เสียงโทรศัพท์ดังระรัวทำลายความเงียบขึ้นพร้อมๆกับที่หญิงสาวใบหน้าสวยหวานเหมือนตุ๊กตาเหวี่ยงนิตยสารผู้หญิงที่เคยชื่นชอบลงบนโต๊ะ หล่อนสะบัดหน้าใส่เจ้าเครื่องมือสื่อสารนั่นด้วยอารมณ์หงุดหงิด
ยามนี้...ใบหน้าหวานเรียกได้อย่างเดียวว่า หงิก อันเป็นอาการที่ทำให้นางสมใจ-แม่บ้านวัยกลางคนซึ่งเดินมารับโทรศัพท์แทนต้องมองอย่างเห็นใจ
ทำไมจะไม่น่าเห็นใจเล่า...ก็ตอนนี้ ชนนิกานต์อยู่ในสภาพ ตกงาน
หล่อนเป็นพยาบาลที่ดีมาตลอด ทว่าคราวเคราะห์ก็มาเยือนเมื่อเกิดความผิดพลาดในการทำงานขึ้นโดยที่หล่อนไม่ได้เป็นสาเหตุ แต่ที่มันแย่ก็เพราะ คู่กรณี ของชนนิกานต์ดันเป็นถึงหัวหน้าฝ่ายการพยาบาลและยังเป็นภรรยาของผู้อำนวยการโรงพยาบาลนั้นซึ่งทุกคนรู้กิตติศัพท์กันดีว่าลองพยาบาลคนไหนมีเรื่องกับคุณเธอเป็นไม่พ้นถูก อำนาจมืด บีบให้ลาออกแทบทุกราย
ชนนิกานต์อดทนมาจนเบื่อเต็มที ในเมื่ออยู่แล้วไม่เป็นสุข...หล่อนจึงยอมลาออกเสียดีกว่า หลังจากนั้น หล่อนก็วิ่งวุ่นหางานใหม่ตัวเป็นเกลียวโดยมีแรงผลักดันใหญ่หลวงคือป้าของหล่อนเอง
บิดากับมารดาของหล่อนไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยสักเท่าไรเพราะผู้บิดานั้นย้ายไปเป็นทูตไทยประจำต่างประเทศตั้งแต่ชนนิกานต์เรียนจบ มารดาก็ต้องย้ายตามไปด้วย ช่วงนั้น...หญิงสาวหางานทำได้พอดีจึงย้ายตนเองมาอยู่บ้านเดียวกับอิงวราซึ่งเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย
แล้วตอนนี้...อิงวราก็ทำท่าว่าจะมาเป็น พี่สะใภ้ เสียอีกตำแหน่ง
ชนนิกานต์ไม่ยอมไปอาศัยอยู่กับการัณย์ซึ่งเป็นพี่ชายคนเดียวเด็ดขาดเพราะรู้ดีว่าเห็นจะไม่พ้นต้องเป็น คนรับใช้ แหงๆ หล่อนก็รู้ว่าเขาทำงานบ้านเป็นเสียที่ไหน
ผู้มีศักดิ์เป็นป้าแท้ๆเข้ามาจู้จี้จุกจิกกับชีวิตโสดของหล่อนตั้งแต่เรียนจบ เพิ่งจะมาห่างหายไปก็ตอนที่ชนนิกานต์ แผลงฤทธิ์ ทำงานดูตัวล่มอย่างไม่เป็นท่าโดยให้เหตุผลว่าหล่อนยังสนุกกับงานเกินกว่าจะคิดเรื่องชีวิตคู่ บัดนี้เมื่อหล่อนตกงาน คุณป้าจึงทำท่าจะเข้ามาเจ้ากี้เจ้าการหาคู่ให้หล่อนเสียอีกแล้ว
นั่นเป็นสาเหตุให้ชนนิกานต์บ่นอยู่ทุกวัน
หากวันนี้...โชคชะตาก็ยังไม่ร้ายกับหล่อนนัก
คุณกานต์คะ โทรศัพท์ค่ะ นางสมใจร้องเรียก
ชนนิกานต์หน้ามุ่ย หล่อนไม่มีอารมณ์อยากจะทำอะไรทั้งสิ้นหากก็ยอมเดินมารับโทรศัพท์แต่โดยดี
ชนนิกานต์พูดค่ะ หญิงสาวกรอกเสียงลงไป
สวัสดีจ้ะ กานต์ พี่นิรมลพูดนะ เจ้าของชื่อคือเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทสนมกับชนนิกานต์เมื่อสมัยยังเรียนพยาบาล เมื่อเรียนจบ หล่อนก็ได้งานทำในจังหวัดหนึ่งทางภาคใต้และแต่งงานมีครอบครัว ตั้งรกรากอยู่ที่นั่น
พี่นิ! เสียงชนนิกานต์สดใสขึ้นทันตา โอ๊ย! คิดถึงจังเลย ไม่ได้คุยกันตั้งนานแน่ะค่ะ
พี่ก็คิดถึงกานต์เหมือนกันจ้ะ แล้วก็มีธุระกับกานต์ด้วย
ธุระอะไรหรือคะ?
วันก่อน...ยายจ้อยโทรฯมาคุยกับพี่ นิรมลหมายถึงจิตสุภา-เพื่อนรุ่นเดียวและกลุ่มเดียวกับชนนิกานต์ เขาเล่าให้พี่ฟังว่ากานต์กำลังลำบากเรื่องงาน
ก็ใช่ค่ะ ชนนิกานต์ยอมรับเสียงอ่อยๆ กานต์ก็วิ่งหางานแทบเป็นแทบตายอยู่นี่แหละ
พอดีตอนนี้คนรู้จักของพี่กำลังต้องการพยาบาลพิเศษนะ กานต์สนใจหรือเปล่าจ๊ะ?
สนใจค่ะ! ชนนิกานต์ตอบโดยแทบไม่ต้องคิด สนใจมากๆเลย
แหม...ไม่ถามรายละเอียดสักนิดเลยหรือจ๊ะ? นิรมลกระเซ้ารุ่นน้อง
กานต์ลืมไปค่ะ ชนนิกานต์หัวเราะแหะๆประกอบคำพูด
คนที่จะจ้างนี่ชื่อนภสินธุ์...เป็นเจ้าของรีสอร์ทที่ภูเก็ตจ้ะ คุณแม่เขาน่ะท่านอายุมากแล้ว ส่วนตัวเขาก็ไม่ค่อยว่างเพราะต้องต้อนรับนักท่องเที่ยวตลอด ทีนี้ก็เลยอยากจะหาพยาบาลพิเศษมาดูแลท่าน
หญิงสาวรับคำเบาๆในลำคออย่างเข้าใจ
พอดีว่าเขารู้จักสนิทสนมกับสามีพี่ เขาก็เลยขอให้พี่ช่วยหาคนที่ไว้ใจได้ให้ เงินเดือนก็ดีพอใช้นะจ๊ะ... นิรมลหยุดพูดไปนิดหนึ่งเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ แต่ว่าต้องไปอยู่ถึงภูเก็ต กานต์จะไหวหรือเปล่า?
กานต์ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ ชนนิกานต์ตอบรับได้ง่ายๆโดยไม่คิดอะไรมาก ขอบคุณพี่นิเสียอีกที่อุตส่าห์นึกถึงกานต์ ตอนนี้งานหายากจะแย่ กานต์ไปทำงานที่ภูเก็ตก็ยังดีกว่านั่งตกงานอยู่กรุงเทพฯละค่ะ ขืนให้กานต์นั่งๆนอนๆอยู่กับบ้านอีกสักอาทิตย์ กานต์คงบ้าตายแน่ๆ
- - - - - - - - - -
จากคุณ :
Princess of Laugh
- [
25 ก.ค. 50 07:47:41
]