ความคิดเห็นที่ 1 " " ที่ดินผืนนั้น " "   - ภาค สอง     บทที่ เก้า           ที่แปลงนั้น ..กับธุรกิจใหม่          สามเดือนหลังจากนั้น ข้าพเจ้าก็เปิดธุรกิจของตนเอง  และ เป็นเวลาที่เพื่อนหญิงคนสำคัญ ซึ่งเคย ทำงานอยู่บริษัทโฆษณาที่เดียวกับข้าพเจ้า  ณ ถนนคอนแวนต์ ได้มาเป็น หุ้นส่วนด้วย            คุณแม่ของเพื่อนเป็นคนค้าขาย ทำเงินจากการให้กู้ ช่วงนั้นท่านได้ รับที่ดินที่หลุดการขายฝากมาหนึ่งโฉนด   ข้าพเจ้ากำลังตรวจดูหลักฐานการ จดทะเบียนห้างฯ กับเพื่อนอยู่ คุณพ่อคุณแม่ของเพื่อนก็ถือโฉนดแผ่นนั้นเดิน มาให้ข้าพเจ้าดู             "ราคาไม่เท่าไหร่หรอกที่หลุดมาเนี่ย.." คุณแม่คุณติ๋มเล่าให้ฟังอย่าง อารมณ์ดี ขณะเล่นกับลูกสาวข้าพเจ้าที่นอนดิ้นอยู่ในตะกร้า  ข้าพเจ้ามองหน้า คุณแม่เพื่อนแล้ว เอ่ยปากขอออกไป            "คุณแม่จะขายให้หนูได้ไหมคะ แล้วหนูจะเอาที่เข้าแบงก์ระหว่างนี้ จ่ายผ่อนคุณแม่ไปก่อนนะคะ "           ข้าพเจ้าหยิบแหวนเพชรเม็ดใหญ่ในกระเป๋าออกมา น้ำเพชรแวววับเม็ด ละกะรัตกว่าซึ่งข้าพเจ้าซื้อให้ตัวเองก่อนหน้านั้น ส่งประกายกลอกกลิ้งอย่างงาม ยิ่ง ..ข้าพเจ้าวางมันลงบนโต๊ะ            " คุณแม่คะ ราคามันคงไม่ต่ำกว่าแปดหมื่นแล้วนะคะ หนูขอวางเป็น ดาวน์ให้คุณแม่ไปก่อน คิดเป็นสี่หมื่นห้าพันบาทเท่าที่หนูซื้อมา  ตอนนี้หนูไม่มี เงินสดเลย..แต่ถ้าคุณแม่ไปโอนให้หนูเลยหนูจะเอาโฉนดไปขอกู้แบงก์ค่ะ "           " หนูอยากซื้อที่นี้ไว้ เผื่อให้ลูกสาวหนูได้ดีใจว่า อย่างน้อย ชีวิตนี้จะมี 'ที่อยู่ ' ค่ะ ไม่ต้องเร่ร่อนไปโน่นนี่เหมือนแม่เขา "           ชีวิตของข้าพเจ้าที่โยกย้ายไปมาเป็นประจำ จนได้ฉายาว่า Gypsy Copy Writer นั้น เพื่อนฝูงในวงการงานรู้ดียิ่งกว่ารู้..และข้าพเจ้าก็มีปมใหญ่ ปมนี้ที่แกะไม่ได้สักที    ไม่มีที่ไหนในโลกนี้จะทำให้ข้าพเจ้า รู้สึกว่า เป็น 'บ้าน'เลยสักครั้ง  ไม่ว่าบ้านนั้นจะเป็นบ้านคุณแม่ มันก็ไม่ใช่ บ้านของข้าพเจ้า บ้านนั้นอยู่ที่ไหน ข้าพเจ้าก็ไม่รู้เหมือนกัน           คุณพ่อ คุณแม่ของคุณติ๋ม นัดแนะพาข้าพเจ้าไปดูที่  ข้าพเจ้าขับรถ ไปรับท่านทั้งสอง เดินทางจาก ตลาดคลองเตย ตรงไปยังเส้นทางจังหวัด นนทบุรี และเลี้ยวเข้าซอย '  แผ่นดินทอง '   เข้าไปจนถึง ซอยแผ่นดินทอง ๒๔ ในวันนั้น ถนนยังเป็นลูกรัง และ ทางก็ขรุขระมาก จนถึงบึงใหญ่ราว ทะเลสาบ  เย็นชื่นใจมาก   เราทั้งหมด กระโดดไปตามทางยกสูงขึ้นมาเป็น ดินคลุกหินบดข้างบึงจนถึงที่แปลงนั้น            ต้นมะพร้าวสองต้นเป็นตำแหน่งที่วางไว้ ที่ถึงจะต่ำหน่อย แต่ก็ยัง โล่ง เย็นชื่นด้วยน้ำจากบึงใหญ่ ข้าพเจ้าเดินไปมารอบที่นั้น เกิดความรักและ ความภาคภูมิใจ  บอกกับตัวเองว่า 'ที่นี่แหละ วันหนึ่งฉันจะปลูกบ้านให้ลูก เราอยู่กันที่นี่  '  และ นั่นเป็นครั้งแรก ที่ความรู้สึกที่ว่า ตนเองมีที่ดินแล้วได้ ให้ความภาคภูมิใจอย่างยิ่งใหญ่แก่ชีวิต...          คุณพ่อของเพื่อนท่านยินดีจะไปทำการโอนล่วงหน้าที่ดินดังกล่าวให้ ในชื่อข้าพเจ้า โดยข้าพเจ้าทำสัญญาไว้กับท่านว่าจะ ผ่อนจ่ายเงินที่เหลือให้ เป็นรายเดือนต่อไป เพราะตอนนั้น  คุณติ๋มและ ข้าพเจ้าได้สัญญากันว่าจะ ทำงานร่วมกัน เงินที่จะต้องลงใช้ในการทำงานคงต้องใช้มากอยู่ คงไม่มีเงิน ก้อนมาชำระให้ท่าน ซึ่งท่านก็ยินดีช่วยข้าพเจ้าเต็มที่            เมื่อที่โอนมาในชื่อข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าก็ติดต่อธนาคารแถวสี่แยก บ้านคุณแม่ พาเจ้าหน้าที่ไปดูที่ดิน จำได้ว่า ธนาคารให้เงินมา แปดหมื่นบาท ซึ่งยังไม่ถึงครึ่งของราคาที่ตกลงซื้อขายกันเลย แต่ข้าพเจ้าก็ ค่อยนำเงินนั้น ทะยอยผ่อนไป  ให้ท่านตามที่ท่านทำสัญญาตกลงไว้ให้แก่ข้าพเจ้า           วันแรกที่โฉนดอยู่ในมือ  และ ถ่ายเอกสารมาทั้งหมด ทั้งโฉนดรวม ที่ดิน ซึ่งบอกไว้ว่า ตรงไหนเป็นถนนเข้าที่  ข้าพเจ้าพลิกมันไปมาดูด้วยความ ปลื้มปิติ   มีความรู้สึกเหมือนมีที่พึ่งแห่งชีวิตในตอนนั้น  ข้าพเจ้าคงจะได้ เข้าไปมีสิทธิ์ปลูกบ้านสักวันหนึ่งดังฝันไว้..            นาน ๆ ครั้ง ข้าพเจ้าเดินเข้าไปดูที่ดินของตนเอง ช่วงหน้าน้ำปีนั้น น้ำมาก ท่วมหน้าดินไปเกือบมองไม่เห็นทางเข้า  ทุกครั้งที่เข้าไป ข้าพเจ้า นั้งมอง แล้วคิดคำนวณว่า ต้องใช้เงินมากไหม ถึงจะมาปลูกสร้างบ้านในที่ นั้นได้ แต่เมื่อไหร่ล่ะ...เมื่อไหร่ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 19 มี.ค. 51 23:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่เก้า         ที่แปลงนั้น ..กับธุรกิจใหม่ (ต่อ)         วันที่หวนคืน             ช่วงนั้นวันใดที่ข้าพเจ้ามีภาระหน้าที่ต้องออกจากบ้าน ข้าพเจ้า นำลูกสาวน้อยใส่ตะกร้าหวายขนาดใหญ่ให้เธอนั่งไปด้วยในรถ ลูกสาวคนเดียวตัวน้อยของข้าพเจ้า เธอไปเก็บเงินลูกค้ากับข้าพเจ้า มาแต่เล็กแต่น้อย เธอเป็นที่รู้จักกว้างขวาง  ทุกคนจะทักทายเธอและ เธอก็จะยิ้ม ร่าเริงกับทุกคน ในช่วงทารกของเธอ เธอน่ารักมาก บางขณะที่ขับรถไป เธอนั่งอยู่ในที่นั่งของเด็กด้านข้าง สักพัก เธอก็ เคลื่อนตัวออกมาเสมือนว้าเหว่นักโผมากอดคอข้าพเจ้าที่กำลังขับรถอยู่ .. ความรู้สึกที่มือน้อย ๆ เล็ก ๆ นั้นเกาะกุมอยู่บนคอข้าพเจ้า ชีวิตเล็ก ๆ นั้น หวังพึ่งพิงข้าพเจ้าแต่ผู้เดียว            ชีวิตที่เปล่าเปลี่ยวอ้างว้างไร้ทิศทางของข้าพเจ้าค่อย ๆ คลายลง ที่เหลืออยู่คือความกระตือรือร้น ที่จะทำงานเพื่อที่จะได้เงินมาเลี้ยงดูลูกน้อย และ ช่วยค่าใช้จ่ายที่บ้าน คุณแม่        ปลายเตียงของข้าพเจ้าเป็นที่ทำงาน คือเครื่องมืออัดเสียงทั้งหมด  เพื่อจะส่งเทปไปยังสถานีวิทยุ หลายสถานีที่ ข้าพเจ้าได้ชั่วโมงออกอากาศ                ข้าพเจ้าทำธุรกิจโดยมีคุณติ่ม เป็นหุ้นส่วนอยู่ได้สักปีกว่า จ่ายเงินให้ธนาคารค่าที่ดินแปลงนั้นทุกเดือน พอ ๆ กับที่ยังต้องส่งเงินทีละ ก้อนให้แก่คุณแม่คุณติ๋มเพื่อนรักทุกเดือนด้วยเช่นกัน  อีกทั้งเงินค่าสถานี วิทยุ ที่จะต้องจ่ายล่วงหน้าทุกเดือนก่อนเข้ารายการ  ค่าใช้จ่ายในการผลิต รายการสถานีอีกมาก                   ลูกค้ารายใหญ่รายสำคัญของข้าพเจ้าก็มาจากลูกค้าของบริษัท โฆษณาที่ข้าพเจ้าเคยทำด้วยทั้งนั้น ยกเว้นอีกรายที่เป็นเพื่อนของ ห้วหน้า กลุ่มงานโฆษณาของข้าพเจ้า ที่เป็นเจ้าของห้างใหญ๋ณ ถนนวิทยุ ซึ่งยอม ลงทุน จ่ายค่าเวลาวิทยุเต็มชั่วโมงให้ข้าพเจ้ามาก่อนเพื่อให้ข้าพเจ้าไปหา สปอนเซอร์ร่วมในรายการอีกครึ่งชั่วโมง และ นำเงินส่วนที่ได้มาคืนให้เขา ครึ่งชั่วโมง นั้น  ข้าพเจ้ายังรำลึกถึงอีกหลายคนที่ข้าพเจ้ารู้จักและ น้บถือ ซึ่งได้ให้การช่วยเหลือ นำโฆษณามาให้รายการจนเต็มทุกรายการ             ปี พ.ศ.๒๕๒๓ ทั้งปีผ่านไป  ถึงกลางปี พ.ศ.๒๕๒๔  แต่แล้ว.... การเงินก็ติดขัดอย่างยิ่ง  เพราะเงินที่ลงทุนไปนั้น กว่าข้าพเจ้าจะเบิกออก จากบริษัทฯ โฆษณาแต่ละแห่งได้ เกินสองเดือนไปแล้วถึงสามเดือนก็ยังมี ข้าพเจ้าหมุนเงินจนตัวหมุนติ้ว   เท่าไหร่ที่ทุ่มลงไปก็ไม่พอค่าดอกเบี้ย ตอนนั้น ติดลบอยู่กว่าห้าแสนแล้ว.. กู้ยืมนอกระบบมาเพื่อให้ทำงานผ่าน ไปได้  ช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าเข้าไปเก็บเงินลูกค้าที่บริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งที่ ถนนวิทยุ  ครีเอทีฟว์ไดเรคเตอร์ฝรั่งได้เห็นข้าพเจ้า และ ทราบว่าข้าพเจ้า เคยทำงานด้านครีเอทีฟว์มาก่อน จึงได้ติดต่อให้ข้าพเจ้ากลับไปทำงานใน อัตรา หมื่นกว่าบาทเท่าที่ข้าพเจ้าเคยได้รับ สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ตอนที่ หมุนเงินไม่ท้น เงินหมื่นกว่าบาทนั้น เหมือนฟางชิ้นหนึ่งซึ่งลอยมาใน มหาสมุทรที่ข้าพเจ้ากำลังว่ายอยู่อย่างไม่เห็นฝั่ง ข้าพเจ้าต้องกลับไป ทำงาน  เพื่อจะได้มีเงินเดือนหมื่นกว่าบาทหาเลี้ยงตัวเอง    และในที่สุด รายการวิทยุ ทุกรายการก็ต้องปิดตัวลง ตามที่ม้นต้องเป็นไป            คนที่มาขอให้ข้าพเจ้าปิดรายการทั้งหมด ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณแม่ ของข้าพเจ้าเอง ท่านลงทุนนั่งกราบที่พื้น บอกให้ข้าพเจ้าเลิกทำ ว่าตอนนี้ ลูกเป็นหนี้แค่ครึ่งล้านนี้  แต่หากทำต่อไป มันจะเป็นล้านและ หลายล้าน ขอให้หยุดลงทุนทำรายการวิทยุเสีย ก่อนที่จะหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง..            แต่ก็มีบางอย่างที่ผุดขึ้นมาระหว่างปีนั้น...เสียงของข้าพเจ้าที่ออก อากาศไป  ช่วงกลางวันอาจไม่มีอิทธิพลอันใด แต่ รายการเพลงยามดึก ณ สถานีทหารแห่งหนึ่งนั้น ..ได้นำจดหมายและไปรษณียบัตรส่งไปหาอย่าง ต่อเนื่อง   หนึ่งในนั้นมีจดหมายฉบับเล็ก ๆ ฉบับหนึ่ง มีลายมือตัวเล็ก ๆ ตรง และประณีต ซึ่ง ทักทายกับข้าพเจ้าว่า เป็นใครคนหนึ่งที่เคยรู้จัก และ เมื่อได้ ยินเสียง อันคุ้นเคยของข้าพเจ้า และ ได้ยินชื่อ  ก็ต้องรีบเขียนไปหา...เมื่อ มองไปที่ชื่อข้างล่างนั้น ปิดเทปสีเงินเอาไว้ และมีถ้อยคำเขียนล้อเลียนไว้ว่า " หากอยากรู้ว่าใครก็ต้องเปิดดูนะ "            ข้าพเจ้าเปิดดู พอเห็นชื่อก็ยิ้มขำ นอกจากชื่อ ก็เหมือน ๆ ผู้ฟังทั่วไป ซึ่ง เขียน เบอร์โทรศัพท์มาด้วย..  และ ข้าพเจ้าก็คงจะโทรฯ ไปทักทายเขา อย่างไม่ได้เห็นเป็นการพิเศษอันใด ..ก็เหมือน ๆ ผู้ฟังอื่น ๆ ที่ให้เบอร์มา แต่ ครั้งนี้ เป็นการเปิดทางชีวิตสู่เส้นทางหนึ่ง อีกเส้นทางที่พันธนาการร้อยรัด ข้าพเจ้าไปอีกนาน             ครั้งหนึ่ง ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังขับรถโตโยต้าคันที่ข้าพเจ้าใช้สวัสดิการ คุณพ่อซื้อมาอย่างที่เขียนไว้ตอนก่อน  ขับไปตามถนนงามวงศ์วาน ใกล้สี่แยก พงศ์เพชร ในวันนั้นยังไม่มีสะพานลอยอย่างวันนี้   ...รถแลนเซอร์สีเงินไฟซี คันหนึ่ง ก็โฉบตัดหน้า พร้อมทั้งบีบแตรให้ข้าพเจ้า  ลูกสาวซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้า กับข้าพเจ้าหันหน้าไปดูนิดหนึ่ง พร้อมกับข้าพเจ้าที่หันไปเห็น ยิ้มกว้างขวาง ที่ส่งมาให้ เขาละเจ้าของจดหมายฉบับนั้น มาพบกันบนท้องถนนโดยบังเอิญ เจ้าของรถ ไขกระจกลง และ โบกมือให้ข้าพเจ้าอย่างร่าเริง            จากนั้น เขาก็ได้ขอนัดเจอกันครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าอย่างไม่แต่งตัวไม่ สนใจรูปร่างหน้าตาของตัวเอง ในชุดเสื้อยืดตัว กางเกงขาสั้น อย่างที่ทำงาน อยู่กับบ้าน อัดเสียงตามธรรมดาของข้าพเจ้า แวะไปพบครั้งหนึ่ง ที่ โรงแรม โกลเด้นดราก้อน ถนนงามวงศ์วาน  และเขาก็ตามมาที่บ้านเพื่อจะมาเห็น "ห้องทำงานปลายเตียง " ที่บ้านคุณแม่ของข้าพเจ้า  ลูกสาวน้อยนอนหลับ ในเตียงคอกเด็ก อยู่ข้างเตียง   ข้าพเจ้าไม่เคยมีฟอร์มอะไรกับใครเขาเลย   อย่างไรก็อย่างนั้น   ต่อให้พระอาจารย์ทั้งหลายจะ สอนสั่งแล้วสั่งอีก ว่า   หากจะนัดพบเจอกับใคร ให้นัดที่ " ดุสิตธานี " ข้าพเจ้าก็ไม่เคยจดจำ... และภาพลักษณ์ของข้าพเจ้า คงทำให้  ผู้ใหญ่ของเขาสะดุดหู สะดุดใจ และเริ่มติดตามดูความเป็นไปอย่างเงียบ ๆ    เพราะ เมื่อเขากลับบ้านจนดึก ครั้งใด เขาจะเปิดเสียงรายการวิทยุของข้าพเจ้าฟังทันที  นั้นคือผลพวงของ รายการวิทยุวันนั้น ที่ต่อเนื่องมาถึงวันนี้ !   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 19 มี.ค. 51 23:27:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่เก้า         ที่แปลงนั้น ..กับธุรกิจใหม่ (ต่อ)         มาเร็ว ไปเร็ว             ปีกว่าสองปีเท่านั้น...ข้าพเจ้าก็ต้องหวนกลับไปทำงานเดิม ๆ ที่ ถนัดอีกครั้ง  คราวนี้ ออกจากบริษัทโฆษณา ณ ถนนวิทยุ  กลับไปอยู่ บริษัทเริ่มแรกที่ถนนเพชรบุรีอีกครั้ง...ไปทำงานในฐานะผู้เชี่ยวชาญ มี สัญญากันทุกหกเดือน เพราะเขาถือว่า ข้าพเจ้าเงินเดือนสูงเกือบสองหมื่น แล้ว แถมมีหลายครั้งที่ การประชุมงานช่วงเย็นนั้น จะมีต้วน้อยของข้าพเจ้า ไปนอนดูดขวดนม รอข้าพเจ้าอยู่ด้วย...!!             ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ ข้าพเจ้าเปลี่ยนรถใหม่ คือ จากรถโตโยต้ามา กลายเป็นรถเฟี้ยต 124 สีฟ้าดังเดิม  พอข้าพเจ้าย้ายบริษัทฯ อีกครั้ง เพื่อกลับ เข้าเป็นพนักงานประจำ ด้วยอัตรา เกือบสองหมื่น  ครั้งนี้ข้าพเจ้าได้กลับเข้า ไปทำงานที่ถนนคอนแวนต์ รอบสองเต็มตัว การไปครั้งนี้ข้าพเจ้าขายรถแล้ว และ ย้ายไปอยู่กับพี่ชาย ทางฝั่งธน และ ย้ายไปอยู่กับน้องชายที่พหลโยธิน   เป้าหมายคือ เลี้ยงลูกสาวตัวน้อยนี้ให้ดีที่สุด ให้รอดให้ได้..แม้จะยากแสน สาหัส... กับหนี้ก้อนใหญ่ที่โหมกระหน่ำด้วยดอกเบี้ยนอกระบบที่ข้าพเจ้าไป พัวพันตัวเองไว้ ระหว่างวิ่งหาเงินทุนซื้อเวลาวิทยุนั้น            และ ที่ดำเนินอยู่ข้างใต้การเลี้ยงดูและทำงานนั้น คือการนำโฉนด ที่ดินซอยแผ่นดินทองไปทำขายฝากไว้กับนายทุนนอกระบบ เป็นสิ่งเดียวใน ชีวิตที่ข้าพเจ้ายึดไว้ไม่เคยปล่อยให้หลุดหายไป ไม่ว่าจะเมื่อใด  ต้องใช้เวลา นานกว่าสี่ปี  กว่าข้าพเจ้าจะ ปลดหนี้ก้อนนั้นลง ม้นหมายถึงต้องกินอยู่อย่าง ประหยัดและ แทบจะไม่ได้ใช้เงินอะไรเท่าไหร่ ขอเพียงให้หนี้ก้อนนั้นปลดลง ขอเพียงให้โฉนดลอยคืนออกมา นั้นคือสิ่งที่ข้าพเจ้าหวัง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ภาคที่หนึ่ง เชิญอ่านได้ที่นี่ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6423525/W6423525.html จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 19 มี.ค. 51 23:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ข้าพเจ้ากำลังพยายามนึกว่า เคยเขียนเรื่องเกี่ยวกับชีวิตแต่ละช่วงไว้ที่ไหนบ้าง เท่าที่จำได้ก่อน ... " ๐ ชั่วโมงละแปดร้อยเพื่อประชาชน ๐ "--- นี้เป็นเรื่องสั้น เกี่ยวกับการจัดรายการวิทยุ ที่จะเจ๊งในช่วงนั้น     อีกเรื่อง น่าจะเป็น  .."๐  คุณคริส ..ฉันเสียใจ ๐ "       เรื่องทำนองว่า ต้องไปโฆษณาให้คนรวยมากเกินไป อะไรทำนองนั้น เรื่องแนวเสียดสีประชดประชันอารมณ์คันธรรมดา.. นามปากกาน่าจะ เดียวกันกับเรื่องข้างบนนี้ค่ะ ใน หนังสือ ผู้หญิง จะเป็น ผู้หญิง 24 หรือเปล่า จำไม่ได้ เพราะย้ายบ้านไปมา เรื่องที่เขียนไว้ หนังสือที่เก็บไว้ ก็กระจัดกระจายหายไป  *** "๐ ...๐."เป็นเรื่องสั้นเกี่ยวกับวันเกิดตัวเองอายุ ๑๘ ปี  นามปากกาน่าจะเป็น 'เดซี่ ประเทศไทย' เขียนลง หนังสือศรีสัปดาห์ ... "๐ จิรา ตั๊กแตน และรายงานที่ยังไม่เสร็จ ๐" .. เรื่องสั้นเขียนไว้ที่ ลลนา   นามปากกา  ' เดซี่ ประเทศไทย' หรือไม่ ก็ยังไม่แน่ใจ ...." นังผู้หญิงแพศยา "...นี้น่าจะเป็นหนังสือ Man   ช่วงปี ๒๕๑๗ นั้นที่ไป ฝึกงานหนังสือพิมพ์ ในนามปากกา ' เพลิน'  * ไม่แน่ใจค่ะ ช่วงนั้น คุณ ชัยวัฒน์ ยนเปี่ยม ท่านเห็นเขียนเรื่องสั้นในลลนา ก็คุยกัน และ ข้าพเจ้า ก็นำเรื่องเร้าใจระหว่างนั่งรถเมล์ทางไกลไปปากเกร็ดที่เขียนไว้ไปให้ ท่านดู ท่านเลยนำไปให้บก หนังสือ แมน  หรืออะไรทำนองผู้ชาย ๆ นี้ แหละค่ะ แล้วนำเงินค่าเขียนมาให้ข้าพเจ้าดูเหมือนจะ ๔๐๐ บาท ค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 51 13:21:42 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 20 มี.ค. 51 13:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้าใจความรู้สึกตอนที่เห็นโฉนดที่ดินเลย แต่ของโพดได้เห็นแว่บเดียวเพราะกู้แบงก์ ตอนนี้แบงก์เก็บไว้อยู่ อิอิอิ จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 20 มี.ค. 51 15:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๑๐   แล้วแต่ชะตาฟ้าดิน            เมื่อตอนที่ลูกเพิ่งเกิด ในช่วงเดือนกว่าสองเดือน ข้าพเจ้า พาเธอไปให้พระอาจารย์ที่วัดชนะสงคราม ท่านช่วยตัดผมไฟให้ พระ อาจารย์ ส. ท่านเอ็นดูเมตตาลูกสาว และ ช่วยตัดผมให้ทั้งหัวลูกเลย ในเวลานั้นได้คุณแม่ หรือคุณยายของลูก ช่วยดูแลให้เสมอ  และ ได้ จ้างคนรับใช้ที่เรียกว่า "เชี่ยวชาญการเลี้ยงเด็ก " มาคนหนึ่ง แต่พอ สามเดือนเธอก็กลับไปบ้านที่ปักษ์ใต้  จึงต้องไปหามาใหม่อีกคนเป็น คนสูงอายุแล้ว   บ้านคุณแม่จะอยู่ติดกับบ้านพี่ชายใหญ่    ด้านหลัง เป็นที่รกร้างว่างเปล่า เต็มไปด้วยต้นหญ้า ต้นกก บ้านคุณแม่ท่านทำ หลังคาคลุมด้านหลังต่อเป็นทางเดินกันฝนออกไปอีก             ข้าพเจ้ากลับไปบ้านแต่ละวัน ก็พบว่า "โถยาดอง ที่ดองยา จีน" ไว้นั้นพร่องไปเร็วเหลือเกิน ช่วงป้าคนนี้มาอยู่ แต่ก็ไม่ได้ระแวง ว่าเป็นความผิดปกติอันใด    จะเห็นแต่ท่าทางสะอาดสะอ้าน ที่ พยายามแสดงให้เห็น ก็วางใจว่า ลูกคงอยู่ในมือคนดีแล้ว ข้าพเจ้าก็ ทำงานทำการต่อไปอย่างไม่ห่วงอะไรนัก   ลูกกำลังอ้วนท้วนขาวผ่องน่ารักนักในช่วงเดือนต้น ๆ คุณ แม่จะให้หลานสาวมานอนบนที่นอนเล็ก ซึ่งปูไว้กับพื้นกลางบ้าน   เปิดประตูหน้าต่างไว้ทุกบาน มีพัดลมเปิดไว้ให้เธอ และมีมุ้งประทุน ครอบที่นอนที่เธอนอนอีกที แม้ว่าทั้งบ้านจะติดมุ้งลวดไว้ก็ตาม                 แต่วันหนึ่ง ข้าพเจ้านึกเฉลียวใจกลับถึงบ้านแต่วัน กลับ ถึงบ้านก็พบว่า คุณป้าคนดีคนนี้ นอนกลิ้งโค่โล่ ตาแดงก่ำอยู่ หลัง บ้านตรงเตามีรอยไฟไหม้อยู่ที่ผนังเหนือเตาแก๊ส  จึงไปสอบถาม หลานสาวพี่สะไภ้บ้านติดกัน  เด็กก็รายงานว่าป้ามาจุดไฟ ทอด ปลาไว้ แล้วไปนอนหลับ  ไฟก็ลุกโชติช่วงขึ้น พอดีเด็กวิ่งมาแถว นั้นจะมาเอาของอะไรท้ายบ้าน เห็นแสงไฟลุก ก็คว้าผ้ามาดับไฟ ที่กำลังลุกกระทะ ปิดแก๊สได้ทันควัน เด็กรายงานว่า ปกติยายป้า นี้ชอบออกนอกบ้านไปทุกวัน ไปกรึ๊บ ไปก๊ง เหล้าขาว ร้านแถวบ้าน ปล่อยลูกข้าพเจ้านอนแอ้งแม้งอยู่อย่างนั้น  พอใกล้เวลาข้าพเจ้า จะกลับมาจึงจะมาทำท่าดูแลลูกสาวราวกับเป็นผู้ดิบผู้ดี  ให้ ข้าพเจ้าดู            ข้าพเจ้าไม่พูดอะไรมาก ปลุกแม่คนสองหน้านั้นลุกขึ้น เชิญออกไปค่ำนั้นทันที มิใยที่ป้าคนดีแกจะ อ้อนวอนว่าค่ำแล้ว จะไปไหนได้  ข้าพเจ้าก็สวมวิญญาณโหด สวนกลับไปว่า ไม่เอา ความแจ้งความตำรวจว่าจะทำบ้านฉันไหม้ และ จะเผาสดย่างสด ลูกฉัน  ที่แค่ให้ออกนี่ก็เป็นบุญแล้ว            จากนั้น ก็ได้เด็กอีกคน มาแทน ถึงจะเป็นเด็กต่างจังหวัด ทำอะไรไม่ค่อยเป็นนักเหมือนสองคนก่อน แต่ก็ดูท่าทางซื่อดี  สั่ง สอนอบรมให้ทำอะไรก็พอทำได้  แต่เด็กพวกนี้ อยู่ไป ไม่นาน ก็มี หนุ่มมารุมจีบกันทั้งนั้น             ก่อนหน้าเหตุการณ์ไฟลุกไหม้กระทะไม่นาน  ข้าพเจ้า อยู่ที่บ้านกำลังทำงานอยู่    ได้เห็นควันไฟลอยมาจากหลังบ้าน ก็ โผล่หน้าไปดู   ใจหายวาบเพราะ ไฟมันลุกไหม้หญ้าคา หญ้าท่วม ทุ่งนั้นมา จนเกือบจะถึงหลังคาบ้าน    รีบโทรศัพท์ไปบอก 191 ให้ทราบ   ไม่นานก็เห็นรถดับเพลิง มาคันหนึ่ง   ข้าพเจ้าไปยืนใจ หายอยู่ด้านข้างบ้าน เพราะเปลวไฟนั้นมาชิดรั้วแล้ว  แต่  แปลก ที่ ไฟนั้นอ้อมขึ้นไปบนหลังคาไปจ่ออยู่ข้างบนเหมือนหัวงูใส่ตรง หลังคาหลังบ้าน  แล้วก็ค่อย ๆ หดความสูงลง และ ค่อย ๆ เตี้ยลง บ้านรอดไฟป่าหญ้าคา หญ้าแห้งหลังบ้านไปได้                พอหายตกอกตกใจในสองเหตุการณ์ ที่เกิดไล่เรี่ยกัน ไม่นาน ข้าพเจ้าก็โทรศัพท์ไปหาเพื่อนบริษัทเก่าที่ เพลินจิต คุย ให้ฟัง เพื่อนก็ตกใจแทน  ได้แนะนำให้ไปปรึกษา คุณนักดูหมอดู คนหนึ่ง ชื่อขึ้นต้นด้วย พ. พาน นามสกุล ต.เต่า อยู่แถวถนนสี่แยก ที่มีกล้วยแขกขายกันเยอะ ๆ   ข้าพเจ้าขับรถเข้าเมืองไปหาที่จอด ใกล้ห้องแถวที่ปิดประตูไว้หมด  เดินอ้อมไปทางหัวมุมสี่แยกแล้ว แจ้งความประสงค์ ว่าจะมาหาคุณ พ.   อาซิ้มหน้าร้านก็พาไปนั่งรอ และได้เข้าพบ  การพบนั้นก็แปลกอยู่อย่าง ที่ ระหว่างพูดกันนั้น มีหญิงสาวอีกคน ตาบอด นั่งอยู่ข้าง ๆ คอยฟังคำระหว่างพูดกัน และ คอยพยักหน้า หรือ ทำกิริยาให้ คุณ พ. เข้าใจ คำตอบที่จะ ให้มา                   สรุปว่า เธอให้ข้าพเจ้า เอาลูกไปยกให้ใครแก้เคล็ด เสีย เพราะลูกสาวนั้น ดวงชะตาสูงกว่าข้าพเจ้ามากนัก ให้เลี้ยงให้ ดี  มิฉะนั้นจะเลี้ยงยากมาก  ข้าพเจ้าถามว่า              " หากยกให้แล้วเขาเอาไปเลยจะทำอย่างไร"              เธอก็แนะนำว่า               "ก็ไปทำพิธีเขียนชื่อนามสกุล ไปยกให้พระพรหมที่ หน้าเอราวัณ ก็น่าจะดีค่ะ "              จากนั้นก็พูดต่อไปอีกว่า                   "โตขึ้นให้ระวังช่วงอายุ สิบห้า ถึง สิบเจ็ด  ให้ระวัง เพื่อนจะพาไป ให้หันเหความสนใจไปในการส่งเสริมการเรียน แล้วต่อไปจะได้ดี จะได้เรียนจนถึงขั้นด๊อคเตอร์ได้ และ  ต่อไป จะเป็นที่พึ่งของแม่ได้ดี  "               เมื่อถามถึงบิดา เธอตอบว่า              " ลูกจะไม่สนใจกับพ่อเขาเลยค่ะ เขาจะไปได้ดีด้วย ตัวเขาเอง คุณไม่ต้องกังวลใจ "            เธอ อึกอักอยู่ชั่วขณะ เมื่อพูดต่อมาว่า             " ถ้าคุณไม่มีสามีใหม่  อยู่กันสองคนแม่ลูกก็จะดีมาก เลยนะคะ ลูกและคุณจะมีความสุขมากกว่าไปแต่งงานใหม่ " ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 51 19:54:15 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 20 มี.ค. 51 19:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ ๑๐ (ต่อ )   แล้วแต่ชะตาฟ้าดิน          มาเลย มาให้พอ..               ระหว่างที่ไปติดต่องานแถวถนนวิทยุ ข้าพเจ้าก็เลย ไปแวะโรงแรมเอราวัณ และ ลงไปจุดธูปไหว้พระพรหม ฯ เอ่ย ปากยกลูกสาว ถวายเป็นลูกท่าน  และ ขอพรให้ช่วยคุ้มครอง ดูแลเธอให้ดีเพราะเป็นที่รักของข้าพเจ้าอย่างยิ่ง           สำหรับเรื่องพระพรหมนั้น  มีเรื่องที่เกี่ยวข้องอีกหลาย เรื่อง   ซึ่งลืมเล่าไปว่า ตอนที่ไปทำ หนังสือดวงชะตา แจกฟรี ให้บริษัทเก่า กับ หมอดู อาจารย์ ส. ซอยโปโล นั้น ท่านได้ แนะนำให้ข้าพเจ้าแก้เคล็ดเหมือนกัน ให้คาถา " ไหว้พระพรหม" มา ๑ บท และ สั่งไว้ว่าให้ จุดธูปทุกวัน พฤหัส  ให้ไปไหว้กลาง แจ้' และ ว่าคาถานั้น รวมทั้งถ้อยคำสองสามประโยคมาด้วย และ สั่งให้ทำเป็นประจำ จะแก้เคล็ดเรื่องดวงมีคู่ไม่ดี  เรื่องนี้ ข้าพเจ้า จะเล่าโดยละเอียดต่อไปในภายหน้า             เวลาผ่านไปไม่นาน ข้าพเจ้าเมื่อกำลังทำรายการ วิทยุลูกอายุได้สักหกเจ็ดเดือนแล้ว  คุณแม่มีเรื่องอารมณ์เสียกับ ข้าพเจ้าหลายประการ และ เริ่มหัวเสียกับการกลับดึกกลับดื่นที่ ข้าพเจ้าไปจัดรายการสดที่สถานีในบางคืน หรือ บางวัน ก็นำเทป รายการไปส่งใกล้เวลา เที่ยงคืน จัดรายการไปจนตีหนึ่ง ขับรถ กลับเอาเกือบตีสาม  ต้องผ่านคลองประปาที่ยังไม่มีกำแพงกั้น คลองอย่างปัจจุบัน บางคืน จะขับลงคลองเพราะหลับใน ก็หลาย ครั้ง  เวลาเลี้ยวจากถนนลาดยาง ดี ๆ มาตามถนนขรุขระเหมือน โลกพระจันทร์จะเข้าบ้าน ก็ต้อง เปิดไซเรนในรถเป็นระยะ ระยะ ทว่าความหวาดระแวงของคุณแม่ ทำให้ข้าพเจ้าเครียดแทบเป็นบ้า       คุณแม่ท่านหวั่นว่าข้าพเจ้าจะไปมีแฟนใหม่กับคนโน้น คนนี้ อยู่อย่างนั้น และหงุดหงิดที่ข้าพเจ้ายังไม่กลับบ้าน  ่ส่วน ข้าพเจ้าก็ถูกทางสถานีบ่นหลายเพลาเรื่องระบบเสียงในเทป คือ เสียงพูดกับเสียงเพลงดังไม่เท่ากัน ทำให้คนฟังสะดุ้งโหยงทุก ครั้งที่เปลี่ยนระดับเสียงโฆษณา ฯลฯ  ทำไป ทำมา ทำให้เกิด การทะเลาะกันกับคุณแม่ไปอีก    แม้จะแก้ไขด้วยการไปอัด เทปตามห้องอัดเสียงก็ยังจัดเวลาไม่ทัน ต้องไปเปลี่ยนเทป ให้เขาถึงสามสถานีซึ่งอยู่กันคนละแห่ง           เหตุการณ์เป็นไปอย่างนี้ อยู่สักพัก พอเห็นว่าถ้าไม่ ไปใช้บริการอัดเทปข้างนอก ก็ไปจัดสดก็ได้   พอขายรถไป การเดินทางก็ลำบากแล้ว  หนทางข้างหน้า จะต้องไปหางาน ใหม่อีก  จึงถึงเวลาก้าวออกจากบ้านอีกครั้ง  น้อยใจคุณแม่ ก็น้อยใจ โกรธก็โกรธ เสียใจก็เสียใจ หัวใจมันแห้งผาก ขณะ หอบลูกไปตอนกลางคืน นั่งรถเมล์ไปจนถึงบ้านพี่ชายที่ฝั่งธน ไปพักอาศัยอยู่ได้สักสองสามสัปดาห์ ก็ ย้ายไปอยู่กับน้องชาย ที่พหลโยธิน                         การกลับเข้าไปอยู่ที่บริษัทโฆษณาเก่าที่เพชรบุรีตัด ใหม่ในวาระที่กล่าว...เป็นครั้งที่สอง  ลูกสาวตัวน้อย ได้ผ่าน ไปสู่อายุเกือบห้าเดือนแล้ว           ช่วงที่ข้าพเจ้าไปอาศัยที่พักของน้องชายที่พหลโยธิน อยู่ ที่พักนั้นเวลาที่ทำงานยุ่งเหยิงอยู่บริษัทฯนางสาวรับใช้ ผู้มา อยู่ตั้งแต่อาศัยกันอยู่ที่บ้านคุณแม่ นับเป็นคนที่สามที่จ้างไว้ตั้งแต่ ลูกเกิดมาก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันที่ที่พักน้อง           ต่อมาอีกประมาณหกเดือน  หัวหน้ากลุ่ม ณ บริษัทเก่าที่ ถนนคอนแวนต์ ก็ติดต่อให้ข้าพเจ้ากลับไปทำงาน โดยให้อัตรา เงินเดือนสูงกว่าที่เก่าพอสมควร และ ให้บรรจุเป็นหัวหน้ากลุ่มงาน เป็นพนักงานประจำ ได้สิทธิและ การประกันชีวิต การประกันสุขภาพ ทุกอย่างอย่างดี  ข้าพเจ้าตอบตกลงและย้ายไปที่ทำการใหม่ ในเวลาต่อมา           พอถึงเดือนพฤศจิกายน นับอายุลูกได้ ขวบกับอีกสอง เดือนเป็นช่วงเวลาลอยกระทง  นางสาวรับใช้ก็มีนัดกับหนุ่ม ว่าจะ ไปลอยกระทงทั้งคืน แล้วก็หายไป ไม่กลับมา เช้าตื่นขึ้นมา ข้าพเจ้า นั่งหน้าบูดอยู่ที่ที่พัก รู้สึกเหมือนไฟลนร้อนไปทั้งตัว  คนรู้จักกัน คนหนึ่ง แนะนำให้นำลูกไปฝากแม่บ้านตำรวจที่แฝลตข้าง ๆ ข้าพเจ้า ไปฝากไว้ได้วันสองวัน ก็ยิ่งให้ร้อนใจกว่าเดิม เมื่อไปเห็นสภาพของ การอยู่ของลูกในห้องที่รกรุงรัง  หน้าบ้านเต็มไปด้วยแม่บ้านที่นั่งบ่น ว่าส่งเสียงวุ่นวายอยู่  ข้าพเจ้าใจหาย   อุ้มเธอขึ้นรถตุ๊ก ๆ ข้ามฝั่ง ถนนพหลโยธิน ไปตามป้ายโฆษณาที่ชี้ไปทางโรงเรียนอนุบาล     นำตัวน้อยของข้าพเจ้าไปพบกับผู้อำนวยการโรงเรียน   สุภาพสตรีท่านนั้นมองลูกสาวแล้วถามถึงอายุ พอรู้ว่า แค่ขวบกับอีกสองเดือน ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ  ข้าพเจ้าได้พยายามพูด ให้ทราบว่า ลูกสาวตัวน้อยนั้น สามารถ บอกการขับถ่ายได้  ด้วย สัญญาณ " อุ อุ " ทุกครั้ง และมีความ สามารถ ถือช้อน ส้อม และ ใช้ตักข้าว ตักกับได้ ตามที่เราฝึกกันมา สามารถบอกได้ว่า "หม่ำ หม่ำ " เวลาหิวข้าว                ข้าพเจ้าอธิษฐานจิตอย่างวุ่นวายใจ  ปาฏิหาริย์ก็เกิด ขึ้น ผู้อำนวยการยอมรับเป็นพิเศษเป็นครั้งแรก  ให้ข้าพเจ้าจ่ายเงิน ล่วงหน้าไว้สำหรับค่าอาหารการกิน ตามขั้นตอนการสมัคร ข้าพเจ้า ตกลงจะมารับเธอตอนเย็น   แต่การทำงานโฆษณา โดยเฉพาะใน แผนกสร้างสรรค์ครีเอทีฟว์  หากงานยุ่งจัด ๆ ยังไม่เสร็จก็ต้องทำ ต่อเนื่องไปจนกว่าจะจบเรื่องได้ ค่ำบ้าง ดึกบ้าง         บางครั้งก็ต้องฝากท่านผู้อำนวยการ ซึ่งท่านเป็นภรรยานาย ทหารในกรมมหาดเล็กรักษาพระองค์ฯ ลูกข้าพเจ้าจึงได้สิทธิ์นอก อาณาเขต เข้าไปเป็นเสมือนลูกสาวคนเล็กของครอบครัวท่าน ท่าน ก็รักและเมตตาและสงสารลูกน้อยของข้าพเจ้าถึงแก่เอ่ยปากขอ จะเอาไปเป็นลูก ด้วยความรักและสงสารอย่างจริงใจ แต่ข้าพเจ้า ก็ไม่อาจให้ได้  ลูกก็มีความสุขและสดชื่นมาก เพราะมีพี่ ๆ ผู้หญิง ลูกสาวท่านถึงสามคน คอยดูแลเล่นกัน บางคืนเลยสี่ทุ่มไปแล้ว ข้าพเจ้าเข้าไปรับไม่ได้ ท่านก็ให้นอนกับลูก ๆ ท่าน ดูแลอย่างดี จนเช้าอีกวันข้าพเจ้าเข้าไปหา หรือ บางที ก็ฝากไว้จนเย็นอีกวัน ถึงจะไปรับที่โรงเรียน การณ์เป็นไปอย่างนี้เกือบปี                นึกถึงความทุลักทุเลแล้วเหนื่อยใจไม่หาย  ช่วงที่ขาย รถไปแล้วไม่มีรถใช้ ก็เหมือนขาดขา แต่เพื่อประหยัดค่าผ่อน ค่า น้ำมัน ค่าซ่อมแล้วข้าพเจ้าต้องยอม เรียกตุ๊ก ตุ๊ก หรือแท็กซี่ และ ใช้บริการรถประจำทาง  ข้าพเจ้ายอมรับความผันผวนของชีวิต ที่ เกิดขึ้นทั้งหมด ก็เนื่องมาจากการใจใหญ่ทำการใหญ่ไม่เตรียม พร้อมรับกับมัน  แต่อะไรเพื่อลูกแล้ว  อะไรก็ทำได้ ยอมได้ทั้งนั้น                มีบางวันที่ข้าพเจ้าหมดแรง นอนไปบนพื้นห้องที่พัก ของน้องชายนั้นและสติหลุด ตะโกนถามหาเจ้ากรรมนายเวร ทั้ง หลายว่า อยู่กันที่ไหนมาเลยมาหาข้าพเจ้าให้หมดเลย ท้าทาย ซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่อย่างนั้น ..คิดดูแล้วน่าสมเพช ช่างเป็นไปได้ ..!! จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 20 มี.ค. 51 20:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ ๑๑   ฝึกตัวเองใหม่              ยิ่งนึกกลับไป ยิ่งให้สงสารลูกขึ้นทีนั้น  แค่ไม่กี่เดือนที่ ลูกเกิดมาข้าพเจ้าย้ายไปย้ายมาเข้าไปสามสี่บ้านแล้ว..  แต่จะให้ กลับไปอยู่บ้านคุณแม่ในช่วงนั้น ก็คงยังทำใจไม่ได้  เพราะที่ทำงาน อยู่ถึงถนนคอนแวนต์สีลม             ปีพุท่ธศักราช ๒๕๒๔ ค่าของเงินวันนั้น กำลังปรับลงไป กว่าเดิม  ยกตัวอย่างค่าทองคำ ที่เมื่อช่วงปี ๒๕๑๗ ยังอยู่บาทละ พันกว่าบาท ในปี ๒๕๒๔ ขึ้นไปเป็นบาทละกว่าสี่พันบาทแล้ว   โดยที่ในสองสามปีก่อนหน้าเคยขึ้นไปแตะ บาทละ เจ็ดพันกว่า อยู่ครั้งหนึ่งและตกกลับมาอยู่ระดับไม่ถึงห้าพัน            ปีนั้น ชีวิตค่อนข้างดีขึ้นหน่อย หลังจากหดความทะเยอ ทะยานของตัวเองลงให้เหลือระดับธรรมดาสามัญ  แต่กระนั้นก็ดี การอยู่ในวงการโฆษณา ซึ่งเขามองข้าพเจ้าที่ นามสกุล อันพ้อง พานกับท่านผู้มีอำนาจรัฐ ผุ้เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของคุณพ่อ ก็ทำให้ ข้าพเจ้าต้องประคองตัวเองให้ดูมีสถานะภาพทางสังคมดีไว้เสมอ             บันทัดนี้ ต้องขอบคุณความคิดและหนังสือ ของท่านอาจารย์ (ด๊อกเตอร์...........)ผู้เป็นที่เคารพของคุณแม่ เมื่อท่านให้ข้าพเจ้าไป เยี่ยมเยียน ท่านอาจารย์ฯ เพื่อปรึกษาเรื่องเงินทองกันนั้น ท่านด๊อคเตอร์ ท่านนั้นได้มอบหนังสือซึ่งท่านเขียนพิมพ์ขายเล่มหนึ่งให้  หนังสือ นั้นสอนให้แบ่งเงินออกเป็นส่วนจำเป็นต้องใช้ แยกใส่ซองไว้ เหลือ ให้นำจำนวนวันหารและ  ใช้ให้พอในแต่ละวันให้ได้ เพื่อให้รู้จักใช้ เท่าที่มี และ ให้รู้จักบังคับตัวเองไม่ให้ใช้อะไรเกินตัว            ข้าพเจ้าฝึกทำไม่ยากอะไร  เพราะมีซองต่าง ๆ ไว้ใช้อยู่มาก จึงทำตามแบบที่หนังสือสอนข้าพเจ้า อย่างพอเงินเดือนออกมาหมื่น กว่าบาทเกือบสองหมื่น ข้าพเจ้าก็เขียนไว้บนซองว่า ต้วเองต้องใช้อะไร บ้างเช่น ต้องผ่อนที่ดิน เดือนละเท่าไหร่ ต้องผ่อนหนี้ที่โน่นที่นี่เท่าไหร่ เหลืออยู่เท่าไหร่ เอาสามสิบหาร บางเดือนเหลือวันละสามสิบบาท ก็ ต้องใช้ให้ได้สามสิบบาทในแต่ละวันให้ได้    ซึ่งค่อนข้างยากมาก เพราะ ข้าพเจ้าเป็นคนมีนิสัยใช้เงินมือเติบมาตลอด           ดีอยู่อย่างที่ลูกยังเล็กนัก แต่ก็มีค่าต้องไปเนอร์สเซอรี่โรงเรียน อนุบาล เมื่อเทียบส่วนกับค่าใช้จ่ายอื่นก็ยังน้อยอยู่                    ถึงแม้ข้าพเจ้าจะไม่ได้เรียนจนจบปริญญาตรีอย่างที่ควรจะเป็น แต่เงินเดือนของข้าพเจ้าก็สูงกว่าเพื่อนและ พี่น้องทั้งหมดในระยะนั้น ทว่า หากเทียบกับเจ้านายเดิม ซึ่งย้ายมาจากบริษัทเดิมที่ข้าพเจ้าเคย ทำงานด้วยที่เพลินจิต และมาอยู่ที่บริษัทฯ ที่ถนนคอนแวนต์นี้ ก็นับว่า ท่านสูงมาก เพราะเลขาแอบบอกให้ทราบว่า เงินเดือนท่านอยู่ที่สามสี่ แสนบาท พร้อมด้วยรถประจำตำแหน่ง คนขับรถ ค่าน้ำมัน และ ค่าเช่า บ้าน (รายได้ ) ให้อีกทุกเดือน   ซึ่งในวงการโฆษณาเขา "ซื้อตัว" กัน แบบนั้น  ข้าพเจ้าทราบดีว่าท่านอยู่ระดับกรรมการบริหารบริษัทฯ เทียบ กับแค่หัวหน้ากลุ่ม ธรรมดา ๆ อย่างข้าพเจ้า มันคนละชั้นกัน แต่ข้าพเจ้า ก็พอใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ และ ภูมิใจที่สามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ แม้นว่า จะมีหนี้สินเรื่องทำงานห้าแสนบาทติดมาด้วย แต่ทำไปสักเกือบปี ก็หด หนี้ลงไปหลายหมื่นบาทแล้ว  พวกเจ้าหนี้ท่านจะชื่นชมความซื่อตรงที่ ข้าพเจ้าส่งเงินให้ตรงเวลาทุกเดือน  เพราะเจ้าหนี้หลายท่านส่วนใหญ่ ก็เป็น เพื่อนฝูงคุณแม่ ซึ่งท่านเมตตาให้ข้าพเจ้ายืม  อย่างคนอื่นท่าน อาจจะคิดดอกเบี้ยร้อยละห้า( ต่อเดือน ) แต่ข้าพเจ้ามีที่ดินไปจดขาย ฝากไว้ ท่านคิดเพียงร้อยละสามต่อเดือน  และต่อมา ก็ลดให้จนเหลือ ไม่ถึงสองบาทในระยะหลังที่ข้าพเจ้าไปต่อสัญญากู้กับท่าน             ช่วงเวลาดังกล่าว ได้ฝึกอารมณ์ข้าพเจ้าเอง ให้มีความเยือก เย็นลงอีกนิด และมีความสุข มีความเคารพตัวเองเพิ่มขึ้น อันเนื่องมาจาก การมีการงานค่อนข้างมั่นคง  เมื่อเทียบเวลาย้อนไปก่อนหน้า   เพื่อนฝูง หลายคน ที่เคยคิดจะดูถูกดูแคลน ก็เริ้มให้ความนับถือ  ยิ่งญาติพี่น้อง แล้วไม่ต้องพูดถึง ความที่เคยมองข้าพเจ้าอย่างดูหมิ่นเย้ยหยัน ก็ถึงแก่ นิ่งอึ้งกันไปเป็นแถวเวลาที่ไปสอบถามเรื่องเงินดาวเงินเดือนของข้าพเจ้า กับคุณแม่ หรือกับพี่ชาย น้องชาย จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มี.ค. 51 04:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ ๑๑  (ต่อ ) ฝึกตัวเองใหม่             ครั้งหนึ่ง คนขับรถของคุณพ่อ เคยมาเจอข้าพเจ้าโดยไม่ได้ นัดหมาย  คนขับรถ ตกใจที่เงินเดือนของข้าพเจ้าเดือนเดียวมากกว่าที่ เขาทำทั้งปี  ข้าพเจ้าเอง ก็ลืมเลือนค่าของเงินไปเหมือนกัน ยังไปคิดว่า ตัวเองแย่ แย่  พอได้ยินคนขับรถคุณพ่อ พูดเปรียบเทียบให้เห็น ยังรู้สึก ละอายแก่ใจ  ว่าเราดีกว่าเขาตั้งเยอะ ยังมานั่งก่นว่าตัวเองอยู่ได้ มีบุญ เท่าไหร่แล้วที่มีงานทำ ไม่ใช่ไปนั่งแบมือขอชาวบ้าน อย่างที่เคยเป็น ที่แท้คิดไป    กลับเพิ่งรู้ค่าของการตั้งเป้าหมายในชีวิตให้ทำงานหนัก ไว้เสมอ   ว่าผลที่ได้รับคือจำนวนเงินรายได้ก้อนใหญ่ทุกเดือน ถือว่า ตนเองมีความมั่นคงทางอารมณ์มากขึ้นกว่าสม้ยเมื่อออกจากมหาวิทยา ลัยใหม่ ๆ              เดิมข้าพเจ้าคิดจะนำลูกไปเรียนที่ โรงเรียนคอนแวนต์ที่ ตั้งอยู่ข้างตึกที่ทำงาน  วันหนึ่งขณะลงไปซื้อรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดันล็อป ที่อยู่ที่หน้าตึกริมถนน ได้ยิน เสียงเด็กนักเรียนโรงเรียนคอนแวนต์ลูก คนมีเงินที่กำลังรอผู้ปกครองมารับแถวริมถนนคุยกันเสียงดัง ว่า รองเท้า เธอคู่ละสามพันบาท  ข้าพเจ้ารู้สึกไม่ชอบขึ้นมาในใจว่า  พ่อแม่ของ เด็กเหล่านี้ ทำไมเลี้ยงลูกให้เสียคน ต่อไปจะไม่รู้ค่าของเงินเลย ข้าพเจ้าเดินเข้าไปซื้อรองเท้าคู่ละสามร้อยก็นับว่าแพงมากแล้วสำหรับ ข้าพเจ้าในวันนั้น   แต่ก็เช่นกัน สม้ยเรียนมหาวิทยาลัย ข้าพเจ้าก็เคย ตัดรองเท้าคู่ละเป็นพันเหมือนกัน แต่ก็เวลาที่ได้เงินจากการทำงาน นอกเวลาเรียนของข้าพเจ้า เช่นเป็นครูสอนพิเศษให้ลูกเพื่อนคุณแม่ ในกรมฯ ตอนเย็น หรือไปเฝ้าร้านของขวัญ Mini Meni ที่สยามสแควร์ หรือไปฝึกงานตอนซัมเมอร์ที่บริษัทเหมืองแร่แห่งหนึ่งแถวสะพาน หัวช้าง ฯ หรือ เขียนเรื่องส่งหนังสือแล้วได้เงิน  เวลาเหล่านั้น ข้าพเจ้า จึงจะ' มอบรางวัล ' ให้ตัวเอง  พอได้ยินอย่างนั้น   เริ่มนั่งคิดกังวลว่า ต่อไปจะให้ลูกเรียนที่ไหนดี  อยากให้ลูก " ติดดิน " รู้จักความจริงของ ชีวิต หากไปเรียนโรงเรียนคอนแวนต์ จะต้องกลายเป็นเด็กหัวสูง จะใช้ แต่ของแพง ๆ ใช้ของธรรมดาสามัญไม่เป็น             การมีลูกทำให้ข้าพเจ้าเปลี่ยนนิสัยไปอย่างมาก ข้าพเจ้ามิเคย อายที่ตัวเองมีลูกเลย    กลับยิ่งภาคภูมิใจมาก ที่ตัวเองดูมีค่ามากขึ้นและ อาจเพราะลูกสาวนั้นยิ่งโตก็ยิ่งฉลาดเฉลียว น่ารักน่าเอ็นดู และ พลอย เผื่อแผ่รัศมีมาให้ข้าพเจ้าด้วยก็เป็นได้ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มี.ค. 51 04:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ ๑๑ (ต่อ )           การทำงานในบริษัทฯ ต้องออกไปงานเลี้ยงรับรองต่าง ๆ หลาย สถานที่  อย่างที่ทราบกันแล้วว่า ข้าพเจ้าตัดเย็บเสื้อผ้าเองเป็น  ก็ยังทำ เช่นนั้นอยู่ ยังสามารถตัดเสื้อคลุม เสื้อแส็คไว้ไปทำงาน ด้วยผ้าฝ้ายสวย งาม   ข้าพเจ้าชอบไปซื้อที่ ร้านศิลปาชีพแถวโรงแรมโอเรียนเต็ล หรือไป หาตามห้างต่าง ๆ แถวนั้น    ไปทำงานก็ยังถือตัวเองเป็น "สาวโสด" เวลา ไปงานเลี้ยงต่าง ๆ  ยังคบกับเพื่อนชายหลายคนที่เข้ามาพูดคุยไปเที่ยว ฟังเพลงตามผับ บ้างในบางครั้ง             ในวันหยุดวันหนึ่ง ซึ่งข้าพเจ้าหยุดอยู่บ้านกับลูก ช่วงนั้นเด็กคน เลี้ยงคนเก่าที่ว่าลากลับไปปักษ์ใต้ยังอยู่กับข้าพเจ้าที่ที่พักน้องชาย  นึกถึง เพื่อนเก่าคนที่เคยเขียนจดหมายไปหาที่สถานีวิทยุขึ้นมา และ เพราะครั้ง หนึ่งที่เคยพบกัน เขาเคยปรึกษาเรื่องว่ากลับจากต่างประเทศมาแล้วยังไม่ ได้งานทำ  ต่อมาก็ว่าได้งานแล้วทางสุขุมวิท   จำได้ว่า เขาทำงานวันเสาร์ ครึ่งวัน ข้าพเจ้าจึงโทรศัพท์ไปสอบถามว่า ทำงานแล้วดีไหม เป็นอย่างไร   เขาก็ถามว่าวันหยุดนี้จะไปไหน จึงบอกเขาไปว่า  อยากพาลูกไปดูภาพ เขียนที่ศิลปากร และ อยากไปตลาดนัดสนามหลวง ด้วย ว่าจะไปซื้อ ' กะปิ ' เพราะไม่ได้กินข้าวคลุกกะปิมานาน             นิคกี้ ก็ดีใจมากที่ข้าพเจ้าอยากจะไปโน่นนี่ในวันเสาร์นั้น เขารีบขับรถมาที่ที่พักซึ่งไม่เคยทราบมาก่อนว่าข้าพเจ้าย้ายไปอยู่ที่นั่น นานแล้ว   ลูกสาวนั่งตักแม่ไปข้างหน้า กับ " อานิค"  ส่วนเด็กคนเลี้ยง นั้นตื่นเต้นดีใจที่ได้นั่งรถเพื่อน "คุณผู้หญิง " ออกไปด้วยกัน   และเธอ ก็ไม่เคยได้ไปสนามหลวงมาก่อน             ข้าพเจ้าเดินอุ้มลูกไปสักพัก  นิคกี้ก็ขออุ้มน้องแซนดี้บ้าง ส่วนคนเลี้ยงนั้น   ดีใจร้องอุ้ยว้าย โน่นนี่ก็ดีค่ะ คุณผู้หญิงขาไปตลอด ทางข้าพเจ้าได้กะปิ กับเครื่องทำข้าวคลุกกะปิ สมใจ ก็ถือถุงนั้นเดิน แกว่งไปจนถึงทางเข้ามหาวิทยาลัยศิลปากร           ไปหยุดยืนมองพระพิฆเณศวร์ที่หน้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ เล่าให้ฟังกันว่า แต่ก่อนเราประสาวัยรุ่นไป"แซว" ท่านไว้กันอย่างไร   เลยซวยนะ เข้ามหาวิทยาลัยท่านไม่ได้            จากนั้นก็เดินไปยัง โถงแสดงงานศิลป์ด้านหลัง จำไม่ได้ แล้วว่าเป็นเรื่องอะไร   พาลูกเดินชมศิลปะ และ เป็นสิ่งซึ่ง นิคกี้เรียน มาด้วยเขาจึงรู้สึกยินดีที่ได้ไป    ต่างคนต่างมองภาพต่าง ๆ อย่าง ซาบซึ้ง ส่วนลูกนั้น ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมาก แต่ตัวอ้วน ๆ ผิวขาว หอมแป้งเด็กของเธอก็ประทับใจ นิคกี้ขนาดหนักอย่างที่เขาเคยได้ สัมผัสความรู้สึกรักเด็กลูกของเพื่อนสมัยเรียนที่ต่างประเทศเหมือนกัน บทที่. ๑๒ ......ไปตามกระทู้ใหม่ ดังที่คุณน้องข้าวโพดว่าไว้นะคะ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 51 10:32:03 แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 51 10:24:31 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มี.ค. 51 04:53:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บทที่ ...... แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 51 10:28:03 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มี.ค. 51 04:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ ..... แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 51 10:27:21 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มี.ค. 51 04:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บทที่...... แก้ไขตามความเห็นที่ดีของคุณ ข้าวโพด  ค่ะ เห็นด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 51 10:29:10 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มี.ค. 51 04:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สนุกดี ว่าแต่ว่าทำไมคุณทิกิไม่ตั้งเป็นกระทู้ใหม่ต่อเนื่องจากกระทู้เก่าล่ะค้าบ สงสัยนิดนึงจากเพื่อนสนิทเป็นมาเป็นคนรักความรู้สึกมันแตกต่างกันมากมั้ยค้าบบ จากคุณ : ขี้สงสัย (ข้าวโพดแมวติสต์แตก) - [ 21 มี.ค. 51 07:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ภาคหนึ่ง บทที่ ๑-๘ ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6423525/W6423525.html ) (ภาคสอง บทที่ ๙-๑๑ ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6439185/W6439185.html ) ( และภาคสาม  บทที่ ๑๒ ที่นี่ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6443371/W6443371.html ) ขอขอบคุณคุณ น้องข้าวโพดแมวติสต์แตก มาก ๆ ค่ะ กลับมาพิจารณาก็เห็นจริงดังว่า จึง ย้ายมาตามที่แนะนำ แล้วค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มี.ค. 51 10:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ความคิดเห็นที่ 32   อ่านรวดเดียวจบค่ะ เดี๋ยวตามไปอ่านภาคสองต่อค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)   - [ 21 มี.ค. 51 04:08:19 ] คุณ กุลธิดา คะ หวังว่าคงจะอ่านที่ภาคสามด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มี.ค. 51 11:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านต่อภาคนี้จบแล้วค่ะ จะคอยต่อนะคะ อ่านเพลินเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 22 มี.ค. 51 04:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Thank You Dear All I'll answer  later for Today I can't type Thai  naka จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 24 มี.ค. 51 10:42:30 ]