นับถอยหลังไปหลายๆๆๆๆๆปี แม่เคยบอกว่า ซานต้าครอสในชุดแดงขี่เลื่อนเทียมด้วยกวางเรนเดียร์ผ่านมาในน่านฟ้าประเทศไทยทางจังหวัดเชียงใหม่ ตอนนั้นซานต้าทำตัวขยุกขยิก อยู่ไม่เป็นสุข ไม่รู้มีตัวอะไรรบกวนท่านบนเลื่อน ซานต้าจัดการความวุ่นวายนั้นอยู่ชั่วครู่ แล้วจู่ๆท่านก็ถีบตัวประหลาดเล็กๆตัวหนึ่งลงมาจากฟ้า ตกเข้าท้องแม่

สุดท้าย...ก็ออกมาเป็นเรา

เราชอบนิทานเรื่องนี้ที่แม่เล่ามาก แม่ไม่ค่อยเล่านิทานของฝรั่งให้เราฟังเท่าไหร่ เทพนิยายทั้งหลายได้มาอยู่ในหัวเราเพราะการอ่านทั้งสิ้น ส่วนมากแม่จะเล่าเรื่องไทยๆ นิทานที่ไม่ค่อยมีคนเล่ากัน หาก...นิทานเรื่องไหนๆของแม่ก็ไม่อาจสู้เรื่องซานต้าครอสถีบเด็กตกจากฟ้าเรื่องนี้ได้เลย

ซานต้าครอสอาจส่งเรามาจริง(คงถีบจริง แม่บอกว่า ดูก้นสิ เมื่อตอนเด็กๆก้นยังมีรอยเขียวจ้ำๆเพราะแรงถีบอยู่เลย) เราอาจเป็นตัววุ่นวายในรถเลื่อนของเทวดาผู้น่ารัก และเมื่อถูกเฉดหัวส่ง เราก็กลายมาเป็นสัตว์ประหลาดวุ่นวายกับแม่แทน

แม่เป็นคนอดทน เป็นคนเก่งและไม่ยอมให้ใครเห็นว่าอ่อนแอ ตั้งแต่เราจำความได้ก็เห็นแม่ทำงานตลอด ที่บ้านเก่า แม่มักจะมีมุมประจำของแม่ คือห้องครัว ไม่รู้แม่ชอบอะไรในห้องครัวนักหนา แต่แม่จะขลุกอยู่ที่นั่นได้ทั้งวัน ตั้งแต่เช้า เราลงจากห้องก็จะเห็นแม่คอยตระเตรียมเครื่องชามทั้งหลายเข้าตู้ พออาบน้ำเสร็จแต่งตัว กลับมาอีกที แม่ก็ยังอยู่ที่เดิม แต่เปลี่ยนอิริยาบถจากการจัดข้าวของมาเป็นง่วนกับกระทะ หน้ามันแผล๊บแทบใช้แทนน้ำมันที่ทอดไข่ได้ ปากก็บ่นไป มือก็ทำไป เรากับน้องสาวได้แต่นั่งกินอาหารเช้าเคล้าดนตรีอันไพเราะเช่นนี้ทุกวี่วัน จนเมื่ออาหารหมด ก็ได้เวลาอันขื่นขม แม่จะบังคับให้เรากินน้ำมันตับปลา ด้วยหวังว่าลูกๆจะมีหุ่นดี เป็นนักกีฬาสามารถ ส่งไปแข่งโอลิมปิก (แต่แม่ลืมไปว่าลิงตัวนี้หกล้มทุกครั้งที่เดินได้สามก้าว)

หมดภาระตรงนี้แล้ว แม่จะเร่งให้เราสองคนพี่น้องออกจากห้องครัว ไปรอหน้าบ้าน น้องจะวิ่งออกไปรออยู่แล้ว ส่วนเราก็จะเอ้อระเหยลอยชาย ไม่ออกไปเสียที ตอนนั้นแหละที่เราจะได้เห็นแม่เปลี่ยนผ้ากันเปื้อนออกจากตัว และหาเสื้อคลุมมาคลุมทับ เพื่อที่ว่าจะได้ไปส่งเรา เราว่าเสื้อแม่สวยนะ แต่เสื้อกันเปื้อดูจะเข้ากับแม่มากกว่า(ถ้าแม่ได้ยินล่ะโกรธตาย)

พาหนะขนส่งลิงสองตัวได้แก่จักรยายแบบผู้ญิ๋ง ผู้หญิง มันเก่าๆ แก่ๆ แต่ใช้งานดี เบาะนั้นแสนจะนิ่มนิ่ม และยางรถก็ดูคล้ายจะเป็นฟองน้ำนุ่มที่ไม่เคยตกหลุมตกบ่อให้มนุษย์วานรสองตัวได้รับความกระเทือนเลย

แม่ไปส่งเราที่โรงเรียนแล้วแม่ก็กลับบ้าน

ประมาณสี่โมงเย็น แม่จะมารับที่โรงเรียนด้วยจักรยานคันเก่า มันเป็นจักรยานที่น่าภูมิใจ แต่ตอนนั้นน่าอายชะมัด เพราะจักรยานนี้ทีเดียวที่เรากลายเป็นที่รู้จักของครูบาอาจารย์เสียทั่ว...(แต่คิดไปคิดมา อาจเพราะความซุ่มซ่ามของเราเองก็ได้) พอแม่มารับปุ๊บ เรากับน้องก็จะตรงนี่ขึ้นจักรยาน แม่ก็จะพาเรากลับบ้านด้วยเรี่ยวแรงที่สองขาจะพาไป และถ้าวันไหนพิเศษหน่อย แม่ก็จะพาเราไปเที่ยวตลาดซึ่งอยู่ใกล้ๆนั่นเอง

พอกลับถึงบ้าน พวกเราก็ต้องไปอาบน้ำ ส่วนแม่จะอยู่ในครัวอีกเช่นเคย ตอนนี้แม่จะเริ่มทำกับข้าว เสียงมีดกระทบเขียงจะดังอยู่ชั่วครู่แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงฉ่าร้องของกระทะ หรือไม่ก็เสียงเดือดปุดของหม้อต้มแกง พร้อมๆกันนั้นก็มีควันหอมฉุยอวลอบไปทั่วบ้าน เม็ดเหงื่อที่เกาะพราวบนหน้าแม่บ่งบอกถึงความระอุร้อนหน้าเตาไฟ แต่ใครเล่าจะไปสนใจ ในเมื่ออาหารอร่อยจะตามมา(ไอ้ลูกใจดำ)

หมดฤดูกาลทำอาหาร สวรรค์จะทรงโปรด ส่งเสียงดังๆเรียกทะโมนไพรทั้งสองตัวไปกินอาหารทิพย์ บนโต๊ะจะมีกับข้าวไม่กี่อย่างวางรออยู่แล้ว และข้างๆนั้นจะมีหม้อข้าวที่เมื่อเปิดออกมาจะเห็นควันขาวลอยฉุยๆ เม็ดขาวแต่ละเม็ดที่เรียงแน่น ดูนุ่มนิ่มราวกับสำลี

พวกเรากินข้าวกันอย่างมีความสุขภายใต้แสงตะวันรอนๆที่เริ่มจาง

พอตกค่ำ แดดหมด การต่อสู้กับมวลกระยาหารก็จบสิ้น ได้เวลาทำการบ้าน อ่านหนังสือ ตอนนี้เองที่พ่อจะเดินทางกลับจากที่ทำงานพร้อมกับขนม ลิงสองตัวนี่ก็กระไร กินอีกได้ทั้งที่เมื่อกี้บ่นว่าอิ่มแน่นจนแทบคลาน ขนมที่พ่อเอามาให้ในความรู้สึก ช่างอร่อยเลิศล้ำจนคิดไม่ออกว่าใครจะทำขนมวิเศษเช่นนี้ได้บางวันพ่อก็มีของเล่นมาให้พวกเราเพลิดเพลิน

เมื่อได้เวลาเหมาะควร พวกเราก็ต้องเข้านอน และในยามที่เราเข้านอน ทั้งแม่และพ่อยังอยู่ในครัว คุยอะไรกันก็ไม่รู้ ไม่น่าสนใจ


........................


ตอนนี้ พวกเราย้ายบ้านมาแล้วเกือบสิบครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะให้ความอบอุ่นแก่เราได้มากที่สุดเท่าบ้านหลังเก่าหลังนั้น แม้จะเป็นเพียงบ้านเช่าเล็กๆแต่ก็อบอุ่นดี ความอบอุ่นทั้งหลายทั้งมวลอาจอยู่ที่ความไร้เดียงสาของพวกเราด้วย เพราะเมื่อพวกเราโตขึ้น การเชื่อฟังพ่อแม่ก็ดูจะเป็นเรื่องเหลวไหลลงทันตา

บ้านหลังใหม่เคยทำให้แม่ร้องไห้ หนึ่งครั้งของการร้องไห้ทั้งหมดนั้นมาจากเราเป็นต้นเหตุ อย่างที่เคยบอก แม่เป็นคนเข้มแข็ง อดทน และไม่ยอมให้ใครเห็นว่าอ่อนแอ แต่หยดน้ำตาที่ร่วงมาจากตาของแม่ล่ะ หมายความว่ายังไง หยดน้ำแต่ละหยดที่ร่วงลงมาไม่ได้สะท้านใจเราในตอนนั้น หากมันเป็นยาพิษแทรกฝังลงเนื้อใจ ให้เป็นแผลเป็น เป็นห้วงบาปในความทรงจำเราเสมอมา

แม้ทุกวันนี้จะพยายามให้มันเป็นอดีต แต่ก็เป็นอดีตที่นูนออกเป็นปมที่ทำให้เราต้องร้องไห้ทุกครั้งเมื่อคิดถึงมัน


........................


ตอนนี้แม่แก่ลง แม้แม่จะไม่ยอมรับความจริง แม่ก็แก่ โรคภัยไข้เจ็บต่างมารุมเร้าอย่างที่ไม่เคยเป็น และเราก็บอกได้ว่า นี่อาจเพียงแค่การเริ่มต้น ความเจ็บปวดอันเป็นสัจธรรมหนึ่งจะต้องมาหาแม่มากกว่านี้อีก ถ้าแม่ไม่ดูแลตัวเองดีๆ

คืนนี้เรานั่งอยู่หน้าคอมพ์ ในขณะที่แม้นอนหลับใหลไปกับนังเหมียวที่ขอซุกตัวในผ้าห่ม อิงไออุ่นจากแม่ นังเหมียวโชคดีที่เกิดเป็นแมว โชคดีที่รู้จักเข้าออเซาะคน ผิดกับเราที่ไม่ โรคร้ายที่แก้ไม่หายคือการไม่ยอมเข้าหาคน เมื่อแม่ให้ความรักเรามากๆเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ แม่ก็ต้องให้นังเหมียวแทน

นิทานเรื่องเก่าๆของแม่ผุดพรายขึ้นมาในห้วงความคิด และยากจะหยุดยั้ง ซานต้าครอสกับสัตว์ประหลาดตัวเล็กเป็นนิทานที่เราชอบมากที่สุด มันคือจุดกำเนิดของสัตว์ประหลาดที่แหวกออกมาจากช่องคลอดของแม่ สัตว์ประหลาดตัวนั้นทำให้แม่เจ็บ แต่ก็ยังได้ความรักจากแม่มากมาย

ไม่รู้เพราะอะไร แม่ถึงรักเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้มากจริงๆ


........................