ความคิดเห็นที่ 1 “ขอบคุณสำหรับมื้อนี้ค่ะเรน... ไว้... เราค่อยคุยกันทีหลังนะคะ” จากนั้นเธอก็วิ่งแน่บไปเลย ผมได้แต่อ้าปากค้างมองตามหลัง การเวกเองก็ดูเหมือนตั้งตัวไม่ถูก จนกระทั่งเราสองคนได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของยายฟินนั่นแหละครับ สติถึงกลับมา “ไงล่ะ ปลาน้อยหลุดไปตัวแล้ว อ้อ แต่ยังเหลือตัวใหญ่อยู่นี่ ยังไงก็โชคดีนะจ๊ะ แม่นกน้อยพันธุ์หายาก” จากนั้นพายุก็พัดผ่านไป ทิ้งความเสียหายอันยิ่งใหญ่ไว้โดยไม่ไยดี ผมทรุดลงนั่งกุมขมับผิดกับการเวกที่กินข้าวต่อ “ยังมีอารมณ์กินอีกนะ” ผมประชด   “เรื่องมันผ่านไปแล้ว กลุ้มไปก็ช่วยอะไรไม่ได้” ตอนแรกคิดว่าเธอเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุกไปแล้วแต่เปล่าเลยครับ เมื่อเงยหน้ามองกันอย่างหาความ ผมเห็นดวงตาลูกแมวของเธอส่องประกายได้ชวนขนหัวลุกยิ่งนัก “พยายามอีกครั้ง โดยเร็วที่สุดได้ไหม” “ทำไมล่ะ” “เพราะเร็วๆ นี้ จะมีคนตายน่ะสิ” ผมรีบลุกแล้ววิ่งตามแทนวนาไปสุดฝีเท้า พอกันทีครับกับเรื่องความตาย ผมไม่อยากให้ใครต้องเสียชีวิตกับเรื่องพรรค์นี้แม้แต่ยายฟินผู้หญิงที่ผมเกลียดเข้าไส้ ทว่า เส้นทางวิบากกรรมคงลิขิตเอาไว้แล้ว เพราะเมื่อถึงห้องสอง เพื่อนร่วมชั้นของตาลบอกว่าเธอเพิ่งเก็บของกลับบ้านไปเมื่อพักใหญ่นี่เอง “บ้าเอ๊ย” วิ่งไปบ่นไปหลังจากตามหาเจ้าหล่อนจนถึงประตูโรงเรียนแต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อคิดว่าเปล่าประโยชน์ที่จะตามแล้วผมจึงเดินคอตกกลับห้องเรียน ระหว่างนั้น ในหัวพยายามหาทางเลือกใหม่จนเหมือนฉุกคิดได้วิธีหนึ่ง ทว่าทางเลือกนั้นก็มลายหายวับไปอย่างรวดเร็วเพียงแค่ได้ยินเสียงยายฟินดังลอดมาเข้าหู “ให้ฉันจริงเหรอ” นี่อาจเป็นอีกวิธีครับแต่ผมไม่เคยนึกเผื่อไว้ เพราะดูนิสัยยายฟินแล้วมั่นใจได้เลยว่าไม่มีทางรับของจากการเวกแน่ ดังนั้น ผมจึงรู้สึกผิดคาดนิดหน่อยเมื่อเห็นเจ้าหล่อนชูก้อนหินสีดำขึ้นมองอย่างสนใจ ทว่าโล่งอกกันอยู่พักเดียว แม่คุณก็โยนมันลงถังขยะอย่างไม่ใยดีในวินาทีต่อมา ซ้ำยังพูดจาดูถูกส่งท้าย “ของกะหลั่วฉันไม่อยากได้หรอก” เท่านั้นก่อนเดินไปนั่งโต๊ะของตน ส่วนยายลูกหมีลอบชำเลืองไปทางจิรัฐซึ่งทำเมินด้วยการมองนอกหน้าต่าง พักใหญ่ทีเดียวกว่าเจ้าหล่อนจะกลับไปนั่งที่ ยายบ้านี่อีกคน เขาไม่สนก็ยังจ้องเรียกร้องความเห็นใจอยู่ได้ เห็นการเวกหยิบก้อนหินขึ้นมาจากถังขยะด้วยท่าทีหงอยซึมแล้วผมก็ตัดสินใจเดี๋ยวนั้นเลยว่าจะไม่ขอสนใจผู้หญิงพวกนี้อีก รับไม่ได้จริงๆ กับการใช้วิธีเหยียดหยามเพื่อปฏิเสธความหวังดีของผู้อื่นแบบนั้น ยิ่งพอมองฮีโร่สาวเดินคอตกกลับไปนั่งโต๊ะของตน ผมยิ่งเกลียดแม่พวกไร้สมองขี้อิจฉานี่เป็นร้อยเท่าพันทวี “อย่าใส่ใจแม่พวกนั้นเลยนะ” ผมเดินเข้าไปให้กำลังใจการเวกแบบไม่เกรงสายตาชาวบ้าน แต่หญิงสาวกลับเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตางุนงง   “หือ... พวกไหนเหรอ” “อ้าว ก็เมื่อกี้...” “อ๋อ ฉันแค่อยากลองเท่านั้นน่ะ” เธอว่าพลางยักไหล่ “ตอนนี้กำลังคิดหาวิธีอื่นอยู่” สมกับเป็นฮีโร่จริงๆ ครับ ไม่ยึดติดกับมนุษย์บางคนแต่มองที่ส่วนรวม ทว่า ขณะกำลังคิดหาคำพูดปลอบใจเด็ดๆ อยู่ จิรัฐก็เดินเข้ามาแทรก (โดยไม่แคร์สายตาชาวบ้านอีกเช่นกัน) “เรื่องยายตาลนั่น ไม่สำเร็จใช่ไหม” คำตอบคือการพยักหน้า ทว่านั่นไม่เพียงพอสำหรับผม “อะไรก็คงดีกว่านี้ถ้าไม่เจอคนบ้าเข้าเสียก่อน” เสียงนั้นดังไม่ใช่น้อยครับ เกือบทั้งห้องจึงเหลียวมองมายังโต๊ะของการเวกเป็นตาเดียว เว้นแต่ยายฟินที่ยังนั่งกอดอกทำตัวเป็นนางพญา เปล่าครับ เธอไม่ได้สิ้นฤทธิ์ อีกห้าวินาทีต่อมาโน่น ทั้งห้องก็ได้ยินเสียงเจ้าหล่อนกันถ้วนทั่ว “การช่วยผู้หญิงดีๆ จากคาสโนว่าสักคนมันผิดตรงไหน” ยอมเสี่ยงกับการเป็นคนบ้าเพื่อให้ถูกมองว่าเป็นนักปกป้องสิทธิสตรีเลยทีเดียวครับ น่าเสียดายว่าในห้องนี้ผู้หญิงที่เคยออกเดทกับผมไม่ได้มีแค่ยายฟิน สวรรค์จึงส่งคนมาช่วยผมอีกแรง “ฉันสงสัยมานานแล้วว่าตอนเธอคบกับเรนมีปัญหาอะไรหรือ ถึงได้จงเกลียดจงชังเขาจังเลยน่ะ หือ” เธอคนนี้ชื่อณิชคุณครับ ชื่อเล่นว่า นิด จัดเป็นสาวหน้าตาเฉี่ยวคมออกแนวมั่นที่ผู้ชายบางคนไม่ค่อยชอบ เนื่องจากเธอโผงผาง ขวานผ่าซากและกล้าได้กล้าเสีย ซึ่งนิสัยอย่างหลังนี่แหละทำให้ผมต้องบอกเลิกกับเธอในเวลาสองวัน “เท่าที่ได้ยิน เธอออกเดทกับเขาไม่กี่ชั่วโมงเองไม่ใช่เหรอ ไม่น่าจะมีเรื่องกันได้ขนาดนี้เลยนะ” “ไม่เกี่ยวกับเธอ” ยายฟินก็แรงพอกันครับ แต่คนอย่างณิชคุณ ผมขอบอกเลยว่าอย่าได้หาเรื่องกับเธอเชียว เพราะ... “ในฐานะอดีตกิ๊กเก่าเรนกันทั้งคู่ เพียงพอจะให้ยุ่งไหมล่ะ” ยายฟินทำหน้าเหมือนจะกระโจนเข้าขย้ำสาวนิดเสียแล้วครับ แต่นิดก็ไม่ได้ตัวนิดสมชื่อด้วยรูปร่างสูงค่อนข้างใหญ่ ผมทราบมาว่าเธอเล่นกีฬาอยู่สองประเภทคือบอดี้คอมแบทกับคาโปเอร่า เพราะอย่างนั้นมนุษย์ธรรมดาวัยเท่าผมสู้เธอไม่ได้แน่ๆ ข้อนี้ ยายฟินก็รู้ดีแก่ใจ ดังนั้นสาวเจ้าจึงกลับไปโพสท่านางพญาเหมือนเดิม “ถ้าตอบคำถามไม่ได้ก็เลิกกระแนะกระแหนเรนในห้องเสียที ฉันรำคาญ” คำตัดสินชี้ขาดนั่นได้รับเสียงปรบมือเกรียวกราวกันทั้งห้อง เพิ่งรู้วันนี้เองครับว่าการที่พวกเขาจงใจเงียบกันทุกครั้งที่ยายฟินหาเรื่องผมนั้นไม่ใช่เพราะกำลังแอบหัวเราะเยาะหรือเห็นด้วยกับการป้ายสีแต่อย่างใด ดวงตาค่อนข้างดุของณิชคุณมองมาทางผมแล้วยิ้มให้ จากนั้นจึงปรายผ่านไปยังการเวก ซึ่งเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาทางนิดทันที “ฉันให้” นิดเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “ถามจริงดิ การเวก นี่เธอโรคจิตหรือไงถึงชอบแจกของให้ชาวบ้านเขาน่ะ” คนโรคจิตหัวเราะกับคำพูดเย้าแหย่นั่น ตอนแรกผมคิดว่านิดจะไม่รับแต่ผิดคาด เธอหยิบมันขึ้นมาดู ทำตาโตแล้วกล่าว “โหวว... ของดีหายากแบบนี้ไม่รับไว้ก็โง่ดิ ขอบใจนะ” การเวกยิ้มกว้างแล้วกำชับ “ติดตัวไว้นะ อย่าให้มันห่างไม่ว่าเวลาไหน ไม่ว่าจะนอนหรืออาบน้ำ” “อย่างนั้นคงต้องกินลงไปแล้วล่ะ” ว่าพลางหัวเราะแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ “ขอบใจอีกรอบ เพื่อนใหม่” เธอตบบ่าแม่นกน้อยเบาๆ สองสามครั้งแล้วนั่งที่ การเวกจึงเดินกลับไปยังที่ของตนบ้าง แม้จะผิดวัตถุประสงค์ แต่อย่างน้อยการเวกก็สามารถปกป้องใครอีกคนได้แล้ว ถึงในความเห็นผม ณิชคุณน่าจะเป็นคนที่ปลอดภัยจากเจ้าวัวหล่อตัวนั้นมากที่สุด ทว่าเรื่องของอนาคตหาใช่สิ่งแน่นอนเสมอไปหรอกครับ ผมไม่มีญาณวิเศษจึงไม่อาจมองเห็นมันได้ ดังนั้นเรื่องของคนที่คิดว่าห่างไกล จึงอยู่ใกล้ตัวอย่างไม่น่าเชื่อ ************************************** ชั้นสองของบ้านสีขาวในย่านชุมชนคนชั้นกลางมีถึงสี่ห้องนอน หนึ่งในนั้นเป็นห้องลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของผู้จัดการสาขาบริษัทตัวแทนจำหน่ายขนาดยักษ์ซึ่งมีกิจการทั่วโลก เพราะเขาสูญเสียภรรยาไปหลายปีจึงต้องทดแทนความเหงาด้วยการทำงานหามรุ่งหามค่ำ หวังเพียงว่าเม็ดเงินจำนวนมากที่หามาได้ จะเพียงพอต่อการมอบความสุขให้แก่สิ่งมีค่าที่ภรรยาสุดที่รักทิ้งไว้ดูต่างหน้า เด็กสาวผู้อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แสวงหาความสนุกสนานจากเงินที่บิดามอบให้ผ่านบัตรแข็งเพียงใบเดียว บ่อยครั้งที่เธอออกเที่ยวยามค่ำคืนกับเพื่อนซึ่งหวังเพียงอาหารพะยี่ห้อร้านชื่อดังแต่ไร้รสชาติ หรือสุราราคาแพงจากต่างประเทศสักขวด ส่วนความสนุกหลังจากนั้นถือเป็นของตอบแทนแก่เจ้ามือสาวหน้าใสผู้โหยหาความรักจากใครสักคน เพื่อนใหม่ของสาวน้อยคือกลุ่มนักบิดยามวิกาลที่มีผู้หญิงเพียงสามคน เนื่องจากเธอหน้าตาดีและใจถึงเรื่องแต่งตัวมากกว่าจึงเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าสิงห์นักบิดวัยคึกคะนอง น่าเสียดายว่าคนกลุ่มนี้ยังไม่มีใครมี ลักษณะเข้าตา เธอจึงสานสัมพันธ์กับพวกเขาเพียงแค่เพื่อนเที่ยวเท่านั้น “ลิลลี่ วันนี้ไปต่อกับเราไหม” อีกหนึ่งคำพูดที่เห็นเจตนากันโดยไม่ต้องแปลซ้ำ แต่เธอเชี่ยวชาญอยู่แล้วเรื่องการเอาตัวรอดแบบไม่ทำให้เสียน้ำใจ “ก็อยากนะริค แต่เราต้องกลับบ้านก่อนเที่ยงคืน วันนี้พ่อกลับเร็ว” “โห... นี่เร็วแล้วเหรอเนี่ย เราอิจฉาบ้านเธอชะมัด เที่ยวยังไงก็ได้ไม่ว่าแถมให้เงินใช้เยอะอีก แม่เราสิจู้จี้ขี้บ่นอยู่นั่นแหละ เงินเที่ยวก็ไม่มีสักแดง บอกว่าจะเก็บไว้ให้เราเรียน” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นขณะยกขวดเบียร์ขึ้นจิบ ลิลลี่ยิ้มให้กับเพื่อนก่อนมองแม่น้ำเจ้าพระยา หลับตารับสายลมเย็นยามกลางคืนที่ทั้งสดชื่นและเงียบเหงา เธอชอบสะพานเพิ่งเปิดใหม่แห่งนี้เพราะสามารถเห็นทิวทัศน์ในรัตติกาลได้กว้างไกลสุดลูกตาโดยไม่ต้องจ่ายค่าผ่านทาง แม้ว่าคนพาเธอมาจะชอบแค่ตรงที่มีรถน้อยเท่านั้น “เธอชอบที่นี่ใช่ไหม วันหลังเรามากันสองคนนะ” คำพูดของริค ทำให้ลิลลี่หันมาส่งยิ้มให้เขา “นี่ริค เราอยากจะบอกว่าที่จริงเราไม่ได้ชื่อลิลลี่ล่ะ” “เอ๋... เหรอ... แล้วชื่อจริงของลิลลี่คืออะไรล่ะ” คล้ายเด็กสาวกำลังจะเอ่ยแต่เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มได้ตะโกนเรียกริคขึ้นมาก่อน เขามองนาฬิกาแล้วหันไปพูด “ได้เวลาแข่งแล้ว เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ” เขาส่งหมวกกันน็อคให้เด็กสาวก่อนเดินไปยังมอเตอร์ไซค์วัยรุ่นที่เสริมออฟชั่นจนดูรกตามากกว่าสวยน่ามอง เปิดสตาร์ทมือแล้วขับตามไปสมทบกับกลุ่มเพื่อน เด็กสาวซึ่งนั่งจิบเบียร์อยู่ด้วยลุกขึ้นยืนเมื่อเด็กหนุ่มอีกคนขับมอเตอร์ไซค์ยี่ห้อและการตกแต่งคล้ายกันกับริคมาจอดข้างๆ “เธอน่าจะลองนั่งซ้อนท้ายตอนแข่งกันดูบ้างนะ สนุกจะตายไป” “ฮื่อ วันหลังนะ”   ลิลลี่ว่าพลางขยับมือเล็กน้อยเป็นเชิงลา สองตามองตามรถมอเตอร์ไซค์ขับไปจอดเทียบกันเป็นกลุ่มใหญ่ แต่ละคนเร่งเครื่องเพื่อเตรียมออกตัวเต็มที่ ริคหันมาโบกมือให้เธอ เด็กสาวดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือแบบดิจิตอลราคาแพง อีกไม่กี่วินาทีจะห้าทุ่ม เธอจึงยิ้มและเดินห่างออกมาจากกลุ่มนั้น พอสัญญาณมอเตอร์ไซค์ออกตัวดังขึ้น เธอโยนหมวกกันน็อคของริคลงจากสะพานแล้วปิดหู ทันทีที่มันสัมผัสน้ำ เสียงระเบิดก็ดังกึกก้องกัมปนาทจากทางด้านหลัง ไม่จำเป็นต้องเหลียวมองเพราะเธอรู้ว่าไม่มีใครรอดชีวิต “ฉันคงไม่มีโอกาสนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ของใครอีกแล้วมั้ง” ว่าพลางหยิบกระดาษขนาดเท่าฝ่ามือพับครึ่งแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วคลี่ออก ยิ้มให้กับรูปสามเหลี่ยมไขว้ซึ่งเธอเขียนขึ้นเองเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา ทันทีที่วางบนพื้น กระดาษนั้นก็พลันเกิดไฟลุกได้โดยไม่ต้องใช้สื่อชักนำใดๆ เด็กสาวเฝ้ามองจนมันมอดไหม้หมดและกล่าว “ข้าขอบูชาเครื่องสังเวยแด่ท่าน จอมปิศาจโวลดัว ขอพลังให้ข้าได้สมหวังต่อชายที่ข้าปรารถนาด้วยเถิด” จากคุณ : g_maru - [ 12 ก.พ. 52 21:23:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลิงค์ตอนแรกค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7491898/W7491898.html ตอนที่สอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7500947/W7500947.html ตอนที่สาม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7508618/W7508618.html *************** ตอบคอมเม้นท์ค่ะ คุณโอ (เขมปัณณ์) ขอบคุณค่ะ  ศึกษาตามสบายเลยค่ะถ้าจะเป็นประโยชน์ได้ คุณ Nothing is... ได้มุกจากพันทิปนี่แหละค่ะ แต่บิ๊กไบท์กะถังอเนกประสงค์นี่เอาเป็นไส้กรอกอิสานกับกะละมังแทนได้ไหมคะ คุณ scottie ตอนนี้เฉลยแล้วค่ะว่าเรนทำสำเร็จไหม คุณไว้พบกันวันหลัง ขอบคุณจ้า คุณเผาดาบ ขอบคุณจ๊ะ ติดตามต่อได้เลยค่ะ คุณนกยูง ผู้เขียนคงใช้คำไม่ถูกต้องไปบ้างค่ะ แต่พยายามสื่อว่าจิรัฐพูดประชดน่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์จากนักอ่านทุกท่านมากนะคะ เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนอย่างดีเลยค่ะ จากคุณ : g_maru - [ 12 ก.พ. 52 21:33:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่อ ประชดนี่เอง เข้าใจแล้วค้าบ ว่าแต่คุณหนูลิลลี่เป็นใครน้อ? รอติดตามตอนต่อไป ^__^ จากคุณ : นกยูง - [ 12 ก.พ. 52 22:31:48 A:114.128.27.147 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 คงไม่ใช่ตาลนะ จากคุณ : scottie - [ 12 ก.พ. 52 23:32:54 ]