ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อไปถึงในงาน เนื่องจากชิงหลัวแต่งตัวเหมือนสาวใช้ บวกกับหน้าตาดูธรรมดา องค์หญิงเจ้าภาพของงานที่มายืนต้อนรับที่หน้าประตูจึงนึกว่านางเป็นสาวใช้และไม่ได้สนใจ ภรรยาหลวงของหลี่เซี่ยง(ต่อไปจะเรียก “แม่ใหญ่” )ก็อายที่จะบอก สรุปคือในงานนอกจากสามพี่น้อง สาวใช้เจวียนเอ๋อร์ที่พาไปด้วย และแม่ใหญ่ภรรยาหลวงของหลี่เซี่ยงแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่างานนี้ลูกสาวคนเล็กของหลี่เซี่ยงก็มากับเขาด้วย อันที่จริงคนที่รู้ว่าหลี่เซี่ยงมีลูกสาว 3 คนก็มีน้อยมาก เพราะชิงหลัวจงใจซ่อนความสามารถและหน้าตา ทำให้ดูว่าไม่มีจุดเด่นไม่มีอะไรดีเลย บวกกับเป็นลูกสาวคนเล็กที่เกิดจากภรรยาน้อยคนสุดท้ายที่มาจากหอนางโลม ฐานะจึงต่ำสุดๆ  แล้วยังเป็นเด็กด้วย แค่ 12 ปี จึงไม่มีใครสนใจอยากรู้จัก คนส่วนใหญ่จึงรู้กันแค่ว่าหลี่เซี่ยงมีลูกสาว 2 คน คนโตสวยมากและดีดพิณเก่งมาก คนรองลายมือสวยมาก ในงานมีการทำซุ้มส่วนตัวให้เข้าไปนั่งข้างในเป็นซุ้มๆ ซุ้มหนึ่งก็สำหรับบ้านหนึ่ง รอบซุ้มมีม่านห้อยลงมาบังเอาไว้เหมือนกระโจม ไม่ให้คนมองเข้าไปเห็นข้างในชัดเจน และในงานนี้จะมีธรรมเนียมมอบดอกไม้ให้ผู้ที่นับถือหรือชื่นชม ชิงหลัวกะฉวยโอกาสไปเดินเล่นและช่วยสืบข้อมูลของคู่แข่งให้พี่สาว จึงเสนอให้นำดอกไม้ไปให้ที่ซุ้มของบ้านกู้เซี่ยงเพื่อแอบดูหน้าของกู้เทียนหลิน แม่ใหญ่ก็เห็นด้วย จึงให้ชิงหลัวถือกระเช้าดอกไม้ไปกับเจวียนเอ๋อร์ เมื่อนำดอกไม้ไปให้ที่ซุ้มของกู้เซี่ยง ชิงหลัวไม่ได้เห็นข้างในซุ้มเพราะม่านบัง แต่สาวใช้ของซุ้มกู้เซี่ยงรับดอกไม้มาแล้วบอกว่าจะนำดอกไม้ไปให้ที่ซุ้มของหลี่เซี่ยงเป็นการตอบแทน แล้วเดินไปซุ้มหลี่เซี่ยงด้วยกันกับพวกชิงหลัว ชิงหลัวตาดี สังเกตเห็นว่าหน้าตาและบุคลิกของสาวใช้คนนี้ดูดีผิดปกติ จึงเดาได้ว่าอีกฝ่ายคือกู้เทียนหลินปลอมตัวเป็นสาวใช้กะมาสอดแนวชิงเหลยเหมือนกัน จึงแอบกระซิบบอกว่าอย่าเข้าไปในซุ้มดีกว่า เพราะเดี๋ยวภรรยาหลวงของหลี่เซี่ยงเห็นหน้าเข้าแล้วทีหลังจำได้ มันจะไม่ค่อยดี กูเทียนหลินนึกแล้วก็เห็นด้วย เพราะถ้าเข้าไปจนได้เห็นหน้าหลี่ชิงเหลย นางก็ต้องคารวะทั้งชิงเหลยและภรรยาของหลี่เซี่ยงแบบสาวใช้คารวะผู้มีศักดิ์สูง ซึ่งหากวันหน้าพบกันอีกแล้วทั้งสองคนจำนางได้ นางคงต้องกระอักกระอ่วนมาก จึงบอกขอบใจชิงหลัว ก่อนที่จะเดินกลับซุ้มไป นางได้ย้อนถามว่าชิงหลัวเป็นแค่สาวใช้จริงๆ หรือ ? ชิงหลัวก็ยิ้ม ตอบว่าใช่ ชิงหลัวไม่ได้บอกใครเรื่องกู้เทียนหลินปลอมตัวเป็นสาวใช้ หลังจากบอกผลการสอดแนมกับแม่ใหญ่และพี่สาวแล้ว ชิงหลัวก็ชวนเจวียนเอ๋อร์ออกไปเดินเล่นเก็บดอกไม้ ในตอนนั้นงานเลี้ยงจริงๆ ซึ่งก็คือการให้สามสาวตัวเก็งคู่หมายของรัชทายาทแสดงฝีมือยังไม่เริ่ม พอมีเวลาให้เดินเล่น ชิงหลัวกับเจวียนเอ๋อร์เดินเพลิน จนได้ยินเสียงดนตรีร้องบอกว่างานจะเริ่มแล้ว ก็รีบจะกลับไปเข้างาน แต่เพราะเดินมาไกลเกินไปจนหลงทาง ต้องคลำหาทิศทางกันพักหนึ่งกว่าจะเจอทางกลับเข้าบริเวณที่ตั้งของซุ้มจากทิศอื่น ซึ่งจากตรงนั้นมีลำธารจสายหนึ่งขวางทางอยู่พอดี ลำธารกว้างและลึกพอสมควร ต้องถอดรองเท้าถุงเท้าลุยน้ำไป ชิงหลัวข้ามไปก่อน พอตาเจวียนเอ๋อร์ข้ามบ้าง ตอนเกือบถึงฝั่งเจวียนเอ๋อร์เสียหลักทำท่าจะล้มลงในน้ำ ชิงหลัวจึงโถมเข้าไปช่วย เจวียนเอ๋อร์ขึ้นฝั่งได้โดยไม่เปียก แต่ชิงหลัวทำท่าจะเสียหลักล้มลงน้ำเปียกแทน จังหวะนั้นเองได้มีผู้ชายคนหนึ่งพุ่งมาช่วยพยุงชิงหลัวเอาไว้ แล้วช่วยพาขึ้นฝั่งแบบเร็วมาก ในตอนที่รับร่างชิงหลัวแล้วพาขึ้นฝั่ง ผมม้าได้ปลิวขึ้นจนผู้ชายคนนี้เห็นดวงตาของชิงหลัวชัดเจนแวบหนึ่ง พอชิงหลัวกลับขึ้นฝั่งได้ ทีแรกกะจะพูดขอบคุณ แต่เห็นผู้ชายคนนี้เอาแต่จ้องเท้าของนางที่ไม่ได้สวมถุงเท้าแล้วทำหน้ายิ้มๆ ก็โมโหทันที ด่าไปว่าอีตาลามก แล้วฉวยโอกาสทีเหลอถีบอีกฝ่ายลงน้ำไป แต่ผู้ชายคนนี้วิทยายุทธ์สูง ปฏิกิริยาไวมาก เขาเอามือตบน้ำยืมแรงส่งตัวเองไปยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของลำธารได้โดยไม่เปียก ชิงหลัวเห็นเข้าก็ตกใจ รู้ว่าผู้ชายคนนี้วิทยายุทธ์สูงมาก คาราเต้ของนางไม่มีทางสู้ได้แน่ จึงรีบจูงมือเจวียนเอ๋อร์เผ่นหนีอย่างรวดเร็ว พวกชิงหลัวกลับไปถึงซุ้มได้ไม่นาน งานเลี้ยงก็เริ่ม องค์หญิงเจ้าภาพของงานให้กู้เทียนหลินเป็นคนดีดพิณโชว์ฝีมือก่อน กู้เทียนหลินดีดเพลง “เพ่ยหลาน” ได้ดีมากๆ  หลังจากกู้เทียนหลินดีดจบ หลิวเจว๋ที่นั่งฟังอยู่ในซุ้มตัวเองก็สั่งให้บ่าวรับใช้ส่งดอกไม้ไปให้เป็นการแสดงความชื่นชมเป็นคนแรก จากนั้นคนในซุ้มอื่นๆ ก็แห่กันส่งดอกไม้ไปให้เป็นการใหญ่ การที่กู้เทียนหลินดีดได้ดีมากและได้รับดอกไม้อย่างท่วมท้นส่งผลให้ชิงเหลยกดดันอย่างมาก แม้ชิงเหลยจะสามารถเลือกเพลงที่ดีไม่แพ้กันได้ คือเพลง “ชิวสุ่ย” แต่ฝีมือพิณของชิงเหลยพอฟัดพอเหวี่ยงกับกู้เทียนหลิน แล้วในภาวะแบบนี้ ถ้าดีดได้ดีเท่ากัน ความประทับใจของคนที่ดีดก่อนจะมีมากกว่า จึงต้องพยายามดีดให้ดีกว่าเท่านั้น แต่เนื่องจากฝีมือแค่พอๆ กัน การจะดีดให้ดีกว่าจึงยากมาก ด้วยความกดดันนี้ทำให้ชิงเหลยมือสั่น ดีดไม่ออก ส่วนชิงเฟยก็ฝีมือพิณอยู่ในระดับธรรมดาเท่านั้น ช่วยดีดแทนพี่สาวไม่ได้ ชิงหลัวจึงตัดสินใจออกโรงเผยฝีมือ เข้านั่งดีดพิณแทนชิงเหลย เนื่องจากมีม่านกั้นอยู่ และแต่ละซุ้มเว้นระยะห่างกันพอสมควร จึงไม่มีใครอื่นนอกซุ้มรู้ว่าชิงหลัวเข้านั่งดีดพิณแทนพี่สาว เนื่องจากฝีมือพิณของชิงหลัวเหนือชั้นกว่าชิงเหลยมาก บวกกับความคิดจิตใจของชิงหลัวเองเข้ากับเพลงชิวสุ่ยยิ่งกว่าใจของชิงเหลย ทำให้เพลงชิวสุ่ยที่ชิงหลัวดีด กลบรัศมีเพลงเพ่ยหลานที่กู้เทียนหลินดีดไปก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง (แต่น่าเสียดายที่หลิวเจว๋ติดธุระออกไปข้างนอกตอนนี้พอดี จึงไม่มีโอกาสได้ฟังเพลงชิวสุ่ยที่ชิงหลัวดีด) เพลงชิวสุ่ยที่ชิงหลัวดีดประทับใจมากจนรัชทายาทหลิวเจี้ยนเดินออกจากซุ้มมาชวนชิวเหลย(ที่เขานึกว่าเป็นคนดีด)ออกไปเดินชมดอกไม้ด้วยกัน เป็นอันว่ารัชทายาทได้ประกาศให้ทุกคนได้รู้ทั่วกันแล้วว่าเขาเลือกหลี่ชิวเหลยเป็นพระชายา ชิงเหลยกระอักกระอ่วนที่จะรับสมอ้างว่าเป็นคนดีดพิณ แต่ชิงหลัวกับชิงเฟยช่วยกันเชียร์ให้พี่สาวออกไป สุดท้ายชิงเหลยจึงออกไปเดินชมดอกไม้กับรัชทายาท ส่วนชิงหลัวชวนชิงเฟยออกไปเดินชมงานเลี้ยงซึ่งจะมีพวกคุณชายตั้งซุ้มแสดงความรู้ความสามารถและเชิญคนมาร่วมสนุก เช่นแต่งกลอนแล้วให้ผู้ชมลองแต่งกลอนที่เข้าคู่กันได้ ก็มีสาวๆ หลายคนเข้าไปร่วมสนุกด้วย ที่ซุ้มหนึ่ง เป็นซุ้มของจอหงวนเฉิงซือเยว่ กลอนที่เขาคิดยังไม่มีใครต่อได้ ชิงหลัวเห็นชิงเฟยมีท่าทางสนใจเฉิงซือเยว่ (เพราะพี่แกหล่อเอาการ) และต่อกลอนได้ ก็ตะโกนเสียงดังว่าทางนี้มีคนต่อกลอนได้ แล้วชี้มาที่ชิงเฟย ชิงเฟยจึงจำต้องออกไปต่อกลอน โดยใช้พู่กันเขียนกลอนที่ตัวเองต่อคู่กับกลอนที่เฉิงซือเยว่เขียนเอาไว้ก่อน และลายมือที่สวยมากก็ทำให้เฉิงซือเยว่ทึ่ง จึงชวนนางเดินชมสวนด้วยกัน แต่ชิงเฟยเขิน จึงปฏิเสธและเดินหนี ชิงหลัวกะช่วยเป็นแม่สื่อให้พี่สาว จึงทำสัญญาณบอกให้เฉิงซือเยว่เดินตามชิงเฟยไป ส่วนตัวเองเดินเลี่ยงไปอีกทางเป็นการเปิดโอกาสให้คู่นี้ หลังจากแอบซุ่มดูอยู่จนเห็นคู่นี้คุยกันเข้ากันได้ดี ท่าทางจะไปได้สวย ชิงหลัวจึงยิ้ม เลี่ยงไปเดินเล่นในสวนท้อตามลำพัง แล้วเจอที่ลับตาคน วิวสวยเหมาะแก่การนอนเล่น จึงนอนกลางวันเล่นมันตรงนั้น หลิวเจว๋เดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี จึงกะจะเอาคืนที่โดนชิงหลัวถีบตกลำธารทั้งที่เขาอุตส่าห์ช่วยไม่ให้ชิงหลัวต้องตกน้ำ สองคนเกิดปะทะกันขึ้น หลิวเจว๋เห็นคาราเต้ของชิงหลัวว่าวิชาหมัดนี้แปลกดี จึงออมมือให้กะจะหลอกให้ชิงหลัวแสดงท่าคาราเต้ออกมาให้หมด ชิงหลัวจึงฉวยโอกาสทีเผลอเตะผ่าหมาก ตามด้วยสับหลังคอสุดแรง ผลคือหลิวเจว๋สลบเหมือดทันที หลังจากหลิวเจว๋สลบ ชิงหลัวจัดการถอดเสื้อตัวนอกของหลิวเจว๋มาฉีกเป็นริ้วทำเป็นเชือก แล้วมัดตัวหลิวเจว๋เอาไว้กับต้นท้อ จากนั้นลงมือค้นตัว เจอเงินสี่ร้อยกว่าตำลึงกับป้ายหยกที่ชิงหลัวเห็นแล้วรู้ทันทีว่าหลิวเจว๋คือใคร ชิงหลัวรีบยัดป้ายหยกกลับเข้าไปในอกเสื้อหลิวเจว๋แล้วแก้มัดให้ ส่วนเงินสี่ร้อยกว่าตำลึงยึดเอาไว้เป็นทุนรองรังตอนจะหนีออกจากคฤหาสน์ของหลี่เซี่ยง พร้อมกันนั้นก็นึกเจ็บใจอย่างแรงว่าแค่เงินพกติดตัวของหลิวเจว๋ก็ปาเข้าไปตั้งสี่ร้อยกว่าตำลึงแล้ว ขณะที่เงินเดือนของฟูเหรินเจ็ดกับชิงหลัวรวมกันมีแค่หกตำลึง ยังแก้มัดให้หลิวเจว๋ไม่ทันเสร็จ หลิวเจว๋ก็ครางทำท่าจะฟื้นคืนสติ ชิงหลัวจึงรู้ว่าเพราะแรงของตัวเองที่ตอนนี้อายุแค่ 12 ปีกับความแข็งแรงของร่างกายหลิวเจว๋ที่ฝึกกำลังภายใน ทำให้แรงสับของมือที่ควรจะทำให้สลบไปอย่างน้อยหลายชั่วโมงมีผลนานแค่นี้ ชิงหลัวเห็นว่าเชือกแก้หลวมมากแล้ว ด้วยแรงของหลิวเจว๋ ยังไงก็ดิ้นหลุดเองได้ไม่ยากจากเชือกที่หลวมขนาดนี้ จึงทิ้งหลิวเจว๋ไว้อย่างนั้น แล้วรีบเผ่นสุดชีวิต หลิวเจว๋ได้สติตื่นมาทันเห็นหลังชิงหลัวจากไปไวๆ  เมื่อพบว่าตัวเองถูกมัดแบบหลวมๆ อยู่ ก็เกร็งแรงจนเชือกขาด สำรวจตัวเองก็พบว่าโดนค้นตัว เงินหายหมด เหลือแต่ป้ายหยก จึงรู้ว่าชิงหลัวคงเห็นป้ายหยกนี้แล้วรู้ว่าเขาเป็นใครถึงได้รีบเผ่นหนีไป หลิวเจว๋ด่าชิงหลัวว่า “ยายเด็กเวร” แบบเจ็บใจมาก แล้วเรียกลูกน้องคนสนิทชื่อ หลิวอิง ที่เป็นองครักษ์ประจำตัวซึ่งปกติจะซ่อนตัวเอาไว้ไม่โผล่มาให้เห็นเหมือนนินจาออกมา ถามว่าที่ชิงหลัวใช้คือวิชาอะไร  หลิวอิงบอก ดูไม่ออกเหมือนกัน คล้ายๆ เพลงหมัดของวัดเส้นหลินแต่ไม่ใช่ หลิวเจว๋จึงถามหลิวอิงว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่? หลิวอิงบอกมาถึงตอนที่ยายหนูนั่นกำลังแก้มัดให้เจ้านาย หลิวเจว๋เหน็บอย่างรู้ทันว่า ตอนแก้มัดให้ข้า ยายหนูนั่นใช้เพลงมวยวัดเส้าหลินด้วยงั้นเรอะ? หลิวอิงรีบคุกเข่าลงขอโทษทันทีที่เห็นเจ้านายโดนเด็กผู้หญิงอัดแล้วมัวแต่แอบดูเฉยๆ โดยไม่รีบเข้ามาช่วย หลิวเจว๋หัวเราะ บอกเจ้าเห็นเจ้านายตัวเองถูกเด็กผู้หญิงอัดสลบเหมือด เลยไม่แน่ใจว่าสลบจริงหรือมีแผนในใจจงใจแกล้งสลบ และกลัวว่าขืนยื่นมือเข้าช่วยแล้วทำแผนเจ้านายเสียหายจะซวยโดนตำหนิสินะ? จากนั้นก็สั่งให้หลิวอิงไปสืบมาให้ได้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือใคร ข้างชิงหลัว หลังจากวิ่งกลับถึงซุ้ม ก็อ้างว่าปวดหัวขอกลับก่อน แม่ใหญ่ก็ให้กลับไปกับเจวียนเอ๋อร์สองคนก่อน เมื่อกลับไปถึงบ้าน ชิงหลัวก็บอกเรื่องที่เกิดขึ้นในงานให้ฟูเหรินเจ็ดฟัง ตอนบอกเรื่องที่ดีดพิณแทนชิงเหมย ฟูเหรินเจ็ดหน้าซีด บอกว่าเกิดวันหน้าความแตกขึ้นมาจะทำยังไง ถ้ารัชทายาทรู้ความจริงเข้าได้แย่แน่ ชิงหลัวบอก ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครรู้หรอกว่านางเป็นใคร เพราะในงานเลี้ยง นอกจากพวกนางเองแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่าลูกสาวคนเล็กของหลี่เซี่ยงก็ไปในงานด้วย คนอื่นเห็นแค่ว่าบ้านหลี่เซี่ยงพาลูกสาวสองคนกับสาวใช้สองคนไปในงาน ฟูเหรินเจ็ดก็พูดอยู่ดีว่าถึงยังไงเดี๋ยวเรื่องนี้ทั้งหลี่เซี่ยงและพวกฟูเหรินคนอื่นๆ คงรู้กันหมดแน่ หลังจากนั้นหลี่เซี่ยงกับแม่ใหญ่จะทำอะไรชิงหลัวบ้างก็ไม่รู้ ที่แน่ๆ เจวียนเอ๋อร์คงไม่รอดแน่แล้ว ชิงหลัวฟังแล้วอึ้งไปทันที ก่อนจะเล่าถึงเรื่องที่ตัวเองไปอัดหลิวเจว๋สลบ จับมัดกับต้นไม้ แถมปล้นชิงทรัพย์เขามาสี่ร้อยกว่าตำลึง ฟูเหรินเจ็ดฟังจบ ก็เป็นลมไปทันที... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:13:01

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วสิ่งที่ฟูเหรินเจ็ดกังวลก็เป็นความจริง เมื่อแม่ใหญ่พาชิงเหลยชิงเฟยกลับมาจากงานเลี้ยงและบอกเรื่องชิงหลัวดีดพิณแทนชิงเหลยในงานให้หลี่เซี่ยงรู้ หลี่เซียงก็เรียกชิงหลัวมาพบทันที ฟูเหรินเจ็ดรีบขอโทษเรื่องที่ปิดบังไม่ยอมบอกว่าชิงหลัวดีดพิณเก่ง และโกหกไปว่าที่ต้องการทำแบบนั้นก็เพื่อให้พอเปิดตัวปุ๊บก็สร้างชื่อโด่งดังในพริบตา หลี่เซี่ยงก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่บอกขอบใจที่ช่วยกู้หน้าให้บ้านนี้ ชิงหลัวบอกเพื่อไม่ให้ความแตก นับแต่นี้ไปนางจะเลิกดีดพิณ และถึงยังไงก็ไม่เคยมีใครรู้ว่านางดีดพิณได้อยู่แล้วด้วย หลี่เซี่ยงก็บอก ดีแล้ว หลังจากนี้ก็เลิกดีดพิณแล้วไปมุ่งเรียนศิลปะด้านอื่นแทนก็แล้วกัน อย่างแต่งกลอน จากนั้นมองมือของชิงหลัวด้วยสายตาแปลกๆ  ชิงหลัวเย็นสันหลังวาบทันที รีบบอกว่านางจะเปลี่ยนไปเรียนเป่าขลุ่ยขวาง(ตี๋)แทน หลี่เซี่ยงจึงค่อยเลิกมองมือชิงหลัว บอกเรียนเป่าขลุ่ยก็ดีเหมือนกัน ชิงหลัวเพิ่งตระหนักว่าตัวเองก่อเรื่องร้ายแรงแล้วจริงๆ ที่ไปดีดพิณแทนชิงเหลย นี่ถ้านางไม่รีบบอกว่าจะเปลี่ยนไปเรียนเป่าขลุ่ยขวางแทน ป่านนี้มีหวังโดนหลี่เซี่ยงหักนิ้วเพื่อให้ไม่สามารถดีดพิณได้อีกไปแล้ว ข้างหลิวเจว๋ หลังกลับมาจากงานเลี้ยงก็มาวาดภาพเหมือนของกู้เทียนหลินที่เขาประทับใจมาก แต่ตอนวาดเสร็จแล้วจะเติมดวงตา ภาพดวงตาของชิงหลัวกลับวาบขึ้นมาในหัว ผลคือภาพกู้เทียนหลินกลายเป็นดวงตาของชิงหลัวไป หลิวเจว๋เห็นแล้วโมโหมาก ทำท่าจะขยำภาพทิ้ง แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจสั่งให้เอาไปใส่กรอบแขวนไว้ในห้องตัวเอง จากนั้นเรียกหลิวอิงมาถามว่าสืบไปถึงไหนแล้ว หลิวอิงบอก เขาเรียกตัวสาวใช้ทุกคนในงานมาดูหมดแล้ว ไม่มีใครที่ใช่เลยสักคน หลังจากนั้นหลิวเจว๋ก็สั่งให้หลิวอิงตามสืบไปเรื่อยๆ  หลิวอิงพยายามสืบอยู่ครึ่งปีก็ยังไม่รู้ว่าชิงหลัวคือใคร เป็นสาวใช้บ้านไหน นับวันที่ตั้งแต่หวิดได้โดนตัดมือเป็นต้นมา ชิงหลัวก็เริ่มหัดเป่าขลุ่ยขวาง โดยมีฟูเหรินเจ็ดสอนให้ เนื่องจากพิณกับขลุ่ยมีหลักการคล้ายๆ กัน ชิงหลัวจึงจับหลักในการเป่าได้เร็วมาก และเข้าไปหัดเป่าในป่าไผ่ตอนเช้าทุกวัน นอกจากนี้ยังมีผลพลอยได้ที่ไม่คาดคิดเพิ่มมาอย่าง นั่นคือเงินเดือนของชิงหลัวได้ขึ้นเป็นเดือนละสิบตำลึง วันหนึ่ง ตอนที่กำลังหัดเป่าขลุ่ยขวางอยู่ ได้มีเสียงขลุ่ยตรง(เซียว)ดังขึ้นคลอประสานในลักษณะเหมือนจะช่วยชี้นำ ชิงหลัวจึงเป่าตาม แล้วนับจากวันนั้นมา ทุกครั้งที่ชิงหลัวไปหัดเป่าขลุ่ยขวางในป่าไผ่ ก็จะมีเสียงขลุ่ยตรงดังคลอขึ้นและช่วยชี้นำให้ทุกครั้ง จนฝีมือเป่าขลุ่ยของชิงหลัวก้าวหน้าเร็วเหมือนติดปีก พร้อมกันนี้ ตั้งแต่หวิดได้โดนตัดมือ ชิงหลัวก็ยิ่งตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องพาฟูเหรินเจ็ดหนีออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ให้จงได้ และเตรียมการจะแอบหลบออกไปดูลาดเลาที่ด้านนอกคฤหาสน์ด้วยการให้เสี่ยวอวี้ไปซื้อชุดผู้ชายสำหรับปลอมตัวมาใส่ แล้วในเช้าวันหนึ่งที่กะว่าจะลองออกไปนอกคฤหาสน์เสียที ชิงหลัวก็เปลี่ยนไปสวมชุดผู้ชาย เกล้าผมแบบเด็กผู้ชายโดยเอาผมม้าที่ปิดคิ้วขึ้นทั้งหมด ฟูเหรินเจ็ดช่วยทาน้ำยาเปลี่ยนสีผิวให้คล้ำลงกว่าเดิมให้ ครบถ้วนกระบวนความแล้ว ชิงหลัวก็ตรงไปที่กองหินซึ่งมีบันไดเชือกซ่อนอยู่แล้ว ปีนขึ้นไป ปล่อยบันไดเชือกลง แล้วปีนลงไปที่ด้านนอกคฤหาสน์ ออกมาอยู่นอกคฤหาสน์แล้ว ชิงหลัวนึกถึงคนที่เที่ยวมาเป่าขลุ่ยตรงคลอเสียงขลุ่ยขวางของนางอยู่ทุกวันขึ้นได้ ก็นึกอยากรู้ขึ้นมากะทันหันว่าอีกฝ่ายเป็นใคร จึงหยิบขลุ่ยขวางออกมาเป่า ไม่นานเสียงขลุ่ยตรงก็ดังขึ้นคลอ ชิงหลัวหันมองหา จนเห็นว่าที่อีกฝั่งของแม่น้ำซึ่งอยู่ไกลออกไปมีคนนั่งเป่าขลุ่ยตรงอยู่ นางจึงหยุดเป่า เก็บขลุ่ย แล้วแอบวิ่งอ้อมไปที่ด้านหลังผู้ชายคนนั้นทันที ตอนที่ชิงหลัวไปถึง ผู้ชายคนนั้นยังนั่งงงว่าทำไมวันนี้เสียงขลุ่ยถึงเป่าแป๊บเดียวจัง ชิงหลัวก็เข้าไปทัก เมื่ออีกฝ่ายหันหน้ามาจึงเห็นว่าเป็นชายหนุ่มรูปงาม บุคลิกก็สง่างามมากคนหนึ่ง ก็แอบนึกในใจว่าเมืองนี้นี่คนหล่อระดับไฮโซมีเยอะจริงแฮะ ในงานนั่นเจอรัชทายาทหลิวเจี้ยน หลิวเจว๋ กับเฉิงซือเยว่ที่หน้าหล่อบุคลิกดีระดับท็อปคลาสมาสามคนแล้ว ยังมาเจอเข้าที่นี่อีกหนึ่งคน ชิงหลัวชวนชายหนุ่มตรงหน้าคุย เห็นท่าทางเขาเหงาๆ ปนผิดหวัง คิดว่าคงเซ็งที่นางเป่าขลุ่ยแค่แป๊บเดียว จึงบอกว่านางเองก็เป่าขลุ่ยได้ ลองมาเป่าประสานกันดูไหม? แล้วเป่าให้ฟัง ชายแปลกหน้าเห็นชิงหลัวเป่าขลุ่ยขวางได้เก่งมากและฟังคล้ายเสียงขลุ่ยที่ดังมาจากในกำแพงคฤหาสน์ของหลี่เซี่ยงมากก็แปลกใจ ก่อนจะนึกยินดีที่ได้รู้จักคนเป่าขลุ่ยเก่งอีกคนแถมนิสัยน่ารักมากด้วย ด้วยความที่ถูกชะตาเป็นพิเศษ ชายแปลกหน้าจึงบอกไปว่าตัวเขาชื่อ เฉินจื่อหลี ให้ชิงหลัวเรียกเขาว่า จื่อหลี หรือ พี่ใหญ่ ก็ได้ ส่วนชิงหลัวบอกไปว่าตัวเองชื่อ หลัวซาน ด้วยความที่ถูกชะตา จื่อหลีจึงชวนชิงหลัวไปทานข้าวที่เหลาชื่อดังในเมืองด้วยกัน บอกว่าเขาจะเลี้ยงเอง ชิงหลัวก็ตกลง เนื่องจากเหลาอยู่ไกลมากหากจะเดินไป จื่อหลีจึงจะขี่ม้าซึ่งเขาขี่มาที่นี่ไป พอเห็นชิงหลัวดูม้าด้วยสีหน้าพิกล จื่อหลีจึงถามว่าชิงหลัวขี่ม้าเป็นหรือเปล่า? ชิงหลัวย้อนถามว่าการนั่งบนหลังม้าให้คนเขาจูงบังเหียนพาเดินนี่เรียกว่า “ขี่ม้าเป็น” ไหม? จื่อหลีก็หัวเราะ แล้วพาชิงหลัวนั่งข้างหน้า จื่อหลีขี่ม้าเร็วมากจนชิงหลัวเกร็งตัวสั่นด้วยความกลัว แต่กัดฟันทนไว้แล้วขอให้ลดความเร็วลงหน่อย จื่อหลีรู้สึกได้ว่าชิงหลัวตัวสั่น จึงยอมลดความเร็วลง และบอกว่าเอาไว้เขาจะสอนขี่ม้าให้ เมื่อไปถึงเหลาหน้าตาไฮโซ ชื่อ “เชียนเฟิงโหลว” จื่อหลีพาชิงหลัวไปนั่งในห้องพิเศษ แล้วสั่งอาหารขึ้นชื่อของที่นั่นมา มีอยู่สามจาน คือ ผักลวกน้ำเปล่า เต้าหู้ต้มน้ำเปล่า มะเขือลวกน้ำเปล่า ชิงหลัวกินแล้วทำหน้าแบบ...มันอร่อยตรงไหนน่ะ? ส่วนจื่อหลีกินไปทอดถอนใจชมไปไม่ขาดปาก ชิงหลัวจึงถามว่า นี่กินแล้วรู้สึกว่ามันอร่อยจริงๆ หรือ? จื่อหลีบอก นี่น่ะอาหารขึ้นชื่อของที่นี่เชียวนะ ทั้งเมืองมีแต่ร้านนี้แหละที่ทำอาหารรายการผักอร่อยสุดคือสามจานนี้ ขนาดพ่อครัวในวังยังสู้ไม่ได้เลย เมนูนี้นายน้อยของอานชิงหวางแนะนำมาเองเลยเชียว เมื่อชิงหลัวได้ยินจื่อหลีพูดถึงหลิวเจว๋ก็ถึงกับสำลักน้ำชา ถามว่าพี่ใหญ่สนิทกับหลิวเจว๋หรือ? จื่อหลีบอกไม่ได้สนิทมาก แค่เคยพบกันไม่กี่ครั้ง จากนั้นย้อนถามชิงหลัวว่ารู้จักหลิวเจว๋ด้วยหรือ? ชิงหลัวบอก แค่เคยพบหน้าครั้งหนึ่งในงานเลี้ยงชมสวนดอกท้อ จากนั้นชิงหลัวก็บ่นกระปอดกระแปดว่าเชียนเฟิงโหลวต้องหลอกเอาเงินจากพวกคนรวยจนชินแหงๆ ของแบบนี้ถึงกล้าเอามาขึ้นโต๊ะได้ ตอนพูดไปบ่นไป สีหน้าและแววตาดูน่ารักมากจนจื่อหลีเห็นแล้วคิดในใจว่านี่ถ้าไม่ใช่เพราะไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกัน ป่านนี้คงพากลับบ้านไปแล้ว จากนั้นนึกถึงคนที่เป่าขลุ่ยขวางในคฤหาสน์ของหลี่เซี่ยงว่ามีอยู่วันหนึ่ง เขามาได้ยินเสียงขลุ่ยนั่นโดยบังเอิญ จึงเป่าคลอ หลังจากนั้นจึงมาเป่าคลอทุกวันและพบว่าเสียงขลุ่ยพัฒนาเร็วมาก ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นใสไพเราะ จนถึงตอนท้ายถึงขั้นแฝงอารมณ์ความรู้สึกลงในเสียงขลุ่ยได้แล้ว และอารมณ์นั้นมีหลากหลายมากจนหลายครั้งที่เขานึกอยากจะกระโดดข้ามกำแพงเข้าไปดูว่าใครกันแน่ที่เป่าขลุ่ยอยู่ ถึงได้เหมือนมีเรื่องกลุ้มใจสุมอยู่ในอกมากขนาดนั้น (เพราะอารมณ์ที่แฝงในเสียงขลุ่ยเป็นอารมณ์ของผู้ใหญ่ที่ซับซ้อน จื่อหลีจึงคิดไม่ถึงในตอนแรกว่าคนที่เป่าขลุ่ยจะเป็นเด็กชายตรงหน้า) ชิงหลัวบ่นไปถึงว่า นี่ถ้ามีโอกาส นางจะเข้าครัวทำอาหารที่อร่อยกว่านี้ให้พี่ใหญ่ลองทานดูเอง จื่อหลีจึงบอกว่า คนที่กล้าพูดจาดูถูกอาหารสามจานนี้ของเซียนเฟิงโหลว มีซานตี้ (น้องชายซาน) นี่แหละเป็นคนแรก ชิงหลัวตกใจ บอกว่าเป็นไปไม่ได้น่า นางก็ดูว่าเมืองเฟิงออกจะเจริญ ไหงอาหารมันถึงได้ห่วยปานนี้ จื่อหลีจึงถามอย่างประหลาดใจว่าชิงหลัวไม่ใช่คนเมืองเฟิงหรือ? ชิงหลัวบอก นางเพิ่งเคยออกมานอกคฤหาสน์ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง เพิ่งเคยมานั่งทานข้าวในเหลาครั้งนี้เป็นครั้งแรก จื่อหลีบอกว่าเหลาเซียนเฟิงโหลวนี่อาหารเมนูผักอยู่อันดับหนึ่งของเมืองเฟิงเลยนะ และจัดเป็นเหลาชื่อดังลำดับต้นๆ ของเมืองด้วย ท่าทางคนครัวที่บ้านของซานตี้คงฝีมือเลิศล้ำมากเป็นแน่ ชิงหลัวจึงทำตาปิ๊งๆ ร้องขอว่า วันหลังพี่ใหญ่ช่วยพาไปทานข้าวที่เหลาแห่งอื่นบ้างสิ นางอยากรู้ว่ารสชาติอาหารของเหลาอื่นมันเป็นยังไง จื่อหลีบอก ซานตี้ รู้หรือเปล่าว่าเวลาเจ้าทำตาขอร้องแบบนี้ ไม่มีใครเขาปฏิเสธได้หรอก ข้าชอบเวลาเจ้าเรียกข้าว่าพี่ใหญ่จริงๆ นี่ถ้ามีน้องชายแบบนี้จริงๆ นะ ขออะไรจะทูนหัวให้หมดเลย ชิงหลัวฟังแล้วหน้าแดงทันที จากนั้นเสี่ยวเอ้อร์ก็มาแจ้งค่าอาหาร 136 ตำลึง ชิงหลัวอย่างช็อก ผักลวกน้ำเปล่า เต้าหู้ลวกน้ำเปล่า มะเขือลวกน้ำเปล่า แค่สามจานนี้ปาเข้าไป 136 ตำลึง แบบนี้มันค้ากำไรเกินควรขูดเลือดขูดเนื้อกันชัดๆ แต่จื่อหลีกลับบอกว่านี่น่ะไม่ถือว่าแพงหรอกนะ ชิงหลัวยิ่งตกใจว่าราคานี้เนี่ยนะไม่แพง? มากกว่าเงินเดือนของนางทั้งปีซะอีก! จากนั้นก็เริ่มฝันหวานว่านี่ถ้านางเปิดร้านอาหารในเมืองนี้ มีหวังรวยเละแหงๆ ออกมาจากร้านอาหารแล้ว จื่อหลีเห็นยังมีเวลาอีกมาก จึงชวนชิงหลัวว่าเดินเล่นกันเป็นไง ชิงหลัวก็ตกลง แต่จื่อหลีเพิ่งพาเดินเข้าซอยแห่งหนึ่ง ก็มีคนชุดดำ 3-4 คนโผล่ออกมารุมใส่ทั้งสอง จื่อหลีชักดาบออกมาคุ้มครองชิงหลัว ชิงหลัวสังเกตดูการลงมือของคนร้ายจนพอจะจับทางได้ จึงจับมือจื่อหลียืมแรงโดดถีบใส่คนร้ายคนหนึ่งที่ฉวยช่องว่างฟันดาบเข้ามาใส่ด้วยท่าเตะของคาราเต้ จื่อหลีเหลือบมองชิงหลัวแวบหนึ่ง แล้วพาชิงหลัวขึ้นขี่ม้าจะหนี แต่แล้วกลับร่วงตกลงมาจากหลังม้าทันที ชิงหลัวพลอยตกลงมาด้วย แล้วรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปถามจื่อหลีว่าเป็นยังไงบ้าง จื่อหลีบอกบนอานม้ามีเข็มพิษอยู่ จากนั้นดุชิงหลัวว่าทำไมถึงไม่ขี่ม้าหนีไปเล่า? ชิงหลัวไม่ตอบ นางดูจากท่าทางของจื่อหลีเหมือนหมดแรง คงขึ้นหลังม้าไม่ไหวแน่ๆ จึงหันไปตวาดให้คนร้ายมอบยาแก้พิษมา พวกคนร้ายกลับหัวเราะมองชิงหลัวแล้วพูดว่าคุณชายน้อยนี่หน้าสวยจริงๆ ดูท่าทางงานคราวนี้กำไรไม่ใช่น้อย ชิงหลัวจึงถอดเสื้อตัวนอกออกเผชิญหน้าคนร้าย พูดเสียงเย็นชาว่า “ไม่ได้สู้กับใครมาหลายปีเต็มที พวกเจ้าจะสู้ตัวต่อตัวหรือหมาหมู่?” จากนั้นใช้คาราเต้สู้กับพวกคนร้าย แต่หลังจากจัดการคนร้ายสลบเหมือดไปได้สองคน ชิงหลัวก็เริ่มหมดแรง จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:14:44

ความคิดเห็นที่ 3 ขณะที่ชิงหลัวกำลังจะเสียท่าถูกดาบของคนร้ายฟันใส่เพราะหมดแรงนั่นเอง ก็มีลูกธนูหลายดอกพุ่งมาปักใส่คนร้ายตายไปจนหมด พอชิงหลัวหันไปดู ก็พบว่าคนที่ยิงธนูตรงเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าจื่อหลีที่ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเหมือนไม่เป็นอะไรมาก นางจึงเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ชิงหลัวโมโหมาก เค้นถามว่าจื่อหลีไม่ได้ถูกพิษหรอกหรือ? จื่อหลีบอก พิษเล็กน้อยแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก ชิงหลัวยิ่งโกรธ บอกว่างั้นเขายืนดูนางถูกคนร้ายฟันดาบใส่หน้าตาเฉยโดยไม่คิดจะยื่นมือเข้าช่วยเลยเนี่ยนะ? ไร้คุณธรรมที่สุด ไม่ต้องมาเรียกนางว่าน้องแล้ว นางไม่มีพี่ชายแบบนี้ ถือซะว่าไม่เคยรู้จักกัน จื่อหลีจึงย้อนถามว่า แล้วทำไมชิงหลัวไม่ขี่ม้าหนีไปคนเดียว? ชิงหลัวบอกไม่ใช่ไม่คิดขี่ม้าหนี นางถูกม้าสลัดตกลงมาต่างหากเล่า จื่อหลีจึงยิ้ม ถามอีกว่าถึงอย่างนั้นก็วิ่งหนีไปได้ไม่ใช่หรือ? ชิงหลัวฟังแล้วยิ่งเดือด ร้องว่าไม่ได้ยินหรือไงว่าพวกนั้นเรียกนางว่าคุณชายน้อยหน้าสวยน่ะ? พวกมันมีกันหลายคน นึกว่าแค่วิ่งหนีแล้วจะรอดรึ? ขอลาขาดแค่นี้แหละ ไปละ! พูดจบก็เดินหนีทันที จื่อหลีเดินตามชิงหลัวไปพร้อมกับพูดง้อว่า “อยากขี่ม้าเป็นไหม?” ชิงหลัวไม่สนใจ จื่อหลีพูดอีกว่า “อยากทานอาหารอร่อยๆ ในเมืองเฟิงให้หมดไหม?” ชิงหลัวไม่สนเหมือนเดิม จื่อหลีจึงถอนใจแล้วพูดว่าเขาก็แค่อยากจะดูวิชาฝีมือของนางเท่านั้น เพราะพอจูงมือนาง เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่าฝ่ามือค่อนข้างหยาบ แสดงว่าฝึกวิทยายุทธ์มา แล้วถ้านางมีอันตรายจริงๆ เขาย่อมจะลงมือช่วยอยู่แล้ว ต่อให้เขาไม่ลงมือช่วย ผู้ติดตามของเขาก็จะลงมือช่วย เอางี้ ให้นางว่ามาว่าจะให้เขาทำยังไง ถ้าทำได้เขาจะทำให้ ชิงหลัวยอมหยุดเดิน หันมาถามจื่อหลีว่า พูดจริงหรือเปล่า? จื่อหลียิ้ม บอกว่าพูดจริงสิ ชิงหลัวจึงถามว่า ท่านมีเงินมากหรือเปล่า? จื่อหลีฟังแล้วขมวดคิ้ว ตอบว่า เรียกว่าพอจะมีแหละ ชิงหลัวจึงยิ้มแฉ่ง บอกว่ามีเงินก็ดีแล้ว ขอถามหน่อยว่าต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ถึงจะซื้อเหลาเซียนเฟิงโหลวได้? จื่อหลีหัวเราะ ถามว่าเจ้าอยากได้เซียนเฟิงโหลวหรือ? พอชิงหลัวส่ายหน้า เขาจึงตอบว่า หนึ่งแสนตำลึง ชิงหลัวถามต่อว่า งั้นถ้าจะซื้อคฤหาสน์สักหลังในเมืองเฟิงนี้แล้วใช้ชีวิตอยู่ไปตลอดชีวิต ต้องใช้เงินสักเท่าไร? จื่อหลีตอบยิ้มๆ ว่า ถ้าเป็นคนทั่วไป เงิน 50-100 ตำลึงก็พอให้ใช้ชีวิตอยู่ได้หนึ่งปีแล้ว ชิงหลัวจึงบอกว่า ถ้านางขอเงินหนึ่งพันตำลึง เขาจะให้นางได้หรือเปล่า? จื่อหลีจึงถามว่าจะเอาเงินหนึ่งพันตำลึงไปทำอะไร? ชิงหลัวตอบ ค่าตอบแทนที่นางช่วยชีวิตจื่อหลีน่ะสิ ชีวิตของจื่อหลีคงมีค่าคุ้มเงินหนึ่งพันตำลึงหรอกนะ ลูกน้องจื่อหลีที่ยืนอยู่ข้างๆ ฟังแล้วเลือดขึ้นหน้าทันที ตวาดว่ากล้าดูถูกเจ้านายของเขาหรือ! ชิงหลัวมองหน้าลูกน้องนั่น แล้วบอกว่า เห็นว่าข้าตีราคาเจ้านายของเจ้าต่ำไปหรือ? งั้นสองพันตำลึงก็ได้ ลูกน้องจื่อหลีโดนจื่อหลีเหล่ใส่ ได้แต่หน้าแดงก่ำโกรธจัด แต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก จื่อหลี่พูดกลั้วหัวเราะว่าถ้าจะเอาเชียนเฟิงโหลว เขาก็ให้ได้ ชิงหลัวส่ายหน้า บอกว่านางไม่โลภมาก ขอแค่สองพันตำลึงก็พอ หลังจากนั้นเราสองคนไม่ติดค้างอะไรกันอีก จื่อหลีมองหน้านาง พูดว่า ยังโมโหที่เขามีการเตรียมตัวรับมือพร้อมอยู่ก่อนแต่กลับไม่ยอมลงมือช่วยเหลืองั้นหรือ? ชิงหลัวตอบว่า ข้าเป็นวิทยายุทธ์ เราเพิ่งจะรู้จักกัน ท่านจะระแวงสงสัยถือเป็นเรื่องปกติ เพียงแต่ ข้าไม่ชอบที่เป็นแบบนี้ จื่อหลีสั่งให้ลูกน้องส่งตั๋วแลกเงินสองพันตำลึงให้ไป ชิงหลัวรับมาแล้วหันหลังเดินจากไปทันที เดินยังไม่ทันพ้นปากซอย จื่อหลีก็ขี่ม้ามาโอบนางขึ้นไปนั่งข้างหน้า บอก บ้านนางอยู่ไหน เขาจะพาไปส่ง ชิงหลัวเพิ่งสู้มาจนเหนื่อย จึงขี้เกียจเถียง บวกกับคิดว่ามีคนช่วยพาไปส่งฟรีๆ ก็ดี จึงบอกให้จื่อหลีพาไปส่งตรงที่เจอกันก็พอ เมื่อไปถึงจุดที่สองคนเจอกัน ชิงหลัวทำท่าจะเดินจากไป จื่อหลีรั้งเอาไว้ แล้วยื่นหยกประดับข้างเอวให้ไป บอกว่าวันหลังหากมีเรื่อง ให้ถือหยกนี่ไปที่ร้านจำนำซิงหยวน บอกไปว่าคุณชายจื่อหลีให้นางมา ชิงหลัวรับเอาไว้ จื่อหลีก็ขี่ม้าจากไป ชิงหลัวกลับเข้าไปถึงในบ้าน ก็เอาเงินสองพันตำลึงให้ฟูเหรินเจ็ด ฟูเหรินเจ็ดตกใจมาก คาดคั้นถามว่าทำไมออกไปจากบ้านทีไรเป็นได้เงินก้อนโตกลับมาทุกที คงไม่ได้ไปทุบหัวใครสลบแล้วปล้นเขามาอีกหรอกนะ? ชิงหลัวจึงยืนยันว่าเงินนี้ได้มาแบบขาวสะอาดจริงๆ  นางไปช่วยชีวิตคนแล้วเขาให้ตอบแทนมา ชิงหลัวเพิ่งกลับมาถึงอาบน้ำเสร็จได้ไม่นาน หลี่เซี่ยงก็ส่งคนมาเรียกสองแม่ลูกไปที่บ้านใหญ่ เรื่องของเรื่องคือ ฮองเฮาไม่พอใจที่งานเลี้ยงชมสวนดอกท้อ หวางเยี่ยนหุย หลานสาวที่ตัวเองกะดันให้เป็นพระชายาของรัชทายาทลูกชายของตัวเองตกรอบไปตั้งแต่ยังไม่ทันได้มีโอกาสแสดงฝีมือ จึงจะจัดงานเลี้ยงคืนวันไหว้พระจันทร์เป็นการกู้หน้า ซึ่งตามธรรมเนียมของงาน พวกคุณหนูลูกสาวผู้ดีทั้งหลายจะต้องแสดงฝีมือของตัวเองออกมาต่อหน้าทุกคนรวมทั้งฮองเฮา หลี่เซี่ยงคิดว่าในงานนี้ฮองเฮากับหวางเยี่ยนหุยคงจะมีแผนเตรียมทำให้ชิงเหลยเสียหน้ารออยู่แล้ว ชิงเหลยพูดเสียงเย็นว่าตั้งแต่หลังงานเลี้ยงชมสวนดอกท้อมา นางกับรัชทายาทก็ได้นัดเจอกันบ่อยๆ รัชทายาทโปรดปรานนางมาก ดังนั้นในงานเลี้ยงนางไม่จำเป็นต้องดีดพิณก็ไม่เป็นไร หลี่เซี่ยงก็ไม่ได้กะให้ชิงเหลยดีดพิณอยู่แล้ว แค่อยากให้เตรียมระวังตัวไว้ ส่วนชิงเฟย หลังจากงานเลี้ยงชมสวนดอกท้อ จอหงวนเฉิงซือเยว่ก็ส่งคนมาสู่ขอนาง แต่หลี่เซี่ยงปฏิเสธไปด้วยเหตุผลว่า ลูกสาวคนโตยังไม่ออกเรือน ลูกสาวคนรองไม่ควรแซงหน้าพี่ และบอกชิงเฟยว่า เฉิงซือเยว่บอกว่าการได้เป็นเขยบ้านนี้ถือเป็นเกียรติอย่างมาก เพราะการได้เป็นเพื่อนเขยของรัชทายาท จะเป็นประโยชน์ต่อหน้าที่การงานในอนาคตของเขามาก อันเป็นการบอกกับชิงเฟยกลายๆ ว่า ถึงต่อไปชิงเฟยแต่งงานกับเฉิงซือเยว่แล้ว ก็ใช่ว่าจะเป็นอิสระหลุดจากวงโคจรของการแสวงหาอำนาจไปได้ อนาคตของชิงเฟยก็ยังอยู่ในกำมือของชิงเหลยอยู่ดีว่าชิงเหลยจะได้รับความโปรดปรานจากรัชทายาทมากแค่ไหน ซึ่งจะมีผลกระทบไปถึงว่ารัชทายาทจะให้ความสำคัญกับเฉิงซือเยว่มากแค่ไหนด้วย หลังพูดกับชิงเฟยเสร็จ หลี่เซี่ยงก็หันมาทางชิงหลัว บอกว่าเดือนหน้าก็จะอายุครบ 13 ปีแล้ว มองๆ หาคนดีๆ ไว้บ้างได้แล้ว ชิงหลัวฟังแล้วรับปากไปแกนๆ  ส่วนในหัวยิ่งเร่งมือดำเนินการปูทางสำหรับหนี ตั้งแต่แยกกับจื่อหลีวันนั้น ชิงหลัวก็ไม่ไปเป่าขลุ่ยขวางในป่าไผ่อีกเลย ไม่ว่าจื่อหลีจะเพียรมาเป่าขลุ่ยอยู่ทุกเช้ายังไง ชิงหลัวก็ใจแข็งไม่เป่าตอบ (จื่อหลียังไม่รู้ว่าหลัวซานคือผู้หญิง และเป็นคนเป่าขลุ่ย) มีวันหนึ่ง ชิงหลัวทนไม่ไหว แอบออกจากคฤหาสน์ไปซุ่มดู เห็นจื่อหลีนั่งเป่าขลุ่ยอยู่ใต้ต้นไม้ที่เดิมนั้น ก็อดใจอ่อนไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เป่าขลุ่ยตอบ หลังจากนั้นไม่กี่วัน เสียงขลุ่ยก็เงียบหายไป ส่วนหยกประดับที่จื่อหลีให้มา ชิงหลัวโยนไปไว้อีกทางไม่ได้นำมาใช้ หลังจากนั้นเวลาออกจากคฤหาสน์ ชิงหลัวก็ไม่เดินไปทางแม่น้ำอีกเลย ชิงหลัวได้แอบซื้อคฤหาสน์สองหลังติดกัน มีแค่กำแพงคั่นกลางไว้ในเมือง แล้วแอบจ้างคนมาทำทางลับเชื่อมระหว่างคฤหาสน์สองหลังนี้ คฤหาสน์หลังใหญ่ชิงหลัวได้จ้างพ่อบ้านมาดูแล ซื้อเด็กรับใช้มาช่วยอยู่เฝ้า ส่วนตัวเองก็ปลอมตัวป็นคุณชายน้อยโผล่มาติดต่อกับพ่อบ้าน แต่งเรื่องบอกว่าซื้อไว้เป็นบ้านพักของครอบครัวเอาไว้แวะพักเวลามาทำการค้าที่เมืองหลวง คฤหาสน์หลังเล็กที่อยู่ติดกันนั้นได้จ้างสามีภรรยาสูงวัยที่ไว้ใจได้มาเฝ้าอยู่ ให้แม่นมจางออกหน้าเป็นคนติดต่อ แล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงวันงานเลี้ยงคืนไหว้พระจันทร์ที่ฮองเฮาจัด ซึ่งอยู่ห่างจากวันงานเลี้ยงชมสวนดอกท้อครึ่งปี งานนี้ถูกจัดขึ้นในวังหลวงตรงส่วนอุทยานที่กว้างมาก และทางเดินมีสภาพคล้ายเขาวงกตกลายๆ พวกผู้หญิงกับพวกผู้ชายจะถูกจัดให้นั่งแยกกัน จึงต่างจะมองกันไม่ค่อยเห็นเพราะมีต้นไม้ประดับวางเป็นฉากกั้น งานนี้ฮ่องเต้มานั่งร่วมอยู่ด้วย พองานเริ่ม ฮองเฮาได้บอกเกมที่หวางเยี่ยนหุยคิดขึ้นมาให้เล่น เป็นเกมจับฉลากแล้วทำตามฉลากที่จับได้ เกมนี้ไม่ได้มีอะไรมาก ชิงเหลยจับได้ให้พูดร่าวโข่วลิ่ง เป็นการพูดประโยคที่ถ้าพูดเร็วๆ แล้วลิ้นมักจะพันกันเผลอพูดผิดได้ง่าย ชิงเหลยก็ผ่านไปได้สบาย ส่วนกู้เทียนหลินโดนให้เต้นรำไปด้วยวาดรูปไปด้วยให้เข้ากับเสียงพิณที่คุณหนูอีกคนต้องดีด แล้วภาพที่วาดต้องเข้ากับเพลงพิณที่ดีดด้วย ซึ่งนางก็ผ่านไปได้อย่างสวยงาม คนปรบมือชมกันใหญ่ จากนั้นถึงตาหวางเยี่ยนหุยจับฉลากบ้าง ในนั้นเขียนว่าให้คิดเกมเกมหนึ่งที่ทุกคนเข้าร่วมเล่นด้วยได้ นางก็คิดเกมให้ครอบครัวที่มาแต่ละครอบครัวแยกย้ายกันเดินไปตามทางในอุทยานที่คล้ายทางวงกตนี้ แล้วให้พวกนางกำนัลไปตั้งด่านถามคำถาม ถ้าตอบถูกก็จะได้ไม้ติ้วหนึ่งอัน ถ้าผ่านได้ครบทุกด่านก็จะกลับมาที่จุดงานเลี้ยงนี้ ถึงผ่านไม่ครบทุกด่านก็จะมีนางกำนัลไปตามหาพากลับมาให้ไม่ต้องกลัวหลงทาง แล้วมาดูกันว่าใครผ่านได้มากด่านที่สุด ฮ่องเต้ชวนฮองเฮาไปด้วยกันประเดิมเป็นกลุ่มแรก พวกชิงหลัวสามพี่น้องกับแม่ใหญ่เดินไปตอบคำถามผ่านด่านไปจนผ่านด่านได้มากที่สุด ก็ตอบของด่านถัดไปไม่ได้แล้ว จึงพากันเดินกลับ แล้วหลงทาง จึงตกลงว่าจะแยกย้ายกันไป ใครเจอนางกำนัลที่มาตามหาคนหลงทางก็บอกให้ช่วยไปตามหาคนอื่นในกลุ่มด้วย หลังจากแยกมาเดินคนเดียว ชิงหลัวก็เดินชมดาวเพลิน พอเลี้ยวโค้ง เจอหลิวเจว๋ยืนหันข้างอยู่ข้างหน้า ก็รีบก้มหน้าลงหันหลังจ้ำกลับไปตามทางเดิมทันที หลิวเจว๋หันมาเห็นเข้าซะก่อน รีบมาดักหน้าแล้วถามว่าเห็นกู้เทียนหลินหรือเปล่า? ชิงหลัวจึงได้รู้ว่าหมอนี่ออกมาเดินแถวนี้เพราะเป็นห่วงกู้เทียนหลินจะหลงทาง และหมอนี่จำนางไม่ได้ เลยโล่งอกหน่อย แต่ไม่กล้าเอ่ยตอบ กลัวเขาจะจำเสียงได้ รีบก้มหน้าต่ำลงกว่าเดิมแล้วส่ายหน้าหวือ หลิวเจว๋จึงถามว่านี่คงจะหลงทางสินะ แล้วบอกทางออกให้ ชิงหลัวจึงรีบจ้ำพรวดจากไป จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:15:42

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อกลับไปถึงจุดจัดงานเลี้ยง ก็พบว่าพี่สาวกับแม่ใหญ่รออยู่ก่อนแล้ว เมื่อทุกคนในงานเลี้ยงกลับมากันพร้อมหน้า ก็เอาไม้ติ้วมาดูกัน ปรากฏว่าพวกบ้านหลี่เซี่ยงได้มากสุด เลยได้หน้าไป จากนั้นฮองเฮาจึงจงใจจะให้บ้านหลี่เซี่ยงขายหน้า โดยเล็งมายังชิงหลัว บอกว่าได้ยินมาว่าลูกสาวบ้านหลี่เซี่ยงคนโตดีดพิณเก่ง คนรองลายมือสวย แต่ไม่เห็นเคยได้ยินเลยว่าคนเล็กถนัดอะไร แม่ใหญ่จึงรีบบอกว่าชิงหลัวยังเด็ก สู้พวกพี่ๆ ไม่ได้ นี่ครั้งนี้ก็เพิ่งจะเคยมาออกงานเป็นครั้งแรก หวางโฮ่วจึงสั่งให้ชิงหลัวที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นหน้าที่ถูกผมปิดไปซะครึ่งสวยสู้พี่สาวทั้งสองคนไม่ได้ก็ยิ้ม ถามว่าชิงหลัวเรียนศิลปะอะไรมาบ้าง? ชิงหลัวตอบว่า เพิ่งเรียนเป่าขลุ่ยได้ไม่กี่วัน ยังเป่าไม่ค่อยถนัดนัก ตอนที่ชิงหลัวเงยหน้าขึ้นพูดตอบฮองเฮานี้ ทางฝั่งที่นั่งของผู้ชายมีเสียงอุทานดัง “เอ๊ะ” ออกมา (เสียงหลิวเจว๋) ฮองเฮาสั่งให้ชิงหลัวเป่าขลุ่ยให้ฟัง ชิงหลัวก็เอาขลุ่ยมาเป่าแบบระดับปานกลาง แค่ให้เห็นว่า “พอเป่าเป็น” จริงๆ  ฮองเฮาเห็นไม่มีอะไรน่าสนใจ จึงปล่อยกลับที่นั่งไป ส่วนแม่ใหญ่โมโหมากที่ชิงหลัวจงใจเป่าขลุ่ยห่วยๆ เพื่องำประกายอีกแล้ว หลังจากนี้ก็เป็นรายการการแสดง มีกลุ่มนางรำออกมารำให้ดู ชิงเหลยขอตัวไปห้องน้ำ ให้ชิงหลัวไปเป็นเพื่อน ชิงหลัวก็ไป แล้วขากลับเจอรัชทายาทดักรอพบชิงเหลย ชิงหลัวจึงต้องปลีกตัวไปรออีกทางให้คู่รักเขาได้จู๋จี๋กัน ตอนนี้เอง อยู่ๆ ชิงหลัวที่ยืนพิงต้นไม้อยู่ก็ถูกใครบางคนสะกิดเบาๆ แล้วตัวแข็งทื่อขยับไม่ได้รวมถึงพูดออกมาไม่ได้ไปเลย จากนั้นหลิวเจว๋จึงเดินออกมาจากด้านหลัง พูดอย่างเป็นต่อเต็มที่ว่าที่แท้เจ้าก็เป็นลูกสาวคนที่สามของหลี่เซี่ยงนี่เอง ชิงหลัวเบิกตามองหลิวเจว๋แทบถลน ร้องลั่นในใจว่าซวยแล้ว หลบไม่พ้นจนได้ หลิวเจว๋มองตาชิงหลัวแล้วกัดฟันพูดว่า ตาคู่นี้แหละไม่ผิดแน่ หาเกือบตาย หน็อย กล้ามาลงมือกับข้าได้ ลองอัดข้าอีกดูสิ? แต่ชิงหลัวถูกจี้จุดใบ้กับจุดชา พูดไม่ได้ขยับไม่ได้ ได้แต่ถลึงตาใส่ทั้งโมโหทั้งแอบกลัว หลิวเจว๋เลยบอก อยากจะพูดละสิ? แต่เตือนไว้ก่อนนะว่าอย่าส่งเสียงตะโกนเอะอะจนเดือดร้อนไปถึงฮ่องเต้เด็ดขาด ไม่งั้นได้เห็นดีกัน จากนั้นจึงคลายจุดใบ้ให้ พอปากพูดได้ ชิงหลัวรีบถามทันทีว่าเจ้าคิดจะเอายังไง? หลิวเจว๋แกล้งพูดว่าปล่อยให้ยืนอยู่แบบนี้สักสองชั่วยามให้จุดเส้นคลายออกเองเป็นไง? ชิงหลัวตกใจ บอกว่าไม่ได้ วันนี้อยู่ในวัง หนก่อนนางยอมรับว่านางผิดเองพอหรือยัง? หลิวเจว๋เป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง อย่าถือสาผู้น้อยปล่อยๆ นางไปเถอะน่า หลิวเจว๋หัวเราะ พูดว่าอาศัยอะไรให้เขาปล่อย(วะ)? ทุบหัวเขาสลบแล้วยังปล้นชิงทรัพย์เขาอีก เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆ! ตอนนั้นเสียงชิงเหลยร้องเรียกดังมาพอดี ชิงหลัวจึงรีบพูดว่า ขืนนางไม่กลับไป ท่านพ่อก็จะรู้ว่านางไปก่อเรื่องมา นางมีหวังตายแหงแก๋ แล้วหลิวเจว๋แอบจี้จุดเล่นงานนางทีเผลอแบบนี้ก็ไม่เรียกว่าเป็นลูกผู้ชายเหมือนกันแหละ เอางี้ มาสู้กันอีกรอบเป็นไง? หลิวเจว๋เห็นอีกฝ่ายร้อนใจจนหน้าแดง ก็ยอมอ่อนข้อคลายจุดให้ แล้วบอกว่าพรุ่งนี้ตอนเที่ยง เจอกันที่ริมแม่น้ำด้านทิศใต้ของเมือง มาประลองกันอีกครั้ง ชิงหลัวรับปาก แล้วรีบวิ่งไปหาพี่สาวทันที พอไปถึง ชิงเหลยก็บอกว่า เรื่องที่นางแอบมาเจอรัชทายาทนี่ห้ามบอกใครเด็ดขาด ชิงหลัวก็รับปาก เมื่อกลับไปถึงบ้าน ชิงหลัวก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในงานให้ฟูเหรินเจ็ดฟัง แต่ไม่บอกเรื่องหลิวเจว๋ เพราะกลัวฟูเหรินเจ็ดจะเป็นห่วง ส่วนชิงหลัวเองกะจะไปตามนัดอยู่แล้ว เนื่องจากอานชิงหวางท่านพ่อของหลิวเจว๋เป็นแม่ทัพที่มีกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรหนิงนี้ แถมยังได้รับความไว้วางใจจากทั้งฮ่องเต้องค์ก่อนผู้เป็นพ่อและฮ่องเต้องค์ปัจจุบันผู้เป็นพี่ชายอย่างสูง ได้รับมอบหมายตราอาญาสิทธิ์พิเศษ แต่งตั้งให้เป็นผู้พิทักษ์ราชบัลลังก์มีสิทธิ์เข้าควบคุมสั่งการกองทหารรักษาเมืองหลวงได้ทุกเวลา ตอนนี้ประจำอยู่ชายแดน ให้หลิวเจว๋ลูกชายโทนอยู่ดูแลบ้าน อำนาจอิทธิพลของหลิวเจว๋ในเมืองเฟิงจึงไม่บังควรไปทำให้โมโหอย่างเด็ดขาดในเมื่อหลิวเจว๋อีกฝ่ายรู้แล้วว่านางเป็นใครแบบนี้ (ตอนยังไม่รู้ว่านางเป็นใครนั่นอีกเรื่อง) เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่ชิงหลัวจะออกไปตามที่นัดไว้กับหลิวเจว๋ ก็ได้ยินเสียงขลุ่ยตรงดังขึ้นอีกครั้งจากด้านป่าไผ่หลังจากที่ไม่ได้ยินมานาน ชิงหลัวนึกถึงจื่อหลีทันที ความจริงนางเลิกโกรธจื่อหลีนานแล้ว เพราะในเมื่อมีคนคิดลอบฆ่าเขา การที่เขาจะระวังตัวมากหน่อยก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่นางเลิกติดต่อกับจื่อหลีก็เพราะเห็นว่าจื่อหลีดูลึกลับเกินไป แล้วนางก็ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว เพราะในโลกนี้นางไม่กล้าเชื่อใจใครทั้งสิ้นนอกจากพวกฟูเหรินเจ็ด ชิงหลัวได้ยินเสียงขลุ่ยดูจะดังนานผิดปกติในวันนี้ จึงอดอยากรู้ไม่ได้ เดินไปที่ป่าไผ่กะจะฟังเสียงขลุ่ยใกล้ๆ ปรากฏว่าเดินไปจ๊ะเอ๋จื่อหลียืนพิงต้นไผ่เป่าขลุ่ยอยู่ จื่อหลีเห็นชิงหลัวมาก็หยุดเป่า ส่วนชิงหลัวเห็นจื่อหลีเข้า ก็เกิดปฏิกิริยาอัตโนมัติ หันหลังกลับเดินหนีทันที จื่อหลีถามว่า คนที่สอนเจ้าเป่าขลุ่ยคือใคร? ชิงหลัวประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ตอบว่า ท่านแม่ข้า จื่อหลีทำหน้าสงสัย ถามต่อว่า คนที่เป่าขลุ่ยในป่าไผ่นี่ทุกวันคือใคร? ชิงหลัวแข็งใจโกหกว่า ท่านแม่ข้า จื่อหลีจึงยิ้ม บอกว่าเจ้าเห็นข้า แต่กลับไม่มีท่าทางแปลกใจแม้แต่น้อย เจ้าเป็นคนเป่าขลุ่ยในป่าไผ่นี้ทุกวันใช่หรือไม่? ชิงหลัวเลี่ยงไปว่าจื่อหลีแอบเข้ามาในคฤหาสน์หลี่เซี่ยง ไม่กลัวถูกจับข้อหาบุกรุกหรือไง? จื่อหลีบอกกว่าคนที่จับจะมา เขาก็ใช้วิชาตัวเบาหนีออกไปก่อนแล้ว เขามาเป่าขลุ่ยอยู่ที่นี่ตั้งนาน สุดท้ายก็อดไม่ไหวต้องแอบเข้ามาดูจนได้ว่าใครเป็นคนเป่าขลุ่ย ที่แท้ก็คุณหนูสามของหลี่เซี่ยงนี่เอง เสียงเป่าขลุ่ยเป็นรหัสบอกว่าทางบ้านใหญ่มีเรื่องเรียกตัวไปด่วนจี๋ของเสี่ยวอวี้ดังขึ้นในตอนนี้พอดี ชิงหลัวจึงพูดหน้าเครียดว่า เห็นหน้าคนเป่าแล้วยังไม่กลับออกไปอีกรึ? จื่อหลีไม่ยอมไป ถามยิ้มๆ ว่า บอกข้าสิว่าทำไมถึงไม่ยอมเป่าขลุ่ยประสานกับข้าอีก? ชิงหลัวร้อนใจอยากรู้เรื่องด่วน จึงพูดทิ้งท้ายแค่ว่า ในบ้านมีเรื่องด่วน ไม่คุยกับท่านแล้ว แล้วรีบจ้ำพรวดจากไปทันที ทิ้งให้จื่อหลียืนงงแล้วถอนใจอย่างผิดหวัง ก่อนจะกระโดดออกจากกำแพงคฤหาสน์ไป ทางด้านเรือนใหญ่ เรื่องด่วนที่ว่าคือฮ่องเต้ส่งขันทีมาประกาศราชโองการแต่งตั้งหลี่ชิงเหลยเป็น “พระชายารอง” ของรัชทายาทหลิวเจี้ยน ส่วนพระชายาเอกคือ หวางเยี่ยนหุย ชิงเหลยฟังแล้วหน้าซีด ตัวเย็นเฉียบ ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรว่าทั้งที่รัชทายาทรักนางแท้ๆ ทำไมหวางเยี่ยนหุยถึงได้เป็นพระชายาเอก ชิงหลัวเห็นแล้วหนาวสะท้านในใจมากว่ายุคนี้นี่มันอะไรกัน ขนาดยังไม่ทันได้แต่งงานเข้าวังไปก็มาวางแผนห้ำหั่นกันถึงขั้นนี้แล้ว จากนั้นถามว่าแล้วกู้เทียนหลินล่ะ? ฟูเหรินเจ็ดจึงบอกว่า ได้ยินว่าวันนี้มีราชโองการไปที่วังขององค์ชายสี่เหมือนกัน ว่าให้กู้เทียนหลินเป็นพระชายาขององค์ชายสี่ ชิงหลัวก็ทำเสียงรับรู้เฉยๆ คิดในใจว่าในห้าหนุ่มเนื้อหอมแห่งเมืองเฟิง มีแต่องค์ชายสี่หลิวเฟยกับกู้เทียนเสียง พี่ชายของกู้เทียนหลินสองคนนี่แหละที่นางยังไม่เคยเห็นหน้า เนื่องจากมัวมาคุกเข่ารับราชโองการ ทำให้เสียเวลาจนต่อให้เร่งไปตอนนี้ ก็ไม่สามารถไปตามนัดประลองกับหลิวเจว๋ทัน ชิงหลัวจึงเบี้ยวนัดไม่ไปเสียเลย แต่อยู่ในคฤหาสน์ก็ยังเซ็งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงปลอมตัวเป็นหลัวซานออกไปนอนเล่นที่ริมแม่น้ำนอกคฤหาสน์ ตรงจุดที่เจอจื่อหลีครั้งก่อน ระหว่างที่ชิงหลัวนอนหลับไปจริงๆ จื่อหลีก็ผ่านมาเห็นเข้า และดีใจมาก เห็นชิงหลัวหลับสนิทก็ไม่อยากปลุก จึงนั่งลงมองหน้าเฉยๆ ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าหน้าคล้ายคุณหนูสามของหลี่เซี่ยงมากขึ้นทุกที ก็เอะใจ แอบเดินไปเอามือจุ่มน้ำในแม่น้ำมาปาดที่ผิวสีน้ำตาลตรงต้นคอ ชิงหลัวตื่นขึ้นเพราะโดนสะกิดถูกตัว เห็นจื่อหลีนั่งอยู่ข้างๆ ก็ร้องทักว่ามาที่นี่ได้ยังไง จื่อหลีหัวเราะ ย้อนถามกลับไปว่า ซานตี้ล่ะ มาที่นี่ได้ยังไง? ชิงหลัวหัวเราะ บอกว่าอยู่ในบ้านแล้วเบื่อๆ จึงออกมาเที่ยวเล่น ที่นี่เงียบสงบดี นั่งๆ อยู่แล้วเลยเผลอหลับไป จากนั้นนึกในใจว่าตัวนางเบี้ยวนัดแบบนี้ ไม่รู้หลิวเจว๋จะโมโหมากแค่ไหน แถมไม่รู้จะหาวิธีไหนมาแก้แค้นนี่สิ คิดแล้วก็ถอนใจ จื่อหลีเห็นชิงหลัวถอนใจก็ถามอย่างค่อนข้างร้อนใจว่า ยังโมโหพี่ใหญ่ไม่หายอีกหรือ? ชิงหลัวจึงบอกว่าไม่ใช่ แค่พอดีนัดคนไว้แล้วไปไม่ทัน เลยอดไม่สบายใจกลัวเขาโกรธไม่ได้เท่านั้น จากนั้นเปลี่ยนเรื่องถามว่าทำไมจื่อหลีมาที่นี่ได้? จื่อหลีบอกที่นี่เงียบดี จึงกะจะมานั่งคิดอะไรหน่อย ชิงหลัวก็ อ้อ แล้วไม่ได้ถามต่อ จื่อหลีถามว่าทำไมถึงไม่ถามล่ะว่าเขามีเรื่องอะไรต้องคิด? ชิงหลัวบอก นางเคารพความเป็นส่วนตัวของผู้อื่น ถ้าอยากจะบอกจื่อหลีก็บอกเองแหละ ถ้าไม่อยากบอก ถามไปก็เท่านั้น จื่อหลีพูดว่า ถ้าชิงหลัวถาม เขาจะบอก ชิงหลัวฟังแล้วรู้ว่าจื่อหลีอยากให้นางถาม จึงเอ่ยถามไปอย่างหมดทางเลี่ยงว่า ก็ได้ ท่านมีเรื่องอะไรต้องคิดหรือ? จื่อหลีตอบว่า เขารู้จักเด็กผู้หญิงที่เป่าขลุ่ยได้เก่งมากอยู่คนหนึ่ง เขามักจะมานั่งที่นี่แล้วเป่าขลุ่ยคลอไปกับเสียงขลุ่ยของนาง และสามารถฟังออกจากเสียงขลุ่ยได้ทุกครั้งว่านางมีความในใจ บางครั้งก็ยินดี บางครั้งเหมือนมีเรื่องกลุ้มใจเต็มอก นางฉลาดมาก เรียนเป่าขลุ่ยได้เร็วมาก แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่งนางกลับหยุดเป่าขลุ่ยไปเสียเฉยๆ ไม่ว่าเขาจะเป่าขลุ่ยตัดพ้อยังไงนางก็ไม่สนใจเขา เจ้าคิดว่านางเป็นอะไรไปหรือ? จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:18:50

ความคิดเห็นที่ 5 ชิงหลัวนิ่งไปนาน แล้วตอบว่า ในเมื่อท่านฟังออกจากเสียงขลุ่ยว่านางมีเรื่องไม่สบายใจ ก็แสดงว่านางมีปัญหาใหญ่อยู่ ในเมื่อมีปัญหาใหญ่ ก็ย่อมไม่อาจที่จะมาเป่าขลุ่ยคลอเสียงขลุ่ยของท่านได้อีก จื่อหลีนิ่งคิดอยู่ครู่ก็ชวนว่า ซานตี้ เจ้าชอบทานอาหารอร่อยๆ  ข้าจะพาเจ้าไปเหลาอีกแห่งเป็นไง? ชิงหลัวค้อนให้ ประชดว่า หนนี้คงไม่ใช่ว่ามีคนถือดาบมาฟันใส่ท่านอีกหรอกนะ? ข้ากลัวตายมากนะจะบอกให้ จื่อหลีหัวเราะ บอกว่า มีพี่ใหญ่อยู่ทั้งคน รับรองไม่ให้เจ้าเป็นอะไรแน่ ชิงหลัวบอก ข้าเป็นคนกลัวเรื่องยุ่งยากมาก เพราะข้าไม่มีปัญญาจะจัดการกับเรื่องยุ่งยากพวกนั้น ท่านกล้ารับประกันว่าจะไม่ทำให้ข้าต้องตกไปอยู่กลางเรื่องยุ่งยากพวกนั้นไหมละ? จื่อหลีรับปาก ชิงหลัวก็ถามอีกว่า ท่านคงไม่ใช่คนเลวหรอกนะ? ข้าน่ะเป็นคนดีแน่นอน! จื่อหลีแทบหัวเราะก๊าก บอกว่าเขาไม่ใช่คนเลวแน่ๆ  ไหงไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือน ซานตี้ถึงขี้ระแวงมากขึ้นขนาดนี้ล่ะ? ชิงหลัวถอนใจแล้วพูดว่า ท่านเป็นฝ่ายระแวงข้าก่อน แถมมีคนต้องการฆ่าท่าน แล้วท่านยังมีที่มาไม่ธรรมดาอีก เอาเป็นว่าข้าไม่มีปัญญาไปหาเรื่องด้วยได้ก็แล้วกัน จื่อหลีถามขึ้นกะทันหันว่า ซานตี้ เจ้ากำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่? ชิงหลัวคิดในใจว่ากลัวไปหมดนั่นแหละ ยิ่งพอคิดถึงเรื่องในคฤหาสน์หลี่เซี่ยงแล้วยิ่งกลุ้มใจ จื่อหลีเห็นสีหน้ากลุ้มใจของชิงหลัวแล้วถอนใจ บอกอย่าขมวดคิ้วแล้วเลย มีเรื่องอะไรบอกพี่ใหญ่ก็ได้ พี่ใหญ่จะช่วย แล้วพาชิงหลัวไปที่เหลาอีกแห่ง ชื่อว่า จุ้ยเฟิงโหลว เป็นเหลาที่ดีที่สุดในเมืองเฟิง ชิงหลัวจึงถามว่าอาหารที่นี่ก็แพงมากเหมือนเซียนเฟิงโหลวหรือเปล่า? จื่อหลีบอกไม่แพง ขอแค่อย่าไปสั่งเมนูพิเศษของเหลาเป็นพอ จากนั้นย้อนถามว่าชิงหลัวอยากช่วยเขาประหยัดเงินหรือไง? ชิงหลัวกลับตอบว่า นางอยากจะบอกว่าถ้ามันแพงมาก จื่อหลีไม่ต้องเลี้ยงข้าวนางแล้ว เอาเงินมาให้นางตรงๆ ไปเลยดีกว่า จื่อหลีหัวเราะลั่น พูดว่า ทำไมถึงรักเงินถึงขนาดนี้เนี่ย? ชิงหลัวตอบว่า ไร้เงินยากจะเดินแม้สักก้าว มีเงินก้าวเดินไปได้ทั่วหล้า เงินเป็นของดี รักเงินเท่ากับรักการใช้ชีวิต จื่อหลีเพียงแต่มองนางยิ้มๆ โดยไม่พูด เสี่ยวเอ้อร์พาทั้งสองขึ้นไปที่ชั้นสองของเหลา ชิงหลัวมองโน่นมองนี่อย่างอยากรู้อยากเห็น แล้วตาเหลือบไปเห็นหลิวเจว๋นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างเข้า ก็ใจหายวาบมือเท้าเย็นเฉียบ หันหลังกลับรีบเดินลงจากเหลาไปทันที จื่อหลีเหลือบมองไปทางหลิวเจว๋แวบหนึ่ง ก่อนจะเดินตามชิงหลัวไป ชิงหลัวฝืนยิ้มพูดว่านางอยากกลับบ้านแล้ว เรื่องกินเอาไว้วันหลังเป็นไง? จื่อหลีก็ขี่ม้าพานางไปส่งโดยไม่ได้ว่าอะไร ส่งชิงหลัวเสร็จ จื่อหลีก็ย้อนกลับมาที่เหลาแห่งเดิม ปรากฏว่าหลิวเจว๋ออกไปแล้ว จื่หลีจึงเข้าไปนั่ง สั่งเหล้ามา แล้วยกนิ้วที่จุ่มน้ำปาดต้นคอชิงหลัวก่อนหน้านี้ขึ้นมาดู เห็นมีสีน้ำตาลติดอยู่ ก็ยิ้มออกมาทันที จากนั้นนั่งกินเหล้าคนเดียวต่อด้วยแววตาแฝงความกลัดดลุ้มกังวล คืนนั้นชิงหลัวกังวลเรื่องหลิวเจว๋จะแก้แค้นนางด้วยวิธีไหนจนนอนไม่ค่อยหลับ เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงขลุ่ยของจื่อหลีดังมาจากป่าไผ่อีกแล้ว ชิงหลัวเห็นว่าการแสดงสองบทบาทต่อหน้าจื่อหลียุ่งยากเกินไปและไม่มีความจำเป็น บวกกับเวลาปลอมเป็นหลัวซาน นางก็แค่เปลี่ยนสีผิวกับเปลี่ยนทรงผมเท่านั้น นานไปคนฉลาดอย่างจื่อหลีย่อมต้องรู้อย่างแน่นอน ชิงหลัวจึงไปพบจื่อหลีในป่าไผ่แล้วบอกความจริงไปว่านางก็คือหลัวซาน จื่อหลียิ้ม บอกว่าเขารู้แล้ว นี่ก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่ชิงหลัวจะบอกออกมาเอง และถามว่าจะให้เขาเรียกชิงหลัวว่ายังไงดี ชิงหลัวบอกจะเรียกซานตี้เหมือนเดิม หรือเรียกซานเอ๋อร์ (ลูกสาม) แบบที่ฟูเหรินเจ็ดเรียก หรือเรียก “อาหลัว” เหมือนที่คนอื่นๆ ในคฤหาสน์หลี่เซี่ยงเรียกก็ได้ทั้งนั้น จื่อหลีจึงตัดสินใจว่าเวลาชิงหลัวปลอมเป็นผู้ชาย จะเรียก “ซานตี้” เหมือนเดิม เวลาไม่ปลอมตัว จะเรียกชิงหลัวว่า “อาหลัว” จื่อหลีถามอาหลัวว่ากำลังกลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่ อาหลัวตอบไปตามตรงว่านึกวิธีหาเงินไม่ออก จื่อหลีถามว่าจะหาเงินไปทำอะไร? อาหลัวบอก มีเงินแล้วจะได้ออกไปเที่ยวทั่วแผ่นดินได้ จื่อหลี “หลี่เซี่ยงไม่มีทางยอมอนุญาตแน่” ชิงหลัว “เพราะงั้นถึงต้องคิดวิธีหาเงินไง” จากนั้นทำตาปิ๊งๆ มองจื่อหลี ขอร้องว่าช่วยคิดให้หน่อยสิพี่ใหญ่ จื่อหลีเจอสายตาพิฆาตแล้วปฏิเสธไม่ออก ได้แต่ถามว่าเจ้าทำอะไรเป็นบ้างล่ะ? อาหลัวตาใสทันที บอกว่าทำอาหารเป็น อย่างน้อยดีกว่าไอ้สามสุดยอดแพงมหาโหดของเหลาเชียนเฟิงโหลวก็แล้วกัน จื่อหลีส่ายหน้า บอกว่าต้องลองทำให้เขาทานดูก่อนเขาถึงจะเชื่อ อาหลัวก็ตกลง จื่อหลีจึงพาอาหลัวไปที่เหลาเชียนเฟิงโหลว คุยกับเถ้าแก่ร้านแป๊บนึง แล้วให้อาหลัวเข้าไปจัดการในครัวได้ ไม่ต้องลงมือเอง แค่สั่งคนครัวทำก็พอ ส่วนจื่อหลีไปนั่งรอกินอยู่ข้างนอก หนึ่งชั่วยามผ่านไป อาหลัวก็ยกถ้วยอาหารที่ทำเสร็จแล้วออกมาวางลงตรงหน้าจื่อหลี จื่อหลีมองแล้วถามแบบสงสัยว่า เข้าครัวไปตั้งหนึ่งชั่วยาม ทำแกงจืดผักกาดขาวมาแค่ถ้วยเดียวเนี่ยนะ? แค่เอาผักกาดขาวลวกน้ำเปล่าเฉยๆ? อาหลัวก็บอก ชิมดูก่อนแล้วค่อยวิจารณ์ แกงจืดผักกาดขาวที่อาหลัวทำออกมา ดูยังไงก็เหมือนผักกาดขาวแช่ในน้ำเปล่า แต่พอจื่อหลีลองกินดูเท่านั้น อึ้งไปเลย เงยหน้าขึ้นมองอาหลัว แล้วพูดว่า “เหลาเชียนเฟิงโหลวปิดกิจการได้แล้ว” อาหลัวทำหน้าภูมิใจมาก แล้วสาธยายวิธีทำว่า น้ำที่ดูเหมือนเป็นแค่น้ำเปล่านั่น ความจริงเป็นน้ำต้มกระดูกหลายอย่างใส่สารพัดเครื่องเทศเคี่ยวอยู่นานสองชั่วโมง แล้วกรองจนดูใสเหมือนน้ำเปล่า จื่อหลีฟังแล้วถามยิ้มๆ ว่าคนครัวที่บ้านสอนมาหรือ? อาหลัวบอก ความลับ (ความจริงคือไปขอเรียนมาจากพ่อครัวเหลาชื่อดังในยุคปัจจุบัน) ฝีมือทำอาหารของอาหลัวทำให้จื่อหลียอมรับได้อย่างจริงใจ จึงจะเปิดเหลาให้อาหลัว เป็นเหลาขายอาหารเมนูผักล้วนๆ โดยเฉพาะ มีรายการอาหารอยู่แค่ไม่กี่รายการ คิดจานละ 100 ตำลึง รับลูกค้าแค่วันละ 10 ราย อาหลัวไม่ต้องลงมือทำอาหารเอง แค่สอนวิธีทำให้พวกพ่อครัวที่จื่อหลีหามา แล้วรายได้แต่ละวันหารสอง นั่นคืออาหลัวจะได้เงินวันละ 500 ตำลึง อาหลัวจึงหน้าบานแฉ่ง ดีดลูกคิดรางแก้วในใจอย่างแฮปปี้มาก จื่อหลีดูสีหน้าดีใจสุดขีดของอาหลัวแล้วถามออกมาว่า “ซานตี้ พี่ใหญ่ช่วยดูแลเจ้าให้ดีไหม?” อาหลัวฟังออกถึงความนัยในคำพูด จึงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง เสพูดไปอีกเรื่องว่ายินดีมากที่มีโอกาสได้มาเจอพี่ใหญ่ที่แสนดีแบบนี้ แถมยังเป็นหุ้นส่วนกันอีกด้วย จื่อหลีถอนใจ นึกว่าอาหลัวยังเด็ก จึงไม่เข้าใจความนัยในคำพูดของเขา พอทำท่าจะพูดให้ชัดเจนอีกรอบ เสียงแค่นหัวเราะอย่างเย็นชาของหลิวเจว๋ก็ดังขึ้นข้างๆ ว่า “ที่แท้ก็มีคนหนุนหลังอยู่นี่เองถึงได้กล้าโอหังอวดดีผิดนัดกับข้า!” อาหลัวสะดุ้ง หันไปทางต้นเสียง ก็พบว่าหลิวเจว๋มองมาด้วยสายตาเย็นเยียบ จื่อหลี่หันไปยิ้มทักว่ามาทานอาหารที่นี่เหมือนกันหรือ? หลิวเจว๋บอกทีแรกตั้งใจว่าอย่างนั้น แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว! จากนั้นปราดสายตามามองอาหลัวชนิดที่อาหลัวเห็นแล้วขนลุกซู่ ก่อนจะเดินลงจากเหลาไป จื่อหลีถามว่า คนที่อาหลัวผิดนัดเมื่อวานคือหลิวเจว๋หรือ? อาหลัวจึงเล่าให้ฟังว่ารู้จักกับหลิวเจว๋ได้ยังไง จื่อหลีฟังจบก็หัวเราะก๊าก แล้วปลอบว่าไม่ต้องไปกลัวหลิวเจว๋ พี่ใหญ่จะช่วยคุ้มครองให้เอง อาหลัวเห็นท่าทางจื่อหลีมั่นใจขนาดนั้นก็ยิ่งเสียววูบในใจว่าจื่อหลีเป็นใครกันแน่ถึงกล้าพูดอย่างนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย เมื่อนึกถึงว่าหลิวเจว๋เป็นถึงลูกชายโทนของอานชิงหวาง เพื่อลดปัญหายุ่งยาก อาหลัวจึงตัดสินใจว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องหาโอกาสไปขอโทษหลิวเจว๋ให้ได้ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:19:32

ความคิดเห็นที่ 6 หลิวเจว๋กลับไปถึงบ้านก็เรียกพวกสายลับลูกน้องออกมาฝึกวิทยายุทธ์เป็นการระบายความโกรธจนหมดแรงถึงค่อยหยุด แล้วไปยืนดูรูปกู้เทียนหลินที่เติมตาของอาหลัวในอาการเป็นฟืนเป็นไฟ หลิวอิงเห็นเจ้านายที่ปกติไม่เคยแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าโกรธขนาดนี้ก็แปลกใจ ถามอย่างระมัดระวังว่าคิดจะจัดการแก้แค้นเด็กผู้หญิงในวันนั้นยังไงหรือ? หลิวเจว๋กัดฟันพูดว่าเด็กนั่นเป็นลูกสาวคนเล็กของหลี่เซี่ยง เป็นว่าที่น้องสาวคนเล็กของพระชายารองของรัชทายาท แถมยังสนิทกับองค์ชายสี่มากอย่างไม่ธรรมดาด้วย เขาจะไปทำอะไรได้? หลิวอิงยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกไม่เข้าที พูดว่า แต่ฮ่องเต้พระราชทานกู้เทียนหลินให้แต่งกับองค์ชายสี่แล้วไม่ใช่หรือ? หลิวเจว๋เริ่มถูกใจกู้เทียนหลินมาตั้งแต่ในงานเลี้ยงชมสวนดอกท้อแล้ว แต่สุดท้ายยังไม่ทันได้คุยด้วยสักครั้ง กู้เทียนหลินก็ถูกยกให้องค์ชายสี่หลิวเฟยไปก่อนแล้ว ทำให้หลิวเจว๋โมโหกับเรื่องนี้มาก หลิวอิงเห็นเจ้านายมองรูปนิ่งอยู่ก็นึกขึ้นได้ รีบตบปากตัวเองพูดขอโทษทันที หลิวเจว๋บอกช่างเถิด ให้ไปเตรียมเทียบ เขาจะไปบ้านหลี่เซี่ยง (เวลาพวกผู้ดีจะไปเยือนบ้านใครจะส่งเทียบ คล้ายๆ นามบัตรขนาดใหญ่ใส่ซอง ไปแจ้งให้ทราบก่อนล่วงหน้า) หลิวเจว๋ไปบ้านหลี่เซี่ยง บอกหลี่เซี่ยงว่าชื่นชมเสียงขลุ่ยที่อาหลัวเป่าในงานเลี้ยงคืนวันไหว้พระจันทร์ จึงอยากจะชวนอาหลัวไปเป่าขลุ่ยด้วยกันที่สมาคมศิลปะริมแม่น้ำ หลี่เซี่ยงคิดสะระตะแล้วว่า ถึงรัชทายาทจะเป็นรัชทายาท แต่ในราชสำนักก็มีขุนนางไม่น้อยที่สนับสนุนองค์ชายสี่ให้เป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป และฮ่องเต้ก็รักมั่นปักใจอยู่กับฮองเฮาคนก่อน จึงรักโปรดปรานองค์ชายสี่มากยิ่งกว่าใคร ในวันหน้าหากจะเกิดการชิงบัลลังก์กันขึ้น คนที่จะเป็นผู้ตัดสินว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะมีแต่อานชิงหวาง เพราะมีแต่อานชิงหวางยกทัพมากำราบเท่านั้น ถึงจะเอากองทัพของพี่ชายฮองเฮาอยู่ ตอนนี้เขายกลูกสาวให้รัชทายาทไปคนแล้ว ถ้าหลิวเจว๋สนใจลูกสาวเขาอีกคน วันหน้าไม่ว่าใครจะได้ขึ้นครองราชย์ เขาก็ปลอดภัยทั้งนั้น ด้วยเหตุนี้หลี่เซี่ยงจึงอนุญาตให้อาหลัวไปกับหลิวเจว๋อย่างยินดี และสนับสนุนให้อาหลัวสนิทสนมไปมาหาสู่กับหลิวเจว๋เต็มที่ อาหลัวรู้ดีว่าหลิวเจว๋มาเพื่อจงใจจะแก้แค้นนางโดยเฉพาะ เพราะคืนวันงานเลี้ยงไหว้พระจันทร์นางเป่าขลุ่ยอย่างค่อนข้างห่วย แต่ก็ยอมไปกับหลิวเจว๋แบบยอมรับชะตากรรม หลิวเจว๋ขี่ม้า ให้อาหลัวนั่งเกี้ยวไป แล้วการแกล้งยกแรกก็เริ่มต้น โดยหลิวเจว๋แกล้งให้ลูกน้องตัวเองที่หามเกี้ยวหามแบบแกว่งๆ เดินแบบช้าๆ จนหลังจากทนอยู่ได้ราวๆ หนึ่งชั่วโมง ไปได้ประมาณครึ่งทาง อาหลัวก็เมาเกี้ยวจนทนไม่ไหวขอให้หยุดเกี้ยวลงไปอ้วก จากนั้นแทนที่อาหลัวจะโวยวายอย่างที่หลิวเจว๋คิด นางกลับเดินหน้าเซียวกลับมานั่งเกี้ยว บอกให้หามต่อไปพลางคิดในใจว่าอย่างมากก็แค่อ้วกให้นายดูไปตลอดทางเท่านั้น โดนแกล้งแค่นี้ถือว่าแค่เล็กน้อย หลิวเจว๋เห็นสีหน้าพวกลูกน้องที่หามเกี้ยวสงสารอาหลัวเต็มที่ไม่อยากแกล้งอีก ก็โมโหจนบอกให้เกี้ยวค่อยๆ ตามมาแล้วกัน เขาจะขี่ม้าล่วงหน้าไปก่อน พวกคนหามเกี้ยวเห็นเจ้านายไม่อยู่ดูจึงเลิกแกล้งอาหลัว ระยะทางครึ่งหลังจึงใช้เวลาเร็วขึ้นมาก และอาหลัวก็ไม่เมาเกี้ยวอีก เมื่อไปถึงสมาคมศิลปะ อาหลัวก็พูดขอโทษที่วันนั้นเล่นงานหลิวเจว๋สลบอย่างจริงใจ ส่วนเงินที่เอามาก็จะคืนให้ แต่หลิวเจว๋ก็ยังไม่หายหงุดหงิด พูดไปว่าแค่พูดขอโทษแล้วจบเรื่องหรือไง? อาหลัวจึงย้อนถามว่า งั้นแล้วจะให้นางทำยังไง? โดนย้อนถามกลับมาแบบนี้ หลิวเจว๋ก็อึ้งไปเหมือนกัน เพราะว่ากันตามจริงแล้ว อาหลัวยังเด็ก และผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด ในเมื่อขอโทษอย่างจริงใจแล้วก็ควรจะให้จบกันไป แต่พอคิดถึงว่าอาหลัวสนิทกับองค์ชายสี่หลิวเฟยมาก หลิวเจว๋ก็โมโหวูบขึ้นทันที กระแทกเสียงว่า เจ้าสนิทกับองค์ชายสี่ถึงขนาดนั้น ข้าจะไปทำอะไรได้? อาหลัวย้อนถามงงๆ ว่าใครคือองค์ชายสี่? ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหลิวเจว๋คงหมายถึงจื่อหลี ก็ถามอย่างประหลาดใจว่าหมายถึงเฉินจื่อหลีหรือ? แต่องค์ชายสี่ชื่อหลิวเฟยไม่ใช่หรือ? หลิวเจว๋ “เจ้าโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่? ฮองเฮาองค์ก่อนแซ่เฉิน ส่วนจื่อหลีเป็นชื่อรองของหลิวเฟย” อาหลัวอึ้งไม่น้อย เพราะถึงจะเดาได้อยู่ก่อนว่าจื่อหลีมีที่มาไม่ธรรมดา แต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะเป็นถึงองค์ชายสี่ หลิวเจว๋เปลี่ยนเรื่องพูด จะให้อาหลัวเป่าขลุ่ยให้ฟัง อาหลัวบอกขอกินข้าวก่อน แล้วย้อนถามว่าเจ้าคิดจะฟังข้าเป่าขลุ่ยจริงๆ หรือแค่คิดพาออกมาแกล้งกันแน่? หลิวเจว๋ก็แดกดันว่าท่าทางแบบนี้เหมือนคุณหนูตระกูลผู้ดีซะที่ไหน อาหลัวจึงหันไปมองอย่างเอาเรื่อง บอกว่าเจ้าแกล้งข้าให้อ้วกมาตลอดทางจนท้องว่างหมดแล้ว ถ้าอยากจะฟังข้าเป่าขลุ่ย อย่างน้อยก็ขอเติมพลังให้ท้องอิ่มก่อนสิ หลิวเจว๋จึงสั่งอาหารมาให้ เมื่ออาหารมาเต็มโต๊ะ อาหลัวก็กินอย่างสุขสำราญบานใจมาก เมนูส่วนใหญ่เป็นเนื้อสัตว์ หน้าตาดูดีมากรสชาติก็อร่อยมาก อาหลัวกินไปก็คิดไปว่าเมืองเฟิงห่วยก็แต่อาหารประเภทผัก ดูท่าทางเปิดร้านคงได้แต่อาศัยจุดเด่นเรื่องฝีมือทำอาหารประเภทผักเท่านั้นจริงๆ หลิวเจว๋นั่งดูอาหลัวกินแล้วถามอย่างแปลกใจว่าปกติเวลาอยู่ที่บ้าน ไม่ค่อยได้กินเนื้อหรือไง? อาหลัวบอก ปกตินางทานแต่อาหารที่คนครัวของเรือนฟูเหรินเจ็ดเป็นคนทำ ซึ่งก็ทำแต่ผักแทบทั้งนั้น ไม่ค่อยได้ทานของดีๆ พวกนี้หรอก หลิวเจว๋ก็ว่านึกไม่ถึงว่าหลี่เซี่ยงจะประหยัดขนาดนี้ อาหลัวบอก นั่นน่ะเพราะท่านแม่ข้าไม่เป็นที่โปรดปรานต่างหาก พวกข้าถึงต้องอยู่กันอย่างสมถะ หลิวเจว๋เหน็บว่า เป็นลูกสาวที่เกิดจากเมียน้อยที่ไม่เป็นที่โปรดปรานแล้วยังจะทำตัวอวดดีแบบนี้กับคนระดับเขาอีกรึ? อาหลัวควรจะประจบตีซี้ทำดีกับเขาให้มากถึงจะถูก เหมือนที่ทำกับองค์ชายสี่ ได้ยินเถ้าแก่เหลาเชียนเฟิงโหลวบอกว่าอาหลัวสนิทกับองค์ชายสี่ถึงขนาดทำอาหารให้องค์ชายสี่กินเลยนี่ อาหลัวฟังแล้วเลือดขึ้นหน้าทันที แต่เก็บอารมณ์ไว้ไม่แสดงออก พูดเสียงเรียบว่า อาหารก็ทานไปแล้ว ถ้าเป่าขลุ่ยเสร็จแล้วไม่ทราบว่าจะส่งนางกลับบ้านหรือไม่? หลิวเจว๋ก็ชี้ไปที่ห้องด้านนอกซึ่งมีห้องสำหรับแสดงฝีมืออยู่ ให้อาหลัวออกไปเป่าขลุ่ยที่นั่น การออกไปแสดงฝีมือศิลปะในห้องสำหรับจัดแสดงในที่แบบนี้คือสิ่งที่หญิงนางโลมเท่านั้นที่ทำ หลิวเจว๋กลับมาบอกให้อาหลัวทำ หากเป็นหญิงตระกูลผู้ดีคนอื่นคงโกรธจนตัวสั่นไปแล้ว อาหลัวเองก็เดือดไม่น้อย แต่ยังปั้นยิ้ม ถือคติว่าอีกฝ่ายยิ่งจงใจยั่วให้นางโมโห นางก็จะยิ่งปั้นหน้ายิ้มให้มันไม่สมหวังซะงั้น จากนั้นจงใจเลือกเป่าขลุ่ยเพลง “แสนเบิกบาน” แต่เนื่องจากอารมณ์ของเพลงกับอารมณ์ของคนเป่าไปกันคนละทาง เสียงที่ออกมาจึงฟังขัดหูพิลึก หลังจากเป่าจบ หลิวเจว๋จึงเลิกขอให้อาหลัวเป่าขลุ่ย แต่สั่งให้ดีดพิณแทน อาหลัวปฏิเสธบอกว่าดีดไม่เป็น หลิวเจว๋จึงบอกว่าไม่เป็นไร เขาจะสอนให้ อาหลัวบอกดีดพิณมันไม่ใช่ว่าจะเป็นกันได้ในแป๊บเดียวนะ หลิวเจว๋บอก เอาแค่ให้ดีดได้เพลงเดียวก็พอ เขาจะสอนอาหลัวให้ดีดเพลง “เพ่ยหลาน” ที่กู้เทียนหลินดีดในงานเลี้ยงชมสวนดอกท้อ อาหลัวแกล้งทำเป็นโง่สอนไม่จำ หลิวเจว๋สอนกี่รอบก็จำไม่ได้ จนสองชั่วยาม(สี่ชั่วโมง)ผ่านไป หลิวเจว๋สอนจนเหนื่อย อาหลัวนั่งฟังหลิวเจว๋อธิบายจนง่วงนั่งสัปหงก หลิวเจว๋จึงยอมแพ้ ยอมพาอาหลัวไปส่งบ้าน อาหลัวบอกว่า คราวนี้ก็จำไว้นะว่าเราสองคนหายกัน ไม่มีความแค้นต่อกันแล้ว นางไม่ติดค้างอะไรเขาแล้ว หลิวเจว๋ก็หัวเราะ บอกว่าเขาจะไปมีความแค้นกับอาหลัวได้ยังไง? เขาดูเป็นคนใจแคบขนาดนั้นเลยรึ? อาหลัวรีบพูดประจบว่า ใช่ๆ เสี่ยวหวางเยี่ยองอาจสง่างาม ความรู้กว้างขวาง มีบุคลิกสมเป็นคนตระกูลใหญ่โต มีหรือจะเป็นคนใจแคบได้? หลิวเจว๋พูดว่าอ้อ แล้วถามว่าเขากับองค์ชายสี่ ใครองอาจสง่างาม ความรู้กว้างขวางมากกว่ากัน? อาหลัวอึ้งไปนิด ก่อนจะตอบว่าต่างมีจุดเด่นของตัวเอง แต่ส่วนตัวแล้วนางคิดว่าหลิวเจว๋เหนือกว่าหน่อย จากนั้นคิดในใจว่าป้อนลูกยอไปตั้งขนาดนี้แล้ว คงจะพอใจได้แล้วนะ หลิวเจว๋ก็ยิ้ม พูดว่าอุตส่าห์ได้รับความชื่นชมจากคุณหนูสามทั้งที ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องผิดหวังแน่ อาหลัวฟังแล้วรู้สึกทะ:-)ชอบกล ตอนหลิวเจว๋พาชิงหลัวเดินออกจากสมาคมศิลปะ มีเสียงพิณดังมาพอดี ทั้งสองต่างหยุดเท้ายืนฟัง หลิวเจว๋เหลือบมามองหน้าอาหลัว เห็นอาหลัวขมวดคิ้วแล้วคลายออกอย่างรวดเร็ว สีหน้ากลับเป็นปกติดังเดิม ก็อดประหลาดใจไม่ได้ นึกถึงว่าตอนที่อาหลัวขมวดคิ้วเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงพิณดีดผิดพอดี แต่ก็คิดว่าคงแค่บังเอิญมากกว่า หลิวเจว๋นึกในใจว่าไม่รู้ทำไมนอกจากประโยคที่อาหลัวพูดขอโทษแล้ว คำพูดที่เหลือเขาไม่เชื่อสักคำ แต่ก็จับพิรุธอะไรไม่ได้ว่ามีอะไรผิดปกติที่ตรงไหน เมื่อหลิวเจว๋พาอาหลัวกลับไปส่งบ้าน หลี่เซี่ยงก็ถามอาหลัวอย่างกระตือรือร้นว่าเป็นไงบ้าง? อาหลัวบอกหลิวเจว๋พาไปที่สมาคมศิลปะ ทานข้าวกัน แล้วให้เป่าขลุยให้ฟังเพลงนึง ไม่ได้พูดวิจารณ์อะไร หลี่เซี่ยงก็บอกดีแล้ว ให้สนิทกับหลิวเจว๋ให้มากไว้ เพราะเป็นตัวเลือกที่ดี อาหลัวจึงบอก พรุ่งนี้หลิวเจว๋นัดนางออกไปเจอกัน นางจะไปได้ไหม? หลี่เซี่ยงบอกไปได้สิ แต่งตัวสวยๆ ไปละ เมื่อได้ไฟเขียว หลังจากนั้นอาหลัวก็โกหกว่าหลิวเจว๋นัดเจอ แล้วออกจากคฤหาสน์ไปกับเสี่ยวอวี้แบบไม่ต้องลับๆ ล่อๆ อีกต่อไป ข้างหลิวเจว๋ เมื่อกลับไปถึงบ้าน ก็ไปยืนดูรูปของกู้เทียนหลินที่มีดวงตาของอาหลัวอย่างครุ่นคิดว่าทำไมเขาถึงพยายามจะเคี่ยวให้อาหลัวดีดเพลงเพ่ยหลานด้วย? เขาชอบกู้เทียนหลินจริงๆ หรือ? จากนั้นนึกถึงท่าทีของอาหลัวตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน แล้วสั่งให้หลิวอิงไปสืบข้อมูลของอาหลัวในคฤหาสน์หลี่เซี่ยงมาให้หมด รวมทั้งส่งคนไปคอยจับตาดู จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:20:09

ความคิดเห็นที่ 7 กิจการเหลาที่จื่อหลีเปิดให้เป็นไปอย่างราบรื่นมาก อาหลัวไม่ต้องลงมือทำอาหารเอง แค่สอนคนครัวที่จื่อหลีหามาให้จนทำเมนุที่อาหลัวสอนเป็นเท่านั้น แม้อาหารที่ร้านจะแพงสุดยอด และรับลูกค้าแค่วันละสิบราย แต่ก็ขายดีมากถึงขนาดมีลูกค้าจองคิวแน่นไปถึงสองอาทิตย์ข้างหน้า ระหว่างนี้เมื่อมีเวลาว่าง จื่อหลีก็จะช่วยสอนขี่ม้าให้อาหลัวขี่ม้าจนเป็น เวลาผ่านไปอีกครึ่งปีอย่างรวดเร็ว ถึงวันแต่งงานของรัชทายาทกับหวางเยี่ยนหุย ตามด้วยงานแต่งของชิงเหลย ตอนงานแต่งของหวางเยี่ยนหุย อาหลัวไปยืนดูพิธีแต่งงานของรัชทายาทสมัยโบราณอยู่บนเหลาแห่งหนึ่ง หลิวเจว๋ก็โผล่มาทักจากด้านหลังว่า ไม่เจอกันเสียนาน ได้ยินว่าเจ้าขี่ม้าเป็นแล้ว? แถมสนุกสนานสบายใจมากเสียด้วย? ชิงหลัวตอบว่า ใช่ และถ้าเจ้าไม่โผล่มา ข้าจะสบายใจยิ่งกว่านี้อีก หลิวเจว๋ลดเสียงเบาลงพูดว่า หลังงานแต่งของรัชทายาท องค์ชายสี่ก็จะแต่งงานแล้วเหมือนกัน อาหลัวศอกกลับโดยลดเสียงเบาลงเหมือนกันว่า หลังงานแต่งของรัชทายาท คุณหนูของกู้เซี่ยงก็จะออกเรือนแล้วเหมือนกัน หลิวเจว๋ชะงัก แล้วพูดแหย่อีกนิดหน่อย ก่อนจะหัวเราะเดินจากไป หลังรัชทายาทแต่งงานได้หนึ่งเดือน วันหนึ่ง จื่อหลีได้ใช้เสียงขลุ่ยนัดอาหลัวออกไปพบ แล้วพาขี่ม้าไปที่ทุ่งหญ้านอกเมือง อาหลัวก็พูดว่านี่ถ้าได้กางกระโจมก่อไฟย่างเนื้อแล้วนอนดูดาวที่นี่คงจะเยี่ยมมาก จื่อหลีจึงบอกว่าแอบออกมาตอนกลางคืนแล้วกลับก่อนเช้าสิ เขาจะพาไปเอง อาหลัวก็ตกลง คืนนั้นจื่อหลีมารับตามที่บอก พาขี่ม้าไปถึงทุ่งหญ้า ก็มีกระโจม กองไฟ และเนื้อเตรียมไว้อยู่แล้ว หลังจากย่างเนื้อทานกันเสร็จ จื่อหลีจึงเกริ่นว่า ถ้าเขาเป็นองค์ชาย อาหลัวยังจะคบเขาเหมือนเดิมไหม? อาหลัวตอบไปเสียงเฉยๆ ว่า เราก็คบกันมานานแล้วไม่ใช่หรือพี่ใหญ่? หรือจะให้เรียกท่านว่าหลิวเฟย? จื่อหลีหัวเราะ พูดว่านี่รู้แล้วหรอกหรือ อาหลัวบอกรู้นานแล้ว หลิวเจว๋บอกนาง จื่อหลีถามว่า แล้วทำไมถึงไม่มาถามเขาล่ะ อาหลัวบอก นางเคยบอกแล้วว่าถ้าอยากบอก จื่อหลีย่อมจะบอกเอง ถ้าไม่อยากบอก ถามไปก็เท่านั้น จื่อหลี “งั้นเจ้าก็รู้เรื่องที่ข้าต้องแต่งงานกับกู้เทียนหลินแล้วสินะ?” อาหลัว “ใช่ ข้ารู้แล้ว” จื่อหลี “เจ้าคิดว่านางเป็นคนอย่างไร?” อาหลัว “งดงาม ทระนง เฉลียวฉลาด ดีมาก ความประทับใจที่ข้ามีต่อนางดีมาก” “พวกเจ้ารู้จักกันได้อย่างไร?” อาหลัวบอกรู้จักกันในงานเลี้ยงชมสวนดอกท้อ กู้เทียนหลินดีดพิณเพลง “เพ่ยหลาน” ได้เยี่ยมมากจนคนตกตะลึงไปตามๆ กัน จื่อหลีย้อนถามว่างั้นแล้วทำไมรัชทายาทถึงเลือกพี่สาวเจ้า แทนที่จะเลือกนางเล่า? ได้ยินว่าเพลง “ชิวสุ่ย” ที่พี่สาวของเจ้าดีด เสียงพิณองอาจ จิตใจเปิดกว้าง ปณิธานสูงส่งยาวไกล บุคลิกไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง แต่ข้าเคยไปเยือนวังรัชทายาทครั้งหนึ่ง แล้วรัชทายาทให้นางดีดพิณให้ฟัง แม้ฝีมือจะดีมาก แต่กลับไม่ได้เป็นดังคำเล่าลือ อาหลัวได้แต่แก้ตัวแทนว่า คงเพราะแต่งงานแล้ว จิตใจเปลี่ยนไป เลยดีดออกมาไม่เหมือนเมื่อก่อน ทั้งสองคุยกันไปเรื่อย สุดท้ายจื่อหลีเล่าเรื่องสมัยเด็กตอนที่ท่านแม่ของเขายังอยู่ให้ฟัง อาหลัวฟังจนหลับไป จื่อหลีจึงจัดให้อาหลัวนอนหนุนตักเขา แล้วแหงนหน้ามองดาวบนฟ้าพลางถอนใจ ทางด้านหลิวเจว๋ เมื่อลูกน้องมาแจ้งว่าจื่อหลีพาชิงหลัวออกจากคฤหาสน์ไปที่ทุ่งหญ้านอกเมือง ก็สั่งให้ทหารพิเศษกลุ่มดำกับกลุ่มแดงตามเขาไปที่ทุ่งหญ้านอกเมืองจุดที่จื่อหลีอยู่ทันที ทหารพิเศษพวกนี้คือหน่วยอัศวินเสื้อดำ หน่วยทหารกล้าตายที่ฮ่องเต้องค์ก่อน เสด็จปู่ของหลิวเจว๋เป็นคนจัดตั้งขึ้น แล้วมอบต่อมาให้ท่านพ่อของหลิวเจว๋ซึ่งรับหน้าที่พิเศษถือตราอาญาสิทธิ์มังกรแดงเป็นผู้คุ้มครองราชย์บัลลังก์อีกต่อ มีด้วยกันทั้งหมด 6 กลุ่ม ท่านพ่อของหลิวเจว๋พาไปชายแดนด้วย 2 กลุ่ม ที่เหลืออยู่เฝ้าบ้าน เรือนพักส่วนตัวของหลิวเจว๋ในคฤหาสน์จะมีกลุ่มเขียวคอยเฝ้าไม่ให้คนนอกเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต หลิวเจว๋พากลุ่มดำและกลุ่มแดงตรงไปที่กระโจมของจื่อหลีในทุ่งหญ้า จื่อหลีจี้จุดหลับอาหลัว พาเข้าไปนอนในกระโจม แล้วอยู่รับหน้าหลิวเจว๋ ทั้งสองนั่งลงดื่มเหล้ากัน แล้วพูดกัดกันไปกัดกันมา หลิวเจว๋อำว่าเขาไปขออาหลัวกับหลี่เซี่ยงแล้ว จื่อหลีอึ้งไป ก่อนจะอำกลับว่างั้นเขาก็ไม่ใช่คนเดียวที่ไปขออาหลัวกับหลี่เซี่ยงน่ะสิ หลิวเจว๋พยายามจ้องตาจื่อหลี แต่ก็ดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายโกหกหรือเปล่า จื่อหลีบอกว่า ได้ยินว่าในซงเฟิงถาง เรือนพักส่วนตัวของหลิวเจว๋แขวนภาพกู้เทียนหลินอยู่ และหลิวเจว๋ดูภาพนั้นทุกวัน ถ้าหลิวเจว๋จงใจเล็งอาหลัวเพราะเจ็บใจเขาเรื่องกู้เทียนหลิน ก็ขอให้เปลี่ยนใจเสียดีกว่า หลิวเจว๋จึงทำเสียงดูแคลน บอกว่าจื่อหลีทำท่าว่ารักเอ็นดูอาหลัวมาก แต่กลับคิดจะให้อาหลัวต้องกินน้ำใต้ศอกคนอื่นเป็นได้แค่เมียน้อย คำว่า “ทำดี” ของจื่อหลีมันก็แค่นี้เอง จากนั้นขี่ม้ากลับไปทิ้งให้จื่อหลีนั่งสะอึกอยู่ตรงนั้น วันหนึ่ง เป็นวันที่อาหลัวกับจื่อหลีนัดกันไปสำรวจการทำอาหารของพ่อครัวของร้านอาหารที่เปิด ระหว่างที่นั่งคุยกันตอนอาหารยังไม่มา หลิวเจว๋ก็โผล่มานั่งด้วยหน้าตาเฉย บอกว่าได้ยินว่าจื่อหลีเปิดเหลาขายอาหารเมนูผัก แถมดับรัศมีเหลาเชียนเฟิงโหลวกลายเป็นร้านอาหารเมนูผักอันดับหนึ่งของเมืองเฟิงไปแล้ว เขาเลยจะมาลองอุดหนุนสักหน่อย คงไม่ไล่กันหรอกนะ อาหลัวเห็นจื่อหลีไม่ว่าอะไร ก็ไม่พูดอะไร แต่เห็นหน้าหลิวเจว๋แล้วหมดอารมณ์ทานข้าว จึงขอตัวลุกจากไปโดยบอกว่าขอไปเดินเล่นหน่อย อาหลัวเพิ่งลุกไป อาหารก็มาถึง หลิวเจว๋จึงเริ่มกินอย่างไม่เกรงใจ จื่อหลีอมยิ้มมองสีหน้าปฏิกิริยาของหลิวเจว๋หลังจากอาหารเข้าปากที่เหมือนกับปฏิกิริยาของเขาตอนที่ได้ทานอาหารที่อาหลัวทำเป็นครั้งแรกเปี๊ยบ หลิวเจว๋ถามจื่อหลีว่าไปได้พ่อครัวชั้นเยี่ยมขนาดนี้มาจากไหน? พอจื่อหลีบอกว่าอาหลัวเป็นคนฝึกพ่อครัวพวกนี้ให้ หลิวเจว๋ก็หน้าเปลี่ยนสีทันที จังหวะนี้คนใช้ได้เข้ามาบอกว่า อาหลัวฝากมาบอกว่าอยู่ๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย จึงขอตัวกลับก่อน หลิวเจว๋กับจื่อหลีได้ฟังก็รู้ว่าอาหลัวชิ่งหนี จื่อหลีหัวเราะในใจว่าอาหลัวไม่ได้เหม็นขี้หน้าหลิวเจว๋แบบธรรมดาจริงๆ พอหลิวเจว๋มา ข้าวก็ไม่คิดจะอยู่กินแล้ว ส่วนหลิวเจว๋ก็รู้เหมือนกัน จึงคิดในใจแบบโมโหว่าดีนี่ เห็นหน้าข้าแล้วกินข้าวไม่ลงเลยงั้นเรอะ แต่เนื่องจากสองหนุ่มต่างน้ำนิ่งไหลลึกสุดๆ ด้วยกันทั้งคู่ จึงต่างไม่แสดงความคิดผ่านทางสีหน้า แล้วนั่งประลองดื่มเหล้ากันว่าใครจะเมาพับไปก่อน จื่อหลีบอกว่านี่ถ้าเขารู้อยู่ก่อนว่าหลิวเจว๋ชอบกู้เทียนหลิน เขาต้องห้ามไม่ให้ท่านพ่อออกราชโองการยกกู้เทียนหลินให้เขาแน่ หลิวเจว๋จึงบอกว่าจื่อหลีเข้าใจผิดแล้ว เขาแค่ชื่นชมฝีมือดีดพิณของกู้เทียนหลินเท่านั้น ไม่ได้รักกู้เทียนหลิน จื่อหลีจึงถามอย่างประหลาดใจว่าถ้าอย่างนั้นทำไมถึงวาดภาพกู้เทียนหลินแขวนไว้ในซงเฟิงถางแถมยังดูภาพนั้นทุกวันเล่า? หลิวเจว๋บอก เขาก็แค่ชอบดูหน้าคนสวย ในเมื่อนางกำลังจะเป็นภรรยาของจื่อหลีแล้ว เขาจะเก็บเอาไว้ต่อก็คงไม่เหมาะ เขาจะยกภาพนั้นให้จื่อหลีก็แล้วกัน หลังจากดวดเหล้ากันไปพักหนึ่ง จื่อหลีก็แกล้งทำเป็นเมาก่อน หลิวเจว๋จึงหลอกถามว่าจื่อหลีเห็นอาหลัวมีดีตรงไหนกัน? หน้าตาหรือก็สู้พี่สาวทั้งสองคนไม่ได้ ความสามารถพิเศษหรือก็ไม่มีสักอย่าง สาวๆ ในเมืองที่ดีเลิศกว่ามีเป็นกระบุงโกย จื่อหลีจึงบอกว่าอาหลัวน่ะพิเศษมาก เขาจับตาดูอาหลัวมานานตั้งขนาดนี้ยังดูตัวตนที่แท้จริงของอาหลัวไม่ออก อาหลัวดูเหมือนเด็กอายุ 13-14 เสียที่ไหน แต่กลับมีจิตใจดีมาก ถ้าได้อาหลัวมาเป็นภรรยา ชีวิตนี้เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว หลิวเจว๋จึงถามว่า แล้วกู้เทียนหลินล่ะ จื่อหลีจะทำยังไง? จื่อหลีบอก อาหลัวคือที่หนึ่งในใจเขา เขาย่อมต้องถนอมดูแลอย่างดีที่สุด แล้วถ้าในใจของอาหลัวมีเขา ก็ย่อมจะเข้าใจดีว่าเขาไม่มีทางเลือก หลังจากนั้นหลิวเจว๋ทำเป็นเมาหลับไป ส่วนจื่อหลีที่แกล้งเมาก็เลิกแกล้ง สั่งให้ลูกน้องพาหลิวเจว๋ไปส่ง หลิวเจว๋นั้น เมื่อได้ยินจื่อหลีพูดถึงภาพกู้เทียนหลินที่แขวนอยู่ในเรือนของเขา และพูดถึงเรื่องที่เขาดูภาพนั้นทุกวัน ก็รู้แล้วว่าในคนใกล้ตัวเขามีไส้ศึกของจื่อหลีอยู่ เพราะในซงเฟิงถางมีหน่วยอัศวินเสื้อดำกลุ่มเขียวคอยเฝ้า นอกจากคนสนิทไม่กี่คนของเขาที่เข้านอกออกในคอยรับใช้เป็นประจำแล้ว ไม่มีใครอื่นเข้ามาได้ และเพื่อไม่ให้ไส้ศึกคนนั้นรู้ตัวว่าเขาเริ่มสงสัยเรื่องนี้ เขาจึงแกล้งทำเป็นเมาและอ้วกเพ่นพ่านให้เห็นว่าเมาไม่รู้เรื่องจริงๆ หลังจากสาวใช้ที่มาดูแลออกไปแล้ว หลิวเจว๋ก็นอนคิดถึงคำพูดของจื่อหลีเกี่ยวกับอาหลัวแล้วใช้ความคิดใคร่ครวญ ก่อนจะตระหนักว่าจื่อหลีหมายถึงเปลือกนอกของอาหลัวอายุแค่ 13-14 ปีก็จริง แต่ข้างในกลับเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุมาก หลิวเจว๋นึกไปถึงตอนที่เจออาหลัวครั้งแรกในงานเลี้ยงสวนดอกท้อ อาหลัวด่าเขาที่มองเท้านางว่าลามก แล้วถีบเขาตกน้ำ เด็กผู้หญิงอายุ 12 ปีที่ไหนแค่ถูกมองเท้าก็คิดไปไกลถึงขนาดนั้น? อีกอย่างคือ จากข้อมูลที่ลูกน้องเขาสืบมาได้ อาหลัวเพิ่งเคยออกจากคฤหาสน์ก็ครั้งนั้นเป็นครั้งแรก แต่ท่าทางและการพูดจาของอาหลัวในวันนั้นไม่มีตรงไหนสอดคล้องกับอายุและเหมือนคุณหนูที่เพิ่งจะเคยออกจากคฤหาสน์เป็นครั้งแรกเลย นอกจากนี้จากที่ลูกน้องของเขาสืบมาได้ จื่อหลีบังเอิญได้ยินเสียงอาหลัวเป่าขลุ่ยในคฤหาสน์ จึงเป่าคลอ และมาคอยนั่งเป่าขลุ่ยประสานเสียงขลุ่ยของอาหลัวทุกเช้าตั้งแต่นั้นมา ฝีมือเป่าขลุ่ยของจื่อหลีเป็นที่หนึ่งของเมืองเฟิง เรื่องนี้ใครๆ ก็รู้ดี คนที่เป่าขลุ่ยคลอเสียงขลุ่ยของจื่อหลีได้ ฝีมือเป่าขลุ่ยย่อมดีเลิศไม่แพ้กัน แต่ในงานเลี้ยงคืนวันไหว้พระจันทร์ อาหลัวกลับเป่าขลุ่ยแบบธรรมดามาก งำประกายเสียมิดชิดโดยไม่สนใจจะอวดความสามารถให้ใครๆ ทึ่ง แสดงว่าที่จื่อหลีพูดมาเป็นความจริง อาหลัวไม่ธรรมดา แตกต่างจากคนอื่นๆ มากจริงๆ หลิวเจว๋ตื่นมาก็แกล้งทำเป็นเหมือนเพิ่งสร่างเมา จำเหตุการณ์ตอนที่เมาไม่ได้ และถามซือซู สาวใช้ส่วนตัวว่าเขากลับมาได้ยังไง สาวใช้ซือซูก็บอกว่าเมื่อคืนเขาเมามาก องค์ชายสี่ส่งคนพามาส่งที่บ้าน หลิวเจว๋สั่งให้ซือซูปลดภาพกู้เทียนหลินบนผนังลงมา จะให้ส่งไปให้องค์ชายสี่ แล้วกลับเปลี่ยนใจ สั่งให้ซือซูไปตามหลิวอิงมา โดยระหว่างนั้นเขาได้วาดภาพเลียนแบบภาพกู้เทียนหลินภาพนั้น แต่หนนี้ดวงตาเป็นดวงตาของกู้เทียนหลิน พอวาดเสร็จ ซือซูก็พาหลิวอิงมาถึงพอดี หลิวเจว๋สั่งให้หลิวอิงเอาภาพใหม่ไปใส่กรอบเหมือนภาพเก่า ส่วนภาพเก่าให้เผาทิ้งไปซะ หลิวอิงก็รับคำแล้วจากไป จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:21:13

ความคิดเห็นที่ 8 หลังงานแต่งของรัชทายาทครึ่งปี จะเป็นงานแต่งขององค์ชายสี่ ก่อนถึงงานแต่งขององค์ชายสี่ รัชทายาทจะจัดงานเลี้ยงส่งที่องค์ชายสี่จะย้ายออกไปอยู่นอกวังให้ เนื่องจากอยากให้ชิงเหลยภรรยาคนโปรดดีใจที่ได้เจอญาติพี่น้อง บ้านหลี่เซี่ยงจึงได้รับเชิญไปในงานนี้ด้วย หลี่เซี่ยงเรียกประชุมคนในบ้านเพื่อบอกเรื่องนี้ และบอกว่าจอหงวนเฉิงซือเยว่ส่งคนมาสู่ขอชิงเฟย อีกไม่นานจะได้จัดงานแต่งงานให้ เมื่อถึงวันงานเลี้ยงส่ง แม่ใหญ่ได้พาชิงเฟยกับชิงเหลยไปในงาน หลิวเจว๋ก็ไปงานนี้ด้วยเช่นกัน ในงานนี้ ท่าทีของจื่อหลีดูประหลาดมาก ไม่เหมือนจื่อหลีในเวลาปกติ ทำให้ชิงหลัวรู้ทันทีวาเวลาอยู่ต่อหน้ารัชทายาท จื่อหลีต้องระวังตัวอย่างสูงและไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ ในงานนี้ หวางเยี่ยนหุยจงใจหาเรื่องชิงเหลย ด้วยการบอกว่านางชอบเพลง “ชิวสุ่ย” ที่ชิงเหลยดีดในงานเลี้ยงชมสวนดอกท้อมาก และอยากจะฟังอีกครั้ง คิดว่าแขกที่มาในงานนี้ทุกคนก็คงอยากฟังเช่นกัน จึงขอให้ชิงเหลยดีดให้ฟัง ชิงเหลยหน้าซีด บอกขอตัวไปเตรียมตัวที่ห้องสักครู่ แล้วบอกให้ชิงแฟยกับชิงหลัวไปด้วยกัน เมื่อไปถึงในห้อง ชิงเหลยจำตบหน้าชิงหลัว แต่ชิงหลัวเอามือขวางเอาไว้ได้ และเตือนว่าคิดดูดีๆ ว่าหากนางหน้าบวมออกไป ชิงเหลยจะอธิบายกับคนอื่นยังไง ชิงเหลยพูดอย่างโกรธแค้นว่าถ้าชิงหลัวไม่ดีดพิณแทนนางในวันนั้น และปล่อยให้นางต้องขายหน้าไป นางก็คงไม่ต้องอยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวนทุกวันอย่างในตอนนี้ รู้หรือเปล่าว่าทุกครั้งที่นางดีดพิณแล้วหวางเยี่ยนหุยมองมาที่นางด้วยสีหน้ายิ้มๆ อย่างประหลาดน่ะ นางรู้สึกเป็นวัวสันหลังหวะมากแค่ไหน? รัชทายาทน่ะชอบจิตใจที่แฝงอยู่ในเพลง ซึ่งเป็นจิตใจของชิงหลัว ไม่ใช่ของนาง เวลานี้ยิ่งรัชทายาทดีต่อนางมากแค่ไหน นางก็ยิ่งหวาดกลัวที่จะต้องสูญเสียไป อย่างน้อยในตอนนั้นแม้จะต้องขายหน้า แต่นางก็ยังไม่ได้หลงรักรัชทายาท ชิงเหลยฟาดแจกันลงบนโต๊ะแล้วตะปบมือใส่โดยแรงจนโดนบาดเลือดโชก จากนั้นพูดกับชิงเฟยเป็นนัยว่าอนาคตของเฉิงซือเยว่ขึ้นอยู่กับว่านางจะช่วยพูดร้องขอรัชทายาทให้หรือไม่ เป็นการขู่ให้ชองเฟยช่วยพูดปรักปรำชิงหลัวว่าทำให้นางบาดเจ็บ แบบเอาให้ชิงหลัวโดนลงโทษระบายความแค้นในอกนางให้ได้ จากนั้นร้องเรียกหมอหลวงมา ที่นอกห้อง เมื่อองครักษ์มากระซิบบอกรัชทายาทว่าชิงเหลยบาดเจ็บ ทุกคนก็ได้รู้เรื่องและพากันตกใจ ชิงเหลยร้องไห้พูดอ้อนว่ามือนางไม่สามารถดีดพิณได้อีกแล้วเพราะเส้นเอ็นมือนิ้วหนึ่งถูกบาดขาด รัชทายาทถามอย่างโมโหมากว่าเรื่องเกิดขึ้นได้ยังไง? ชิงเฟยพูดขึ้นว่าเป็นเพราะชิงหลัวซนนั่นแหละ รัชทายาทเลยจะอาเรื่องชิงหลัว ชิงหลัวหันไปมองจื่อหลีอย่างขอความช่วยเหลือ จื่อหลีลุกขึ้นยืนและช่วยพูดไกล่เกลี่ยว่าพี่น้องเล่นกันเลยไม่ระวังเท่านั้น และชิงหลัวก็ยังเด็ก คงจะไม่ได้ตั้งใจ ชิงหลัวรีบพูดรับขึ้นทันทีว่ารู้สึกผิดมากที่ไม่ระวังจนทำให้พี่สาวบาดเจ็บ แต่แทนที่เรื่องจะจบ ชิงเฟยกลับพูดแทรกขึ้นว่า นางเห็นกับตาว่าชิงหลัวจงใจปาแจกันลงพื้นให้แตกแล้วถัดขาชิงเหลยให้ล้มลงไปจนมือโดนแจกันที่แตกนั่น เพราะชิงหลัวริษยาพี่สาว ผลคือรัชทายาทโกรธมาก หวางเยี่ยนหุยแนะให้ลงโทษด้วยการหักนิ้ว ชิงหลัวจะได้ดีดพิณไม่ได้อีกต่อไป รัชทายาทเห็นด้วย บอกให้หักนิ้วนางข้างขวาซะ แล้วส่งกลับคฤหาสน์หลี่เซี่ยงไป ชิงหลัวหน้าซีดทันทีเมื่อรู้ว่าต้องโดนลงโทษหักนิ้ว เนื่องจากจื่อหลีต้องระวังตัวต่อหน้ารัชทายาท จึงไม่สามารถออกหน้าปกป้องชิงหลัวอย่างเต็มที่ได้ และเลือกที่จะพูดเสียงเย็นชาว่าไหนๆ ชิงหลัวเป็นคนทำให้งานเลี้ยงของเขาหมดสนุก เขาจะลงโทษหักนิ้วของชิงหลัวด้วยตัวเอง ชิงหลัวฟังแล้วอึ้งมาก ทั้งน้อยใจจื่อหลีที่ช่วยอะไรนางไม่ได้ และน้อยใจหลิวเจว๋ที่นั่งเงียบไม่ยอมพูดช่วยอะไรเลย จึงตัดสินใจบอกว่า ความจริงนางเรียนพิณมาแต่เด็กและถนัดดีดพิณมากที่สุด แต่เพราะเห็นว่าฝีมือสู้พี่สาวไม่ได้ จึงเลิกดีดพิณไปซะ แต่นี่ไหนๆ ก็จะถูกหักนิ้วและไม่สามารถดีดพิณได้อีกแล้ว อย่างนั้นจะขอดีดเป็นเพลงสุดท้าย หวางเยี่ยนหุยบอกว่าหากไม่ให้นางดีดเป็นเพลงสุดท้าย ถึงโดนหักนิ้วไปก็คงไม่มีทางยอมรับนับถือและสำนึกผิดเป็นแน่ จึงบอกอนุญาตบอกให้ไปเอาพิณมา ชิงเหลยอึกอักนึกหาคำท้วงไม่ออก แม่ใหญ่รีบพูดว่าวันนี้ชิงเหลยต้องเสียใจเพราะชิงหลัวมามากพอแล้ว ยังจะให้ชิงหลัวดีดพิณให้ชิงเหลยต้องยิ่งเสียใจมากขึ้นอีกหรือ? ชิงหลัวชิงพูดศอกกลับทันทีว่า ไหนๆ นางก็จะถูกหักนิ้วให้ดีดพิณไม่ได้อีก จะเห็นใจนางหน่อยไม่ได้หรือไร? ถึงอย่างไรนางก็ยังเป็นแค่เด็กอายุแค่ 13-14 ปีเท่านั้นด้วย รัชทายาทพูดว่า ถ้าไม่ยอมให้นางได้ดีดเพลงเป็นเพลงสุดท้าย แล้วเล่าลือกันออกไปว่าตัวเขารังแกเด็กผู้หญิงมันจะไม่ดีนัก จึงอนุญาตให้ชิงหลัวดีด ชิงหลัวเลือกดีดเพลง “ก่วงหลิงส่าน” ซึ่งเป็นเพลงที่คนโบราณ ซีคัง ดีดก่อนที่จะถูกประหาร ทำนองเพลงให้อารมณ์สะทกสะท้อนรันทดและเจ็บแค้นใจเนื่องจากถูกปรักปรำ ทั้งปณิธานยังไม่อาจบรรลุ ชิงหลัวนั่งหลับตาดีดเพลงนี้ออกมาอย่างถ่ายทอดอารมณ์ได้ถึงแก่น สะกดผู้ฟังทุกคนจนตกตะลึง น้ำตาไหลไปตามๆ กัน ระหว่างที่ดีด ชิงหลัวนึกถึงตัวเองที่มาอยู่ในโลกมิตินี้อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ต้องถูกตัดขาดจากพ่อแม่และเพื่อนฝูงในโลกนั้น คิดถึงวันเวลาที่ผ่านมาซึ่งจำต้องกล้ำกลืนฝืนทนในหลายๆ เรื่อง นึกถึงหลิวเจว๋ที่นั่งเงียบ ไม่ยอมเอ่ยปากช่วยพูดแทนนาง นึกถึงคนสายเลือดเดียวกันที่กลับมาวางแผนปรักปรำให้ร้ายนาง ความคับแค้นใจในเสียงพิณถูกถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจน เมื่อนึกถึงว่าหลังจากดีดเพลงนี้จบแล้ว จื่อหลีจะหักนิ้วนางด้วยมือตัวเอง ก็อดไม่ได้ต้องลืมตาขึ้นมองไปทางจื่อหลีอย่างแค้นใจ ทำให้จื่อหลีทั้งตกใจและปวดแปลบในใจทันทีที่เห็นอาหลัวมองมาด้วยสายตาเคียดแค้น ที่เขาเสนอจะเป็นคนหักนิ้วด้วยตัวเองนั้น ก็เพราะหากเขาเป็นคนลงมือ เขาย่อมจะสามารถหักนิ้วได้โดยที่ทำให้ไม่เจ็บปวดน้อยที่สุด และชิงหลัวก็เข้าใจความคิดของจื่อหลีดี แต่ถึงจะเจ็บน้อยที่สุดยังไง ถูกหักนิ้วมันก็ต้องเจ็บอยู่ดี นางไม่ได้กลัวว่าจะดีดพิณไม่ได้อีก แต่เจ็บใจแค้นใจมากกว่าที่ต้องมาถูกปรักปรำโดยที่ไม่มีใครช่วยอะไรได้ หลังจากดีดจบเพลง อาหลัวก็เดินช้าๆ ไปตรงหน้าจื่อหลี ยื่นมือขวาออกไปให้ แล้วบอกให้จื่อหลีหักนิ้วนางได้ ทั่วทั้งตำหนักมีแต่ความเงียบ รัชทายาทยืนตัวแข็งทื่อ ชิงเหลยหน้าซีดขาว แววตาหวางเยี่ยนหุยทอประกายสมใจ ส่วนจื่อหลียื่นมือออกไปหามือชิงหลัวช้าๆ ในอาการมือสั่นน้อยๆ แต่ก่อนที่จะตัดใจหักนิ้วชิงหลัว หลิวเจว๋ก็ได้พุ่งเข้ามาแย่งตัวชิงหลัวไป ชั่ววินาทีที่มือของชิงหลัวเลื่อนหลุดออกจากมือของเขาไป จื่อหลีใจหายอย่างประหลาด เหมือนนับจากนี้ชิงหลัวจะหลุดออกไปจากชีวิตของเขาตลอดกาล (แล้วก็ใช่ เหตุการณ์นี้คือจุดตัดสินจริงๆ ว่าสุดท้ายแล้วจื่อหลีต้องเป็นฝ่ายพลาดหวังจากชิงหลัว) หลัวเจว๋ชิงตัวชิงหลัวมาแล้ว ก็หันไปพูดกับรัชทายาทว่า เสียงพิณระดับนี้ไม่อาจหาฟังได้ที่ใดอีก เขาประทับใจกับเสียงพิณนี้มาก จึงจะขอให้รัชทายาทสร้างน้ำใจกับเขาสักครั้งด้วยการละเว้นโทษหักนิ้วนี้เสีย เมื่อได้ยินเสียงพูดของหลิวเจว๋ รัชทายาทจึงค่อยได้สติรู้สึกตัว หวางเยี่ยนหุยพูดเสียงนุ่มว่า เสียงพิณสะเทือนใจผู้คนจริงๆ เห็นแก่ทีนางยังเด็ก ละเว้นโทษให้นางไปเถิด แววตารัชทายาทสับสนอย่างมาก เอามือไพล่หลังเดินไปหยุดลงตรงหน้าชิงหลัว ชิงหลัวจ้องหน้ารัชทายาทโดยไม่หวาดหวั่นหลบสายตา รัชทายาทหันไปมองชิงเหลย เห็นนางน้ำตานองหน้า ก็อดใจอ่อนไปทางชิงเหลยไม่ได้และพูดว่า ชิงหลัวทำร้ายภรรยาเขาบาดเจ็บ จะให้ไม่ลงโทษเลยเห็นจะไม่ได้ พูดยังไม่ทันจบ หลิวเจว๋ก็สอดคำขึ้นว่า ฝีมือพิณของอาหลัวสู้พระชายารองไม่ได้จริงๆ หรือ? รัชทายาทตะลึง หลิวเจว๋พูดต่อว่า ไม่ทราบว่าชิงเฟยอาศัยอะไรมาตัดสินว่าชิงหลัวจงใจถัดขาให้ชิงเหลยหกล้ม? จากนั้นหันไปมองชิงเฟยด้วยสายตาเย็นชาเอาเรื่องมาก เฉิงซือเยว่รีบออกหน้าพูดปกป้องชิงเฟยคู่หมั้นของตัวเองทันทีว่า ตอนที่พระชายารองหกล้มได้รับบาดเจ็บเกิดขึ้นในพริบตาเดียว ชิงเฟยอาจจะตกใจมากจนบังเอิญดูพลาดไปเท่านั้นก็เป็นได้ รัชทายาทหันไปถามชิงเฟยว่าจริงหรือเปล่า? ชิงเฟยกลัวจัดจนแทบจะหลุดปากสารภาพความจริงออกมาแล้ว พอได้ยินเฉิงซือเยว่ช่วยพูดให้ ก็รีบพยักหน้ายืนยันตามนั้นทันที ชิงเหลยรีบเข้ามาตบหน้าด่าชิงเฟยในอาการโกระจัดว่าเกือบทำให้ชิงหลัวต้องพิการไปแล้วเป็นการกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง เรื่องนี้จึงจบลงแค่นี้ ชิงหลัวขออนุญาตรัชทายาทกลับบ้าน หลิวเจว๋ขออนุญาตพาชิงหลัวไปส่ง แล้วสองคนก็ปลีกตัวออกจากงานไปก่อน หลังสองคนออกจากงานไปแล้ว งานก็กร่อยลงทันตาเห็น รัชทายาทจึงถามความเห็นจื่อหลีว่าจะเลิกงานแค่นี้ดีไหม? จื่อหลีเห็นด้วย งานจึงเลิกแค่นั้น ข้างหลิวเจว๋ได้ขี่ม้าให้อาหลัวนั่งซ้อนข้างหน้า พาไปส่งถึงบ้านโดยต่างนั่งนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรกันเลยไปตลอดทาง จนเมื่อไปถึงคฤหาสน์หลี่เซี่ยง ชิงหลัวก็พูดกับหลิวเจว๋ว่า วันนี้ขอบคุณท่านมาก หลิวเจว๋แค่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร มองชิงหลัวจนเดินหายลับไปในคฤหาสน์ เมื่อกลับไปถึงเรือน ชิงหลัวบอกกับฟูเหรินเจ็ดว่า ไม่ว่ายังไงก็ต้องไปจากคฤหาสน์หลังนี้ให้จงได้ ชิงหลัวไปที่ป่าไผ่ นั่งลงคิดวางแผนว่าหากหนีออกจากคฤหาสน์แล้วจะไปที่ไหนดีที่สุด และไปยังไง ไปทางตะวันตกคือแคว้นฉี่ แต่เส้นทางไปคงหลบทหารยาก ไปทางตะวันออกเป็นป่าเขาทึบ เดินทางอันตรายที่สุดแต่ก็ยากที่ใครจะคาดถึงที่สุดเช่นกัน แต่นางไม่เคยมีประสบการณ์เดินป่ามาก่อน แล้วฟูเหรินเจ็ดกับเสี่ยวอวี้ก็ไม่มีวิทยายุทธ์ อันตรายเกินไป ได้แต่ลงไปทางใต้ ข้ามแม่น้ำฮั่นสุ่ยไปที่แคว้นเฉิน ได้ยินว่าที่นั่นทิวทัศน์งดงาม และเส้นทางเดินทางก็เป็นเส้นทางที่สบายที่สุดเส้นทางหนึ่ง อาหลัวนึกในใจว่ารอจนหลังงานแต่งของจื่อหลีแล้ว ในวันงานแต่งของชิงเฟยนั่นแหละคือเวลาหนีที่ดีที่สุด เพราะทุกคนในคฤหาสน์จะยุ่งกันมากจนไม่มีใครมีเวลามาสนใจพวกนาง ติดตามต่อได้ที่  http://www.sorcererwar.com/novel_read.php?cat_id=160 จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:24:52

ความคิดเห็นที่ 9 โธ่ แอบเชียร์องค์ชายสี่ แต่คงหมดหวังแล้วล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 17:48:59

ความคิดเห็นที่ 10 แหงล่ะค่ะ ไม่หมดหวังก็แปลกแล้ว =w= จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 52 06:11:44

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นเืรื่องที่ตั้งตารออ่านมากที่สุด(ไม่นับศึกจอมขมังเวทของพี่)เลยค่ะ จากคุณ : pearl_ix เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 52 20:18:49

ความคิดเห็นที่ 12   หลิวเจว๋ ชอบตานี่มากกว่าค่ะ กวนดี(อีกละ) เรื่องนี้บรรยากาศหนักๆ นะคะ จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 13:23:23 A:58.10.90.5 X:

ความคิดเห็นที่ 13 จองไปแล้วค่ะ รอคอย (...ลอยคอ) อีกตั้งหลายเดือนแน่ะ จากคุณ : น้ำผลไม้ 100% เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 17:36:17