PANTIP.COM : W5220580 รักหรอก...หลอกให้เธอรัก [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 3

กริ๊งๆๆๆ...ประตูหน้าร้าน”coba P” เปิดขึ้นพร้อมกับที่คนในร้านเงยหน้ากำลังจะอ้าปากเอ่ยต้องรับ ก็ต้องกลืนกลับแล้วเอ่ยอีกประโยคที่ถ้าเป็นลูกค้าอาจวิ่งหนีออกไปแทบไม่ทัน
“อ้าว..มาไมยะ แกจำทางมาร้านได้รึไงฮะ นังทอมกระแดะ”
“โห..ไอ้นิ ปากรึนั่น มิน่าร้านฉันมันถึงได้เงียบผิดปกติเพราะแกนี่เอง”
“เออ นี่แหละปากฉันถึงจะบางไปนิดแต่ก็น่าจูบนะแก ฮ่าๆ อ้าวๆๆ น้องเจอร์รี่ของพี่นินี่เอง”
“หวัดดีครับพี่นิชา”
“นี่แก น้องฉันไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” นิชาไม่ได้ตอบเพื่อนแต่ส่งตาขวางๆมาให้แล้วก็หันไปคุยกันเจอร์รี่ต่อโดยไม่สนใจพี่สาวมัน
“จ้ะ วันนี้มาช่วยพี่ขายของเหรอ ดีจัง ค่อยมีกำลังใจขายหน่อย โฮ๊ะๆ”
“นี่ๆๆ ไอ้นิ น้องนะโว๊ย”
“น้องแกนี่ ไม่ใช่น้องฉัน 5555 จริงมั้ยจ้ะเจอร์รี่”
“ฮ่าๆๆ ครับพี่นิ”
“เฮ้อ..แกนี่น้า แล้วไอ้พวกนั้นไปไหนกันหมดอ่ะแล้วขายดีมั้ยแกฉันไม่ได้มาตั้ง2อาทิตย์น่ะ”
“อืม ก็ดีที่แกจำได้ว่าไม่ได้มานานแล้วไอ้พวกนั้นก็เหมือนกันแหละ งานมันเยอะเหมือนแกแหละ ฉันว่าจะคุยกะพวกแกเนี่ยว่าจะรับเด็กเพิ่ม”
“เฮ๊ย! มันยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“อืม ก็นะ ฉันมันพวกดึงดูดลูกค้าน่ะแก ฮ่าๆ”
“โห ไอ้นิ เอาดีๆดิวะ”
“เออ ก็นี่ไง ลูกค้าเยอะจริงๆ ยิ่งช่วง กลางวันกับเย็นนะ แก ฉันจะบ้าตาย”
“เหรอ อืมๆ เออ นี่ไงๆ ไม่ต้องไปหาไกล ไอ้เจอร์รี่นี่ไง ว่าไงแกเดี๋ยวพี่จ้างเอามั้ย”ว่าแล้วทั้งพี่สาวและเพื่อนพี่สาวก็หันไปรอคำตอบน้องชายสุดหล่อ
อืม ว่าไปก็น่าสนนะ ไหนจะได้ตังค์ด้วย แล้วไงเขาก็ว่างอยู่แล้ว แล้วที่สำคัญเขาก็จะได้เจอคนที่เขาอยากเจอด้วย หึหึ จะได้ทำคะแนนเพิ่มด้วย
“อืม ก็ได้ งั้นผมมาช่วยก็ได้”
“อืม มาช่วยนะจะได้ไม่ต้องจ่ายตังค์”
“อืม นะ งั้นไปแระ” ว่าแล้วก็แกล้งเดินหันหลัง
“เฮ้ยยยย...โห ฮ่าๆ เออ เดี๋ยวให้น่า ล้อเล่นหรอก ไอ้นี่เขี้ยวเหมือนใครวะ”
"พี่แหละ!”
“แกแหละ!” สองเสียงประสานกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยทำเอาคนตัวคนเดียวมองค้อนวงใหญ่
หลังจากแจกค้อนให้เพื่อนและน้องชาย ทอม ก็เดินเข้าไปในเคาน์เตอร์ ร้านนี้เป็นร้านขายพวกสมูทตี้ และ เบเกอรี่ ที่เธอและเพื่อนๆร่วมหุ้นกันเปิด เพื่อนที่ว่านี้ก็มี นิชา วริษา รวิตา และ เธอ พวกเธอเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ถึงแม้ว่าพวกเธอจะแยกย้ายกันไปเรียนในสาขาวิชาที่ตัวเองชอบ แต่พวกเธอก็ยังคงติดต่อกันอยู่เสมอ
ร้านนี้ส่วนใหญ่คนดูแลจะเป็นนิชา เพราะเธอเรียนด้าน คหกรรม ที่เธอชอบ ส่วน วริษา หรือ ริสา เธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ(บ้านมันรวย) ริสาเป็นผู้หญิงที่น่ารักนะ เธอคิดว่าในบรรดาเพื่อนๆทั้งกลุ่ม ไอ้สาน่ารักสุด ส่วน รวิตา หรือก้อย คนนี้แมนสุดๆคือมันก็เป็นผู้หญิงอ่ะนะ แต่ว่ามันแมนมากไปหน่อยแล้วอีกอย่างมันดันไปเรียนวิศวะฯเครื่องกล คณะที่มันใฝ่ฝัน(ไม่รู้มันฝันตอนไหน)แล้วมันก็จบมาด้วยเกรดที่ผู้ชายด้วยกันยังกลัว แต่ใครจะรู้ว่าจริงๆแล้วไอ้ก้อยมันทำกับข้าวเก่งโคตรๆเลย
แล้วก็เธอ ไอ้ทอม ของเพื่อนๆ เธอเลือกเรียนสารสนเทศ เป็นนักเขียนโปรแกรมสาว..มั้ง? กลุ่มเธอก็มีแค่นี้แหละ พอเรียนจบพวกเธอก็เลยตกลงกันทำร้านนี้ขึ้นมาแล้วก็ผลัดกันมาดูแลร้านในเวลาที่ว่างจากงานประจำ แต่หน้าที่ส่วนใหญ่ก็อย่างที่บอกเป็นของไอ้นินั่นเอง
หลังจากที่ช่วยนิชาดูแลร้านจนถึงเวลาปิดร้านแล้วทอมก็บอกกับนิชาว่าพรุ่งนี้วันอาทิตย์น่าจะเรียกให้เจ้าของร้านทั้ง 4 มารวมตัวกันซะหน่อยเพราะไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือนแล้ว ซึ่งนิชาก็เห็นด้วย และที่เห็นด้วยอีกหนึ่งแต่ทำเงียบก็คือลูกจ้างคนใหม่ของร้าน coba P นั่นเอง เจอร์รี่นั่งลุ้นตัวโก่ง(ซึ่งไม่มีใครเห็นว่าโก่งจริงๆหรอก) ระหว่างที่ทั้งพี่ทอม และพี่นิ โทรฯเรียกเพื่อนอีก2คน แต่โชคไม่ดีที่ทั้ง ไอ้สาและไอ้ก้อยติดธุระสำคัญมาไม่ได้ เลยต้องเลื่อนออกไปเป็นอาทิตย์หน้าแทน นั่นจึงทำให้เจอร์รี่ผิดหวังเล็กน้อยที่จะไม่ได้เจอหน้าคนที่อยากเจอ จากนั้น ทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน คุณธนัสและคุณวรรณลภา รับทราบเรื่องที่ลูกชายตัวเองจะไปลูกจ้างให้กับร้านของพี่สาวก็รู้สึกยินดีที่มันมีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันสักทีถึงแม้จะไม่ตรงตามสาขาที่มันเรียนมาก็เถอะ(เจอร์รี่จบสถาปัตย์ฯ)
แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 50 10:57:47

จากคุณ : nongming (nongming55) - [ 15 มี.ค. 50 10:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10

และแล้วเวลาประชุมก็มาถึง ทุกคนมาพร้อมกันที่ห้องประชุมใหญ่ของบริษัท โดยดนัยยกเก้าอี้ประธานให้กับกันต์ตะ แม้ว่าเขาจะบอกให้มานั่งคู่กันก็ตาม
“เอาล่ะครับ ผมขอเปิดประชุมเลยแล้วกัน ก่อนอื่นก็ต้องให้คนมาใหม่แนะนำตัวก่อนละกัน”
ดนัยรับช่วงต่อ“สวัสดีครับ ผมดนัย ศิรเสถรียรกุล หุ้นส่วนอีกคนของ DK นะครับ ก็ยินดีที่ได้ร่วมงานกับทุกคนนะครับ ทั้งที่จริงๆควรจะร่วมงานกับทุกคนมานานแล้ว แต่ก็เพิ่งมีโอกาส ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะครับ”
“ดูดิพี่จอห์น ตัวเบ้อเร่อ มาฝาก ไม่รับหรอก เลี้ยงไม่ไหว อิอิอิ” เสียงกระซิบที่คนกระซิบคงคิดว่ามันเบา แต่คนถูกนินทากลับได้ยินชัดแจ๋ว ดนัยเลยหันมองไปที่ตัวต้นเหตุ ที่ทำให้คนทุกคนกลั้นยิ้ม
“พี่ทานไม่มากหรอกครับ ทานง่ายๆด้วย ทอมไม่ต้องห่วงครับ พี่เลี้ยงง่าย” พูดจบก็ยิ้มตาพราวส่งให้ว่าที่คนรับเลี้ยงซะงั้น จนคนโดนส่วนกลับอ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ได้ก็เลยขว้างค้อนกลับเท่านั้น
“โอเค ต่อนะครับ สำหรับกานทำงานกับผมก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนะครับ ทุกคนทำเหมือนที่เคยทำได้ตามสบาย เพราะเท่าที่ผมเห็นผลงานที่ผ่านๆมา ก็ถือว่าดีมากๆเลยทีเดียว แต่ผมจะขอเรื่องเวลานะครับเพราะผมผ่านงานกับพวกต่างชาติมามากเลยทำให้ติดเรื่องเวลา ก็ขอแค่ตรงเวลาก็พอครับ อืม..ก็คงแค่นี้ก่อน ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามผมได้เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ อยู่กันอย่างพี่น้องนะครับ ขอบคุณครับ”
“ทอม พี่นัยเรียกว่ะ”
“หือ..ทอมเหรอพี่ชิต มีไรอ่ะ พี่ชิตรู้มะ” หันไปถามพี่ชิต ฝ่าย IT Support
“ไม่รู้ว่ะ เขาฝากพี่มาเรียกเฉยๆ พี่ไปละ รีบไปล่ะเอ็ง”
“อืมๆ” ว่าแล้วก็ลุกเดินไปทางห้องพี่กันต์ตะ เคาะประตู 2 ครั้งก็เปิดเข้าไป เดินเข้าไปยังโต๊ะทำงานที่เจ้าของบริษัททั้งสองนั่งอยู่ มองหน้าคนเรียกเหมือนถามว่า เรียกมาไมอ่ะ และเหมือนกันต์ตะจะรู้ว่าไอ้คนที่เรียกมามันจะไม่พูดแน่ๆ เลยเริ่มเรื่องแบบตรงๆจนคนถูกเรียกตั้งตัวแทบไม่ติดเลย “พรุ่งนี้ พี่ได้ยินว่าทอมจะไปดูร้านแทนเพื่อน พี่ก็เลยคิดว่า ถ้าทอมทำงานเสร็จแล้ว ก็ไม่มีอะไรนะ ไปได้เลยพี่อนุญาต”
ง่ะ รู้เลยไอ้ที่บอกว่า ได้ยินมา เนี่ย จากใคร ชิชิ ตอกย้ำให้อายจังเลยนะ คุณพี่ดนัยเนี่ย เหล่สายตาที่มีอันน้อยนิดไปหาคนที่ได้ยินเล็กน้อย ก็หันไปตอบพี่กันต์ “ที่พี่กันได้ยิน มาก็ใช่อ่ะ แล้วก็ขอบคุณค่ะที่อนุญาต งั้นทอมไปทำงานต่อนะพี่กันต์” จงใจย้ำคำว่า ได้ยิน ให้คนได้ยินสะดุ้ง แล้วก็เดินจากไป ก็นะ มันเหมือนเขาเป็น
ไอ้โรคจิตไปแอบฟังคนคุยโทรศัพท์น่ะสิ

ที่บ้าน ศิรเสถียรกุล ตอนนี้มีคน 2 คนกำลังตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้จากท่านซินแสจาง ว่าทายาทคนโตรุ่นที่ 3 ของตระกูลกำลังจะประสบเคราะห์ซ้ำกรรมซัดที่อาจทำให้ถึงขั้นเสียชีวิตเลยก็เป็นได้ แต่แล้วท่านซินแสก็ได้บอกวิธีแก้เคล็ดที่มีผลทำให้ คุณหญิงทั้ง 2 ท่านเกิดอาการครั่นเนื้อครั่นตัว คิดหาวิธีสารพัดเพื่อที่จะช่วยให้ลูกชายและหลานชายตนได้พ้นจากเคราะห์กรรม
“นี่ดล ฉันมืดแปดด้านนะ ไม่รู้จะไปหาที่ไหนนะ ที่จะเหมาะสมกับงานนี้” คุณหญิงนัยนาระบายให้คุณหญิงดลยาฟังเป็นรอบที่38แล้วตั้งแต่ท่านซินแสลากลับไป
“โธ่นา เธอก็ค่อยๆคิดสิ เพื่อนๆเราเยอะแยะนะเธอ ฉันก็นึกๆอยู่เหมือนกัน”
“ฉันกลัวนะดล นี่ถ้าเกิดไม่ทันการณ์ขึ้นมา ตานัยจะเป็นยังไงมั่งนะ โอ๊ย ฉันล่ะเครียส”
“เออ! นา ฉันนึกออกแล้ว”คุณหญิงดลยาร้องขึ้น
“นึกอะไร ยัยดล”
“ก็นึกออกน่ะสิ ว่าจะหาใครให้มาช่วยเธอ” คุณหญิงดล ทำหน้ากระหยิ่ม นัยตาเป็นประกายกับความคิดที่กำลังจะบอกเพื่อน
“ใครเหรอ”
“ก็ยัยรพีไงเธอ ฉันเพิ่งนึกออกว่าลูกสาวยัยรพีเพิ่งกลับมาจากอังกฤษล่ะ”
“เออ จริงด้วย ทำไมฉันนึกไม่ถึงนะ ดีๆโทรหาเลยดีกว่า” ว่าแล้วคุณหญิงทั้ง 2 ก็โทรหาคุณหญิงอีกคน แล้วนี่ก็ทำให้เกิดเรื่องราวมากมายขึ้นในอนาคต อย่างที่คนทั้ง 3 ไม่มีทางรู้เลยว่ามันจะวุ่นวายขนาดไหน
ดนัยขับรถคันเก่งเข้าบ้านศิรเสถียรกุล ด้วยความสบายใจ โดยไม่รู้เลยว่าจะต้องเจอเรื่องอะไรบ้างในบ้านใหญ่ ภายในรั้วบ้านศิรเสถียรกุล มีคฤหาสน์ 3 หลังปลูกเรียงกัน หลังใหญ่เป็นของ คุณดิษฐ์ ศิรเสถียรกุล ลูกชายคนโตของตระกูลมีทายาทคือดนัย และ ดีรยา หลังทางซ้ายมือ เป็นของคุณดามม์ ศิรเสถียรกุล ลูกชายคนที่ 2 มีทายาทคนเดียวคือกันต์ตะ และสุดท้าย หลังทางขวาคือบ้านของคุณหญิงดลยา วิราธรัตน์ มีทายาทคือ ดาริกา และ ดิษกร
ดนัยเดินเข้าบ้านมาก็พบว่าแม่และอาเขากำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน แล้วก็หันมาเห็นเขาพอดี
“หวัดดีฮะแม่ อาดล คุยอะไรกันอยู่เอ่ย”
“นัยเป็นไงลูก เหนื่อยมั้ย เข้าบริษัทวันแรก แม่บอกแล้วว่าให้พักอีกหน่อยก็ไม่เชื่อ”
“โธ่แม่ฮะ นัยเข้าไปวันนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ดูว่าการทำงานในบริษัทเป็นยังไงแค่นั้นเอง”พูดจบก็รู้สึกว่าสายตาของแม่กำลังเหล่ไปทางคุณอาเหมือนกับจะขอความช่วยเหลือยังไงชอบกล จากนั้นอาดลก็เริ่ม..
“ดูสิ เผลอแป๊ปเดียวหลานอาโตเป็นหนุ่ม ทำงานทำการแล้ว อาดีใจจริงๆเลยลูก” แม้จะสงสัยว่ามันแปลกๆอยู่กับเรื่องที่อาพูดแต่ก็ต้องปล่อยไปก่อน ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณหญิงทั้ง 2 กำลังเล่นอะไรกันอยู่
“เผลออะไรกันฮะอาดล นัย 30 เท่านายกันต์ แล้วนะฮะ เจ้าดา กับเจ้ากร ก็ 20 กว่ากันหมดแล้ว มันไม่เผลอหรอกฮะ สงสัย อาดลกลัวแก่ ฮ่าๆ” พูดจบก็ได้รับฝ่ามือของคนกลัวแก่มาหนึ่งเพี๊ย
“นี่แน่ะ มาว่าอา อาก็เท่าแม่เรานั่นแหละ แต่นั่นสินะ นัย 30 แล้วเหรอเนี่ย แล้วนี่ไม่คิดจะมีหลานให้อากับแม่มั่งเหรอ จ้ะ อากับแม่เราน่ะ อยากอุ้มหลานแล้วล่ะ” นั่นไง ผิดซะที่ไหน เขาว่าแล้วว่าวันนี้คุณหญิง 2 ท่านรวมตัวกัน ต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างยังไม่ทันพูดอะไร แม่เขาก็เสริมมาอีก
“รึว่านัยยังไม่มีคนที่จะมาเป็นแม่ให้ลูกล่ะ แม่ดูให้เอามั้ย”นั่นไง นี่ก็อีก รู้เลยว่าเรื่องจะเป็นไงต่อไป เพราะงั้นเขาคิดว่าเขาชิ่งก่อนดีกว่า
“ฮ้าวววว แม่ฮะ อาดลฮะ นัยง่วงจังวันนี้นายกันต์สอนมาหลายอย่างนัยต้องขึ้นไปเตรียมงานของพรุ่งนี้ด้วย นัยขอตัวไปนอนนะฮะ ราตรัสวัสดิ์นะฮะ แม่ อาดล”ว่าแล้วก็ไม่รอให้ใครได้พูดอะไรอีก ยื่นหน้าไปหอมแก้มทั้งแม่ ทั้งอา เสร็จก็รีบวิ่งขึ้นห้องส่วนตัวทันที ปล่อยให้คุณหญิงทั้ง 2 อ้าปากค้าง อยู่ 2 วินาที
“ต๊ายย ตาย ดูสิยะนา ลูกเธอ มันไหวตัวทันเร็วจนฉันตกใจเลย”
“นั่นสิ แล้วฉันจะทำไงดีล่ะดล”
“โอ๊ย นา เธออย่าทำหน้าแบบนี้นะ ไว้ก่อนเถอะ แค่ยัยรพีเห็นด้วยกับเราวันนี้ฉันก็โอเคแล้วนะ เรื่องเจ้านัยก็ไว้เดี๋ยวค่อยช่วยกันคิดเถอะ ตอนนี้ก็ไปนอนก่อนเถอะเธอ”
“ก็มันเครียสนี่นาดล แต่ไปนอนก่อนก็ได้ ขอบใจเธอมากนะดล ไม่ได้เธอฉันไม่รู้เลยว่าจะคิดอะไรออกรึเปล่า”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเธอกับฉันคบกันมากี่ปีล่ะ แค่นี้เองแล้วตานัยก็หลานฉันนะ เอาล่ะฉันไปนอนก่อนนะ”
“จ้ะ” ว่าแล้วคุณหญิงทั้ง 2 ก็แยกย้ายกันไปนอน ส่วนเจ้าลูกชายที่พูดถึงก็กำลังขนลุกขนพองอยู่บนที่นอนหลังจากที่อาบน้ำเรียบร้อย นี่แม่กับอาดลกำลังคิดจะทำอะไรนะ เฮ้อ..เขาก็อยู่ของเขามาดีอยู่แล้งแม่จะหาอะไรมาเล่นอีกนะเนี่ย แล้วอะไรไม่ว่าทุกทีที่แม่ทำแบบนี้แม่ก็จะชนะเขา แล้วนี่เขาจะหลบเลี่ยงยังไงล่ะ เพราะเขารู้เลยว่าถ้าไม่หลบมีหวังว่าแม่คงชนะเขาอีกตามเคย ก็แม่น่ะชอบทำเหมือนเขาเป็นคนผิดน่ะ เออ พูดถึงคนที่ชอบทำให้เขาเหมือนคนผิดอีกคน ยัยตาตี๋นั่นไม่รู้จะนอนรึยังนะ เอ๊ะ แล้วเขาจะไปคิดถึงยัยนี่ทำไมนะ เฮ้อ...นอนดีกว่า

จากคุณ : nongming (nongming55) - [ 19 มี.ค. 50 11:37:19 ]