น้องชายสุดหวง..กัยพี่สาวสุดเก๋

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักอีกมุมหนึ่ง คนหนึ่งรักเทิดทูนทุกสิ่งเพื่อเธอ.. อีกคนหนึ่งได้รับรัก..รักที่ไม่ถูกต้องกับความรู้สึกที่มิอาจฝืนหรือหลีกหนี้พ้น ยิ่งได้ครอบครองความรักมากเท่าไหร่ ยิ่งรู้ว่าหัวใจไร้เรี่ยวแรงจะหนี...
เธอจะทำอย่างไรกับรักที่ทำให้หัวใจหวั่นไหว..

ตอนที่1 ... ความรักเมื่อวัยเรียน

“ตา..ตาครับผมหาเจอแล้ว...
.เสียงตะโกนดังลั่นที่เต็มไปด้วยความดีใจของร่างสูงวิ่งเข้าไปหาเจ้าของชื่อ

ด้วยความปิติโดยไม่สนใจเลยว่าตนเป็นที่น่ากลัวสำหรับเธอขนาดไหน

ตา..หรือคารตาที่ชายหนุ่มเรียกเห็นท่าทีแบบนั้นแล้วต้องขยับตัวออกจาก

เก้าอี้พร้อมกับเอ่ยปากห้าม

“อย่านะเรอย่าเข้ามาตอนนี้...เธอส่งเสียงบอกเขาตาก็เริ่มหาที่ทางหลบ

“ผมเจอแล้วนี่ไงแหวน....

ดูท่าเจ้าตัวจะไม่สนใจเลยว่าเป็นที่ขบขันแค่ไหนสาวใช้ที่ยืนอ้อกันอยู่ด้าน

หลังคารตาแอบยิ้มกันใหญ่ที่เห็นคุณชายเล็กของบ้านดูมอมแมมราวกับลูกหมาตกน้ำ

“ไม่ดีใจเหรอ เขาถามมือก็ส่งแหวนที่เลอะโคลนให้

“บ้าเหรอเร...ตาบอกแล้วว่าไม่เอายังจะไปหาอีกจนได้แล้วดูสิเสื้อผ้ามีแต่

โคลนเหม็นจะแย่ หญิงสาวตำหนิแต่ไม่จริงจังนักหนักใจมากกว่าที่เขาไม่

ยอมฟังเลยขยับเข้าไปใกล้แล้วมองเขาให้ชัดๆ หญิงสาวมองค้อนยังโกรธไม่

หาย

“ต่อให้หาเจอก็ไม่หายหรอกเร...ดูสิน่าเกลียดจังเลยตัวก็เหม็นไปอาบน้ำเลย

นะเดี๋ยวพ่อกันแม่มาเห็นโดนดุแน่

“ตา...เสียงละห้อยมือที่ยื่นแหวนออกมาตกลงข้างตัว

“ไม่รู้ล่ะ...บอกแล้วไงว่าไม่หาย

“ขอโทษ...อุตส่าหามาคืนแล้วนะหายเถอะ...

“ไปอาบน้ำ...

“แต่ว่า...

“เร...

“ครับ...คาเรยืนมองคอตกแล้วก็เดินออกไปคารตาแอบยิ้มที่เห็นน้องชาย

เดินเข้าบ้านไปในสภาพแบบนั้นจะแกล้งให้เข็ดคอยดูเถอะ

“คุณหนูก็ดูสิค่ะไปแกล้งเธอนมเห็นตื่นแต่ไก่โห่ไปงมโขล่งที่คูหน้าบ้านตอน

แรกก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นถามก็ไม่ตอบที่แท้ก็หาแหวนนี่เอง..

“ต้องเจอแบบนี้แหละเรชอบแกล้งหนูเจอกับตัวซะบ้าง

หญิงสาวทรุดนั่งที่เดิมสาวใช้ที่ยืนคอยรับใช้ซุบซิบจนหญิงสาวหันไปมองพอ

รู้ตัวว่าถูกจับตาก็ทำหน้าเจื่อนและก้มหน้าทันที

“สงสารคุณหนูของพวกเธอล่ะสิไปดูเขาหน่อยสิจ๊ะ

คารตาพูดจาอ่อนหวานไม่มีติดดุเลยสักนิดสาวใช้ที่นี่ชอบคาเรกันทั้งนั้นเรียก

ได้ว่าเป็นคนโปรดก็ว่าได้ไม่ว่าจะทำอะไรเป็นต้องคอยเอาใจสารพัด

“ดู..ดูพูดไม่ทันจบก็รีบกันเชียวแม่พวกนี้

“ปล่อยเถอะค่ะนมเรนะขวัญใจสาวๆ จะตายไปห้ามไม่ได้หรอก

“แม่พวกนี้จะได้ใจนะสิค่ะ

“ดีแล้วค่ะเขาจะได้ไม่รู้สึกแตกต่างจากเราไงตาไม่อยากแบ่งชนชั้นกับพวก

เขาแค่คุณพ่อก็ทำให้พวกเขากลัวกันจะแย่

คารตาเห็นหลังสาวใช้ไวๆ ท่านนายพลเหมินท์เจ้าของบ้านหลังนี้ดุแค่ไหน

ใครๆ ก็รู้ทุกอย่างต้องเนียบจะขาดตกบกพร่องไม่ได้สาวใช้หรือคนสวนที่นี่

ต้องได้รับการอบรมมาก่อนที่จะเริ่มงานได้นับรวมแล้วก็เกือบห้าสิบคน

สำหรับบ้านหลังนี้ฟังดูแล้วอาจจะมากไปสำหรับคนอื่นแต่สำหรับที่นี่ไม่เลย

นับรวมเมื่อรวมกับพื้นและบริเวณในบ้านที่ใหญ่โตราวก็คฤหาสนั้นถือว่าเพียง

พอแต่ไม่ทั้งหมดนายพลเหมินท์เป็นคนยังไงเธอรู้ดีที่สุดเจ้ายศเจ้าอย่าง....

ทุกอย่างต้องได้ทำอะไรเฉียบขาดนั่นแหละพ่อเธอ

“คุณหนูก็...ท่านก็ติดดุไปอย่างนั้นเองเห็นทีกับคุณหนูโอ๋ยังกับอะไรดี

“นมนะรู้ทัน..เธอยิ้มยกน้ำผลไม้ขึ้นดื่มเช้าวันนี้อากาศดีจริงๆ เป็นเช้าวันหยุด

ที่แสนจะสบายใจเพราะอีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันจบการศึกษาของเธอและน้อง

ชายแล้วพอนึกถึงพ่อตัวดีก็ทำให้ชะเง้อมองหาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทำไมยังไม่

ออกมาสักที

“มองหาคุณหนูเรล่ะสิ...หายโกรธแล้วสิค่ะ

“ใครว่าล่ะนม....เรนะชอบแกล้งตาอยู่เรื่อยถ้าหายโกรธง่ายเขาจะได้ใจ

“แกน่าสงสารออกคุณโกรธทีไรเป็นหน้าเศร้าทุกทีแกรักของแกถึงได้อยาก

แกล้ง

แม่นมเอ่ยตามที่คิดใครๆ ก็รู้ว่าคุณหนูคาเรรักและติดพี่สาวขนาดไหนตั้งแต่

เล็กจนโตแทบไม่ยอมห่างกายเรียนที่เดียวกันนอนห้องติดกันจนบ้างครั้งก็ยัง

นอนด้วยกันด้วยซ้ำจนอีกไม่กี่วันก็จะจบมหาลัยกันอยู่แล้วทุกอย่างก็ดีไม่

เปลี่ยนแปลง

“มีแต่คนเข้าข้างเรแม่นมก็ด้วย

“โธ่..คุณหนูก็จะน้อยใจทำไมผลสุดท้ายก็แล้วแต่คุณหนูทุกทีรายนั้นนะเหรอ

แค่คุณหนูพูดคำเดียวก็เหมือนเด็กทำทุกอย่าง...

คารตาอมยิ้มกับเหตุผลที่แม่นมยกขึ้นมาพูดเป็นอย่างนั้นจริงๆ คาเรรักเธอ

เอาใจเธอสารพัดไม่แต่ที่บ้านเท่านั้นขนาดที่มหาลัยก็เหมือนกันติดเธอแจ

นอกจากเวลาเรียนแล้วเขาไม่เคยห่างกายเธอสักที

“โน้นแน่ค่ะมาแล้ว...พูดถึงก็มาเลย...นั่นเอาอะไรมาค่ะนั่นคุณหนู

คาเรก้มมองของที่อยู่ในมือเป็นขนมตาลที่เขาพึ่งไปขอแม่ครัวมาเขารอตั้ง

นานกว่าจะทำเสร็จ คารตาทำหน้าดุมองนิ่งคาเรยิ้มหวานให้

แม่นมส่ายหน้าและอดที่จะพินิจไม่ได้เธอไม่เคยเห็นพี่น้องคู่ไหนที่รักกันมาก

ขนาดนี้เลยไม่เคยเลยสักครั้งตั้งแต่ที่ทั้งสองจำความได้จะทะเลาะกันตาม

ประสาเด็กๆ เลี้ยงทั้งสองคนมาไม่เคยเลยที่ต้องลำบากใจเลี้ยงง่ายน่ารักขี้

ประจบกันทั้งสองคนใครๆ เห็นเป็นได้รักไม่ว่าสาวใช้ไปจนถึงคนสวนคุณหนู

ของบ้านนี้เป็นที่รักของทั้งบ้านโดยเฉพาะท่านนายพลและคุณหญิง

คนพี่สวยน่ารักออกจะไม่เหมือนใครเลยรูปร่างสูงสมส่วนผิวพรรณดีสะดุดตา

ใบหน้านั้นเหรอสะอาดเกลี้ยงเกลาแทบไม่ต้องแต่งแต้มอะไรก็ผุดผาดสวยงาม
ส่วนคนน้องรูปหล่อหาตัวจับยากเมื่อกี้เนื้อตัวมีแต่โคลนทำให้กลายเป็นตัวตลกแต่ตอนนี้สิความสูงสง่าใบหน้าคมเข้มออกคล้ายท่านนายพลแต่ผิวพรรณจะเหมือนไปทางคุณหญิงมากกว่าจมูกโด่งริมผีปากได้รูปซึ่งตอนนี้กำลังทำหน้ายุ่งเมื่อง้อนง้อพี่สาวไม่สำเร็จเสียที“ตา...ขนมที่ชอบไงเรเอามาให้...ชิมดูนะ...

“ใครบอกว่าตาอยากกิน..ปากก็ว่าแต่ตาก็ยังคงจ้องสิ่งที่อยู่ในมือ

คาเรรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆ แล้ววางตรงหน้าหญิงสาวกลิ่นหอมของขนมตาลที่พึ่งออกมาร้อนๆทำให้กระเพาะของเธอเริ่มทำงานแล้ว

“หอมจังน่า...นมครับขอน้ำหน่อยสิครับตาล่ะเอาไหมเผื่อขนมตาลติดคอเน้อ...

คาเรรู้ว่าคารตาแอบกลืนน้ำลายเลยฉวยโอกาสนี้เพื่อเอาใจแม่นมรู้ทันจึงเอ้อออตาม

“ค่ะเดี๋ยวนมไปเอามาให้คุณหนูตาคงเริ่มหิ้วแล้ว

คารตาเหลือบมองขนมสีเหลืองนวลมีมะพร้าวรวยไว้ตรงหน้าคาเรหยิบส่งให้

“ชิมดูนะ

“เอามาล่อ..

“เปล่า...แต่ก็มีนิดหนึ่งที่คิดนะตาขอโทษหายโกรธเถอะต่อไปเรจะไม่แกล้ง
สำนึกแล้วด้วย...นี่ครับแหวนของตาไง..

หญิงสาวเห็นคาเรส่งแหวนที่ล้างโคลนออกหมดแล้วมาให้พร้อมกับตาละห้อยจนเธอต้องรับมาแล้วใส่กลับที่เดิมแหวนวงนี้เป็นของคาเรนั่นแหละเขาซื้อให้เธอตอนวันเกิดปีที่แล้วและเธอก็ใส่ติดตัวตลอดจนเมื่อวานตอนกลับมาจากเดินเล่นคาเรวิ่งไล่เธอจนมันหลุดออกจากมือตกลงไปในคูหน้าบ้าน

“แน่นะ...

“ครับ..

“งั้นก็หายกัน

คารตารับขนมที่คาเรส่งให้กินต่อแล้วส่งยิ้มหวานไปให้คนตรงหน้าหายโกรธแล้วสินะคาเรผ่อนลมหายใจโล่งอก

“อร่อยไหม...

“อื้อเรไม่กินเหรอ

“ตากินเถอะกินเยอะๆ เลยหากไม่พอเดี๋ยวเรไปเอามาให้อีก

“พอแล้วเรขอบใจนะคิดว่าจะไม่ได้คืนซะแล้ว

คารตาลูบแหวนที่นิ้วมือเธอใจหายเหมือนกันที่มันหลุดมือไปแต่คูคลองลึกขนาดนั้นไม่คิดว่าคาเรจะหาให้เธอจนเจอความจริงแล้วหายโกรธเขาตั้งแต่เห็นแหวนแล้วแต่ที่ยังไม่ยอมดีด้วยก็เพราะแค่อยากแกล้งเขาเท่านั้นแต่เขาก็ช่างเอาใจเธอนักถึงขนาดลงคูคลองหน้าบ้านเพื่อหามันจนเจอ

“เอะมือไปโดนอะไรมานะเร

คารตาคว้ามือที่กำลังหยิบขนมเมื่อเห็นว่ามีผ้าพันไว้

“โดนอะไรก็ไม่รู้ไม่เป็นไรมากหรอก

“ไหนดูสิ

เธอคว้ามือเขามาดูเงยหน้ามองจึงเห็นคาเรยิ้มมาให้ราวกับเป็นเรื่องธรรมดาเขาไม่เคยใส่ใจเรื่องเล็กน้อยๆ แบบนี้เลยนอกจากเธอแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้ชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่เห็นแกตัวที่สุดเลย

“ไม่เอาน่าอย่าหน้าแบบนั้นสิแค่นี้สบายจะตาย..ดูสิไม่สวยเลยยิ้มหน่อยนะ

“เร...

“เป็นการขอบคุณไง...

“ไม่เจ็บแน่นะ...

“ชัวร์เลย

คาเรหัวเราะเหมือนไม่ใส่ใจนักแม่นมที่นำเครื่องดื่มมาให้เห็นสองคนที่หัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ศาลาริมน้ำแล้วให้ชื่นใจนักบ้านหลังนี้ไม่เคยขาดเสียงหัวเราะจากสองพี่น้องนี้เลยคนหนึ่งง้อนคนหนึ่งง้อคนหนึ่งเจ็บคนหนึ่งห่วงใยแล้วจะมีอะไรที่น่าอิษฉาไปมากกว่านี้อีกไม่นานบ้านหลังนี้ก็ต้องเงียบลงกว่าเดิมหล่อนคงไม่ได้เห็นภาพเหล่านี้ไม่ถึงเดือนคุณๆ ก็ต้องบินไปศึกษาต่อแล้วคิดแล้วคนแก่อย่างหล่อนก็เหงาใจนักหล่อนเป็นขนาดนี้แล้วคุณท่านกับ
คุณหญิงจะขนาดไหนนะลูกชายและลูกสาวไปทีเดียวทั้งสองคนพร้อมกัน

“ยืนทำอะไรนะแม่นม

“ท่าน..คุณหญิง ผู้เป็นแม่นมตกใจจนแก้วน้ำเกือบหกแต่ดีที่ไหวตัวทันท่านเหมินท์ส่ายหน้าส่วนคุณหญิงกรอยเพรชอดที่จะยิ้มกับความเป็นคนตกใจง่ายของแม่นมลูกไม่ได้

“เปล่าค่ะคุณท่าน...กลับมากันแล้วเหรอค่ะ

“ใช่จ๊ะ..ดูสิเด็กๆ ทำอะไรกัน

“กินขนมกันอยู่นะค่ะ

“เด็กสองคนนี้ติดกันแจ..ไม่อยู่บ้านก็ไม่เห็นกันทั้งสองแต่พออยู่ก็พร้อมหน้าเชียวไปคุณไปดูสิว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

“แม่นมส่งน้ำมาเถอะ..เดี๋ยวไปเอาของว่างมาให้ท่านนายพล

“ค่ะ...

เสียงหัวเราะยังคงดังมาเป็นระยะจนกระทั่งท่านนายพลและคุณหญิงไปถึงคารตาเป็นฝ่ายโผเข้าไปกอดมารดาและบิดาพร้อมกัน

“คิดถึงจังเลย...กลับมากันแล้วเหรอค่ะ

“ทำอะไรกันอยู่ลูก...คุณหญิงลูบหัวลูกสาวคนโปรดแล้วมองลูกชายที่ยิ้มมาเช่นกัน

“กินขนมกันค่ะ...ป้าเขาทำอร่อยมากเลยหนูกินไปตั้งเยอะมาชิมดูสิค่ะ..คารตาปล่อยแม่และพ่อฉุดทั้งสองมานั่งท่านเหมินท์รั้งลูกสาวแล้วกอดไว้อีกที

“วันนี้ไม่เห็นบอกพ่อเลยว่าทำอะไรบ้าง...

“อยู่บ้านค่ะพึ่งคุ้ยกับเรว่าจะไปหาซื้อชุดไปงานฉลองจบการศึกษานะค่ะ

นายพลยิ้มแล้วหอมขมับลูกสาวท่านรักแก้วตาดวงใจคนนี้มากเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกอดให้หายคิดถึงคุณหญิงหันมองลูกชายที่มองอยู่

“อะไรพ่อ...ทีผมไม่เห็นจะถามว่าวันนี้ทำอะไรบ้าง

“ถามตาก็รู้คำตอบแกนะติดกันยังกับตังเมพ่อจะถามทำไม

“มันก็ใช่...

คาเรยักไหล่เขาไม่ปฏิเสธ..ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่น่า

“จะไปกันกี่โมงล่ะลูก

“ก็สักพักนะครับเพราะกว่าที่คนโปรดของพ่อจะเลือกเสร็จห้างก็คงเกือบปิดนั้นแหละ

“อะไรเร...บ่นเหรอ..

“เปล่าครับ...บอกให้ฟังไงจะได้ไม่ต้องรอทานข้าว

คารตาชักสีหน้าใส่บิดาหัวเราะชอบใจของว่างที่ตามมาถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบสองพี่น้องแอบมองหน้ากันแล้วยิ้มเมื่อแม่บ้านเริ่มทยอยออกไปหากพ่อของเธอและเขามาร่วมกินของว่างด้วยทุกอย่างย่อมเป็นอะไรที่เข้มงวดเสมอถึงแม้จะค้นเคยกันพูดเล่นกันได้แต่กับสาวใช้ทุกอย่างถูกแบ่งให้เห็นเด่นชัด

คาเรขับรถพาคารตามาถึงที่หมายช้ากว่าที่คิดไว้มากเพราะกว่าที่จะออกจากบ้านได้ก็ใช้เวลามากเหมือนกัน

“เร...เดี๋ยวเราไปหาชุดกันนะเอาของเรก่อนดีไหม

“ไม่ล่ะตา..น่าเบื่อจะตาย

“ยังไงล่ะจะไม่ซื้อเหรอยังไงเรก็ต้องไปอยู่ดีเพื่อนๆ ทุกคนไปกันทั้งนั้นเรจะใจดำไม่ได้ล่ำลากันเลยหรือไงเราอาจจะไม่ได้เจอพวกเขาอีกเลยก็ได้นะ

“ตามันก็แค่งานเลี้ยงตาก็รู้ว่าผมไม่ชอบไปงานแบบนี้

“แต่ครั้งนี้ตาเอาจริง....ครั้งก่อนๆ เข้าใจว่าไม่ชอบแต่ครั้งนี้ไม่ได้เอ้ารีบเดินสิ

คาเรปล่อยให้เธอจูงมือไปอย่างไม่เต็มใจนักเขากับงานเลี้ยงชั่งเหมือนอะไรที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิตนอกจากแต่งตัวสวยๆ ไปประชันกันแล้วยังมีอะไรที่ได้ประโยชน์ไปมากกว่านี้อีกเวลาอีกไม่นานที่เขาจะได้อยู่กับเธออยากใช้เวลาอยู่กับเธอมากกว่าที่จะสูญเสียไปกับงานแบบนี้แต่เขาจะทำอย่างไรได้เมื่อถามตัวเองว่าเคยมีสักครั้งไหมที่เขาจะขัดใจเธอได้ไม่ว่าสิ่งนั่นจะเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบอย่างรุนแรงก็ตาม...ไม่มีเลย สิ่งใดที่สามารถเรียกรอยยิ้มและความสุขมาให้อยู่กับเธอเขาก็พร้อมจะทำเพราะเธอไม่ควรจะอยู่กับความขัดข้องหมองใจกับสิ่งใดหากเปรียบคารตาว่ามีความสำคัญกับเขาเพียงไหนเขาก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าสิ่งไหนควรค่าเทียบเธอในสายตาเขา...

แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 53 14:02:28

จากคุณ	: pararing
เขียนเมื่อ	: 14 ม.ค. 53 13:48:27