ความคิดเห็นที่ 1 แล้วคุณตาก็ไปทำงาน  เด็กหญิงวิ่งไปมา ดึงว่าวไปทางนั้นที ทางนี้ที  “เธอเห็นอะไรมั่งจ๊ะว่าวสีส้ม เล่าให้ฉันฟังหน่อย” เด็กหญิงร้องถาม  ว่าวก็เล่าให้ฟังถึงสิ่งที่พบเห็น  เด็กหญิงก็นั่งฟังด้วยความเพลิดเพลิน  ว่าวทำให้โลกกว้างมาอยู่ในการรับรู้ของเด็กหญิงตัวน้อยได้อย่างเหลือเชื่อ  ชั่วโมงแล้ว ชั่วโมงเล่าผ่านไป รอยยิ้มบนดวงหน้าน้อย ๆ นั้นกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ความสุขกระจ่างใสชัดขึ้นเรื่อย ๆ เด็กหญิงคุยกับว่าวนั้นทั้งวันอย่างไม่รู้เหนื่อย รู้หน่าย รู้อยู่แต่ว่า เด็กหญิงได้รักและผูกพันกับว่าวสีส้มอย่างเหลือเกิน   แต่แล้วจู่ ๆ ว่าวสีส้มก็บินปัดไปปัดมา จนเด็กหญิงรู้สึกถึงแรงกระชากในมือ  “เกิดอะไรขึ้นกับเธอว่าวสีส้ม?”  เด็กหญิงเห็นเค้าพายุที่เริ่มก่อตัว ลมแรงขึ้น ๆ ว่าวสีส้มก็เหมือนกับวิ่งหัวซุกหัวซุนหลงทางอยู่ในกระแสพายุนั้นจนเด็กหญิงกลัวเหลือเกินว่าว่าวจะขาดซะก่อน  เพราะว่าวสีส้มทำจากกระดาษที่บางเหลือเกิน   เด็กหญิงพาว่าวสีส้มวิ่งหลบไปทางนั้นที ทางนี้ที ก็ดูเหมือนจะไม่พ้นกระแสลมอันแรงนั้น เมื่อลมกรีดว่าว เด็กหญิงก็รู้สึกเจ็บปวดประหนึ่งว่าโดนคมมีดกรีดผ่านผิวบางใสของตนด้วย   “ฉันควรปล่อยเธอไปไหม? หรือว่าฉันจะดึงเอาเธอมาเก็บไว้ดี?” เด็กหญิงตะโกนถาม  แต่ว่าวไม่ได้ตอบ เพราะกระแสลมอันเกรี้ยวกราด  “ถ้าฉันเอาเธอลงมา เธออาจจะกลับขึ้นไปบนฟ้านั้นไม่ได้อีก เพราะคุณตาจะว่างพาเธอขึ้นเมื่อไรก็ไม่รู้”  เด็กหญิงคิดอย่างสับสน และกระวนกระวายด้วยความห่วงใยว่าวแสนรัก  “ฉันอาจจะมีความสุข เพราะได้กอดเธอไว้  แต่เธอล่ะจะมีความสุขหรือถ้าต้องนอนอยู่นิ่ง ๆ กับฉัน?  ไม่ ฉันต้องร้องไห้แน่ถ้าเห็นเธอเศร้า” จากคุณ : คุณอ่อง - [ 19 เม.ย. 52 13:50:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลายครั้งที่ว่าวเหมือนจะปักหัวลงเพราะโดนมือทรงพลังของพายุตบเอา  แต่ก็เชิดหัวขึ้นได้อีกในที่สุดท่ามกลางความโล่งใจของเด็กหญิง แต่เด็กหญิงก็เริ่มร้องไห้เพราะความสงสารว่าวสีส้ม   “หรือว่าฉันควรจะปล่อยเธอไป?  แต่ลมแรงขนาดนี้ อาจจะพัดเธอไปตก ณ ที่ไกลแสนไกล  เธออาจจะตกลงไปในมหาสมุทรแล้วถูกปลาฉลามกัดขาด  หรือตกกลางถนนในเมืองให้รถจำนวนมากวิ่งทับเธอไปมา โอ...ฉันทนไม่ได้หรอกนะว่าวสีส้มจ๋า  ฉันทนเห็นเธอจากไปแบบนั้นไม่ได้” เด็กหญิงนึกได้ว่าโลกมีชั้นบรรยากาศ บางทีข้างหลังพายุอาจจะเป็นท้องฟ้าใสก็ได้  จึงวิ่งเข้าไปในบ้าน...หาเชือก ด้ายในบ้านมาต่อสายป่านให้ยาวออกไป ๆ ๆ ว่าวสีส้มเริ่มหายไปเป็นจุดสีส้มหายเข้าไปในเมฆสีเทาดำนั้น จนพ้นจากสายตาไปในที่สุด แต่เชือกในมือก็ยังคงกระชากกระชั้น  เด็กหญิงแสนสงสารว่าวสีส้ม เพื่อนว่าวคงผจญกับความโหดร้ายของพายุ ป่านนี้จะเสียขวัญซะเท่าไร  เด็กหญิงวิ่งหาวัสดุที่จะมาต่อความยาวให้สายป่านจนหมดบ้าน ไม่เว้นแม้แต่ริบบิ้นผูกผมของตัวเองก็ถอดออกมาเพื่อช่วยว่าวเพื่อนรัก  จนกระทั่งว่าวสีส้มพบกับอากาศที่ดีข้างหลังพายุ เพราะเชือกที่ต่อแล้วต่ออีกในมือเริ่มนิ่ง จากคุณ : คุณอ่อง - [ 19 เม.ย. 52 13:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณตากลับมาเห็นหลานสาวนั่งอยู่ที่ประตูบ้าน ที่ข้อมือพันไว้ด้วยริบบิ้นที่ต่อกับเชือกสารพัดสารพันชนิดลอยขึ้นไปบนฟ้าลิบนั่น ก็นึกรู้ว่าปลายทางนั้นต้องเป็นว่าวที่คุณตาให้ไปเมื่อเช้าแน่   เด็กหญิงยืนยันว่าจะนั่งกินข้าวตรงนั้น แม้เมื่อถึงเวลานอนก็จะขอนอนตรงนั้นเช่นกัน   “ผูกไว้กับเสาบ้านก็ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยมาดู” “ไม่ได้หรอกจ้ะตาจ๋า ถ้าผูกไว้กับเสา หนูจะรู้ได้ยังไงว่าว่าวสีส้มเป็นยังไงบ้าง” “พรุ่งนี้ตาจะทำว่าวอันใหม่ให้” “ไม่ค่ะ เพราะสำหรับหนูแล้ว ไม่มีว่าวตัวไหนที่หนูจะรักได้เท่ากับว่าวสีส้มอีกแล้ว” “มันก็แค่ว่าว หลานเอ๊ย ว่าวไหน ๆ ก็เหมือนกัน ตาทำอันใหม่ให้สวยกว่านี้สักสิบเท่าก็ได้นะ ทำให้สิบอันเลยเอ้า” “คุณตาอย่าพูดดังซิคะ เดี๋ยวว่าวสีส้มได้ยินจะน้อยใจ  ถ้าไม่มีว่าวสีส้มแล้ว หนูก็ไม่ขอมีว่าวอื่นอีกเลย” คุณตาจำยอมให้เด็กหญิงนอนริมประตู แต่เอาสายป่านมาผูกไว้ที่ข้อเท้าแทน  เด็กหญิงนอนลืมตาโพลง สายป่านที่ตึงไม่มากนักทำให้เด็กหญิงรู้ว่าว่าวสีส้มยังคงติดลมอยู่ที่ไหนสักแห่ง  แม้จะมองไม่เห็น จากคุณ : คุณอ่อง - [ 19 เม.ย. 52 13:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เธอคงสบายขึ้นแล้วใช่ไหม? คืนนี้เธอคงได้เห็นจักรวาล ได้อยู่ในหมู่ดาว เที่ยวให้เพลินนะว่าวสีส้มที่รัก  แล้วพรุ่งนี้เช้ากลับมาเล่าให้ฉันฟังด้วย ว่าแหวนของดาวเสาร์มี 3 วงจริงหรือเปล่า มันมีสีอะไรมั่ง  อ้อ หลบลูกอุกกาบาตดี ๆ ล่ะ ฉันจะรอเธอกลับมา นานแค่ไหนฉันก็จะรอ เพราะ....ฉันมีเธอคนเดียวเท่านั้น ว่าวสีส้มที่รัก” แต่ขณะที่เด็กหญิงใกล้จะหลับ  เชือกที่ผูกไว้หลวม ๆ ก็คลายปม แล้วหลุดลอยไป เด็กหญิงผวาตัวลุกขึ้นด้วยความตกใจ คว้าไฟฉายออกวิ่งตามหาทันที แต่ความมืดทำให้มองไม่เห็น เด็กหญิงวิ่งพล่านไปในความมืดอย่างบ้าคลั่ง ทางแสงเล็ก ๆ จากไฟฉายไม่ได้ช่วยให้เห็นอะไรในความมืดสนิทของราตรีอันกว้างใหญ่  ในที่สุดเด็กหญิงก็นั่งลงร้องไห้ ความเศร้าในหัวใจน้อย ๆ มีมากกว่าความเหน็ดเหนื่อย และความเจ็บปวดจากบาดแผลขีดข่วนจากกิ่งไม้ เสี้ยนไม้ทิ่มตำตามเท้า และแขนมากนัก เด็กหญิงร้องไห้ และร้องไห้ และร้องไห้   ไม่คิดจะขยับเขื้อนไปไหน แม้ว่าฝนเริ่มตกแล้ว   สักพักใหญ่ คุณตาจึงมาพบแล้วพากลับบ้าน  จนแสงสว่างจับฟ้า ฝนก็ยังไม่หยุดตก เหมือนจะร้องไห้เป็นเพื่อนเด็กหญิงผู้เศร้าโศกที่ร้องไห้ไปจนหลับ  และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังร้องไห้อยู่   ไม่ว่าคุณตาจะปลอบใจอย่างไร เด็กหญิงก็ไม่สามารถสร่างโศกได้  จนในที่สุดคุณตาต้องพาเด็กหญิงออกไปเดินหาว่าวเมื่อฝนหยุดตกในอีก 2 วันต่อมา  เพราะเด็กหญิงไม่ยอมกินข้าวกินปลาเลย เอาแต่นั่งมองหาว่าวสีส้มแสนรักอยู่อย่างนั้น  เหม่อมองไปก็ร้องไห้อีกครั้งแล้วครั้งเล่า  สุดปัญญาที่คุณตาจะปลอบให้หายเศร้าได้ จากคุณ : คุณอ่อง - [ 19 เม.ย. 52 13:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อได้รู้ว่าคุณตาจะพาไปหาว่าวสีส้ม เด็กหญิงที่เซื่องซึมก็พลันกระตือรือร้นขึ้นในทันใด ยอมกินข้าวเพราะคุณตาบอกว่าอาจจะต้องเดินไกล ถ้าหมดแรงเสียก่อนจะหาว่าวสีส้มไม่เจอ  สองคนตาหลานพากันเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย  แต่มีเป้าหมายว่าจะต้องหาว่าวสีส้มนั้นให้เจอให้ได้ แม้ว่าจะเป็นการเดินทางที่น่าเหนื่อย แต่คุณตากลับไม่เบื่อ เพราะได้เห็นหลานสาวมีความกระตือรือร้น มีความมุมานะที่จะหาเพื่อนให้พบ แม้ว่าเพื่อนจะเป็นเพียง กระดาษ ไม้ไผ่ และสายป่าน ในสายตาคนอื่น   แต่สำหรับเด็กหญิงแล้ว ว่าวสีส้มไม่เพียงแต่เป็นแค่เพื่อน ยังเป็นเสมือน โลกทั้งใบ คุณตาคิดว่าเป็นเรื่องดีสำหรับมนุษย์ที่จะรู้จักรักใครสักคนอย่างมากมาย รักในระดับที่ไม่นึกถึงตัวเอง  แม้ในกรณีหลานสาว ความรักของเด็กหญิงนั้นที่มีต่อว่าวสีส้มคือความรัก ความผูกพันที่บริสุทธิ์   รักแม้ว่า... ว่าวสีส้มนั้นเป็นเพียงสิ่งไม่มีชีวิต  และไม่สามารถให้ความรักตอบแทนกลับมาได้ก็ตาม หลังจากเดินหากัน 2-3 วัน จนล้าทั้งตาและหลาน ช่วงเย็นวันหนึ่ง เด็กหญิงก็เห็นริบบิ้นของตัวที่พุ่มไม้โปร่ง! แม้ว่ามันจะดูมอมแมมไปบ้าง แต่เด็กหญิงจำริบบิ้นของตัวเองได้ดี   “ตาจ๋า ๆ นั่น ๆ ริบบิ้นหนู ริบบิ้นที่หนูผูกเป็นสายป่านให้ว่าวสีส้ม” คุณตาต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะเข้าไปถึงริบบิ้นนั้นได้  เพียงสัมผัสแรกคุณตาก็ยิ้มออก เพราะทันทีที่ปลดริบบิ้นนั้นออกจากการเกี่ยวของกิ่งไม้ ก็พบว่ามีแรงดึงเบา ๆ จากปลายทาง ว่าวสีส้มของหลานสาวยังอยู่ที่ไหนสักบนท้องฟ้านั้น จากคุณ : คุณอ่อง - [ 19 เม.ย. 52 13:53:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เด็กหญิงยืนลุ้นด้วยความตื่นเต้นยิ่งกว่าคนยืนลุ้นเลขตัวสุดท้ายหลังจากที่เลข 5 ตัวแรกตรงกับรางวัลที่ 1 เสียอีกขณะที่คุณตาค่อย ๆ ดึงสายป่านเข้ามาช้า ๆ  และกระโดดตัวลอย ร้องอย่างดีใจเมื่อเริ่มเห็นจุดสีส้มเล็ก ๆ บนฟ้านั้น “ว่าวสีส้มจ๋า” เด็กหญิงร้องเรียกด้วยความคิดถึงทั้งหมดจากหัวใจ  “โอย..ดีใจจังที่เธอยังอยู่ดี” “เดี๋ยวตาเอาลงมาให้นะ” “อย่าจ้ะ..ตาจ๋า  ให้มันอยู่บนฟ้าเถอะ” “อ้าว ทำไมล่ะ ตานึกว่าหนูอยากจะเก็บมันไว้เสียอีกนะ” “ไม่หรอกค่ะ เพราะมันคือว่าวสีส้มเพื่อนหนู ตอนที่มันอยู่บนฟ้า  ถ้าเอาลงมา มันก็เป็นเพียงกระดาษทำว่าวผู้แปลกหน้าเท่านั้นเอง” เด็กหญิงเดินไป กระโดดโลดเต้นไป มือข้างหนึ่งจูงคุณตา ส่วนอีกข้างหนึ่งจูงมือ..สายป่านของว่าวสีส้มที่ลอยฉวัดเฉวียนล้อลมไปมา วันนั้นเป็นการเดินทางกลับบ้านอย่างมีความสุขเต็มหัวใจของคุณตา เด็กหญิง และว่าวสีส้ม. จากคุณ : คุณอ่อง - [ 19 เม.ย. 52 13:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นนิทานที่ให้ข้อคิดดีค่ะ สำหรับบางอย่าง..ให้มันอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม(อย่างกรณีว่าวสีส้มที่ลอยสวยบนท้องฟ้า) ดีกว่าดึงลงมาข้างล่าง จากคุณ : . (NMR) - [ 19 เม.ย. 52 17:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยังดีที่ยอมให้ว่าวอยู่บนฟ้า ไม่งั้นตาคงกลุ้มว่าจะสอนหลานอย่างไรดี จากคุณ : scottie - [ 19 เม.ย. 52 18:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 19 เม.ย. 52 21:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีค่ะ ^^ จากคุณ : Life's for Rent - [ 21 เม.ย. 52 12:48:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่าน และเม้นท์เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : คุณอ่อง - [ 22 เม.ย. 52 09:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านด้วยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 เม.ย. 52 20:28:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาอ่านเช่นกันค่ะ ความรักของเด็กบริสุทธิ์เสมอ จากคุณ : อศิธารา - [ 24 เม.ย. 52 18:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณคุณพีทคุง และคุณอศิธาราค่ะ ความรักจริง ๆ แล้ว...บริสุทธิ์ด้วยตัวของมันเอง  ไม่ว่าจะเกิดขึ้นในวัยไหน ถ้าคุณได้รักใคร เพราะเพียงว่าเป็นเขาถึงรัก  ไม่ได้รักสิ่งประกอบ ไม่ได้รักด้วยจินตนาการของคุณ  และไม่ได้รักด้วยเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ  แต่รักเพราะว่า...คนนี้คือคน ๆ นี้  รักเพราะรัก   55555555555555 พูดไปก็งงเอง อิอิ จากคุณ : คุณอ่อง - [ 29 เม.ย. 52 10:28:07 ]