ความคิดเห็นที่ 1 ทนนั่งต่อไปอีกชั่วยามกว่า งานเลี้ยงจึงค่อยเลิก เดิมทีควรจะต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับ แต่เยี่ยหัวกลับดันก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยมาในอ้อมแขนข้า “ให้เจ้าช่วยดูแลอาหลีไปก่อน ข้าไปเดี๋ยวเดียวแล้วจะกลับมา” บรรดาเทพเซียนจากทั่วสารทิศพากันมาประสานมือคารวะบอกลาพอดี ข้าเผลอคลาดสายตา ไปวูบเดียว เยี่ยหัวก็จากไปจนมองไม่เห็นแม้แต่เงาเสียแล้ว ไหวพริบที่ถูกเรื่องจุกจิกบางเรื่องกดทับเอาไว้มาเป็นเวลาหลายชั่วยามพลันวูบกลับคืนมา ยังสมองอย่างกะทันหัน หน้าผากของข้ามีเหงื่อเม็ดโตผุดซึมขึ้นมาหลายหยดในบัดดล นี่เยี่ยหัวคงไม่ได้ตีขลุมถือคำพูดหลอกเอาใจก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยนั่นของข้าเป็นคำมั่น คิดจะลากตัวข้าไปตำหนักสวรรค์ด้วยกันจริงๆ หรอกนะ เมื่อนึกมาถึงชั้นนี้ ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยตัวอุ่นนุ่มนิ่มในอ้อมแขนก็พลันกลายเป็นเผือกร้อนลวกมือ ขึ้นมาในทันที ข้ารีบร้อนก้าวออกจากห้องโถงใหญ่ ณ ขณะเวลานี้ การรีบตามหาตัวพ่อของก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยให้พบ แล้วคืนตัวก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อย กลับไปนี่แหละสำคัญที่สุด ถามบ่าวรับใช้ไปหลายคน กลับไม่มีใครเห็นเยี่ยหัวจวินเลยสักคน ข้าได้แต่วกอ้อม เปลี่ยนเป็น ถามว่าน้องสาวของเทพสมุทรบูรพาคนนั้นเวลานี้อยู่ที่ใด เมื่อครู่นี้สีหน้าท่าทางเยี่ยหัวดูรีบร้อน ในความเฉยชาแฝงความสนิทสนม ในความห่างเหินแฝง ความเวทนา สีหน้าท่าทางเช่นนี้ จากประสบการณ์ในการพบเห็นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มาเป็นเวลา แสนกว่าปีของข้า จะต้องไปนับพบกับสาวเจ้าอย่างแน่นอน บ่าวรับใช้ชี้มือออกไปไกล ทิศที่ชี้ไปคือสวนดอกไม้ท้ายวังแก้วผลึกของทะเลบูรพาซึ่งอยู่ตรง สุดทาง <>::<>::<> ข้าจูงก้อนแป้งข้าวเหนียวยืนอยู่ตรงทางเข้าสวนดอกไม้ แล้วถอนหายใจอยู่เฮือกๆ ควรทราบว่าถึงแม้เปิ่นซ่างเสินจะอายุมากแล้ว แต่กลับไม่มีความสามารถในการจำแนกทิศทาง แต่อย่างใด การเข้าไปในสวนดอกไม้นั้นง่ายดาย แต่ขากลับไม่รู้ว่าจะออกมาได้หรือไม่นี่สิ เอาเป็นว่ายืนรออยู่ที่ปากทางเข้านี่ดีกว่า ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยกลับไม่ยอมทำตาม กำหมัดน้อยๆ ทำท่าดุดันเอาเรื่อง “ขืนเหนียงชินยังไม่รีบเข้าไปเอาท่อนไม้ตีเยวียนยาง(๔)อีก ฟู่จวินก็จะถูกองค์หญิงเมี่ยวชิงนั่น แย่งตัวไปแล้วนะ!” จากนั้นเอามือกุมหน้าผากทำท่าถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม “สวนดอกไม้ท้าย เรือนเป็นต้นกำเนิดเรื่องยุ่งยากมาแต่ไหนแต่ไร มีชายหนุ่มอนาคตไกลตั้งกี่รายต่อกี่รายที่ถูก หญิงสาวล่อลวงให้ลุ่มหลงจนต้องเสียอนาคต โดนพัวพันให้ต้องเดือดร้อนยุ่งยากตกระกำลำบาก ไปจนชั่วชีวิตที่นี่” ข้าปากอ้าตาค้างตกตะลึงจังงังไปครู่ใหญ่ โพล่งถามตะกุกตะกักว่า “นี่นี่นี่...ใครเป็นคนสอนเจ้ากันหา?” ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยทำหน้างุนงง “เมื่อสามร้อยปีกว่าก่อน บนสวรรค์มีเซียนน้อยคนหนึ่งเหาะเลื่อนขั้นเป็นเซียนขึ้นมาในตอนกลางวัน ชื่อว่าเฉิงอวี้ ท่านปู่เทียนจวินแต่งตั้งฉายา ‘หยวนจวิน(๕)’ ให้เขา เขานั่นแหละที่เป็นคนบอกข้า” เว้นจังหวะไปชั่วครู่แล้วเกาศีรษะถามอย่างงุนงง “หรือว่าจะไม่จริง?” ข้าลอบคิดอยู่ชั่วแล่น ก็รู้สึกว่าสิ่งที่เฉิงอวี้หยวนจวินคนนี้พูดเป็นเรื่องจริงแท้ไม่แปลกปลอม คนที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ วันหน้าจะต้องคบหาเอาไว้ให้จงได้ ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยตัดสินใจดึงแขนเสื้อของข้า บังคับลากตัวข้าเข้าไปในสวนดอกไม้เสียเลย เขาเป็นแค่เด็กน้อย ข้าไม่สะดวกใจจะขัดขืน จึงได้แต่เอ่ยปากปรามว่า “ฟู่จวินของเจ้ากำลังอยู่ในวัยหนุ่มแน่น ส่วนเมี่ยวชิงนั่น...ชื่อเมี่ยวชิงกระมัง องค์หญิงเมี่ยวชิงนั่นเอง ก็กำลังอยู่ในวัยกำดัด หนุ่มเหน้าสาวน้อยผูกสมัครรักใคร่กันถือเป็นเรื่องธรรมดาโลก ในเมื่อเขาสองคน ได้เป็นเยวียนยางไปแล้ว เจ้ากับข้ายังจะไปเป็นท่อนไม้ใหญ่ตีเยวียนยางนั่นอีก ถือเป็นการทำลาย บุพเพสันนิวาสของผู้อื่นโดยไร้มูลเหตุ เป็นการก่อกรรมทำเข็ญโดยแท้ เจ้ากับองค์หญิงเมี่ยวชิงนั่น ก็ไม่ใช่ว่ามีความแค้นใหญ่หลวงที่ไม่อาจคลี่คลายต่อกันสักหน่อย ถึงจะต้องไปทำลายบุพเพฯของนาง ให้จงได้จึงจะสาสมใจ” บางทีคำพูดประโยคท้ายของข้าอาจจะพูดแรงเกินไป ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยจึงเบะปาก ข้ารีบโอ๋ปลอบ ทันที จูบจอมถนอมเกล้าเป็นพัลวัน ก้อนแป้งข้าวเหนียวจึงค่อยสงบใจลงได้ พูดเสียงอ่อนว่า “ถึงนางจะเคยช่วยชีวิตข้ามาครั้งหนึ่ง แต่ข้าก็พูดขอบคุณนางดีๆ ไปแล้ว นางกลับเข้าใจไปเองว่า นับแต่นี้ไปนางจะแตกต่างจากคนอื่นเวลาอยู่ต่อหน้าฟู่จวิน ทุกครั้งที่ฟู่จวินพาข้าไปพักที่เขาจวิ้นจี๋ ของเหนียงชิน นางเป็นต้องมาหลับหูหลับตาพัวพันอยู่เรื่อย น่ารำคาญเป็นที่สุด” ข้าอดไม่ได้ต้องพูดสั่งสอนก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยไปว่า “บุญคุณช่วยชีวิตลึกล้ำกว่ามหาสมุทร มิใช่ว่าเพียงแค่กล่าวขอบคุณก็จบเรื่องได้” หากแค่พูดขอบคุณไปแล้วก็สามารถไม่ต้องไปใส่ใจอีก ข้าคงจะเบาตัวแสนสบายมากกว่าที่เป็นอยู่ ในตอนนี้ไม่รู้ตั้งกี่เท่า เพราะเพียงแค่จดจำความผูกพันสนิทสนมกลมเกลียวในตอนที่ข้ากับคนผู้นั้น เป็นศิษย์อาจารย์กันก็พอ โดยไม่ต้องมีความรู้สึกผิดและเสียใจอีกมากมายมหาศาลเช่นนี้อย่างเด็ดขาด ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยนิ่งสำนึกผิดอยู่ชั่วครู่สั้นๆ แล้วกลับกระทืบเท้าทันควัน “นางไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว ทั้งที่รู้ดีว่าฟู่จวินมีภรรยาอยู่แล้ว ก็ยังจะมาตามพัวพันฟู่จวินอีก นาง พักอยู่ในบ้านของเหนียงชิน ใช้เครื่องครัวของเหนียงชิน แล้วยังจะมาแย่งตัวสามีของเหนียงชินอีก!” ข้าแหงนหน้ามองฟ้า ย้อนนึกไปถึงใบหน้าที่เหมือนม่อเยวียนราวกับพิมพ์เดียวกันของเยี่ยหัวจวินนั่น แล้วนึกสะท้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เรื่องนี้จะไปโทษเมี่ยวชิงก็ไม่ได้ เปิ่นซ่างเสินมองดูใบหน้าแบบนี้มาตั้งเป็นหลายหมื่นปี ตอนนี้ ถึงค่อยสามารถควบคุมจิตใจตัวเองเอาไว้ได้บ้างเล็กน้อย การที่สตรีธรรมดาคิดจะรักนวลสงวนตัว อย่างเคร่งครัดยามอยู่ต่อหน้าใบหน้าแบบนั้นได้ มันก็ออกจะลำบากยากเย็นเอาการอยู่ ว่าแต่ว่าเขาจวิ้นจี๋แห่งแคว้นบูรพากลายไปเป็นสมบัติส่วนตัวของซู่จิ่นนั่นตั้งแต่เมื่อไรกัน? ข้าออกจะ นึกสงสัยอยู่บ้าง ครั้นเลียบเคียงถามดู ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยก็บอกเล่าออกมาจนหมดเปลือก ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยพูดวกไปวนมา แต่ข้าก็พอจะสามารถปะติดปะต่อออกมาได้คร่าวๆ ที่แท้เหนียงชินของก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยก็ไม่ใช่พระชายารองซู่จิ่นของเยี่ยหัว แต่กลับเป็น มนุษย์ธรรมดาบนพื้นดิน เวลานี้ในตำหนักบรรทมของก้อนแป้งข้าวเหนียวยังคงแขวนภาพวาดของ หญิงสาวชาวมนุษย์คนนั้นเอาไว้ภาพหนึ่ง เห็นบอกว่าสวมชุดสีเขียวอ่อนมีผ้าขาวพันตาไว้ ซึ่งก็คือ รูปร่างหน้าตาของตัวข้าในตอนนี้นั่นเอง เมื่อสามร้อยปีก่อน ไม่ทราบเพราะเหตุใด หญิงมนุษย์ผู้นั้นเพิ่งจะคลอดก้อนแป้งข้าวเหนียวออกมา ก็ไปกระโดดลงจากแท่นประหารเซียน แท่นประหารเซียนแห่งนั้นข้าเองเคยได้ยินมาบ้าง หากเทพเซียน กระโดดลงไป พลังฝึกปรือจะสูญสลายสิ้น หากมนุษย์ธรรมดากระโดดลงไป จะต้องสามหุนเจ็ดพ่อ(๖) สลายสิ้นไม่มีเหลือแม้แต่ซากอย่างแน่นอน คิดว่าก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยน่าจะไม่รู้เรื่องนี้ ก่อนที่หญิงมนุษย์คนนั้นจะถูกรับตัวขึ้นไปอยู่ยังตำหนักสวรรค์ นางได้พักอาศัยอยู่บนเขาจวิ้นจี๋ แห่งแคว้นบูรพานั่นเอง เยี่ยหัวคิดถึงภรรยาเก่า จึงทำการผนึกเรือนที่นางเคยพักอยู่บนเขาจวิ้นจี๋ เอาไว้ แล้วพาก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยไปพักอยู่ประมาณสิบวันถึงครึ่งเดือนทุกปี ข้านับถือความใจกล้าของเยี่ยหัวจวินจริงๆ  เรื่องราวความรักความแค้นเก่าก่อนในรั้วในวังแบบนี้ กลับไม่มีปิดบังก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยแม้แต่น้อย เขาไม่นึกกลัวบ้างหรือไรว่าจะก่อให้เกิดปมด้อย ขึ้นในใจของบุตรชายเขาคนนี้? ______________________________ เชิงอรรถ ๔.  เยวียนยาง หรือ ยวนยาง (鸳鸯 : yuanyang) คือนกเป็ดน้ำพันธุ์หนึ่ง ชาวจีนโบราณเชื่อว่า ธรรมชาติของนกยวนยางจะมีคู่เดียวไปตลอดชีวิตจนแก่ตาย และถือว่า “นกยวนยาง” เป็น สัญลักษณ์ของคู่รัก หรือสามีภรรยาที่รักใคร่ปรองดองกันไปจนแก่เฒ่า (อ่านต่อท้ายเล่ม) ๕.  หยวนจวิน (元君 : yuan jun) ๖.  สามหุนเจ็ดพ่อ (三魂七魄 : san hun qi po : ซานหุนชีพ่อ) ตามความเชื่อของคนจีน วิญญาณ (魂魄 : หุนพ่อ) ประกอบจาก 3 หุน 7 พ่อ ดังนั้นเมื่อรวม “หุน” (魂 : วิญญาณ) และ “พ่อ” (魄 : วิญญาณ) เข้าด้วยกัน จึงจะเป็น “หุนพ่อ” ที่เป็นวิญญาณเต็มดวง จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 53 18:49:11

ความคิดเห็นที่ 2 วันหนึ่งเมื่อหนึ่งร้อยกว่าปีก่อน ขณะที่ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยเล่นจับกระต่ายอยู่คนเดียวในป่า บนเขา ปราณทิพย์ในตัวก็ได้ล่อปิศาจงูซึ่งบังเอิญผ่านทางเข้ามาหา ปิศาจงูเข้าใจผิดคิดว่า ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยคือนักพรตเด็กของสำนักพรตที่ไหนสักแห่ง เมื่อนึกถึงว่าไอเซียน รอบๆ ตัวหนูน้อยเป็นของบำรุงชั้นดี ก็คิดจะมาจับหนูน้อยกิน เคราะห์ดีที่ได้องค์หญิงเมี่ยวชิง แห่งทะเลบูรพาซึ่งบังเอิญมาเก็บสมุนไพรยังเขาจวิ้นจี๋พอดีช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้ จากนั้นนางก็พา ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยกลับขึ้นไปส่งยังกระท่อมบนเขาตามที่ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยช่วย บอกทาง เนื่องจากกระท่อมหลังนั้นถูกผนึกเอาไว้อยู่ คนนอกจึงไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อย ให้เกียรติยกย่องว่าองค์หญิงเมี่ยวชิงเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิต จึงบอกฐานะที่แท้จริงของตนออกไป พร้อมกับพานางกลับไปดื่มน้ำชาด้วยกันที่กระท่อม หลังจากดื่มชาเสร็จ ขณะที่องค์หญิงเมี่ยวชิงกำลังจะกล่าวลาขอตัวกลับ ก็ได้พบกับเยี่ยหัวที่บังเอิญ กลับมาถึงกะทันหันเข้าพอดี พริบตานั้นดั่งสายฟ้าสวรรค์ชักนำอัคคีพสุธา(๗) องค์หญิงเมี่ยวชิงคนนี้ ได้ตกหลุมรักเยี่ยหัวจวินแต่แรกพบในทันที เยี่ยหัวไม่ต้องการติดค้างน้ำใจองค์หญิงแห่งทะเลบูรพา จึงจะตกลงรับปากในสิ่งที่องค์หญิงเมี่ยวชิงปรารถนาหนึ่งข้อ หนึ่งร้อยสิบกว่าปีมานี้ เมี่ยวชิงแทบจะเฝ้าอยู่ที่เขาจวิ้นจี๋แห่งแคว้นบูรพาตลอดเวลาไม่ยอมไปไหน เมื่อเยี่ยหัวสองพ่อลูกมาถึง นางก็จะซักเสื้อผ้าทำกับข้าวนึ่งขนมให้สองพ่อลูก องค์หญิงคนหนึ่งกลับมาทำงานของสาวใช้เหล่านี้ เยี่ยหัวเห็นว่าออกจะไม่เหมาะสม แต่ทางด้าน องค์หญิงนั่นกลับก้มหน้าอย่างหม่นหมอง พูดเสียงอุธัจขัดเขินเป็นที่สุดว่า “นี่แหละคือสิ่งที่ข้าปรารถนา หวังว่าจวินซ่างได้โปรดส่งเสริม” เยี่ยหัวเองก็จนใจจะทำอะไรได้ จึงได้แต่ปล่อยนางไปตามใจ แต่ที่ร่ายมาข้างต้นนั่นเป็นคำพูดจากมุมมองของก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยเท่านั้น ดูจากสภาพการณ์ ดังนี้แล้ว เยี่ยหัวจวินเองก็เป็นหนุ่มมากรักเช่นกัน จึงยากยิ่งจะบอกได้ว่าไม่เคยหวั่นไหวใจไปกับ องค์หญิงแห่งทะเลบูรพาผู้รู้จักเข้าใจคนอื่นเป็นอย่างดีนางนี้ ข้ารู้สึกว่างเปล่าขึ้นมาอย่างปุบปับ เยี่ยหัวอยู่มาถึงวันนี้ อายุเพิ่งจะแค่ห้าหมื่นกว่าปีเท่านั้น ก็สร้าง หนี้รักขึ้นมาตั้งมากมายขนาดนี้แล้ว นับว่าเป็นชายหนุ่มผู้เปี่ยมความสามารถโดยแท้ ตอนที่เปิ่นซ่างเสินอายุห้าหมื่นปี ยังกำลังทำอะไรอยู่เลยหนอ? สีหน้าก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยดูสับสน มองหน้าข้าทำท่าจะพูดแล้วกลับไม่ได้พูด ข้าพูดเสียงเคร่ง “เป็นลูกผู้ชายไม่พึงแสดงท่าทางกล้าๆ กลัวๆ มากที่สุด เพราะเพียงพลั้งเผลอก็จะ กลายเป็นคนต่ำชั้นไม่โอ่อ่าผ่าเผยไปทันที มีอะไรก็พูดมาซะ ให้สมใจหน่อย” ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยน้ำตาคลอ ชี้มาที่ข้า “ท่าทางไม่แยแสของเหนียงชินนี้ เป็นเพราะมีใจให้คนอื่นอยู่แล้ว จึงไม่ต้องการอาหลีกับฟู่จวิน ใช่หรือไม่?” ข้าอ้าปากค้างพูดไม่ออก ถึงแม้เยี่ยหัวกับข้าจะมีพันธะหมั้นหมายกัน แต่ก็เพิ่งจะได้พบกันเท่านั้น ยากยิ่งจะพูดได้ว่าแยแสหรือไม่แยแส ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยกลับก้าวถอยหลังไปสองก้าว เอามือปิดหน้าพูดอย่างเจ็บปวดรวดร้าว เป็นที่ยิ่ง “เตียจะแต่งแม่เลี้ยงเหนียงจะแต่งพ่อเลี้ยง อาหลีเป็นอย่างชื่อจริงๆ สมน้ำหน้าตัวเองแล้วที่ไม่มีทาง ได้ลิ้มรสชีวิตที่สมบูรณ์ ต้องอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย พวกท่านต่างไม่ต้องการอาหลี อาหลีอยู่คนเดียวก็ได้” ข้าถูกก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยแผดเสียงใส่จนขวัญหาย เมื่อก่อนแม่แท้ๆ ของเขาทอดทิ้งเขากระโดดลงแท่นประหารเซียน หัวใจน้อยๆ จะต้องมีปมด้อย อยู่บ้างอย่างแน่นอน มาบัดนี้ยังเก็บกดความชอกช้ำเข้าไปถึงในอก เกรงว่าจะไม่เข้าทีเสียแล้ว ข้ารีบปั้นรอยยิ้มประจบพลางตรงเข้าไปกอดเขา ในเมื่อข้าเป็นแม่ของเจ้า ก็ต้องไม่มีทางไม่ต้องการเจ้าอย่างแน่นอน” ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยต่อว่าข้าว่า “แต่ว่าท่านไม่ต้องการฟู่จวินนี่  ถ้าท่านไม่ต้องการฟู่จวิน ฟู่จวินก็ไปจะแต่งงานกับองค์หญิงเมี่ยวชิง นั่น พอฟู่จวินแต่งงานกับองค์หญิงเมี่ยวชิง ก็จะเกิดเป๋าเป่า(๘)คนอื่นออกมา แล้วก็จะไม่ต้องการ อาหลีอีก” พูดพลางก็ทำท่าเหมือนจะวิ่งร้องไห้จากไปทั้งน้ำตา ข้ารู้สึกปวดหัวอย่างยิ่ง เพื่อไม่ให้ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยต้องผิดหวัง ข้าได้แต่แกล้งทำท่าหวานชื่น กัดฟันพูดว่า “ฟู่จวินของเจ้าคือแก้วตาดวงใจของข้า คือยอดรักสุดที่รักของข้า ข้ามีหรือจะไม่ต้องการเขาได้?” พูดจบตัวเองก็เกิดอาการสั่นยะเยือกขนลุกขนพองไปก่อนแล้ว ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยพออกพอใจเป็นอย่างมาก กอดขาข้าไว้แล้วลากไปทางสวนดอกไม้ต่อ ข้าจนปัญญาจะขัดขืน จึงได้แต่ปล่อยให้ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยลากตัวไป แล้วมุ่งหวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าเวลานี้เยี่ยหัวจวินจะไม่อยู่ในสวน ข้าจะได้ไม่ต้องแสดงงิ้วโรงใหญ่ฉากท่อนไม้ตีเยวียนยางเข้าจริงๆ หากบังเอิญโชคร้าย เปิ่นซ่างเสินยังคงฉลาดปราดเปรื่องคาดเดาเก่งฉกาจอยู่เหมือนเก่า เวลานี้เยี่ยหัว เกิดกำลังนัดพบกับสาวงามอยู่จริงๆ  อย่างนั้นเยี่ยหัวจวินเอ๋ย ที่วันนี้เปิ่นซ่างเสินมาก่อกวนบุพเพฯ ของเจ้า ก็เพราะเพื่อสุขภาพจิตที่แข็งแรงของบุตรชายของเจ้าดอกนะ จะมาโทษว่าข้าไม่ได้เด็ดขาด อ้อมผ่านประตูโค้ง ในศาลางามประณีตไม่น้อยซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ชายหนุ่มชุดยาวสีดำ ซึ่งยืนเอามือไพล่หลังก็คือเยี่ยหัวนั่นเอง ส่วนสาวน้อยชุดเหลืองที่นั่งอยู่ด้านข้างก็คือองค์หญิง เมี่ยวชิง เปิ่นซ่างเสินทายได้ถูกต้อง เยี่ยหัวมานัดพบกับสาวงามจริงๆ ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยเขย่าแขนเสื้อข้า “เหนียงชิน ถึงตาท่านออกโรงแล้ว” ...แหม...ทำตัวเข้าร่วมในงิ้วฉากนี้รวดเร็วเชียวนะ... ข้ารู้สึกขนหัวลุกซู่ นึกใคร่ครวญว่าจะพูดประโยคเปิดฉากอย่างไรดี ในบรรดาคนคุ้นเคยที่ข้ารู้จักทั้งหมด มีแต่พี่ใหญ่ป๋ายเสวียนเท่านั้นที่มีหนี้ดอกท้อมากที่สุด เวลาพี่สะใภ้ใหญ่จัดการกับบรรดาดอกท้อของพี่ใหญ่พวกนั้นในแต่ละครั้ง พี่สะใภ้ใหญ่ใช้วิธีใด แล้วหนอ? ข้าลองย้อนนึกดูเล็กน้อย ก่อนอื่นก็สายตา...สายตาจำเป็นต้องเย็นชา มองดอกท้อนั่นขึ้นๆ ลงๆ ตั้งแต่หัวจดเท้า มองสาวงาม เหมือนกำลังมองผักกาดขาวหัวหนึ่ง ถัดไปก็น้ำเสียง...น้ำเสียงจำเป็นต้องเบาหวิว พูดกับตัวต้นเหตุแค่สั้นๆ ว่า “ครั้งนี้ข้าดูแล้วก็ว่าดีมากอยู่ หากว่าฟูจวิน(๙)ชอบ ก็รับนางไว้เถิด ข้าจะได้มีน้องสาวเพิ่มมาอีกคนด้วย” นี่เรียกว่า “ใช้การถอยเป็นการรุก” ถึงแม้ส่วนใหญ่พี่ใหญ่จะเล่นไปตามบทที่พี่สะใภ้ชักนำก็ตาม แต่กับพี่สะใภ้แล้ว พี่ใหญ่กลับ สาบานรักมั่นไม่แปรผัน มิใช่นางจะไม่แต่งกับใคร วิธีการนี้ของพี่สะใภ้จึงจะประสบผล เมื่อลองเทียบกันเช่นนี้ดูแล้ว สถานการณ์ของข้ากับพี่สะใภ้ใหญ่ก็ออกจะแตกต่างกันอยู่เล็กน้อย ระหว่างที่ข้าลังเลอยู่พักใหญ่ ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยก็ได้สาวเท้าถี่ๆ เข้าไปหาหลายก้าว แล้ว คุกเข่าลงตรงหน้าฟู่จวินของตน กล่าวว่า “ผู้บุตรน้อมพบฟู่จวินพ่ะย่ะค่ะ” ตาของเยี่ยหัวหรี่ลง มองข้ามก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยมาจ้องที่ข้าเขม็ง ข้าได้แต่แข็งใจเดินเข้าไปหา แสดงความเคารพตามมารยาทเล็กน้อย ก่อนจะดึงตัวก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อย ขึ้นมาจากบนพื้น ปัดฝุ่นดินบนหัวเข่าให้ แล้วค่อยมองหาพนักพิง อุ้มเขานั่งลง ข้างหลังมีสายตาคมกล้าของเยี่ยหัวจวินจ้องเขม็งอยู่ตลอดเวลา ทำให้กิริยาทั้งหมดนี้ของข้า สำเร็จเสร็จสิ้นลงอย่างลำบากยากเย็นยิ่ง ___________________________ เชิงอรรถ ๗.  สายฟ้าสวรรค์ชักนำอัคคีพสุธา (天雷勾动地火 : tian lei gou dong di huo : เทียน เหลยโกวต้งตี้หั่ว) หมายถึง หลงรักในทันที แต่เป็นมุกตลกของผู้เขียน เพราะนี่เป็นชื่อที่แปลจาก ภาพยนตร์อเมริกัน เรื่อง “trick” ซึ่งเป็นเรื่องราวความรักของหนุ่มเกย์สองคนที่คนหนึ่งตกหลุมรัก อีกคนตั้งแต่แรกพบ ๘.  เป๋าเป่า (宝宝 : baobao) เป็นคำเรียกเด็กทารกด้วยความเอ็นดูของคนจีน แปลว่า ของวิเศษ ๙.  ฟูจวิน (夫君 : fujun) คำเรียกสามีของภรรยาชาวจีน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 53 18:50:01

ความคิดเห็นที่ 3 องค์หญิงเมี่ยวชิงนั่นเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามขึ้นมาก่อนว่า “เจี่ยเจียคือ?” ข้าพยายามปั้นสีหน้า “ยิ้มแต่ปาก ตาไม่ยิ้ม” พลางลูบใบหน้าของก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อย “เด็กคนนี้เรียกข้าว่าเหนียงชิน” องค์หญิงเมี่ยวชิงเหมือนถูกสายฟ้าฟาดในบัดดล ความจริงแล้วในใจข้ารู้สึกผิดอย่างมาก องค์หญิงเมี่ยวชิงคนนี้หน้าตาท่าทางไม่เลวอยู่ แม้เมื่อเทียบกับ องค์หญิงลวี่ซิ่วแห่งทะเลทักษิณแล้วออกจะด้อยกว่าอยู่บ้างก็ตาม แต่จะมากจะน้อยก็นับได้ว่าเป็น หญิงงามผู้หนึ่ง และนางกับข้าก็ไม่ได้มีความอาฆาตแค้นใดต่อกัน การกระทำครั้งนี้ของข้าจึงถือว่า เป็นการใจร้ายใจดำโดยแท้ ในใจข้ากลัดกลุ้ม สีหน้าเปลือกนอกกลับยังคงต้องแสดงงิ้วต่อไปอย่างสุดฝีมือ โดยพูดแบบยิ้มแต่ปาก ตาไม่ยิ้มต่อไปว่า “ทิวทัศน์ในตอนนี้ เมฆดำลอยต่ำ ลมพัดหวีดหวิว ทำให้เกิดอารมณ์อยากจะแต่งกลอนขึ้นมาหลายส่วน อย่างอดไม่ได้ เม่ยเมย(๑๐)ว่า ถูกต้องหรือไม่?” เยี่ยหัวตัดสินใจเอามือกอดอก พิงตัวกับเสาศาลาข้างๆ ฟังข้าซี้ซั้วแถ ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยไม่เข้าใจเจตนาของข้า จึงหันหน้ามามองข้าอย่างงุนงง ข้าเอานิ้วจิ้มหน้าผากก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยแล้วพูดกลั้วหัวเราะว่า “ฟ้าเวิ้งว้าง ดินไพศาล หนึ่งกิ่งซิ่งแดงอยากออกกำแพงกว้าง(๑๑)” แล้วค่อยหันไปมององค์หญิง เมี่ยวชิง “เม่ยเมยว่า เข้ากับบรรยากาศหรือไม่?” นางตะลึงลาน วูบต่อมาน้ำตาอุ่นๆ สองสายก็ไหลพรากลงมาจากหางตา ก่อนจะคุกเข่าลงโดยแรง เสียงดังตรงหน้าข้า “เหนียงเนี่ยงโปรดระงับโทสะเพคะ เมี่ยวชิง...เมี่ยวชิงไม่ทราบว่าเหนียงเนี่ยงมาเยือน เมี่ยวชิง ไม่กล้าเป็นน้องสาวของเหนียงเนี่ยงอย่างเด็ดขาดเพคะ เมี่ยวชิงเพียงแต่มีใจรักต่อจวินซ่างเท่านั้น มิได้คิดหวังให้จวินซ่างรับปากเมี่ยวชิงในสิ่งใดทั้งสิ้น ครั้งนี้ท่านพี่คิดจะให้เมี่ยวชิงแต่งงานไปยัง ทะเลประจิม องค์ชายรองแห่งทะเลประจิมผู้นั้นกลับเป็น...กลับเป็นบุรุษเสเพลโดยแท้ “เนื่องจากวันแต่งงานใกล้เข้ามา เมี่ยวชิงอับจนปัญญา ครั้นได้ทราบว่าจวินซ่างพาเทียนซุนน้อย มาร่วมงานเลี้ยงยังทะเลบูรพา จึงค่อยคิดแผนการต่ำต้อยใช้การร่ายรำเชิญมานัดพบนี้ เมี่ยวชิง หวังเพียงติดตามจวินซ่างไปทุกชาติทุกภพ โดยขอเป็นแค่สาวใช้คอยรับใช้จวินซ่างเท่านั้น มิได้ มีความคิดอย่างอื่นอีก หวังให้เหนียงเนี่ยงช่วยส่งเสริมด้วยเถิดเพคะ” ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ช่างน่ารันทดและน่าเวทนาเสียนี่กระไร ข้าแทบจะหลั่งน้ำตาทอดถอน ข้าเห็นว่าตำหนักสวรรค์ออกจะกว้างใหญ่ปานนี้ ก็แบ่งที่สักมุมหนึ่งให้นางอยู่จะกระไรนักหนา อีกทั้งลองคิดดูแล้ว นี่ยังเป็นเรื่องในครอบครัวของเยี่ยหัวจวินเสียด้วย หากองค์หญิงเมี่ยวชิงไม่ได้รักมั่นจริงจังหาญเผยต่อตะวันจันทรา ข้าเอาท่อนไม้หวดลงไปสักที จะเป็นไรมี มาบัดนี้ข้ากลับทำไม่ลงอย่างแท้จริงเสียแล้ว เรื่องความรักนี้ เดิมทีก็ไม่มีคำว่า “คุณธรรม” ไม่อาจแบ่งแยกผิดถูก ก้อนแป้งข้าวเหนียวยังเด็กนัก ในวันหน้ายังพอจะสามารถสั่งสอนชี้นำอย่างจริงจังได้ แต่ข้าไม่อาจที่จะช่วยโจ้วทำชั่ว(๑๒)เช่นนี้ อีกต่อไป เมื่อคิดถึงขั้นนี้ ข้าก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะอุ้มก้อนแป้งข้าวเหนียวขึ้นมา ทำท่าจะจากไป ก้อนแป้งข้าวเหนียวเกาะแนวพนักพิงอย่างเอาเป็นเอาตายพลางพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ “เหนียงชิน เมื่อกี้ท่านเพิ่งจะพูดอยู่หยกๆ ว่าฟู่จวินคือแก้วตาดวงใจของท่าน คือยอดรักสุดที่รัก ของท่าน นี่คนอื่นมาแย่งตัวฟู่จวิน ท่านกลับปล่อยให้เขาแย่งไปตามสบายอีกแล้ว ท่านไม่รักษา คำพูดนี่!” ศีรษะข้าพองโตขึ้นมาเท่าตัวอย่างฉับพลัน เยี่ยหัวทำหน้าเหมือนจะยิ้ม ก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว ขวางทางออกจากศาลาของข้า เกี่ยวผมปอยหนึ่ง ของข้าขึ้นมา พูดเนิบช้าว่า “ข้าคือแก้วตาดวงใจของเจ้า?” ข้าหัวเราะแห้งๆ ก้าวถอยไปหนึ่งก้าว เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว “ยอดรักของเจ้า?” ข้าหัวเราะเสียงแห้งกว่าเดิม ก้าวถอยไปอีกก้าว เยี่ยหัวจัดแจงกักตายตัวข้าเอาไว้ตรงมุมหนึ่งของศาลาเสียเลย “สุดที่รักของเจ้า?” ครั้งนี้กระทั่งหัวเราะแห้งๆ ข้าก็หัวเราะไม่ออกเสียแล้ว ในปากมันขมไปหมด เปิ่นซ่างเสินไปทำบาป ทำกรรมอะไรมากันนี่...ไปทำบาปทำกรรมอะไรมา ข้าหลับหูหลับตาตัดใจโพล่งออกไป “อีตาบ้า! ท่านก็รู้อยู่แต่แรกแล้วใช่หรือ แต่กลับยังจะให้คนเค้าพูดออกมาอีก ใจร้ายที่สุดเลย!” ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยในอ้อมแขนข้าตัวสั่นสะท้านขนลุกขนพอง เยี่ยหัวที่อยู่ตรงหน้าเองก็ ตัวสั่นสะท้านขนลุกขนพองเช่นกัน ข้าฉวยโอกาสจากช่องว่างจังหวะที่สองพ่อลูกมัวแต่ตกตะลึง จับก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยโยนเข้าใส่ แนวพนักพิง จากนั้นทิ้งอาวุธชุดเกราะ เผ่นแนบไปในทันที เปิ่นซ่างเสินหนนี้ นับว่าทุลักทุเลอย่างยิ่งโดยแท้ <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑๐.  เม่ยเมย (妹妹 : meimei) แปลว่า น้องสาว และเป็นคำเรียกน้องสาว ๑๑.  ดอกซิ่งแดงออกกำแพง (红杏出墙 : hong xing chu qiang : หงซิ่งชูเฉียง) หมายถึง หญิงสาววัยแรกรุ่นที่อยากมีคู่พยายามเสนอตัวเองเพื่อให้เพศตรงข้ามมองเห็นตนได้ (ยื่นกิ่งโชว์ดอก ออกไปนอกกำแพงสูง) ๑๒.  ช่วยโจ้วทำชั่ว (助纣为虐 : zhu zhou wei nue : จู้โจ้วเหวยเนว่) หมายถึง ช่วยคนชั่วช้า ทำความชั่ว พระเจ้าโจ้ว คือทรราชคนหนึ่งของจีน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 53 18:50:25

ความคิดเห็นที่ 4 นางเอกอย่างฮาอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 53 20:46:52

ความคิดเห็นที่ 5   นางเอกฮาจริงๆด้วยสิ แต่ที่คิดไม่ถึง ต้องพระเอก อ่านบทอารัมภ์ นึกว่าจะนิ่งๆ เก๊กๆ ซะอีก แอบฮาได้ด้วยนะนี่ 555 จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 53 13:16:02 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังสงสัยอยู่พอดีว่า ก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยรู้ได้อย่างไรว่านางเอกเป็นแม่ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นเพราะสายสัมพันธ์แม่ลูกอะไรพวกนี้ซะอีก ^^ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 53 18:31:50

ความคิดเห็นที่ 7 scottie @ หุหุหุ หนมจีน @ เรื่องนี้ตลกหน้าตายและแอบฮากันหลายคนค่ะ ^^ Caje @ เรื่องนี้ทุกปมมีคำเฉลยทั้งนั้นค่ะ เพียงแต่ซ่อนอยู่ในเนื้อเรื่อง ต้องช่างสังเกต แล้วจะหาเจอ ^^ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 03:02:52