ความคิดเห็นที่ 1 “ หรือว่านายน้อยแห่งตระกูลแอลวารอนจะไม่เข้าใจหรือคาดเดาไม่ได้แม้แต่เหตุผลแสนง่ายดายที่ว่า  ลาซานาร์ทเป็นผู้มีเวทมนตร์    หากเขาไม่ต้องการให้เราตามหาเขาพบแล้ว    มนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเราจะทำสิ่งใดได้  นอกจากเฝ้ารอ  ” เซฟาร์ลอสเพียงแต่ขยับยิ้มมุมปากคล้ายจะเยาะ     “ แล้วทำไมท่านจึงไม่แปลกใจเลยกับสถานภาพที่เปลี่ยนไปของลาซานาร์ท   นอกจากไม่แปลกใจแล้วยังดูเหมือนจะยอมรับและเข้าใจความเป็นผู้มีเวทมนตร์ของเขาได้อย่างรวดเร็วจนเหลือเชื่ออีก  ” “ ท่านดูออกด้วยหรือว่าข้าแปลกใจหรือไม่แปลกใจ ”   ถ้อยคำที่คล้ายจะแฝงด้วยความหมิ่นแคลนนั้นกลับทำให้เซฟาร์ลอสยิ่งไม่ยอมแพ้ “ อย่าพยายามเลยนายน้อยแห่งตระกูลฟาร์เฟลลาส   วิธีหลอกล่อให้โกรธเพื่อหันเหความสนใจนั้นใช้ไม่ได้ผลกับข้า ” “ แล้วท่านคิดว่าคำตอบของข้าคืออะไรกัน ”  หญิงสาวยังคงไม่ตอบ “  แอลวารอนที่เหมือนไม่ใช่แอลวารอนผู้นี้ไม่อวดรู้ไปคาดเดาคำตอบของท่านหรอก   เพราะข้าต้องการคำตอบจากปากท่าน ไม่ใช่ข้อสันนิษฐานของตัวข้าเอง ”   เซฟาร์ลอสถอนหายใจยาวแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง “  แท้จริงแล้วข้าไม่เคยโกรธลาซานาร์ท  ”  นัยน์ตาสีเขียวคมกล้าฉายแววโศกสลดเมื่อมองหญิงสาวอีกครั้ง “  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น    เขาก็ยังคงเป็นน้องชายคนเดียวของข้าไม่มีวันเปลี่ยนแปลง   ” เรวันยาร์มิได้กล่าวคำ  นางเพียงแต่มองท่าทีที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงของคู่สนทนา “  ข้าเพียงอยากรู้ว่าท่านเคยได้พบเขามาก่อนหรือเคยได้ข่าวของเขาหรือไม่  ”  เซฟาร์ลอสเอ่ยเสียงเศร้าราวกับคนสิ้นหวัง “  ข้าแค่อยากรู้ว่าเขาอยู่ข้างนอกนั่นโดยไม่ลำบากเท่านั้นเอง ” แววตาวิงวอนของชายหนุ่มทำให้ความลังเลปรากฏขึ้นในแววตาเยือกเย็นของเรวันยาร์เสี้ยววินาทีหนึ่ง   นางจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขาครู่ใหญ่     เมื่อไม่พบสิ่งใดนอกจากความรู้สึกผิด    จึงยอมรับในที่สุด “ ข้าเคยพบเขาเมื่อสี่ปีก่อนที่เฮสเมอร์ดีล ” “  ทำไมท่านไม่บอกอาจารย์ ” น้ำเสียงเศร้าสร้อยที่เปลี่ยนเป็นคาดคั้นทันทีนั้นทำให้เรวันยาร์ผู้แน่ใจว่าไม่เคยมีใครตบตาตนได้รู้ตัวว่านางตัดสินใจพลาดไปแล้ว “  ท่านหลอกข้า  ”  น้ำเสียงของเรวันยาร์ยิ่งเยียบเย็นอย่างที่ไม่ว่าใครได้ฟังก็ต้องสะท้านไปถึงหัวใจ “ ก็ท่านไม่ยอมรับแต่โดยดีเสียตั้งแต่แรกเองนี่ ”  เซฟาร์ลอสไม่ได้มีทีท่าว่าจะคิดว่าตนทำผิดเลยแม้แต่น้อย “  ท่านใจร้ายมากที่สมรู้ร่วมคิดกับลาซานาร์ท  ” “  ท่านจะให้ข้าบอกกับท่านตาหรือ  บอกว่าลาซานาร์ทกลายเป็นจอมเวทไปแล้ว  แต่เขาสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงอย่างนั้นหรือ ” แม้น้ำเสียงของเรวันยาร์จะราบเรียบ    แต่กลับทำให้เซฟาร์ลอสรู้สึกว่าไม่เคยถูกใครประชดประชันเสียดสีมากเท่านี้มาก่อน “ ข้าไม่ต้องการทำลายความหวังของท่านตา  และลาซานาร์ทก็สัญญากับข้าว่าจะกลับมาแน่นอน  ข้าจึงคิดว่าควรให้เขาอธิบายกับท่านตาด้วยตัวเองจะดีกว่า ”   หากนัยน์ตางดงามยิ่งกว่าดวงดาราที่ตวัดมามองนั้นมีความคมเหมือนเช่นดาบ  ชายหนุ่มแน่ใจว่าตนเองคงอาการสาหัสหรืออาจถึงกับสิ้นชื่อไปแล้ว “ ลาซานาร์ทก็เหมือนท่านที่ปรารถนาจะเลือกทางเดินของชีวิตของตนด้วยตัวเอง   หากท่านจะมองว่าสิ่งที่เขาทำเป็นสิ่งที่ผิดก็เท่ากับว่าท่านตำหนิการกระทำของตัวท่านเองด้วยเช่นกัน  ” นัยน์ตาสีเขียวฉายแววทึ่ง    ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววรื่นรมย์ราวกับได้พบเห็นความสนุกสนาน “ ที่ท่านสงสัยว่าข้าอ่านท่านออกหรือไม่  ข้าขอยอมรับตามตรงว่าข้าอ่านท่านไม่ออกเป็นส่วนใหญ่  ” ร่างสูงสง่าน้อมศีรษะลงเล็กน้อยแสดงความนับถือต่ออีกฝ่ายแต่ก็แฝงอากัปกิริยาล้อเลียนอยู่ด้วย “ สิงห์ขาวไม่นิยมอ่านหนังสือที่เพียงแค่เปิดหน้าแรกก็สามารถคาดเดาเรื่องราวได้จนจบให้เสียเวลา  เราจะทิ้งมันไปโดยไม่สนใจแม้แต่จะเปิดอ่านหน้าที่สอง     สิ่งที่เราโปรดปรานคือหนังสือที่เข้าใจได้ยาก    และจะอ่านจนกว่าจะเข้าใจไม่ว่ากี่ร้อยกี่พันครั้งก็ไม่เลิกรา  ” ‘ รอยยิ้มชั่วร้าย ’ ปรากฏบนใบหน้าของเซฟาร์ลอส “  ข้าไม่ว่าอะไรหากท่านจะลองอ่านข้าดูบ้าง  เพราะจากการที่ท่านหลงกลข้าเมื่อครู่นี้ก็ได้แสดงให้เห็นแล้วว่าท่านก็อ่านข้าไม่ออกเช่นกัน   และข้าเองก็อยากรู้ว่าระหว่างเรา  ข้ากับท่าน  ใครจะอ่านฝ่ายตรงข้ามได้ก่อน  ” นัยน์ตาสีเทาจางดั่งแสงดาววาวโรจน์ขึ้นพริบตาหนึ่งประดุจจะรับคำท้าทายนั้น ***************** เมื่อลาซานาร์ทรีบไปที่ห้องรับรองกลางของตามคำบอกของญาติผู้พี่  แต่กลับพบเพียงเทนนาชและอัยฮีล ทั้งสองทักทายเขาอย่างสุภาพ    อัยฮีลบอกให้เขารอสักครู่   นางดูคล้ายท่านน้าผู้ใจดี   ไม่เข้มงวดเจ้าระเบียบดังเช่นที่ข้าราชบริพารสตรีชั้นสูงในราชสำนักควรจะเป็น     เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว ผู้ที่ลาซานาร์ทรอก็เสด็จกลับมา  นัยน์ตาสีฟ้าสบกับพระเนตรสีมรกตที่แลตรงมาได้เพียงเสี้ยววินาที    ร่างสูงสง่าน้อมศีรษะและคุกเข่าลงถวายบังคม    เพราะต้องทอดสายตาลงต่ำชายหนุ่มจึงได้เห็นแต่เพียงชายฉลองพระองค์ยาวระพื้นที่เคลื่อนเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้า     แม้จะเว้นระยะห่างออกไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าจะได้กลิ่นพระสุคนธ์ที่รวยรินจากพระวรกาย “ เงยหน้า ” ลาซานาร์ทยังงุนงงกับกระแสรับสั่งนั้น  เขาคงจะปฏิบัติตามพระประสงค์ชักช้าเกินไป  พระหัตถ์เรียวจึงยื่นเข้ามาจับคางเขาให้เงยขึ้น “ เจ็บมากไหม ” ลาซานาร์ทตกใจกับพระกิริยาจนต้องรีบเบนสายตาไปทางอื่นเพราะเป็นการไม่สมควรที่จะมองพระพักตร์ตรง ๆ   ชายหนุ่มคงจะทูลตอบไม่รวดเร็วทันพระทัย    นาเดเวนเซลจึงปล่อยพระหัตถ์จากที่เดิมแล้วกดปลายพระดรรชนีลงที่มุมปากเขาโดยแรง  จนเขาเผลอนิ่วหน้า “  แสดงว่าเจ็บ  ”     เจ้าหญิงแห่งนาซาลอสดึงพระหัตถ์กลับพลางตอบพระองค์เอง “ ลุกขึ้นได้แล้ว ” ลาซานาร์ทลุกขึ้นตามที่ประทานพระอนุญาตซึ่งแท้จริงแล้วเขารู้สึกว่านั่นเป็นการมีพระดำรัสสั่งมากกว่า   นาเดเวนเซลหมุนพระองค์กลับและดำเนินไปที่พระเก้าอี้ก่อนจะประทับลงด้วยอิริยาบถของนางพญา ดังเช่นที่ชายหนุ่มเคยได้เห็นตั้งแต่ครั้งที่เขารู้จักพระองค์แต่เพียงในฐานะของนายหญิงดาเรนเวียร์ พระเนตรสีมรกตทรงอำนาจฉายแววคล้ายดั่งรู้เท่าทันทุกสิ่งอยู่ทุกขณะทอดมองมา รอยแย้มพระโอษฐ์แม้จะสดใสแต่คล้ายกับจะล้อเลียนทุกผู้คนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา ดวงตะวันยามสายัณห์อันมิได้ส่องแสงแรงกล้าดังเช่นยามโคจรอยู่บนจุดสูงสุดของท้องฟ้า  อ่อนแสงจนเกือบจะเยือกเย็นและอยู่ใกล้ขอบฟ้าราวกับจะสัมผัสได้    แต่ก็เหมือนดั่งเป็นเพียงภาพมายา     เพราะไม่มีวันที่ใครจะสามารถเอื้อมคว้าถึง “  นาเดเวนเซล   นาร์วาซาร์ด   ยินดีอย่างยิ่งที่ได้รู้จักนายน้อยแห่งตระกูลเลวิลอต...  ”  ทรงหยุดแล้วเน้นพระสุรเสียง “  อย่างเป็นทางการ  ” ลาซานาร์ทนิ่งไปครู่หนึ่ง   ก่อนจะคุกเข่าลงอีกครั้ง “ กระหม่อมมีความผิดที่มีตาแต่มืดบอด   มิได้ถวายความเคารพเช่นที่ควรต้องกระทำ    ขอให้โปรดทรงลงพระอาญา ” ชายหนุ่มมีทีท่าว่าคงจะกล่าวถ้อยคำกล่าวโทษตนเองต่อไปอีกยืดยาว     หากว่านาเดเวนเซลจะไม่ทรงขัดขึ้น “ เจ้าไม่พอใจที่ข้าไม่เปิดเผยฐานะแท้จริงให้เจ้ารู้ตั้งแต่แรกอย่างนั้นหรือ ” “ กระหม่อมมิกล้าบังอาจคิดเช่นนั้น ” สีหน้าสงบสำรวมและไร้ร่องรอยพิรุธใด ๆ ทำให้นาเดเวนเซลเกือบจะไม่ทรงระแวงแล้ว   แต่นัยน์ตาสีฟ้าดุจท้องนภาที่ดูจะทอประกายแพรวพราวมากกว่าปกติกลับทำให้ทรงสะดุดพระทัยและโปรดที่จะทรงทดสอบเพื่อดูปฏิกิริยาของผู้อยู่เบื้องพระพักตร์ “ แล้วทำไมข้าถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกเหน็บแนมอย่างแนบเนียนอยู่ ” แม้ว่าความเศร้าสร้อยที่ปรากฏขึ้นในสีหน้าใสซื่อนั้นจะดูน่าสงสารมากเพียงใด   พระองค์ก็ไม่ทรงเชื่อ “ ความจริงเจ้าจะรู้สึกอย่างไร   มันก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรสำหรับข้า   เพียงแต่ข้าอยากให้เจ้าเข้าใจและจดจำไว้ว่า   เจ้าไม่มีสิทธิจะโกรธหรือไม่พอใจข้า  หากเจ้าเป็นข้า  เจ้าก็คงไม่เที่ยวประกาศฐานะของตัวเองให้ใครต่อใครรู้โดยไม่จำเป็น   อย่างที่ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใครก็ไม่ใช่เพราะเจ้าบอกข้า   แต่ข้ารู้ด้วยตัวเอง    ดังนั้นเจ้าจะโกรธข้าไม่ได้   เพราะข้าไม่ผิด ” เมื่อได้ฟังคำตัดสินเข้าข้างพระองค์เองที่ดูเหมือนไม่มีช่องให้โต้แย้งได้เลยนั้นแล้วลาซานาร์ทก็จงใจแสดงสีหน้าทึ่งออกมาให้ทรงสังเกตเห็น    ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ   “ ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าอย่างไร ”  รอยยิ้มของชายหนุ่มทำให้ความเชื่อมั่นในชัยชนะของนาเดเวนเซลเลือนหายไปในทันที “กระหม่อมชื่นชมในพระปรีชาสามารถในการหาเหตุผลมาสนับสนุนพระองค์เองของฝ่าบาทยิ่งนัก” “  แต่ข้าว่าเจ้าอย่าเพิ่งรีบชื่นชมข้าตั้งแต่ตอนนี้เลย  ”  นาเดเวนเซลเพียงแต่แย้มพระโอษฐ์หวานเพื่อรักษาภาพนางพญาผู้สูงส่ง “  เพราะข้ายังมีความสามารถอีกมากมายหลายด้านที่อาจจะทำให้เจ้าต้องตื่นตระหนก   เอ๊ย...ข้าหมายถึงตกตะลึงน่ะ ” พระดำรัสล้อเล่นที่เหมือนดั่งคำข่มขู่กลาย ๆ นั้นทำให้ลาซานาร์ทเริ่มสังหรณ์ใจถึงภัยที่อาจต้องเผชิญในภายหน้า “ เลิกคุกเข่าได้แล้ว    ข้ายังมีเรื่องต้องคุยกับเจ้าอีก ” ชายหนุ่มทำตามกระแสรับสั่ง   แต่ก็ยังน้อมศีรษะเล็กน้อยตามธรรมเนียมการเข้าเฝ้าเฉพาะพระพักตร์ “ ถ้าเจ้าสบายดีแล้ว    พรุ่งนี้ไปเข้าเฝ้าองค์มงกุฎฟ้า ”   นาเดเวนเซลตรัสชี้แจงต่อไปเมื่อทอดพระเนตรเห็นคำถามในสีหน้าของลาซานาร์ท “ องค์มงกุฎฟ้ามีพระประสงค์ให้เจ้ากราบทูลอธิบายเรื่องมังกรฝูงนั้นโดยมีคณะเสนาบดีร่วมฟังด้วย ” แล้วนาเดเวนเซลก็ทรงให้เหตุผลว่าต้องเร่งให้เขาเข้าเฝ้าภายในพรุ่งนี้   เพราะพิธีราตรีซึ่งเป็นขั้นสุดท้ายของการบวงสรวงเทพแห่งเหมันต์ต้องกระทำโดยเร็วที่สุด   จะเลื่อนเวลาให้หยุดชะงักนานเกินไปกว่านี้ไม่ได้   ราวกับว่าทรงกำหนดไว้แล้วว่าลาซานาร์ทต้องทำตามโดยไม่มีการปฏิเสธ     และที่รับสั่งเล่าก็เพียงเพื่อให้เขารับรู้เท่านั้น “ ข้าแจ้งให้ท่านสมุหกลาโหมทราบแล้ว   วันพรุ่งนี้ท่านจะพาเจ้าไปยังพระราชวังเอง ”  นาเดเวนเซลทอดพระเนตรชายหนุ่มพลางแย้มพระโอษฐ์เยาะหยัน “ เมื่อครู่นี้ ข้าเล่าให้ท่านสมุหกลาโหมกับท่านอัครมหาเสนาบดีฟัง ว่าหลานชายของพวกท่านเก่งแค่ไหนที่ทำให้คณะเสนาบดีเถียงกันจนราชสำนักแทบถล่มทลายได้ทั้ง ๆ ที่ยังนอนไม่รู้เรื่อง  ท่านทั้งสองทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จนข้าอดรู้สึกสงสารพวกท่านไม่ได้ ” แม้จะทรงสังเกตเห็นความหมองหม่นที่ซ่อนอยู่ในแววตาสีฟ้านภาอันเคยทรงพบแต่ความรื่นรมย์นั้น แต่นาเดเวนเซลก็ไม่ทรงรู้สึกสงสารหรือเห็นใจ   กลับทรงนึกยินดีอยู่ในพระทัยที่ทรงค้นพบจุดอ่อนที่สามารถจะใช้เล่นงานชายหนุ่มผู้มีพลังอำนาจเช่นที่มนุษย์ธรรมดาไม่มีผู้นี้ “ แล้วตกลงว่าเรื่องมังกรนั่น   ทำไมถึง... ”    นาเดเวนเซลทรงย้อนกลับมาที่หัวข้อสนทนาเดิม “ คงต้องใช้คำว่า ‘บุกโจมตี’ เอนเดอร์เรียส  ” “ แท้จริงแล้วความเป็นมาของเรื่องนี้เป็นอย่างไร   กระหม่อมก็ยังไม่อาจทูลตอบได้ ”   นัยน์ตาสีฟ้าฉายแววครุ่นคิด “ ต้องลองถามผู้ก่อเหตุก่อน  ถึงจะได้คำตอบ ” “ ผู้ก่อเหตุ ”     นาเดเวนเซลทรงทวนคำ “ เจ้าหมายถึงมังกรฝูงนั้น ” “ พระเจ้าค่ะ ”    ลาซานาร์ททูลรับยิ้ม ๆ    แต่นาเดเวนเซลกลับตรัสพระสุรเสียงจริงจัง “ ถ้าอย่างนั้น   เจ้าก็ต้องถามให้ได้คำตอบมาภายในวันนี้ ” ชายหนุ่มยังคงได้แต่ยิ้ม     ขณะที่ในใจนึกสงสัยว่าการบัญชาอาจเป็นหนึ่งในพระปรีชาสามารถที่รับสั่งถึง “ เจ้าบอกว่าต้องถามมังกร    ก็แสดงว่าต้องปล่อยพวกมันออกมา    แล้วจะไม่เกิดเรื่องอีกหรือ ” “ ฝ่าบาทไม่ต้องทรงกังวล    กระหม่อมจะปล่อยเพียงแค่บางส่วนที่จำเป็นต่อการพูดคุย ” “ หมายความว่าอย่างไร บางส่วนที่จำเป็นต่อการพูดคุย ” นาเดเวนเซลทอดพระเนตรสีหน้าไร้พิษภัยของลาซานาร์ทอย่างไม่เชื่อพระโสตพระองค์เอง ลาซานาร์ทยกมือขวาขึ้นแล้วเอ่ยถ้อยคำซึ่งมิใช่ภาษาใดๆ ที่นาเดเวนเซลทรงเคยรู้จัก  เพียงชั่ววินาทีอากาศเหนือฝ่ามือชายหนุ่มก็คล้ายกับรวมตัวกันเข้าและแปรสภาพเป็นลูกแก้วสีดำสนิทราวกับอนธการอันลึกล้ำไร้ที่สิ้นสุด แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 49 18:59:09 จากคุณ : ซากร่างที่หลงเหลือจากการสอบ (จินตานุภาพ) - [ 8 ส.ค. 49 18:56:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “  หากทอดพระเนตรสิ่งนี้    ฝ่าบาทก็จะทรงเข้าพระทัย  ” แม้จะยังทรงลังเล  แต่นาเดเวนเซลก็ยื่นพระหัตถ์ออกไปรับเมื่อลูกแก้วนั้นลอยมาหยุดอยู่ที่เบื้องพระพักตร์   พระเนตรสีมรกตมองลึกลงไปภายในเพื่อค้นหาสิ่งที่เป็นคำตอบของคำถาม นัยน์ตาสีเหลืองวาววับด้วยแรงโทสะที่ลอยอยู่เหนือเขี้ยวขาวคมปลาบจ้องตอบกลับมา ! (โปรดติดตามตอนต่อไป) ********************************* เนื่องจากว่าพึ่งสอบเสร็จเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว     และวงจรวัฎจักรสงสาร เอ๊ย...รายงานก็กลับเข้ามาในชีวิตจินตาอีกครั้ง  -_-"   ดังนั้น  ขอลงเป็นครึ่งตอนไปก่อนนะคะ คุณ Psycho man - - - -   ขอบคุณค่ะที่ช่วยแก้คำผิด ^__^   ที่ปั่นได้ยาว เพราะจริง ๆ แล้วแอบอู้งาน  ^^" ขอแก้นิดหน่อยค่ะ  คือ คำว่า "พลอยแฉกดาว"  จินตาคิดขึ้นเอง  อย่างที่บอกว่าภาษาไทย จริง ๆ  แล้วเรียก    Star  Sapphile  ว่าพลอยสาแหรกค่ะ รายงานที่เป็นมรดกทายาทอสูร  เรื่องนี้มีประสบการณ์เหมือนกัน  แต่จะเป็นรายงานแล็บทดลองชิ้นเล็ก ๆ สมัยเรียนปี 1 จำพวกวิชาพื้นฐาน   แต่พอขึ้นปีสูง  อย่าว่าแต่จะได้รับมรดกตกทอดเลยค่ะ   อาจารย์ท่านไม่คืนให้เลยด้วยซ้ำ  หัวข้อรายงานก็จะไม่ซ้ำกัน นอกจากนั้น พอขึ้นปีสูง ๆ เลคเชอร์จะเป็นสิ่งที่รุนพี่หวงมาก  ได้แค่ขอดูกับขอถ่ายเอกสารเท่านั้น  เรื่องที่จะให้เลยนั้น   ไม่มีทางค่ะ เรื่องราชาศัพท์ จริง ๆ แล้วอาจจะหลุดบ้างก็ได้  จินตาก็ยังไม่มีเวลาตรวจทานดู   ที่ใช้ราชาศัพท์ได้อย่างนี้  น่าจะเป็นเพราะอ่านนิยายแนวลิเกฝรั่งมาเยอะ    เป็นสาวกป้าอี๊ด ลักษณวดี ทำให้ เลือดรักชาติ+บ้าการเมือง ค่อนข้างพุ่งแรง (ดูอย่างนาเดเวนเซลเป็นต้น)  และจะบ้านิยายที่มีเจ้าหญิงเจ้าชาย  ราชาศัพท์ยาก ๆ เป็นพิเศษ คุณจะลองดูบ้างก็ได้นะคะวิธีการศึกษาราชาศัพท์โดยการอ่านนิยายของลักษณวดี-โรสลาเรน สาเหตุอีกอย่างหนึ่ง น่าจะเพราะ ชอบอ่านวรรณคดีมาตั้งแต่ประถมมั้งคะ   การอ่านวรรณคดีมันทำให้เรารู้จักคำมาก  โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกราชาศัพท์ประเภทร่างกาย หรือ สิ่งของ อะไรทำนองนี้ จินตาเป็นเด็กที่ห่างไกลจากสายศิลป์มากค่ะ   เรียนสายวิทย์มาตั้งแต่ม.ปลาย จนถึงป.ตรี    จะว่าไปลองย้อนกลับไปคิดดู สมัยม.ต้นก็เหมือนจะคล้าย ๆ ถูกบังคับให้เรียนไปทางวิทย์อยู่หน่อย ๆ เหมือนกัน แต่จินตาทำตัวไม่เหมือนเด็กสายวิทย์สักเท่าไหร่  อาจารย์แนะแนวที่เป็นอ.ประจำชั้นสมัยม.ปลายด้วย ท่านว่าอย่างนี้ค่ะ  ท่านว่า เด็กสายวิทย์เขาไม่มัวนั่งอ่านนิยายเล่มหนา ๆ อย่างชนิดที่ว่ายืมห้องสมุดแบกกลับบ้านทุกวันเหมือนอย่างจินตาเลย   เด็กสายศิลป์บางคน เขายังไม่อ่านกันเลยด้วยซ้ำ คือ จริง ๆ แล้ว จินตาเป็นพวกบ้าหนังสือมาตั้งแต่ประถมแล้ว  สมัยเด็กก็จะชอบอ่านนิทานวรรณคดีไทยนี่ล่ะค่ะ  แล้วก็พวกวรรณกรรมเยาวชนที่ไม่ใช่แฟนตาซีนะคะ จะเป็นแนวของโรอัลด์  ดาล์น ประมาณนั้น     พอม.ต้นถึงค่อยหัดอ่านนิยายไทยเล่มหนา ๆ โดยนักเขียนที่จะ  แนว ๆ  ทมยันตี-ลักษณวดี  แล้วก็ ว.วินิจฉัยกุล-แก้วเก้า  หรือกิ่งฉัตร ฯลฯ ทำนองนี้ค่ะ   ความจริงแฟนตาซีเนี่ยพึ่งมารู้จักตอน สมัยแฮร์รี่ ฯ กับ ลอร์ดฯ เข้ามาเมืองไทยใหม่ ๆ  ก่อนหน้านั้นรู้จักแต่การ์ตูนญี่ปุ่นที่เป็นแฟนตาซี   หลังจากต้องมนตร์สะกดของลอร์ดฯ  ถึงได้พึ่งเห็นความงดงามของวรรณกรรมแฟนตาซีค่ะ ริอ่านจะเขียนนิยายเรื่องแรกก็เรื่องนี้เองค่ะ  แล้วยังจะเขียนเป็นแฟนตาซีเสียอีก  ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วอ่านแนวแฟนตาซีมาไม่เยอะ  แค่ไม่กี่ปี น่าจะประมาณ 5-6 ปี แล้วก็อ่านมาไม่กี่เรื่อง  เนื่องจากเป็นนักอ่านที่เลือกมาก อ่านแต่เฉพาะนิยายแฟนตาซีแนวที่ตัวเองชอบ   อย่างเช่น ถ้าเป็นแนวที่เป็นพล็อตเกลื่อนตลาด จะไม่อ่าน เดาเรื่องได้ตั้งแต่ต้นจนจบ ตั้งแต่ยังอ่านไม่ถึงครึ่งเรื่อง ก็ไม่อ่าน  ดำเนินเรื่องตามสูตร ไม่อ่าน  รวมความแล้วเป็นคนที่อ่านยากอยู่เหมือนกัน   แล้วยิ่งเป็นแนวรักใส ๆ  หัวใจหวานแหววแล้วนี่...    ไม่เข้าใจทำไมต้อง  ถ้าไม่ "ยัย" กับ "นาย"  ก็ต้อง "หนุ่ม"กับ"สาว"  แต่จะว่าไป  เป็นอย่างนั้นก็ถูกแล้ว  ถ้าเป็น "นาย" กับ "นาย" นี่คงยุ่ง 5555 คุณ run saya  - - - - - -    ขอบคุณมากค่ะที่ชมและเป็นกำลังใจให้จินตา   ความจริงเรื่องนี้ก็ยังไม่ได้มีดีอะไรขนาดนั้น   จินตารู้สึกละอายใจจัง เรื่องเนื้อเรื่องวนในอ่าง   จินตาประสบปัญหานั้นเช่นเดีวยกัน  เมื่ออ่านนิยายแฟนตาซี  แต่ตอนนี้เลยแก้ปัญหาโดยการอ่านผลงานของนักเขียนที่เราเชื่อใจก่อน  แล้วถ้าได้ยินว่าเรื่องไหนเป็นที่เลื่องลือ ค่อยตามไปเสาะแสวงหามาอ่านอีกที มอบคำพูดนี้ให้คุณ Run  เลยค่ะ “ สิงห์ขาวไม่นิยมอ่านหนังสือที่เพียงแค่เปิดหน้าแรกก็สามารถคาดเดาเรื่องราวได้จนจบให้เสียเวลา  เราจะทิ้งมันไปโดยไม่สนใจแม้แต่จะเปิดอ่านหน้าที่สอง     สิ่งที่เราโปรดปรานคือหนังสือที่เข้าใจได้ยาก    และจะอ่านจนกว่าจะเข้าใจไม่ว่ากี่ร้อยกี่พันครั้งก็ไม่เลิกรา  ” ประโยคนี้นี่เหมือนตัวจินตาเองอยากพูดมากกว่า อย่าเครียดนะคะคุณ Run จินตาจะพยายามปั่นนิยายสุดชีวิต  เพื่อมาลงให้อ่านแก้เครียด   กลัวแต่ว่าอ่าน ๆ ไปแล้วพบว่าเรื่องนี้ก็ชักจะวนเหมือนกันนี่  ไม่รู้คุณรันจะเครียดกว่าเดิมหรือเปล่า    เอาเป็นว่าจะเล่าความเป็นมาของเรื่องนี้ให้ฟังแก้เครียด เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่จินตาคิดจะลงมือเขียนจริงจัง  แม้ว่าจะประสบอุปสรรคเรื่องเวลาเรียนเป็นระยะ ๆ ให้ต้องมีอัตราเร็วในการอัพเดตพอ ๆ กับเต่าคลานก็ตาม  แต่ขอสารภาพว่าคงไม่สามารถทำใจแช่แข็งเรื่องนี้แล้วไปเขียนเรื่องอื่นได้โดยที่เรื่องนี้ยังไม่จบ และด้วยความที่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก  ดังนั้น  จริง ๆ แล้ว เรื่องนี้มีส่วนที่ได้รับอิทธิพลมาจากนิยายที่จินตาเคยอ่านมาในหลายด้านแอบแฝงอยู่   ก็อย่างที่เคยบอกค่ะ  ว่าตอนแรกที่วางพล็อต  เรื่องนี้เคยเป็นเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนเวทมนตร์มาก่อน เมื่อก่อนพล็อตแรกสุด  เรื่องนี้มันเกิดขึ้นในโรงเรียน  และพระเอก เป็นพวกเย็นชาเงียบขรึมจนเกือบใบ้    ส่วนนางเอกก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่  เป็นประเภทเจ้าหญิงแก่นกระโหลก  ซนเซี้ยว ไร้เดียงสา  (แม่ขอโทษนะลูก ๆ ) แถมยังมีการเดินทางเพื่อไปตามหาอะไรสักอย่างมากู้โลกอีก(คงไม่ต้องบอกว่ามันมาจากเรื่องอะไร)   คือ เนื่องจากตอนนั้นยังอ่อนต่อโลกแฟนตาซี  นึกว่านิยายแฟนตาซีมันต้องเป็นอย่างนั้น   จนกระทั่งตอนหลังมาตาสว่าง  พยายามแก้พล็อต  แต่ก็ยังมีอะไรช็อค ๆ อยู่ เช่น รู้สึกจะมีพล็อตนึงมีเผ่าอสูรแสง และอสูรมารเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย  จนเพื่อนแซวว่าขืนมี  เรื่องนี้คงยาวยิ่งลอร์ดฯสักเก้าภาค สุดท้ายแก้ไปแก้มาหลายรอบมาก  จนมาเป็นอย่างที่เห็น ถ้านับจากสมัยที่ยังเป็นร.ร.เวทมนตร์อยู่  จนมาถึงวันนี้  ก็น่าจะประมาณ...5... ปี...ได้...แล้ว... คือคิดเรื่องนี้เมื่อ 5 ปีที่แล้ว  และก็ไม่ได้เริ่มเขียนสักที จนกระทั่ง 3 ปีผ่านไป ถึงพึ่งคิดได้ว่าเรื่องมันควรจะดำเนินไปทางไหน มีอารณ์ของเรื่องเป็นอย่างไร  ตัวละครจะเป็นคนยังไง ฯลฯ   ความจริงแล้วอยากเขียนให้โทนของเรื่องออกมาเครียดกว่านี้  แต่จินตาจนปัญญา ไม่สามารถทำได้ค่ะ T_T   ส่วนถ้าถามว่าอะไรถึงจะเป็นตัวตนของจินตาจริง ๆ ก็คงจะเป็นพระเอกกบฏสังคมกับนางเอกใบ้ที่เคยเล่าให้ฟังมาแล้ว     และแฟนตาซีแนวอสาระ หาสาระอันใดมิได้โดยสิ้นเชิง   นอกจากขำ...ขำ...ขำ...และขำ   เคยคิดอยู่เหมือนกันนะคะ  แฟนตาซีที่เป็นเรื่องของนักเดินเรือ  นักธรณีวิทยา  นักอุตุนิยมวิทยา  วิศวกร นักล่ารางวัล โจรสลัด  สมาพันธ์เหมืองแร่  สมาพันธ์พ่อค้า ตลาดโลก ตลาดมืด  และที่จะขาดเสียมิได้  พ่อมด   แต่คงอีกน๊านนาน  กว่าจะได้ไปเขียนมัน T_T คุณ scottie -----  ขอบคุณค่ะที่มาอ่าน และขออภัยค่า  คงเป็นเพราะความผิดพลาดของจินตาเอง ที่ตั้งชื่อตัวละครแล้วจำยาก  เอาเป็นว่าจะประมวลรายนามมาเสนอ เอาเท่าที่สำคัญและโผล่ออกมาแล้วนะคะ ลาซานาร์ท  เลวิลอต  ประวัติ : ทายาทตระกูลเลวิลอต  (แต่แหกคอกไปเป็นพ่อมดเสียอย่างนั้น) นาเดเวนเซล  นาร์วาซาร์ด  ประวัติ : เจ้าหญิง  ขนิษฐาแห่งองค์ราชาแห่งอาณาจักรนาซาลอส เซฟาร์ลอส  แอลวารอน   ประวัติ :ลูกชายคนเดียวของอัครมหาเสนาบดีแห่งนาซาลอส  เป็นญาติผู้พี่ฝ่ายมารดาของลาซานาร์ท และเป็นญาติผู้น้องฝ่ายบิดาของนาเดเวนเซล เรวันยาร์  ฟาร์เฟลลาส   ประวัติ : ลูกสาวคนเดียวของประมุขแห่งตระกูลฟาร์เฟลลาส   เป็นญาติผู้พี่ฝ่ายบิดาของลาซานาร์ท โซลูเฟล แอลวารอน ประวัติ : อัครมหาเสนาบดีแห่งนาซาลอสและประมุขแห่งตระกูลแอลวารอน  พ่อของเซฟาร์ลอส และลุงของลาซานาร์ท (พี่ชายของแม่) และอาเขยของนาเดเวนเซล ราฟารอฟ  เลวิลอต ประวัติ : สมุหกลาโหมแห่งนาซาลอสและประมุขแห่งตระกูลเลวิลอต  ปู่ของลาซานาร์ท และตาของเรวันยาร์  และอาจารย์ของเซฟาร์ลอส นามาเอลมิน นาร์วาซาร์ด  แอลวารอน  ประวัติ : ภริยาของอัครมหาเสนาบดี แม่ของเซฟาร์ลอส และปิตุจฉาของราชาแห่งนาซาลอสและนาเดเวนเซล นาซาเนเซท  นาร์วาซาร์ด  ประวัติ : ราชาแห่งนาซาลอส  เชษฐาของนาเดเวนเซล ทาร์นเนส  ประวัติ: เป็นทหารรับจ้างคนหนึ่งที่มารู้จักกับลาซานาร์ท และกำลังตามหาข่าวคราวของพ่ออยู่ พาร์เกน  ประวัติ : เพื่อนของพ่อของทาร์นเนส   เกลเดเฟย์  ประวัติ : ?  จอมเวทผู้มีพลังอำนาจมหาศาล ยูฟิซิล  ประวัติ : เพื่อนของลาซานาร์ท  เป็นจอมเวทสายเงา แอนทราไดต์  ประวัติ :  เพื่อนของลาซานาร์ท  เป็นจอมเวทสายความมืด จาทาน  ประวัติ : เพื่อนของอาจารย์ของลาซานาร์ท  เป็น1 ใน 12 ผู้พิทักษ์แห่งสภาเวทมนตร์ เอริฟ ประวัติ : หลานชายของจาทาน เทนนาช  ประวัติ :  ราชองครักษ์คนสนิทของนาเดเวนเซล อัยฮีล  ประวัติ : นางข้าหลวงคนสนิทของนาเดเวนเซล เฟนเนฟ  ประวัติ : ประมุขนักบวชแห่งมหาวิหารเลอารีเอล  อาจารย์ของนาเดเวนเซล เฟเลส  ประวัติ : ศิษย์อีกคนของเฟนเนฟ ตัวอื่น  ๆ ยังไม่ค่อยมีบทค่ะ คุณ GTW -----  คุณ GTW  กลับมาแล้ว  ดีใจจังเลยค่ะ ^__^ ขอบคุณค่ะที่เอาใจช่วย  แต่งานของจินตาไม่มีเบาลงค่ะ  มีแต่จะวนกลับมาเป็นวัฏจักร ที่ไม่มีที่สิ้นสุดจนกว่าจะจบเทอม   แค่รายงานแล็บเต็มๆอาทิตย์ละ 3 ฉบับแล้ว   ยังมีรายงานโปรเจ็คต์ยักษ์ใหญ่ประจำวิชาอีก 4 วิชาค่ะ 1 ในนั้น  รายงานสัมมนา ส่งครั้งแรกอาทิตย์หน้า  แต่จินตายังอ่าน Text กับ paper งานวิจัย ไม่รู้เรื่องเลย  55555 (หัวเราะแบบประสาทเสีย) ทางเดียวที่จะหลุดพ้น  คือ เรียนให้จบ และ ไม่ต้องเรียนต่ออีกแล้ว  ไปเจองานของจริงในชีวิตเลย  ซึ่งก็คง... น่ากลัวกว่าแน่ ๆ เลย ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยม แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 49 21:49:48 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 49 20:58:39 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 49 20:57:54 จากคุณ : ซากร่างที่คืนชีพมาปั่นรายงาน (จินตานุภาพ) - [ 8 ส.ค. 49 19:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้บทสนทนาเยอะ แต่ก็อ่านสนุกนะครับ เพราะตัวละครจะคมเฉือนคมกันลึกๆยังไงชอบกล ทำให้อ่านแบบไม่ไว้ใจไปแบบชอบกล ^___^.. คุณจินดาเป็นคนคุยสนุกนะครับ (อ่านจากความเห็นที่ 2) อ่านเพลินมากเลย ผมองความจริงก็เดินมาในสายวิทย์ตลอด แต่ก้ชอบอ่านหนังสือชนิดสมัยเรียนบัตรยืมหนังสือจะหมดเร็วมาก และชอบตะลอนๆไปตามห้องสมุดต่างๆ แม้แต่ห้องสมุดประชาขน อ่านมันทุกแบบทุกแนว มีความสุขกับการอ่านมาก คงจะเหมือนคนชอบฟังเพลงนั่นล่ะครับ เพียงแต่เราอ่านแทนการฟังเท่านั้น มาพักหลังชอบจะอ่านเรื่องแปลครับ รู้สึกว่านอกกรอบที่คุ้นๆดี  เสียดายที่มีให้อ่านน้อยไม่สะใจเลย จากคุณ : GTW - [ 9 ส.ค. 49 17:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณมากค่ะสำหรับตัวละคร รบกวนเอาไปแปะตอนต้นทุกกระทู้อีกซัก 2 กระทู้ได้ปะ จะได้จำได้แม่นๆ :) จากคุณ : scottie - [ 9 ส.ค. 49 21:44:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นาซาลอส: บทที่ 9 จุดเริ่มต้นของปัญหา: ตอนที่ 2 เหตุผลของมังกร (ส่วนที่2/3) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4630809/W4630809.html จากคุณ : ซากร่างใต้กองรายงาน(อีกนาน) (จินตานุภาพ) - [ 17 ส.ค. 49 19:32:05 ]