ความคิดเห็นที่ 1 ถึงแม้เจ๋อเหยียนจะบ่มเหล้าเก่งมาก ตัวเขาเองกลับไม่ชอบงานเลี้ยงสังสรรค์เอาเลย “ซ่างเสินผู้ลึกลับซึ่งเร้นกายจากสามภพ ไม่ถามไถ่โลกหล้า อุปนิสัยสูงสง่า รสนิยมยิ่งสูงสง่ากว่า อุปนิสัย” คือคำจำกัดความที่เจ๋อเหยียนตั้งให้แก่ตัวเอง ด้วยเหตุนี้เมื่อบรรดาเทพเซียนส่งเทียบเชิญมาเชิญเจ๋อเหยียนไปร่วมดื่มสุราสังสรรค์ เจ๋อเหยียนจึง ยิ้มปฏิเสธหมดทุกรายมาแต่ไหนแต่ไร เดิมทีที่บรรดาเทพเซียนทั้งหลายเชิญเจ๋อเหยียนไปร่วมสังสรรค์ ก็เป็นไปโดยเจตนาจะแสดงความ ใกล้ชิดสนิทสนมต่อซ่างเสินผู้ซึ่งไม่ได้มีตำแหน่งหน้าที่ที่มีอำนาจจริงใดๆ แต่กลับมีศักดิ์ฐานะสูงเสียดฟ้า ผู้นี้นั่นเอง ครั้นฝ่ายนี้ยิ้มปฏิเสธนานวันเข้า ฝ่ายเทพเซียนเหล่านั้นก็พอจะคาดเดาเจตนาได้บ้าง จึงพากันกล่าว กันว่าซ่างเสินผู้ว่างงานท่านนี้ได้แต่เทิดทูนไม่อาจชิดใกล้ ดังนั้นความคิดจะเชื้อเชิญท่านมาร่วม สังสรรค์จึงจืดจางไปโดยปริยาย เจ๋อเหยียนพอใจที่อยู่อย่างเงียบสงบได้เสียที และตั้งอกตั้งใจทำการเพาะปลูกในป่าดอกท้อของเขาไป <>::<>::<> มาถึงริมทะเลบูรพา ข้างอนิ้วคำนวณเวลา ยังห่างจากเวลาเปิดงานอย่างเป็นทางการอีกหนึ่งวันครึ่ง นึกถึงเรื่องที่พี่สามวานมา ข้าตัดสินใจจะเปลี่ยนไปเยี่ยมที่บ้านของเจ๋อเหยียน ไปขอสุราดอกท้อเมา สักหนึ่งไหจากเขาก่อน เอามากรอกใส่สองกานำกลับไปให้พี่สาม แล้วค่อยกรอกใส่หนึ่งกานำไปเป็น ของขวัญให้เทพสมุทรบูรพาพร้อมกับไข่มุกประกายราตรี ส่วนที่เหลือก็ฝังเอาไว้ที่หน้าโพรงจิ้งจอก ค่อยๆ ละเลียดดื่ม <>::<>::<> เวลานี้เป็นฤดูที่ดอกท้อบานสะพรั่งพอดี ป่าท้อสิบหลี่ดอกท้อสิบหลี่ งดงามตระการตาไปทั่วทั้งภูไพร ข้าเดินเข้าไปยังส่วนลึกของป่าท้ออย่างคุ้นเคย เพียงปราดเดียวก็มองเห็นเจ๋อเหยียนกำลังนั่งขัดสมาธิ แทะผลท้ออยู่บนพื้นที่ว่างในทันที เพียงพริบตาผลท้อขนาดใหญ่ยักษ์ก็เหลือแต่เม็ดใน เจ๋อเหยียนยิ้มกว้างพลางกวักมือมาทางข้า “นั่นมันยายหนูคนเล็กของบ้านสกุลป๋ายไม่ใช่รึนั่น? ยิ่งโตก็ยิ่งสวยแท้ๆ มานี่มะ” เจ๋อเหยียนตบพื้นที่ว่าง ข้างๆ ตัว “มานั่งตรงนี้ ให้ข้าดูหน้าให้ชัดๆ ซิ” ในบรรดาเทพเซียนทั่วทั้งผืนฟ้าแผ่นดินนี้ ผู้ที่มีศักดิ์ฐานะสูงถึงขนาดสามารถเรียกข้าว่า “ยายหนูน้อย” ได้มีอยู่แค่ไม่กี่ท่านแล้ว คำว่า “ยายหนูน้อย” นี้ทำให้ข้าเกิดอุปาทานรู้สึกไปเองว่าอันที่จริงตัวข้ายังละอ่อนอยู่มากขึ้นมาทันควัน ฟังแล้วอารมณ์ดีอย่างล้นเหลือ ข้าตรงเข้าไปนั่งข้างๆ ตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เจ๋อเหยียนก็ใช้แขนเสื้อของข้าเช็ดมือ ข้ากำลังนึกใคร่ครวญว่าจะเอ่ยปากอย่างไรดีจึงจะขอสุราไหนั้นมาได้อย่างราบรื่น ก็ได้ยินเจ๋อเหยียน พูดกลั้วหัวเราะว่า “เจ้าอยู่ที่ชิงชิวมาเป็นหลายหมื่นปี ครั้งนี้กลับออกมาได้จังหวะดีแท้” ข้างุนงงอยู่ชั่วอึดใจ ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าคำพูดนี้ของเจ๋อเหยียนมีที่มาที่ไปอย่างไร จึงได้แต่พูดยิ้มๆ เออออไปว่า “ดอกท้อที่นี่เองก็บานสะพรั่งดีแท้เช่นกัน” เจ๋อเหยียนยิ้มกว้างกว่าเดิม “ไม่กี่วันก่อน เทพสมุทรอุดรพาเมียของเขามาเที่ยวชมดอกท้อที่บ้านข้า อยู่หลายวัน ข้าเพิ่งจะเคยเห็นเมียของเขาคนนั้นเป็นครั้งแรกนี่แหละ ช่างไร้เดียงสาน่าเอ็นดูนักเทียว” คราวนี้ข้ายิ้มไม่ออกเสียแล้ว เมียของเทพสมุทรอุดรคนที่ว่านั่นมีชื่อว่าส้าวซิน ชื่อนี้ข้าเป็นคนตั้งให้เองเสียด้วยซ้ำ จำได้ไม่แน่ชัดเช่นกันว่าเมื่อกี่ปีก่อน ข้ากับพี่สี่ไปเที่ยวที่ทะเลสาบต้งถิง(๑๘)  แล้วไปพบงูปาเสอ(๑๙) ตัวเล็กที่ถูกรังแกจนลมหายใจร่อแร่รวยรินเข้าตัวหนึ่งในพงอ้อสูงประมาณครึ่งตัวคนที่ริมบึง ข้าเห็นว่า มันน่าสงสาร จึงขอให้พี่สี่พามันกลับไปที่ชิงชิว ในตอนนั้นงูปาเสอน้อยได้บำเพ็ญเพียรจนกลายเป็นภูตแล้ว ถึงแม้จะดูอ่อนปวกเปียก แต่ก็ยังพอจะ ฝืนใจแปลงร่างเป็นคนได้ ซึ่งก็คือส้าวซินนั่นเอง ส้าวซินพักรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ที่ชิงชิวสองปี หลังจากหายดี ก็บอกว่าจะตอบแทนบุญคุณข้า จึง รั้งอยู่ที่โพรงจิ้งจอก ในตอนนั้นอาเตียกับอาเหนียงมักไม่ค่อยจะอยู่ที่ชิงชิวกันแล้ว ในโพรงจิ้งจอกมีพี่สี่เป็นเจ้าบ้าน พี่สี่ ได้มอบหมายให้ส้าวซินเป็นสาวใช้คอยทำงานปัดกวาดทำความสะอาด ก่อนหน้านี้ในโพรงจิ้งจอกไม่มีสาวใช้อยู่แม้แต่คนเดียว งานปัดกวาดทำความสะอาดข้าจะเป็นคนทำ ทั้งหมด มาคราวนี้ข้าจึงว่างงานสบายไป จึงไม่อยู่บ้านมันทั้งวัน โดยมักจะไปขลุกอยู่ที่บ้านของพี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม และเจ๋อเหยียนสลับกันไปมา ________________________ เชิงอรรถ 18. ทะลสาบต้งถิง (洞庭湖 : Dong ting hu : ต้งถิงหู) คือทะเลสาบที่ใหญ่เป็นอันดับ 2 ของจีน อยู่ทางตอนเหนือของมณฑลหูหนาน อยู่สองฟากแม่น้ำแยงซีเกียง (อ่านต่อหน้า...) 19. งูปาเสอ (巴蛇 : ba she) หรือ งูซิวเสอ (修蛇 : xiu she) คืองูยักษ์ในตำนานของจีนซึ่งเล่าขาน กันว่าสามารถกลืนช้างเข้าไปได้ทั้งตัว อาศัยอยู่แถบทะเลสาบต้งถิง เล่ากันว่าตัวยาว 180 เมตร หัวสีฟ้า ตัวสีดำ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 08:23:52

ความคิดเห็นที่ 2 วันเวลาผ่านไปอย่างสงบสุขเช่นนี้ได้สองร้อยปี อยู่มาวันหนึ่ง อาเตียและอาเหนียงกลับมาที่ชิงชิว บอกว่าได้กำหนดหมั้นหมายไว้ให้ข้าแล้ว และคู่หมั้นของข้าก็คือเทพสมุทรอุดรซางจี๋คนนั้นนั่นเอง ในตอนนั้นซางจี๋ยังเป็นไอ้หนูลูกชายคนรองซึ่งเป็นที่โปรดปรานอย่างมากของเทียนจวินและพำนักอยู่ ที่สวรรค์ชั้นเก้า ยังไม่ได้ถูกแต่งตั้งให้ไปอยู่ที่ทะเลอุดร เทียนจวินได้ป่าวประกาศเรื่องการหมั้นหมายของข้ากับซางจี๋ไปทั่วสี่ทะเลแปดแว่นแคว้น เทพเซียน จากทั่วสารทิศไม่มีใครไม่รู้ ไม่มีใครไม่ทราบ เมื่อรู้แล้วทราบแล้วก็ต้องมาเยี่ยมมาเยือนมาชวนคุยพ่วงแถมด้วยอวยพรแสดงความยินดีกันถึงบ้าน ข้ากับพี่สี่ทนรำคาญไม่ไหว จึงจัดแจงเก็บข้าวของหนีไปหลบอยู่ที่ป่าดอกท้อของเจ๋อเหยียนกันทั้งคู่ เสียเลย แต่การหนีไปหลบครั้งนี้กลายเป็นสร้างปัญหาขึ้นมาเสียได้ ครั้นกินผลท้อจนอิ่มหนำสำราญและพากันกลับมายังชิงชิว ส้าวซินก็หายตัวไปเสียแล้ว ในโพรงจิ้งจอก สีเทาทึมมีแต่จดหมายขอถอนหมั้นของซางจี๋ฉบับหนึ่งถูกทับเอาไว้ โดยเนื้อความในจดหมายบอกว่า เขาอยู่กับส้าวซินนานวันเข้าจนเกิดความรักขึ้น ชีวิตนี้นอกจากส้าวซินแล้วไม่ขอแต่งงานกับผู้ใดทั้งสิ้น จึงให้รู้สึกผิดต่อข้าเป็นอย่างยิ่ง ฯลฯ ตัวข้าเองเห็นว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร หนึ่งนั้นข้าไม่เคยเห็นหน้าซางจี๋มาก่อน จึงไม่อาจพูดได้ มีความรู้สึกรักใคร่ใด สองนั้นส้าวซินกับข้าอยู่ด้วยกันเพียงไม่นาน ต่อให้มีความรู้สึกผูกพัน ก็ยากจะ พูดได้ว่าลึกซึ้งอะไรมากมาย สามนั้นกระทั่งสัตว์เดรัจฉานในป่าก็ยังมีสิทธิ์เลือกคู่ครองที่หน้าตา ท่าทางดูดีได้ สิ่งมีชีวิตทุกชนิดล้วนเสมอภาค ไม่มีเหตุผลใดที่ซางจี๋ควรจะถูกริดรอนสิทธิ์ที่จะได้รับ ผลประโยชน์ในข้อนี้ แต่สุดท้ายเรื่องนี้ก็แดงกลายเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นต่อหน้าเทียนจวินจนได้ ข้าไม่ได้เป็นคนทำให้เรื่องมันไปกันใหญ่ดอกนะ ฟังว่าเป็นเพราะซางจี๋จับมือส้าวซินไปคุกเข่าลงตรงหน้าเทียนจวินในท้องพระโรงที่ประชุมทวยเทพ แล้วบอกว่าจะยกย่องให้ตำแหน่งที่มีหน้ามีตาแก่ส้าวซิน เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งสี่ทะเลแปดแว่นแคว้นภายในเวลาเพียงไม่ถึงครึ่งวัน ทุกคนต่างพูดว่า “บุตรสาวคนเล็กของสกุลป๋ายแห่งชิงชิวช่างน่าสงสารเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ยังพูด อยู่เชียวว่าเป็นคู่ตุนาหงันที่สมน้ำสมเนื้อกันดี เพิ่งจะหมั้นกันได้แค่สามปีก็ถูกฝ่ายชายทอดทิ้งเสียแล้ว ต่อไปยังจะแต่งงานกับผู้ใดได้” และมีคนปากเปราะนินทาว่า “ไม่รู้ว่างูปาเสอตัวนั้นงามล่มเมืองถึงเพียงใดสิน่า ถึงได้งามยิ่งกว่าความ งดงามเย้ายวนโดยธรรมชาติของจิ้งจอกขาวเก้าหางเสียอีก?” ในวันนั้น พวกอาเตีย อาเหนียง พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาว และเจ๋อเหยียน ถึงค่อยรู้ว่าข้าถูกถอนหมั้นเสียแล้ว เจ๋อเหยียนคว้าตัวอาเตียกับอาเหนียงแล่นไปยังสวรรค์ชั้นเก้าเพื่อเอาเรื่องเทียนจวินทันที ข้าไม่ทราบชัดถึงลำดับขั้นตอนโดยละเอียดของเหตุการณ์ ทราบแต่เพียงว่าหลังจากนั้นซางจี๋ก็ไม่เป็นที่ โปรดปรานอีกต่อไป เทียนจวินรีบแต่งตั้งเขาเป็นเทพสมุทรอุดรแบบลวกๆ ซึ่งมีค่าเท่ากับเนรเทศเขา ไปอยู่ที่ทะเลอุดรนั่นเอง ส่วนการแต่งงานของเขากับส้าวซิน เทียนจวินกลับไม่ยอมรับจนแล้วจนรอด ความเห็นเพียงอย่างเดียวต่อเรื่องนี้ที่อาเตียพูดออกมาคือ “ไอ้เด็กรยำ เลยสบายมันไป” เจ๋อเหยียนยังพอจะมีใจเป็นธรรมอยู่บ้าง โดยถอนหายใจกล่าวด้วยอารมณ์กึ่งดูเรื่องสนุกกึ่งเสียดายว่า “ทำลายอนาคตทั้งชีวิตของตัวเองเพื่อผู้หญิงคนเดียว ไยต้องหาเรื่องเช่นนี้” ในตอนนั้นข้ายังเยาว์วัยไม่รู้ความ จึงรู้สึกเพียงว่าในเมื่อตัวเอกของเรื่องคือซางจี๋กับส้าวซินสองคน อย่างนั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเท่าไรนัก ข้าไม่ได้ขาดทุนอะไรอยู่แล้ว หลังจากนั้นเทียนจวินได้ประกาศราชโองการด้วยตัวเองในที่ประชุมทวยเทพ เนื้อความหลักๆ ของ ราชโองการนี้กล่าวว่า ถึงแม้ตำแหน่งรัชทายาทจะยังไม่กำหนด แต่ป๋ายเฉี่ยน บุตรสาวคนเล็กของ สกุลป๋ายแห่งชิงชิวได้ถูกตระกูลสวรรค์กำหนดตัวเอาไว้แน่นอนแล้วว่าจะต้องเป็นสะใภ้ของตระกูล สวรรค์ ว่าที่เทียนโฮ่วเหนียงเนี่ยง(๒๐) หรือพูดอีกนัยหนึ่งได้ว่า ในบรรดาลูกชายของเขา หากใครคิดจะสืบทอดตำแหน่งเทียนจวิน ก็มิอาจ ไม่แต่งงานกับป๋ายเฉี่ยนของสกุลป๋ายแห่งชิงชิว เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณ แต่พระมหากรุณาธิคุณนี้ก็ออกจะอภิมหายิ่งใหญ่เกินไปอยู่ เพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหาว่าแย่งชิงความเป็นคนโปรด บรรดาบุตรชายคนอื่นๆ ของเทียนจวินจึงไม่มา แยแสเหลือบแลข้าเลย แน่นอน...ข้าเองก็ไม่เคยมีวาสนาได้ไปแยแสเหลือบแลพวกเขาเช่นกัน ส่วนเทพเซียนคนอื่นๆ ก็ติดขัดที่หน้าตาของตระกูลสวรรค์ จึงไม่กล้าเสี่ยงอันตรายต่อการมีเรื่องแตกหัก กับตระกูลสวรรค์มาสู่ขอข้าจากอาเตีย นับแต่นั้นมา ข้าก็ไม่มีใครมาแยแสเหลือบแลอย่างแท้จริง เมื่อสามร้อยกว่าปีก่อน เทียนจวินได้แต่งตั้งเยี่ยหัวจวินหลานชายคนโตเป็นรัชทายาทสืบทอดตำแหน่ง กับเยี่ยหัวคนนี้ ข้ากล่าวได้ว่าไม่รู้จักมักจี่โดยสิ้นเชิง แค่ได้ยินมาว่าหลังจากที่ซางจี๋ถูกเนรเทศไปแล้ว เนื่องจากบุตรชายคนอื่นๆ ที่เหลือต่างมีคุณสมบัติธรรมดาสามัญ เทียนจวินจึงให้กลุ้มอกกลุ้มใจอย่างยิ่ง ไปพักหนึ่ง เคราะห์ดีที่สามปีต่อมา ยางชั่ว บุตรชายคนโตได้เพิ่มหลานชายที่ฉลาดปราดเปรื่องแก่เขา หนึ่งคน ทำให้เทียนจวินดีอกดีใจเป็นอย่างมาก หลานชายคนนี้ก็คือเยี่ยหัวนั่นเอง ตามราชโองการที่เทียนจวินประกาศเอาไว้ในตอนนั้น ข้าจำเป็นต้องแต่งงานกับเยี่ยหัวจวินคนนี้ ฝ่าย เยี่ยหัวนั่น ฟังว่ารับชายารองชื่อว่าซู่จิ่นมาแล้วคนหนึ่ง และโปรดปรานเป็นอย่างมาก ทั้งยังให้กำเนิด เทียนซุนน้อยแล้วหนึ่งคน จึงย่อมจะไม่มีใจในเรื่องแต่งงานกับข้าเป็นธรรมดา ส่วนทางด้านข้า ถึงจะไม่ได้มีใครอยู่ในหัวใจเหมือนอย่างเขา แต่พอนึกถึงว่าเขาเกิดหลังข้าตั้งเกือบ หนึ่งแสนปี พูดถึงลำดับรุ่นเขาต้องเรียกข้าว่า “กูกู” พูดถึงอายุเขาต้องเรียกข้าว่า “ท่านบรรพบุรุษ” ข้า ก็ทำใจบังคับตัวเองให้เป็นฝ่ายเริ่มไปดำเนินการทำให้เรื่องแต่งงานในครั้งนี้สำเร็จเสร็จสิ้นไม่ค่อยได้ เสียแล้ว เรื่องมันถึงได้ยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้ ดีไม่ดีนี่จะกลายเป็นเรื่องตลกโปกฮาของทั่วสี่ทะเลแปด แว่นแคว้นไปแล้วด้วยซ้ำ เหตุการณ์ที่เทพสมุทรอุดรเป็นคนก่อให้เกิดขึ้นนี้ ข้ามีหรือไม่ขาดทุน ข้าขาดทุนอย่างมหาศาล เลยเชียวละ แน่นอนว่าย่อมจะต้องลอบผูกใจเจ็บต่อตัวการสองคนนั้นอย่างลึกล้ำ <>::<>::<> ข้าใคร่ครวญดูแล้วเห็นว่าการที่เจ๋อเหยียนจงใจเอ่ยถึงเทพสมุทรอุดรในครั้งนี้ จะต้องไม่ใช่เพื่อซ้ำเติมข้า อย่างเด็ดขาด หากแต่เป็นการเกริ่นนำเพื่อพูดถึงเรื่องราวถัดไป ดังนั้นจึงรีบปั้นสีหน้าท่าทางกระตือรือร้น ล้างหูน้อมรับฟังทันที รอยยิ้มตรงมุมปากของเจ๋อเหยียนยิ่งกดลึกกว่าเดิม “เมียคนนั้นของเขาแพ้ท้องหนักมาก แค่ไม่กี่หมื่นปีเท่านั้น ก็เพิ่มลูกให้เทพสมุทรอุดรมาแล้วถึงสามท้อง คนที่อยู่ในท้องในตอนนี้ ฟังว่าเป็นคนที่สี่ เห็นได้ชัดว่างูปาเสอนี่ออกลูกเก่งแท้ๆ...และเป็นเพราะแพ้ท้อง นี่แหละ เมียคนนั้นถึงได้ร่ำร้องจะกินผลท้ออยู่ทกวัน “ในฤดูนี้มีดอกท้อบานสะพรั่งไปทั่วทุกที่ก็จริง แต่หากเอ่ยถึงผลท้อ ทั่วทั้งผืนฟ้าแผ่นดิน นอกจาก ที่บ้านข้านี่แล้ว ก็ไม่มีที่อื่นที่จะหากินได้อีก เพราะเหตุนี้เทพสมุทรอุดรถึงได้บากหน้ามาหาข้าถึงบ้าน ในเมื่อเขาขอร้องมาแบบนี้ ข้าก็ไม่สะดวกใจจะปฏิเสธไม่ยอมให้เช่นกัน” ข้าไม่แสดงความเห็นใด ก้มหน้าลงลูบรอยยับ 2-3 รอยบนกระโปรง อดรู้สึกโมโหกับพฤติกรรม ไม่แบ่งแยกชอบชังของเจ๋อเหยียนอยู่บ้างไม่ได้ เจ๋อเหยียนกลับหัวเราะพรืดออกมา “ดูเจ้าสิ หน้าเขียวเชียวนะ ก็แค่ลูกท้อเลี่ยงบุตรไม่กี่ผลเท่านั้นเอง” ข้าเงยหน้าขวับทันที คงเพราะกริยานี้กะทันหันเกินไป จึงเผลอไปโขกถูกหน้าผากของเจ๋อเหยียนเข้าให้ เจ๋อเหยียนไม่ได้ถือสาแต่สักนิด ซ้ำยังทำเสียงเล็กเสียงน้อยกระเซ้าข้าว่า “ดูเถอะ พอได้ยินว่าข้าให้ลูกท้อเลี่ยงบุตรแก่สองสามีภรรยาที่รักกันปานจะกลืนกินนั่น ก็เกิดใจอ่อน ขึ้นมาทันทีละสิ? ข้าจะบอกให้นะ ลูกท้อเลี่ยงบุตรนั่นก็แค่ทำให้ใน 2-3 หมื่นปีนี้บ้านเทพสมุทรอุดร เพิ่มลูกคนที่ห้ามาไม่ได้ก็เท่านั้น ไม่บั่นทอนบุญกุศลของตัวข้าสักเท่าไรนักหรอก และไม่บั่นทอน คุณธรรมของข้าเท่าไรนักด้วย” อันที่จริง เทพสมุทรอุดรจะมีโอรสคนที่ห้าเมื่อไรมันเกี่ยวอะไรกับข้าเสียที่ไหน จะยังไงลูกท้อเลี่ยงบุตรนั่น ก็กินไม่ตายอยู่แล้ว ในตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะเขาถอนหมั้น ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องยุ่งเหยิงสางไม่ออก เป็นกองพะเนินพวกนี้ตามมาหรอก การสั่งสอนที่เจ๋อเหยียนทำกับเทพสมุทรอุดรในครั้งนี้ ข้ากลับชื่นชมยินดีเป็นอย่างยิ่ง แต่ในเมื่อเจ๋อเหยียน เชื่อเป็นตุเป็นตะเสียแล้วว่าความจริงแล้วข้านั้นใจอ่อนมาก ข้าก็ไม่สะดวกใจจะพูดแก้ต่างให้มากความ และได้แต่รับเอาไว้โดยดุษณี เจ๋อเหยียนพูดปลอบใจข้าไปอีกพักหนึ่ง ส่วนใหญ่หนีไม่พ้นบริภาษจำพวกตระกูลเทียนจวินเป็น ไอ้เต่าไอ้ตะพาบบัดซบ(๒๑)  ลูกๆ หลานๆ ล้วนแต่เป็นไอ้เต่าไอ้ตะพาบบัดซบทั้งสิ้น หลังจากด่าเทียนจวินจบแล้ว เจ๋อเหยียนก็เริ่มหันมาคุยเรื่อยเปื่อยกับข้า พวกเราไม่ได้พบหน้ากันมาหลายหมื่นปี คิดว่าเขาเองก็คงว่างจัดจนนึกเบื่ออยู่เหมือนกัน สารพัด เรื่องราวจุกจิกหยุมหยิมตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบถึงได้เทโครมลงมาใส่ข้าจนหมดเกลี้ยงในรวดเดียว ช่วงแรกๆ ข้าก็ยังนึกถึงสุราดอกท้อเมาไหนั้นได้อยู่หรอก แต่พอฟังเรื่องโน้นเรื่องนี้วกไปวนมาเพียง ไม่นาน ก็ให้เกิดอาการเวียนหัวมึนงง เรื่องขอสุราจึงถูกลืมไปจากสมองอย่างหมดจดเกลี้ยงเกลาโดย ปริยาย ครั้นม่านราตรีคลี่คลุมลงจนทั่ว เจ๋อเหยียนกลับเป็นฝ่ายเอ่ยเตือนขึ้นมาเองเสียอีกว่า “เจ้าหนูสามบอกให้ข้าบ่มเหล้าไว้ให้เขาสองกา ฝังอยู่ที่ใต้ต้นตู้เหิง(๒๒)ที่มีใบงอกอยู่แค่ไม่กี่ใบข้างๆ สระมรกตด้านหลังเขานั่นแหละ คืนนี้เจ้าพักที่นั่นเถอะ แล้วขุดเหล้าเอากลับไปให้เจ้าหนูสามด้วยละ มี อยู่แค่สองกานั่นแหละ ห้ามทำหกเชียวนะ แล้วก็ห้ามขโมยดื่มด้วย” ข้าเบ้ปาก “ท่านจะขี้งกเกินไปแล้วนะ” เจ๋อเหยียนเอนตัวมาลูบผมข้า “เหล้านั่นเจ้าจะขโมยดื่มไม่ได้จริงๆ ถ้าอยากจะดื่มมากนัก พรุ่งนี้ ให้ไปขนที่คลังเหล้าของข้า เจ้าขนไปได้เท่าไรก็ขนไปเท่านั้นเลย” ข้าย่อมจะคำนับขอบคุณพร้อมทั้งขอบอกขอบใจเป็นการใหญ่ ขณะที่ในใจกลับตั้งใจเอาไว้แน่นอนแล้วว่า สุราดอกท้อเมาสองกานั่น ข้าจะขโมยดื่มแน่ๆ  และเหล้าในคลังเหล้าของเจ๋อเหยียน ข้าก็จะขนไปให้ มากที่สุดเท่าที่จะขนไหวเช่นกัน <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 20. เทียนโฮ่วเหนียงเนี่ยง (天后娘娘 : tian hou niangniang) ราชินีแห่งเหล่าทวยเทพ ภรรยาหลวง ของเทียนจวิน 21. คนจีนเปรียบเต่ากับตะพาบน้ำว่าเป็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน เป็นแมงดาที่สถุลต่ำช้าน่าละอาย 22. ต้นตู้เหิง (杜衡 : du heng) พืชล้มลุกจำพวกหญ้าชนิดหนึ่ง (ดูรูปประกอบท้ายเล่ม) จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 08:25:05

ความคิดเห็นที่ 3 ตั้งหน้าตั้งตา รอตอนต่อไป จากคุณ : ฟ้าใส (pajan) เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 10:28:58

ความคิดเห็นที่ 4 ผ่านตามาแล้วจากเจเจ มาลงชื่อเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : อนัตตา เจเจ (doctorwar) เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 20:57:44

ความคิดเห็นที่ 5 ฟ้าใส @ สวัสดีค่ะ ^__^ อนัตตา เจเจ @ ขอบคุณค่ะ ^__^ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 04:23:55