ความคิดเห็นที่ 1 "หือ มีอะไรหรือ" หญิงสาวถาม "ทูตจากลาตา..." "อ้อ" อีกฝ่ายเพิ่งนึกได้   แม้จะมาก่อนกำหนดก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอไม่ได้คาดหมายไว้ "เชิญท่านทูตนั่งที่โถงหน้าก่อนเถอะ   ข้าจะแต่งตัวออกไป   รับรองเขาให้ดี   ให้ใครสักคนมาคุยเป็นเพื่อนเขาก่อน...เกจก็ได้   หรือผู้เฒ่าสักคน" ลาตาคือเกาะใหญ่ที่สุดในหมู่เกาะนี้   แต่สำหรับชาวลาตาเอง   เขาถือว่าหมู่เกาะเกือบทั้งหมดก็คือ "หมู่เกาะลาตา"  คนลาตาอาศัยอยู่ในเกาะส่วนใหญ่   แต่สำหรับเกาะน้อยที่เมราลอยู่   คนลาตาไม่ใคร่มีใครมา  เพราะห่างไกลเกินไป   เมราลเคยได้ยินคนเหล่านั้นเรียกที่นี่ว่าเกาะปีศาจ   แต่เธอกับพวกโคแรนนิอิดเรียกมันว่าเกาะมังกรขาว   ตามชื่อเรือที่ทั้งเผ่าเคยอาศัยมานับพันปี เมื่อแรกที่มาที่นี่ชาวประมงและนักบวชบนเกาะนี้ต่างยืนยันกับเธอว่ามันเป็นดินแดนร้าง   ไม่มีคนจับจอง   และไม่ได้อยู่ในอาณัติของจ้าวเกาะลาตาแต่อย่างใด   ถึงอย่างนั้นเมราลก็ยังคงส่งสาสน์ไปหาจ้าวเกาะตามมารยาท  เธอไม่ได้ไปหาด้วยตนเอง   เพราะขณะนั้นไม่ค่อยสบาย   อีกประการหนึ่ง การไปหาด้วยตนเองอาจทำให้เข้าใจผิดว่าเธอต้องการอ่อนน้อม   เมราลไม่มีความคิดจะอ่อนน้อมแต่อย่างใด   เธอต้องการให้โคแรนนิอิดมีประเทศของตนเองอย่างแท้จริง จ้าวเกาะลาตารับทราบการมาเยือนของเธอ   เขาส่งสาสน์กลับมาว่าไม่ได้มีความคิดขัดขวาง   ทว่าผู้คนทั้งหลายบนลาตาต่างทราบทั่วกันว่าเกาะปีศาจแห่งนี้มีเรื่องลึกลับต้องสาป จึงขอให้เธอพิจารณาให้ดีก่อนจะตั้งรกราก เมราลก็ตอบขอบคุณไปอย่างดี   แต่ไม่ได้จากไป...เธอทราบว่าจ้าวเกาะลาตาคงไม่รู้เรื่องนี้   แต่เหตุสำคัญที่ทำให้เกาะดังกล่าวกลายเป็นเกาะปีศาจก็เป็นเหตุสำคัญที่เธอเลือกที่นี่นั่นเอง...มันมีประตูเปิดไปสู่มิติเวทมนตร์   แม้จนถึงบัดนี้เมราลจะยังไม่อาจเข้าใจเวทมนตร์นั้นได้เต็มที่   และการทดลองของพวกที่ใช้เวทมนตร์ได้จะดำเนินไปอย่างเชื่องช้ามากก็ตาม   ...โคแรนเป็นเผ่าเวทมนตร์   คราวที่คิดไปยึดเกาะเสือก็เพราะดินแดนนั้นมีประตูเปิดไปยังมิติเวทมนตร์เช่นกัน เมื่อมาถึงที่นี่แรก ๆ   ผู้เฒ่าบางคนยังดีใจ   คิดว่าหากค้นพบเวทมนตร์แล้ว   ก็อาจขยายดินแดนต่อไปได้  ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปจริง ๆ  ทุกคนจึงค่อยตระหนักว่าโคแรนมีคนน้อยเกินไป   นอกจากนั้นก็ควรว่ามีปัญหามากมายเกินกว่าจะคิดยึดดินแดนใครในเวลาอันใกล้   บางทีสักวันในอนาคตอาจมีกำลังพอจะทำเช่นนั้นได้  และอาจมีหัวหน้าที่ต้องการทำ    แต่เมราลหวังว่าวันดังกล่าวจะไม่มาถึง   เธอกลัวว่ามันจะไม่จบที่โคแรนยึดครองดินแดนมากมายได้   แต่จะจบลงเหมือนอดีตอาณาจักรในดินแดนทางเหนือของเกาะเสือ   หรือเหมือนเผ่าโคแรนในอดีตนั่นเอง   ใช้พลังเกิดขีดจำกัดก็กลายเป็นรบราฆ่าฟันกันเองจนทุกสิ่งพินาศไป   ทั้งยังทำให้ประตูมิติปิดลงโดยสิ้นเชิงอีกด้วย อย่างไรก็ตาม ในระยะหลังนี้เมราลเริ่มต้องการสิ่งอื่นจากเกาะลาตา   เธอพบว่าเผ่าของตนเริ่มไม่มีลูกหลาน  นอกจากนั้นที่มีลูกหลานก็มีจำนวนหนึ่ง...แม้จะไม่มากนัก  ที่มีความผิดปรกติต่าง ๆ   พวกเธอไม่ได้อยู่บนเรือแล้ว   ก็ยกเลิกประเพณีเอาเด็กจุ่มน้ำมิดศีรษะเพื่อทดสอบว่าจะอยู่รอดไหม    แต่เมื่อเธอปรึกษาเรื่องนี้ไปทางเทรมิส   ถามเขาว่าทำอะไรได้หรือไม่  เขาก็ค้นตำรากลับมาบอกเธอ...อธิบายว่าหากคนเผ่าเดียวกันแต่งงานกันเองนานเกินไป   เลือดเนื้อจะไม่สมบูรณ์ ...ข้าทราบว่าท่านคงอยากรักษาเลือดโคแรนบริสุทธิ์ไว้    แต่บางทีควรพิจารณาแต่งงานข้ามเผ่าบ้าง   คนทางเหนือเองก็ถือเรื่องแต่งงานเช่นกัน   ไม่มีการสมรสในหอเดียวกัน   หรือแม้จำเป็นต้องมี   อย่างน้อยเจ้าบ่าวและเจ้าสาวต้องไม่ร่วมทวดเดียวกัน  และทวดไม่ได้เป็นพี่น้องกัน   ขอให้เสนอเรื่องนี้กับผู้เฒ่าของท่าน  ค่อย ๆ อธิบายให้เขาเข้าใจ   อาจจะมีการต่อต้านในทีแรกบ้าง   แต่หากเด็กที่ออกมาแข็งแรงก็จะช่วยได้มาก... เมราลนำเรื่องที่รับทราบมาใคร่ครวญ   เธอย่อมไม่บอกพวกผู้เฒ่าว่าเทรมิสสัตว์ร้ายเป็นผู้วิเคราะห์เรื่องนี้   หญิงสาวจึงสืบสาแหรกคนของตนเอง   และพบว่าสมมุติฐานของเทรมิสอาจเป็นจริงอย่างน้อยก็เจ็ดแปดสิบส่วน  ด้วยเหตุนี้เธอจึงนำสิ่งที่ค้นพบไปอภิปรายในสภา   พวกผู้เฒ่าฟังแล้วต่างงุนงง   แต่ไม่ช้าความงุนงงก็กลายเป็นความกลัว "เช่นนี้โคแรนนิอิดจะสูญเผ่าหรือ" พวกเขาถาม "ข้าคิดว่า...เราคงต้องการเลือดใหม่มาผสมบ้าง" เมราลค่อย ๆ บอกช้า ๆ ข้อเสนอของเธอทำให้ทุกคนนิ่งงันไปทันที   มันผิดประเพณีเกินไป   แตกต่างจากที่เชื่อกันมากเกินไป   โคแรนนิอิดเป็นเผ่าปิดมานานนับพันปี   พวกเขาก็เหมือนเผ่าปิดทั้งหลาย   ระแวงคนนอก  ไม่เข้าใจคนที่ต่างจากตน "ไม่เช่นนั้นก็อาจต้องปล่อยให้สูญเผ่าไป" หญิงสีขาวบอกเรียบ ๆ "ที่จริงหลายปีหลังนี้  มีเด็กหนุ่มไม่ได้แต่งงานหลายคน   พวกเราจำกัดจำนวนประชากรติดต่อกันเป็นเวลานาน   ให้แต่ละคู่มีลูกได้เพียงสองคน   คนหนึ่งแทนพ่อ  คนหนึ่งแทนแม่   แต่ประชากรส่วนใหญ่มักคลอดเป็นลูกชาย   หลายครอบครัวมีลูกชายสองคนจึงไม่สมดุล   จำให้ผู้ชายหลายคนสมรสกับผู้หญิงคนเดียวก็ออกจะมากเกินไป   อีกอย่างหนึ่ง  มันจะยิ่งทำให้เลือดของคนรุ่นต่อไปยิ่งใกล้ชิดสนิทหนักขึ้นอีก   อาจนำไปสู่ปัญหาที่รุนแรงกว่าเดิมได้" "เช่นนั้น...ท่านเสนออย่างไร" พวกผู้เฒ่าได้แต่ถาม "ข้าเสนอว่าให้คนหนุ่มที่สมัครใจลองสมรสกับคนลาตา" เมราลยังคงเอ่ยอย่างสงบ "ลาตาเป็นเผ่าแข็งแรง   จะมีลูกหลานที่แข็งแรงเช่นกัน" "แบบนี้ไม่ดีแน่   มันจะมากลืนเผ่าเรา   ทำให้เราแปดเปื้อน!" เมราลก็รู้อยู่หรอกว่าต้องได้ยินถ้อยคำเช่นนั้น "แปดเปื้อนกับสูญเผ่า   ข้าคิดว่าควรเลือกแปดเปื้อนดีกว่า" หญิงสาวบอก "ข้าไม่เคยมีความคิดร้ายต่อเผ่าโคแรน  พวกท่านเองก็ทราบ   ดังนั้นจึงต้องขอให้ทุกคนไตร่ตรองเรื่องนี้ด้วย" หลังจากนั้นไม่นานก็มีเด็กพิการเกิดมาติดกันถึงสามคน   ทำให้พวกผู้เฒ่าไม่อาจทนต่อไปได้เช่นเดียวกัน  พวกเขาจึงยินยอมทำตามแผนของเมราล   แม้จะลำบากใจอยู่บ้าง    หญิงสาวก็ติดต่อไปยังจ้าวเกาะลาตาตามมารยาท   เธอคิดว่าหากบุ่มบ่ามเอาคนเขามาโดยไม่แจ้ง   ภายหลังจะมีปัญหากันได้   จากนั้นจ้าวเกาะจึงได้ส่งทูตมา...ก็คือทูตคนนี้ที่เมราลขอให้นางกำนัลเชิญเกจหรือผู้เฒ่าคนใดก็ได้มาต้อนรับก่อนนั่นเอง เธอเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้า   หญิงสาวเลิกให้นางกำนัลมาช่วยเหลือตนนานแล้ว    เธอไว้ผมยาวเกือบเท่าเมื่อก่อนจะตัดผมไว้ทุกข์ให้แชลลัม   ก่อนนี้มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เมราลเคยคิดว่าจะตัดผมสั้นตลอดไป   และจะไม่แต่งตัวให้งดงาม   แต่แล้วเธอกลับพบว่าภาพอันงดงามของตนนั่นเองที่ช่วยให้พวกโคแรนมีกำลังใจ   หญิงสาวจึงกลับแต่งตัวและไว้ผมอีกครั้ง   เธอเคยคิดเหยียดหยามคนที่มาหลงรูปตน...เป็นความเห็นแก่ตัว   แต่เวลานี้เธอสิ้นความเห็นแก่ตัวนั้นแล้ว   ไม่ว่าทำสิ่งใดก็ตั้งใจทำให้เผ่าโคแรน ... ทูตลาตานั่งอยู่ในโถงหน้า   เขาเจรจากับชายหนุ่มผมสีเงินและผิวเผือดประหลาดคนหนึ่ง   ซึ่งแนะนำตัวว่าชื่อเกจ   มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าคนปลูกพืช   เมื่อแรกทูตไม่พอใจและไม่เข้าใจ   เหตุใดราชินีแห่งโคแรนนิอิดจึงส่งชาวสวนธรรมดามารับเขา   ทว่าไม่ช้าเมื่อได้เจรจากันนานเข้า   ทูตจึงรับทราบว่าตำแหน่งคนปลูกพืชเป็นตำแหน่งสำคัญของเผ่าอันแปลกประหลาดนี้    ชายหนุ่มชื่อเกจอายุเพียงประมาณยี่สิบปี   ทว่าฉลาดคมคาย  คาดว่าคงจะมีอนาคตไกลทีเดียว เขาพิจารณาชายหนุ่มคนนั้นต่อไป   ก่อนจะนึกถึงเรื่องเผ่าโคแรนนิอิดที่ตนได้ยินมา...ได้ยินว่าเผ่านี้เคยดุร้ายยิ่งนัก   ตั้งใจจะยึดครองเกาะอีกเกาะหนึ่งที่อยู่ห่างไกลออกไป   แต่ไม่ทราบว่าพ่ายแพ้หรือเพราะอะไร  กลับมาตั้งรกรากที่นี่   จ้าวเกาะไม่ใคร่ไว้ใจพวกนี้   ก็ให้ตั้งกองกำลังรอไว้   ทว่าหลายปีที่ผ่านมา  พวกโคแรนไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร   เพียงตั้งใจก่อสร้างบ้านเมือง  เพาะปลูก   และเริ่มทำการค้าบ้างประปราย   คนส่วนใหญ่ที่เขาถามมาล้วนบอกว่าคนโคแรนค่อนข้างถือตัว   แต่อื่น ๆ นอกจากนั้นก็ไม่เลวร้ายนัก    คนโคแรนเชื่อถือราชินีของตนมากเช่นกัน   เรียกว่าราชินีเกล็ดเงิน   ได้ยินว่าเป็นแม่มดมีอำนาจมากทีเดียว มาถึงยามนี้  ราชินีเกล็ดเงินขอหญิงสาวลาตาไปสมรสกับชายหนุ่มโคแรน   จ้าวเกาะไม่ทราบว่ามีความนัยอะไรหรือไม่   จึงให้เขามาดู "ราชินีของข้ามาแล้ว" ชายหนุ่มผมเงินข้างตัวเร่งลุกขึ้น    ทูตเพิ่งได้สติ   จึงลุกตามเช่นกัน ครั้นแล้วเขาก็นิ่งไป หญิงนั้นไม่ใช่สาวแรกรุ่นแล้ว   แต่ก็ไม่ได้เป็นหญิงมีอายุดังที่เขาเคยคิดไว้   เธอน่าจะอายุปลายยี่สิบ   เรียกว่าอยู่ในวัยเต็มสาว   เป็นผู้ใหญ่แล้ว   ไม่หลงเหลือความไร้เดียงสาของวัยรุ่น  ทว่าเต็มไปด้วยความมั่นใจและมั่นคงของคนที่ต้องแบกรับสิ่งต่าง ๆ มากมาย    นอกจากนั้น...เธอยังงาม   งามจนทูตลืมหายใจ   งามจนเขามึนงง   เกือบไม่ได้ยินเสียงเธอที่ขอร้องให้นั่งลงเถิด    ที่จริงแม้ทิ้งตัวนั่งแล้ว   เขาก็ยังคงงุนงงอยู่นั่นเอง "ข้าชื่อเมราล เชอยิน" เขาได้ยินเธอพูดดังนี้ "เป็นราชินีของเผ่าโคแรนนิอิด" ตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็ผ่านเข้ามาในใจของทูตแห่งลาตา .............................................................................................................. ท้องฟ้าเหนือทะเลทรายกระจ่างยิ่งนัก  แสงแดดแผดเผารุนแรงจนทุกคนต้องสวมเสื้อยาวและผ้าคลุมป้องกัน   ลอร์คานเองก็สวมผ้าคลุมเช่นกัน   เขาขัดดาบใหญ่ไว้ข้างหลัง   มีมีดสั้นด้ามทองเสียบตรงเข็มขัด  สวมเกราะอ่อนทำจากหนัง  กำลังอยู่บนหลังม้าสีน้ำตาลพันธุ์ทะเลทราย   ม้าวิ่งเหยาะไม่ได้เร่งรีบอะไร   พวกเขากำลังอยู่บนเส้นทางการค้าที่นำสู่อันเซลมา ลอร์คานล่วงเข้าวัยฉกรรจ์แล้ว   แม้ลักษณะโดยรวมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป   ก็ให้ความรู้สึกว่าแข็งแกร่งขึ้น...และสงบลงบ้าง   หลายปีที่ผ่านมา พ่อยกเรื่องให้เขารับผิดชอบเพิ่มเติมขึ้นเรื่อย ๆ  จนในที่สุดก็โอนงานของเบรุคคอลีฟห์ให้หมดสิ้น   คนในเผ่าเลิกเรียกเขาว่าลอร์คานหรืออัสซาร์ค   แต่เรียกว่าเบรุคคอลีฟห์   และเรียกพ่อของเขาว่า "อัลคอลีฟห์" ซึ่งหมายถึงอดีตคอลีฟห์    ที่เป็นอย่างนั้นเพราะพ่อก็มีชื่อตัวว่าอัสซาร์คเหมือนเขานั่นเอง   ทั้งยังไม่มีความคิดจะเปลี่ยนชื่อใหม่เหมือนทามีห์ด้วย   หากกลับไปเรียกพ่อว่าอัสซาร์ค  และเรียกเขาว่าเบรุคคอลีฟห์คงจะเกิดเรื่องงุนงงวุ่นวายกันมาก บางทีเขาก็รู้สึกแปลก   เป็นเบรุคคอลีฟห์แล้วราวกับกลายเป็นคนละคน   ฐานะตำแหน่งแปรเปลี่ยนจากตอนเป็นลอร์คานและอัสซาร์คราวหน้ามือเป็นหลังมือ   แต่เพราะลอร์คานไม่ใช่คนคิดมาก   เขาจึงตั้งใจทำงาน  เขายังคงไม่ละทิ้งความฝันเรื่องการรวมเมืองทราย   ทว่ายามนี้ก็มองอะไรตามความเป็นจริงมากขึ้น   ชายหนุ่มไม่ได้คิดจะรวมมันเป็นปึกแผ่นอีกแล้ว   หากแต่เริ่มคิดสร้างกลุ่มพันธมิตรขึ้นมาเพื่อให้เกิดอำนาจต่อรอง   บางทีสักวันหนึ่งเมืองทรายอาจจะกลายเป็นกลุ่มรัฐที่แม้ปกครองแยกกัน   แต่จะร่วมมือกันตัดสินใจเรื่องใหญ่หากมีความจำเป็น   ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ถือว่าบรรลุสิ่งที่ลอร์คานต้องการ   เขาชังการรบพุ่งไร้สาระซึ่งเกิดจากความแตกแยก   มันทำให้เมืองทรายไม่เจริญรุ่งเรืองเท่าที่ควร เมื่อคิดการณ์ใหญ่ถึงเพียงนี้  ย่อมมีบางคราวที่เหนื่อยยาก  แต่ดูเหมือนโชคยังดีที่เขามีเพื่อนมาก และหลายคนก็ยังเรียกเขาว่าลอร์คานหรือลอร์ค ที่จริงเรียกชื่อไหนสิงโตทรายก็หันอยู่นั่นเอง แต่ยามถูกเรียกว่าลอร์ค บางทีเขาก็รู้สึกผ่อนคลายลง ปีที่แล้วกับปีนี้อุดมสมบูรณ์   เผ่ารูฮาห์จึงมีม้ามากเป็นพิเศษ   ลอร์คานจึงให้คนต้อนม้ารุ่น ๆ ไปขาย   ปรกติแล้วเขาจะขายให้พ่อค้าคนกลางที่ผ่านไปมา   แต่ปีนี้มีหนังสือขอสั่งซื้อเป็นพิเศษจากอันเซลมา   ลอร์คานไม่ได้ไปอันเซลมานานแล้ว   ก็ติดขบวนม้าไปด้วย   เขาอยากรับทราบข่าวสารทางนั้น   และอยากพบคนหลายคนเช่นท่านแม่ทัพ   ซึ่งเคารพเป็นเพื่อนกันมานานปี   ระหว่างที่ตระเตรียมเดินทางนั่นเอง   ชายหนุ่มก็พบเทรมิสมาโผล่ที่เผ่าตน   หัวเราะว่าได้ข่าวมาตามสายลม...พี่ลอร์คจะไปอันเซลมา   ขอเป็นกาฝากติดไปด้วยสักคนคงไม่หนักแรงนักกระมัง เทรมิสทำท่ารู้มากน่าหมั่นไส้   จึงถูกสิงโตทรายสมนาคุณด้วยเท้าไปทีหนึ่ง   แต่ในที่สุดแล้วเขาก็หาม้าให้พ่อมด  บอกว่าอยากมาก็มาด้วยกัน   ที่จริงไอ้พ่อมดมันมีสัตว์ภูตสายลม   ย่อมไปถึงอันเซลมาได้รวดเร็วกว่าเขาหลายเท่า   แต่ท่าทางมันคงมีเรื่องอยากคุยกระมัง   จึงมาขี่ม้าสบายใจอยู่ข้างตัวเขานี่เอง "ท่านเซรีบอกว่าอยากฝึกกองม้า   แต่ข้าสงสัยว่าจะเป็นโรคแบบเดียวกับพวกผู้หญิงที่เห็นเสื้อผ้าสวยไม่ได้มากกว่า" พ่อมดเปรยขึ้น "พอเห็นม้าทีไรก็ร้องกรี๊ดจะซื้อ   เงินปีพระราชทานไม่พอก็หนีไปไถท่านอาทุกที" "ยาเรฟเองก็ซื้อม้าทะเลทรายบ่อยเหมือนกัน" "ถ้าอย่างนั้นคงเป็นโรคกรรมพันธุ์สินะ" พ่อมดให้ความเห็น สิงโตทรายไม่ได้เรียกเจ้าชายยาเรฟเป็น 'ท่าน' หรือ 'เจ้าชาย' เพราะรู้จักอีกฝ่ายในขณะปลอมตัวเป็นคนสามัญ   จึงเรียกด้วยชื่อสามัญจนชินปาก  เจ้าชายยาเรฟเองก็ไม่มีความคิดเรื่องถือยศศักดิ์อะไร   อีกอย่างหนึ่งแม้คนทั้งสองจะไม่มีใครคิดถึงเรื่องนี้   ลอร์คานเองที่เป็นถึงเบรุคคอลีฟห์ก็มีศักดิ์ศรีไม่ด้อยกว่าเจ้าชายแห่งอันเซลมาเลย  อาจจะเหนือกว่าขั้นหนึ่งด้วยซ้ำไป "แต่บางทีท่านเซรีอาจจะเครียดก็ได้  นาน ๆ ทีเลยใช้เงินเก่งเป็นพิเศษ" เทรมิสลูบคาง "เธอยังถูกเรียกให้เข้าสภาอยู่สินะ" พ่อมดรับคำฮื่อในคอ   นึกถึงครั้งสุดท้ายที่ไปเยี่ยมอีกฝ่ายที่อันเซลมา   ท่านเซรีถูกจับใส่กระโปรงยืนเหม่อรับแขกบ้านแขกเมืองติดกันทั้งวัน   พอหลุดออกมาได้ก็ชูแขนขอบคุณสวรรค์   ถอดกระโปรงและเครื่องประดับทิ้งโดนด่วน   เผ่นเข้าห้องน้ำล้างเครื่องสำอาง  จากนั้นก็ออกมาลากเขาไปเที่ยวในเมือง   สรุปแล้วแม้ผ่านไปหลายปี   ท่านเซรีอาจจะพัฒนาหลายด้าน   แต่ก็ยังคงเติบโตขึ้นมาเป็นเจ้าหญิงประหลาดหาความเป็นกุลสตรีไม่ค่อยจะเจออยู่ดี เงียบไปพักหนึ่ง   ลอร์คานจึงได้เอ่ยขึ้นมา "มีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าหรือเปล่า" "แหม รู้ทันดีจังนะขอรับ" พ่อมดหันไปแยกเขี้ยวกวนประสาทใส่   แต่ครั้นเห็นแววตาดุร้ายมองกลับมา   ก็แสร้งทำเป็นกลัว   ดึงคอเสื้อซี้ดปากนิดหนึ่งคล้ายเกรงว่าจะถูกอีกฝ่ายฆ่าปาดคอ "ข้าจะไปหาท่านเมราล" ชายหนุ่มบอกหลังจากนั้น  สีหน้าจริงจังขึ้น "เลยมาถามท่าน...พี่ชาย  ไปด้วยกันไหม" ลอร์คานนิ่งไป   แม้ไม่แสดงออกทางสีหน้าก็พอเดาได้ว่าเขาทั้งตกใจและประหลาดใจ "ไปหาทำไม" "ข้ากับท่านเมราลช่วยกันสืบค้นเรื่องประตูมิติของเกาะที่เผ่าโคแรนไปตั้งรกราก   ที่จริงไม่ค่อยมีความคืบหน้าเท่าไร   แต่ระยะหลังนี้อาจจะมีเบาะแสเพิ่มเติมบ้าง   ข้าอยู่ทางนี้ก็บอกไม่ถูก   จึงต้องไปดูเอง  หากเห็นแล้วก็คงกลับมาปรึกษาคนหออื่น ๆ ได้ว่ามันเป็นประตูมิติแบบไหนกันแน่" "อย่างนั้นหรือ" สิงโตทรายรับในคอ จากนั้นเขาก็เงียบไป "ที่นั่นอยู่ไกลมากเอาการ   ข้าขี่เสือไปทีเดียวไม่ได้   คงต้องลงที่นั่นที่นี่หลายครั้ง   ดังนั้นไปทางเรือก็คงใช้เวลาพอ ๆ กัน   อาจจะเดือนเศษ...หรือกว่านั้นนิดหน่อย" พ่อมดบอกต่อไป "ข้าบอกบาลซ์แล้ว  บาลซ์ว่าอยากไปก็ไปเถอะ   บาลซ์ก็ช่วยข้าค้นคว้าเรื่องประตูมิติเหมือนกัน" "ที่จะไปอันเซลมานี่   จะไปบอกเซรีหรือ" ลอร์คานถาม   ครั้นได้รับคำตอบรับในคอ  เขาก็เอ่ยต่อ "เซรีจะว่างหรือ  มีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้นละที่ว่างตลอดกาล" "เนอะ" พ่อมดแยกเขี้ยวยียวนกลับมา สิงโตทรายเห็นอย่างนั้นก็เงื้อแส้ฟาดใส่สะโพกม้าของเทรมิส   ทำให้มันตกใจตื่นเตลิดพร้อมกับพ่อมดบนหลังที่ร้องเฮ้ยดังลั่น   พวกคนทรายอื่น ๆ ที่คุมขบวนด้วยกันเห็นอย่างนั้นก็หัวเราะครืน   แต่ลอร์คานไม่ได้หัวเราะแต่อย่างใด   เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรไปหรือไม่ควรไป    เขาอยากพบเธอ   แต่กลัวว่าจะห้ามตนเองไม่ไหว   จะกลายเป็นผิดสัญญาบังคับพาเธอกลับมา จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 21:50:20

ความคิดเห็นที่ 2 กรี๊ดดด เขียนแล้ว ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึงทุกคนเลย ทั้งเทรมิส เซรี ลอร์ค เมราล ท่านอา บาล์ซ พวกพี่สาว และคนอื่นๆ เทรมิสกับลอร์คจะไปล่องเรือผจญภัยสินะ พี่ชายสิงโตคนนั้นจะเมาเรือไหมเนี่ย แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 54 22:27:47 จากคุณ : ทินา (ทินา) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 22:25:34

ความคิดเห็นที่ 3 โอ๊ยยยยยย เพิ่งรู้สึกว่าคิดถึงมาก ๆๆๆ อ่านแล้วนึกถึงสามเล่มใหญ่ หนึ่งเล่มเล็กเน้อออ~ จากคุณ : วารี (varavari) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 23:03:35

ความคิดเห็นที่ 4 คู่เมราลๆๆ (สะบัดพู่เชียร์)กรี๊ๆๆ อยากเห็นลูกสิงโตผสมงู ^>.<^ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 54 01:25:22 จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 23:44:30

ความคิดเห็นที่ 5 อุเงี๊ยววววววววว หลายปีทีเดียวนับตั้งแต่เซรียาจบ ตอนคนใจดีแถวนี้เอาลิงค์มาโพสท์ให้ยังรู้สึกเฉยๆ แค่ อ๊ะ ตอนพิเศษ แต่พออ่านไปแล้วรู้สึกเหมือนได้พบเพื่อนเก่า กาลเวลาทำให้เซรีและคนอื่นๆเติบโตและเปลี่ยนแปลงไปมากมาย เพื่อนๆในชีวิตจริงของฉันก็คงไม่ต่างกัน อ่านตอนพิเศษแล้วคิดถึงเพื่อนจัง จากคุณ : ไหมฝัน เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 00:20:44

ความคิดเห็นที่ 6 คิดถึงเทรมิส คิดถึงเซรี ตอนต่อไปมาเร็วๆ นะคะ! จากคุณ : Poji (sarafim341) เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 03:01:08

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่เคยอ่านเรื่องต้นฉบับ ให้นึกสงสัยว่าเซรีญาเป็นชื่อหญิงสาว ชื่อเมือง ชื่ออาวุธ ชื่ออาหาร หรือชื่ออะไร ฮี่ๆ ตาฑูตคงไม่คิดจะหาคู่ให้เจ้านายตนหรอกนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 09:52:22

ความคิดเห็นที่ 8 คนอ่านเห็นลิ้งค์แล้วก็สบายใจมากเหมือนกันนะพี่ปัน กรี๊ดๆ >_< "ที่จริงเรียกชื่อไหนสิงโตทรายก็หันอยู่นั่นเอง" <-- ฟังแล้วนึกภาพตาม เหมือนเห็นลอร์คหันไปแฟ่ใส่ยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆ "ถอดกระโปรงและเครื่องประดับทิ้งโดนด่วน" <-- โดยงิ ฮื้อ เจ้่่าฑูต, คิดอะไรได้ก็ให้คิดไป เดี๋ยวสิงโตป่าเถื่อนจะตามมาเหยียบบี้แบนในบัดดลแล้ว กิ๊กิ๊ จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 10:28:12

ความคิดเห็นที่ 9 อา เหมือนได้พบเพื่อนเก่าๆ ที่ไม่ได้ข่าวคราวมานาน >.< มอง (1) ข้างหลังชื่อเรื่องแล้วให้นึกสงสัยว่ามันจะไปถึงเลขอะไรกันนะ... จากคุณ : Liebestraum เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 11:02:15

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วรู้สึกเหมือนได้รับบัตรอวยพรปีใหม่จากเพื่อนเก่าที่แม้ห่างกันไปเพราะเส้นทางชีวิตและนิสัยใจคอของแต่ละคน แต่ก็ยังต่อกันติดเสมอเพราะมิตรภาพ ดีใจ คิดถึง แปลกใจ เป็นห่วง ระแวงนิดๆ (555) จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 11:02:41

ความคิดเห็นที่ 11 อา.......ว่าแล้วก็ไปเปิดตู้หยิบเซรีญาทั้งสามเล่มมาเริ่มอ่านอีกสักรอบ ^o^ จากคุณ : paina เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 14:04:17

ความคิดเห็นที่ 12 อืมม เทรมิสนี่ก็คือเทย์เมื่อนิสัยดีขึ้นมาหนึ่งระดับจริงๆๆๆ คิดถึงทุกๆคนเลย !! จากคุณ : LaGooNz เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 20:38:29 A:58.9.195.246 X: TicketID:189682

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจที่สุดเลย >< จากคุณ : fayfena (fayfena) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 22:59:21

ความคิดเห็นที่ 14 เมราลลลลลลลล ราชินีเกล็ดเงิน เซรีๆๆๆๆๆๆๆ ท่านปันนนนนนนนนนน(?) โอย ไม่รู้จะพิมพ์อะไร ดีใจอ่ะ ได้อ่านอีกครั้ง ฮือๆ ได้อ่านเรื่องนี้ใหม่ เซรีญาสามเล่มอยู่หนายยยยยยยยยย (วิ่งรอบบ้าน <<< ดีนะที่อยู่บ้านที่มีเซรีญา ขืนอยู่หอดิ้นตายแน่) จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:10:02

ความคิดเห็นที่ 15 สงสัยต้องกลับไปเอามาอ่านใหม่อีกรอบเหมือนกัน จากคุณ : chaiyanun เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 11:46:54

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่เคยรู้สึกเลยว่าตัวเองคิดถึงเซรีญามากขนาดนี้ 55+ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ (และหวังว่าจะไม่เป็นมหากาพย์นะค่ะ ^ ^) จากคุณ : ธารธารา เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 16:07:57 A:202.41.167.241 X: TicketID:254920

ความคิดเห็นที่ 17 คิดถึงตอนอ่านเซรีญารอบแรกเลยค่ะ (ตอนนั้นอ่านหลายรอบ) ได้อารมณ์เหมือนเจอเพื่อนเก่าอย่างที่หลายๆคนบอก หนังสือของปันปันเก็บไว้อย่างดีทุกเล่มเลย โดยเฉพาะไมรอนกับมาโอหวงเป็นพิเศษ แต่ว่าตอนนี้เวลาจะเอามาอ่านย้อนทั้งชุดอีกรอบไม่พอก็ต้องรอต่อปาย... (อ่านเอาแต่ตอนพิเศษในนี้แล้วกัน >_<'''' ) จากคุณ : Philomath เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 15:52:50

ความคิดเห็นที่ 18 คิดถึงเทรมิสมากกก เย้ ๆ จากคุณ : kurobina (kurobina) เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 16:26:57

ความคิดเห็นที่ 19 ดีใจมากเลยครับ ที่ได้มาพบกับตัวละครที่คิดถึงอีกรอบหนึ่ง ขอยกนิ้วให้เมราลเลยครับ ส่วนเกจก็ดูเท่ขึ้น (หรือเปล่า?) ครับ จากคุณ : เจรามี (เจรามี) เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 21:12:30

ความคิดเห็นที่ 20 คิดถึงเรื่องนี้มากมาย ดีใจจังที่พี่ปันเขียนตอนพิเศษออกมา จะมีสามตอนหรือร้อยตอนก็ตามอ่านทั้งนั้น~ จากคุณ : ratichan เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 23:43:59

ความคิดเห็นที่ 21 เห็นหลายคนต้องวิ่งกลับไปเอาเซรีญากลับมาอ่านแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีจริงๆ เพราะ...เพิ่งเอามาอ่านใหม่อีกรอบเมื่ออาทิตย์ก่อนเอ้งงงงง >_< จะรอ..รอ รอ นะค๊า ^_____________^ จากคุณ : นริน (HI-CALCIUM) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 54 00:07:49

ความคิดเห็นที่ 22 กริ๊ดดด เพิ่งไปยืมหอสมุดมาอ่านทั้ง3เล่มเลยค่ะ จะมีภาคพิเศษหรือนี่ เตรียมตัวเก็บตัง^^ จากคุณ : ice_ngungi เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 54 00:10:10

ความคิดเห็นที่ 23 มั่นใจลึกๆ ว่า.. จะกลายเป็น saga (วะฮะๆๆๆ) แต่คู่นี้เป็นคู่ที่ติดใจตั้งแต่นั่งอ่านเซรีญาแล้ว นั่งลุ้นอยู่ลึกๆว่ากว่าที่เมราลกับลอร์คานมาอยู่ด้วยกัน เทรมิสกับเซรีจะมีลูกกี่คนแล้ว จากคุณ : ชิสุมุมห้อง เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 14:27:08

ความคิดเห็นที่ 24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10161148/W10161148.html จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 13:02:17