ความคิดเห็นที่ 1 ท่ามกลางเสียงเอ็ดตะโล...อื้ออึง ถามโน่นนี่...รู้สึกยังไงบ้างตัว...หัวหมุนแทบต๊องแล้วมั้ย... เขาเห็นใบหน้าหญิงสาวขาวนวลผ่องที่คุ้นเคย....พร้อมช็อทใต้กระโปรงตรึงตา...มัวๆมืดสลัวๆ แล้วเธอรีบรวบซะ....หลังจากสัมผัสจักษุภาพแววตาของต่างได้สามวินาที.... ต่างได้สติมองกล่องดินสอที...หน้าเธอที...ยางลบที...รีบเก็บของที่ตกเรี่ยเต็มพื้นเอ่ยว่า “พี่นุ่ม...เรียนที่นี่ด้วยเหรอ” ต่างเงยหน้าถามพี่สาวขายขนม พยักหน้ายิกๆให้บิ้มช่วยกันเก็บดินสอที่เยอะเหลือเกิน...เจ็ดแปดแท่ง “พึ่งย้ายมา....ใกล้บ้านใหม่หน่อย” นุ่มเอ่ยมือเกาะระเบียง...ขาหนีบกระโปรงมิดชิด “พี่บ้านใหม่อยู่ไหนเหรอ...ไกลโรงเรียนปะ ขนมขายอยู่ด้วยมั้ย” “อยู่ใกล้สนามบิน...ขายหน้าบ้านนั่นแหละ” นุ่มยิ้มมองเด็กชายทั้งสองเก็บอุปกรณ์การเรียนที่เธอไม่ระวัง...วางหมิ่นเหม่ตรงราวระเบียง...คิด...เพียงชั่วครู่ชั่วยามเหลาดินสอแป๊บเดียวก็เสร็จ...ทำอยู่ที่ถังขยะหน้าระเบียงสุดทางเดินนี้...จนสิ่งของพลัดตกเมื่อแผ่นดินไหว ต่างเก็บดินสอ ยางลบ ลงกล่องดินสอเรียบร้อยชูไหวๆเชิงบอกว่า...สำเร็จหายห่วง “เอามาให้พี่ตรงบันไดตึกนะ...เดี๋ยวพี่ไปเอา...แป๊บเดียว” ต่างพยักหน้าให้เธอ...ข้ามอาคารไป พร้อมปัดถุงเท้าที่เริ่มดำเพราะเล่นไถลและเดินข้ามทางเท้าไม่ไปสวมรองเท้าเสียก่อน...บิ้มตามมาอย่างใกล้ชิด...สำรวจความเคลื่อนไหวอยากรู้อะไรจะเกิดในบทต่อไป...... “มืงตลกดีว่ะ...เห็นเกาะเสาร้องจ๊ากใหญ่เลย....” บิ้มยิ้มชวนต่างคุย...เดินกันไปพร้อมเพรียงเคียงไหล่ “มืงก็เหมือนกันไม่รู้ตัวหรือไง...อ้าปากค้างเลย...กูเข้าใจละ...ว่าแผ่นดินไหวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง...” ต่างหลบเด็กที่วิ่งใต้อาคารสวนกัน...ชะเวิ้บชะว้าบ...ถามบิ้มว่า “เมื่อกี้มืงเห็นไรปะ” “หน้าสวยโคตรมากเลยว่ะพี่นุ่มขายขนมขึ้นรามืงเนี่ย...อีกหน่อยโตแล้ว...ชวนไปภูสอยดาวด้วยก็ดีเนอะ” บิ้มเอ่ยยิ้มแย้มหน้าแช่มชื่นมองหาเครื่องบิน “มืงฝึกบ้ากามตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...” ต่างแหย่เพื่อนขัดอารมณ์เผลอเคลิบเคลิ้มฝันกลางวัน “กูเป็นเด็กดีของชาตินะเว้ย...พ่อบอกอย่างกูเป็นกำลังสำคัญเลย...มืงนี่....” บิ้มเอ่ยชักอารมณ์ไม่ดี แหย่ซะเค้าเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ทำตัวน่าเกลียด “แล้วมืงเห็นอะไรรึป่าว...เมื่อเกี๊ย” ต่างถามเพื่อนอีกรอบ “อ๋อ...ไฝ่ที่ปากพี่เค้า...มืงเห็นเหมือนกันใช่ม้า...” บิ้มมองหน้าเพื่อน...เห็นต่างไม่ตอบคำคิดนาน จึงเอ่ย “เห็นอะไรอีกเหรอมืงอะ..!!!!...” เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที “กูเห็นไอ้ตัวร้ายที่จับเด็กไปขัง..!!!!.รูปตั๊กแตนปาทังก้าเบ้อเริ่มเลย...ติดอยู่ที่ถังขยะห้องพี่นุ่ม...แปลว่าต้องมีโกโยรูปใหญ่ๆเหมือนกันแน่” ต่างหมายถึงสัตว์ประหลาดที่อาละวาดทำลายฐานทัพมนุษย์ไฟฟ้าจับเด็กเป็นตัวประกันตอนที่ดูแล้วเมื่อก่อน... “อ๋อเหรอ....แต่กูว่าลูกแก้วดูดีกว่าเยอะเลย” บิ้มตอบจืดชืดไม่สนใจสติกเกอร์อีกแล้ว ต่างทำท่านึกออก...เอ่ยว่า “เอ้อ..!!!!.มืงรู้ยังไอ้กุลมันจะย้ายโรงเรียน” “...........ไม่รู้....มืงไปเอามาจากไหน..!” บิ้มส่ายหน้างงๆ “มันบอกกูเมื่อวานนี้” ต่างตอบ...ลืมช็อทมืดๆสลัวๆสามวินาทีไปถนัดใจเมื่อสักครู่... หลังจากรออยู่ที่ตีนบันไดอยู่นาน...ทั้งคู่ชักลนลาน เห็นพี่นุ่มไม่ปรากฎกาย ก็เลยตกลงขึ้นไปหากันดีกว่า...ส่งของถึงที่...ระยะเผาขน “มืงเคยขึ้นมารึป่าววะ...” ต่างก้าวขึ้นบันไดถามเพื่อน “ไม่เคยว่ะ” บิ้มตอบอาการเหมือนสัมผัสที่แปลกถิ่น...ก้าวช้าๆตามไป เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสอง...มองลอดซี่ระเบียงไปเห็นหน้าห้องของพวกเค้า...ปอ๑/๑ วิวตัดเลือนลางด้วยต้นหูกวางสอดแทรกอาการโน้มขึ้นลงของกิ่งตามลมไหวๆ...สร้างความรู้สึกที่ดีไปอีกแบบ ต่างตั้งใจหมายมั่น...อีกสองปีเขาก็จะได้มาเรียนชั้นนี้....แล้วอีกปีก็อยู่ชั้นเดียวกับพี่นุ่ม...ต้องทำให้ได้เพราะยิ่งสูงวิวยิ่งสวยยิ่งแปลกตา “มองหาอะไรวะ...ขึ้นไปต่อปะ...เดี๋ยวหมดเวลาพอดี” บิ้มเตือนสติเพื่อนให้เห็นถึงปัจจุบัน ทั้งสองเตรียมจะก้าวกันต่อไปให้ถึงชั้นสาม...ก็เห็นพี่สาวออกมาจากห้องพยาบาลพอดี “อ้าว...ขอโทษทีนะ...น้าโอ้ถือภาพจะไม่ไหว...พี่ก็เลยช่วยถือมาไว้” ต่างมองเข้าไปในห้องพยาบาลเห็นครูโอ้สอนศิลปะนั่งที่โต๊ะงานของเธอ...ถัดไปเป็นผ้าม่านพลิ้วบางๆบังเตียงพยาบาลสี่เตียงที่ให้เด็กป่วยการเมืองและเจ็บออดแอดจริงๆ...ได้นอนพัก พร้อมกับส่งกล่องดินสอให้พี่สาวขายขนมแยมโรลของโปรด “อ้ะ...” “นี่เพื่อนผมชื่อบิ้ม...มันกินขนมเยอะ” ต่างบอกนุ่ม...เอามือตบพุงเพื่อนเบาๆ บิ้มมองต่างทำอิดออด...แนะนำทั้งทีไม่พูดให้ดูดีบ้างเลย นุ่มยิ้มมองบิ้มแสดงสัมพันธภาพที่เป็นมิตร “ขนมพี่อร่อยมากเลย...ไอ้ต่างเคยเอามาให้ผมกิน...ขึ้นราหน่อยนึงกินได้...” บิ้มเปลี่ยนอาหารเป็นพิษที่โอดโอยจะเป็นจะตายเมื่อรู้ความจริง...ให้น่ากินเพื่อผูกใจพี่สาว “อ้าว...ขึ้นราแล้วเค้าห้ามกิน...ต่างกินตอนซื้อมากี่วันแล้วเหรอ...” นุ่มถามตรวจสอบคุณภาพขนมฝีมือพ่อแม่ของเธอ “ก็แม่ซื้อให้ตอนเช้า อีกวันก็เอามากินที่โรงเรียนตอนเย็น...” ต่างบอก “ทีหลังต้องรีบกินนะ...อากาศมันร้อนเสียเร็ว...ถ้าไม่ได้ใส่ตู้เย็นไว้” พี่สาวบอกทันที เพราะอากาศทำให้ขนมแปรปรวนง่าย “พี่ย้ายไปตั้งไกล...ยังงี้ผมก็อดกินดิ” ต่างตัดพ้อ...เขาอดกินขนมแยมโรลไม่ทันได้ตั้งตัว “ไม่รู้เหรอเนี่ย...ว่าพ่อพี่จะขี่มอฯไซด์ไปส่งขายที่ร้านต่างตอนส่งพี่มาโรงเรียนแล้ว” “จริงเหรอ !!! ไม่เห็นแม่บอกเลยอะ...” “อืม...เย็นนี้...กลับไปกินได้...ถ้าเหลือนะ” เธอยิ้มแย้มอารมณ์ดีกับลูกค้าตัวยง “งั้นขายในตลาดก็ดีอะดิ....แล้วย้ายทำไมล่ะเนี่ย” ต่างงง...ลูกค้าในตลาดเพียบจนต้องเอามาให้แม่ขาย...ร้านกลับย้ายหนีซะ บิ้มมองหน้าทั้งสองสลับไปมาหาจังหวะ...จะคุยกับพี่สาวขายขนมบ้าง...ไม่สบช่องซะที...มองหน้าพี่นุ่ม...เธอเอ่ยว่า “ที่บ้านใหม่เป็นของพ่อพี่ สร้างบ้านเสร็จแล้ว...ไม่ต้องเช่าไง...และก็ใกล้สนามบินคนก็เยอะเหมือนกันแหละ” นุ่มบอกพื้นๆให้เด็กอายุน้อยกว่าพอเข้าใจ แล้วบทสนทนาก็จำต้องหยุดอย่างกระทันหัน...เมื่อประตูเล็กๆตรงขั้นบันไดที่หักศอกอยู่เหนือขึ้นไประหว่างจะย่างไปชั้นสามแง้มออกเสียงดัง... *0*...แอ้ดดดด...!!! มีแสงลอดออกมาเพียงนิดจากภาพที่มืดสลัว...ต่างสัมผัสด้วยตา...เห็นมือย้วยๆเหี่ยวชั่วพริบตา...แล้วภาพนั้นต้องอันตรธานเมื่อป้าจ๋วนที่กำลังถูพื้นเร่งอย่างเมามันส่ายบั้นท้ายกระแทกปิดดังตึง ! ทุกอย่างเข้าสู่ภาวะคงที่...รูปการณ์ปกติ ป้าจ๋วนมือบรรจงดันไม้ถูแต่สายตาหล่อนส่งมาทางเด็กๆทั้งสาม....ต่างเสียววูบ...แววตาเธอเสมือนไม่อยากให้มองนาน...เดี๋ยวอาจมีเรื่องได้ ต่างรีบก้มหน้าสบกับสายตาเพื่อนและพี่นุ่มขนมอร่อยเอ่ยว่า จากคุณ : ปอชร - [ 14 ส.ค. 50 12:27:17 A:124.121.36.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เห็นปะ...!!!...” “เออ...แปลกๆวะเหมือนมือ....ผ...” บิ้มเอ่ยแล้วหยุดเมื่อเห็นครูโอ้เงยหน้าขึ้นมาจากการงานบนโต๊ะมองออกมาทางพวกเค้า...เหมือนแปลกใจกับเสียงดังที่สำเนียกเมื่อครู่ แล้วเสียง...เก๊งๆ...เก๊งๆ ของระฆังบอกว่าหมดเวลาพักเที่ยง “เดี๋ยวเย็นนี้ขึ้นมาอีกนะ...มาดูกันมั้ย...ว่ามีอะไรในนั้น” พี่นุ่มยื่นหน้ามาเอ่ยเบาๆกับต่าง “แน่นอนครับ...จะรีบจู๊ด...มาเลย” บิ้มเอ่ย...เมื่อหาจังหวะได้ซะที...สมหวัง ต่างมองหน้าเพื่อนปราม...ให้มันน้อยลงนิดนะ ทั้งสองจึงขอตัวรีบลงบันได แยกกับพี่ขนมหวานสวนไปคนละทาง...ซึ่งเธอรู้สึกดีที่วันแรกก็เจอคนมักคุ้นค่อยยังชั่วหน่อย... *0* ต่างเมื่อกลับถึงห้องเรียนก็พบกับคำบอกเล่าถึงภาพไม่ชวนฝัน กิเล่าว่าโต๊ะหลายตัวล้มระเนระนาดนอนเกยกับพื้นเหมือนเล่นโดมิโนเริ่มต้นจากชั้นวางรองเท้ายาวไปเกือบตลอดทั้งแถวของบิ้มและกุล...รองเท้าเกลื่อนทั้งหลังห้อง...ตัวเค้าและเพื่อนๆช่วยกันเก็บเข้าที่ ยกโต๊ะคนละไม้ละมือเหมือนทำกันมาอย่างต่อเนื่องนานแล้ว ต่างมองแจกันของครูอ้อยที่ลายเป็นผู้เฒ่าแจวเรือด้วยไม่ไผ่ยาว...ดูดียังไม่แตก...ครูถือประคองใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดน้ำที่คว่ำไหลเลอะออกมานองโต๊ะไปหมดอย่างเบามือไม่รีบร้อนเหมือนป้าจ๋วน ก็เอ่ยกับกิว่า “ไอ้แจกันครูมันโชคดีเนอะ...ไม่แตก” “เอออะดิ...ไอ้เปี๋ยงมันไปช่วยเช็ดเสร็จตั้งนานแล่ว....แต่ครูไปปัดล้มเองเมื่อกี๊เนี้ย ดอกม้งดอกไม้ครูคว้าใหญ่...เกือบไปมืง” ต่างทำหน้าเข้าใจแล้ว...ที่ครูเช็ดอยู่ตอนเนี้ยไม่ใช่ฝีมือแผ่นดินที่ไหว...แต่เพราะความซุ่มซ่ามขาดสติของครูทำตัวเอง.....แจกันเกือบแย่... เขามองกระเป๋านักเรียนของตัว...วางอยู่ในสภาพไม่เหมือนก่อน...ผิดไปมาก...ก็เข้าใจว่าคงตกพื้น...เพื่อนเก็บให้แล้วอย่างลวกๆหลังแผ่นดินไหว ดูทุกคนจะปลอดภัย...ต่างเห็นบิ้มหน้าเหยเกดึงอะไรอยู่ที่พื้น...เมื่อช่วยยกโต๊ะตัวสุดท้ายเสร็จ...ก็จึงค่อยก้าวเข้าไปดู ระหว่างที่เดิน...ก็คิดถึง...สิ่งที่เขาสอดส่ายมองหาตั้งแต่ต้น...หลังกลับจากผจญภัยไปคืนกล่องดินสอให้พี่นุ่ม คือเพื่อนสาวที่ยึดตำแหน่งสีชมพู...ตั้งใจจะบอกข่าวน่าเสียวสยองกับเธอเป็นคนแรก....แต่ไม่ยักเจอ...จนแว่วเสียงทางด้านหลังมาว่า “ไปไหนมา....หนีไปซ่อนกันมาเหรอแกสองคนน่ะ...ฝ่อหนีกันไฟแลบเลยอะดิ” กุลยืนอยู่นอกประตูยื่นหน้ามาเอ่ยมองโต๊ะของบิ้มว่าทำไรกัน ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำสะอาดอมยิ้ม “เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง...แกต้องอยากไปดูห้องมืดแน่ๆ...ใช่ม้าา...” ต่างมองหน้าเธออย่างสดชื่น...เอ่ยอย่างตื่นเต้นต้องการสร้างความประทับใจ...เผื่อให้เธอคิดเปลี่ยนใจไม่ต้องไปเรียนที่เชียงใหม่ได้...ถ้าเป็นอย่างนั้น...สวรรค์ก็มีตา เขายืนค้ำหัวบิ้มคุยกับกุล พยายามมองด้วยว่าบิ้มหาอะไรอยู่ท่าทางหนักหนาเหลือแสน “ห้องมืด...อยู่ตรงไหนเหรอ...รู้ได้ไงอะ...ที่หายกันไปเมื่อกี๊...ไปแอบดูกันมาก่อนแล้วอะดิ...” กุลแสดงน้ำเสียงเหมือนทำแบบนี้บ่อยเหลือเกิน...เธอต้องรู้เรื่องในกลุ่มทีหลังทุกทีเชียวสิน่า... “ไม่ใช่อย่างนั้น...ฉันกะไอ้บิ้มบังเอิญเห็นเข้า...!!! ตอนเอากล่องดินสอไปคืนให้พี่นุ่มมา” ต่างก้มลงดูว่าอะไรมาสะกิดที่แท้ก็ข้อศอกเพื่อนที่เขี่ยอะไรอยู่ยิกๆยังไม่เลิก...สนใจจะเอ่ยกับกุลต่อจึงว่า “...เออ...พี่นุ่มทำแยมโรลย้ายมาอยู่โรงเรียนเราแล้วนะ” กุลมองตาเพื่อนชายอยากให้ลึกลงไปหยั่งว่า...เขาสนใจแยมโรลหรือตัวคนขายกันแน่ แล้วตอบอย่างไม่สนใจสาระ “ห้องมืดอะ...ว่าไง...ตกลงอยู่ที่ไหน...” ต่างรู้สึกตามไม่ทัน เธอเปลี่ยนเรื่องซะกระทันหัน...สงสัยชอบเรื่องหวาดเสียวเข้าไส้เลยเพื่อนคนนี้....เห็นมาถูกทางอีกครั้ง...ก็เอ่ย “อยู่ตรงบันไดแถวห้องพยาบาล...มืดดดตื๋อออ...!!!...พี่นุ่มบอกให้ไป......” “ฉันเปลี่ยนใจละ...วันนี้จะเล่นกับต่ายกับช้อง...เล่นจิงโจ้ก็ละกันไม่เจ็บตัวด้วย...” กุลเอ่ยแทรกไม่สนในน้ำใจเพื่อนแล้ว...ห้องมืดไปดูกันเองละกัน...จะไปหาใครก็ไป ต่างคิดว่าเธอกังวล...ว่าเขาจะพาไปทำอะไรอัปยศให้ได้อายเหมือนวันก่อนก็เอ่ยยุว่า “ปอดแหกละซี่...กลัวก็บอกมาเหอะ ไม่ไปก็ไม่ต้องไป...ไปจองเสาน่าเบื่อกับต่ายช้องให้มันส์เลยนะ ขัดให้เสามันวับไปเลยล่ะ” ต่างตั้งลำเฝ้ารอสภาพการณ์...ทำกับเธอแบบนี้ไปน่าจะได้ผลเพราะเธอดูท่าไม่กลัวอะไรมาก่อน ร่วมด้วยเกือบไม่เว้นวายที่เล่นอะไรแบบชายๆ ภาวนาให้สำเร็จที่เถอะ...เพราะใจจริงอยากให้ไปด้วยใจเร้าๆอยู่...ทำปฏิเสธก็เหมือนยุ กุลสูดหายใจทำท่าเหมือนสงบอารมณ์ให้เย็นไว้ๆ แล้วเอ่ย “ก็ด้ายยยย !!!....ใครมันวิ่งเป็นคนแรก ต้องทำสาวรำวงแบบผีบ้าด้วย...” ต่างกลั้นยิ้มกับข้อเสนอของเธอ เอ่ยในใจ...ได้ผลๆ....ฉลาดเป็นบ้าเลยยัยนี่ กุลชำเลืองเริ่มเห็นกิริยาของบิ้มขวางตา...จึงเอ่ย “เขี่ยอะไรอยู่ได้เกะกะจริงฮะ...” บิ้มตะแครงหน้าเอ่ย แบบทำอะไรผิดไว้ บอกเธอว่า “เดี๋ยวมดมันมากัดเอา...ขนมขาไก่มันตกเข้าไปในซอก...ใต้ขาโต๊ะด้วย...แบนแต็ดแต๋เลย...ใครยกโต๊ะวะเนี่ย...ทับขนมเละหมด...” บิ้มกุลีกุจอเขี่ยขนมขาไก่ใต้ขาโต๊ะที ร่องกระดานไม้ที...ง่วน กุลมองเพื่อนอย่างเวทนา..ทำยิ้มหน่อยๆ “ฉันยกกับต่ายเองแหละเมื่อกี๊ แกดันไม่อยู่เอง ขนมหกมาจากเก๊ะ... พวกฉันช่วยกวาดให้หรอก ถ้าครูอ้อยเห็นก่อน รู้นะจะเป็นยังไง” “นี่มืงแอบกินขาไก่ในห้องเหรอ...” ต่างเอ่ยแบบมีความลับเรื่องกินนะมืงนะ “เบาๆซิวะ...เออ...ก็กูหิว ห่อข้าวมาน้อยนี่หว่าวันเนี้ย....” บิ้มบอกเรื่องที่กินไข่ต้ม กุนเชียง ข้าวเหนียวมันน้อยไป ต่างมองเพื่อนตุ้ยนุ้ยแบบเข้าใจ ที่แอบกินไม่บอกเพื่อนเพราะอดอยาก “เออ...กูให้อภัยก็ได้...แต่ไอ้พวกนั้นล่ะ” ต่างหมายถึงเพื่อนสมาชิกทั้งหลายที่นั่งเก้าอี้เตรียมเรียนหนังสือกันสลอน “มืงก็อย่าบอกซิวะ......” หลังจากเสียเวลามาเกือบครึ่งชั่วโมง...ห้องก็เรียบร้อยกลับเป็นปกติสุข...ครูอ้อยให้เปิดหน้ายี่สิบสองทำเรื่องการอ่านให้เป็นเรื่องง่ายในวิชาภาษาไทยไล่อ่านเรียงกันทุกคน *0*~~ เสียงหัวใจเต้นตุบ ปนสำเนียกเสียงธรรมชาติ...การเดินทางไร้ซึ่งหนทางเที่ยงแท้จีรัง...นกที่บินลับไม่ได้หวนกลับดังตำแหน่งฟ้าเก่าก่อน กุลมองท้องฟ้าจรดประดับพราวด้วยเมฆ นึกถึงความคิดของเธอก็หวนไปมาตามอารมณ์ของจิตใจ “เดินนำไปเลยนะ....เอ้....เดี๋ยว....วางแผนกันซักหน่อยมั้ย...จะได้ไม่พลาดเหมือนเมื่อวาน” กุลเอ่ยแสดงความรอบคอบระวังตัว “แค่ขึ้นไปบนตึกไม่ได้ไปไกล...ไม่ต้องเป็นห่วงนะ...ไม่มีผีบ้าหรอก...” ต่างกลัวเธอเปลี่ยนใจอีก...เอ่ยคำที่คิดว่าเป็นเรื่องดีๆให้กำลังใจเพื่อนสาว “ฉันไม่ปอดแหกวิ่งก่อนใครก็ละกัน...ไม่ต้องห่วง” จากคุณ : ปอชร - [ 14 ส.ค. 50 12:28:44 A:124.121.36.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทุกคนรวมกันอยู่ใต้อาคาร นั่งรอโอกาสให้ลับตาคน ดูนักเรียนกลับบ้านกันให้สงบเสียก่อน...ตึกเริ่มเบาบางเด็กๆเมื่อไหร่ เมื่อนั้นค่อยทำอย่างที่หวัง “เฮ้ย...แล้วจะเจอพี่นุ่มได้ไงวะเนี่ย...” บิ้มนึกได้...ไม่ได้นัดแนะเรื่องเวลากับพี่สาวขายขนมแล้วจะเจอกันได้ยังไงสะดวก “เออ...อ้าว....นู้นนนน !!!!...” ต่างชี้บอกให้เพื่อนดูสิ่งนั้นที่บิ้มถาม ที่ดินลูกรังอาณาบริเวณที่ผู้ปกครองใช้รอเด็กๆก่อนเข้าพื้นที่ที่ใช้ทำการศึกษา มองเห็นพี่นุ่มของพวกเค้ากำลังขึ้นซ้อนรถจักรยานยนต์กลับบ้านกับคุณพ่อของเธอ กุลมองใบหน้าพวกผู้ชายทุกคนเริ่มต้นที่ต่างไล่เรียงไป.....แล้วก็จบที่ต่าง...เห็นเหม่อจ้องกันเป็นมันค้างทั้งนั้นก็เอ่ยว่า “นี่...นี่...นี่ ขาดพี่แยมโรลของแกไปนี่...ไปไม่ถูกหรือไงฮือ...” “ไปได้อยู่แหละ....แต่มันใจไม่ดีเลยว่ะ...” บิ้มโพล่งเอ่ยให้เพื่อนสาวเริ่มชังน้ำหน้าด้วย...ขำด้วยแทนต่างที่จะตอบว่าทำได้อยู่แล้วเชียว “พึ่งจะรู้นะเนี่ย....ว่าแกชอบขนม...แล้วก็พ่วงชอบคนขายขนมด้วย” กุลเอ่ยหยอกเพื่อนดูปฏิกิริยา บิ้มยิ้มแบบเลอะเลือนทำปากเหมือนอมอากาศ “เรายังเด็กอยู่นะ...กำลังโตยังไงต้องเลือกกินไว้ก่อนแหละ...” บิ้มเอ่ยแบบมียางอาย “ปะ....กูว่าไปกันได้แล้ว...” ต่างเอ่ยพยักหน้าให้กิ พู่ บิ้ม เปี๋ยงและกุลทำนองตามเค้ามา เวลาเดินด้วยกันไปเขาสังเกตกุลเดินขึ้นมาขนานข้างดูกระตือรือร้นก็หันไปบอกกับเธอว่า... “แล้วอย่าหกล้มล่ะ...ถ้าต้องลากแกลงบันไดเราต้องตกมาเท่งทึ้งทั้งคู่แน่” กุลเบะปาก...แล้วหันไปยิ้มพิมพ์ใจกับต้นยูคาลิปตัสใบหอมที่ปลูกไว้ใกล้อาคาร แสงแดดที่ส่องกระทบพื้นขั้นบันไดเป็นลำเฉียง...ลาดไปเกือบถึงขั้นที่ยาวพับหักศอก ใจทุกคนเริ่มประดังประเดด้วยจินตนาการชวนกระตุ้นในใจให้ตื่นเต้น เสียงฝีเท้าทุกย่างก้าวแม้เบาแผ่วพลิ้ว มีเพียงของพู่ที่รู้สึกหนืดๆเพราะถุงเท้าข้างซ้ายที่ขาด...รูโหว่เบ้อเริ่ม ในใจเขาคิดไม่เป็นอุปสรรค แรงเสียดทานที่นิ้วและส้นทำให้รู้สึกดีกว่าลื่นปรื้ดเหมือนตอนสวมถุงหิ้วเมื่อเที่ยง เมื่อขึ้นถึงชั้นสองเยื้องใกล้ห้องพยาบาลที่ปิดสนิท กุลเห็นภาพเดียวกับต่างที่มองเมื่อเที่ยง เธอมองลอดซี่ระเบียงไปหน้าห้องเรียนของตัวเช่นกัน...ทุกอย่างดูสงบ “ตรงนั้นไง...ฉันกะไอ้บิ้มเห็นมือเหี่ยวๆอยู่ข้างใน” ต่างเอ่ยบอกกุลและทุกคน เด็กๆยืนแน่นิ่งสักครู่....กุลตัดสินใจดุนต่างที่แผ่นหลังให้เคลื่อนทัพเดี๋ยวนี้...จะได้จบๆ...รู้ซะทีว่ามีมือเหี่ยวๆจริงหรือเปล่า ต่างเดินก้าวขึ้นบันไดกระท่อนกระแท่น มองเหลียวหลังว่ามีเพียงกุลหรือเปล่าที่ตามเค้ามา ไอ้เพื่อนเกลอทั้งสี่ไม่ทิ้งภาระกลางครันให้เขารับหน้าที่ช้อนยัยกุลอีกครั้งใช่มั้ยถ้าเกิดเหตุไม่เป็นมงคลขึ้นอีกรอบ เขาเดินเข้าไปใกล้...ค่อยๆเอื้อมมือจับตัวล็อค...หันมองเพื่อนอีกครั้งเรียกกำลังใจ...เห็นหน้ากุลดูเธอแม้ตื่นเต้นก็ยังแสร้งยิ้มส่งกำลังใจให้...เพื่อนๆมนุษย์ไฟฟ้ากับหิ่งห้อยแมนไปอยู่ไหน...หันมองค้างสักพักก็เห็นมีแต่ใบหน้าสลอนมองต่อแถวเป็นขบวน ต่างชั่งใจเอายังไงล่ะที่เนี้ย...มือเขาเริ่มไม่พายมันค้างเติ่งค่อยๆขยับช้าลงๆๆ...เขาตัดสินใจภาวนา...นับหนึ่งถึงสามเอาละวะ...มืงเอ๊ย....!!!! มือตัดสินใจดึงพลั้วววว... *0*...โอ้ว.....ววววว....แม่เจ้า....!!!! กรี้ดดดด......!!!! กุลร้องด้วยจริตผู้หญิงถอยไปหนึ่งก้าว...เปี๋ยงที่อยู่ท้ายแถวพยุงตัวตั้งลำไม่ให้หัวทิ่มชิดกำแพงไว้ ไม่ใช่เพียงพวกเขาที่ตกใจ...ชายร่างท้วมกำลังง่วนทำเพลินกับการบันทึกตรวจนับ...ปากกาที่อยู่ในมือปลิวคว้างข้ามศรีษะ....มือโบ้เบ้ชี้ฟ้าทั้งสองข้างยกขาซ้ายสะดุ้งตัวโยน หมวกที่สวมอยู่เป็นสีแดงรีบถอดออกทันที สบสายตามาทางพวกเด็กๆ รีบทำสำรวมเรียกสติกลับมาได้ รู้สึกหมดฟอร์มเพราะเสียศูนย์ต่อหน้าเด็กพวกนี้ไปแล้วเอาคืนไม่ได้ ยืนจังก้าประสานสายตาพวกเค้าแน่นิ่ง เด็กๆรู้สึกไม่ได้เป็นแบบนี้ก็คงดี...เพราะตอนนี้ใจถูกถอดไปไว้ที่อวัยวะที่มีปุ่มกลมๆเรียกว่าตาตุ่ม ต่างไม่กล้าสบสายตาชายผู้นี้อีกเลย...ตอนนี้อยากแจ้นไปให้ไกลๆ ยืนก้มหน้าเหลียวมองเพื่อนๆว่ายังอยู่รับชะตากรรมกันครบ...ถ้วนหน้ามั้ย.... ชายร่างท้วมแววตาอ่อนโยนลงจากท่าผวาเมื่อครู่ ก็เอ่ยว่า... “สนใจอะไรในนี้เหรอ...พวกเธอ” ต่างได้ฟังน้ำเสียงของท่านก็เงยหน้า...ดูท่าทีแล้วคิดตอบคำ...แต่ช้าไปเสียหนึ่งจังหวะ “ค่ะ...ใช่ค่ะ...นายคนนี้บอกว่าเห็นมือเหี่ยวๆ...ที่นี่...” กุลเอ่ย...กล้าหาญกว่าใครๆ ต่างมองเธอ พอสถานการณ์เป็นอีหรอบนี้เรียก...นายคนนี้....ห่างเหินเชียวนะ “อะฮึม...ฮึม....เหี่ยวๆ....เห็นเมื่อไหร่ฮึ” เขาถามเด็กน้อย “เมื่อ....เที่ยงครับ” ต่างตอบอ้อมแอ้ม คนตัวใหญ่ทำท่าคิดสักครู่....แล้วเอ่ยว่า “ถ้ารู้แล้ว...พวกเธอเก็บความลับได้ใช่มั้ย....เรื่อง...” “แน่นอนคะ....พวกเราไม่บอกใครว่าใครบอกหรอกคะ” กุลเอ่ยฉะฉาน...เพราะชายคนนี้ใจดี เขาก้มหน้าดูที่อกเสื้อของต่างและของกุลแล้วเอ่ยว่า “เด็กชายอัมฤทธิ์....อืม...ที่เธอเห็นน่ะลุงพุดกำลังมาซ่อมไฟ เก็บของที่ร่วงออกมาตอนแผ่นดินไหว” เขายิ้มให้ต่าง....ตอบเด็กทุกคนอย่างอารมณ์ดี ต่างนึกภาพตาม...เห็นป้าจ๋วนเช็ดถูพื้น...ลุงพุดน่าสงสารโดนขังในห้องมืดเพราะบั้นท้ายเธอ “แล้วเด็กหญิง...กุลกันยา....” เขาเอ่ยกระซิบแผ่วเบากับกุลให้ทราบเพียงคนเดียว ชั่วครู่ก็เอ่ยให้ได้ยินกันหมดว่า “พวกเธอต้องไม่บอกใครนะ ว่าเห็นครูทำท่า....ในห้องนี้...” เด็กทุกคนในเหตุการณ์พยักหน้าตอบ “ครับ....ค่ะ...ครูใหญ่” สายตาน้อมส่งแขกของครูมองมา...กุลยิ้มตอบรอยยิ้มครูที่ส่งมาให้ แล้วจึงค่อยๆดุนเพื่อนๆให้กลับไปสู่โลกของตัวได้เสียที ห้องนั้นเมื่อปิดสนิทอีกครั้ง...ต่างนึกเป็นห่วงว่าครูใหญ่จะหาปากกาพบยากเสียหน่อยแน่ เพราะมันลอยคว้างไปเสียไกลในกองของตกแต่งกิ๊บเก๋ดูสวยงาม *0* “ครูใหญ่บอกอะไรแกเหรอ...” ต่างถามกุลเมื่อไต่ขึ้นจากโครงไม้มาถึงชั้นบนสุดของอัฒจันทร์ เห็นเธออมยิ้มนั่งห้อยขารวบกระโปรงมิดชิดไม่ซนเล่นกับพวกเขาเลย กุลมองเรื่อยเปื่อย...ความธรรมดาของธรรมชาติทุกครั้งมองยังชื่นใจ...นี่เป็นสิ่งเดียวล่ะมั้งที่ไม่อยากให้แปรเปลี่ยน... “แกรู้แล้วฉันก็หมดสนุกน่ะซิ เก็บอะไรไว้ในใจมันมีความหมายกว่า...” ต่างรู้สึกเคืองเพื่อนนิดๆที่มีความลับเอ่ย “เออ....เก็บไว้เหอะ...ไม่เข้าใจว่ะ...ตอบซะยาวเชียว...บอกว่าไม่บอกก็สิ้นเรื่อง” เธอยังมองธรรมชาติอารมณ์ดี ยิ้มลอยไปลอยมา ใบหน้ายังอยู่ที่แขนวางพาดกับโครงไม้ต้องลม ต่างเห็นบรรยากาศได้ที่...เอ่ยถามเธอเมื่ออารมณ์ดีว่า “จะย้ายโรงเรียนทำไมเหรอ...เชียมใหม่มีดีตรงไหน มีอัฒจันทร์หรือเปล่าก็ไม่รู้ นี่นะ...ไม่ได้หยอดโรตีสายไหมด้วยนะ...ไปไกลๆ...เพื่อนก็ไม่มี...ใครๆก็ไม่รักคนแปลกหน้าหรอก” เขาเอ่ยถึงเหตุผลมีมากมายที่ไม่ควรไปจากพวกเขาและโรงเรียนนี้ “เ...ชียง...ใหม่ย่ะ...พูดให้มันถูก...ใครจะย้ายโรงเรียนกัน” กุลมองหน้าเขารอความกระจ่างเพิ่ม “ก็แกบอกฉันเมื่อวานไง...จะไปเรียน...เชียม....เชียงใหม่” จากคุณ : ปอชร - [ 14 ส.ค. 50 12:30:49 A:124.121.36.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 กุลนั่งขำถึงความเข้าใจผิดของเพื่อน....เธอคงรีบไปหน่อย อยากขึ้นรถกลับบ้านจนไม่ได้ขยายความ “ฉันจะไปเรียนไอคิโด...ไม่ได้ย้ายโรงเรียน...ไปเรียนตอนปิดเทอมนู่นนน.....ไม่ต้องห่วงยังเห็นหน้าแจ่มๆนี้อีกนาน....” เธอหลับตารับกลิ่นเสียงรสรู้สึกของที่สูง “ไปเรียนจับปลาเหรอ...” ต่างนึกถึงปลาชะโดตัวเล็กๆเรียกเป็น...อ้ายป๊อก...ที่ขายไว้ดูเล่นสวยงาม “เฮ้อ....ฉันเบื่อจะอธิบายจริงๆเลย...เอาเป็นว่าฉันกลับมานะ...เก่งกว่าแกแน่...สู้กัน....ย่าซ์ๆๆๆ...แกไปต่องแต่งอยู่ที่เสาโกลด์....ร้อง...แม่จ๋าๆ...” ต่างได้สติรู้สึกค่อยยังชั่วเธอยังอยู่ที่นี่...ที่แท้อย่างนี้นี่เองไปเรียนการใช้กำลัง...มองหน้าเธอเอ่ยสั้นๆ “โม้....” “คอยดูก็ละกัน...” กุลเอ่ยไม่คิดอะไร...สบทบด้วยว่า...”เตือนแล้วนะ...” เธอทำหน้าขู่เล่น แล้วยิ้ม ต่างมองเห็นบิ้มที่เดินพ้นประตูหลังโรงเรียนเข้ามา เปี๋ยงเบียดตามต้อยๆ บิ้มอุตส่าห์ค่อยย่องไปซื้อขนมเปียกปูนกลับมาชดเชย...ความทุกข์ยากที่สูญเสียขนมขาไก่ไปเมื่อเที่ยง...หิวซะ ไม่ถูกใจอยู่หน่อยที่เปี๋ยงตาไว ตามขอด้วยไม่ดูเลยว่า...เขาทรุดโทรมขนาดไหนไม่มีขนมตกถึงท้องมาหลายชั่วโมง...มันว้าวุ่น ต่างมองเพื่อนเห็นอิดออดไม่อยากให้...แต่ก็จำใจให้หน่อยเพราะเพื่อนกัน.... เขาละสายตาจากบิ้มเห็นของกินเพื่อนแล้ว...เอ่ยกับกุลต่อว่า “รู้ป่าว...ไม่อยากเชื่อเลย.....เมื่อเช้าฉันขอให้ได้กินแยมโรลพี่นุ่มอีก...โห...แผ่นดินไหวแป๊บเดียว....ได้กินเลย...ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้....ซู้ดดด...ยอด” ต่างนึกถึงภาพเมื่อเช้าที่เขาเดินออกจากบ้านรีบมาโรงเรียน แล้วกลับเอ้อระเหยไปดูหน้าร้านพี่นุ่มสักหน่อยที่ปิดร้านดูไม่ปกติเหมือนเช้าก่อนๆ ข้าวของอันตรธานไป...ยืนส่องดูในความมืดไม่เห็นสิ่งมีชีวิตกับแยมโรลซักชิ้น ลืมตัวทำเสียนานพร้อมกับไปนั่งบ่นให้ต้อยติ่งรู้อีก จนมาเข้าเรียนสาย กุลมองเพื่อนเอ่ยทำลายบรรยากาศ...คำก็พี่นุ่ม...สองคำก็พี่นุ่ม... “แกไม่ต้องเล่าให้ฉันฟังก็ได้นะ....เพราะฉันไม่ชอบกินแยมโรล มันเบื่อรู้มั้ยกินอย่างอื่นไม่เป็นหรือไงเฮอะ” ต่างไม่เข้าใจกุล...ไม่ชอบแยมโรลไม่เห็นต้องเสียอารมณ์...เธอนี่นะ “แกเคยกินแค่คำเดียวจะรู้อะไรเล่า...อิจฉาฉันล่ะซิ” กุลจ้องหน้าเพื่อนเสียความควบคุมทางอารมณ์เสียแล้ว “เอาคืนมาเลยยย...” เธอเอ่ยแล้วถือวิสาสะ เปิดกระเป๋าต่างที่สะพายอยู่ติดตัว พยายามดึงอะไรบางอย่างออกมาจากช่องด้านข้างที่ไม่ค่อยได้เปิดใช้....นอกเสียจากเคยเก็บรูปลอกที่เอามาให้เธอเมื่อวันนั้นแล้ว...ก็ไม่เคยติดต่อข้องแวะอีก เขารีบดุกดิกขัดขืนเพราะเธอก้าวก่ายในของส่วนตัวของเขา “เฮ้ยๆ....เป็นผู้ดีหน่อยดิ...” เขาเริ่มใช้คำที่ถูกสั่งสอนมาจากครูอ้อยแสดงว่าไม่ได้โง่ “...ไม่ต้องเลย...ชอบใช้กำลังไม่ใช่เหรอ...ซุปเปอร์ฮีโร่” กุลไม่ใส่ใจ....ตอนนี้กิริยาเธอเหมือนผ้ายับไว้ กุลหยิบสิ่งของที่เธอต้องการออกมาได้ เธอมองของสิ่งนั้นค้างอยู่ในมือพลิกซ้ายขวามองหาอะไรเพิ่มเติมเหมือนที่ฉลากมีส่วนต่อขยายอีก ต่างลุกตั้งหลักได้ ถอดกระเป๋าสะพายมาดูผ่านๆตรงช่องต้นต่อที่เธอล้วงนำของออกไป....แล้วมองดูช็อกโกแลตรูปดวงอาทิตย์ในมือของกุลสาวน้อย “เฮ้ย....อยู่ในกระเป๋าฉัน....” ต่างทำท่านึก...สงสัยแม่ติดขนมลงกระเป๋ามาให้แล้วไม่ได้บอก...เอ่ยกับกุลต่อว่า “อยากกินเดี๋ยวแบ่งให้ก็ได้...ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย” น้ำเสียงดูค่อนแคะเพื่อนสาว กุลไม่เอ่ยคำ ทำท่าจะขอวิสาสะถือเป็นสำคัญมาคุ้ยกระเป๋าอีกระลอก...ทำท่าจะวิ่งไล่จับ นึกแล้วคิดผิดกล่าวโทษตัวเองไม่น่าใจดีนึกอยากตอบแทนที่เขานำหนามมาให้ใช้เอาเสี้ยนออก....จึงเอาช็อกโกแลตอร่อยมาให้ไม่บอกเพื่อนๆ ต่างวิ่งหนีก้าวลงอัฒจันทร์ไม่คิดเหลียวหลัง...ขอไปตั้งหลักหน้าห้องน้ำก่อนละกัน ลืมซะสนิทว่าอยากกินช็อกโกแลตเหมือนกันด้วย แม้อร่อยคนละแบบกับแยมโรลแต่สัมผัสลิ้นแล้วกลิ่นรสชื่นใจได้ที่...ไม่เบื่อหรอกยัยกุล...ทั้งสองอย่างเลย...ขอบอก เขาวิ่งมาไกลไม่เห็นเพื่อนสาวอีก....ก็จะสะพายกระเป๋าที่วิ่งถือแนบอกมาให้ดูทะมัดทะแมงขึ้น...เห็นอะไรพิกลๆ ในช่องนั้นที่กุลล้วงเอาช็อกโกแลตไป...ซิปที่ยังปิดไม่มิด...มี ~~~~ “ช็อกโกแลตไม่ขึ้นรากินได้” กระดาษเล็กๆที่เขาหยิบขึ้นมาอ่านเป็นลายมือที่คุ้นเคย...เจ้าของต้นฉบับที่ให้ลอกการบ้านอยู่ประจำแทบเรียกได้ว่าสม่ำเสมอเอาจริงเอาจัง...ลายมือสาวน้อยกุลกันยา เขายืนหายใจหอบฮักๆ...วันนี้รู้สึกว่า...ทำไมความกระจ่างใดๆ ถึงค่อยๆคืบคลานมาช้าๆ กว่าจะรู้แต่ละที...ไม่ได้ดั่งใจเอาซะนี่ เขาเก็บกระดาษลงที่เดิม....คิดว่าเธออยากเอามันคืนไปเพราะมันเป็นของของเธอ....เปลี่ยนใจไม่ให้แล้วเพราะเขาชอบกินแยมโรลมากกว่าช็อกโกแลตเหรอ...อือ...กลับใจกระทันหัน...น่าคิด...! เขาเดินไปต่อที่ถังปูน...กะเปิดก๊อกน้ำซดซะหน่อย.........แล้วก็ตกใจ !! กุลกันยาเจ้าของข้อความที่ปรารถนาดีมอบของที่ไม่มียาพิษหรือมีสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่เรียกว่า...ขึ้นรา ปรากฎตัวมาจากช่องแคบเล็กๆที่เด็กๆเอาไว้ปีนกระเถิดๆโดยใช้หลังพิงกำแพงอีกด้าน...เท้าดันอีกด้าน ไปดูน้ำฝนที่เก็บไว้ในถังปูน...สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตในโลกกว้างให้รอบด้านหน่อย เธอคว้ากระเป๋าจากมือนายต่างที่เตรียมจะสะพายหลังอยู่แล้วเชียว...เธอค้นหา....ทำหน้าดีใจที่เห็นกระดาษยังอยู่ที่เก่า...ตอนนี้มาอยู่ในความครอบครองของเธออีกครั้ง...สบายใจ “อะ...” กุลส่งกระเป๋าคืนชายผู้เป็นเจ้าของดูไม่ไยดีอีก ต่างยืนค้างเติ่งทบทวน....ถ้าไม่ชอบก็จะไม่เอ่ยถึงแยมโรล...เธอจะได้ไม่ทำตัวร้ายๆ...ไม่รู้จักชั่วดีอีก.....เหมือนนางมาร ท่ามกลางกระแสที่หยุดนิ่ง....ต่างค่อยๆเอื้อมมือไปรับกระเป๋า...คิดแล้วเอ่ยว่า “รู้ป่าว พ่อบอกช็อกโกแลตที่พ่อกินอยู่อร่อยมากจะส่งมาให้ .ของแกก็คงอร่อยเหมือนกันเพราะเป็นรูปดวงอาทิตย์เหมือนที่พ่อบอก” กุลได้ฟังเพื่อนเอ่ยถึงพ่อเป็นครั้งแรกจากปาก ก็รู้สึกในใจว่าอยากฟัง “ฉันอยากกินนะ...แต่ที่แม่ขายมันหวานซะฟันเสื่อม...ทำให้ชอบหลับกลางวันด้วย...” ต่างเว้นวรรค....เอ่ยต่อว่า “นะ...ขอกินหน่อยดิ....อร่อยเริด” กุลฟังแล้วรู้สึกเหมือนเพื่อนจับต้นชนปลายได้ว่า...ช็อกโกแลตเป็นของเธอ “แกแอบดูกระดาษเหรอ” บรรยากาศดูอึดอัดไปหน่อยช่วงนี้....ต่างไม่ชอบเพราะคอนเซ็บต์เขาต้องครึกครื้นเหมือนขบวนแห่...เอ่ยทันที “ช็อกโกแลตมันของแกแน่...ไล่ตามฉันรุดๆ...ใครไม่ต๊องก็ดูออกว่าเปลี่ยนใจอยากกินเอง...ขอหน่อยนะจะไม่บอกใครหรอก” ต่างกลบเกลื่อนเรื่องข้อความเพราะดูเธออยากได้คืนพร้อมช็อกโกแลต แสดงว่าไม่อยากให้รู้... “ยืนจ้องอะไรกันอยู่วะ” บิ้มเดินมาล้างคราบเปียกปูน ดอดมาถ้ำมอง เห็นทั้งสองยืนค้างเหมือนนัดกันดวลฝีมือด้วยของแข็งก็สำรวจด้วยใคร่สงสัยในตัวเพื่อน กุลทำท่ายืนชั่งในใจ ว่าจะให้เหตุผลอะไรกับบิ้มดี เพราะบอกความจริงไปก็เหมือนไม่เอาเพื่อนคนนี้...เดี๋ยวมันเสียใจ ไม่บอกไปก็ดูมีพิรุธ.... ครั้นตัวประสานสัมพันธภาพก็โผล่มา... จ้าวเหว่าเดินต้อยๆ...มาจากช่องที่กุลเพิ่งใช้สัญจร เธอต่าสว่างเอ่ยทันทีว่า “ก็มารอให้ขนมจ้าวเหว่าอะดิ้.....ฮะฮ่า...นี่ไงมาจนได้” บิ้มไม่ใคร่สนใจอีกว่าเพื่อนทำไมต้องมายืนรอหมาตรงนี้ด้วย...มองกันอยู่ทำไม...รอที่อื่นไม่ได้หรือไง...เพราะเห็นช็อกโกแลตของกุลที่ล้วงออกมาจากกระเป๋ากระโปรง กระสันหน้ามืดเสียแล้ว กุลแกะฟอยส์ช็อกโกแลตบิแบ่งหมาและเพื่อนให้ดูเสมอภาค...ส่วนเธอมองชื่นชมกับความดูดดื่มในรสหวานเฉพาะ ดูต่างว่าลิ้มลองแล้วสีหน้าอร่อยกว่าที่บ้านเขาหรือเปล่า ที่ใบหน้าของเพื่อนซึ่งเดิมที...เป็นเจ้าของช็อกโกแลตอยู่ก่อนหน้านี้ดูสำราญบานเต็มที่ นึกถึงภาพที่ตัวเองกุลีกุจอเก็บกระเป๋าเพื่อนๆหลังแผ่นดินไหวแล้วรีบวิสาสะยัดช็อกโกแลตไว้ให้ ใส่ไว้ดูเรียบเนียนพอดีๆไม่ตุงกระเป๋า ตอนนี้รู้สึกสดชื่น... ต่างแหงนหน้ามองผืนฟ้ายิ้มอย่างเลอะเลือน รสชาติขนมหวานนี้อร่อยอย่าบอกใคร...กลิ่นเฉพาะที่ไม่มีรสขนมใดเหมือน...กลมกล่อมไม่หวานบาดคอ...ชื่นใจอีกหน่อยก็จะได้กินเยอะๆแน่จากคุณพ่อที่ลำเลียงมาจากอาณาจักรที่ไกลโพ้นสุดๆ . ทุกคนค่อยๆเดินกันไปที่สนามหญ้า ส่วนจ้าวเหว่าหนำใจโต๋เต๋อันตรธานไป บิ้มยังเลียกวาดริมฝีปาก...หารสช็อกโกแลตที่ตกค้างอยู่รอบๆผิวสัมผัสนั้น แล้วนึกขึ้นได้บอกเพื่อนว่า เมื่อกี๊ลืมล้างมือ...ขอกลับไปที่ก๊อกอีกรอบ ทำเอาขำกันใหญ่...... ต่างนึกถึงเรื่องที่เอ่ยกับต้อยติ่งที่อยากกินแยมโรลอีกเรื่อยๆ คิดถึงซาโนะจังที่ยังวนเวียนให้เห็นหน้าต่อยังไม่ไปไหน ทั้งสองสิ่งล้วนร่วมทางไปกับลมหายใจแห่งชีวิต หันมองกุลเธอ...ให้ฉันร้องแม่จ๋าเหรอ...ฉันเก่งกว่าเธออยู่แล้วซาโนะจัง....เพื่อความสงบสุข...จะออมมือให้นะ ปอชร...pallchohn@yahoo.co.th จากคุณ : ปอชร - [ 14 ส.ค. 50 12:32:54 A:124.121.36.96 X: ]