เรื่องสั้นแนวมืดมน - หนูน้อยหมวก (ขาวที่กลายเป็น) แดง
|
|
หนูน้อยหมวก (ขาวที่กลายเป็น) แดง
กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้ ในเมืองที่อยู่ไม่ไกลนี้ ยังมีเรื่องราวของโลกสีหม่น สิ่งที่ไม่ควรเป็นไป และตอนจบที่ไม่มี 'ความสุขชั่วนิรันดร์'
ฉันไปถึงสถานที่นั้นในเวลาบ่ายแก่ๆ
ดูเผินๆ ที่นี่ก็เหมือนสวนสาธารณะกึ่งสนามเด็กเล่นธรรมดาๆ ทั้งเด็ก คนหนุ่มสาว และคนชราบ้างก็วิ่งเล่น เดินเล่น หรือนั่งพักใต้ร่มเงาไม้และอาคารสีขาวสะอาด แม้ผู้คนจะค่อนข้างบางตาก็ตาม
ทว่าที่ต่างไปจากสวนสาธารณะธรรมดาๆ คือทุกๆ คนล้วนสวมเสื้อแขนสั้น กับกางเกงหรือกระโปรงหลวมๆ สีเขียวอ่อนเช่นเดียวกันหมด บางคนเดินอย่างเลื่อนลอยไร้วิญญาณ ขณะที่บางคนหัวเราะร่าเริงกับเพียงอากาศธาตุแม้ในขณะนั่งเฉยๆ
หญิงสาวชุดขาวที่นำทางฉันมาชี้ไปทางร่างผอมบางบนชิงช้า ซึ่งมีของคล้ายผ้าบางอย่างวางบนตัก
“แกไม่ค่อยสนใจอะไรๆ รอบตัว แต่ระวังเรื่อง ‘หมวก’ นะคะ ถ้าไปยุ่งกับหมวกของแก แกจะโมโหร้ายขึ้นมาทันที”
“ค่ะ” ฉันรับเรียบๆ กระชับกระเป๋าที่ใส่เครื่องอัดเทปและสมุดบันทึกเข้ากับตัว ก่อนจะก้าวเข้าไปด้วยท่าทางของผู้ชำนาญการ
แต่ชำนาญการอะไร...ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจนัก
นัยน์ตากลมโตดำขลับเลื่อนขึ้นสบตาฉัน ไม่มีความหวาดกลัว ไม่มีความรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม
...ไม่มีความรู้สึกใดๆ เลยนอกจากเงาสะท้อนเลือนรางของฉันเอง...
“พี่ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยคะ” ฉันยิ้ม
ดวงหน้าน้อยๆ พยักรับอย่างเฉยชา ฉันนั่งลงบนชิงช้าข้างๆ ก่อนจะเพ่งพินิจให้ชัด
เธอโตเกินกว่าจะเรียกได้ว่าเด็กหญิง แต่ก็ยังเล็กเกินกว่าจะเรียกว่าเด็กสาว ร่างผอมบางเริ่มมีทรวดทรงเล็กน้อยพอเป็นที่สังเกตใต้เสื้อหลวม ผิวขาว ผมยาวตรงสีดำเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น
...คงมาจากสายเลือดทางพ่ออย่างที่เขาว่ากัน... ฉันคิดถึงเรื่องที่ได้ยินมา กับ ‘ชื่อทางการค้า’ ของเธอที่พวกเขาเรียกว่า ‘สโนว์ไวท์’
...แต่หากเธอเป็นสโนว์ไวท์ จะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวมารับตัวเธอไปสักวันจริงๆ ล่ะหรือ...
เด็กหญิงไม่สนใจสายตาของฉัน มือของเธอขยุ้มผ้าสีขาวที่วางอยู่บนตักไปมา...ผ้าที่ฉันเห็นแล้วว่าเป็นหมวกผ้าที่มีปีกรอบ คงเคยเป็นสีขาว แต่บัดนี้หมองกระดำกระด่างและมีรอยแดงป้ายเป็นแถบๆ
“หนูชอบหมวกนี้มากหรือคะ”
เธอกลับสั่นศีรษะ
“ไม่ใช่”
“คะ”
“นี่ไม่ใช่หมวกหนู” สโนว์ไวท์พูดเรียบๆ “พวกเขาเอาหมวกหนูไป เอาใบอื่นมาให้ หมวกหนูต้องแดง...แดงกว่านี้”
ฉันพอเดาได้รางๆ ว่าหมวกจริงๆ ที่เธอหมายถึงอยู่ที่ใด ผู้ที่เอาไปคงเป็นตำรวจ เพราะมันเป็นหลักฐานสำคัญในคดี
...คดีที่เธอเป็นผู้ก่อเอง...
ด้วยเหตุใดนั้น ฉันก็อยากเล่าให้คุณฟัง ฉันเป็นนักเล่านิทาน...นักนิทานบำบัด แต่วันนี้ฉันไม่ได้มาเพื่อเล่านิทานให้เด็กคนนี้หรือพวกคุณฟัง
ฉันต่างหากที่มาฟังนิทานจากเด็กคนนี้ ให้เธอได้พูดคุยและระบายเรื่องราว ต่อโลกที่ไม่เคยรับรู้เคราะห์กรรมของสโนว์ไวท์ ซึ่งเป็นคนเดียวกับเด็กหญิงหมวกสีขาวที่กลายมาเป็นสีแดง
“หนูฆ่า ‘หมาป่า’ ใช่มั้ยจ๊ะ” ฉันเริ่มพูด พร้อมกับสอดมือเข้าไปกดปุ่มบันทึกของเครื่องอัดเสียงในกระเป๋า
“หมาป่าอะไร”
“ก็...วูลฟ์กัง วูลฟ์ แปลว่าหมาป่านี่จ๊ะ” ฉันพูดชื่อ ‘นักล่า’ ที่กลายมาเป็น ‘เหยื่อ’ ของเธอเสียเอง
“หมาป่า…” เด็กหญิงโยกตัวไปมาบนชิงช้า “หมาป่าตัวใหญ่ๆ ขนยุ่ง ตัวเหม็น...เหม็นเพราะกินเหล้าเหมือนแม่”
“จ้ะ” ฉันรับ “หมาป่าน่าเกลียดน่ากลัว หนูเก่งมากที่ฆ่ามันได้”
“แต่มันกินหนูแล้ว” เสียงเด็กหญิงเริ่มสั่น มือข้างหนึ่งลูบท้องของตน “หนูไม่มีไส้ หมาป่ามันกินไปหมด”
“แต่ถ้าหนูโดนกินไปแล้ว หนูจะฆ่าหมาป่าได้ยังไงล่ะจ๊ะ” ฉันพูดอย่างปลอบโยน
“ก้อ...ถูกกินทั้งเป็นไง” สโนว์ไวท์ตอบ “อยู่นี่หนูอ่านหนังสือ เรื่องแมลงมหัศจรรย์ ในนั้นมีตัวต่อ มันต่อยหนอนให้ชา แล้วมันก็ไข่ใส่หนอน ให้ลูกๆ มันกินหนอนทั้งเป็น แล้วก็มีแมงมุม...มันปล่อยน้ำย่อยไปละลายเนื้อแมลง แล้วก็ดูดกินเอา”
ฉันนิ่งอึ้งไป ขณะที่เด็กหญิงพูดต่อ
“หมาป่ามีเขี้ยว มันเอาเขี้ยวแทงหนู แล้วมันก็ปล่อยน้ำย่อยออกมา ละลายไส้หนู มันเจ็บ เลือดไหลเต็มไปหมด”
ฉันแทบอยากปิดเครื่องบันทึกเสียงในครู่นั้น
“พอหมาป่ามันไป หนูเลยเอากระโปรงมาเช็ดเลือด แม่โกรธ บอกว่าหนูทำชุดสวยๆ เสีย แล้วก็ตีหนูเจ็บ”
ฉันอยากถามเหลือเกินว่าเป็นอย่างไรต่อไป แต่ลำคอก็กลับแห้งผากจนพูดไม่ออก
“แต่แม่ก็ซื้อชุดอื่นมาให้ ชุดสีขาวฟูๆ ติดโบสวย มีหมวกด้วย แม่บอกว่าให้เป็นรางวัลที่หนูเป็นเด็กดีตอนอยู่บ้านยาย แต่หนูไม่ชอบบ้านยายเลย ที่บ้านยายมีคนเดินไปมาเต็มไปหมด ผู้ชายฝรั่ง ผู้หญิงเพื่อนๆ แม่ ทุกคนหัวเราะหนวกหู มีคนสูบบุหรี่ กินเหล้า เหม็น”
“แต่หนูก็ต้องกลับไปที่นั่นอีก” ฉันเปรยอย่างอึดอัด เด็กหญิงพยักหน้า
“พอหนูหายเจ็บ แม่ให้ใส่ชุดใหม่ แล้วก็พาไปหายาย แล้วที่บ้านยาย...หมาป่าอีกตัวก็มากินหนู หมาป่าถอดชุดหนูออก แต่ให้หนูใส่หมวกไว้ มันบอกว่าชอบหมวกหนู”
“หนูไปหาหมาป่ากี่ครั้ง” ฉันกลั้นใจถาม
สโนว์ไวท์ส่ายหน้า
“จำไม่ได้”
“แต่ก็หลายครั้งใช่ไหม”
ครั้งนี้เธอพยักหน้า
“หนูเคยบอกแม่ไหมว่าหนูไม่ชอบหมาป่า”
“บอกแล้ว แต่แม่บอกว่าหนูเป็นเด็กดี หนูต้องอดทน ต้องช่วยแม่ทำงาน แม่จะได้เอาเงินมาซื้อชุดสวยๆ ให้ แล้วจะพาหนูไปกินไอติม...ไอติมร้านสวยๆ ถ้วยใหญ่ๆ หนูชอบ มันเย็นดี กินแล้วหายเจ็บ”
เธอเงียบไป ฉันจึงตัดสินใจถามต่อ
“แล้วทำไมหนูถึงฆ่าหมาป่าล่ะจ๊ะ”
สโนว์ไวท์ทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน ฉันถามซ้ำ
“หนูฆ่าหมาป่าทำไมหรือ”
| จากคุณ |
:
Anithin  
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 ธ.ค. 52 14:11:52
|
|
|
| 
