ความคิดเห็นที่ 1 ๐๐๐ใต้ฟ้า ชายคาแห่งรัก๐๐๐ 1. ขอบฟ้า  ทั่วทุกพื้นที่ในเขตของ ‘ไร่กาแฟภูเขียว’ เงียบสงบ ยามค่ำคืนของที่นั้นได้ยินเพียงเสียงจิ้งหรี้ดเรไร ส่งเสียงกันร้องระงมไปทั่ว หากว่าค่ำคืนไหนฟ้าฝนไม่เป็นใจตกลงมาจะมีเสียงร้องประสานของอึ่งอ่างอีกหนึ่งเสียง หากว่าคืนนี้ท้องฝ้าเปิด สายลมโบกพัด  ฟ้าพร่างด้วยดวงดาวแลดูกระจ่างตา ถือว่าเปิดโอกาสอันดีอย่างยิ่งที่จะทำให้คนที่รักการสังสรรค์แบบบ้านๆนั้นได้ออกมา..นั่งล้อมวงดื่มเหล้าเคล้าเสียงเพลง สอดแทรกด้วยการพูดคุยด้วยความสนุกสนาน ‘มีเมียเด็ก ต้องหมั่นคอยเช็กกก ร่างกาย ...  อย่าเอาหูปายนาอย่าเอาตาปายร่ายยยยย’ เสียงเคาะไม้ เคาะกะลาดังขึ้นมาเป็นจังหวะทำนองดนตรีลุกทุ่ง  ที่มีคนไทยหัวใจลูกทุ่งแท้ๆ ขับร้องคลอกันไปอย่างสนุกสนานเสริมสร้างบรรยากาศ ณ ลานบ้านพักโล่งๆหลังหนึ่งในบ้านโคกอีแร้งให้ดูคึกคักขึ้นมาอีกคืน..  หลังจากที่เจ้าของบ้านและแขกผู้มี ‘เกือก’ของชายหนุ่มนั้น ต่างช่วยเขาทำงานที่ไร่จนเสร็จสิ้น  คืนนี้เขาจึงต้องมีน้ำใจเล็กๆน้อยๆตอบแทนเพื่อเป็นค่าเหนื่อยให้กับคนเหล่านี้ด้วยด้วยการตั้งวงสังสรรค์เช่นนี้ .. เหล้านอกสองสามขวดวางเรียงรายปนกับเหล้าเถื่อนอีกหลายขวด หลายคนที่นั่งต่างก็อยู่ในภาวะกรึ่มๆกันไปแล้วจะมีก็แต่หนุ่มเจ้าของบ้านเท่านั้นที่ยังยั้งเอาไว้ ไม่เทกรอกเข้าปากไปเสียหมด ..เนื่องจากพรุ่งนี้ตนยังมีภาระหน้าที่ที่ต้องรีบผิดชอบอยู่อีก  ไฟลานบ้านที่ถูกติดเอาไว้กับกิ่งต้นมะม่วงต้นใหญ่ เริ่มหนาแน่นไปด้วยแมลงที่ชอบบินเข้ามาหยอกเอินกับแสงไฟ   ..ชายร่างผอมคนหนึ่งละมือจากแก้วเหล้าที่กำไว้แน่นตลอดยกขึ้นมาปัดๆที่ใบหน้า พลางอ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงที่ยานคาง “ผมว่าดีแล้วนะคร๊าบบบ ที่คูณราด ยางม่ายมีเมีย เอิ๊ก  !  ม่ายงั้น ป่านนี้ พวกผ๊มคงต้องกลับกานแล้ว... เกรงใจเมียคุณราดนะคร๊าบบบ..” ไอ้ติ่ง หรือคนในบ้านโคกอีแร้งเรียกว่ามัน ไส้ติ่งพูดไปยิ้มแบบเยิ้มๆไป มองหน้าคุณ ‘ราด’ ที่มันหมายถึง.. ยังไม่ทันที่ปากของไอ้ติ่งจะอ้าพูดอีก มันก็ได้ร้องลั่นจ๊าก.. ด้วยฝ่ามือใหญ่ๆของ ไอ้ดำเพื่อนซี้คู่ยากที่   ซัดเพี๊ยะไปที่กะบาลของมันหนึ่งที “เมิงพูดให้มันซาดๆ หน่อยซีวะ  คุณราด นะว้อย ..ไม่ใช่คุณราดอย่างที่เมิงว่า แค่นี้ออกเสียงไม่ซาด เดี๋ยวพ่อก็ฟาดเปรี้ยงเข้า:-)หรอกเมิง” เจ้าดำพูดไม่พูดเปล่ายังทำท่าจะซัดอีกดอกอย่างที่มันว่า ร้อนถึงคุณราดที่นั่งร่วมวงต้องยกมือขึ้นมาห้ามลั่น “พอๆ แล้วครับๆ”    ชายหนุ่มเจ้าของบ้านห้ามแล้ว ก็ไปมองเจ้าดำแบบขำๆ ซึ่งตอนนี้เขาอยากจะถามกลับไปยังเจ้าดำนัก ที่เจ้าติ่งพูด กับมันพูดแตกต่างกันตรงไหน   “พูดถึงเรื่องเมียนะคร๊าบ คุณราด เอิ๊ก!”   ลุงสุขที่นั่งกอดขวดเหล้าทำท่าล้มแหล่มิล้มแหล่เงยหน้าพูดด้วยดวงตาเยิ้มๆ  “..เป็นโชคดีของคุณหนุ่ม ‘โฉดๆ’ อย่างทุกคน..”   ชายหนุ่มเจ้าของนาม ‘ราด’เท้าคางฟังแบบกริ่ม ๆไอ้คำว่า’โฉด’ที่ลุงสุขแกเรียกทำให้เขารู้สึกตัว  จะรั้งก็ไม่ทันสุดท้ายคุณ ‘ราด’  แถมยัง ‘โฉด’ จึงได้แต่ขำน้อยๆด้วยไม่ถือสาหาความคน ‘มาววว’   ตาลุงสุขพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทีละคะ   “เมิงอ้ายไส้ติ่ง  เอิ๊ก  ..และเมิง   ไอ้ดำ เอิ๊ก!  ที่ยางม่ายยยมีเมีย ” “ทามมายเหรอ ลุงสูข   มีเมียออกจะสุขกายสบายจายนา... ” “  สู่รู้ !!  กูยังพูดม่ายจบเมิงห้ามฉอด” ลุงสุขยื่นมือมาพลักไอ้ไส้ติ่งให้หงายหลังไป  แล้วพูดต่อซึ่งในขณะนั้นเอง ไอ้ติ่งที่ลืมครันไปทางด้านหลังรีบยันตัวขึ้น พลางพึมพำเหมือนไม่รู้สึกตัวนักว่าโดนอะไรเข้าไปที่ใบหน้า   “ครายๆๆ  ครายๆเอาตีนมายันกูวะ .. ตีนหยาบสิบหาย สงสาย  ส้นTEenแตก” “พวกเมิงๆ”  ลุงสุขชี้นิ้วระรัวๆไปที่ใบหน้าแต่ละคน จนมาถึงใบหน้าหล่อเหลาของ ‘คุณราด’หนุ่มหล่อ  ตนรีบชักมืออกลับแล้วยกมือมาไหว้ เมื่อรู้ตัวว่าจิ้มหน้าผิดคน! “เอ่อ  ขอโทษคร๊าบคุณราด”  แล้วตั้งหลักว่าใหม่ชี้อีกทีไปที่ไอ้ไส้ติ่งก่อน “พวกเมิง พวกเมิง และพวกคุณราด  จะรู้ได้ว่าการมีเมียมันเหมือนก้าวเท้าของเราเป็นขั้นๆ อยู่สามข้ามตอนหลักๆ” “อย่างไหนบ้างครับลุง”  หนุ่มราดที่ดูยังไม่เมาเอาการเท่าใดนัก เอ่ยถามไม่ถือสาหาความอะไรกับคนเมาออกจะเอ็นดูแกด้วยซ้ำ “ก็..  ในช่วง1-2เดือนแรกเหมือนขึ้นซาหวันชั้นเจ็ดเลยคราบบ เอิ๊ก !” “พอหลังจากนั้นมามานจะก้ำกึ่งอยู่ระหว่างนาหรก กับซาหวัน  เอิ๊ก” ลุงสุขยังพร่ำต่อด้วยลักษณะของคนลิ้นไก่กระด้าง   “แล้วหลางจากน้านนน ล่ะลูง”  ไอ้ดำโพล่งถาม ลุงสุขเอิ๊กอ๊ากอีกที หันมามองเจ้าดำอย่างช้าๆดวงตาเยิ้มด้วยฤทธิ์เหล้า “หลังจากน้านนน..พวกเมิงก็ลงนาโร๊กเต็มตัวเหมือนกูนาซีวะ” “ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ”  เสียงหัวเราะประสานกันดังลั่นทั่วบ้านพักหลังหนึ่งภายในไร่กาแฟของชายหนุ่ม  ที่นั่งขำไปยิ้มไปกับก๊วนเหล้า นึกดีใจอยู่ในใจเขาเลือกที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่ผิดจริงๆ บ้านโคกอีแร้ง ที่เต็มไปด้วยความสงบสุข  น้ำใสไมตรีของคนในชนบทที่สดใสยิ่งกว่านำดื่มมาตรฐานยี่ห้อใดๆการันตีเสียอีก .. เขาถอนหายใจเบาๆ  ชีวิตในย่างสามสิบสองคนตน คงจะเป็นคงไม่ต้องเรียกร้องอะไรอีกแล้วมั้ง   ขอให้ได้อยู่ในที่สงบ  และขอให้ได้ปฏิบัติหน้าทีด้วยความซื่อสัตย์สุจริตให้สมกับเป็นพลเมืองดีเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ก๊วนเหล้าบ้านนายังคงดำเนินความสนุกอย่างไปอย่างต่อเนื่องคล้ายกับว่าคืนนี้นั้นจะไม่มีวันสิ้นสุดเสียงร้องขับขานและเสียงชนแก้วกริ้งกร้างก็ดังกันมาติดๆ ตามด้วยเสียงหัวเราะออกมาเป็นระยะๆ.. ฝากฟ้าหนึ่งที่แสนสงบเงียบ ทั่วทุกพื้นที่เต็มไปด้วยความสงบสุข  แต่อีกด้านฝากฟ้าหนึ่งนั่นเล่า  .. กลับตรงกันข้ามกันสิ้นดี!! สถานบันเทิงชื่อดังที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมืองไทย  ต่างรวมตัวนักเที่ยวทั้งหลายแหล่  กำลังดิ้นกันอย่างเมามัน “ฮิ้ววว  เอาอีกๆพวกแก๊ คืนนี้ไม่หมดขวดนี้ห้ามกลับนะโว้ย”   สาวน้อยแต่งกายนุ่งน้อยห่มน้อยวิ่งออกมาจากเคาน์เตอร์บาร์ พลางชูขวดใสๆที่บรรจุน้ำสีชาเอาไว้เต็มพิกัด  วิ่งเข้ามาในวงแด๊นซ็ของเพื่อนๆ ไป ร้องตะโกนไปอย่างสนุกสนาน  ค่ำคืนนี้ไม่ต้องไปสนใจอะไรมันทั้งสิ้น   เธอรับรู้แต่ว่าคืนนี้ต้องมันส์..ต้องมันส์..และต้อง .. “อ๊วกกกกก!” เธอยื่นขวดเหล้าให้เพื่อนถือต่อแทบไม่ทัน เอามือปิดปากแล้ววิ่งรี่ไปทางห้องน้ำของร้าน  เปิดผางเข้าไปอ๊วกหมดแล้วยันกายนิ่วหน้ามองสภาพตัวเองในกระจก พลางบ่นพึมพำคนเดียว   “อะไรว๊า  กินแค่นี้อ๊วกแล้ว” สงสัยเย็นนี้เธอทานข้าวเย็นมาน้อยแหงๆ เลยทำให้แอลกอฮอล์มันดูดซึมเข้าไปในร่างกายเสียง่าย  ..หญิงสาวเอื้อมมือปิดก๊อกน้ำ  ..ก่อนจะหันกายออกไปมองทางนอกห้องน้ำอย่างช้าๆแล้วยิ้ม  แสงสีเสียงที่ลอดส่องมากระทบกับใบหน้างามนั้น ทำให้เธอยิ้มกว้างอย่างเป็นสุข ในสมองตอนนี้ของเธอไม่คิดอะไรแม้แต่นิดเดียว คิดแต่ว่า พอพ้นห้องน้ำนี้ไปเท่านั้น  ..ข้างนอกก็คือสวรรค์สำหรับเธอ  สวรรค์ของการดื่ม  และเต้นรำ.. “วู้ๆๆ  หลีกปายยย นางสาวปิ่นปินัทธ์มาแล้ว”  พอออกจากห้องน้ำเธอก็ถลาตัวเข้าไปยืนอยู่กลางวงแดนซ์โดยมือเสียงร้องเชียร์ดังขึ้นพร้อมกับส่งเสริมให้เธอคึกคะนองยิ่งนัก  ..เจ้าของชื่อปิ่นปินัทธ์ที่ว่ายิ่ง ‘ดิ้น’เข้าไปไม่มียั้ง เวลาเดียวกันนั้นแต่อีกด้านหนึ่ง.. ณ บ้าน พัทธรศักดิ์  คุณปิ่นภิรมย์  เดินกอดกอกไปมาด้วยความกระวนกระวายใจนัก ตีสองอยู่แล้วลูกสาวคนเดียวของเธอยังไม่กลับบ้าน   ..เฮ้ออ...  เสียงหายใจยาวๆอย่างกลัดกลุ้มของสตรีในวัยสามสิบปลายคงเป็นเสียงที่ดังและยาวกระมังถึงขนาดที่ต้องทำให้ ชายที่อยู่ในวัยค่อนคนถึงกลับต้องเสียงเสียงเข้มถามขึ้นมาแทรกความกลัดกลุ้มอันนั้นของเธอ   “รอลูกสาวอยู่เหรอ”   เสียงเข้มๆที่ดังแทรกขึ้นมาในความเงียบสงัดในเวลาค่ำคืน ทำให้คุณปิ่นภิรมย์สะดุ้งขึ้น หันไปมองเจ้าของเสียงขวับ “คุณพ่อ!!”   คุณพ่อที่คุณปิ่นภิรมย์หมายถึง บัดนี้ก็ได้ก้าวออกมาจากมุมหนึ่งของห้องโถง แสงไฟจากภายนอกสาดกระทบทำให้คุณปิ่นภิรมย์ได้เห็นถึงใบหน้าถ..งทึงของ ‘คุณพ่อ’แถมยังใบหน้าถ..งทึงนั้นก็ยังสามารถส่งสายตาคมกริบมองที่ใบหน้าของเธอผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกสะใภ้คนเดียวของท่านอย่างคาดโทษนัก ซึ่งคุณปิ่นภิรมย์เองก็ดูจะรู้ตัวว่า เครื่องหมายบนใบหน้าทั้งหมดของท่าน หมายถึงความไม่พอใจที่มีอยู่ในช่วงเวลาเช่นนี้  ลูกสะใภ้คนเดียวที่รู้ตัวว่าทำตนทำตัวไม่เป็นลูกสะใภ้ที่ดีเลิศเท่าไหร่ถึงกลับต้องรีบก้มหน้างุดปิดซ่อนความหวาดกลัวต่อสายตาคู่นี้เอาไว้ “รอมันทำไม  ไปได้ก็กลับมาได้เอง”     จะว่าเธอร้อนตัวเองก็ใช่ถึงได้โพล่งแก้ตัวแทนลูกสาวออกมาก่อน “เอ่อ   ยัยปิ่นบอกว่าไปติวหนังสือบ้านเพื่อนน่ะค่ะ  แต่ตอนนี้กำลังขับรถมาแล้วนะคะ”   ชายอายุหกสิบนิดๆรูปร่างผอมสูงผมสีขาวเกือบทั้งศีรษะ ใบหน้าดุดันยิ่งได้หนวดสีขาวโพลนแบบเดียวกันเส้นผมที่ประดับอยู่ใต้จมูกโด่งนั้น  ตวัดสายตาดุๆมองไปยังผนังห้องโถงที่มีนาฬิกาโบราณแขวนอยู่ก่อนจะหันมา ตำหนิลูกสะใภ้เสียงเข้ม   “เธอเห็นฉันเป็นเด็กสามขวบรึไง  จะเข้าตีสองอยู่แล้วติวหนังสือบ้าบออะไรจนดึกจนดื่นป่านนี้กันหา!” ว่าแล้วก็จ้องมองดูสีหน้าสะใภ้คนเดียวของบ้านที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก  ...เวลาต่อมาตนจึงใจอ่อนลง ลูกสะใภ้คนนี้เอ็ดไปก็มีแต่จะบีบน้ำตาร้องไห้แทนลูกสาวตัวปัญหาเด่นในคืนนี้เสียเปล่า ๆ คนผิดไม่โดนเอ็ด แต่คนไม่ผิดโดนเอ็ด   ขี้คร้านจะมายืนมองเห็นน้ำตาเธอ  สุดท้ายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาสามีหล่อนก็จำต้องยั้งคำพูดเอาไว้ แล้วเอ่ยเสียงเข้มสำทับ “พรุ่งนี้หกโมงเช้าเรียกยัยปิ่นไปเจอฉันข้างล่างที่สนามหญ้าหน้าบ้านด้วย เข้าใจมั้ย” “ค่ะๆๆ  ค่ะๆๆ ” ปิ่นภิรมย์พยักหน้าหงึกๆ รับคำด้วยลักษณะท่าทางลนลาน บ่งบอกให้ทราบว่าเธอทั้งเกรงและกลัวบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาสามีเจ้าของบ้าน   ‘พัทธรศักดิ์’หลังนี้แค่ไหน ร่างของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาสามีเธอนั้นหลับหายขึ้นไปข้างบนแล้ว..  คุณปิ่นภิรมย์ก็ถอนหายใจยาว..ด้วยอารมณ์ที่กังวล และหวาดกลัว  ..และนึกตำหนิตัวเองไปในใจไปพร้อมๆกัน   เธอนี่มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ  ...สมแล้วที่สามีของเธอมักจะกล่าวหาเธอบ่อยๆเกี่ยวกับการอบรมและเลี้ยงดูลูกสาว  เขากล่าวหาว่าเธอตามใจลูกมากเกินไปบ้างล่ะ ... ไม่เข้มงวดและให้ท้ายลูก ถึงทำให้ยัยปิ่นเที่ยวเตร่อย่างไม่เกรงกลัวใครในตอนนี้ รวมไปถึง บุรุษคนที่มีฐานะเป็นคุณปู่  ถึงแม้จะโดนเรียกไปตำหนิอยู่บ่อยๆจากคุณปู่ แต่ลูกสาวคนนี้มักได้เธอนี่แหละที่ออกโรงแก้ต่างให้เสมอ       (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 50 10:41:07 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 09:57:00 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 14 พ.ค. 50 09:27:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ห้องนอนโทนสีขาว  กลมกลืนกับผ้าม่านสีชมพูอ่อนหวาน ชายผ้าม่านปลิวไสวจากแรงลมที่ผัดโบกเข้ามาจากข้างนอก ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงนอนสีชมพูอ่อน ยกมือขึ้นมาทึ้งเส้นผมที่ปรกหน้าด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดอย่างล้นพ้น   และสามารถรู้สึกได้ในเวลาต่อมาก็คือ มึน ปวดหัว รู้สึกอักกระอ่วนปั่นป่วนไปทั่วท้อง   นี่แหละที่เขาบอกว่ามันคืออาการแฮงค์ดีๆนี่เอง   เสียงเคาะประตูดังบึกๆๆ..  ก่อนที่ประตูจะเปิดผางออกมาร่างของหญิงวัยกลางคนสูงไม่มากค่อนข้างท้วมก้าวปรู้ดเข้ามาในห้องของลูกสาวอย่างรวดเร็วพลางกระตุกผ้าห่มที่ร่างบางบนเตียงนอนใช้คลุมโปงออก “ยัยปิ่น นี่ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงแหลมที่ดังแทรกเข้ามาในโสตประสาทหูทำให้ร่างบางๆที่นอนอยู่บนเตียงนิ่วหน้าก่อน  ก่อนตอบออกมาด้วยน้ำเสียงยานคางชวนให้ ‘คุณแม่ขา’ยื่นมือไปหยิกเนื้อตัวให้เขียวนักเชียว “โอยย อารายกาน ขาคุณแม่ขา   ปิ่นจะนอน”   “โอ๊ย คุณแม่ขา หยิกปิ่นทำไมกันคะ!”  คนถูกยิก  ดิ้นยุกยิกอยู่ในผ้าห่มที่ถูกดึงออกจากตัวไปแล้ว แต่ด้วยความสามารถเฉพาะตัวที่ถูกฝึกปรือมาทุกเช้า(ก็จากคนที่กำลังปลุกเธอนี่แหละ) เธอก็ยังสามารถคว้ามันขึ้นมาคลุมโปงต่อ พลางบ่นเสียงอู้อี้เป็นระลอกๆออกมาเรื่อย  และนั่นแหละที่ทำให้คุณแม่ขา ต้องส่ายหน้าอย่างจนอกจนใจกับลูกสาวคนเดียวคนนี้ทุกๆเช้า   “นี่มันก็โมงกี่ยามกันมาแล้วฮึ ยัยปิ่น!”   คุณแม่ขา ที่ว่าก็ยังไม่ละความพยายามที่จะจัดการคนนอนตื่นสายใต้ผ้าห่มหนา สองมือนั้นคอยแต่จะดึงผ้าห่มนั้นออกจากตัว ‘ลูกปิ่นขา’ให้ได้   .. ในที่สุดดึงกันไปกันมาอยู่พักหนึ่งระหว่างคุณแม่ขา กับคุณลูกขา  ..ด้วยความหงุดหงิดจากนอนไม่พอเพราะนอนดึกและปวดหัวหนึบๆ.. คุณลูกขาจึงต้องทะลึ่งพรวดลุกขึ้น ร้องตะโกนลั่นห้องด้วยความขัดใจ   “โอ้ยยย!!!” “จะ..จะทำอะไรกันคุณลูกขา”  คุณแม่ขาหน้าตาตื่น  กระโจนเอามือปิดปากคุณลูกขาด้วยความเร็วลม ด้วยกลัวว่าเสียงคุณลูกขาจะทำให้คนที่บ้านแตกตื่นโดยเฉพาะ ‘คุณปู่ขา’ ของคุณลูกขา ที่คาดโทษคุณลูกขา ของเธอเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน “โอ้ย!” เธอว่าพลางสะบัดใบหน้าสวยออกจากอุ้งมืออวบๆ  “ก็คุณแม่ขาสิคะ มากวนคุณลูกขาอยู่ได้  ออกไปนะ คุณลูกขาจะนอน!”  หล่อนไปได้พูดเปล่าๆ ยังผลักร่างที่ค่อนข้างอวบ ของมารดาออกห่างอีกด้วย “ไม่ได้นะคุณลุกขา  คุณแม่จะยังออกจากห้องคุณลูกขาไปไม่ได้   ..แล้วตอนนี้คุณลูกขาต้องตื่นขึ้นมาอาบน้ำ อาบท่าเดี๋ยวนี้นะ  ไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็   ... คุณปู่ขาจะต้องมาจัดการคุณลูกขาแน่ๆ” “คุณปู่  ?? เกี่ยวอะไรกับคุณปู่  คุณลูกขาจะนอน”  เธอว่าพลางล้มตัวลงนอน อะไรกันนักกันหนานะ คนแก่ขี้บ่นคนนี้ เป็นเจ้าชีวิตของคุณพ่อคุณแม่ รวมไปถึงพี่มนัสสิการที่แสนดีของเธอไม่พอรึไงนะ   ยังจะมาเป็นเจ้าชีวิตของเธออีก  ง่วงจะตายปวดหัวด้วย มาวุ่นวายทำไมนะ  ... น่ารำคาญจริง!! ร่างบางที่ทำท่าจะล้มตึงลงที่นอนอีกครั้ง คุณปิ่นภิรยม์เห็นเข้าถึงกลับตาโต รีบดึงร่างบางเอาไว้ด้วยแรงกำลังของเธอ เธอจะยอมให้คุณลูกขานอนลงอีกครั้งไม่ได้  ก็ในเมื่อเธอจะต้องพาตัวคุณลูกขาไปเจอกับคุณปู่ที่สนามหญ้าในเวลาหกโมงเช้า และตอนนี้ก็จะเจียนหกโมงครึ่งแล้ว หากว่าผิดเวลาไปกว่านี้  เห็นทีว่าชีวิตของเธอและคุณลูกขาจะอยู่ไม่สุขเสียแล้วภายในวันนี้     “มะ..  ไม่ได้นะคุณลูกขา  คุณแม่ขาขอร้องนะ   คุณลูกขาจะต้องตื่นเดี๋ยวนี้แล้วลงไปพบคุณปู่ขาที่สนามหญ้าเดี๋ยวนี้นะ” คนเป็นคุณแม่ขาทั้งอ้อนวอน ทั้งร้องขอแต่คนลูกขาถ้าจะหัวเสียอย่างหนักหนัก   สะบัดเท้าไปมาราวกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ ตะโกนลั่นด้วยใบหน้ายับยุ่งสุดชีวิต “โว้ยยย!”   คุณปิ่นภิรมย์เห็นกิริยาของคุณลูกขาแล้วถึงกลับตะลึง   ใช้มือแตะริมฝีปากสั่นๆ  “ตะ... ตะ ตายแล้ววว คุณลูกขาทำไมทำอย่างนี้ล่ะคะ” “ก็คุณลูกขาจะทำ จะทำไม คุณลูกขาเบื่อ  เบื่อทั้งคุณแม่ เบื่อทั้งคุณปู่เบื่อๆๆ บะ ..อู้ๆๆ... อี้ๆๆ...” ริมฝีปากสวยที่พร่ำตะโกนว่าเบื่อนั่น เบื่อนี้ไม่มีหยุดหย่อน ..หลุดเพียงเสียงอู้อี้ออกมาในเวลาต่อมา เมื่อมืออวบของคุณปิ่นภิรมย์รีบยื่นมาปิดอย่างสุดชีวิต  ..เธอทั้งเหนื่อยใจ และเหนื่อยกายจะบ้าตายอยู่แล้วนะตอนนี้  .. ทั้งคุณพ่อสามี ทั้งคุณลูก จะให้เธอทำไงกันนี่!! “จะให้คุณแม่ขาทำยังไง..??” อาการงอแงของหญิงสาวที่ทำราวกับเด็กสองขวบดิ้นพรวดพราดอยู่บนเตียงค่อยๆสงบลง ..ตามคำพูดและน้ำเสียงสั่นเครือของมารดาที่ดังอยู่ข้างหู ปิ่นปินัทธ์ค่อยๆเหลียวมองต้นทางของเสียงที่ดังอยู่ห่างจากใบหน้าเธอไม่ถึงคืบ และแกะมือเจ้าของเสียงนั้นออกจากปากช้าๆ “..คุณแม่ขากลุ้มจะตายอยู่แล้ว เมื่อคืนกว่าคุณลูกขาจะกลับมาคุณแม่ขาก็โดนคุณปู่หนูดุไปแล้ว ว่าอบรมคุณลูกขายังไง ปล่อยให้คุณลูกขาทำตัวแบบนี้” ความสงสารที่มีต่อมารดาดูจะเอ่อท้วมท้นขึ้นมาทันที  มารดาของเธอทั้งตัดพ้อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดูน่าสงสาร จะว่าเธอร้าย แต่ก็ไม่นิยมทำความร้ายกาจกับแม่ของตัวเอง  ..จะว่าเธอดื้อ  แต่ก็ดื้อได้ไม่เท่าไหร่หากต้องมาเห็นสภาพของคนทุกข์อกหมองใจของแม่ที่อยู่ห่างจากตัวเธอไปไม่ถึงฉอก ปิ่นปินัทธ์จึงงดออกฤทธิ์ชั่วคราว พลางเพ่งมองใบหน้าของมารดาคล้ายตรึกตรอง  ในที่สุดหญิงสาวจึงต้องตัดใจลุกจากเตียงนุ่มขึ้นมายืนบนพื้นโดยมีสายตาตื่นๆของมารดามองตาม “ก็ได้  ปิ่นตื่นก็ได้ค่ะคุณแม่ขา  .. ” คุณปิ่นภิรมย์ลุกขึ้นยืนตามลูกสาว ใบหน้าที่แห้งแล้งเมื่อครู่ดูชดชื่นขึ้นมาบ้าง  ..ฟังน้ำเสียงลูกสาวที่ติดแง่งอนอยู่นิดๆแล้วยิ้มด้วยความดีใจ .. “ ปิ่นจะอาบน้ำแล้วจะลงไปข้างล่าง คุณแม่ขาสั่งให้เด็กเตรียมอะไรร้อนๆ ให้ปิ่นด้วยนะคะ  อ้อ..แล้วอย่าลืมยาพาราซักสิบเม็ดให้ปิ่นด้วย” คุณปิ่นภิรมย์หูตาตื่น คุณลูกขาเธอจะเอาไปทำไมตั้ง สิบเม็ด .. “ยาพาราสิบเม็ด   เอาไปทำไมกันตั้งเยอะตั้งแยกคะ คุณลูกขา!!”   ปิ่นปินัทธ์หันหน้ามาตอบด้วยใบหน้าน้ำเสียงสะบัดๆประชดประชัน    “สองเม็ดแรกกินแก้ปวดหัวเพราะ คุณลูกขาแฮงค์ค่ะ” “แล้วอีกแปดเม็ดที่เหลือนั่นล่ะลูก!!” “อีกแปดเม็ดที่เหลือ คุณลูกขาจะเอาไว้กินแก้ปวดหัวเพราะเสียงบ่นของคุณปู่ขาน่ะสิคะ” ว่าแล้วปิ่นปินัทธ์ก็ย่างเข้าไปในห้องน้ำด้วยใบหน้าเชิดงอน   ปล่อยให้คุณแม่ขายืนถอนหายใจเฮือกๆแต่เพียงผู้เดียว เวลายังไม่เลยแปดโมงเช้า เธอยังเหนื่อยตั้งขนาดนี้  แล้ววันนี้ทั้งวันเธอจะต้องเหน็ดเหนื่อย(หัวใจ)อีกเท่าใดหนอ  ... หลังจากร่างบางของลูกสาวผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วจากนั้นก็ได้ยินเสียงซ่าๆๆๆ..ดังออกมา คุณปิ่นภิรมย์ค่อยคลายใจหน่อย ที่ลูกสาวของเธอไม่ได้เข้าไปนั่งหลับต่อในห้องน้ำเธอ หญิงที่อยู่ในวัยเพียงสามสิบปลายๆ  เดินดุ่มๆไปยังเตียงนอนทียับยุ่งพลางเอื้อมมือไปจัดที่นอนให้ลูกสาว..ก่อนจะเลี่ยงเท้าเดินออกมาเปิดเลื่อนประตูที่เชื่อมระเบียงห้องออก  ..พลันสายตาก็กระหวัดมองเห็นร่างบอบบางที่วิ่งเหยาะๆอยู่ในสนามหญ้า  แล้วพลันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกที เฮ้อ  ..เมื่อไหร่นะที่คุณลูกขาของเธอ ได้เป็นเหมือนกับหญิงสาวคนนั้น  ..จะครึ่งหนึ่งของหญิงสาวผู้นั้นก็ยังดี ‘มนัสสิการ’  เด็กสาวที่อายุมากกว่าลูกสาวเธอสองปีผู้นี้ เรียบร้อยดุจผ้าพับไว้แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหากน่ากลัวว่าถ้าหากว่ามนัสสิการนั้นเป็นหลานลำดับขั้นแรกแล้วนั้น มีหวังลูกสาวของเธอเป็นได้เป็นหมาหัวเน่าแน่ๆ ก็มนัสสิการนั้นเพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติที่ดีข้างต้น  ไม่เหมือนกับลูกสาวเธอ การเรียนก็ล่อแล่  แถมยังเที่ยวเก่งอีกต่างหาก   หญิงสาวที่เป็นลูกสาวของไหมทองที่มีศักดิ์เป็นหลานสาวห่างๆของคุณปู่ชาคร นัยว่าเคยมาขออาศัยอยู่กับคุณปู่เธอเพื่อร่ำเรียนหนังสือ และเคยชอบพอกับสามีเธอมาก่อน แต่ทว่าวันหนึ่งนั้นคุณชานนท์ของจำต้องแต่งงานไปกับเธอตามคำบัญชาของเจ้าสัวชาครนั้น   ไหมทองทนไม่ได้เลยหนีไปแต่งานกับเศรษฐีใหม่คนหนึ่งทางภาคใต้ แต่แต่งกันได้ไม่นานนักก็จำต้องหอบลุกกลับมาอยู่กับคุณปู่ของเธออีกเพราะสามีนั้นติดหนี้พนันและฆ่าตัวตาย กลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง ซึ่งการกลับมาที่นี่อีกครั้งของไหมทองและมนัสสิการนั้น ดูจะสร้างความว้าวุ่นให้กับเธอและยัยปิ่นปินัทธ์เสียด้วย ppp qqq (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 50 11:02:07 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 14 พ.ค. 50 09:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โต๊ะทานข้าวของบ้านพัทธรศักดิ์เป็นโต๊ะยาวรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ารายล้อมไปด้ยบรรดาเจ้านายที่นั่งประจำตำแหน่งในแต่ละเช้า หลังจากเด็กรับใช้ในบ้านตั้งแล้วนั้นไม่นาน สมาชิกที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาของบ้านหลังนี้นั้นต่างก็ทยอยลงมาทีละคนสองคน  ..   คุณปิ่นภิรมย์นั่งซับเหงื่อ เงยหน้ามองชั้นบนที่ไม่มีท่าทีว่าคุณลูกขาของเธอจะลงมาเสียที  ..เธอเงยหน้าขึ้นไปอีกครั้ง  .. ร่างของไหมทองเดินประคองร่างมนัสสิการในชุดนักศึกษาแพทย์มาบันไดมา คุณชานนท์ที่จิบกาแฟพร้อมกับกางหนังสือพิมพ์ธุรกิจอ่าน  คงจะสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของภรรยา จึงหันหน้ามาถาม   “เป็นอะไรไปรึคุณ ท่าทางพิลึกจริงเชียว”   คุณปิ่นภิรมย์เอียงคอกระซิบตอบคำถามของสามีด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก   “ก็ลูกสาวคุณน่ะสิ เล่นฉันจนได้” “เล่นอะไร??” เล่นอะไร น่ะหรือ..?   คุณปาภิรมย์ถอนหายใจออกอย่างแผ่วเบาก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ลูกสาวของคนทั้งคู่สร้างขึ้นมา  นั่นก็คือมันคือการต่อยอดระเบิดลูกขนาดเล็กจากเมื่อวานขึ้นมาเป็นลูกขนาดมหึมาขึ้นมาอีกในเช้านี้   ก็ในเมื่อตอนเช้าเธออุตส่าห์วางใจแล้วเชียวว่า   หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วลูกสาวจะรีบตามเธอลงไปข้างล่างเพื่อพบกับคุณปู่ขาของลูกสาว   หากแต่แล้วเธอก็ต้องพบกับความผิดหวัง   เมื่อลูกรักดันหักหลังขึ้นมากลางอากาศเสียอย่างนั้น    ที่ไม่ลงพบมาตามคำสัญญาที่ให้เธอไว้  แล้วไอ้ครั้นเธอขึ้นไปเคาะประตูตามก็ตอบเพียงแต่ว่า ‘โอยยยย...  คุณแม่ขา คุณลูกขาท้องเสียค่ะ..  โอยๆๆ  มันจู้ดดดๆ ...มาอีกแล้ว คุณแม่ขาคุณลูกขาฝากบอกคุณปู่ด้วยนะคะ ว่าคุณลูกขาคงลงไปพบม่ายหวายยย ..” เท้านั้นแหละ  เสียงโอดครวญเล็กๆนั้นก็หายต๋อมอยู่ในห้อง เธอทั้งเคาะทั้งเรียกก็ไม่ขานรับ สุดท้ายเธอเลยจำต้องแบกหน้าที่ไม่สู้ดีนักกลับไปรายงานให้คุณพ่อสามีที่นั่งหน้าเคร่งจิบกาแฟอยู่ในสวน “นี่ลูกสาวคุณไม่รู้หรือยังไงนะ ว่าทำแบบนี้มันเหมือนกับท้าทายต่อผู้ที่มีอำนาจสูงสุดของบ้าน”   คนเป็นสามีถามกลับสีหน้าดูดีไปจากเธอไม่เท่าไหร่     “แล้วคุณคิดเหรอว่าฉันอยากให้มันเป็นอย่างนี้ คุณก็รู้นี่..ว่าลูกสาวคุณน่ะทั้งแสบ ทั้งดื้อขนาดไหน” “แล้วคุณเลี้ยงลูกยังไงล่ะ”.. “เอ๊ะ  คุณมาโทษฉันอีกแล้วนะ! แล้วคุณน่ะ เคยเลี้ยงแกบ้างมั้ยล่ะ??” “ถามแบบนี้แสดงว่าหาเรื่องนี่ ..!!!!?” คุณชานนท์พับหนังสือพิมพ์เก็บทันใด“เอ๊ะ  ก็หน้าที่ของคุณต้อง เลี้ยงลูก  ผมต้องทำงานนี่!!” “เอ๊ะ!!” “เอ๊ะ!!”...  ไปๆมาๆ  ก็วกกลับเข้าทะเลาะกันอีกแล้ว  ..สองสามีภรรยาต่างเบือนหน้าหนีออกไปคนละ ทิศละทาง  ไม่งั้นโต๊ะอาหารจะกลายเป็นสนามรบขนาดย่อมระหว่างเขาและเธอ.. ประจวบเดียวกับที่ไหมทองจูงมือลูกสาวลงมาทานร่วมโต๊ะ   สาวใหญ่วัยสี่สิบลอบยิ้มที่เห็น ใบหน้าบูดบึ้งของสามีภรรยาที่นั่งเบือนหน้ากันไปคนละคนละทิศละทาง  ท่าจะทะเลาะกันอีกแล้วคู่นี้  ..ดี  ทะเลาะๆกันไปเลย  เธอชอบ! “เป็นอะไรไปกันจ้ะ  สามีภรรยาคู่นี้   ” น้ำเสียงหวานถามขึ้นลงดูยั่วอย่างไรพิกล   คุณปิ่นภิรมย์ค่อยหมุนหน้ามาปฏิเสธด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เปล่า” ปฏิเสธสั้นๆ..แบบนี้แสดงว่าไม่ได้ทะเลาะกัน ก็เกินไปล่ะ ..?? เธอไม่ใช่เด็กโง่ปัญญาอ่อนนี่ถึงจะงดูไม่ออกว่าสองภรรยาสามีนี้ไม่ได้มีปัญหากันในเช้านี้   ..ถึงแม้ว่า ปิ่นภิรมย์จะปฏิเสธํว่าเปล่า แต่สำหรับเธอแล้วยัง นึกสนุกที่จะก่อกวนต่อ “แล้วนี่..  ยัยปิ่นยังไม่ลงมาอีกหรือจ้ะ” “ยัง..ค่ะ”คุณปิ่นภิรมย์ตอบคำถามเรียบๆ  ไม่อยากนึกจะติดใจเอาความเท่าไหร่  ..แต่เพราะใบหน้าที่ลอบยิ้มทางแววตาของคนที่มีศักดิ์เป็นอาสามีนั่นแหละ ที่ทำให้เธอไม่อยากตอบยาวๆ  แบบให้อีกฝ่ายได้ต่อความยาวสาวความยืดจากเธอ   เสียงบทสนทนาระหว่างคนที่เงียบลงนิดนึง เมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นประมุขของบ้านหลังนี้นั้นเดินมาร่วมโต๊ะ  ปิ่นภิรมย์ลอบสังเกตสีหน้าของบิดาสามี  ไม่แฝงความโกรธเกรี้ยวแม้แต่น้อยที่เจอลูกเล่นของหลานสาวไปในตอนเช้า  พอท่านทรุดนั่งลงตรงหัวโต๊ะกลับหันไปสั่งเด็กรับใช้ให้ตักอาหารเช้าให้เท่านั้น ไหมทองเองคงสังเกตเห็นท่าทางประหลาดของปิ่นภิรมย์ซึ่งเข้าใจได้ดีว่าต้องเกี่ยวข้องกลับลูกสาวของอีกฝ่ายและคนที่นั่งตรงหัวโต๊ะนั่นแหละ ..จากบทสนทนาที่เงียบลงไปแล้วเมื่อครู่กับถูกเธอขุดขึ้นมาพูดอีก คล้ายๆกับชงประเด็นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง “สงสัยเมื่อคืนหลานปิ่นคงกลับดึกนะซีคะ  ..” “ใช่มั้ยคะ ตีสอง  ..เอ่...?  ตีสองใช่มั้ยจ้ะหนูแพท  ที่ลูกยังอ่านหนังสืออยู่แล้วหนูปิ่นเดินสะโหลสะเหลเข้ามาในห้อง ใช่มั้ยจ้ะๆ ลูก” คำพูดที่ร่ายออกมาเสียยืดยาวนั้น ทำให้คุณปิ่นภิรมย์ถึงกลับรู้สึกหวืดอยู่ในช่องท้องด้วยความเสียวไส้  ...  นี่ไม่รู้ว่าไหมทองคนนี้ของเธอจะมีลูกเล่นอะไร  ..แล้วยังหนูมนัสสิการที่ถูกคะยั้นคะยอให้พูดออกมาอีก “น่าจะตีสามค่ะ ไม่ใช่ตีสอง  ..” มนัสสิการ  หญิงสาวที่ภาพลักษณ์ภายนอกดูเรียบร้อยอ่อนหว่านนั้นหันมารับคำมารดาเบาๆ .. ปิ่นภิรมย์  ก็รีบสบตากับคนที่นั่งตรงหัวโต๊ะ คล้ายกับว่า  ..อย่านะคะคุณพ่อขา อย่าฟังหลานสาวของคุณพ่อใส่ไฟหลานสาวเชื้อไขของท่านแม้แต่น้อย   ปิ่นภิรมย์คาดหวังว่าคงจะได้เห็นหนวดเงาสีหม่นนั่นกระดิกยิกๆๆ ด้วยความโกรธแต่ไม่น่าเชื่อ  สงบ  ..ทุกสิ่งทุกอย่างยังสงบ  ท่านพูดไม่อะไรสักคำกลับเริ่มต้นทานข้าวต้มอุ่น..หลังจากเด็กรับใช้ตักให้ เธอกระพริบตามองอย่างไม่เชื่อสายตา  หรือว่าคุณพ่อจะไม่สบายถึงขนาดไม่มีแรงลุกขึ้นมาแสดงความไม่พอใจในเรื่องตอนเช้า นะ   ขณะคุณปิ่นภิรมย์ลุ้นแทบตัวโก่งอยู่นั้น คนที่เป็นเจ้าของท๊อปปิก ก็เดินนวยนาดจากบันได ถลาร่างที่สะโอดสะองไปยังโต๊ะอาหาร ก้มหน้าหอมแก้มารดาและบิดาฟอดใหญ่  เธอทำราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นปรกติ  ทั้งๆที่มันไม่ได้ปรกติสักนิด   ก่อนจะเดินไปนั่งยังที่นั่งของตัวเองแล้วสั่งเด็กรับใช้เสียงหวานให้บริการหารให้เธอบ้างเด็กสาวจ้องข้าวต้มตาเป็นมัน ดูสิ ท้องเธอว๊าง..ว่าง ยิ่งกว่าอะไรดี เมื่อคืนโอ๊กอ๊ากออกมาเลย ในขณะที่คนที่คนหิวท้องว่างนั้นกำลังจ้องอาหารตรงหน้าตาเป็นมัน เธอเองก็ถูกจับจ้องด้วยเช่นกันแต่จากแตกต่างด้วยสายตามที่มองนั้นเป็นการมองในเชิงตำหนิ มากกว่าชื่นชม “เมื่อไหร่  เจ้าจะเลิกแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้ซะทีนะ เจ้าปิ่น” เพียงคำทักทายแรกของคนที่นั่งตรงหัวโต๊ะ  ..ก็ทำให้ปิ่นปินัทธ์นิ่วหน้า  แต่ชะรอยว่ามารดาเห็นจึงโดนแหนบไปที่ต้นแขนเบาๆเป็นการเตือนให้ระมัดระวังกิริยา  ..เธอหันมามองมารดาออดๆ   สิ้นเสียงคุณปู่ขาของเธอ  บิดายังร่วมผสมเข้าไปอีกเสียงหนึ่ง คราวนี้แหละ ปิ่นปินัทธ์นึกอยากที่จะเอามือแหย่ๆเข้าไปที่รูหูนักเชียว “นั่นน่ะสิ  แต่งตัวรึอย่างกับจะไปถ่ายแบบแฟชั่น ไม่ได้ไปเรียนอย่างนั้นแหละ  ดูอย่างหลานแพทซิ  แต่งตัวเรียบร้อย สวยสมเป็นนักศึกษาแพทย์..”   ‘ผู้สูงส่ง ..’ ปิ่นปินัทธ์ต่อให้ในใจ ด้วยอาการค่อนขอดเหลือคณานับ  เธออาศัยเอียงใบหน้าสี่สิบหน้าองศาลอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้   ก่อนจะหันมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดแก้ตัวต่อ   “คุณพ่อขา ...แบบนี้เขาเรียกว่าอินเทรนด์ไงคะ  ..  อย่างพี่แพทนั้นน่ะ  ถ้าจัดอยู่ในยุคเขาเรียกว่ายุคคร่ำครึค่ะ  ..สมัยนี้แต่งตัวแบบนี้ระวังจะขายไม่ออกนะคะพี่แพท  น้องปิ่นขอเตือนด้วยความหวังดี  ..อ้อ  ถ้าอยากได้ความหวังดีอีกแบบนึ่งเดี๋ยวปิ่นจะเป็นสไตล์ลิสต์ส่วนตัวให้เอามั้ยคะ   รับรองว่าพี่แพทจะต้องสวยเฉ้งกระเด้บขึ้นมาจนหนุ่มๆที่คณะรุมจีบกันตรึมแน่ๆเลย..ดีไม่ดีพี่หมออาจจะหันมาเหลือบมองบ้างนะคะ”  คนพูดๆในอารมณ์ที่เพลินปากเสียจนไม่ได้ทันสังเกตสีหน้าใครต่อใครหลายๆคนที่นั่งรายล้อมออกไป ในที่นี้คงเป็นเฉพาะ มารดาที่รู้สึกกระอั่กกระอ่วนขึ้นมาทันใด  ทำไมยัยลูกสาวของเธอถึงแยกแยะ  สถานการณ์ไม่ออกนะว่า เวลาไหนควรพูด  เวลาไหนไม่ควรพูด นอกจากมารดาของหญิงสาวที่ทำหน้าปุเลี่ยนๆแล้ว อีกหนึ่งสาวที่นั่งนิ่งเงียบๆ และถูกดึงชื่อเข้ามาพูดใบหน้าถึงกลับร้อนผ่าวขึ้นมาทันที  ญาติผู้น้องของเธอคนนี้นั้นกำลังนำเอาเรื่องความลับของเธอขึ้นมาปูดอยู่ในกลางโต๊ะอาหาร  ก็ตรงคำว่า “พี่หมอ”  นั่นแหละ..มนัสสิการตวัดสายตาไม่พอใจใส่ทันที หากแต่คนพูดไม่ทันได้เห็นเพราะมัวพูดด้วยความคะนองปากอยู่ ขณะเดียวกันที่ไหมทองที่นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ หากไม่ติดว่าตรงนี้มีคุณปู่ของเด็กสาวตรงข้ามนั่งอยู่แล้วล่ะก็เธอเป็นได้ลุกขึ้นไปบีบคอยัยเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมตรงหน้าแน่ๆ! “หยุดนะ!!” คนที่พล่ามยาวด้วยอารมณ์หมั้นไส้ถึงกลับสะดุ้งเมื่อผ่ามือของ คุณปู่ เธอเหลียวมองไปยังใบหน้านิ่งเฉยของคุณปู่ทันที “นี่  อย่ามาชวนให้ลูกอาแต่งตัวแบบนั้นน่ะ  ยัยปิ่น” ไหมทองว่าเสียงเข้มจัด จ้องมองปิ่นปินัทธ์ด้วยสายตาหมิ่นแคลนกับการแต่งตัวของเด็กสาวคนนี้ และจากสายตาของไหมทอง  มันทำให้ปิ่นปินัทธ์รับย้อนถามกลับด้วยความเอาเรื่อง เพราะสายตาหิ่นแคลนจากผู้หญิงคนนี้ เป็นที่ไม่ขัดใจเธอยิ่งนัก “ทำไมคะ  แต่งแบบปิ่นนั้นมันทำไม” ปิ่นปินนัทธ์ถามกลับด้วยอาการเอาเรื่องอยู่ เลยทำให้เธอดูจะลืมไปเสียแล้วกระมังว่าคนที่นั่งโด่อยู่ตรงหัวโต๊ะเพิ่งฟาดมือลงบนโต๊ะไปเมื่อครู่ “นี่ๆ  ฉันบอกให้หยุดไง  สองคนนั่นแหละ!”  น้ำเสียงเด็ดขาดพอทำให้สงครามระหว่างหญิงสาวต่างวัยสองคนยุติเพียงชั่วคราว  ไหมทองชักมือกลับ โดยมือมือของลูกสาวแตะที่บ่าทำนองปลอบประโลม   ส่วนปิ่นปินัทธ์นั้นก็โดนแหนบเข้าอีกครั้งตรงตำแหน่งเดิม หญิงสาวนิ่วหน้าลูบต้นแขนตัวเองป้อยๆ.. “เจ้าปิ่น!” แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 50 11:08:45 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 14 พ.ค. 50 09:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หากแต่เสียงเข้มที่ดังขึ้นมาจากหัวโต๊ะขานชื่อเธออกมาแต่เพียงลำพังนั้นทำให้ปิ่นปินัทธ์ย่นคอด้วยความเสียวไส้  ..คราวนี้เธอคงโดนเอ็ดแน่ๆ เชียว ..จากที่เสไสนอกเรื่องไปตั้งนาน “ขา” หญิงสาวขานเสียงหวานเข้าสู้   ... “ทำไมตอนเช้า เจ้าถึงไม่ไปพบปู่ที่สนามตามคำสั่งหา !” หญิงสาวยื่นหน้าออกไปมองคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ยิ้มแหยๆ(เข้าสู้) พลางตอบไปด้วยน้ำเสียงโอดครวญเสมือนคนป่วย “ก็ปิ่นฝากคุณแม่ไปบอกคุณปู่แล้วไงคะ  ว่า..ปิ่นท้องเสียขึ้นมาอย่างกระทันหันลงมาไม่ได้  หรือคุณปู่จะให้หลานปิ่นมาทั้งอย่างนั้น  เหม็นแย่ อู๊ย!!” โดนแหนบเข้าไปครั้งที่สามเด็กสาวห่อปาก ยกต้นแขนขึ้นมาดู  ..  โดยมีสายตากับรอยยิ้มเหยาะหยันจากฝั่งตรงข้ามสังเกตอยู่   เงียบ..  ทั้งโต๊ะกลับมาเงียบอีกครั้ง ด้วยเพราะอยากดูสถานการณ์ของปู่หลานคู่นี้ต่อ  ปิ่นปินัทธ์ออกจะแปลกใจยิ่งนักต่อความเงียบในครั้งนี้ ..ถ้าเป็นครั้งก่อนเธอจะต้องโดนต้อนจนจนมุม แต่ครั้งนี้คุณปู่ท่านกลับลอบถอนหายใจอย่างแผ่วเบา...ต้องตัดประเด็นนี้เสียง่าย แล้วนำประเด็นใหม่ขึ้นมาถาม “แล้วเมื่อคืนกลับดึกล่ะสิ” “ไม่ดึกเลยค่ะ คุณปู่ขา  ปิ่นกลับมาก็เช้าตรู่  ฮู้ยยย”  แหนบครั้งที่สี่ ครั้งนี้มารดาขยับปากขมุบขมิบดุออกมาเบาๆ.. “ตายๆ  นี่ลูกกลับเอาป่านนั้นเลยเหรอ”  ไม่ใช่เสียงของคุณปู่กลับเป็นเสียงของบิดาแท้ๆ   “ก็เมื่อคืนปิ่นไปงานวันเกิดเพื่อนมา  ..เพื่อนที่เป็นลูกสาวของคุณลุงไวโรจน์ยังไงละคะ   ถ้าคุณพ่อไม่เชื่อก็ลองโทร.ไปถามได้นะคะ” ปิ่นปินัทธ์อ้างชื่อบุคคลขึ้นมาส่งเดช  ...ด้วยความที่เป็นคนสมาคมกว้างขวาง คิ้วเข้มของคุณชานนท์ขมวดเข้าด้วยกันน้อยๆ พยายามนึกถึงชื่อที่บุตรสาวอ้างขึ้นมา ยังไง๊  ยังไงก็นึกไม่ออก...ในที่สุดท่านจึงพึมพำออกมาเบาๆราวกับจนใจ    “เหรอ” นางสาวปิ่นปิ่นนัทธ์ลอบยิ้ม  ...หึๆๆ.. บิดาเธอตามเธอไม่ทันหร้อก  ....เธอเหลียวกลับไปมองคุณปู่ครั้ง ท่านยังนิ่งขรึมเช่นเดิม   ปิ่นปินัทธ์คิดเอาว่าหรือว่าท่านจะโกรธมากเลือดลมในร่างกายปั่นป่วน  ถึงกลับต่อว่าเธอไม่ออก สุดท้ายแล้ว  ..จึงได้ยินแต่เพียงการถอนหายใจยาวๆ ..แล้วพูดตัดบท “เอ้า  ..ไม่มีอะไรแล้วทานข้าวกันต่อ” หลายคนต่างสบตากันด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก    โดยเฉพาะไหมทองที่นั่งลุ้นตัวโก่งว่ายัยหลานสาวคนโปรดของเจ้าของบ้านนี้จะต้องโดดเอ็ดแน่ๆเช้านี้  กลับเป็นว่ารอดตัวไปเสียง่าย   ไหมทองส่งสายตาจิกกัดไปให้เด็กสาว ซึ่งฝ่ายนั้นเห็นแล้วกลับตักข้าวต้มเข้าปากคำโตพลางเคี้ยวโอ้อวด ราวกับว่ามันอร่อยหนักหนาไม่นำพาต่อสายตาจิกคู่นั้นสักนิด ตรงกันข้ามมันกลับทำให้ปิ่นปินัทธ์รู้สึกสนุกขึ้นมาเป็นกองในเช้าที่แสนจะน่าตื่นเต้นเช้านี้ เรื่องของปิ่นปินัทธ์ถูกสอบสวนถูกยกเลิกเสียง่ายดาย นั่นคงทำให้หลายคนโล่งอกที่คุณชาครไม่สืบสาวเอาเรื่อง   แต่ทว่า ลึกๆแล้วก็คงจะมีแต่เจ้าของความคิดเท่านั้นแหละที่รู้ และอยู่คนเดียว..ที่รู้ว่าความผิดของหลานสาวคนนี้กำลำถูกยกยอดไปรวมกับการลงโทษของตนในครั้งหน้า ที่มันคงจะสาสมกับความผิดของเธอ (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 50 11:12:39 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 14 พ.ค. 50 09:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “คุณแม่ยังไม่หายโกรธยัยปิ่นอีกเหรอคะ”   มนัสสิการถามมารดาที่เดินมาส่งเธอยังรถเก๋งที่จอดอยู่ในโรงจอดรถ “ยัง  จะให้แม่หายโกรธเหรอ  ลูกไม่เห็นเหรอ เมื่อกี้ที่โต๊ะอาหาร  มันลอยหน้าลอยตายั่วโมโหแม่น่ะ”  นึกว่าเป็นหลานสาวคนสาวเจ้าของบ้านรึไง” พลั้งปากพูดออกไปแล้ว  ไหมทองเหลือบสายตามองลูกสาว เข้าใจหัวอกของลูกสาวข้อนี้ดี  ปิ่นปินัทธ์นั้นถือเป็นหลานในอกในเชื้อที่มีสายเลือดใกล้เคียงกันกับเจ้าของบ้านที่สุด แตกต่างจากลูกสาวเธอที่เป็นหลานห่างๆ นอกไส้ไปแล้ว “ นี่เราน้อยใจรึเปล่า”เห็นลูกสาวเงียบๆไป จึงอดกังวลใจไม่ได้ว่ามนัสสิการกำลังน้อยใจ   “ก็เฉยๆค่ะคุณแม่” ไม่รู้ว่าจะรู้สึกเฉยๆ  อย่างที่เจ้าตัวบอกมารึเปล่า??   มนัสสิการนั้นค่อนข้างเก็บความรู้สึกเก่ง ..วางตัวได้อย่างนิ่งเฉย และดูเย็นชา .. หากแต่ว่าเจ้าตัวเขายืนยันออกมาแบบนั้นไหมทองก็คร้านที่ซักไซ้ลูกสาวต่อ“ดีแล้วล่ะ”  เธอเอื้อมมือมาสางผมยาวๆของลูกสาวพลางทัดไว้ที่ใบหูขาวๆ พร้อมกับปลอบใจ “ไม่ต้องน้อยใจไปหรอก ...ลูกจำไว้นะไหม  ให้ลูกทำตัวให้ดีเหมือนอย่างนี้    ..ตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด สักวันลูกจะต้องถูกยกขึ้นมาเป็นหลานรักของ  เจ้าของบ้านหลังนี้แน่ๆ  .ปล่อยให้ยัยปิ่นมันทำตัวงี่เง่าอย่างนั้นเข้าไปเถอะ  อีกหน่อยคุณปู่ของมันคงเอือมแล้วหันมาเอ็นดูลูกแทพของแม่ที่เรียบร้อย น่ารัก เรียนเก่ง  ... เผลอๆ ต่อไปภายภาคหน้าลูกอาจจะได้ดูแลกิจการ mind cafe ..ต่อไปก็ได้ใครจะไปรู้” มนัสสิการเหลียวมองแวบไปที่ใบหน้ากึ่งยิ้มกึ่งหมายมั่นของท่าน  ดวงตาคู่สวยเลิกขึ้น  คุณแม่ของเธอพูดอะไรแบบนั้น มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกตราบใดที่คุณปู่ชาครยังมีปิ่นปินัทธ์เป็นหลานสาวอยู่  มารดาพูดเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นนิยาย    ไม่ใช่ นี่คือชีวิตจริงๆ   มนัสสิการส่ายหน้าน้อยๆ ค้านออกมาเบาๆ“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกค่ะ คุณแม่ ..”   “คอยดูก็แล้วกัน” ไหมทองไม่ว่ากระไรต่อ แต่ใบหน้าของหญิงสี่สิบตอนต้นๆนั้นฉายภาพบางอย่างเอาไว้ที่ตนเคยลองคิดเล่นๆเอาไว้ว่า กิจการMind Cafe ซึ่งตอนนี้ชานนท์ ลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวชาครนั้นกำลังนั่งคุมบังเหียนดูแล้วควบคุมอยู่  ถัดจากชานนท์นั้นทายาทรุ่นต่อไปที่จะต้องดูแลMind Cafe ต่อก็ต้องปิ่นปินัทธ์ที่เป็นลูกสาว   ..เพราะเจ้าสัวอาภัพบุตรมีลูกชายคนเดียว  จึงไม่มีลูกหลานใดๆอีกแล้วที่จะต้องมารับบทสืบทอดกิจการพันล้าน อีกแล้ว แต่ถ้าหากวันหนึ่งนั้น ปิ่นปินัทธ์เกิดอายุสั้นขึ้นมาเล่า??  ใคร.. จะเป็นทายาทต่อจากยัยปิ่น  ไม่เชื่อว่า..เจ้าสัวชาครจะมองไม่เห็นลูกมนัสสิการของเธอที่เพียบพร้อมไปทุกอย่างหรอกนะ   ทั้งเรียนเก่ง และนิสัยใจคอภายนอกนั้นดีกว่าหลานในไส้ของท่านตั้งเยอะ มนัสสิการมองใบหน้ามารดาอย่างไม่เข้าใจนักหากแต่คำที่มารดาพร่ำสอนนั้นเธอก็ไม่ละทิ้ง  เธอจะทำคุณปู่ชาครมองเห็นคุณค่าในตัวเธอ แล้วสักวันหนึ่งเธอจะต้องลุกขึ้นมายืนเทียบเคียงกับปิ่นปิลันธ์ได้   ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามนั้นขยันสร้างข้อเสียให้กับตัวเองไม่เว้นแต่ละวัน ในช่วงเวลานั้นที่แม่ลูกสองคนกำลังเดินช้าๆพลางพูดคุยกันไปด้วยนั้น    ปิ่นปินัทธ์ที่เดินหอบหนังสือเดินออกจากบ้านมาและกำลังจะเดินตรงไปยังรถยนต์คันหรูของเธอที่จอดอยู่ที่โรงจอดรถของบ้านเช่นกัน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากการล้วงหาพวงกุญแจรถ เห็นหลังสองแม่ลูกแล้วความคิดนึกสนุกอยากจะแหย่คนที่เธอหมั้นไส้นักขึ้นมาตงิดๆ     ไม่ชอบใจในเรื่องความหลังของอาไหมเงินกับบิดาเธอที่เคยเป็นคนรักกันมาก่อน ทำตัวเหมือนหอกข้างแคร่ที่คอยเล่นงานเธอและมารดาอยู่เป็นนิจนั่นแหละ นี่ถ้าไม่ติดว่าคุณปู่เธอเมตตาให้อยู่ให้อาศัยในบ้านหลังนี้ด้วยกันนะ ฮึ่มปิ่นปินัทธ์จะเล่นงานให้กระเจิงไปเลยทั้งคู่ “จะไปเรียนแล้วเหรอคะ   พี่แพท” เสียงเจื้อยแจ้วหวานๆที่ดังแทรกขึ้นมากลางอากาศนั้นทำให้สองแม่ลูกต้องหยุดบทสนทนากันเอาไว้แค่นั้น  ก่อนที่เจ้าของเสียงที่มีนามว่า ปิ่นปินัทธ์จะเดินแซงคนทั้งคู่แล้วหยุดเหลียวมองใบหน้าสองแม่ลูก ด้วยสีหน้าแจ่มใส “จ้ะ..”   มนัสสิการตอบคำถามเรียบๆ ภายใต้ตาดวงตานิ่งๆ  ..เมินไม่เห็นร่างบอบบางที่ยืนยิ้มแกมยียวนตรงหน้า     ..ซึ่งไม่มีใครจะรู้ว่าภายใต้ดวงตานิ่งๆนั้น กำลังซุกซ่อนกองไฟที่พร้อมจะทำลายล้างเผาพลาญคนตรงหน้าให้เป็นจุนได้ ปิ่นปินัทธ์หลุบสายตามองแม่นักศึกษาแพทย์ที่แสนจะดีเด่นในสายตาทุกคนในบ้าน ยกเว้นสายตามารดาของเธอ ก็แหง๋ล่ะ คุณแม่ขาของเธอจะเห็นใครดีเกินกว่าลุกสาวเช่นเธอไปได้อย่างไร   ..ปิ่นปินนัทธ์ยกมุมปากทำนองยิ้มนิดๆ  แล้วออกสะบัดหน้าเดินออกไปแต่ไม่ได้เดินตรงดิ่งไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดเป็นคันถัดไปนั้นเลยทีเดียว กลับเดินมาหยุดที่รถของมนัสสิการที่เป็นรถยี่ห้อหนึ่งซึ่งนำเข้าจากญี่ปุ่นมีให้เห็นกันเกลื่อนตามท้องถนน   สายตาของแม่ลูกทั้งสองจับมองร่างบางที่ยืนแค่นรอยยิ้มตรงหน้ารถยนต์สีเงิน  พลันหญิงสาวผู้นั้นก็เอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมาดังๆ “ขับรถดีๆนะคะพี่แพท  ปิ่นเป็นห่วง”   ปิ่นปินัทธ์ไม่ได้ว่าเปล่าๆกลับเอื้อมมือไปเคาะตัวกระโผรงรถของไหมเงินเป็นจังหวะ แล้วพูดต่อย่างช้าๆเนิบๆ “เพราะ รถยนต์ ญี่ปุ่น มันบางงงงง  “ พูดจบก็บิดริมฝีปากสวยขึ้นด้วยความสะใจจากนั้นเดินไปเปิดรถตัวเองแล้วแทรกกายลงไปในด้านในอย่างไม่แยแสสายตาโกรธของสองแม่ลูกที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ ท้ายรถยนต์นำเข้าจากยุโรปคันนั้นแล่นออกไปแล้ว  ..โดยมีสายตาโกรธแค้นของเจ้าของรถญี่ปุ่นคันเล็กๆมองตาม  ดวงตาคู่สวยนั้นฉายแววราวกับมีกองไฟบรรลัยกันต์เผาพลาญ   “โอหัง ยโสอวดดี  สักวันมันจะต้องรู้สึก!” ไหมทองนั้นต่อว่าขึ้นมาแทนลูกสาว  เจ็บใจยิ่งนักนับวันปิ่นปินัทธ์ก็ยิ่งทำตัวเหมือนไม่เห็นศีรษะของเธอและลูกขึ้นมาทุกวัน  คงเป็นเพราะหลานในอกของปู่ชาครให้ท้ายด้วยและ หญิงสาวถึงกล้ามากถึงขนาดนี้ .. มนัสสิการพยายามกล้ำกลืนก้อนน้ำลายแห่งความเคียดแค้นชิงชังที่จุกอยู่ตรงคอ เธอหันไปบีบมือของคุณแม่ที่กำเป็นกำปั้นแน่นอย่างปลอบกระโลม “คุณแม่คะ ช่างเขาเถอะค่ะ อยากว่าอยากดูถูกอะไรก็ช่างเขา ” ว่าแล้วนั้นเธอเองก็ทำตามด้วยเช่นกัน หญิงสาวผ่อนลมหายใจผ่อนสั้นผ่อนยาวเป็นจังหวะ..  พร้อมทั้งกับปรามาสอยู่ในใจว่า  ...รับรองว่าวันหนึ่งเธอจะต้องเอาคืนจากญาติผู้น้องที่ร้ายกาจคนนี้ให้ได้!!   จบ... แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 50 11:18:16 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 14 พ.ค. 50 09:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เชียร์หนูปิ่นค่ะ เพราะท่าทางไหมเงินร้ายลึก  แหะ แหะ ดีใจที่มีเรื่องใหม่ออกมาให้อ่านอีกค่ะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 14 พ.ค. 50 11:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตัดสายเบรคเลยดีมั๊ยพี่ไหมจ๋า หุหุ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 14 พ.ค. 50 11:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8  มีพิมพ์สลับกันนะระหว่าง "ลูกไหมเงิน กับแม่ไหมทอง" เช่น คุณไหมเงินเหลือบสายตามองลูกสาว ไหมเงิน’ลูกสาวของไหมทอง ลูกปิ่นขา...ถึงจะร้ายแต่ก็น่ารัก จากคุณ : Donut_ty - [ 14 พ.ค. 50 13:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โห... สาวๆ เรื่องนี่แต่ละคน ท่าทางจะร้ายมิใช่เบากันทั้งนั้นเลยนะครับ โฮ่ๆๆ ผมงงการลำดับญาตินิดนึงครับ ------------------------ ‘ไหมเงิน’ลูกสาวของไหมทองที่มีศักดิ์เป็นหลานสาวห่างๆของคุณปู่ชาคร นัยว่าเคยมาขออาศัยอยู่กับคุณปู่เธอเพื่อร่ำเรียนหนังสือ และเคยชอบพอกับสามีเธอมาก่อน แต่ทว่าวันหนึ่งนั้นคุณชานนของจำต้องแต่งงานไปกับเธอตามคำบัญชาของเจ้าสัวชาครนั้น   ------------------------ “ยัง..ค่ะ”คุณปิ่นภิรมย์ตอบคำถามเรียบๆ  ไม่อยากนึกจะติดใจเอาความเท่าไหร่  ..แต่เพราะใบหน้าที่ลอบยิ้มทางแววตาของคนที่มีศักดิ์เป็นอาสามีนั่นแหละ ที่ทำให้เธอไม่อยากตอบยาวๆ  แบบให้อีกฝ่ายได้ต่อความยาวสาวความยืดจากเธอ   ------------------------ ไม่แน่ใจว่าอ่านพลาดตรงไหนรึเปล่า ย่อหน้าแรกบอกว่า ไหมทอง(คือคุณแม่) เป็นหลานห่างๆ คุณชาคร ที่เคยชอบกับชานน  แต่ย่อหน้าล่างบอกว่า ไหมทองมีศักดิ์เป็นอาของชานน แล้วก็ตกลง คุณชาครเป็นปู่ของปิ่นลูกไม่ใช่เหรอครับ ต้องเป็นพ่อสามีของคุณปิ่นแม่นี่นา ทำไมย่อหน้าแรกพูดเหมือนเป็นปู่ของปิ่นแม่ล่ะครับ งง รู้สึกมีตัวสะกดและพิมพ์พลาดหลายที่ บางที่ก็พอเดาได้ เช่น "คนตน" น่าจะเป็น "ของตน" (มั้ง แหะๆๆ)  แต่บางที่ อ่านแล้วก็มึนๆ เหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าจะเดาว่าอะไรดี อ้อ แล้วก็มีปิ่นปิลันธ์ โผล่มาอีกคนด้วยครับ เอิ๊ก ฝาแฝดอ๊ะเปล่า อีกนิด อักษรต่ำ เช่น ค. น. ไม่ใช้กับไม้ตรีนะครับ เวลาผันเสียงตรี มักใช้ไม้โทแทนครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 14 พ.ค. 50 20:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบนางเอกร้ายๆๆค่ะจะได้ทันคนเพราะดูถ้าทางสองแม่ลูกจะร้ายลึกนะค่ะ จากคุณ : jlo - [ 14 พ.ค. 50 20:34:15 A:218.208.19.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชีวิตในย่างสามสิบสองคนตน คำว่าเจอกันที่สวนสนามนี่แปลกๆ นะ ร่อแร่ มี สายตาหิ่นแคลน ด้วย นึกว่าเป็นหลานสาวคนสาวเจ้าของบ้านรึไง งงเรื่องลำดับญาติด้วย ท่าทางปิ่นปิลันธ์จะเป็นนางเอกนะ จากคุณ : scottie - [ 14 พ.ค. 50 23:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ครอบครัวไหมเนี่ยท่าทางจะร้ายแฮะ เอาใจช่วยนางเอก(คุณลูกขา) รึว่านางร้ายว่า  อืมๆๆเริ่มมึนๆ สงสัยคุณปู่จะจับส่งไปอยู่บ้านนอกแน่ๆ  สะจายยยยยยย จากคุณ : namtanzay - [ 15 พ.ค. 50 08:52:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ....... แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 50 16:44:06 จากคุณ : meanjaa - [ 10 มิ.ย. 50 16:41:46 ]