รัก..ของชาละวัน

ก็เรานั้น มันชาติ จระเข้
จำหักเห ความรัก มิอาจฝืน
อ้ายไกรทอง คะนองฤทธิ์ คิดนำคืน
นำสู่ผืน แผ่นดิน เจียนสิ้นใจ

เจ็บจาก อ้ายมนุษย์ ไม่สุดเจ็บ
แต่รอยเล็บ มือน้อง พี่หวั่นไหว
แม้เจ้าเกลียด ชิงชัง ช่างปะไร
พี่นั้นไม่ คิดโกรธ โทษโสภา

ได้พบพักตร์ รักเจ้า เมื่อแรกนั้น
ระเริงกัน หยอกอยู่ เป็นคู่หนา
ว่ายวนน้ำ ดำผุด มุดชลา
โอ้กัญญา ตะเภาเจ้า แก้วทอง

พี่อุตส่าห์ พาเจ้า ลงมาอยู่
ให้สมชู้ คู่เคียงกัน นั้นทั้งสอง
จะยกเหนือ วิมาลา ที่เคยปอง
จะคอยป้อง ให้เหลื่อม เลื่อมลายวรรณ

แต่ว่าเจ้า ไม่เห็น ความรักพี่
มองเป็นผี น่าเกลียด เฝ้าเดียจฉันท์
ผิดด้วยหรือ ประหลาด ที่ชาติพันธุ์
ความรักนั้น ให้เจ้าคิด ผิดหรือไร

ฤาว่าเจ้า มิเคย มีความรัก
มิประจักษ์ ว่ารักนั้น อยู่หนไหน
เจ็บภายนอก ด้วยหอก ของอ้ายไกร
เจ็บยังไม่ เท่าน้อง มองเมินมา...

จากคุณ	: เรือนแก้ว...ติกาหรัง
เขียนเมื่อ	: 3 ก.ย. 53 09:26:30