ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) เราสองคนเลยเป็นคู่หูข้ามหลักสูตรไปลงทะเบียนเรียนด้วยกัน  จะแค่นั่งฟังเฉยๆ (Attendance) ก็เกรงใจผู้สอน   กวินรู้จักบางคนที่เรียนอยู่แล้ว ด้วยบุคลิกเข้าหาคนง่าย จึงขอเสริมแทรกในทีมได้ ไม่ยากเย็น   ส่วนตัวฉันนั้น....หลายคนรู้จักในฐานะ “นักเรียนหม่าม้า” จากหลักสูตรผู้ประกอบการ เห็นหน้าบ่อยๆในตึกเรียน เรียนวิชานี้หมือนกับย้อนเวลาให้กลับสู่ห้องเรียนวิชาปรัชญาสมัยปริญญาตรีว่าด้วยหัวข้อ จริยศาสตร์  การถกเถียงหาข้อตอบในหมู่ปัญญาชนชาวกรีก  อีกทั้งมีการพาดพิงถึงบทละครโศกนาฎกรรมที่สะท้อนให้เห็นถึงจริยธรรมของผู้ปกครองอันพึงมีก่อนจะแปรเปลี่ยนมาเป็นจริยธรรมของผู้นำองค์กรทุกวันนี้  ฉันจึงได้มีโอกาสเล่าเรื่องวรรณกรรม บทละครต่างๆที่เคยเรียนมา   ไม่ว่าจะเป็นการใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์และลาภยศของตัวเองจาก แม็คเบธ บทละครเลื่องชื่อของกวีอังกฤษ วิลเลียม เช็คสเปียร์ จนในที่สุดก็พบกับหายนะในชีวิตบั้นปลาย     การต่อสู้ของแม่ค้าสงคราม “Mother Courage” ของนักการละครชาวเยอรมันเบอร์โทลท์ เบรคช์    ภาคหนึ่งก็คือแม่ที่มีลูกต้องเลี้ยงดูห่วงใย และอีกภาคหนึ่งคือแม่ค้าขายอาวุธที่นำไปประหัตประหารจนท้ายสุดเธอก็สูญเสียลูกไปในสงครามจากอาวุธที่ขายนั่นเอง     หรือความกล้าหาญของกาลิเลโอผู้ท้าทายอำนาจศาสนจักร พลิกทฤษฎี โลกไม่ใช่ศูนย์กลางของจักรวาล จนต้องถูกบรรพชนียกรรมไปทรมานต้องขัง กาลิเลโอถูกบังคับให้ขอขมาศาสนจักรในสิ่งที่ตัวเองค้นพบเพื่อแลกกับชีวิตอยู่ต่อไป  ทำให้สานุศิษย์ของเขาผิดหวังมากกล่าวว่าอาจารย์ได้ทรยศอุดมการณ์ของตัวเอง ถึงกับลั่นปากว่า... บ้านเมืองนั้น อับเฉาแน่ถ้าขาดแคลนวีรบุรุษ “ รู้มั้ยคะ กาลิเลโอตอบว่าอะไร” ฉันถามเพื่อนในชั้นที่เฝ้าฟังเรื่องเล่าใจจดจ่อ “ บ้านเมืองนั้น อับเฉาแน่ถ้าจำเป็นต้องมีวีรบุรุษ” หลายคนตากระตุกวาว หายง่วง เมื่อได้สลับเปลี่ยนบรรยากาศจากเรื่องราวหนักๆมาเป็นเรื่องในบทละครเสริมแต่ง   หัวใจของการเรียนวิชานี้คือการแบ่งปันประสบการณ์ปัญหาจริยธรรมที่พบเห็นและฟันธงว่าถูกหรือผิด ควรหรือไม่สมควรอย่างไร ฉันได้เรียนรู้กรณีศึกษาทางธุรกิจหลายอย่าง เช่น  เจ้าของบริษัทซอฟท์แวร์ผู้ใจบุญบริจาคเงินแก่กองทุนช่วยเหลือประชากรโลกที่ 3 มากมาย แต่อีกภาคหนึ่งคือผู้ผูกขาดระบบซอฟท์แวร์ปฏิบัติการและกีดกันคู่แข่งทุกวิถีทาง จนเกิดเรื่องราวต้องฟ้องร้องในศาลเป็นความใหญ่   หรือบริษัทน้ำมันใหญ่ที่เรือบรรทุกชนหินโสโครก ทำให้เรือรั่ว น้ำมันเทไหลคลุมพื้นที่ เกิดความสูญเสียภาวะสมดุลทางทะเล โดยที่ผู้นำองค์กรไม่ได้ลงไปแก้ปัญหาทันท่วงที   เช่นเดียวกับบริษัทผู้ผลิตสารเคมี  ที่โรงงานเกิดอุบัติเหตุ สารพิษรั่วไหลทำให้ประชาชาชนท้องถิ่นไม่สามารถใช้น้ำตามคูคลองได้  กระบวนการชดเชยค่าเสียหายดำเนินอย่างเชื่องช้า ผู้บริหารบริษัทพลังงานอันดับแนวหน้าทำบัญชีหลอกลวงสถานภาพบริษัทให้ผู้ถือหุ้นเข้าใจผิด  แล้วแอบเทขายทิ้งหุ้นออกมาจนเมื่อบริษัทล้มละลาย เงินสะสมของพนักงานที่ลงทุนในหุ้นบริษัทตัวเองหายไปในพริบตา รวมถึงเงินกองทุนบำเหน็จบำนาญข้าราชการที่ลงทุนในหุ้นตัวนี้ด้วย “ เอ้าใครเป็นแฟนลูกหนัง ดูซิลูกบอลนี้ผลิตจากที่ไหน” อาจารย์ฉายสไลด์ลูกบอลยี่ห้อดังรู้จักกันดี ขายลูกละเป็นพันบาท “ คุณรู้มั้ยว่าคนทำเป็นใคร”   แล้วสไลด์ก็ขึ้นภาพเด็กผู้ชายผอมเกร็งชาติเอเชียอายุไม่เกินสิบขวบ นั่งเย็บลูกหนังด้วยมือเล็กๆเพียงเพื่อค่าจ้างตอบแทนแสนน้อยนิด “ ทุกครั้งที่พวกคุณเตะบอล   คุณกำลังเตะมือเล็กๆที่มีรอยแผลจากฝีเข็มเต็มไปหมด” อาจารย์เล่าต่อว่า   ธุรกิจฟุตบอลแบรนด์ดังถูกสื่อมวลชนเปิดเผยและฟ้องร้องถึงความไร้จริยธรรมอย่างครึกโครม จนเจ้าของแบรนด์จากบริษัทแม่ต้องออกกฏว่าด้วยการห้ามจ้างแรงงานเด็กแก่บริษัทคู่สัญญาทั่วโลก “ แต่จะควบคุมได้ทั่วถึงเปล่า ไม่มีใครรับรอง และข่าวทำนองนี้ก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกอีกกับสินค้าตัวอื่น” เพื่อให้มีภาพธุรกิจที่ปรากฏในด้านบวกบ้าง   ในชั้นเรียนได้นำกรณีศึกษาของบริษัทคนไทยผู้ดำเนินธุรกิจผลิตหนังสือและสื่อการสอนเด็กมาเปรียบเทียบ บริษัทมีนโยบายปลูกฝังการรู้จักทำงาน และรู้คุณค่าเงิน จึงมีการว่าจ้างให้เด็กในครอบครัวพนักงานมีโอกาสทำงานเล็กๆน้อยๆระหว่างปิดเทอมภายใต้การควบคุมอย่างใกล้ชิด  เพื่อแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายในครอบครัว “ บริษัทนี้ไม่ได้เข้าตลาดหลักทรัพย์  ไม่มีแรงกดดันต้องทำกำไรให้สูงขึ้นๆ คามความคาดหวังของผู้ถือหุ้น” ประเด็นสนทนาได้เปลี่ยนไปสู่หัวข้ออื่นๆอีกมากมาย   ล้วนเป็นเรื่องที่แปลกใหม่ ไม่เคยได้ยินมาก่อน  วิชาอื่นๆที่เกี่ยวกับการตลาดที่มักจะพูดแต่เรื่องกลยุทธเชิงรุกของผู้นำ  การตอบโต้คู่แข่ง   การชิงความได้เปรียบทางการแข่งขัน  เป็นต้น   “ ผมเป็นโบรคเกอร์ที่บริษัทอยากจะเอาออกที่สุดครับ” กวินเล่าประสบการณ์ในวิชาชีพของตัวเอง  โดยเป้าหมายทางธุรกิจแล้ว จะต้องคะยั้นคะยอให้ลูกค้าซื้อๆขายๆบ่อยที่สุดเพื่อนำค่านายหน้าให้แก่บริษัท  แต่สไตล์การทำงานของเขากลับมองว่า ต้องรักษาเงินและผลประโยชน์ของลูกค้าเหมือนเป็นเจ้าของเองด้วย  กวินไม่เคยเร่งเร้าให้ลูกค้ารีบซื้อหรือขายโดยปราศจากข้อมูลที่แน่ชัด  ไม่รับเป็นนายหน้าให้ลูกค้าที่ชอบเล่นเก็งกำไร   ฉะนั้นรายได้คอมมิชชั่นของหนุ่มคนนี้จึงน้อยกว่าเพื่อนร่วมอาชีพคนอื่น  อาศัยมีลูกค้าลงทุนระยะยาวที่เข้าใจ  เจ้าตัวจึงไม่ค่อยเดือดร้อน “วันที่หุ้นตก เพื่อนผมถูกด่าตรงเคาน์เตอร์เป็นชั่วโมง เพราะขายให้ไม่ทัน   จนต้องแอบไปร้องไห้ตอนพักเทรด กลับมาโดนด่าต่ออีก ท้ายสุดขอเปลี่ยนให้คนอื่นดูแลแทน” แม้จะเป็นวิชาที่ใช้เวทีถกเถียงเป็นหลักใหญ่ แน่นอนต้องมีรายงานส่งท้าย(อีกแล้ว) หากรายงานครั้งนี้มีสาระบันเทิงแทรกปนด้วย นั่นก็คือทุกกลุ่มต้องเลือกดูวีดิโอภาพยนตร์ที่กำหนดมาหนึ่งเรื่อง วิเคราะห์และเสนอประเด็นทางจริยธรรม  สาเหตุที่เผชิญตลอดจนวิธีการรับและแก้ปัญหาที่เหมาะสมบนพื้นฐานวิจารณญาณของกลุ่ม   ฉันกับกวินมองตาปริบๆ จะเอาเวลาที่ไหนมาทำอีกล่ะนี่  ตารางเวลาเต็มเอียดไปแล้ว  แต่ไหนๆมาถึงขนาดนี้แล้ว จะยอมแพ้ไม่ได้เป็นอันขาด อุตส่าห์ข้ามหลักสูตรมาเรียน จะให้เสียชื่อถึงสาขาที่เราสังกัดได้อย่างไร “ให้มันรู้ไปว่าจะตายคารายงาน” กวินทำหน้าขึงขัง จับมือฉันขึ้นชูเหมือนปฎิญาณร่วมกัน ว่าแล้วกลุ่มผสมของเราก็จัดแจงแบ่งหัวข้อกันทำงานอย่างขะมักเขม้น  เราเลือกภาพยนตร์ ชื่อ Jerry McQuire เรื่องของหนุ่มนายหน้าธุรกิจนักกีฬาหรือที่เรียกว่า Agent ผู้ทำหน้าที่ดูแลผลประโยชน์ของดารานักกีฬาชื่อดัง นำแสดงโดยพระเอก ทอม ครุยส์   เรื่องย่อของภาพยนตร์ มีดังนี้  Jerry McQuire ทำงานเป็นผู้บริหารอยู่ในบริษัทใหญ่มีนักกีฬาดังๆในสังกัดเต็มมือ  อนาคตของ เขาดูสดใส มั่นคง อีกทั้งแฟนสาวก็เตรียมตกลงปลงใจใช้ชีวิตร่วมกัน  จนกระทั่งวันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุกับนักกีฬาที่ดูแล ไม่สามารถเล่นกีฬาได้อีกต่อไป  นั่นหมาย ถึงเขา(นักกีฬา)หมดความสำคัญกับบริษัทนายหน้าแล้ว  บทต่อไปที่ต้องเล่นก็คือทิ้งนักกีฬาผู้หมดอนาคตคนนี้แล้วหันไปให้เวลากับดาราคนอื่นที่ยังทำเงินได้อยู่   นี่เองที่ทำให้ Jerry ฉุกคิดถึงปรัชญาการเป็นนายหน้าที่ดี ว่าควรจะเป็นอย่างไร โลภให้น้อยลงด้วยการเลือกดูแลลูกค้าน้อยรายแต่มีคุณภาพ  ร่วมรับรู้ทุกข์สุขกับเขาเหมือนเป็นคนในครอบครัว  ไม่ใช่แค่สินค้าทำเงินให้บริษัท ปกป้องและรักษาผลประโยชน์ที่ พึงได้อย่างสุจริต   Jerry ถึงกับอาจหาญเขียนบันทึกบทสรุปแจกจ่ายให้ทุกคนในบริษัทอ่าน ไม่เว้นหัวหน้าเขาเอง  ผลก็คือ เขาถูกไล่ออก  และนี่คือจุดเริ่มต้นของการถกประเด็นด้านจริยธรรมวิชาชีพในรายงานของกลุ่ม “หม่าม้าดูจบหรือยังครับ“ กวินโทรมาคืนหนึ่ง เราต้องเวียนวิดีโอม้วนนี้ให้ทุกๆคนได้ดู  สำหรับฉันต้องดูซ้ำ 2 ครั้ง ครั้งแรกเพื่อเข้าใจเนื้อเรื่อง ครั้งที่สองเพื่อเก็บรายละเอียด ฉันสัญญาจะเอาไปให้กวินถึงที่ทำงานในวันรุ่งขึ้น   กวินจะดูทบทวนแค่ครั้งเดียว เพราะเคยชมในโรงภาพยนตร์มาก่อน แล้วรีบเวียนให้เพื่อนอีก 2 คนได้ดูอย่างรวดเร็ว “ ดีจังเลย  วิน  ทอม ครุยส์ แม้จะโทรมก็ยังหล่อนะ” “ วุ้ย  หม่าม้ามัวแต่ดูความหล่อของพระเอกเนี่ย แล้วจับประเด็นอะไรได้หรือเปล่าล่ะครับ” ฉันรับรองกับกวินว่า รายงานชิ้นนี้จะทำสุดชีวิต สมเป็นรายงานฉบับสุดท้าย  แม้จะมีภารกิจอื่นๆรัดตัวเต็มไปหมดก็ตาม  รู้เสียบ้างว่า  ฮ นกฮูก  เวลาออกลายน่ะเป็นอย่างไร จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 29 ต.ค. 50 09:34:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โรงเรียน ฮ นกฮูก เรื่องราวของหม่าม้า ที่ร้างราตำราเรียนร่วม 30 ปี แล้วตัดสินใจกลับสู่ห้องเรียนใหม่ในวัย ฮ นกฮูก ตอนที่  36 ฮ นกฮูก(ที่ใครๆ)ซูฮก ปีใหม่ผ่านไปอีกปีแล้ว พร้อมกับความคาดหวังใหม่ๆเกิดขึ้น ในที่สุดฉันก็เรียนจบเบ็ดเสร็จ โรงเรียน ฮ นกฮูก จนได้ แต่ก่อนจะมาถึงวันแห่งความภาคภูมิใจ  มีด่านทดสอบมากมายเกิดขึ้นประดังซ้อนๆในช่วงเวลาเดียวกัน   เริ่มตั้งแต่รายงานประเด็นจริยธรรมทางธุรกิจในภาพยนตร์เรื่อง Jerry McQuire ที่มีพระเอกหล่อทอม ครุยส์ รับบทนำนั่นแหละ  ตอนแรกคิดว่าน่าจะราบรื่นดี  ทำไปได้สักระยะก็ชักจะมีพฤติกรรมขัดๆกันในกลุ่ม   เพื่อนร่วมกลุ่มที่เราขอไปสังกัดด้วยไม่ค่อยแสดงความกระตือรือร้นในการทำรายงานเลย  กำหนดตารางเวลาถูกเพิกเฉยหรือเลื่อนไปอย่างไม่ใส่ใจ โดยอ้างว่าไม่ว่างหรือติดงานอื่น  ขอให้เราสองคนทำล่วงหน้าไปก่อน  ฉันเองไม่คิดอะไรมาก เพราะถือว่าเป็นผู้ขออาศัยเรียน ก็เตรียมเนื้อหาส่วนของตัวเองไปพลาง   รอแต่ส่วนเสริมจากเพื่อนๆ  ลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่า รายงานชิ้นนี้จะทำกันอยู่แค่คู่หูพลัด(ถิ่น)สาขาแน่ๆ  และก็เป็น จริงเช่นนั้น เมื่อใกล้ถึงวันกำหนดส่ง ฉันกับกวินคุยปรึกษากัน ว่าจะเอาอย่างไรดี “ ลุยเลยดีกว่า หม่าม้า  ผมก็ไม่รอแล้วเหมือนกัน” “ ไม่มีปัญหาภายหลังหรือ” ฉันถามในฐานะที่กวินพอรู้จักเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มมาก่อน “ เกมส์นี้ ผมว่า เขาเอาตัวรอดให้เรา 2 คน ทำงานแทน” ชายหนุ่มสรุป และบอกว่าไม่ต้องกังวลมาก มาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเงียบๆสงวนท่าทีแล้วงานไม่เสร็จ  เขาขอทะเลาะกันแต่งานเสร็จสมบูรณ์แล้วไม่ต้องเสวนาวิสาสะกันอีก   บทกวินจะเด็ดขาดก็ชัดเจนดี ฉันนึกถึงกลุ่มทำงานเดิมของพวกเรา  ถ้าได้เจอกับนุ่มต้องแหลกราญกันไปข้างหนึ่งแน่ๆ ทุกอย่างไม่เกินความคาดหมาย  ส่วนของข้อเขียนเสร็จสมบูรณ์ กวินเตรียมสไลด์  ตัดต่อบางช่วงของภาพยนตร์ ใส่เสียงและเพลงเข้าไปให้ดูเพลิดเพลิน   เพื่อไม่ให้ดูแปลกแยกจนเกินไป  เราให้เพื่อนหนึ่งในสองคนมีโอกาสพูดเกริ่นนำเนื้อเรื่อง  อีกคนคอยควบคุมเครื่องคอมพิวเตอร์  กวินและฉันนำผู้ฟังสู่เนื้อหาที่เป็นหัวใจของวิชา  หลังจบการนำเสนอ ไม่มีการพูดต่อว่าต่อขานใดๆ  ด้วยรู้ดีว่าคงไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายเตรียมตัวสอบไล่อาทิตย์หน้า สำหรับฉัน ถือว่านี่คืออีกบทเรียนสำคัญ การออกไปเรียนนอกกลุ่มที่ไม่รู้จักคือภัยเสี่ยงอย่างหนึ่งที่อาจจะทำให้ต้องคงสถานภาพนักเรียนนานพิเศษออกไป “เกือบจะตกม้าตายตอนจบเสียแล้ว” คู่หูพลัดถิ่นมาแอบกระซิบตอนหลัง เรายกมือไหว้ขอบคุณอาจารย์ผู้สอน ก่อนจะเก็บเอกสาร สัมภาระส่วนตัวออกจากห้องเรียน วันสอบก็ทักทายเพื่อนๆในกลุ่มตามมารยาท   สอบเสร็จ โล่งใจคะแนนคงไม่เลวร้ายนักหรอก   แต่สิ่งหนึ่งที่เหนือความคาดหมายนั่นก็คือ  อาจารย์ผู้สอนเชิญฉันให้เป็นแขกพิเศษในวิชานี้เพื่อถ่ายทอดเรื่องราวของประเด็นจริยธรรมที่สอดแทรกในวรรณกรรมเรื่องต่างๆ   “ สอนแต่เหตุการณ์จริง มันแห้งแล้งเกินไป” อาจารย์สังเกตว่า ห้องเรียนจะมีสีสันทันทีถ้าได้เล่าเรื่องราวที่มีความบันเทิงผสมผสานไปด้วย  ที่ผ่านมาชั้นเรียนธุรกิจไม่ว่าจะเป็นหลักสูตรไหนจะเต็มไปด้วยศาสตร์แห่งทฤษฎีหรือโมเดลตายตัว ไม่ค่อยมีพื้นที่ให้ด้านปรัชญา วรรณคดีหรือ มนุษยนิยมยืนอยู่เลย   “หลักสูตรบริหารธุรกิจของ..........................” อาจารย์เอ่ยชื่อมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของเมืองนอก “ นักศึกษาทุกคนจะถูกบังคับให้กลับไปอ่านงานประพันธ์ของกรีกหรืออังกฤษ  แล้วเสนอประเด็นเถียงกันในชั้นเรียน” ฮืมม์  อาจารย์คงอ่านบทความเดียวกันกับที่ฉันเคยเอามาเล่าให้เพื่อนๆฟัง  ใครหนอที่เคยคิดว่า วรรณกรรมคลาสสิคกับชั้นเรียนธุรกิจ อยู่คนละมิติกัน  ฉันเชื่อว่า ต้องมีหนทางที่สามารถเชื่อมกันได้และโยงใยแง่มุมต่างๆขับขึ้นมาให้แหลมคม เปิดทัศนะวิสัยผู้เรียนให้กว้างขึ้น   เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว อาจารย์สอนวรรณกรรมเก่งๆที่มีอยู่น้อยนิด อาจจะเปล่งประกายคุณค่ามากกว่านี้ รวมไปถึงหนังสือวรรณกรรมดีๆทั้งหลายที่ควรจะมียอดจำหน่ายเพิ่มขึ้นเท่าตัว เอาล่ะ  จบไปอีกหนึ่งวิชา  ต้องขอบคุณกวินที่ยอมเสี่ยงภัย (และเสียเงิน) มาเรียนข้ามสาขาพร้อมบทเรียนที่ไม่มีวันลืม   ส่วนการสอบออก( Exit Examination) ผ่านไปอย่างราบรื่น   ขอยกความดีความชอบให้กับกลุ่มติวเตอร์ที่วางแผนได้รอบคอบ   เก็งข้อสอบใกล้เคียงกับความจริง   ฉันเลือกตอบเฉพาะในหัวข้อที่ถนัด  ( คงเดาได้ว่า ฉันข้ามข้อตัวเลขและการคำนวณไปหมด) ใช้เวลาเต็มที่ทั้ง 3 ชั่วโมงไม่ลุกไปไหนเลย  จนกระทั่งหมดเวลา  ฉันสลัดมือคลายเมื่อย  แล้วถอนใจยาวนาน  ข้อเขียนทั้งหมดในสมุดคำตอบคือการสรุปเค้นเนื้อหาเน้นๆของวิชาต่างๆในหลักสูตรที่ได้ร่ำเรียนมาเกือบ 2 ปี   ดูซิว่า แต่ละคนจะคืนกลับให้อาจารย์ได้เท่าไร “ หม่าม้า  เขียนอะไรเยอะแยะไปหมด ถึงต้องขอสมุดเพิ่มอีก 2 เล่ม” ปรายถาม หลังจากการสอบเสร็จลง  ฉันยิ้มและบอกว่าเขียนเพ้อเจ้อไปเรื่อยๆ  การได้ฝึกเขียนบ่อยๆในระยะหลังช่วยให้ระบบการเขียนและเรียบเรียงข้อความค่อนข้างลื่นไหล  ผิดกับช่วงแรกที่เข้าเรียน   “ สงสัยหม่าม้าจะเขียนนิยายนินทาพวกเราลงไปด้วย” กวินแหย่  หน้าตาระรื่น คงเพราะคำชมเชยจากสาวๆที่สามารถเดาข้อสอบได้  ฉันมองเด็กหนุ่มที่กำลังสนทนาหยอกล้อท่ามกลางกลุ่มเพื่อนอย่างชื่นชม  นึกไม่ถึงว่า ในชั่วชีวิตนี้จะมีเพื่อนต่างวัยคราวลูกที่รู้ใจช่วยเหลือกันอย่างกวิน  เสียดาย อีกไม่นานก็ไม่มีภาพหนุ่มติดสำอางค์คนนี้ที่ยามอารมณ์ดีชอบแกล้งทำท่าทางตลกๆ จีบปากจีบคอน้อยๆเหน็บคนโน้นที คนโน้นที โดยคนที่ถูกเหน็บก็ไม่โกรธ  หากในยามขรึมขึงขันก็ตัดสินใจทันท่วงที สมมาด...แมน(เออ ไม่ค่อยแน่ใจว่าใช้คำนี้จะถูกต้องหรือเปล่า) เวลาที่เหลือตอนนี้ก็กลับไปทุ่มเทให้รายงานนิพนธ์ หลังจากปล่อยให้นุ่มตะลุยเดี่ยวมาพักใหญ่ ช่วงที่ฉันมัวงมวุ่นอยู่กับวิชาเรียนข้ามสาขา   นุ่มเดินหน้าไปมากแล้ว เมื่อฉันมารับช่วงต่อ ใช้เวลาขลุกกันไม่กี่ชั่วโมงก็เข้าที่  อาจารย์จ้อเองก็เริ่มปล่อยให้สองคนคู่หูทำงานไปไม่ต้องเสียเวลานัดเจออีก จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 29 ต.ค. 50 09:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) เป็นปีใหม่อีกปีที่ไร้งานเฉลิมฉลอง  (นอกจากปาร์ตี้เล็กๆก่อนการสอบออก) ทุกชั่วโมงหายใจเข้าออกเป็นรายงานนิพนธ์   มีการแก้ไขครั้งแล้วครั้งเล่า  เทปที่อัดเสียงช่วงสนทนากลุ่มย่อยถูกเปิดฟังจนเยินเรียบร้อยเพื่อให้แน่ใจว่าประโยคพูดสมบูรณ์ ไม่มีตกหล่นแม้เพียงคำเดียว “ หม่าม้า ซ้อมสไลด์กันอีกทีดีกว่า” นุ่มเป็นคนแนะให้มีการซ้อมนำเสนอมากกว่า 2 ครั้ง   ครั้งแรกซ้อมดูกันเอง ครั้งที่สองให้เพื่อนคนอื่นช่วยดูและวิจารณ์ด้วย “ ยายว่า พี่นุ่มเกร็งไปค่ะ ดูแล้วจะกลายเป็น ฮ นกฮูกไปอีกตัว” ยายพูดขึ้นหลังซ้อมเสร็จ  นุ่มกดสไลด์ทิ้งออกจากจอ พยายามคุมอารมณ์ไว้  ถ้าเป็นสมัยก่อนคงเถียงไม่ยอม   “ พี่ควรจะทิ้งช่วงพัก ตรงไหนดีล่ะ ยาย” แล้วสองสาวก็หันหน้าปรึกษากันว่า มีช่วงไหนบ้างที่นุ่มสามารถหยุดเสนอพร้อมทิ้งประโยคท้ายเพื่อให้ฉันเข้ามาสวมรับต่ออย่างถูกจังหวะ  เป็นภาพที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น เมื่อสาวน้อยกว่าอย่างยายให้คำปรึกษากับตั่วเจ๊ของกลุ่มโดยที่ฝ่ายหลังไม่เกี่ยงงอน   ส่วนฉันต้องซ้อมพิเศษเรื่องการคุมเครื่องคอมพิวเตอร์ เพราะไม่ใช่มีแค่สไลด์อย่างเดียว ยังมีวิดีโอคลิปกลุ่มสนทนา ภาพนิ่ง เสียงแทรก บางช่วงต้องปิดไฟมืดสนิท “ หม่าม้า อย่าลนครับ ถ้าเปิดวิดีโอคลิปไม่ได้ ให้เจ๊นุ่มพูดไปเรื่อยๆ” กวินแนะนำ เมื่อฉันเริ่มสับสนว่าจะกดปุ่มไหนเมื่อถึงแต่ละคิว ไฟก็สลัวๆ สายตาก็ไม่ค่อยดี เผลอๆมือพลาดไปกดปุ่มปิดเครื่องไปเลยเสียอีก  เฮอ...ใจไม่ดีเลย “ ตัวเองมา Stand By วันเสนอได้มั๊ย” นุ่มขอปลอดภัยไว้ก่อน  หากเครื่องอุปกรณ์ไฮเทคเกิดดื้อดึงขึ้นมา อย่างน้อยมีคนที่รู้วิธีแก้ไขอย่างกวินเข้ามาช่วยบรรเทาสถานการณ์ เมื่อถึงวันเสนอจริง  ทั้งๆที่เราเตรียมซ้อมอย่างดีก็ยังมีคิวพลาดอีกจนได้  โดยที่เป็นความผิดของฉันเอ ง มัวแต่กังวลเรื่องการคุมเครื่องไม่ให้คลาดสายตา  ประกอบกับความตื่นเต้นจนลืมบทพูดบางตอน แน่วนิ่ง อ้าปากไม่ออกเลย ฉันมองหน้าคนฟังทุกคนในห้อง   มีเพื่อนๆหลายคนเข้ามาให้กำลังใจ  ยาย กวินและพงษ์ซึ่งปรากฏตัวเงียบๆก่อนเริ่มไม่กี่นาที  หายใจลึกๆ บอกกับตัวเองว่า  นี่คือการพิสูจน์ด่านสุด ท้ายว่า นักศึกษาคนนี้คู่ควรกับสมญานาม ฮ นกฮูกผู้คงแก่เรียนตัวนี้หรือไม่   ฉันไม่อยากให้ใครนับถือเพียงเพราะมีอายุมากกว่า แต่นับถือเพราะสามารถพัฒนาศักยภาพของการเรียนรู้ที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน   ฉันกะพริบตาถี่ไล่ลำดับภาพต่างๆที่สลับเข้ามาแวบๆในสมอง ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนที่นี่ ภาพตัวเองนั่งเกร็งเฉย หน้าตาเจื่อนๆ ไม่กล้าพูดหรือแทรกความคิดเห็นในชั่วโมงทำงานกลุ่มแรกๆ   ต่อมาเมื่อกล้าขึ้นก็เล่าประสบ การณ์ในอดีตให้เพื่อนนักเรียนในชั้นนั่งฟังตาแป๋ว  ภาพนุ่มและพงษ์กำลังจ้ำจี้จ้ำไชตัวเลขต่างๆแจกแจงใส่สมองทึบๆใบนี้   กวินกำลังทำท่าคอนดักเตอร์ให้กำลังใจยาม ฮ นกฮูก จิตวิตกโดยมียายเอาใจช่วย  ภาพลูกๆทำงานบ้านคนละไม้คนละมือเพื่อให้หม่าม้าของเขาได้อ่านหนังสือสอบเต็มที่  และภาพสุดท้าย ฮ นกฮกนอนซมหมดสภาพต้องหยอดน้ำเกลือ  ความทรงจำทั้งหมดจะปราศจากความหมายโดยสิ้นเชิง ถ้าไม่สามารถฝ่าด่านสำคัญวินาทีนี้ได้   ฉันขอโทษคณะกรรมการ ขอเริ่มต้นใหม่  แล้วการนำเสนอก็ลื่นไหลไปจนจบสไลด์แผ่นสุดท้าย จนถึงช่วงเวลาตอบคำถามจากคณาจารย์ทั้งหลาย ล้วนแต่ทิ่มแทงแรงๆทั้งสิ้น “ ทำไม ถึงคิดว่า คนแก่จะสนใจกลับมาเรียนใหม่ มีใครคิดแบบเดียวกับคุณบ้าง”” “ คุณคิดว่า คนอายุมากเขาคาดหวังอะไรจากการเรียนในระดับนี้ ” “ ถ้าแค่ต้องการมีเครือข่าย ก็วิทยาลัยหรือสถาบัน.............ไม่โก้กว่าเหรอ ได้รู้จักคนใหญ่คนโตจริงๆ” “ มี Success Story หรือ Failure Case ที่ไหนมาก่อนหรือไม่” “ คุณไม่คิดว่าเป็นการเรียกร้องมากเกินไปหรือ แทนที่จะใช้งบประมาณกับเด็กหนุ่มสาวซึ่งสามารถทำประโยชน์ได้ยาวนานกว่า” “ มีแรงจูงใจอะไรที่จะทำให้พวกเขาเรียนจนจบ ไม่ทิ้งโรงเรียนกลางครัน” “ เรียนจบแล้ว จะหาแหล่งงานรองรับทีไหน  คนหนุ่มสาวยังตกงานเยอะแยะ” ตลอดเวลาที่เรารับฟังคำถาม( ซี่งคาดเดาไว้ล่วงหน้าแล้ว)แล้วค่อยๆเรียบเรียงคำตอบ อาจารย์จ้อนั่งเงียบกริบ ในฐานะอาจารย์ที่ปรึกษาเธอไม่สามารถลุกขึ้นมาตอบโต้แทนเราได้ แต่ส่งสายตาให้กำลังใจและยิ้มเมื่อสามารถตอบได้ตรงใจ ไฟเปิดสว่างขึ้น เป็นสัญญาณการนำเสนอรายงานนิพนธ์เสร็จลง  ทุกคนลงมติให้ “ผ่าน” มีการแก้ไขเนื้อหาบางส่วนเพิ่มเติม  นุ่มกระโดดตัวลอยเหมือนลืมตัว  ส่วนฉันได้แต่พนมมือขอบคุณทุกอย่างที่ช่วยให้ช่วงชั่วโมงระทึกใจรอดพ้นไปได้ดี  เพื่อนๆพากันเข้ารุมล้อมแสดงความยินดีเป็นการใหญ่  พงษ์พูดสั้นๆว่า “ยอดเลย ครับ หม่าม้าไปไกลกว่าโปรเจ็คท์เดิมตั้งเยอะ” ฉันยังไม่หายตื่นเต้น มือเย็นเฉียบ  ท่ามกลางเสียงหัวเราะชื่นมื่น ฉันเห็นพงษ์กับนุ่มคุยกันฉันท์เพื่อน  นุ่มดูเหนื่อยแรงแต่ยิ้มกว้างโล่งใจเหมือนยกโลกหนักๆทั้งใบออกไปได้   “ ตอนหม่าม้าผิดคิว  ใจตกไปแทบตาตุ่ม  อยากตะโกนดังๆว่า สไลด์ก็ขึ้นผิดอันด้วย” คนพูดทำมือป้องปากสารภาพว่าเฝ้าดูอยู่อย่างใจหายใจคว่ำราวกับเป็นการนำเสนอของตัวเอง   เราขอบใจเพื่อนทุกคน แล้วนัดแนะเวลาเข้าไปนั่งฟังการนำเสนอของคนอื่นๆเพื่อตอบแทนน้ำใจ อาจารย์จ้อเรียกไปคุยที่ห้องทำงานต่อ  วิจารณ์ภาพรวมของรายงานนิพนธ์  ข้อผิดพลาดและส่วนที่ต้องแก้ไขตามมติที่ประชุม  กรรมการทุกคนลงความเห็นว่า เป็นการศึกษาที่น่าสนใจ มีประโยชน์กับหลักสูตรที่ทางมหาวิทยาลัยกำลังจะดำเนินการอยู่ ถ้าเป็นไปได้จะขอให้นำเสนอซ้ำอีกครั้งต่อหน้าสภากรรมการมหาวิทยาลัยในการร่างหลักสูตรพิเศษสำหรับผู้อาวุโส “โรงเรียน ฮ นกฮูกจะได้เป็นจริงเสียทีนะ” อาจารย์จ้อให้ความหวังทิ้งท้าย ค่ำวันนั้น ฉันกลับบ้านอย่างเบาตัว เหมือนลอยไปมา เท้าแทบไม่ติดดิน บรรดาลูกๆเองก็เฝ้าคอยฉากสำคัญที่จะส่งผลต่ออนาคตการเรียนของหม่าม้า  พวกเขาเห็นฉันเก็บตัวเคร่งเครียดไม่ดูโทรทัศน์ ไม่ฟังรายการเพลงโปรดมาเป็นเดือนแล้ว เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มละมัยของหม่าม้าที่เดินเข้ามา..... . “ไชโย จะได้กลับมากินกับข้าวอร่อยๆอีกครั้ง” ป่านดำชูมือยกร่า   ลินินค้อนขวับ  ตีแขนน้องชายอย่างหมั่นไส้ เทอมสุดท้ายที่เรียนหนัก ฉันไม่มีเวลาออกไปจับจ่ายซื้ออาหารสดมาปรุงเลย  อีกทั้งอารมณ์จะเปิดตำราอาหารลองทำเมนูใหม่ๆ ก็แทบจะเหือดหาย  ยิ่งตอนน้ำท่วมขังเป็นเดือน ทำให้ทุกอย่างชะงักหมด( ยกเว้นเรื่องเรียน)  ฉันได้แต่ซื้ออาหารถุงหรือกึ่งปรุงสำเร็จรูปเข้าบ้าน  ลินินเองเคยพยายามทำกับข้าวแทน แต่อากัปกิริยาเก้งๆกังๆไม่ค่อยมั่นใจ ทำให้มื้ออาหารรสไม่เต็มเครื่องเสียที  แกงจืดจืดสนิท  แกงส้มเปรี้ยวน้ำมะขามจี๊ด     บ่อยๆเข้า  ก็เลิก เมื่อรู้ตัวว่าเอาดีทางนี้ไม่ค่อยได้ “น้ำพริกกะปิถ้วยนี้ เหมือนกินน้ำปลาหวานเลย” ป่านดำเคยเย้าพี่สาว เมื่อได้ชิมน้ำพริกกะปิที่คนปรุงใส่น้ำตาลหนักมือไปหน่อย “ก้ออุตส่าห์ทำตามตำราเป๊ะเลยนะ” “ ไม่ว่าอะไร  อยากกินน้ำปลาหวานอยู่แล้ว” ว่าแล้ว น้องชายก็สอยมะม่วงดิบลูกหนึ่งจากต้นหน้าบ้าน มาทำทีจิ้มน้ำพริกแกล้งเอาใจพี่สาว  แต่ที่แท้เสียดายของมากกว่า ปออ่อนแอบเข้ามากระแซะ ค่อยๆหยิบแผ่นกระดาษจดรายการอาหารที่อยากจะทานขึ้นให้ดู  แถมระบุด้วยว่ามาจากหนังสือเล่มไหน ระหว่างที่ฉันวุ่นวายกับการเรียน เด็กๆในบ้านก็วุ่นอยู่กับการเปิดหาเมนูของโปรดแล้วฝันเฟื่องค้างไว้  ฉันขอโทษลูกๆที่ไม่ได้ดูแลสุขภาพ(ปากและกระเพาะอาหาร)เลย  นับแต่นี้ เราจะกลับมามีเวลาสนุกสนานกันเหมือนเดิม “ ไว้หม่าม้าจบ  ปออ่อนจะขอเรียนต่อบ้าง” ฉันบอกว่า เอาเลย  รีบเรียนเสียในวัยที่ยังกระตือรือร้น  ถึงเหนื่อยล้า ก็ยังมีพลังในตัว ค่อยปลุกฟื้นให้สู้ต่อไป  ส่วนป่านดำยังสนุกกับงานอยู่ การเป็นเทคนิคอลแมน ทำให้เจ้าตัวยังไม่รู้สึกถึงความจำเป็นต้องเรียนต่อด้านการบริหารนัก  แต่ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะเพิ่มเติมความชำนาญเดิมให้แน่นยิ่งขึ้น “ไม่อยากเป็นเป็ด   ว่ายน้ำก็ได้นิดหนึ่ง  บินก็ได้นิดหนึ่ง “ ฉันหยิบภาพปะป๊าของลูกๆมาดู  หม่าม้าทำได้แล้วนะ   การเป็นนักเรียน ฮ นกฮูกท่ามกลางเด็กๆวัยหนุ่มสาวไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  ต้องผ่านความคาดหวังและคลางแคลงใจหลายต่อหลายครั้ง  อีกทั้งต้องคอยตอบคำถามซ้ำซากอยู่เรื่องเดียวว่า แก่ป่านนี้แล้วมาเรียนทำไม  หลายครั้งที่นึกท้อ  แต่เพราะแรงฮึดที่บอกตัวเองว่า ในวัยปลายชีวิตเช่นนี้  ฉันควรจะมีอะไรให้ภาคภูมิใจบ้าง  อย่างน้อยก็ได้เดินตามรอยฝัน กลับสู่ห้องเรียนใหม่   หนังสือต่างๆที่มีสาระและไร้สาระที่อ่านสะสมตั้งแต่วัยรุ่น  ทักษะความรู้สมัยเรียนเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน กลับถูกรื้อฟื้นเอามาใช้งานอย่างสัมพันธ์กัน   “แต่เลขก็ยังไม่ได้เรื่องอยู่นั่นเองแหละ ปะป๊า” เป็นสิ่งเดียวที่ฉันคงความเสมอต้น เสมอปลายไว้อย่างเหนียวแน่น จากนี้ต่อไป จะจัดการกับความรู้ที่ได้มาอย่างไร  คงตอบไม่ได้เร็วนัก  แต่เชื่อว่า ต้องมีหนทางซิน่า ดาวกระพริบริบๆไกลโพ้นเหมือนปะป๊าจะอยู่ข้างบนนั้น รับรู้ความสำเร็จของฉัน.....หม่าม้า ฮ นกฮูกตัวนี้ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 29 ต.ค. 50 09:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โรงเรียน ฮ นกฮูก เรื่องราวของหม่าม้า ที่ร้างราตำราเรียนร่วม 30 ปี แล้วตัดสินใจกลับสู่ห้องเรียนใหม่ในวัย ฮ นกฮูก บทส่งท้าย ฉันเพิ่งส่งรายงานซึ่งบัดนี้ได้ยกระดับขึ้นเป็นสาระนิพนธ์ “โอกาสและอุปสรรคของการเรียนระดับมหาบัณฑิตในวัยอาวุโส”  ให้แก่ภาควิชา โดยเก็บไว้ในห้องสมุดเป็นหลักฐานหนึ่งเล่ม  ส่วนฉันและนุ่มก็มีเก็บไว้อีกคนละเล่ม  ฉันหอบรายงานเย็บเล่มกลับบ้านอย่างทะนุถนอม ดูหน้าปกสีเข้มที่ปรากฏตัวพิมพ์นูนสีทองเป็นชื่อ-นามสกุลของเจ้าของหัวข้อ   นิ้วมือลูบไล้ตัวเล่มพลางย้อนถึงวันคืนที่หมกมุ่นกับทุกถ้อยคำ ทุกประโยคที่เรียงลำดับอยู่ข้างใน  ก่อนจะเก็บเข้าตู้หนังสือ ฉันมีโอกาสเข้าไปให้กำลังใจเพื่อนกลุ่มอื่นๆที่นำเสนอหัวข้อการศึกษาอิสระ ส่วนใหญ่เตรียมตัวมาได้ดีไม่แพ้กัน และ “ผ่าน” หมด   มีเพียงบางคนที่ต้องกลับไปเปลี่ยนโครงย่อยๆแล้วกลับมานำเสนอใหม่  ทำให้เจ้าตัวหน้าจ๋อยไม่น้อย แต่ได้เพื่อนๆช่วยกันแก้คนละไม้ละมือ เสร็จทันเวลาแล้วเสนอจน “ผ่าน”   ฮูเร... เราเตรียมงานเลี้ยงฉลองครั้งใหญ่ในอาทิตย์ที่จะถึง  เป็นงานเลี้ยงรวมมิตรทุกโอกาส ทั้งฉลองเรียนจบ  ฉลองปิดเทอม ฉลองขอบคุณน้ำใจเพื่อน  ฉลองที่รอดตายมาถึงวันนี้ และอื่นๆอีกแล้วแต่จะสรรหา  ฉันถูกรับเลือกให้เป็นตัวแทนกล่าวแสดงความ รู้สึกในนามของรุ่น  ขอบคุณอาจารย์ทั้งหลายที่ได้ช่วยทั้งผลัก ทั้งดัน ทั้งเข็น (บางครั้งก็ตีแสกหน้าลงมาเพื่อให้จำ) จนมีวันนี้ได้   หลายท่านเริ่มสนใจและอยากจะรู้ว่า  หากจะกลับเข้าห้องเรียนใหม่ในวัยอาวุโส ควรจะต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้าง  ในฐานะที่ผ่านช่วงเวลาทดลองดังกล่าวมาแล้ว  ตลอดได้ศึกษาลงลึกถึงเสียงคำนึงของบรรดาเหล่า ฮ นกฮูก  ฉันขอสรุปสั้นๆในบทส่งท้ายนี้เนื้อหาบางส่วนคัดเป็นการกลั่นกรองจากสาระนิพนธ์ที่เพิ่งส่งเสร็จหมาดๆ หนึ่ง  เตรียมกาย ในวัยที่อ่อนล้าและเหนื่อยง่าย แต่ไม่ได้ความว่าจะกะปลกกะเปลี้ยเสียจนไม่สามารถเรียนรู้สิ่งใหม่ๆได้   แน่ล่ะ  สภาพร่างกายอาจจะไม่สมบูรณ์พร้อม เรี่ยวแรงกำลังวังชาลดถอยลง ความคล่องแคล่วว่องไวจะช้าลง แต่อย่างไรเสีย เราต้องดูแลสุขภาพให้แข็งแรงอยู่ดี   การปวดหัว มึนงง..ตื้อระหว่างเรียนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นประจำ เพราะสมองต้องพยายามทำความเข้าใจกับศาสตร์ความรู้ใหม่ๆ ซึมซาบได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ไม่เป็นไร ฟังซ้ำบ่อยๆจะรับได้เอง  แต่การเจ็บป่วย ล้มพังพาบเป็นสิ่งที่ควรระวังมิให้เกิดขึ้น เพราะนอกจากจะฟื้นยากแล้ว ยังบั่นทอนกำลังใจให้หดหู่ ทำให้สูญเสียความมั่นใจต่อมา   อีกประการสำคัญคือ เรื่องของสายตา  ต้องยอมรับว่า สายตาในวัยนี้เป็นปฏิปักษ์กับการอ่านตำราและอุปกรณ์การสอนมาก  อีกทั้งตำราหนังสือต่างๆที่ใช้ประกอบการเรียนก็พิมพ์ให้คนสายตาในวัยหนุ่มสาวอ่านทั้งสิ้น  (คงไม่มีสำนักพิมพ์ไหนคิดพิมพ์ตัวใหญ่ เผื่อไว้ให้คนแก่อ่าน) ฉันเองก่อนและหลังเรียนจบก็ได้ไปวัดสายตา เห็นความแตกต่างอย่างชัด  การใช้เครื่องคอม พิวเตอร์ประจำมีผลกระทบเปลี่ยนแปลงค่าสายตามาก   การถอดแว่นออก ใส่แว่นเข้าเมื่อดูสไลด์บนจอเทียบกับเอกสารที่อาจารย์ให้มาอ่าน เป็นเรื่องที่น่ารำคาญและทำให้เสียสมาธิ ทางที่ดี ฟังอย่างเดียวให้เข้าใจทะลุ แล้วค่อยมาจดทีหลัง    สำหรับผู้สูงวัยที่สายตาสั้นก็คงต้องหาแว่นใส่ดูใกล้และไกลในอันเดียวกัน สอง เตรียมใจ อย่าเบื่อหรือเหนื่อยหน่ายกับการตอบคำถามซ้ำๆว่า แก่แล้วมาเรียนทำไม ตลอดจนคำเตือนทั้งหลายจากผู้ที่หวังดีให้อยู่บ้านพักผ่อนเลี้ยงหลานเถอะ  ถ้าบรรดา นักเรียน ฮ นกฮูกตั้งใจอยากจะศึกษาหาความรู้อย่างจริงจัง อย่าปล่อยให้ถ้อยคำและความรู้สึกไม่แน่ใจเหล่านี้หันเหความมุ่งมั่นของคุณ ออกนอกเส้นทาง   สำหรับ ฮ นกฮูกที่มีสังคมเพื่อนฝูง ใช้เวลาว่างทำกิจกรรมต่างๆ ขอให้เตรียมใจลาจากชั่วคราว  เพราะคุณจะไม่มีโอกาสโงหัวขึ้นจากตำราเรียน เอกสาร หนังสืออ่านนอกเวลา เพื่อไปช้อปปิ้ง กินข้าว ฟังเพลงกับเพื่อนฝูงเช่นที่เคย  หรือถ้าไปก็แค่รักษาน้ำใจแต่จะกระวนกระวายอยากกลับไปทำงานที่ค้างให้เสร็จ   เวลาทุกนาทีมีคุณค่าเพิ่มขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ หากชั้นเรียนของท่านมีแต่เด็กรุ่นลูกรุ่นหลาน  อย่าเพิ่งวิตกตระหนกว่าจะเป็นปัญหาหรือถ่วงชั้นเรียน  (ซึ่งจริงๆอาจจะเป็นเช่นนั้น) ขอให้เรียนรู้ร่วมกับเด็ก ลดอายุ  ทะลายกำแพงที่ยึดติดมั่นในความเป็นผู้อาวุโสลงเพื่อให้เกิดปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ยอมรับทัศนคติ ประสบการณ์ความสนใจที่ต่างวัย แล้วคุณจะตระหนักว่า  กัลยาณมิตรรุ่นลูก รุ่นน้องนะมีจริงและเป็นไปได้  อย่าลืม คุณต้องพึ่งพวกเขาหลายเรื่อง (เหมือนที่ฉันจบมาได้ก็เพราะเพื่อนกลุ่มนี้) สาม เตรียมเงิน การเรียนในระดับที่สูงขึ้น ต้องมีทุนรอนพอสมควร เพราะค่าใช้จ่ายต่างๆจะเขยิบสูงขึ้นตามสถานะ ที่แน่ๆไม่มีธนาคารไหนจะปล่อยกู้ให้คนวัย ฮ นกฮูกเรียนหนังสือ เพราะไม่เชื่อศักยภาพในการชดใช้กลับ ฉะนั้นใช้เงินเก็บของตัวเองอย่างคุ้มค่าที่สุด(นี่คือสาเหตุที่ทำให้คุณช้อปปิ้งได้น้อยลง  กินข้าวบ้านมากขึ้น) นอกเหนือจากค่าหน่วยกิตที่แพงเป็นเท่าตัวแล้ว ยังมีค่าเอกสาร ค่าหนังสือ ค่าใช้จ่ายในการทำงานกลุ่มจิปาถะ  ฮ นกฮูกบางท่านอาจจะเคยชินกับการใช้คอมพิวเตอร์หรือเครื่องมือสื่อสารใหม่ๆ อย่าลืมเตรียมค่าใช้จ่ายดูแลรักษาสำหรับอุปกรณ์ไฮเทคเหล่านี้ด้วย   สำหรับ ฮ นกฮูกที่มีกำลังทรัพย์ไม่พอ  อาจจะต้องขอให้ทางมหาวิทยาลัยพิจารณานโยบายการผ่อนปรนชำระงวดค่าเล่าเรียน   หรือทางมหาวิทยาลัยเองอาจจะมีทุนสนับสนุนโดยให้นักเรียน ทำงานตอบแทน เช่นการเป็นพนักงานบริการส่วนต่างๆ ผู้ช่วยวิจัย  ผู้ช่วยบรรณารักษ์ห้องสมุด เป็นต้น วิธีนี้จะเป็นการปรับตัวให้บรรดา ฮ นกฮูกกลับเข้าระบบงานพาร์ทไทม์อย่างค่อยเป็นค่อยไป เหมาะสำหรับผู้ที่เรื้อรังจากการทำงานประจำมาหลายปี ฮ นกฮูกที่ทำงานมานาน  อาจจะดูแหล่งเงินทุนจากกองทุนทั้งหลายที่หักเงินค่าสะสมวิชาชีพไปทุกเดือนๆ ดูซิว่าเงินก้อนบำเหน็จบำนาญที่ได้มาหลังลาออกจากงานเพียงพอหรือไม่  จะได้ไม่ต้องเอาเงินสะสมส่วนอื่นมาใช้ คราวนี้ มาถึงฝ่ายมหาวิทยาลัยที่กำลังพิจารณาหลักสูตรมหาบัณฑิต ฮ นกฮูกว่าควรจะมีการเตรียมพร้อมอย่างไรบ้าง ถ้าจะต้องเปิดรับชั้นเรียนเฉพาะนักศึกษาวัยอาวุโส เรียนด้วยกัน จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 29 ต.ค. 50 09:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนึ่ง เตรียมหลักสูตร นักเรียน ฮ นกฮูกที่ตัดสินใจกลับสู่ห้องเรียนด้วยค่าใช้จ่ายเป็นจำนวนนับแสนบาท  นั่นหมายความว่า บางคนแบ่งเงินบำนาญหรือเงินสะสมจากการทำงานตลอดชีวิตเพื่อวัตถุประสงค์นี้โดยเฉพาะ (ไม่นับคนที่มีลูกๆอุปการะ)   หลักสูตรวิชาต่างๆควรจะมีจุดหมายออกมาเพื่อให้นักเรียน ฮ นกฮูกสามารถใช้ประกอบอาชีพได้ในบั้นปลายชีวิต  ไม่ใช่เรียนแค่ประดับเกียรติโก้หรู   ผู้ที่เกษียณหรือลาออกก่อนกำหนดล้วนมีเป้าหมายที่อยากจะเปลี่ยนเข็มทิศชีวิตใหม่  ส่วนใหญ่ต้องการทำงานอิสระ ที่ไม่เป็นลูกจ้างสังกัดใครต่อไป  สามารถจัดสรรแบ่งเวลาได้ด้วยตัวเอง อาชีพที่ใฝ่ฝันคือ การเป็นที่ปรึกษาหรือวิทยากร โดยใช้ความรู้ ความสามารถที่มีอยู่กอปรกับวุฒิในระดับปริญญาโทเป็นบันไดก้าวทอดสำคัญ   หลักสูตรบริหารธุรกิจที่เป็นอยู่ ยังเป็นการเตรียมนักเรียนให้ก้าวสู่การเป็นผู้บริหารขององค์กร (ลูกจ้างมืออาชีพ)  แม้บางหลักสูตรจะเน้นกลุ่มเป้าหมายเป็นผู้ประกอบการ ผู้อาวุโสเหล่านี้ผ่านประสบการณ์ชีวิตและทำงานมายาวนาน สิ่งที่เขาได้รับคือการสะสมบทเรียนจากภาคปฏิบัติซึ่งอธิบายเป็นฉากๆได้อย่างละเอียด  แต่ยังไม่ได้ถูกจับแยกแยะให้เป็นทฤษฎีที่นำไปอ้างอิงได้  ฉะนั้นหลักสูตรการเรียนจึงควรดำเนินแบบ  “เรียงร้อยประสบการณ์ใส่มาลัยทฤษฎี”   ใช้โครงทฤษฎีเป็นแกนหลวมๆ  แล้วเอาประสบการณ์หลากหลายของผู้เรียนเรียงร้อยเข้าไป กระชับตัวอย่างจากชีวิตจริงให้แน่นขึ้น  จะทำให้หลักสูตรนั้นมีคุณค่าที่สมบูรณ์  นำไปประยุกต์ใช้หรืออ้างอิงต่ออย่างมีข้อพิสูจน์   ข้อนี้จะต่างกับหลักสูตรของวัยหนุ่มสาวซึ่งเน้นทฤษฏีในตำราเป็นหลัก   อาจารย์ผู้สอนต้องหาประสบการณ์หรือตัวอย่างที่เกิดขึ้นจริงมาอธิบายประกอบ ถ่ายทอดให้ลูกศิษย์ฟังตาแป๋วแต่ฝ่ายเดียว นอกจากนั้น หลักสูตรน่าจะยืดหยุ่นเรื่องตารางเวลา  เนื้อหาตลอดจนวิธีการถ่ายทอดได้โดยเอาคนเรียนเป็นตัวตั้ง พยายามขจัดหรือลดอุปสรรคที่บั่นทอนการเรียนการสอนออกไปให้มากที่สุด  ( เช่น กรณีศึกษาที่เป็นภาษาอังกฤษทั้งหลาย อาจจะมีการแปลเป็นภาษาไทยง่ายๆแทน เพราะ ฮ นกฮูกหลายท่านอาจไม่สันทัดและจะท้อในที่สุด หรือตารางเรียนเป็นตอนกลางวันเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาการเดินทางในช่วงค่ำคืน) สอง เตรียมบุคคลากร อีกนั่นแหละ  อาจารย์ที่สอนนักเรียน ฮ นกฮูก ควรจะมีอาวุโสทั้งวัยวุฒิ และคุณวุฒิพอสมควร ไม่ใช่อาจารย์เพิ่งจบใหม่ ไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานมาก่อนเลย   (เจอนักเรียน ฮ นกฮูกหัวหมอเจ้าคารมต้อนกลับ อาจจนมุมง่ายๆ ) แต่ขณะเดียวกันก็ต้องใจเย็นพอที่จะอธิบายเรื่องเดิมซ้ำซากได้โดยไม่แสดงอาการระอาต่อพัฒนาการการรับรู้ที่ช้ากว่าคนหนุ่มสาว  สำหรับ ฮ นกฮูกบางตัว..เอ๊ย คนที่สมองทึบ  โดยเฉพาะวิชาที่ใช้ความสามารถเฉพาะทั้งหลายเช่น คำนวณ หลายคนทิ้งเรื้อมานานแล้วจนฝ่อ ยากเกินกว่าจะฟื้นกลับ   เนื้อหาของการคำนวณควรจะดัดแปลงให้ง่าย ไม่ซับซ้อน เลือกเฉพาะส่วนที่จำเป็นจริงๆเพื่อเอาไปใช้ได้ในการประกอบอาชีพอิสระภายภาคหน้า ไม่ใช่สอนเพื่อหวังให้เป็นนักการเงินใหญ่ในองค์กรมีระดับ   ผู้สอนอาจจะมี กลเม็ดทดสอบเชาว์ปัญญาอยู่เนืองๆเพื่อกระตุ้นให้ได้ใช้ความคิดในสมองส่วนต่างๆ นักเรียน ฮ นกฮูกอาจจะขี้ท้อ  ใจน้อยง่าย (ตามสภาพอายุ) เจองานยากๆไม่เท่าไรหรือโดนวิจารณ์ชิ้นงานอย่างเข้มงวดก็บ่นอู้ขอหลบหน้า ไม่เข้าชั้นเรียน หนักๆเข้าก็ยื่นใบลาออก   อาจารย์คงต้องมีจิตวิทยาให้กำลังใจเชียร์สุดๆไม่ให้นักเรียนหายไปทีละคนสองคนจนหมดห้อง  ฉะนั้นอาจารย์ที่ปรึก ษาจึงมีความสำคัญมาก   เพราะจะคอยเป็นตัวเชื่อมระหว่างนักเรียนกับมหาวิทยาลัยเมื่อเกิดปัญหา  จึงควรเลือกอาจารย์ที่ค่อนข้างอาวุโส  มีประ สบการณ์หรือพบปะเหตุการณ์ทำนองนี้บ่อย สามารถให้ความกระจ่างชัดและชี้แนะแนวทางปฏิบัติตัวของลูกศิษย์ซึ่งอาวุโสเหมือนกันได้ดี สาม เตรียมอุปกรณ์การสอน ควรมีหลักสูตรสอนการใช้เครื่องมือสื่อสาร IT ที่จำเป็นเบื้องต้น  ด้วยอุป กรณ์มาตรฐานที่ปรับ ดัดแปลงสำหรับผู้สูงอายุโดยเฉพาะ เช่น คอมพิวเตอร์จอใหญ่สุด    ตัวหนังสือในสไลด์ที่ฉายระหว่างบรรยายก็ทำให้ใหญ่ขึ้น  แถวหนังสือน้อยลง ไม่ติดกันเป็นพรืดยาว  การจัดทำเอกสารก็เช่นกัน ควรมีขนาดใหญ่ อ่านง่าย ไม่ต้องเล่นสีสันมาก  ในกรณีที่นักเรียน ฮ นกฮูกมีปัญหาด้านสายตา การมีเทปบรรยายอัดเสียงไว้ในชั้นจะเป็นทางออกหนึ่งที่ช่วยให้นักเรียนจดจำคำบรรยายได้  การใช้เครื่องมือสื่อสารอื่นๆเช่น E –Learning ก็เช่นกัน สามารถทำให้สนุก สรุปเนื้อหาที่กระชับ  ทบทวนวิชาเรียนด้วยตัวเองได้  อุปกรณ์เสริมการช่วยฟังอื่นๆหากมีเผื่อไว้ก็ยิ่งดี   เห็นการเตรียมพร้อมเหล่านี้แล้ว  ชักไม่แน่ใจว่ามหาวิทยาลัยไหนจะกล้าลงทุนเปิดหลักสูตร โรงเรียน ฮ นกฮูกให้คนทั่วไปได้เข้าเรียน  เพราะค่าใช้จ่ายเบื้องต้นคงสูงกว่าหลักสูตรปกติทั่วไป ค่าเล่าเรียนก็คงไม่สามารถเก็บแพงได้เพื่อสนับสนุนให้จำนวนคนมาเรียนถึงกำหนด กระนั้นก็เถอะ  หากทำได้จะเป็นการสร้างคุณประโยชน์แก่บรรดาผู้อาวุโสอย่างสูงทีเดียว  เพราะไม่ได้แค่ผลิตทรัพยากรบุคคลที่ทรงความรู้ตามต้องการ กลับไปสู่สังคมการทำงานอย่างสร้างสรรค์อีกครั้ง  แต่ยังช่วยเรียกฟื้นความเชื่อมั่น สติปัญญาและชีวิตชีวาให้กับผู้ถูกผ่านเลยด้วยกาลเวลานับแรมปี เป็นการรีไซเคิลสินทรัพย์ทางปัญญาของประชาสังคมที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน ฉันขอเล่าเหตุการณ์ล่าสุดที่เกิดขึ้นกับเพื่อนในกลุ่ม หลังจากทุกคนสำเร็จการศึกษาแล้ว พงษ์  พ้นสภาพการเป็นหนุ่มออฟฟิคกินเงินเดือน  ภายหลังบริษัทยักษ์ถูกควบรวมกิจการกับอีกบริษัทหนึ่งที่ยักษ์กว่า เขาขอรับเงินค่าจ้างออกพร้อมกับพนักงานคนอื่นๆ  ขณะนี้กลับไปช่วยกิจการที่บ้านต่างจังหวัด  มีโครงการจะขยายงานเพิ่มขึ้น  ช่วงนี้ยังยุ่งๆเพราะกลับไปตั้งตัวใหม่ จึงขาดการติดต่อ  เขาสัญญาว่า เข้ากรุงเทพเมื่อไหร่จะโทรมาแจ้งนัดเจอกันทั้งกลุ่ม นุ่ม ยังเป็นผู้ตรวจบัญชีอาวุโสบริษัทเดิม  หลังเรียนจบ เธอกลับไปมุงาน อย่างเต็มที่เหมือนชดเชยเวลาที่ขาดตกบกพร่องไปในช่วงที่ผ่านมา  มีการโทรคุยกันสม่ำเสมอ   ความสัมพันธ์ของเธอและพงษ์กลับมาพัฒนาใหม่  หลังจากต่างฝ่ายต่างหยุดชะลอไปพักใหญ่ ยาย เป็นคนแรกของรุ่นที่มีธุรกิจของตัวเอง  กิจการกล่องของขวัญร้องเพลงที่ทดลองตลาดช่วงปีใหม่และวาเลนไทน์ขายดีอย่างไม่น่าเชื่อ   ช่วงนี้ กำลังหาพื้นที่เหมาะๆในศูนย์การค้าเพื่อวางจำหน่ายผลิตภัณฑ์ดีไซน์น่ารักๆอื่นๆ  เจอครั้งล่าสุด หน้าตาสดใส ช่างเจรจาสมเป็นแม่ค้าทีเดียว   ปออ่อนแสดงน้ำใจจะไปอุดหนุนสินค้าของเธอวันแรกที่เปิดร้าน กวิน หลังจากเป็นโบรคเกอร์ค้าหุ้นที่ไม่ค่อยทำรายได้ให้บริษัท  เจ้าตัวก็ลาออกพร้อมกับหัวหน้า  จัดตั้งบริษัทที่ปรึกษาด้านการ เงินส่วนบุคคล  ช่วงแรกเหนื่อยหน่อยเพราะต้องหาลูกค้าใหม่  แต่กวินก็ชนะใจด้วยนโยบายการดูแลรักษาผลประโยชน์ของลูกค้าอย่างจริงใจ   หลังจากผ่านพ้นระยะตั้งไข่ของบริษัทไปได้   กวินวางแผนจะเรียนต่อระดับด็อกเตอร์ในประเทศ ไม่วายชวน ฮ นกฮูกตัวนี้ไปเรียนด้วย ( เอาคืนบ้าง)  แต่ฉันขอพักก่อน อ้างว่าอยากใช้ความรู้ที่ได้เรียนมา ทำงานให้เต็มที่ ส่วนฉัน หม่าม้า ฮ นกฮูก กำลังช่วยประสานงานร่างหลักสูตรมหาบัณฑิต ฮ นกฮูกร่วมกับอาจารย์จ้อซึ่งได้รับตำแหน่งใหม่เป็นผู้บริหารโครงการนี้ด้วยเฉพาะ   ถ้าเปิดได้ภายในปีหน้า ฉันจะอยู่ในส่วนของการประสานงานและเตรียมความพร้อมของนักเรียน  ( ยังไม่บังอาจเป็นอาจารย์สอนได้) ระหว่างนี้ก็สอดส่องดูว่ามีหน่วยงานไหนบ้างที่มีคนขอเกษียณก่อนกำหนดจำนวนเยอะๆ จะได้ขออนุญาตเข้าไปแนะนำหลักสูตร แล้วท่านผู้อ่านล่ะคะ สนใจจะมาเรียนโรงเรียน ฮ นกฮูกด้วยกันมั้ย จบบริบูรณ์ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 29 ต.ค. 50 09:49:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ท้ายสุด ขอขอบพระคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่ให้คำติชม แนะนำและเป็นกำลังใจมาตลอด แม้จำนวนไม่มากแต่ทรงคุณภาพทั้งสิ้น ขอขอบคุณเพื่อนๆในกลุ่มลูกฮูกที่ทั้งฉุด ทึ้ง ดึง รั้ง และบางครั้งก็กระชากให้หม่าม้าคนนี้ ฮึดเรียนจนจบจนได้ ขอขอบคุณลูกๆทั้งสามที่เชื่อมั่น แม้ตอนแรกจะหวั่นๆว่าหม่าม้า จะทำได้หรือ ขอบคุณห้องถนนนักเขียน ของพันทิป ที่เปิดโอกาสให้ ฮ นกฮูกอย่างหม้าม้าได้กลับมาขีดๆเขียนๆ ระบายความทรงจำช่วงหนึ่งของปลายชีวิตให้คนอ่านรับรู้ และอดไม่ได้  ขอบคุณคุณกูรูขอบสนาม ที่อดตาหลับขับตานอนมาช่วยโพสบันทึกนิยายฉบับนี้อย่างไม่เกี่ยงงอน บอกให้ทำอะไรก็ทำ เจอกันตามท้องถนน อย่าลืมทักทายกันบ้างนะคะ จากหม่าม้ารุ้งพลบ ฮ นกฮูก ของเพื่อนๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 50 14:59:04 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 29 ต.ค. 50 09:56:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยินดีด้วยครับ  กับการสิ้นสุดของเส้นทางหนึ่งเพื่อก้าวไปยังเส้นทางต่อไปของหม่าม๊า  ถ้าหม่าม๊ามีงานเขียนอีก  มาแบ่งให้ผมอ่านอีกนะครับ  ^ ^ ชอบสำนวน  การดำเนินเรื่องและคุณค่าที่แฝงอยู่ในเรื่องมากครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 29 ต.ค. 50 16:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สงกาสัยว่าคุณกูรูขอบสนามเป็นใครน้อ อิอิ ยินดีด้วยค่ะหม่าม้า นอกเหนือจากจะได้ทำตามที่อยากทำแล้ว ยังจะช่วยสานฝันต่อให้นกฮูกตัวอื่นๆ ด้วย แต่ดูน่าจะเข้าทางนกฮูกที่มีกิจการแล้วนะเนี่ย ฝากไปบอกกวินว่าชื่นชมๆ น่ายินดีที่หม่าม้าเขียนให้กวินเป็นพระเอกจริงๆ เลย :) จากคุณ : scottie - [ 30 ต.ค. 50 00:27:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอแทรกนิดหนึ่งนะคะ คุณกูรูขอบสนาม ปิยมิตร ฝากถามมากับหม่าม้าว่า ถ้าจะโพสเรื่องเกี่ยวกับประสบการณ์การทำงานของตัวเอง ในแวดวงโฆษณาและการตลาด จะมาโพสที่นี่ได้มั้ยคะ ในหัวข้อ "บทประพันธ์อื่นๆ" เพราะเริ่มคุ้นเคยและสบายใจ ไปห้องสีลมก็ถามกันแต่เรื่องเงินเดือน (มีเรื่องของคุณลุงแอ็ดคนเดียวกระมังที่ฉีกออกมาได้) ไปห้องเฉลิมไทยก็เกทับแต่โฆษณากัน ขอบคุณค่ะ จากหม่าม้าค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 30 ต.ค. 50 07:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอาใจช่วยหม่าม้า ตั้งแต่ต้น จนจบเรื่อง ยังไม่รู้เลย ว่าโรงเรียน ฮ นกฮูก ที่หม่าม้าเข้าไปเรียน อยู่ที่ไหน เผื่อจะไปเรียนเป็นรุ่นน้องของหม่าม้า และก็ขอแสดงความยินดีกับ ฮ นกฮูก ที่ฟันผ่าจนเป็น มหาบัณฑิต ฮ นกฮูก นะครับ จะมีประสบการณ์เรื่องอื่น ๆ มาเล่าสู่กันฟังอีกมั้ยครับหม่าม้า จากคุณ : Mr.smile (pajamit) - [ 30 ต.ค. 50 09:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยินดีค่าคุณกูรูขอบสนาม แต่ว่าควรจะเล่าแบบเบาๆ อย่างที่หม่าม้าเล่านะคะ ถ้าแบบหนักมาก เกรงจะไม่มีคนอ่าน :) จากคุณ : scottie - [ 30 ต.ค. 50 10:40:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขออนุญาตเอากระทู้ตอบของลุงแอ็ด ห้องนักขาย สีลมมาลงต่อ ความคิดเห็นที่ 34   หม่าม้าครับ ขอแสดงความยินดีด้วยครับ ที่หม่าหม้าเรียนจบแล้ว  ต่อไปนี้คงจะเป็นกำลัง ให้รุ่นน้องๆ เขาปฏิบัติรอยตามนะครับ ลุงกำลังศึกษา....และอ่านกระทู้ของหม่าม้าอย่างละเอียด  หม่าม้าได้ให้แนว คิดอะไรกับลุงมากมาย  ที่จะเรียนปริญญาโทต่อไปในอีก 4 ปีข้างหน้า (ยัง ไม่ทันจบปริญญาตรีเลย...เผยอคิดจะไปเรียนปริญญาโทแล้ว.....หากลุง แอ็ดจะเรียนจริงๆ จะขอหม่าม้าเป็นที่ปรึกษานะครับ.....) ขอให้หม่าม้ามีความสุข  หาประสบการณ์รอลุงแอ็ดไปสักพัก....แล้วเราค่อย ไปเรียนต่อ Phd. ด้วยกัน...นะครับ จากคุณ : ลุงแอ็ด   - [ 30 ต.ค. 50 08:15:08 ] จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 30 ต.ค. 50 18:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลุงแอ็ดขออนุญาตหม่าม้า  เอากระทู้ที่ลุงแอ็ดโพสไว้เพื่อขอคำแนะนำจาก เพื่อนในห้องสีลม  มาถามหม่าม้าและเพื่อนๆ ในห้องนี้ด้วย...ดังนี้ครับ หม่าม้าและเพื่อนๆ สมาชิกที่รักทั้งหลายครับ ถึงคราวที่ลุงจะได้ถาม หม่าม้าและพวกเรากันบ้าง ไอเดียของลุงแอ็ดคือการเรียนปริญญาโท หรือเอก อยู่กับบ้าน ...  อยู่กับ Net  ไม่จำเป็นต้องเสียเงินเสียทองขับรถไปเรียน  หรือขึ้นเครื่องบินไป เรียน  หรือว่ายน้ำไปเรียน  (เพราะบ้านลุงแอ็ดน้ำท่วมอีกแล้ว  ท่วมซ้ำซาก   ท่วมน่าเบื่อหน่าย ..... สมัยก่อน  นานๆ จะได้ท่วมสักที  ตอนนี้ท่วมทุกปี แล้ว  ไม่ทราบเจ้าหน้าที่ระบายน้ำเขาไปทำอะไรกันหมด.....)  อ้าว...ไปถึง ไหนแล้ว ลุงแอ็ดคิดว่า  โลกคงเจริญขึ้นแน่นอน โดยเฉพาะอุปกรณ์อีเล็กทรอนิคซึ่ง นับวันยิ่งถูกลงทุกวัน  หากเราเก็บเงินไว้ตอนนี้  อีก 4 ปี  เราก็อาจจะได้เรียน ปริญญาโทแบบที่เรียนอยู่กับบ้าน  การแข่งขันของมหาวิทยาลัยดังๆ คงแข่ง ขันกับหืดขึ้นคอ  Advisor คงมีเต็มไปหมดทั่วโลก   เราเพียงแต่ระบุไปว่า  เราต้องการเรียนสาขา  วิชาอะไร  ก็คงจะมี มหาวิทยาลัยเสนอโครงการมาให้กับเราเป็นแถวๆ (ถ้ามหาวิทยาลัยในเมือง ไทยยังไม่ Get Idea นี้...เราก็ไม่ต้องกลัว  คงมีมหาวิทยาลัยจากต่าง ประเทศเสนอเข้ามาเอง)   เมื่อเราต้องการ Advisor ก็คงจะมีทั้งคนหนุ่ม  คนสาว  คนอาวุโส  ส่ง Resume ประกวดราคามาให้เราเลือกกันอย่างมากมาย  และเราก็เรียนทาง Internet ไป  บางทีอาจจะต้องปรึกษากับฝรั่ง  แขก  หรือใครก็ได้  จากทุก มุมโลกที่เป็น Advisor ของเราโดยทาง VDO Conference การเรียนเราคงต้องเรียนเป็นทีม  เพราะ มหา'ลัย เขาคงไม่ปล่อยง่ายๆ  เรา จึงต้องมีสมาชิกในกลุ่มของเราสักสี่ห้าคน  ที่เลือกเรียนสาขาเดียวกัน  แต่ เอาคนที่มีประสบกาณ์ต่างกัน  เช่น  ลุงแอ็ดอาจถนัดทาง MKt อีกคนถนัด ทางวิศวะ  อีกคนถนัดทางคำนวณ  อีกคนถนัดทางวิทยาศาสตร์ (เหมือนการ ที่เราตั้งบริษัทขึ้นมาใหม่  จะต้องใช้คนทุกสาขา....นี่ก็เช่นเดียวกัน)  และ ตกลงเรียนกันอย่าง Team Work เมื่อจะต้องค้นคว้าอะไรที่ลึกๆ ต่างคนต่าง ก็ทำหน้าที่ของตัวเอง  แต่เอาความรู้มาแลกเปลี่ยนกัน  ก็จะทำให้โอกาส เรียนจบได้สูงขึ้น อยากขอความเห็นว่า  ที่ลุงแอ็ดฝันไว้นี้  จะเป็นไปได้จริงหรือไม่  ตอนนี้พอ มีแนวโน้มจะเป็นอย่างนั้นหรือไม่  และหากใครมีข้อมูลที่จะมาให้ความรู้เรื่อง นี้กับลุงแอ็ดก็จะเป็นพระคุณยิ่ง  โดยเฉพาะคุณจูงล่ง  หรือคุณดีอาร์  หรือ คุณเอ  PhD.  ที่ปรึกษาของ "คลับนักขาย"  ขอมาช่วยแนะแนวให้ลุงแอ็ด หน่อย ลุงแอ็ดมองเห็นลู่ทางทำมาหากินตอนอายุ 72 ไว้แล้ว คือ  พอลุงแอ็ดจบ PhD ปั๊บ  ลุงแอ็ดและทีมงาน ก็จะออกมาตั้งเป็น Advisor Group เราจะ ประกาศไปใน Net ทั่วโลกว่า  ใครที่อยากทำ PhD.ในวัยสูงอายุ  (Say ว่า 60 ปีขึ้นไป)  เราจะเป็นที่ปรึกษาให้  แข่งขันกันทั่วโลก  และถ้าเป็นคน ไทย  เราจะลดให้ 50% (ดีไหมหม่าม้า.....) อาทิตย์นี้  ลุงแอ็ดก็จะเปิดเทอมแล้ว  (เทอมที่สองของภาคเรียนที่ 1)  จึง อยากเอารูปที่พาน้องๆ ไปเที่ยวกันที่วังตะไคร้ มาอวดให้น้ำลายสอเล่น (โดยเฉพาะเจ้าเอก MiraSport) เสียอย่างงั้นเหละ......ใครจะทำไม....... (ลุงแอ็ดขอเชิญไปชมรูปที่ไปเที่ยวกับน้องๆ ที่ราชภัฎ..ที่ ห้องสีลมนะครับ) ถ้าจะกรุณาไปตอบให้ลุงแอ็ดทราบทางห้องสีลมด้วย ก็จะเป็นพระคุณยิ่ง ครับ..... จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 30 ต.ค. 50 21:03:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จบซะแล้ว ขอบคุณมากนะคะที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน แล้วมีอะไรใหม่ๆก็มาเล่ากันอีกนะคะ กลับไปเมืองไทยคงได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยียนโรงเรียนฮ นกฮูกบ้าง แต่ให้ไปเรียนอีกคงไม่ไหว เพราะตอนนี้ก็เบื่องานจะแย่อยู่แล้ว เบื่อๆๆๆ อยากกลับเมืองไทย ทำงานหนักมาตลอดชีวิต พอเกษียณแล้วขอหาอะไรที่สนุกๆทำดีกว่า ไปเรียนอีกสงสัยจะไม่ไหว บอกตรงๆกลัวเลขค่ะ ฮิฮิ อ้อ ลืมตอบคำถามคุณหม่าม้าว่าอยู่รัฐใหน อยู่Southern Californiaค่ะ คนไทยอยู่เยอะแยะ ไม่เหงาหรอกค่ะ วัดไทยก็อยู่ไม่ไกลนัก แต่ตอนนี้วัดไทยมีปัญหากับชาวบ้านแถววัด ธรรมดาวัดจะเปิดให้ขายอาหารในวัดเสาร์อาทิตย์ รายได้ก็แบ่งวัดพอสมควร คนไปรับประทานอาหารเยอะมาก ทั้งคนไทย ลาว เขมร เวียตนาม จีน ก็เลยเกิดปัญหาเรื่องที่จอดรถ ทางวัดก็ตักเตือนคนที่มาวัดว่า ห้ามทิ้งขยะนอกวัด ห้ามจอดรถกีดขวางทางชาวบ้าน เคยถูกร้องเรียนมาบ่อยมาก ดิฉันเคยไปวัด เจอกับตาตัวเอง มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ไม่ทราบว่าเป็นคนไทยหรือลาว นั่งล้อมวงโจ้ข้าวเหนียวส้มตำกันอยู่หน้า(Front Lawn)บ้านของชาวบ้านฝรั่ง ทิ้งเศษอาหาร Diaperเด็กไว้หน้าบ้านเขาด้วย ครั้งสุดท้ายที่เกิดเรื่อง มีผู้หญิงหนึ่งชื่อสมปราถนา เธอทำงานร้านทำผม ผมเธอมีสีรุ้ง บุคคลิกลักษณะก็ค่อนข้างเถื่อนหน่อย เธอจอดรถบนdrivewayของชาวบ้านฝรั่งตรงข้ามกับวัดด้วยความมักง่าย เจ้าของบ้านเขาขับรถออกจากบ้านไม่ได้ ก็เลยเรียกรถTow Truckมาลากรถเธอไป เธอกลับมาที่รถเห็นเขากำลังลากรถเธออยู่ เธอก็เลยทะเลาะกับเจ้าของบ้าน ด่าเขาสาดเสียเทเสีย(แทนที่จะขอโทษ) เจ้าของบ้านก็เลยรวบรวมชื่อชาวบ้านแถวนั้นไปฟ้องcity วัดไทยก็เลยต้องงดการขายอาหารตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นไป ตอนนี้วัดไม่มีรายได้เข้าวัด เดือดร้อนอย่างหนัก ธรรมดาเวลาคนไปวัด ก็จะขึ้นไปโบสถ์ไหว้พระ แล้วก็บริจาคเงินเข้าวัด ตอนนี้วัดเงียบสนิท ไม่มีใครไปวัดเลย นอกจากคนที่ไปทำบุญชั่วครั้งชั่วคราว เฮ้อ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอะไรดี จากคุณ : รุ่นราวฯ (jacknoo2) - [ 31 ต.ค. 50 03:26:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีค่ะ เพื่อนๆลูกฮูก น่าจะครบกันแล้ว แฟนประจำ ขาดคุณหน้าแหลมคนเดียว คุณปฤษณะคะ : จบภารกิจนี้แล้ว หม่าม้าคงมีโอกาสไปแวะอ่านเรื่องของคุณปฤษณะเสียบ้าง เคยเปิดอ่านค่ะ ภาษาประณีตมาก ต้องตั้งใจอ่าน จะอ่านผ่านๆก็ไม่ได้อรรถรส แล้วจะไปสิงในนิยายนะคะ คุณ scottie คะ : ขอบคุณแทนกวินนะคะ ถ้าเจ้าตัวรู้ คงตัวลอย แต่หม่าม้าไม่ให้รู้หรอกค่ะ ส่วนคุณกูรูขอบสนาม เผอิญเขาจดทะเบียนในพันทิปอยู่แล้วเลยเข้ามาโพสได้สะดวก หม่าม้าเลยขอสิงร่างเหมือนกันค่ะ คุณ Mr. smile : หม่าม้าแง้มชื่อสถาบันมากไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวจะหาว่าโฆษณา ยิ่งพักหลังๆมีโฆษณาแฝงเข้ามาเยอะเลยในเวปนี้ หากจะเรียนต่อ ลองหาข้อมูลหลายๆสถาบันมาเทียบก็ได้ค่ะ ทุกที่มีข้อเด่น ด้อยต่างกัน คุณรุ่นราวฯ : ดีใจที่ปลอดพ้นจากไฟไหม้ คนไทย(หรือลาว)นี่ไปอยู่ที่ไหนไม่พ้นต้องเปิบข้าวเหนียวดูรู้เลยนะคะ แย่ตรงไปทำให้บ้านเขาสกปรกเลอะเทอะ นี่แหละค่ะ  กิน อยู่อย่างง่ายๆแบบไทยๆ   อดใจไว้อีกนิดนะคะ พอเกษียณแล้วก็กลับมาอยู่บ้านเรา เปิบข้าวเหนียวสบายใจเฉิบๆ เดี๋ยวจะไปต่อกระทู้ของคุณลุงแอ็ดค่ะ จะโพสทั้งที่นี่ และห้องสีลมเลย จากหม่าม้าค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 31 ต.ค. 50 15:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะ คุณลุงแอ็ด หม่าม้าว่าเป็นความคิดที่เจ๋งทีเดียวสำหรับ Virtual Tutor หรือ Virtual Advisor ไม่น่าเชื่อการพัฒนาเครื่องมือสื่อสารสมัยใหม่ สามารถทำอะไรต่อมิอะไรซึ่งมีคุณประโยชน์ต่อชีวิตประจำวัน (แน่ละค่ะ ก็มีโทษมหันต์ด้วย) สมัยก่อนเราจะมีแค่เครื่องมือการศึกษาแบบสื่อสารทางเดียว เช่น วิทยุโรงเรียน  ไม่ทราบเด็กรุ่นหลังยังพอมีฟังมั้ยคะ   พอถึงชั่วโมงวิทยุโรงเรียน อาจารย์ก็จับพวกเราเข้านั่งฟังพูดเสียงภาษาอังกฤษ ออกเสียงตาม  คราวหนึ่งยังไม่ทันพูดตามเลย ก็ได้รับคำชมว่า “ดีมากค่ะ” ทำเอาทั้งห้องหัวเราะไปตามกัน ต่อมาก็มีโทรทัศน์เพื่อการศึกษา   ที่เห็นกันเป็นปกติตามมหาวิทยาลัยบางแห่ง หรือโรงเรียนสอนทางไกลผ่านดาวเทียมในเคเบิ้ลทีวี ตอนทำหัวข้อรายงานการศึกษาอิสระ หม่าม้าได้ค้นคว้าเรื่องการศึกษาชั่วชีวิต   ซึ่งให้คำจำกัดความง่ายๆว่า "ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน อายุเท่าไหร่ ไม่มีใครสายเกินไปสำหรับการเรียนรู้ " แม้ระยะทางจะเป็นอุปสรรคในการเข้าถึงแหล่งข้อมูล แต่เทคโนโลยีสมัยใหม่จะเป็นตัวย่นย่อ อย่างไรก็ตาม หากเป็นไปได้ การเรียนการสอนแบบเผชิญหน้าเป็นสิ่งที่ยังจำเป็นอยู่นะคะ เพราะธรรมชาติของมนุษย์ยังชอบที่จะเจอ รู้จัก เห็นหน้าตากันจะจะ ว่า ใครสูง ขาว เตี้ย อ้วน ผอม อย่างไร   หรือพูดง่ายๆดูโหวงเฮ้งว่าคบกันได้หรือเปล่า   นอกจากนี้การทำงานกลุ่มที่ต้องเจอกันจะช่วยพัฒนาทักษะการปรับตัว การนำเสนอ การทำงานเป็นทีม และตัดสินใจร่วมกันเป็นทีม ซึ่งเป็นสิ่งที่คนไทยยังต้องพัฒนาค่ะ   หม่าม้าเอง..ก็เงอะๆงะๆ เมื่อมาเจอเพื่อนรุ่นลูกพูดนำเสนอเก่งเป็นไฟ เพราะสมัยเราเด็กๆเราถนอมเนื้อถนอมตัวเรียบร้อย ไม่ค่อยกล้าริเริ่มอะไร  (คะแนนสมุดพก ทักษะความริเริ่มได้ ศูนย์ค่ะ) อย่างคุณลุงแอ็ดระดับเทพแล้ว คงสบายบรื๋อ สรุปแล้ว Virtual Tutor หรือ  Advisor เป็นสิ่งที่เป็นไปได้ และมีแล้วในสังคมอินเตอร์เน็ท ถ้าเปิดเน็ทจะเห็นบริการรับติว หรือทำรายงาน ทำกรณีศึกษา สามารถระบุได้ด้วยนะคะว่าจะเอาความยาวเท่าไหร่ กี่หน้า กี่คำ ส่วนใหญ่จะเป็นบรรดาอาจารย์มหาวิทยาลัยนั่นแหละค่ะ และน่าแปลก ชาวอินเดียจะเก่งมากเรื่องพวกนี้ เพราะได้เปรียบด้านภาษา แต่หม่าม้ายังเชื่อใน Hi Tech และ Hi Touch ค่ะ   ให้คำปรึกษาผ่านอินเตอร์เน็ท ขณะเดียวกันก็มีการพบปะเจอหน้ากันเป็นตัวๆครั้งคราว   ถ้ามีปัญหาเรื่องการเดินทาง Video Conference ที่ลุงแอ็ดเสนอมา ก็เป็นทางออกอย่างหนึ่ง นอกเหนือจากนี้ยังทำเสมือนเป็นองค์กรที่ปรึกษาทางธุรกิจอิสระ สำหรับนักลงทุนจากต่างประเทศ ที่อยากจะรู้เรื่องราวในภาคต่างๆของบ้านเราอีกด้วย เพื่อเป็นการเช็ค Balance กับหน่วยงานทางภาครัฐ แบ็งก์ชาติ เป็นต้นค่ะ จากหม่าม้าค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 31 ต.ค. 50 15:37:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีครับ หม่าม้า.... ดีใจด้วยที่จบแล้วครับ หม่าม้า...แต่ยังไม่อยากให้เรื่องจบเลย เหอๆ.. หม่าม้าทำภาคต่อไม่ได้เหรอครับ เช่น เรื่องราว ของ คุณกวิน กับ บริษัท ที่ตั้งใหม่ หรือ รักๆ ระหว่าง คุณพงษ์ แล คุณนุ่ม อิอิ หรือว่า คุณ.ยาย กับ .......... อิอิ แล้วต้องขอโทษด้วยที่มาช้าครับ หม่าม้า เนื่องจาก ติดภาระกิจ ทั้งอาทิตย์เลย เพิ่งได้กลับมาออฟฟิต อ่า อากาศเย็นลงแล้ว ใส่เสื้อผ้า หนาๆ ห่มผ้าหนาๆ นะครับ แล้ว จะ ลอยคอ รอคอย งานต่อไปของหม่าม้าครับ จากคุณ : หน้าแหลมเก่าๆ - [ 1 พ.ย. 50 12:53:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีค่ะ คุณหน้าแหลมเก่าๆ เออ..งานเยอะจริงๆเลยนะคะ แต่ใจฮึดสู้เสียอย่าง งานเหนื่อยก็เป็นงานสนุก เรื่องราวของคนอื่นๆไม่รู้เจ้าตัวจะกล้าเปิดเผยหรือเปล่า แต่กวิน ดูเหมือนอยากจะเล่าเรื่องของตัวเองเหมือนกัน แต่เขาเขียนไม่ค่อยเก่ง สู้พูดไม่ได้ ถ้าจะเขียนก็ต้องผ่านร่างทรงของหม่าม้าแน่ๆ อุ๊ย ฟังแล้วน่ากลัวจัง แล้วจะส่งข่าวคราวให้ทราบนะคะ ขอบคุณหน้าแหลมนะคะ ที่ติดตามตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเลย รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันค่ะ จากหม่าม้าค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 1 พ.ย. 50 13:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ท้ายสุดอยากฝากเพลงเก่าๆที่มีความหมายเพลงหนึ่ง ที่หม่าม้าร้อง (ในใจ)มาตลอด เวลาท้อแท้ หรือสิ้นหวัง Carry on till tomorrow ค่ะ Verision นี้น่ารักมาก แต่อยู่ในเวปที่เคยต้องห้ามนะคะ เดี๋ยวลองโพสดูว่ารอดมั้ย http://www.ยูทูบ.com/watch?v=1pO7NT1UMyQ ตรงภาษาไทยให้เปลี่ยนเป็นคำสะกดภาษาอังกฤษนะคะ ก้าวต่อไปจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ค่ะ พบกันใหม่นะคะ หม่าม้ารุ้งพลบ  ฮ นกฮูกรุ่นเดอะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 1 พ.ย. 50 14:00:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณปฤษณะเขียนเรื่องอะไรหรือคะ จะตามไปอ่านบ้าง จากคุณ : รุ่นราวฯ (jacknoo2) - [ 1 พ.ย. 50 22:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณปฤษณะอยู่ไหนคะ รบกวนเข้ามาตอบหน่อยค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 2 พ.ย. 50 09:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หม่าม้าครับ ขอบคุณครับ ที่กรุณาตอบปัญหาของลุง เรื่อง Virtual Advisor ลุงแอ็ดก็เคยมีประสบการณ์มาก่อน  ก็คือการ เป็น "Virtual Advisor" ให้สมาชิกห้องสีลม  สมาชิกคลับนักขาย  หรือผู้ที่ สนใจเรื่องการขายทั่วไปในพันทิบนี่แหละครับ การที่ลุงแอ็ดพยายามตอบ  และตอบให้ได้เนื้อหาสาระ  ได้ข้อความที่จะเป็น ที่กระจ่างแจ้งของผู้ถามพอสมควร  นอกจากลุงแอ็ดคิดว่าจะเป็นประโยชน์ กับผู้อื่นแล้ว  ลุงแอ็ดคิดว่า  จะได้โอกาสฝึกปรือฝีมือในการตอบข้อความให้ สั้น  กระทัดรัด  และได้เนื้อหาที่ผู้ถามถามมาอย่างครบถ้วน  ไม่เยิ่นยาวจน เกินไป  และไม่สั้นกระจู๋หรูจนกลายเป็นคำถามเด็กเล่นไป.....เพื่อ  จะได้เอา ประสบการณ์ไปใช้ในเรื่องของ Virtual Advisor ตอนแก่ๆ  (ตอนนี้ยังไม่แก่ ครับ....) อยากเชิญชวนให้หม่าม้า  มาเขียนกระทู้ในห้องสีลมนี้ด้วย  เขียนเรื่องที่ตน เองถนัด  เรื่องการทำมาหากินก็ได้  เรื่องประสบการณ์ที่มห่าม้ามี  หรือเรื่อง ที่มห่าม้าไปเรียนปริญญาโทมาใหม่ๆ  ในห้องนี้มีหลายคนที่ชำนาญในเรื่อง นี้  เช่น คุณ Jimmy Walker  คุณ WBJ  คุณ จูล่ง  ฯลฯ  ก็จะได้ความคิดเห็น ที่แตกต่างกันไป แต่พวกที่อ่านเอามันอย่างเดียว  เช่น  "ให้ไวลุง กำลังมันส์ จากคุณ : MiraSport "  นั้นก็มี  ก็ต้องตามใจเขาหน่อย  เดี๋ยวเขาจะงอน   โกรธกันไปเสีย  ลุงก็เลยไม่มีใครมาโหวตให้.................................... แต่  เอ.....คราวนี้ไหงโหวตยังไงก็ไม่ขึ้น   แสดงว่าเสียงโหวตให้ลุงแอ็ด ไม่ขลังเสียแล้ว....................................................................... จากคุณ : ลุงแอ็ด จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 2 พ.ย. 50 09:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 หลงมาอ่านโดยไม่ตั้งใจ อ่านแล้วก็ขอบอกว่า เป็นอีกครั้งหนึ่งในชีวิตที่การหลงทำให้ผมได้ประโยชน์อย่างคาดไม่ถึงอย่างที่ฝรั่งว่า serendipity ขอคารวะ หม่าม้า ฮ นกฮูก อย่างจริงใจ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 3 พ.ย. 50 12:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สวัสดีค่ะ ลุงแอ็ด ขอบคุณนะคะที่ชวนหม่าม้ามาร่วมวงด้วย ไม่รู้จะมีสาระอะไรมาโพสบ้าง เอาอย่างนี้ดีกว่า ถ้าลุงแอ็ดพูดเรื่องราวเกี่ยวกับอดีต (เช่น 2 ผู้ยิ่งใหญ่) หม่าม้าจะมาช่วยขยายความเพิ่มเติม ให้รุ่นลูกๆหลานๆในนี้เข้าใจสถานการณ์ขณะนั้นชัดเจนขึ้น ดีมั้ยคะ หม่าม้าขอฝากกระทู้ บันทึกนิยาย โรงเรียน ฮ นกฮูก ไว้ให้คนในนี้ไปอ่านด้วยค่ะ เรื่องราวของหม่าม้าที่ห่างตำราเรียนมา 30 กว่าปีแล้วกลับเข้าไปเรียนใหม่ ในฐานะนักเรียน ฮ นกฮูก ตาม Link นี้ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5964648/W5964648.html จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 3 พ.ย. 50 12:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีค่ะ คุณแอ๊ด ปากเกร็ด ได้ยินชื่อของคุณแอ๊ดมานานมาก สารภาพว่าแอบอ่านกระทู้หลายๆอันที่คุณแอ๊ดแปลโคลง กลอน ล้วนใช้คำเพราะๆทั้งนั้นเลย คุณแอ๊ดหลงเข้ามาได้อย่างไรคะ รบกวนเล่าศิลปะของการหลงด้วย เผื่อหม่าม่าจะได้ใช้ไปหลงกระทู้ดีๆที่มีมหาศาลในเวปนี้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ สำหรับการหลง หม่าม้าค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 3 พ.ย. 50 12:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขออนุญาตเอากระทู้ที่ตอบหม่าม้าของคุณหมอ แอ๊ด ปากเกร็ดจากห้องย่อย "รวมพลนักแปล" มาไว้ที่นี่นะคะ สวัสดีครับ หม่าม้า ฮ นกฮูก ผมหลงบ่อยๆ หลงก็คือไปผิดที่ อยากไปที่ ก แล้วดันโผล่ไปที่ ข โดยไม่ตั้งใจ เมื่อเป็นการกระทำที่ไม่ตั้งใจ จะบอกว่ามีศิลปและศาสตร์แห่งการหลงก็คงจะไม่ได้ แต่ว่าหลงคราวนี้ได้ประโยชน์ ก็ขอคารวะและยกย่องนะครับในความตั้งใจและความพยายาม ยินดีที่ได้รู้จักครับ อยากจะแนะนำให้เพื่อนๆทางอื่นลองเข้าไปที่กระทู้ของหม่าม้าตามลิงก์เลยครับ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด   - [ 3 พ.ย. 50 20:31:40 ] จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 4 พ.ย. 50 07:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หม่าม้าครับ จากที่คุณหม่าม้าว่ามา......ก็เป็นการตอบตกลงคำเชิญชวนของลุงแอ็ดโดย ปริยายว่า หม่าม้าจะมาเป็นคอลั่มน์นิสประจำของห้องสีลมตั้งแต่บัดนี้เป็นต้น ไป เรื่องผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองนั้นขอต๊ะไว้ก่อน................................................ หม่าม้ามีความคิดเห็นอย่างไรกับ "การเรียนรู้เพื่อชีวิต" คำถามนี้อาจจะกว่าง ไป เหมือนกับ..."เพลงเพื่อชีวิต"......เอาอย่างนี้ดีกว่า คนสูงวัยอย่างพวกเรา.....เรียนไปทำไม? เรียนแล้วจะได้อะไร? ควรจะเรียนเมื่อไหร่...ตอนอายุ 40, 50, หรือ 60 70? จะไปเรียนที่ไหน? จะไปเรียนกับใคร? ขอความเห็นหน่อยนะครับ...................................................... จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 4 พ.ย. 50 07:33:47 ] จากคุณ : กูรูขอบสนาม (กูรูขอบสนาม) - [ 4 พ.ย. 50 11:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตามมาจาก ห้องสีลม ครับ อ่านจบหมดทุกตอน แล้ว ดี ครับ โดยเฉพาะเรื่อง “จริยธรรมทางธุรกิจ” (Business Ethics)อยากให้ช่วยกันส่งเสริมและเสนอให้เป็นวิชาบังคับของMBAทุกๆมหาวิทยาลัย เลย ครับ เพราะปัจจุบัน ผู้ที่มีความรู้ ประสบการณ์ บางคนที่ขาดจริยธรรม กลับทำตนในการ สร้างภาพ หลอกลวง ผู้ที่อ่อนด้อยกว่า เพิ่มมากๆขึ้น โดยเฉพาะในสังคมอินเตอร์เน็ต แบบว่า "รู้หน้า ไม่รู้ใจ" จะได้ช่วยๆกันลด"ภัยสังคม" ครับ SEA จากคุณ : SEA - [ 4 พ.ย. 50 20:45:26 A:124.120.79.253 X: TicketID:107202 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณค่ะ คุณ SEA ที่กรุณาอ่านและให้ Comment ทุกกระทู้เลย วิชา Business Ethics แต่ก่อนไม่ค่อยมีที่ไหนสอน เพระเรื่องก็น่าเบื่อ เรียนไปก็เท่านั้น ออกนอกห้องเรียนไปก็ทำอะไรไม่ได้ คล้ายๆวิชา หน้าที่ศีลธรรม สมัยประถมน่ะค่ะ แต่ความจริงเป็นเรื่องความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและสำนึกของคน ต่อการตัดสินใจ กระทำและรับผล ด้วยมุมมอง วิธีวินิจฉัยบนวิถีธุรกิจ เป็นอีกวิชาที่หม่าม้าเรียนอย่างสนุกมาก เพราะได้นำตัวอย่างของวรรณกรรมเอกๆหลายๆเรื่องมาตีความ แทนที่จะนั่งอ่านแต่เนื้อหาในหนังสืออย่างเดียว อย่างเช่น กาลิเลโอ เมื่อรู้ตัวว่าฝืนบัญชาศาสนจักรไม่ได้ ก็ย่อมโอนอ่อนขอขมาเพื่อรักษาชีวิต แต่ก็แอบให้ลูกศิษย์เอาการค้นคว้าของตัวเองออกไปเผยแพร่นอกประเทศ เหมือนกับคนเรา เมื่อไม่สามารถแหวกสิ่งแวดล้อมที่ทุกคนหลับตาทำผิดๆ ก็พยายามดิ้นรนหาทางออกเพื่อนำเสนอความถูกต้องให้สังคมประจักษ์ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง ในภาพยนตร์เรื่อง All The President's Men กรณีเปิดโปง Water Gate ก็มี บุคคลนิรนามชื่อ Deep Throat ทำหน้าที่นี้ หรือกรณีการเปิดโปงเรื่องความไม่โปร่งใสในการขายสินทรัพย์ ดีลมหาศาล เมื่อไม่กี่ปีมานี้ ก็มี คนในวงการที่เกี่ยวข้องเขียนวิจารณ์ ชำแหละเป็นข้อๆ เปิดเผยความซับซ้อนซ่อนเงื่อนให้สาธารณชนรับรู้ ในกรณีหลังนี้ ข้อมูลทั้งหมดน่าจะทำเป็น Case Study ที่ดีได้ เอ..เขียนไปเขียนทำไมวกมาเรื่องนี้ก้อไม่รู้ หม่าม้าค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 5 พ.ย. 50 06:43:04 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณลุงแอ็ดกั๊กไว้อีกแล้ว...ว..ว ชวนให้ระทึกจริงๆค่ะ หม่าม้ามาขอตอบกระทู้ที่แล้วในกระทู้นี้นะคะ ขอเริ่มต้นด้วยประโยคจากหนังสือเล่มโปรด "แผ่นดินของเรา" ซึ่งเคยเกริ่นๆไว้บ้างในบันทึกนิยาย "โรงเรียน ฮ นกฮูก" "มนุษย์เราเรียนรู้จากผืนแผ่นดินมากกว่าที่จะเรียนรู้จากหนังสือใดๆ แผ่นดินสอนให้เรารู้จักตัวเองโดยการเรียนรู้จากอุปสรรคต่างๆ แต่เพื่อที่จะให้บรรลุผล เราจำเป็นต้องอาศัยเครื่องมือ ชาวนาอาศัยคันไถ ช่างไม้อาศัยเลื่อยและกบ เพื่อค้นหาความลับบางอย่างจากธรรมชาติ " เรียนเพื่ออะไร ? ถ้าตอบดื้อๆในวัยที่ผ่านโลกมาครึ่งกว่าศตวรรษก็คือ เรียนเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นอัลไซลเมอร์ หม่าม้าดูหนังฝรั่งหลายเรื่อง คนแก่เป็นอัลไซลเมอร์ทั้งสิ้น อย่าง Driving Miss Daisy ที่คุณย่าเจสสิกา แทนดี้เล่น เป็นคุณนายเดลซี่ผิวขาว มีใจเมตตากับคนชับรถผิวดำ ถึงกับช่วยสอนหนังสือให้ ท้ายสุดก็ต้องใช้ชีวิตบั้นปลายสมองเสื่อมที่บ้านคนชรา ประโยชน์ต่อมาก็คือ ความฝันที่อยากจะมีอาชีพเลี้ยงตัวตอนแก่(อันนี้ไม่รู้ฝันมากไปหรือเปล่า) การที่เกิดและใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง เรื่องปัจจัยทางการเงินกลายเป็นเครื่องมือเพื่อความอยู่รอดจริงๆ ทุกอย่างต้องจ่ายท้งสิ้น จะมารอแบมือให้ลูกเลี้ยงแบบสมัยก่อน  ยิ่งฝันไปใหญ่ค่ะ แค่ภาระของพวกเขาที่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอด(หรือไม่รอด)ก็หนักพอแล้ว เราจะไปเรียกร้องอะไรได้คะ เดี๋ยวหายหน้าไปเลย ไม่มาเยี่ยม หม่าม้าว่าอันนี้เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีคนแก่เหมือนกัน ดำรงชีวิตอยู่ได้สง่างาม (แม้ไม่มีเงินมาก)และสมควรแก่อัตภาพในบั้นปลาย เรียนกับใคร? ที่ไหน? คำถามนี้น่าจะสำคัญน้อยกว่าว่า เรียนอย่างไรค่ะ ในวัยขนาดนี้ จะมาให้ท่องจำเหมือนเด็กๆคงไม่ไหว น่าจะเป็นการแบ่งปันประสบการณ์มากกว่า หม่าม้าชอบค้นคว้า ทำรายงาน ออกไปสัมภาษณ์ผู้คน เสนอโครงงานต่างๆ มากกว่าเขียนข้อสอบวัดผลใน 3 ชั่วโมง เมื่อยมือจะแย่ เขียนก็ช้ากว่าเด็กๆ นิ้วแข็ง ขยับที ผังพืดดังเอี๊ยดอ๊าด เคยถามบรรดาอาจารย์   ทำไมบางท่านถึงใช้วิธีสอนเด็กโตๆเหมือนเด็กมัธยมเลย เช่น  ออกคำถามคำจำกัดความของศัพท์ต่างๆ อธิบายความเป็นต้น อาจารย์ตอบว่า เคยสอนแบบผู้ใหญ่ปรากฏไปไม่รอดทั้งชั้น เพราะเด็กๆรุ่นใหม่ไม่หาหนังสืออ่าน ไม่ชอบค้นคว้า หนังสือในห้องสมุดที่ถูกยืมบ่อยๆเพราะถูกบังคับอ่าน เกือบ 80 เปอร์เซนต์ที่เหลือ ประทานโทษ รอเปิดบริสุทธิ์อยูค่ะ ฉะนั้นถ้าให้หม่าม้าเลือกและสนับสนุน หม่าม้าจะให้เรียนแบบผู้ใหญ่ ทุกคนต้องอ่านหนังสือเยอะๆแล้วสรุปเนื้อหา นำมาเป็นประเด็นถกเถียงในชั้น อาจารย์ทำหน้าที่เป็นแค่ Facilitator แต่อาจารย์ต้องเก่งมาก มองประเด็นทะลุทุกประเด็น สามารถดึง ดัน หดและขุดเนื้อหา ที่เราละเลยขึ้นมาให้เห็นความสำคัญ สร้างความต่อเนื่องของการถกเถียงได้อย่างสนุกสนาน อีกนั่นแหละค่ะ การเรียนชั่วชีวิต ไม่จำเป็นต้องอยู่ในห้องเรียน เราเรียนจากคนอื่นได้ (อย่างกรณีของไอ้แก้ว ที่เป็นตัวละครสำคัญคนใหม่ของคุณลุงแอ็ด) ขอเพียงแต่เราอ่อนน้อมถ่อมตนเข้าไปขอความรู้ ประสบการณ์ ก็จะได้อะไรใหม่ๆเพิ่มเข้ามาทุกวัน หม่าม้าชอบคุยกับบรรดาแม่ค้าตลาดสดมากค่ะ เพราะจะได้รู้เรื่องเศรษฐกิจชาวบ้านว่าเขาอยู่กันอย่างไรจริงๆ ไม่ใช่ฟังแต่ตัวเลขทางการว่า ปีนี้ GDP เท่าไหร่ อัตราเงินเฟ้อเท่าไหร่ แต่ชาวบ้านพูดง่ายๆ ผักแพงมาก เพราะน้ำท่วม   มะนาวลูกละ 5 บาทสำหรับหน้าหนาวที่แล้งนี้ และอาจจะถึง 10 บาทสำหรับหน้าร้อนปีหน้า ฉะนั้นเงินเฟ้อที่เกิดขึ้นตรงนี้ เป็นภาวะที่เกิดจากผลิตผลที่ลดถอยลงตามฤดูกาล และสิ่งแวดล้อมที่แปรเปลี่ยน ยิ่งซ้ำเติมค่าครองชีพประจำวัน ไม่ใช่เงินเฟ้อที่เกิดขึ้นจากการบริโภคเกินตัวในวงจรเศรษฐกิจที่กำลังรุ่ง ฉะนั้น เตรียมหาเมนูที่ใช้มะม่วงซอยได้เลย (หม่าม้า ใจชื้นเพราะที่บ้านมีมะม่วงสามฤดูเปรี้ยวจี๊ด) นี่แหละ วิธีหาความรู้จากนอกห้องเรียนของหม่าม้าค่ะ รออ่านนะคะว่า ไลท์เว็ทอย่างยิบอินซอย จะต่อยหนัก หมัดแยบกับ ยักษ์เฮฟวี่เว็ทสีฟ้า IBM อย่างไร อ้อ..ในชั้นเรียนของหม่าม้าเคยทำกรณีศึกษาของยักษ์สีฟ้านี้ด้วยนะคะ ตอน ช ช้างเต้นระบำ ช้างก็มีวันล้มได้ แต่ก็มีวันฟื้นคืนกลับและเต้นระบำได้เหมือนกันค่ะ โหวตให้แล้วนะคะ หม่าม้าค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 5 พ.ย. 50 09:03:42 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เพื่อนๆ ฮ นกฮูกค่ะ หม่าม้าว่าจะหยุดกระทู้โต้ตอบระหว่างคุณลุงแอ็ด   จากคลับนักขาย ห้องสีลมกับหม่าม้าไว้แค่นี้ เพื่อไม่ให้รกกระทู้เกินไป หากใครอยากจะอ่านต่อ ขอเชิญที่กระทู้ลุงแอ็ดนะคะ หาไม่ยากค่ะ ถูกโหวตทุกตอนเลย หม่าม้าค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 5 พ.ย. 50 09:06:45 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หม่าม้าครับ เรียนจบแล้วหม่าม้า ได้เปิดกิจการรึยังครับ แล้วการทำงานประสานงานโครงการมหาบัณฑิต ฮ นกฮูก เป็นไงบ้างครับ มาเล่าให้ฟังบ้างนะครับ แล้วก็จะขออนุญาต คัดลอกบันทึกของหม่าม้าไว้อ่านได้มั้ยครับ เพราะกลัวว่าต่อไป ถ้าอยากอ่าน กลับมาอ่านในพันทิพย์ จะไม่เจอกระทู้ คัดลอกไว้อ่านครับ จะไม่ละเมิดลิขสิทธิ์แน่นอนครับ จากคุณ : Mr.smile (pajamit) - [ 5 พ.ย. 50 11:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สวัสดีค่ะ Mr.smile สบายดีนะคะ ถ้าไม่ผิดกฏหรือละเมิดลิขสิทธิ์ หม่าม้ายินดีค่ะ แต่อ่านทีเดียวหลายๆตอนนี่น่าจะปวดตานะคะ ไว้หม่าม้ามีทุนก่อน จะพิมพ์แจกให้บรรดาลูกฮูกอ่านสบายๆ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่น่ะสิ ตอนนี้หม่าม้ากำลังใคร่ครวญอยู่ว่า จาก"โรงเรียน ฮ นกฮูก" จะมี "ฮ นกฮูกเริงโลด(ก)" ได้มั้ย ขอเวลาหน่อยนะคะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 5 พ.ย. 50 20:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คุณ หม่าม้า ครับ ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ช่วยกรุณาลงเบอร์E-Mailไว้ด้วย เพื่อเป็นการสื่อสารสองทางระหว่างผู้เขียนและผู้อ่าน เผื่อมีอะไรดีๆ จะได้แชร์ กัน ครับ SEA จากคุณ : SEA - [ 5 พ.ย. 50 23:01:42 A:124.120.85.69 X: TicketID:107202 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หม่าม้า เขียน "ฮ นกฮูกเริงโลด(ก)" เมื่อไหร่ ก็เอามาให้อ่านอีกนะครับ คงมีเรื่องสนุก ๆ แถมสาระ ให้ติดตามอีกแน่เลย ผมรออ่านอยู่ครับ และคิดว่า ลูก ฮ นกฮูก คนอื่นๆ ก็คงรออ่านเหมือนกัน ช่วงนี้ก็เข้ามาห้องนี้ อ่านเรื่องอื่น ๆ ไปด้วย จากคุณ : Mr.smile (pajamit) - [ 7 พ.ย. 50 14:39:56 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณค่ะ Mr. smile ขอเวลามากๆหน่อยๆนะคะ เพราะต้องพิมพ์ร่างทีหนึ่งจนจบ  แล้วแก้ไข แล้วค่อยมาตัดแปะในช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆในเวปค่ะ ไม่มีความสามารถในการด้นสด อีกอย่างสายตาไม่ค่อยดีค่ะ ใช้คอมพิวเตอร์มากแล้วปวดตา ไม่อยากรบกวนคุณกูรูขอบสนามมากนัก เธอก็มีงานของเธอพอสมควร จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 8 พ.ย. 50 21:09:07 ]