะ...  เมื่อวานเขา 'หนี' ปัญหาโดยการกินเหล้า หวังจะทำเวลาหล่นหายไปแม้เพียงชั่วครู่ชั่วยาม ซึ่งก็ไม่ค่อยจะสำเร็จซักเท่าไหร่อยู่ดี  แล้วพอวันนี้ 'พี่ชายคนดี' ก็พาเขามาทำบุญ  ...มันช่างตรงข้ามกันซะนี่กระไร...          และคนบาปคนเลวอย่างเขา ยังจะทำบุญขึ้นอีกหรือ...          สายตาของคีติปะป่ายไปในร้านแต่ก็ไม่เห็นอะไร  ชายหนุ่มรุ่นพี่เดินเข้ามาประชิดตัว ยกมือขึ้นจับไหล่เขาบีบเบาๆ  คีติสบตากับผู้ชายตรงหน้า...  ในนั้น... เขาเห็นเงาตัวเอง  อ่อนแอ... สับสน... แต่โอบล้อมไปด้วยความอบอุ่น...          ...หืม... อบอุ่นเหรอ...          ชายหนุ่มเพ่งมองดิ่งลึกลงไป  ความอบอุ่นนั้นมาจากดวงตาของ 'พี่ชายคนดี' ของเขานี่เอง  เสียดายก็แต่เขาไม่สามารถจะ 'อยู่' ในสายตาอบอุ่นนั้นได้จริงๆ  เขายังยืนอยู่ตรงนี้...  เดี๋ยวก็ร้อน เดี๋ยวก็หนาว...  หัวใจแหวกว่ายวนเวียนอยู่ในห้วงน้ำแห่งความทุกข์ ทั้งที่กลางวันเมื่อวานนี้เขายังคิดว่าตัวเองมีความสุขดีอยู่แท้ๆ          ชายหนุ่มรุ่นพี่ไม่ได้เอ่ยปากเร่งรัด  ปล่อยให้คีติทำหน้าเหมือนมองไม่เห็นโลกอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่  พอเถ้าแก่ร้องบอกจำนวนเงินค่าสินค้า พิชานก็ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ก่อนจะละมือจากไหล่เขาหันกลับไป          คีติมองตามแผ่นหลัง 'พี่ชายคนดี' แล้วรีบก้าวเท้าตามให้ทันพร้อมกับล้วงหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาเปิด ควักธนบัตรออกส่งให้ชายหนุ่มรุ่นพี่ ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตานับเงินของตัวเองอยู่เหมือนกัน          “เฮ้ย  เยอะไป”  พิชานร้องเอ็ดเมื่อเห็นธนบัตรที่ยื่นมาตรงหน้า  “ไม่ต้องมากขนาดนี้หรอก  เอามาห้าร้อยก็เกินพอแล้ว”          “ช่วยกันคนละครึ่งไงครับ...”  คีติไม่ได้พูดต่อ ว่าเท่าที่ 'พี่ชาย' พามาทำบุญถึงนี่ เขาก็ซาบซึ้งจนไม่รู้จะบอกว่ายังไงแล้ว  เขาอยากจะเสนอจ่ายทั้งหมดด้วยซ้ำ แต่รู้ว่าชายหนุ่มรุ่นพี่ต้องไม่ยอมแน่          “ไม่เป็นไรหรอก  เอ็งเป็นเด็กเป็นเล็กยังไม่มีรายได้  เอามาห้าร้อยพอ ที่เหลือเก็บไป”          “แหมพี่ฟ่อน  บ้านผมรวยครับ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า  คนละครึ่งนะครับ”          ชายหนุ่มรุ่นพี่มองตอบกลับมานิ่ง  ก่อนที่จะพูดช้าๆ          “ขอบคุณมากนะคี  แต่พี่ไม่อยากให้คีช่วยจ่ายเพราะเกรงใจ หรือเพราะรู้สึกว่าจำเป็นต้องช่วย  พี่คิดว่าเราทำบุญจะทำแค่ไหนก็ได้ ตามแต่กำลังกายกำลังทรัพย์แล้วก็กำลังใจของตัวเอง  ที่พี่เลือกหยิบข้าวของเยอะแยะก็เพราะพี่คำนวณดูแล้วว่าพี่พอรับได้  คีไม่ต้องห่วงนะ แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกว่าต้องมาร่วมรับภาระอันนี้กับพี่ด้วย  เดี๋ยวทำบุญแทนที่จะได้บุญคือความอิ่มอกอิ่มใจ จะกลายเป็นได้บาปคือความขุ่นข้องหมองใจแทนนะ”          คีติยิ้มให้ 'พี่ชายคนดี'  นี่ถ้าไม่ติดว่ายืนอยู่ในร้านของชำซึ่งเถ้าแก่กำลังจัดแบ่งของเป็นชุดๆ อยู่ไม่ไกล แถมในมือเขายังมีธนบัตรคาอยู่  เขาอาจจะรวบตัว 'พี่ชายคนดี' คนนี้เข้ามากอดให้สมกับความรักความหวังดีที่มีให้เขาซะขนาดนี้  ...เอ่อ... แต่คิดดูอีกที ไม่กอดก็ดีแล้ว... ไม่งั้นแทนที่จะเป็นการขอบคุณ อาจจะกลายเป็นการลงโทษพี่เขาซะมากกว่าแฮะ...          “เปล่าเลยครับ  ผมไม่ได้เกรงใจ ไม่ได้คิดว่าพี่จ่ายไม่ไหว และก็ไม่ได้กลัวพี่จะได้บุญมากกว่าด้วยครับ”  คีติพูดช้าๆ แอบล้อเลียนคนตรงหน้า “แต่ที่ผมอยากช่วยออกครึ่งนึง เพราะผมอยากทำบุญกับพี่ฟ่อนไงครับ  นี่ถ้าพี่ไม่พามา ผมก็คงไม่มีโอกาสได้ทำ  ผมขอบคุณพี่มากเลยนะครับ  ให้ผมทำบุญร่วมกับพี่นะ”          ปลายเสียงสุดท้ายทอดอ่อนจนเกือบเหมือนอ้อน  คีติไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยว่าเขาทำเสียงแบบนี้ก็เป็นด้วย  พูดไปแล้วก็อายเหมือนกัน แต่ดูเหมือน 'พี่ชายคนดี' จะไม่ทันได้สังเกต  พิชานพยักหน้าและรับเงินจากมือเขาไปแต่โดยดี  ก่อนที่จะหมุนตัวไปดูเถ้าแก่จัดข้าวของใส่ถาดเป็นชุด เพื่อให้แน่ใจว่าถูกต้องเรียบร้อย          คีติมองตามแผ่นหลังที่ไม่กว้างไม่ใหญ่เท่าของตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไม...  แผ่นหลังนั้น... แผ่น... อกนั้น... ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นได้มากมายเหลือเกิน กว่าจะมาถึงวัดแรก พิชานก็พาคีติเข้าซอกออกซอย ลึกลับซับซ้อนจนไม่น่าเชื่อว่าคนพามาจะจำทางได้จริงๆ          แน่นอนว่าคีติไม่กล้าบ่น แต่ก็แอบนึกนินทาในใจอยู่เหมือนกันว่า ถ้าอยู่ดีๆ ไปโผล่ที่ชายแดน ก็จะไม่แปลกใจเลย          พอชะลอรถเข้าจอดใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นเดียวในลานกว้างเรียบร้อย ก็ทำใจกล้าหันมาแกล้งถามหนุ่มรุ่นพี่          “โห พี่ฟ่อนเก่งจังครับ  จำทางได้ไงเนี่ย ลึกลับซับซ้อนซะขนาดเนี้ย”          พิชานหันมาทำหน้าตาย          “ใครบอกว่าพี่จำได้ล่ะ  ก็บอกให้ขับไปเรื่อยเปื่อยน่ะแหละ  กับดูป้ายเอามั่งนิดหน่อย”          “ฮ้า...”  คราวนี้คนขับสะดุ้ง  “โห... ขนาดจำไม่ได้ ยังอุตส่าห์มาถึงนะครับเนี่ย  เก่งจริงๆ เลย  เป็นผมนะ ป่านนี้หลงไปถึงชายแดนแล้วล่ะ...”  อดไม่ได้ ขอเหน็บนิดนึง  “...แล้วทำไมเลือกวัดนี้ล่ะครับ  พี่ฟ่อนมาบ่อยเหรอ”          “เปล่า ไม่เคยมาหรอก  พี่ก็เพิ่งเห็นวัดนี้ครั้งแรกพร้อมคีน่ะแหละ”          คนตอบเริ่มปลดเข็มขัดนิรภัย เดี๋ยวจะมัวแต่นั่งปุจฉาวิสัชนากันอยู่ในรถ  ไม่ต้องลงไปถวายของพอดี  แต่คนถามยังไม่พอใจ ขึ้นเบรคมือ ดับเครื่องยนต์ ปากก็ยังซักต่อ          “แล้วพี่รู้จักวัดนี้จากไหนเหรอครับ”          สองมือกลับมาวางแหมะบนพวงมาลัย ตาหันไปมองรอบๆ  เป็นวัดที่เล็ก... เล็กมาก...  ลานดินด้านหน้านี่โล่งเตียน มีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาอยู่ต้นเดียวตรงที่เขาจอดรถอยู่นี่แหละ  ห่างออกไปไม่มากมีศาลาหลังใหญ่ ถัดจากศาลานั่นถึงจะมีหมู่ไม้ดูค่อยร่มรื่นหน่อย  บรรดากุฎิก็คงจะหลบซ่อนกันอยู่ในมุมนั้นด้วยเหมือนกัน          ดูเหมือนวัดของชาวบ้านในท้องถิ่น ไม่น่าจะมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก...          “ก็รู้จักจากป้ายน่ะแหละ”          พิชานตอบเรียบๆ เปิดประตูลงจากรถ บิดตัวไปมาสองสามที ปิดประตูหน้าแล้วเปิดประตูหลัง หยิบถาดใบใหญ่ยักษ์ที่วางอยู่บนเบาะ ในถาดใส่ของเต็มมีผ้าสีเหลืองห่อดูเข้ากับบรรยากาศวัดวาอารามอีกต่างหาก          ในเมื่อคุณพี่หนีออกไปนอกรถแล้ว คุณน้องก็เลยต้องเผ่นตามลงมาด้วย ถึงแม้จะยังมีคำถามคาปากรออยู่  คีติปิดประตูฝั่งตัวเอง อ้อมไปปิดประตูหลังรถให้พิชาน กดปุ่มล็อคด้วยรีโมตในมือแล้วก็เปิดท้ายรถ  มุดหัวเข้าไปแป๊บนึง แล้วก็อุ้มถุงข้าวสารขนาดห้ากิโลเรียงซ้อนกันสามถุงไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่จะใช้ศอกพยายามงับปิดกระโปรงรถลง          “แข็งแรงดีมาก  ไม่เสียทีที่พามาด้วย”          คุณพี่พูดยิ้มๆ คล้ายจะชม แต่เสียงหัวเราะปิดท้ายนี่ ทำให้คุณน้องไม่ค่อยแน่ใจเลยจริงๆ          “พี่ก็แข็งแรงใช่ย่อยหรอกครับ”  อดไม่ได้อีกแล้ว ขออีกนิด  “ถาดล้นซะจนผ้าห่อแทบไม่มิดเลยนะนั่น”          “อื้อ...”  ทำเหมือนไม่รู้ตัวว่าโดนค่อน  “ไอ้นั่นก็น่ามี ไอ้นี่ก็น่าเอา  ตัดสินใจไม่ถูก พี่เลยคว้ามาหมดเลย”          คีติแกล้งส่ายหน้าทำท่าเหมือนระอิดระอา แต่ในใจทำไมรู้สึกเหมือน... เอ็นดู?  ...บ้าน่า... พี่ฟ่อนเป็นผู้ใหญ่กว่าเราตั้งเยอะ จะไปเอ็นดูพี่เขาได้ยังไง...  แต่ถึงจะบอกตัวเองอย่างงั้น ชายหนุ่มก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าในบางเวลานาที 'พี่ชาย' ของเขาคนนี้ก็... เหมือนเด็ก          “ว่าแต่พี่ครับ...”  นึกได้ว่ามีคำถามคาปากอยู่  “พี่บอกว่ารู้จักวัดนี้จากป้ายเหรอ  แล้วพี่ไปเห็นป้ายที่ไหนอะครับ”  ถามไปแล้วก็นึกกลัวๆ คำตอบ          “ก็หน้าปากทางนู่นไง  คีขับเข้ามาไม่เห็นเหรอ ที่บอกว่าตรงไปหกร้อยเมตรน่ะ”          คนตอบยังเดินต่อหน้าตาเฉย แต่คนได้รับคำตอบอ้าปากค้างก้าวขาไม่ออก หยุดยืนอุ้มถุงข้าวอยู่กลางลานกว้าง          ...กะแล้วเชียว... ตกลงว่าที่ขับมาตั้งไกลนี่ ที่แท้ไม่ได้ตั้งใจจะมาวัดนี้หรอก...  ขับหาวัดอยู่น่ะเอง...          พิชานเหลียวมาเห็นเจ้า 'น้องชายตัวดี' ตาค้างอยู่กลางลานไม่ยอมตามมาซักที ก็เลยเดินกลับมาหา แล้วอ้อมไปข้างหลัง เอาถาดในอ้อมแขนที่มีของเต็มหนักอึ้งดุนๆ เจ้า 'น้องชาย' ให้ขยับตัว          “อย่ามัวแต่ชมนกชมไม้ เดินเร็วๆ เข้า  เสียเวลา...  เดี๋ยวยังต้องไปควานหาอีกตั้งสามวัด” . จากคุณ : พิธันดร - [ วันสุนทรภู่ 08:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . นายพากเพียรเวอร์ชั่นจิ๋วกับเจ้าป๊อง (ซึ่งจิ๋วอยู่แล้ว) ลอยดึ๊กดึ๋ย... ดึ๊กดึ๋ย ตามสองอาจารย์มาตั้งแต่ลงจากรถ          “แล้วเราจะเข้าไปในวัดได้เหรอวะ ไอ้ป๊อง”          คุณเจ้านายหันมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ท่าทางขาดความมั่นใจอย่างแรง          “แว้ก... เจ้านายงับ  เราไม่ใช่ ผ.สระอี นะง้าบ  ทำไมจะเข้าวัดไม่ได้อ้ะ”          “เอ่... แต่ว่า...”  พากจิ๋วทำปากเบ้ไปเบ้มาเหมือนคนคิดหนักจนเส้นประสาทควบคุมกล้ามเนื้อใบหน้าเสื่อมสภาพ  “นายเป็นภูตนี่นา... ส่วนฉัน... เป็นอะไรหว่า...  เป็นวิญญาณเปล่าเนี่ย... อะเจ้ย”          “ง้ากกก... เจ้านายอ้าาา... คิดอะไรเนี่ยงับ”  (ภาษาอะไรของเอ็งฟะ เจ้าป๊อง)  “ถึงป๋มจะเป็นปู้ด เอ๊ย ภูต ก็เป็นภูตฝ่ายธรรมะนะง้าบ  ทำให้คนรักกันได้เข้าใจกันเนี่ย ต้องได้บุญแน่ๆ เลยงับ  และในเมื่อป๋มอยู่ฝ่ายธรรมะ เจ้านายเป็นเจ้านายป๋ม ก็ต้องอยู่ฝ่ายธรรมะด้วยจิงับ  เข้าวัดได้แหงๆ งับ”          พากเพียรฉบับจิ๋วกะพริบตาปริบๆ มองเจ้าป๊องซึ่งทำหน้าตามั่นอกมั่นใจเต็มที่  ...ฟังดูมันก็ดีอยู่หรอกนะ... แต่... ทำไมเหตุผลมันตีลังกากลับหัวกลับหางชอบกลหว่า...  ฟังดูเหมือนเจ้านายเป็นฝ่ายติดตามลูกน้องยังไงชอบก๊ล...          “เร็วงับ... เร็วงับ...  คุณครูกับคุณครูขึ้นศาลาไปแล้วงับ”          เรื่องเหตุเรื่องผลว่าใครติดตามใครคงต้องพักไว้ก่อน เพราะเจ้าภูตจิ๋วรีบร้อนพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างเร็ว  เจ้าพากจิ๋วก็เลยต้องพุ่งไปด้วย เพราะมือซ้ายยังถูกมือขวาของเจ้าภูตกุมประสานไว้แนบแน่นจนท่อนแขนทาบกัน  ถึงเจ้าป๊องจะย้ำนักย้ำหนากับเจ้านายตั้งแต่ออกปฏิบัติการสนามครั้งแรกว่าห้ามปล่อยมือเด็ดขาด มิฉะนั้นจะเกิดอันตรายร้ายแรง  แต่นายพากเพียรผู้ซึ่งไม่คุ้นเคยกับการจับมือใครนานๆ (หรือแม้แต่แป๊บเดียวก็เถอะ) ก็มีอันต้องเผลอตัวปล่อยมือซะเรื่อย  เจ้าป๊องเลยต้องเป็นฝ่ายทั้งกุมทั้งกำไว้ให้แน่นหนาแทน  นี่ถ้านายพากยินยอม เจ้าป๊องก็คงเอาเชือกมัดดามท่อนแขนให้ติดกันไปแล้ว          ถึงวันนี้แดดจะไม่แรง แต่อากาศด้านนอกก็ร้อนอ้าวๆ  เข้ามาในศาลาแล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะ  พื้นที่กว้างทำให้ไอแดดลามเลียเข้ามาไม่ถึง  เพดานก็สูงโปร่งทำให้โล่งสบายไม่อึดอัด  แถมพื้นศาลาก็เป็นปูนซึ่งมีค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างถูกกว่าไม้กระดานเป็นไหนๆ เลยทำให้เย็นสบายไม่ว่าจะเดินยืนนั่งหรือนอนอีกต่างหาก          แน่นอนว่าในศาลาวัดแบบนี้ เจ้าตัวจิ๋วทั้งสองจะขึ้นไปลอยเท้งเต้งสูงกว่าพระไม่ได้  ร่างเล็กๆ เลยต้องลอยกระดุ๊บกระดิ๊บ (ในท่าคลาน) ที่ความสูงระดับเอวของคนปกติแทน  (แต่ให้คลานจริงๆ หรือเดินคงไม่ไหวหรอกครับ  เพราะสำหรับเจ้าสองตัวนี่ ความกว้างของศาลาคงเทียบเท่ากับความยาวสนามบอลซักสิบสนามเลยเชียวแหละ)          พอเข้าไปถึง ก็เห็นอาจารย์พิชานประคองหลวงปู่ที่แก่มากกกก... รูปหนึ่ง เดินจากประตูหลังของศาลาเข้ามานั่งบนอาสนะใกล้ผนังด้านใน  สองจิ๋วนั่งพับเพียบรออยู่ข้างๆ อาจารย์นิสิตระหว่างที่หลวงปู่หย่อนตัวลงนั่ง  อาจารย์หนุ่มเรียนบอกเล่าความมุ่งหมายการมาถวายสังฆทานให้ท่านทราบ ซึ่งก็ต้องพูดดังๆ และซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายทีเหมือนกัน เพราะหลวงปู่ท่านอายุมากแล้วเลยไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่          นายพากนั่งมองนัยน์ตาใสแจ๋วของภิกษุอาวุโสเพลิน  ตาท่านใสเหมือนตาเด็ก ใบหน้ายับย่นระบายด้วยรอยยิ้มเมตตา ตั้งแต่มุมปากลากขึ้นมาทั่วถึงคิ้ว  หนุ่มน้อยเคยเห็นคนยิ้มทั้งปากทั้งตา แต่ยิ้มทั้งหน้าไปจนถึงคิ้วนี่... ไม่เค้ยไม่เคยเห็นจริงๆ          พากจิ๋วนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามท่านเพลิน ตาใสแจ๋วคู่นั้นก็เหลือบมาทางนี้แล้วหยุดนิ่ง ทั้งที่หลวงปู่ยังฟังอาจารย์หนุ่มกล่าวรายงาน เอ๊ย พูดคุยอยู่          หัวใจแทบจะหล่นลงไปบนหน้าตัก          นายพากทำตาโต เกือบปล่อยมืออีกแล้ว แต่แน่นอนว่าเจ้าป๊องไม่ยอมเผลอไปด้วย  หนุ่มน้อยเหลียวไปมองภูตจิ๋ว (ที่ตอนนี้ตัวเท่ากัน) แล้วหันกลับไปหาหลวงปู่อีกครั้ง          ...ไม่ผิดแน่...  หลวงปู่เห็นเราทั้งสองคน...          เจ้าป๊องเคยบอกเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอกันว่า มีแต่คนใจดีที่มองภูตจิ๋วเห็นเท่านั้น ถึงจะมาเป็นเจ้านาย ช่วยเหลือให้เจ้าลูกน้องตัวดีหลุดพ้นจากคำสาปได้  ซึ่งระหว่างนี้แม้พากเพียรจะยังไม่ยอมรับเป็นเจ้านาย 'ตัวจริง' (เพราะนายพากเกลียดเกย์ทุกชนิดสุดจิตสุดใจ) แต่ก็จะคอยช่วยเจ้าป๊อง (ด้วยความสงสารในชะตากรรมรันทด) จนกว่าภูตจิ๋วจะเจอเจ้านาย 'ตัวจริง' เสียงจริงคนนั้น...  คนที่มองเจ้าป๊องเห็นเหมือนกับเขา...          กำลังจะลิงโลดยินดี แต่แล้วก็เหมือนเพดานถล่มลงมาทับความดีใจให้บี้แบนซะตรงนั้น ตอนนั้น          ...หลวงปู่เป็นพระ...          ยังไม่รวมถึงว่าท่านอายุปูนนี้ อยู่ไกลขนาดนี้  คงไม่อยู่ในบัญชีรายชื่อผู้ที่เข้าข่ายมีโอกาสเป็นเจ้านายให้กับเจ้าป๊องได้แน่  ที่ท่านมองเห็นเขาทั้งคู่ในร่างจิ๋วนี่อาจเป็นเพราะท่านเป็นคนใจดีมีเมตตาธรรมสูง หรืออาจเป็นเพราะท่านสามารถ 'เห็น' อะไรที่คนธรรมดาทั่วไปมองไม่เห็น  ...ก็เท่านั้น...          กำลังจะห่อเหี่ยวฟุบแฟบ ก็ได้ยินเสียงหลวงปู่พูดขึ้น          “ลูกสองคนนี่มีบุญนะ  อุตส่าห์เดินทางมาตั้งไกล ก็ยังมีเพื่อนติดตามมาด้วยอีกสอง  คงจะมีความผูกพันเกี่ยวข้องกันมา  ลูกจะชวนเพื่อนเขาทำบุญด้วยกันมั้ยล่ะหือ”          อาจารย์พิชานทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ตอบเสียงดัง  (หลวงปู่ท่านฟังไม่ค่อยได้ยินไงครับ)          “ยินดีครับหลวงปู่”  แล้วก็หันตามสายตาหลวงปู่มาทางนี้  “ขอเชิญมาร่วมทำสังฆทานด้วยกันนะครับ”          พากเพียรนั่งตัวแข็ง นึกว่าอาจารย์พิชานจะมองเขาเห็น  แต่พอดูอีกทีก็รู้ว่าไม่ใช่  สายตาอาจารย์หนุ่มจับอยู่บนพื้นปูนข้างหน้าห่างออกไปตั้งสองช่วงตัว (จิ๋วๆ)          แต่จะกระซิบตอบ ก็กลัวว่าอาจารย์จะจำเสียงได้  ไม่รู้เหมือนกันว่าเสียงกระซิบมันจะเหมือนเสียงจริงรึเปล่า  แต่ถ้าอาจารย์เกิดสงสัยอะไรขึ้นมา ชีวิตที่โรงเรียนของนายพากเพียรคงไม่เหมือนเดิมแน่          ยังไม่ทันตัดสินใจว่าจะตอบหรือไม่ตอบ หรือจะทำยังไงดี เจ้าลูกน้องบังเกิดเกล้าข้างๆ ก็ส่งเสียงใสขึ้นมาก่อน          ++ ง้าบ... ให้ป๋มกับเจ้านายทำบุญด้วยนะง้าบ  ขอบคุณคุณครูมั่กมากเลยง้าบ ++ . จากคุณ : พิธันดร - [ วันสุนทรภู่ 08:07:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่  17     สายน้ำ... กับความหลัง (ภาคต้นน้ำ) กว่าจะครบสี่วัดก็บ่ายคล้อยมากแล้ว  วัดสุดท้ายยิ่งอยู่ลึกลับซับซ้อนกว่าวัดอื่นที่ผ่านมา ด้านหลังเป็นหมู่ไม้ร่มรื่น จะว่าเป็นสวนก็คงไม่ใช่ซะทีเดียว  พิชานอยากเข้าไปดู คีติเห็นว่ายังกลางวันแสกๆ ไม่มืดไม่ค่ำ  คงไม่มีอะไรน่ากลัว เอ๊ย คงไม่มีอันตรายอะไร เลยยอมให้ลูกพี่ เอ๊ย รุ่นพี่เดินนำไปแต่โดยดี          ...เหมือนเด็กๆ...          คีติมองแผ่นหลังข้างหน้าที่เด้งดึ๋งขึ้นลงไปตามจังหวะเดินรื่นเริงของเจ้าตัว  วูบนึงที่ใจมันประหวัดไปถึงวันคืนเก่าๆ  เมื่อก่อนตอนสมัยเด็กๆ เขาก็เคยเดินตามใครอีกคนบุกลุยเข้าไปในดงไม้แบบนี้...  ใครอีกคนที่เดินออกจากชีวิตเขาไปแล้ว ไปในที่ที่เขาไม่อาจเดินตามได้อีก          ...น่าแปลก...          ครั้งสุดท้ายที่เขาคิดเรื่องอาวุธ... คิดถึงอาวุธ... นั่นมันตอนที่กำลังขับรถอยู่บนทางหลวงแผ่นดิน  พอเริ่มเลี้ยวเข้าตรอกออกซอย โผล่ออกไปกลางทุ่งนา ผ่าเข้าไปกลางหมู่บ้าน เขาก็ลืมที่จะ 'คิด' หรือ 'คิดถึง' ไม่ว่าใครหรืออะไรซะสนิท          ตลอดทางลูกพี่ เอ๊ย รุ่นพี่จอมบงการคอยชี้ให้เขาเลี้ยวรถไปทางนั้น หันไปดูทางนู้น  ดีที่บนทางดินแคบๆ ไม่มีรถคันอื่น และสภาพพื้นถนนก็ไม่เอื้ออำนวยให้เขาขับได้เร็วมาตั้งแต่ต้น  ไม่งั้นอาจได้เอารถลงไปเล่นน้ำในนาข้าวกันมั่ง          ตลอดทางเขาเหลือบดูลูกพี่ เอ๊ย รุ่นพี่ครางเพลงหงุงๆ หงิงๆ อย่างมีความสุขระหว่างที่ทำตาโตหันไปทางนู้นทางนี้  ไม่ใช่เพลงรักหวานซึ้งย้อนยุคที่เขาไม่รู้จักอย่างเมื่อคืน แต่ฟังดูคล้ายๆ กับเพลงเพื่อชีวิตหรืออะไรทำนองนั้นแบบที่ศิลาหรือพี่แพนร้อง ตอนที่มาคุยให้ชุมนุมสิ่งแวดล้อมฟังเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว          ตอนนี้เขามองตามแผ่นหลังที่ดูซุกซน ก้าวกระโดดดึ๋งๆ ลัดเลาะไปตามทางดินใต้ร่มไม้  รอยยิ้มค่อยๆ คลี่คลุมมุมปาก ก่อนที่จะขยายขึ้นไปถึงดวงตา          ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าแผ่นหลังซนๆ แบบนั้น จะทำให้เขารู้สึกอบอุ่นได้ขนาดนี้ ที่แท้ตรงนี้มีหมู่ไม้รกทึบก็เพราะอยู่ติดคลอง          พิชานรู้สึกตื่นตาตื่นใจ เหมือนกลับไปเป็นเด็กๆ อีกครั้ง  เหมือนตอนที่ไปเล่นในสวน สมมุติว่าเดินทางผจญภัยไปในดินแดนที่ไม่รู้จัก ไม่ใช่สวนหลังบ้านที่เขาเกิดและเติบโตมา          ...คราวนี้สิ ดินแดนที่ไม่รู้จักจริงๆ...          นึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ  อดไม่ได้ที่จะเดินเด้งดึ๋งมาตลอดทาง  ก็อะไรๆ มันน่าสนุก น่าตื่นเต้นไปหมด  ตั้งแต่เข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพฯ ตอนมัธยม เขาก็ไม่ได้เดินใต้ร่มไม้เย็นๆ ชื้นๆ แบบนี้อีก จนเมื่อเข้ามหาวิทยาลัยและทำกิจกรรมด้านสิ่งแวดล้อมนั่นแหละ          แต่การทำกิจกรรมที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการเรียนรู้ทำความเข้าใจธรรมชาติ และล้นปรี่ไปด้วยความรับผิดชอบในฐานะสต๊าฟชมรม ก็ไม่ให้ความรู้สึกอิสระ ปราศจากพันธะการผูกมัดใดๆ แบบที่เขารู้สึกอยู่ในตอนนี้          พิชานค้นพบคลองโดยบังเอิญ เพราะทางเดินเล็กๆ ที่ทอดคดเคี้ยวไปมาไม่ได้นำไปสู่ฝั่งคลองโดยตรง  แต่เขารู้สึกเหมือนได้กลิ่นน้ำ... ได้ยินเสียงน้ำ... เลยตัดสินใจเด้งดึ๋งออกจากทางดิน และเพียงแค่ไต่ข้ามรากไม้หงิกงอบนพื้นไปไม่กี่อึดใจ ลำคลองเล็กๆ ก็ทอดตัวสงบเงียบรออยู่เบื้องหน้า          หันไปดูชายหนุ่มรุ่นน้อง ก็เห็นเอาสองมือล้วงกระเป๋าก้าวเนิบๆ ตามมา  ทำหน้าอมยิ้มเหมือนขำอะไรนักหนา  ...ชิ... ขาไม่ยาวมั่งให้มันรู้ไป แค่นี้ทำเป็นขำ...  นึกอายนิดๆ เหมือนกัน แต่...          ...ช่างปะไร... ไม่ใช่เวลางานซะหน่อย จะให้เก๊กเป็นครูไปถึงไหน...          ว่าแล้ว (ว่าในใจนะครับ) ก็หันกลับมาหาคลอง  สูดกลิ่นชื้นเย็นเข้าเต็มปอด  กลิ่นที่เมื่อตอนเป็นเด็กเขาคุ้นเคยจนรู้สึกเฉยๆ ไม่คิดอะไร  แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่ามันแปลก...  ในความชื้นเย็นของดินของน้ำ มีไอกรุ่นของแดดของลมปะปนมา...  เป็นกลิ่นที่ใครไม่เคยสัมผัสก็คงนึกไม่ออกว่ามันปนกันได้ยังไง          เสียงฝีเท้าเนิบนาบใกล้เข้ามาจนหยุดอยู่ข้างตัว  ตั้งแต่เดินเข้ามาในดงนี่ เขายังไม่ได้หันไปคุยกับชายหนุ่มรุ่นน้องเลยซักคำ ตามประสานัก 'หัด' อนุรักษ์ ซึ่งติดนิสัยระมัดระวังไม่ส่งเสียงดังรบกวนนกหนูให้แตกตื่นตกใจเวลา 'เดินป่า'          ...ตรงนี้พูดได้แล้วล่ะ...  พิชานให้อนุญาตตัวเอง  แต่ภาพของลำคลองตรงหน้าก็ดึงดูดเขาให้ดื่มด่ำจนยังไม่นึกอยากพูดอะไรอยู่ดี ชายหนุ่มสองคนนั่งลงบนดินตรงโคนต้นไม้ซึ่งอยู่สูงจากตลิ่งขึ้นมาเล็กน้อย พอที่จะทำให้ดินแห้งสนิทไม่ชื้น เดี๋ยวกางเกงจะเปียกเปื้อนแล้วพลอยให้เลอะเทอะไปถึงเบาะรถ          “ทำไมต้องสี่วัดอะครับ”          คีติเอ่ยถาม  สายตายังทอดมองประกายแดดที่เต้นระริกอยู่บนผิวน้ำตรงหัวโค้งห่างออกไปไม่ไกล          “หือ... อะไรสี่วัด”          คนข้างๆ ดูเหมือนจะตามไม่ทัน  คีติหันกลับมามองหน้าเหรอหราของชายหนุ่มรุ่นพี่          “ก็ที่เราไปทำบุญมาสี่วัดไงครับ  หรือว่าสองวัดสำหรับเราสองคน ส่วนอีกสองวัดสำหรับเพื่อน... ที่ตามมาด้วยอีกสอง...”          คนพูดไม่ได้รู้เลยซักนิด ว่า 'เพื่อนที่ตามมาด้วย' ทั้งสอง ตอนนี้พากันไปนั่งเรือใบหูกวางตุ๊บป่องอยู่กลางน้ำเรียบร้อยแล้ว          “เปล่าๆ ไม่ใช่หรอก”  พิชานรีบแก้  “ไม่ใช่แบ่งกันไปคนละวัด  ของทุกชิ้นที่เราถวายทุกวัดน่ะ เป็นของเราทั้งสี่คน... เอ่อ...”  พูดไปแล้วก็ไม่ค่อยแน่ใจ ว่าอีกสองนั่น... คนรึเปล่า  ...เอาเหอะ...  “สี่คนน่ะแหละ”          “แล้วทำไมต้องสี่วัดล่ะครับ”  ถามย้ำ  ...ตกลงจะตอบมั้ยเนี่ย...          “ทำไมเหรอ... ไม่ดีเหรอ...”  ชายหนุ่มรุ่นพี่นิ่วหน้า          “เปล่าหรอกครับ  ผมแค่สังเกตว่าพี่ฟ่อนทำอะไรมีเหตุมีผลหมดทุกอย่างนี่นา...”  ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้มลงกางนิ้วมือนับให้รุ่นพี่ (ตัวเล็กกว่า) ดู หัวแทบจะชนกัน  “อย่างเช่น เราออกมาซื้อข้าวของกันตั้งไกลที่ร้านชำในหมู่บ้าน ทั้งที่แวะซื้อห้างหรือซุปเปอร์ก็ได้ พี่ฟ่อนอยากจะอุดหนุนร้านค้าในท้องถิ่นใช่มั้ยครับ  แล้วก็แทนที่จะซื้อเครื่องสังฆทานสำเร็จรูปที่เขาขายเป็นถังๆ พี่ก็เลือกของเองให้ได้ของดีที่ใช้ประโยชน์ได้จริง อย่างถาดสีแดงใบเบ้อเริ่มนั่น เวลาวัดมีงานบุญต้องได้ใช้แน่  ขนาดจะห่อถาดกันของร่วง แทนที่จะใช้กระดาษแก้วสีสวยๆ พี่ฟ่อนยังเอาผ้ามาห่อแทน เอาไปใช้ประโยชน์ได้อีก  ส่วนวัด... พี่ก็เลือกซะไกลหูไกลตานักท่องเที่ยวขนาดเนี้ย...”          คีติเงยหน้าขึ้นแล้วก็เผลอสูดหายใจเฮือกใหญ่ เพราะหน้าของ 'พี่ชาย' ซึ่งก้มลงมาดูเขานับนิ้ว อยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ  พอพูดต่อเสียงเลยแกว่งๆ เล็กน้อย          “...ผมก็เลยสงสัยว่าทำไมต้องสี่วัดน่ะสิครับ”          ชายหนุ่มรุ่นพี่เงยหน้าขึ้นมาทำหน้าว่างเปล่า          “ก็ไม่ทำไมหรอก... เอาตังค์มาแค่นั้นก็เลยซื้อได้แค่นั้นไง  ถ้ารู้ว่าคีจะช่วยออกคนละครึ่ง สงสัยจะซื้อมากกว่านั้นแหละ” . จากคุณ : พิธันดร - [ วันสุนทรภู่ 08:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . เงียบกันไปพักใหญ่          แดดร่มลมตก  ประกายแดดระยิบระยับหายไปจากผิวน้ำ นกกาเริ่มออกอากาศรายการสนทนายามเย็น  นานๆ ก็มีเสียงปลาโดด น้ำโผงผางดังขึ้นมาที          “ขอบคุณมากนะครับพี่ฟ่อน”          พิชานได้แต่พยักหน้าตอบ  ไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องพูดว่าอะไร  ปลอบใครไม่เป็น  ...ถ้าพี่แพนอยู่ด้วยก็ดีสิ...  พี่ชายที่เป็นที่พึ่งของน้องๆ มากมายทั้งในและนอกชมรม  ...พี่แพนต้องรู้แน่ๆ ว่าต้องทำยังไง พูดอะไร...          “คีคง... เสียใจมากสินะ...”          ตัวเขาเองก็ได้แต่พูดอะไรโง่ๆ ถามอะไรโง่ๆ แบบนี้  ...ถามทำไม... น้องมันอาจจะไม่อยากพูดถึงก็ได้...          ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ส่ายหน้าช้าๆ  แล้วก็ระบายลมหายใจเหยียดยาว          “ไม่รู้สิครับ  ผมรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง  มันก็เลย... ไม่แปลกใจ  แต่ที่ผมนึกไม่ถึง... คือเรื่องกระถินมากกว่า...”          พิชานได้แต่พยักหน้าอีก  ...รักคนใกล้ตัว...  เรื่องซ้ำซากที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น  และมักจะร้ายแรงซะด้วย...  น่าจะร้ายแรงยิ่งกว่าความรักที่ไม่สมหวังจากการตกหลุมรักคนที่เพิ่งรู้จักกันซะอีก  เพราะความใกล้ตัวมันทำให้อะไรๆ ฝังลึก... และนาน... จนบางทีชั่วชีวิตนี้ก็ลบร่องรอยออกไปไม่ได้          คีติรักอาวุธ  ทินนรีรักคีติ  และดูท่าทีอาวุธโกรธเกรี้ยวรุนแรงขนาดนั้น  พิชานไม่อยากจะฟันธงเลยว่า อาวุธต้องรักทินนรีแน่นอน และคงจะเนิ่นนานลึกซึ้ง ไม่แพ้ความรู้สึกที่ทินนรีมีต่อคีติเลย          “พี่ฟ่อนครับ  เกย์อย่างผมนี่... เป็นครูที่ดีไม่ได้... เป็นตัวอย่างที่ดีให้เด็กไม่ได้เหรอครับ”          พิชานเผลอตัวหันไปมองนิสิตฝึกสอนในความดูแลของตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ  นึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มรุ่นน้องกังวลเรื่องนี้อยู่ด้วย  หกสัปดาห์ที่รู้จักกันมากขึ้น พิชานพอรู้ว่าคีติไม่ได้ 'อยาก' เป็นครูเท่าไหร่ แต่เลือกเรียนตาม 'เพื่อน'  ซึ่งจะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่นายอาวุธคนนั้น          “อืม... คี... เรื่องนี้มัน... ยาว...  พี่บอกคีได้ว่าทำไมพี่ถึงคิดว่าคนเป็นเกย์ถึงสามารถเป็นครูที่ดีได้ไม่ต่างจากคนที่ไม่ใช่เกย์นะ  แต่พี่คิดว่า... ความเห็นของพี่มันอาจจะไม่ค่อยมีน้ำหนักซักเท่าไหร่...”  พิชานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ... ช้าๆ  “...เพราะพี่ก็เป็นเกย์”          ชายหนุ่มรุ่นน้องหันมามอง คิ้วเลิกสูงดูก็รู้ว่าแปลกใจ  พิชานไม่รู้เหมือนกันว่าน่าแปลกใจตรงไหน ถึงเขาจะไม่ 'ออกสาว' จนเห็นได้ชัดเจน แต่เขาก็ไม่ได้ 'แมนเต็มพิกัด' อย่างคีติซักหน่อย  แถมเขากับน้ำฝนก็สนิทสนมกลมเกลียวกันจนเหมือนไม่มีเส้นแบ่งกั้นความเป็นหญิงชายซะขนาดนั้น  มันยังน่าแปลกใจอีกล่ะหรือ          “แต่... พี่ฟ่อน...”  คีติเปลี่ยนมาขมวดคิ้วเขม้นตาเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น  “...พี่ฟ่อนกำลังจะแต่งงานกับพี่ฝนนี่ครับ”          “เฮ้ยยยย...”  ลากเสียงยาวเหยียดก้องไปทั้งคุ้งน้ำ เล่นเอาสองร่างจิ๋วที่แข่งกันไต่ต้นไม้อยู่เหนือหัวแทบจะร่วงลงมา  (ไม่รู้แข่งกันได้ยังไงครับ จับมือกันอยู่เนี่ยนะ)          คราวนี้เป็นทีพิชานทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกมั่ง ถึงแม้ฟ้าจะยังไม่มืด เพราะพระอาทิตย์แค่หลบๆ อยู่หลังทิวไม้ ยังไม่ลับขอบฟ้าซะทีเดียวก็ตาม          “คร้ายยยย... ใครบอกคี ว่าพี่จะแต่งงานกับพี่ฝน”  ...มีหวังฟ้าผ่ากลางงานน่ะซี... พิชานได้แต่ทำตาเหลือกเมื่อนึกภาพ  ...เกย์กับผู้หญิงแต่งงานกันเนี่ยนะ แถมยังเป็นไอ้ฝนที่ซี้ปึ้กซะขนาดนั้นอีก  คิดแล้วสยดสยองมากมาย...          “อ้าว...”  คราวนี้คีติเปลี่ยนมาทำหน้าเหมือนหมางง กะพริบตาปริบๆ  “ก็... ต้องมีใครบอกเหรอครับ  ใครก็รู้กันทั้งนั้น...”  ยกมือขึ้นมาเกาหัวแรงๆ ทั้งที่คงไม่ได้คัน  “เสาร์ที่แล้วก็ยังไปลองชุดกันอยู่เลย...”          พิชานเอาสองมือโปะกระบอกตาแหงนหน้า  ...คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย...  สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อยู่สามครั้ง เกือบจะภาวนา 'พุทโธ' อยู่แล้ว แต่สมาธิยังแตกซ่านเหมือนธาตุไฟเข้าแทรก เลยไม่มีแก่ใจจะภาวนา          พอลดมือลืมตา ก็เห็นใบหน้าขาวคมตะแคงคอยื่นเข้ามาใกล้          “อะเจ้ย... ไอ้บ้า... ตกใจหมด”  เอ็ดไปซะหนึ่งที แล้วก็คว้าหน้ากากคุณครูเคร่งขรึมขึ้นมาสวม  “เอ็งฟังให้ดีนะไอ้คี  พี่ไม่ได้จะแต่งงาน  พี่ฝนเขาจะแต่งงานกับอาจารย์ภานุ  ไม่ใช่พี่ เข้าจ๊าย...”  (เก๊กขรึมได้ไม่นาน)          “อ้าว...” (อีกที)  ใบหน้าขาวคราวนี้ยับยู่  “อาจารย์ภานุไหนอะครับ ไม่เห็นรู้จัก โรงเรียนเรามีด้วยเหรอ  ก็ผมเห็นพี่ฟ่อนช่วยกับพี่ฝนเลือกการ์ด เลือกของชำร่วย  แถมยังไปลองชุดด้วยกันอีกอ้ะ...”          “พี่นุสอนศิลปะ  แต่คีไม่เคยเจอหรอก  แกได้ทุนไปอบรมเมืองนอกครึ่งปีน่ะ  กลับมาก็ใกล้ๆ งานแต่งนู่นเลยแหละ  พี่ก็เลยต้องช่วยพี่ฝนไปพลางๆ ไง”  คิดว่าตอบเสร็จหมดแล้วเชียว แต่สายตาที่จ้องตอบกลับมาก็บอกเป็นนัยๆ ว่ายังไม่หมด  “ส่วนชุดอ้ะ...  ว้า อายจัง... พี่ฝนเขาให้พี่เป็นเพื่อนเจ้าสาวอะจิ”          พิชานหัวเราะแหะๆ  จนป่านนี้ก็ยังเขินกับไอเดียของคู่บ่าวสาว  ...บ้าที่สุด... มีที่ไหน เพื่อนเจ้าสาวเป็นผู้ชาย  แต่น้ำฝนยืนยันว่าต้องการเขา เพราะนอกจากจะทำงานที่เดียวกันมาหลายปีแล้ว ยังเรียนปริญญาตรี ทำกิจกรรมชมรมอนุรักษ์ฯ มาด้วยกันอีก เรียกว่าสนิทกันมานานกว่าเพื่อนคนอื่นๆ  ส่วนเพื่อนเจ้าสาวอีกคนเป็นผู้หญิง  ขานั้นเป็นเพื่อนที่เรียนอักษรศาสตร์ด้วยกันมากับน้ำฝน          และเพื่อไม่ให้เป็นการน้อยหน้า ฝั่งเพื่อนเจ้าบ่าวก็พอกัน คนนึงเป็นเพื่อนสมัยเรียนศิลปะของอาจารย์ภานุ ซึ่งเป็นหนุ่มผมยาวมาดเซอร์สมเป็น 'ติ๊สต์'  ในขณะที่อีกคนเป็นสาวมาดมั่นเพื่อนชั้นมัธยม  ข่าวว่าสมัยนั้น 'แมน' มากๆ ไม่รู้ว่าป่านนี้ยังคงเหมือนเดิมหรือเปล่า          พออธิบายเสร็จ ก็พบว่าคีติหงายหลังพิงโคนต้นไม้ (แข็งๆ) หัวเราะจนแทบจะกลิ้งตกคลอง  (ส่วนเจ้าตัวจิ๋วทั้งสองก็หัวเราะกลิ้งอยู่บนรากไม้ถัดไปไม่ไกล แต่ไม่มีใครได้ยินเพราะเสียงนายคีติกลบหมดครับ)  พิชานเลยได้แต่ทำหน้าคว่ำ บ่นงึมงำไปตามเรื่อง  (แต่ในใจอยากจะดีด ‘ไอ้เด็กบ้า’ นี่ลงคลองให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย) คีติมองชายหนุ่มรุ่นพี่นั่งหน้างออย่างนึกเอ็นดู          ...อีกแล้ว... เอ็นดูอีกแล้ว...  แอบบ่นตัวเองในใจ ฐานลืมซะเรื่อยว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้อง  ...นี่ถ้าพี่ฟ่อนรู้เข้า มีหวังโดนอัด...          “โอ๋ๆ พี่ฟ่อนอ่า... ดีออกครับ แหวกแนวไม่เหมือนใครดี  รับรองพี่ต้องเป็น 'เพื่อนเจ้าสาว' ที่หล่อที่สุดในงานแน่”          คนหน้าคว่ำทำเสียงคำรามงึ่มง่ำตอบกลับมา  คีติไม่ได้บอกออกไปว่า 'พี่ชาย' ของเขาน่าจะเป็นผู้ชายที่ดูดีเป็นอันดับต้นๆ ของงานซะด้วยซ้ำ  ชุดทักซีโด้เข้มขรึมขับให้ 'พี่ชาย' ที่แสนอบอุ่นของเขาดูสง่างามภูมิฐานไม่เลวเลยทีเดียว  คงจะทำให้สาวๆ เหลียวหลังกันมิใช่น้อย  หรืออาจจะแถมหนุ่มๆ บางคนด้วยซ้ำ...          “แฟนพี่ฟ่อนก็ไปงานด้วยกันใช่มั้ยครับ  พอได้เห็นพี่ฟ่อนในชุดนั่นแล้ว พี่เค้าต้องภูมิใจมากแน่ๆ เลย”          เอ่ยถามไปตามประสาซื่อ  ผู้ชายแสนดีอย่าง 'พี่ชาย' ของเขาคนนี้ ไม่มีทางที่จะไม่มีใครมาชอบพอติดพัน  อดนึกไปถึงสายตาที่ 'พี่ชาย' ของเขาจับจ้อง 'พี่แพน' ไม่ได้  ...สายตาแบบนั้น... หรือว่า...          ...เงียบ...          ...ตายชัก...          คีติแทบกัดลิ้นตัวเอง  ...ลืมนึกไปได้ยังไง...  ตลอดเวลาหกสัปดาห์ที่เขาฝึกสอนมา อาจารย์พี่เลี้ยงหนุ่มมาโรงเรียนแต่เช้า และกว่าเขาจะพากลับไปส่งบ้านก็เย็นย่ำทุกวัน  จริงอยู่ที่พิชานมีเวลาเสาร์อาทิตย์เป็นของตัวเอง แต่เขาก็รู้อยู่ว่า 'พี่ชาย' ของเขาร้อยวันพันปีแทบจะไม่เคยออกจากบ้านไปไหน  และที่บ้าน... ซึ่งเขาได้ไปนอนค้าง ได้ไปเห็น... ก็ไม่มีร่องรอยว่ามีใครคนอื่นมาพักอยู่ด้วย แม้จะชั่วครั้งชั่วคราว          ภาพของชายหนุ่มรุ่นพี่ยืนใบหน้าเปียกปอนตรงชานพักบันไดตึกสี่ชั้น เมื่อวันศุกร์สัปดาห์แรกของการเปิดเรียน โดยมี 'พี่แพน' ยืนอยู่ข้างๆ หวนกลับมาอีกครั้ง          ...ทำไมเขาช่างโง่... (ติดตามตอนต่อไปกระทู้หน้านะคร้าบ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันสุนทรภู่ 08:09:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนึ่งภูต หนึ่งคนนั่น ดูท่าทางจะสนุกจนลืมงานนะคะพี่พีธ ^^ จากคุณ : หนมจีน - [ วันสุนทรภู่ 09:09:01 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาเหมือนกันกั๊บป๋ม 'คีติยิ้มให้ 'พี่ชายคนดี' นี่ถ้าไม่ติดว่ายืนอยู่ในร้านของชำซึ่งเถ้าแก่กำลังจัดแบ่งของเป็นชุดๆ อยู่ไม่ไกล แถมในมือเขายังมีธนบัตรคาอยู่ เขาอาจจะรวบตัว 'พี่ชายคนดี' คนนี้เข้ามากอดให้สมกับความรักความหวังดีที่มีให้เขาซะขนาดนี้ ...เอ่อ... แต่คิดดูอีกที ไม่กอดก็ดีแล้ว... ไม่งั้นแทนที่จะเป็นการขอบคุณ อาจจะกลายเป็นการลงโทษพี่เขาซะมากกว่าแฮะ...' เอ่อ.. กอดเลย กอดเลย ศรีทนได้ เอ๊ย! พี่ชายคนดีไม่ว่าหรอก '“แข็งแรงดีมาก ไม่เสียทีที่พามาด้วย”' อันนี้กะจะใช้แรงงานแต่แรกใช่มะเนี่ย'จานพี่ฟ่อน แล้วนายพากกะเจ้าป๊องเนี่ย อย่าบอกนะว่าอยู่บ้าน'จานตั้งแต่ค่ำจนเช้าเลยอ่ะค่ะ โห.. แอบดูหนังสด เอ๊ย! เรื่องบนเตียง (//ู^^///)ได้ไงอ่ะ เป็นเด็กเป็นเล็ก ให้ผู้ใหญ่ ๆ เค้าดูดีกว่า แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 49 14:17:03 แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 49 09:46:36 จากคุณ : S[AtaN_[BeE (S[AtaN_[BeE) - [ วันสุนทรภู่ 09:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากไปเที่ยวเหมือนแฮะ จากคุณ : กริชครับผม - [ วันสุนทรภู่ 09:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .จดีจังเลย อุตส่าห์ทำบุญเผื่อเจ้าสองตัวนั่นด้วยนะคะ จากคุณ : เม-ดา - [ วันสุนทรภู่ 10:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ว้ากกกกกก อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเลยอะครับ ทั้งจารย์ฟ่อนทั้งนายคี ตอนนี้น่ารักดี อยากมีพี่ชายอบอุ่นๆ แบบนี้บ้าง ^^ ตอนนี้ก็เหลือเคลียร์เรื่องที่นายคีคิดไปเองว่าพี่แพนเป็นแฟน กับจารย์ฟ่อน แต่ขอเดาว่า คนที่เป็นอดีตของจารย์ฟ่อนคง ไม่ใช่พ่อนายพากนะเฮีย หุหุ (^ - ')v จากคุณ : บีจีมอน (bgmonster) - [ วันสุนทรภู่ 10:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาดันเอาไว้ก่อนคับ เดี๋ยวมาป่วนใหม่... .....หุ หุ....ขนาดชิ้นข้างในยังให้ยืมใส่ได้เนี่ย แปลว่าของข้างในขนาดมันเท่ากันเหรอคับ ฮิ ฮิ .... ใครบออกว่านายคีฯของผมเลวคับ แค่หลงรักเพื่อนสนิทนี่ต้องโดนตราหน้าว่าเลวเลยเหรอคับ ถ้าจะเลวผมว่ายกให้ไอ้ถึกวุธดีกว่าคับ (นึกแล้วยังแค้นไม่หาย ไอ้ถึกใจดำ +-+) แหมเจ้าคีฯจะกอดพี่ฟ่อนโชว์อาแป่ะเลยเหรอ ไม่อายเหรอคับ (อายทำไม คนเยอะแยะ เนาะ 555555) โอ้ย ออกมาซักทีนะเจ้าตัวดี นายพากกับเจ้าป๊อกจอมยุ่ง นึว่าลาพักร้อนซะอีก... เฮอะ เฮอะ กลัวเข้าวัดไม่ได้เป็นผีกะหังหรือไงเราหน่ะ (ไม่ใช่เฮียพีทซักหน่อย)  แล้วคิด’ไรของแกหว่ะเจ้าพากจะให้หลวงปู่เป็นเจ้านายใหม่ เจ้าป๊องหรือไง เดี๋ยวก็ตกนรกหรอกเอ็ง ไอ้นี่คิดไปด้าย..... เอาใจช่วยนายคีติครับ ไม่เป็นไร อะไรที่ไม่ดีก็ขอให้ผ่านไป รักเก่าที่มันไม่ใช่ก็ทิ้งมันซะ เคลียร์พื้นที่ในใจให้ว่างรอรักใหม่ที่กำลังจะเกิด ที่สำคัญ ท่องเอาไว้ “อย่าลืมมีความสุข” ครับ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 49 09:05:18 จากคุณ : คนชอบนิยายคับ (yamapeejang) - [ วันสุนทรภู่ 12:35:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ลืมแปะรูปพี่ฟ่อนกับนายคีฯคับ จากคุณ : yamapeejang - [ วันสุนทรภู่ 12:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอารูปมาแปะเล่นค่ะ แบบว่า.. แมนมาก แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 49 14:19:30 จากคุณ : S[AtaN_[BeE (S[AtaN_[BeE) - [ วันสุนทรภู่ 14:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พาเข้าวัดซะแล้ววววว   ^__^ บรรยากาศ ร่มรื่น ดีจัง อยากไปเที่ยวมั่ง จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ วันสุนทรภู่ 15:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ...คือ....เดี๋ยวๆๆๆๆ เฮียพีท... ฉากเช็ดตัว มันไปอยู่ไหนแล้วอ่ะ วิงจี้อ่านตกหรือเปล่า หรือ ข้ามตอนฟระเนี่ย.. จะเอาฉากเช็ดตัวอ่ะ ... กรีดดดด เช็ดตัว เช็ดตัว เช็ดตัว เหอๆ บ้าไปแล้ว หรือเราอ่านตกหว่า เฮียช่วยหน่อยเถอะ มันอยู่ตอนไหนอ่ะ จากคุณ : วิงจี้ (winggy) - [ วันสุนทรภู่ 15:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หนุกๆๆๆๆ ต้องรอถึงวันพฤหัสแน่ะกว่าจะได้อ่านต่ออ่ะ คุณพีท ลงทุกวันไม่ได้เหรอ (ความโลภเข้าสิง) ก็มันอยากอ่านนี่นา จากคุณ : beemanufan - [ วันสุนทรภู่ 16:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เค้าว่าผีย่อมเห็นผีมะช่ายเหรอคะ ทำไมนายคีไม่รู้ล่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ วันสุนทรภู่ 17:13:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^__________________^ จากคุณ : iNt_GaL - [ วันสุนทรภู่ 18:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หวัดดีง้าบบบบ เฮียพีทฉุดหย่อ !! หลังจากอิ่มเอมกับความ Y ของบทที่แล้ว เดินตัวปลิวทั้งอาทิตย์เลยครับ มีฟามสุข ฮ่า ๆ ๆ เอาล่ะ ถึงคราวจีบกันนอกสถานที่ซะที พี่ฟ่อนนี่เก่งเนอะ ทางคดเคี้ยวขนาดนั้น จำได้ไงเนี่ย แต่............ที่ไหนได้ พี่แกเล่นมั่วทางเหมือนกัน -_-" แต่ทำไมพี่ฟ่อนแกมั่วได้เก่งจังอ่ะเฮีย สงสัยจะมีพลังจิต แหม ๆ ๆ เราก็นึกว่าจะมาเที่ยวสวีทกันซะอีก ที่ไหนได้ก็มาอิ่มบุญกันนี่เอง แต่เอาก็เอาเต๊อะ เรื่องร้าย ๆ ผ่านไป เรื่องดี ๆ จะได้เข้ามาบ้างเนอะ นายคี(ของป๋ม) แต่ถ้าอยากเจอเรื่องดีเร็ว ๆ ก็ติดต่อหลังไมค์ได้ที่ผมเลยนะง้าบ หรือว่าจะโทรมาที่เบอร์ 06-644xxxx กร๊ากกกก !! เอ้า นอกไปเรื่องไปไกล กลับเข้าเรื่องดีฝ่า(ก่อนจะโดนเฮียหาว่าบ้า หรือเฮียคิดไปแร้ว?) อ่าว แล้วไหงอยู่ดี ๆ ไอ้จิ๋วสองตัวมันถึงได้ลอยดึ๊กดึ๋ยตามมาได้เนี่ย อยู่ ๆ จะมาก็มา ไม่มีปี่มีขลุ่ยเล้ยยยย แต่เฮีย ไอ้สองจิ๋วมันตามดูตั้งแต่ตอนไหนง่ะ คงไม่ใช่ตั้งแต่ตอนกางเต็นท์มะคืนใช่มะ? เหอ ๆ แล้วก็เป็นที่น่าสงสัยอีกอย่างว่า พี่ฟ่อนแกเริ่มชินกะการที่มีสองหน่อติดตามแล้วเหรอครับ ถึงพี่แกจะไม่เห็นก็เหอะ แต่ก็คงรู้สึกได้(มั้ง?) มีการร่วมกันทำบุญสองคนกะอีกสองตัวด้วยนะ แหม คิดไปด้ายยยย !! และแล้วซีนสุดช๊อคของบทนี้ก็มาถึง........ ** “...เพราะพี่ก็เป็นเกย์”** - เอ่อ เฮียครับ ทำไมพี่ฟ่อนแกยอมบอกนายคีง่าย ๆ แบบนี้ล่ะครับ หรือว่าเป็นแผน? เห็นนายคีโดนสลัดรักแล้วคิดจะเข้าฮุบเป็นของตัวเอง หรึ้ยยย !! แบบนี้ยอมไม่ได้ ต้องข้ามศพป๋มไปก่อน ชิ ๆ ๆ มาสนุกกับการสังเกตพฤติกรรมของพี่ฟ่อนต่อดีกว่า ไอ้ที่ว่าเด้งดึ๋ง ๆ รื่นเริงไปตามแมกไม้เนี่ย นึกภาพตามแล้วมันนึกถึงกระต่ายน้อยโดดดึ๋ง ๆ อ่ะครับเฮีย พี่ฟ่อนแกน่ารักขนาดนั้นเชียว? หู้ย 30แล้วนะพี่ เลยวัยหน่อมแน้มแร้วววว มันต้องผมนี้ น่ารักสดใสวัยสะรุ่น (ยังเชียร์ตัวเองไม่เลิก) ว่าแต่นายคีนี่ก็ร้ายนะ เจ้าชู้เหมือนกันนะเนี่ย เพิ่งโดนไอ้วุธสลัดรัก(ต้องเรียกไอ้เพราะแค้นมัน นายคีก็ออกจะหล่อล่ำขนาดนี้ ยังเมินได้ ชริ) แล้วยังจะมาคิดเรื่องของพี่ฟ่อนอีก หนอยยยยแหน่ะ !! เจ้าชู้แบบนี้ต้องตบจูบ ๆ ให้เข็ด โฮ่ๆๆๆ เฮ้อ บ่นพอแระ ไปกินหนมต่อดีกว่า เด็กวัยกะลังโตอ่ะนะเฮีย ต้องบำรุง :p ปล. วันศุกร์นี้จะสอบแล้วง้าบบบบ หัวยังโบ๋อยู่เลย งือออ T___T แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 49 23:48:51 จากคุณ : enishi - [ วันสุนทรภู่ 22:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 **รูปนายคีเตรียมตัวลงเล่นน้ำ** รูปล่อแหลม อมยิ้มจะปลิวมะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร รู้ว่าคนแถวนี้ชอบ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : enishi - [ วันสุนทรภู่ 22:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อืม รูปของคุณยามะพีเนี่ย ตรงคอนเซ็ปท์มากเลยอ่ะ เราก็ชอบหนังเรื่องนี้นะ มันแบบหวานๆดี น่ารัก นายคีจะเข้าใจผิดอีกรอบแล้วรึเปล่านะ หรือเราจะเข้าใจผิดเอง... จากคุณ : Bangkokian - [ 27 มิ.ย. 49 08:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อิ่มบุญหลายๆ ไมพี่ฟ่อนเป็นคนดีเง้อ่ะ อิจฉาคนใกล้ชิดพี่ฟ่อนจริงๆ เอ...ทำบุญร่วมกันแบบนี้ ขอให้ผลบุญตกกับคนเขียนปั่นบทสวีทๆมาเยอะๆนtก๊าบบบ เจ้าภูตจิ๋วกะนายพากนี่สนุกจริงๆ ตามเค้าไปทั่ว ออกแนวปรสิตหน่อยๆนะนั่น พี่ฟ่อนกล้ามากที่บอกความจริงนายคี เห็นด้วยกะพี่ฟ่อนว่าคนเป็นเกย์ ก็เป็นครูที่ดีได้ (ครูที่ดีคือมีใจเป็นครู เกย์-ไม่เกย์ ไม่น่าเกี่ยวน่อ) ตอนจบทิ้งปริศนาอีกแระ ยังงงมาตลอดว่า ตกลง ไอ้ซัมติ้งรองระหว่างพี่ฟ่อนกะพี่ศิลาเนี่ย มันอะหยังก๊านน มันมี/ไม่มี ถ้าไม่มี แล้วพี่ฟ่อนมีกะใคร ....หรือว่าจะเป็น.....(ใครอ่ะ -______-") ยังยืนยันความรู้สึกเดิม พี่ชายอย่างพี่ฟ่อนก็ดี น้องชายอย่างนายคีก็แจ๋ว *-*-*-*-*-*-* แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 49 08:56:26 จากคุณ : เกาะป๊องไปสูบบุญ (Zither) - [ 27 มิ.ย. 49 08:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มัวแต่อ่านคอมเมนท์ของคนอื่นจนลืมไปเลยว่าจะเมนท์อะไร เอ้อ.. จากคุณ : ฟินนิกซ์ (ฟินนิกซ์) - [ 27 มิ.ย. 49 11:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โอ้ว...ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน (ว่าไปนั่น) ฮ่าๆๆๆ สองตัวจิ๋วก็ได้พลอยทำบุญไปด้วย อิ่ม(บุญ)กันถ้วนหน้าทุกคน (ตัว) น่ารักมากมาย...หุหุ นายคี รู้สึกจะเอ็นดู พี่ฟ่อนบ่อยไปแล้วนะ หุหุ แอบคิดอะไรป่าว? แค่ "พี่ชาย" แน่ๆ เหรอ (แน่เด่ะเค้าเพิ่งอกหักมา ฮ่าๆ) ตอนนี้น่ารักดีครับ...ตลกมาก เรื่องเพื่อนเจ้าสาว-เจ้าบ่าว มีทั้งผู้ชาย-ผู้หญิง หุหุ ส่วนพี่แพน กะพี่ฟ่อนนี่ยังไงกันแน่ฟระ? อยากรู้มากมายครับ รอตอนต่อไปครับผม ^^ ป.ล. อยากได้วายๆ อ่ะครับ เอิ๊กกกกก จากคุณ : OgaRyu - [ 27 มิ.ย. 49 17:49:14 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หวัดดีครับคุณพีท แอบเข้ามาทักทายคุณพีทแล้วก็จะแว้บหายไปก่อน จะกลับมาอีกทีเพื่อลุยอ่านทั้งหมดที่อยู่ใน link ข้างบน ประมาณต้นเดือนกรกฎาคมนะครับ จากคุณ : วลีวิไล - [ 27 มิ.ย. 49 21:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาติดไว้อีกแระ  คุณพีทเมจิคฯ แอบส่งวีดีโอลับเป็น ค่าแปะโป้งไว้แล้วนะคะ  โอ้ว...หมอนวดตากลม น่ารัก ส่วนคนถูกนวดก็เท่ห์ซะ นอนหลับตาพริ้มได้อารมณ์สุดๆ 555 (รู้กันสองคนนะคุณพีท)   เจ้าข้าเอ๊ย! คุณพีทแอบดูวีดีโอ สยิวกิ้วค่า   "แอบถ่ายหมอนวด"  ดูไปน้ำลายก็หกไป ฮิๆ (หมายถึงเมจิคฯนะนั่น) 555   ป่วนได้ที่ แล้วก็หนีด่วน  แว่บ! จากคุณ : Magic of Azure - [ 27 มิ.ย. 49 23:02:10 ]

ความคิดเห็นที่ 27 น่าร๊ากกกกกกกกก ^_____________________^ เฮียคับๆ ที่เลี้ยวซ้ายที ขวาที จนมึนนั่นอะ จานฟ่อนจงใจป่ะคับ แบบให้มามึนกะทางแทนที่จะไปจมกะความคิดตัวเองง่ะ หรือหลงจริงๆ -*- ฮึ้ยย ยืนยันกลิ่น ทิพว่า จานฟ่อนกะพ่อนายแดน อ๊ะ >,< กะพี่แพนไม่มีอะไรมั๊ง พวกรักธรรมชาติงี้ ไม่น่าจะดื่มดื้มดื่มจนเมานี่นา (ตกลงทิพเป็นตัวไรหว่า) จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 28 มิ.ย. 49 19:23:29 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เพิ่งมาเห็นว่าอ่านแล้วไม่ได้เม้น อิอิ ทำบุญร่วมกัน เอิ๊กๆๆ ... น่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู ^__^ จากคุณ : iNt_GaL - [ 28 มิ.ย. 49 21:12:46 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วทำให้อยากมีพี่ชายบ้าง หรือเปล่าเริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้ว? จากคุณ : mentis033 (mentis033) - [ 29 มิ.ย. 49 09:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อะจ๊ากกก... วันพฤหัสฯ ใกล้ค่ำแร้ว ใกล้เวลาแปะทู้ใหม่ ยังไม่ได้ตอบทู้เดิมเยย แหะๆๆ พอดีอาทิตย์นี้ต้องไปรับหลาน(ชาย) ที่โรงเรียนทุกวันเลยครับ เลยจัดเวลาโม่ไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ สุดท้ายก็ยังไม่ได้ตอบทู้เลย งือ (แต่แอบเข้ามาอ่านทุกวัน ตอนกำลังนั่งโม่คร้าบ เอิ๊ก) กระทู้นี้ ขอตอบแบบสั้นนิดนึงนะครับ แต่ขอยืนยันว่าอ่านทุก คคห แน่นอน (หลายๆ รอบด้วย แฮ่ๆ แบบว่าโรคจิตหน่อยๆ  เวลาเขียนไม่ออก ก็จะลุกขึ้นมาอ่านเม้นต์เพื่อนๆ แล้วกลับไปเขียนต่อครับ เอิ๊ก) คุณหนมจีน นั่นจิจ๊ะ เฮียก็ว่างั้นแหละ ว่าจะลดตำแหน่งไอ้สองตัวนั่นเป็นตัวประกอบแล้วล่ะ ดีเปล่า เอิ๊ก น้องศรี เอ๊ย น้องบีซาตาน ** เอ่อ.. กอดเลย กอดเลย ศรีทนได้ เอ๊ย! พี่ชายคนดีไม่ว่าหรอก ** -- อ่า... เอางั้นจริงเหยอ โอเจ กอดเป็นกอด คอยจับตามองดีๆ นะจ๊า เอ่อ... ไอ้พากกับไอ้ป๊องมะได้ไปดูหนังสด เอ๊ย เรื่องบนเตียงจ้า เพิ่งตามไปตอนกลางวันนี่เอ๊ง... (อดดูเยย  เอ๊ยยยย... ฮ่าๆๆ) ป.ล. รูปใครก็ไม่รู้ แมนดีจริงๆ  ซ้วบ... นายกริชครับผม เอิ๊ก ขอบคุณมากที่เตือน วันจันทร์แท้ๆ เขียนเป็นวันศุกร์ได้ไงฟะ เมาโคดๆ หนูเมร์ ชวนมาทำบุญด้วยกันนี่ยังดีนะเมร์ ถ้าทำบุญแล้ว... เอ่อ... กรวดน้ำไปให้เนี่ย... บรื๊อส์... ไอ้บิ๊ก อ่า... อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน แบบนี้แถวบ้านเรียกตะกละ กร๊าก ยังเหลือเรื่องพี่แพนต้องเคลียร์จริงๆ ด้วยแหละ ว่าแต่... ตกลงเดาว่าใช่หรือไม่ใช่พ่อไอ้พากนะ เฮียอ่านแล้วงง เอิ๊ก ไอ้ยามะพี ** .....หุ หุ....ขนาดชิ้นข้างในยังให้ยืมใส่ได้เนี่ย แปลว่าของข้างใน ขนาดมันเท่ากันเหรอคับ ฮิ ฮิ .... ** -- จ๊ากกกกกก ผู้กำกับโนคอมเม้นต์ หึหึหึ อ่า... แค้นไอ้วุธมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ เด๋วส่งไปให้จัดการซะให้หายแค้นดีมั้ยเนี่ย เอิ๊ก อ่า... เฮียไม่ใช่ผีกระหังนะเฟ้ย ( ซะ) เป็นแม่มดเจ้าเสน่ห์ตะหาก  (อ่า... เฮีย พูดไรออกมา น่าไม่อาย) ตกลงไอ้สองตัวเนี่ย เฮียจะลดมันเป็นตัวปลากรอบ เอ๊ย ตัวประกอบแล้วล่ะ  ไม่ค่อยทำงานเลยเนอะ  เอิ๊ก ย่อหน้าสุดท้าย บอกไอ้คีไปแล้ว มันทำหน้าซาบซึ้งใหญ่เลยแหละ คุณโก้ ไว้เราไปวัดกันมั่งมั้ยคุณโก้  ชวนเด็กๆ ไปกัน น้องวิงจี้ อิๆๆ ข้ามตอนสำคัญซะด้วยนะนั่น กร๊าก เฮียไปอ่าน คคห ที่หนูแปะไว้แล้วนะจ๊าะ คุณบีแฟนแมนยู อะจ๊าก... อยากลงทุกวันเหมือนกันครับ แต่โม่ไม่ทันอ้ะ  เอิ๊ก  (สลบ) คุณเร่ อิๆๆ เห็นมั่งไม่เห็นมั่งมั้งครับ แต่ผมค้นพบอย่างนึงล่ะ ว่าถ้าเป็นเพื่อนสนิทๆ กัน คนที่แคร์เรานะ ถึงเราจะพยาย้าม พยายาม ทำให้เขารู้ (กลาย) ว่าตูไม่แมนนะเฟ้ย เขาก็จะพยาย้าม พยายาม คิดในแง่ดีว่า ผมไม่ได้เป็นจนได้สิ (ไม่ใช่คนเดียวหรือไม่กี่คนนะครับ ตึมเลย) คุณโรส สะหวัดดีคร้าบบบบบ ฮ่ะๆๆ อ่านไม่ได้เม้นต์ ยังอุตส่าห์กลับมาอีก ปลื้มใจเจงๆ ไว้ไปเม้าท์ในทู้คุณโรสนะ เห็นแว้บๆ ล่ะ ไอ้ตี่ เอ๊ย ตี๋ ใครบอกว่าพี่ฟ่อนมั่วได้เก่งหรือมีพลังจิตกัน มีพลังอึดตะหาก โฮ่ๆๆ แถวอยุธยาวัด เย้ออออออออะ มาก ขอบอก ขับไปเหอะ ยังไงก็เจอแน่ อิๆๆ (หมายเลขที่ท่านเรียก ติดต่อไม่ได้ในขณะนี้ The number...) ไอ้คีฝากมาขอเบอร์ใหม่ คราวนี้เอาแบบที่โทรติดนะ ไอ้สองจิ๋วมันเพิ่งมาวันนี้แหละ ไม่ได้มาตอนกางเต๊นท์หรอกแหม (มันยังมีมารยาทนิดนึงนะ เหอะๆๆ) ส่วนพี่ฟ่อนน่ะ คงไม่ได้ชินหรอก เพิ่งโดนขอส่วนบุญ (ปลาดิบ) ไปครั้งเดียวเอง แต่คงใจแข็งมั้ง ไม่ค่อยกลัวอะไรง่ายๆ ฮ่าๆๆ ที่ยอมบอกง่ายๆ ว่า "เพราะพี่ก็เป็นเกย์" ก็คงเพราะว่า อยากให้ไอ้คีรู้ว่า เป็นเกย์ก็เป็นครูที่ "ปกติ" ได้ล่ะมั้ง ส่วนเรื่องฮุบไอ้คีน่ะ คงไม่หรอก... คิดว่านะ เอิ๊ก (ใครบอกว่าสามสิบเลยวัยหน่อมแน้ม มาเจอกันหน่อยเด๊ะ โฮ่ๆ) ตบจูบนี่ หมายถึงใครตบใครจูบใคร ฮ่าๆๆ ไอ้คีมันแข็ง...แรง...นะเฟ้ย อย่าประมาทไป เอิ๊ก ป.ล. สอบพรุ่งนี้แล้วจิ  หวังว่าวันนี้หัวคงไม่โบ๋แล้วนะ สู้ๆ สอบเสร็จแล้วจะให้อ่านบทที่ 18-19 เป็นรางวัล เอิ๊ก ป.ล.สอง รูปสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (พูดไม่ออก ขอเช็ดน้ำลายก่อง) คุณบางกอกเกี้ยน ฮ่ะๆๆ เอ... ผมเดาว่าคุณบางกอกเกี้ยนคงเข้าใจไม่ผิดหรอกครับ โบ้ยให้ไอ้คีละกัน มันเข้าใจผิดแหงๆ เอิ๊ก (เอาใจคนอ่านสุดชีวิต) คุณขิมเกาะป๊องไปสูบบุญ กร๊ากกก ผลบุญตกกับคนเขียน ปั่นบทสวีทเนี่ยนะครับ แหมๆๆ คิดได้ไงเนี่ย อ้ะ หวีดเป็นหวีด  เดี๋ยวคอยดูละกันครับ ว่าคู่โตๆ เนี่ย เขาจะหวีดกันได้แค่ไหน (หรือจะหวีดสยอง) ชอบคำว่า "ปรสิต" จัง... เห็นภาพ (พยาธิตัวตืด) เลย... เหอะๆๆ (อืม... ปรสิตสื่อรัก... ไม่เลวนิ อิๆๆ) ตาพี่ฟ่อนฝากขอบคุณที่เห็นด้วยและร่วมสนับสนุนครับ ส่วนปริศนาน่ะ เป็นนางเอก เอ๊ย มาไง เป็นเรื่องที่ไม่ซับซ้อนหรอกครับ คุณพีทเขียนเป็นแต่แนวกุ๊กกิ๊กนะ สืบสวนไม่เป็น ฮ่าๆๆ รับรองอีกไม่นานเฉลยแน่นอนครับ คุณฟินนิกซ์ กร๊าก  ลืมไปแล้วก็ไม่เป็นไรครับ ไม่แน่ กระทู้หน้าอาจจะยังจำได้ก็ได้นะ เอิ๊ก ไอ้หรั่ง ตกลงอิ่ม(บุญ) กันถ้วนหน้าทุกตัวหรือทุกคนกันเนี่ย ฮ่าๆๆ เฮียก็ว่าไอ้คีชักจะปีนเกลียวใหญ่แล้วเหมือนกัน ถือว่าตัวโตกว่ารึไง เอะอะอะไรก็เอ็นดูอยู่ได้ ถ้าตาฟ่อนรู้เข้านะ กระโดดถีบแหง็ม เอิ๊ก พี่แพนกันพี่ฟ่อน อีกไม่นานก็ได้รู้จ้า (ก่อนจบแน่นอน) ป.ล. วายมากๆ อมยิ้มเฮียจะหลุดจากบ่าเดะตัวเอง ครูกี้วลีวิไล โอ๊ว... ตื่นเต้นมากมายที่ครูกี้เข้ามาเยี่ยมครับ ทั้งที่นี่ทั้งที่เว็บบ้าน แล้วเจอกันต้นเดือนกรกฎาฯ ครับ คุณเมจิคฯ ฮ่าๆๆ แจก เอ๊ย จ่ายเงินเดือนเพื่อนร่วมงานเสร็จแล้วก็พักมั่งนะคร้าบ ส่วน "สินบน" เอ๊ย "ของกำนัล" ที่ส่งมาจำนำไว้ ถูกใจมากขอบอก ไม่อยากจะจินตนาการเลย ว่าจะเลือกเป็นฝ่ายนวดหรือถูกนวดดี เอิ๊ก น้องทิพ ฮ่าๆๆ ทำไมช่างรู้ใจแบบเนี้ย ตัวเอง โฮ่ๆๆ เอาเป็นว่า ตาพี่ฟ่อนไม่เฉลยแล้วกันนะจ๊ะ แต่ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จพอควร ทิพว่ามะ เหอะๆๆ ฮ่ะๆๆ ทำไมกลิ่นแรงงี้เนี่ย ตกลงปักใจแน่นอนแล้วใช่ปะ เอิ๊ก รู้ได้ไงว่าพวกรักธรรมชาติไม่ดื๊มดื่ม พวกนี้แหละตัวดี ขอบอก โฮ่ๆ (นั่นจิ ตกลงทิพเป็นตัวไรอ้ะ จมูกดีสุดยอด เอิ๊ก) คุณเมนทิส 033 อ้าว... ทำไมไม่แน่ใจตัวเองซะแล้วล่ะครับ ฮ่าๆๆ มีพี่ชายก็ดีนะครับ แต่ขอดีๆ ด้วย หล่อๆ ด้วยนะ อย่างเลิศเลย ขอบอก เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 มิ.ย. 49 14:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ชื่อบทคราวหน้ายาวมั่กมากครับ บทที่ 18 สายน้ำ... กับความหลัง (ภาคปลายน้ำ) บทที่ 19 ไม่เหมือนเดิม (ภาคยังไม่ทันคิด) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4494119/W4494119.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 มิ.ย. 49 15:42:15 ]

ความคิดเห็นที่ 32 “ทำไมเขาช่างโง่” จบได้เจ็บมากค่ะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 6 ส.ค. 49 13:16:49 ]