ความคิดเห็นที่ 1 รุ่งเช้าเสียงกุกกักจากในครัวดังมาเป็นสัญญาณบอกว่าสมาชิกในบ้านเริ่มตื่นจากการหลับใหล จิรภัทรผงกศีรษะขึ้นมอง ดวงตายังแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เสื้อผ้ายับยุ่งเพราะกดทับกับโซฟาที่ยึดเป็นที่อาศัยนอนมาตลอดทั้งคืน “พระกำลังจะมาแล้วเหรอคะ ป้าชไม รอแป๊บนึง ลินกำลังลงไป” เสียงตึงตังโครมครามดังลงมาจากด้านบน แล้วร่างบางเพรียวสมส่วนของคนที่เขานอนนึกถึงอยู่ทั้งคืนก็วิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร่างนั้นชะงักไปชั่ววินาที เมื่อสบประสานสายตากับคนที่เพิ่งลุกขึ้นมาจากโซฟา “คุณ” เขาก้มลงมองสภาพที่น่าทุเรศทุรังของตัวเองแล้วยกมือขึ้นลูบใบหน้าอย่างอ่อนล้า ยิ้มอ่อน “อรุณสวัสดิ์จ้ะ ลิน” นลินนิ่วคิ้ว เม้มริมฝีปากแน่นสนิทอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะสะบัดหน้า วิ่งหายเข้าไปในครัว ซึ่งป้าชไมพรกำลังเตรียมอาหารสำหรับตักบาตรในตอนเช้าใส่ถาดเพื่อยกออกไปรอพระเดินมาบิณฑบาตรที่หน้าบ้าน “อ้าว พ่อภัทร ตื่นแล้วเหรอ? ป้าเห็นกำลังนอนหลับสบายก็เลยไม่ได้ปลุก” ป้าชไมพรทักขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงๆ เดินโย่งตามมาด้านหลัง “ครับ” “คืนนี้นอนในห้องเสียนะ ป้าเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ห้องข้างๆ ห้องลินนั่นแหละ ยังมีเหลืออยู่อีกห้องหนึ่งพอดี จะได้ไม่ต้องมานอนหลังขดหลังแข็งที่โซฟาให้ลำบาก” ดวงตาสีเข้มทอดมองเสี้ยวหน้าอ่อนหวานที่ยังเรียบเฉยเมยเหมือนไม่รู้สึกถึงการปรากฏตัวของเขาเลยแม้แต่น้อย ประดุจว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นอากาศธาตุกระนั้น “เป็นไง เมื่อคืนก๊งกับนายวัชเหรอ? รายโน้นนอนแบ็บอยู่ในห้องโน่น เมื่อตะกี้เห็นรุ้งวิ่งลงมาหายาขึ้นไปให้ทาน พ่อภัทรไม่แฮงค์กับเขาบ้างเรอะ?” “ไม่ครับ แค่มึนๆ หัวนิดหน่อย” “ทานกาแฟแก่ๆ สักถ้วยไหมล่ะ เดี๋ยวบอกให้ลินชงให้” “เอ้อ...” ในใจนั้นนึกอยากตอบตกลงยิ่งนัก หากแล้วสีหน้าดุๆ ของคนที่ยืนอยู่อีกฟากกลับทำให้เขาได้แต่อ้ำอึ้ง ป้าชไมพรจึงถือวิสาสะหันไปสั่ง “ลินชงกาแฟให้พ่อภัทรสักแก้วสิ เดี๋ยวป้าจะเอากับข้าวใส่บาตรไปตั้งโต๊ะไว้ที่หน้าบ้านพลางๆ ก่อน ชงเป็นไหม พ่อภัทรชอบแบบไหนก็บอกลินนะ เดี๋ยวป้ามา” “ครับ...ครับผม” ลับหลังป้าชไมพรไปแล้วจิรภัทรก็ได้แต่ยืนเก้กังอยู่ในห้อง มองหญิงสาวหยิบผ้ามาเช็ดจานที่ยังเปียกน้ำให้สะอาดเป็นใบสุดท้ายก่อนจะวางเรียงกันบนโต๊ะอาหาร กระอ้อมกระแอ้มบอก “ผมเอากาแฟเปล่าๆ ไม่ใส่ทั้งนมทั้งน้ำตาล” หล่อนจึงหันไปชงเงียบๆ ตักกาแฟจากในขวดใส่ถ้วยแล้วรินน้ำร้อนลงไปจนถึงขอบแก้ว ก่อนจะเอามาวางไว้บนโต๊ะแล้วหันไปทำอย่างอื่นต่อ ปล่อยให้เจ้าของรับไปจิบเองเพียงลำพัง “มีพาราเซตามอลสักเม็ดไหม? ผมปวดหัว” นลินหยุดงานที่ทำในมือแล้วเดินออกไปนอกห้องครัว ร่างสูงก้าวตามออกไปเงียบๆ ใกล้กับเตียงที่ยายทวดนอนอยู่หน้าโทรทัศน์มีตะกร้ายาสารพัดชนิด ไม่นานก็ได้พาราเซตามอลมาอย่างที่เขาต้องการ “ขอบใจมากจ้ะ” ดวงตาคู่สวยตวัดมามองเพียงแว่บเท่านั้น เสียงป้าชไมพรร้องเรียกมาจากหน้าบ้านว่าพระกำลังเดินมาใกล้จะถึง หญิงสาวจึงรีบกระวีกระวาดออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนด้านหลังยืนพิงกรอบประตู ทอดสายตามองตามพวงผมที่สั่นไปตามจังหวะของการเคลื่อนไหวที่แสนคล่องแคล่วนั้นด้วยความเสน่หา “เรียกพ่อภัทรเขามาตักบาตรด้วยกันสิลิน ทำไมปล่อยให้เขายืนอยู่อย่างนั้น ไหนๆ ก็ตื่นมาแล้ว จะได้มาทำบุญพร้อมกัน” คนฟังเม้มเรียวปากตัวเองจนแน่น ไม่อยากแม้แต่จะมองกลับไปยังทิศที่ร่างสูงๆ นั้นยืนอยู่ด้วยรู้ว่าหันไปก็ต้องสบสายตากับเจ้าของดวงตาสีเข้มสวยคู่นั้นเป็นแน่ “เพิ่งสร่างเมา เสื้อผ้ายับยุ่งแบบนั้นปล่อยให้อยู่ในบ้านดีแล้วล่ะค่ะ ป้าชไม” “อะไรกัน ไปเรียกมาเถอะ บอกบุญน่ะ เขามาตักบาตรก็ได้บุญ เป็นทั้งผลดีต่อตัวเขาแล้วก็ตัวลินเองนะ” “แต่ว่า....” “ลิน” ป้าชไมพรยิ้มอ่อนโยน ระหว่างพิศมองใบหน้าของหลานสาวที่ตัวเองรักไม่เสื่อมคลาย “เราจะตั้งแง่อะไรกับเขาอีก ดูสิ เขาอุตส่าห์มางอนง้อเราถึงขนาดนี้แล้ว ตาละห้อยเชียว น่าสงสารออก ไปเรียกเขามาตักบาตรกับเราเร็ว พระเดินมาแล้วโน่น” “ก็ได้ค่ะ” สุดท้ายหล่อนจึงได้แต่เดินกลับมาด้วยความไม่เต็มใจ ครั้นพอเข้ามาใกล้อีกฝ่ายก็บอกด้วยน้ำเสียงแข็งแห้งเป็นมะนาวแล้งน้ำว่า “ป้าชไมให้มาชวนไปตักบาตร” จิรภัทรกวาดตามองอาการของคนตรงหน้าอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะส่ายหน้า “ไปเถอะ ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ได้ทำบุญมานานแล้ว ไม่ทำอีกก็คงจะไม่เป็นไร” จบคำหญิงสาวก็หมุนร่างเดินกลับไปที่เดิม ไม่มีการคะยั้นคะยอ ไม่มีการถามซ้ำใหม่เผื่อว่าจะเปลี่ยนใจ   ชวนแล้ว... ไม่ไปก็ไม่ไป! “ไหนล่ะลิน ทำไมพ่อภัทรไม่เดินมาด้วย” ป้าชไมพรถามเมื่อนลินเดินมาถึง จึงได้รับคำตอบห้วนๆ สั้นๆ ว่า “เขาไม่มาค่ะป้า” “ว้า น่าเสียดาย” “ช่างเถอะค่ะ” หล่อนตัดบท “ตักสองคนก็พอแล้ว เราก็ไม่ได้เตรียมกับข้าวไว้มากมายนี่คะป้า” เห็นสีหน้าเป็นจริงเป็นจังของหลานสาว ป้าชไมพรจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย พระสงฆ์ห่มจีวรสีเหลืองอร่ามเดินเข้ามาทีละรูป แล้วรับบิณฑบาตจากหญิงสาวไป จนกระทั่งถึงรูปสุดท้าย นลินใส่ถุงกับข้าวลงไปในบาตรแล้วพนมมือยกขึ้นไหว้เนิ่นนาน ดุจจะให้เวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้านั้น ดับหัวใจที่รุมร้อนให้อ่อนลง เสร็จแล้วจึงค่อยช่วยป้าชไมพรเก็บถาดอาหารที่ว่างเปล่าเดินกลับไปยังบ้านด้านใน ภาพจิรภัทรนั่งเอกเขนกอยู่ข้างเตียงยายทวดทำให้อารมณ์ที่เริ่มจะตกตะกอนไปแล้วกลับขุ่นขึ้นมาใหม่ได้อย่างประหลาด ดู!... ทำสนิทสนมเหมือนกับเป็นญาติแท้ๆ ของตัวเอง ยายทวดก็รักเหมือนกับว่าเขาเป็นลูกแท้ๆ ไม่มีใครรู้บ้างหรือไงว่าเขารังเกียจคนอย่างหล่อน อย่างธีรวัชมากมายแค่ไหน ทำไมทุกคนถึงทำเป็นลืมไปเสียหมด “กำลังเอาหนังสือของลินให้พ่อภัทรลองอ่านดูแน่ะ” ยายทวดของนลินหันมาบอกสีหน้ายิ้มแย้ม ขณะที่คนนั่งอยู่ใกล้ๆ คลี่หนังสือเล่มหนาดูอย่างขะมักเขม้น “สำนักพิมพ์นี้ผมรู้จักกับเจ้าของนี่นา ชื่อภาคภพ รวมหุ้นกันกับลินดา ที่เคยเจาะตลาดหนังสือแนวแฉดาราดังไปทั่วประเทศไทย”   “คุณภาคภพไม่ได้มีนโยบายจะทำการตลาดหนังสือแนวนั้น” “อ้อ....” เขาพับหนังสือ ใช้นิ้วสอดคั่นไว้ระหว่างกลางก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของใบหน้าดุ ขึ้ง แล้วออกปากถาม “ไข้เมื่อวานหายดีแล้วหรือยังจ๊ะ?” “หายดีแล้ว” หล่อนตอบ และหากไม่เกรงใจคนแก่ที่นั่งยิ้มอยู่บนแคร่ก็อาจจะตอกกลับแรงให้สมกับความชังน้ำหน้า แต่กระนั้น นลินก็ทำได้แต่เพียงเก็บความขุ่นเคืองใจไว้ล้ำลึก ยิ่งเห็นใบหน้าแช่มชื่นพึงพอใจของอีกฝ่ายเพียงไร ก็ยิ่งต้องบอกให้ในใจนับหนึ่งถึงร้อย “พ่อภัทรบ่นอยากกินมะม่วงแน่ะ ลินพาเขาไปเก็บมะม่วงในสวนหน่อยสิ ที่ยายทวดเก็บไว้เมื่อวานหนูรุ้งมานั่งกินกับตาวัชหมดเกลี้ยงแล้ว” คนถูกออกคำสั่งหน้างอหงิก ขณะที่อีกคนรีบลุกขึ้นด้วยอาการกระตือรือร้นจนแทบจะออกนอกหน้า จิรภัทรอาบน้ำเสร็จตั้งแต่ก่อนที่หล่อนจะตักบาตรเสร็จและเดินกลับเข้ามา เวลานี้เจ้าของร่างสูงผึ่งผายจึงอยู่ในชุดลำลองสีเขียวอ่อนเนื้อดี กับกางเกงขายาวผ้านิ่มสวมสบายเหมือนผู้ชายเจ้าสำอางค์ ร่างบางนำลิ่วไปก่อนอย่างรวดเร็ว คนด้านหลังถือตะกร้าเดินตามตามคำบอกของยายทวด ลึกเข้าไปในสวนมะม่วงที่มีแต่ต้นมะม่วงต้นเตี้ยสูงราวเลยศีรษะขึ้นไปเล็กน้อย แต่ออกผลห้อยย้อยดกเต็มต้นจนบางกิ่งเอนลงมาแทบจะจรดดิน “คุณจะกินมะม่วงอะไร?” เสียงถามห้วนสั้น (มีต่อ) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 22 พ.ย. 49 23:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “มีมะม่วงอะไรบ้างล่ะ?” ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ชิดจนกลิ่นโคโลญจน์อวลโชยเข้ากระทบจมูกของคนตัวเล็กกว่า อยากจะเบี่ยงหนี หากก็จำต้องทนยืนนิ่ง “ชอบมะม่วงหวาน ไม่เอามะม่วงเปรี้ยวเหมือนมะม่วงเบา” “มะม่วงเบามีแค่ต้นเดียวอยู่ด้านหลังบ้าน มีมะม่วงแก้วแต่ว่าต้นมันสูง จะกินลูกสุกก็ไปเก็บที่มันหล่นใต้ต้นมากินเอาเองก็แล้วกัน ตรงนี้มีเขียวเสวยกับอกร่อง” “กินเขียวเสวย” ใบหน้าคมสันก้มลงมาบอกใกล้เสียจนได้กลิ่นแชมพูหอมกรุ่นจากเรือนผมดำขลับ นลินชักสีหน้า เม้มริมฝีปากแน่น คนตัวสูงกว่ามองกิริยานั้นแล้วแอบถอนใจลึกในอก “เก็บถึงไหมล่ะ ถ้าไม่ถึงเดี๋ยวผมช่วยเก็บให้ก็ได้” แทนคำตอบ หญิงสาวหันไปเขย่งหยิบมะม่วงเขียวเสวยลูกโตที่อยู่ใกล้มือที่สุด ปลิดออกจากขั้วแล้วเอาไปใส่ในตะกร้าอย่างรวดเร็ว อีกลูกอยู่สูงกว่า เอื้อมมือไปจนเกือบสุดปลายนิ้วจนกระทั่งจับได้ทั้งลูก กำลังจะดึงให้หล่นลงมา มือหนาก็เอื้อมไปกุมซ้อนทับแล้วปลิดออกไปในด้านตรงข้ามกับลำตัว “ดึงอย่างนั้นน้ำยางที่ขั้วมันจะกระเด็นเข้าหน้านะ” เขาบอกเสียงอ่อน วางมะม่วงลงในตะกร้าแล้วหยิบผ้าอีกผืนขึ้นมาเช็ดมือ “ไปยืนห่างๆ ไป เดี๋ยวผมเก็บเอง” ระดับความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรนั้น ทำให้จิรภัทรสามารถเก็บมะม่วงที่อยู่สูงเกินกว่ามือของหล่อนจะเอื้อมถึงได้อย่างปลอดภัยจากยางมะม่วงสีขาวขุ่นที่อาจจะกระเด็นมาเข้าดวงตา เจ้าของร่างอรชรอ้อนแอ้นยืนอยู่ใกล้ ถือตะกร้าคอยรับมะม่วงจากอีกฝ่ายแต่โดยดี “ลูกไหนพอเก็บได้บ้างแล้วล่ะเนี่ย ผมไม่เคยเก็บมะม่วงกินเองมาก่อนเลย” “ลูกโน้นก็ได้แล้ว” หล่อนชี้ไปยังเขียวเสวยสีเขียวแก่ที่ห้อยย้อยอยู่ท่ามกลางใบสีเขียวสด แอบซ่อนอำพรางไว้อย่างมิดชิดจนเขานึกฉงน “ไหน ไม่เห็นมีสักลูกเลย” “นั่นไง มันอยู่ในใบไม้” “นั่นนะเหรอ?” เขาชี้ลูกเล็กๆ เพิ่งขบเผาะอีกลูกที่ห้อยอยู่ห่างไปอีกเกือบศอก “ผมไม่ได้เก็บไปกินกับน้ำปลาหวานนะ” “ฉันไม่ได้หมายถึงลูกนั้นสักหน่อย” ใครนะคอยบอกแต่ว่าหล่อนสมองเป็นลา... คนพูดเองก็พอๆ กันนั่นแหละ “ใกล้จะทิ่มตาคุณอยู่แล้วนั่น!” “อ้อ....” มือหนาเอื้อมไปแหวกใบมะม่วงสีเขียวเข้มออกถึงค่อยเห็นว่ามีอีกลูกหนึ่งแอบซ่อนอยู่ด้านใน ดึงจากขั้วอย่างระมัดระวังแล้วบ่นอุบ “ตาไวเป็นนกเหยี่ยวเชียว” นลินสะบัดหน้าหนี... ถือตะกร้าของตัวเองกระชับแน่น “คุณชอบกินมะม่วงแบบไหนล่ะ? เขียวเสวย หรือว่าอกร่อง” “ฉันชอบกินมะม่วงเบา” “แหม...กินเหมือนคนแพ้ท้อง” ดวงตาเขียวปั้ดตวัดมาเพียงแว่บเดียว เขาก็ต้องรีบเสหัวเราะกลบเกลื่อนเสียงแห้ง โยนมะม่วงอีกลูกใส่ตะกร้าก่อนจะบอก “งั้นเดี๋ยวไปเก็บมะม่วงเบากัน” “ฉันไม่ได้....” จิรภัทรเชิดคางสูงแล้วหรี่ตามองคนตัวเล็กใกล้ๆ อย่างวางอำนาจ คล้ายบอก ‘ฉันจะเก็บ!’ คนถูกมองจึงจำต้องเดินออกนำไปก่อนอย่างเสียไม่ได้ ต้นมะม่วงเบาสูงตระหง่านอยู่หลังบ้าน ลูกเล็กๆ เป็นพวงห้อยย้อยอยู่เรียงรายเต็มต้นและมีบางลูกสุกเป็นสีเหลืองอมส้มตกลงมาเกลื่อนกลาด ร่างบางหยุดกึ่ก ก่อนจะบอกสั้นๆ “ต้นนี้แหละมะม่วงเบา” “อ้อ...” นลินหยิบไม้สอยมะม่วงอันยาวที่มีปลายเป็นง่ามสองแฉกและมีปลายมีดแหลมเปี๊ยบเสียบอยู่มาส่งให้อีกฝ่าย ที่รับไปมองอย่างพินิจพิจารณา “ออกไปยืนห่างๆ” “ตามใจ” ร่างบางขยับก้าวถอยหลังไปยืนกอดอกมองอยู่ห่างๆ ทิ้งให้เขาใช้ไม้ในมืออย่างเก้ๆ กังๆ พยายามสอดปลายง่ามไม้เข้ากับพวงมะม่วงช่อที่เล็งไว้แต่ก็ทำได้อย่างยากเย็น เพราะไม่กี่อึดใจ มันก็จะหลุดออกมาเหมือนเดิมจนในที่สุดคนทำก็สบถเบาๆ ด้วยความขัดใจ ลองใหม่อย่างมีมานะพยายาม “อุ๊ย...” คนยืนมองอยู่ห่างๆ อุทานเสียงดังเมื่อมะม่วงลูกแรกที่หลุดออกมากระเด็นมาทางตัวเองอย่างถนัดถนี่ แฉลบไปด้านข้างเพียงนิดแล้วกลิ้งตกลงไปบนพื้น ส่วนคนสอยรีบหันมามองผลงานตัวเองด้วยความตกใจ “เป็นอะไรมากหรือเปล่าลิน?” “เปล่า” ตอบเสียงแข็งพลางก้มลงหยิบมะม่วงเจ้าปัญหามาใส่ในตะกร้า แล้วกระแทกตะกร้าลงกับพื้น “เอาไม้สอยมานี่เดี๋ยวฉันทำเอง” “ผมทำเองก็ได้” “มันจะหล่นลงมาแต่ใบน่ะสิ เห็นหรือเปล่า?” จิรภัทรหันกลับไปมองด้านหลังแล้วหัวเราะ เมื่อเห็นจริงอย่างที่หล่อนบอกว่ามีแต่ใบมะม่วงสีเขียวแก่ตกลงมาเกลื่อนพื้นดิน เสียงห้าวๆ ทุ้มๆ แฝงอารมณ์ขันนั้น ทำให้ใจคนฟังวูบวาบขึ้นมาได้อย่างประหลาดจนต้องเผลอนิ่วคิ้วมุ่น... ทำไมต้องหัวเราะ...จะอารมณ์ดีอะไรนักหนา ไม่อยากให้เขาทำตัวเป็นคนอารมณ์ดีเลยสักนิดเดียว... ทำไมไม่ร้ายแบบเก่า หล่อนจะได้นึกรังเกียจชิงชังเขาให้สุดหัวใจ ไม่ต้องห้ามตัวเองไม่ให้หวั่นไหวไปกับภาพมายาที่เขาเพียรสร้างขึ้นอีก   ไม่ผิดหรอก... ใครบ้างที่เห็นจิรภัทรแล้วจะไม่หลงใหลในบุคลิกภาพที่ชวนเสน่หาของเขา ใครๆ ก็ชอบ เจ้าตัวถึงได้ลำพองตัวเองนักหนา ฮึ! อย่าไปหลงกลของเขา...นลิน...อย่าลืมว่าที่จริงแล้วเขาเคยพูดอะไรกับเราไว้บ้าง อย่าลืมง่ายเหมือนกับคนอื่นๆ อาการเงียบไปชั่วอึดใจของคนตรงหน้าทำให้คนมองรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันใด ครั้นจะออกปากถาม หญิงสาวก็ขยับตัวออกห่างแล้วใช้ไม้สอยเกี่ยวเข้ากับช่อมะม่วง บิดเบาๆ นิดเดียวมันก็ติดออกมาทั้งพวงโดยที่มีใบติดมาด้วยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นลินค่อยๆ ลดไม้สอยลงอย่างคล่องแคล่วจนในที่สุดก็สามารถเอื้อมมือไปดึงมะม่วงเบาพวงนั้นออกมาได้อย่างปลอดภัยและไม่มีรอยช้ำบุบบนลูกมะม่วงเลยแม้แต่น้อย “แบบนั้นผมก็ทำได้นี่นา” เสียงคนข้างตัวบอก ครั้นพอเขาแย่งไม้ในมือจะไปลองทำเองดูบ้าง หล่อนก็หยิบตะกร้าขึ้นมาแล้วเดินออกห่าง ไม่ผิดจากที่คาดการณ์ไว้แต่แรกมากเท่าไรนัก เพราะถึงแม้เขาจะได้มะม่วงอีกช่อหนึ่งลงมาด้วยฝีมือที่พัฒนาขึ้นมาจากครั้งแรก แต่ก็มีใบตกลงมาเกลื่อนกลาดและมีอีกสองสามลูกที่ยังเหวี่ยงลงมาอย่างไร้ทิศทาง กระนั้นเจ้าตัวก็หันมายิ้มเผล่ “เป็นไง ฝีมือ?” นลินเบ้ริมฝีปาก ก่อนจะก้มลงเก็บลูกที่ตกลงไปอยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วเอามะม่วงทั้งหมดไปล้างน้ำในโอ่งดินที่อยู่หลังบ้านให้สะอาด “เอาไปนั่งกินที่ริมบ่อปลาดีกว่า” คนอยากกินเสนออย่างกระตือรือร้น “ในตะกร้ามีทั้งมีด จาน น้ำปลาหวานเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ไปหาที่กินอร่อยๆ” “ฉันจะกลับไปซักผ้า” “ต้องการคนช่วยซักผ้าด้วยไหม?” เสียงถามทั้งซื่อทั้งเป็นห่วง... “ไปกินมะม่วงก็ได้” หล่อนยอมแพ้ในที่สุด คว้าตะกร้ามะม่วงขึ้นมาแล้วเดินกระแทกเท้าตรงไปยังแคร่ริมบ่อปลาอย่างงุ่นง่าน (มีต่อ) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 22 พ.ย. 49 23:27:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ร่างสูงก้าวตามเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ลมข้างบ่อปลาวิ่งฉิวจนผมปอยเล็กๆ ของหล่อนปลิวกระจาย ร้อนถึงคนข้างตัวอดใจไม่ไหวเอื้อมมือมาไล้ปอยผมไปทัดหลังใบหูให้อย่างอ่อนโยน “เหนื่อยไหมลิน?” เขาถาม รอให้หล่อนนั่งลงบนแคร่ก่อนแล้วจึงค่อยนั่งขัดสมาธิตามหลัง “ผมปอกมะม่วงให้กินนะ” “ฉันยังไม่หิว” หล่อนบอกเสียงแข็ง ก่อนจะค่อยปรับให้อ่อนลงเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย “ยังเช้าอยู่เลย ไม่อยากกินเปรี้ยวๆ ตั้งแต่เช้า” “งั้นกินมะม่วงเขียวเสวยก่อนสิ ไม่น่าจะเปรี้ยวมากเหมือนกับมะม่วงเบา” “คุณจิรภัทร” ดวงตาคู่งามจ้องใบหน้าคมสันหล่อเหลานั้นแน่ว ดุจจะมองให้ลึกลงไปถึงก้นบึ้งลึกของจิตใจที่หล่อนไม่เคยหยั่งลงไปถึงเลยนั้น คนถูกมองขยับตัวนั่งนิ่ง ราวกับจำเลยที่ยอมให้โจทก์ว่าความหมดทุกข้อหา “ถ้าคุณยังมีคำถามว่าทำไมผมต้องตามมา ทำไมผมต้องทำอย่างที่คุณเห็นอยู่ทุกวันนี้ ผมคิดว่าคุณรู้คำตอบอยู่กับใจตัวเองแล้วนะลิน” “ฉันไม่เข้าใจ...” “คุณเป็นนักเขียนไม่ใช่เหรอ? คุณคิดว่าผู้ชายจะยอมเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งไปทำไมล่ะ?” แพขนตางอนยาวกะพริบขึ้นลงเบาๆ ก่อนที่หล่อนนั้นจะเบือนหน้าหันไปมองบ่อปลาที่มีวงน้ำกระเพื่อมกระจายออกไปกว้างเป็นระยะๆ แทน “ผมรู้ว่าผมเคยทำอะไรผิดๆ ไว้กับคุณไว้มาก...ลิน...ผมเสียใจ...”     “ฉันให้อภัยคุณแล้ว” “แล้วคุณรู้สึกอย่างเดียวกับที่ผมรู้สึกด้วยหรือเปล่า?” แก้มนวลเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความกระดาก อึดอัดใจ...ทิฐิ... หล่อนไม่ใช่คนยึดถือในทิฐิมากนักหรอก แต่... “ฉันไม่คิดว่าเราจะรู้สึกอย่างเดียวกันสักเท่าไหร่หรอก คุณจิรภัทร ฉันไม่ใช่คนยึดติดว่าถ้าพลาดพลั้งให้กับใครแล้วจะต้องผูกติดกับคนๆนั้นไปตลอดชีวิต ฉันยินดีอยู่คนเดียวเสียดีกว่าจะต้องทนทุกข์ไปอีกหลายๆ ปี” “เพราะผมไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่คุณชอบเหรอลิน?...เพราะว่าคุณไม่ได้...รัก...ผมใช่ไหม?” “เรามีเวลารู้จักกันเพียงแค่ไม่กี่วัน คุณจะให้ฉันรักคุณได้ยังไง?” ดวงตาสีเข้มทอแสงสลดลงวูบ... ไหล่ที่เคยยกขึ้นสูงอย่างหยิ่งทรนงห่อลู่ลงยามเมื่อได้รับฟังความจริง... ความจริงที่แม้แต่เขาก็ปฏิเสธเลี่ยงไม่ได้ หล่อนไม่ได้รักเขา... ถึงแม้จะบังคับพยายามเอาตัวนลินมาให้ได้อย่างที่ใจตัวเองต้องการอย่างไร สุดท้ายคนที่จะเจ็บจนแทบขาดใจก็คือตัวเขาเองคนนี้... ต่างหาก... “ช่างเถอะ...รู้เอาไว้ว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณก็พอแล้ว ที่เหลือ ผมเคารพการตัดสินใจของคุณเสมอ” เขาว่า พลางหยิบมีดขึ้นมาปอกมะม่วงในตะกร้าเงียบๆ โปรดติดตามตอนต่อไป ปล. แปร่งตรงไหน บอกได้เลย ขออนุญาตไปทำงานต่อก่อนค้า ช่วงนี้งานยุ่งตุงๆๆๆๆๆ ตอน5 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4535781/W4535781.html ตอน4 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4514413/W4514413.html ตอน3 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4505382/W4505382.html ตอน2 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/06/W4493496/W4493496.html ตอน1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/06/W4466425/W4466425.html ตอนที่ 6 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4563539/W4563539.html ตอนที่ 7 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/08/W4584891/W4584891.html ตอนที่ 8 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/08/W4631405/W4631405.html ตอนที่ 9 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/09/W4678305/W4678305.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4734132/W4734132.html ตอนที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4775198/W4775198.html ตอนที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4794734/W4794734.html#30 ตอนที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4840076/W4840076.html ตอนที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4879546/W4879546.html จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 22 พ.ย. 49 23:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คราวนี้มาไวนะคะ เริ่มสงสารจิรภัทรขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : ปานชีวา - [ 22 พ.ย. 49 23:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลินเริ่มใจอ่อนแล้วค่ะ ดูๆน่าจะรักได้ไม่ยากนะค่ะ จากคุณ : lana - [ 23 พ.ย. 49 01:00:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอาใจช่วยนะ คุณภัทร สู้ๆสู้ตายคะ จากคุณ : แจงน้อย (namutta) - [ 23 พ.ย. 49 11:23:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เก็บมาฝากค่ะ เมื่อความอยากรู้มันแล่น(ตะหงิด - ตงิด)ขึ้นมาว่าสิ่งที่หล่อนคิด ฝ่ายหลังก็พยัก(เพยิด - พเยิด)ให้รีบไป จากคุณ : nongwin - [ 23 พ.ย. 49 16:07:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 23 พ.ย. 49 18:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกเหมือนเดิมนะคะ  อ่านไปก็ลุ้นไปให้นางเอกใจอ่อน  ก็แหม...........พระเอกเปลี่ยนตัวเองอย่างแรงขนาดนี้  ใจแข็งไม่รับรักก็เกินไปแระ  เอาใจช่วยคุณพระเอกนะคะ จากคุณ : คนรักนิยาย - [ 23 พ.ย. 49 21:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหอๆ ผีเข้าผีออกตลอดเลยเนอะ พี่ภัทรเนี่ยยยยย รุนแรงเจรงเจรงงง สู้ต่อไป!! จากคุณ : maron_jung - [ 24 พ.ย. 49 08:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อยากกินมะม่วง...เบา อ่ะ น้ำลายไหล จากคุณ : Rcc - [ 24 พ.ย. 49 10:33:02 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่10  เปิดไม่ได้ อ่ะ   ไม่ได้ตามอ่านซะนานเลย  ต้องมาย้อนใหม่แต่แรก   ตอนแรก็ ว่าเรื่องมันคุ้น ๆ จัง  เคยลงไว้ที่ไหนหรือเปล่าน้า   อ่าน ๆ ไป  อือม  เคยอ่านไว้แล้วนี่นา   ตามมาเก็บจ้า    แล้วจะตามต่อ  หนุก  ๆ จากคุณ : alonywoman - [ 24 พ.ย. 49 18:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แต่เราเชียร์ให้นลินใจแข็งต่อไป จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 49 15:19:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จิรภัทรน่าสงสารจังตอนนี้  แบบว่าใจอ่อน อิอิ จากคุณ : กระต่ายสีขาว (กระต่ายสีขาว) - [ 28 พ.ย. 49 14:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นลินเข้มแข็งดีค่ะ  อยากกินเขียวเสวยเหมือนกันนะเนี่ย จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 28 พ.ย. 49 23:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาอ่านทันซักที แต่แหม ลินยังแข็งใส่จิรภัทรไม่สะใจเลยค่ะ อยากให้เอาคืนเยอะ ๆ กว่านี้อีกนิด จากคุณ : safety_sake - [ 4 ธ.ค. 49 20:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อไหร่จามาอัพสักทีอ่าคะ........ฮือๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : nn - [ วันพ่อแห่งชาติ 16:58:14 A:124.121.37.201 X: TicketID:117953 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มารอค่ะ   ลป. ลินโหดอ่ะ สงสารจิรภัทรละ ใจอ่อนง่ายจริงเลยเรา แหะ จากคุณ : ขาวข้นหวานมัน - [ 12 ธ.ค. 49 16:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาจุดธูปเรียกค่า จากคุณ : ปานชีวา - [ 16 ธ.ค. 49 10:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 20 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4974100/W4974100.html#4 ตอนต่อไป จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 18 ธ.ค. 49 18:08:16 ]