ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 8 สถานการณ์บังคับ (ครึ่งหลัง) “ ท่านเฟเลส ”   อัยอีลผลักบานประตูให้เปิดออกพลางร้องเรียก   นักบวชหนุ่มหันมาแล้วรับสิ่งที่นางส่งให้  เขาทราบได้โดยไม่ต้องถามเลยว่าสิ่งนั้นคืออะไร   เฟเลสเดินออกไปเพื่อนำต้นฮอร์ซิมที่ได้มาไปผสมกับสมุนไพรชนิดอื่นซึ่งเตรียมไว้พร้อมก่อนแล้ว อัยฮีลรออยู่ครู่หนึ่ง  เฟเลสก็กลับมาและนำถ้วยยาเข้าไปมอบให้จาทาน  ชายชรารับสิ่งเดียวที่จะช่วยชีวิตหลานชายได้มาถือไว้ด้วยความยินดีแล้วตรงเข้าไปยังที่หลังฉากกั้นด้านในสุดของห้อง ลาซานาร์ทกำลังวางมือไว้บนหน้าผากของเอริฟซึ่งนอนนิ่งอยู่บนเตียง   เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยคล้ายกับเพื่อปิดกั้นสิ่งรบกวนภายนอกไม่ให้เข้ามาในความคิดคำนึง   แต่ก็ไม่มากจนผู้มากวัยกว่าจะไม่สามารถสังเกตเห็นว่านัยน์ตาสีฟ้าที่เคยแจ่มใสรื่นรมย์เปลี่ยนเป็นสงบเยือกเย็นและล้ำลึกคล้ายดั่งมหาสมุทรที่ไม่อาจประมาณถึงความลึกภายใต้ผิวน้ำได้ จาทานจะเอ่ยปากเรียกลาซานาร์ทแต่รัศมีเวทสองสายที่แผ่เข้ามาทำให้ชายชราต้องหยุดชะงัก กลุ่มหมอกสีดำอันไม่ปรากฏที่มาเคลื่อนเข้าครอบคลุมทั่วบริเวณ  ก่อนจะรวมตัวเข้าหากันเป็นร่างโปร่งระหงของสตรีผู้มีเส้นผมสีดำสนิทยาวสยาย    เครื่องแต่งกายสีแดงเบาบางพลิ้วไหวที่นางสวมใส่ขับให้ผิวขาวจัดราวไม่เคยต้องแสงสว่างยิ่งดูงดงาม   นัยน์ตาสีนิลวาววับคล้ายดั่งแฝงไว้ด้วยอำนาจของอนธการแห่งราตรี   ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มเล็กน้อยเหมือนกำลังพึงพอใจบางสิ่ง    จาทานพินิจพิจารณาผู้มาเยือนโดยซ่อนความระมัดระวังไว้ภายใต้ท่าทีสงบ  เพราะสัมผัสได้ถึงรัศมีเวทธาตุความมืดอันทรงพลังของนาง เงาของเสาศิลาที่ทอดยาวทาบทับผนังที่มุมห้องเริ่มวูบไหวแล้วค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นชายหนุ่มร่างสูง   เส้นผมและนัยน์ตาแลดูเหมือนเป็นสีดำ   แต่เมื่อก้าวออกมาอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง   จึงเห็นว่าแท้จริงแล้วผมของเขาเป็นสีน้ำตาลดำและนัยน์ตาเป็นสีน้ำเงินเข้มลึกดั่งท้องฟ้ายามสนธยาอันเป็นรอยต่อของทิวาและราตรี   เครื่องแต่งกายรวมทั้งเสื้อคลุมยาวที่เขาสวมก็เป็นสีเดียวกับนัยน์ตาที่นิ่งสงบ    จาทานคงจะไม่เคร่งเครียดดังเช่นที่เป็นอยู่  หากว่ากระแสพลังที่แผ่มาจากกายผู้มาเยือนคนที่สองนี้มิได้เป็นรัศมีเวทธาตุเงาอันแข็งแกร่ง “ พวกเจ้าเป็นใคร  มีจุดประสงค์อะไร”  จอมเวทผู้เฒ่าถามขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงที่สะกดให้ราบเรียบเป็นปกติแล้ว “ พวกเราเพียงแต่แวะมาพบเพื่อนเท่านั้น ”   หญิงสาวตอบแล้วเดินตรงเข้าไปหาลาซานาร์ท “ ลาซานาร์ท   ! ”  ชายหนุ่มผู้มาเยือนเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงคล้ายดังคนที่รู้จักสนิทสนมกันมานาน “ ใช้พลังเวทไม่ระวังแบบนี้  ไม่กลัวบ้างหรือว่าถ้าศัตรูเก่าผ่านมาเจอแล้วจะถูกเล่นงานตอนที่ป้องกันตัวเองไม่ได้ ” “ ข้าจะต้องกลัวอะไร    หากมีท่านทั้งสองอยู่ที่นี่ ”   แววตาสีนภาแปรเปลี่ยนกลับมาเปี่ยมด้วยความสดใสเช่นเดิม   ลาซานาร์ทเงยหน้าขึ้นแล้วทักทายด้วยรอยยิ้ม “ไม่ได้พบกันนาน   พวกท่านสบายดีหรือ  แอนทราไดต์  ยูฟิซิล ” “ อารมณ์ดีตอนที่เจอเจ้า   แต่เสียอารมณ์ตอนเห็นหน้าเจ้านั่น ”  นางปรายตามองผู้มาถึงพร้อมกัน “ ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อนในฐานะเพื่อน ”  ชายหนุ่มผู้ถูกอ้างถึงเอ่ยสีหน้าจริงจัง “ ผู้หญิงบางคนทั้งน่าดูและน่ากลัวในคราวเดียวกัน” “ ยูฟิซิล...   ”  หญิงสาวเรียกคู่ปรับเสียงเย็น “ ใจเย็นๆก่อน แอนทราไดต์ ” ลาซานาร์ทต้องรีบห้ามก่อนจะเกิดสงคราม  แล้วหันมาทางจาทานซึ่งกำลังมีสีหน้าประหลาดใจระคนหนักใจ   “ ท่านจาทาน   ยูฟิซิลกับแอนทราไดต์เป็นเพื่อนของข้าเองขอรับ  ” ชายชราได้แต่นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยว่า   “ ได้ยามาแล้ว ” “ ถ้าอย่างนั้น  ข้าจะออกไปก่อน  ” ลาซานาร์ทหยุดใช้พลังและยกมือขึ้นจากหน้าผากของเด็กชาย  แล้วพาเพื่อนทั้งสองออกมาโดยเร็ว สวนทางกับเฟเลสที่กำลังจะเข้าไป    เขาจึงก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการแสดงคารวะ   และเมื่อพบอัยฮีลอยู่ด้านนอกจึงถามถึงดาเรนเวียร์ “ นายหญิงกลับมาถึงโดยสวัสดิภาพค่ะ แต่หากท่านต้องการพบนางคงต้องรอสักครู่ เพราะเวลานี้นางอยู่ในพิธีบวงสรวงเทพแห่งเหมันต์  ”   อัยฮีลตอบอย่างสุภาพ  ก่อนจะกล่าวลาแล้วรีบจากไป   ไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มสามารถซักถามสิ่งใดได้อีก ******** “ จะบอกพี่ได้หรือยังว่าไปทำอะไรมา  ถึงได้ง่วงจนยืนหลับกลางพิธี ”   ราชาแห่งนาซาลอสรับสั่งถามพระขนิษฐาขณะที่เสด็จออกสู่จัตุรัสด้านหน้ามหาวิหารเพื่อให้ประชาชนได้เข้าเฝ้า  หลังจากพิธีบวงสรวงเสร็จสิ้น “ ไปช่วยชีวิตคนค่ะ   ช่วยโดยที่ไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย  ”  เจ้าหญิงแห่งนาซาลอสทูลตอบโดยที่ไม่ทรงแสดงท่าทีว่าจะทรงรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย   “  อย่ามองการยืนหลับในแง่ร้ายด้านเดียวสิคะ   ถึงจะยืนหลับแต่น้องก็ยังตื่นขึ้นมาสวดมนต์ได้ทันเวลา  และถูกต้อง ไม่มีผิดแม้แต่คำเดียว    รับรองได้เลยว่านอกจากน้องแล้ว   คงไม่มีเจ้าหญิงพระองค์ไหนในอาเรธอีกแล้วที่ทำได้ ” “ ฟังดูเหมือนจะดี ”  นาซาเนเซททรงทำพระทัยได้มานานแล้วกับความเป็นกุลสตรีที่บางเวลาก็ขาด  บางเวลาก็เกินของนาเดเวนเซล   “ แล้วพี่จะลองพยายามมองการยืนหลับในแง่ดีอย่างที่น้องแนะนำ ” ...แม้ว่าการยืนหลับนี่จะร้ายกาจถึงขั้นทำให้กระแสความศักดิ์สิทธิ์ในมหาวิหารขาดห้วงไปได้ครู่ใหญ่ก็ตาม... นาเดเวนเซลทรงหยุดเมื่อสตรีผู้หนึ่งซึ่งอยู่ในแถวหน้าสุดเข้ามาถวายผ้าปักชายเป็นลายดอกไม้ดอกเล็กละเอียดงดงาม “ ขอบใจมาก ”     ทรงรับและแย้มพระโอษฐ์อ่อนโยน     แต่เด็กหญิงตัวเล็กที่อยู่ข้างนางกลับจ้องมองพระองค์ด้วยแววตาลังเลสงสัยก่อนจะถามขึ้นตรง ๆ ว่า “ ท่านเป็นเจ้าหญิงจริง ๆ หรือคะ   ถ้าเป็นจริงแล้วทำไมมอมแมมจัง ” นาเดเวนเซลมีสีพระพักตร์เหมือนไม่เชื่อพระโสตองค์เองอยู่ครู่หนึ่ง   “ ลูกพูดอย่างนั้นไม่ได้...” “ อย่าดุนาง”    นาเดเวนเซลทรงห้ามสตรีผู้นั้นแล้วย่อพระองค์ลงรับสั่งกับเด็กหญิง “ ข้าเป็นเจ้าหญิงจริงๆ  แต่ว่ามีเรื่องให้ต้องไปผจญภัยมา   ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่ ” ทรงทราบดีว่าตอนนี้พระเกศาที่ทรงถักไว้ตั้งแต่เมื่อสามวันก่อนนั้นหลุดลุ่ยออกมาจนกลายเป็นสภาพที่แทบจะเรียกได้ว่าย่ำแย่ “ แล้วเอาไว้วันหลังข้าจะแต่งตัวสวย ๆ มาให้เจ้าดูใหม่   เจ้าว่าดีไหม” “ ดีค่ะ ” เด็กหญิงยิ้มร่า “ ถ้าอย่างนั้นแล้วพบกันใหม่นะ”  นาเดเวนเซลทรงลุกขึ้น ก่อนจะดำเนินตามพระเชษฐาต่อไป  โดยที่ไม่ได้ทรงทราบเลยว่า   ลาซานาร์ทที่ยืนอยู่ไกลเกินกว่านาเดเวนเซลจะทอดพระเนตรเห็น  แต่ไม่ไกลเกินกว่าจะไม่อาจได้ยินคำถามของเด็กหญิงช่างสงสัยคนนั้นต้องกลั้นหัวเราะด้วยความลำบากยากเย็นเพียงใด   นางพญาผู้ทรงอำนาจกลับต้องมาพลาดเพราะความไร้เดียงสาของเด็กน้อย... “ นั่นนะหรือ  เจ้าหญิงของเจ้า ” วาจาอันกำกวมของยูฟิซิลทำให้ลาซานาร์ทแทบสะดุ้งและต้องรีบกล่าวแก้ทันที “ พระองค์ทรงเป็นเจ้าหญิงแห่งนาซาลอส ” “ เจ้าหญิงของชาวนาซาลอส  แล้วเจ้าไม่ใช่ชาวนาซาลอสหรือ” ลาซานาร์ทชะงักและคิดได้ว่า  เขาตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบอย่างถาวรแล้ว   โต้แย้งต่อไปก็คงไม่เกิดประโยชน์  แต่จะยิ่งทำให้ผู้เป็นเพื่อนใช้คำนี้มาแกล้งเขาหนักขึ้นมากกว่า  จึงนิ่งเฉยเสีย “ แต่เจ้าทำท่าแปลกๆ ตอนที่เห็นนาง ”  แอนทราไดต์ตั้งข้อสังเกต   “ ตอนแรกเหมือนแปลกใจ  แล้วก็ทำหน้าเหมือนเพิ่งจะเข้าใจอะไรบางอย่าง” “ ข้าเคยมีโอกาสได้สนทนากับนางมาก่อน  แต่ไม่เคยได้รู้ถึงฐานะที่แท้จริงของนาง  จนกระทั่งวันนี้ ”   ลาซานาร์ท อธิบาย    ขณะที่ในใจนึกตำหนิตนเองที่เหมือนคนตาบอด   อ่านการกระทำของนางไม่ออก  ไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของนางตั้งแต่แรก เพราะอย่างนี้นี่เองดาเรนเวียร์ถึงได้รู้ความเป็นมาที่แท้จริงของเขา   เพราะเหตุนี้เองนางจึงเย้ยหยันและโกรธแค้นเขานักที่เขาละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไป ใบไม้ทุกใบนับตั้งแต่แรกผลิจนปลิดร่วงจากก้าน  ดอกไม้ทุกดอกนับตั้งแต่เบ่งบานจนโรยราล้วนแต่มีหน้าที่ต่อต้นของมัน  เช่นเดียวกับคนทุกคนนับตั้งแต่ถือกำเนิดตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต ย่อมต้องมีหน้าที่ต่อแผ่นดินของตน   ข้าไม่คิดที่จะเลือก   เพราะเลือดเนื้อ   ชีวิต   และจิตวิญญาณของข้าเป็นของนาซาลอส วาจาของดาเรนเวียร์ดังก้องขึ้นมาในความทรงจำของชายหนุ่มอีกครั้ง  ราวกับทุกถ้อยคำที่นางกล่าวได้สลักลงในใจของเขาแล้วจริง ๆ   ...แม้แต่ต้นหญ้าก็ยังทำประโยชน์ให้ผืนแผ่นดิน  ชีวิตของเจ้าจะเป็นอย่างไร   จะมีค่าหรือไร้ค่ายิ่งกว่าหญ้าต้นหนึ่ง   มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง... เพราะอย่างนี้นี่เองนัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นจึงฉายความมุ่งมั่นอันแรงกล้าอย่างที่เขาไม่เคยพบในแววตาของผู้ใด แม้ว่าจะเคยพบผู้คนมามากมาย    เพราะเหตุนี้เองในวันนั้นเขาจึงรู้สึกเหมือนได้เห็นเงาอันแลดูคล้ายมงกุฎบนเรือนผมสีดำสนิทดั่งเงาแห่งรัตติกาลนั้น ลาซานาร์ทถอนหายใจยาว    แม้นางจะเป็นเพียงผู้ที่มองด้วยสายตาของคนนอกยังแสดงท่าทีว่าเคืองแค้นเขามากถึงเพียงนั้น   แล้วผู้ถูกที่เขาทำร้ายโดยตรง   ท่านปู่และท่านลุงจะรู้สึกเช่นไร   บางทีพวกท่านอาจจะไม่ให้อภัยเขา  ไม่ปรารถนาแม้แต่จะมองหน้าหลานคนนี้อีกแล้วก็เป็นได้     นัยน์ตาสีฟ้าที่เคยเหมือนดั่งท้องฟ้ายามฤดูใบไม้ผลิฉายแววเศร้า รอยยิ้มที่เคยแจ่มใสเปลี่ยนเป็นขมขื่น เพราะในเวลานี้เขาอดนึกเย้ยหยันในความเขลาของตนเองไม่ได้       เสียงคำรามกึกก้องที่ดังมาจากท้องฟ้าเรียกให้ทุกสายตาแหงนมองหาที่มาของมัน  เงาดำกลุ่มหนึ่งบินมาจากท้องฟ้าด้านทิศใต้   แล้วความตื่นตระหนกและหวาดกลัวก็เข้าครอบงำไปทั่วบริเวณ  เมื่อเงาทะมึนนั้นเข้ามาใกล้ทำให้เห็นได้ชัดถึงขนาดมหึมาปานขุนเขาที่บดบังแสงตะวันจนทั่วบริเวณตกอยู่ในเงามืด  หนังของพวกมันห่อหุ้มเกล็ดสีดำเลื่อมเงาวาวสีเทา นัยน์ตาใหญ่โตสีเหลืองดุร้ายกลอกไปมา “ มังกรทมิฬ ! ”   ลาซานาร์ทแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง “ น่าแปลก  ปกติแล้วมังกรจะไม่เข้ามาในถิ่นมนุษย์”  ยูฟิซิลเอ่ยด้วยความสงสัยก่อนจะลองคะเนจำนวนมังกรที่กำลังบินอยู่เหนือฟากฟ้า “สิบ  สิบห้า  ยี่สิบ  เป็นฝูงย่อม ๆ ฝูงหนึ่งได้เลย” “ นี่ไม่ใช่เวลามาสงสัยนะยูฟิซิล”   แอนทราไดต์ขัดขึ้น “ แต่เป็นเวลาที่เราควรต้องคิดว่าจะจัดการกับพวกมันอย่างไรมากกว่า ” “ จะยากอะไร  แค่ชำแหละเป็นชิ้นๆ ก็สิ้นเรื่อง  ”  ยูฟิซิลเสนอความเห็นด้วยท่าทีราวกับว่าเรื่องที่กำลังกล่าวถึงไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญหรือยากเย็นเลย   “วิธีนองเลือด   ไม่เห็นเข้าท่า ”  แอนทราไดต์สร้างเปลวไฟสีดำขึ้นมาแล้วปล่อยให้มันลอยอยู่กลางอากาศ “ข้าว่าย่างแบบสดๆ เลยดีกว่า    เลือดแสนเหม็นคาวของพวกมันจะได้ไม่กระเด็นมาเปื้อนเสื้อผ้าข้า” “ แต่ข้ายังไม่อยากใช้วิธีรุนแรง ”  ลาซานาร์ทต้องรีบคัดค้านเมื่อได้ฟังวิธีของเพื่อนทั้งสอง     เขารีบตัดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อครู่นี้ออกไปจากใจในทันทีเพื่อรวบรวมสมาธิคิดหาวิธีปกป้องเอนเดอร์เรียสจากภัยพิบัติที่กำลังมาเยือน  แต่วิธีที่จะปะทะโดยตรงนั้นทำได้ยากเย็น     เพราะมังกรทมิฬเป็นสัตว์ที่ทรงพลังมหาศาลแม้จะอยู่โดยลำพัง    มิได้รวมฝูงเหมือนเช่นในสถานการณ์ที่เขากำลังเผชิญอยู่นี้ “ แล้วจะให้พวกเราทำอย่างไร  ใช้มนตร์นิทราทำให้พวกมันหลับหรือ” แอนทราไดต์แกล้งประชด  แต่ลาซานาร์ท กลับทำสีหน้าเห็นด้วยอย่างเต็มที่   “ นั่นก็เป็นวิธีการที่ดี ”   “ ลาซานาร์ท ! ”   แอนทราไดต์ร้อง   ส่วนยูฟิซิลทำหน้าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “ เรื่องมนตร์นิทรา  ข้าแค่ล้อเล่น ”  ลาซานาร์ทนึกขำท่าทีของเพื่อนทั้งสอง “ เพราะจริง ๆ แล้ว ข้าอยากลองเจรจาดูก่อน ” คราวนี้สีหน้ายิ้ม ๆ แต่ดูอย่างไรก็ไม่ล้อเล่นของลาซานาร์ท   ทำให้แอนทราไดต์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก  ในขณะที่ยูฟิซิลแทบจะกุมขมับ จากคุณ : ซากร่างใต้กองรายงานคืนชีพมาอัพ (จินตานุภาพ) - [ 28 มิ.ย. 49 21:54:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ ใต้ฝ่าพระบาท  โปรดเสด็จไปประทับยังที่ปลอดภัยก่อนเถิดพะย่ะค่ะ ”  สมุหกลาโหมรีบเข้ามากราบทูลด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน “ ไม่  ข้าจะยังไม่ไปไหน  จนกว่าจะเห็นประชาชนของข้าปลอดภัยแล้ว ” นาซาเนเซทรับสั่งปฏิเสธ “ ท่านสมุหกลาโหม  รีบให้ทหารไปคุ้มครองพวกเขาเดี๋ยวนี้ ”   สมุหกลาโหมยังมิทันจะได้ทำตามพระบัญชา    อัครมหาเสนาบดีและเซฟาร์ลอสก็มาถึง   “ใต้ฝ่าพระบาท กองทัพรักษาการณ์เขตนครหลวงกำลังจะมาถึง  ขอได้โปรดอย่าทรงเป็นกังวลในความปลอดภัยของชาวนครเอนเดอร์เรียสเลยพะย่ะค่ะ  ”   อัครมหาเสนาบดีกราบทูลเมื่อมาทันได้ยินกระแสรับสั่งในตอนท้ายพอดี “ ท่านพี่  รีบเสด็จไปประทับในที่ปลอดภัยตามที่ท่านสมุหกลาโหมแนะนำเถิดเพคะ ”  พระสุรเสียงของนาเดเวนเซลเกือบจะเป็นวิงวอน นาซาเนเซททอดพระเนตรไปทางมหาวิหารก่อนจะตัดสินพระทัย “ สั่งการให้กองทัพนครหลวงคุ้นกันให้พวกเขาเข้าไปหลบภัยในมหาวิหาร  และพาน้องข้าไปด้วย ” “ ไม่เพคะ ”  นาเดเวนเซลรับสั่งหนักแน่น “ เชิญเสด็จพะย่ะค่ะ ”  แม้แต่น้ำเสียงจริงจังของสมุหกลาโหมก็ยังไม่สามารถทำให้นาเดเวนเซลทรงยอมประทับห่างจากพระเชษฐาได้    แววพระเนตรสีมรกตนั้นแน่วแน่เสียจนฝ่ายผู้มากวัยกว่าต้องยอมแพ้ “ เซฟาร์ลอส  ถวายอารักขาทั้งสองพระองค์ ” “ ขอรับ  ท่านอาจารย์ ”  เซฟาร์ลอสรับคำและรู้สึกได้ว่าสายตาเยือกเย็นของบิดาเพียงแต่ตวัดมามองเขาเสี้ยววินาทีหนึ่งโดยมิได้กล่าวคัดค้านแต่อย่างใด  ชายหนุ่มเองก็ทราบดีว่าไม่ว่าในสถานการณ์ใด   สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้เป็นบิดาก็คือพระสวัสดิภาพ ความวุ่นวายสับสนรอบด้านในเวลานั้นเตือนให้นาเดเวนเซลทรงระลึกถึงคนผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งมีพลังอำนาจลึกลับที่มนุษย์เรียกกันว่า เวทมนตร์   ผู้ซึ่งอาจจะช่วยคลี่คลายวิกฤตินี้ได้    พระเนตรสีมรกตกวาดไปพบคนสนิทของพระองค์เองกำลังตรงมาเข้าเฝ้า   จึงรับสั่งขึ้นทันที “ เทนนาช  อัยฮีล  รีบไปตามหาลาซานาร์ทเร็ว ”   ทั้งสองน้อมศีรษะต่ำแล้วไปทำตามพระประสงค์โดยไม่รอช้า  จอมพลและจอมเสนาแห่งนาซาลอสถึงกับตกตะลึงและได้แต่นิ่งอึ้งเมื่อได้ยินพระดำรัส   เซฟาร์ลอสคิดจะทูลถามถึงเจ้าของนามนั้น   แต่นาเดเวนเซลหมุนพระองค์ออกวิ่งลับหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว     แม้ว่าพระเชษฐาจะทรงเรียกสักเท่าใดก็ไม่ทรงหันกลับมาอีกเลย   ‘ เจ้านั่น  ชอบทำตัวเป็นคนดีวีรบุรุษมากนักไม่ใช่หรือ  แล้วทำไมคราวนี้ถึงไม่อออกมาสร้างวีรกรรมสักทีนะ ’ นาเดเวนเซลทรงขุ่นเคืองในพระทัยยิ่งนักที่ยังไม่ทรงพบแม้แต่เงาของผู้ที่กำลังทรงตามหาอยู่    แม้จะทรงกวาดสายพระเนตรไปทั่วบริเวณก็ทรงพบแต่ภาพชาวนครที่กำลังหาที่หลบซ่อนเพื่อเอาชีวิตรอด ฝูงมังกรที่บินว่อนอยู่เหนือท้องฟ้าเริ่มร่อนลงต่ำ บางกลุ่มบินโฉบลงมาใกล้ผู้คนที่กำลังวิ่งอยู่ตามท้องถนน   ขณะที่มังกรบางตัวเริ่มลงมาทำลายหลังคาของอาคารสูง ด้วยกรงเล็บและพละกำลังมหาศาลทำให้แม้แต่ศิลาสลักโบราณอันแข็งแกร่งยังแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยตกลงสู่พื้น    จนนาเดเวนเซลทอดพระเนตรแล้วยิ่งกริ้วเพราะความเสียดาย ทหารจากกองทัพรักษาการณ์เขตนครหลวงกองหนึ่งที่กำลังช่วยคุ้มกันชาวนครให้เข้าไปหลบภัยในมหาวิหารขณะที่บางกองก็เล็งธนูแล้วปล่อยลูกธนูจู่โจมใส่มังกรที่บินลงมาใกล้จนอยู่ในระยะการยิง   นาเดเวนเซลทรงผ่านไปทางกลุ่มชาวนครที่ยังคงสับสนไม่รู้ทิศทางแล้วรับสั่งบอกให้ไปยังมหาวิหาร    ก่อนจะเสด็จต่อไปจนกระทั่งต้องทรงหยุดชะงักเพราะภาพที่อยู่เบื้องพระพักตร์   มังกรขนาดใหญ่กว่าตัวอื่นในฝูงกำลังยื่นจมูกดมเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งยืนนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อนด้วยความหวาดกลัว  มันทำจมูกย่นแล้วแยกเขี้ยว   ฟันซี่แหลมคมในปากอันใหญ่โตนั้นทำให้พระสติขาดลงในทันที นาเดเวนเซลทรงวิ่งจนสุดพระกำลังตรงเข้าไปหาร่างมหึมาของมัน  แล้วพุ่งพระวรกายขึ้นไปบนสันจมูกหนา  ก่อนจะดึงพระแสงดาบออกมาจ่อที่นัยน์ตาสีเหลืองที่กำลังกลอกไปมา “ ถ้ากล้าแตะต้องประชาชนของข้า   เจ้าต้องได้กลายเป็นมังกรตาบอดแน่ ”  มงกุฎดาวแห่งนาซาลอสตรัสสุรเสียงเยียบเย็นโดยไม่ทรงสนพระทัยเลยว่ามันจะเข้าใจภาษาของมนุษย์หรือไม่  ก่อนจะมีรับสั่งกับเด็กสาวผู้นั้นโดยมิได้ทรงละสายพระเนตรไปจากมัน “ เจ้ารีบหนีไปเร็ว ”   เด็กสาวลังเลเล็กน้อย  แต่ความเฉียบขาดในพระดำรัสนั้นสั่งให้นางต้องทำตามในที่สุด มังกรทำเสียงคำรามแผ่วเบาอยู่ในลำคอ  นาเดเวนเซลทรงรู้สึกคล้ายกับจะทอดพระเนตรเห็นความงุนงงระคนรำคาญในแววตาของมัน     มันทำกริยาคล้ายกับเงยหน้าและยืดคอขึ้นจนได้ระดับความสูงที่ทำให้เจ้าหญิงต้องทรงรีบทรุดพระองค์ลงเพื่อป้องกันการเสียหลัก     เพราะหากตกลงไปเบื้องล่าง... ‘ ไม่ตายก็พิการแน่ ’  นาเดเวนเซลทรงนึกในขณะที่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของมังกรตรง ๆ โดยไม่ทรงแสดงท่าทีหวั่นเกรง    คราวนี้ทรงอ่านได้จากดวงตาสีเหลืองขนาดยักษ์ที่เบื้องพระพักตร์ว่ามันปรากฏแววครุ่นคิดและแปรเป็นแววสนุก ! มันสลัดหัวไปมาด้วยท่าทีดูคล้ายจะเบา ๆ แต่กลับมีแรงเหวี่ยงมากพอที่จะทำให้พระวรกายปลิวลงไปจากปลายจมูกของมันได้   นาเดเวนเซลทรงพยายามเอื้อมพระหัตถ์คว้าจับตามหนามที่โผล่จากเกล็ดบริเวณข้างปากของมัน  แต่ก็ทรงพลาดไปเพียงแค่ปลายนิ้ว จากคุณ : จินตานุภาพ - [ 28 มิ.ย. 49 21:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ในระหว่างที่พระวรกายลอยคว้างอยู่กลางอากาศ    กระแสลมอันไม่ปรากฏที่มาสายหนึ่งก็พัดผ่านมาและช่วยชะลอให้นาเดเวนเซลทรงลงถึงพื้นอย่างนุ่มนวลไร้ซึ่งอันตรายใด ๆ  ไม่ทรงรู้สึกถึงแรงกระแทกเลยแม้เพียงเล็กน้อย “ ทำร้ายมนุษย์ที่ท่านมองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอเช่นนี้ไม่ใช่วิสัยของท่านเลยนี่  ราชามังกรทมิฬ ”   เสียงที่ทรงทราบทันทีว่าเป็นเสียงของใครดังขึ้น ขณะเดียวกับที่ร่างสูงสง่าของเจ้าของเสียงปรากฏขึ้นจากอากาศว่างเปล่าเบื้องพระพักตร์   เขายืนขวางระหว่างมังกรกับพระองค์โดยที่หันไปเผชิญหน้ากับมัน “ เจ้าเองหรือ  เจ้าเด็กแสบ ”   เสียงกังวานทรงอำนาจที่ฟังดูราวกับเสียงสะท้อนจากภูผาอันผ่านกาลเวลายาวนานเหลือคณานับ และก้องจากหุบเหวอันลึกไม่มีที่สิ้นสุดดังมาจากมังกรนั้น “ ลาซานาร์ท  เจ้าหายไปไหนมา ”  นาเดเวนเซลทรงคาดคั้นทันที “ แล้วเจ้ารู้จักมังกรพวกนี้ด้วยหรือ ” “ เพราะกระหม่อมเชื่อฟังพระดำรัส  มัวแต่คิดทบทวนว่าก่อนจะช่วยคนอื่น  เราแก้ปัญหาของตัวเองได้หรือยัง  จึงได้มาช้าพะย่ะค่ะ  ”  ลาซานาร์ทหันกลับมาทูลตอบด้วยรอยยิ้มใสซื่อและน้ำเสียงนอบน้อมตรงกันข้ามกับความหมายในคำพูดนั้นโดยสิ้นเชิง “ เวลาอย่างนี้ยังจะมายอกย้อนอีก ”   พระเนตรสีมรกตแทบจะเปลี่ยนเป็นสีเพลิง “ ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะ ”    ชายหนุ่มทำสีหน้าคล้ายกับเชื่อฟังรับสั่งอย่างเต็มที่   “ ถ้าเช่นนั้นโปรดทรงรอสักครู่    กระหม่อมขอประทานพระอนุญาตสนทนากับราชามังกรทมิฬก่อน ” แล้วลาซานาร์ทก็กลับไปเริ่มต้นการเจรจากับราชามังกรโดยมิได้รอรับสั่งอนุญาต   นาเดเวนเซลทรงทราบในทันทีว่าเขากำลังบังคับให้ต้องทรงยอมแพ้ทางอ้อม   เพราะหากทรงดึงดันที่จะตอบโต้หรือเอาคืนในตอนนี้  พระองค์จะกลายเป็นฝ่ายไม่รู้จักเวลาและความควรไม่ควรเสียเอง   จึงได้แต่ทรงอาฆาตอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ  และต้องจดจ่อพระทัยอยู่กับประโยชน์และสวัสดิภาพที่ชาวเอนเดอร์เรียสจะได้รับเพื่อระงับความกริ้ว “  ราชามังกร  ข้าไม่เข้าใจว่าท่านเดินทางมาถึงที่นี่และโจมตีเอนเดอร์เรียสเพื่ออะไร ” “ เจ้าตัวดี  ข้าจะทำสิ่งใด  ไม่จำเป็นต้องชี้แจงให้เจ้ารู้  ”   ราชามังกรทมิฬเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเยาะหยัน “ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่โลภไม่มีที่สิ้นสุด  ทั้งต่ำช้าทั้งไร้มโนธรรม   ข้าจะทำลายนครแห่งนี้ให้พังพินาศเพื่อสิ่งที่ข้าต้องการ   ข้าก็ทำได้   ”   ราชามังกรทมิฬหยุดกล่าววาจา    ปากใหญ่โตอันเต็มไปด้วยฟันแหลมคมหุบสนิทก่อนจะเปิดออกอีกครั้ง  ทะเลเพลิงสีดำไหลบ่าออกมาโดยมีเป้าหมายคือที่ผู้ที่ขวางหน้า นาเดเวนเซลทอดพระเนตรเห็นลาซานาร์ทเพียงแต่ยกมือขึ้นและทำกิริยาคล้ายกับคว้าจับเอาเปลวไฟปริมาณมหาศาลเหล่านั้นมาไว้ในกำมือด้วยท่าทีเหมือนไม่ใช่เรื่องยากเย็น “ เจ้า ! ”  จ้าวมังกรมีท่าทีประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด “ น่าเสียดายที่คงต้องหยุดการสนทนาของเราไว้เพียงแค่นี้  เพราะข้าคิดว่าท่านควรไปพักผ่อนให้อารมณ์เย็นลงก่อนจะดีกว่า ”    ลาซานาร์ทเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยเหมือนอีกฝ่ายเป็นผู้ที่รู้จักสนิทสนมกันมานาน พริบตาต่อมาห้วงอากาศรอบตัวราชามังกรทมิฬก็บังเกิดความปั่นป่วน   ก่อนจะกลืนร่างมหึมาจนหายไปภายในเสี้ยววินาทีโดยเหลือเพียงเสียงคำรามเกรี้ยวกราดที่ดังก้อง      เรียกให้มังกรตัวอื่นในฝูงบินตรงมายังบริเวณนั้นทันที   พวกมันแผดเสียงร้องอย่างโกรธแค้น    และโจมตีลาซานาร์ทด้วยไฟกาฬ ชายหนุ่มเพียงแต่เอ่ยอะไรบางอย่างที่นาเดเวนเซลทรงจับความไม่ถนัด     แล้วห้วงอากาศที่บิดเบี้ยวก็ก่อตัวขึ้นโดยมีพระองค์เองและเขาเป็นศูนย์กลางก่อนจะขยายอาณาเขตขึ้นเรื่อย ๆ จนครอบคลุมเปลวไฟและมังกรทั้งฝูง  เมื่อความแปรปรวนนั้นสงบลงก็ไม่หลงเหลือสิ่งใดนอกจากความว่างเปล่า “  ลาซานาร์ท  เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร ”  แอนทราไดต์และยูฟิซิลที่มาทันเพียงแค่ได้เห็นวิธีการของผู้เป็นเพื่อนถามขึ้นพร้อมกัน   และหันไปมองหน้ากันเองก่อนจะเอ่ยคำถามขึ้นพร้อมกันอีกเป็นครั้งที่สองและครั้งที่สาม “ แล้วทำได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ” “ แล้วไหนว่าจะไม่ใช้วิธีรุนแรง ” ลาซานาร์ทไม่ตอบ   เขาเพียงแต่ยิ้ม “  ตอบคำถามของพวกเราบ้าง  อย่ามัวแต่ยิ้ม ” ลาซานาร์ทก็ยังคงไม่ตอบ   ชายหนุ่มหันกลับมาหานาเดเวนเซลและทูลถาม “ ฝ่าบาททรงได้รับบาดเจ็บบ้างหรือเปล่าพะย่ะค่ะ ” นาเดเวนเซลที่ทรงทอดพระเนตรเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เงียบ ๆ มาโดยตลอดรับสั่งตอบสั้น ๆ “ ข้าไม่เป็นอะไร ” ลาซานาร์ทมีท่าทีคลายกังวลลงเมื่อได้ฟัง    นัยน์ตาสีฟ้าหรี่ลงแล้วปิดสนิท “ ลาซานาร์ท ! ”  นาเดเวนเซลตรัสเรียก ร่างสูงสง่าทรุดลง   แต่เจ้าหญิงแห่งนาซาลอสทรงก้าวเข้าไปรับเขาไว้ในอ้อมพระพาหาได้ทันก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น “ เขาไม่ตอบเพราะไม่มีแรงจะตอบแล้ว  เจ้าก็ไปคาดคั้นเขาอยู่ได้ ”  แอนทราไดต์โทษว่าเป็นความผิดของคู่ปรับทันที “ เพราะเจ้าตามมาช้า  ก็เลยไม่มีใครช่วยเขา ” “ ใครจะไปตามทัน  ร่ายมนตราย่อระยะทางในพริบตาเดียวแบบนั้น ”   “  ข้าว่าเป็นเพราะเจ้าไร้ความสามารถ  ถึงได้ทำไม่ได้ ”  แอนทราไดต์ทำเสียงเยาะ “ ถ้าท่านเหนือกว่าข้า   แล้วทำไมท่านก็ตามไม่ทันเหมือนกัน ”  ชายหนุ่มโต้กลับทันควัน “ พูดอย่างนี้มาพิสูจน์ให้เห็นชัด ๆ กันไปเลยดีกว่า   ว่าใครกันแน่ที่เหนือกว่า ”   จอมเวทสาวเอ่ยท้า “ น่าประหลาด   นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นด้วยกับท่านโดยไร้ข้อโต้แย้ง ”  ยูฟิซิลหัวเราะคล้ายกับยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ยินคำพูดนั้น “ หยุดเถียงกันได้แล้ว  ! ”  พระสุรเสียงเฉียบขาดของนาเดเวนเซลทำให้ทั้งคู่เงียบลงได้อย่างรวดเร็ว “ ข้าเข้าใจว่าพวกเจ้าคงจะเป็นสหายของลาซานาร์ท    แล้วทำไมแทนที่จะเป็นห่วงเขา  พวกเจ้ากลับมัวมาโต้แย้งเรื่องไม่เป็นเรื่องกันอยู่ได้ ” “ ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าหญิง   เจ้านี่แค่คงจะใช้พลังมากไปจนเกินขีดจำกัด   หรือบางทีอาจจะใช้จนถึงกับหมดตัว  ก็เลยหมดสติไปเท่านั้น   ก็เหมือนกับคนธรรมดา  พวกเราเวลาเหนื่อยมาก ๆ... ”   ยูฟิซิลอธิบายหน้าตาเฉยเหมือนกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ “ ...ก็ต้องหลับเอาแรง ” นาเดเวนเซลแทบจะทรงปล่อยร่างของ ‘ คนที่เหนื่อยจนต้องหลับเอาแรง ’ ให้ลงไปกองกับพื้นเสียในวินาทีนั้น “ แล้วคราวนี้เราจะทำอย่างไร ”   แอนทราไดต์เอ่ยถามขึ้น ยูฟิซิลทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเสนอว่า “ ก็ฝากให้เจ้าหญิงช่วยดูแลไปก่อนก็แล้วกัน  ข้าไม่อยากข้องเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของเจ้านี่สักเท่าไหร่  เห็นว่าเป็นพวกขุนนางด้วย   คงวุ่นวายพิลึกถ้าเราจะไปแนะนำตัวหรือทำความรู้จัก ” จอมเวทหนุ่มน้อมศีรษะแสดงความเคารพต่อนาเดเวนเซล “ ท่านเป็นเจ้าหญิงองค์แรกเลยที่กล้าเผชิญหน้ากับมังกรในระยะประชิดขนาดนั้น   ข้านับถือท่านจริง ๆ  ” ยูฟิซิลทูลก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้แล้วยิ้มขบขัน “ แต่จะว่าไปท่านก็เป็นเจ้าหญิงองค์แรกที่ข้าเคยเห็นอยู่แล้วนี่นา ” “ พูดอะไรอย่างนั้น    นางเป็นเจ้าหญิง  เจ้าควรจะพูดให้สุภาพกว่านี้นะ ”  แอนทราไดต์หาเรื่องตำหนิ “ มัวแต่สุภาพอยู่คงจะไม่ทันการแล้ว  ท่านไม่เห็นหรือว่ากำลังมีกลุ่มคน ”  ยูฟิซิลมองไปทางเบื้องพระปฤษฎางค์ของนาเดเวนเซล “ ข้าว่าต้องเป็นพวกผู้สูงศักดิ์  หรือไม่ก็ขุนนางใหญ่กำลังมาทางนี้แล้ว   เรารีบไปจากที่นี่ก่อน  แล้วถ้าลาซานาร์ทฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่   เราค่อยกลับมาเที่ยวที่นี่ต่อ” “ น่าแปลก   นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นด้วยกับเจ้าโดยไร้ข้อโต้แย้ง ”   แอนทราไดต์เลียนคำพูดของยูฟิซิลแล้วยิ้มเหมือนจะท้าทาย    ก่อนที่ร่างของนางจะเลือนหายไปกับอากาศ “ เดี๋ยวก่อน  ครั้งนี้ไม่นับว่าท่านเร็วกว่า   เพราะข้ายังไม่รู้ตัว ”  ยูฟิซิลเอ่ยประท้วง  แล้วบริเวณที่ชายหนุ่มเคยยืนอยู่ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความว่างเปล่า นาเดเวนเซลเบือนพระพักตร์กลับไปทอดพระเนตรในทิศทางที่ยูฟิซิลกล่าวถึง    ผู้ที่กำลังมุ่งหน้ามานั้นคือพระเชษฐา  สมุหกลาโหม อัครมหาเสนาบดี   เซฟาร์ลอส และทหารจากกองทัพรักษาการณ์เขตนครหลวงอีกประมาณกองร้อยหนึ่งติดตามมาเบื้องหลัง   เจ้าหญิงแห่งนาซาลอสทรงนึกเหน็ดเหนื่อยแทนลาซานาร์ทที่ต้องฟื้นขึ้นมาเผชิญหน้ากับญาติผู้ใหญ่ทั้งสอง  แต่อีกพระทัยหนึ่งเมื่อทรงจินตนาการภาพความวุ่นวายของชายหนุ่มก็กลับทรงเบิกบานขึ้นมาในทันที ‘ ตื่นขึ้นมาตอบคำถามของท่านตากับท่านอาเอาเองก็แล้วกัน ’ พระเนตรสีมรกตหลับลง   สิ่งสุดท้ายที่ทรงรู้สึกคือพระหัตถ์และอ้อมพระพาหาของพระเชษฐาที่รับพระวรกายของพระองค์ไว้ จบบทที่ 8 ค่ะ แล้วพบกันใหม่บทที่ 9 ป.ล. ถ้าเจอพิมพ์ผิด  พิมพ์ตกตรงไหน บอกได้นะคะ จากคุณ : ซากร่างใต้กองรายงานคืนชีพมาอัพ (จินตานุภาพ) - [ 28 มิ.ย. 49 22:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ รู้สึกว่า  Link ที่ให้จะเข้าไม่ได้เกือบทั้งหมดเลยครับ ใช้ได้แค่ 2 Link สุดท้ายเท่านั้นเอง คนอื่นเป็นแบบผมหรือเปล่านี่ ???? จากคุณ : Psycho man - [ 29 มิ.ย. 49 05:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นค่ะ  จินตาก็เข้าไม่ได้เหมือนกัน ลองกับเรื่องอื่น ๆ ดู ก็เข้าไม่ได้  ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันบอกแต่ว่า The page cannot be found The page you are looking for might have been removed, had its name changed, or is temporarily unavailable. คงจะหมายความว่า หน้าที่เราจะเปิดเข้าไปมันถูกลบไปแล้ว  หรือถูกย้ายที่ เอาไว้เดี๋ยวคงมีผู้รู้มาชี้แจงมั้งคะ ^^" (หวังว่า) จากคุณ : ซากร่างใต้กองรายงานคืนชีพมาอัพ (จินตานุภาพ) - [ 29 มิ.ย. 49 18:21:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Wow!!! it's good to see you again. But I still in office (it means that I can't use Thai words), by the way, I will read all new cheater at night and returned. See you... แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 49 18:43:43 จากคุณ : run saya (run saya) - [ 29 มิ.ย. 49 18:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เก่งแฮะ จากคุณ : scottie - [ 29 มิ.ย. 49 20:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กว่าจะกลับมามีเวลาอ่านก็เพิ่งจะได้เข้ามาวันนี้ล่ะเจ้าค่า ดีจังที่เห็นคุณจินดากลับมาลงต่อ เย้...! ส่วนที่คุณจินดาถามมาว่าจุดจุดจุดที่เราเว้นไว้คราวที่แล้วนั้น คือขอให้ตัวเอกทั้งคู่ได้ทานแห้ว แล้วนางเอกเราก็ครองอาณาจักรเสียเลย...(ฮา...ล้อเล่นนะเจ้าคะ) เอาเป็นว่าเราขออนุญาตใช้มุขเก่าคือ คนที่คุณก็รู้ว่าใครก็แล้วกัน สุดท้ายคุณจินดา เขียนได้มีเสน่ห์น่าอ่านเช่นเดิมเจ้าค่ะ จากคุณ : Run (run saya) - [ 1 ก.ค. 49 13:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นาซาลอส : บทที่ 9 จุดเริ่มต้นของปัญหา : ตอน 1 ความฝันและการพบกันที่แท้จริง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4535420/W4535420.html จากคุณ : ซากร่างใต้กองรายงานคืนชีพมาอัพ (จินตานุภาพ) - [ 14 ก.ค. 49 21:58:55 ]