ความคิดเห็นที่ 1 "ถ้างั้น...พี่เลนบอกรุ้งหน่อยว่าพี่เลนไปกับใคร" สีหน้าคู่สนทนาเบื่อหน่ายเต็มที่ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบ "รุ้งไม่รู้จักหรอกค่ะ" "งั้นผู้ชาย? ผู้หญิงคะ?" “น้องรุ้งมีสายซ้อน แค่นี้ก่อนนะคะ” เขาตัดบทก่อนจะวางสายหนีไปอีกครั้ง  แล้วรีบกดเบอร์ย่อปุ่มเดียวไปหาใครบางคน   ลงย่อเบอร์ไว้ให้กดหาง่ายๆ นี่แสดงว่าต้องเป็นคนสนิทมาก  มีผู้หญิงให้เลือกหลายคนขนาดนี้ดูท่าเขาคงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหล่อนจริงๆ เสียกระมัง   หญิงสาวไม่อยากเชื่อว่าตนเองเข้าใจภีมพิรัลผิดไปจริงๆ “ร็อค! ช่วยหน่อยสิ” แต่ชื่อปลายสายดันเป็นชื่อผู้ชายเสียนี่ทำเอาหล่อนหันควับไปจ้องแบบลืมมารยาทไปชั่วคราว   พอเขาเห็นว่าหล่อนกำลังสนใจก็พูดเสียงเบาลง   “เป็นอะไรวะ?” เสียงที่ดังรอดออกมาเป็นเสียงผู้ชายจริงๆ เสียด้วยสิ “ช่วยหน่อยสิ...คือตอนนี้อยู่ข้างนอกแล้ว...แล้วน้องรุ้งน่ะ  ให้เจอกันไม่ได้นะ” เขายังพึมพำอะไรต่อไปที่หล่อนฟังไม่เข้าใจนัก   แต่สรุปได้ว่ากำลังกลัวผู้หญิงชื่อรุ้งอะไรนั่นตามมาเจออย่างจับใจ “ไม่รู้เรื่องเว้ย?” ไรวินท์เพื่อนรักของเขาฟังอยู่อีกด้านของโทรศัพท์ก็พลอยงงไปด้วย “ยัยรุ้งมันทำไม?” “โอ้ย..ย  ทำไมเข้าใจยากนักหา  ‘เลน’ บอกว่าไปกันท่าน้องรุ้งให้หน่อยได้ไหมครับ? คือ ‘เลน’ จะไปกับเพื่อน” เพื่อนรักที่ปลายสายขมวดคิ้วอยู่ๆ ภีมพิรัลก็เรียกตัวเองว่า ‘เลน’  ท่าทางจะมีนัยยะจริงๆ เสียแล้ว  แต่ไม่สามารถพูดได้โดยเปิดเผย   ทว่าความที่รู้จักกันมานานสิบกว่าปีก็พอจะรับมุกเพื่อนทัน “โอเค  งั้นแกตอบว่าใช่ไม่ใช่ก็พอนะ   แกจะไปกับเพื่อนที่ว่านี่ผู้หญิงใช่ไหม?” “ใช่” “แล้วแกกลัวยัยรุ้งจะไปป๊ะกัน  เดี๋ยวเสียเรื่องใช่ไหม?” “ใช่” “แล้วแกก็จะให้ฉันไปดักยัยรุ้งเอาไว้ใช่ไหม?” “ใช่...แหม..ร็อครักแกจริงๆ เลยอ่ะ  ทำไมรู้ใจอย่างนี้ไม่เสียแรงที่คบกันมานาน” อาการดีอกดีใจออกนอกหน้าของชายหนุ่มไม่ได้หลุดไปจากสายตาของอมริสาเลย    เมื่อตอนที่ยังนั่งอยู่ในโรงแรมสีหน้าเขานิ่งไม่ต่างกับตุ๊กตาที่ไร้ชีวิตจิตใจด้วยซ้ำ   ตอนนี้แค่พูดโทรศัพท์กับผู้ชายคนหนึ่งกลับมีทีท่าปลาบปลื้มมากมาย   มันยังไงอยู่นะหล่อนไม่กล้าคิดไปไกลกว่านั้น  เพราะแค่นี้ก็เริ่มขนลุกแล้วดูท่าจะไม่ห่างไกลกับที่หล่อนสันนิษฐานไว้สักเท่าไรแล้วสิ “อื้ม...ตอนแรกจะไปงานกับหม่อมแม่แล้วทีนี้มันยื้อยาวที่คิดก็เลยไม่ได้ไปแล้ว” ว่าไงนะ...นี่เขาหาว่าหล่อนทำให้เขาเสียเวลาเหรอเนี่ย หญิงสาวแอบกัดฟันกร่อด “จะพาเพื่อนไปทำบุญน่ะ  เป็นลูกสาวเพื่อนหม่อมแม่” ภีมพิรัลชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะตอบ “ไม่มีอะไรหรอกน่า  อย่าเพิ่งคิดไปไกลได้ไหม?” เอ๋...ตายแล้วอีแบบนี้ท่าทางปลายสายจะหึงล่ะมั้งนี่   งั้นแสดงว่าอีตาคนชื่อร็อคอะไรนี่คือคู่ขาสินะ...ว้าย  มีลูกหยอดอ้อนกันด้วย “น่านะ...ช่วยเลนหน่อย  แล้วดึกๆ จะโทรหานะ  เออ แค่นี้นะ” เมื่อวางสายลงไปสีหน้าของชายหนุ่มดูดีขึ้นเป็นกอง  เหมือนว่าเขาได้รับกำลังใจหรือโล่งใจเรื่องอะไรสักอย่างจึงได้ยิ้มออกมาอย่างนั้น “ท่าทางต้องรีบกลับสินะคะ  เดี๋ยวจะดึกไปโทรหาเขาไม่ได้จริงไหม?” หล่อนแกล้งแย็บออกไปซึ่งได้ผลเรียกหนุ่มรูปทองข้างตัวหันมาจ้องหล่อนตาเขม็ง “นี่คุณคิดไปถึงไหนน่ะ?” เสียงเขาแข็งขึ้นมาทันทีไม่เหลือเค้าคนช่างออดอ้อนช่างออเซาะอย่างเมื่อครู่เลยสักนิด “เปล๊า...” “เปล่าอะไร? หน้าตาคุณมันไม่ได้บอกเลยนะว่าไม่มีอะไรอย่างที่ปากพูดน่ะ” “เอ๊ะ? อย่ามาหาเรื่องฉันนะ  อารมณ์เสียแล้วมาลงฉันนี่” “นี่ผมไม่ได้...” ภีมพิรัลยังพูดไม่จบโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก  หญิงสาวถือวิสาสะหยิบจากคอนโซลรถขึ้นมาดูก็พบชื่อรุ้งคนเดิมอีก “น้องรุ้งของคุณโทรมาแน่ะ  ว่าไง? ถ้าไม่อยากรับก็ปิดเครื่องไปเลยสิ” “ก็อยากปิดเครื่องอยู่หรอกนะ   แต่คุณมากับผมแล้วถ้าพวกคุณแม่โทรมาแล้วผมปิดเครื่องจะตำหนิเอานะ” เด็กดี๊...เด็กดี  แบบนี้แหละที่หล่อนชอบหัวอ่อนว่าง่าย   เหมาะจะร่วมแผนการสุดๆ “จะไปยากอะไร้...ก็ให้โทรเข้ามือถือฉันสิ  มือถือฉันก็มีแล้วคุณก็บอกคุณหญิงน้าไปว่าแบตหมดว่าไง” “เจ้าเล่ห์จังเลยนะ” คราวนี้ภีมพิรัลคลี่ยิ้มสวยออกมา ไม่ใช่ยิ้มประชดประยันอย่างตอนอยู่ในโรงแรมเสียด้วยสิ   จากนั้นก็ปิดโทรศัพท์ไปอย่างไม่ใยดีเสียงเรียกเข้าที่ดังไม่หยุด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เห็นไหมคบกับฉัน  ฉันช่วยคุณแก้ปัญหาได้ตั้งเยอะ  ไม่ต้องให้คุณโทรไปขอความช่วยเหลือจากใครด้วย   จะไม่ลองทบทวนข้อเสนอของฉันดูก่อนเหรอ?” พอสบโอกาสดีๆ ปุ๊บหญิงสาวก็ไม่รีรอที่จะป้อนข้อเสนอของตนเองให้เขาอีกรอบ  โดยหวังว่าหนนี้ชายหนุ่มจะฉลาดขึ้นรู้จักหยิบฉวยสิ่งที่หล่อนอุตส่าห์ยื่นให้   แต่เมื่อเห็นเขายังไม่ตอบนัยน์ตาคู่สวยของหล่อนก็ลอบค้อนเข้าให้อีกที   ก็ดูสิมีสาวสวยอย่างหล่อนเป็นฝ่ายยอมเสียเปรียบขนาดนี้พ่อคุณจะคิดอะไรกันนักกันหนา “ว่าไง? หรือจะรอให้แม่รุ้งอะไรของคุณโทรมาอีกรอบกัน?  คราวนี้คุณคงไม่ปฏิเสธข้อเสนอของฉันแล้วใช่ไหม?” หล่อนยิ้มกริ่มกับความได้เปรียบของตนเอง  ในขณะเขาทำหน้าอ่อนใจ   “ถ้างั้นทดลองดูไหมล่ะ  ถ้าเปิดโทรศัพท์เมื่อไรรับรองดังทันที” หล่อนไม่พูดเปล่ากลับฉวยเอาโทรศัพท์ มือถือของเขามาเปิดเครื่องทันที “นี่คุณเพื่อนหญิงของผมไม่ใช่สโต๊กเกอร์นะ  จะได้โทรเช็คกันตลอดว่าอยู่ไหน” จากคุณ : แก้วกังไส - [ วันเถลิงศก (15) 01:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วภีมพิรัลก็ต้องชะงักยิ้มค้างเมื่อเสียงเรียกเข้าดังขึ้นก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคดีด้วยซ้ำ   คิ้วเข้มของเขาขมวดยุ่งนึกสงสัยใครกันที่บังเอิญโทรมาได้จังหวะขนาดนี้    แต่ใบหน้าสวยก็ฉีกยิ้มหวานใส่อย่างขบขันก่อนจะเฉลยออกมา “คุณรุ้งเจ้าเก่าค่ะ  จะรับสายไหมคะคุณเลนขา...” เสียงเจื้อยแจ้วของหล่อนหากเป็นยามปกติเขาคงนึกเอ็นดู   ถ้าหล่อนไม่ได้เอ่ยมันออกมาเหมือนได้ทีขี่แพะไล่แบบนี้ล่ะก็ “ว่ายังไงคะ? ” หล่อนยังยิ้มร่าตอนที่ถามเขา   ว่าแล้วก็กดรับสายเสียเองเพื่อเป็นการทดลองการทำงานให้ชมประสิทธิภาพของคู่หูในอนาคต "สวัสดีค่ะ  ขอโทษนะคะ  ตอนนี้คุณเลนไม่สะดวกคุยมีธุระอะไรฝากไว้ที่ดิฉันก็แล้วกันค่ะ  พอดีคุณเลนกำลังขับรถอยู่   แถมไม่ได้พกบลูทูธมาเสียด้วย”   "เอ๊ะ?...ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ ? เพื่อนพี่เลนหรือคะ ? ทำไมรับสายแทน” ปลายสายงุนงงไปชั่วขณะก่อนจะถามออกมาเมื่อมีคนมารับโทรศัพท์แทนภีมพิรัล “ดิฉันเหรอคะ?....เลนคะจะให้ตอบว่าริสาเป็นใครดีคะ?” หล่อนยื่นหน้าไปถามเขาแต่เสียงนั้นมิใช่ค่อยๆ จึงรอดลงไปให้คนในโทรศัพท์ได้ยินถนัดถนี่    จนผู้หญิงที่เฝ้าโทรตามภีมพิรัลร้อนผ่าวทันที   นี่แม่ผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นกำลังเยาะเย้ยหล่อนใช่ไหม?  ชั่ววูบนั้นหล่อนเสียหน้าจากความเข้าใจผิดอีกทั้งยังหึงหวงผู้ชายที่เฝ้ามองมานานหลายปี   แม้จะยังไม่เคยเห็นหน้าอมริสาและเพิ่งเคยสนทนาด้วยครั้งแรก   ก็ทำให้หล่อนถูกไฟร้อนครอบงำสติได้ขนาดนี้ "อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ  ถามมาก็ตอบดีๆ  เลขาใหม่หรือไงงั้นก็จำไว้นะฉันชื่อหยาดรุ้ง  เป็นน้องสาวเพื่อนสนิทพี่เลน   คราวหน้าคราวหลังรับโทรศัพท์จะได้บอกพี่เลนถูกว่าใครโทรมา” สิ้นเสียงยกตนข่มผู้อื่นของหยาดรุ้ง   สาวสวยต้องดึงโทรศัพท์ออกห่างจากตัวด้วยอาการหูอื้อและไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยินมา “ว่าไงนะคะ?” หล่อนถามทวนเผื่อจะฟังผิดไป  ก็ใครจะคิดว่าจะถูกคนไม่รู้จักต่อว่าอย่างไร้มารยาทขนาดนี้กันเล่า “ฉันจะพูดกับพี่เลนไม่ใช่กับเธอ  ส่งสายให้เขาพูดซะ” อมริสาหน้าตึงขึ้นมาทันที  ไม่เคยพบเจอใครวางอำนาจบาตรใหญ่ใส่คนอื่นตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าแบบนี้      ได้รับการอบรมสั่งสอนมายังไงนี่แค่คิดก็อายแทนพ่อแม่เสียแล้ว   “คุณเลนไม่ว่างขับรถอยู่ค่ะ  คุยไปขับไปประเดี๋ยวเสียสมาธิ  แล้วตอนนี้มีด่านตำรวจอยู่ข้างหน้าด้วย  ถ้าตำรวจเห็นจะโดนปรับอีกต่างหาก   ดิฉันถึงต้องมาคุยกับคุณแทนไงคะ” หญิงสาวคิดว่าหล่อนใจเย็นมากเกินระดับปกติด้วยซ้ำ “แต่ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรงั้นก็แค่นี้นะคะ  สวัสดีค่ะ” หล่อนกดโทรศัพท์ทิ้งอย่างหัวเสีย  ก่อนจะหันมาทำตาเขียวใส่ภีมพิรัล “นี่ยัยคนนั้นเขาเป็นอะไรของเขาน่ะ   คนพูดด้วยดีๆ อยู่ๆ ก็มาขึ้นเสียงฉอดๆ ใส่ฉันน่ะ” “น้องรุ้งน่ะเหรอ?...เอ๊ะ?” สีหน้าแปลกใจของเขาทำให้หล่อนยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม “ถ้าไม่ใช่ยัยน้องรุ้งอะไรนี่   แล้วเมื่อกี้ฉันพูดกับคนบ้าอยู่หรือไง?” “ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้น? น้องรุ้งว่าอะไรครับ?” “ฉันพูดด้วยดีๆ แท้ๆ คุณก็ได้ยินอยู่   แล้วแม่คนนี้อยู่ๆ ก็มาหาว่าฉันเล่นลิ้น  แล้วให้จำใส่กะโหลกไว้ด้วยว่าเขาเป็นใคร...” หล่อนเล่าเรื่องจริงแต่อาจจะไม่ตรงทุกถ้อยคำ “คนจิตปกติที่ไหนเขาจะว่าคนอื่นแบบนี้   โดยไม่รู้ว่าฉันเป็นใครด้วยซ้ำ  นี่คุณทนคบกับผู้หญิงไม่มีมารยาทแบบนี้ไปได้ยังไงหา?” หล่อนพูดเร็วจนชายหนุ่มหาช่องแทรกไม่เจอเลย   แต่ก่อนจะที่อมริสาจะได้ใส่อารมณ์กับเขาไปมากกว่านั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง   เมื่อพลิกหน้าจอดูก็พบว่าเป็นหยาดรุ้งเช่นเดิม “เมื่อกี้ฉันยังไม่อนุญาตให้วางสาย  เธอกดทิ้งได้ยังไงหา?” เสียงแหลมเต็มไปด้วยโทสะกรีดเข้ามาเต็มแก้วหูจนสาวสวยทำหน้าย่น “อ้าว? ก็หมดธุระแล้วนี่คะ  จะถือสายค้างไว้ทำซากอะไรล่ะคะ?” หล่อนเริ่มเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง   “หยาบคาย!! พูดอย่างนี้กับฉันได้ยังไง? เธอถือดีอะไรมาพูดกับฉันอย่างนี้  บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเธอเป็นใคร?” “โฮะ...อยากรู้มากขนาดนั้นเชียวเหรอคะ? งั้นไว้พรุ่งนี้...เอ้ย มะรืนนี้ดีกว่า  ไม่สิ ถ้าให้ชัวร์ก็เช็คกับเลขาหน้าห้องเขาก่อนก็ได้นะคะ  ว่าเขาอยากพูดกับคุณหรือเปล่า  จากนั้นค่อยถามเลนว่าฉันเป็นใครก็แล้วกันนะ” หล่อนส่งเสียงเยาะยันเข้าไปตามสาย   หล่อนจงใจยั่วประสาทอีกฝ่ายแต่ไม่ยอมบอกง่ายๆ ว่าตัวเองเป็นใคร  ตราบใดที่ภีมพิรัลยังไม่ตกลงขืนอ้างไปแล้วเขาไม่รับก็หน้าแตกล่ะสิ   “คุณริสา  เอามานี่” ก่อนที่การวิวาททางโทรศัพท์จะดำเนินต่อไป   ชายหนุ่มก็ชิงดึงโทรศัพท์มาพูดเสียเอง "น้องรุ้งคะ...ที่พี่เลนนะคะ” เขาพูดได้แค่นั้นก็ต้องเงียบไปเมื่อหยาดรุ้งรีบชิงฟ้องด้วยความน้อยอกน้อยใจมาเร็วและรัวเป็นชุด  จนภีมพิรัลต้องเบรกเสียเอง “น้องรุ้งใจเย็นหน่อยค่ะ  ริสาเขาเห็นพี่ขับรถอยู่ไม่สะดวกคุยจริงๆ ค่ะ   เขาก็เลยช่วยคุยแทนพี่เผื่อน้องรุ้งจะมีธุระปะปังอะไรสำคัญ   น้องรุ้งก็น่าจะพูดกับเขาดีกว่านี้หน่อยนะคะ" "พี่เลนขา รุ้งไม่ได้ตั้งใจจะโวยวายให้เสียมารยาทหรอกค่ะ   แต่แม่คนนั้นน่ะอยู่ๆ ก็มาว่ารุ้งฉอดๆๆ คิดดูสิคะ" "....เอ่อ...พี่ขับรถออกต่างจังหวัดไปคุยไปมันอันตราย    ริสาก็เลยเคืองพี่น่ะค่ะ  ไม่เกี่ยวกับน้องรุ้งหรอกขอโทษด้วยนะคะ  ริสาเขาเป็นคนตรงไปหน่อย" ชายหนุ่มถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นของหญิงสาวอย่างสนิทสนม   จนอีกฝ่ายค้อนแล้วค้อนอีกที่มัวแต่พร่ำรำพันอยู่นั่นแหละไม่วางสายเสียที "ขอโทษค่ะที่รุ้งรบกวนสมาธิพี่เลนขับรถ   แต่ว่าบอกรุ้งหน่อยเถอะค่ะแม่ริสาอะไรนี่ใครกันคะ?  เพื่อนของพี่เลนรุ้งก็รู้จักแทบทุกคนแต่ไม่เคยได้ยินชื่อแม่คนนี้เลย" ภีมพิรัลไม่ได้ตอบคำถามในทันที    เขาเหลือบมองหญิงสาวอยู่ครู่คล้ายกับจะตัดสินใจแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน  ไม่อย่างนั้นหยาดรุ้งคงซักถามไม่ยอมเลิกราแน่  และเขาเองก็ไม่พร้อมจะปิดโทรศัพท์ตอนนี้อีกด้วย "ริสาเป็นแฟนพี่ค่ะ...เราเพิ่งเริ่มคบกัน  ไว้พี่จะแนะนำให้รุ้งรู้จักทีหลังนะคะ" คำตอบที่ชายหนุ่มบอกสาวอีกคนนั้นทำให้อมริสาทำเสียง 'หึ' อย่างสาแก่ใจที่อีกฝ่ายยอมรับในที่สุด  และไม่ใช่การยอมรับที่ตั้งใจไว้แต่แรกเสียด้วย   แสดงว่าแม่สายรุ้ง 18 สีอะไรนั่นคงจะตื๊อเขาหนักเหมือนปลิงที่แกะไม่หลุด   ไม่อย่างนั้นคนที่เพิ่งเชิดหน้าว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหล่อนน่ะหรือ  อยู่ๆ จะเปลี่ยนใจรวดเร็วปานนี้  แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็ต้องขอบใจแม่นี่มากที่ทำให้ความต้องการประสบผลสำเร็จ  แต่เรื่องจะลดราวาศอกให้คนที่ไม่ทันรู้จักก็มาทำไร้มารยาทใส่แบบนี้น่ะไม่มีวันเสียหรอก   ต้องสั่งสอนให้รู้ฤทธิ์อมริสาบ้าง   ว่าแล้วหล่อนก็จัดแจงทำเสียงหวานอ้อยสร้อยกรีดใส่คนในสาย "เลนขา...บอกแม่คนนั้นด้วยสิคะ   เดี๋ยวทำบุญแล้วเราจะออกเดตกันต่อ   ดูหนังรักโรแมนติกกันสักเรื่อง  จากนั้นก็ไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนกัน  ดึกๆ ก็ไปเต้นรำจังหวะสโลว์  แล้วค่อยกลับบ้าน   บอกไปเลยค่ะบอกให้ครบชุดเลยค่ะเขาจะได้ไม่โทรมาถามซ้ำๆ ซากๆ อีก” น้ำเสียงนั้นหวานจ๋อยออดอ้อนล่ะก็ใช่   แต่ถ้าใครมาเห็นท่าทางคนพูดแล้วจะบอกว่า สีหน้ากับคำพูดนั้นต่างกันเป็นหน้ามือกับหลังเท้าเชียวล่ะ "ว่าไงนะ!!" หยาดรุ้งแทบจะร้องกรี๊ดออกมาเดี๋ยวนั้นเลยด้วยซ้ำ  แต่ถูกตัดบทเสียก่อน "น้องรุ้งเท่านี้ก่อนนะคะ!!" พูดจบชายหนุ่มก็กดสายทิ้ง  แล้วตัดสินใจปิดเครื่องหนีแบบถาวรเพื่อตัดปัญหา “ริสา จะต่อความยาวสาวความยืดไปทำไม  ผมพูดแป๊บเดียวก็จะวางสายแล้ว” “แล้วยัยนั่นก็จะโทรสวนมาอีกสิ  เพราะยังไม่อยากให้คุณวาง  ดูก็รู้ขืนไม่บอกแม่ซักไม่เลิกแน่น่ารำคาญชะมัด  ไปคบได้ยังไงผู้หญิงแบบนี้ไม่เบื่อบ้างหรือไง” “ปกติเขาไม่เคยทำอะไรเกินจุดที่ผมรับไม่ได้   ไม่เคยพูดจาไม่ดีใส่ผมด้วย   อย่างมากก็แค่ตื๊อไปนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น” “เนี่ยนะ...ตื๊อนิดๆ หน่อยๆ ของคุณน่ะ” หญิงสาวเบ้ปากทันที   “อีกอย่าง...ผมไม่มีเพื่อนผู้หญิงที่ใกล้ชิดสนิทสนมพอจะรับโทรศัพท์แทนแบบนี้   แล้วผู้หญิงที่โทรหาผมบ่อยๆ ก็มีแต่น้องรุ้งเท่านั้น   แล้วอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงอีกคนนั่งรถผม ไปทำบุญกับผม  แล้วก็รับโทรศัพท์แทนน้องรุ้งเขาไม่รู้ว่าคุณเป็นใครอาจจะเข้าใจว่าเป็นพนักงานบริษัทผมก็ได้  คงไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาไม่ดีกับคุณหรอก” แก้ตัวให้ชัดๆ หล่อนแย้งขึ้นมาในใจ  แล้วยังไงล่ะถึงหล่อนเป็นพนักงานบริษัทของเขาจริงๆ ยัยบ้านั่นมีสิทธิ์อะไรมาวางอำนาจใส่แบบนี้ “ต๊าย...คุณเลน  คุณนี่เข้าใจผู้หญิงดีจังเลย   ไม่คิดเลยนะว่าพวกผู้ชายจะคิดอะไรลึกซึ้งแบบนี้ด้วย...อ๊ะ โทษทีฉันลืมไปคุณมันผู้ชายพันธุ์พิเศษนี่นะ” หล่อนคิดเองถามเองตอบเองเสร็จสรรพอีกจนได้   ภีมพิรัลเห็นแล้วได้แต่ส่ายศีรษะ “คุณใจดีกับเธอก็ดีหรอกนะ   แต่มันยิ่งทำให้เธอรบกวนคุณมากขึ้นอีกนะจะบอกให้  เพราะยัยคนนั้นจะคิดว่าตัวเองพิเศษกว่าผู้หญิงอื่น    ถามจริงเถอะทนได้ยังไง  ถ้าต้องเจอแบบนี้บ่อยๆ น่ะ” หล่อนเห็นใจรูหูของเขาเป็นอันมากที่ต้องมานั่งทนฟังลูกตื๊อแบบนี้ทุกวี่ทุกวัน “คุณริสาคุณคิดว่า...ผมไม่ได้เป็นฝ่ายเลือกนะเข้าใจไหม?...เฮ้อ" ชายหนุ่มเอนศีรษะไปกระแทกกับเบาะรถโดยแรง จากคุณ : แก้วกังไส - [ วันเถลิงศก (15) 01:55:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "แต่น้องรุ้ง  เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทผมเรารู้จักกันมานานหลายปีแล้ว  ถ้าหักหาญเธอก็จะกระทบถึงเพื่อนผมไปด้วย"   อมริสาเลิกคิ้วขึ้นเพื่อนสนิทที่ต้องแคร์กันขนาดนั้น   จะใช่...สนิทแนบในหัวใจเขาหรือเปล่านะ   แต่หล่อนไม่อยากเป็นฝ่ายเอ่ยถามจึงรอให้ชายหนุ่มเล่าต่อไป "แล้วจะให้หลบหน้าหรือไง   ทำไม่ได้หรอก....เพราะว่า...พี่ชายเธอกับผมเราต้องเจอกันบ่อยๆ " ยิ่งฟังยิ่งพิกลแสดงว่าแคร์พี่ชายของแม่คนนั้นมาก  เลยจำใจต้องดีกับน้องสาวไปด้วย  ทั้งที่ใจแสนจะรำคาญล่ะสินะ “งั้นแสดงว่าพี่ชายเธอเป็นเพื่อนคนสำคัญของคุณสินะ” “ครับ...เราคบกันมานานตั้งแต่เรียนมัธยม” เขาตอบตามความจริง  แต่นั่นทำให้จินตนาการหล่อนเตลิดเปิดเปิง “ขอโทษนะ  คุณเรียนโรงเรียนชายล้วนด้วยหรือเปล่า?” “ใช่...ที่เซ้นต์....” เขาบอกชื่อโรงเรียนมา  เป็นโรงเรียนชายล้วนชื่อดังที่ผู้มีอันจะกินนิยมส่งบุตรหลานไปเรียน   อมริสาลอบกลืนน้ำลายลงคอไม่ให้เขาทันสังเกตเห็น   โรงเรียนชายล้วน  ผู้ชายรูปหล่อ  สำอาง...อืม  ช่างเดินไปตามเส้นทางสีม่วงจริงๆ  จะเป็นอย่างนี้ก็ไม่แปลกหรอกหล่อนบอกตนเอง "ว่าแต่ยัยคุณน้องรุ้งนี่นามสกุลอะไรเหรอ?  ชื่อเหมือนคนเคยรู้จักแต่ตอนนี้เขาไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว" หญิงสาวถามต่อพลางนึกไปถึงหยาดรุ้งอีกคนที่เป็นคู่แค้นแต่ปางบรรพ์ของหล่อน "แต่ฟังจากเสียงก็กล้ายๆ กันอยู่...แต่โลกคงไม่กลมขนาดนั้นมั้ง" เข้าเค้าไปทุกทีแล้ว  ใบหน้าคู่อริเก่าแก่ลอยเด่นขึ้นมาในความทรงจำ   หน้าตาของหยาดรุ้งคนนั้นจัดว่าใช้ได้เลยทีเดียว   อย่างน้อยก็เคยเป็นคู่แข่งชิงตำแหน่งดาวคณะกันมาก่อน  ถึงแม้จะผิวคล้ำไปหน่อยก็ตาม   แต่นั่นไม่ทำให้หล่อนลดความเด่นดังของตัวเองลงไป   เพราะหยาดรุ้งนั้นแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดนำสมัยตลอดเวลา   แต่ไม่ได้สวยในสายตาของอมริสาเลย    เพราะหญิงสาวกับเพื่อนลงความเห็นว่ามันเป็น 'โศกนาฎกรรมทางแฟชั่น' มากกว่า   อายุยังไม่ถึงยี่สิบดีหล่อนก็แต่งหน้าเสียจนมองไม่เห็นผิวหน้าอันแท้จริงแล้ว    สาวสวยอยากสละเวลาไปสอนการแต่งหน้าแต่งตัวที่เหมาะสมกับวัยให้หรอกนะ    แต่หยาดรุ้งคงไม่ยอมรับเลยได้แต่แอบสอดหนังสือแฟชันวัยรุ่นของต่างประเทศเอาไว้ใกล้ๆ กระเป๋าถือของแม่นั่น   พร้อมจดหมายแนะนำเล็กๆ น้อยๆ ด้วยความหวังดีจากใจ   โดยไม่ถือสาสิ่งที่แม่คนนั้นกลั่นแกล้งหล่อนเอาไว้ก่อนหน้านี้เลยแม้แต่นิดเดียว   เรื่องแค่นั้นทำให้ทุกอย่างลุกลามใหญ่โตขึ้นและกระทบกระทั่งกันมาเป็นปี   จนกระทั่งหยาดรุ้งลาออกไปเรียนเมืองนอกนั่นแหละโลกถึงได้สงบสุขขึ้นหน่อย   ว่าแล้วอมริสาภาวนาไม่ให้โลกกลมอย่างที่หล่อนคิด  คนนิสัยไม่ดีชื่อเดียวกันไม่ควรมีสองคนโลกเพราะแค่คนเดียวก็น่ารังเกียจพอแล้ว   "คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้งครับ   น้องรุ้ง  ชื่อหยาดรุ้ง โชคพิพัฒนกุล   ตกลงรู้จักไหม?" แต่คำตอบของเขาทำเอาหล่อนต้องลอบถอนหายใจออกมา  ซื้อหวยทำไมมันไม่ถูกแบบนี้บ้างน้อ  หญิงสาวบ่นในใจทั้งที่ตนเองไม่เคยซื้อเลยทั้งหวยทั้งล็อตเตอร์รี่ "อ๋อ...ไม่รู้จักหรอกค่ะ  แต่จะจำชื่อไว้ให้แม่นเชียว” อมริสาลากเสียงยาวในใจก็ตอบไปว่า  ‘ยิ่งกว่ารู้จักเสียอีก...’ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเย็นชาหมายมาดในอะไรบางอย่างจนชายหนุ่มผิดสังเกต   ใช่จริงๆ ด้วย! ที่แท้ยัยตัวแสบสมัยเรียนนั่นเอง   แบบนี้หล่อนกับภีมพิรัลก็มีขยะชิ้นเดียวกันที่อยากเอาไปทิ้งสินะ  ช่างบังเอิญจริงๆ ให้ตายสิ! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 5 นาทีก่อนถึงบ้านเด็กกำพร้าพญาไท  สาวสวยกับหนุ่มหล่อพากันนั่งหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับทั้งคู่  ทั้งที่ก่อนหน้านี้หล่อนหลงคิดว่าเขาจะเข้าใจสถานการณ์ตัวเองดีแล้วเสียอีก  แต่... “หาเรื่องฉันหรือไง?” หล่อนเสียงเขียวขึ้นมาทันที เมื่อเขาและหล่อนคุยกันดีๆ อยู่ได้ไม่ถึง 10 นาทีดีด้วยซ้ำ  อมริสาก็ทำหน้ามู่ทู่เหมือนอยากจับเขาหักคอเต็มที่   เมื่อหล่อนโมเมว่าเขาตกลงตามข้อสัญญาแล้ว   แต่ภีมพิรัลแทนที่จะรับแต่โดยดีก็หาเรื่องกระบิดกระบวนอยู่อีกยกใหญ่  หนอยคิดจะให้หล่อนโดนยัยหยาดรุ้งด่าฟรียั้งเหรอฝันไปเถอะ! “ก็คุณผูกเรื่องเสียขนาดนั้นแล้วนี่   สถานการณ์มันบีบให้ผมเล่นตาม  แล้วยังมีทางเลือกเหลือให้ผมอีกเหรอ?” คนที่เป็นฝ่ายเอาหล่อนไปอ้างดูจะไม่สำนึกบุญคุณเอาเสียเลย  มันน่าโมโหนัก “นี่คุณ!! ตอนที่คุณบอกยัยนั่นว่าฉันเป็นแฟนคุณน่ะ  ใครเอาปืนจ่อหัวคุณอยู่หรือไง?” หล่อนแหวขึ้นมาทันที  อย่ามาทำหน้าเหมือนโดนหล่อนบีบบังคับนะ   “เขาเรียกน้ำผึ้งเรือเสือพึ่งป่าอาศัยซึ่งกันและกันแท้ๆ ยังจะมาลำเลิกอีก  คนอะไรไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย” “โอเค  ก็ได้ๆ ผมดึงคุณมาวุ่นวายกับเรื่องของผมเองขอโทษที   พอใจหรือยัง” “ยัง” หล่อนตอบโดยไม่ต้องคิด “คุณจะเอาอะไรอีกล่ะ   ผมก็เล่นกับคุณแล้วไง” “พูดสิว่าคุณเต็มใจเอง   ไม่งั้นฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ   ยัยบ้านั่นน่ะร้ายกาจไม่ใช่เล่น   ต้องไปกีดกันยัยนั่นให้คุณน่ะมีหวังฉันต้องกินยาระงับประสาททุกวันแน่ๆ” หล่อนจ้องเขาเขม็งเหมือนแม่มดที่เตรียมพร้อมจะสาปให้เขากลายเป็นตัวตุ่นได้ทุกเวลา “ .คุณริสา...คุณนี่น้า  เฮ้อ...ตกลงๆ ผมเต็มใจร่วมมือกับคุณ โอเคหรือยัง?” “ยัง” คำตอบของหล่อนทำเอาภีมพิรัลหน้าตึงขึ้นมาทันที   เขาหันขวับมาจ้องหน้าหล่อนแม้จะไม่เปล่งคำพูดใดออกมา   แต่ดวงตาของเขาถามแทนเรียบร้อยแล้ว  ว่าจะเอายังไงอีก? “ขอร้องฉันสิ!” คนที่คอยท่าอยู่แล้วรีบตอบสนองให้แบบทันท่วงที “นี่แม่คุณ...จะเล่นแง่ไปถึงไหนน่ะ?  ตอนผมบอกไม่เล่นก็งอน  พอบอกว่าโอเคคุณก็ไม่พอใจจะให้ผมทำยังไงหือ?” “ก็ตอนอยู่โรงแรมใครเป็นคนบอกว่า...ขอร้องผมสิ! แล้วจะช่วยน่ะ” ภีมพิรัลไม่รู้จะเครียดหรือจะขำดี  แต่สุดท้ายเขาก็หัวเราะออกมาจนได้ “ยังจำได้อีกเหรอ?  โธ่...ไม่เอาน่า  ตอนนั้นผมล้อเล่นเราดีกันนะ” นัยน์ตาสีนิลเหลือบมามองหล่อน แต่หญิงสาวยังนั่งนิ่ง   เขาจึงยื่นนิ้วก้อยไปหาเธอ “นะ...คู่หู” “ตกลง   พูดแบบนี้ค่อยเข้าหูหน่อย” หล่อนยิ้มหวานออกมาอย่างอารมณ์ดี   แล้วจึงยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วของเขาที่ยื่นมารออยู่ "กลุ่มเพื่อนคุณมีกันกี่คนเหรอ?  ฉันไม่เคยอ่านพวกคอลัมน์ซุบซิบน่ะ  ไหนๆเราก็ตกลงกันได้แล้ว...ก็ควรจะรู้เรื่องอีกฝ่ายบ้างนะ" "เราค่อยๆ คุยกันไปก็ได้...ยังมีเวลาอีกเยอะ" หญิงสาวทำหน้าขัดใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ค่อยให้ความร่วมมือนัก   แต่เมื่อพบว่ากำลังนั่งเพลินๆ อยู่ก็ถึงที่เสียแล้ว   ภีมพิรัลเลี้ยงรถเข้าในบ้านเด็กกำพร้าพญาไท   ซึ่งแวะคุยกับเจ้าหน้าที่ธุรการด้านหน้าเอาไว้ "เด็กๆ จะกินข้าวกันตอน 5 โมงเย็นค่ะ   นี่เพิ่งจะ 4 โมงกว่า  พวกคุณอยากคุยกับเด็กๆ บ้างมั้ยคะ? "  เมื่อชายหนุ่มพยักหน้ารับ   เจ้าหน้าที่จึงพาที่เรือนนอนเด็กเล็ก   พบว่าเด็กๆ ร่วม 50 คนวัยตั้งแต่ 3 ขวบถึงเกือบ 10 ขวบ กำลังสาวนกับการปะแป้งแต่งตัว   โดยมีเจ้าหน้าที่คอยดูแล   "น้องๆ จ๊ะ  วันนี้พี่สองนี่คนจะเลี้ยงอาหารเย็นเรานะจ๊ะ  ตบมือให้พี่ๆ หน่อย"  เด็กๆ พร้อมใจกันเงียบ  ก่อนจะส่งเสียงเฮกันลั่นจนอมริสาตกใจ   "พี่ๆ เขาชื่อ....เอ่อ" "พี่เลนกับพี่ริสาครับ   พี่ริสาเป็นแฟนของพี่ครับ  เค้าสวยมั้ยครับ? "   "สวยครับ/ค่า" เสียงตอบรับกันเซ็งแซ่  หญิงสาวได้แต่อึ้งก่อนจะส่งยิ้มที่ติดจะแหยนิดๆให้เด็กๆ  ไม่เคยคิดว่าภีมพิรัลจะคุ้นเคยกับสถานที่แบบนี้จนคล่องไปเสียทุกอย่าง  ตัวหล่อนเองนั้นเคยแต่มาแค่เพียงครู่เดียวก็กลับ  ที่วันนี้ต้องมาที่นี่ก็เพราะปากพาไปโดยแท้... "สวัสดีค่ะทุกคน" อมริสาเอ่ยปากทักทายเด็กๆ พร้อมแจกยิ้มไม่ให้น้อยหน้าคนพามา  แต่จะต้องทำอะไรต่อไปนั้นหล่อนก็เก้ๆ กังๆ เพราะไม่คุ้นเคย   ชายหนุ่มเห็นอาการนั้นเข้าก็ส่งยิ้มเยาะมาจนหล่อนค้อนเขาไปเสียหลายหน  หากครู่เดียวหล่อนก็ยอมรับความจริง  ขยับเข้าไปกระซิบถามภีมพิรัล "แล้วเราต้องทำยังไงต่อคะ?" จากคุณ : แก้วกังไส - [ วันเถลิงศก (15) 01:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "ก็ช่วยพี่เลี้ยงเขาแต่งตัวทาแป้งให้น้องๆ   จริงๆ น่าเสียดายนะถ้ารู้ล่วงหน้าจะได้ซื้อของเล่นมาด้วย  นี่เราไม่มีอะไรติดมือมาเลยนอกจากอาหาร" อมริสาต้องยิ้มเก้ออีกหนนึกตำหนิตัวเองในใจว่าทำอะไรไม่เข้าท่าจริงๆ ด้วย   ก่อนสลัดความคิดออกจากหัวแล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางกระตือรือร้น   หญิงสาวพับแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินไปช่วยพี่เลี้ยงแต่งตัวให้เด็กๆ ขะมักเขม้น  จนเมื่อถึงเวลาอาหารหล่อนก็แทบจะอยากโขกหัวตัวเองอีกหน  เมื่อมีเสียงถามมาว่า "สเต็กกินยังไง?"   เด็กหลายคนมองอาหารตรงหน้ากันตาแป๋ว   แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง  กินกับซอสอะไรในเมื่ออาหารมันดูแปลกตาไปหมด   ตามปกติแล้วผู้ที่มาทำบุญเลี้ยงอาหารก็มักจะเลือกอาหารง่ายๆ  เช่น  ข้าวมันไก่   หรือก๋วยเตี๋ยวราดหน้า  แบบที่สะดวกรวดเร็วและรับประทานได้ง่ายๆ   "เอ่อ....คือ...น้องๆ เขาไม่คุ้นเคยกับอาหารฝรั่งค่ะคุณ" ยิ่งฟังหญิงสาวก็ยิ่งอยากร้องไห้ออกมาปากพามาแท้ๆ "คือ...ริสาเค้าเห็นว่า   อาหารพื้นๆ คงมีคนมาเลี้ยงบ่อยแล้ว   เลยอยากให้น้องๆ กินอาหารอื่นบ้าง  ก็เลยเหมามาจากโรงแรม..." ชายหนุ่มบอกชื่อโรงแรมอออกไป เจ้าหน้าที่ถึงกับอุทาน "ตายแล้วแพงมากเลยสิคะเนี่ย?" "ไม่เป็นไรหรอกครับ    ถ้าเรากินอย่างไรก็อยากให้น้องๆ ได้กินอย่างนั้น   เท่าๆ กับที่พวกเรากิน  ริสาเค้าคิดแบบนี้   เพียงแต่ลืมคิดไปว่าน้องๆ ไม่คุ้นเคยกับอาหารตะวันตก....ก็เอางี้แล้วกันครับ"  ท้ายประโยคภีมพิรัลหันไปฉีกยิ้มให้เด็กก่อนจะส่งเสียงดังออกมาให้ได้ยินไปทั่ว "อ้าปากกว้างๆ แล้วหม่ำเลยครับ!!" เสียงเฮตอบรับจากดวงตาแป๋วๆ หลายคู่ซึ่งพากันท้องร้องโครกคราก   เมื่อได้รับสัญญาณให้กินได้ก็ไม่รีรออีกต่อไปจึงลงมือรับประทานด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย    หญิงสาวถึงได้ยิ้มออกมาได้ในใจนึกขอบคุณชายหนุ่มที่แก้ต่างให้หล่อนไม่ต้องเสียหน้า   และโดยไม่รู้ตัวภีมพิรัลค่อยๆ กุมมือหญิงสาวเอาไว้ "ริสา...เราไปช่วยเสิร์ฟน้ำให้น้องๆ กันมั้ยฮะ?" "ค่ะ" หญิงสาวตอบรับแล้วตามชายหนุ่มไปช่วยเสิร์ฟน้ำให้เด็กๆ ที่กำลังมุ่งมั่นกับการกินอาหารที่ไม่คุ้นเคยอย่างเต็มที่  หากเห็นเด็กคนไหนเลอะเทอะเกินเหตุหล่อนก็หยุดช่วยเช็ดปาก  และหั่นสเต็กเป็นชิ้นๆเล็กๆให้ทานได้สะดวกขึ้น   อมริสาแวะคุยกับเด็กๆเป็นระยะโดยไม่ได้สนใจชายหนุ่ม  แต่เมื่อร่างสูงเพรียวเข้ามาอยู่ในระยะคลองสายตา  นัยน์ตาคู่งามก็มองเขาแวบหนึ่งแล้วหันไปหาเด็กๆ เหมือนเดิม   ถึงแม้ภีมพิรัลจะมีอากัปกิริยาเป็นคุณชายเท้าไม่เคยแตะพื้นหรือหยิบจับอะไรด้วยตนเอง  ทว่าสิ่งที่หล่อนได้เห็นในวันนี้หลังออกจากโรงแรมมาทำให้ต้องเปลี่ยนความคิดทันที   หล่อนเองต่างหากที่ประเมินชายหนุ่มผิดไปเพราะการแสดงออกของเขาเมื่อแรกพบ   แต่อย่างน้อย...หล่อนก็ดีใจเลือกคนไม่ผิด  ถ้าไม่ติดเรื่องเขาไม่ทันมารยาผู้หญิงอย่างยัยหยาดรุ้ง  เรื่องอื่นๆ ก็นับว่าใช้ได้เลยทีเดียว  ดูเป็นคนพึ่งพาได้ไม่น้อย  ขากลับนั้นหญิงสาวอารมณ์ผ่องแผ้วกว่าขามามากนัก     "ไม่ยักรู้ว่า...คุณคุ้นเคยกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย  มาบ่อยเหรอ?" อมริสาหันมาชวนชายหนุ่มคุยด้วยน้ำเสียงสดใส   "หม่อมแม่ของผมชอบทำบุญ...แต่เรามักจะมากันเงียบๆ ไม่ให้เป็นข่าวมากกว่า ไม่อยากให้ใครมาค่อนว่าทำบุญเอาหน้า" หล่อนพยักหน้าเห็นด้วย   เพราะคนในสังคมส่วนใหญ่จะทำบุญทีต้องเรียกนักข่าวมาเป็นกองทัพ  แถมยังต้องจ่ายค่าลงข่าวรวมถึงเลี้ยงดูปูเสื่อให้สมกับที่อุตส่าห์มาทำข่าว   จนทำให้นักข่าวหลายคนทำตัวไม่ต่างกับมาเฟียคอยรีดไถ   การทำบุญเงียบๆ แบบนี้หล่อนมองว่าสบายใจกว่า  และทำจากใจจริงๆ ไม่จำเป็นต้องประกาศให้คนอื่นเขารู้ว่าใจบุญ   จึงนึกนิยมมารดาของชายหนุ่มอยู่ในใจเงียบๆ "กว่างานคุณใหญ่จะเลิกก็ราวๆ  3 ทุ่ม  นี่เพิ่ง 6 โมงเย็นเอง   เราหาที่นั่งคุยกันก่อนดีมั้ย?  เรื่องของคุณกับผมน่ะ" "เอาสิ ไปหาอะไรทานกันดีกว่า ฉันหิวแล้ว" หญิงสาวตอบรับ   และคำว่า 'หิวแล้ว' ของหล่อนเรียกสีหน้าอัศจรรย์ใจของชายหนุ่มขึ้นมาปรากฏอย่างรวดเร็ว  พอเห็นสายตาแปลกๆของเขาหล่อนก็รีบป้องกันตัวเอง "เมื่อกี้กินเข้าไปนิดเดียวเองนี่นา..." "นิดเดียว...ตรงไหน? ฮะ ฮะ" ชายหนุ่มหัวเราะออกมาก่อนจะพูดต่อ "งั้นไปนั่งที่เรือนดาหวันแล้วกันจะได้นั่งได้นานหน่อย....ถ้าริสาชอบดอกไม้กับเรือนฝรั่งแบบ สมัย ร.8  ต้องชอบร้านนี้แน่ๆ " เสียงหัวเราะนั่นทำให้หล่อนหันมาค้อนขวับใส่เขาทันที    แต่ติดใจเอาประโยคท้ายๆ นั่นมากกว่า  เลยยอมญาติดีด้วย "ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อเลย..." คนหิวพึมพำ...อาจจะเป็นร้านเล็กๆ ไม่ค่อยดังก็เลยไม่เป็นที่รู้จักนัก แต่ถ้าหากถูกรสนิยมคุณชายท่านก็น่าจะใช้ได้เหมือนกัน "ไปลองดูแล้วกัน" หญิงสาวบ่นออกมาโดยไม่มองสีหน้าคนนั่งข้าง   แต่ครู่เดียวชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาเหมือนไม่ถือสา "ร้านนี้เพิ่งเปิดน่ะ  เมื่อ 2-3 เดือนมานี่เอง....เป็นร้านที่ผมหุ้นกับเพื่อนๆ น่ะอ้อ...แล้วก็  ในเมื่อเราคิดจะสนิทสนมกันมากกว่านี้แล้วล่ะก็...ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณ หรือพี่  เอาแค่เลนก็พอ   ส่วนผมจะเรียกคุณว่าริสาแล้วกันนะ" "จะเรียกยังไงก็ตามใจคุณเถอะ ว่าแต่ร้านของคุ..เลน..อยู่แถวไหนเหรอ?" "เดี๋ยวก็รู้เอง..." ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ยิ้มเป็นนัยน์แล้วขับรถต่อไปด้วยท่าทางสบายๆ "ลึกลับจริง"  หญิงสาวบ่นอุบ  ระหว่างนั้นชายหนุ่มชักชวนหล่อนให้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้  ด้วยการบอกเล่าเรื่องของกันและกัน "ระหว่างนี้เรามาแลกข้อมูลส่วนตัวกันมั้ย?  จะได้สมจริงขึ้นมาหน่อย" "หืม...?" ดวงหน้าสวยหันมาทางคนขับพลางเลิกคิ้วขึ้น  พอทบทวนสิ่งที่เขาถามแล้วก็พยักหน้า "อยากจะรู้อะไรบ้างล่ะ  ถามมาสิ" "เฮ้อ...นี่เลิกเล่นแง่กันสักทีได้มั้ย?  ก็แค่ข้อมูลทั่วๆ เช่น ชอบอะไร  เบอร์โทรอะไร  ชอบไปไหน เรื่องเป็นแฟนกันนี่คุณเป็นคนเสนอมาเองด้วยนะ" "ฉันไม่ได้เล่นแง่!" อมริสาหันขวับมาทางชายหนุ่มตาวาวทันที หล่อนพูดเสียงหนักๆให้อีกฝ่ายเข้าใจ "ทำไมคุณชอบจับผิดฉันนักหนา  หรือว่าคุณเกลียดผู้หญิงหา?  ถ้าคุณอยากจะรู้อะไรก็ถามมาสิ" "ผมไม่ได้เกลียดผู้หญิง...เฮ้อ" ภีมพิรัลถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรชายหนุ่มก็ไม่ได้นับ "งั้นผมบอกข้อมูลตัวเองก่อนแล้วกัน   ผมเป็นลูกคนสุดท้อง   มีพี่ชายอีกคนอายุห่างกัน 4 ปี เรื่องครอบครัวผมรวมๆ คุณก็พอจะรู้บ้างแล้วนะ  ตอนนี้ผมทำงานอยู่บริษัทคุณเตี่ย...แล้วก็เรียนโทไปด้วยด้านเศรษฐศาสตร์   ทีนี้เพื่อนของผมเดี๋ยวจะแนะนำให้ที่ร้านเราจะได้เจอพวกเขา  งานอดิเรกก็เรื่อยๆ ดูหนังฟังเพลง ไปเที่ยว อ้อ...ผมชอบปลูกกล้วยไม้   ไม่ได้เลี้ยงสัตว์อะไรเป็นพิเศษ   แต่ไม่ค่อยชอบหมาโดยเฉพาะไอ้พวกหมาตัวจิ๋วๆ ที่คุณหญิงคุณนายหนีบไปงานแทนกระเป๋าด้วยแล้วล่ะก็...ไม่ชอบเลย  ออกงานไม่ควรจะเอาไปด้วยแท้ๆ ไม่รู้จะเอาไปทำไม...นอกจากนั้น...ค่อยๆ ศึกษากันไปแล้ว    ทีนี้เบอร์โทรของคุณน่ะช่วยยิงมาหน่อยสิ"  ชายหนุ่มพูดจบก็บอกเบอร์โทรของเขาให้อีกฝ่าย สาวสวยตวัดตาเขียวๆ มองคนที่บังอาจถอนใจโดยไม่ได้พูดอะไร  จัดการโทรเข้าเบอร์เขาก่อนจะเริ่มอธิบายเกี่ยวกับตนเองให้ได้ใจความมากที่สุด "ฉันเป็นลูกสาวคนโต  มีน้องชายอีกคนหนึ่ง  ตอนนี้กำลังเรียนไฮสคูลอยู่ที่อเมริกา  ฉันเองก็กำลังเรียนโทเฟลเตรียมจะไปต่อโทที่นั่นเหมือนกัน  นอกจากเรียนภาษาแล้วตอนนี้รับจ็อบ บางทีก็รับเดินแบบไปพลางๆ  ด้วยแต่ส่วนใหญ่เป็นการกุศลน่ะ  ไม่ได้จริงจังเท่าไร   ช่วงนี้ยังว่างๆ ไม่ได้ทำไรมากนัก...แล้วอยู่ๆ จะให้แต่งงานเลย  คุณไม่คิดว่าชีวิตฉันมันว่างเปล่าเกินไปเหรอ?   ฉันถึงต้องรอให้ตัวเองพร้อมกว่านี้   ทั้งความคิดทั้งประสบการณ์ก็เลยว่าจะไปเรียนโทก่อน  แล้วอาจจะทำงานที่นั่นสักปีสองปีแล้วค่อยกลับมาว่ากัน   แต่คุณแม่ของฉันหัวเก่าท่านคิดว่าลูกผู้หญิงเรียนจบแล้ว  ลำดับต่อไปก็ควรเป็นภรรยา  แล้วก็เป็นแม่...น่าเบื่อชะมัดถ้าวงจรชีวิตมีอยู่แค่นี้น่ะคุณว่าไหม ?" “ผมว่าคุณน่ะทำเหมือนการแต่งงานคือการไปสมัครงานชอบกล   ต้องมีทั้งวุฒิทั้งประสบการณ์” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “ก็วุฒิภาวะไงเล่า  ถ้ากระโดดจากนักศึกษาไปเป็นผู้ใหญ่เลย   ชีวิตคู่มันจะรอดไหมล่ะนั่น   มันสำคัญสำหรับผู้หญิงทุกคนมากนะ   คุณวางใจเถอะฉันไม่ได้คิดจะขึ้นคาน  แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาไม่ต้องมาเป็นห่วงฉันหรอก” “ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่...เพียงแต่แปลกใจ  ว่าคุณวางแผนชีวิตไว้เป็นขั้นเป็นตอนดี...ดีกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยพบ   ส่วนมากเขาคิดว่าการแต่งงานกับผู้ชายที่รักและดีพร้อมก็เป็นรางวัลชีวิตแล้วนี่ครับ” สีหน้าของหล่อนดีขึ้นหน่อยตอนที่ได้รับคำชม “นั่นแหละเป็นความคิดผิดๆ ชัดๆ  การแต่งงานมันคือจุดเริ่มต้นจากช่วงชีวิตหนึ่งไปยังอีกช่วงชีวิตหนึ่งต่างหาก   ไม่ใช่ตอนจบของเทพนิยายที่เจ้าหญิงได้เข้าวิวาห์กับเจ้าชายสักหน่อย   มันไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นนะเดี๋ยวๆ ก็มีลูกออกมายั๊วเยี๊ยะอีก” จากคุณ : แก้วกังไส - [ วันเถลิงศก (15) 01:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องราวของหล่อนนั้นชายหนุ่มพอจะรู้เพราะตามข่าวคราวมาบ้าง   เขาเคยเห็นหล่อนเป็นนางแบบบนปกนิตยสารจึงไม่ค่อยแปลกใจนัก ด้วยรูปร่างหน้าตาของหล่อนแล้วหากคิดจะเป็นนางแบบอาชีพไม่ใช่เรื่องยากเย็นเลย   แต่สิ่งที่ทำให้แปลกใจคือเรื่องผู้หญิงเปรี้ยวปาดเปรียวอย่างหล่อนจริงจังกับชีวิตเกินกว่าที่คาดคิด “มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกริสา   ถ้าได้อยู่กับคนที่เราพอใจ  คนที่เรารักและรักเรา  รวมไปถึงเราลงตัวกันด้วยข้อหลังผมว่าสำคัญที่สุดนะ    แล้วแต่งงาน...มันก็เป็นเทพนิยายแสนหวานให้เราประทับใจได้เหมือนกันนะครับ” “ว้าว...เลนคุณโรแมนติกเป็นบ้าเลย” หล่อนไม่ได้ตอบประชดแต่นึกทึ่งเขาต่างหาก  อ่อนโยน อ่อนหวาน นิ่มนวล แล้วยังโรแมนติกอีกด้วย  ทำไมผู้ชายที่มีคุณสมบัติแบบนี้ถึงกลายเป็นเกย์ไปได้หนอ  ผู้ชายที่เหลือก็ดิบๆ ห่ามๆ ไม่เข้าใจผู้หญิงเลยสักนิด   แต่เขานี่สิ...ผู้ชายจากดาวศุกร์กระมัง “แล้วไม่ดีเหรอ?  ไม่ชอบผู้ชายโรแมนติกหรือ” “ไม่รู้สิ...มันขึ้นอยู่กับว่าใครทำด้วยล่ะมั้ง   เป็นคนอื่นพูดฉันคงเลี่ยนแต่พอเป็นคุณพูดมันไม่ยักจะรู้สึกขนลุกนะ” “งั้นแสดงว่าคุณไม่รังเกียจผมสินะ” “ก็เราเป็นคู่หูกันแล้วนิ   ถ้าไม่อยากให้ฉันรังเกียจอย่าทำอะไรให้รังเกียจแล้วกัน” วิธีพูดของหล่อนนี่มันช่างแสลงหูเสมอต้นเสมอปลาย   จนแทบลืมหน้าตางดงามของหล่อนไปเลย “งั้นจะพยายามทำให้คุณชอบผมมากๆ ก็แล้วกันนะ” “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่าคุณเลนขา..า  เอาแค่เราไม่ทะเลาะกันก็พอแล้ว” หล่อนยิ้มให้เขาเพราะเข้าใจว่าภีมพิรัลพยายามเอาใจหล่อนอยู่   โดยหารู้ไม่ว่าที่เขาพูดน่ะมีนัยยะแฝงไว้   เมื่อหล่อนพอใจแล้วยิ้มแย้มออกมาเขาก็สมใจและพลอยยิ้มไปด้วยเช่นกัน "ว่าแต่ปกติคู่รักเขามีสรรพนามเรียกกันเฉพาะคู่   บางคู่ก็...ฮันนี่กะดาลิงค์  แล้วคู่เราล่ะ? จะเอาด้วยไหม? " "เอ๋? จะต้องพูดอะไรเน่าๆ แบบนั้นด้วยเหรอ?" อมริสาขมวดคิ้วพร้อมย้อนถาม  ไม่อยากจะเชื่อว่ามีใครเขาใช้สรรพนามเรียกเฉพาะคู่แบบนั้นจริงๆ "อ้าว...ก็จะได้ดูสมจริงไง" เสียงระรื่นของชายหนุ่มทำเอาคนฟังหันไปมองหน้าอย่างไม่เชื่อหู  ไม่คิดว่าคุณชายนุ่มนิ่มแบบนี้จะยอมเอ่ยปากเรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามที่ฟังแล้วแสนจะน้ำเน่ายุงหึ่ง  แต่มาคิดอีกที...เขาอาจจะใช้เรียกสุดที่รักของเขาจนชินปากแล้วก็ได้ "น่าอายจะตาย  แล้วยังต้องไปเรียกต่อหน้าคนอื่นอีกนี่นะ   คู่รักจริงๆ เขาทำแบบนี้จริงๆ น่ะเหรอ?" คำถามนี้ลดอายุคนถามจากสาวสวยแสนงาม  ให้กลายเป็นเด็กหญิงวัยมัธยมที่ยังใสซื่อไม่เคยมีแม้แต่เดตกับชายหนุ่ม “ริสา? อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคยมีแฟนมาก่อน?” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “เคยสิมีตรึมเลย...จนฉันต้องแบ่งตารางออกเดตด้วยซ้ำ” “บ้า! อย่างนั้นใช่แฟนที่ไหน  นั่นมันแค่คนมาจีบ  แฟนน่ะคือคนที่เราคบหาจริงจัง  เหมือนเพื่อนสนิทแต่มากกว่าเพื่อน   เป็นคนที่ทำให้เราอยากมีความลึกซึ้งกับเขามากกว่าที่เคยเป็นด้วยน่ะ” เขาหมายถึงเพศสัมพันธ์   แต่หล่อนคิดกลับคิดอะไรไม่กินนัยเท่าเขา “ก็เลยต้องมีคำเรียกหาแบบกุ๊กกิ๊ก  เพื่อจะให้รู้สึกว่าเราสองคนลึกซึ้งกว่าเพื่อนธรรมดาใช่ไหม?” ชายหนุ่มนิ่งสนิทไปเลยเมื่อฟังคำตอบของหล่อน   แต่ก็รีบกลบเกลื่อนก่อนหล่อนจะรู้ความคิดด้านมืดของเขา “ก็ใช่นะ...มันเป็นการสร้างความพิเศษระหว่างกัน” “เรื่องมากชะมัด” หล่อนบ่นอุบ “เรื่องมากแบบนี้แหละที่เรียกว่าโรแมนติก  เป็นสิ่งที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องการ” “แสดงว่าเคยเรียกใครแบบหวานเจี๊ยบไปแล้วล่ะสิเนี่ย?” “แน่นอน...คุณคิดว่าผมอายุเท่าไรแล้ว  25 จะ 26 อยู่แล้วนะ  ก็ต้องเคยออกเดตมาบ้างสิ” อันที่จริงหลายเดตด้วยซ้ำแต่เขาไม่อยากยกมาเอ่ยอ้าง “ผู้หญิงพวกนั้นก็เลยหลงคารมคุณสิคะ?” มิน่าแม่พวกซื่อบื้อพวกนั้นถึงดูไม่ออกว่าเขาน่ะผู้ชายสีม่วงนะยะ “ถ้าเรียกแล้วมีความสุขก็ไม่เห็นเป็นไรนี่    ถ้าผมเรียกแบบนั้นบ้างคุณจะหลงคารมผมไหมล่ะ?” หล่อนฟังแล้วหัวเราะคิกออกมาทันที “ชักจะเริ่มหลงแล้วล่ะค่ะ   คุณนี่น่ารักแฮะ  ขี้อ้อนด้วยใครเป็นแฟนคุณคงหลงแย่เลย  เขาว่าไงล่ะชอบหรือเปล่า?” หล่อนลองเกริ่นแฟนหนุ่มของเขาดูบ้าง “เขาไหนล่ะ?” “มีหลายคนเหรอ?  ต๊าย...เห็นออกจะเรียบร้อยไหงหลายใจอย่างนั้นล่ะ?” หล่อนขมวดคิ้วไม่คิดว่าภีมพิรัลจะสำส่อนคบผู้ชายทีละหลายๆ คน “หลายใจที่ไหน?  มันก็ต้องมีเผื่อเลือกบ้าง   เวลาคุณมีผู้ชายดาหน้าเข้ามาจีบพร้อมๆ กัน  คุณก็ค่อยๆ เลือกค่อยๆ ศึกษาดูใช่ไหมล่ะว่าคนไหนจะคลิ๊กกัน” “ก็จริง  ไม่ค่อยต่างกันเลยนะ” เกย์ควีนกับผู้หญิงนี่...ความคิดเรื่องผู้ชายเห็นคล้ายกันจริงๆ หล่อนพึมพำอยู่ในใจเงียบๆ “แล้วถูกใจคนไหนเป็นพิเศษหรือยังคะ?” หล่อนถามต่อไปเรื่อยๆ อย่างเพลิดเพลิน “มีอยู่คน” ชายหนุ่มหันมาส่งยิ้มเป็นประกายให้หล่อน   “คงชอบคนนี้มากเลยสิ   ชอบเพราะอะไรล่ะ” “แปลกดีล่ะมั้ง  มีอะไรเซอร์ไพร์เรื่อยๆ ดูท่าทางไม่น่าเบื่อดี” ผู้หญิงที่เหมือนกล่องของขวัญแสนสวยทำให้เขาตื่นเต้นแปลกใจได้บ่อยๆ อย่างอมริสาน่ะมีไม่กี่คนหรอก   นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่อยากลองคบหากับหล่อนดู “ดีใจด้วยนะ  ที่หาคนถูกใจเจอ” แต่หล่อนไม่ได้เข้าใจเลยว่าเขาหมายถึงใคร  กลับไพล่คิดว่าไปว่าเขามีชายในดวงใจแล้ว "เรายังไม่รู้จักกันดีพอค่อยๆ ให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามจังหวะของมันเถอะ...” เสียงนุ่มทุ้มนั่นพูดเรื่อยริน   “งั้นก็ต้องฝึกให้ชินด้วยนะ...ที่รัก  คุณเองก็เหมือนกันต่อหน้าคนเรียกผมว่าดาลิงค์ด้วยนะ  เรียกบ่อยๆ มันก็ไม่เขินไปเองแหละ" "ได้ค่ะ   แต่ดาลิงค์มันไม่หวานไปหน่อยเหรอ?” “ไม่หรอก ดีแล้ว” ชายหนุ่มตอบพลางยิ้มด้วยความพอใจ “ว่าแต่แฟนคุณน่ะ...ผู้ชายของคุณเรียกคุณว่าอะไรล่ะ?  ฮั่นหนีหรือเบบี๋คะ?” ภีมพิรัลสะดุดกึ๊กนึกแปลกใจขึ้นมาครามครัน   แต่ยังไม่ทันตอบหล่อนก็สวนมาอีกประโยค “เบบี๋! ฉันเรียกคุณแบบนี้มั่งดีกว่าเน้อ...อ" หญิงสาวลากเสียงยาวแล้วส่งยิ้มหยาดเยิ้มให้จนคนถูกเรียก 'เบบี๋' ชักรู้สึกขนลุกขึ้นมา “ริสา  เข้าใจที่ผมพูดจริงๆ หรือเปล่านี่?  ผมว่าเราคุยกันคนละเรื่องอยู่หรือเปล่า” “เข้าใจสิ...เรียกแบบนี้น่ารักดีออก  ตกลงนะให้ฉันเรียกว่าเบบี๋ OK ?” "นี่คู๊ณ..เบบี๋...นั่นเค้าใช้เรียกผู้หญิงมากกว่านะ  อย่างอื่นดีกว่าไหม?"อมริสาทำตาโตก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างเข้าอกเข้าใจให้สุดที่รักคนล่าสุดของหล่อน "แหม...ใครเขาจะว่าอะไรก็ช่างเขาคะสิเบบี๋  เราเรียกกันเองสองคนจะไปสนทำไมล่ะคะ  จริงมั้ย?" พอเห็นชายหนุ่มทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกหญิงสาวก็หลุดหัวเราะลั่น  ครู่ใหญ่ผ่านไปหล่อนจึงป้ายน้ำตาที่เล็ดจากความขำแล้วหันมาคุยกับเขาอีกรอบ "โอเค...ก็ได้  ไม่เอาก็ไม่เอา ก็มาชวนให้เรียกเองนี่  ทีอย่างนี้ล่ะทำเขิน ฉันคิดว่าคุณจะชอบเสียอีก ฮิ ฮิ " "ไม่ล่ะ เราข้ามเรื่องนี้ไปเลยดีกว่ามั้ย” อารมณ์ละมุนละไมของเขาที่พยายามถักทอ  เพื่อเชื่อมสัมพันกับหล่อนถูกทำให้เหี่ยวเฉาลงไปเสียแล้ว     ชายหนุ่มจึงตัดบทเปลี่ยนเรื่องพูด   ส่วนหล่อนก็เอาแต่ยิ้มด้วยความขบขันไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เขาคิดเลยสักนิด “เรามาคุยเรื่องหน้าที่ของแฟนกันดีกว่า...ต่อไปผมจะกันหนุ่มให้เอง  ให้คุณยืมตัวไว้ควงออกงานด้วย   แล้วจะคอยไปรับไปส่งไว้บอกตารางเวลามาแล้วกัน  OK ไหมริสา?“ ภีมพิรัลยังคงพูดไปเรื่อยๆ แต่ใบหน้านั้นฉายแววกรุ่มกริ่มขึ้นมาทันที   ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเขาชอบผู้ชายด้วยกัน   หล่อนคงคิดว่าผู้ชายคนนี้ฉวยโอกาสมัดมือชกหล่อน “ก็ได้” “นอกนั้นผมไม่ค่อยมีปัญหาอะไร...เว้นแต่...น้องรุ้ง  เธอตามแจไปหน่อยหลบหน้าไม่ค่อยได้ด้วยเพราะต้องเจอพี่ชายเธอบ่อยๆ เฮ้อ..อ"   ปัญหาสำคัญและใหญ่ที่สุด...หยาดรุ้ง! เครื่องหมายกากบาทถูกเขียนลงบนใบหน้าของแม่ตัวแสบที่คงอยู่ในความทรงจำของอมริสาทันที  ได้เวลาเอาคืนของหล่อนแล้ว  หญิงสาวส่งยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มที่มีสีหน้ากลุ้มใจยามนึกถึงน้องสาวของเพื่อนสนิท   มือนุ่มของหล่อนตบลงบนหลังมือที่กุมเกียร์รถอยู่เบาๆ เป็นการปลอบใจ "ไม่ต้องกังวลน่า  เรื่องยัยรุ้งน่ะเดี๋ยวฉันจัดการให้เอง" “อย่าทำอะไรแรงๆ ล่ะ   ผมไม่อยากแตกหักหรือมองหน้ากันไม่ติดกับพี่ชายของเธอหรอกนะ  ผมแค่อยากให้น้องรุ้งเข้าใจสถานภาพของเธอในความคิดผม” “จะพยายามไม่รุนแรงนะคะ  ถ้าไม่มีเหตุฉุกเฉินอะไร!” ภีมพิรัลเหลือบมองดวงหน้าหวานที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา  ชักไม่แน่ใจว่าหล่อนจะทำได้อย่างที่รับปากหรือเปล่า  อีกประการชายหนุ่มไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางถึงความไม่พอใจที่มีกับหยาดรุ้งมาหลายปีตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยจะด้วย   โชคชะตาเล่นกลหรือเหตุบังเอิญก็ตาม   แต่นับว่าอมริสากระหยิ้มยิ่งย่องนึกชมเชยภีมพิรัล  ว่าเลือกหล่อนมารับมือกับหยาดรุ้งได้แม่นเหม็งราวจัดวาง แต่อย่างไรก็ดีชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองต่างพอใจกับแผนการคู่รักกำมะลอนี้  จนมีรอยยิ้มระบายออกมาบนใบหน้า   โดยหารู้ไม่ว่าต่างฝ่ายต่างมีแผนการในใจไว้เรียบร้อยแล้ว   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ อ่านต่อตอนหน้าค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส - [ วันเถลิงศก (15) 01:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 5555555555555555555555555555555 fun laka this time . I like Kilane so much .He's so sweet .I like tha man that always say ka to ladies look cute . จากคุณ : Tyra - [ วันเถลิงศก (15) 08:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นางเอกแสบดี พระเอกของเราก็ยังเป็นหนุ่มชวนฝันเหมือนเดิม นางเอกตาถั่วจัง จากคุณ : Mnemosyne - [ วันเถลิงศก (15) 11:22:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ร่วมมือกันซะแล้วสองคนนี้ สงสัยรุ้งจะเจอศึกหนักจากริสาแหงๆเลย แต่ไอ้การตื้อโทรเช็คแบบนั้นก็ไม่ไหวแฮะ ว่าแต่ยอมคบกันเพราะเข้าใจผิดแบบนี้ นายจะทำยังไงล่ะกิเลนเอ๋ย อ่านมาถึงตอนนี้ก็รู้สึกว่า ความเกเรของเลนจะยังไม่โพล่แฮะ และท่าทางริสาจะไม่รู้ถึงความคิดลึกๆที่เป็นด้านมืดของผู้ชายซะเท่าไหร่ แต่ก็ร้ายตามแบบฉบับคุณหนูล่ะนะ แต่ความคิดเธอตอนที่ได้ยินเลนคุยกับร็อคนี่ขำดีแฮะ จินตนาการสูงได้อีกเธอคนนี้ ฮะฮะ ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าสองคนนี้น่ารักดีฮะพี่แก้วกังไส ต้องรอดูต่อไปว่าแผนการที่ทั้งคู่คิดไว้ในใจจะออกมาในรูปแบบไหนกันนะ แต่แอบขำท่าทางของเลนที่โดนว่าว่าเป็นเกย์ คงเสียเส้นไปไม่น้อยล่ะ ฮะฮะ ว่าแต่ว่านายเลนนี่ก็พูดน่ารักดีนะฮะ มีลงท้ายด้วย 'ค่ะ' เวลาพูดกับผู้หญิงด้วย แฟงรู้จักรุ่นพี่คนนึงเหมือนกันที่พูดแบบนี้ น่ารักมากๆเลยล่ะ ^ ^ และยืนยันว่าเป็นชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นแบบนายเลนด้วยเหมือนกัน อิอิ ขอให้พี่แก้วกังใสเที่ยวให้สนุกนะฮะ เดินทางโดยปลอดภัยด้วยนะคร้าบบบ แล้วเจอกันตอนหน้าฮะ จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) - [ วันเถลิงศก (15) 12:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เหนื่อยกับน้องรุ้งจริงๆ   ^^ จากคุณ : คุริคุริ - [ วันเถลิงศก (15) 13:05:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่าสงสารรุ้งนะเนี่ย อิอิ จากคุณ : scottie - [ วันเถลิงศก (15) 13:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เจ้าแผนการกันทั้งคู่เหมาะแล้วที่จะคู่กัน จากคุณ : mimny (mimny) - [ วันเถลิงศก (15) 23:46:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โพสตอนที่ 3 แล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7758307/W7758307.html จากคุณ : แก้วกังไส - [ 17 เม.ย. 52 02:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจจัง  เพิ่งเข้ามาอ่านตอน 2  เลยโชคดีได้อ่านตอน 3 ต่อเนื่องเลย ^-^ เที่ยวสงกรานต์สนุกมั้ยคะ คุณเจ้าแก้วฯ ^-^ จากคุณ : fly-girl - [ 17 เม.ย. 52 21:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาส่งกำลังใจค่ะ ไว้ว่างๆจะกลับมาอ่านนะ จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ - [ 19 เม.ย. 52 01:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ ตอนก่อนรู้สึกว่านางเอกหลงตัวเอง ตอนนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยฉลาดด้วยล่ะ (ทำไมอ่านแล้วจับผิดแต่นางเอกเลยฟะ?) -- สะกดผิด -- ดอร์แมนเห็นภีมพิรัลเดินออกมากก็ยกวิทยุ แก้ปัญหาทีละเปราะ เพล์บอยที่ไหนกันนุ่มนิ่มปานนี้ ไม่ใช่ยิ้มประชดประยัน หล่อนส่งเสียงเยาะยันเข้าไปตามสาย   โดนยัยหยาดรุ้งด่าฟรียั้งเหรอฝันไปเถอะ! กำลังสาวนกับการปะแป้งแต่งตัว   ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ยิ้มเป็นนัยน์ เดี๋ยวๆ ก็มีลูกออกมายั๊วเยี๊ยะอีก ผู้หญิงเปรี้ยวปาดเปรียวอย่างหล่อน มีอะไรเซอร์ไพร์เรื่อยๆ -- ประโยคที่สรรพนามผิด / แปลกๆ -- ภีมพิรัลเห็นเข้าก็อดคิ้วกระตุกไม่ได้  ผู้หญิงตรงหน้าหล่อนสวยพราวเสน่ห์ไปทั้งตัว   แล้วแกกลัวยัยรุ้งจะไปป๊ะกัน   (หมายถึง "จ๊ะ" กันรึเปล่า?) แต่อย่างน้อย...หล่อนก็ดีใจเลือกคนไม่ผิด จากคุณ : ยาคูลท์ - [ วันแรงงาน 09:45:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอ ! มีคนมาช่วแก้คำผิดแล้วนะคะ จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา - [ 6 พ.ค. 52 16:48:08 ]