ความคิดเห็นที่ 1   ‘นายต้องจับตัวคุณหนูริก้า แล้วพาไปพบกับฉันที่จุดนัดหมายภายในเที่ยงคืนของวันนี้ให้ได้ ถ้านายจับตัวคุณหนูริก้ามาไม่ได้ภายในระยะเวลาที่กำหนด...รู้ใช่มั๊ยว่าผลมันจะเป็นยังไง...อ้อ...แล้วก็จำไว้ว่า ห้ามไม่ให้เธอรู้ว่านายเป็นใครเด็ดขาด...เข้าใจมั๊ย’ ‘เข้าใจครับท่าน’ เสียงเฉียบขาดของชายสูงวัยผู้น่าเกรงขามยังคงดังก้องอยู่ในหัวของปวัตรที่ขณะนี้หมกตัว อยู่ในห้องที่มืดสลัวและครุ่นคิดถึงแต่เรื่องภารกิจที่เขาต้องปฏิบัติในค่ำวันนี้ ‘คุณหนูริก้าจะไปงานการ์ลาดินเนอร์ที่โรงแรมชายน์นี่คืนนี้เวลาสองทุ่มครึ่ง...ฉันบอกนายได้แค่นี้...ที่เหลือก็อยู่ที่ความสามารถของนายแล้วล่ะ’ เสียงเดิมนั้นกระตุ้นให้ปวัตรหยัดกายลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวออกไปปฏิบัติภารกิจ เขาเดินไปหยุดที่หน้ากระจกหยิบหนวดปลอมขึ้นมาติดอย่างประดักประเดิดแล้วเอื้อมมือไปหยิบวิกผมทรงยาวประบ่าที่เตรียมไว้มาสวม เขาขยับวิกผมนั้นสองสามครั้งเพื่อให้เข้าที่แต่มันก็ยังดูไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางเท่าไหร่อยู่ดี อุปกรณ์พลางตัวชิ้นสุดท้ายที่เขาหยิบขึ้นมาสวมก็คือแว่นดำเรย์แบนด์รุ่นตี๋ใหญ่ ปวัตรส่องกระจกสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งก่อนออกจากห้อง ในยามนี้เขาเหมือนนักร้องเพื่อชีวิตโทรมๆ คนหนึ่งมากกว่าที่จะเป็นโจรลักพาตัวเสียอีกแต่ถึงอย่างไรก็ตาม ปวัตรก็ยิ้มให้ตัวเองด้วยความมั่นใจว่าเขาพลางตัวได้แนบเนียนดีแล้ว และจะไม่มีใครจำเขาได้อย่างแน่นอน ---------------------------------------- คุณหนูริก้าสวมชุดราตรีหรูหราพร้อมเครื่องประดับเพชรชุดใหญ่อลังการเดินลงมาจากชั้นบนของคฤหาสน์ เธอเดินมาหยุดตรงหน้าชายสูงวัยท่าทางใจดีที่กำลังนั่งจิบไวน์อย่างเพลิดเพลิน “คุณป๋าขา ทำไมยังไม่แต่งตัวอีกล่ะคะ” ริก้าถามผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ป๋าไม่ค่อยสบายจ๊ะลูก วันนี้ป๋าให้ลูกสาวฉายเดี่ยวนะคะ” ผู้เป็นบิดารีบซ่อนแก้วไวน์แล้วหันมาตอบบุตรสาวอันเป็นที่รักด้วยน้ำเสียงเอ็นดูเป็นอย่างยิ่ง “คุณป๋าเป็นอะไรไปคะ...งั้นริก้าไม่ไปงานแล้วค่ะ ริก้าจะอยู่ดูแลคุณป๋านะคะ” คุณหนูริก้ารีบบอกอย่างร้อนรน “ป๋าไม่เป็นอะไรมากหรอกลูก หนูไปงานเถอะ...รับปากเค้าไว้เป็นมั่นเหมาะถึงเวลาไม่ไปมันเสียมารยาทนะคะลูก” “ก็ได้ค่ะ...ถ้างั้นริก้าโทรไปตามให้พี่ปิงปอง มารับนะคะ” คุณหนูริก้าหมายถึงคนรักของเธอ “โทรไปตอนนี้มันออกจะกะทันหันไปหน่อยนะลูก พี่เค้าจะเตรียมตัวทันเหรอ เอาอย่างนี้...ป๋าจะให้บอดี้การ์ดคู่แฝดของป๋าตามไปดูแลหนูแทนแล้วกันนะ” คุณป๋ารีบบอก “จั๊กแร้รมควัน จักจั่นลงรู” คุณป๋าตะโกนเรียกบอดี้การ์ดคนสนิท สิ้นเสียงของคุณป๋า จั๊กแร้รมควันก็รีบวิ่งตื๋อมาหยุดอยู่ตรงหน้าสองพ่อลูก ตามติดมาด้วยจักจั่นลงรูที่วิ่งตามมาแต่เบรกไม่ทันจึงชนเข้ากับจั๊กแร้รมควันจนพากันล้มคว่ำลงทั้งคู่ “เอ๊า...เอ๊า...อย่างนี้ฉันจะไว้ใจให้ดูแลลูกสาวฉันได้มั๊ยเนี่ย” คุณป๋าโวยวายไม่จริงจังนักแล้วเอาฝ่ามือแตะหน้าผากตัวเองอย่างปวดเศียรเวียนเกล้ากับลูกน้องของตน “ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ค่ะน้าชิด น้าชัย” คุณหนูริก้าพูดพลางกลั้นหัวเราะ “จั๊กแร้รมควัน / จักจั่นลงรู ครับคุณหนู” สองบอดี้การ์ดคู่แฝดพูดเสียงดังฟังชัดพร้อมๆ กัน “อยู่ในวงการบอดี้การ์ดต้องเรียกฉายาครับคุณหนูถึงจะดูเป็นมืออาชีพ” จั๊กแร้รมควันแฝดผู้พี่อธิบายขึงขัง “โอเคค่ะ...คุณบอดี้การ์ดมืออาชีพ เราจะไปกันได้รึยังคะ” คุณหนูริก้าถามอย่างอารมณ์ดี “ครับผม” สองบอดี้การ์ดรับคำอย่างพร้อมเพรียงกัน ระหว่างทางที่คุณหนูจะเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้านก็มีสองบอดี้การ์ดมาดโก๊ะคอยระแวดระวังราวกับว่าขณะนี้คุณหนูของพวกเขากำลังเดินอยู่ในสมรภูมิรบหรือไม่ก็สถานที่ที่เป็นอันตรายอย่างยิ่งยวด ---------------------------------------- ปวัตรค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเบาะรถยนต์ญี่ปุ่นรุ่นเก่ากึ๊กที่จอดซุ่มอยู่มุมกำแพงคฤหาสน์เมื่อเห็นรถยุโรปคันหรูของคุณหนูริก้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากประตูคฤหาสน์ เขาจึงขับรถตามรถของคุณหนูริก้าโดยทิ้งระยะห่างให้ไม่เป็นที่สงสัย ‘ถ้านายจับตัวคุณหนูริก้ามาไม่ได้ภายในระยะเวลาที่กำหนด รู้ใช่มั๊ยว่าผลมันจะเป็นยังไง’ เสียงคำสั่งอันทรงอำนาจดังก้องอยู่ในหัวของปวัตร เขาครุ่นคิดและเครียดจนเผลอกำพวงมาลัยแน่น รถยนต์คันหรูของคุณหนูริก้าแล่นออกจากหมู่บ้านและขณะนี้กำลังแล่นไปด้วยความเร็วระดับปานกลางอยู่บนถนนสายหลักเพื่อมุ่งหน้าไปโรงแรมที่เป็นจุดหมาย ภายในรถนั้นเปิดเพลงแจ๊สคลอเบาๆ ซึ่งสมาชิกทั้งสามคนที่อยู่ภายในรถต่างก็กำลังเคลิบเคลิ้มกับบทเพลงอันไพเราะนั้นแต่แล้วจู่ๆ จั๊กแร้รมควันที่นั่งอยู่ที่เบาะด้านหน้าข้างคนขับก็หันมาบอกคุณหนูริก้าให้รู้ตัว “คุณหนูระวังตัวนะครับ...ผมรู้สึกว่ามีคนกำลังตามเราอยู่” จักจั่นลงรูผู้เป็นคนขับรถเพ่งมองไปที่กระจกหลังแล้วเหลียวไปมองที่กระจกด้านข้างรถ เมื่อเห็นรถต้องสงสัยที่กำลังตามรถของพวกเขาอยู่นั้นจักจั่นลงรูจึงเหยียบคันเร่งเพื่อเร่งความเร็วของรถเพื่อทิ้งระยะให้ห่างมากขึ้นและเมื่อไปถึงทางแยกเล็กๆ ซึ่งเป็นทางลัดเพื่อตัดไปสู่ถนนสายหลักอีกสายหนึ่ง จักจั่นลงรูจึงตัดสินใจเลี้ยงรถเข้าไปในนั้น ปวัตรเห็นว่ารถของคุณหนูริก้าเร่งความเร็วหนีเขาแล้วหายเข้าไปในซอยเล็กๆ นั้นเขาก็รู้ทันทีว่าคนขับรถนั้นต้องรู้ตัวแล้วอย่างแน่นอนว่ากำลังถูกตามอยู่ เขาขับรถตามไปติดๆ อย่างใจเย็น ภายในซอยนั้นทั้งแคบและมืดสลัว เขามองเห็นแสงไฟท้ายรถของคุณหนูริก้าอยู่ข้างหน้าเขา รีบเร่งคันเร่งเพื่อที่จะตามรถคั้นข้างหน้าให้ทันแล้วในที่สุดเขาก็ตามทัน ปวัตรขับรถตีคู่ไปกับรถของคุณหนูริก้าและขับปาดหน้าจนรถยนต์หรูคันนั้นต้องเบรกอย่างกะทันหัน “ว๊าย...” คุณหนูริก้าร้องเพราะแรงเหวี่ยงของรถของทำให้ศีรษะของเธอไปกระแทกเข้ากับพนักพิงของเบาด้านหน้า “คุณหนูเป็นอะไรมั๊ยครับ” จั๊กจั่นลงรูร้องถาม “คุณหนูอย่าลงจากรถเด็ดขาดนะครับ” จั๊กแร้รมควันกำชับคุณหนูริก้าก่อนที่ตัวเองจะลงจากรถอย่างระแวดระวัง ตามด้วยจักจั่น ลงรูที่ค่อยๆ ตามลงไป ทั้งคู่แอบอยู่ด้านข้างของตัวรถเพื่อรอดูปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้าม “จั๊กแร้ฯ พี่ว่าไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร” จักจั่นลงรูกระซิบถามแฝดผู้พี่ “ไม่แน่ใจว่ะ...แต่คุณหนูก็ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหนนะ” จั๊กแร้รมควันตอบเบาๆ “หรือจะเป็นศัตรูของเจ้านาย” จักจั่นยังสันนิษฐานต่อไป “ไม่รู้...รู้แต่ว่าตอนนี้เราต้องปกป้องคุณหนูริก้าให้ดีที่สุด” จั๊กแร้รมควันบอกแฝดผู้น้อง ปวัตรสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้าแล้วจึงเคลื่อนตัวเข้าไปหารถของคุณหนูริก้าอย่างระมัดระวัง ไม่กี่นาทีต่อมาทั้งสองฝ่ายก็เกิดการตะลุมบอนกันเกิดขึ้น แต่ในที่สุด ปวัตรก็ชิงตัวคุณหนูริก้ามาได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าใดนัก ปวัตรลากคุณหนูริก้าไปที่รถของตนแล้วผลักคุณหนูผู้เรียบร้อยอ่อนหวานเข้าไปนั่งที่เบาะหน้าด้านข้างคนขับ “นั่งนิ่งๆ อย่าคิดหนี” ปวัตรข่มขู่พร้อมชี้หน้าคุณหนูริก้า คุณหนูริก้านั่งนิ่งตัวสั่นด้วยความกลัว ปวัตรรีบวิ่งมาประจำที่คนขับและขับรถออกไปอย่างรวดเร็วจนฝุ่นฟุ้งตลบไปทั่วบริเวณ จั๊กแร้รมควันและจักจั่นลงรูเห็นคุณหนูถูกจับตัวขึ้นรถไปก็รีบตะเกียกตะกายวิ่งขึ้นรถและขับตามไปทันที v v v จากคุณ : พันธนาการแสงดาว เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:48:57

ความคิดเห็นที่ 2   คุณหนูริก้านั่งนิ่งและในบางจังหวะก็หันไปมองใบหน้าด้านข้างของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นโจรลักพาตัวเธออย่างหวาดหวั่น แต่บางขณะเธอก็รู้สึกคุ้นหน้าผู้ร้ายรายนี้เหลือเกิน “มองอะไร...หันหน้าไปท้างโน้น” ปวัตรเสียงดัง “เสียงนาย...” คุณหนูริก้ารู้สึกคุ้นกับเสียงของปวัตรเป็นอย่างมากอีกด้วย “ไม่ต้องพูดมาก หันหน้าไปทางโน้น” ปวัตรพยายามปั้นเสียงให้เข้มกว่าปกติ คุณหนูริก้ารีบหันหน้าไปทางด้านหน้าแล้วก้มหน้านิ่ง สักพักปวัตรก็เห็นว่าร่างบอบบางนั้นสั่นไหวเล็กๆ ปวัตรรู้ได้ทันทีว่าคุณหนูริก้ากำลังร้องไห้ ‘โธ่โว๊ย...ทำไมเราต้องมาทำเรื่องบ้าๆ นี่ด้วยนะ’ ปวัตรนึกคับข้องใจแล้วกำมือบีบพวงมาลัยแน่น “นายจะพาฉันไปไหน” “ไม่ต้องถามอะไรมากนักหรอก ผมรับรองว่าคุณจะไม่เป็นอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น คุณแค่นั่งนิ่งๆ แล้วทุกอย่างจะดีเอง” ปวัตรบอก ปวัตรเห็นรถของจั๊กแร้รมควันและจักจั่นลงรูขับตามมาห่างๆ จากกระจกมองหลัง เขาจึงรีบเหยียบคันเร่งให้รถแล่นเร็วกว่าเดิมจนทำให้คุณหนูริก้าหน้าคะมำไปโขกกับคอนโซลรถด้านหน้า “คาดเข็มขัดซะ” ปวัตรบอกเสียงเข้ม คุณหนูริก้านั่งนิ่งไม่ยอมคาดเข็มขัดนิรภัยตามที่ปวัตรสั่ง ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือผ่านตัวเธอเพื่อไปลากสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เสียเอง ปวัตรขับรถพาคุณหนูริก้ามาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งย่านชานเมือง ภายในบ้านนั้นค่อนข้างมืดสลัว เมื่อปวัตรลากคุณหนูริก้าเข้ามาภายในบ้านเขาพบว่า “ท่าน” ของเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาเห็นแต่เพียงศีรษะของ “ท่าน”ที่โผล่พ้นพนักเก้าอี้บุหนังตัวใหญ่เท่านั้น “มาไวกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะ” เสียงของท่านฟังดูเข้มน่าเกรงขาม “ผมทำงานสำเร็จแล้ว...หวังว่าท่านคงจะไม่ลืมที่ท่านรับปากผมไว้นะครับ” ปวัตรทวงสัญญา “แน่นอน” ท่านตอบรับหนักแน่น คุณหนูริก้าฟังการสนทนาระหว่างโจรที่ลักพาตัวมากับคนที่เขาเรียกว่า “ท่าน” อย่างหวาดหวั่น แต่สิ่งที่สะกิดใจเธอเป็นอย่างยิ่งก็คือน้ำเสียงของบุรุษต่างวัยทั้งสองคนนี้ช่างคุ้นเธอเหลือเกิน แม้ว่าทั้งคู่จะกำลังพยายามดัดเสียงให้เข้มน่าเกรงขามกว่าปกติก็ตาม “พวกนายพูดเรื่องอะไรกัน...แล้วจับฉันมาทำไม” คุณหนูริก้าร้องถาม คนที่ถูกเรียกว่า “ท่าน” ค่อยๆ หมุนเก้าอี้ช้าๆ คุณหนูริก้าประหลาดใจมากเมื่อเห็นใบหน้านั้นชัดๆ “คุณป๋า...” คุณหนูริก้าร้องประหลาดใจ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ป๋าขอโทษนะคะลูกที่ทำให้หนูต้องตกใจ แต่ป๋าจำเป็นต้องทดสอบว่าที่ลูกเขยของป๋าว่าเขาจะสามารถดูแลลูกสาวของป๋าได้ดีแค่ไหน” คำว่า ‘ว่าที่ลูกเขย’ จากปากคุณป๋านั้นทำให้คุณหนูริก้ายิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก ก่อนที่คุณหนูริก้าจะงงหนักไปกว่านี้ ปวัตรก็ถอดแว่นดำออก จากนั้นก็ค่อยๆ ลอกหนวดปลอมออก สุดท้ายวิกผมทรงนักร้องเพื่อชีวิตก็ถูกดึงออกเป็นสิ่งสุดท้าย “พี่ปิงปอง” คุณหนูริก้าตกตะลึงเมื่อเห็นใบหน้านั้นชัดๆ “พี่ต้องขอโทษคุณหนูด้วยที่พี่ต้องทำแบบนี้ ...แต่มันจำเป็นจริงๆ” ปวัตรหรือปิงปองบอก เสียงอ่อย “อย่าไปโกรธพี่เขาเลยค่ะลูก ทั้งหมดเป็นเพราะป๋าเองที่อยากจะทดสอบว่าเขามีความเหมาะสมและคู่ควรแค่ไหนที่ป๋าจะฝากแก้วตาดวงใจของป๋าให้เขาดูแล” คุณป๋าอธิบาย “แต่ก็ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะคุณป๋า” คุณหนูริก้าตัดพ้อ “จำเป็นที่สุดเลยค่ะลูก เพราะถ้าเขาฝ่าด่านจั๊กแร้รมควันกับจักจั่นลงรูสองบอดี้การ์ดฝีมือฉกาจของป๋าไปได้นั่นหมายความว่าเขามีความสามารถมากพอที่จะดูแลลูกสาวของป๋าได้ แล้ววันนี้เขาก็ได้พิสูจน์ให้ป๋าเห็นแล้วว่าเขาทำได้” หลังพูดจบคุณป๋าก็หัวเราะเสียงดังลั่นด้วยความพอใจ ---------------------------------------- หลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลาย ปวัตรอาสาพาคุณหนูริก้ากลับไปส่งที่คฤหาสน์ดังเดิม เขาเดินนำคุณหนูริก้ามาที่รถญี่ปุ่นรุ่นเก่ากึ๊กของเขาที่จอดอยู่หน้าบ้าน รถคันนี้เขาไปขอซื้อมาจากอู่ซ่อมรถแห่งหนึ่งเพื่อใช้การปฏิบัติภารกิจนี้โดยเฉพาะ จั๊กแร้รมควันและจักจั่นลงรูสองบอดี้การ์ดคู่แฝดที่จอดรถอยู่ท้ายรถของปวัตรรีบวิ่งเข้ามาหาคุณหนูของพวกเขาทันทีเมื่อเห็นคุณหนูริก้าเดินออกมาจากบ้าน ปวัตรตกใจรีบยกกำปั้นขึ้นตั้งการ์ดในท่าเตรียมพร้อมเมื่อเห็นสองบอดี้การ์ดเข้ามาใกล้ “น้าชิดกับน้าชัยเค้าไม่ทำอะไรพี่ปิงปองหรอกค่ะ” คุณหนูริก้าบอกพร้อมส่งรอยยิ้มน้อยๆ แต่หวานมากให้คนรักของตน “จั๊กแร้รมควัน / จักจั่นลงรูครับคุณหนู กรุณาเรียกพวกเราอย่างมืออาชีพด้วยครับ” สองบอดี้การ์ดประสานเสียงอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ขอโทษค่ะ ริก้าลืมตัวอยู่เรื่อยเลย...วันนี้ริก้าขอบคุณน้าจั๊กแร้รมควันและน้าจักจั่นลงรูมากนะคะทีให้ความร่วมมือและช่วยเหลือริก้าเป็นอย่างดี” คุณหนูริก้าขอบคุณจากใจจริง “ด้วยความเต็มใจครับคุณหนู” สองบอดี้การ์ดประสานเสียงอีกเช่นเคย “ช่วยอะไรเหรอครับคุณหนูริก้า” ปวัตรสงสัย คุณหนูริก้ายิ้มน้อยๆ แต่หวานมากให้คนรักของเธออีกครั้งก่อนจะอธิบายให้เขาเข้าใจว่าเธอนั้นรู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นแผนการของคุณป๋าของเธอที่ตั้งเงื่อนไขกับปวัตรว่าให้เขามาชิงตัวเธอจากจั๊กแร้รมควันและจักจั่นลงรูสองบอดี้การ์ดมือฉมังที่คุณป๋าของเธอไว้ใจมากที่สุดมาให้ได้ หากเขาทำไม่ได้คุณป๋าจะไม่อนุญาตให้ทั้งสองแต่งงานกัน คุณหนูริก้าประเมินสถานการณ์แล้วว่าลูกชายมหาเศรษฐีมาดนุ่มอย่างปวัตรไม่มีทางทำได้แน่นอน ดังนั้นเธอจึงได้ขอความร่วมมือจากสองบอดี้การ์ดคู่แฝดให้แกล้งปล่อยให้ปวัตรจับตัวเธอไปได้ง่ายๆ ปวัตรได้ฟังก็ได้แต่หัวเราะ สุดท้ายคนที่ร้ายที่สุดก็คือคุณหนูริก้าสุดที่รักของเขานี่เอง “พี่ปิงปองหัวเราะอะไรคะ” คุณหนูริก้าถามคนรักเมื่อเห็นว่าเขาหัวเราะไม่หยุด “พิ่คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกรักคุณหนูริก้าคนนี้” ปวัตรยังพูดกลั้วหัวเราะ “ก็แน่แหละคะ ถ้าพี่ไม่รัก (คุณ) หนู (ริก้า) แล้วพี่จะรู้มั๊ยว่าพี่ควรรักใคร” คุณหนูริก้าพูดเสียงใส พร้อมส่งยิ้มน้อยๆ แต่หวานมากให้คนรักของเธออีกเช่นเคย “พี่ต้องเป็นเบาหวานตายแน่ๆ เลยครับคุณหนู” ปวัตรว่า “ทำไมล่คะ” คุณหนูริก้าถามพร้อมเอียงคอเล็กน้อยแต่พองาม “ก็คุณหนูริก้าเล่นส่งยิ้มน้อยๆ แต่หวานมากให้พี่ทุกๆ ครึ่งนาทีแบบนี้เบาหวานไม่ขึ้นก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วครับ” เมื่อสิ้นประโยคนั้นของปวัตร สองหนุ่มสาวก็ประสานเสียงหัวเราะกันอย่างมีความสุขสมหวัง   - จบ - แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 53 21:28:18 จากคุณ : พันธนาการแสงดาว เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:52:10

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 22:58:18

ความคิดเห็นที่ 4   Happy Ending ขอบคุณครับคุณ พันธนาการแสงดาว จากคุณ : ผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 02:34:20

ความคิดเห็นที่ 5   แนวนี้ก็ตลกแล้วค่ะน่ารักดี จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 09:51:24

ความคิดเห็นที่ 6   สวัสดีค่ะ คุณอาราเร่า / คุณผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป / คุณปันฝัน ขอบคุณที่แวะเวียนมาทักทายกันเสมอๆ นะคะ ^^" จากคุณ : พันธนาการแสงดาว เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 22:06:40

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจังค่ะ แต่ประโยค"จั๊กแร้..."ฮาค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 53 16:11:43 จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 16:08:50

ความคิดเห็นที่ 8 ว่าแล้วเชียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 18:23:17

ความคิดเห็นที่ 9 หวานสุดใจ อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 20:11:14