ความคิดเห็นที่ 1 ผมเดินพาเธอเข้าไปในร้านอาหาร  พนักงานต้อนรับสุภาพสตรีในชุดไทยยกมือขึ้นบรรจงไหว้ทักทาย  บรรยากาศในร้านแห่งนี้เป็นร้านอาหารไทยที่ถูกตกแต่งด้วยความเป็นไทยอย่างเต็มที  ไม่ว่าจะเป็นรูปปั้นประดับที่เป็นรูปเทวดา และนางฟ้าองค์ต่าง ๆ ภาพวาดสไตล์ไทยโบราณ  รวมทั้งข้าวของหลาย ๆ ชิ้นที่ประดับร้านที่ล้วนบ่งบอกถึงความเป็นไทยได้เป็นอย่างดี “ร้านเค้าตกแต่งดีนะคะ  พี่กล่องเราไปนั่งตรงมุมโน้นกันดีกว่าค่ะ” เธอพูดขึ้นพร้อมกับชี้มือไปยังโต๊ะอาหารที่อยู่ในมุมสุดด้านในของร้าน  ผมเดินนำไปในทันที  พอเมื่อถึงโต๊ะอาหารผมรีบดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอนั่ง  ก่อนที่ผมจะเดินไปนั่งในที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามกับเธอ “ วันนี้ทานอะไรกันดีคะ?” พนักงานสาวในชุดไทยที่เดินตามผมและเธอมาเอ่ยถามขึ้นพร้อมทั้งยื่นเมนูให้แก่เราทั้งสองคน “ผมให้น้องผู้หญิงเป็นคนสั่งดีกว่าครับ” ผมยิ้มตอบพร้อมส่งเมนูกลับคืนให้แก่พนักงานสาว “ มีอาหารอะไรอร่อย ๆ บ้างคะ  พี่ช่วยแนะนำหน่อยสิคะ?” ฟ้าถามพนักงานสาวผู้นั้น ในระหว่างที่ฟ้ากำลังสั่งอาหารอยู่นั้น  เป็นจังหวะที่ผมได้โอกาสจ้องมองเธออย่างใกล้ ๆ อีกครั้ง  หลังจากที่ผมไม่เคยได้มีโอกาสมองเธอใกล้ ๆ แบบนี้มานานกว่า 2 ปีแล้ว ใบหน้าของเธอยังคงเปล่งปลั่งอยู่เหมือนเดิม  ความสวยของเธอที่เคยทำให้ผมประทับเช่นใด  ในวันนี้เธอก็ยังคงความสวยแบบนั้นอยู่เช่นเดิม  น้ำเสียงและกริยาท่าทางที่เธอพูดคุย  ยังคงมีเสน่ห์และประทับใจสำหรับผู้คนทั่วไปที่ได้พบห็นอยู่เช่นเดิม  ซึ่งรวมทั้งตัวผมด้วย “ที่หนูสั่งมา  พี่กล่องทานได้นะคะ?”  เธอถามผมพร้อมกับส่งเมนูส่งคืนให้แก่พนักงานสาว “พี่ทานได้หมดล่ะครับ  ตามสบายเลย” ผมคงได้แต่ตอบไปตามหน้าที่  โดยแทบจะไม่ได้รับรู้เลยว่าเธอสั่งอาหารอะไรไปบ้าง “ขอน้ำส้มสดคั้นแก้วนึงค่ะ ... เออ ... พี่กล่องจะทานเบียร์ไหมคะ?” เธอถามผมอีกครั้ง “ไม่ล่ะครับ  พี่ขอน้ำเปล่าดีกว่า” ผมตอบเธอไป  พร้อมกับส่งยิ้มให้ทั้งเธอและพนักงานสาว   ผมจำได้ว่า  เธอเคยบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวันที่เราออกเดทกันครั้งแรก  เธอบอกว่าเธอไม่ชอบผู้ชายที่ดื่มเหล้าและสูบบุหรี่  ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นคนที่ทั้งดื่มเหล้าและสูบบุหรี่จัด  แต่ผมก็ไม่เคยให้เธอเห็นผมดื่มเหล้าและสูบบุหรี่เลยสักครั้งเดียว  ซึ่งรวมถึงครั้งนี้ด้วย “งานใหม่ของหนูเป็นไงบ้างครับ  ช่วงนี้โอเคไหม?”  ผมถามขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ทำให้บรรยากาศมันเงียบจนเกินไป “งานของหนูก็เรื่อย ๆ ค่ะพี่  ไม่มีอะไรมากหรอก” เธอตอบผมโดยไม่ได้มองผมเลย  สายตาของเธอกวาดทอดยาวไปยังของประดับต่าง ๆ ที่ตกแต่งร้านอยู่โดยรอบร้าน ใบหน้าของเธอทางด้านข้าง  ในภาพที่มีปอยผมเพียงเล็กน้อยตกลงมาปิดปังที่แก้มสีชมพูระเรื่อของเธอ  ทำให้ผมเห็นนัยน์ตาที่โต คิ้วที่โก่งโค้ง รวมทั้งเรียวจมูกที่สวยโด่งของเธอ   ริมฝีปากรูปกระจับสีทาไว้ด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อน ๆ ยังคงแลดูสวยงามเหมือนเดิม  ผมมองดูมือข้างซ้ายที่เธอกำลังเท้าคางอยู่  ผมเห็นนิ้วมือที่เรียวงาม  ที่ครั้งหนึ่งผมมีโอกาสได้จับและได้สัมผัส  แค่เพียงผมได้มองเห็นมือของเธอ  ความรู้สึกที่บ่งบอกถึงความนุ่มนวลและบอบบางของมือเธอก็กลับเข้ามาอยู่ในใจของผมในทันที แต่ว่าในวันนี้ผมคงไม่มีโอกาสได้รู้ว่า  มือของเธอนั้น  ยังคงนุ่มนวลและบอบบางอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า?  ผมสังเกตเห็นแหวนสีเงินอยู่ที่นิ้วนางในมือข้างซ้ายของเธอ  ความแวววาวของมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นในใจ เธอหันมามองหน้าผม  เธอสังเกตเห็นผมที่กำลังเหม่อลอยจ้องเธออยู่  เธอจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบในทันที “เดี๋ยวหนูมานะคะ?  หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะค่ะ”  เธอลุกขึ้นหยิบกระเป๋าถือของเธอ  พร้อมทั้งเดินตรงไปยังห้องที่อยู่อีกมุมหนึ่งของร้านอาหาร  ที่มีภาพรูปไม้แกะสลักเป็นรูปสุภาพสตรีในชุดไทยกำลังพนมมืออยู่ที่หน้าประตู ผมจำได้ว่าเธอเป็นสาวสวยที่แต่งตัวได้เก่งมาก  ชุดที่เธอใส่ในแต่ละครั้งที่ผมได้พบเจอนั้น  สามารถทำให้ผู้คนต่าง ๆ รอบข้างที่ได้เห็นเธอรวมทั้งตัวผมด้วย  จะต้องหันมามองจ้องเธออย่างประทับใจเกือบทุกครั้ง  เธอชอบใส่เครื่องประดับต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นแหวน ต่างหู สร้อยคอ  ไม่เว้นแม้กระทั่งสร้อยข้อเท้า  ผมเคยพาเธอไปซื้อเครื่องประดับประมาณ 2-3 ครั้ง  ซึ่งในแต่ละครั้งนั้นทำให้ผมต้องหมดเงินไปเป็นจำนวนมากพอสมควร  แต่ผมจำได้ว่าผมไม่เคยซื้อแหวนวงนั้นให้แก่เธอเลย ผมจำได้ว่าหลังจากที่ผมคบกับเธอเกือบ 2 เดือนผมถึงได้ค้นพบกับความจริง   ความจริงที่ทำให้ผมได้รู้ว่า ผู้หญิงที่สวยงามขนาดเธอคนนี้  เธอสูงส่งเกินกว่าที่จะมาคู่ควงกับผู้ชายธรรมดาอย่างเช่นตัวผม  วันนั้นเป็นวันรับปริญญาของเธอ  ผมบินไปที่เชียงใหม่ล่วงหน้าก่อนที่จะถึงวันรับปริญญาของเธอถึง 2 วัน  แต่ผมได้เจอเธอก็แค่ตอนที่เธอออกมาจากห้องประชุมใหญ่  หลังจากที่เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรเรียบร้อยแล้ว ผมพยายามตามหาเธอ หลังจากที่ได้ยินเสียงจากไมโครโฟนที่แจ้งบอกให้บรรดาเครือญาติของบัณฑิตทราบว่า  บัณฑิตได้ออกจากห้องประชุมแล้ว  ผมสอบถามจากบรรดาบัณฑิตที่กำลังถ่ายรูปอยู่ในขณะนั้น  ผมถามว่าเห็นหญิงสาวชื่อฟ้า คณะที่ใส่พู่ของชุดครุยสีขาวไหม?  บัณฑิตหลายคนพยายามชี้ทางบอกผมจนกระทั่งผมได้พบเธอ เมื่อผมได้พบกับเธอ ฟ้า บัณฑิตสาวที่กำลังยืนถือใบปริญญาบัตรอยู่ในขณะนั้น  ทำให้ผมถึงกับตาสว่างเมื่อได้รู้ว่า เธอคือ ดาวของมหาลัย แห่งนี้นั้นเอง  เธอกำลังยืนถ่ายรูปอยู่กับบัณฑิตหนุ่มจากต่างคณะประมาณ 10-12 คน  บัณฑิตหนุ่มทั้งหมดยืนห้อมล้อมเพื่อถ่ายรูปคู่กับเธอ ผมได้แต่ยืนยิ้มโบกมือเพื่อแสดงความยินดีให้แก่เธอ  โดยผมต้องยืนอยู่หลังบรรดากลุ่มช่างภาพนับสิบคน  ที่กำลังรุมถ่ายรูปบัณฑิตอยู่ในขณะนั้น  ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ผมยังไม่รู้เลยว่า  ในตอนนั้นเธอมองเห็นผมหรือเปล่า จากคุณ : อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง) - [ 11 พ.ค. 50 19:05:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อาหารมาพอดีเลยค่ะพี่กล่อง” เธอบอกผมในทันทีที่เธอเดินกลับมาถึงโต๊ะอาหาร  พร้อมกับที่พนักงานเสิร์ฟยกอาหารมาเสิร์ฟให้พอดี อาหารไทย 5 อย่างที่มีหน้าตาน่ารับประทาน  ถูกจัดวางไว้อย่างสวยงามในชามลายเบญจรงค์ใบสวย  อาหารทั้งหมดถูกนำมาวางไว้เบื้องหน้าของผมและเธอ “หนูทานตามสบายเลยนะ  พี่ทานขนมปังรองท้องมาจากออฟฟิตแล้ว เลยไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่หรอก”  ผมบอกแก่เธอ “ไม่เอาค่ะ  หนูทานคนเดียวไม่อร่อย  พี่กล่องต้องทานด้วยกันกับหนู  พี่กล่องต้องทานเยอะ ๆ นะคะ  จะได้อ้วน ๆ มากกว่านี้”  เธอบอกผมด้วยน้ำเสียงแกมบังคับ  ที่เธอเคยใช้ได้ผลเป็นประจำ  รวมทั้งในครั้งนี้ด้วย “ทานก็ได้ครับ  แต่ว่าพี่ทานไม่เยอะนะ” ผมบอกเธอ  พร้อมกับบรรจงตักข้าวสวยที่กำลังอุ่นไปด้วยไอของควันที่ร้อนกรุ่น  ใส่ลงไปในจานข้าวของเธอ ผมและเธอต่างก็ทานอาหารไป โดยที่ทั้งคู่ต่างก็เงยหน้ามาสบตากันเป็นระยะ  ผมทานอาหารไปเรื่อย ๆ ค่อย ๆ เคี้ยวข้าวให้หมดไปทีละคำ  โดยที่ไม่ได้เอ่ยปากเพื่อเริ่มต้นสนทนาต่อแต่อย่างใด ไม่ใช่เพราะว่าผมประหม่าเหมือนกับครั้งแรกที่พบได้เดทกับเธอหรอก  แต่ในครั้งนี้ผมกลับนั่งอยู่ในภวังค์มากกว่า  ในใจของผมขณะนี้  ยังคงคิดขึ้นนึกภาพความประทับใจของเธอที่ยังอยู่ในความทรงจำของผมมาโดยตลอด  จนกระทั่งเธอเริ่มต้นบทนสนทนาที่ได้ทำลายความเงียบ  และพาผมออกจากภวังค์ของความคิดในขณะนั้น “ พี่กล่องคะ  พี่กล่องเจอพี่เอกบ้างไหมคะ   พี่เอกสบายดีไหมคะ?” เธอถามขึ้นเพื่อกำหนดหัวข้อสนทนา “พี่ไม่เจอไอ้เอกนานแล้วนะ  ช่วงนี้พี่งานวุ่น ๆ เลยยังไม่ได้เจอเพื่อน ๆ เท่าไหร่ครับ?” ผมตอบเธอ  ซึ่งคำตอบนั้นเป็นคำตอบที่ผมตั้งใจโกหกเธอเพื่อให้เธอสบายใจ  เพราะว่าจริง ๆ แล้ว ผมเพิ่งนั่งกินเหล้ากับไอ้เอกและเพื่อน ๆ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมานี้เอง ไอ้เอก  เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของผม  ตอนนี้มันก็ยังเป็นเพื่อนสนิทของผมอยู่  ฟ้าเคยเป็นลูกน้องภายใต้บังคับบัญชาของไอ้เอก  เมื่อตอนที่ฟ้าเพิ่งจบและเป็นพนักงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานในบริษัทที่ไอ้เอกทำงานอยู่  ไอ้เอกเป็นคนแนะนำให้ผมรู้จักกับเธอเมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ว เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา   ผมได้ไปกินเหล้าสังสรรค์กับพวกเพื่อน ๆ   ตอนที่ผมปลีกตัวเดินไปเข้าห้องน้ำกับไอ้เอกเพียงลำพังกันสองคน  ไอ้เอกยังคงพูดกับผมด้วยประโยคเดิม  ที่มันพูดกับผมมาเกือบจะตลอด 2 ปีที่ผ่านมานี้   “กูขอโทษเมิงวะ  ที่กูเป็นคนแนะนำให้เมิงรู้จักฟ้า” เป็นประโยคคำพูดเดิมที่ไอ้เอกมักจะพูดกับผม  ซึ่งผมก็ตอบมันไปในทุกครั้งที่มันพูดประโยคนี้  ผมบอกมันว่า “ไม่ใช่ความผิดของเมิงหรอก  กูเสือกไปชอบน้องเค้าเอง” ไอ้เอกมันยังคงรู้สึกว่า  มันเป็นคนผิดทุกครั้งที่มันเจอหน้าผม  มันบอกกับผมว่ามันไม่คิดว่า ผมจะเสียใจมากมายถึงขนาดนั้น  ในตอนที่ผมอกหักจากน้องฟ้า  ซึ่งผมก็ได้ผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายนั้นมาเกือบ 2 ปีแล้ว “เดี๋ยวทานอาหารเสร็จแล้ว  หนูจะไปที่ไหนต่อเหรอครับ?  จะรีบกลับคอนโดฯเลยหรือเปล่า?” ผมถามฟ้า  เมื่อผมสังเกตเห็นว่าเธอใกล้จะทานอาหารเสร็จแล้ว “ ไม่รู้ค่ะ  วันนี้เงียบ ๆ ไม่มีอะไรทำ  พี่สาวหนูก็ไม่อยู่ที่คอนโดฯคะ  กลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปแล้ว  เดี๋ยวหนูอาจจะแวะไปนั่งเล่นที่ห้องของเพื่อนก่อนดีกว่า” เธอตอบผม   พร้อมกับบรรจงรวบช้อนส้อมเข้าหากัน “งั้นพี่สั่งเค้าเก็บเงินก่อนนะครับ  หนูจะได้ไปถึงไม่ดึกมาก” ผมพูดขึ้นพร้อมกับส่งสัญญาณให้พนักงานในร้านเช็คบิล ตัวเลขในบิลใบเสร็จเรียกเก็บเงินค่าอาหารมื้อนี้  ไม่ได้ทำให้ผมตกใจเลย  เพราะว่าผมทราบดีถึงราคาที่ค่อนข้างสูงของมัน  และผมก็ได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้าตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านแล้ว  ตัวเลขในบิลมันยังน้อยเมื่อเทียบกับตัวเลขของเงินในอดีตที่ผมเคยทุ่มให้แก่เธอ  เพียงแต่ว่ามันคงทำให้เงินในกระเป๋าของผมในขณะนี้ร่อยหรอลงไปมากพอสมควร “กลับรถไฟฟ้าบีทีเอสกันนะครับ  รถจะได้ไม่ติด หนูจะได้ไปถึงไม่ดึกมาก” ผมบอกแก่เธอ เมื่อผมจ่ายเงินค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว “ได้ค่ะ” เธอตอบรับผมเพียงสั้น ๆ ก่อนที่จะเดินตามหลังผมออกมาจากร้าน  พนักงานสุภาพสตรีในชุดไทยที่อยู่หน้าประตูร้านยกมือไหว้พร้อมกับกล่าวลาผมและเธอด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ทั้ง ๆ ที่ผมรู้ว่า เธอไม่ชอบนั่งรถสาธารณะไม่ว่าจะเป็นรถไฟฟ้าหรือว่ารถแท็กซี่ก็ตาม  ยิ่งถ้าเป็นรถเมล์ยิ่งไม่มีทางที่เธอจะขึ้นเลย  เธอมักจะอ้างว่า ไม่ค่อยจะรู้ทางจึงไม่อยากเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวเพราะกลัวว่าจะหลงทาง  จึงเป็นโอกาสให้ชายหนุ่มหลาย ๆ คนที่มีรถยนต์  มักจะขออาสาทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถเพื่อไปรับไปส่งเธอเป็นประจำ  ซึ่งเธอก็มักจะไม่ปฏิเสธความปรารถนาดีของชายหนุ่มเหล่านั้นเลย จากคุณ : อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง) - [ 11 พ.ค. 50 19:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ในช่วงเวลานี้ผมคงทำได้แต่เพียงไปเป็นเพื่อนเธอ  เพื่อไปส่งเธอกลับคอนโดฯ ด้วยรถไฟฟ้าบีทีเอสเพียงเท่านั้น “ลงสถานีเอกมัยเหมือนเดิมใช่ไหมครับ?” ผมถามเธอเมื่อเราทั้งคู่เดินไปถึงสถานีรถไฟฟ้าบีทีเอสแล้ว “หนูลงที่อ่อนนุชค่ะ  เดี๋ยวหนูแวะไปนั่งเล่นที่ห้องเพื่อนก่อนดีกว่าค่ะ” เธอตอบ  ผมเลยต้องกดปุ่มยกเลิกที่ตู้ซื้อตั๋วอัตโนมัติ  ก่อนที่จะกดสถานีเป้าหมายใหม่เป็นสถานีอ่อนนุช “เราแยกกันเลยก็ได้นะคะ  เดี๋ยวหนูกลับไปเองได้  พี่กล่องจะได้กลับบ้านไปเลย” เธอบอกผม “ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวพี่ไปส่งที่อ่อนนุชเลย  วันนี้พี่ไม่รีบกลับบ้าน  พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสงกรานต์พี่กลับบ้านดึกหน่อยก็ไม่เป็นไรครับ” ผมบอกเธอเพื่อยืนยันว่าจะขอไปส่งเธอให้ถึงที่หมาย  ในขณะที่เธอทำสีหน้างอน ๆ แบบไม่ค่อยจะพอใจเล็กน้อย ผมจำไม่ได้ว่าเธอมีเพื่อนอยู่ที่อ่อนนุชด้วยเหรอ?  แต่ว่าเกือบ 2 ปีมาแล้วที่ผมไม่ค่อยได้เจอและพูดคุยกับเธอ  เธอคงมีเพื่อนใหม่ หรือใครสักคนที่พักอาศัยอยู่แถวนั้นมั้ง บนรถไฟฟ้าบีทีเอสถึงแม้ว่าเราทั้งคู่จะได้นั่งเคียงข้างกัน  แต่ว่าเราทั้งสองคนแทบจะไม่มีบทสนทนากันเลย  เธอนั่งเช็คข้อความในโทรศัพท์มือถือของเธอ  พร้อมทั้งหยิบสายชุดหูฟังออกมาจากกระเป๋า  เพื่อเสียบสายฟังเพลงจากโทรศัพท์มือถือ  ในขณะที่ผมพยายามหันหน้าแอบไปมองเธอตลอดเวลา  เพื่อเก็บรายละเอียดต่าง ๆ ของเธอไว้ในความทรงจำของผมให้ได้มากที่สุด ผมสังเกตเห็นที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ  ในขณะนี้มันปราศจากแหวนสีเงินสวมใส่อยู่ที่นิ้วของเธอแล้ว  ผมไม่รู้ว่าเธอแอบถอดแหวนวงนั้นออกไปตอนไหน  อาจจะเป็นตอนที่เธอขอตัวไปเข้าห้องน้ำตอนที่อยู่ในร้านอาหารมั้ง  ซึ่งผมก็ได้แต่สงสัยว่าเธอถอดมันออกทำไม  ผมมองดูริ้วมือสวยของเธอ  พร้อมกับอดคิดในใจไม่ได้ว่า  ตอนนี้มือของเธอยังคงนุ่มอยู่เหมือนเดิมหรือไม่? เสียงพูดอัตโนมัติภายในรถไฟฟ้าบอกว่าสถานีข้างหน้าเป็นสถานีเอกมัย  ซึ่งเป็นสถานีที่ผมเคยมาส่งเธอเป็นประจำ เป็นสถานีที่อยู่ปากซอยคอนโดฯ ที่พักของเธอที่เธอใช้บริการเป็นประจำ  ผมเริ่มละสายตาที่มองเธอมามองบรรยากาศโดยรอบภายในตู้โดยสาร  แต่ตัวเธอยังคงฟังเพลงและจ้องมองโทรศัพท์มือถือของเธออย่างไม่สนใจ  เหมือนกับว่าสถานีนี่ไม่ใช่สถานีที่เธอเคยใช้บริการเป็นประจำ “เธอกำลังจะไปหาใครกันแน่ เพื่อนสนิทของเธอคนไหนอยู่ที่สถานีนี้หว่า?” ผมได้แต่ตั้งคำถามให้กับตัวเองในใจ จนกระทั่งรถไฟฟ้าวิ่งมาถึงสถานีปลายทางอ่อนนุช  เธอถอดหูฟังออกและเก็บมือถือเข้าไว้ในกระเป๋าถือ  เธอหันหน้ามายิ้มให้กับผมครั้งหนึ่ง  แล้วเธอก็ลุกยืนเพื่อเตรียมตัวเดินออกจากตู้โดยสาร ผมรีบลุกขึ้นเพื่อเดินตามเธอออกไปในทันที  สถานีนี้มีผู้คนมากมายเนื่องจากเป็นสถานีปลายทาง  เธอเดินออกไปปะปนกับผู้โดยสารคนอื่น  ในขณะที่ผมยังติดแง่กอยู่กับยัยผู้หญิงอ้วนคนข้างหน้าของผม  ที่กำลังถือข้าวของพะรุงพะรัง  ผมพยายามเร่งฝีเท้าเพื่อเดินตามเธอให้ทัน  ซึ่งผมเดินมาทันเธอ  ก่อนที่จะถึงทางออกที่จะต้องสอดบัตรโดยสารคืนเพื่อเดินออกจากตัวสถานี “พี่ส่งหนูแค่นี้ก็ได้ค่ะ  เดี๋ยวหนูนั่งรถแท็กซี่ต่อไปเอง  ไม่ไกลหรอกค่ะ  นิดเดียวเอง” เธอบอกผม  พร้อมกับพยายามมองหารถแท็กซี่ที่จอดรอรับอยู่บริเวณด้านล่าง ริมถนนเชิงบันไดสถานี “เดี๋ยวพี่เดินไปส่งหนูขึ้นรถแท็กซี่ก็แล้วกันครับ” ผมบอกกับเธอ  พร้อมกับพยายามเร่งฝีเท้าเพื่อเดินลงบันไดให้ทันเธอ เธอเดินไปยังรถแท็กซี่คันหน้าสุดที่จอดอยู่เชิงบันไดพอดี  เธอเดินไปเปิดประตูด้านหลังของรถแท็กซี่  พร้อมทั้งก้มตัวเข้าไปบอกทางรถแท็กซี่  ก่อนที่เธอจะหันกลับมาพูดกับผม “ขอบคุณมากค่ะพี่กล่อง  ที่เลี้ยงข้าวหนู  หนูไปก่อนนะคะ  แล้วเจอกัน” เธอรีบขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังของรถแท็กซี่  ผมเดินตามไปที่ประตูรถแท็กซี่  พร้อมทั้งยื่นถุงช็อปปิ้งคืนให้แก่เธอ “แล้วไว้พี่โทรไปคุยด้วยนะครับ  กลับบ้านดี ๆ นะครับ” ผมยิ้มบอกแก่เธอ  พร้อมทั้งปิดประตูรถแท็กซี่ให้แก่เธอ ผมยืนมองรถแท็กซี่คันที่เธอนั่งวิ่งออกไป  ผมยืนรอจนรถแท็กซี่วิ่งลับตาไป  ก่อนที่ผมจะหยิบซองบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของผมขึ้นมาจุดสูบ ควันบุหรี่ที่ถูกพ่นออกมาจากปากของผม  ลอยขึ้นไปสู่อากาศเบื้องต้นอย่างช้า ๆ นั้นคือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่า  ในค่ำคืนของวันก่อนวันสงกรานต์นี้  ช่างเป็นวันที่มีอากาศร้อนอบอ้าวมาก ๆ จนแทบจะไม่มีลมพัดเลย ผมยืนสูบบุหรี่อยู่เพียงลำพังสักพัก  ก่อนที่ผมจะเดินไปดับบุหรี่ที่เชิงบันได  แล้วเดินขึ้นบันไดเดิมกลับขึ้นไป  เพื่อขึ้นรถไฟฟ้าอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้เป็นการกลับบ้านเพียงลำพังของผม  ซึ่งมันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากที่ผมเคยทำในอดีตในอดีตเมื่อ 2 ปีที่แล้วสักเท่าไหร่  จะต่างกันก็เพียงแต่ว่า  สถานีนี้คือสถานีอ่อนนุช  ไม่ใช่สถานีเอกมัยที่เป็นสถานีที่ผมเคยกลับเป็นประจำ  หลังจากที่ผมได้ส่งเธอกลับคอนโดฯ เรียบร้อยแล้ว ผมเดินไปถึงตู้ขายตั๋วอัตโนมัติอีกครั้ง  เพื่อกดสถานีเป้าหมายที่เป็นบ้านของผมเอง  ผมเดินขึ้นไปเพื่อเข้าไปยังตู้โดยสารที่จอดรออยู่อย่างเงียบเหงาเพียงลำพัง  เวลาในตอนนี้อาจจะยังไม่ดึกมากนัก  แต่ว่าในค่ำคืนวันนี้มีคนใช้บริการรถไฟฟ้าไม่มากนัก บรรยากาศในตู้โดยสารของรถไฟฟ้าในตอนนี้  แทบจะไม่ต่างไปจากขบวนก่อนหน้านี้ที่ผมได้นั่งมากับเธอเลย  จะต่างกันก็เพียงแค่ไม่มีผู้โดยสารเยอะมากเท่าขบวนที่แล้วก็เท่านั้นเอง แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกถึงความอ้างว้างได้ไม่น้อย ผมจำได้ว่าผมไม่เคยบอกเลิกกับเธอ  แล้วเธอก็ไม่เคยบอกเลิกกับผม  เราทั้ง 2 คนต่างก็เงียบหายกันไปเอง  โดยเหมือนว่าต่างคนต่างรู้กันดี  ไม่เคยมีใครพูดบอกเลิกกับใคร  เพราะเธอเองก็คงคิดว่าผมไม่ใช่แฟนของเธอในขณะนั้น  แต่ในทางกลับกัน  ผมกลับเศร้าอยู่เพียงคนเดียว  อยู่ในสภาพที่คนทั่วไปเรียกกันว่า “อกหัก” วันสุดท้ายก่อนหน้านี้ที่ผมได้พบกับเธอ  วันนั้นเป็นวันที่ผมไปรับเธอที่หน้าคอนโดฯของเธอ  เราสองคนเดินจูงมือกันมาขึ้นรถไฟฟ้า เพื่อที่จะพาเธอไปสยามฯ   วันนั้นเธอบอกผมว่าเธอจะไปดูหนังที่สยามฯ  ซึ่งทำให้ผมรีบกระตือรือร้นที่จะมารับเธอ แต่วันนั้นเธอไม่ได้เอ่ยปากบอกกับผมเลยว่า  เธอจะดูหนังกับผม  เธอเดินจูงมือผมไปถึงหน้าโรงหนัง  เพื่อเดินไปพบกับใครบางคน  คนที่ผมจำได้ว่าผมเคยเจอในงานวันรับปริญญาของเธอ  ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาในชุดบัณฑิตเหมือนกับเธอ  ต่างกับเธอก็เพียงแค่สีของพู่บนชุดครุยรับปริญญาที่ไม่ใช่สีเดียวกับของเธอ ผมจำประโยคเดียวที่เธอพูดในขณะนั้นได้เป็นอย่างดี  มันเป็นประโยคเดียวที่ยังคงฝังลึกอยู่ในใจของผมมาจนถึงทุกวันนี้ “นี่แฟนของหนูค่ะพี่กล่อง” เธอพูดขึ้นในขณะที่เธอยืนอยู่ตรงกลางระหว่างผม  กับชายหนุ่มคนนั้น  ก่อนที่เธอจะเดินจากไปกับเขา  โดยปล่อยทิ้งให้ผมยืนโง่อยู่บริเวณหน้าโรงหนังตรงนั้นเพียงคนเดียว ซึ่งผู้ชายโง่ ๆ อย่างผม  ก็ยืนตะลึงอยู่ในความมึนงงซึ่งเกิดขึ้นในขณะนั้น  ผมยืนอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง  โดยที่ตัวผมเองไม่สามารถที่จะก้าวขาเดินไปไหนได้  ตอนนั้นผมคงไม่มีสติที่จะคิดอะไรออกได้  สมองของผมไม่สามารถสั่งการให้ขาของผมก้าวออกไปไหนได้  ผมเพียงได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้น  อาจจะต้องรอนกเอี้ยงบางตัวมาเกาะที่หัวไหล่ของผมมั้ง  ผมถึงจะสามารถค้นพบตัวเองได้ ผมสะดุ้งกับเสียงพูดอัตโนมัติภายในรถไฟฟ้า  ที่ทำให้ผมต้องละความทรงจำดังกล่าว ออกจากความคิดของผมในขณะนั้นโดยทันที “สถานีต่อไป สะพานควาย  เน็กสเตชั่น สะพานควาย” ทำให้ผมต้องรีบกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบภายในตู้โดยสารอีกครั้ง  ผมเหลือบขึ้นไปเห็นจอทีวีที่อยู่ข้างบน  ตรงขอบเพดานเหนือที่นั่งฝั่งตรงข้าม  ภาพในจอทีวีในขณะนี้เป็นภาพของเพลงมิวสิควีดีโอ  ประกอบภาพยนต์เรื่องแฝด  ที่มาช่าเป็นคนร้อง  ภาพของมาช่าในจอทีวี  พร้อมกับเนื้อร้องของเพลงนั้นทำให้ผมต้องมองและฟังอย่างสนใจ “เธอคือส่วนหนึ่งของฉัน ... เป็นความฝันส่วนหนึ่งของฉัน ... มีกันและกันไม่ว่าจะนานเท่าไร ... เธอเป็นชีวิตส่วนหนึ่งของฉัน ...  ไม่มีวันที่ฉันจะทอดทิ้งเธอไป ... ไม่มีวันไหนที่เราจะพรากจากกัน ...” ผมไม่รู้ว่าเพลงนี้ชื่อว่าเพลงอะไร  แต่ว่าเนื้อร้องของเพลงนี้กลับทำให้ผมรู้สึกเศร้ามากขึ้นไปอีก  ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงพูดอัตโนมัติภายในรถไฟฟ้าอีกครั้ง “สะพานควาย” ที่นี่เป็นสถานีที่ผมต้องลง  นี่เป็นสถานีเป้าหมายของผม  บ้านของผมอยู่ห่างจากสถานีนี้ไปไม่ไกลนัก  ซึ่งผมใช้บริการที่สถานีนี้เพื่อเดินทางไปกลับเป็นประจำเกือบทุกวัน ผมรีบลุกขึ้นยืน  พร้อมกับเดินออกมาจากตู้โดยสารเมื่อรถไฟฟ้าจอดสนิท  สายลมเย็น ๆ เพียงวูบนึง  พัดผ่านตัวของผมไปในทันทีที่รถไฟฟ้าวิ่งออกจากสถานี  มันเป็นเพียงสายลมเย็น ๆ เพียงวูบเดียวเท่านั้นในค่ำคืนของวันที่ร้อนอบอ้าวเช่นนี้   สายลมที่พัดผ่านตัวของผมไป  โดยที่ไม่พัดหวนกลับมาอีกเลย ผมได้แต่เดินก้มหน้าออกจากสถานีเพียงลำพัง   เพื่อเดินกลับบ้านเหมือนเช่นเคยทำเป็นประจำทุกวัน จบ ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ ปล. เรื่องนี้แต่งขึ้นจากเสี้ยวส่วนลึกของความทรงจำ  ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ  จนยากที่จะลืมได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้ http://akung-klong.bloggang.com จากคุณ : อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง) - [ 11 พ.ค. 50 19:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากที่อ่านที่บล็อกแล้วก็ตามมาอ่านที่นี่อีกรอบค่ะคุณกล่อง อิอิ จากคุณ : fonrin - [ 11 พ.ค. 50 19:47:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "สะพานควาย" โดนค่ะ เขียนได้อารมณ์ดีจริงๆ ... เศร้าหนักเลย จากคุณ : The SoVo - [ 13 พ.ค. 50 20:45:17 ]