ความคิดเห็นที่ 3   ฉันถือตะเกียงเจ้าพายุ กับไฟฉายไว้ในมือนั่งซ้อนท้ายซาเล้งที่น้องชายเป็นคนปั่น จุดหมายคือหนองน้ำ ท้ายสวนยาง เดิมทีมันคือเหมือง(ขุด)แร่เก่า..ที่ลึกจนไม่ค่อยมีใครกล้าลงไปเล่นน้ำซักเท่าไหร่ นาน ๆ ทีพ่อถึงจะเอาเรือไปออกทอดแหหาปลา.... เรือพ่อผูกอยู่ริมหนอง ใกล้ขนำที่ปลูกไว้เฝ้าทุเรียน ท้ายสวนยางพารา เวลาประมาณตีสามแล้ว... ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะซาเม็ด พี่น้องฆาตรกรปั่นซาเล้งฝ่าฝนไปอย่างทุลักทุเล หนองที่ว่าห่างจากบ้านประมาณเกือบ 2 กิโล ก่อนเข้าเขตสวนยางพาราจะมีเส้นทางรถไฟ ที่เชื่อมต่อสวนทุกสวนไว้ด้วยกัน ไฟจากตะเกียงส่องให้เห็นเงาตะคุ่ม ๆ ที่เดินกางร่มสวนมา เราใจเต้นระทึก..ใครกันออกมาเดินมืด ๆ ในค่ำคืนที่ฝนกระหน่ำอย่างนี้? เมื่อซาเล้งเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ ใจเรายิ่งระทึกรัวกว่าเดิม หล่อนคือเพื่อนจอมจุ้นจ้านของแม่ ที่มีบ้านห่างกันประมาณหนึ่งกิโล แต่บังเอิญมีสวนทุเรียนติดกัน “อ้าวไปไหนกัน ค่ำ ๆ มืด ๆ สองพี่น้อง?” หล่อนร้องทักพร้อมส่องไฟฉายกราดเข้ามาในซาเล้งอย่างละลาบละล้วง เราหลบสายตาวูบโดยอัตโนมัติ ควบคุมระดับเสียงให้ใกล้เคียงปกติที่สุดก่อนตอบออกไปว่า “ออกไปดูทุเรียนซักหน่อย ฝนตกอย่างนี้ไม่รู้จะร่วงหมดต้นหรือเปล่า แล้วป้าออกมาทำอะไร?” ฉันแสร้งถามไปตามมารยาทเพื่อกลบเกลื่อนพิรุธ “เออ ก็เหมือนกันนั่นแหละ ฝนตกหนัก เป็นห่วงทุเรียน เลยออกมาดูหน่อย แล้วนั่นขนอะไรมาเยอะแยะ?” ไม่พูดเปล่า หล่อนสาวเท้าเข้ามาใกล้ พลางยื่นมือเหมือนจะคุ้ยสัมภาระในซาเล้งเราดู น้องชายรีบออกแรงถีบซาเล้งให้เคลื่อนตัวไปข้างหน้า หนีเงื้อมมือขี้สงสัยจอมจุ้นจ้าน “ฟืนน่ะ เอาไปทำเชื้อไฟไล่ยุงที่ขนำในสวน” ฉันตัดบทสั้น ๆ หนีมาแบบไม่ได้กล่าวลา ปล่อยให้ป้าจอมจุ้นยืนมองตามด้วยสีหน้าสงสัย ใจยังเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ไม่หยุด พอถึงที่หมาย เราก็ช่วยขนศพลงเรืออย่างทุลักทุเล “เอาส่วนหัวลงเรือด้วย” น้องชายออกคำสั่งเช่นเคย “อ้าว ทำไมล่ะ ไหนว่าจะเผา?” “กันคนอื่นมาเห็นเข้า..เราต้องเอาติดตัวไปด้วย” “จริงสินะ” ฉันอดทึ่งในมันสมองของน้องชายวัย 15 ไม่ได้ อายุแค่นี้ทำไม..แม้ตกในสถานการณ์อย่างนี้ เค้าถึงยังมีสติและรอบคอบนักนะ? หรือนั่นจะเป็นผลพลอยได้จากการที่เค้าชอบอ่านนิยายฆาตรกรรม สืบสวนสอบสวน? “เอาถุงอิฐมาด้วย” น้องร้องเตือนอีกครั้ง ท่ามกลางฝนที่กำลังกระหน่ำ เด็กสองคนที่ยังว่ายน้ำไม่แข็ง การเอาเรือออกตอนนี้เหมือนกับออกไปฆ่าตัวตายชัด ๆ แต่เราทั้งคู่ก็พร้อมใจที่จะเสี่ยง เพื่อหลีกหนีความผิดที่ก่อไว้ ต่อให้ต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพัน...ก็ยอม!! พายเรือยักแย่ยักยันฝ่าฝนเม็ดโตที่ทิ่มเนื้อ เหมือนห่าเข็มแสนเล่ม เจ็บระบมไปทั้งร่าง หยุดเรือตรงกลางหนองน้ำ ที่คาดว่าน่าจะเป็นจุดที่ลึกที่สุด “พี่เอาหินมาใส่ถุงศพได้แล้ว จะได้มัดปากซะที” ในเรือที่แคบ ๆ และโคลงเคลงตามระลอกคลื่น การเคลื่อนไหวไม่เป็นอย่างที่ใจคิดนัก แต่สุดท้ายก็สำร็จลุล่วงตามประสงค์ ขั้นสุดท้ายคือ โยนศพทิ้งลงไปในน้ำ เอาเข้าจริง...มันทำได้ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย ถุงป่านซึมน้ำฝน บวกกับอิฐ-หิน อีก 20 กว่ากิโล มันเพิ่มน้ำหนักจนเกินกว่าเรี่ยวแรงของเด็กสองคนจะยกไหว “หรือจะคว่ำเรือ?” ฉันเสนอความคิดเป็นครั้งแรก “ไม่เข้าท่า..พี่ว่ายน้ำไม่แข็ง ดีไม่ดีจะจมน้ำตายเอา อันตรายเกินไป” น้องแย้งอย่างมีเหตุผล “บ้าเอ๊ย...ดั้นด้นมาถึงนี่แล้วแท้ ๆ กลับไม่มีปัญญาทิ้งอีก” ฉันเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย น้องชาย นั่งนิ่ง หน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วถีบเท้าไปที่ร่างไร้วิญญานอย่างแรง ระบายอารมณ์ “ไอ้ตัวHERE เพราะเมิงแท้ ๆ เลยที่ทำให้พวกกูกลายเป็นฆาตรกร ไอ้สัส ไอ้:-)!!” ฉันเริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อไหร่คืนนี้มันจะจบจะสิ้นไปซะทีนะ แล้วน้องชายก็ใช้เท้าค่อย ๆ ยันถุงบรรจุศพขึ้น จากนั้นค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นใช้มือพลิกร่างนจนผลักมันลงน้ำได้ในที่สุด เรามองถุงสีน้ำตาลน้ำค่อย ๆ จมหายไปกับสายน้ำและสายฝน รู้สึกโล่งจนอยากผวากอดกัน ยัง...มันจะไม่จบ..เหลือชิ้นส่วนกับเสื้อผ้าที่เราต้องจัดการทำลายอีก แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 53 11:36:50 จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 11:33:14

ความคิดเห็นที่ 4   ปั่นซาเล้งสุดแรงมายังที่ขนำใกล้หนองน้ำ ขนำเพิงหมาแหงนก่อสร้างง่าย ๆ ยกพื้นกันสัตว์เลื้อยคลาน ฟากสามด้านกั้นด้วยไม้ไผ่ขัดแตะกันลม-กันฝน ด้านหน้าเปิดโล่ง ไม่มีประตู น้องชายมุดเข้าไปใต้ถุนออกแรงขุดหลุมด้วยจอบจนกว้างและลึกพอประมาณ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะต้องก้มตัวคุดคู้ โยนถุงที่ใส่ชิ้นอวัยวะลงไปก่อน ตามด้วยถุงเสื้อผ้า แล้ววางฟืนเรียงเป็นวงกลมเหมือนกองไฟลูกเสือ หยิบน้ำมันทั้งหมดที่มีขึ้นมาราด ...เพื่อเพิ่มความชัวร์ ไฟลุกพรึ่บขึ้นอย่างง่ายดาย กลิ่นน้ำมันนานาชนิด กลิ่นฟืน กลิ่นเนื้อไหม้ ลอยคละคลุ้งปนกลิ่นฝน “เดี๋ยวฉันจะเฝ้ากองไฟเอง..พี่รีบกลับไปบ้าน จัดการทำลายหลักฐาน ล้างคราบเลือดที่มีให้หมด” ... แสงแห่งวันเริ่มทักทาย สายฝนเริ่มขาดเม็ด ฉันชักเกลียดแสงอาทิตย์ขึ้นมาตงิด ๆ ไม่อยากให้ความสว่างของวัน ส่องให้เห็นความเลวร้ายที่ฉันพยายามซ่อนเร้น หลังจากจัดการชำระล้างคราบเลือดทั่วบ้านจนมั่นใจว่าไม่เหลือรอย ฉันจึงค่อยเดินย้อนกลับไปที่ขนำในสวน กลิ่นเนื้อไหม้ยังลอยจาง ๆ ในสายฝน น้องชายนั่งกอดเข่านิ่งบนขนำน้ำตาไหลเป็นทาง สายตาเหม่อลอย ฉันเข้าไปกอดเค้าไว้จากด้านหลังแล้วเริ่มร้องไห้โฮ ไหล่เค้าสะท้านสะอื้นแบบไม่มีเสียง เราเหนื่อยหันมาทั้งคืน ช่างเป็นคืนที่สุดแสนจะยาวนานและโหดร้ายเหลือเกิน กอดกันแบบไร้คำพูดอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ จนฉันเอ่ยปากถามถึงชิ้นส่วนที่ถูกเผา “มันเผายาก และใช้เวลานานมาก ฉันต้องเขี่ยมันขึ้นมาแล้วทุบด้วยฆ้อนให้กระดูกแหลก ตอนนี้เหลือแค่ขี้เถ้า ฉันกลบฝังเรียบร้อยแล้วล่ะ” น้องชายตอบเสียงปนสะอื้น ... สามวันผ่านไป....ศพยังไม่ลอยขึ้นมา หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...ศพยังไม่ลอยขึ้นมา บ้านกำนันชายเริ่มออกตามหา โชค เชื้อชาติ หนึ่งเดือนผ่านไป..ศพยังไม่ลอยขึ้นมา มีเสียงลือว่า โชค เชื้อชาติ หนีตามอีตัว ไปขายยาบ้าแถวมาเล สิบปีผ่านไป.....ศพยังคงไม่ลอยขึ้นมา นาย โชค เชื้อชาติ.. ยังคงหายสาบสูญ ฆาตรกร...ยังคงลอยนวล!!! -THE END- แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 53 11:38:43 จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 11:37:49

ความคิดเห็นที่ 5   ความเห็นที่ 2 หายไป o___O แฮ่..สงสัยจะโดนเซ็นเซอร์ตอนหั่นศพ T^T ขอโทษนะคะ...เนื้อเรื่องเลยขาดช่วงไป .. ช่วงที่โดนเซ็นเซอร์ไป คือสองพี่น้องพยายามหั่นส่วนหัว และมือ เพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้รู้ว่าศพเป็นใครค่ะ ขั้นตอนการบรรยายตรงนั้นอาจจะถึงเลือดถึงเนื้อไปหน่อย -_____-' จนไม่ผ่านกบว.  ขออภัยไว้ ณ. ที่นี้ด้วย แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 53 13:28:00 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 53 13:23:57 จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 11:42:25

ความคิดเห็นที่ 6   เนื้อเรื่องและภาษาดูเรียบง่าย แต่สำนวนและวิธีการบรรยายที่ใช้คมคายดีเหลือเกินครับ ดูเผินๆเหมือนจะมีหลักมุม แต่ไม่มีแฮะ อิอิ แต่ถึงอย่างไรก็ชอบล่ะครับ จากคุณ : นพเนตร เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 13:12:33

ความคิดเห็นที่ 7   อ้อ มิน่าเหมือนหายๆไปช่วงนึง อิอิ จากคุณ : นพเนตร เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 14:17:48

ความคิดเห็นที่ 8   ตามอ่านเต็ม ๆ แบบไม่เซ็นเซอร์ได้ที่นี่ค่ะ http://www.unknown-story366.net/forums/index.php?showtopic=3522&st=0#entry21817 จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 14:40:45

ความคิดเห็นที่ 9 ฉากหั่นไม่โดนเซนเซอร์ค่ะ แต่มีคำต้องห้ามบางคำอยู่ ความเห็นเลยโดนอุ้ม ที่พี่น้องสองคนรอดได้ คงเพราะตำรวจไม่อยากใส่ใจตามหาอีตานั่นให้เสียเวลา มากกว่าจะหาตัวไม่เจอเพราะกำจัดศพได้อย่างแนบเนียน วิธีหั่น สับให้ไวและเผาให้เกลี้ยงจริง ๆ ก็มีอยู่ แต่อย่าพูดถึงเลยดีกว่า ^ ^"   เอาเป็นว่ารอดตัวไปก็โชคดีแล้วก็แล้วกันเนอะ คำว่า ฆาตกรรม / ฆาตกร ไม่ต้องใส่ ร ไว้หลังคำว่า ฆาต ส่วนคำว่า ณ ไม่ต้องใส่ . หลัง ณ นะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 20:02:39

ความคิดเห็นที่ 10 ใช้ภาษาเรียบง่ายไพเราะจังเลยค่ะ จากคุณ : Elizabeth Town เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 20:23:54

ความคิดเห็นที่ 11 เปิดเรื่องได้สะเทือนอารมณ์มากค่ะ คมคายๆ (ถึงว่า งงตอนบอกเอาส่วนหัวมาด้วย) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 21:48:42

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นภาพตามตั้งแต่ต้นเรื่องเลยค่ะ เยี่ยมๆ งงเหมือนกันค่ะว่าทำไมอยู่ดีๆ พูดถึงส่วนหัวกับชิ้นส่วนอวัยวะ ตอนหั่นศพหายไปนี่เอง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 05:33:21

ความคิดเห็นที่ 13   *ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ* คุณ นพเนตร .. เรื่องก่อน ๆ หักมุมมาเยอะแล้ว เอาแบบตรง ๆ มั่งเนอะ คุณ ปิยะรักษ์..แหะ ๆ ถ้าอยู่ในชั้นเรียนคงโดนครูตีไปแล้ว..ผิดเยอะจัง ^^" ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะนะคะ คุณ  scottie..จะบอกว่าดีใจ..เป็นครั้งแรกที่ได้รับคำชมจากคุณ scottie  ปลื้มค่ะ ปลื้ม T^T คุณ กุลธิดา..ขอบคุณมากกั๊บ ^______^ อ่านเต็มๆ แบบไม่เซ็นเซอร์ได้จากลิงค์ที่ทิ้งไว้ค่ะ คุณ Elizabeth Town..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ..หน้าใหม่ไม่คุ้นเลย อิอิ จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 07:00:28

ความคิดเห็นที่ 14 จริงๆอ่านคนแรกเลย แต่เมนท์แล้วมันไม่ไปอะ เว็บเกิดใช้บ่ได้ เขียนได้เห็นภาพมากๆเลยค่ะ ยอดเยี่ยม ปรบมือให้ แต่หวังว่า มันคงไม่ใช่เรื่องจริงหรอกเนอะ เพราะเล่าซะเหมือนเรื่องจริงเลย น่ากลัว น่ากลัว จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 16:45:14

ความคิดเห็นที่ 15 เขียนดีจังค่ะ  อ่านแล้ว รู้สึกตามไปด้วยเลยค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 06:53:26

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบค่ะ เขียนดีทีเดียว จากคุณ : อาชิโกะ เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 53 10:24:20