เด็กชายรุ้งกินน้ำ กับ เด็กหญิงรุ้งกินลม

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายรุ้งกินน้ำคนหนึ่ง เขาทำหน้าที่เลี้ยงวัวอยู่บนยอดรุ้งกินน้ำอันไกลโพ้น

ทุกวันเด็กชายจะพาวัวของเขาลงมากินน้ำที่ปลายรุ้ง เด็กชายพาวัวเดินผ่านท้องฟ้าสีสดใส ผ่านภูเขาอันสูงตระหง่าน ผ่านพื้นดินหลายสี เด็กชายรุ้งกินน้ำทักทายก้อนเมฆและร้องเพลงข้ามขอบฟ้าอย่างมีความสุข

ทุกวันเช่นกันที่เด็กชายรุ้งกินน้ำจะเห็นปลายรุ้งกินลมอยู่ไกลๆ เขาได้แต่สงสัยและปล่อยมันผ่านไป

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กหญิงรุ้งกินลมคนหนึ่ง เธอทำหน้าที่เลี้ยงแกะ ณ ปลายรุ้งกินลมอันไกลโพ้น

ทุกวันเด็กหญิงจะต้อนแกะขึ้นไปกินหญ้าบนยอดรุ้งกินลม เด็กหญิงพาแกะเดินผ่านดวงอาทิตย์อันอบอุ่น ผ่านสายน้ำอันชุ่มชื่น ผ่านทะเลสาบอันกว้างไกล เด็กหญิงรุ้งกินลมทักทายดวงอาทิตย์และบรรเลงเพลงด้วยเครื่องดนตรีแสนรักข้ามขอบฟ้าอย่างมีความสุข

ทุกวันเช่นกันที่เด็กหญิงรุ้งกินลมจะเห็นปลายรุ้งกินน้ำอยู่ไกลๆ เธอได้แต่สงสัยและปล่อยมันผ่านไป

วันหนึ่ง ขณะที่เด็กหญิงรุ้งกินลมกำลังต้อนแกะของเธอขึ้นไปกินหญ้าบนยอดรุ้งกินลม เด็กหญิงได้ยินเสียงอันไพเราะที่ดังมาจากสถานที่ไกลโพ้น

...เพียงเพราะฉัน           คนเดียว           ไร้หัวใจ
เพียงเพราะฉัน               สิ้นไร้               คนเคียงข้าง
เพียงเพราะฉัน              คนเดียว             ที่อ้างว้าง
เพียงเพราะฉัน               แตกต่าง             ไปจากเธอ...

เด็กหญิงรุ้งกินลมสงสัยเป็นอย่างยิ่งจึงร้องตะโกนทักทายเสียงลึกลับนั้น
“สวัสดี มีใครมีใครอยู่อีกฟากมั๊ย” ... ผ่านไปเนิ่นนานไม่มีเสียงตอบกลับมาเด็กหญิงรุ้งกินลมจึงหันไปเลี้ยงแกะของตัวเองต่อ

ในวันเดียวกัน ขณะที่เด็กชายรุ้งกินน้ำกำลังร้องเพลงขับกล่อมฝูงวัวของเขาอยู่นั้น เด็กชายได้ยินเสียงร้องทักทายของใครสักคนดังมาจากขอบฟ้าอันไกลโพ้น และเขาก็ร้องตะโกนกลับไป
“สวัสดี มีคนอยู่อีกฟากด้วยหรือ” ...ผ่านไปเนิ่นนานไม่มีเสียงตอบกลับมา เด็กชายรุ้งกินน้ำจึงหันไปเลี้ยงวัวของตัวเองต่อไป

ตกเย็น ดวงอาทิตย์เริ่มลับลา เมฆดำทะมึนเคลื่อนตัวจับกลุ่มกันเป็นก้อนใหญ่ ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นจากไอน้ำแพร่กระจายไปทั่วบริเวณ ไม่นานฝนก็ตกลงมาราวฟ้ารั่ว

เด็กชายรุ้งกินน้ำพาวัวลงไปกินน้ำตามปกติ แต่วันนี้เด็กชายพบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังต้อนแกะอยู่อีกฟากของท้องฟ้า มือข้างหนึ่งของหนึ่งของเธอถือเครื่องดนตรีแสนรักเอาไว้
เด็กชายรุ้งกินน้ำร้องทักด้วยความดีใจ
“สวัสดี เธอคือเด็กหญิงเลี้ยงแกะเหรอ”
“ใช่แล้ว เธอรู้จักฉันได้อย่างไร” เด็กหญิงรุ้งกินลมร้องตะโกนตอบกลับไป
“ฉันไม่รู้จักเธอหรอก แต่ฉันเคยได้ยินเสียงของเธอ” เด็กชายบอก
“ฉันเองก็เคยได้ยินเธอร้องเพลงเช่นกัน” เด็กหญิงยิ้มให้เพื่อนใหม่อย่างเป็นมิตร

หลังจากนั้นเด็กชายรุ้งกินน้ำก็ต้อนวัวของเขาข้ามฟากไปหาเด็กหญิงรุ้งกินลมทุกครั้งที่มีลมพายุเกิดขึ้นพร้อมฝนตก เสียงดนตรีของเด็กหญิงรุ้งกินลมบรรเลงควบคู่ไปกับเสียงร้องเพลงอันละมุนของเด็กชายรุ้งกินน้ำ กลิ่นไอความรักอบอวลไปทั่วคุ้งฟ้า

เด็กชายรุ้งกินน้ำกับเด็กหญิงรุ้งกินลมไม่รู้หรอกว่าพวกเข้าได้สร้างความอิจฉาให้กับก้อนเมฆและดวงอาทิตย์เป็นอย่างมาก

ทุกครั้งที่รุ้งกินน้ำกับรุ้งกินลมบรรจบพบกัน ดวงอาทิตย์จะแผดแสงไล่รุ้งกินน้ำและก้อนเมฆจะบดบังรุ้งกินลม ทำให้เด็กชายรุ้งกินน้ำและเด็กหญิงรุ้งกินลมมีเวลาพบกันน้อยลง

เมื่อเป็นเช่นนี้เด็กชายรุ้งกินน้ำจึงตัดสินใจทิ้งฝูงวัวของตัวเองและข้ามฟากไปหาเด็กหญิงรุ้งกินลม ทำให้ดวงอาทิตย์และก้อนเมฆโกรธยิ่งขึ้น

รุ้งกินน้ำค่อยๆจางหายไปเนื่องจากทนทานความร้อนของแสงอาทิตย์ไม่ไหว ส่วนรุ้งกินลมเองก็ค่อยๆจางหายไปเช่นกันเพราะทนการบดบังของก้อนเมฆไม่ได้

เมื่อเด็กชายรุ้งกินน้ำก้าวย่ำเข้าไปบนรุ้งกินลม ก้อนเมฆและดวงอาทิตย์ต่างช่วยกันสร้างลมพายุขนาดใหญ่ทำให้เด็กชายรุ้งกินน้ำต้านแรงลมไม่ไหว อีกอย่างร่างกายของเด็กชายก็สร้างขึ้นมาจากน้ำเป็นส่วนหนึ่ง เมื่อถูกแสงแดดร้อนจากดวงอาทิตย์ทำให้น้ำละเหยขึ้นสู่ท้องฟ้า

เด็กชายรุ้งกินน้ำยกมือขึ้นมามองและเห็นมามือของเขากำลังเลือนหายไป และส่วนต่างๆก็กำลังจะหายไปเช่นกัน
“เด็กหญิงรุ้งกินลม ฉันทนไม่ไหวแล้ว ร่างกายของฉันกำลังจากสูญสลายไป” เด็กชายรุ้งกินน้ำร้องครางด้วยความเจ็บปวด
“เด็กชายรุ้งกินน้ำ เธอไม่ต้องอดทนเพื่อฉันหรอก กลับไปยังรุ้งกินน้ำของเธอเสียเถิด” เด็กหญิงรุ้งกินลมใช้ตัวเองป้องกันแสงจากดวงอาทิตย์ ในใจก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน
“แต่ฉันกลัวว่าจะไม่ได้พบเธออีก เราสองคนอาจไม่ได้พบกันตลอดไป”
“จะมีประโยชน์อะไร หากเธอไม่มีชีวิตอยู่ กลับไปยังรุ้งกินน้ำเสียเถิด ฉันขอร้อง รักษาตัวให้ดี สักวันเราจะได้พบกันอีก” เด็กหญิงรุ้งกินลมรีบผลักเด็กชายรุ้งกินน้ำลงจากรุ้งกินลมก่อนที่รุ้งกินน้ำจะจางหายไป สร้างความสะใจให้กับดวงอาทิตย์และก้อนเมฆเป็นอย่างยิ่ง

ด้วยเหตุนี้เราจึงไม่ค่อยเห็นรุ้งกินน้ำสองอันซ้อนกันบ่อยนัก หรือหากเห็นก็มักจะมีเมฆหรือแสงแดงแรง ทำให้มองเห็นอันใดอันหนึ่งไม่ชัด  ฉะนี้แล...

ป.ล. ฟ้าหลังฝนมักสวยงามเสมอ

จากคุณ	: อศิธารา
เขียนเมื่อ	: 16 ก.ค. 52 00:36:46