ความคิดเห็นที่ 1 “ที่บ้านนี่แหละค่ะ แต่ไม่รู้ท่านนึกครึ้มยังไง จะให้ไปจัดโต๊ะน้ำชาข้างนอกโน่น” ปลายรุ้งหมายถึงที่โต๊ะเหล็กดัดสีขาว ข้าง ๆ บ่อปลานั่นแหละ “อ๋อ....ก็เอาสิ” “แต่ว่า.....” “แต่ว่าอะไรจ๊ะ” ตะวันเงยหน้าจากกองตำราที่เกลื่อนเต็มโต๊ะ จ้องตาหญิงสาวอย่างสงสัยในน้ำเสียง “คุณสุพจน์ก็จะมากินด้วยน่ะค่ะ” “งั้นก็ให้เขากินกันไปสองคนก็แล้วกัน ถ้าตานั่นมา แม่ก็ไม่เหงาแล้วนี่” “คุณตะวันคะ....รุ้งขอร้องล่ะ คนอย่างคุณสุพจน์น่ะ เราทำปั้นปึ่งหมางเมินกับเค้าไปแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ทุกวันนี้ที่เค้าทำให้คุณโมโหโกรธาได้ทุกทีในที่ประชุมก็เพราะว่าเค้ารู้จุดอ่อนของคุณใช่ไหมล่ะคะ แล้วเราล่ะ รู้จุดอ่อนอะไรของเค้าบ้างหรือเปล่า...ไม่มีเลย คุณก็รู้ดีนี่นาว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ถ้าเราไม่เข้าไปใกล้ ๆ เขา เราจะรู้ได้ไงล่ะคะ ว่าเขามีจุดอ่อนอะไรบ้าง....นะคะ คิดเสียว่าทำเพื่อบริษัทก็แล้วกันนะ” ไม่ใช่เพื่อบริษัทหรอกที่ตะวันยอมลงไปร่วมกินน้ำชากาแฟบ้าบอกับสุพจน์และธิดาในบ่ายวันนั้น แต่เป็นเพราะหญิงสาวข้างกายเขาต่างหากที่ตะวันไม่สามารถปฏิเสธได้ นอกจากสุพจน์แล้ว ธิดายังเชิญผู้บริหารคนอื่น ๆ ที่บริษัทมาด้วยอีก 2-3 คน นัยว่าจะนัดมาเพื่อพูดคุยเรื่องงานกันอย่างสบาย ๆ เป็นกันเอง เพื่อหลีกลี้หนีจากบรรยากาศในห้องประชุมที่เคร่งเครียด ซึ่งระยะหลังนี้มีแต่จะเครียดเพิ่มขึ้นทุกวี่ทุกวันจนอ่อนอกอ่อนใจไปตาม ๆ กันหมดแล้ว “คุณดูสิคะ เห็นคุณสุพจน์เทคแคร์คุณแม่คุณไหมนั่นน่ะ ไม่ต้องถามเลยนะคะว่าจะกินน้ำชาอะไร ปรุงรสแบบไหน แกจัดการให้คล่องแคล่วเชียวค่ะ” หญิงสาวแอบกระซิบชี้ชวนให้ตะวันมองตามภาพที่เห็น “ถ้ามีใครมาเอาอกเอาใจรุ้งแบบนี้ รุ้งก็คงจะหลงรักเค้าหัวปักหัวปำเหมือนกันนะคะเนี่ย คุณสุพจน์เนี่ย ฉลาดจริง ๆ เลยนะคะ แกมาถูกทางทุกอย่างเลย ดูสิคะ เวลาหยิบของว่างให้คุณแม่คุณ แกใช่ว่าจะสักแต่หยิบ ๆ ส่งไปนะคะนั่น คุณเห็นมั้ยคะว่าแกหยิบเฉพาะอันที่เบา ๆ ไขมันต่ำ และเน้นผลไม้ ไม่หยิบเค้กหรือขนมปังเลยสักอันเดียว คุณเป็นลูกแท้ ๆ ยังรู้ใจคุณแม่คุณไม่เท่าอีตานี่เลย” พูดอีกก็ถูกอีกนั่นแหละนะ ดูแต่ตะวันเถอะ ที่หลงใหลปลายรุ้งมากขึ้นทุกวันก็ไม่ใช่ด้วยเหตุผลเดียวกันนี่ล่ะหรือ เช้าตื่นขึ้นมา ยาสีฟันก็จะถูกบีบเตรียมพร้อมอยู่บนแปรง ผ้าเช็ดตัวพาดอยู่ในห้องน้ำเตรียมพร้อมคอยท่า อาบน้ำเสร็จออกมาก็เจอเสื้อผ้าวางไว้บนเตียงเสร็จสรรพ ไม่ต้องรื้อค้นให้วุ่นวาย วันไหนต้องออกไปตรวจไซต์งาน ตะกร้าปิกนิกจะสแตนด์บายอยู่ในรถ มีน้ำท่าอาหารจัดเตรียมไว้ ไม่ต้องเสียเวลาคิดอีกทีว่าวันนี้จะกินกลางวันที่ไหน กลับมาถึงบ้านปุ๊บ ปลายรุ้งจะวิ่งตรงไปตู้เย็นเพื่อรินน้ำเย็นมาเสิร์ฟให้ทันที แม้จะกลับมาพร้อม ๆ กันนั่นแหละ แม้ใครจะมองว่าเป็นหน้าที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ของภรรยาอยู่แล้ว แต่สำหรับตะวัน การที่ปลายรุ้งใส่ใจดูแลเขาแบบนี้ ทำให้ยิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นที่รักของอีกฝ่ายมากขนาดไหน ขนาดเขาซึ่งไม่มีตัวเปรียบเทียบกับใครยังพ่ายแพ้แก่การเอาอกเอาใจเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ แล้วแม่ซึ่งเป็นผู้หญิงจิตใจอ่อนแอ บอบช้ำระกำรักมาจากพ่อที่ไม่ได้แสดงความรักใคร่ใยดีมาเป็นเวลานับสิบปี มาเจอผู้ชายที่ดูแลเทคแคร์เอาใจตลอดแบบนี้ จะไปเหลือได้ยังไงล่ะนะ คิดไปคิดมาตะวันก็ชักจะเห็นใจแม่ขึ้นมานิด ๆ แล้วเหมือนกันนั่นแหละ “อ้าว....ดูอะไรกันอยู่ล่ะลูก อ๋อ พริตตี้วูแมน แม่ขอนั่งดูด้วยคนได้ไหมจ๊ะ” “เชิญครับ” ธิดานั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวหนึ่งที่แยกต่างหากจากโซฟาที่ตะวันกับปลายรุ้งนั่งดูภาพยนตร์อยู่ด้วยกัน เพราะกฏเหล็กที่หญิงสาวตั้งไว้ว่าไม่ให้ดูโทรทัศน์ในห้องนอนอันเนื่องมาจากปัญหาการนอนไม่หลับของตะวันนั้น ทำให้ทั้งคู่มักจะดูโทรทัศน์ด้วยกันในห้องโฮมเธียเตอร์แห่งนี้เสมอ แรก ๆ เมื่อธิดาโผล่เข้ามาคราใด ตะวันก็จะหาเหตุหลบออกไปก่อนทิ้งปลายรุ้งไว้รับหน้าทุกครั้ง หลัง ๆ ก็ค่อยดีขึ้น เพราะชายหนุ่มไม่หนีหน้าไปไหน จะมีแม่อยู่หรือไม่ตะวันก็ยังใช้งานห้องนั้นอยู่ตามความตั้งใจแต่แรก แต่ถึงครั้งนี้ชายหนุ่มจะอยากลุกหนีไป ปลายรุ้งก็คงจะทำหน้าที่ขัดตาทัพไม่ได้อีกแล้ว เพราะหญิงสาวกำลังหลับพับอยู่กับอกของสามี ทั้ง ๆ ที่หนังก็เพิ่งจะฉายไปค่อนเรื่องเท่านั้นเอง “อ้าว....หนูรุ้งหลับอยู่หรอกหรือลูก” “เอ่อ...ครับ น่าตีจริง ๆ เลย ตัวเองเป็นคนเรียกร้องจะดูเรื่องนี้แท้ ๆ” “ไม่น่าตีหรอกลูก แม่ว่าภรรยาของลูกออกจะน่ารัก ถามคนบ้านเราคนไหนก็ได้ แม่ไม่เห็นมีคนไหนไม่ชอบหนูรุ้งเลย ซันนี่เข้าใจเลือกจริง ๆ เลยลูก” “ไม่รู้เหมือนกันครับว่าใครเลือกใคร เอาเป็นว่าผมโชคดีมากกว่าที่เค้าไม่ปฏิเสธผม” ธิดามองบุตรชายที่กำลังลูบผมสลวยของภรรยาอย่างรักใคร่ แรก ๆ หญิงกลางคนก็หวั่นใจเหมือนกันว่าผู้หญิงของลูกจะเป็นแบบไหน การที่ปลายรุ้งยอมมาอยู่ด้วยกันกับตะวันโดยไม่ได้แต่งงานออกหน้าออกตา ทำให้ธิดาคาดเดาไว้ล่วงหน้าว่า ภรรยาของลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียวนั้นคงเป็นสาวเปรี้ยวซ่าก๋ากั่น หัวสมัยใหม่เห็นผู้ใหญ่เป็นหัวหลักหัวตอ ตอนแรกถึงกับสงสัยว่าจะใช่คนเดียวกับหญิงสาวหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมเรียบร้อยที่ตะวันเคยพาไปเปิดตัวครั้งเมื่อนัดไปกินข้าวพร้อมกันพ่อแม่ลูกคนนั้นหรือเปล่า พอเห็นว่าใช่คนเดียวกันธิดาก็ถึงกับตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นไปได้ที่ผู้หญิงเรียบร้อยคนนั้นจะไม่ใส่ใจเข้าพิธีแต่งงานออกหน้าออกตาเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ แต่กลับกล้าหาญชาญชัยหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่กับตะวันหน้าตาเฉย ไม่มีแม้แต่สีหน้าเก้อเขินหรือกระดากอายเมื่อพบกับธิดาในบ้านแห่งนี้เป็นครั้งแรก “แล้วเมื่อไหร่เราสองคนจะมีหลานให้แม่เชยชมกันล่ะจ๊ะ” “ก็ยังไม่ทราบเลยล่ะครับ เรื่องนี้ผมให้รุ้งเค้าเป็นคนตัดสินใจ เค้าขอให้เรียนจบเอ็มบีเอกันก่อน ก็คงจะใกล้แล้วล่ะครับแม่” “แหม...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็ดีน่ะสิจ๊ะ แม่จะได้รีบรีไทร์ออกมาอยู่บ้านเลี้ยงหลานให้ซันนี่กับหนูรุ้ง” “ผมจินตนาการภาพแม่ทำแบบนั้นไม่ออกเลยฮะ” พูดจบแล้วตะวันก็อยากจะตีปากตัวเองนัก เมื่อเห็นแววเจ็บปวดรวดร้าวที่ปิดไม่มิดในดวงตาของธิดา อะไรบางอย่างทำให้ชายหนุ่มรีบดึงมือมารดามาจับไว้พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหลือเกินว่า “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นฮะแม่ ผมแค่คิดว่าแม่ยังสาวเกินกว่าที่จะทำแบบนั้น ยังทำงานได้อีกหลายปี อย่าเพิ่งเกษียณมาอยู่บ้านเลี้ยงหลานเลย ผมเสียดาย อีกอย่าง ถ้ามีลูกขึ้นมาจริง ๆ ผมเองก็อยากให้รุ้งเลิกทำงานประจำ ออกมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว เห็นเค้าแบบนี้สุขภาพเค้าไม่ค่อยจะดีนักหรอกครับแม่ ถ้าต่อไปต้องทำงานไปด้วย ดูแลลูกไปด้วย ผมมั่นใจเลยว่ารุ้งทำไม่ไหวหรอกครับ” “ขอบใจนะลูกที่เป็นห่วงความรู้สึกของแม่” ธิดาลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้มลงจูบตะวันที่หน้าผาก โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้หลบ แต่ถึงจะทันตะวันก็คงไม่ได้จะตั้งใจหลบอยู่แล้ว คนเป็นแม่ใช้มือตบบ่าลูกชายเบา ๆ ก่อนจะลาไปนอน “กู๊ดไนท์นะลูก แม่ว่าลูกเองก็พารุ้งเข้านอนได้แล้วล่ะลูก” ว่าแล้วธิดาก็ออกจากห้องโฮมเธียเตอร์ไป ทิ้งไว้แต่ตะวันที่หัวใจพองโตไปด้วยความอบอุ่น ตะวันนั่งกอดปลายรุ้งผู้เป็นกาวใจที่แท้จริงให้เขากับมารดาได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ถ้าไม่ได้ปลายรุ้งคอยเปิดตาที่มัวซัวไปด้วยอคติของเขาแล้ว คงจะไม่มีวันที่ตะวันจะเข้าใจแม่แท้ ๆ ของตัวเองได้เป็นแน่ และก็คงไม่มีวันที่ตะวันจะมีความรู้สึกที่ดีทั้งต่อมารดาและต่อตัวเองถึงเพียงนี้ จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:12:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ฮื้อ...จูบรุ้งทำไมน่ะ” “ก็...รักรุ้งไงครับ” “ไม่เอา รุ้งง่วง อย่ากวนรุ้งเลยนะคะ” หญิงสาวพูดเสียงงัวเงีย หันหน้าหนีปากอุ่น ๆ ของอีกคน ตะวันเองก็ไม่ได้อยากจะกวนใจอะไรหรอก แค่อยากจะแสดงความขอบคุณภรรยาสุดที่รักผู้ชวดโอกาสเห็นภาพแห่งความสำเร็จของตนเองก็เท่านั้น ปลายรุ้งจึงไม่ได้ถูกรบกวนมากไปกว่านั้น เมื่อถูกปล่อยให้หลับสนิทลงอีกครั้ง หญิงสาวก็ไม่รู้ตัวกระทั่งว่าตัวเองถูกอุ้มกลับไปนอนที่ห้อง เพราะตะวันตั้งใจทั้งอุ้มและวางอย่างทะนุถนอมสุด ๆ เพื่อไม่ให้เกิดแรงกระเทือนใด ๆ แก่ปลายรุ้งได้เลย ในภาคเรียนสุดท้ายของหลักสูตรเอ็มบีเอของสถาบันที่ปลายรุ้งและตะวันเรียนอยู่นั้น มีการกำหนดไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่า นักศึกษาจะต้องไปศึกษาดูงานที่ต่างประเทศ ตอนแรกตะวันก็ไม่เห็นว่ามันจะตื่นเต้นตรงไหน แต่เมื่อเห็นปลายรุ้งกระตือรือร้นกับการเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศครั้งแรกในชีวิต ตะวันก็นึกออกมาได้ว่ายังไม่เคยพาปลายรุ้งไปฮันนีมูนเลยสักครั้ง “ทำไมแกนี่มันแย่อย่างนี้วะซันนี่ เป็นสามีที่ไม่ได้เรื่องเล้ย ชั้นละสงสารรุ้งจริง ๆ เลย” “โอ๊ย...ก็ตั้งแต่แกไป ชั้นก็ได้แต่ทำงานโงหัวไม่ขึ้นจนเขาจะงอกอยู่แล้วเนี่ย แถมก็ยายรุ้งตัวดีนั่นแหละ ที่มาชักชวนเข้าวงการเรียนต่อไปกับคุณเธอด้วย เลยพาลยุ่งจนหัวฟู ไม่ได้คิดทำอะไรในด้านการบันเทิงเลยแม้แต่ครั้งเดียว” “งั้นคราวนี้ก็ไปเที่ยวให้เต็มที่เลยนะเว้ย แล้วแกเองก็อย่าลืมขยันทำการบ้านด้วยล่ะแกน่ะ เผื่อจะเมดอินเจแปนกลับมาป่องที่เมืองไทย จะได้สมใจแม่แกเสียที” บดินทร์แซวอย่างคะนองปากเพราะว่าอยู่กับตะวันแค่สองคนในผับที่เคยมาเที่ยวกันบ่อย ๆ เมื่อครั้งที่อีกฝ่ายยังโสด นับว่าคราวนี้โชคดีเหลือหลายที่ลากคอตะวันออกมาด้วยได้ เพราะเป็นที่รู้กันในหมู่เพื่อนว่าตะวันนั้นติดภรรยายิ่งกว่าอะไร ถ้าจะให้มานั่งแฮงค์เอ้าท์ดื่มเหล้านิด ๆ หน่อย ๆ สองสามชั่วโมงก็พอไหว แต่ถ้าจะไปเที่ยวค้างอ้างแรมเป็นอันว่าไม่มีทาง ถ้าปลายรุ้งไม่ยอมไปด้วย และน้อยครั้งที่หญิงสาวผู้ติดบ้านจะยอมไปเที่ยวตามประสาหนุ่มสาวแบบที่เพื่อน ๆ ของตะวันชอบชวนกันไป “ก็ไปทีไรเราสองคนก็เป็นตัวประหลาดทุกทีเลยนี่คะ มีแต่คู่เราที่เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ จัง ๆ คนอื่นเค้ายังวัยรุ่น ยังเป็นสาวโสดหนุ่มโสดกันทั้งนั้น รุ้งเข้ากับใครไม่เห็นได้เลยค่ะ แต่ถ้าคุณอยากจะไปสนุกกับเค้า รุ้งก็ไม่ห้ามนะคะ ไปเถอะ” ก็แล้วมันเรื่องอะไรที่ตะวันจะยอมไปเหงาคนเดียว เพราะว่าคิดแบบนั้น ตะวันก็เลยไม่เคยไปไหนไกลจากปลายรุ้งแม้แต่วันเดียว “มาทำตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋กับรุ้งแบบนี้ คุณไม่เบื่อบ้างหรือคะ” ปลายรุ้งเคยถาม สีหน้าจริงจังเสียจนตะวันอดขำไม่ได้ “ก่อนจะตอบนี่ขอรู้ก่อนได้ไหมครับ ว่าถามทำไม อะไรดลใจให้ถามแบบนี้” “ก็....พูดแล้วอย่าโกรธนะคะ เพราะว่ามันเกี่ยวกับรักครั้งแรกของรุ้งด้วยอ่ะ” สีหน้าระรื่นของตะวันเลยเคร่งขรึมลงทันตาเห็น ปลายรุ้งต้องรีบให้ความกระจ่างสำหรับสาเหตุของการตั้งคำถามว่า “ก็รุ้งอดเปรียบเทียบคุณกับวินไม่ได้น่ะค่ะ ถึงตอนนั้นรุ้งจะคบกับเค้าแป๊บเดียวเองก็ตามน่ะนะคะ รุ้งก็ยังจำได้แม่นเลยว่า ก่อนหน้าที่รุ้งจะตกลงคบกับเค้าน่ะ เค้าตามตื้อรุ้งสารพัดวิธีเลย ตามอยู่อย่างนั้นเป็นปี ๆ แต่พอรุ้งคบกับเค้าปุ๊บ เค้าก็ห่าง ๆ ไป ไม่ค่อยมาหามาคุยกับรุ้งเหมือนสมัยยังไม่ได้คบกัน พอทำใจกล้าถามเขา เขาก็บอกว่าให้รุ้งไปอ่านหนังสือผู้ชายมาจากดาวอังคารและผู้หญิงมาจากดาวศุกร์ซะ จะได้เข้าใจว่าผู้ชายคิดอะไรไม่เหมือนกับผู้หญิงอ่ะค่ะ แล้วเค้าก็บอกกับรุ้งว่าเค้าไม่ชอบผู้หญิงเซ้าซี้น่ารำคาญ ทำตัวติดกับแฟนจนเค้ากระดิกตัวไปไหนไม่ได้ รุ้งก็เลยสงสัยว่าคุณจะเป็นแบบนั้นบ้างหรือเปล่า” “ผมเคยบอกคุณหรือเปล่าว่าผมไม่ชอบให้คุณเอาผมไปเปรียบเทียบกับใคร” “บอกแล้วค่ะ บอกตอนที่คุณไปเยี่ยมยายของรุ้งไงคะ รุ้งจำได้ แต่รุ้งไม่ได้ถามเพราะว่ารุ้งจะเอาคุณไปเปรียบกับวินนะคะ รุ้งแค่กลัวว่าคุณจะเบื่อรุ้ง ก็เท่านั้นเอง” ความจำอันดีเลิศของหญิงสาวช่วยเจ้าตัวเอาไว้ได้อีกครั้งหนึ่ง สีหน้าเคร่งขรึมอึมครึมของตะวันค่อยคลายลงเป็นอ่อนโยนกับภรรยาสุดที่รักเหมือนเดิมก่อนจะตอบว่า “ผมไม่มีวันเบื่อคุณหรอกรุ้ง อยู่กับคุณยังไงก็ไม่มีวันพอสำหรับผม” ตะวันจำได้ว่าตอบปลายรุ้งไปอย่างนั้น มันเป็นเรื่องจริงที่ไม่มีเหตุไม่มีผลเอาเสียเลย และมันก็ไม่ใช่ว่าจะเพิ่งเกิดขึ้นมาเมื่อวันสองวันนี้ ตะวันชอบอยู่ใกล้ ๆ กับหญิงสาวมาแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่ยังไม่เป็นอะไรกันโน่นนั่นแหละ ถึงเวลานี้ความอยากที่จะอยู่ใกล้ ๆ ภรรยาก็ไม่ได้ว่าจะเกิดจากอารมณ์พิศวาทปรารถนาเสียทั้งหมด ที่จริงอารมณ์ที่ว่านั้นเป็นสาเหตุส่วนน้อยด้วยซ้ำ บางทีแค่เห็นหญิงสาวอยู่ใกล้ ๆ ทำอะไรต่ออะไรตามประสาปลายรุ้ง ตะวันก็มีความสุขเสียเหลือเกินแล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลาแห่งการไปดูงานต่างประเทศ ตะวันมองคนที่เคยกระดี๊กระด๊าอยากไปจนวุ่นวายจัดกระเป๋าเสร็จก่อนเดินทางจริงตั้งอาทิตย์หนึ่งนั่งซึมกระทือตาแดง ๆ อยู่ใกล้ ๆ หลังจากเพิ่งจะเช็คอินเข้ามานั่งรอขึ้นเครื่องอย่างแปลกใจ “ไม่ดีใจเหรอ จะได้ขึ้นเครื่องบินไปเที่ยวเมืองนอกครั้งแรกในชีวิตแล้วนะ” “ดีใจค่ะ แต่หนาวแล้วก็เลยพาลปวดหัวไปด้วยน่ะค่ะ” “ไหน ผมจับหัวดูซิ เอ...ก็ไม่ร้อนนี่นา เสื้อกันหนาวก็ใส่มาแล้วยังหนาวอีกแบบนี้ ผมว่ามาให้ผมกอดไว้ดีกว่ามั้ย” “ไม่เอาอ่ะ อายชาวบ้านเค้า เพื่อน ๆ ร่วมชั้นเราทั้งนั้น เดี๋ยวเค้าจะหาว่าหวีทกันไม่รู้จักกาละเทศะ” “ไม่เห็นเป็นไรเลยรุ้ง ผัวเมียเค้ารักกัน ชาวบ้านจะเดือดร้อนตรงไหนไม่ทราบ” ตะวันแย้งเสียงเกเรแบบไม่ค่อยจริงจัง ความเกรงใจกับสายตาของคนอื่นทำให้ปลายรุ้งไม่ยอมอยู่ในอ้อมกอดอุ่น ๆ ของสามีจนกระทั่งขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้วนั่นแหละ พอได้ขึ้นเครื่องแทนที่จะดีขึ้น อาการหนาวสะท้านของปลายรุ้งกลับยิ่งไปกันใหญ่ ผ้าห่มที่ได้รับแจกมาจากแอร์โฮสเตสคนสวยก็เหมือนกับจะช่วยอะไรไม่ได้เลย หญิงสาวเลยจำใจต้องให้ตะวันกอดไว้อย่างนั้น โชคดีที่เป็นไฟล์ทดึก ผู้โดยสารส่วนใหญ่เลยต่างคนต่างนอน ไม่มีใครสนใจใคร หลังจากได้นอนพักหลายชั่วโมง เมื่อตื่นขึ้นมาที่สนามบินที่ญี่ปุ่น ปลายรุ้งก็รู้สึกดีขึ้น แม้จะไม่ถึงกับแข็งแรงเหมือนปกติ แต่ก็มากพอที่จะปั้นหน้ายิ้มชื่นหลอกใครต่อใครได้ว่าสบาย สบาย ไม่เจ็บไม่ไข้อะไร ยกเว้นสามีสุดที่รักของปลายรุ้งคนเดียวเท่านั้นที่ไวพอที่จะรู้ทันว่าหญิงสาวแข็งอกแข็งใจทำมากแค่ไหน “ก็รุ้งไม่อยากให้ใคร ๆ หมดสนุกเพราะรุ้งนี่คะ ที่จริงรุ้งก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ คุณก็ไม่ต้องทำหน้าเป็นห่วงเหมือนจะตายอย่างงั้นหรอก” “ถ้าไม่ไหวก็บอกผมนะรุ้ง ผมหาตั๋วกลับได้ ไม่ต้องห่วง” “ไม่ห่วงอยู่แล้วค่ะ รุ้งเชื่อว่าคุณทำได้ แต่รุ้งอยากไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ มากกว่า ดูสิคะ ประเทศเขาดูกลมกลืนระหว่างความเก่าแก่กับความทันสมัย ผู้คนก็ดูมีระเบียบวินัยกันดีจังเลย” “จ้ะ” ตะวันรับคำสาวสวยหน้าซีดเซียวที่นั่งชี้ชวนให้ชมนกชมไม้อยู่ข้าง ๆ ใช้มือข้างหนึ่งจับมือบาง ๆ ของปลายรุ้งไว้ไม่ยอมปล่อย ราวกับกลัวหญิงสาวจะสลายหายไปกระนั้น คนอื่น ๆ ที่มาร่วมทริปด้วยต่างพากันชื่นชมแกมอิจฉาที่เห็นสามีภรรยาคู่นี้รักกันหวานชื่นออกนอกหน้า แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 07:24:48 จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ทำยังไงเราถึงจะโชคดีอย่างรุ้งเขาบ้างนะ คุณตะวันทั้งหล่อทั้งรวยยังไม่พอ ยังทั้งรักทั้งหลงภรรยาอย่างกับอะไรดี ดูสิ...จะเดินจะยืนแต่ละทีต้องคอยจับคอยประคอง ยังกับไข่ในหินก็ไม่ปานนะนั่นน่ะ” ตลอดระยะเวลา 5 วันที่ญี่ปุ่น ไข่ในหินของตะวันก็พยายามฝืนสังขารสนุกสนานไปกับการท่องเที่ยวดูงานอย่างเต็มที่ คนที่ทรมานสุด ๆ เห็นจะไม่ใช่ปลายรุ้งหรอก แต่เป็นตะวันนั่นเอง สามวันแรกก็ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ ปลายรุ้งได้แต่บ่นว่าหนาว ๆ ทั้ง ๆ ที่เวลาที่ไปเป็นฤดูร้อนแท้ ๆ หนาวแบบที่ห่มผ้าก็ไม่หายเพราะคนเจ็บให้การว่าสะท้านอยู่ข้างใน จับหัวจับตัวดูก็ไม่เห็นว่ามันจะมีไข้ตรงไหน เอะอะอะไรปลายรุ้งก็จะหยิบยาใส่ปาก จนตะวันต้องห้ามไว้ เพราะชักกังวลใจว่าจะกินยามากเกินไปหรือเปล่า พอเข้าวันที่สี่ ตื่นเช้าขึ้นมา พอลุกจากเตียงได้เท่านั้น ปลายรุ้งก็ล้มโครมกลับลงมาบนเตียง เสียงดังจนตะวันที่หลับอยู่ตกใจตื่น “เป็นอะไรไปน่ะรุ้ง” “หน้ามืดนิดหน่อยค่ะ” “ไม่นิดล่ะมั้ง ล้มออกเสียงดัง เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ” “ไม่เจ็บค่ะ งง ๆ นิดหน่อยเอง สงสัยว่าโรคความดันต่ำจะกำเริบน่ะค่ะ แต่ก่อนรุ้งเป็นบ่อยจะตายไป โดยเฉพาะเวลาที่อ่านหนังสือสอบหรือทำงานเลิกดึก ๆ น่ะค่ะ” ไอ้นั่นมันก็ใช่อยู่ ก็ครั้งแรกที่เจอกัน ปลายรุ้งก็เป็นลมล้มใส่ตะวันให้ต้องเดือดร้อนอุ้มไปห้องพยาบาลไม่ใช่หรือ นั่นก็ไม่ใช่ครั้งเดียวที่ตะวันได้เห็นหรอกว่าหญิงสาวเป็นลม เพียงแต่ช่วงหลังดูเหมือนความถี่จะลดลงอย่างมีนัยสำคัญจนตะวันนึกว่าหายแล้วเสียอีก “รุ้ง...” “อะไรคะ เรียกเสียงซีเรียสเชียว” “ผมกลัว” “กลัวอะไรคะ” “กลัวคุณเป็นอะไรไป ผมทนไม่ไหวแน่ ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นะรุ้งนะ เราไปหาหมอกันเถอะ ให้พี่ไกด์แปล ๆ ให้ก็คงพอได้ หมอญี่ปุ่นกับหมอไทยคงเรียนมาเหมือน ๆ กันแหละ นะ...ไปหาหมอตรวจหน่อยนะ” น้ำเสียงเร่งเร้าเว้าวอนของตะวันทำเอาปลายรุ้งเกือบใจอ่อนด้วยความสงสาร แต่หญิงสาวแอบมีอะไรสงสัยในใจถึงสาเหตุการเจ็บไข้ได้ป่วยครั้งนี้ของตัวเองอยู่แล้ว จึงปฏิเสธหนักแน่น “ไว้รอกลับไปตรวจที่เมืองไทยก็ได้ค่ะ รุ้งสัญญาว่าจะไปหาหมอแน่นอน ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ” “ลงเครื่องปุ๊บแวะไปหาหมอกันเลยนะ เป็นอะไรจะได้รีบรักษา” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รุ้งรับรอง จะอยู่กับคุณไปจนแก่เลยดีไหม คุณอย่าเบื่อหน้ารุ้งเสียก่อนก็แล้วกัน” หญิงสาวเย้าด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน แต่อีกคนไม่ยอมสนุกไปด้วย ตะวันยื่นมือทั้งสองไปประคองใบหน้ารูปไข่ของปลายรุ้งไว้อย่างทะนุถนอมสุดหัวใจ ก่อนจะประกบปากหนาได้รูปของตัวเองลงไปจูบหญิงสาวอย่างรักใคร่เนิ่นนาน และสิ่งอื่น ๆ ก็ดำเนินต่อไปตามขั้นตอนตามธรรมชาติ แม้จะพยายามนุ่มนวลและอ่อนโยนกับปลายรุ้งมากแค่ไหน แต่ความเร่าร้อนก็ไม่ลดน้อยถอยลงแต่อย่างใด กลับนับวันจะยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดการดูงาน 5 วันก็เสร็จสิ้นลงเรียบร้อย ทันทีที่ล้อเครื่องบินแตะพื้น ตะวันก็โทรนัดหมอที่โรงพยาบาลทันที เพราะปลายรุ้งดูทรุดโทรมสุดขีด ใบหน้าก็ซีดแทบไม่มีสีเลือด หญิงสาวยืนโงนเงนตลอดเหมือนจะล้มลงไปได้ตลอดเวลา “ไม่ต้องคอยกระเป๋าแล้วล่ะ ไปโรงพยาบาลเลยดีกว่า” “แป๊บเดียวเองค่ะ ไม่เห็นต้องรีบเลย รุ้งรอได้” ทันทีที่พูดจบ ร่างบางของปลายรุ้งก็ทรุดฮวบลงในอ้อมแขนของตะวัน สติสัมปัชชัญญะของหญิงสาวหมดไป ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มที่กระวนกระวายแทบจะเป็นบ้า กว่าจะพาปลายรุ้งมาถึงโรงพยาบาลได้ ตอนที่ 24 “หนูรุ้งเป็นยังไงบ้างลูก หมอเค้าว่ายังไงบ้าง นี่แม่รู้ปุ๊บก็รีบมาปั๊บเลยนะลูกนะ ให้นายชาติขับรถฝ่าไฟแดงมาตั้งสองแยก” ธิดาระล่ำระลักพร้อมกับปราดเข้าไปลูบหลังลูบไหล่ที่นั่งหน้าตาอ่อนระโหยโรยแรงอยู่ข้างเตียงที่มีปลายรุ้งนอนนิ่งอยู่ แต่นอกจากน้ำเกลือใส ๆ แล้ว สตรีกลางคนก็ไม่เห็นความผิดปกติอะไร นอกจากแววยินดีปรีดาที่เต้นระริกอยู่ในดวงตาค่อนข้างอ่อนล้าของลูกชาย “ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ รุ้งเค้าอ่อนเพลียนิดหน่อย” “นิดหน่อยอะไรกันลูก ต้องนอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือกันเนี่ยนะ” “ฮะ...ตามธรรมดาเค้าเองก็สุขภาพไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว นี่มีเด็กในท้องอีกคน ก็เลยยิ่งเพลียหนักเข้าไปใหญ่ ผมไม่รู้นี่ฮะแม่ ถ้ารู้ก็จะไม่ปงไม่ไปมันหรอก ไอ้ดูงานบ้าบออะไรเนี่ย” “จริง ๆ หรือซันนี่ รุ้งท้องจริง ๆ หรือลูก กี่เดือนแล้วล่ะจ๊ะ” “สองเดือนฮะแม่ อาจจะกว่านั้นนิดหน่อยด้วยล่ะฮะ เพราะประจำเดือนรุ้งเขามาไม่แน่ไม่นอน แม่ดีใจกับผมไหมครับ ผมจะมีลูกแล้ว” ว่าที่คุณย่าพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความปีติยินดี ดึงตัวลูกชายเข้ามากอดไว้แนบแน่น แนบแน่นกว่าครั้งไหน ๆ ในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมาด้วยซ้ำ สองแม่ลูกกอดกันอยู่อย่างนั้นจนคนเจ็บบนเตียงไอขึ้นมาเบา ๆ ตะวันเลยรีบผละไปก้มดูจนเกือบจะชิดหน้าของปลายรุ้ง “ตื่นแล้วเหรอ คอแห้งหรือเปล่า กินน้ำไหม” “ค่ะ หิวน้ำจังเลย” ตะวันรีบจัดแจงรินน้ำให้ ปลายรุ้งรับแก้วที่มี่หลอดเสียบไว้มาดูดอย่างกระหาย ก่อนจะเหลือบไปเห็นธิดายืนตาแดง ๆ อยู่ปลายเตียง “อ้าว...สวัสดีค่ะ” หญิงสาวทักทายด้วยอาการงง ๆ ใจคอไม่ดีกับความเจ็บป่วยของตัวเองเสียแล้ว หรือว่าจะไม่ใช่อย่างที่ตนเองเดาไว้ แต่กลายเป็นสภาวะร้ายแรงอย่างอื่น ปลายรุ้งชักจะตกใจจนหน้าเริ่มซีดและใจเริ่มเสีย “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะรุ้ง” “รุ้งเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ทำไมคุณแม่คุณต้องมาด้วยล่ะ” “เป็นสิ เป็นมากเลยล่ะ เลยต้องให้แม่มาดูอาการรุ้งด้วยไง ต่อไปยิ่งต้องฝากแม่ดูแลรุ้งเข้าไปใหญ่เลยแหละ” “เอ๋...” “กำลังจะเป็นแม่คนแล้วรู้มั้ย เราน่ะ” จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “อ๋อ...” “อ๋ออะไรกัน รู้ตัวอยู่แล้วเหรอ” “เปล่านะคะ แค่สงสัยเฉย ๆ เห็นประจำเดือนมันไม่มาน้าน นาน ก็ว่าจะซื้อชุดตรวจการตั้งครรภ์มาทำดูเสียหน่อย หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่นน่ะค่ะ” ปลายรุ้งรีบแก้ตัวเป็นพัลวันเมื่อเห็นแววตาเอาเรื่องของสามี ถึงจะเป็นข้อแก้ตัวแต่ก็เป็นความจริงทั้งนั้น เรื่องดี ๆ แบบนี้หญิงสาวไม่ใจร้ายกั๊กไว้รู้คนเดียวหรอก ช่วยกันทำก็ต้องช่วยกันรับผิดชอบอยู่แล้ว นี่คือหลักการง่าย ๆ ในการดำเนินชีวิตของปลายรุ้ง “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ ก็รุ้งบอกแล้วไงว่าไม่รู้จริง ๆ ถ้ารู้รุ้งก็ไม่กล้าเดินทางไกล ๆ ไปลำบากลำบนแบบนั้นหรอกค่ะ อย่าโกรธรุ้งเลยนะคะ นะ” แทนคำตอบ ตะวันกลับรวบตัวหญิงสาวมากอดอย่างแสนรัก ไม่ต้องบอกปลายรุ้งก็รู้ว่าเขาดีใจแค่ไหน ความดีใจคงจะลามเลยไปถึงแม่ของเขาที่ยืนเช็ดน้ำตาอยู่ด้วยนั่นแหละ ถูกสามีกอดแน่น ๆ อยู่สักพัก ปลายรุ้งก็ถูกดันตัวออกห่างและสั่งด้วยเสียงเฉียบขาดทันทีโดยไม่ฟังคำโอดครวญใด ๆ เลยว่า “ต่อไปนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้ว ไม่มีข้อแม้ใด ๆ เข้าใจมั้ย” “แล้วคุณจะให้รุ้งอยู่บ้านเฉย ๆ น่ะหรือคะ โอย...เป็นบ้าตายกันพอดี” “ก็ลองดู ถ้าเป็นบ้าจริงเมื่อไหร่ ผมจะลาออกมาอยูกับคุณก็แล้วกัน ผมสัญญา” แต่ครั้นจะให้ปลายรุ้งอยู่บ้านคนเดียว ตะวันก็กระวนกระวายจนไม่เป็นอันทำงานทำการ กลัวว่าหากปลายรุ้งเป็นอะไรไปที่บ้านจะไม่มีคนอยู่ดูแล “คนออกเยอะแยะไปค่ะ คนรถก็มี คุณก็ห่วงไม่เข้าเรื่อง” คนพูดนอนหลับตาหายใจเหนื่อย ๆ อยู่บนเตียง อาการแพ้ท้องของปลายรุ้งค่อนข้างแปลกกว่าใคร ๆ หญิงสาวกินไม่ค่อยได้ เวียนหัว หน้ามืดตาลาย แต่ไม่คลื่นไส้อาเจียน ได้แต่นอนนิ่ง ๆ กินน้ำหวานชงจาง ๆ ทั้งวัน จนตะวันกลุ้มใจในความผ่ายผอมของศรีภรรยา “ทำไงดีล่ะฮะแม่ ถ้ารุ้งไม่อยู่ใกล้ ๆ ผมคงทำอะไรไม่ได้แน่ ๆ เลย มันห่วงไปหมดเลยฮะ” ความห่วงที่ว่าทำให้ตะวันโทรศัพท์กลับไปหาปลายรุ้งที่บ้านทุกครึ่งชั่วโมง ถ้าหญิงสาวรับสายก็จะถูกดุว่าทำไมไม่นอนหลับพักผ่อน ถ้าหญิงสาวไม่รับสายเพราะหลับจริง ๆ อย่างที่ตะวันอยากให้เป็น คนโทรไปก็เป็นฝ่ายร้อนรนจนนั่งไม่ติดอีก ไม่มีอะไรดีและลงตัวสักอย่างเลย “ก็เอาอย่างนี้ดีไหมล่ะลูก แม่จะให้เค้าทำออฟฟิศเป็นห้องให้รุ้งไปนอนที่นั่นได้ เช้าขึ้นก็จับรุ้งใส่รถไปทำงานด้วยกัน ลูกก็แวะไปดูได้บ่อย ๆ เท่าที่ต้องการ เย็นลงลูกก็จับรุ้งใส่รถนั่งกลับมาบ้านด้วยกัน ดีไหมล่ะจ๊ะ” “แต่รุ้งว่ามันจะดูไม่ดีนะคะท่าน พนักงานคนอื่นจะคิดยังไงล่ะคะ” “เอาน่ารุ้ง เป็นเจ้าของมันก็ต้องมีสิทธิพิเศษกันบ้างน่ะ อย่าคิดมากไปเลยนะจ๊ะ ถือซะว่าทำเพื่อตาซันนี่ก็แล้วกัน เค้าจะได้มีกำลังใจในการทำงานนะลูกนะ” ธิดาตัดสินใจฟันธงให้เสร็จสรรพ ไม่สนใจปลายรุ้งที่ทำหน้าคัดค้านไม่เห็นด้วย คิดไปอีกทีก็ดีเหมือนกัน อุดอู้อยู่แต่ที่บ้านแบบนี้บางทีก็เบื่อเหลือใจ ถ้าได้ไปอยู่ที่ออฟฟิศจริง ๆ ก็คงมีอะไรสนุก ๆ ทำบ้างล่ะนะ ล่วงเข้าเดือนที่สี่ของการตั้งครรภ์ ปลายรุ้งก็ค่อยแข็งแรงขึ้น จากที่เคยนอนแบบซมอยู่กับเตียงทั้งวัน หญิงสาวก็พอจะลุกเดินเหินไปไหนมาไหนได้บ้าง ห้องที่ถูกดัดแปลงให้ปลายรุ้งไปนอนพักที่ที่ทำงานนั้นเป็นห้องเก็บเอกสารเก่าของบริษัท ชั้นสำหรับเก็บแฟ้มงานต่าง ๆ ถูกผลักให้ชิดติดกันมาขึ้นเพื่อเว้นพื้นที่ไว้ให้กั้นพาร์ทิชั่นและนำเตียงมาตั้ง ติดแอร์และเครื่องฟอกอากาศให้ปลายรุ้งเสียหน่อย หญิงสาวก็อยู่ได้สบายมาก อาศัยว่าปลายรุ้งเคยอยู่ห้องแคบ ๆ อยู่แล้วตั้งแต่สมัยเป็นเด็กหอ จึงไม่รู้สึกอึดอัดอะไรเลยแม้แต่น้อย เมื่อว่างจากงานตะวันก็จะแว้บมาดูปลายรุ้งอยู่เสมอ แม้จะโล่งใจที่สุขภาพของสุดที่รักดูดีและแข็งแรงขึ้นมากแล้ว แต่ที่ขัดใจก็คือ แทนที่ปลายรุ้งจะนั่งอ่านหนังสือคู่มือว่าที่คุณแม่คนใหม่ หญิงสาวกลับชอบรื้อแฟ้มนั้นแฟ้มนี้ในห้องเก็บเอกสารมาอ่าน ทั้ง ๆ ที่ไม่เห็นจะมีอะไรน่าอ่าน ยังไม่พอ อ่านแล้ววิเคราะห์เจาะลึกหาสิ่งผิดปกติเสียด้วย “รุ้งว่าค่าใช้จ่ายของบริษัทเราเมื่อเปรียบเทียบช่วงตอนที่คุณพ่อคุณยังอยู่กับช่วงหลังจากที่คุณสุพจน์มาทำหน้าที่บริหารนี่มันแตกต่างกันอย่างชัดเจนเลยนะคะเนี่ย” “ช่างมันเถอะรุ้ง ผมว่าอ่านเล่มนี้ดีกว่านะ เค้าบอกว่าช่วงเวลาขวบปีแรกเนี่ยมีความสำคัญมาก ๆ เลยนะ พ่อแม่ต้องเตรียมตัวให้พร้อมเพราะเวลาทุกนาทีมีค่ามาก ๆ ผ่านไปแล้วผ่านไปเลย เอาย้อนคืนมาไม่ได้นะรุ้ง” “เนี่ย...คุณดูสิคะ ทำไมค่าเครื่องเขียน ค่าอุปกรณ์สำนักงานมันพุ่งกระฉูดขึ้นเป็นสองสามร้อยเปอร์เซนต์เลยนะคะเนี่ย ลองดูบายไอเทมซื้อแต่ละอย่างก็แพง ๆ ทั้งนั้นเลย แล้วนี่ตอนนั้นที่เรารีโนเวทห้องประชุมกันใหม่ รุ้งว่าค่าใช้จ่ายมันไม่น่าจะถึงล้านเลยนะคะเนี่ย ใครคุมเรื่องการจ่ายเงินนะคะ คุณรู้หรือเปล่า” “รุ้งจ๋า....อย่าไปสนใจมันเลยนะ สนใจตัวเองกับลูกก่อนเถอะนะครับ ผมขอร้องล่ะ” “ฮื้อ...อย่ามากอดสิคะ รุ้งอึดอัด เอ้า....นี่ค่ะ รุ้งทำสรุปออกมาเป็นข้อ ๆ ไว้แล้ว คุณลองเอาเข้าไปถามในที่ประชุมหน่อยได้ไหม อย่างน้อยถ้าเราเคยสุรุ่ยสุร่ายกันในจุดนี้ ทุกแผนกจะได้ระมัดระวังเรื่องการเบิกค่าใช้จ่ายกันมากขึ้น” ตะวันเลยได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ พูดกับแม่ไม่ได้ ชายหนุ่มเลยทรุดลงนั่ง พูดกับพุงกลม ๆ ที่ป่องออกมาน้อย ๆ จนปลายรุ้งจำใจต้องใส่ชุดคลุมท้องแล้วแทน “แม่ใครเนี่ย ดื้อจริง ๆ เลย พ่อชักจะเหนื่อยแล้วนะลูก หนูออกมาเร็ว ๆ นะครับ จะได้มาช่วยพ่อปราบแม่จอมดื้อของหนู” ปลายรุ้งมองคุณพ่อพูดกับลูกในท้องของตัวเองอย่างเอ็นดู ไม่ผลักไสเมื่อตะวันแนบหูลงกับพุงทำทีเป็นเหมือนฟังลูกพูดตอบกลับมา “อ๋อ...เหรอครับ โอเค ได้ ๆ พ่อจะลองทำตามที่หนูแนะนำนะครับ” “อะไรกันคะนั่น คุยกันรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ลูกแนะนำคุณว่าอะไรคะ” “ลูกบอกว่าถ้าแม่ดื้อให้จูบ แล้วจะหาย” “ประสาทจริง ๆ เลยคุณน่ะ” “จริง จิ๊ง ลูกบอกผมอย่างนี้จริง ๆ นะ” “ไม่เอาแล้ว ออกไปได้แล้วค่ะ นี่ถึงเวลาประชุมแล้วนะ คุณเอาเรื่องนี้ไปพูดในที่ประชุมด้วย อย่าลืมนะคะ” ปลายรุ้งพยายามยัดกระดาษใส่มือใหญ่ของสามี ตะวันรับมาอย่างเสียไม่ได้ ชายหนุ่มจูบภรรยาที่หน้าผากเร็ว ๆ ก่อนจะจำใจออกจากห้องเพื่อไปเข้าประชุมตามหน้าที่ นอกจากตะวันแล้ว ปลายรุ้งก็ยังมีแขกประจำมาเยี่ยมอย่างสม่ำเสมออีกหลายคน ทั้งบดินทร์ พีรยา ที่ทำท่าว่าจะกลับมาคืนดีกันได้ไม่ยากนัก แรก ๆ ก็ต่างคนต่างเกร็งเข้าหน้ากันไม่ค่อยได้เท่าไหร่ นาน ๆ ไปพอเจอกันบ่อยเข้าก็กลับมาพูดคุยถูกคอกันเหมือนเดิม ต่างคนก็ต่างบอกว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ แต่ปลายรุ้งรู้ดีว่าไม่ใช่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นสายตาและท่าทางของพีรยาที่จ้องมองบดินทร์เวลาอีกฝ่ายเผลอ “อย่ายุเลยน่ารุ้ง มันก็แค่ถ่านไฟเก่า แถมเรื่องราวของเรายังจบไม่ค่อยสวยอีกต่างหาก บอยเค้าอาจจะยังโกรธเคืองพีชอยู่ก็ได้ แต่ไม่กล้าแสดงออกเพราะมารยาทมันค้ำคออยู่” จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พีรยาพูดด้วยน้ำเสียงปลง ๆ นึกย้อนกลับไปทีไรก็เสียใจไม่จบไม่สิ้นเสียที หลังจากเลิกรากับหนุ่มใหญ่คนที่เป็นสาเหตุให้ความรักระหว่างตนกับบดินทร์ต้องจบลงนั้น พีรยาก็คบหาแบบผ่าน ๆ กับหนุ่ม ๆ อีกหลายคน แต่ไม่มีเลยสักคนเดียวที่จะดีและตรงใจเท่ากับบดินทร์ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า ยิ่งเศร้าก็ยิ่งอิจฉาเพื่อนที่นั่งท้องโย้อยู่ตรงหน้า มันน่าจะเป็นพีรยาไม่ใช่หรือที่เป็นฝั่งเป็นฝากับบดินทร์ก่อนตะวันกับปลายรุ้ง “พีชพูดอย่างกับว่าไม่รู้จักบอยดีอย่างนั้นแหละ เขาเป็นคนใจกว้าง ไม่ใช่คนช่างเจ็บช่างจำเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างที่พีชระแวงเสียหน่อย” “ช่างมันเถอะน่ารุ้ง พีชถือคติว่าถ้าคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกันหรอก เหมือนซันนี่กับรุ้งไง ที่จริงก็ดูออกตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าเกิดมาคู่กันจริง ๆ ต่างคนต่างส่งเสริมกันให้ไปในทางที่ดีขึ้น ซันนี่ก็ได้อนาคตที่สดใส ส่วนรุ้งก็ได้ครอบครัวที่อบอุ่น เกิดมาเพื่อเติมเต็มช่องว่างของกันและกันจริง ๆ เลย” “ไม่จริงหรอกพีช เรื่องของรุ้งกับคุณตะวันไม่ใช่โชคช่วยนะ พีชเองก็จำได้ไม่ใช่เหรอว่า ตอนแรกคุณตะวัน เขาเสือกไสไหล่ส่งรุ้งอย่างกับอะไรดี รุ้งต้องพยายามสืบกับคุณบอยแทบแย่ว่า ตกลงเค้าจะมาทำงานที่นี่ไหน อุตส่าห์บากบั่นพยายามจนสมัครเข้ามาทำงานที่เดียวกันได้ งานเซลส์อะไรนั่นรุ้งก็ไม่เคยชอบเลยนะ ต้องคอยตามวิ่งหัวฟูหานั่นหานี่ให้ลูกค้า ตื้อคนอื่นจนใจอ่อนยอมซื้อของกับเรา แต่รุ้งก็ต้องอดทนทำไปเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างกับคนที่รุ้งรัก ถึงตอนที่รักกันแล้วก็ใช่ว่าจะสบายขึ้นนะพีช กว่าจะทำให้เขาเข้าใจอะไรต่ออะไรได้ รุ้งก็ต้องเหนื่อยไม่ใช่เล่น ชีวิตที่ไม่เคยลำบากของเขาทำให้วุฒิภาวะของเขาต่ำกว่ารุ้งเยอะเลย แล้วเขาก็ไม่ใช่คนไทป์ที่จะพูดจะสอนกันตรง ๆ ได้ รุ้งต้องคิดแล้วคิดอีก วางแผนแล้ววางแผนอีกว่าจะทำยังไงให้ผู้ชายที่รุ้งรักเจริญเติบโตทั้งกายใจ พร้อมสำหรับที่จะดูแลชีวิตของเราและลูกที่จะเกิดมา ถ้าพีชจะบอกว่าเรื่องพวกนี้เป็นชะตาชีวิตที่ช่างดีเกินจริงของรุ้ง รุ้งก็ขอบอกเลยว่าไม่ใช่” คนฟังซึ่งเป็นเพื่อนรักอึ้งไปเลยกับคำอธิบายที่กลั่นออกจากใจของปลายรุ้ง ฟังแล้วพีรยาก็ยิ่งนับถือปลายรุ้งเข้าไปใหญ่ ค่อยมีกำลังใจจะฟันฝ่ากับอุปสรรคชีวิตรักของตัวเองขึ้นมาบ้าง “แต่อย่างแรก รุ้งว่า พีชลองค่อย ๆ คิดใคร่ครวญทบทวนหัวใจตัวเองดูก่อนดีกว่า ว่ายังรักบอยอยู่จริงๆ หรือเปล่า มันไม่ผิดหรอกถ้าเกิดคำตอบมันจะออกมาเป็นว่าไม่ชัวร์ ไม่แน่ใจ แต่รุ้งว่าถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง พีชก็อย่าไปผูกพันให้ความหวังเค้าอีกจะดีกว่า เผื่อมีคนที่ใช่กว่าผ่านเข้ามาอีก บอยมีหวังต้องชีช้ำซ้ำซ้อนอีกแน่เลย รุ้งกลัวแทนอ่ะจ้ะ” ถ้าเป็นคำพูดของคนอื่น พีรยาคงโกรธเหมือนกันแหละ แต่พอเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากปลายรุ้ง พีรยาก็เลยได้แต่ถอนใจเฮือกใหญ่ ยอมรับความจริงแต่โดยดี “อ้าว...พีช มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย” ตะวันร้องทักเมื่อเดินเข้ามาหาปลายรุ้งพร้อมกับบดินทร์ ผู้ชายคนหลังมีแววลิงโลดใจฉายออกมาจากดวงตาอย่างเห็นได้ชัด “มาสักพักแล้วล่ะค่ะ วันนี้พีชโดดงานมา ช่วงนี้เซ็ง ๆ” “งั้นดีเลย ไหน ๆ มาพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ผมว่าเราไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อดีกว่ามั้ยฮะ” บดินทร์เอ่ยชวน ตะวันหันมามองหน้าภรรยาเป็นเชิงสำรวจ ดูแล้วก็ไม่ได้ซีดเซียวอะไรมาก แต่ชายหนุ่มก็อดถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วงไม่ได้ “ไหวไหมรุ้ง” “สบายมากค่ะ ดีเหมือนกัน ไม่ได้นั่งรถเที่ยวเล่นไกล ๆ ตั้งหลายเดือนแล้ว” “แน่นะครับ” “โอ๊ย...เบื่อคนรักเมียห่วงเมียที่สุดในโลกจริง ๆ เลย ไปกินข้าวเย็นกับเพื่อนแค่เนี้ย ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ได้จะพาไปตกระกำลำบากที่ไหน” บดินทร์ก็แซวไปอย่างนั้นแหละ ที่จริงก็รู้อยู่ว่าปลายรุ้งสุขภาพย่ำแย่เพียงใด ตะวันถึงกับลั่นวาจาว่าหลังจากปลายรุ้งคลอดแล้ว เขาจะทำหมันเสียเลยให้มันรู้แล้วรู้รอด ไม่ว่าลูกจะออกมาเป็นผู้หญิงผู้ชาย จะไม่ยอมให้ปลายรุ้งท้องได้อีกแล้ว “ไม่ไหวว่ะ รุ้งป่วยขึ้นมาทีหัวใจชั้นจะวาย เส้นเลือดในสมองจะแตกตายเพราะความเครียดวันละร้อยครั้ง ยอมรับเลยล่ะว่ากลัว” ตะวันเคยบอกบดินทร์ไว้อย่างนั้น ย้ำด้วยซ้ำว่าให้เหยียบไว้ให้มั่นอย่าแพร่งพรายให้ปลายรุ้งรู้เพราะกลัวหญิงสาวจะไม่เห็นด้วยเรื่องทำหมัน “งั้นถ้าจะไปก็ไปเลยก็แล้วกันค่ะ เดี๋ยวออกช้ารถจะติดนะค่ะ” ปลายรุ้งลุกขึ้นมาเดินนำหน้าด้วยท่าทางคล่องแคล่วผิดจากหญิงมีครรภ์คนอื่นอย่างสิ้นเชิง ความที่น้ำหนักขึ้นไม่มาก ท้องก็ไม่ค่อยใหญ่ เรียกว่าถ้าไม่ได้ใส่ชุดคลุมท้องก็อาจจะไม่มีใครสังเกตเห็นว่าปลายรุ้งตั้งท้อง “พอจะได้เที่ยวล่ะก็ รีบเชียวนะรุ้ง” “ก็แหงล่ะค่ะ อยู่กับคุณก็เอาแต่จับให้รุ้งนอนเฉย ๆ จะเป็นง่อยอยู่แล้วอ่ะ แล้ววันนี้ได้เอาเรื่องที่รุ้งเจอไปพูดในที่ประชุมหรือเปล่าคะ ผลออกมาเป็นยังไงบ้าง” “อีตาสุพจน์ก็เต้นผางเลยน่ะสิ แกทำมาตลกถามผมว่าอะไรดลใจให้ค้นเรื่องนี้มาพูดในที่ประชุม ผมก็เลยบอกว่าไม่มีอะไรดลใจหรอก ออกจะผิดปกติเห็นเด่นชัดขนาดนี้ก็เลยอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทางแผนกบัญชีก็เลยเต้นกันทั้งแผนกเพราะอีตาสุพจน์ดันฟาดงวงฟาดงาด่าไปว่าบัญชีน่ะรับผิดชอบโดยตรงทำไมเห็นว่าผิดปกติแล้วไม่รายงาน แต่หัวหน้าฝ่ายบัญชีก็ไม่ได้เถียงหรือชี้แจงอะไรนะ ก้มหน้าฟังเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาอะไร สักพักอีตาสุพจน์ก็บอกว่าไม่เป็นไร ต่อไปให้ระวังหน่อยแล้วกัน ดีนะที่ปีที่แล้วรายได้เราดีมาก ค่าใช้จ่ายโอเวอร์ที่ผมหยิบยกมาเป็นประเด็นวันนี้มันก็เลยเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย ตอนแรกผมก็จี๊ดขึ้นมาเลยนะรุ้ง กะว่าจะลุกขึ้นยืนชี้หน้าด่ามันแล้ว รุ้งเชื่อไหม แม่จัดการด่ามันก่อนเลยว่า นี่ไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อย ผู้บริหารทุกคนต้องช่วยกันเป็นหูเป็นตา ดูว่าบริษัทเรามีรอยรั่วตรงไหน ผมนะ ใจมาเลย หายโกรธไอ้บ้านั่นเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ สมน้ำหน้ามัน โดนแม่ว่าเสียหน้าในที่ประชุมไปเลย จะว่าไปแม่ก็ไม่เคยทำอย่างนี้เลยนะ” ตะวันเล่าอย่างสะใจจนวางช้อนส้อมลงกับจาน พีรยากับบดินทร์มองหน้ากันอย่างงง ๆ ยิ่งงงขึ้นไปใหญ่เมื่อปลายรุ้งดึงคอสามีมาจุ๊บที่แก้มอย่างรักใคร่ “เก่งจังเลยค่ะ ดีแล้วล่ะ เดี๋ยวรุ้งจะคอยหาข้อผิดพลาดของเขาไปให้คุณแฉในที่ประชุมอีก เห็นมั้ยล่ะคะว่าที่จริงแล้วคุณแม่คุณน่ะ ไม่ได้เห็นดีเห็นงามตามอีตาสุพจน์ร้อยเล่ห์นี่ไปเสียทุกอย่าง รุ้งน่ะรู้มาก่อนหน้านี้แล้วล่ะค่ะ ว่าอีตานี่แกวางหมากไว้เรียบร้อยแล้ว หัวหน้าบัญชีนั่นก็คนของแก ถึงได้ไม่รายงานค่าใช้จ่ายผิดปกติไงคะ เห็นไหมล่ะคะ ว่าแกทำพิรุธสุดขีดเลยนะนั่น ปกติแกกัดใครไม่เคยปล่อยจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งอยู่แล้ว คุณก็เคยโดนออกบ่อยไปใช่ไหมล่ะคะ นี่แกเอ็ดอยู่แป๊บเดียวก็บอกว่าไม่เป็นไร ใคร ๆ ในที่ประชุมคงเอะใจกันบ้างล่ะค่ะ” “ว่าแต่ว่า รุ้งกับซันนี่สองคนแค่นี้จะสู้อีตาเขี้ยวลากดินนั่นไหวเหรอ ผมว่ามันน่าจะไหวตัวทันแล้วล่ะมั้งนั่น” บดินทร์เตือนสองสามีภรรยาด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากังวลใจ พีรยาเองก็เช่นกัน น้ำเสียงของหญิงสาวเคร่งเครียดผิดปกติเมื่อเอ่ยเตือนเพื่อนรักว่า “พีชว่ารุ้งอย่าไปยุ่งเรื่องในบริษัทดีกว่านะจ๊ะ ตอนนี้เรื่องสำคัญก็คือดูแลร่างกายของตัวเองให้แข็งแรงไม่ใช่เหรอ เรื่องงานน่ะให้ซันนี่เค้าจัดการไปเถอะจ้ะ ไว้คลอดแล้วค่อยว่ากันใหม่เถอะนะจ๊ะ ถึงจะรู้ว่าพีรยาแนะนำด้วยความหวังดี แต่ปลายรุ้งทำตามคำแนะนำของเพื่อนรักไม่ได้หรอก ศึกหนักหนาสาหัสขนาดนี้ จะปล่อยตะวันฝ่าฟันอยู่คนเดียวได้อย่างไร ยิ่งได้รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปกลายเป็นประเด็นร้อนสั่นคลอนความไว้วางใจของธิดาที่มีต่อสุพจน์ได้ ปลายรุ้งก็ยิ่งกระหยิ่มใจในความสำเร็จขั้นแรก ตั้งแต่วันนั้นมาหญิงสาวจึงก้มหน้าก้มตาหาที่จับผิดสุพจน์เข้าไปใหญ่ ตรวจสอบเอกสารทั้งหลาย โดยใช้หลักการเปรียบเทียบหาความผิดปกติง่าย ๆ สิ่งที่สืบทราบเพิ่มขึ้นมาอีกยิ่งทำให้ปลายรุ้งไม่สบายใจ จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ปรากฏว่าไม่ใช่คนคุมการเงินเท่านั้นที่เป็นพวกเดียวกับสุพจน์ ปลายรุ้งยังแอบจับไต๋ได้ว่าคนที่แผนกจัดซื้อก็ร่วมด้วยช่วยกันกับอีตาขี้โกงนี่ ของที่ซื้อหามาใช้ในบริษัทจึงแพงผิดปกติ ที่แท้ก็ฮั้วกับบริษัทข้างนอก ก็บริษัทของพรรคพวกนายสุพจน์อีกนั่นแหละ ใช่แต่แค่อุปกรณ์สำนักงาน วัตถุดิบในการก่อสร้างหลายรายการก็ด้วย ปลายรุ้งไม่อยากจะคิดเลยว่าใครที่ส่งสินค้าป้อนให้บริษัทของตะวันคงจะรวยอื้อซ่าแค่ไหนในช่วงปีกว่า ๆ ที่ผ่านมานี้ วัสดุคุณภาพเดียวกัน แต่ราคาแพงว่าหลายสิบเปอร์เซนต์ ทำให้ไม่ต้องสงสัยเลยว่ายอดขายเพิ่มขึ้นแต่ทำไมกำไรถึงลดลง “ก็เศรษฐกิจมันไม่ดี น้ำมันก็แพง ค่าขนส่งก็แพงตาม ราคาสินค้าต่าง ๆ มันก็ต้องขึ้นกันเป็นเงาตามตัวนั่นแหละ” “ผมว่านั่นคงจะไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอกนะครับ บังเอิญว่าผมลองติดต่อไปกับซัพพลายเออร์เจ้าเก่า ๆ ดู ราคาวัสดุก่อสร้างเค้าก็ไม่ได้สูงขึ้นมากมาย เค้ายังต่อว่าผมเลยว่าทำไมจู่ ๆ ก็เลิกทำธุรกิจกับเขา ถามไถ่มาว่าไม่พอใจบริการด้านไหน ทางเราก็ไม่ตอบกลับไป แต่ก็ยังไม่สายหรอกครับคุณสุพจน์ ผมเองก็ลองถามทางเค้าดูแล้วว่า ถ้าหากว่าเราจะกลับไปสั่งของจากเขาตอนนี้ เขาจะยังคิดราคามิตรภาพอยู่ไหม เค้าก็ยืนยันว่าจะให้ราคาถูกที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ลองคำนวณดูแล้วคอสท์ก็ลดไปเยอะเหมือนกัน” “คุณตะวันไม่รู้อะไร คุณภาพของวัสดุเจ้านั้นมันไม่ได้เรื่อง สู้ซัพพลายเออร์เจ้าใหม่ของเราก็ไม่ได้” “เรื่องนี้ผมว่าผมน่าจะเชี่ยวชาญกว่าคุณสุพจน์นะครับ เพราะงานก่อสร้างเป็นงานถนัดของผม ถ้าจำไม่ผิดผมว่าคุณสุพจน์เคยบอกว่าเชี่ยวชาญด้านการตลาดนี่นา” ตะวันย้อนให้ตรง ๆ ส่งผลให้คนที่เถียงข้าง ๆ คู ๆ ถึงกับหน้าม้านไป หลายครั้งแล้วนะเจ้าหนุ่มนี่ ไม่รู้ว่าไปได้ข้อมูลดี ๆ มาจากไหน ประชุมกันทีไรก็คอยจิกกัดบ่อนทำลายความน่าเชื่อถือ จนตอนนี้ ภาพของคนทำงานที่สู้อุตส่าห์สร้างไว้เริ่มจะพังลงจนไม่เหลือชิ้นดี ผู้บริหารหลายคนเริ่มมองเขาด้วยสายตาฉงนสนเท่ห์ แต่สายตาของใครก็ไม่สำคัญเท่ากับสายตาของธิดา ผู้หญิงที่นำพาเขาเข้ามาอยู่ในจุดนี้ได้ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจและมั่นใจในฝีไม้ลายมือ ก็เขาไม่ใช่หรือที่เพียรบอกว่าจะทำหน้าที่บริหารงานบริษัทแห่งนี้ให้ดีที่สุด ให้สมกับที่ได้รับความไว้วางใจนั้น “บริษัทของคุณก็เหมือนกับบริษัทของผมเอง ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เกิดความเจริญก้าวหน้า คุณดาสบายใจได้ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” “ยังไงก็อย่าลืมช่วยสอนงานให้ซันนี่บ้างนะคะ ต่อไปเขาก็คงต้องขึ้นมาดูแล อย่าลืมว่าที่นี่เป็นบริษัทที่ปู่กับพ่อของเขาช่วยกันก่อตั้งกันมา” “ไม่ลืมหรอกครับคุณดา แต่คุณก็เห็นนี่นาว่าตอนนี้ลูกชายคุณยังไม่พร้อม ผมว่ารอให้เค้าสะสมประสบการณ์ในการทำงานมากกว่านี้อีกสัก 4-5 ปี แล้วค่อยเทรนกันเป็นเรื่องเป็นราวจะดีกว่านะฮะ” สุพจน์จำได้ว่าบ่ายเบี่ยงไปอย่างนั้นเอง เรื่องอะไรจะให้ไอ้หนุ่มจอมยะโสนั่นมามีอำนาจเหนือเขา ตราบใดที่มันยังเข้ากันไม่ได้กับแม่มัน สุพจน์ก็ยังกุมอำนาจเต็ม แต่ตอนนี้ท่าทางจะไม่ใช่เสียแล้ว สาวใหญ่ไฟแรงสูงของเขาเวลานี้เปลี่ยนไปมาก ดูเธอจะตื่นเต้นกับการเป็นว่าที่คุณย่ายังสาวเสียเหลือเกิน ส่วนเจ้าลูกชายที่เคยอารมณ์ร้อนเป็นไฟ เอะอะปึงปังไปทุกครั้งเมื่อเขาแหย่ให้โกรธนั่นก็กลับดูสุขุมนุ่มลึกมีชั้นเชิงลวดลายซับซ้อนจัดการยากขึ้นเรื่อย ๆ และแต่ละครั้งที่เข้าประชุม หมอนั่นก็ไม่รู้ไปเอาข้อมูลจริง ๆ มาจากไหน มาโจมตีเขาเสียจนยับเยินแก้ไขไม่ได้ในที่ประชุม โดนโจมตีครั้งใด แสงแห่งความเชื่อมั่นในดวงตาของธิดาก็ดูเหมือนจะอ่อนแรงลงไปด้วยเช่นกัน คงจะรอต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ สุพจน์ต้องจัดการอะไรสักอย่างเสียแล้ว “เหมือนก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าคุณซันนี่ไปเอาข้อมูลพวกนั้นมาจากไหน เหมือนลองแย็บถามน้อง ๆ ที่แผนกแก ก็ไม่เห็นมีใครรู้ตื้นลึกหนาบางอะไร บอกแต่ว่างานที่แผนกก็ยุ่งจะตายไป ไม่รู้ว่าคุณซันนี่มีเวลาไปหาข้อมูลพวกนั้นมาได้ยังไง เห็นเอาแต่ทำงานงก ๆ” เมื่อให้เหมือนฝันซึ่งเป็นเลขาส่วนตัวของตนเองลองไปหาข้อมูลมา ก็ได้ความว่าอย่างนี้ ลองตรวจสอบจากคนของตัวเองดู ก็ไม่เห็นจะมีใครยอมรับว่าได้สาวไส้ให้กากิน สุพจน์ได้แต่นั่งกลุ้มใจ เพราะเวลานี้ไม่รู้ว่าศัตรูตัวฉกาจที่แท้จริงเป็นใคร เพราะวิเคราะห์จากสถานการณ์แล้ว ตะวันคงไม่มีทางมีเวลาและปัญญาหาเรื่องมาตั้งประเด็นอภิปรายไม่ไว้วางใจได้แน่ ๆ “เราคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะพี่พจน์ ไม่งั้นช่องทางทำกินของพวกเราถูกไอ้เด็กบ้านั่นปิดตายหมดแน่ ๆ ตอนนี้คุณธิดาสั่งการมาแล้วนะว่าเวลาจะจัดซื้อจัดหาอะไรให้ตั้งกรรมการพิจารณาตัดสินใจเลือกซัพพลายเออร์ ที่สำคัญคือ ถ้าไอ้ที่ซื้อมันเป็นของฝ่ายไหน ก็ให้ฝ่ายนั้นมีอำนาจสูงสุดในการตัดสินใจ” “ใช่ค่ะพี่ ของหนูก็โดนเหมือนกัน คุณธิดาบอกว่าถ้าต้องจ่ายเงินค่าอะไรก็แล้วแต่เกินเดือนละ 500,000 ให้หนูส่งรายงานแบบละเอียดให้แกพิจารณาก่อน ทุกทีส่งเช็คเข้าไปให้เซ็นก็เห็นเซ็นแกร็ก ไม่เคยเลยที่จะดูรายละเอียดจุกจิกขนาดนี้” “เออ....รู้แล้วน่ะ สงสัยว่าถ้าเป็นแบบนี้คงต้องคิดหาทางขยับขยายแล้วล่ะมั้ง” “ขยับขยายยังไงล่ะพี่ อย่าบอกนะว่าพี่จะฮุบบริษัทนี้ ถ้าพี่คิดแบบนั้น หนูบอกให้รู้ล่วงหน้าเลยว่ายาก ยิ่งพวกผู้บริหารทั้งหลายพากันจับตามองพวกเราจะถลนออกมานอกเบ้ากันแบบนี้น่ะ มาลินี หัวหน้าแผนกบัญชีรีบดักคอสุพจน์ไว้ก่อน เพราะเรื่องที่พูดขึ้นมาเป็นเรื่องจริงเสียยิ่งกว่าจริง แต่ก่อนแต่ไร คุณธิดาและผู้บริหารคนอื่นไม่เคยสนใจบัญชีรายได้รายจ่าย สนใจแต่ว่ายอดขายแต่ละเดือนเป็นเท่าไหร่ เดี๋ยวนี้เวลาพรีเซ้นท์ยอดขายที่แม้ว่าจะเกินเป้าที่ตั้งไว้ไปมาก ที่ประชุมก็หาได้สนใจแค่นั้นไม่ กลับขอดูรายการค่าใช้จ่ายเมื่อหักลบกับยอดขายซึ่งพอคำนวณดูแล้วก็กลายเป็นเรื่องไม่น่าประทับใจเท่าใด ที่แย่คือคุณธิดาส่งผู้ช่วยมาให้มาลินีอีกคน สาวใหญ่อ้างอย่างสุภาพว่า เนื่องจากได้สั่งงานมากมายเพิ่มให้มาลินี จึงขอส่งผู้ช่วยมาให้ แต่เด็กอมมือที่ไหนก็พอจะรู้ว่าผู้ช่วยที่ว่ามีหน้าที่เป็นหูเป็นตาเพิ่มให้กับธิดาต่างหาก “ก็ถ้าเป็นเจ้าของไม่ได้ ก็ทำลายมันซะ แล้วพวกเราก็ไปอยู่ที่อื่นแทนไง ไม่เห็นจะยากเลย” สุพจน์สรุปด้วยน้ำเสียงอาฆาตมาดร้าย แววตาสีหน้าเหี้ยมเกรียม จนน้องสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกันยังสยองแทนธิดาและตะวัน สองแม่ลูกผู้เป็นเจ้าของบริษัทที่แท้จริง ผ่านไตรมาสที่สองเข้าสู่ไตรมาสสุดท้าย ปลายรุ้งยิ่งแย่ลงเข้าไปใหญ่ กลางดึกคืนหนึ่ง ตะวันต้องรีบพาภรรยาสุดรักบึ่งไปหาหมอเพราะปลายรุ้งอยู่ ๆ ก็มีเลือดออก แม้จะไม่เยอะแยะมากมาย แต่ก็ทำให้ว่าที่คุณพ่อคุณแม่ตกใจจนเกือบจะช็อค “ยังไม่ต้องวิตกกังวลอะไรมากเกินไปหรอกครับ ทานยาแล้วนอนนิ่ง ๆ ห้ามทำงาน ห้ามเครียดก็เท่านั้น” หมอบอกสาเหตุของการที่มีเลือดไหลและสั่งการรักษาให้ปลายรุ้งและตะวันที่นั่งหน้าเสียอยู่ด้วยกัน ผลการตรวจพบว่าเด็กยังเป็นปกติอยู่ มีแต่แม่เท่านั้นที่ไม่ค่อยแข็งแรง “เอ....ว่าแต่หมอเคยบอกหรือยังนะครับว่าในท้องนี่มีสองคนน่ะ” “หา....จริงเหรอฮะ” “จริงสิ ยินดีด้วยนะ ท้องทีหนึ่งก็ได้ลูกสองคนเลย เสียดายยังไม่เห็นชัด ๆ ว่าเป็นเพศอะไร เอาขาปิดกันไว้ทั้งคู่เลย” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รุ้งว่าเอาไว้ลุ้นดีกว่า คุณหมอทราบแล้วก็อย่าบอกนะคะ พ่อเขาอยากได้ผู้หญิง แต่รุ้งน่ะอยากได้ผู้ชาย” “อ้าว...ไหงไม่สามัคคีกันอย่างนั้นล่ะครับ” คุณหมอแซวยิ้ม ๆ นาน ๆ ทีหรอกที่จะมีคนไข้พ่อแม่อายุยังน้อยแบบนี้ ซึ่งที่จริงในกรณีของปลายรุ้งนับว่าโชคดีที่ตัดสินใจแต่งงานมีลูกตั้งแต่ยังไม่สามสิบ ด้วยสุขภาพแย่ ๆ ของหญิงสาว ถ้ายิ่งรอนานกว่านี้คงจะยิ่งไม่ดีต่อร่างกายใหญ่เลย ข้างฝ่ายคุณสามีก็น่ารักน่าเอ็นดูดีเหลือเกิน มาด้วยกันกับภรรยาทุกครั้ง แต่ละครั้งก็แทบจะอุ้มเข้ามาหาคุณหมอกันเลยทีเดียว ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คุณสามีตรงหน้าจะรักคุณภรรยาหน้าใสนี่ขนาดไหน พ่อแม่รักกันอย่างนี้ ลูกที่จะเกิดมาก็ถือว่าโชคดีที่จะได้อยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นและอวลไอไปด้วยความรักของพ่อกับแม่ “ต่อไปนี้ห้ามรุ้งนั่งอ่านแฟ้มงานปีก่อน ๆ แล้วนะ ถ้าไม่เลิกผมจะเอาเตียงรุ้งออกมาตั้งข้างโต๊ะทำงานผม” “แต่ว่า...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกบ้าง นะครับรุ้ง” จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:14:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แม้หมอจะบอกว่าให้นอนนิ่ง ๆ ลดการเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด ตะวันก็ไม่กล้าทิ้งปลายรุ้งไว้ที่บ้านตามลำพัง เช้าขึ้นปลายรุ้งก็ต้องถูกหอบหิ้วมาอยู่ที่ทำงานจนได้ ชายหนุ่มจึงต้องรวบรวมพลังใจบังคับภรรยาให้รามือจากการหาข้อมูลทั้งหลายไปโจมตีนายสุพจน์ “อ้าว...แล้วนั่นจะเอาหนังสือคู่มือตั้งครรภ์พวกนั้นไปไว้ไหนละคะ” “ไม่ให้อ่านเหมือนกัน ก็บอกแล้วไงว่าให้นอนเฉย ๆ หนังสือพวกนี้ผมอ่านหมดแล้วทุกเล่ม เล่มละหลายรอบด้วย รุ้งแค่คลอดลูกออกมาก็พอ ผมเลี้ยงเองได้ ทั้งลูกทั้งแม่นั่นแหละ” “แหม...ใครจะไปนอนเฉย ๆ ทั้งวันกันได้นะคะเนี่ย คุณน่ะ ใจร้ายที่สุดเลย” คนถูกสั่งเป็นฉาก ๆ ชักจะงอน หน้าหวาน ๆ นั้นบูดบึ้งเสียจนตะวันต้องถอนใจเฮือกใหญ่ ทรุดลงนั่งกอดร่างที่ยังบางอยู่มีแต่พุงที่ป่องออกมาเท่านั้นที่ดูไม่เข้ากับตัวผอม ๆ ของปลายรุ้งไว้แนบอกแน่น “รุ้งอ่ะ...อย่างอแงได้มั้ย ทนเบื่อเอาหน่อยนะ ถือว่าทำเพื่อผมนะครับ เรื่องบริษัทน่ะช่างมันเถอะ ปล่อยไว้อีกอย่างมากก็แค่สามเดือนหกเดือน มันคงไม่เป็นอะไรไปมากกว่าที่ผ่านมาหรอก ถึงมันจะเป็นอะไรก็ช่าง ผมห่วงคุณกับลูก ๆ มากกว่าบริษัทนะครับ เข้าใจผมหน่อย” คราวนี้เป็นปลายรุ้งบ้างที่ถูกตะวันร่ายมนต์สะกดให้ลดฤทธิ์เดชลง หญิงสาวได้แต่นั่งนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของสามี ไม่กล้าดื้อดึงกับตะวันอีก เห็นภรรยานิ่งเงียบคล้ายจะรับทราบและปฏิบัติตามอย่างว่าง่ายเช่นนั้น ตะวันเลยอดก้มลงจูบเป็นรางวัลให้ปลายรุ้งไม่ได้ ตอนที่ 25 “ทำอะไรกันวะ ประเจิดประเจ้อจริง ๆ เลยคู่นี้” เสียงล้อ ๆ ของบดินทร์ที่ดังขึ้นมาทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน ปลายรุ้งก้มหน้างุดแบบอาย ๆ ขณะที่ตะวันแผลงฤทธิ์ใส่เพื่อนเสียงเขียว “แกนี่มันไม่มีมารยาทเลยนะเว้ย เข้าห้องชาวบ้านเค้าแทนที่จะเคาะก่อน ทะลึ่งโผล่เข้ามาแบบนี้ได้ไงวะ” “แล้วใครบอกแกล่ะว่าชั้นไม่ได้เคาะ เคาะแล้วเว้ย แต่ท่าทางจะมัวแต่อยู่ในภวังค์โรแมนติกกันอยู่ล่ะมั้ง ชั้นเห็นเงียบไปก็เลยลองเปิดเข้ามาดูนะสิว่าอยู่กันหรือเปล่า” บดินทร์เถียง ก่อนจะบอกวัตถุประสงค์ของการมาหาเพื่อนรักในครั้งนี้ “มีข่าวไม่ค่อยดีจะมาบอกว่ะ” “เรื่องอะไรวะ” “เรื่องอีตาสุพจน์สุดที่รักของแกนั่นแหละ” “ไปคุยกันที่โต๊ะชั้นดีกว่าว่ะ” “ไม่เอานะคะ รุ้งก็อยากฟังด้วยนี่นา” “คุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับรุ้ง นอนพักเสียนะ เดี๋ยวกลางวันผมจะมากินข้าวด้วย ผมสัญญาว่าถ้ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริง ๆ จะรีบบอกให้รุ้งรู้ก่อนใครเพื่อนเลย นะจ๊ะ นอนซะนะ” ว่าแล้วสองหนุ่มก็ควงคู่กันออกไปจากห้อง ปล่อยให้ปลายรุ้งนอนจ้องเพดานตาปริบ ๆ อยู่แป๊บนึงแล้วก็หลับไปในที่สุด ทั้งนี้ก็เพราะตะวันกระซิบบอกหมอแล้วว่าให้จัดยาอะไรก็ได้ที่ปลอดภัยแต่ว่าทำให้หญิงสาวง่วงนอนไปด้วยในตัว ถ้าไม่ทำแบบนี้ ปลายรุ้งคงไม่มีทางอยู่สุขได้เป็นแน่ “ข่าวไม่ดีอะไรเหรอ” “ก็...มีคนไปเห็นว่านายนั่นไปเข้านอกออกในอยู่ที่บริษัทของนายวิทวัสน่ะสิ” บดินทร์เอ่ยถึงบริษัทก่อสร้างอีกเจ้าหนึ่งซึ่งเป็นคู่แข่งในทีกับบริษัทของตะวันมาหลายปีดีดักแล้ว ตะวันขมวดคิ้วเป็นเชิงใช้ความคิด “อืมม์...มันไปทำไมก็ไม่รู้เนอะ” “ก็ ถ้าจะให้มองโลกในแง่ร้ายก็คงเอาความลับบริษัทไปขาย เอาลูกค้าไปแบ่งให้ทางโน้น หาผลประโยชน์ใส่ตัวเองมั้ง” “บริษัทชั้นไม่มีความลับอะไรจะขายหรอก เราทำธุรกิจกันโปร่งใสจะตายไป” “แกอย่าลืมนะเว้ยว่ามีอะไรตั้งหลายอย่างที่แกไม่รู้น่ะ ในมุมมองของแกอาจจะโปร่งใส แต่ความเป็นจริงอาจจะไม่ใช่ก็ได้นี่หว่า” ข้อโต้แย้งของเพื่อนจะว่าไปก็จริงน่ะนะ ตะวันยอมรับอย่างกลุ้มใจ นึกเสียดายที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยสนใจรายละเอียดอะไรต่อมิอะไรมาก่อน “แต่แกไม่ต้องห่วง ชั้นมีสายอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว ชั้นขอร้องเค้าไว้ให้จับตามองความเคลื่อนไหวของนายสุพจน์และคอยอัพเดทข่าวให้ทางเรารู้ตลอด นายเองก็อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไปล่ะ เฝ้าดูอยู่เงียบ ๆ ก่อน จะได้รู้ว่ามันจะทำอะไรกันแน่” บดินทร์เตือนเพื่อนรักผู้ได้ชื่อว่าใจร้อนสมชื่อ ตะวันพยักหน้ารับรู้และเห็นด้วยอย่างไม่หายกังวลใจ ชายหนุ่มนึกถึงภรรยาคู่คิดขึ้นมาทันที แต่เวลานี้ก็ไม่อยากจะเอาเรื่องวุ่นวายไปกวนใจปลายรุ้ง อยากให้พักผ่อนให้เต็มที่มากกว่า แต่ทว่าตะวันเองก็ห้ามใครต่อใครเข้าไปเยี่ยมไปหาปลายรุ้งไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อน ๆ ที่เคยเป็นพนักงานในแผนกขายด้วยกันของปลายรุ้ง ซึ่งพักหลังนี่ว่างงานกันมากขึ้นเลยมีเวลาได้เข้าไปหาภรรยาของตะวันบ่อยขึ้นอีกเช่นกัน “พักนี้ลูกค้าหายจ้อยหมดเลยอ่ะพี่รุ้ง ไหมเซ้ง เซ็งล่ะค่ะ” “อ้าว...ทำไมล่ะจ๊ะ” “ก็คุณสุพจน์น่ะสิคะ พักหลังนี่แกเป็นบ้าอะไรไม่รู้ อยู่ ๆ ก็มากำหนดทิศทางการตลาดว่าบริษัทของเราจะรับทำแต่งานพรีเมียมเท่านั้น ลูกค้าเกรดบี หรือ เอ ธรรมดา ไม่พลัสนี่ไม่ต้องมาแหยมเลย แบบนี้พวกเราทำงานกันยากขึ้นมาก ๆ เลยค่ะ ใครจะไปหาลูกค้าประเภทนั้นได้บ่อย ๆ ล่ะคะ” ปลายรุ้งนอนคิดตามนิ่ง ๆ เอ...ไม่เคยเห็นตะวันมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเลยนี่นะ อย่างว่าแหละ ณ ตอนนี้งานของตะวันก็เรียกว่าล้นมืออยู่แล้ว เพราะเมื่อปีที่แล้วได้ข่าวว่ายอดขายถล่มทลาย บ้านสั่งสร้างเอย ตึกแถวเอย ตึกใหญ่ ๆ อีกตั้งหลายตึก โครงการที่ยังก่อสร้างไม่เสร็จบานตะไทจนตะวันกลุ้มอกกลุ้มใจว่าคนงานไม่พอ สุพจน์ก็มาต่อว่าในที่ประชุมว่าฝ่ายก่อสร้างทำงานล่าช้า จะให้หาบริษัทรับเหมาก่อสร้างข้างนอกมาทำเพิ่มเพื่อเป็นการเร่งสปีดให้ทันใจคุณลูกค้าทั้งหลาย ก็ทะเลาะกันกับตะวันไปยกใหญ่เพราะข้างนายช่างใหญ่ยอมเสียที่ไหนล่ะ มาคิดดูตอนนี้ก็นับว่าตะวันตัดสินใจได้ถูกต้อง เพราะหากยอมให้จ้างบริษัทรับเหมาก่อสร้างข้างนอกตามไอเดียบรรเจิดของอีตาสุพจน์ตัวแสบนั่น ก็คงทำรายได้มหาศาลให้แก่คนต้นคิดไม่น้อยเลยทีเดียว “แล้วแผนการตลาดงี่เง่าพรรค์นี่ไม่มีใครเอะอะโวยวายอะไรบ้างหรือจ๊ะ” “ก็ไม่เห็นมีใครว่าอะไรนี่คะ ก็อย่างว่าล่ะค่ะพี่รุ้ง ไม่ใช่ว่ามันจะขายไม่ได้ ขายทีก็ขายได้เป็นร้อย ๆ ล้านนั่นแหละ แต่คนที่ขายได้ก็มีอยู่ไม่กี่คน ก็เป็นพวกที่คุณสุพจน์พามานั่นแหละค่ะ พวกเราก็เลยจ๋อยกันใหญ่ ค่าคอมค่าเคิมอะไรก็เลยไม่ได้เลยพักนี้ นี่ปลายเดือนนี้ทีมเก่า ๆ ของพวกเราก็จะพากันออกตั้งสองสามคนนะคะ เหลือแต่พวกหน้าใหม่ ๆ ไหมไม่ชอบสไตล์การขายของพวกมันเลยค่ะพี่” จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ทำไมไปเรียกคนอื่นว่ามันอย่างนั้นล่ะน้องไหม ไม่ดีนะจ๊ะ” “ดีหรือไม่ไหมก็ไม่รู้หรอกค่ะ รู้แต่ว่าพวกมันขายกันแบบเอาตัวเข้าแลกเลยนะคะพี่ เห็นหน้าพวกมันทีไรไหมล่ะขยะแขยงทุกที ถึงไม่อยากจะอยู่ในแผนกไงคะพี่รุ้ง นี่ถ้าคนเก่า ๆ ออกกันหมด ไหมคงอยู่ไม่ได้แล้วล่ะค่ะ” คนนอนฟังถอนใจยาวอย่างกลุ้มใจ เป็นธรรมดาที่ผู้บริหารคนใหม่จะทำให้วัฒนธรรมองค์กรเปลี่ยน แต่ถ้ามันเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดิ่งลงเหวแบบนี้เห็นจะทำใจให้ยอมรับไม่ได้ แต่ก่อนแต่ไรบริษัทนี้ไม่เคยมีสไตล์การขายที่น่าเกลียดแบบนี้ ไม่งั้นคนขายสไตล์ทื่อ ๆ บื้อ ๆ อย่างปลายรุ้งจะอยู่ได้หรือ นี่ชื่อเสียงด้านการขายในวงการคงไม่เหลือชิ้นดีแล้วนะนี่ ปลายรุ้งจะทำยังไงดีนะ ถ้าจะหยิบยกมาเป็นประเด็นอภิปรายกับตะวันก็คงมีแต่จะทำให้สามีสุดที่รักเป็นกังวลใจ โทษฐานที่ให้พักแต่ยังไปฟังข่าวสารจากชาวบ้านอีก แต่จะว่าไปมันก็ไม่ใช่เรื่องเด่นประเด็นร้อนอะไรนักหนา ปลายรุ้งคงต้องยอมทนอยู่เฉย ๆ ไปจนกว่าจะคลอดกระมัง ความกังวลของปลายรุ้งในระยะสามเดือนหลังค่อยลดลงไป เนื่องจากเห็นได้ชัดเจนว่าตอนนี้ธิดาไม่ได้ไว้วางใจสุพจน์เหมือนในอดีตแล้ว แต่กลับพยายามดึงตะวันเข้าไปเกี่ยวข้องในฐานะผู้บริหารมากขึ้น สตรีกลางคนส่งสัญญาณชัดเจนว่ากำลังจะวางมือและมอบอำนาจเต็มให้ตะวันเป็นผู้บริหารจัดการงานในบริษัทนี้ ส่งผลให้ตำแหน่งของสุพจน์ยิ่งสั่นคลอนง่อนแง่นเหลือกำลัง หลายอย่างที่เคยถือวิสาสะตัดสินใจกระทำลงไปในนามบริษัท มาบัดนี้ไม่ได้เสียแล้ว ต้องรอให้ตะวันรับทราบและอนุมัติเสียก่อน ซึ่งก็เป็นสิ่งบั่นทอนความสามารถในการหารายได้เบี้ยบ้ายรายทางไปจนหมด “ตกลงพี่พจน์จะยอมรับชะตากรรมแต่โดยดีแบบนี้น่ะเหรอ” “เหมือนก็รู้ว่าคนอย่างพี่ไม่มีทางจะยอมรับอะไรแบบนี้ได้ พี่วางแผนไว้หมดแล้ว ตอนนี้พวกมันยังไหวตัวไม่ทันกันก็เท่านั้นเอง” “อย่างว่าแต่พวกมันเลยพี่ พวกเราก็ไม่เห็นจะมองออกเลย เห็นพี่พจน์ดูจ๋อย ๆ ไปในที่ประชุม ดูไม่ค่อยกล้าหือกับคุณซันนี่เหมือนเมื่อก่อน นีก็ชักจะใจไม่ค่อยดีนะพี่นะ ถ้าจะให้รับแค่เงินเดือนพนักงานที่นี่น่ะ นีไม่พอใช้จ่ายหรอก บ้านก็ต้องผ่อน รถก็ต้องผ่อน ไม่เหลือกินเหลือเก็บกันพอดี” สุพจน์ เหมือนฝัน และมาลินีนั่งประชุมกันเครียดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งไม่ไกลจากออฟฟิศมากนัก เดิมทีการพบปะเพื่อพูดคุยกันนั้นจะทำในที่ทำงานก็พอได้ แต่เดี๋ยวนี้ทั้งสามต้องระเห็จออกมาประชุมให้ไกลหูไกลตาคนในบริษัทกันหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวจะมีคนคาบข่าวไปฟ้องเจ้านายคนใหม่ เจ้านายที่ดูจะฉลาดกว่าคนแม่มากมายหลายขุม “แผนของพี่ก็คือ ถ่ายลูกค้าเก่าไปให้บริษัทใหม่ที่ต่อไปพวกเราจะพากันไปอยู่นั่นแหละ ของคุณวิทวัส พี่ไปคุยกับเค้ามาแล้ว พอเราถ่ายลูกค้าไปพอสมควรแล้วเราก็ย้ายออกไป ทำทีเป็นถูกคุณวิทวัสซื้อตัวด้วยค่าจ้างที่แพงกว่าที่นี่สองสามเท่า หลังจากนั้นเราก็ค่อยทำลายชื่อเสียงของที่นี่ เอาให้มันเสื่อมเสียจนอยู่ไม่ได้เลย เรื่องทำลายนี่ก็ไม่ยาก เพราะมันก็แค่เปิดโปงในสิ่งที่เราเคยโกงไว้ในนามของคุณธิดากับลูกชายก็เท่านั้น” “ดูพี่มั่นอกมั่นใจเหลือเกินนะว่ามันจะเวิร์ก” “ไม่เวิร์กก็ให้มันรู้ไป คุณวิทวัสเขาก็ซัพพอร์ทพวกเราเต็มที่อยู่แล้วเพราะงานนี้เขาได้ผลประโยชน์ไปเต็ม ๆ ไม่มีอะไรต้องกลัว อย่าห่วงเลย” “แล้วเรื่องนี้จะไม่กระทบถึงความสัมพันธ์ของพี่กับคุณธิดาเหรอ” “ไม่มีผลประโยชน์ที่พี่พึงพอใจ ก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรนั่นอีกต่อไปแล้วล่ะนี นี่มันเป็นสัจธรรมของโลก คุณธิดาจะรับได้หรือไม่พี่ก็ไม่แคร์หรอก” สัปดาห์ต่อมาสุพจน์และคณะก็พร้อมใจกันยื่นใบลาออกพร้อม ๆ กัน หนุ่มใหญ่ไม่ฟังคำทัดทานใด ๆ จากคุณธิดาทั้งนั้น ยื่นใบลาออกได้ก็เก็บข้าวของออกไปพร้อมกับเหมือนฝันและมาลินีทันที “พี่ว่าเราค่อยพูดค่อยจากันก็ได้นะคะ คุณพจน์ทิ้งบริษัท ทิ้งพี่ไปกลางคันแบบนี้แล้วทางนี้จะทำยังไงกันล่ะคะ” “พี่ดาอย่าพูดอะไรที่ดูไม่เป็นมืออาชีพอย่างนี้เลยฮะ ผมว่าพี่เองก็ทราบดีอยู่แก่ใจว่าภาพพจน์ของผมที่นี่ยับเยินเกินกว่าจะแก้ไขอะไรได้แล้วล่ะ แล้วคนที่ทำให้มันแย่อย่างนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นลูกชายสุดที่รักของพี่เอง ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณซันนี่ลูกบังเกิดเกล้าของพี่จะบริหารงานที่นี่ได้ดีขนาดไหน เก่งกล้าสามารถขนาดนั้นคงไม่ต้องการให้ผมเทรนให้อีกแล้วล่ะ” พูดจบสุพจน์ก็หันหลังให้ธิดาแบบลาขาดทันที ทิ้งให้คนที่คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะลงเอยแบบนี้ทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ผู้บริหารหลังโต๊ะตัวใหญ่อย่างท้อใจ คล้อยหลังอดีตคนเคยรู้ใจไปไม่นาน ตะวันก็โผล่หน้าเข้ามาดูอาการมารดาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน “เขาไปแล้วล่ะลูก” “ถ้าเขาไปเพราะผม ผมก็ขอโทษนะฮะแม่ และถ้าแม่ต้องการ ผมเองก็ยินดีไปขอโทษเขาและอ้อนวอนให้เขากลับมาทำงานกับเราอีก” “ไม่เป็นไรหรอกลูก ปล่อยเขาไปเถอะจ้ะ ถึงเขาจะกลับมาความรู้สึกของแม่ที่มีต่อเขามันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ แก้วที่มันแตกไปแล้วจะเอามาต่อใหม่ยังไงก็ไม่เหมือนเดิมหรอกซันนี่” ชายหนุ่มเดินเข้าไปโอบบ่าบางๆ ของผู้เป็นแม่ จับมือหนึ่งขึ้นมาบีบอย่างให้กำลังใจ ตะวันรู้ดีว่าสภาพจิตใจของธิดาขณะนี้ยับเยินเพียงใด เมื่อหนุ่มใหญ่ซึ่งไม่ได้เป็นเพียงแค่ผู้ช่วยแต่ยังเป็นเพื่อนคู่ใจมาเปิดเผยให้เห็นด้านมืดที่ร้ายกาจให้เห็นอย่างนี้ เสียแรงที่รักและไว้ใจกันมามากกว่า 5 ปี ไม่น่าเชื่อว่าวัตถุประสงค์หลักของสุพจน์ก็มีแต่ผลประโยชน์ก้อนใหญ่เท่านั้น หาความจริงใจอะไรไม่ได้เลย เมื่อใจสลาย สมองก็เลยไม่ค่อยสั่งการ ภาระหน้าที่ของธิดาก็ต้องตกมาเป็นของตะวันไปโดยปริยาย ไม่รวมงานในส่วนของนายสุพจน์และพรรคพวกที่ทิ้งทวนไว้หลายเล่มให้ตะวันตามล้างตามเช็ด ปลายรุ้งจึงต้องทนดูสามีสุดที่รักทำงานวันละไม่ต่ำกว่า 14 ชั่วโมงไม่มีหยุดเสาร์อาทิตย์อย่างเห็นใจเป็นที่สุด เมื่อทนดูไม่ได้ปลายรุ้งก็เลยต้องทำหน้าชื่นฝืนสังขารที่ย่ำแย่ของตัวเองลุกขึ้นมาช่วยอีกแรง แม้จะประเมินกำลังแล้วว่าตนเองคงจะช่วยได้ไม่มากนัก แต่ก็ยังดีกว่านั่ง ๆ นอน ๆ ดูอยู่เฉย ๆ ล่ะน่ะ “ลุกมาทำไมน่ะรุ้ง กลับไปนอนซะไป” “อย่าไล่รุ้งเลยนะคะ รุ้งขอร้องล่ะ ให้รุ้งช่วยคุณทำอะไรบ้างเถอะ รุ้งทำไหว” “ไม่เป็นไร นั่งเป็นกำลังใจให้ผมตอนนี้ก็พอนะครับ งานจิ๊บ ๆ พวกนี้ผมทำเองได้สบายมากอยู่แล้ว” ชายหนุ่มโกหกหน้าตาเฉย ที่จริงถ้ายังเป็นตะวันคนเก่าคนนั้นคงอาละวาดกวาดแฟ้มลงไปกระจัดกระจายเกลื่อนกลาดทั่วห้องแล้วล่ะ เสร็จแล้วก็คงคว้ากุญแจรถ สตาร์ทฉึ่มออกไปหาอะไรที่มีดีกรีดื่มให้หายบ้า เรียกว่าถ้าไม่เมาจนลืมไปว่าตัวเองเป็นใครก็คงจะไม่กลับบ้าน หรือกลับมาทำงานเป็นบ้าเป็นหลังอย่างนี้หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคนหน้าหวานที่เดินพุงป่องไปป่องมาอยู่ข้าง ๆ เขาขณะนี้ ตะวันคงได้เลิกทำไปสามชาติกว่าแล้วล่ะ “คุณตะวันคะ รุ้งขอร้อง ถ้าคุณรักรุ้งจริง ๆ ล่ะก็ ให้รุ้งได้ช่วยคุณบ้างเถอะนะคะ นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ยังดี รุ้งสัญญาว่าถ้าไม่ไหวก็จะไม่ฝืนร่างกาย ได้โปรดเถอะนะคะ” ปลายรุ้งไม่พูดเปล่า หญิงสาวเดินไปนั่งลงบนตักของชายหนุ่มเสียด้วย ปลายรุ้งใช้สองแขนโอบรอบคอและซบศีรษะตนเองลงไปบนบ่าของตะวัน ก่อนจะเริ่มสะอื้นค่อย ๆ เพราะกลัวชายหนุ่มจะยืนกรานไม่ยอมเหมือนทุกครั้งทีผ่านมา “โธ่...รุ้ง จะร้องไห้ทำไมเนี่ย ผมใจเสียนะ อ่ะ อยากทำอะไรก็ว่ามา เดี๋ยวผมจัดให้นะจ๊ะที่รัก หยุดร้องไห้ก่อนได้ไหม พูดกันดี ๆ ก่อน” “จริงหรือเปล่าคะ คุณจะให้รุ้งช่วยงานคุณจริง ๆ นะคะ” หญิงสาวร้องเสียงใส น้ำตาแห้งขึ้นมาอย่างฉับพลันจนตะวันประหลาดใจ ปลายรุ้งค่อย ๆ ปีนลงไปจากตักของชายหนุ่ม ก่อนจะลงมือรื้อ ๆ ค้น ๆ กองเอกสารตรงหน้าอย่างกระตือรือร้น “ใครบอกจะให้ทำไอ้กองบ้าบอพวกนั้นล่ะจ๊ะ มานี่เลย มาออกกำลังกายกับผมดีกว่า” จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:15:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ว่าไงนะคะ” “มานวดบ่าให้ผมไง ก้มอ่านอยู่นานแล้ว เมื่อยชะมัดเลย ทุบ ๆ อย่างที่เคยทำให้ทุกทีน่ะ ไหวไหม” “ไหวค่ะ แต่ขอรุ้งดูเอกสารพวกนี้ก่อนนะ แป๊บเดียว แล้วเดี๋ยวจะนวดให้สบายหายเมื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ นะ....แป๊บนึงนะคะ” ตะวันเลยได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับคนฉลาดกว่าในการต่อรอง สละเก้าอี้ตัวเองให้ปลายรุ้งและขยับไปนั่งเก้าอี้สำหรับผู้มาติดต่อแต่โดยดี ต่างคนต่างทำงานจนตะวันคิดว่าน่าจะให้หญิงสาวพอแล้วนั่นล่ะ “วันนี้พอแค่นี้เถอะนะ กลับบ้านกันเถอะ ผมเหนื่อยแล้ว” ในที่สุดคำว่าเหนื่อยก็หลุดออกจากปากตะวันเป็นครั้งแรกตั้งแต่รับหน้าที่แทนธิดาและสุพจน์มาหลายสัปดาห์ ปลายรุ้งมองสามีที่กำลังนั่งหลับตาพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรงอย่างเห็นอกเห็นใจและรักใคร่ สักพักตะวันก็ได้รู้สึกถึงแรงบีบนวดจากมือเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายที่ต้นคอ บ่า และขมับ ราวกับจะทำให้ความเครียดทั้งมวลมลายหายไป ในที่สุดทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่ ชายหนุ่มก็ดึงมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของปลายรุ้งมาคล้องไว้กับคออยู่นิ่ง ๆ “ทำไมล่ะคะ หายเมื่อยแล้วเหรอ” “ยังเลย” “อ้าว...แล้วให้รุ้งหยุดทำไมล่ะคะ รุ้งยังไม่เหนื่อยเลย เดียวรุ้งนวดขมับให้อีกนะ” “อย่าเลย พอแล้วล่ะ ผมไม่ไหวแล้ว” คราวนี้ตะวันเลยดึงปลายรุ้งมานั่งบนตัก หญิงสาวทำหน้าเหรอหรากับสีหน้าปั่นป่วนรัญจวนใจสุด ๆ ของคุณสามี ก่อนจะถูกตะวันจูบไซ้ดะไปทั่ว “เดี๋ยวค่ะ นี่มันอะไรกันคะเนี่ย” “ก็...เวลามือคุณมันอยู่บนตัวผมแล้วมัน....” ตะวันก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างกับปลายรุ้ง เมื่อเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายแล้ว ปลายรุ้งก็เลยได้แต่ซุกหน้าที่แดงก่ำเพราะความอายอยู่กับอกกว้างนั้น กระซิบอุบอิบเหมือนกันว่า “ไว้รอรุ้งคลอดก่อนแล้วกันนะคะ อีกไม่ถึงเดือนแล้วล่ะนะ อดทนหน่อยแล้วกันค่ะ คนเก่งของรุ้ง” ใครจะไปรู้ว่าเมื่อปลายรุ้งพูดถึงเรื่องคลอดไม่ทันไร ช่วยตะวันทำงานได้แค่สักอาทิตย์กว่า กลางดึกคืนหนึ่ง หญิงสาวก็เจ็บท้องขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาที่หมอบอกไว้เสียหน่อย เจ็บแล้วเจ็บเลยไม่มีเจ็บเตือนเหมือนชาวบ้านเขาเสียด้วย ธิดาก็ไม่อยู่เพราะตะวันจัดการให้ไปพักผ่อนหย่อนใจคลายสมองที่ยุโรปหลังจากถูกสุพจน์ตัดสัมพันธ์ไปได้แค่สองอาทิตย์เท่านั้นเอง ตอนแรกก็กำหนดเวลาไปเที่ยวไว้แค่ 7 วัน แต่พออยู่ ๆ ไป ธิดาเกิดติดใจและขออยู่ต่อให้ครบเดือนแล้วค่อยกลับมา กะว่าทันหลานคลอดพอดี ตะวันเลยไม่มีที่พึ่งใด ๆ ทั้งนั้น โชคดีที่เขามีสติเพียงพอที่จะหยิบกระเป๋าที่เขานั่นแหละเป็นคนจัดการเตรียมไว้หลังจากอ่านหนังสือคู่มือคุณแม่มือใหม่จนเชี่ยวชาญกว่าคุณแม่ตัวจริงอย่างปลายรุ้งเสียอีก “รุ้งเจ็บอ่ะ” “ใจเย็น ๆ นะจ๊ะ ถึงโรงพยาบาลแล้วนะ เดี๋ยวคุณหมอก็จะมาช่วยแล้วนะ” “แต่รุ้งไม่ไหวแล้วนะคะ” “หายใจจ้ะ หายใจลึก ๆ ไว้ ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่แล้ว ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหน ก้าวเดียวก็ไม่ทิ้งนะจ๊ะ ใจเย็น ๆ” ตะวันก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังปลอบใจใครเหมือนกัน ชายหนุ่มบอกให้ปลายรุ้งหายใจ ตัวเองก็หายใจตามปลายรุ้งไปด้วย ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นทั้งคู่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าไปรออยู่ที่ห้องเตรียมคลอด “ต้องผ่าออกไหมครับหมอ” “ไม่ต้องหรอกครับ เด็กเอาหัวลงดีแล้วล่ะ” “แต่ภรรยาผมเจ็บมากเลยนะครับ หมอช่วยให้ยาที่ช่วยให้คลอดแล้วไม่เจ็บไม่ได้เหรอ” “ยังให้ไม่ได้หรอกครับตอนนี้ ยังไม่ถึงเวลา” “ไม่เอาค่ะหมอ รุ้งไม่อยากได้ยาไม่ให้เจ็บ” “ทำไมล่ะรุ้ง คุณหน้าซีดจะแย่แล้วนะ” “ไม่เอา...รุ้งอยากคลอดเอง รุ้งอยาก...คลอดเอง ไม่อยากให้มียาอะไรมาช่วยรุ้ง นะคะ” ตะวันอยากจะจับคนที่กำลังพูดไปหอบไปมาตีก้นเสียให้สาแก่ใจในความดื้อรั้นไม่เลิกของภรรยาที่ขณะนี้ใบหน้าสวย ๆ กำลังบิดเบี้ยวเหยเก แต่ตะวันก็ยังเห็นว่าสวยที่สุดในโลกอยู่ดี ปลายรุ้งนอนบีบมือสามีครวญครางอยู่นาน จนเกือบจะเช้านั่นแหละ เด็กน้อยสองคนถึงได้ค่อยทยอยออกมาลืมตาดูโลกท่ามกลางหยาดน้ำตาแห่งความดีใจของทั้งคุณพ่อและคุณแม่ หลังจากได้ลูก ๆ มาอยู่ในอ้อมแขนของทั้งคู่แล้ว ตะวันก็ก้มลงจูบภรรยาแสนรักอย่างไม่อายใครเลยทั้งนั้น หมอกับพยาบาลถึงกับยิ้มให้กันอย่างเอ็นดูทั้งคู่ที่รักกันเสียเหลือเกิน “คนนี้คนพี่ครับแม่ เป็นพี่สาว ชื่อฝนพราว ส่วนคนนี้น้องชาย เกิดตามหลังพี่ฝนมา 5 นาทีแต่ตัวใหญ่กว่าพี่ฝนนิดหนึ่ง ชื่อแผ่นฟ้า” คุณย่าก้มลงดูหลาน ๆ ที่นอนเรียงกันอยู่บนรถเข็นสำหรับใส่เด็กในโรงพยาบาลอย่างชื่นอกชื่นใจ หันไปอีกทางก็เห็นแม่เด็กยังนอนหลับไหลอยู่อย่างอ่อนเพลีย ธิดาเลยหันกลับมาถามลูกชายด้วยความเป็นห่วงลูกสะใภ้ “แล้วหนูรุ้งเป็นไงบ้างล่ะซันนี่ ปลอดภัยดีใช่มั้ย ทำไมดูซีดเซียวอย่างงั้นล่ะจ๊ะ” “เพิ่งให้นมเสร็จน่ะฮะแม่ รุ้งเค้าเป็นคนตั้งชื่อเจ้าสองคนนี่เอง เค้าบอกว่าถ้าแม่อยากจะเอาเวลาตกฟากของหลานไปให้พระตั้งชื่อใหม่ก็ได้ ให้สองชื่อที่เค้าตั้งเป็นชื่อเล่นก็พอฮะ” “ไม่เป็นไรหรอกลูก ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ก็เป็นมงคลทั้งนั้นแหละ ชื่อที่รุ้งตั้งให้ก็เพราะดีแล้วนี่ลูก สมกับเป็นครอบครัวเดียวกันเลยนะ มีฝนแล้วก็มีแสงตะวัน เลยกลายเป็นรุ้ง อยู่บนฟ้าเดียวกัน ก็เข้าท่าดีแล้วล่ะลูก แม่ชอบ” “แม่ชอบก็ดีฮะ ผมเองก็ชอบ เขาคิดของเขาเองเลยนะฮะ ฟื้นขึ้นมาปุ๊บเขาก็ตั้งชื่อลูกได้สองคนเสร็จสรรพ พอดีตอนขับรถมาคลอดด้วยกันฝนก็ดันตกพอดี ตกทั้งคืนจนถึงเช้าเลย แต่เราก็ไม่รู้หรอกนะฮะว่าจะมีรุ้งอยู่บนฟ้าจริง ๆ หรือเปล่าตอนฝนหยุดตกแล้วน่ะ เพราะมัวแต่อยู่ในห้องคลอดกัน” ตะวันไม่สนใจหรอกว่าจะมีรุ้งขึ้นอยู่ตรงไหน ในเมื่อรุ้งของเขานอนอยู่ใกล้ ๆ และอยู่ในใจเขาตลอดเวลาเสมออยู่แล้ว ปลายรุ้งพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักก็กลับบ้านได้ และก็เหมือนเดิมที่ตะวันไม่ยอมให้ปลายรุ้งอยู่บ้าน ห้องเอกสารที่ปลายรุ้งเคยอยู่เลยถูกดัดแปลงใหม่กลายเป็นห้องเด็ก คุณแม่ยังสาวเลยได้ทำงานไปเลี้ยงลูกไปตั้งแต่ไม่กี่อาทิตย์แรกที่ออกจากโรงพยาบาล “แกนี่มันใจร้ายจริง ๆ เลยว่ะซันนี่ เอาลูกเมียมาทรมานอยู่ที่ทำงานกับตัวเองแบบนี้ได้ไงวะ” “ก็ที่บ้านไม่มีใครดู มีแต่เด็กรับใช้ เกิดใครเป็นอะไรขึ้นมาจะลำบาก อีกอย่าง รุ้งเค้าก็ยืนยันว่าจะเอาลูกมาอยู่กับชั้นที่นี่ แกจะให้ชั้นทำไงล่ะวะ ไม่ได้เห็นหน้าลูกเมียก็ไม่มีกำลังใจทำงานกันพอดีสิ” “เออ...สรุปว่าติดเมีย หรือว่ากลัวเมียกันแน่วะ ยิ่งมีลูกขึ้นมาก็ยิ่งรักยิ่งเคารพ ว่างั้นเถอะ” “จะโยนข้อหาอะไรมาให้ก็เอาเหอะว่ะ ยอมรับทุกกรณี ขี้เกียจเถียงแล้ว” จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 26 ตะวันตัดบทกับบดินทร์ที่ตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องอย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากเยี่ยมหลานวัย 6 เดือนทั้งสองเรียบร้อยแล้ว พอดีถึงเวลาให้นม ปลายรุ้งเลยต้องขอให้บดินทร์ออกจากห้องนั้นมาก่อน ชายหนุ่มเลยเดินมาหาตะวันที่ห้องทำงานของเขากับปลายรุ้งนั่นแหละ “แม่แกล่ะ ไม่มาทำงานเหรอ” “ไปถือศีลอยู่วัดป่าที่สกลโน่น คงกลับมาเดือนหน้ามั้ง” “แล้วงานล่ะ เป็นไงบ้าง” “แย่ว่ะ ตอนนี้ไม่ค่อยมีงานเข้ามาเท่าไหร่เลย ก็ไอ้สุพจน์ตัวแสบนั่นล่ะ มันแย่งลูกค้าไปหมด แถมไปทำลายชื่อเสียงบริษัทเสียย่อยยับหมดแล้ว หาว่าบริษัทชั้นเอาเปรียบลูกค้าคิดราคาแพงเกินไป ที่แท้ก็ที่มันทำไว้ทั้งนั้นแหละ ตอนนี้ก็รุ้งกับชั้นก็เลยวิ่งหาลูกค้ากันให้ควั่กอยู่เนี่ย” บดินทร์มองหน้าเพื่อนรักอย่างเห็นใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าข่าวเสียหายที่สุพจน์ไปปล่อยไว้จะลุกลามเร็วเหมือนไฟได้เชื้อเพลิงชั้นดีถึงเพียงนี้ “เอาเถอะน่า วันพระไม่ได้มีหนเดียวหรอกวะซันนี่ ยังไงบริษัทนายวิทวัสนั่นก็ยังมีสายของชั้นอยู่ ยังไงเราคงใช้ประโยชน์ได้ในไม่ช้านี้หรอก” “แกเองก็ไม่ต้องเจ้าคิดเจ้าแค้นแทนชั้นมากขนาดนั้นก็ได้ แค่นี้ก็ซึ้งน้ำใจเพื่อนจะแย่อยู่แล้ว ชั้นว่าแกเก็บสมองกับกำลังใจไว้คิดจัดงานแต่งเหอะวะ แล้วเรื่องสู่ขอยายพีชแม่แกว่าไงวะ” “แย่ว่ะ แม่ไม่ชอบพีชเอาเสียเลย โทษฐานเคยทำชั้นอกหักจนต้องหนีไปพักใจไกลถึงเมืองนอกเมืองนา พีชก็ไม่ค่อยจะยอมลดราวาศอกกับแม่ชั้นเท่าไหร่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะวิวาห์เหาะอย่างแกบ้างว่ะ จะแต่งออกหน้าออกตานี่ทำไมมันยุ่งชะมัดญาติแบบนี้ก็ไม่รู้” คราวนี้เป็นบดินทร์บ้างที่บ่นอย่างอ่อนใจ ความรักที่รีเทิร์นมาหวานกันอีกครั้งของเขาและพีรยานั้นไม่ได้รับการสนับสนุนจากพ่อแม่ของตน ทำให้บดินทร์เซ็งจัด เซ็งไปเซ็งมาก็ได้มีเรื่องทะเลาะกับพีรยาให้กลุ้มใจอีกนั่นแหละ “ค่อยพูดค่อยจากันเถอะวะ กว่าจะกลับมารักกันได้อีกก็ยากแสนยาก คนที่แกจะต้องแคร์มากที่สุดก็คือพีชนะเว้ย มีเรื่องกับคนอื่นได้ แต่อย่าไปมีเรื่องพีชเค้าเลยว่ะ รังแต่จะเสียใจกันทั้งสองฝ่ายเปล่า ๆ” ตะวันเตือนด้วยความหวังดีจริงใจ อยากให้เพื่อนรักมีความสุขเหมือนตัวเองบ้าง นั่งเงียบกันอยู่สักพักความสุขของตะวันก็เดินตัวบางเข้ามา เพราะว่าน้ำหนักที่ขึ้นมาเมื่อตอนตั้งครรภ์ของปลายรุ้งอันตรธานหายไปกับงานอันแสนหนักหนาที่ต้องช่วยสามีทำเพื่อประคับประคองบริษัทให้อยู่รอด “กลางวันนี้จะกินอะไรดีคะ” “ผมคงต้องขอตัวล่ะ เพราะมีนัดไปกินข้าวกับพีช จะไปลองชุดแต่งงานด้วย” “เหรอคะ ดีจังเลย แล้วกำหนดวันกันได้หรือยังล่ะคะ” “คงจะกำหนดได้บ่ายนี้แหละครับ” บดินทร์ตอบเสร็จแล้วก็หันไปยักคิ้วกับตะวัน หลังจากนั้นก็ทิ้งให้สามีภรรยาอยู่กันตามลำพังสองคน ปลายรุ้งจึงเดินกลับไปโต๊ะทำงานของตนเองเพื่อทำงานที่ค้างอยู่ต่อไปโดยไม่ได้สนใจคุณสามีที่เอาแต่นั่งมองหญิงสาวอยู่อย่างไม่รู้เบื่อ “เอ๋...ทำไมมองอย่างนั้นล่ะคะ หน้ารุ้งมีอะไรติดอยู่เหรอ” “เปล่า” “อ้าว...แล้วคุณจะเอาอะไรหรือเปล่าล่ะคะ หรือว่าหิวแล้ว ตายจริง เที่ยงกว่าแล้วนี่นะ ขอโทษค่ะ รุ้งทำงานเพลินไปเลย ไปทานข้าวกันเลยไหมคะ เดี๋ยวรุ้งอุ่นกับข้าวให้กินนะ” ปลายรุ้งรีบเก็บงานที่ทำอยู่ตรงหน้า กระวีกระวาดมาฉุดสามีให้ลุกจากเก้าอี้ แต่คุณสามีกลับทำตัวหนักไม่ลุกตามเสียอย่างนั้น แถมยังหลับตาก้มหน้าลงกับฝ่ามือสองข้างอีกจนหญิงสาวตกใจ “เป็นอะไรไปคะ ปวดหัวหรือเปล่า รุ้งนวดหัวให้นะคะ” ปลายรุ้งขยับนิ้วมือไล่ไปตามขมับของตะวันอย่างชำนาญงาน ก็ชายหนุ่มนั่นแหละที่คอยบอกว่าต้องทำอย่างไรจึงจะหายปวดหายเมื่อย นวดหัวไปมาสักพัก หญิงสาวก็สังเกตเห็นหลังและไหล่ของตะวันดูตึง ๆ ขึ้น มือเรียวก็เลยเลื่อนลงมานวดต้นคอและบ่าให้ด้วย เสร็จแล้วมือทั้งสองข้างของปลายรุ้งก็ถูกจับไว้ ก่อนที่ตะวันจะลากไปที่ประตูและล็อคห้องดังกริ๊ก “อ้าว...นึกว่าหายปวดหัวแล้วจะไปทานข้าวเสียอีก” “ทานไม่ไหวแล้วล่ะรุ้ง ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าเวลามือคุณมาอยู่บนตัวผมแล้วมันจะเป็นยังไง” “แต่นี่มันที่ทำงานนะคะ” “ก็ช่วยไม่ได้ คุณอยากเริ่มก่อนทำไมล่ะ พักเที่ยงแบบนี้ไม่มีใครมาติดต่ออะไรผมอยู่แล้วล่ะ เผลอ ๆ เค้าอาจจะนึกว่าเราออกไปทานข้าวข้างนอกก็ได้ มานี่เลย มารับผิดชอบเสียดี ๆ นะครับ หนีไม่พ้นหรอก” ว่าแล้วหมอนวดคนเก่งก็ไม่รอดพ้นเงื้อมมือของตะวันไปได้ กว่าทั้งสองจะได้ลงไปกินข้าวก็บ่ายสองกว่า แม้เรื่องเวลาจะไม่เป็นที่ผิดสังเกตของใคร ๆ เพราะทั้งคู่มักจะทำงานเพลินจนทานข้าวกลางวันสายอยู่บ่อย ๆ แต่ใบหน้าที่สดใสผิดปกติของตะวันและเขินอายผิดปกติของปลายรุ้งก็เป็นที่เตะตาแก่พนักงานหลาย ๆ คนจนได้ โชคดีที่ทุกคนคิดไปในทางที่ดีว่า “น่าอิจฉาจังเลยนะคู่นี้ รักกันจริง ๆ เลย ดูสิ ทำหูทำตาเหมือนเพิ่งจีบกันใหม่ ๆ เลยเนอะ” แม้อยากจะแก้แค้นสุพจน์กับพรรคพวกใจจะขาด โทษฐานที่ทั้งทำร้ายจิตใจธิดาและทำลายบริษัทเสียจนซวดเซไปจนเกือบจะล้มไม่เป็นท่า หากตะวันกับปลายรุ้งก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด ความรู้ ความสามารถ และเวลาที่ทั้งคู่มีอยู่ หมดไปกับกิจกรรมหลัก 3 อย่าง ได้แก่ การประคับประคอง ฟื้นฟูและกอบกู้ทั้งฐานะและชื่อเสียงของบริษัท การดูแลลูก ๆ ที่โตขึ้นทุกวัน กับมารดาที่เริ่มเจ็บกระเสาะกระแสะตามวัยที่มากขึ้น และสำคัญที่สุดเหนือสิ่งอื่นใด นั่นก็คือการดูแลกันและกันด้วยความรักใคร่ที่ไม่เคยจืดจางห่างหายไปกับกาลเวลา ตรงกันข้าม ยิ่งนับวันรักและเสน่หาของตะวันกับปลายรุ้งนั้นกลับมีแต่จะมากขึ้น “เสาร์อาทิตย์นี้นายบอยเขาชวนเรากับลูก ๆ ไปเที่ยวเขาใหญ่ล่ะ” “รุ้งว่าชวนคุณแม่ไปด้วยดีกว่าค่ะ จะได้ไปสูดอากาศดี ๆ กับพวกเราด้วย” “ผมชวนแล้ว แต่แม่บอกว่าติดไปนั่งสมาธิกับก๊วน ผมก็เลยไม่กล้าตื้อมาก กลัวบาปอ่ะ” พูดจบตะวันก็ละสายตาจากกองแฟ้มงานและเอกสารเต็มโต๊ะขึ้นมองปลายรุ้งซึ่งนั่งอยู่อีกทางอย่างรักใคร่ แม้สถานการณ์ที่บริษัทตอนนี้จะดีขึ้นมากแล้ว ความรับผิดชอบที่อยู่บนสองบ่าของทั้งคู่ก็ยังถือว่าหนักหนาสาหัสอยู่ดี แต่ถึงแม้งานจะหนักและเครียดขนาดไหน ก็ไม่มีสักคืนที่ตะวันจะนอนไม่หลับ ไม่เหมือนกับเมื่อตอนที่ย้ายกลับเข้ามาอยู่ที่บ้านใหม่ ๆ ปลายรุ้งเลยอนุญาตให้สามีย้ายโต๊ะทำงานกลับมาทำที่ห้องนอนได้ตามเดิม “เอางานกลับมาทำที่ห้องนอนแบบนี้แหละ ดีที่สุดเลยครับ เหนื่อยปุ๊บ จะได้พักปั๊บ ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง” “เชื่อตายล่ะค่ะ ที่พูดน่ะ” คุณภรรยาอดเหน็บแนมแกมประชดคุณสามีไม่ได้ เพราะเป็นที่รู้กันระหว่างทั้งคู่ว่าเหตุผลที่แท้จริงของการย้ายโต๊ะทำงานมาที่ห้องนอนนั้นคืออะไรกันแน่ะ เรื่องของเรื่องก็เริ่มจากปีที่แล้ว ที่ปลายรุ้งเข้ามาถึงห้องสมุดซึ่งทั้งคู่ใช้เป็นที่ทำงาน แล้วก็ต้องงงกับผ้าม่านที่ติดไว้ใหม่ที่หน้าต่างทุกบานรอบห้อง “คุณสั่งคนมาติดม่านห้องนี้ทำไมล่ะคะ” จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 “ก็...อยากจะปิดไว้น่ะจ้ะ ไม่งั้นคนข้างนอกอาจจะมองเข้ามาเห็นได้ไงล่ะ” “บ้านของเราเอง ใครข้างนอกเห็นก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นา อยู่ ๆ ก็เอาม่านมาติดทำไมก็ไม่รู้ เลยดูอึดอัดอึบทึบไปหมดเลยค่ะ คุณนี่บางทีก็มีอะไรแปลก ๆ นะคะเนี่ย” “ไม่แปลกหรอกจ้ะ” ฟังคำตอบเสร็จแล้วก็งง ปลายรุ้งยิ่งงงมากขึ้นเมื่อตะวันเดินไล่ปิดม่านหน้าต่างจนครบทุกบานและเดินทำตาวับวาวเข้ามากอดปลายรุ้ง “ฮื้อ...ทำอะไรอ่ะคะ เดี๋ยวใครก็โผล่เข้ามาเห็นหรอก ประเจิดประเจ้อจริง ๆ เลยคุณอ่ะ” “โผล่เข้ามาได้ไง ก็ผมล็อคประตูไว้ และตอนนี้ก็ปิดม่านหมดแล้วน่ะ ไม่มีใครเห็นหรอก ทีนี้เข้าใจหรือยังครับว่าติดม่านไว้ทำไม” พูดจบริมฝีปากร้อน ๆ ของตะวันก็ทาบทับลงไปบนปากนุ่ม ๆ ของปลายรุ้งที่ตั้งท่าจะประท้วงถึงความไม่เหมาะสมกับกาละเทศะ แต่เมื่อคุณสามีจูบไซ้ไปทั่วตัว ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่หยุดแบบนั้น สมองของปลายรุ้งก็คิดอะไรไม่ออกชั่วขณะ ได้แต่ปล่อยให้อะไร ๆ ดำเนินไปจนจบและนอนหอบหายใจอยู่ในอ้อมอกของตะวันนั่นแหละ คำต่อว่าต่อขานของหญิงสาวจึงค่อยหลุดออกจากปากได้ว่า “คุณน่ะ ห้องนอนก็มี ทำไมทำแบบนี้ที่นี่ด้วยล่ะคะ” “ก็เห็นรุ้งแล้วมันอยากชื่นใจจนรอลากรุ้งไปถึงห้องไม่ได้จริง ๆ นี่ครับ ยิ่งวันไหนทำงานเครียด ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับรุ้งแล้ว ผมเหมือนจะละลายให้ได้เดี๋ยวนั้นเลย กว่าจะเดินไปถึงห้องมันก็นานเกินไป เห็นใจผมหน่อยนะครับคนดี” ตะวันสารภาพกับหญิงสาวเสียงพร่าอย่างไม่อาย ก็อย่างที่เคยบอกปลายรุ้งไปนับครั้งไม่ถ้วนนั่นแหละว่าหญิงสาวเป็นที่ปรารถณาของเขามากขนาดไหน “รุ้งไม่เห็นจะเซ็กซี่ตรงไหนเลยนี่คะ ผอมก็ผอม อึ๋มก็ไม่อึ๋ม ไม่เห็นมีอะไรจะดึงดูดใจให้คุณเป็นไปได้ขนาดนี้เลยค่ะ” “ก็รุ้งอย่ามองผมด้วยสายตาที่เหมือนกับจะบอกว่ารักผมตลอดเวลาอย่างนั้นสิ เห็นแล้วผมเคยอดใจได้ที่ไหนล่ะ ใช่มั้ยล่ะจ๊ะ รุ้งบอกผมสิว่าผมอ่านสายตารุ้งได้ถูกต้อง” “ค่ะ” “ค่ะอะไร ขี้โกงนี่นา เมื่อกี้นี้ผมก็เหนื่อยเหมือนกันนะ แล้วให้ผมพล่ามอยู่คนเดียวตั้งเยอะแยะ รุ้งพูดแต่ค่ะแค่คำเดียวเนี่ยนะ” น้ำเสียงตัดพ้อของตะวันทำให้หญิงสาวต้องรีบระล่ำระลักตอบอย่างเอาใจทันทีว่า “ค่ะ แปลว่า คุณอ่านสายตาถูกแล้วล่ะค่ะ รุ้งคอยส่งสายตาบอกว่ารักคุณจริงๆ อ่ะค่ะ รุ้งกลัวคุณจะลืม” คำตอบที่ถูกต้องและถูกใจ ทำให้ปลายรุ้งได้รับจูบอันดูดดื่มและอ่อนหวานเป็นรางวัลจากคุณสามี ก็เพราะมัวแต่รักกันไปรักกันมาอย่างนี้นั่นแหละเลยไม่มีเวลาและปัญญาจะไปแก้แค้นอะไรใครเขาได้ “เอาน่า....แก้แค้นสิบปีไม่สาย เคยได้ยินไหมล่ะ พวกจอมยุทธเค้ายังต้องฝึกวิทยายุทธกันตั้งสิบปี กะให้มั่นใจก่อนค่อยนัดศัตรูมาล้างแค้น กะว่าสู้กันทีเดียวแล้วเอาให้ตายไปเลยไง” คนฟังนิ่วหน้า ไม่รู้ว่าบดินทร์พูดเพื่ออะไร แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้ตะวันงงจนต้องถามขึ้นมาเพื่อให้เกิดความกระจ่าง “แล้วไอ้ที่ตายนี่มันใครวะ เราหรือศัตรูของเรา ความจริงถ้ารอตั้งสิบปีอย่างที่แกว่า ศัตรูมันอาจจะตายตามธรรมชาติไปแล้วก็ได้นี่หว่า ไม่เห็นต้องต่อสู้กันให้เสียเวลาเลยอ่ะ” “พูดอีกก็ถูกอีกว่ะซันนี่ เฮ้อ....ช่างมันเถอะว่ะ อากาศดี ๆ แบบนี้เราอย่ามัวสนใจศัตรูเลย ไปดูดีกว่าว่าสองศรีภรรยาทำอะไรให้กินบ้าง คิดแล้วอิจฉาแกจังเลยว่ะ ที่ได้เมียทำกับข้าวเก่ง ๆ อย่างรุ้ง ยายพีชของชั้นนะ ฝีมือห่วยแตกกินไม่ได้เลย นี่ขนาดได้รุ้งช่วยสอนไปตั้งหลายครั้งแล้วนะ ทำออกมากี่ครั้งก็ยังไม่เป็นตากินอยู่ดีว่ะ” บดินทร์อดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบพีรยากับปลายรุ้ง ไม่ใช่ว่าจะไม่รักภรรยาที่ใครต่อใครพากันค้านหัวชนฝาไม่อยากให้เขาแต่งงานด้วยหรอก แต่บางทีก็อดอิจฉาตะวันไม่ได้ที่มีโอกาสได้กินของอร่อย ๆ ฝีมือปลายรุ้งบ่อย ๆ ก็เท่านั้น สองหนุ่มมุ่งหน้าไปยังห้องอาหาร นั่งลงที่โต๊ะที่เรียงรายไปด้วยอาหารที่ปลายรุ้งกับพีรยาช่วยกันทำ ตะวันมองไปในครัว ก็เห็นตัวยุ่งทั้งสองของเขากำลังเกาะแข้งเกาะขามารดาอยู่กันคนละข้าง ส่วนลูกของบดินทร์นั้น ยังคงอยู่ในท้องของพีรยา กว่าจะคลอดอีก 3 เดือนข้างหน้านั่นแหละ “เฮ้ย ซันนี่ เพิ่มเสียงทีวีทีซิ ข่าวตึกที่ไหนถล่มวะ” “ตึกนั่นมันที่บริษัทนายวิทวัสกำลังก่อสร้างอยู่นี่หว่า ยังสร้างไม่เสร็จเลยนะ ทำไมมาถล่มอะไรตอนนี้ล่ะเนี่ย” ตะวันรำพึงหลังเพ่งมองเหตุการณ์ในข่าวอย่างตั้งใจ โชคดีที่ตึกที่ถล่มลงมาจนเป็นข่าวนั้นเสร็จไปแค่ 50% เท่านั้น จึงยังไม่ได้มีคนเจ็บคนตายมากมาย สงสารก็แต่คนงานก่อสร้างนับสิบรายนั่นแหละ ที่โชคร้ายทำงานอยู่ที่นั่น เลยได้รับบาดเจ็บกันระนาวไปนับสิบ มีตั้งแต่เล็กน้อยถึงสาหัสนั่นแหละ หลังข่าวถ่ายทอดออกทางโทรทัศน์ วันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์ทุกฉบับก็ตีพิมพ์เรื่องนี้กันอย่างครึกโครม รายละเอียดของข่าวบอกว่าสาเหตุเกิดจากออกแบบและการใช้วัสดุก่อสร้างไม่ได้มาตรฐาน “โหย...ขนลุกเลยว่ะซันนี่ เชื่อสุดใจเลยว่ากรรมมีจริง ติดจรวดไปดักรอข้างหน้าทันตาเห็นเลยด้วยว่ะ คราวนี้บริษัทของนายวิทวัสเลยเสียชื่อเสียงไม่เป็นท่าเลย สะใจว่ะ” ไม่ใช่แค่บดินทร์หรอกที่สะใจ ตะวันเองก็สะใจด้วยเหมือนกัน ยิ่งเมื่อมารู้ภายหลังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมีสาเหตุมาจากลูกไม้โกงกินเดิม ๆ ของสุพจน์และคณะ ลูกไม้ชุดเก่าที่เคยใช้บ่อนทำลายบริษัทเขานั่นแหละ แต่คราวนี้โชคไม่ได้เข้าข้างพวกมันเหมือนคราวที่แล้ว เพราะผลแห่งการโกงกินดันสำแดงออกมาโดยที่พวกมันยังไม่ทันจะทิ้งทุ่นไปเสวยสุขกันที่อื่นและวิทวัสเองก็ไม่ได้โง่ขนาดจะไม่สืบรู้ได้ว่าตัวต้นคิดเป็นใคร การจัดการลงทัณฑ์ของเขาจึงค่อนข้างเหี้ยมโหดตามสไตล์เจ้าพ่อ ไม่นานหลังจากรู้ว่าอะไรเป็นอะไร สุพจน์ก็ถูกอุ้มหายไปโดยยังไม่มีใครทราบว่าบัดนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง ทิ้งให้พรรคพวก อันได้แก่ เหมือนฝันและมาลินี อยู่กันอย่างไร้ที่พักพิงและหวาดกลัวจนใกล้จะบ้าเข้าไปทุกที เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ตะวันหายแค้นไปโดยปริยาย แถมยังได้ลูกค้าที่ผละจากทางนั้นมาหลายรายอีกด้วย ยอดขายที่ซบเซาสองสามปีติด ๆ กันก็กระเตื้องสูงขึ้นจนสองสามีภรรยาค่อยเบาใจได้หน่อย “ถ้าที่บริษัทไปได้ดีแบบนี้ รุ้งขออะไรสักอย่างนึงได้มั้ยคะ” “ว่ามาสิจ๊ะ” “คือ....รุ้งอยากขออนุญาตคุณน่ะค่ะ อยากจะขอว่า ถ้าที่บริษัทพอไปไหว รุ้งขอออกไปเป็นแม่บ้านเต็มตัวเสียที คุณจะว่ายังไงคะ” อยู่ ๆ ปลายรุ้งก็โพล่งขึ้นมาขณะที่นั่งทำงานกันอยู่ในห้อง แม้งานที่ทั้งสองดูแลจะเป็นละส่วนกันก็ตาม ตะวันนั้นรับผิดชอบงานที่ต้องประสานกับข้างนอกทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นแผนกการตลาด แผนกขาย รวมไปถึงแผนกก่อสร้างและแผนกตกแต่งด้วย ส่วนปลายรุ้ง รับศึกอยู่ด้านใน ดูแลเรื่องงานธุรการ งานเอกสาร ตลอดจนการเงินและการบัญชี รวมไปถึงด้านการบริหารบุคคลด้วย ฉากหน้านั้นอาจจะเห็นเหมือนกับตะวันใหญ่กว่า แต่ใครก็ตามที่รู้ตื้นลึกหนาบางจะรู้อยู่ว่า ถึงแม้จะใหญ่กว่า แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจโดยไม่ปรึกษาภรรยา ซึ่งไม่ว่าจะปรึกษาเรื่องอะไร ปลายรุ้งก็เป็นคู่คิดที่ตะวันพึ่งพาได้ทุกครั้ง สามปีที่ฟันฝ่ามาด้วยกัน ตะวันเห็นหญิงสาวขยันกระตือรือร้นและตั้งอกตั้งใจทำงานเป็นอย่างดี เผลอ ๆ จะบ้าพลังและบ้าอำนาจกว่าตะวันในบางทีด้วยซ้ำไป แล้วอยู่ ๆ ทำไมจะคิดทิ้งกันไปง่าย ๆ อย่างนี้ จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:16:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 “ผมไม่ได้จะไม่อนุญาตนะจ๊ะ แต่ผมขอฟังเหตุผลของรุ้งก่อนจะได้ไหม” ตอนที่ปลายรุ้งคลอดลูกใหม่ ๆ ตะวันก็อยากให้ภรรยาทำหน้าที่เป็นแม่บ้าน รับผิดชอบแค่การดูแลลูกอย่างเดียวใจจะขาด แต่ปลายรุ้งก็ดื้อรั้นดันทุรังร้องไห้ไม่ยอมท่าเดียว จะขอช่วยทำงานที่บริษัทด้วยให้ได้ โชคดีที่บริษัทนี้เป็นของตะวัน ชายหนุ่มจึงจัดการดัดแปลงห้องเก็บเอกสารที่เคยจัดให้ปลายรุ้งอยู่ตั้งแต่ก่อนคลอดนั่นแหละ เป็นห้องของลูก ๆ เช้าขึ้นสี่คนพ่อแม่ลูก กับเด็กที่บ้านที่ฝึกหัดเป็นพี่เลี้ยงน้อง ๆ อีกหนึ่งคน ก็หอบหิ้วกันมาทำงาน เย็นลงก็หอบกันกลับบ้าน หากวันไหนเขาติดเลี้ยงรับรองลูกค้าต้องกลับดึกจริง ๆ ปลายรุ้งก็จะขับรถพาลูก ๆ และพี่เลี้ยงกลับไปก่อน เป็นอย่างนี้เรื่อยมากว่า 3 ปีแล้ว จนตะวันคุ้นเคยกับการที่มีครอบครัวอยู่ใกล้ ๆ เป็นกำลังใจตลอดเวลา ถ้าปลายรุ้งจะขอออกจากงานไปเป็นแม่บ้านเต็มตัวแบบนี้ ตะวันคงต้องใช้เวลานานกว่าจะหายโหยหาและคิดถึงภรรยาและลูก ๆ ที่ขณะนี้ว่างเมื่อใดก็สามารถแวะไปดูหน้าตากันได้ตลอดเป็นแน่ “ที่ผ่านมา รุ้งว่า...รุ้งยังทำหน้าที่แม่ได้ไม่สมบูรณ์เลยน่ะค่ะ ลูก ๆ ของเราก็โตขึ้นทุกวัน แล้วตอนนี้ยายฝนพราวน่ะ ก็เริ่มฉายแววเกเร เอาแต่ใจใหญ่แล้วล่ะค่ะ รุ้งกลัวว่าถ้ารุ้งไม่รีบจัดการทำอะไรสักอย่าง ยายฝนจะยิ่งเสียนิสัย โตไปจะกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจน่ะค่ะ” สีหน้าสีตาคนเป็นแม่แสดงความกังวลจริงจังจนตะวันอ่อนใจ ลูกแค่สามขวบกว่าปลายรุ้งก็กลัวจะโตเป็นเด็กมีปัญหาเสียแล้ว แต่จะว่าไปก็คล้ายกับเรื่องตลก ฝนพราว พี่สาว 5 นาทีของแผ่นฟ้านั้น หน้าเหมือนแม่ยังกับแกะ เด็กหญิงเหมือนปลายรุ้งเสียจนตะวันทั้งรักทั้งหลง จนเกือบจะลำเอียงมากกว่าลูกชายด้วยซ้ำ ในขณะที่แผ่นฟ้า ก็มีหน้าตาเหมือนตะวันราวกับพิมพ์เดียวกัน สี่คนพ่อแม่ลูกไปไหนด้วยกันทีไร ใคร ๆ ก็อดปรารภให้ฟังในความเหมือนพ่อและแม่ของเด็กทั้งสองไม่ได้ทุกครั้ง แต่สำหรับนิสัยใจคอนั้นกลับไม่ได้เป็นไปตามหน้าตา เพราะแผ่นฟ้าที่หน้าตาเหมือนกับตะวัน กลับเป็นเด็กเงียบ ๆ เฉย ๆ ว่านอนสอนง่าย ใจดี ไม่ดื้อ ไม่ซน ผิดกับฝนพราวราวกับขาวและดำ รายนั้น ทั้งดื้อทั้งซนทั้งเกเรชอบแกล้งน้องจนปลายรุ้งกลุ้มใจ แต่อะไรก็ไม่เท่าเรื่องเอาแต่ใจสุด ๆ ไม่ได้อย่างใจก็ทำฤทธิ์เดชร้องไห้โวยวายไปเสียทุกครั้ง ต่างกันจนไม่น่าเชื่อว่าจะคลอดออกมาจากท้องในเวลาที่ห่างกันแค่ 5 นาที “โธ่...รุ้งจ๋า ลูกแค่ 3 ขวบเองนะ แกยังเล็กอยู่ก็เลยไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลอะไร ไว้โตหน่อยค่อยสอนกันเข้มงวดก็ได้ คุณจะรีบกลุ้มใจไปทำไมล่ะจ๊ะ” “ก็รุ้งถือคติที่ว่าไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยากนี่นา ตอนนี้แกยังเด็ก ถ้าเราดูแลใส่ใจแกให้มากกว่านี้ นิสัยใจคอแกจะได้ดีขึ้นบ้าง แต่ถ้าปล่อยไว้ไม่เอาใจใส่ โต ๆ ไปจะแก้ยากกว่านี้นะคะ” “คุณรู้ไหมว่าแม่บอกผมว่ายังไง” “ยังไงล่ะคะ” “แม่บอกผมว่า ยายฝนพราวของเราน่ะ นิสัยเหมือนกับผมตอนเล็ก ๆ ไม่มีผิดเลยล่ะ ส่วนแผ่นฟ้าผมว่าก็คงเหมือนคุณนั่นแหละ เงียบ ๆ ยิ้ม ๆ อย่างนี้ ไม่ใช่รุ้งของผมแล้วจะเป็นใครไปได้ ผมไม่ได้ปฏิเสธคำขอร้องของคุณนะ ถ้าคุณอยากเป็นแม่บ้านเต็มตัวอย่างคุณว่าจริง ๆ ผมก็ไม่ขัดใจ ตราบใดก็ตามที่คุณกับลูกยังอยู่ใกล้ ๆ ผม ผมไม่มีปัญหาหรอกนะ แต่ผมคิดว่าไม่เห็นจำเป็นตรงไหนเลย” พูดจบตะวันก็ลุกขึ้นหาภรรยาที่โต๊ะทำงานของปลายรุ้งซึ่งตั้งอยู่ใกล้ ๆ ดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้นยืนตามขึ้นมา ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ของปลายรุ้ง รั้งเอวบางให้ลงมานั่งบนตักและกอดไว้ “ทำไมถึงไม่จำเป็นล่ะคะ” หญิงสาวสงสัย ปริมาณความสงสัยยิ่งมากขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้ม ๆ ในดวงตาของสามี “ก็....ถ้ายายฝนนิสัยเหมือนผม รุ้งก็ปราบได้สบายมากอยู่แล้ว ปราบพ่อก็ปราบมาแล้วนี่ ปราบลูกตัวเล็ก ๆ แค่นี้คงไม่ครณามือคุณนายปลายรุ้งหรอกมั้ง ใช่ไหมจ๊ะ” ปลายรุ้งนิ่งไป ค่อย ๆ ใคร่ครวญคิดตามคำพูดของสามี จริงสินะ ฝนพราวนิสัยเหมือนตะวันจริง ๆ ด้วย ทำไมปลายรุ้งคิดไม่ถึงมาก่อนนะ เมื่อคิดได้ดังนั้นริมฝีปากของหญิงสาวจึงคลี่เป็นรอยยิ้มแสดงความสบายใจออกมาให้สามีเห็นในที่สุด “สบายใจหรือยังล่ะ” “ค่ะ” “งั้น....ตอนนี้ช่วยกลับมาปราบผมใหม่หน่อยได้มั้ย” “เอ๋....ปราบทำไมล่ะคะ หรือว่าคุณจะกลับไปเป็นคุณตะวันคนเก่าที่จะส่องแสงแรงกล้าแผดเผาใครเขาอีก” ปลายรุ้งถามพลางรีบหันไปมองหน้าตะวันเพื่อค้นหาคำตอบ แต่แสงระยิบระยับในดวงตาของอีกฝ่าย แสดงความหมายที่ทำให้หญิงสาวต้องฟาดมือบางไปที่ต้นแขนของชายหนุ่มอย่างอดไม่ได้ “คุณน่ะ ทะลึ่งอีกแล้วนะคะ” “ทะลึ่งอะไร ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ” “ก็คุณทำตาแบบนั้น ไม่ต้องพูดรุ้งก็รู้ความหมายอยู่แล้วน่ะ เอ๊ะ...อย่านะคะ บอกว่าอย่าไง” หญิงสาวดิ้นขลุกขลักเมื่ออีกฝ่ายเริ่มจรดจมูกลงไปที่ซอกคอขาว ๆ และมือใหญ่ ๆ ของเขาก็เลื่อนจากเอวขึ้นไปที่หน้าอก ทำให้ปลายรุ้งต้องใช้มือทั้งสอง พยายามแกะมือไม้ที่ยุ่มย่ามของชายหนุ่มออก ในที่สุดก็ประสบความสำเร็จและดิ้นหนีออกไปยืนที่ประตูได้ กำลังจะเปิดประตูออกไป แต่ก็ไม่ทันคนที่ลุกก้าวยาว ๆ ตามออกมากดล็อคไว้เสียก่อน “จะหนีไปไหน ถ้าคุณไม่ปราบผม ผมจะเป็นฝ่ายปราบคุณเองล่ะนะ” “อย่านะคะ เผื่อใครจะเข้ามาหาเรา ไว้กลับไปปราบกันที่บ้านเถอะค่ะ” “นี่มันเที่ยงกว่าแล้วจ้ะที่รัก คุณก็รู้ดีพอ ๆ กับผมนั่นล่ะ ว่าไม่มีใครจะมาติดต่อเราตอนนี้หรอก ผมเคยเตือนคุณแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ให้มองผมแบบนี้” “ก็แล้วจะให้มองแบบไหนล่ะค่ะ ก็มันมองแบบอื่นไม่ได้” หญิงสาวถามเสียงสั่น เพราะตอนนี้ถูกตะวันดึงเข้ามาและใช้มือไม้ลูบไล้ไปทั่วตัว จนกระเจิดกระเจิงไปทั้งกายใจ ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านและดิ้นหนีอีกต่อไป ตะวันไม่ได้ตอบคำถามที่ได้ยิน เพราะปากไม่ว่าง มัวแต่จูบตรงนี้ตรงนั้นอย่างอดใจไม่ไหว กว่าปลายรุ้งจะเป็นอิสระได้ ก็สาแก่ใจตะวันนั่นล่ะ “รุ้งไม่เคยคิดเลยนะคะ ว่าคุณจะบ้ากามแบบนี้น่ะ รู้งี้ไม่แต่งด้วยหรอก ในห้องทำงานก็ไม่เว้น” เสียงเหนื่อย ๆ ของปลายรุ้งดังอยู่ที่อกกว้างของสามีที่บรรจงจูบอย่างเอาอกเอาใจอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้นช่วยกันแต่งตัวจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ และลงไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันที่ห้องพักรับประทานอาหารของพนักงาน โดยไม่รู้ว่ามีสองสาวที่นั่งถัดไปไม่ใกล้ไม่ไกลแอบมองและเม้าท์กันอย่างอิจฉา” “อิจฉาคู่นี้จังเลยนะ กี่ปีกี่ปีก็ยังมองกันเหมือนสมัยจีบกันใหม่ ๆ เลยล่ะ ดูคุณซันนี่สิ มองคุณรุ้งตาเยิ้มเลย ส่วนคุณรุ้งก็ทำท่าอายอย่างกับยังไม่ได้แต่งงานกันแหนะ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเค้าจะแต่งงานกันมาตั้งสี่ห้าปีแล้วน่ะ” “เฮ้อ....อย่าพูดสิ” “ทำไมล่ะ” “ก็อยากมีอย่างนี้บ้างจังน่ะสิ ทำไงเราจะมีกับเค้าบ้างล่ะ เธอลองเอามือมาอังที่ตาชั้นสิ ร้อนผ่าวไปหมดแล้วล่ะ อิจฉาคุณรุ้งจะแย่อยู่แล้ว” ใครอิจฉาได้ก็อิจฉาไป ตะวันและปลายรุ้งไม่สนใจอยู่แล้ว ทั้งคู่นั่งทานข้าวกันไปมองตากันไปอย่างมีความสุข ความสุขจากความรักที่เติมเต็มความว่างเปล่าในหัวใจของคนทั้งคู่ให้เต็มและเปี่ยมล้นไปด้วยความอบอุ่นจากสายใยที่พันผูกกันไว้อย่างแน่นหนา ที่ทั้งตะวันและปลายรุ้งเชื่อมันตรงกันว่าแม้ความตายก็ไม่อาจจะมาพรากได้ จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เย้......จบจนได้ สบายใจแล้วค่ะ เรื่องนี้เขียนเป็นเรื่องที่สอง ต่อจากเรื่องของน้ำฝนค่ะ (ดูแล้วไม่ค่อยมีพัฒนาการเลยนะคะ) ขอขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่ให้ความเมตตา เข้ามา comment ติชมให้กำลังใจนะคะ ถ้ามีเรื่องใหม่คงจะขอกวนใจเอามา post ที่ถนนฯ แห่งนี้อีกนะคะ (ถ้ามาอีกอย่าลืมอ่านนะคะ) จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 มี.ค. 50 07:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อิๆๆ ไม่กวนใจเลยครับคุณ หมอ-ยา-ผู้-น่า-ฮัก ขอบคุณที่เอาเรื่องสนุกๆมาลงให้อ่านครับ ได้ใจไปเลยครับผม... อ่านแล้วได้ทุกอารมณ์เลยครับ ได้ใจหนุ่มลุ่มน้ำวังเลย จากคุณ : Water Boy - [ 12 มี.ค. 50 08:31:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยินดีด้วยค่ะ จบอีกเรื่องแล้ว... จริงแล้วเรื่องของปลายรุ้งกะน้ำฝนคิดว่า แนวคล้ายกันน่ะค่ะ แต่ชอบเรื่องนี้มากกว่า รู้สึกมีสาระ ให้ความรู้สึกคล้อยตามได้มากกว่า ไงไงก็ถ้ามีเรื่องใหม่มาลงที่ถนนฯ เคโระจะมาติดต่อนะค่ะ ส่วนเรื่องที่อยู่ ในเวป love ไม่แน่ใจว่าเป็นของคุณหมอ-ยา-ผู้-น่า-รักหรือป่าวน่ะค่ะ แต่เดี๋ยวจะไปตามอ่านเหมือนกันค่ะ จากคุณ : keroobob - [ 12 มี.ค. 50 08:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จบน่ารักจัง จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 12 มี.ค. 50 10:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ใจดี ที่ สุด คุณน้อง หมอยา ที่น่ารัก ช่วง ที่เขียนสงสัย อิน เลิฟอยุ่ แน่ๆๆเลย ปั่น ออกมาซะมด ตอม คอม ต้อง ขอโทษ คุณ น้อง ด้วยไม่ได้ คอมเมนต์ ไม่ได้ราย งายฃน ตัว แต่ ติด ตาม มากกว่าอ่านหนัง สือ สอบอีก ต่างหาก อ่ะ นิยาย น้อง อ่านไม่ จบ ไม่วาง มืออ่านหนังสือสอบอ่ะ รอ อ่านเรื่อง หน้านะ ครับ ยัง ไง ก้อหลัง ไมค์ มาบอกเล่าเก้าสิบด้วย ละ ขอบ คุณมากๆๆ จากคุณ : นโรดมณ์ - [ 12 มี.ค. 50 14:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณสำหรับเรื่องหวานๆ เรื่องที่สอง รอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 มี.ค. 50 14:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แฮปปี้ เอ็นดิ้ง จากคุณ : ลูนาติก - [ 12 มี.ค. 50 15:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หวานมากๆเลย รออ่านผลงานเรื่องต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : ^^topless girl ^^ - [ 13 มี.ค. 50 00:51:53 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่า ขอมาสารภาพค่ะว่าเจ๊อะกะตอนจบก็เลยมาอ่านแบบรวดเดียวค่ะ ทีนี้มีให้เลือกอยู่สองเรื่อง สแกนคร่าวๆก็เลยเลือกอ่านเรื่องนี้ (อยากจะบอกว่ามีพัฒนาการค่ะ เรื่องปลายรุ้งละเมียดกว่าน้ำฝนค่ะก็เลยเลือกอ่าน แต่จริงๆอยากอ่านทั้งสองเรื่องแต่ไม่สามารถจริงๆค่ะ แหะ แหะ) ที่กำลังจะเขียนต่อไปเกิดจากการอ่านแบบคร่าวๆ (ขออภัยที่ต้องอ่านแบบนั้น อย่าโกรธนะ) หนิงอาจมองข้ามอะไรไปก็ได้ ถือว่าเป็นความคิดของคนอ่านคนหนึ่งนะคะ อย่าเอามาเป็นอารมณ์ล่ะ เรื่องนี้มีหลายรสชาติดีค่ะ อ่านได้ต่อเนื่องดีแล้วก็เห็นพัฒนาการของตัวละครชัดเจน แต่ที่เห็นชัดคงเป็นพระเอก ดูจะเปลี่ยนไปเยอะมากถึงมากที่สุด ในขณะที่นางเอกเปลี่ยนเหมือนกัน แต่เปลี่ยนแบบ...แปลกๆน่ะ ^^' เหมือนกับว่าเพ่งกสิณไปที่พระเอกมากๆมีเหตุผลมากำกับนิสัยพระเอกได้ แต่กลับกันตัวนางเอกเชื่อว่าบางทีคุณหมอ-ยาฯ อาจไม่ clear กับบุคลิกนางเอกนักก็เลยไม่ค่อยเห็นเหตุผลมากำกับนางเอกเลยดูเหมือนลอยๆไปหน่อย หรืออาจไม่ใช่เพราะคุณหมอ-ยาฯ ไม่ clear แต่เป็นเพราะว่าคุณหมอ-ยาฯ เน้นความคิดของพระเอกเป็นตัวดำเนินเรื่องก็เลยจะเข้าใจความคิดของพระเอกมากกว่าก็เป็นได้ พล็อตเป็นพล็อตแบบ...งืม...อมตะมาก คงใช้มาได้สักยี่สิบปีแล้วล่ะ คือพระเอกร่ำรวย เอาแต่ใจ สเน่ห์แรง นางเอกจน (อาจไม่ถึงขั้นนั้น) สวย เป็นแม่พระ พระเอกจะทำอะไรไม่ดีกับเธอก็พร้อมจะให้อภัย ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้แต่งงานกันเพราะพระเอกแพ้ความดีของเธอ บลา บลา บลา แต่... สิ่งที่เด่นของเรื่องนี้กลับไม่ใช่พล็อตนิ ถ้าหนิงไม่ได้เขียนว่าพล็อตเป็นแบบข้างบนคนอ่านบางคนอาจมองข้ามไปเรียบร้อย สิ่งที่มาจูงความสนใจกลับไม่ใช่พล็อตเอาเสียเลย หนิงก็เลยอ่านได้จบไม่ทิ้งไปกลางคัน และตรงนี้เป็นตัวอย่างว่าต่อให้พล็อตบางครั้งอาจจะไปซ้ำหรือไปเหมือนกับอะไรบ้าง แต่คนเขียนก็สามารถดำรงความเป็นตัวของตัวเองได้ในพล็อตซ้ำๆนั้นนุนิ ส่วนอันนี้เป็นความเห็นส่วนตัว... หนิงไม่ชอบเรื่องการใช้กำลัง -*- ส่วนที่ชอบ... หนิงชอบการวางพื้นฐานตัวละครของพระเอกนางเอกซึ่งค่อนข้างชัดเจน ทำให้อ่านแล้วเรื่องไม่ลอย แล้วก็มีการหาข้อมูลที่ดี คงทำการบ้านไม่น้อยสำหรับเรื่องนี้ใช่ไหมคะ ^^ คิดไม่ออกแล้วว่าเขียนอะไรดี สรุปก็เป็นเรื่องสนุกดีค่ะ อ่านเพลิน ^^ จากคุณ : peiNing - [ 13 มี.ค. 50 12:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^ ^ ขอขอบคุณทุกความคิดเห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความคิดเห็นข้างบนค่ะ มีประโยชน์มาก ๆ เลย ทำให้รู้ว่าต้องปรับปรุงในจุดไหน สำหรับใครที่เห็นว่าจบแล้วเลยเข้ามาอ่าน ก็อย่าลืม comment นะคะ ติก็ดี จะได้เอามาปรับปรุงแก้ไข ชมก็ได้ จะได้มีกำลังใจเขียนเรื่องต่อ ๆ ไปค่ะ เพราะว่าคอยเข้ามาอ่านเรื่อย ๆ ค่ะ จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 13 มี.ค. 50 13:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โอย รักกันน่าอิจฉาจังนะคู่นี้ เรื่องน่ารักดี ขอบคุณค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 13 มี.ค. 50 14:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ใครที่เพิ่งเข้ามาอ่าน ผู้เขียนยังต้องการความคิดเห็นอยู่นะคะ.....pleasssssssssssss จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 14 มี.ค. 50 09:24:32 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตอนอ่านแรกๆ คิดว่าเรื่องดูเรื่อยๆเรียบๆ เพราะนางเอกดูเรียบๆอ่ะค่ะ อ่านไปอ่านมายิ่งติด ขอสารภาพว่าเมื่อคืนนอนตี 4 เพราะอดใจหยุดอ่านไม่ไหวค่ะ เราประใจความรักของพระเอกอ่ะค่ะ ไม่เคยเห็นนางเอกเรื่องไหนนิสัยแบบนี้ เลยรู้สึกแปลกใหม่ดีค่ะ พระเอกน่ารักมากมายค่ะ จากคุณ : หวาน (Saintangel) - [ 14 มี.ค. 50 21:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เพิ่งเข้ามาอ่าน...สนุกมากเลยค่ะ จากคุณ : pompoo - [ 4 เม.ย. 50 17:34:16 ]