ความคิดเห็นที่ 1 วันนี้เป็นวันมหามงคลโดยแท้ ข้าเอามือป้องคิ้วบังแดด กลางอากาศเหนือทะเลบูรพาเต็มไปด้วยไอเซียน ลอยตลบ เมฆมงคลเรียงเป็นตับ ดูท่าทางเทพเซียนจากทั่วสารทิศต่างมากันพร้อมหน้าแล้ว ข้าล้วงหยิบผืนผ้าแพรสีขาวกว้างประมาณสี่นิ้วมือผืนหนึ่งออกจากในแขนเสื้อมาผูกปิดดวงตาเอาไว้อย่าง แน่นหนา เตรียมตัวจะลงไปในน้ำ ทะเลบูรพานั้น อะไรๆ ก็ดีอยู่หรอก เพียงแต่วังแก้วผลึกออกจะสว่างเจิดจ้าจนเกินไป แล้วตั้งแต่เมื่อ สามร้อยปีก่อน ดวงตาของข้าก็ดันไม่สามารถมองแสงจ้ามากเกินไปได้นี่สิ อาเหนียงบอกว่า นี่เป็นโรคที่ติดตัวข้ามาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ ฟังว่าตอนที่อาเหนียงตั้งท้องข้า เป็นช่วงที่เทียนจวินบัญชาให้เกิดน้ำท่วมเพื่อเป็นการลงทัณฑ์ตักเตือน เหล่าประชาราษฎร์ในสี่ทะเลแปดแว่นแคว้นเก้าทวีป(๔) พอดิบพอดี ตอนนั้นเนื่องจากแพ้ท้อง ทำให้ อาเหนียงชอบทานแต่ผลเหอซวีบนเขาเหอซวี โดยแทบจะเอามันเป็นอาหารหลักเลยทีเดียว เมื่อน้ำท่วมครั้งนี้อุบัติขึ้น เขาซวีซานบนแผ่นดินใหญ่ด้านทะเลบูรพาเองก็พลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วยจน ต้นไม้ใบหญ้าตายหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ อาเหนียงไม่มีผลเหอซวีนี้ให้ทาน อาหารอย่างอื่นก็กินแล้วไม่อร่อย ทั้งสิ้น ร่างกายจึงอ่อนแอลงไปมากอย่างเห็นได้ชัด เมื่อคลอดข้าออกมา จึงเป็นลูกสุนัขจิ้งจอกตัวย่นยู่ และ มีโรคตาแบบแปลกๆ นี้เป็นโรคประจำตัวแถมพกมาด้วย โรคตานี้ซ่อนเร้นอยู่ในตัวข้ามาได้แสนกว่าปี เดิมทีก็อยู่ร่วมกับข้าได้โดยไม่มีเรื่องมีราวอะไรอยู่หรอก แต่ เมื่อสามร้อยปีก่อนกลับสบโอกาสเหมาะที่ข้าเป็นไข้หวัด จึงกำเริบขึ้นมาเต็มที่ แต่โชคดีที่อาเตียยืมแสงสีนิลจากน้ำพุเหลือง(๕) มาสร้างเป็นผืนแพรขาวบังแสงผืนนี้ให้ข้า หากผูกมันไว้ เวลาไปยังที่ที่มีแสงจ้าเป็นพิเศษ ก็จะไม่เป็นอุปสรรคอะไรมากนัก ข้ายื่นมือออกไปลองหยั่งดูตรงช่วงน้ำตื้นริมหาดใกล้ๆ  น้ำในทะเลบูรพาเย็นเฉียบจนข้าหนาวสะท้าน ข้ารีบใช้ ปราณแห่งเซียนป้องกันร่างกายทันที ทันใดนั้นที่ด้านหลังได้มีคนร้องเรียกข้าว่า “เจี่ยเจีย เจี่ยเจีย(๖) ” ข้าลองย้อนนึกดูแล้ว อาเตียอาเหนียงเกิดพวกข้ามาทั้งหมดแค่ห้าพี่น้องเท่านั้น หลังจากข้าก็ไม่มีจิ้งจอกน้อย ตัวไหนคลอดออกมาอีก เมื่อหันกลับไปดู ก็เห็นว่าตรงหน้ามีสาวน้อยวัยกำดัดกลุ่มหนึ่งยืนออกันอยู่แล้ว สาวน้อยแต่ละนางต่างสวม ชุดแพรหรูหรางดงาม คาดว่าคงจะเป็นบุตรหลานในครอบครัวของเทพเซียนจากเส้นทางใดซึ่งรุดมางานเลี้ยง สีหน้าของสาวน้อยในชุดม่วงซึ่งอยู่ข้างหน้าสุดออกจะขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย “องค์หญิงของข้าเรียกเจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่ขานรับเล่า?” ข้านิ่งงงไปชั่วขณะ ครั้นเห็นว่าในบรรดาพวกนางทั้งเจ็ดคน สาวน้อยชุดขาวที่อยู่ตรงกลางปักปิ่นทอง บนศีรษะมากที่สุด ไข่มุกที่อยู่บนรองเท้าปักลวดลายก็มีขนาดใหญ่ที่สุด จึงหันไปพยักหน้าให้นาง “กูเหนี่ยง(๗) เรียกข้าด้วยกิจใดหรือ?” ใบหน้าดั่งหยกขาวของสาวน้อยชุดขาวแดงระเรื่อ “ลวี่ซิ่วเห็นรอบกายของเจี่ยเจียมีไอเซียนลอยวนเวียน จึงนึกว่าเจี่ยเจียเองก็เป็นเซียนซึ่งมาร่วมงานเลี้ยง ยังทะเลบูรพาเช่นกัน กำลังคิดจะขอรบกวนให้เจี่ยเจียช่วยนำทางให้ลวี่ซิ่วอยู่พอดี โดยไม่ทันคิดมาก่อนว่า ดวงตาของเจี่ยเจีย...” ซึ่งความจริงแพรขาวที่ผูกตาอยู่ผืนนี้มิได้ลดทอนการมองเห็นของข้าแต่อย่างใด หนำซ้ำยังมีหมีกู่ช่วยชี้ทาง การจะช่วยทำหน้าที่นำทางให้จึงกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างมาก ข้าจึงผงกศีรษะตอบรับนางว่า “ข้ากำลังจะไปงานเลี้ยงจริงๆ นั่นล่ะ เรื่องดวงตาไม่เป็นปัญหาดอก พวกเจ้าจงตามหลังข้ามาเถิด” การเดินทางใต้น้ำน่าเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง เคราะห์ดีที่บรรดาสาวใช้ขององค์หญิงลวี่ซิ่วล้วนแต่ปากมากพูดไม่หยุด กันถ้วนหน้า พวกนางต่างนึกว่ากระซิบกันเบาๆ แล้ว จนใจที่หูของจิ้งจอกนั้นไวนัก จึงกลายเป็นการเพิ่ม ความบันเทิงให้แก่ข้าไม่ใช่น้อย นางหนึ่งพูดว่า “องค์หญิงใหญ่หลงนึกว่าแค่จงใจสลัดพวกเราทิ้งให้พวกเราไปร่วมงานเลี้ยงไม่ได้ นางก็จะ สามารถครองความสนใจเป็นอันดับหนึ่งในงานเลี้ยงแต่เพียงผู้เดียว หาทราบไม่ว่าพวกเราก็สามารถ คลำทางมากันเองได้เช่นกัน ไปถึงในงานเมื่อไรจะต้องฟ้องเรื่องนางกับท่านเทพสมุทรให้ได้เลยเชียว ให้ท่านเทพสมุทรลงโทษนางอยู่สำนึกผิดที่ทะเลทักษิณสักหลายร้อยปี จะดูซิว่านางยังจะกล้ารังแกกัน แบบนี้อีกไหม” ที่แท้ก็เป็นพวกลูกสาวหลานสาวของเทพสมุทรทะเลทักษิณนี่เอง นางหนึ่งพูดว่า “องค์หญิงใหญ่น่ะก็งามอยู่หรอก แต่เมื่อเทียบกับองค์หญิงแล้วกลับห่างชั้นกันราวโคลนกับเมฆ องค์หญิงทรงวางใจเถิดเพคะ ขอเพียงองค์หญิงไปร่วมในงานเลี้ยง งานเลี้ยงครบเดือนนี้องค์หญิงใหญ่ไม่มีทาง ชิงตำแหน่งจุดเด่นได้อย่างแน่นอน” ที่แท้ก็พี่น้องสองสาวชิงดีชิงเด่นกันนี่เอง นางหนึ่งพูดว่า “ถึงแม้ตำแหน่งเทียนโฮ่วจะกำหนดตัวเอาไว้แล้ว แต่เยี่ยหัวจวินย่อมไม่มีทางต้องใจยายแก่แร้งทึ้ง แห่งชิงชิวนั่นอย่างแน่นอน ความงดงามขององค์หญิงนั้นทั่วผืนฟ้าแผ่นดินนี้ล้วนยากยิ่งจะพบพาน ในงานเลี้ยง ทะเลบูรพาครั้งนี้หากสามารถผูกสมัครรักใคร่กับเยี่ยหัวจวินได้ละก็ จะต้องถือเป็นเรื่องดีงามสมบูรณ์พร้อม ที่สุดเรื่องแรกนับตั้งแต่ผานกู่เบิกฟ้าผ่าพิภพเป็นต้นมาเลยทีเดียวนะเพคะ” ข้านิ่งนึกอยู่พักใหญ่ถึงค่อยรู้ตัวว่า “ยายแก่แร้งทึ้งแห่งชิงชิว” นั่นหมายถึงตัวข้าเอง ทำเอาเกิดความรู้สึก เมฆขาวหมาเทา(๘)  ม้าขาวผ่านช่อง(๙) ขึ้นมาทันที ช่างไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีโดยแท้ องค์หญิงลวี่ซิ่วนั่นเอ็ดอย่างแง่งอนเล็กน้อยแต่พองามว่า “หยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว” จากนั้นนางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก อาการอุธัจขัดเขินของสาวน้อยแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งจนหมดสิ้น เดินทางกันไปประมาณครึ่งชั่วยามเศษๆ  จึงค่อยบรรลุถึงวังแก้วผลึกซึ่งอยู่ลึกลงไปใต้ทะเลบูรพาสามพันฉื่อ(๑๐) แต่ข้ากลับสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าตรงทางแยกเมื่อสักครู่ ข้าได้เลือกเดินผิดทางเสียแล้ว เนื่องจากปราสาท ราชวังใหญ่โตมโหฬารตรงหน้าแห่งนี้ ช่างแตกต่างเป็นอย่างมากกับที่อยู่ในความทรงจำ และมันดูไม่มี ส่วนไหนที่สามารถลากไปเกี่ยวข้องกับวังแก้วผลึกซึ่งเจิดจ้าระยิบระยับได้เลยสักส่วนเดียว องค์หญิงลวี่ซิ่วเองก็ปากอ้าตาค้างเช่นกัน ชี้มือไปยังกำแพงวังสีเขียวแก่พลางถามข้าว่า “สิ่งที่ปูอยู่ข้างบนนั้น เกรงว่าจะเป็นหญ้าชิงซิ่งเฉ่ากระมัง?” สัตว์บกที่เกิดและโตมาบนบกอย่างข้า รู้จักของที่อยู่ในน้ำพวกนี้น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย จึงได้แต่แข็งใจยิ้ม กลบเกลื่อนเออออไปว่า “คงจะใช่นั่นล่ะ” ความเป็นจริงได้ยืนยันว่า คุณภาพต้นหมีกู่ของผู้เฒ่าหมีกู่นั้น รับประกันได้เป็นอย่างยิ่ง เพราะเจ้าของดำทะมึน ตรงหน้านี้ ก็คือวังแก้วผลึกของเทพสมุทรบูรพาจริงๆ นั่นแหละ... <>::<>::<> นางกำนัลผู้นำทางซึ่งเฝ้าอยู่สองข้างประตูวังต่างจ้องมองลวี่ซิ่วอย่างตกตะลึง ก่อนจะรีบรับเทียบเชิญของนางมา แล้วเดินนวยนาดนำพวกเราทั้งแปดคนเข้าไปข้างใน ข้าให้นึกสะท้อนใจอยู่บ้าง คาดไม่ถึงว่ารสนิยมของเทพสมุทรรุ่นนี้จะพิลึกพิสดารถึงขั้นนี้ได้ ตลอดทางที่เดินมา เดิมทีควรจะเป็นวังแก้วผลึกที่ระยิบระยับสว่างไสวแท้ๆ  แต่นี่กลับมืดทะมึนยิ่งกว่าโพรงจิ้งจอกของอาเตีย อาเหนียงเสียอีก เคราะห์ดีที่ตามรายทางได้จัดวางไข่มุกประกายราตรีที่ส่องแสงนวลใยเอาไว้บ้าง ข้าถึงค่อย พอจะไม่ต้องสะดุดล้มหัวทิ่ม ทั้งที่เห็นได้ชัดว่ายังห่างจากเวลาเริ่มงานอีกพอสมควร ในห้องโถงใหญ่กลับมีเทพเซียนจากทั่วทุกสารทิศ แยกย้ายจับกลุ่มสนทนากันกลุ่มละ 2-3 รายเต็มทั้งห้อง นึกถึงเมื่อก่อนตอนที่จัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของอาเตีย แม้แขกที่ได้รับเชิญจะมากันครบถ้วนไม่มีขาด แต่กลับ ไม่มีรายใดเลยที่ไม่ได้มาตรงเวลาเริ่มงานพอดิบพอดี ขณะที่ในตอนนี้ ก็แค่งานเลี้ยงครบเดือนที่เทพสมุทร บูรพาจัดให้ลูกชายวัยทารกเท่านั้น บรรดาเทพเซียนใหญ่น้อยกลับแห่กันมามากถึงเพียงนี้ ดูท่าทางหลักเกณฑ์ของโลกนี้จะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เหล่าเทพเซียนในปัจจุบันส่วนใหญ่คงจะว่างงาน อย่างรุนแรงกันทั้งนั้น นางกำนัลสองนางได้นำทางองค์หญิงลวี่ซิ่วมาถึงตรงหน้าเทพสมุทรบูรพา เทพสมุทรบูรพารุ่นนี้ คิ้วและตาพอจะมีบุคลิกของบรรพบุรุษรุ่นก่อนอยู่หลายส่วน ข้าเดินรั้งท้าย แล้วปะปนไปในกลุ่มเทพเซียน ก่อนจะหันกายคิดเรียกหาบ่าวรับใช้สักคนให้ช่วยพาข้าไป พักผ่อนที่ห้องข้างสักครู่ เพราะเร่งเดินทางมาเป็นพักใหญ่ ทำให้ออกจะรู้สึกเพลียอยู่บ้างจริงๆ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าทุกสิ่งมีชีวิตในห้องโถงใหญ่จะต่างเอาแต่ตกตะลึงจ้องมององค์หญิงลวี่ซิ่วนั่นกันไปหมด อันที่จริงถ้าจะพูดด้วยสายตาเป็นกลาง รูปโฉมของลวี่ซิ่วนั้น หากไปอยู่ในกลุ่มทวยเทพรุ่นบรรพกาล จะถือว่า อยู่ในระดับปกติธรรมดา หนำซ้ำยังแพ้พวกพี่สะใภ้ของข้าอยู่ไกลลิบอีกด้วย ดูท่าทางในบรรดาเทพเซียน รุ่นปัจจุบันจะไม่มีผู้เลอโฉมเหลืออยู่อีกจริงๆ เสียแล้ว ครั้นเห็นอาการมองเหม่อตะลึงลานดั่งต้องมนต์สะกดของบรรดาเทพเซียนเหล่านั้น ข้าก็ทำใจไปขัดจังหวะ ไม่ลง จึงมองหาช่องว่างแอบแวบหลบออกไปจากห้องโถง โดยกะว่าจะไปหาที่ไหนก็ได้สักที่มางีบหลับสักครู่ รองานเลี้ยงเริ่มเมื่อไรก็มอบของขวัญกินข้าวกินปลาเสีย แล้วจะได้รีบกลับไปแต่เนิ่นๆ เดินเลี้ยวผ่านเก้าโค้งสิบแปดคด ข้ามีอันตกตะลึงที่หาสถานที่เหมาะสมไม่พบเลยสักแห่ง มันช่างน่าท้อแท้ เสียนี่กระไร ขณะที่เตรียมจะย้อนกลับไปยังห้องโถงใหญ่ กลับจำแนกทิศทางกลับไม่ได้ขึ้นมากะทันหัน ครั้นลองคลำ กระเป๋าในแขนเสื้อดู ค่อยพบว่ากิ่งหมีกู่ไม่อยู่เสียแล้ว คราวนี้ละสนุกแน่ อาศัยความสามารถในการจำทางของข้า อย่าว่าแต่งานเลี้ยงเริ่มเลย แค่สามารถกลับไปถึง ห้องโถงใหญ่ได้ทันเวลาก่อนงานเลี้ยงเลิก ก็ขอบคุณฟ้าดินแล้ว แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นเสียแล้ว ได้แต่ใช้วิธีตรงไหนมีทางให้เดิน ก็เดินไปตามทางนั้นสถานเดียว ด้วยเหตุฉะนี้ ข้าจึงทะเล่อทะล่าบุกเข้าไปในอุทยานท้ายวังของบ้านเทพสมุทรบูรพาอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ <>::<>::<> แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 53 04:22:33 จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 04:16:35

ความคิดเห็นที่ 2 สิ่งที่มิอาจไม่บอกคือ รสนิยมในการออกแบบอุทยานท้ายวังแห่งนี้มันช่างเข้ากันกับรูปแบบของทั่วทั้งวัง เป็นอย่างยิ่งถึงขั้นไร้ที่ติ ทุกหนทุกแห่งมีแต่สีเขียวเข้มไปหมดจนเจิดจ้าชวนให้พร่าพรายดีแท้ ด้วยเหตุนี้ มันจึงมีบรรยากาศเสมือนเขาวงกตอย่างเหลือเกิน นับตั้งแต่ข้าย่างเท้าเข้ามาก็ปาเข้าไปกว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว กลับต้องตกตะลึงที่หาทางออกไม่พบเลยแม้สักครึ่งทาง การใช้คาถาย้ายเจ้าสวนบ้าที่เกะกะขวางทางแห่งนี้ออกไปให้พ้นถือเป็นความคิดที่ดียิ่ง แต่จะอย่างไร มันก็ออกจะไร้คุณธรรมอยู่ เมื่อนึกถึงจุดนี้ ในใจของข้าก็ให้หดหู่ท้อแท้สุดเปรียบปาน อาจบางทีเป็นเพราะหดหู่ท้อแท้ถึงขีดสุด ทำให้ความคิดดีๆ พลันผุดขึ้นในหัวอย่างปุบปับ หยิบกิ่งไม้ที่ไม่ทราบนามขึ้นมาจากบนพื้นดิน หลับตาลงแล้วโยนออกไป กิ่งไม้ตกลงสู่พื้น ด้านที่เป็นสองง่ามได้ชี้ไปยังทางเดินด้านซ้าย ข้าตบมือ ก่อนจะเดินเลี้ยวไปทางขวา อย่างพออกพอใจ ความเป็นจริงได้ยืนยันแล้วว่าการที่ข้าโยนกิ่งไม้ชี้ทางนั้นเป็นการกระทำที่ชาญฉลาดอย่างยิ่ง เวลาหนึ่งชั่วยามกว่าๆ ก่อนหน้านี้ ข้าเดินวนเวียนไปมาอยู่ในสวนนี่โดยที่ไม่ต้องพูดถึงว่าเจอคน กระทั่งยุงน้ำ สักตัวก็ยังไม่เจอ มาครั้งนี้เพิ่งจะเดินไปได้แค่หนึ่งร้อยสิบก้าว ก็ได้พบกับก้อนแป้งข้าวเหนียวมีชีวิตก้อนหนึ่ง ก้อนแป้งข้าวเหนียวก้อนนั้นขาวผ่องอ่อนเยาว์ บนศีรษะมีผมแกละอยู่สองจุก สวมชุดแพรไหมสีเขียวเข้ม ตลอดทั้งตัว กำลังเกาะฟุบอยู่กับปะการังสีเขียวกอหนึ่งซึ่งสูงขนาดสองตัวคน หากไม่สังเกตให้ดีๆ  จะมองเขา กลืนเป็นหนึ่งเดียวกับปะการังกอนั้นได้ง่ายๆ ดูท่าทางแล้วเหมือนจะเป็นบุตรชายของเทพเซียนคนใดสักคน ข้าเห็นเขาก้มหน้าก้มตาถอนหญ้าชิงซิ่งเฉ่าบนปะการังดูท่าทางน่าสนุกนัก จึงเข้าไปชวนคุยว่า “ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อย กำลังทำอะไรอยู่หรือ?” เขาตอบโดยไม่เงยหน้า “ถอนหญ้าไง ฟู่จวิน(๑๑) บอกว่าปะการังที่ถูกซ่อนอยู่ข้างใต้วัชพืชพวกนี้เป็นของที่ สวยงามที่สุดในก้นทะเลบูรพา ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ก็เลยคิดจะลองถอนหญ้าออกดู” ฟู่จวิน...ที่แท้ก็เป็นซื่อจื่อน้อย(๑๒) คนไหนสักคนของตระกูลเทียนจวินนี่เอง ข้าเห็นเขาถอนหญ้าอย่างลำบากลำบนแล้ว อดนึกอยากจะยื่นมือเข้าช่วยไม่ได้ จึงล้วงพัดเล่มหนึ่งออกมาจาก ในแขนเสื้อยื่นไปให้ตรงหน้า อธิบายว่า “ใช้พัดเล่มนี้สิ เพียงโบกพัดเบาๆ  ชิงซิ่งสาบสูญสิ้น ปะการังยิ่งโดดเด่น” มือซ้ายของหนูน้อยยังคงขยุ้มหญ้าไว้กำหนึ่ง ส่วนมือขวารับพัดไปจากมือของข้าอย่างว่าง่าย แล้ว พัดไปตามแกนอย่างไม่ใส่ใจสักนิด บัดดลนั้นสายลมคลั่งได้วูบขึ้นจากพื้นดิน พาทั่วทั้งวังแก้วผลึกสะเทือนเยือกไปสามระลอก น้ำทะเลสีดำสนิท ร้องคำรามม้วนทะลักพลิกตลบขึ้นสูงถึงสิบกว่าจ้าง(๑๓)  ดูมีชีวิตชีวาอย่างยิ่ง เพียงชั่วจิบชาครึ่งถ้วย วังแก้วผลึกของเทพสมุทรบูรพาซึ่งเดิมทีมืดทะมึนก็ได้เปลี่ยนแปลงโฉมหน้าใหม่ โดยสิ้นเชิง มีหรือแค่คำว่า “สว่างไสว” จะมาใช้บรรยายได้ ข้าตกตะลึงอยู่บ้าง พัดทลายเมฆเล่มนั้นจะสามารถเปล่งอานุภาพได้มากเท่าใด ต้องดูว่าผู้ที่ใช้พัดมีพลังเซียนสูงส่งเพียงใด มาแต่ไหนแต่ไร ข้านึกไม่ถึงเอาเลยว่าก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยผู้นี้จะร้ายกาจขนาดนี้ แค่โบกพัดเบาๆ เท่านั้น ก็พลิกผันรสนิยมของทั่วทั้งวังแก้วผลึกแห่งนี้เสียแล้ว ทำเอาข้ารู้สึกผิดต่อเทพสมุทรบูรพาเป็นอย่างมาก ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยล้มแปะลงนั่งก้นจ้ำเบ้า ปากอ้าตาค้าง หันมามองข้าอย่างงุนงงทำอะไรไม่ถูก ร้องว่า “ข้าก่อเรื่องขึ้นแล้วใช่ไหม?” ข้าหันหน้าไป พยักหน้าให้หนูน้อยอย่างลำบากยากเย็นเป็นที่สุด “คนที่ก่อเรื่องเกรงว่าจะไม่ใช่เจ้าเพียงคนเดียว เพราะดูเหมือนพัดเล่มนั้นข้าจะเป็นคนให้เจ้าเอง...” ดวงตาของก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยเบิกกว้างในทันที ข้านิ่งคิด คาดว่าคงเป็นเพราะใบหน้าที่พันผ้าแพร สีขาวเสียเศษสามส่วนสี่ส่วนของข้าออกจะดูน่ากลัวอยู่บ้าง ในเมื่อข้าทายจุดเริ่มเรื่องไม่ถูก จึงย่อมจะทายจุดจบของเรื่องไม่ถูกเช่นกัน ปรากฏว่าก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยวิ่งตึงๆๆ ตรงเข้ามากอดขาข้าเอาไว้อย่างรวดเร็วปานลมพัด พร้อมกับ ร้องตะโกนว่า “เหนียงชินนนนน...”(๑๔) ข้ายืนเซ่อเป็นไก่ตาแตก ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยเอาแต่กอดขาข้าแผดเสียงร้องห่มร้องไห้ปิ้มว่าจะขาดใจ แผดร้องไปพลางต่อว่า ต่อขานอย่างเป็นจริงเป็นจังไปพลางว่า “เหนียงชินๆ ทำไมท่านถึงทิ้งอาหลีกับฟู่จวินไปเล่า...” พร้อมกันนั้นก็ฉวยโอกาสถูไถใบหน้าเช็ดน้ำมูกน้ำตา ทั้งหมดกับชายกระโปรงของข้าไปด้วยเสียเลย ข้าถูกเด็กน้อยแผดเสียงฟูมฟายต่อว่าต่อขานจนขนลุกซู่ ขณะที่กำลังคิดจะช่วยเด็กน้อยลองย้อนนึก ทบทวนดูว่า ในช่วงเวลาแสนกว่าปีที่เต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลงพลิกผันดั่งทะเลเป็นท้องนา(๑๕) นี้ ข้าเคยกระทำเรื่องทิ้งลูกทิ้งผัวมาก่อนจริงหรือไม่นั่นเอง ที่ด้านหลังกลับมีเสียงแผ่วเบาหนักอึ้งอย่างที่สุด ดังขึ้นว่า “ซู่...ซู่?” ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยเงยหน้าขวับขึ้นทันที ร้องเรียกเสียงอ้อนว่า “ฟู่จวิน” แต่กลับยังคงกอดขาข้าเอาไว้ เต็มแรง ข้าถูกเขากอดขาเอาไว้แน่นจนหันตัวไม่ได้ ทั้งเนื่องจากอาวุโสกว่าเด็กน้อยตั้งไม่รู้กี่รุ่น ทำให้ไม่สะดวกใจ จะก้มตัวลงไปแกะนิ้วของเด็กน้อยออก จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น คนที่เป็นฟู่จวินนั่นรีบซอยเท้าก้าวถี่ๆ หลายก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าข้าแล้ว เนื่องจากอยู่ใกล้กันมาก ทั้งข้ายังกำลังก้มหน้าอยู่ สิ่งที่ปรากฏแก่คลองจักษุจึงมีเพียงรองเท้าเมฆหุ้มข้อ พื้นดำ(๑๖) กับมุมหนึ่งของตัวเสื้อสีดำซึ่งลอบปักเป็นลวดลายเมฆ ฟู่จวินของก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยถอนหายใจเอ่ยว่า “ซู่ซู่” ข้าค่อยรู้ตัวว่าคำ “ซู่ซู่” ที่เขาเรียก ก็คือกำลังเรียกปู้ฉายจ้ายเซี่ยเปิ่นซ่างเสิน(๑๗) นั่นเอง พี่สี่ชอบบอกว่าข้านั้นขี้ลืม แต่ข้ากลับยังจำได้ดีอยู่ว่าแสนกว่าปีมานี้ เคยมีคนเรียกข้าว่า “เสียวอู่” (น้องห้า) เคยมีคนเรียกข้าว่า “อาอิน” เคยมีคนเรียกข้าว่า “สิบเจ็ด” แน่นอนว่าคนส่วนใหญ่เรียกข้าว่า “กูกู” แต่กลับไม่เคยมีใครเรียกข้าว่า “ซู่ซู่” มาก่อน พอดีว่าก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยคลายมือออกขยี้ตาตัวเอง ข้าจึงรีบก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วเงยหน้าขึ้น อมยิ้มพลางพูดว่า “สหายเซียนสายตาไม่ดี เกรงว่าจะจำผิดคนเสียแล้ว” เมื่อพูดประโยคนี้จบ ชายหนุ่มตรงหน้าไม่มีปฏิกิริยาใด แต่ข้ากลับตกตะลึงจังงัง ใบหน้านี้ของอาเตียของก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อย ช่างเหมือนกับม่อเยวียน อาจารย์ผู้มีพระคุณซึ่ง ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้แก่ข้าเหลือเกิน แต่จะอย่างไรข้าก็ไม่ได้จำผิดเห็นเขาเป็นม่อเยวียน เมื่อเจ็ดหมื่นปีก่อนเผ่าปิศาจก่อกบฏ คงคาสวรรค์เดือดพล่าน เปลวไฟแดงฉานเผาผลาญสิ้น ม่อเยวียน ได้ผนึกขังราชาปิศาจฉิงชางเอาไว้ในระฆังจักรพรรดิบูรพา(๑๘)  ณ ริมฝั่งแม่น้ำรั่วสุ่ย แต่ตัวท่านเอง กลับพลังสลายสิ้น วิญญาณแตกซ่าน ข้าเสี่ยงตายรักษาร่างกายของท่านเอาไว้ พากลับไปยังชิงชิว วางเอาไว้ในถ้ำเหยียนหัว(๑๙)  แล้วใช้ เลือดสดๆ เดือนละหนึ่งถ้วยเลี้ยงรักษาร่างนั้นเอาไว้ทุกเดือน ม่อเยวียนเป็นโอรสองค์โตในมเหสีเอกของเทพบิดร เป็นซ่างเสินที่มีตำแหน่งควบคุมบงการดนตรีการ และการสงครามในโลกหล้า ข้าไม่เคยเชื่อมาก่อนว่าสักวันท่านจะตายจากไป แม้แต่ตอนนี้ ก็ยังคงไม่เชื่อ ดังนั้นข้าจึงรอคอยอยู่เงียบๆ  ใช้เลือดจากหัวใจเดือนละหนึ่งถ้วยเลี้ยงร่างของท่านเอาไว้ เพื่อว่าสักวัน ท่านจะสามารถเรียกข้าด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มว่า “สิบเจ็ดน้อย” อีกครั้ง เมื่อคิดถึงตรงนี้ ข้าให้แปลบใจเล็กน้อย แต่ดูเหมือนสถานการณ์ตรงหน้าจะไม่เหมาะสำหรับการมานั่งแปลบใจนัก ซึ่งก็ตรงกับที่คำโบราณได้กล่าว เอาไว้ว่า หลังตกตะลึงครั้งใหญ่ จะต้องมีเหตุตกตะลึงครั้งใหญ่กว่า ข้ายังไม่ทันได้รู้สึกตัวจากภวังค์ ชายหนุ่มตรงหน้าซึ่งเป็นพ่อของก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยก็ตวัดแขนเสื้อ เขี่ยผ้าแพรพันตาของข้าลงมา ข้ารีบหลับตาแน่นทันควันด้วยสัญชาตญาณ เขายกมือขึ้นลูบหน้าผากของข้า ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยโก่งคอตะโกนอยู่ข้างๆ ว่า “เติงถูจื่อ! เติงถูจื่อ!”(๒๐) เนิ่นนานปีมานี้ จิตใจข้าสงบนิ่งอย่างมากตลอดมา กระทั่งปีนั้นที่จิ้งจอกแดงเฟิ่งจิ่วถอนเห็ดหลิงจือ ตรงหน้าถ้ำของข้าไปจนหมดเกลี้ยงเพื่อจะทำกับข้าว ข้าก็ยังไม่ไปถือสาหาความอะไรนาง แต่ครั้งนี้ เส้นเลือดบนขมับของข้ากลับแข่งกันเต้นระริกอย่างร่าเริงยิ่ง “บังอาจนัก!” หลายปีเต็มทีที่ไม่เคยได้ใช้คำนี้ เมื่อมาใช้ทบทวนในตอนนี้ ออกจะไม่ค่อยคุ้นปากเท่าไรนักจริงๆ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 04:17:29

ความคิดเห็นที่ 3 ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยเดินเข้ามากระตุกชายกระโปรงข้า ถามอย่างขลาดๆ “เหนียงชินโกรธแล้วหรือ?” ท่านพ่อของเด็กน้อยยืนนิ่งไร้ปฏิกิริยาอยู่ครู่ใหญ่ ตามด้วยอีกครู่ใหญ่ ในที่สุดก็พันผืนแพรขาวกลับคืน ให้ข้าดังเดิม ค่อยพูดว่า “ถูกแล้ว ข้าจำคนผิดไปเอง เพราะนางแสดงกิริยาข้างนอกแข็งกร้าวข้างในขลาดเขลาเช่นที่ท่านทำไม่เป็น และไม่งดงามล่มเมืองเหมือนอย่างท่าน เมื่อครู่ ล่วงเกินแล้ว” เมื่อมาอยู่ในระยะกึ่งใกล้กึ่งไกลนี้ ข้าจึงค่อยเห็นถนัดชัดเจนว่า ตัวเสื้อและแขนเสื้อของเสื้อแพรตัวยาวสีดำ ของเขา ปักเป็นลวดลายมังกรสีเดียวกับตัวเสื้อทั้งสิ้น แม้ไม่ได้ออกจากชิงชิวมาหลายหมื่นปี แต่โชคยังดีที่ธรรมเนียมพื้นฐานทั่วไปของบรรดาเทพเซียนทั้งหลายนั้น ข้ายังพอจะจำได้อยู่บ้าง นอกจากครอบครัวเทียนจวินแล้ว จากสวรรค์ชั้นฟ้าไปจนถึงนรกใต้ดิน กลับไม่มีเซียนคนใดที่สำเริงสำราญ เสียจนนึกเบื่อชีวิตถึงขั้นกล้าปักลายมังกรลงบนเสื้อผ้า ก้มลงมองก้อนแป้งข้าวเหนียวที่ชายหนุ่มจูงมืออยู่อีกครั้ง ข้าลอบคิดในใจว่า ชายหนุ่มชุดดำคนนี้ น่าจะเป็น เยี่ยหัวจวิน...หลานชายซึ่งเทียนจวินแสนจะภาคภูมิใจคนนั้นนั่นเอง ช่างน่าเสียดายมาดองอาจสง่างามท่าทางเปี่ยมสามารถนี่แท้ๆ  อายุยังน้อยยังหนุ่มยังแน่น สุดท้ายกลับ จะต้องมาแต่งงานกับข้ายายแก่แร้งทึ้งคนนี้ มันช่างชวนให้ถอนใจเฮือกด้วยความเสียดายเสียเหลือเกิน สวรรค์ช่างอยุติธรรม ช่างอยุติธรรมถึงเพียงนี้... เนื่องจากความสัมพันธ์ชั้นนี้ ทำให้ข้ารู้สึกผิดต่อเยี่ยหัวจวินอย่างลึกล้ำตลอดมา ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในยามนี้ แม้ว่าข้าจะเป็นผู้ถูกล่วงละเมิด  แต่เมื่อนึกถึงว่าเขาคือ “เยี่ยหัวจวิน” ก็ทำให้ข้าเกิดอุปาทานไปเอง ว่าความจริงข้าต่างหากที่เป็นฝ่ายล่วงละเมิดเขาขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน จึงได้แต่หัวเราะเก้อๆ พลางพูดว่า “สหายเซียนกล่าวเกรงใจเกินไปแล้ว” เขามองข้า สายตาเคร่งเครียดเย็นชา ข้าก้าวไปด้านข้างหนึ่งก้าวเป็นการหลีกทางให้ ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยยังคงสูดจมูกเรียกข้าว่าเหนียงชิน ข้าเห็นว่าในเมื่ออีกไม่เร็วก็ช้าข้าก็ต้องไปเป็นแม่เลี้ยงของเขาจริงๆ จึงยิ้มบางๆ แข็งใจรับคำเรียกนั้นไว้ เยี่ยหัวจูงมือก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อย แล้วลับหายไปกับหัวเลี้ยวที่สุดปลายทางอย่างรวดเร็ว จนถึงตอนนี้ ข้าจึงค่อยนึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหันว่า ปล่อยพวกเขาสองพ่อลูกไปเสียแล้ว อย่างนั้นใครจะมา ช่วยพาข้าออกไปจากเจ้าสวนบ้านี่กันเล่า? ข้ารีบไล่ตามไปโดยเร็ว แต่กลับไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของสองพ่อลูกคู่นั้นเสียแล้ว... <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑.  เหล่ย (耒 : lei) อุปกรณ์ใช้ขุดดินในยุคโบราณของจีน หน้าตาคล้ายไม้สองง่าม (ดูรูปประกอบท้ายเล่ม) ๒.  หยกตงหลิ่ง (东岭玉 : dong ling yu) หยกสีเขียวที่ราคาไม่สูงชนิดหนึ่ง นิยมนำมาใช้ทำเป็น เครื่องประดับหรือหยกแกะสลักแบบราคาค่อนข้างถูก ๓.  ไร่ ในที่นี้หมายถึง ไร่จีน (亩 : mu : หมู่) ซึ่งมีขนาดพื้นที่ 60 ตารางวา (1 ไร่ไทยมีพื้นที่ 400 ตารางวา) ๔.  เก้าทวีป (九州 : jiuzhou : จิ่วโจว) โดยทั่วไปหมายถึงทั่วโลก (อ่านรายละเอียดท้ายเล่ม) ๕.  น้ำพุเหลือง (黄泉 : huangquan : หวงเฉวียน) คือ ยมโลก หรือ นรกภูมิ เนื่องจากคนจีนโบราณถือว่า สีเหลืองคือสีของแผ่นดิน และน้ำพุนั้นอยู่ใต้ดิน จึงเรียกยมโลกที่อยู่ใต้ดินว่า “น้ำพุเหลือง” ๖.  เจี่ยเจีย (姐姐 : jiejie) แปลว่า พี่สาว และเป็นคำเรียกพี่สาว ๗.  กูเหนี่ยง (姑娘 : guniang) คำเรียกหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงาน ๘.  เมฆขาวหมาเทา (白云苍狗 : bai yun cang gou : ป๋ายอวิ๋นชางโก่ว) หมายถึง เมฆขาวเหมือน ชุดขาวพลันเปลี่ยนเป็นรูปร่างเหมือนสุนัขสีเทา แฝงความนัยว่าเรื่องราวในโลกหล้าล้วนเปลี่ยนแปลง ไม่เที่ยงแท้แน่นอน (อ่านรายละเอียดที่มาได้ท้ายเล่ม) ๙.  ม้าขาวผ่านช่อง (白驹过隙 : bai ju guo xi : ป๋ายจีกั้วซี่) หมายถึง เวลาผ่านไปเร็วเหมือนม้าขาว ที่ห้อตะบึงหน้าผ่านช่องแคบๆ ช่องหนึ่ง ๑๐.  ฉื่อ (尺 : chi) เป็นหน่วยวัดความยาวของจีนโบราณ ยาวประมาณ 10 นิ้ว ๑๑.  ฟู่จวิน (父君 : fu jun) ฟู่ (父) แปลว่า พ่อ; จวิน เป็นคำเรียกท้ายชื่อของเทพ ในเรื่องนี้มีแต่ ลูกหลานในตระกูลเทียนจวินเท่านั้นที่ลูกจะเรียกพ่อว่า “ฟู่จวิน” ๑๒.  ซื่อจื่อ (世子 : shi zi) คือตำแหน่งทายาทของราชนิกุลชั้นสูงที่ไม่ใช่กษัตริย์ เช่น ทายาทของ หวาง (องค์ชาย) ๑๓.  จ้าง (丈 : zhang) เป็นหน่วยวัดความยาวของจีนโบราณ  ยาวประมาณ 2 เมตร ๑๔.  เหนียงชิน (娘亲 : niang qin) ท่านแม่ ๑๕.  ทะเลเป็นท้องนา (沧海桑田 : cang hai sang tian : ชางห่ายซางเถียน) หรือ ท้องนาเป็นทะเล (桑田沧海 : sang tian cang hai) หมายถึง เปลี่ยนแปลงพลิกผันโดยสิ้นเชิง เหมือนจากท้องนา กลายเป็นกลางทะเล และจากกลางทะเลกลายมาเป็นท้องนา ๑๖.  รองเท้าเมฆหุ้มข้อ (云靴 : yun xue : อวิ๋นเซว) ดูรูปประกอบท้ายเล่ม ๑๗.  ปู้ฉาย (不才 : bucai) แปลว่า ผู้ไร้สามารถ เป้นคำเรียกตัวเองอย่างถ่อมตัว; จ้ายเซี่ย (在下 : zaixia) แปลว่า “ผู้อยู่ต่ำกว่า” เป็นสรรพนามเรียกตัวเองอย่างถ่อมตัว; เปิ่นซ่างเสิน (本上神 : ben shangshen) แปลว่า ตัวข้าซ่างเสินผู้นี้ ๑๘.  ระฆังจักรพรรดิบูรพา (东皇钟 : dong huang zhong : ตงหวงจง) คือ 1 ใน 10 สุดยอดของวิเศษ ในตำนานของจีน (อ่านต่อท้ายเล่ม) ๑๙.  ถ้ำเหยียนหัว (炎华洞 : yan hua dong : เหยียนหัวต้ง) ๒๐.  เติงถูจื่อ (登徒子 : Dengtuzi) เป็นชื่อคนในประวัติศาสตร์จีนที่ถูกมองว่าเป็นคนทะลึ่งลามก บ้าผู้หญิง (อ่านรายละเอียดท้ายเล่ม) แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 53 04:22:00 จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 04:17:50

ความคิดเห็นที่ 4 นางเอก ตลกดี จากคุณ : ฟ้าใส (pajan) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 16:54:35

ความคิดเห็นที่ 5 ชายชุดดำคนนั้นเป็นใครน้า... จากคุณ : blvan เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 53 18:05:45

ความคิดเห็นที่ 6 ฟ้าใส @ ที่ตลกไม่ได้มีแค่นางเอกคนเดียวค่ะ ^^" blvan @ เดี๋ยวในบทที่ 4 ก็ได้รู้ค่ะว่าคือใคร ^^ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 12:30:14

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊ะ ต่อจากเรื่องก่อนนี่เอง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 17:36:10

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ scottie @ มันก็เรื่องเดียวกันแหละค่ะ ^^" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 09:42:02