ความคิดเห็นที่ 1 บรรยากาศในการรับประทานอาหารเย็นเต็มไปด้วยความครื้นเครง บรรดาเด็ก ๆ ที่เรียบร้อยตั้งแต่ตอนหัวค่ำก็วิ่งเล่นสนุกสนานกันในบ้าน   ส่วนผู้ใหญ่หลังจากที่รับประทานอาหารเรียบร้อยก็ย้ายออกมานั่งคุยกันที่โต๊ะหินขัดหน้าบ้านเสียงพูดคุยหัวเราะกระเซ้าเย้าแหย่ดังไม่ขาดระยะ ถึงแม้จะไม่เคยรู้จักหรือสนิทสนมกับบรรดาเพื่อนๆ  ของพี่ชายและครอบครัวมาก่อนแต่อัศวินีก็สามารถทำตัวกลมกลืนได้อย่างไม่ยากเนื่องจากทุกคนให้ความเป็นกันเอง   อีกทั้งหล่อนโตมากับครอบครัวทหารจึงค่อนข้างคุ้นชินกับพบปะสังสรรค์ พวกผู้ชายพอเริ่มมีน้ำมีดีกรีเข้ามาช่วยย่อยอาหาร   เสียงก็ยิ่งดังขึ้นทุกที    ขณะที่พวกผู้หญิงก็ดูจะมีความสุขกับการได้ขัดคอต่อปากต่อคำสามีและเพื่อนสามี    เด็กๆ  ก็วิ่งเล่นเจี๊ยวจ๊าว    ดูภาพรวมแล้วก็ไม่ได้แตกต่างจากครอบครัวของหล่อนเลย   หญิงสาวจึงมีความรู้สึกเหมือนได้หวนกลับไปสู่วัยเยาว์อีกครั้ง อย่างไรก็ตาม...ในขณะที่คนอื่นๆ  พูดคุยหัวเราะเสียงดังหากบุรุษผู้หนึ่งที่ตอนแรกกระเซ้าเย้าแหย่กับบรรดาแม่บ้านอยู่ดี ๆ ยามนี้กลับนั่งดื่มเงียบๆ อมยิ้มบ้างเมื่อถูกแซว  ไม่รู้อุปาทานหรือเปล่าที่หล่อนหันไปมองทีไรก็จะได้สบตากับดวงตาคมกริบคู่นั่นอยู่ร่ำไป   ครั้นแล้วพวงแก้มก็ร้อนผ่าวจนต้องบังคับสายตาไม่ให้หันไปมอง   แต่จากหางตาก็ยังแอบเห็นอีกฝ่ายมองเป็นระยะ   ดังนั้น...แม้จะรู้สึกเพลิดเพลินกับการนั่งฟังพี่ๆ  สนทนากระเซ้าเย้าแหย่กันเพียงใดแต่อัศวินีก็รู้สึกอึดอัดขัดเขินชอบกล   นึกอยากกลับแล้วสิ จนกระทั่งแขกทะยอยกลับ   เหลือแต่เจ้าของบ้านกับแขก ๒ คน   ชเยศเมาพับบนโต๊ะ  เดือดร้อนกองทัพต้องพยุงเข้าไปนอนในบ้าน   “วันนี้มีฟามสุข...มีฟามสุขจริงๆ  วันเกิดเมีย  กรู้....” กองทัพหรี่ตามอง     หากอีกฝ่ายไม่สบตาแสร้งทำเป็นหลับตาซะอย่างนั้น   พรึมพรำโน่นนี่ตามประสาคนเมาซึ่งก็ไม่รู้เมาจริงหรือเมาดิบกันแน่ รุ่งลาวัลย์หันมายิ้มเป็นเชิงขอโทษอัศวินีที่ต้องมาเจอสามีของตนเองในสภาพเมามายเช่นนี้  แต่ยามที่กองทัพสบตาเขม็งหญิงสาวกลับหลบตาซะอย่างนั้น ตอนแรกอัศวินีตั้งใจจะนอนพักที่บ้านของรุ่งลาวัลย์แต่พีระพรโทรมาแจ้งเลื่อนกำหนดการเดินทางพรุ่งนี้เช้า   ออกหมู่บ้านซึ่งอยู่บนเทือกเขารอยต่อระหว่างอำเภอจากเดิมที่เคยวางแผนตอน ๘  โมงครึ่งเลื่อนมาเป็น  ๗ โมงเช้าเนื่องจากพื้นที่ดังกล่าวอยู่ไกล   ต้องใช้เวลาในการเดินทางมาก “เอ่อ...พี่อาร์มค่ะ   ยังไงรุ่งรบกวนพี่อาร์มไปส่งน้องมิ้วที่โรงพยาบาลได้ไหม๊คะ   พี่โป้งก็เมา  รุ่งไม่อยากขับรถออกจากกองพันคนเดียว” อัศวินีนึกอยากจะแปลงร่างหายไปซะอย่างนั้น   “ได้สิ”กองทัพรับคำง่ายๆ   พรีรันเนอร์ทะยานสู่ถนนเบื้องหน้าที่ปราศจากยวดยานสัญจรไปมาด้วยความเร็วสูง   สองตาคนขับเต็มไปด้วยความระแวดระวัง   มือใหญ่เลื่อนไปสอดแผ่นซีดีเข้าเครื่องพลางชวนคุยก่อน “ชอบฟังเพลงไหม๊ครับ” กองทัพเป็นฝ่ายเปิดการสนทนาขึ้นมาก่อนเนื่องจากสังเกตเห็นท่าทางเกร็ง ๆของอีกฝ่าย   แหม...ทีตอนยังไม่รู้จักกันเป็นทางการหล่ะแซวเรานะ    ทีอย่างนี้หล่ะไม่กล้าเชียว    แค่สบตาก็หน้าแดงแล้ว    เอ...มันนานแค่ไหนกันแล้วนะที่เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงหน้าแดง “ชอบค่ะ” คนที่เคยคุยจ้อยิ่งกว่าต่อยหอยคราวนี้รักษาถ้อยคำเป็นอย่างยิ่งราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก  คู่สนทนาอมยิ้มในก่อนชวนคุยต่อ “แล้วน้องมิ้วชอบฟังเพลงประเภทไหน” “ก็พวกเพื่อชีวิต   ลูกทุ่งหมอลำอะไรประมาณนั้นแหล่ะค่ะ” คราวนี้อัศวินีเริ่มหายใจคล่องขึ้น  ตอบยาวขึ้นและตรงไปตรงมาเป็นตัวของตัวเองอย่างยิ่ง   ไม่เห็นต้องอายเลย...ก็ในเมื่อเราเป็นของเราอย่างนี้นี่นา   จะต้องสร้างภาพอะไรมากมาย “ก็ดีนะครับ   พี่ก็ชอบฟังเพลงประเภทนั้นเหมือนกัน” อีกฝ่ายแทนตัวเองว่าพี่ได้อย่างสนิทสนม     “เมื่อก่อนตอนอยู่ลพบุรีเวลาขับรถพี่ชอบฟังเพลงดังๆ เวลาขับรถรู้สึกเหมือนเราได้ปลดปล่อยความตรึงเครียดจากเรื่องต่างๆ ในชีวิตแต่พอมาอยู่ใต้ก็ต้องฟังเบาๆ เพราะต้องเผื่อหูไว้ฟังไว้สังเกตเสียงผิดปกติรอบข้างด้วย” “แล้วพี่อาร์มมาอยู่ปัตตานีนานหรือยังคะ” แน่ะ...เดาะเรียกพี่อีกต่างหาก   อ๊ะ...ช่วยไม่ได้ก็เขาแทนตัวเองว่าพี่ก่อนนี่นา   เราไม่ได้ถือโอกาสซะหน่อย   อิอิอิ “ตั้งแต่เรียนจบเลยมั้ง   ตอนนั้นไปอยู่ที่ลพบุรีก่อนประมาณ ๖ เดือน  แล้วทางนี้คนขาดก็เลยย้ายมาอยู่’ตานี จนถึงทุกวันนี้” “เอ๊ะ...โทษนะคะพี่อาร์ม   พี่อาร์มเป็นเพื่อนพี่โป้งใช่ไหม๊คะ   อืม...ไม่ทราบว่าพี่อาร์มอยู่แก๊งค์เดียวกับพี่เบียร์พี่ชายมิ้วหรือเปล่าคะ” “ใช่แล้ว   เป็นเพื่อนสนิทกันเลยแหล่ะ   สมัยที่ยังเป็นนักเรียนพี่ก็เคยไปเที่ยวบ้านมิ้วออกบ่อยแต่ก็ไม่เคยเจอน้องมิ้วเลย” ความทรงจำในบางเรื่องเริ่มแว๊บเข้ามาเกินกว่าจะปล่อยให้คาใจ  อัศวินีค่อย ๆ ป้อนคำถามทีละนิดด้วยความใจเย็น “งั้นพี่อาร์มก็ต้องรู้จักพ่อกับแม่ของมิ้วสิคะ” “โอ๊ย...รู้จักดีเชียวแหล่ะ   ท่านออกจะน่ารัก   แม่บีก็น่ารัก  คุยเก่ง  ดูไม่ออกเลยว่ามีลูกโตเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว” “พี่อาร์มว่ามิ้วหน้าเหมือนแม่หรือเหมือนพ่อคะ”  อัศวินีกลั้นใจคล้ายรอคำตอบ   คนถูกหลอกถามข้อมูลดูเหมือนจะจำวีรกรรมตัวเองสมัยเมื่อยังเป็นนักเรียนนายร้อยไม่ได้   ใบหน้าคมเข้มมีแววครุ่นคิด “เอ...พี่ว่า   โครงหน้ามิ้วคล้าย  ๆแม่บีนะ   น่ารัก...จิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตา   แต่ตาโตนี่คงได้มาจากคุณพ่อ  แหม...นี่ถ้ามิ้วเดินไปกับแม่บีนะ   ใครๆ เค้าคงคิดเหมือนกันว่าพี่สาวกับน้องสาวแทนที่จะเป็นแม่กับลูก” พลางหัวเราะลงลูกคอท่าทางสนุกสนาน   อืม...ใจเย็นไว้มิ้ว...เย็นไว้ “พี่อาร์มบอกว่ามิ้วน่ารักใช่ไหม๊คะ   แล้วไม่นึกอยากจีบบ้างหรอคะ”  หญิงสาวยังใจเย็นพอที่จะป้อนคำถามทีเล่นทีจริงต่อ   ชายหนุ่มอมยิ้ม...น้องสาวไอ้เบียร์นี่ชักน่าสนแล้วสิ   “โอ๊ย...ถามอะไรอย่างนั้นหล่ะจ๊ะยาหยี   พี่นึกอยากจะจีบน้องสาวไอ้เบียร์ตั้งแต่เห็นอยู่ในรูปแล้ว” ปากว่าตาก็มองถนนเบื้องหน้าสลับกับสังเกตข้างทางเป็นระยะ   ไว้ใจไม่ได้หรอก...สถานการณ์ในพื้นที่ตอนนี้สอนให้ต้องเป็นคนช่างสังเกต   ไม่งั้นหล่ะก็...ดับได้ง่ายๆ   “มิ้วว่า...อนาคตพี่อาร์มต้องมีเมียแก่แน่เลย” อัศวินีว่าหน้าตาเฉย   คนฟังสะดุ้งโหยง  นึกฉุนแกมขัน “อ้าว...ไหงมาแช่งพี่อย่างนั้นหล่ะจ๊ะน้องมิ้ว” “อ๊าว...!  ก็พี่เบียร์เคยเล่าให้มิ้วฟังว่าเมื่อตอนเป็นยังนักเรียนนายร้อย   พี่อาร์มเคยจีบแม่บีเพราะนึกว่าแม่บีเป็นมิ้ว   มิ้วยังได้บอกเลยว่าถ้ามิ้วมีโอกาสเจอเพื่อนพี่เบียร์คนนี้   มิ้วจะบอกให้ไปตัดแว่นสายตายาวมาใส่ได้แล้วเพราะถ้าขืนปล่อยไว้อย่างนี้มีหวังมีเมียแก่แน่ๆ” แค้นที่เก็บมาสิบปีชำระวันนี้ก็ยังไม่สาย   อัศวินียิ้มเชิดหน้าด้วยความสะใจขณะที่กองทัพกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อก    เวรหล่ะสิไอ้อาร์ม...!  เป็นนายทหารรบพิเศษซะเปล่า   เคยแทรกซึมหาข่าวในพื้นที่มาก็มาก   หลอกถามข่าวกับคนโน้นคนนี้มาก็เยอะแต่ดันมาตกมาตายเอาง่ายๆ  กับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียว  แถมยังความจำสั้นเหมือนปลาทองอีก   อุวะ...ก็มันผ่านมาแล้วตั้งเกือบสิบปีใครจะไปจำได้ จากคุณ : เรือไฟ - [ 28 เม.ย. 51 11:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดินสอในมือตวัดเป็นวงกลมล้อมรอบตัวหนังสือบนกระดาษ   บางครั้งก็เขียนแก้ให้พลางจุ๊ปากจิ๊กจั๊ก “แหม...จริงๆเลย   ดูนักศึกษาที่เคารพรักเค้าเขียนแพลนงาน   คนไข้เป็นแค่ความดันโลหิตสูงดันเขียนเนื้อหาเบาหวานมาด้วย   นี่ๆ แล้วยังไม่พอนะ เขียนแผนการพยาบาลเรียบร้อยเชียว   น่ากลัวจะลอกแพลนงานรุ่นพี่เพลินจนลืมนึกถึงคนไข้ตัวเอง” “สงสัยอาจารย์ฟ้าจะเคยทำมาก่อนถึงได้รู้ว่านักศึกษาลอกแพลนงานรุ่นพี่” ร.ต.อ.ปรมัตถุ์เงยหน้าจากหนังสือที่นอนอ่านบนเตียง   อมยิ้มขันผู้เป็นภรรยาที่มือก็ตรวจงานไปส่วนปากก็ไม่ยอมให้ว่าง   หัวคิ้วเริ่มยุ่ง     บางทีก็เหลาดินสอไปเพราะตรวจแล้วก็อดที่จะเขียนแก้ให้ไม่ได้ “แหม...ถึงเราลอกแต่เราก็ลอกอย่างมีศิลป์หรอก   แค่ดูเป็นแนวทางแล้วก็ปรับให้เข้ากับคนไข้ของตัวเอง” เพราะมัวแต่บ่นจึงไม่ทันเห็นสามีเก็บหนังสือปิดไฟกลางห้องเรียบร้อย   เหลือเฉพาะโคมไฟที่เธอกำลังตรวจ  Nursing  care  plan นักศึกษา  ดูนัยตาหรือก็ช่างแวววาวกรุ้มกริ่มซะเหลือเกิน “พอแล้ว...แม่แก่   ขี้บ่นแบบนี้เดี๋ยวก็แก่กันพอดี” ว่าแล้วอ้อมแขนแข็งแรงก็ตวัดร่างบางให้ล้มลงไปด้วยกันบนเตียง “อุ๊ย...พี่ปืน  ไม่เอา   ไม่เล่น” “ก็ใครบอกว่าเล่นเล่า   เรื่องแบบนี้ไม่มีใครเค้าทำเล่นๆ กันหรอก” ดวงหน้านวลแดงก่ำยามถูกจุมพิตแผ่วเบาประพรมทั่วใบหน้า   “แต่งงานมาหลายเดือนแล้วนะฟ้า  เมื่อไหร่จะยอมมีน้องซะที”   นั่นสินะ...มี “น้อง”  คงจะน่ารักดี   คล้ายเขานิด   คล้ายเธอหน่อย   หากงานใบโต๊ะทำให้หญิงสาวยังลังเล “น่า...เอาไว้ก่อนก็ได้” ลมหายใจร้อนผะผ่าวพลิ้วผ่านไปทั่ววงหน้างาม   สติสตังเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับเนื้อแล้วสิ “อืม...” “คุณพี่คนสวยคร๊าบบบบ....   รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบบบ....เพื่อนโทรมา คุณพี่คนสวยคร๊าบบบบ....   รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบบบ....เพื่อนโทรมา” เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นขัดจังหวะทำเอาหญิงสาวโล่งอกแกมเสียดายปนกัน   แต่จะไม่รับก็ไม่ได้เดี๋ยวยัยมิ้วงอน    ก็เสียงเรียกเข้าเสียงนี้มีแค่เจ้าหล่อนคนเดียวนี่นา   อาจารย์กดปุ่มรับสายขณะที่ยังอยู่ในอ้อมแขนกระชับของสามีที่ดูท่าจะขยันกว่าทุกคืน “ว่าไงมิ้ว” น้ำเสียงสั่นนิดๆ  แต่เจ้าตัวพยายามที่จะคุมสติไว้มั่นแม้ใจจะสั่นหวิวเต็มทีเพราะถูกรุกรานก็ตาม “นอนยังฟ้า” “กำลังจะนอน   มีอะไรเปล่า” เอ...โกหกนี่ผิดศีลข้อไหนนะ   ช่างมัน...ก็กำลังจะ“นอน” จริงๆนี่นา “มีเรื่องอยากเม้าท์น่ะสิ   โอ๊ย...สด ๆ ร้อน ๆ เลยนะแก   เมื่อตอนกลางวันก็ว่าจะเม้าท์แล้วแต่ไม่มีเวลาโทรมา   แล้วเรื่องมันก็ยาวมาถึงตอนเย็นเลยนะแก” “เล่าพรุ่งนี้ได้ป๊ะ”เสียงเริ่มสั่นเมื่อนิ้วใหญ่ทำปูไต่บนแขนเรียวทำเอาขนลุกซู่   สติสตังเริ่มโบยบินไปทีละน้อย...ทีละน้อย... “เล่าพรุ่งนี้มันก็ไม่มันส์สิ   ตอนนี้ยังสด ๆ ร้อนๆ  อยู่   ทุกชอร์ตไม่พลาด” ปรมัตถุ์โบกมือหากผู้เป็นภรรยากลับเริ่มนึกอยากแกล้ง   อมยิ้มเจ้าเล่ห์   “อ๊ะ...อ๊ะ...ก็ได้  มีอะไรว่ามา” “เมื่อกลางวันชั้นออกหน่วยฯ   แกทายซิว่าชั้นไปเจอใครมา” “นังมิ้วบ้า   แล้วชั้นจะไปรู้กับแกไหม๊เนี่ย” “เหอะน่า...ทายหน่อยสิ   มันเป็นจิตวิทยาในการเล่าที่เป็นการกระตุ้นความสนใจคนฟังอย่างหนึ่งนะแก” “นังเพื่อนเลว  จะเล่าก็เล่ามา   ไม่ต้องลีลาท่ามากเดี๋ยวชั้นมีเรื่องให้สนใจทำมากกว่าฟังแกนะยะ” พลางแสร้งส่งสายตาหวานฉ่ำให้ผู้เป็นสามี   ก็อยาก “ยั่ว” คนเล่นๆ  อย่างนั้นเอง “แหม...แม่คนธุระมาก    ตั้งแต่มีครอบครัวนี้รู้สึกจะไม่ค่อยให้เวลากับเพื่อนฝูงเลยนะยะ” น้ำเสียงตัดพ้อนิดๆ   คนฟังนึกขำ “แกก็ลองมีครอบครัวซะสิ   จะได้รู้ว่ามันยุ่งแค่ไหน” คนที่กำลัง  “ยุ่ง”  เสียงสั่นนิด ๆ เริ่มบิดตัว  หน้าแดงก่ำเมื่อถูกรุกรานหนักเข้า   แต่ดูเหมือนคู่สนทนาจะไม่ทันได้สังเกตน้ำเสียงของเพื่อนสาวเพราะมัวแต่ให้ความสำคัญกับเรื่องของตัวเอง “โอ๊ย...ไม่อยากจะเล่าเลยว่า   สงสัยชั้นกับพี่เถื่อนต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ เลยแก” “พี่เถื่อนไหนวะมิ้ว”  เพื่อนสาวยังงง “อ้าว...ก็ผู้ชายที่ชั้นเดินชน  เอ๊ย...เดินชนชั้นที่สนามบินไงแก   แล้วชั้นก็มาเจอเค้าอีกที่ตึกจิตเวชตอนไปเล่นอาการวิทยาให้นักเรียนแกดูไง” “ฮื่อ...เริ่มจำได้แล้ว   แล้วไง  อย่าบอกนะว่าแกเจอเค้าอีกแล้ว” “โอ้โห...แก    รู้ได้ไงเนี่ย   ถูกต้องนะค้า” “ก็ไม่เห็นน่าตื่นเต้นตรงไหนเลย” เพราะชั้นกำลังเจอเรื่องตื่นเต้นกว่า...อืม.... “ยัง...ยังไม่พอแค่นั้นนะแก    เมื่อตอนหัวค่ำไปกินข้าวบ้านพี่รุ่งมา  พี่รุ่ง...ภรรยาพี่โป้ง   เพื่อนพี่เบียร์ไงแก” หญิงสาวปูภูมิหลัง “วันเกิดพี่เค้า” “แล้วไง” สติสตังหลุดลอยไปไกลเพราะโดนปูไต่รุกรานมากขึ้น  หันไปทำตาเขียวฝ่ายนั้นกลับยิ้มใส่ตา   ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งแกล้ง “ชั้นไปเจอพี่เถื่อนอีก จริง ๆแล้วพี่แกชื่อพี่อาร์ม   แหม...ชื่อก็บ่งบอก ร.อ. กองทัพ  นิคเนมพี่อาร์ม เท่ห์...เข้มแข็ง  สมกับเป็นทหาร   เฮ้อ...ใจละลาย   ยิ่งเป็นโรคใจง่ายอยู่ด้วย”  เอากับมันสิ...บ้าเครื่องแบบไม่มีใครเกินอย่างนั้น “มีเด็ดกว่านั้นอีกนะแก   ขากลับพี่แกมาส่งชั้นที่โรงพยาบาลด้วย   เราคุยกันตั้งหลายเรื่อง  พี่แกบอกว่าพื้นที่รับผิดชอบอยู่ในเขตหมู่บ้านที่ชั้นต้องไปอยู่ประจำ PCU  ด้วยนะแก   เขาเสนอตัวเองเลยนะว่า...มีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้เลยนะครับ   พี่เต็มใจ...น้าน...เห็นเสน่ห์เพื่อนแกหรือยัง  แหม...เพราะเห็นชั้นหน้าตาดีหรอกนะเค้าถึงได้รับเสนอตัว  จริงไหม๊” โม้ด้วยความเมามัน   พอเริ่มเหนื่อยแล้วถึงได้รู้สึกถึงความผิดปกติ...ไม่เห็นมันขัดคอเหมือนทุกครั้งเลยแฮะ   “ฟ้า...ฟ้า...” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก...   “เฮ้ฟ้า...แกฟังฉันอยู่หรือเปล่า...” เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงครวญครางแผ่วเบาแทน  อัศวินีหน้าแดงก่ำ...บ้าจริงเชียว...ชอบทำให้คนโสดอิจฉาอยู่เรื่อย นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...อย่าได้โทรมาหาเพื่อนที่มีครอบครัวแล้วเวลากลางคืนเป็นอันขาด   ไม่งั้นหล่ะก็...ท่านจะกลายเป็น  ก.ข.ค. โดยไม่รู้ตัว  อิอิอิ จากคุณ : เรือไฟ - [ 28 เม.ย. 51 11:17:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6376819/W6376819.html ตอนที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6385343/W6385343.html ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6405313/W6405313.html ตอนที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6430200/W6430200.html ตอนที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6452884/W6452884.html ตอนที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6473236/W6473236.html ตอนที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6496705/W6496705.html ตอนที่ ๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6523009/W6523009.html ตอนที่ ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6535113/W6535113.html จากคุณ : เรือไฟ - [ 28 เม.ย. 51 11:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น้องมิ้วก็รีบ ๆ จีบพี่อาร์มซะเร็วนะจะได้ไม่เหงา ว่าแต่พี่ฟองเบียร์รู้อะเป่า เค้าจองพี่ฟองเบีบร์ได้มะ จากคุณ : ใบบัว (ใบบัวnana) - [ 28 เม.ย. 51 17:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จะรับโทรศัพท์ไป ทำอะไรชวนคนอื่นเสียวไปจริงๆ อะ อยากกินยำหัวปลีด้วย จากคุณ : scottie - [ 28 เม.ย. 51 22:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขำตอนใกล้จะจบตอนค่ะ 555 จากคุณ : Jasmine-warin - [ 29 เม.ย. 51 00:54:11 A:92.50.74.204 X: TicketID:168186 ]