ตอนที่ ๑๒
ไฟกลางห้องนอน ถูกเปิดออกในเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ เขาแทบไม่อยากจะเปิดอ่านจดหมาย ที่สุขเอามาให้เลย เมื่อรู้ว่าเป็นจดหมายของใคร และมีเนื้อความอย่างไร
คุณวาฝากให้คุณชนะชลค่ะ ไปได้สองอาทิตย์แล้ว ฝากขอโทษคุณมาด้วย ที่ไม่ได้บอกด้วยตัวเอง ป้าบอกให้โทรไปหาก็ไม่ยอม บอกว่าคุณมาแล้วก็คงจะรู้เอง แล้วก็ไม่ได้บอกด้วยค่ะ ว่าจะไปอยู่ที่ไหน แค่บอกว่าเป็นอำเภอเล็ก ๆ ทางเหนือ ป้ากับคุณรวิทย์ห้ามก็ไม่ฟัง คุณวาก็อย่างนี้หล่ะค่ะ ลองได้คิดอะไรหรืออยากทำอะไรแล้ว ยังไงก็เอาไม่อยู่ ดูอย่างเรื่องคุณผู้ชายสิคะ มาตั้งนานแล้วไม่ยอมไปไหว้ศพท่านเลย ถึงคุณวาจะไม่พูดป้าก็รู้ว่าคุณวาโกรธคุณผู้ชายมากเลยค่ะ
สุขรายงานเจ้านาย ที่เพิ่งจะมาถึงบ้าน ตอนประมาณสามทุ่ม
เขาบอกหรือเปล่าครับ ว่าทำไมเขาถึงอยากจะไป
เขาถามพร้อมแววตาแสดงถึงความผิดหวังที่สุด เพราะเหตุผลเดียว ที่เขามาที่นี่นั่นก็คือ ทนต่อความคิดถึงเธอไม่ได้นั่นเอง
ไม่ได้บอกค่ะ แต่ป้ารู้ว่าคุณวาอยากจะไปทำงานที่โรงพยาบาลที่กันดาร ๆ มาตั้งแต่สมัยที่ยังไม่ได้เป็นหมอแล้วค่ะ เธอบอกว่าอยากจะรักษาคนจน ๆ บ้าง คนมีเงินมีทางเลือกเยอะแยะมากแล้ว แต่พอกลับมาก็มาเกิดเรื่องนี้ก่อน ก็เลยไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ คุณวาบอกว่ายังไง ๆ บ้านของคุณปู่ก็สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด จะนานแค่ไหนเธอก็จะเอาคืนมาให้ได้ แต่ไม่รู้ยังไงจู่ ๆ เปลี่ยนใจ แล้วก็มาบอกป้าว่าจะย้าย
สุขบอกเขา และก็ไม่มีคำพูดใด ๆ จากเขา นอกจากรับจดหมายแล้วก็เดินจากขึ้นไปที่ห้อง
ในที่สุดเขาก็เปิดมันออกมาอ่าน ด้วยความรู้สึกที่อ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก เมื่อนึกถึงเรียวปากของเจ้าของจดหมาย
ถึงคุณชนะชล,
ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่ไม่ได้บอกลาด้วยตัวเอง ขอบคุณมาก ๆ สำหรับทุกอย่างที่ทำให้ครอบครัวเรา ฉันจะส่งเงินมาให้เป็นงวด ๆ จะฝากป้าสุขไว้ แต่ไม่รู้เท่าไหร่ และเมื่อไหร่ ที่โรงพยาบาลใหม่ เป็นอำเภอเล็ก ๆ คงไม่มีโรงพยาบาลเอกชนให้หารายได้พิเศษ แต่ก็น่าจะเป็นชีวิตที่มีความสุขอีกแบบหนึ่ง
นี่เป็นเพียงสิ่งเดียว ที่ฉันพอที่จะทำตามที่ตัวเองอยากจะทำมานานแล้ว ถ้าไม่ทำตอนนี้ ก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ทำ แต่ฉันก็คงจะไปได้ไม่นานหรอกค่ะเพราะภาระอันยิ่งใหญ่ กำลังรอฉันอยู่ ไม่ต้องห่วงนะคะ คุณจะได้เงินคืนแน่ เพราะบ้านหลังนี้เป็นบ้านของฉัน ฉันคงไม่มีวันปล่อยให้เป็นของคนอื่นเป็นแน่
ฝากบ้าน กับป้าสุข และทุก ๆ คนด้วยนะคะแต่ความจริงแล้ว คุณก็ดูแลพวกเขามานานแล้ว ลำพังฉันก็คงจะทำไม่ได้หากไม่มีคุณ
ขอให้มีความสุขกับชีวิตคู่ในอนาคตค่ะ
นับถือ / วันวิวาห์ พิพัฒน์กุล
ดวงตาพร่ามัวไปด้วยหยดน้ำ ที่ก่อตัวออกมาจากข้างในหัวใจ ความเจ็บปวดที่เขาแทบจะไม่เคยได้รับ จากหญิงใดมาก่อน มันได้ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง และก็เป็นหลาย ๆ ครั้ง นับตั้งแต่ที่เธอได้ก้าวเข้ามาเกี่ยวพันธ์ในชีวิตเขา ความสับสนในตัวเองเริ่มก่อตัวขึ้น ในความรู้สึกของเขาอีกครั้ง
เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังสือสองเล่ม ที่มือน้อย ๆ ของเธอเคยหอบไว้เพื่อหวังจะเอาไปอ่าน แต่ก็ต้องหมดสติ เพราะตกใจที่เจอเขาในความมืดของค่ำคืนนั้น และก็ถูกเขาอุ้มร่างบอบบางเอาไว้ มือของเขาเผลอยกขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว
รสสัมผัสที่เขาประทับจูบไว้ กับริมฝีกปากบางงามได้รูป ยังคงติดตาตรึงใจเขาไว้ตลอดมา อย่างไม่รู้ลืม ไหล่ระหง คางมนสวยที่เขาเคยได้เชยขึ้นมาใกล้ ๆ ใบหน้าเขา เพื่อเพ่งพิศ ดวงหน้าเธอได้อย่างใกล้ชิด มันคงจะไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธออีกแล้ว ในความคิดของเขา ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แล้วหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา
มันคงจะง่ายกว่านี้ ถ้าหากเขายอมลดทิฐิ แล้วรีบเปิดเผยความในใจกับเธอ เพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้น เขาก็คงจะไม่ต้องหมั้นกับกิติกร และเธอเองก็คงจะไม่ต้องหนีไปอยู่ที่ไหนไกล ๆ เช่นนี้ แล้วมันก็คงจะทำให้เขาไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดอยู่อย่างนี้
เปลือกตาถูกปิดลงอย่างช้า ๆ ประหนึ่งกับว่าอยากจะหยุดทำงาน เพราะเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางมาแสนไกลเหลือเกิน มันเหนื่อย ๆ เสียจนเขาไม่อยากจะลุกไปไหนอีกแล้ว
วา....เธอจะรู้สึกเหมือนฉันตอนนี้บ้างไหม เธอเจ็บปวดบ้างไหม เมื่อยามที่เธออยู่ห่างฉัน แล้วเธอรักฉันเหมือนที่ฉันรักเธอบ้างไหม
เป็นคำถามที่เคยมีในใจเขาเรื่อยมา และมันก็เป็นเพียงสิ่งเดียว ที่ยังคงคั่งค้างอยู่ในใจของเขา ที่เขาอยากจะรู้ แล้วเขาจะมีโอกาสได้รับคำตอบเหล่านี้บ้างไหม
หรือมันจะสายไปเสียแล้ว เขานึกโกรธหัวใจตัวเองยิ่งนัก ที่ไปมอบความรู้สึกนี้ ให้กับลูกศัตรู ที่พิพากษาครอบครัวของเขาให้แตกแยก จนหาความสุขไม่ได้ หรือนี่คือผลกรรมที่เขาได้รับ จากการอาฆาตมาดร้าย และไม่รู้จักปล่อยวางของเขาที่มีต่อผู้ให้กำเนิดเธอ

จากคุณ :
ธัญญะ 
- [
15 มี.ค. 50 08:28:29
]
รอยรัก...รอยแค้น (ตอนที่ ๑๒)
