ความคิดเห็นที่ 1 ถึงห้องหาบน้ำตกสกสัก                            เปียกเป็นปลักข้างๆน้ำไหล มือถือเชียกต่อยาวเข้ามาไกล                    พบห้องใหญ่ในเขามีเสาเก ห้องนี้ยังมีนางเลือดขาว                            เด็กสาวถ้าเห็นเป็นเสน่ห์ ทอหูกในเขาพบเสาเก                              เสียงดังเบ่เลื่อนลั่นทุกวันเพ็ญ ทบหูกส่วนมากผากๆผาง                           เรือนร่างรูปกายแลไม่เห็น ทุกวันดับแปดค่ำจันทร์เพ็ญ                       มองไม่เห็นดำขาวสาวคนธรรพ์ เขี่ยไต้ฉายส่องห้องหนึ่ง                           ประตูผึงทางเข้าเท่าหัวหมัด ส่องไต้ได้เห็นเด่นชัด                               ตั้งแออัดดูออกจอกยา ไม่รู้ยาอะไรใส่จอก                                 ไม่บอกให้เนียนเขียนภาษา ถ้ำสุวรรณแห่งนี้มียา                                 เป็นมหาเวทมนต์คนธรรพ์ เขาเคยพูดให้ฟังครั้งหน                            เป็นคนครึ่งคนปนสวรรค์ ถ้าเชียกมีไม่หลบเที่ยวจบวัน                      ที่สำคัญคนนอกบอกสัณญาณ มือกุมห่มเชียกเรียกให้ออก                       คนข้างนอกกลัวหลงสงสาร พบงูอยู่เรื่อยเลื้อยคลาน                            ยังหาญเข้าหาไม่ว่าอะไร งูใบ้ส่วนมากปากแคบ                               เท่าแต่แลบลิ้นไม่กินไหร บวชกายบริกรรมอยู่ถ้ำใน                          พอโตใหญ่ข้างนอกออกมา                             ยังมีต่อ จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 15:46:17

ความคิดเห็นที่ 2 โบราณว่าไว้ไม่หก                            ฝนตกหนาแน่นแสนห่า กลับกลายปรากฏเด่นเป็นนาคา            แรงกล้าโผตรงลงทะเล ออกจากถ้ำวังชิงยิ่งแถก                    หินก้อนใหญ่แยกแตกดังฉา เป็นรูดูขันทุกวันมา                           เรียกว่ารูนาคออกจากควน มีนกค้างคาวเข้าอาศัย                       เป็นรูใหญ่กว้างกลางสวน ภายในถ้ำเที่ยวชมสมควร                   ชักชวนออกมาหน้าดำ ในถ้ำมืดมิดติดควันไต้                       น้ำหาไม่สักถบหลบหลัง ต่างไชโยโห่เสียงดัง                          ครั้งนั้นยังบ่าวๆเข้าถ้ำใน                           ฯ   ล    ฯ ที่น้าหลวงเขียนแกน่าจะเข้าไปในถ้ำจริงๆ ประกอบด้วยนิทานปรัมปราแต่สถานที่ มีจริงครับ   ตั้งอยู่  อ.คลองหอยโข่ง     จ.สงขลา  ครับผม. จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 15:55:31

ความคิดเห็นที่ 3 ตำนานพระนางเลือดขาวนี้ มีหลายแห่งมาก เช่นที่ ท่าคุระ อำเภอสทิงพระ จังหวัดสงขลา ที่จังหวัดพัทลุง ก็มีตำนานเรื่องนี้ แต่ดีโด่งดังที่สุดก็ที่เกาะลังกาวี ที่ได้เชิญคนไทยที่ภูเก็ต นส.ศิรินทรา ยายี หรือ ยาหยี เชื้อสายรุ่นที่เจ็ดของพระนางเลือดขาว  ที่เกาะลังกาวี (หาอ่านหรือสอบถามอากู๋ จะได้รายละเอียดมากกว่าครับ ไปแก้อาถรรพ์เกาะลังกาวี  สมัยนายกมหาเดร์ ส่วนหนึ่งเป็นกลยุทธ์การ PR เกาะลังกาวีที่ลงทุนต่ำแต่เป็นข่าวโด่งดังไปทั่วโลก เพราะคนทั่วไปก็ชอบเรื่องตำนาน และอะไร ๆ ที่เกี่ยวกับพวกคำสาปอะไรทำนองนั้น ในความคิดเห็นส่วนตัวของผม อาจจะผิดมากกว่าถูกก็ได้ครับ ภาพของสาวไทยที่โด่งดังไปทั่วโลกสมัยหนึ่ง จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 17:20:07

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบมากครับผม ทางเมืองนครก็กล่าวถึงพระนางเลือดขาว ในฐานะพระมเหสีของพระเจ้าศรีธรรมโศกราช เป็นผู้นำในการสร้างพระบรมธาตุเมืองนคร ลองอ่านดูครับ ผมเอามาแต่งเป็นบทละครครับ พุทธศักราช ๑๘๑๔ ในภวังค์พระสุบินของพระเจ้าศรีธรรมาโศกราช น้ำเสียงเร่งรีบของชายชราที่เดินเข้ามา “เจ้าไม่สบายหรือ เลือดขาว” ในขณะที่สตรีเอ่ยเสียงแผ่วเบา “นี่คงเป็นครั้งแรกที่พระองค์เสด็จมาแล้วหม่อมฉันมิได้ยืนรับ และคงเป็นครั้งสุดท้ายที่หม่อมฉันจะได้ทักทายพระองค์” “ดวงตาเจ้ายังแจ่มใสนะ เสียงของท่านยังมีกระแสความเย็นแห่งเมตตา ความจริงข้าควรเรียกท่านว่าท่านนะ เลือดขาวเอย” พระราชาศรีธรรมาโศกราชตรัสขณะกุมมืออันเนียนนุ่มของสตรีวัยเจ็ดสิบปี ผู้นอนบนเตียงใต้กลดสีขาวที่รวบไว้แล้วตรัสสืบต่อว่า “ชีวิตเจ็ดสิบห้าปีของข้าได้ท่านมาเป็นมเหสีตั้งแต่วัยหนุ่ม แต่จนบัดนี้ ข้ายังรักท่าน รักลึกซึ้งมากขึ้น ความรักเปลี่ยนแปลงไปเหมือนทุกสิ่ง แต่ก็เปลี่ยนเป็นความรักอยู่เสมอ ข้ารู้ว่าคนป่วยวัยเจ็ดสิบควรพูดน้อยน้อย แต่ข้าจะนั่งพูดกับท่าน เป็นเพื่อนท่าน พวกเราไม่ใช่ราชา ราชินีอีกแล้ว แต่เราเป็นคนแก่เหมือนกัน เป็นเพื่อนกัน ในความรู้สึกข้า ท่านมิได้เพียงมาเป็นมเหสี แต่ท่านเป็นพระโพธิสัตว์ ในวัยหนุ่มข้าคร่ำเคร่งอยู่กับการรบตามแบบอย่างของเสด็จพ่อ พ่อบอกข้าว่า ปฏิญญาแห่งศรีธรรมาโศกราชคือ มือขวาเชิดชูสันติภาพและภูมิปัญญา มือซ้ายเข่นฆ่าคนชั่วช้าอย่าให้เหลือ แต่เลือดขาวเอย ข้าถนัดมือขวา ดาบสีเงินของข้าแกว่งอยู่ในมือขวา ศึกครั้งสุดท้ายในชีวิตรบกับพระยาทะรัง ก่อนพบท่าน ได้ธรรมะจากท่านแล้ว ข้าไม่ประสงค์เข่นฆ่าใครอีกแล้ว ข้าเชื่อท่าน การรบเป็นทุกข์ทั้งสองฝ่าย ข้าทิ้งดาบไว้ในถ้ำน้ำ ท่านบอกว่า ต่อไปภายหน้าจะมีคนเรียกว่าถ้ำน้ำศรีธรรมาโศกราช ท่านพูดล้อข้าเล่นหรือท่านรู้อนาคต” สตรีชรายิ้มแจ่มใสแม้ยามป่วย “ขอบคุณพระองค์จริงจริง หม่อมฉันขอบคุณพระองค์ที่บูรณะและสร้างพระบรมธาตุสำเร็จลง คนที่สร้างพระบรมธาตุไม่ควรกลัวเจ็บและกลัวตายใช่ไหม เหมือนภาชนะดินแตกแล้วได้ภาชนะทองคำ ขอบคุณที่พระองค์ให้หม่อมฉันไปเมืองลังกา ไปเมืองสุโขทัย ขอบคุณ” ในน้ำเสียงที่แผ่วลง “ใช่ ท่านชอบการท่องเที่ยวสัญจร มีความสุขที่ได้บูรณะและสร้างวัด ท่านพูดเล่นกับข้าว่า ต่อไปการค้าการขายแผ่นดินจักเฟื่องฟูต้องรีบสร้างหลักฐานให้พระพุทธศาสนา ท่านเลยสร้างวัดเป็นการใหญ่ ถึงกับสร้างพระรูปเล็กไปไว้ในถ้ำ ในป่าเขา ในนา เพื่อให้กลายเป็นวัดในวันข้างหน้า ถ้าแผ่นดินจักแพงอย่างท่านว่า เห็นทีจะมีคนแย่งแผ่นดินวัดกระมัง” ราชาศรีธรรมาโศกราชหัวเราะเบาเบาแบบชายชรา “เราไม่รู้อนาคตเพราะคิดว่ามันเป็นอนาคต แต่ถ้าทำให้เป็นปัจจุบันเราก็รู้ได้ เพื่อนของพวกเราที่สร้างพระบรมธาตุ เขาเกิดเป็นคนธรรพ์บนภูเขาก็มี เป็นเทพชั้นสูงก็มี พวกเขารู้มากกว่าที่เรารู้ แต่พวกเขาก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก สิ่งของในโลกนี้เรายืมธรรมชาติมาทำความดี แล้วเราก็คืนให้กับธรรมชาติไป” “พวกเขาปลงตกต่อชะตากรรมของมนุษย์แล้วใช่ไหม ถ้าข้าทำอนาคตให้เป็นปัจจุบันได้ เราทั้งสองคงไม่แก่ ไม่เจ็บและไม่ตาย ไม่พรากจากกันดอกเลือดขาว ท่านมาเกิดเพื่อสร้างพระบรมธาตุใช่ไหม การกระทำความดีที่เด่นเกินไป อาจทำให้เราเป็นเป้าหมายการทำลายของพญามาร หวังว่าเทพและคนธรรพ์บนเขาเหมนและเขาหลวงจะช่วยดูแลพระบรมธาตุ ให้อยู่เป็นหลักฐานของพระพุทธศาสนาไปอีกนาน” “เลือดขาว ถ้าท่านเลือกเกิดได้ ชาติต่อไปท่านอยากเกิดเป็นอะไร และจะไปทำอะไรอีก” สุภัทรสตรียิ้มมากขึ้น ถามแผ่วเบาว่า “แล้วพระองค์ล่ะ อยากเกิดเป็นใคร เป็นพระเจ้าแผ่นดินเหมือนชาตินี้ไหม” “ชีวิตกษัตริย์เป็นชีวิตนักรบ ถูกเคี่ยวกรำให้เจนจบสรรพสิ่ง ถ้าเลือกได้ชาติต่อไปข้าอยากเป็นเหมือนก้อนหินป่า ท่านคงจำเขาได้ เขาพยายามสอนให้ข้าแต่งกลอนตอนข้าอายุสี่สิบห้าปี เขามีความรู้ที่ลึก สามารถเล่าเรื่องราวให้เราเพลิดเพลินและอารมณ์ดีได้ตลอด ตอนเขาอายุหกสิบปีมาลาข้าบอกว่าจะไปปีนภูเขาเล่นให้สบายใจ เขามีอารมณ์ขันจนแก่เฒ่าจริงจริง” “เขาก็ขึ้นภูเขาจริงจริงนะ เพราะรอบรู้ทั้งโยคะ จงกรมและสมาธิ ชี่กง ไท้เก๊ก รู้วิธีรักษาเลือดลมและจุดตึงในร่างกาย หม่อมฉันก็ได้อาศัยโยคะและจงกรมให้เตรียมพร้อมเดินทางไกล พวกเราเสียอีกรู้แต่ไม่ค่อยได้ทำ เหมือนที่พระองค์ตรัสกับเขาว่า ไม่มีเวลา” “ใช่ เขาบอกกับข้าว่าเวลาว่างน่ะเหมือนสาวน้อยผู้น่ารักแต่อาภัพเสมอ เพราะมีคนคิดฆ่าเวลาว่างอยู่เสมอ แล้วนั่งเขียนอะไรส่งมาเหมือนบังคับให้อ่าน สังคมเกษตรแบบพอเพียงครั้งพุทธกาล ไม่คลั่งใคล้การทำมาหากิน จึงสร้างศิลป์ แสวงธรรม ค้ำชูจิต จึงมีเวลาว่างสร้างปัญญา ท่านไม่อาจเข้าใจปัญญา หากไม่เคยมีเวลาว่าง ท่านไม่อาจเข้าใกล้ปัญญา หากไม่เคยมีเวลาว่าง ท่านไม่อาจเข้าถึงปัญญา หากไม่เคยมีเวลาว่าง ปัญญาร้องขอเวลาว่างอยู่เบื้องหน้าท่าน เวลาว่าง เหมือนหญิงสาวแสนสวย น่ารัก จิตใจงาม เธอแวะมาชวนพูดคุยให้ท่านผ่อนคลาย แต่ท่านกลับคิดฆ่าเธออยู่บ่อยครั้ง ความทุกข์เคาะกะโหลกท่านเล่นตลอดมา แต่ปัญญานวดเส้นที่ศรีษะจนสบาย อาจตึงแน่นตอนบีบนวด หลังจากนั้นก็ผ่อนคลายสบายดี” “ตอนนี้ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่คงนั่งเป่าขลุ่ย ท่องกลอนกวีอยู่บนยอดเขา เลือดขาว ข้าอยากมีชีวิตที่เป็นนักปราชญ์ นักกวี นักดนตรีใกล้ภูเขานี่แหละ แม้ว่าจะได้สร้างพระบรมธาตุแต่ก่อนพบเจ้าก็มีบาปที่สร้างมาเหมือนกัน การเบียดเบียนคนอื่น สัตว์อื่นอาจทำให้ชาติต่อไปต้องเจ็บป่วยบ่อย แต่ไม่กังวลอะไร สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมอยู่แล้วใช่ไหม” “หม่อมฉันอยากจำใบหน้าของพระองค์ไว้ จำดวงตาคู่นี้ ไมว่าชาติต่อไปพระองค์จะเกิดเป็นใคร หม่อมฉันจะจำพระองค์ได้เสมอ หม่อมฉัน อาจเกิดเป็นคนธรรพ์สักหมื่นปีอยู่บนภูเขาดูแลพระธาตุและประชาชาวนาคร หลังจากนั้นอาจเป็นเทพชั้นสูงขึ้นไป และจะกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้งในสมัยพระศรีอริยเมตไตรย ความตายของหม่อมฉัน เป็นความตายที่เลือกได้ว่าจะไปไหน และความตายของพระองค์ก็เช่นกัน” จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 19:35:51

ความคิดเห็นที่ 5 ลมหัวด้วนช่วยเอามาลงให้หมดสิครับ ชอบมาก ความตายของพระนางเลือดขาว สุภัทรสตรีผู้เป็นตำนาน ทรงสร้างวัดมากที่สุดในภาคใต้ ผู้ให้หลักฐานมั่นคง ส่งเสริมพระพุทธศาสนา ทำความดีฝากแผ่นหล้าจนไม่กลัวความตาย ประวัติแม่เจ้าอยู่หัว พระนางเลือดขาว สุภัทรสตรีผู้เป็นตำนาน สร้างวัดมากที่สุดในภาคใต้ มอบพื้นดินให้เป็นหลักฐานแก่พระพุทธศาสนา แม่เจ้าอยู่หัว พระนางเลือดขาว บุตรีของคหบดี  บิดาเป็นชาวจังหวัดพัทลุงเชื้อสายลังกาเรียกกันว่าคุลา  มารดาเป็นชาวบ้านเก่าหรือบ้านฆ็อง   ปัจจุบันเป็นบริเวณวัดแม่เจ้าอยู่หัว หมู่ที่ ๓  ตำบลแม่เจ้าอยู่หัว  อำเภอเชียรใหญ่  จังหวัดนครศรีธรรมราช  บิดามารดา มีอาชีพค้าขาย  ณ  ชุมชนสุดสายหาดทรายแก้ว  นครศรีธรรมราช  หรือสันทรายเชียรใหญ่ทางทิศใต้  คือบริเวณวัดแม่เจ้าอยู่หัว  ซึ่งเป็นชุมชนท่าเรือในสมัยโบราณ  สถานที่เกิดของนาง  คือบ้านเก่า  บ้านฆ็อง  ประมาณ    พ.ศ. ๑๗๔๕ แม่เจ้าอยู่หัว  พระนามเดิมไม่ทราบแน่ชัด  แต่ได้รับทราบจากคำบอกเล่า  บางกระแสเรียกชื่อว่า  “กังหรี”  บางกระแสไม่ปรากฏพระนามเดิม แม่เจ้าอยู่หัว มีพี่น้อง  ๓  คน คือ  ทวดโปชี  มีรูปปั้นประดิษฐาน  ณ  วัดพังยอม  พ่อท่านขรัว  มีรูปปั้นประดิษฐาน  ณ  วัดบ่อล้อ  และพระแม่เจ้าอยู่หัว  มีรูปปั้นประดิษฐาน  ณ  วัดพระแม่เจ้าอยู่หัว พระแม่เจ้าอยู่หัว  มีนิสัยโอบอ้อมอารีเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา  เป็นที่รักของบุคคลทั่วไปตั้งแต่เยาว์วัย แม่เจ้าอยู่หัวงามด้วยเบญจกัลยาณีคือ  ผมงาม  เนื้องาม  ฟันงาม  ผิวงาม  และวัยงาม แม่เจ้าอยู่หัว  มีเลือดเป็นสีขาวมาตั้งแต่กำเนิด  บิดา  มารดา  เป็นผู้ใกล้ชิด   ทราบเรื่องนี้มาก่อนแล้ว  แต่เก็บไว้เป็นความลับเพราะเป็นเรื่องที่แปลกไม่เคยพบเห็นมาก่อนไม่ทราบว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องรายต่อแม่เจ้าอยู่หัว วันหนึ่งในหมู่บ้านของแม่เจ้าอยู่หัวมีงาน  นางได้ไปช่วยงานและได้ทำหน้าที่เจียนหมาก  พลู  เป็นด้วยปุพเพกตปุญญตาบุญ ซึ่งได้สะสมมาดีแล้ว  และด้วยบุพเพสันนิวาสที่แม่เจ้าอยู่หัวได้เกิดมามีบุญหนักศักดิ์ใหญ่  จะได้เป็นเจ้าคนนายคนต่อไป  ขณะที่แม่เจ้าอยู่หัวทำหน้าที่เจียนหมาก  เจียนพลู  กรรไกรได้หนีบนิ้วของแม่เจ้าอยู่หัว  มีเลือดไหลออกมาปรากฏเป็นสีขาว  ต่อหน้าประชาชนที่มาร่วมงานมากมาย  ต่อมาคนจึงเรียกแม่เจ้าอยู่หัวว่า  พระนางเลือดขาว ข่าวแม่เจ้าอยู่หัว  มีเลือดสีขาวร่ำลือ  ออกไปอย่างรวดเร็ว  จากบ้านต่อบ้าน  ตำบลสู่ตำบล  เมืองสู่เมือง  ในที่สุดข่าวนี้ก็เข้าพระกรรณพระเจ้าศรีธรรมโศกราชที่ ๕ หรือพระเจ้าสีหราช  กษัตริย์แห่งนครศรีธรรมราช  เมืองตามพรลิงค์(เมืองนครศรีธรรมราช)ในขณะนั้นตั้งอยู่ที่เมืองพระเวียง ในขณะเดียวกันพระเจ้าศรีธรรมโศกราชได้ทราบข่าวว่า  เมืองทะรังหรือเมืองกันตัง เมืองตรังในปัจจุบัน ได้แข็งข้อจะไม่ขึ้นต่อการปกครองของเมืองตามพรลิงค์  พระเจ้าศรีธรรมโศกราชจึงกรีฑาทัพเพื่อไปตีเมืองทะรังและในการเดินทางไปเมืองทะรังนั้น  เจ้าเมืองทะรังรู้ล่วงหน้า  จึงจัดทัพมาที่บ้านทุ่งชน และทำการชนช้างกันที่นั่น  ปัจจุบันอยู่ในอำเภอทุ่งสง  การต่อสู้ปรากฏว่าทัพของเจ้าเมืองทะรังพ่ายแพ้แก่พระเจ้าศรีธรรมาโศกราชพระองค์จึงโปรดให้เจ้าเมืองทะรังจัดเครื่องบรรณาการมาถวายที่ทุ่งหญ้าริมเทือกเขานครศรีธรรมราช  ก่อนที่พระองค์จะเสด็จกลับเมืองนครศรีธรรมราช   หรือเมืองพระเวียง เจ้าเมืองทะรังจึงนำเครื่องบรรณาการมาถวายที่ทุ่งกว้างริมเทือกเขาดังกล่าว  ชาวบ้านจึงเรียกพื้นที่แห่งนั้นว่า  ทุ่งส่ง  คือเครื่องบรรณาการนั่นเอง  ปัจจุบันเป็นอำเภอทุ่งสง เมื่อพระเจ้าศรีธรรมโศกราช   รับเครื่องบรรณาการจากเจ้าเมืองทะรังแล้ว  จึงเดินทัพกลับสู่เมืองนครศรีธรรมราชพร้อมกับชัยชนะและเครื่องบรรณาการ  ขณะเดินทัพเกิดค่ำระหว่างทางทรงหยุดขบวนพักที่ริมภูเขา  พระองค์ทรงพระสุบิน  เห็นสตรีมีลักษณะงดงามตามเบญจกัลยาณี  มีใจกุศล  ซึ่งเป็นคู่บุญบารมีของพระองค์  พำนักอยู่ทางทิศใต้ให้เสด็จไปตามเส้นทางหาดทรายแก้วและนางมีเลือดไม่เหมือนสตรีโดยทั่วไปคือมีเลือดสีขาว  ประกอบกับพระองค์ทรงทราบจากคำเล่าลือมาบ้างแล้ว พระองค์ทรงเสด็จยาตราทัพเข้าเมืองนครศรีธรรมราช  นมัสการพระบรมธาตุ เสร็จแล้วจึงจัดขบวนเสด็จค้นหาพระนางตามพระสุบินและคำเล่าลือ  ไปทางทิศใต้ของเมือง  โดยประทับช้างทรงชื่อพลายไสยพรผ่านบ้านท่าเรือ  บ้านจังหูน  บ้าน หมน  พักแรมไพร่พลท่าบ้านชะเมา  แล้วเดินทางต่อทรงแวะนมัสการพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์  ณ  วัดใต้หล้า  ตามธรรมเนียมของการเดินทาง ขณะเดินทางช้างในขบวนเกิดตกมันอย่างกะทันหันพยายามเกี้ยวพาราสีช้างพังตลอดเวลา  พระองค์จึงหยุดพักที่ริมสระใหญ่แห่งหนึ่งเพื่อให้ช้างพลายได้มีโอกาสสมพาสช้างพัง  แต่ช้างพังก็หายอมไม่ต่อมาสระแห่งนี้เรียกว่า  บ้านสระช้างใคร่   ปัจจุบันเรียกบ้านสระไครตามภาษาท้องถิ่น อยู่ในพื้นที่  ตำบลเชียรเขา  อำเภอเฉลิมพระเกียรติ  จังหวัดนครศรีธรรมราช รุ่งเช้าเดินทางต่อตามพระสุบิน  หลังจากเดินทางได้สักระยะหนึ่งช้างที่ตกมัน  อยากจะสมพาสกับช้างที่พังอีก  พระองค์จึงให้หยุดพักริมสระน้ำอีกครั้ง  ชาวบ้านจึงเรียกบ้านหนองหม้อ  ปรากฏว่าครั้งนี้ช้างพังยอมให้ช้างพลายสมพาสด้วย  ปัจจุบันสถานที่ดังกล่าวจึงเรียกว่า  บ้านพังยอม  ปัจจุบันอยู่ใน  ตำบลสวนหลวง อำเภอเฉลิมพระเกียรติ  จังหวัดนครศรีธรรมราช   หลังจากนั้นพระองค์จึงให้ไพร่พลตั้งค่ายพักแรม  ใกล้เคียงกับบ้านพังยอม  พระองค์ทรงเล่นทอดสกากับบรรดาแม่ทัพนายกองสถานที่  ที่พระองค์ทรงเล่นทอดสกา ปัจจุบันสถานที่ดังกล่าวจึงเรียกว่าบ้านสกา  อยู่ในเขตตำบลสวนหลวง  อำเภอเฉลิมพระเกียรติ  จังหวัดนครศรีธรรมราช รุ่งเช้าวันใหม่  จึงเดินทางต่อตามพระสุบินจนกระทั่งขบวนเสด็จ  ถึงสำนักพ่อท่านขรัวพระเจ้าศรีธรรมโศกราชทรงเข้าไปนมัสการพ่อท่านขรัว  และขอพักแรมที่สำนักพ่อท่านขรัวในระหว่างที่พักแรมอยู่นั้น  น้องสาวของพ่อท่านขรัว  คือพระนางเลือดขาวมารับเสด็จด้วย  พระองค์ทอดพระเนตรเห็นพระนางมีความงดงามมาก  ตามเบญจกัลยาณี  เหมือนที่ทรงสุบินไว้ทำให้พระองค์เกิดความดีพระทัยยิ่งนัก แต่ยังมีอีกอย่างหนึ่งที่พระองค์ทรงพระสุบิน  แต่ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้  คือเลือดสีขาว  ด้วยบุญบารมี  ที่พระองค์จะได้ทราบถึงเลือดสีขาว  ขณะที่นางทอผ้า  ( ทอหูก )  เพื่อถวายให้กับพระเจ้าศรีธรรมโศกราช  ทำให้ตรน อุปกรณ์ที่ทำด้วยไม้ไผ่มีความคมมาก ได้บาดนิ้วของพระนางพระองค์ทอดพระเนตรเห็นเลือดของพระนางออกมาเป็นสีขาว  ทำให้พระองค์ปลื้มพระทัยยิ่งนัก  ทีพระนางมีลักษณะตรงตามพระสุบินทุกประการพระองค์จึงทรงเอ่ยพระโอษฐ์ขอพระนางต่อพ่อท่านขรัว  ซึ่งเป็นพี่ชายของพระนาง  เพื่อนำพระนางไปเป็นพระนางเมือง   พระสนมในวัง  พ่อท่านขรัวมิอาจทัดทานได้  จึงให้ไปตามพระราชประสงค์ของพระเจ้าศรีธรรมโศกราช เมื่อพระเจ้าศรีธรรมโศกราช  เสด็จกลับสู่เมืองพระเวียงแล้วพระองค์จึงได้มีพระราชโองการให้พราหมณ์ปุโรหิตจัดขบวนหลวงไปสู่ขอพระนางตามประเพณี ในระหว่างที่พระนางอยู่ในวังทำให้พระสนมอื่นไม่พอใจเพราะพระนางมีความสวยงามยิ่งกว่าหญิงอื่นใดในวัง  พระนางถูกกลั่นแกล้งตลอดเวลา  ถูกกล่าวหาต่างๆ  นานา  แต่พระนางใช้ความอดทนทำแต่ความดีตลอดเวลาได้ปรนนิบัติรับใช้พระเจ้าศรีธรรมโศกราช  ด้วยความจงรักภักดี  ได้ทำนุบำรุงพระศาสนาและได้ทำคุณประโยชน์ให้กับบ้านเมืองมากมาย   เป็นที่รักใคร่ของไพร่ฟ้าประชาชนโดยทั่วไป พระเจ้าศรีธรรมโศกราชได้เห็นคุณงามความดีของพระนางจึงได้สถาปนาแม่เจ้าอยู่หัวหรือพระนางเลือดขาวเป็นอัครมเหสี  ด้วยเหตุนี้จึงเรียกกันโดยทั่วไปว่า  พระนางเลือดขาวแม่เจ้าอยู่หัว  หรือพระแม่เจ้าอยู่หัวพระนางเลือดขาว  แต่ปัจจุบันชาวบ้านนิยมเรียกว่า  แม่เจ้าอยู่หัวพระนางเลือดขาว ด้วยเหตุที่พระเจ้าศรีธรรมโศกราชได้สถาปนาพระนางเป็นอัครมเหสีหรือแม่เจ้าอยู่หัวพระนางเลือดขาวด้วยคุณงามความดีของพระแม่เจ้าอยู่หัวทำให้พระนางโดดเด่นกว่าสตรีอื่นใดในวัง  ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้สนมกรมวังฝ่ายอื่นเป็นอย่างยิ่ง  พระนางถูกกลั่นแกล้งตลอดเวลา  แต่พระนางเอาชนะด้วยหลักธรรมของพระพุทธองค์ ในระหว่างที่พระนางทรงเป็นพระมเหสีของพระเจ้าศรีธรรมโศกราชนั้น  พระนางได้ทำนุบำรุงพระศาสนาโดยการสร้างและปฏิสังขรณ์วัดต่างๆ  ไว้มากมาย  ทั้งในเมืองนครศรีธรรมราช  และในเมืองใกล้เคียง วัดที่พระนางสร้างวัดแรกคือ  วัดแม่เจ้าอยู่หัว  ประมาณ พ.ศ.๑๗๗๕  ขณะที่พระนางมีพระชนมายุ  ๓๐  พรรษา  ซึ่งเป็นวัดบ้านเกิดของพระนาง  ต่อมาประมาณปี  พ.ศ. ๑๗๙๐  พระชนมายุ  ๔๕  พรรษา  พระนางได้ปฏิบัติพระราชกรณียกิจแทนพระเจ้าศรีธรรมโศกราช  โดยการเสด็จไปประเทศศรีลังกา  เพื่อทรงรับพระพุทธสิหิงค์มายังนครศรีธรรมราช  ปี  พ.ศ. ๑๗๙๙  พระนางมีพระชนมายุ  ๔๕  พรรษา  ได้เสด็จไปยังเมืองสุโขทัย  เพื่อจัดระเบียบสงฆ์ฝ่ายฆราวาส  ประทับอยู่ที่สุโขทัยนาน  ๕  ปี  จึงเสด็จกลับเมืองนครศรีธรรมราช จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 19:43:10

ความคิดเห็นที่ 6 แต่การเป็นคนดีของแม่เจ้าอยู่หัว  หามีความราบรื่นไม่  จะถูกกลั่นแกล้งจากสนมกรมวังอยู่ตลอดเวลาอื่นอยู่เป็นประจำ  ซึ่งแม่เจ้าอยู่หัวทรงทราบในพระทัยดีแต่พระนางก็ยึดมั่นในคุณธรรมความดีมาตลอดและในการเข้าเฝ้าอย่างใกล้ชิดทุกครั้ง   สิ่งหนึ่งที่พระนางขอต่อพระเจ้าศรีธรรมโศกราชคือหากพระนางเป็นอะไรไปหรือสิ้นพระชนม์ลงเมื่อใด  ขอให้พระเจ้าศรีธรรมโศกราชนำพระศพกลับบ้านเกิดของพระนาง  คือสำนักพ่อท่านขรัว  และพระเจ้าศรีธรรมโศกราชทรงรับพระโอษฐ์กับพระนางว่าหากพระนางมีอันเป็นไป  จะสร้างอนุสรณ์ให้แก่พระนางที่บ้านเกิดอย่างยิ่งใหญ่สมพระเกียรติ ต่อมาข่าวความเดือดร้อนของพระนางถูกกลั่นแกล้งทราบถึงพ่อท่านขรัว  ท่านจึงเดินทางมายังเมืองนครศรีธรรมราชเพื่อขอบิณฑบาตต่อพระเจ้าศรีธรรมโศกราช  ที่หน้าวัง  แต่เมื่อนางกรมวังมาตักบาตรพ่อท่านขรัวไม่ยอมเปิดบาตรรับ  สร้างความสงสัยให้แก่นางสนมเป็นอย่างยิ่งรุ่งเช้าท่านไปบิณฑบาตอีกก็ไม่เปิดบาตรรับ นางสนมกรมวังจึงกราบทูลต่อพระเจ้าศรีธรรมโศกราชพระองค์จึงเสด็จไปทรงบาตรด้วยพระองค์เอง  พ่อท่านขรัวไม่รับบิณฑบาตอีกเหมือนเช่นเคย  พระองค์จึงทรงตรัสถามพ่อท่านขรัวว่าพระคุณเจ้าประสงค์สิ่งใดจงบอกความต้องการ พ่อท่านขรัวถวายพระพรว่า   อาตมาบิณฑบาตรับพระแม่เจ้ากลับไปสู่บ้านเกิดเพราะทราบว่าพระนางมีความเดือดร้อนถูกกลั่นแกล้งตลอด กอปรกับคนผู้คนแถบนั้นหวังพึ่งบุญบารมีของพระนาง  หากพระองค์ไม่อนุญาตอาตมาก็ไม่ขัดข้อง  จากนั้นพ่อท่านขรัวก็ถอยหลังไปสามเก้าและเปิดบาตร  พระเจ้าศรีธรรมโศกราชก็ทรงบาตรพร้อมกับรับพระโอษฐ์ว่า ทรงอนุญาตแต่ขอเวลาจะสร้างวังให้พระนางที่บ้านเกิดก่อน  พระองค์จึงจึงให้ช่างสร้างวังที่บ้านของพระนาง  ณ  ริมฝั่งแม่น้ำปากพนัง  ปัจจุบันคือ บ้านในวัง  หมู่ที่ ๘  ตำบลแม่เจ้าอยู่หัว  อำเภอเชียรใหญ่  จังหวัดนครศรีธรรมราช เพราะสะดวกในการเดินเรือ  ขณะที่สร้างวังอยู่นั้น  พระนางได้เสด็จไปมาระหว่างเมืองนครศรีธรรมราช  กับวังที่สร้างใหม่อยู่เสมอ  บางครั้งประทับที่วังชั่วคราวซึ่งกำลังสร้าง  โดยมีทหารคือ  ตาขุนทวน ผู้มีขนทวนขึ้นบน  และตาขุนวัง  เป็นองค์รักษ์   ในการสร้างวังให้แม่เจ้าอยู่หัวที่บ้านเดิม  เป็นไปด้วยความล่าช้าเพราะพระเจ้าศรีธรรมโศกราชได้ประวิงเวลาไม่อยากให้พระนางกลับบ้านเดิม  แต่ไม่อยากขัดความประสงค์ของพ่อท่านขรัว วังใหม่ของพระนางสร้างด้วยไม้ทั้งหมด  พระเจ้าศรีธรรมโศกราช  ได้เสด็จมาดูความเรียบร้อยเสมอและได้เสด็จไปนมัสการพระพุทธบาท  พระองค์ได้นำขบวนเสด็จข้ามแม่น้ำปากพนัง  ที่บ้านข้ามท่าช้าง  ปัจจุบันอยู่  หมู่ที่ ๙  ตำบลแม่เจ้าอยู่หัว  อำเภอเชียรใหญ่  จังหวัดนครศรีธรรมราช  หลังจากข้ามแม่น้ำปากพนังเรียบร้อยแล้ว  ได้นำช้างไปอาบน้ำ  ณ  หนองน้ำขนาดใหญ่  ปัจจุบันชาวบ้านเรียกบ้านหนองช้างเล่น  อยู่ในพื้นที่การะเกด  อำเภอเชียรใหญ่  จังหวัดนครศรีธรรมราช  ขณะที่ช้างกำลังเล่นน้ำอยู่นั้น  ได้เกิดเหตุโกลาหลขึ้นเมื่อช้างพลายไสยพรเกิดตกมันกะทันหัน  สุดที่นายหอมควาญช้างจะควบคุมได้ช้างพลายไสยพรได้เตลิดเข้าป่า  ใช้เวลาตามพอสมควรก็ได้พบช้างไสยพรล้ม(ตาย)  บนเนินสูงภายในป่า  พระองค์สั่งให้ทหารฝังศพช้างพลายไสยพรในบริเวณดังกล่าว  เลยเรียกบริเวณนั้นว่า  บ้านดอนช้างตาย  อยู่ในเขตตำบลท่าขนาน  อำเภอเชียรใหญ่ ส่วนนายหอมควาญช้าง  เสียใจมากที่ช้างคู่บารมีล้มสำนึกในความผิดพร้อมรับอาญาและตายคู่กับช้างไสยพร  แต่พระองค์ไม่ทรงลงโทษ นายหอมควาญช้างจึงขอเป็นผู้ทรงศีลในบริเวณช้างล้ม  พระองค์ไม่สามารถทัดทานได้  จึงยินยอมและสร้างวัดให้เป็นอนุสรณ์ต่อมาชาวบ้านเรียก  “วัดพระหอม”  เพื่อระลึกถึงนายหอมควาญช้างผู้ขอเป็นผู้ทรงศีล  ณ  ที่นั้น  วัดพระหอมอยู่ในเขตตำบลกลาง อำเภอเชียรใหญ่ จังหวัดนครศรีธรรมราช  ปัจจุบัน หลังจากนั้นพระองค์ได้เสด็จไปนมัสการพระพุทธบาทบนเทือกเขาพระบาท  ตามพระราชประสงค์จึงเสด็จกลับเมืองนครศรีธรรมราช   ขณะที่แม่เจ้าอยู่หัว  เสด็จไปปฏิบัติพระราชกรณียกิจแทนพระเจ้าศรีธรรมโศกราช  ที่เมืองทะรัง  (ตรัง)  ระหว่างเดินทางพระนางได้ใช้กลดสำหรับประทับแรมปัจจุบันสถานที่แห่งนี้เรียกว่า  “บ้านควนกลด”  ต่อมาพระนางได้เดินทางต่อและสิ้นพระชนม์ลง  ซึ่งตรงกับปี  พ.ศ.๑๘๑๔  พระนางมีพระชนม์มายุ  ๗๐  พรรษา  สถานที่พระนางสิ้นพระชนม์และตั้งศพเรียกว่า  “บ้านควนศพ”  อยู่ในเขตอำเภอทุ่งสง  จังหวัดนครศรีธรรมราช  ปัจจุบัน  ทำให้พระเจ้าศรีธรรมโศกราชเสียพระทัยมาก จากนั้นอัญเชิญศพกลับสู่เมืองนครศรีธรรมราช  ตั้งพระศพบำเพ็ญกุศลอยู่ระยะหนึ่ง  ณ วัดท้าวโคตร  อันเป็นวัดที่ใกล้วังของพระนาง ด้วยเหตุที่พระองค์ได้รับพระโอษฐ์กับพระนางไว้ก่อนสิ้นพระชนม์  จึงโปรดให้จัดขบวนพระศพ  ไปยังบ้านเกิดของพระนางโดยทางเพื่อสะดวกในการเคลื่อนย้าย  ตามเส้นทางคลองท่าเรือไปออกทะเลปากนคร จากนั้น  โปรดให้นำโกศพระศพขึ้นฝั่ง  เพื่อจัดขบวนเรือเสียใหม่ให้สมกับพระเกียรติและเหมาะสมกับเส้นทาง  พื้นที่ดังกล่าวเลยเรียกว่าบ้านหน้าโกศ  อยู่ในเขตอำเภอปากพนัง  จังหวัดนครศรีธรรมราชในปัจจุบัน โดยการจัดเตรียมเรือนาคราชขึ้น  สองลำ  เพื่อขนาบเรือพระศพ  มีเรือชื่อแม่นางหงส์เป็นเรือลากแม่นางลายเป็นเรือตามขบวน  สถานที่สร้างเรือนาคราชสำหรับขนาบเรือพระศพ  เรียกว่า “บ้านขนาบนาค”  ปัจจุบันอยู่อำเภอปากพนัง  จังหวัดนครศรีธรรมราช ขบวนพระศพผ่านบ้านปากแพรก  ได้ไม่นานนักขบวนเรือพระศพเกิดมหัศจรรย์ไม่ยอมเคลื่อน  มีผู้รู้ได้แก้อาเพศขบวนเรือจึงเคลื่อนต่อไปได้  สถานที่แห่งนี้เรียกว่าบ้านสำเภาเคือง  อยู่ในเขตอำเภอเชียรใหญ่   จังหวัดนครศรีธรรมราช  ปัจจุบัน    ขบวนเสด็จผ่านแม่น้ำปากพนังมาเรื่อยๆ  จนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง  ขบวนพระศพไม่สามารถเคลื่อนขบวนทางน้ำได้  จะต้องนำขบวนพระศพขึ้นทางบก  จึงได้ให้ทหารนำพระศพขึ้นฝั่งอีกครั้ง  และพระองค์จึงให้ไพร่พลตั้งค่ายพักแรมบริเวณฝั่งตรงข้ามของลำคลอง  ที่ตั้งพระศพปัจจุบันเรียกว่าบ้านท่าศพ  ฝั่งตรงข้ามให้ทหารตั้งค่าย  หุงข้าวด้วยกระทะใบใหญ่  เพราะไพร่พลมาก  ชาวบ้านเรียกบ้านกระทะใหญ่หรือบ้านท่าใหญ่   ภาษาใต้กระทะเรียกว่าท่า   และได้แยกพื้นที่หุงแกงที่สระใหญ่อีกจุดหนึ่ง  เรียกสระเกาะแกง   ปัจจุบันอยู่ในอำเภอเชียรใหญ่   จังหวัดนครศรีธรรมราช ในขณะที่พักแรมพระศพของพระแม่เจ้าอยู่หัว  ได้มีชาวบ้านนำเครื่องประโคมมาบรรเลงพระศพอย่างสมพระเกียรติ  ชาวบ้านจึงเรียกชุมชนดังกล่าวว่า  “บ้านบรรเลง”  ต่อมาได้เพี้ยนเป็น “บ้านบางเหลง”   อยู่ในตำบลท้องลำเจียก  อำเภอเชียรใหญ่  ปัจจุบัน  พระเจ้าศรีธรรมาโศกราชพอพระทัยยิ่งนัก  จึงขอรับวงบรรเลงพระศพไปยังสำนักพ่อท่านขรัวในการจัดบำเพ็ญกุศลศพอันยิ่งใหญ่อีกครั้ง  รุ่งเช้าจึงจัดขบวนพระศพเดินทางต่อทางบก  โดยจัดเกวียน  ๔๗  เล่มเกวียน  โดยมีพ่อท่านขรัวนำขบวนพระศพ  เส้นทางที่ผ่านเรียกว่า  “ทางขรัว”  หรือ  “ยนตาขรัว”  ผ่านคลองขวางหาดทรายแก้ว  ถึงสำนักพ่อท่านขรัว  รวมการเดินทางขบวนพระศพทั้งสิ้น  ๑๕  วัน เมื่อขบวนพระศพแม่เจ้าอยู่หัวหรือพระนางเลือดขาวถึงสำนักพ่อท่านขรัว   พระเจ้าศรีธรรมราชจึงสั่งให้ไพร่พลจัดเตรียมสถานที่จัดงานบำเพ็ญกุศลพระศพแม่เจ้าอยู่หัวอันยิ่งใหญ่  ทหารจำเป็นต้องขุดบ่อน้ำ  เพื่อใช้ในงาน  ในการขุดบ่อน้ำเป็นไปด้วยความยากลำบากเพราะหาดทรายกลบฝังไม่สามารถใช้น้ำได้  พระเจ้าศรีธรรมโศกราชทรงปรึกษาพ่อขรัวในที่สุดโปรดให้ใช้ล้อเกวียนขบวนเสด็จซึ่งกลมกว้างและและวงใหญ่โดยถอดดุมล้อออก  ซ้อนทับกันหลายชั้นในบ่อที่ขุดสามารถกั้นทรายได้ดีและใช้น้ำได้  ต่อมาจึงเรียกบ่อดังกล่าวว่า  “ บ่อล้อ “  หมายถึงบ่อทำด้วยล้อนั่นเอง   ปัจจุบันอยู่ในบริเวณวัดบ่อล้อ  ตำบลแม่เจ้าอยู่หัว  อำเภอเชียรใหญ่  จังหวัดนครศรีธรรมราช สถานที่ตั้งศพพระแม่เจ้าอยู่หัว  และถวายพระเพลิง  คือสำนักพ่อท่านขรัว  ( วัดกุฏิ  (ร้าง) ในโรงเรียนซึ่งแยกกับวัดบ่อล้อประมาณ  ๑๐๐  เมตร  เดิมเป็นพื้นที่เดียว ต่อมาถนนตัดผ่านและราษฏรบุกรุกจนเหลือเนื้อที่ไม่ติดกัน พ่อท่านขรัวได้แนะนำให้พระเจ้าศรีธรรมาโศกราช  นำเอาพระอัฐิและพระอังคาร  ไปประดิษฐ์ไว้  ณ  วัดแม่เจ้าอยู่หัว  ริมบ้านคลองฆ็องบ้านเก่า  เป็นวัดที่พระนางสร้างเป็นวัดแรก  พระองค์ทรงโปรดให้นำพระอัฐิและพระอังคารไปบรรจุไว้ในมณฑป  ซึ่งสูง  ๑๒ วา  มีเจดีย์บริวารโดยรอบ  และทรงสร้างพระพุทธรูปทองคำ  เงิน  นาค  สัมฤทธิ์  หลายขนาด  เพื่อให้สมพระเกียรติ  ของพระนางที่ทรงคุณความดีอันประเสริฐ  และเป็นพุทธบูชาของพุทธศาสนิกชนสืบไป. จากรายงานวิจัยประวัติแม่เจ้าอยู่หัวพระนางเลือดขาว โดยนายชะลอ เอี่ยมสุทธิ์และคณะ จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 19:48:39

ความคิดเห็นที่ 7 ท่านแสงแรก ผมขอคารวะในข้อมูลนี้จริงๆ  นับถือๆดื่มหมดไหเลยครับ มันต้องอย่างนี้ซิครับเพิ่มพูนความรู้ความภูมิใจในชาติ  ผมนับถือท่านครับ จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 23:16:51

ความคิดเห็นที่ 8 ผมเริ่มมาจากบทแรกเลยนะครับ  กลอนหกธรรมดา  โดยน้าหลวง อ้อรักอ้องามน้องเหย                        วังชิงบ้านเราเขากลางบ้าน ทหารอาศัยติดไฟสี                           โครงการวางไว้หลายปี สถานที่เหมาะจังตั้งหอคอย                 กรมทหารสำรวจพื้นที่ ก่อนแต่ปีรุ่นตีหอย                            บ่อลึกปักฝังยังรอย หอยหินหายหาไม่มี                           ทวดเขาวังชิงยิ่งใหญ่ มีใจห่วงรักศักดิ์ศรี                            คนเฒ่าเล่าฟังยังของดี เจดีย์นับถือฝีมือโบราณ                     รถตะขาบป่ายปีนดันหินไม้ ขึ้นอย่างสบายค่ายทหาร                    ตั้งหอคอยดูเหตุสังเกตการณ์ มีทหารประจำกล้องมองแล                 วงจรประกอบรอบข้าง ต้นทางปลายทางไม่ห่างแห                อยู่ไกลชักพามาแค่ เห็นทั่วแคว้นแดนมาเลเซีย                 ปึ 2542สิ่งก่อสร้างทางไม่เสีย บนยอดเขาเตียนหมดรถเคลียร์            สนามฮอส่วนตัวลงชั่วคราว ห้องพักสวยหรูดูดาว                         บนยอดเขาวังชิงยิ่งเพลิน ผู้เขียนไม่ตายทันได้เห็น                    ความเจริญมาทันน่าสรรเสริญ ต่อไปหน้าเขาวังชิงยิ่งเจริญ                ทางเดินเวียนรอบขอบควน ธรรมชาติไม้เขาไม่เอาออก                ปลูกไม้ดอกไม้ดัดจัดสวน ร่มรื่นงามตาป่าควน                          เดินมาจวนชั้นต่ำถ้ำสุวรรณ คนเฒ่าเล่าไว้มีลายแทง                    แหลงกันต่อมาน่าขัน เขาวังชิงแก้วข้าถ้ำสุวรรณ                  นกหนูคู่กันวังพญา หันหน้าเข้าไปเหล็กนัยแทงตา            หันหลังออกมาหมาจะขบ หาไหนไม่พบก้มลงแลหวางขา (พูด)ที่หน้าถ้ำมีต้นลุ่มนกต้นยาหนู ไม้ในหนึ่งต้นไม้ค้อนตีหมาหนึ่งต้นขาใหญ่ สองกอ ให้หาดูจะพบตุ่มใหญ่สองลูกใส่เงินทองอยู่  ตามคำลายแทงเขาวังชิง. นี่คือบทเริ่มจากต้นครับ  ข้างบนนั้นต่อจากบทนี้ครับ  และเรื่องหอยเป็นหินก็อยู่ในบทนี้ครับ  บทหลังๆผมก็ไม่เข้าใจและไม่รู้จัก  น้าหลวงเขียนถึงพ่อท่านวัดม่วงก็อง ผมไม่เคยรู้แค่นี้ก่อนนะครับ จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 23:49:05

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 02:00:27