เซรีญา The Dragon's Gate (5)

###

http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10109516/W10109516.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10161148/W10161148.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10183691/W10183691.html
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10737872/W10737872.html

###

อนิธิน @ เคี๊ยกกกกกกกกกก (หัวเราะชั่วร้ายอย่างเดียวเลย)

คุณ Canossa @ สงสัยจะหม่ำหมึกไปเยอะเอาเรื่องเลยอะค่ะ  แต่ไม่รู้อร่อยไหมเพราะหลับฟี้ไปเสียแล้ว - -'
มาโอยังไปต่อไม่ถูกเลยคับ

คุณ Draconia @ ที่จริงตอนเด็กกว่านี้ชีไม่ชอบกาแฟแก่ ๆ อะคับ  แต่พอทำงานหนักขึ้นมาจะเท่าท่านอานี่เลยติดใจตามไปด้วย

น้องเฟย์ @ ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบบบ

หน่าจัง @ เรื่องก็ดำเนินต่อไปนะมับ

คุณนริน @ นิสัยตานั่นก็ตีความเข้าข้างตัวเองแหละขอรับ - -'

คุณ scottie @ อยู่ทู้ข้างล่างนะค้า > <

คุณซาลาสซา @ ข้อยก็ทายว่าประมาณนั้นคือกันแล...

คุณ varavari @ :3

คุณวารีสีชมพู @ คนเขียนก็ลุ้นค่า > <'

อม @ ไม่มีเขียนไว้ในของเก่าดอก  สมัยนั้นข้ายังเขียนแบบนั้นบ่เป็น - -''

คุณ penwings @ เนอะ  ตานั่นแกล้งสนุกเป็นบ้า

พี่โร @ ไม่ใช่อะคับ  แกเป็นตัวร้าย

เจรามี @ อันนี้ก็ต้องอ่านกันต่อไปเน่อ

คุณ chaiyanun @ นั่นสิ  ลอร์คเอ๋ย  ควรจะรีบไปได้แล้วละ...

คุณ river @ ว่าไป  สาวก็รับผิดชอบดีมากพอกันเลยอะค่ะ - -''

###

๕.

ลมทะเลพัดมาผ่านข้างหู   โอบเอากลิ่นเค็มห้อมล้อมรอบกาย   ทัคทวายืนนิ่งอยู่บนที่แขกผู้มีเกียรติ   บนดาดฟ้าเรือมังกรขาว   เขาแต่งตัวงดงามตามประเพณีเจ้าเกาะลาตา  ท่อนบนสวมเครื่องประดับหลายชิ้น  ท่อนล่างนุ่งผ้ายาวสองชั้นเดินทองหรูหรา  ศีรษะมีรัดเกล้าปักขนนกอินทรี   เขายืนนิ่งในขณะพิธีซึ่งพวกคนโคแรนนิอิดเรียกว่า "พิธีเดินทาง" ดำเนินไป   การสวดมนตร์   การบูชาไฟ   การร้องเพลง   ตลอดจนพิธีกรรมอื่น ๆ อีกมากมายซึ่งแม้ดูแปลกหน้า   แต่สำหรับคนเป็นจ้าวเกาะย่อมผ่านมานักต่อนักจนไม่ถึงทำให้หลากใจ

...นางหญิงคนนั้น...จ้าวเกาะลาตาคิดเงียบ ๆ ...นางงูพิษร้าย...

เมื่อวานเขาเชิญนางหญิงคนนั้นขึ้นเรือ   ในใจมั่นหมายจะดูน้ำหน้าว่ากล้าหาญถึงเพียงไหน   เขาเป็นคนถือดี  เมื่อได้ยินว่าเธอเป็นบางสิ่งคล้ายสัญลักษณ์สำหรับบูชา  ทั้งยังร่างกายอ่อนแอ   จึงคิดประมาทว่าคงเป็นแต่หุ่นเชิดของพวกขุนนาง   แม้ยามได้เห็นหน้าและกิริยาตัวจริง  ก็ยังไม่ถึงกับเปลี่ยนความคิดไป...เมราล เชอยินงามจริง ๆ  แต่ดูไม่มีอะไรเลย

เธอผิวซีดขาว  ผอมบางจนทราบได้ไม่ยากว่าสุขภาพคงเลวจริง ๆ ดังว่า  นอกจากนั้นสงบเสงี่ยมเจียมตัว  เรียกเขาเป็นท่านทัคทวาทุกคำ  ปรกติจ้าวเกาะลาตาชินกับสังคมผู้ชาย   เมื่อเมราลยกย่องตน  เขาจึงคิดว่าเธอคงไม่เท่าไร   แต่มีคนงามมานั่งเป็นแขกข้างกายก็ไม่เลว

ระหว่างที่กำลังคิดสงสัย...จะทำอย่างไรจึงสอบถามสืบค้นเรื่องความฝันได้   หญิงประหลาดคนนั้นก็เอ่ยเชิญขึ้นมา

"ท่านทัคทวาอุตส่าห์มาเยือน  น่าเสียดายไม่ได้แจ้งก่อน  จึงไม่ได้ตระเตรียมต้อนรับไว้   พวกเราชาวโคแรนนิอิดกำลังจะมีงานใหญ่   หากท่านสามารถมาร่วมได้ก็จะยินดี"

"ท่านเมราลไม่ทราบหรือ   จ้าวเกาะลาตาขึ้นเกาะมังกรขาวไม่ได้" ทัคทวาเลิกคิ้วเล็กน้อย

"ไม่ใช่อย่างนั้น   ข้าไม่ขอเชิญท่านขึ้นเกาะ  แต่จะเชิญขึ้นเรือ" หญิงสีขาวแย้มริมฝีปาก "พิธีเดินทางของเราขั้นต้นจะจัดบนเรือใหญ่   หากท่านทัคทวาสามารถถ่วงไว้สักวัน   ก็จะขอเชิญท่านขึ้นเรือมังกรขาวดู"

ทัคทวาแปลกใจกับคำเชิญดังกล่าว  แต่เขาไม่ใช่คนขลาด   ยามเมราลเชิญจึงรับคำโดยง่าย   หลังจากนั้นก็มีเรื่องแปลกใจหลายประการ   เริ่มด้วยการพบว่าเรือของโคแรนนิอิดลำใหญ่   และภายในเอิบอาบไปด้วยเวทมนตร์  ทำให้กว้างขวางราวกับเมืองทั้งเมืองน่าตื่นใจ

...นางนั่นขู่เรา  หรือไม่ใช่...จ้าวเกาะลาตาเริ่มเห็นความประสงค์ของอีกฝ่ายราง ๆ

ความคิดดังกล่าวเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น   เมื่อพิธีดำเนินต่อไป   เมราลมาคารวะเขา  ครั้นแล้วก็ขึ้นปะรำไปประกอบพิธีตามหน้าที่กำหนดไว้   เมื่อแรกยังไม่มีอะไรนัก   ทว่ายามเวลาผ่านไป   ทัคทวาก็รับทราบว่าเหนือศีรษะตนบังเกิดเมฆคลุ้มมัวทั้งที่เมื่อครู่ฟ้ายังสว่างไสว   เมฆมืดยิ่งนัก   ยิ่งยามเมราลชูมือขึ้น   ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงโครมครืนราวกำหนดได้   เขาไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเมื่อมองขึ้นไป...ในหมู่เมฆดังกล่าวราวมีบางสิ่งว่ายเวียนอยู่มากมาย   ดูคล้ายงูน้ำ   งูเกล็ดขาวเงินตัวใหญ่   มีดวงตาก่ำแดง

ทัคทวายืนตัวแข็งอยู่เช่นนั้น   รับรู้ถึงละอองฝนที่ตกต้องร่างกาย   รับรู้ถึงเสียงของพวกคนโคแรนนิอิดโห่ร้อง  ยินดีว่าฝนแรกมาเยือน   ครั้นแล้วเขาก็มองผ่านละอองฝนไป   เห็นเมราลบนปะรำ  นางหญิงนั่นมองเขา  คลี่ยิ้มอ่อนหวานให้   ริมฝีปากงามยิ่งนัก  ดูชุ่มชื้นน่าจุมพิตรัญจวนใจ   แต่เขาก็เห็น...เหนือรอยยิ้มงดงามคือดวงตาที่แฝงสติปัญญา   นางหัวเราะเขาที่เคยคิดดูถูกตน

...เจ้าเกาะลาตา...เขาแทบได้ยินถ้อยคำนั้น...ท่านประสงค์สิ่งใดจากโคแรนนิอิดหรือ   แต่รับทราบเถิดว่าจะไม่ได้   พวกเราอยู่เหนือท่าน   มีพลังอำนาจที่ท่านไม่เข้าใจ   จงทราบไว้   และจงอย่าหมายมาดูแคลนเรา...

ฟ้าผ่าเปรี้ยงหนึ่งที่ข้างเท้าของทัคทวา   ห่างเกินกว่าจะเป็นอันตราย   ไม่ได้สัมผัสพื้นเรือจนเผาไหม้   กระนั้นก็ทำให้เขาสะดุ้ง   เขามองเมราลอีกครั้ง   เห็นเธอคลี่ผ้าคลุมไหล่  เบือนหน้าไป   นางงูพิษร้ายหยิ่งผยอง  งามจนบาดใจ

...

เมราลเช็ดเส้นผมของตน

เธอกลับมายังห้องของตนที่ระเบียงบนเรือ   หลังจากย้ายไปอยู่ที่วังแล้ว  ห้องนี้ก็แทบไม่ได้ใช้   จะมีโอกาสกลับมาบ้างต่อเมื่อมีพิธีกรรมหรือกิจที่ต้องทำบนเรือ   แต่เรื่องอย่างนั้นปีหนึ่งก็มีแทบนับครั้งได้   ทั้งเมื่อเวลาผ่านไป  คนที่ยังอยู่บนเรือก็น้อยลงทุกที

แต่เมื่อมีพิธีเช่นนี้   หญิงสีขาวก็เห็นสะดวกกว่าที่จะใช้ห้องเดิมเป็นที่ตระเตรียมต่าง ๆ  เมื่อพิธีเดินทางมาเกี่ยวข้องกับการกสิกรรม   เมราลจึงทำให้ฝนตกลงมาพอเป็นสัญลักษณ์   แต่ฝนตกแล้วหากร่างกายเธอชื้นนานไป  ไม่ช้าจะเป็นไข้   จึงต้องมีห้องส่วนตัวไว้ทำให้อบอุ่น  ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า   เมื่อครู่เมราลเพิ่งขับพวกนางกำนัลให้ไปร่วมงาน   ที่จริงอยู่บนเรือก็ไม่เคยมีเรื่องอะไร

หลังเปลี่ยนเครื่องแต่งกายแล้วควรออกไปพบคนอื่น ๆ  ...รวมทั้งทัคทวาแห่งลาตา   เขาคงตกใจ  แม้พยายามรักษาสีหน้าไว้  เมราลพบคนอย่างนี้มานับไม่ถ้วนแล้ว    โคแรนนิอิดเป็นเผ่าเล็ก  ในโลกที่ใหญ่กินเล็ก   หากไม่แสดงตนว่ามีเขี้ยวเล็บจะอยู่ไม่ได้   เมราลคิดเสมอว่าเมื่อมาอยู่บนแผ่นดินแล้ว  อย่างน้อยต้องมีฐานะใกล้เคียงกับพวกคนเหนือที่เกาะเสือให้ได้   หากไม่สามารถญาติดีกับแผ่นดินใกล้เคียง   ก็ต้องทำให้เห็นว่ายากจะมาตอแย  เกาะมังกรขาวเล็กน้อยเท่านี้  ทรัพยากรก็ยังไม่ถึงกับล่อใจ  แต่เมื่อทัคทวามองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ  หญิงสีขาวจึงถือว่าตนต้องป้องกัน   ให้เขารู้ว่าที่นี่ไม่มีใครเคี้ยวลงได้ง่าย ๆ   บางทีอาจจะมากไปหน่อย   แต่ก็จำเป็น

เธอผลัดชุดขาวยาวคล้ายนักบวชสำหรับพิธีกรรมเป็นชุดปรกติ   สวมเสื้อกระโปรงยาวที่ทำจากผ้าฝ้าย   ก่อนจะสวมเกราะเกล็ดทับ   เมื่อหมดพิธี   เมราลก็ขอบคุณพวกงูน้ำ  บอกให้ไปได้   ตอนนี้ท้องฟ้าจึงกระจ่างแล้ว   เธอขมวดผมยาวของตน  และใส่หมวกเกราะทับลงไปเพื่อป้องกันดวงตา

ยามออกมาจากห้อง   หญิงสาวก็พบทัคทวา

"ท่านเมราล" จ้าวเกาะลาตาค้อมศีรษะให้

เมราลออกจะแปลกใจที่ได้พบอีกฝ่าย   แต่ก็ไม่ถึงกับกลัว   ทัคทวามาขึ้นเรืออย่างให้เกียรติมาก  เขาไม่พบอาวุธ  และเวลานี้ก็ไม่มีคนติดตาม   ว่าไปแม้เขาคิดจะทำอะไรเธอ   หญิงสีขาวก็มีทางต่อสู้ป้องกันได้   การทำอะไรในแดนของคนอื่นเสียอีกจะกลับกลายเป็นเรื่องไม่ฉลาด   นำอันตรายมาให้เขาเอง

"ข้าเดินอยู่บนระเบียง   เห็นท่านเมราลเข้าไปในห้อง   จึงรออยู่" ทัคทวาบอกขณะเดินไปด้วยกัน "ในเรือนี้น่าสนใจ"

เมราลแย้มริมฝีปาก  เอ่ยอะไรตามมารยาท   แต่เธอก็รับทราบว่าทิวทัศน์รอบกายคงแปลกสำหรับทัคทวาจริง ๆ  แม้หลายปีนี้ท้องเรือมังกรขาวจะมีคนอาศัยเหลืออยู่ไม่มาก   แต่โคมใหญ่ที่ใช้แทนพระอาทิตย์และพระจันทร์นั้นยังคงมีแสงอยู่ตามปรกติ   ยามมองไปยังเพดานที่สูงเวิ้งโค้งราวท้องฟ้า   และมองลงไปยังเมืองที่ท้องเรือ  ก็ยังคงชวนให้คนไม่คุ้นเคยรู้สึกตกใจ   ในเรือใหญ่ที่ไม่ควรมีคนเกินร้อยคน  กลับมีตึกรามบ้านช่อง  ถนนหนทาง  มีย่านต่าง ๆ ตลอดจนบริเวณชานเมือง   ไม่ต่างอะไรกับมหานครบนแผ่นดิน  

"ข้ากำลังจะขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อพบกับคนอื่น ๆ" หญิงสีขาวบอก  เธอไม่เห็นความจำเป็นจะต้องหยาบคายกับทัคทวา  ในเมื่อได้ข่มขู่เขาไปพอแรงแล้ว "ท่านทัคทวาน่าจะมาด้วยกัน  จะขอเชิญท่านลองชิมอาหารแบบโคแรน"

ทัคทวายิ้มในหน้า

"น่าเสียดาย  หากข้าขึ้นเกาะได้คงสนุกกว่านี้" เขาบอก

"น่าเสียดายจริง ๆ" เมราลรับง่าย ๆ  ความเงียบเกิดขึ้นชั่ววินาที   ก่อนที่จ้าวเกาะจะเอ่ยต่อไป

"ท่านเมราลทราบหรือไม่ว่าทำไมจ้าวเกาะลาตาจึงขึ้นเกาะมังกรขาวไม่ได้"

แน่นอน เมราลทราบเรื่องนี้

เธอมาตั้งรกรากที่เกาะมังกรขาว   สิ่งจำเป็นอันดับแรกที่ต้องทำคือทราบว่าเกาะเป็นอย่างไร   ด้วยเหตุนี้นอกจากเมราลจะพยายามศึกษาเองแล้ว   เธอยังให้อาสลาไปรวบรวมข้อมูลต่าง ๆ มา  อาสลาพยายามจนถึงขั้นเดินทางไปลาตาด้วยตัวเอง   เพราะมีความหวังว่าหากทราบเรื่องราวของเกาะ  ก็อาจจะทราบวิธีเปิดประตูมิติด้วยก็ได้  เขากลับมาหลังจากหายไปนับเดือน   รายงานเธอด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ

...ท่านเมราล  คนในหมู่เกาะลาตาไม่นิยมสร้างหอสมุด  ไม่ค่อยมีบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร  ข้าจึงไปสอบถามจากนักบวชหรือผู้เฒ่าชาวเกาะโดยตรง  ที่นี่เคยชื่อเกาะประตูมังกร  แต่ปัจจุบันคนลาตาทั่วไปเรียกว่าเกาะปีศาจ  ก่อนนี้ในสมัยโบราณ  เกาะเคยเป็นแดนแทบร้างไม่ต่างอะไรจากสมัยนี้   เป็นที่อาศัยของคณะนักบวชสตรีพรหมจารี  ซึ่งเชื่อกันว่ามีหน้าที่อุทิศตนเพื่อปกป้อง "ประตูมังกร"

...เล่าลือว่าพวกเธอมีพลังมหาศาล...ผู้รวมรวมข่าวสารเล่า...ท่านเมราล  พวกเธออาจจะเคยเปิดประตูได้กระมัง   และได้พลังจากในประตูนั้น   มันเป็นมิติแห่งพลัง  เช่นเดียวกับที่ดินแดนของบรรพบุรุษเรา...

แต่ไม่ว่าการคาดการณ์ดังกล่าวจะถูกหรือไม่  ปัจจุบันก็ไม่มีนักบวชหญิงคณะนั้นอีกต่อไปแล้ว   ผู้คนเล่ากันว่าเพราะหัวหน้านักบวชนางหนึ่งหลงรักจ้าวเกาะลาตา  ละทิ้งพรหมจรรย์  และเพื่อไม่ให้เขาจากไป  นางจึงมอบอำนาจให้เขามากมาย   บางตำนานก็ว่านางให้ของวิเศษ   บางตำนานก็ว่าเป็นพลัง   นางคงเป็นนักบวชนานเกินไป  ไม่เข้าใจว่ายิ่งได้พลัง  อีกฝ่ายที่เป็นคนทะเยอทะยานก็จะยิ่งอยากจากไป

อาสลาเป็นผู้รวบรวมข่าว  ไม่ใช่นักเล่านิทาน   แต่ภายหลังเมราลก็ได้ฟังนิทานเรื่องนั้น  เธอไปเยือนชาวประมงลาตาที่มีกระท่อมอยู่ชายเกาะ   มอบของขวัญให้เพื่อเป็นเครื่องหมายมิตรภาพ  ชาวประมงเหล่านั้นก็เชิญให้เธออยู่ร่วมกองไฟ   เขาพยายามเอาใจเธอ   คืนดังกล่าวจึงมีการละเล่น  มีการเล่านิทาน   เมราลก็ขอให้นักเล่านิทานเอ่ยถึงตำนานของเกาะปีศาจ   จ้าวเกาะลาตากับนักบวชพรหมจรรย์

...เขารูปงามยิ่งนัก   เป็นบุตรชายสืบสายมาจากมังกรทะเล   ยังหนุ่มแน่น   ขณะเดินทางเกิดพายุเรือแตก  ลมแรงพัดเขามาเกยตื้นที่ชายฝั่ง   นางมาพบเขาเข้า   นางเป็นนักบวชไม่เคยพบผู้ชาย   นางรักเขาแต่แรกเห็น  เขาก็รักนางเช่นกัน   นางลอบพาเขาไปซ่อนในวิหาร   อยู่กินกันฉันท์สามีภรรยา   แต่วันหนึ่งจ้าวเกาะลาตาก็เห็นอำนาจของนาง  เขามีความหวังอย่างอื่น   เขาเป็นชายนักผจญภัย  ย่อมไม่รักหญิงที่ทอดตนให้ง่ายเกินไป

...จ้าวเกาะลาตาหลอกนางจนได้ของที่ตนต้องการ   ครั้นแล้วเขาก็ไม่อยู่อีก  เร่งทิ้งนางออกจากเกาะไปตั้งตัวเป็นใหญ่   ตำนานเล่าว่านักบวชดังกล่าวสยายผมยุ่งเหยิงราวปีศาจทะเล  เป็นบ้าคลุ้มคลั่งถึงท้องฟ้า   ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างและทุกคนจนวินาศ  แผ่นดินแดงฉาน  กลายเป็นที่ของคนตาย   พวกเราเชื่อว่านางยังคงอยู่ที่นี่   ไม่เคยจากไปไหน   นางอาฆาตจ้าวเกาะลาตาไว้  นับแต่นั้นจ้าวเกาะลาตาคนใดเหยียบพื้นดินที่นี่จะต้องตาย   ที่นี่เต็มไปด้วยผีร้าย  พวกข้าจึงไม่อาศัยในตัวเกาะ   พวกท่านเองก็ควรระวัง...

ที่จริงยามได้ฟังเรื่องเช่นนั้น  เมราลก็รู้สึกไม่สบายใจ   เธอไม่ทราบว่าควรทำอย่างไรจึงเขียนจดหมายไปหาเทรมิส  พ่อมดก็บอกเธอว่าทุกหนแห่งบนพื้นแผ่นดินล้วนมีคนตาย   เขาบอกเธอว่าคนโคแรนนิอิดทำพิธีศพอย่างไร  ขอให้เธอทำให้กับคนตายที่นี่เช่นกัน

...นอกจากนั้น  ท่านเมราลควรบอกคนโคแรนนิอิดทุกคนว่าให้เคารพวิญญาณของแผ่นดิน   ที่เกาะเสือเรานับถือวิญญาณเหล่านี้เป็นเทพเจ้า   บางทีระบบความเชื่อของโคแรนอาจแตกต่างกันบ้าง   ถึงอย่างนั้นนอกจากเทพเจ้าเดิมใด ๆ ก็ตามที่ท่านนับถือ  ควรให้ความคารวะต่อเทพเจ้าแห่งแผ่นดินที่มาอยู่ใหม่เช่นกัน   ควรนับถือธรรมชาติ  บอกพวกเขาอย่าได้เอาเปรียบหรือทำลาย   จะอยู่ในแผ่นดินได้ยืนนาน...

หญิงสีขาวไม่ทราบว่าเป็นเพราะคำแนะนำของเทรมิสหรือไม่   แต่แม้พวกเธอตั้งรกรากมาหลายปีแล้ว  ก็ไม่มีใครพบวิญญาณร้าย  ทั้งคนที่สัมผัสดีและนักบวชมีพลังต่างไม่เคยรายงานเรื่องผีปีศาจ  ส่วนเรื่องวิญญาณธรรมชาติ...บางทีคงเพราะทุกคนได้ดินแดนมายากกระมัง   พวกเขาจึงพยายามรักษามันอย่างดี   ความเชื่อแบบโคแรนนิอิดก็เริ่มผสานกับความเชื่อของผืนแผ่นดินนี้เช่นกัน

"ท่านทราบหรือไม่ว่าหญิงพรหมจารีแห่งเกาะประตูมังกรเป็นหญิงผิวขาว เส้นผมสีขาว และดวงตาสีแดง" ทัคทวาในปัจจุบันเอ่ยสืบไป

"หือ" เมราลที่เผลอคิดเรื่องอื่นสะดุ้งนิดหนึ่ง   เธอไม่เคยทราบเรื่องนั้นมาก่อนเลย

"นั่นเป็นเรื่องทราบกันเพียงในหมู่ชนชั้นสูงของลาตา" ทัคทวายิ้มเล็กน้อย

"นางคงเป็นคนไม่มีสีเหมือนข้า" เมราลเอ่ยหลังจากตั้งสติได้ "ได้ยินว่าในคนพันคน  จะมีคนไม่มีสีเกิดมาสักคนหนึ่ง  คล้ายกระต่ายขาว  แต่กระต่ายไม่มีสีมีมากกว่าคน   แม้ในสัตว์อื่นเช่นเสือ นาน ๆ ครั้งก็มีที่สีขาวเกิดมาเช่นกัน"

"หากเป็นคนลาตา  คนไม่มีสีเกิดมาไม่นานจะตาย   แดดลาตารุนแรงจะแผดเผา   อีกประการหนึ่ง..." ทัคทวามองอีกฝ่าย "คนไม่มีสีในลาตาล้วนร่างเล็กแกร็นอัปลักษณ์   ไม่มีใครงดงามเหมือนท่านเมราล"

ราชินีเกล็ดเงินแย้มริมฝีปากบาง ๆ

"มีของอย่างหนึ่ง..." จ้าวเกาะลาตาล้วงมือลงในถุงข้างเอว "เป็นของตกทอดมาในตระกูลข้า"

แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 54 00:55:59

จากคุณ	: ลวิตร์
เขียนเมื่อ	: 18 ก.ค. 54 00:43:47