ความเดิมตอนที่แล้ว
ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5109145/W5109145.html
ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5112917/W5112917.html#4
ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5116647/W5116647.html
ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5119008/W5119008.html
ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5123971/W5123971.html#3
ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5129997/W5129997.html
ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5133409/W5133409.html
ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5143024/W5143024.html
ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5150555/W5150555.html
ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5154382/W5154382.html
ตอนที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5162610/W5162610.html
ตอนที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5166158/W5166158.html
ตอนที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5172390/W5172390.html
ตอนที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5181400/W5181400.html
ตอนที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5183620/W5183620.html
ตอนที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5188143/W5188143.html
ตอนที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5194574/W5194574.html
ตอนที่ 18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5200928/W5200928.html
ตอนที่ 19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5204016/W5204016.html
ตอนที่ 20
บทปลายรุ้งจะหัวสมัยใหม่ขึ้นมา ก็ทำเอาตะวันตามไม่ทันไปเหมือนกัน ถึงจะชื่นใจหนักหนากับคำตอบที่ได้รับ แต่ตะวันก็ทำแบบนั้นไม่ได้ ทั้งที่ไม่ได้รักใคร่ใกล้ชิดอะไรกับบิดามารดามากนัก ปลายรุ้งก็ทำให้เขาต้องนัดทั้งคู่ออกมาทานข้าวเย็นพร้อมกันวันหนึ่ง และเปิดฉากมื้ออาหารด้วยการแจ้งให้ ให้พ่อกับแม่ที่ไม่แม้แต่อยากจะมองหน้ากันตามมารยาททราบอย่างง่าย ๆ ว่า
พ่อครับ แม่ครับ นี่แฟนผม ชื่อปลายรุ้ง เรากำลังจะแต่งงานกัน
ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วก็มองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างประหลาดใจนิดหน่อย ก่อนทำท่ารับทราบแล้วก็กินข้าวอย่างฝืด ๆ กันต่อไป ปลายรุ้งไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับพ่อของตะวันก็จริง เพราะหญิงสาวก็เป็นพนักงานคนหนึ่งในบริษัท แต่พ่อของตะวันก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าคนรักของลูกที่แท้ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนเลย สำหรับแม่ของตะวันซึ่งได้พบกับหญิงสาวเป็นครั้งแรก นอกจากจะถามคำถามแบบไฟลท์บังคับอาทิเช่น เป็นลูกเต้าเหล่าใคร เรียนจบที่ไหน บ้านอยู่ที่ไหน และไม่ได้ข้อมูลอะไรที่น่าประทับใจจากว่าที่ลูกสะใภ้แล้วก็เลิกใส่ใจปลายรุ้งไปเสียดื้อ ๆ อย่างนั้นจนกระทั่งจบมื้ออาหารที่แย่ที่สุดและแยกย้ายกันจากไป เหลือไว้แค่ลูกชายคนเดียวที่นั่งขับรถเครียดไปตลอดทาง
ไม่ต้องกลับไปที่ห้องรุ้งหรอกค่ะ วันนี้รุ้งอยากไปเที่ยวห้องคุณบ้าง
ดึกแล้วนะรุ้ง ให้ผมไปส่งคุณก่อนเถอะ ผมง่วงนอน อยากพัก ส่งคุณเสร็จก็จะได้กลับบ้านนอนเลย
ทำตามที่รุ้งบอกเถอะค่ะ
เอ้า...ว่าไงก็ว่าตามกัน ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ตะวันหมดเรี่ยวแรงจะต่อสู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ความจริงเขาอยากอยู่คนเดียวเพื่อทำใจ แต่ถ้าปลายรุ้งจะอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไร แค่อย่าพูดอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจเขาก็พอ ทันทีที่ถึงคอนโด ตะวันก็ทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟาหนังตัวใหญ่นุ่มนิ่มอย่างหมดแรง ไม่ได้สนใจว่าปลายรุ้งที่เดินตามเข้ามาจะไปทำอะไรที่ไหน นอนหลับตาเฉย ๆ สักพัก ก็มีผ้าขนหนูอุ่นกำลังดีมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้อย่างเบามือ เช็ดหน้าให้เสร็จ ปลายรุ้งก็นั่งแปะลงกับพื้นพรมข้าง ๆ โซฟาที่ตะวันนอนอยู่นั่นแหละ หญิงสาวมองน้ำตาที่ไหลซึมออกมาจากดวงตาที่กำลังหลับอยู่อย่างสงสารจับใจ แต่ไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่าคว้ามือใหญ่มาบีบเบาๆ ราวกับจะถ่ายเทพลังใจไปให้คนที่กำลังผิดหวัง
จะว่าตะวันผิดหวังก็ไม่น่าจะถูกนัก ที่จริงเขาก็เคยเปรย ๆ ไว้แล้วว่า พ่อจะขอหย่ากับแม่ แต่แม่ไม่ยอมเพราะถ้าทำเช่นนั้นจะเสียผลประโยชน์มหาศาล ทั้งคู่ทะเลาะกันรุนแรงจนตะวันเลิกกลับบ้านอย่างถาวรมาหลายปีแล้ว เพราะกลับไปก็ไม่เจอใคร แต่ถ้าบังเอิญเจออยู่พร้อมกันสองคนก็จะพาลหงุดหงิดจิตตกเพราะการทะเลาะเบาะแว้งกันของทั้งคู่เปล่า ๆ ทำให้ระยะหลังตะวันผูกพันกับพ่อมากกว่าเพราะยังได้เจอกันที่ทำงานบ่อย ๆ แต่สำหรับแม่นั้น ปีหนึ่ง ๆ เรียกว่าแทบจะไม่ได้พบปะข้องแวะกันเลย เรียกว่าถ้าไม่ได้อ่านข่าวคราวความเคลื่อนไหวในแวดวงไฮโซตามหน้าหนังสือพิมพ์ต่าง ๆ ก็คงไม่ได้รับรู้หรอกว่าแม่สบายดีหรือไม่ ดังนั้น การพาปลายรุ้งไปเปิดตัวให้ที่บ้านรับรู้คราวนั้น ผลของมันจึงไม่ได้ต่างจากที่คาดการณ์ไว้ และนั่นแหละที่ทำให้ตะวันอดเสียใจไม่ได้
ลงมานั่งที่พื้นกับรุ้งเถอะค่ะ รุ้งจะกอดคุณไว้เองนะคะ
ปลายรุ้งกระซิบ ไม่แน่ใจว่าการมีพ่อแม่แบบนี้ กับการมีพ่อแม่แบบของตัวเอง อะไรจะแย่กว่ากัน ตอนเด็ก ๆ ปลายรุ้งอาจจะร้องไห้คร่ำครวญหาพ่อแม่ อยากได้ อยากมี อยากเป็นเหมือนคนอื่นเขา แต่คำสอนและการกล่อมเกลาจิตใจที่ได้รับจากยายและตาทำให้ในที่สุดเด็กหญิงปลายรุ้งก็เติบโตมาเป็นนางสาวปลายรุ้งทำใจได้กับการไม่เป็นที่ต้องการของทั้งพ่อและแม่ อย่างน้อยก็ยังมีตากับยายให้ปลายรุ้งรักและรักปลายรุ้งมาตั้ง 20 ปีเต็ม ๆ แล้วชายหนุ่มคนนี้ล่ะ เขาได้มีโอกาสดี ๆ แบบปลายรุ้งบ้างไหม
ไม่เป็นไรนะคะ รุ้งรู้ว่าท่านทั้งสองคนรักคุณมาก แต่ท่านอาจจะไม่ค่อยสบายใจที่ต้องมาเผชิญหน้ากันเลยแสดงท่าทางออกมาแบบนั้น อย่าไปใส่ใจกับเรื่องเล็ก ๆ แบบนี้เลยค่ะ ยังไงเราก็โชคดีที่เจอกันนะ รุ้งจะรักคุณเองนะคะ อย่าเสียใจไปเลย
หญิงสาวปลอบคนตัวโตที่กำลังสั่นในอ้อมกอดของตัวเองเบา ๆ ในตัวของชายหนุ่มอายุ 25 ปีเต็มคนนี้ คงมีเด็กชายเล็ก ๆ ที่ต้องการความรักอย่างมากมาย ไม่แพ้เด็กหญิงเล็ก ๆ ที่ได้เติบโตมาเป็นปลายรุ้งคนนี้เหมือนกันแหละ แต่จะสนใจกับอดีตไม่มีใครกลับไปแก้ไขอะไรได้ไปทำไม ในเมื่ออ้อมกอดที่โอบไม่มิดของหญิงสาว มีคนที่ปลายรุ้งรักและรักปลายรุ้ง เป็นเหตุผลของการมีชีวิตอยู่ต่อไปของกันและกันเท่านั้นก็พอแล้วไม่ใช่หรือ ในที่สุดคืนนั้นตะวันก็หลับไปอย่างอุ่นใจในอ้อมแขนของหญิงสาวที่กระซิบสัญญากับเขาว่าจะดูแลเขาไปตลอดชีวิต
เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของหญิงอันเป็นที่รักทั้งคืน ตะวันก็เต็มตื้นและอุ่นวาบในหัวใจเป็นที่สุด จนอดที่จะจุมพิตปากนุ่ม ๆ ที่ยังเผยออยู่อันเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงภาวะหลับสนิทของปลายรุ้งไม่ได้ ตอนแรกหญิงสาวก็ส่ายหน้าหนีตามสัญชาตญาณ ต่อเมื่อตื่นเต็มตานั่นแหละ ปลายรุ้งจึงยินยอมให้จูบต่อไปตามใจแต่โดยไม่ขัดขืน
ผมรักคุณ แต่งงานกับผมนะรุ้ง
ค่ะ
การตอบตกลงอย่างชัดถ้อยชัดคำและปราศจากความลังเลใจของหญิงสาวยิ่งทำให้ตะวันดีใจเป็นล้นพ้น ชายหนุ่มช้อนร่างบางไว้ในอ้อมกอด พากระโดดหมุนไปหมุนมาทั่วห้องชุดสุดหรูของเขาเอง และมาจบอยู่ที่เตียงนอนใหญ่ ห้องนอนที่ปลายรุ้งจำได้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากวันนั้น วันที่ปลายรุ้งถูกพามาด้วยอารมณ์สับสนและโกรธเคืองของเจ้าของห้อง แวววูบไหวในดวงตาของหญิงสาว ทำให้ตะวันต้องรีบตระกองกอดปลายรุ้งไว้อย่างอ่อนโยนและหวงแหน
อย่ากลัวไปเลยรุ้ง ผมสัญญาจะไม่เป็นคนอารมณ์ร้อนไม่มีเหตุไม่มีผลกับคุณอีกต่อไปแล้ว สิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำ ก็คือทำให้คุณเสียใจ เรื่องอะไรร้าย ๆ ที่ผ่านมารุ้งช่วยลืม ๆ มันไปได้ไหมจ๊ะ คนดีของผม
อย่าคิดมากเลยค่ะ รุ้งรู้อยู่แล้วล่ะว่าจะต้องจัดการกับคุณยังไง คุณถึงจะเลิกอารมณ์ร้อนอารมณ์ร้ายได้น่ะ
หญิงสาวพูดเสียงหวานใสท่าทางมั่นอกมั่นใจยิ่งนัก จนอ้อมแขนของตะวันต้องรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก เพราะรู้ดีว่าเบื้องหลังของความมั่นใจ คือการให้อภัยกับเรื่องราวร้าย ๆ ที่ผ่านมาต่างหาก
ถ้าผมจะบอกว่าผมรักคุณตั้งแต่วันแรกที่คุณเป็นลมใส่ผมในโรงอาหารนั่น คุณจะเชื่อหรือเปล่า
ไม่เชื่อหรอก
แล้วคุณรู้หรือไงว่าผมรักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่
ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละค่ะ
ปลายรุ้งตอบซื่อ ๆ ไปตามความคิดของตัวเอง ตะวันจะรักมาตั้งแต่เมื่อไหร่มันก็ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหนนี่นะ ก็ขอแค่ให้รักไปเรื่อย ๆ ก็พอแล้ว
จากคุณ :
หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก 
- [
9 มี.ค. 50 14:03:49
]
ความรักของปลายรุ้ง ๒๐
