ความคิดเห็นที่ 1 อีกทางหนึ่งนั้น หลังจากที่พี่ชายกับเอเชียในร่างของสรวิศพากันขึ้นรถออกไปได้ไม่นาน เด็กชายสรวิศ ในร่างของสาวสวยอย่างเอเชีย ก็จำต้องต้อนรับ คุณบุรพล ลุงแท้ๆ ของหญิงสาวอย่างไม่เต็มใจนัก จริงๆ แล้ว เด็กชายไม่ได้อยากจะเสวนาอะไรกับตาแก่น่าเบื่อคนนี้นัก หากความที่กลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะจับมันส่งโรงพยาบาลบ้า ไม่ให้ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกต่อไป ทำให้หนุ่มน้อย จำเป็นต้องเล่นละครเอาตัวรอดอีกยกหนึ่ง “อุ๊ยต๊าย มาเยี่ยมเชียเหรอคะคุณลุงขา เชิญๆ นั่งก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวเชียจะให้เด็กมันยกน้ำมาเสิร์ฟให้นะคะ” ยิ้มหวานเจี๊ยบเรี่ยราด ออกจะเกินปกติธรรมดาของหลานสาว ทำให้คุณบุรพลขมวดคิ้ว คำบอกเล่าของเอกนุช เมื่อครู่ ทางโทรศัพท์ แล่นปราดเข้ามาสู่สมองของเขาราวลมพายุ “พี่เชียแปลกไปจริงๆค่ะคุณลุง ทั้งพูดคำจา กิริยาท่าทาง หรือแม้กระทั่งนิสัยใจคอ ต้องเป็นเพราะสมองของพี่เชียได้รับความกระทบบกระเทือนมาเกินไปแน่ๆเลยค่ะ คุณลุงต้องช่วยพี่เชียด้วยนะคะ “ เอกนุชสันนิษฐานเอาเองจนน่ากลัว เขาเองทีแรกยังเข้าใจว่าหลานสาวคนเล็กพูดโอเวอร์เกินไป แต่พอมาเห็นเข้ากับตาตัวเองก็มีอึ้งไปเหมือนกัน “เอเชีย หนูไม่เป็นไรแน่นะ ลุงว่าหนูยังหน้าเซียวๆ อยู่เลยนะ” “ต๊าย เหรอคะ” เอเชียของคุณลุงหัวเราะร่วนปากกว้าง เสยกมือลูบแก้มตัวเองแก้เขิน “ต้องเป็นเพราะช่วงนี้เชียต้องอ่านหนังสือสอบ เอ้ย เอ่อ หนังสือสุขภาพความงามมากไปหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยหน้าเหี่ยวตาโหลไปบ้าง ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ เชียสัญญาว่าต่อไปจะอ่านหนังสือให้น้อยลงค่ะ” “ก็ดี หลานไม่จำเป็นต้องหักโหมขนาดนั้น น่าจะพักผ่อนให้มากๆ ก่อน เรายังไม่หายดีเลยนะ” คุณบุรพลยังไม่วายตำหนิต่อ ทำเอาอีกฝ่ายเริ่มหน้าหงิกด้วยความไม่พอใจ “เชียก็ไม่ได้ทำอะไรมากเลยจริงๆ นะคะ ยัยนุชน่ะสิ เจ้ากี้เจ้าการ เรื่องแค่นี้ก็ต้องโทรศัพท์ไปฟ้องคุณลุงด้วย เชียล่ะเบื่อจริงเชียว ยัยน้องคนนี้” “อย่าไปว่าน้องมันเลย ยัยนุชมันโทรไปตามลบุงเพราะว่าห่วงเราหรอก น้องมันรักเรานะเชีย อย่าโกรธมันเลย” เอเชียของคุณลุงนิ่งเงียบ ตากลมโตคู่หวานทอดตกลงมองพรมพื้นห้องอย่างครุ่นคิด จะว่าไป มันก็จริงอย่างที่ตาลุงนี่ว่ามาเหมือนกัน เอกนุชท่าทางจะเป็นห่วงมันซึ่งเธอเข้าใจว่าเป็นพี่สาวของเธอเป็นอันมาก นึกว่าจะดีแต่แก่แดด บ้าผู้ชาย อย่างน้อย ยัยเอกนุชก็ยังพอมีดีกับเขาอยู่บ้างเหมือนกัน “เชียไม่โกรธน้องนุชหรอกค่ะ น้องนุชทำเพื่อเชียทั้งที ใครจะบ้าโกรธเข้าไปลงล่ะคะ” หญิงสาวหัวเราะร่วนเสียงดัง ไม่รู้ว่าขำอะไรนักหนา จนสะดุดเข้ากับหน้าเจื่อนๆ ของคุณบุรพล ที่มองตรงแหน่วมาอย่างสงสัย งุนงง และประสงค์รู้นั่นเอง เด็กชายจึงรีบหุบปากตัวเองลงเป็นการด่วน เชื่อเขาเลย ว่าคนแก่ไม่มีอารมณ์ขันเอาเสียเลย เซ็งชะมัด แง๊ คิดถึงผองเพื่อนร่วมฝูงที่โรงเรียนจังเลยวุ๊ย!! +++++++++++++++++++++++++++++ เอเชียมองใบหน้าโล่งอก ของคนที่เดินจูงมือเธอออกมาจากโรงพยาบาลแล้วอดจะยิ้มไม่ได้ นายหน้าหนวดจอมดุ นี่ถ้าไม่ได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง เธอจะไม่เชื่อเลย ว่าเขาก็รู้จักเป็นห่วงเป็นใย น้องชายตัวเล็กเป็นเหมือนกัน ดูสิ อุตส่าห์ขับตะบึงมาถึงโรงพยาบาลด้วยความเร็วสูง จัดแจงกุลีกุจอติดต่อพยาบาล จนเธอได้พบคุณหมอตรวจอาการ เรียบร้อยแล้วก็ไปจ่ายเงินค่าตรวจที่แพงลิบลิ่ว เขาก็ยังไม่สะทกสะท้าน เอเชียเพิ่งเห็นเดี๋ยวนี้เอง ว่าติณภัทรมีบัตรเครดิตแพลตตินั่มใช้เสียด้วย มิน่าเล่า เขาถึงไม่สนใจเงินแสนของเธอเลย “ผมบอกพี่ติณแล้ว ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก พี่ติณก็ไม่เชื่อ” ร่างเล็ก ตัดพ้อต่อว่า “เอาน่า ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แค่มาตรวจเสียหน่อยไม่เป็นไรหรอกนะ กันไว้ดีกว่าแก้ไงล่ะ” คนตัวโตเถียงเสียงขึงขัง หวังเอาตัวรอดจากความผิด “ใช่ ไม่เป็นไร พ่อเศรษฐี” เอเชียค้อนให้เขาพร้อมกับเหน็บแนมเสียงเบา “หา ว่าไงนะ?” ติณภัทรย้อนถาม ได้ยินไม่ชัดนัก อีกฝ่ายยักไหล่ ทำหน้าอมภูมิ เจ้าเล่ห์ “ไม่ได้ยินงั้นก็ช่วยไม่ได้ ของดี มีหนเดียว” “เจ้าวิศ มันจะมากไปแล้วนะ” ชายหนุ่มแกล้งทำเสียงโหดใส่น้องชาย ก่อนจะจิ้มนิ้วดันหน้าผากมนของมันตามความเคยชิน “ยังไงฉันก็พี่แก มีหน้าที่คุมความประพฤติของแกอยู่ อย่าเพิ่งอวดดีให้มากนัก” “คร้าบ ไม่อวดดี ผมจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่ติณทุกอย่างเลยเอ้า” เด็กชายยิ้มกว้างสดใส อย่างที่อีกฝ่ายเห็นแล้วแสนจะพึงพอใจนัก “ดีมาก ทำตัวน่ารักๆ ก็เป็นเหมือนกันนี่เราน่ะ” เขาลูบศีรษะเล็กๆ ของเด็กชายอย่างเอ็นดู เป็นกิริยาของพี่ชายที่เอื้ออาทรต่อน้อง หากเมื่อคนที่อยู่ในร่างเด็กชายตอนนี้ เป็นหญิงสาวเต็มตัว และเธอก็ไม่ใช่น้องของเขาด้วยแล้ว เอเชียก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ น่าแปลกนัก เธอไม่เคยรู้สึกอบอุ่นใจอย่างนี้เวลาที่เข้าใกล้ผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย แม้แต่ดนัยเทพ คนที่เธอเชื่อมั่นว่ารักเขาก็ตามที มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่นะ? +++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : ลันเตา... - [ 29 ม.ค. 50 13:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลับหลังคุณบุรพล คนที่สรวิศลงความเห็น ว่าปากมากน่าเบื่อที่สุดไปแล้ว บ้านหลังใหญ่ทั้งหลังก็เหมือนตกเป็นอาณาจักรของเจ้าตัวแสบในคราบหญิงสาวเจ้าของบ้าน มันจัดแจงรื้อค้น กระจุยกระจาย หวังจะหาเกมเพลย์สเตชั่น หรือเกมคอมพิวเตอร์อะไรก็ได้ มานั่งเล่นแก่เซ็ง แต่หาจนหอบ ปวดหัวจี๊ดๆ ก็ไม่เจอเลย เห็นมีก็แต่หนังสือเกี่ยวกับแวดวงผ้าไหม การบริหารธุรกิจ หรือไม่ก็พวกแฟชั่นเครื่องแต่งกาย เครื่องประดับ ไร้สาระทั้งนั้น มันเหวี่ยงหนังสืออะไรทั้งหลายแหล่ที่ค้นพบ แล้วไม่ถูกใจไปบนพื้นพรมด้านล่างอย่างไม่แยแส สุดท้ายพอค้นจนหมด แล้วไม่พบของพึงประสงค์ก็วิ่งลงไปส่งเสียงเรียกคนงานในบ้าน ให้ขนเอาขนมมากมายขึ้นมาให้มันกินเป็นการฆ่าเวลาโดยด่วน สาวน้อยผู้ทำหน้าที่เอาขนม ประกอบด้วย ช็อคโกแลต ทองหยอด ฝอยทอง และขนมไหว้พระจันทร์ไส้ลูกบัวไข่เค็ม ขึ้นมาส่ง ถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นสภาพห้อง แต่เจ้าหล่อนตะลึงยิ่งกว่า ที่แลเลยไปบนเตียง แล้วเห็นคุณหนูคนสวย มาดดีทุกอิริยาบถนั้น บัดนี้ กำลังนอนเกาก้นแกรกๆ ทำหน้าบิดเบี้ยว พอเห็นเธอเท่านั้นคุณหนูก็บ่นอย่างหงุดหงิด “มาแล้วเหรอ เอามาเร็วๆ เข้า ช้าจังนะ ไหนๆ มีอะไรให้กินมั่ง?” “ก็ ของหวานอย่างที่คุณหนูสั่งค่ะ” สาวใช้ตอบขณะเคลื่อนกาย ผ่านกองหนังสือระเกะระกะเข้าไปจนถึงตัวคุณหนูซึ่งนอนทอดหุ่ยอยู่บนเตียง พอเห็นขนม ลูกตาขวางๆ คว่ำๆ ของเจ้าตัวก็เหมือนเรืองแสงได้ สรวิศผุดลุกขึ้นมาคว้าจานขนมไปถือไว้ทันที “ว้าว น่ากินทั้งนั้นเลย ขอบใจนะ บ้านนี้ของกินเยอะดีจัง ชักชอบแล้วสิ” เด็กหญิงขมวดคิ้วงงๆ กับคำพูดของเจ้านายสาว หากไม่ได้สนใจนัก เพราะมีเรื่องให้ต้องสนใจยิ่งกว่า คุณหนูเอเชียน่ะสิ ปกติหลีกเลี่ยงของหวานจะตายไป ขนมพวกนี้ ที่จริงเป็นของสำหรับคุณหนูเอกนุชต่างหาก นี่ไม่เพียงมาแย่งน้องกินหน้าตาเฉย ยังทึกทักว่าเป็นของตัวเองอีกด้วย ยิ่งเห็นกิริยาการกิน แบบไม่สนใจใครและสุดแสนจะเลอะเทอะของเจ้านายสาวคนสวย ก็ยิ่งฉงนงุนงงหนักเป็นสองเท่า ทำไมคุณหนู ทำท่ากินอย่างกะถูกปอบเข้าสิงอย่างนั้นเล่า น่าเกลียดชะมัด +++++++++++++++++++++++ เด็กชายวัยสิบขวบในร่างของหญิงสาววัยยี่สิบสามกำลังกินขนมอย่างเมามันอยู่ทีเดียว เมื่อจู่ๆ สาวใช้คนเดิม กลับมาเคาะประตูหน้าห้อง แล้วเปิดเข้ามาอย่างรีบร้อน “โทรศัพท์จากคุณดนัยเทพค่ะคุณเชีย” ปากที่เคี้ยวขนมอยู่เต็มแประจนแก้มป่อง ชะงักกึก ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์เกรี้ยวกราด หนอย คนเขากำลังกินขนมอย่างมีความสุข ไม่เห็นเหรอ มารคอคอยจริงไอ้หมอนี่ ไม่รู้พี่เอเชียรักมันเข้าไปได้ยังไง!! “ไม่รับ ไปบอกมัน เอ้ย เขา ว่าฉันหลับแล้ว” มันสั่งการพร้อมทำหน้าเชิดงอนๆ สาวใช้งงกับคำสั่งนั้น ด้วยเท่าที่จำได้ คุณหนูเอเชีย ไม่เคยปฏิเสธการรับโทรศัพท์ของคนรักมาก่อนเลย ตรงข้าม ไม่ว่าเธอจะทำงานอะไรอยู่ เธอก็จะวางงาน แล้วรีบมาคุยกับคุณดนัยเทพทันที แต่นี่ ตอนนี้คุณหนูกลับเห็นขนมสำคัญกว่าคนรักงั้นหรือ พิลึกจริงๆ “ยังจะยืนมองคนกินอยู่ได้ ออกไปบอกนายนั่นตามที่ฉันสั่งสิยะ” สรวิศทำเสียงแหลมเอ็ดเข้าใส่สาวน้อยที่เอาแต่ตะลึงค้าง มองมันราวกับไม่เคยพบเคยเห็น สงสัยยัยนี่อยากขอแบ่งขนมจากมัน เฮอะๆ ไม่มีทางเสียหรอก ขนมข้าใครอย่าแตะ!! เด็กชายค่อยโล่งใจ เมื่อสาวใช้คนนั้นยอมยกธงขาว หันหลังเดินออกจากห้องไปแต่โดยดีจนได้ ดี ไปกันให้หมดๆ มันจะได้กินขนมอย่างมีความสุข เจ้าตัวเล็กในร่างของสาวสวย กินขนมไปครู่หนึ่ง ก็หันไปมองหน้าต่างห้องของพี่ชายซึ่งอยู่ติดกัน ปกติเวลานี้ มันต้องไปโรงเรียน แต่ถ้าอยู่บ้าน มันก็จะไม่เหงา เพราะมีพี่ติณกับคนในค่ายมวยคอยอยู่เป็นเพื่อน ตอนนี้ พอแยกมาอยู่คนเดียว ในบ้านหลังใหญ่กว้างขวางแห่งนี้แล้ว มันเงียบเหงาอย่างไรก็ไม่รู้ บ้านสวยหรูดูดี หากเทียบไม่ได้เลย กับความอบอุ่นจากบ้านของมัน อยากกลับบ้าน กลับไปหาเรื่องแกล้งพี่ติณ อยากเห็นหน้าดุเหี้ยม และฟังเสียงบ่นว่าของพี่ชาย มากกว่าจะต้องทนอยู่อย่างเงียบเหงาที่นี่ เด็กชายผลักจานขนมที่หมดเกลี้ยงไปไว้ปลายเตียง นั่งขัดสมาธิ ยกมือเท้าคาง ทำปากเบะ ใช่ มันกำลังคิดถึงพี่ติณภัทร และเกมเพลย์สเตชั่นรุ่นเก่าที่บ้านของมันจับใจทีเดียว +++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : ลันเตา... - [ 29 ม.ค. 50 13:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 11. โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นไม่กี่ทีเท่านั้น ชายหนุ่มเจ้าของครื่องก็ยื่นมือไปหยิบมากดรับ และส่งเสียงทักทายกับทางปลายสายอย่างสนิทสนม “ว่าไงดนัย วันนี้ว่างรึไง ถึงมีเวลาโทรมาหาฉันได้?” ธีรยศทักทายเพื่อนของเขา ซึ่งเป็นคนรักของญาติผู้น้องด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะที่ดวงตายังคงจับนิ่งอยู่ที่แฟ้มเอกสารหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ “จะว่าว่างก็ได้มั้ง ก็น้องเชียเขาเอาแต่หลบหน้าฉันนี่” “หมายความว่ายังไงน่ะ นายทะเลาะกับน้องเชียงั้นหรือ?” ธียศชักสนใจเรื่องของเพื่อน หลายวันมานี้เขาก็ได้ข่าวจากทางบ้านโน้นเหมือนกัน ว่าเอเชียมีพฤติกรรมแปลกประหลาด อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สาวใช้รายงานมาว่า เอเชียออกไปเที่ยวห้าง แล้วขนเครื่องเล่นเกมเพลย์สเตชั่นกลับมาด้วย เอกนุชก็ทรมารายงานเขา ว่าพี่สาวขโมยกินขนมของเธอหมดเกลี้ยงตู้ทุกวัน แถมยังชอบเกาก้น เหมือนลูกลิงอีกด้วย คราวนี้ก็มาดนัยเทพอีกคน ขนาดคนรักของเจ้าหล่อน ยังไม่ได้รับการยกเว้นเลยหรือ? “น้องเชียอ้างแต่ว่าไม่สบาย เดี๋ยวปวดหัวตัวร้อน สารพัด ฉันไม่รู้จะยังไงดีแล้วธี นายช่วยฉันหน่อยสิ” “ช่วยนาย จะให้ฉันช่วยยังไงวะดนัย?” ธีรยศย้อนถามไม่เข้าใจ อีกฝ่ายก็เลยรีบพูดต่อ “ฉันสงสัยว่าน้องเชียอาจจะมีคนอื่น” “เฮ้ย เป็นไปไม่ได้หรอก ยัยเชียคบนายแค่คนเดียวเท่านั้น ใครๆ ก็รู้ ยัยน้องของฉันคนนี้เลือกมากจะตาย” “เมื่อก่อนฉันก็คิดอย่างนั้น แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วล่ะ นายอย่าลืมสิ ว่าห้องของคุณเชียกับห้องของเจ้าหนุ่มข้างบ้านคนนั้น อยู่ติดกันนะ” “ไม่มีทาง น้องฉันไม่ใช่คนที่จะรักใครง่ายๆหรอก นายคิดมากเกินไปแล้วล่ะ” “ฉันไม่ได้คิดมาก แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ น้องเชียจงใจหลบหน้าฉันอย่างนี้ ถ้าไม่ให้เข้าใจว่าเธอกำลังเปลี่ยนใจ แล้วจะให้เข้าใจว่ายังไงได้อีกล่ะ?” “ยัยเชียยังไม่หายดี สมองก็เลยผิดปกติไปบ้าง ก็ได้ ฉันว่านายใจเย็นรอดูอีกหน่อยดีกว่านะดนัย อีกไม่นาน ทุกอย่างมันคงกลับมาเป็นเหมือนเดิม เชื่อฉันสิ” “ถ้าคุณเชียหายเมื่อไหร่ คราวนี้ฉันจะขอแต่งงานกับเธอเสียที” ดนัยเทพทำสุ้มเสียงมุ่งมั่น อีกฝ่ายเงียบไปอึดใจหนึ่งก็ยุส่ง “เอาสิ ฉันก็อยากเห็นนายแต่งงานกับยัยเชียเร็วๆ เหมือนกัน เรื่องนี้ฉันหนุนเต็มที่เลย คิดว่าคงไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก” “ทางนายน่ะ ฉันไม่กลัว ฉันกลัวแต่คุณเชียเธอจะไม่ยอมตกลงเท่านั้นล่ะ” “ทำไมล่ะ นายกับยัยเชียก็รักกันไม่ใช่เหรอ?” ธีรยศย้อนถามงงๆ ไม่เข้าใจความรักของคนคู่นี้สักเท่าไหร่ “รักน่ะ เราก็รักกันอยู่หรอก” ดนัยเทพพูดไป ทั้งๆ ที่ไม่แน่ใจเลย ว่าหญิงสาวจะ ‘รัก’ เขาอย่างที่เขารักเธอหรือเปล่า ยิ่งนับวันเขาก็ยิ่งมองเอเชียไม่ออก ”แต่คุณเชียเธอต้องการทำงานก่อน ฉันจะขอแต่งงานตั้งหลายครั้ง แต่เธอก็เอาแต่ปฏิเสธ คราวนี้ก็เลยคิดว่า ถ้าคุณลุงคุณป้ากลับจากยุโรป ฉันจะให้คุณพ่อไปสู่ขอกับพวกท่านเลยดีกว่า คุณเชียจะได้ปฏิเสธไม่ได้อีก” “เอาอย่างนั้นก็ได้” ธีรยศเห็นด้วยกับเพื่อน “ลองถ้าคุณอาทั้งสองอนุญาต ยัยเชียยังไงก็ต้องยอม ไม่มีทางเลี่ยงได้แน่ๆ” “ฉันก็หวังอย่างนั้น” ฟังจากสุ้มเสียง ดนัยเทพดูมีความหวังมากขึ้นมาอักโขทีเดียว ธีรยศวางโทรศัพท์กลับลงที่เดิม หลังจากทีเพื่อนวางสายไปแล้ว สีหน้าของเขาครุ่นคิด เป็นกังวล เอเชียยังผิดปกติอยู่อย่างนี้ จะแต่งงานเข้าไปได้อย่างไรกัน ? ชายหนุ่มตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ทำงาน เดินออกมาจากในห้อง เพื่อเข้าไปหาบิดาของเขา อีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกัน คุณบุรพลต้องนั่งเก้าอี้ผู้บริหารแทนเอเชียซึ่งกำลังป่วยอยู่ และเขากำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งทีเดียว เมื่อลูกชายเดินเข้ามา “อ้าว เจ้าธี มีอะไรด่วนหรือเปล่า จู่ๆ ถึงวิ่งมาหาพ่ออย่างนี้?” “ผมอยากจะปรึกษากับคุณพ่อ เรื่องน้องเชียน่ะครับ” ธีรยศเอ่ยปากเข้าตรงเรื่องไม่อ้อมค้อม “เรื่องยัยเชีย ทำไมหรือธี?” คุณบุรพลขมวดคิ้ว จ้องหน้าลูกชายงงๆ ไม่เข้าใจว่าเขาจะพูดเรื่องอะไร “เมื่อกี้นายดนัยเขาโทรมาบอกผม ว่าเขาจะส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอน้องเชียทันทีที่คุณอาทั้งสองกลับมาเมืองไทยครับ” “เหรอ อย่างนั้นก็ดีสิลูก ยัยเชียกับดนัยเขาก็เหมาะสมกันดีทุอย่าง แถมรักกันมาตั้งหลายปีแล้ว มันก็เรื่องดีนี่” คุณบุรพลเห็นด้วย ออกจะยินดีที่บ้านจะได้มีงานมงคลเสียอีก “แต่คุณพ่ออย่าลืมสิครับ ว่าน้องเชียยังไม่หายดี แถมทำท่าว่าจะเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ ด้วยนะครับ” ลูกชายติงเสียงเข้ม ทำเอาคนเป็นพ่อชะงัก “ธี นี่แกหมายความว่า ?” “ครับ เราน่าจะหาหมอจิตเภทมารักษาน้องเชียให้เป็นกิจจะลักษณะมากกว่าจะปล่อยไว้แบบนี้นะครับ” “แกหาว่ายัยเชียเป็นบ้าเหรอเจ้าธี?” คนเป็นพ่ออุทาน ตาโต ไม่อยากเชื่อ “คุณพ่อก็รู้ดีเท่าผม ใครๆ ที่เข้าใกล้น้องเชียตอนนี้ ต่างก็รู้ทั้งนั้น ว่าเธอไม่ปกติ ถ้าให้แต่งงานกับดนัยไปทั้งๆ อย่างนี้ ฝ่ายนั้นเขาจะมาว่าเราทีหลังได้นะครับ” ลูกชายพยายามให้เหตุผล และเหตุผลนั้นก็ทำให้คุณบุรพลนิ่งอึ้ง เริ่มเอนเอียงตามโดยอัตโนมัติ อนิจจา หลานสาวผู้โสภา ดุจนางพญาหงส์ของเขา วันนี้ต้องตกต่ำถึงขนาดต้องพึ่งหมอโรคจิตแล้วอย่างนั้นหรือ คุณบุรพลถอนหายใจยาว สีหน้าเหน็ดเหนื่อย หวังว่าเอเชียจะเข้าใจนะ เธอคงเข้าใจ ว่าเขาทำเพื่อเธอโดยแท้ +++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : ลันเตา... - [ 29 ม.ค. 50 13:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “พี่ติณขา วันนี้จะไปไหนหรือคะ?” เสียงหวานๆ จากหญิงสาวข้างบ้าน ซึ่งมายืนเกาะรั้ว ส่งสายตาหวานพอกับน้ำเสียง มองเขาอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ชายหนุ่มที่เดินออกจากตัวบ้านเตรียมจะไปขึ้นรถ ชะงักกึก อดจะหันมามองตามเสียงนั้นไม่ได้ จะใครที่ไหน ก็คุณหนูเอเชีย สาวสวยจอมหยิ่ง ที่หมู่นี้ชอบมาเจาะแจ๊ะกับเขาและน้องชายเป็นประจำนั่นไง “ผมจะไปธุระ แล้วคุณล่ะ หายดีแล้วหรือยัง?” เขาเดินเข้าไปใกล้เธอนิดหนึ่ง แต่พยายามไม่มองหน้าเนียนงามซึ่งปราศจากเครื่องสำอาง ก็ยังดูสวยนั้น “หายดีแล้วค่ะ แล้วพี่เอ เอ้ย น้องวิศล่ะคะ หายดีแล้วหรือยัง?” เสียงใสชะอ้อนถาม พร้อมทำหน้าน่ารักส่งให้เขาอย่างที่ติณภัทรไม่เคยเห็นมาก่อนเลยด้วย “มัน มันหายแล้วล่ะ ขอบใจที่เป็นห่วง” “ก็ต้องเป็นห่วงสิ ร่างผมทั้งคนนี่” เอเชียบ่นอุบอิบ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างส่งให้เขาอย่างประจบอีกครั้ง “คือ พี่ติณจะอนุญาตไหมคะ หากว่าเชียจะขอเข้าไปเล่น เอ่ย ไปคุยกับน้องวิศในบ้านของพี่บ้างน่ะค่ะ เชียอยู่บ้านคนเดียวทั้งวัน เหงาจะตายอยู่แล้ว นะคะ เชียรับรองเลยค่ะ ว่าจะไม่ดื้อไม่ซนให้พี่ติณต้องปวดหัวเด็ดขาด” เจ้าหล่อนชูนิ้วสามนิ้วสัญญา กิริยานั้นคุ้นตาเขาเหลือเกิน ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เพ่งมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างประหลาดใจ วูบหนึ่งก็กลับมาเป็นติณภัทรคนเดิม “คงไม่ดีหรอก คุณเป็นผู้หญิงสาว แล้วบ้านนี้ก็มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น อย่าดีกว่า” เขาบอกปัดอย่างไร้เยื่อใย “ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ทุกคนเป็นคนดี เชื่อใจได้ทั้งนั้นนี่คะ” สรวิศในร่างของเอเชียยังไม่ยอมแพ้ มันพยายามอย่างยิ่งที่จะ กลับเข้าไปในบ้านของตัวเองให้ได้ “คุณจะมารู้สันดานผู้ชายได้ยังไง?” ติณภัทรปรายตามองเธออย่างเหยียดหยัน “อย่ามาเสี่ยงดีกว่า ผมไม่อยากให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น” เขาตัดบทเสียงกร้าว เอาจริง ก่อนจะหันหลังเดินดุ่มๆ จากไปโดยไม่เหลียวหลัง ทิ้งให้หญิงสาวอ้าปากค้าง กระฟัดกระเฟียดไม่พอใจอยู่คนเดียวตรงนั้น พี่อะไรใจร้าย ใจดำ นี่ถ้าไม่บอกว่ามันเป็นใคร ก็คงไม่มีทางได้กลับเข้าบ้านตัวเองแน่ๆ เลย แล้วมันจะทำยังไงให้พี่ติณเชื่อได้ดีล่ะนี่? เด็กชายคิดปราดๆ และแล้ว มันก็คิดแผนออก อิๆ คราวนี้พี่ติณเสร็จมันแน่!! +++++++++++++++++++++++ หลังจากที่ถอดเฝือกออกแล้ว ติณภัทรก็ให้น้องชายไปเรียนตามปกติ เนื่องจากเป็นช่วงใกล้สอบไล่ปลายภาคแล้ว ทำให้ชายหนุ่มกวดขันน้องชายของเขา ให้มุ่งมั่นอยู่กับการอ่านหนังสือเป็นพิเศษ เอเชียไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เพราะข้อสอบเด็กประถม สำหรับเธอมันง่ายแสนจะง่าย ไม่ต้องอ่านเลยก็ยังได้  แต่จะแสดงว่าเก่งกาจออกนอกหน้า ก็เกรงว่าติณภัทรจะผิดสังเกต หญิงสาวก็เลยต้องกล้ำกลืนฝืนทน นั่งเป็นนักเรียนตัวจ้อย ให้เขาสอนหนังสืออย่างจำใจจำทน ดูสิ สอนคำศัพท์ภาษาอังกฤษง่ายแสนง่ายให้กับเธอ คนที่ไปซัมเมอร์ที่ต่างประเทศมาไม่รู้กี่สิบครั้งเนี่ยนะ? “ตั้งใจหน่อยสิ ถ้าคราวนี้ได้ที่สองรองโหล่อีกนะ จะให้คุณปู่คุณตาลงมาสอนแกเอง จะเอางั้นใช่ไหม?” เอเชียนิ่วหน้า ไม่ยักรู้มาก่อน ว่าติณภัทรกับสรวิศ มีปู่กับตาด้วย แต่ก็อย่างว่า เพี้ยนกันทั้งบ้านแหงๆ “ถึงไม่อ่านผมก็ทำข้อสอบได้อยู่แล้วล่ะน่า” หญิงสาวคุยโว หวังให้เขาเชื่อ จะได้เลิกเคี่ยวเข็นเธอเสียที “พนันกันก็ได้นะ ถ้าคราวที่ผมสอบได้ที่หนึ่ง พี่ติณจะให้อะไรไม่ทราบ?” เจ้าตัวเล็กมองหน้าเขาอย่างท้าทาย ดวงกลมโตของมันใสแจ๋วแวววาว อวดดีอย่างนี้ เขาหรือจะปฏิเสธ “ก็ได้ ถ้านายแน่จริง ทำอย่างที่พูดให้ได้ แล้วจะเอาอะไรก็บอกฉัน ฉันจะให้นายทุกอย่างเลย พอใจไหม?” เด็กชายพยักหน้า ยิ้มแป้น “แต่ถ้านายทำไม่ได้อย่างที่พูด ต้องเลิกเกเร แล้วมาเรียนพิเศษทุกวัน ตกลงไหม?” “ครับ ตกลง” ติณภัทรมองน้องชายด้วยแววตาอ่อนแสง มือหนายกขึ้นลูบไล้ศีรษะเล็กๆ ของเธออย่างเอ็นดู เอเชียอดไม่ได้ จะช้อนตากลมโตขึ้นมองใบหน้าคมดุ ที่ยิ้มพรายเสมอ เวลาที่เธอทำถูกอกถูกใจ หลายวันที่ได้ใกล้ชิดกัน เอเชียก็ได้รับรู้ว่า ผู้ชายตรงหน้า ไม่ได้น่ากลัว หยาบกระด้าง หรือโหดร้ายอย่างภาพลักษณ์ของเขาที่แสดงออกมานั่นเลย ตรงกันข้าม ติณภัทรอ่อนโยน เอาใจใส่ต่อเธอ ดูแลเธออย่างดี เพียงแต่เขาไม่เคยพูดคำหวานระรื่นหูให้ได้ยิน แล้วเท่าที่เธอรู้ ติณภัทรก็ยังไม่มีแฟน “พี่ติณ โทรศัพท์ถึงพี่แน่ะครับ” ยังไม่ทันไร เด็กในค่ายก็วิ่งโร่เอาโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายมายื่นส่งให้เขา ติณภัทรละสายตาจากใบหน้ากลมแป้นของน้องชาย แล้วหันไปสนใจคุยโทรศัพท์ โดยไม่รู้เลย ว่ามีสายตาสอดรู้สอดเห็นของคนเป็นน้องคอยสะกดรอยอยู่ไม่ห่าง “ดาเหรอ มีอะไร?” เขากรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ ห้วนๆ อย่างเคย ทว่า ชื่อดา ที่ชายหนุ่มเอ่ยเรียกนั้น ทำให้คนที่จ้องเป๋งคอยฟังอยู่ข้างๆ หูผึ่ง ตาขุ่นขึ้นมาทันควัน “จะชวนไปทานข้าวเหรอกลางวันเหรอ อ๋อ ได้สิ ว่าง ฉันจะไปก็แล้วกันนะ แล้วเจอกันตอนเที่ยง ที่ร้านเดิมนะ” ติณภัทรนัดแนะ ไม่มีท่าทางยินดีอะไรมากมายเป็นพิเศษ เขาดูเฉยเมย เย็นชา จนเอเชียอ่านความรู้สึกไม่ออก “พี่ติณ จะออกไปทานข้าวข้างนอกหรือครับ..?” “ใช่ พี่ดาเขานัดฉันออกไปกินข้าว ทำไม อยากไปด้วยเหรอเจ้าตัวแสบ?” เอเชียหลุบตาหลบใบหน้าแย้มยิ้มอ่อนโยนของเขา หัวใจไหวระทึกแปลกๆ ที่จริง เธอชอบทานอาหารฝีมือของเขามากกว่า แต่เรื่องอะไรจะยอมปล่อยให้เขาไปกินข้าวข้างนอกกับผู้หญิงคนนั้นง่ายๆ ไม่มีทางเสียหรอก หญิงสาวสะดุ้ง ตกใจกับความคิดของตัวเอง นี่เธอต้องไปสนใจเรื่องของหมอนี่ทำไม เขาจะไปไหนกับใครมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเสียหน่อย เธอก็แค่อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง เท่านั้นเอง +++++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : ลันเตา... - [ 29 ม.ค. 50 13:26:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปรดานั่งหลังตรง จัดแต่งเสื้อผ้าให้ดูดี เรียมพร้อมเมื่อแลเห็นร่างสูงของชายหนุ่มที่เธอแอบมีใจให้ เดินผ่านหน้าประตูร้านเข้ามา ความที่สรวิศตัวเตี้ยเกินไป ทำให้หญิงสาวไม่ทันสังเกต เธอส่งยิ้มหวานจ๋อยเอาใจ นำไปให้เขาก่อนจะเอ่ยทักเสียงสดใส “มาแล้วเหรอติณ ฉันไม่ได้กวนอะไรเธอใช่ไหมจ๊ะ?” “ไม่กวนหรอก” เขาส่ายหน้า หันไปรุนหลังร่างจ้อยของน้องชายให้ออกมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว “แต่ฉันขอติดเจ้าน้องชายมาด้วยอีกคนนะ มันอยากมาเจอเธอแน่ะ” ปรดายิ้มหน้าเจื่อน เมื่อเห็นมือที่สาม ถึงจะเป็นน้องชายของเขาก็ตามที “ไม่เป็นไรหรอก น้องวิศน่ารักออก นั่งก่อนสิจ๊ะ” หญิงสาวยิ้มอย่างเป็นมิตรส่งมาให้เอเชียในร่างของสรวิศ ทว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมยิ้มตอบ กลับทำหน้าบึ้งเสียด้วย ยัยดาอะไรนี่สงสัยจะเป็นแฟนของนายติณภัทร คราวที่แล้วเธอก็เคยเห็นคนคู่นี้มาทานอาหารด้วยกัน ท่าทางจะสนิทสนมกันไม่น้อย คงรักกันน่าดูเชียวล่ะ เอเชียเมินมองไปทางอื่น ไม่ยอมสบตากับปรดา ท่าทางเชิดๆ บึ้งตึงของเด็กชาย สร้างความอึดอัด ให้กับหญิงสาวอีกคนเป็นอย่างยิ่ง ติณภัทรไม่น่าเอาน้องชายมาด้วยเลย เขาไม่รู้หรือไร ว่าเธอต้องการทานข้าวกับเขาตามลำพังมากกว่า “เอ่อ สั่งอาหารกันดีกว่านะจ๊ะ น้องวิศ ชอบทานอะไรหรือจ๊ะ สั่งตามสบายเลยนะ” ห้องอาหารที่นี่หรูหรามีระดับใช้ได้ อาหาร เท่าที่มองในเมนูก็หลากหลาย และราคาแพงพอสมควรทีเดียว เอเชียถอนหายใจ เธอไม่ได้เข้าร้านอาหารอย่างนี้มาตั้งค่อนเดือนแล้ว มาคราวนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้รำลึกความหลังด้วย หากยังไม่ทันได้สั่งอาหารุดโปรด มือใหญ่ของพี่ชายสรวิศ ก็เคลื่อนเข้ามาดึงเอาเมนูไปจากมือเธอ พร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบว่า “เจ้าวิศ มันชอบข้าวผัดกุ้ง ไม่ต้องดูหรอก” “ไม่เอานะพี่ติณ ผมจะกินสเต็กเนื้อต่างหาก” เอเชียรีบบอกก่อนที่ชายหนุ่มข้างๆ จะลุแก่อำนาจ สั่งอาหารแทนเธอไปก่อน เขาชะงักนิดหนึ่ง มองเธออย่างแปลกใจ “ไหน ว่าไงนะ สเต็กงั้นหรือ นายเคยกินเสียที่ไหนกันเจ้าวิศ?” “อย่างนั้นก็เถอะ ผมอยากลองกินดูบ้าง ไม่ได้เหรอ?” มันอ้างตะกุกตะกัก หากคนเป็นพี่ชายส่ายหน้า “มันแพง ถ้ากินไม่ได้ก็น่าเสียดายแย่สิ ไม่ต้องสั่งหรอก” “พี่งก แค่นี้เอง เลี้ยงน้องไม่ได้หรือไง?” เจ้าตัวเล็กบ่นอุบอิบ หน้าบูดตาคว่ำ “ไม่ใช่เลี้ยงไม่ได้ แต่ไม่เคยเห็นแกชอบกินมาก่อน ถ้าสั่งมาแล้วกินไม่ได้ มันจะเสียของ” เขาแก้ตัว ให้อย่างไรเอเชียก็มองว่าเขางกอยู่ดีนั่นแหล่ะ “ถ้าน้องวิศอยากลองทานดู ก็สั่งมาเถอะจ้ะ เดี๋ยวพี่ดาเลี้ยงเอง ไม่ต้องห่วงนะ” ปรดาเอาใจเด็กชายจนออกนอกหน้า หากเด็กชายก็ยังไม่วายมองเธอด้วยดวงตาขุ่นขวางไม่เป็นมิตรเหมือนเดิม “ไม่ต้องหรอกดา ผมจ่ายเอง” ติณภัทรเอาใจเพื่อนสาวของเขาด้วยการอาสารับเหมาเองทั้งหมด ก่อนจะหันมาพูดกับน้องชายหน้าบู้ทู่แล้วออกปากอนุญาต “อยากสั่งก็ได้ ฉันจะสั่งให้ แต่ต้องกินให้หมดนะ เข้าใจไหม?” เด็กชายไม่ยอมตอบ แต่มองหน้าเขาเหมือนจะตัดพ้อต่อว่า น้อยอกน้อยใจ  ชายหนุ่มไม่สนใจจะมอง เพราะเห็นแล้วรู้สึกแปลกๆ จึงหันไปสั่งอาหารแทน แล้วเขาก็เห็นว่าเจ้าตัวเล็กไม่ได้สนใจจะทานอาหารโปรดของมันเลย เอาแต่นั่งเขี่ยเสต็กเนื้อในจานเล่นอย่างคนซังกะตาย ++++++++++++++++++++++++ “พี่ติณโกรธผมเหรอ?” เอเชียในร่างของเด็กชายสรวิศ ช้อนตา ทำหน้าจ๋อยๆ ถามอีกฝ่าย เมื่อแยกกับปรดามาที่รถแล้ว หน้าบึ้งๆ ดุดันของติณภัทรก่อกวนจิตใจเธอให้ไม่เป็นสุขเอาเสียเลย กับการกระทำของตัวเอง เอเชียเริ่มตระหนัก ว่าเธอออกจะแคร์เขามากเกินไปหน่อยแล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถจะห้ามปากตัวเอง ไม่ให้งอนง้อขอคืนดีกับเขาได้ เหมือนจะทนไม่ได้ด้วยซ้ำ กับสีหน้าเย็นชา โกรธเคืองกันของผู้ชายข้างๆ “ทำไมฉันจะต้องโกรธนายด้วยล่ะ นายไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” คนขับรถยอกย้อนเสียงเรียบ ไม่มีแววเล่นหัวซักนิด เอเชียหน้าเจื่อน หลุบเปลือกตาลงต่ำ มองมือตัวเอง “ก็ เรื่องที่ผมไม่ทานอาหารที่สั่งให้หมด ” “รู้เหมือนกันหรือว่ามันไม่ดี?” เขาย้อนถาม ซึ่งคราวนี้เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองเขาตาแป๋วทีเดียว “รู้ครับ ผมทำให้พี่ติณต้องเปลืองเงิน โดยใช่เหตุ ผมขอโทษนะ” เด็กชายซึ่งหัวใจเป็นหญิงสาวยิ้มประจบ เอาใจ ติณภัทรเหลียวมามองรอยยิ้มแจ่มๆ นั่นนิดหนึ่งก่อนจะค่อยคลายสีหน้าบึ้งตึงลง “ทีหลังถ้ากินไม่เป็นก็ไม่ต้องสั่งหรอก มันสิ้นเปลือง ฉันไม่ชอบให้นายใช้เงินเกินตัว ไม่เห็นคุณค่าของเงิน นายยังเด็กอยู่ ยังทำงานหาเงินเองไม่ได้ ถ้าระดับนี้ยังไม่รู้จักใช้เงิน ต่อไปอนาคตของนายอาจมีปัญหาได้” เขาบ่นยืดยาว ทำตัวเหมือนเป็นพ่อของสรวิศมากกว่าจะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกันเสียอีก เอเชียในร่างของเด็กชายสรวิศชำเลืองมองเสี้ยวหน้าคมเข้มของเขาอย่างครึ้มอกครึ้มใจ ขำๆ คนหนุ่มขี้บ่น มากกว่าจะโกรธเคืองไปเสียแล้ว ก็ลองเขาบ่นยืดยาวอย่างนี้ แสดงว่าต้องหายโกรธเธอแล้วแน่ๆ โธ่เอ้ย นึกว่าจะใจแข็ง ที่แท้ก็ดีแต่หน้าดุ จริงๆ แล้วออกจะเป็นคนโกรธง่ายหายเร็วด้วยซ้ำไป คนเรานี่มองกันแต่เพียงเปลือกนอกไม่ได้จริงๆ ++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : ลันเตา... - [ 29 ม.ค. 50 13:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 12. ดึกสงัด ทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบกริบ และมืดสลัวของราตรีกาล แสงไฟนีออนเพียงลางๆ เป็นระยะๆ จากริมรั้วบ้าน ทำให้คนที่กำลังปีนป่ายต้นจามจุรีใหญ่ พอจะเห็นทางอยู่บ้าง สรวิศเหนี่ยวร่างบางของหญิงสาวซึ่งมันอาศัยร่างเธออยู่ขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ กิ่งก้านของมันแผ่เลยเข้าไปข้างบ้าน และจากตรงนั้น มันก็สามารถกระโดดลงไปในบ้านตัวเองได้ไม่ยาก เด็กชายทำตามใจนึก กระโดดผลุงเดียวก็ลงไปบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่มในสวนได้อย่างง่ายดายนัก มันเหลียวซ้ายแลขวา ทำตัวไม่ผิดกับตีนแมว ความตื่นเต้นระทึกขวัญทวีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมันย่องกริบเข้าไปที่ประตูบานกระจก ซึ่งติดกับนอกชาน ลองออกแรงเลื่อนนิดเดียวเท่านั้น ก็เปิดกว้างออก เด็กชายในร่างของหญิงสาวยิ้มกว้างหน้าบาน อย่างพึงพอใจ กะแล้วเชียว ว่าพี่ติณต้องลืมล็อคประตูตรงนี้ ประจำเลย เด็กชายแฝงกายเข้าไปในตัวบ้านได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็วิ่งขึ้นบันได ตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอนของติณภัทร มันตัดสินใจแล้ว ว่าวันนี้ ไม่ว่าอย่างไรมันก็ต้องบอกความจริงพี่ชายให้ได้ จริงอยู่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ ให้คนอื่นรู้ไม่ได้ แต่ถ้าพี่ติณเชื่อมัน มันก็มั่นใจนัก ว่ามันจะยิ่งปลอดภัยมากยิ่งขึ้น พี่ชายคนนี้ ไม่มีทางปล่อยให้มันเผชิญโชคชะตาโดยไม่ช่วยเหลือหรอก มันเชื่ออย่างนั้น สรวิศเดินมาหยุดหน้าประตูห้องของคนเป็นพี่ ลองบิดลูกบิดประตูนิดเดียว บานประตูก็เปิดออก ปล่อยให้มันเดินผ่านเข้าไปในห้องของอีกฝ่ายได้อย่างสะดวกสบาย เด็กชายเดินตรงเข้าไปหาเป้าหมาย ในสมองคิดมากมาย ว่าจะเริ่มต้นเล่าให้อีกฝ่ายเชื่อได้อย่างไรดี ต้องเอาให้เชื่อโดยเร็วที่สุด ก่อนที่พี่ชายจะจับมันโยนออกไปนอกบ้าน เอ แล้วจะเริ่มต้นด้วยประโยคไหนก่อนดีล่ะ? เด็กชายครุ่นคิดไปมา สีหน้ายับยุ่งเพราะไม่แน่ใจ ว่าจะเอาไงดี เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จากหนึ่งชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง เด็กชายก็ยังคิดไม่ออก ความง่วงงุนพุ่งเข้าเล่นงานให้สมองอันแสนชาญฉลาดเคยทำงานทรงประสิทธิภาพของมันเริ่มเรรวน เอาแน่เอานอนไม่ได้ จ้องแต่จะตัดสวิตช์การทำงานอย่างเดียวเท่านั้น โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว มึนไปหมด คิดอะไรไม่ออก ง่วงนอน ตาจะหลับยู่แล้ว เด็กชายโวยวาย หลงลืมตัวเองว่าขณะนี้มันหาใช่เด็กชายตัวเล็กๆ ที่เคยคลุกคลีตีโมงกับคนเป็นพี่แต่อย่างใดไม่ กลับพาร่างสาวสะพรั่งของตนเอง ไต่ขึ้นเตียงนอนกว้างของติณภัทร แล้วดึงผ้าห่มคลุมโปง นอนหลับสนิทข้างๆ คนเป็นพี่ไปอย่างรวดเร็ว ++++++++++++++++++++++++++ รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือนอีกครา แสงสีทองจับขอบฟ้าเรื่อเรืองทางทิศตะวันออก เป็นภาพที่น่าประทับใจแก่คนที่นานๆ จะตื่นเช้าได้มีโอกาสออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ และชมท้องฟ้ายามอรุณรุ่งยิ่งนัก เอเชียพาร่างเล็กจ้อยของเด็กชายตรีภัทร เดินชมดอกไม้ในสวนอย่างสบายอารมณ์ ดอกดาวเรืองที่ปลูกไว้ในสวนกำลังบานสะพรั่ง และหญิงสาวก็เผลอเก็บติดไม้ติดมือเอามาหลายดอก ตั้งใจจะเอาไปจัดแจกันในห้องของติณภัทรนั่นเอง ทว่า เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องของชายหนุ่มอย่างเงียบเชียบนั้น ภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอต้องอ้าปากค้าง ตะลึงตาโตเท่าไข่ห่าน “สรวิศ อะไรกันเนี่ย?” เอเชียในร่างเด็กผวาเข้าไปดึงร่างบอบบางของตัวเองออกจากอ้อมแขนของติณภัทรซึ่งกำลังหลับสนิทหูตาเหลือก เจ้าสรวิศก็หลับลึกเหมือนกัน พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง “โอ๊ย อะไรกัน ดึงทำไม เจ็บนะ คนจะหลับจะนอน” สรวิศจีบปากจีบคอบ่นปากยื่นปากยาว มันยกมือขึ้นมาขยี้ตาไปมาก่อนจะปรือตาขึ้นมองเธอทีละข้าง แล้วสมองเด็กชายก็กลับมาทำงานตามปกติ ทันทีที่มันรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร ก็อ้าปากหวอ “ที่นี่ ?” “ห้องติณภัทรไง เธอเข้ามาได้ยังไงหา?” คนตัวเล็กเท้าสะเอวถามเสียงขุ่นเอาเรื่อง “ผม..เอ่อ คือผม ” “มีเรื่องอะไรกัน เอะอะอะไรน่ะ?” ติณภัทรปรือตาขึ้นมามองอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าจะต้องมาทุ้มเถียงอะไรกันในห้องของเขาด้วยนะ? ชายหนุ่มขยับริมฝีปากเตรียมจะบ่นต่อ ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้านวลผ่องของหญิงสาวข้างบ้านซึ่งนั่งอยู่บนเตียงของเขาเท่านั้น ชายหนุ่มก็อ้าปากค้าง ตาเหลือก นิ่งอึ้งไปอีกคน เธอเข้ามาอยู่ในห้องนอน บนเตียงนอนของเขาได้อย่างไรกัน เป็นไปได้หรือนี่? เอเชียตัวปลอมฉีกยิ้มหวานปลอบใจให้เขาพร้อมเสียงทักทายเก้อๆ “แหะ หวัดดีพี่ติณ ” “เอเชีย คุณเข้ามาได้ยังไง?” เขาถอยหลังหนีไปจนชิดหัวเตียง ดวงตาคมเข้มตื่นตระหนก ไม่คาดฝัน “คือเชีย ” “นอนละเมอแน่ๆ ครับพี่ติณ พี่เอเชียนอนละเมอแน่ๆ” เอเชียตัวจริงในร่างเด็กชายตัวเล็กร้องเสียงดังเบี่ยงเบนความสนใจ ช่วยให้เด็กชายในร่างเธอได้มีโอกาสตั้งตัว “ใช่ๆ ใช่ค่ะ เชียต้องละเมอเดินเข้ามาในนี้แน่ๆ ไม่งั้นจะเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะคะจริงไหมจ๊ะน้องวิศจ๋า?” ฮึ ยังมีหน้าหันมาขอความช่วยเหลือจากเธออีกแน่ะ เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย เอเชียจ้องสรวิศในร่างเธอตาขุ่น หากก็ยอมที่จะรับมุขช่วยมันต่อไป “จริงครับ พี่เอเชียละเมอ ยังไง พี่ก็ตื่นแล้ว รีบกลับบ้านตัวเองไปก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า มันจะเป็นเรื่อง” ไม่แนะนำธรรมดา หากเด็กน้อยยังตรงเข้ามาลากแขนเอเชียจอมก่อเรื่อง ให้เดินตามออกไปจากบ้านอีกด้วย สรวิศจำต้องเดินตามร่างผอมบางของตัวเองไปอย่างไม่มีทางเลือก ไม่นึกเลยว่ามันจะเผลอหลับไปได้ ไม่น่าเลย เลยหมดโอกาสที่จะบอกความจริงกับพี่ชายพอดี เอาเถอะ โอกาสหน้ายังมี วันนี้ไม่สำเร็จ มันก็ต้องสำเร็จเข้าซักวันล่ะน่า “เธอทำอะไรของเธอกันแน่ รู้ไหม ว่าทำอย่างนี้ ถ้าเกิดใครมาเห็นเข้า จะเกิดอะไรขึ้น?” เอเชียในร่างเด็กชาย บ่นพึม แถมยังหน้าแดงก่ำ จัดจ้า “เกิดอะไรล่ะครับ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย?” เด็กสิบขวบขวบในร่างหญิงสาวทำหน้าเหลอ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างน่าอึดอัดเป็นที่สุด ถามเข้ามาได้ เจ้าเด็กบ้า โอ๊ย เธอนี่ซวยจริงๆ ที่ต้องมาสลับร่างกับเจ้าเด็กห่ามคนนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งฉุนเฉียว เอเชียไม่ยอมตอบคำถามของสรวิศ หากคว้าแขนเด็กชาย พาเดินไปส่งที่บ้านของเธอเสียเอง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายบิดพลิ้วได้ ทว่า ยังไม่ทันดันร่างบอบบางของตัวเองให้เข้าประตูรั้วไป เสียงแตรรถก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทั้งหญิงสาวและเด็ก หันขวับไปมองที่มาของแตรรถนั้น อย่างตกใจ และทันทีที่เห็นร่างสูงของดนัยเทพก้าวลงมาจากรถเก๋งคันงาม เอเชียในร่างของสรวิศก็ถึงกับอ้าปากค้าง หน้าซีดเผือด “คุณเชีย ไปไหนมาแต่เช้ากันครับ แล้วนั่น ทำไมถึงแต่งชุดนอนออกมาข้างนอกล่ะ?” คำถามแต่ละอย่างของดนัยเทพ ทำให้เอเชียตัวจริงอ้ำอึ้ง ส่วนเจ้าตัวปลอมน่ะหรือ มันไม่สนใจคำถามอันตรายของดนัยเทพเลยแม้แต่น้อย กลับมองเขาเหมือนเป็นแค่มดปลวกเสียอีกด้วย ชายหนุ่มชะงัก หน้าเสียไปที่เห็นสายตาไม่เป็นมิตรจากหญิงสาวที่เขาต้องการจะแต่งงานด้วย “คุณเชีย ” “ฉันจะยังไงมันก็เรื่องของฉัน นายเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ ยุ่งจริงเชียว น่ารำคาญ” สรวิศอาละวาดเข้าใส่ดนัยเทพ โดยไม่สนใจอาการตะลึงค้างของเขา เจ้าตัวแสบทำเมินไม่สนใจเขา ทำท่าจะเดินหนีเข้าบ้านหน้าตาเฉย ติดแต่ว่า โดนเอเชียในร่างของมัน กระตุกแขนปรามเอาไว้เสียก่อน “อย่าทำกับคุณดนัยอย่างนี้นะสรวิศ เขาเป็นคนรักของพี่” หญิงสาวกระซิบกระซาบบอกเด็กชายในร่างเธอ อย่างขอความเห็นใจ เจ้าตัวแสบชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ ทำหน้าปั้นยาก หันไปมองหน้าแหยๆ ของดนัยเทพอีกครั้ง อย่างจำใจจำยอม เพื่อพี่เอเชียคนสวย มันจำเป็นต้องเล่นละคร ที่ไม่อยากเล่นเลยจริงๆ ร่างของหญิงสาวก้าวเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม จัดแจงกอดแขนเขาเอาไว้แน่น เอียงหน้าซบไหล่ของเขา พร้อมกับเอ่ยปากประจบประแจงเอาใจ “แต่ว่า ยังไง คุณดนัยก็เป็นคนสำคัญของเชียนะคะ ถึงยุ่งยาก น่ารำคาญขนาดไหน เชียก็รักคุณค่ะ อย่าโกรธเลยนะคะ นะๆ” ดนัยเทพทำหน้าไม่ถูก ไม่เข้าใจอาการผีเข้าผีออกของคนรักเอาเสียเลย แต่เมื่อเธอมาคลอเคลียเอาใจ ขอโทษขอโพยเขาอย่างนี้แล้ว ความขุ่นมัวเมื่อครู่ก็พลันเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เขาก้มลงมองหน้าหวานนวลเนียนซึ่งคลอเคลียอยู่กับไหลของเขาเหมือนลูกแมวเชื่องๆ แล้วก็เอ็นดูจนเผลอใจอ่อน “ผมจะกล้าโกรธคุณได้ยังไงกัน” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับยกมือขึ้นมากุมกระชับไหล่บอบบางของคนรักสาวเอาไว้แน่น “ผมรักคุณมากนะเชีย คุณก็รู้ดีนี่” สรวิศในร่างของเอเชียตาโต ตัวแข็งทื่อเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้ากรายๆ ถูกสาวๆ กอดก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ แหวะๆ ดวงตากลมโตล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนหนา เหลือบมองมาทางเด็กชายตัวเล็ก ซึ่งบังคับบัญชามันอยู่ในที ก็เลยไม่กล้าอาละวาด ทั้งๆ ที่คันไม้คันมือจะแย่อยู่แล้ว +++++++++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : ลันเตา... - [ 29 ม.ค. 50 13:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบเรื่องของดนัยเทพ เอเชียตัวจริง ซึ่งอยู่ในร่างของเด็กชายสรวิศ ก็หันหลังเตรียมจะกลับบ้านของตนเอง หากยังไม่ทันก้าวเท้า ร่างสูงของติณภัทร ซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าเธอ ก็ทำให้หญิงสาวในร่างเด็ก ถึงกับตะลึง นิ่งอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่คิดว่าเขาจะเดินตามมา และยิ่งไม่คาดฝัน ว่าติณภัทรจะมองภาพของหนุ่มสาวทั้งคู่ ที่กำลังเดินคุยกันอย่างสนิทสนมเข้าไปในตัวบ้าน ด้วยแววตาที่ปวดร้าวยิ่งนัก มันเกิดอะไรขึ้น? เอเชียเหลียวไปมองร่างของตัวเอง สลับกับใบหน้าคมเศร้าสลดของติณภัทรอย่างลังเล ไม่แน่ใจ หรือว่าติณภัทรเขาจะ “พี่ติณชอบพี่เอเชียเหรอ?” หญิงสาวกลั้นใจถาม แข็งใจจ้องหน้าคมเข้มของอีกฝ่ายเขม็ง และหัวใจก็เหมือนถูกกระตุก กับรอยยิ้มแห้งๆ ฝืดเฝื่อน ของฝ่ายนั้น “ถามอะไรอย่างนั้น ฉันไม่กล้าอาจเอื้อมหรอก ไปเถอะ กลับบ้านเรากัน” เขาตัดบท หันไปเอ่ยปากชวนน้องชายกลับบ้านตัวเอง น้ำเสียงเศร้าสร้อย เยาะหยันตัวเองนั้นไม่เพียงประหนึ่งใบมีดที่กรีดหัวใจของคนพูดแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น หากมันยังทำร้ายจิตใจของคนฟังอีกด้วย ในสายตาของเขาแล้ว เธอสูงส่งอย่างนั้นจริงๆ น่ะหรือ? หญิงสาวก้มลงมองสภาพตัวเองขณะนี้ คุณหนูเอเชียผู้สูงส่ง ยามนี้ ก็ไม่เห็นจะวิเศษวิโสที่ตรงไหนเลย ช่วยตัวเองไม่ได้เลยซักอย่าง ต้องอาศัยการปกป้องคุ้มครองจากติณภัทรทั้งนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงคิดว่าตัวเองเลิศลอยเหนือเขามากมาย หากยามนี้ เอเชียรู้สึกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นใคร สูงส่งด้วยฐานะเพียงไหน หากนั่นเป็นเพียงเปลือก เป็นแค่หน้ากากทางสังคมที่มนุษย์เราสวมใส่เข้าหากัน บรรจงแต่งแต้มให้เลิศลอย สูงค่า แต่หาความจริงใจให้กันไม่ได้เลย ที่แท้แล้ว คนเราทุกคนเกิดมาต่างก็เท่าเทียมกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือสรวิศ พอสลับร่างกันแล้ว เอเชียจึงได้รู้สึกถึงความจริงข้อนี้ เธอเข้าใจแล้ว ที่ติณภัทรเคยบอก ไม่ให้เธอดูถูกคนอื่น เธอไม่มีสิทธิ์ดูถูกใครทั้งนั้น เพราะทุกครั้งที่เธอดูถูกคนอื่นที่ต่ำต้อยกว่า นั่นก็เท่ากับเธอดูถูกคุณค่าความเป็นมนุษย์ที่แท้จริงของตนเองด้วยเหมือนกัน “พี่ติณเดี๋ยวก่อน รอผมก่อน” เอเชียตัดสินใจวิ่งตามหลังร่างสูงของติณภัทรไปติดๆ จนทัน และคว้าชายเสื้อเชิ้ตของเขากำเอาไว้แน่น “พูดอย่างนี้ แสดงว่าพี่ติณชอบ ชอบพี่เอเชียงั้นใช่ไหมครับ?” เธอถามไปก็หน้าแดงไป ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะถามให้ได้อะไรขึ้นมา อีกฝ่ายก้มลงมองหน้าเธอนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำตาดุเข้าใส่ “ไม่ใช่เรื่องของเด็กอย่างแก ไม่ต้องมาสนใจหรอก” เขาตัดบท ทำท่าจะเดินหนี แต่เอเชียในร่างสรวิศเกาะเสื้อของเขาเอาไว้แน่นหนึบ “ไม่เอานะ พี่ติณต้องบอกก่อน ว่าชอบพี่เอเชียไหม?” “ไม่ชอบ” ชายหนุ่มโต้กลับโดยไม่เสียเวลาคิด เล่นเอาเด็กน้อยหน้าเจื่อนลงไปเป็นซีดเผือด ติณภัทรหันมามองวงหน้าเล็กๆ ซึ่งเปลี่ยนจากแดงก่ำมาเป็นซีดเซียวอย่างงงัน ไม่เข้าใจ รีบเลื่อนฝ่ามือขึ้นอังหน้าผากเกลี้ยงเกลาของน้องชายเพื่อวัดความร้อน “เป็นอะไรไป ไม่สบายอีกแล้วหรือ?” “ผมไม่เป็นไร” เจ้าตัวเล็กบอกปัด ดิ้นหนีจากมือของเขา อย่างฉุนเฉียวขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ “ไม่ชอบก็ไม่ชอบสิ ไม่เห็นต้องตวาดกันเลย” น้องชายของเขาต่อว่ามาอย่างน้อยอกน้อยใจ และโดยไม่ทันที่ติณภัทรจะเอ่ยอะไรอีก ร่างเล็กๆ นั้นก็หันหลังวิ่งเข้าบ้านไปก่อนแล้ว โดยไม่สนใจจะหันมามองเขาอีกเลย ชายหนุ่มสุดแสนจะงุนงง ไม่เข้าใจ มันจะต้องมาสนใจทำไม กับความรู้สึกของเขาที่มีต่อเอเชียกันนะ แถมพอเขาบอกว่าไม่ชอบเธอคนนั้น แทนที่มันจะดีอกดีใจตีปีกพั่บๆ กลับส่งค้อนให้เธออย่างไม่พอใจเสียอีก ตกลงว่ามันจะมาไม้ไหนกันแน่ล่ะนี่? ติณภัทรยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เดี๋ยวนี้เขาเข้าไม่ถึงพฤติกรรมประหลาดๆ ของน้องชายมากขึ้นทุกทีแล้ว รู้สึกไม่เหมือนว่าตัวเองมีน้องชาย แต่เหมือนมีน้องสาวเพิ่มขึ้นมาอีกคนมากกว่า หรือว่าเจ้าสรวิศจะมีพฤติกรรมเบี่ยงเบน? ชายหนุ่มส่ายหน้า เริ่มปวดศีรษะหนึบๆ ขืนเป็นอย่างนั้นขึ้นมาจริงๆ คุณปู่คุณตาได้เล่นงานเขาตายพอดี ไม่ได้ ต้องหาวิธีเพิ่มความแมนให้เจ้าตัวเล็กเป็นการด่วน ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป!! +++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ลันเตา... - [ 29 ม.ค. 50 13:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาต่อแล้วค่ะ สามตอนอีกเหมือนเดิมนะคะ อ่านทันกันอยู่แล้วใช่ม้า อิๆ มาคุยกันต่อนะคะ^^ คุณ : เม-ดา   อิๆ สับสนจนคนเขียนปวดหัวไม่น้อยเหมือนกันค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ^^   คุณ : oldword   ใกล้ชิดกันไม่ทันไรก็หลงพระเอกเสียแล้วค่ะ อิๆ   คุณ : โมโม่ (honeymew)   ตอนหลังจะเครียดนิดหน่อยตามสไตล์ลันเตาค่ะ แหะๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ลันเตาไม่ชอบให้คนตายค่ะ มันเศร้า ยังเป็นจบแบบแฮปปี้เหมือนเดิมค่ะ^^   คุณ : Bralee ใช่ค่ะ เล่นเอามึนตึ้บมากเลย ฮือ...   คุณ : scottie ลันเตาไม่เอาแบบเวลาเท่ากันทุกครั้งนะคะ ตั้งใจจะเอาแค่หลับพร้อมกัน ยกเว้นครั้งแรกอ่ะค่ะ แหะๆ   คุณ : คนรักนิยาย ชื่อเรื่องใหม่น่าสนใจดีค่ะ อิๆ ขอรับไว้พอจารณานะคะ^^   คุณ : oreocream   รู้ใจคนเขียน อย่างนี้ต้องให้รางวัล จุ๊บๆๆๆ^^   อิๆ คุณ : กระปุกกลิ้ง ซักพักพอชินจะเข้าที่เข้าทางค่ะ  แง๊....   คุณ : mimny (mimny)   คนเขียนอยากให้วุ่นวายค่ะ เอ๊ย ไม่ใช่ แบบว่า ปาฏิหาริย์ตามชื่อเรื่องไงคะ เนอะๆๆ (แก้ตัวน้ำขุ่นๆ เลยเรา อือ...)   คุณ : Kwan (1688tkw) ใช่แล้วค่ะ มันเข้าหาพี่ชายด้วยร่างนางเอกด้วยล่ะ อิๆ (คนเขียนมีแผนจะให้นายติณใจแตกค่ะ 55555)   คุณ : burin piggypink   ขอโทษค่ะ มาต่อให้อีกสามตอนนะคะ^^"    ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้มาคุยกันนะคะ แล้วจะรีบมาต่อค่ะ^^ ลิงค์ของเก่าค่ะ บทที่1http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4962430/W4962430.html บทที่2http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4985257/W4985257.html บทที่3-6http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5058547/W5058547.html บทที่7-9http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5063823/W5063823.html แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 50 13:29:55 จากคุณ : ลันเตา... - [ 29 ม.ค. 50 13:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ในที่สุด คุณหนูเอเชียก็เริ่มหลงรักติณแล้วละสิ ก็น่ารักอยู่หรอก ทั้งหล่อและดีออกอย่างนี้ แต่ความป่วนของนายวิศจะทำให้เรื่องวุ่นอีกไหมหนอ จะรออ่านต่อไป สนุกมากๆค่ะ จากคุณ : โมโม่ (honeymew) - [ 29 ม.ค. 50 14:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สงสารเอเชียจังจะโดนเพิ่มความแมนแล้ว จากคุณ : กระปุกกลิ้ง - [ 29 ม.ค. 50 15:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อะฮ้า  นางเอกชักมีใจให้พระเอกแล้ว จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว - [ 29 ม.ค. 50 15:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มึนตึ๊บแทนคุณพระเอก น้องตัวเองก็ปวดหัวพอแล้ว คู่ปรับในร่างน้องตัวเองยิ่งปวดหัวเข้าไปอีก  เอาพาราซักเม็ดไหมคะ  แหะ  แหะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 29 ม.ค. 50 16:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 555  ขอหัวเราะนำก่อนนะคะคุณลันเตา  ก็แหม...........เอเชียคนใหม่  ทั้งห่าม  ทั้งเหมือนปอบ  แถมยังเล่นเกมส์แบบเด็กๆ  ที่สำคัญแสบ  ซ่า  ฮา  ป่วนสุดๆไปเลยแบบนี้สงสารตัวจริงจังเลยค่ะ  เสียพิคเจอร์จริงๆ  อิอิอิ เอ  ถ้านานไปคุณหนูผู้สูงสักดิ์จะไม่หลงรัก  พี่ติณหรอคะ  ก็ออกจะน่ารัก  และอบอุ่นขนาดนี้ จากคุณ : คนรักนิยาย - [ 29 ม.ค. 50 17:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สงสารดนัยเทพอะ จากคุณ : scottie - [ 29 ม.ค. 50 18:02:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อกหักแน่ๆนายดนัยเทพ จากคุณ : Bralee - [ 29 ม.ค. 50 18:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ เห็นด้วยจ้า จากคุณ : oldword - [ 29 ม.ค. 50 20:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาอ่านค่ะ รวดเดียวตาแทบลายหลังจากห่างหายจากถนนไป ขอเชียร์คุณติณอีกคนค่ะ... จากคุณ : ปลายตะวัน (ply_ตะวัน) - [ 29 ม.ค. 50 21:05:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พี่ติณจะไม่ไหวหรือเนี่ย มีทั้งตัวจริง ตัวปลอมมาป้วนเปี้ยน 555 จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 29 ม.ค. 50 22:42:03 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อีกหน่อยคุณติณต้องสับสนแน่ๆเลยว่า ระหว่างน้องชายตัวเองกับเอเชีย ชอบใครกันแน่ จากคุณ : blOOdYYuki (teru_bozu) - [ 29 ม.ค. 50 23:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แหม....ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือว่าตลกดีหนอ จากคุณ : เม-ดา - [ 30 ม.ค. 50 09:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 “ครับ เราน่าจะหาหมอจิตเภทมารักษาน้องเชียให้เป็นกิจจะลักษณะมากกว่าจะปล่อยไว้แบบนี้นะครับ” จิตแพทย์ครับ ไม่ใช่จิตเภท จิตเภท เป็นชื่อภาษาไทยของโรค Schizophrenia จากคุณ : ลูนาติก - [ 30 ม.ค. 50 13:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เริ่มหลงรักพระเอกล่ะซี่  โฮ๊ะๆๆๆๆๆ จากคุณ : namtanzay - [ 30 ม.ค. 50 14:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 หุหุ เรื่องมันยิ่งวุ่นไปใหญ่เลยยยย แล้วตกลงน้องเชียจะออกมาสู่ร่างเดิมได้มะเนี่ย แล้วคุณพระเอกจะเริ่มสงสัยได้ยังว่าเนี่ยมะช่ายน้องตัวเอง จากคุณ : oreocream - [ 30 ม.ค. 50 19:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ทั้งขำทั้งสงสารเอเชียตัวจริงจัง เห็นสภาพใหม่ตัวเองแล้วอยากเป็นลม เสียหมด จากคุณ : nasa nasa - [ 31 ม.ค. 50 11:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 25  นึกภาพเอเชียตัวปลอมแล้วขำ  คงจะสะบัดสะบิ้ง (เขียนถูกมั้ยเนี่ย) น่าดูเลย จากคุณ : burin piggypink - [ 31 ม.ค. 50 13:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แล้วติณภัทรจะได้รู้มั้ยว่าน้องชายกับเอเชียสลับร่างกัน จากคุณ : mimny (mimny) - [ 31 ม.ค. 50 22:54:43 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ฮุๆๆๆตอนร่างเอเชียมุดมานอนกับติณเนี่ยเสียวจังฮุๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 1 ก.พ. 50 23:12:25 ]